“အစားနဲ႔တရား”
“ဘဝသံသရာ”ဆိုတဲ့ စကားလံုးကိုေတာ့ ဗုဒၶဘာသာဝင္တိုင္းလိုလို ႏႈတ္က်ိဳးေနေလာက္ပါၿပီ၊ သီးခ်င္း အျဖစ္နဲ႔ေတာင္ တခ်ိဳ႕ရေန,ဆိုေနၾကတတ္ တယ္မဟုတ္လား။ ဒီစကားပိုဒ္က“ဘဝ”ရယ္၊ “သံသရာ” ရယ္စကားႏွစ္လံုးကို ေပါင္းထားတာပါ၊ “ဘဝ” ဆိုတာ အမိဝမ္းမွာျဖစ္ေစ၊ ဘံုအသစ္ တစ္ခု မွာျဖစ္ေစ စတင္ျဖစ္ခ်ိန္က စၿပီး ေသဆံုးခ်ိန္ အတြင္း အသက္ ရွင္ေနရတဲ့ ျဖစ္စဥ္ တစ္ခုကိုေခၚဆိုတာပါ၊ “သံသရာ” ဆိုတာကေတာ့ ဒီလိုေမြးျခင္း ၊ ေသျခင္းဆိုတဲ့ ျဖစ္စဥ္ေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု အဆက္မျပတ္ ျဖစ္ေနတဲ့ သေဘာကို ေခၚဆိုတာျဖစ္ပါတယ္။
ဗုဒၶဘာသာဝင္သူေတာ္စင္မ်ားအေနနဲ႔ ဘဝဆိုတာေမြးဖြားျခင္းနဲ႔ေသျခင္းရဲ႕ ၾကားကာလတစ္ခုတည္းနဲ႔ ခရီးဆံုးတာ မဟုတ္ဘူး၊ အာသေဝါကုန္ခန္းတဲ့ ရဟႏၱာအျဖစ္ မေရာက္ေသးသမွ် တစ္ဘဝၿပီးတစ္ဘဝ ေမြး,အို,နာ,ေသ ဆိုတဲ့ ခရီးရွည္ႀကီးကို မျပတ္တရစပ္ ျဖစ္ေနၾကရမယ္လို႔ ယံုၾကည္လက္ခံ ထားၾကတာပါ၊ ဒီလိုယံုၾကည္လက္ခံၾကတာဟာလဲ ေရာ္ရမ္း မွန္းဆၿပီး အကန္းယံု အရမ္းယံုသေဘာနဲ႔ လက္ခံၾကတာမဟုတ္ပါဘူး၊ ဘဝနဲ႔သံသရာကို အမွန္တကယ္ သိျမင္ေတာ္မူတဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕ အဆံုးအမကို အေျခခံၿပီးယံုၾကည္လက္ခံၾကတာျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလိုယံုၾကည္လက္ခံၾကတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္လဲ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားအေနနဲ႔ စိတ္နဲ႔ေတြးႀကံတဲ့ မေနာကံမွာျဖစ္ေစ၊ ႏႈတ္နဲ႔ေျပာဆိုတဲ့ ဝစီကံမွာျဖစ္ေစ ကိုယ္နဲ႔လႈပ္ရွားလုပ္ကိုင္တဲ့ ကာယကံမွာျဖစ္ေစ၊ ဒီကံသံုးမ်ိဳးလံုးမွာ ဘဝအေရးနဲ႔ သံသရာအေရးဆိုၿပီး အေရးႏွစ္မ်ိဳးလံုးနဲ႔ အံဝင္ခြင္က်ျဖစ္ေအာင္ ဆင္ျခင္စဥ္းစားၿပီးေတာ့မွ ေျပာဆို လုပ္ကိုင္ၾကရပါတယ္။ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းအတြက္ စီးပြားဥစၥာရွာေဖြရာမွာလဲ ဘဝရိကၡာနဲ႔ သံသရာ ရိကၡာ ႏွစ္မ်ိဳးလံုးျပည့္စံုေအာင္ ရွာေဖြ လုပ္ကိုင္ ၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။ဒီေနရာမွာ အရင္က အမွတ္တမဲ့ေနခဲ့ၾကတယ္ဆိုရင္လဲ အခုလိုျမတ္ဗုဒၶရဲ႕အဆံုး အမကို သတိ တရၾကားသိၿပီးခ်ိန္ကစၿပီး ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕တပည့္သားအျဖစ္ ခံယူထားသူတိုင္းဟာ ဒီလိုႏွစ္က်ိဳးၿပီး,ႏွစ္မ်ိဳးစံုေအာင္ သတိထား လုပ္ကိုင္ ၾကရပါလိမ့္မယ္။
ဒီႏွစ္မ်ိဳးထဲမွာ ဘဝရိကၡာ ဆိုတာ မိမိျဖစ္ရတဲ့ဘဝတစ္ခု သက္တမ္းျပည့္သည္အထိ မပင္မပန္းခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနႏိုင္ေရးအတြက္အေထာက္အပံ့မ်ား ကိုဆိုလိုတာပါ၊ ဒီအေထာက္အပံ့ေတြထဲမွာလဲ အေရးအႀကီးဆံုးကေတာ့ သေဗၺသတၲာ အာဟာရ ႒ိတိကာ ဆိုတဲ့ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕အဆံုးအမေတာ္အတိုင္းပဲ အဓိက အေထာက္အပံ့က အစားအစာပဲ ျဖစ္ပါတယ္၊ ဒါကလဲ ေရးအႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ “အစား”ကို ပဓာနျပဳၿပီးမွတ္လို႔လြယ္ကူေအာင္ (ပဓာနနည္း ဥပလကၡဏနည္းနဲ႔) ေျပာရတာပါ၊ အျပည့္အစံု ကေတာ့ စားစရာ,ဝတ္စရာ ေနထိုင္စရာနဲ႔ေဆးဝါးဆိုၿပီး ေလးခုရွိပါတယ္။
‘စား,ဝတ္,ေနေရး,က်န္းမာေရး’ဆိုတဲ့ အေရးေလးခု ျပည့္စံုရမွာျဖစ္ပါတယ္၊ မွတ္သားလို႔လြယ္ကူေအာင္လို႔ ဘဝအတြက္အေရးႀကီးတဲ့အေထာက္အပံ့ ရိကၡာက အစား လို႔ပဲမွတ္သား ထားလိုက္ပါ။
သံသရာရဲ႕အေထာက္အပံ့ သံသရာရိကၡာ ဆိုတာကေတာ့ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ား ယံုၾကည္စြာ လက္ခံထားၾကတဲ့ အတိုင္းပဲ၊ ဒီတစ္ဘဝၿပီးေနာက္တစ္ဘဝ ဆိုတာလမ္းႏွစ္သြယ္ရွိပါတယ္၊ အပါယ္ဒုဂၢတိလို႔ေခၚတဲ့ ေအာက္ကိုနစ္သည္ ထက္နစ္၊ နိမ့္သည့္ ထက္နိမ့္ဆင္းသြားေစတဲ့ အစုန္လမ္း(အပါယ္ဒုဂၢတိ လမ္း)နဲ႔ တစ္ဆင့္ထက္ တစ္ဆင့္ျမင့္ျမတ္ရာ ဆီျမင့္ တက္သြား ေစတဲ့ အဆန္လမ္း(သုဂတိနိဗၺာန္လမ္း)တို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။
ထင္ရွားေအာင္တင္စားေျပာဆိုရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ တမလြန္မွာ ခရီးဆက္ရမည့္ရထားႏွစ္စီးရွိပါတယ္၊ အပါယ္ ဒုဂၢတိကို သြားမယ့္အစုန္ရထားရယ္၊ သုဂတိနဲ႔နိဗၺာန္ဆီဦးတည္တဲ့ အဆန္ရထားရယ္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ သံသရာ ခရီးသည္မ်ား အေနနဲ႔ အကုသိုလ္ ကံလက္မွတ္ကိုကိုင္ေဆာင္ထားခဲ့ရင္ အစုန္ရထားကိုသာစီးၿပီး ခရီးဆက္ၾကရမွာပါ။ ကုသိုလ္ကံ လက္မွတ္ ကိုင္ေဆာင္ ထားခဲ့ရင္ေတာ့ အဆန္ရထားကိုစီးၿပီးခရီးဆက္ရမွာျဖစ္ပါတယ္၊ ကမၼသတၲိတို႔ အလုပ္လုပ္ တယ္ဆိုတာ အခုေခတ္ ေပၚေနတဲ့ ဒစ္ဂ်ီတယ္တို႔ ကြန္ပ်ဴတာတို႔ဆိုတာေတြထက္ တိက်ပါတယ္။ လက္မွတ္နဲ႔ရထား လြဲမွားစီးခြင့္ဆိုတာ ႀကံဳလို႔ကို မျဖစ္ စေကာင္းပါဘူး၊ ဒါဟာအလြန္ၿမဲျမံခိုင္မာနဲ႔ ကမၼနိယာမစနစ္ႀကီးပါ၊ ဒါေၾကာင့္သံသရာ အတြက္လိုအပ္တဲ့ အေထာက္အပံ့ ရိကၡာက ကုသိုလ္ကံ လို႔ေခၚတဲ့ တရား ျဖစ္ပါတယ္။
ဗုဒၶဘာသာဝင္သူေတာ္စင္မ်ားအေနနဲ႔လိုက္နာေဆာင္ရြက္ရမည့္တာဝန္ႏွစ္ရပ္ကေတာ့ ‘ဘဝ’ အတြက္ အေထာက္ အပံ့ျဖစ္တဲ့ ‘အစား’ရေရးနဲ႔ သံသရာရဲ႕အေထာက္အပံ့ျဖစ္တဲ့ ‘တရား’ရွိေရးပဲျဖစ္ပါတယ္၊ ဒီႏွစ္ခုက တစ္ခုၿပီးမွတစ္ခု၊ တစ္ခ်ိန္ ၿပီးမွ တစ္ခ်ိန္ႀကိဳးစားၾကရမွာမဟုတ္ပါဘူး၊ တစ္ခုကိုရွာရင္းနဲ႔ တစ္ခုလဲပါေစရမွာပါ၊ ဘဝတစ္ခုအသက္ရွင္ေရးက အနီးကပ္ဆံုး လိုအပ္ခ်က္ျဖစ္ေတာ့ မလြဲမေသြ ‘အစား’ကို်အဓိကရွာေဖြၾက တာဟာ ပုထုဇဥ္အမ်ားစုႀကီးရဲ႕ သဘာဝပဲျဖစ္ပါတယ္၊ ဒီလို ရွာေဖြရတာကို ျမတ္ဗုဒၶက မကန္႔ကြက္မတားျမစ္ပါဘူး၊ အစားရွာတဲ့အခါမွာ တရားပါေန ဖို႔သာ သတိေပးတိုက္တြန္းတာပါ။ ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔ရဲ႕ အျမင့္ဆံုးရည္မွန္းခ်က္ျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း မဂၢင္ရွစ္ပါးထဲမွာ ‘’သမၼာအာဇီဝ-တရားမွ်တ စြာအသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းစီးပြားရွာေဖြမႈ’’ဆိုတာကိုထည့္သြင္းေပးထားတာကိုေထာက္ၿပီး အစားနဲ႔တရားကိုသီးျခားစီသာ လုပ္ရမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ‘’အစားရွာစဥ္မွာကို တရားပါေနရမယ္’’ဆိုတာကို ရည္ညႊန္းေနတယ္ ဆိုတာ သေဘာေပါက္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါ တယ္၊ (ဒီအေၾကာင္းေနာက္မွာ လဲ ဆက္ၿပီးေျပာပါဦးမယ္။)
ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ပထမဦးဆံုးတရားေတာ္ျဖစ္တဲ့ ဓမၼစကၠပဝတၲနသုတ္(ဓမၼစၾကာ)မွာ ဘုရားရွင္ေထာက္ျပခဲ့တာကေတာ့ သတၲဝါေတြဟာ သာသနာပ ကာလႀကီးမွာဆိုရင္အသိဥာဏ္အျမင့္မားဆံုးျဖစ္တဲ့ လူေကာင္းသူေကာင္းမ်ားသည္ပင္ မိမိတို႔ရဲ႕ ခရီးစဥ္ႀကီးဟာ တစ္ဘဝနဲ႔ၿပီးၿပီးျပတ္ျပတ္မဟုတ္ဘူး၊ “မိမိတို႔ကံအားေလ်ာ္စြာ ဆက္လက္သြားေနရဦးမည့္ သံသရာ ခရီးဆိုတာရွိတယ္“ ဆိုတာကိုလဲမသိ၊ ကုသိုလ္နဲ႔အကုသိုလ္ဆိုတာလဲ ကြဲကြဲျပားျပား နားလည္ျခင္း မရွိတဲ့အတြက္ သံသရာ အစ ကတည္းက “သံသရာလက္တြဲေဖၚ” ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အဝိဇၨာနဲ႔တဏွာတို႔ ဦးေဆာင္တဲ့အတိုင္းသာႀကံစည္ေျပာဆို လုပ္ကိုင္ေနၾကတဲ့ အတြက္မ်ားေသာအားျဖင့္ အေကာင္းထက္အဆိုးေတြသာမ်ားၿပီး အျပစ္ေတြႀကီးေလးၾကရပါတယ္။
“ဘုရားရွင္ေတာ္၊ မပြင့္ေပၚက၊ သူေတာ္အမ်ား၊ စိတ္ေကာင္းထားလည္း၊ ဤကားကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္ႏွင့္၊ ထိုထိုဘံုဘဝ၊ မသိရ၊ မ်ားလွအျပစ္ေတြ” ဆိုတဲ့ ေတာင္ၿမိဳ႕၊ မဟာဂႏၶာ႐ံုဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕လကၤာအတိုင္းပါပဲ။ ဒီလကၤာထဲမွာ “ထိုထိုဘဝ”ဆိုတာ ကုသိုလ္ကံ၊ အကုသိုလ္ကံအားေလ်ာ္စြာ လားေရာက္ရမယ့္ အေကာင္း၊အဆိုး ဘံုအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ တစ္ဘဝမက မ်ားျပားလွတဲ့ ဘဝအဆက္ဆက္(သံသရာ) ကိုဆိုလိုတာပါ။
သတၲဝါေတြ၊ အထူးသျဖင့္ေတာ့လူေတြဟာ သံသရာဆိုတာကိုမသိၾကတဲ့အတိုင္း “သံသရာအေရး”ဆိုတာကိုလဲ ထည့္သြင္း မစဥ္းစားတတ္ၾကပါဘူး၊ သူတို႔အသိ သူတို႔အျမင္မ်ားဟာ တစ္ဘဝအတြက္ တိုတိုကြက္ကြက္ကေလးကိုသာ ျမင္တတ္ သိတတ္ၾကလို႔ သူတို႔ရဲ႕အသိအျမင္ေတြဟာ အလြန္တိုလြန္းလွပါတယ္။ “အျမင္တိုေလ သံသရာရွည္ေလ” ဆိုတဲ့အတိုင္း အျမင္တိုတို နဲ႔ၾကည့္ၿပီး တစ္ဘဝေက်နပ္မႈရရင္ၿပီးစတမ္းအျဖစ္နဲ႔ “ဘယ္ သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာ” တို႔၊ “ေသရင္ေျမႀကီး ရွင္ရင္ ေရႊထီး”တို႔ဆိုတဲ့တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ဆန္ တစ္ယူသန္တေဇာက္ကန္းအျမင္မွားေတြနဲ႔ လုပ္ၾကတဲ့ အတြက္ သံသရာဟာ ရွည္လဲ ရွည္၊ ၾကမ္းလဲၾကမ္း၊ အိုခန္းနာခန္း ေသခန္းေတြလဲ မျပတ္တမ္း မရပ္တမ္းဆက္ေနၾကရပါ တယ္။
အစြဲနာေတာ့ အခြာခက္
ပိုၿပီးဆိုးတာကေတာ့ သံသရာေရးကိုထည့္မတြက္ဘဲ ဘဝအတြက္ျပည့္စံုေရးသက္သက္ကိုသာ ၾကည့္ၿပီး ရွာေဖြၾကတဲ့အခါ တရားသျဖင့္ထက္မတရား သျဖင့္ကပိုၿပီးမ်ားလာတတ္ၾကတာပါပဲ။ ပထမေတာ့ အသက္ေမြးဝမ္း ေက်ာင္းအတြက္ မလြဲသာ မေရွာင္သာသေဘာနဲ႔ရွာၾကတာပါပဲ၊ အရွာမ်ား လာေတာ့ အရကလဲမ်ားလာပါတယ္၊ မ်ားမ်ားရလာေတာ့ မလြဲသာ မေရွာင္သာ ကေန မလြဲခ်င္မေရွာင္ခ်င္ျဖစ္လာတယ္၊ ဒီထက္ပိုၿပီးအရမ်ားလာေတာ့ မလြဲႏိုင္မေရွာင္ႏိုင္ ဆိုရေလာက္ေအာင္ အစြဲကနာ လာပါေတာ့တယ္၊ “အစြဲနာေတာ့ အခြါခက္”ဆိုတဲ့အတိုင္း ၾကာလာေတာ့ ခြါမရေအာင္ျဖစ္ လာၾကပါတယ္။
အသိမဲ့ အစြဲျပင္းရာကေန အစြဲနာ အခြါခက္ ျဖစ္လာၾကတဲ့ ပုထုဇဥ္အမ်ားစုႀကီးဟာ မသိမျဖစ္ သိလဲသိသင့္သလို သိလဲသိသာၿပီး ကိုယ္ေတြ႕ မ်က္ျမင္ ဆိုသလိုလဲ ထင္ရွားေနတဲ့ သဘာဝတရားႀကီးအေပၚမွာမသိႏိုင္ဘဲ ျမင္လွ်က္နဲ႔ ကြယ္ေနၾကတဲ့ ေျဗာင္ေၾကာင္ကန္းေတြ ျဖစ္ေန တတ္ၾက ပါတယ္၊ အဲဒါကေတာ့ “မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္ေရာ၊ မိမိတို႔ရွာေဖြ သိမ္းပိုက္စြဲလမ္းထားတဲ့ ရာထူးဂုဏ္သိန္ စည္းစိမ္ဥစၥာအမည္ခံ အာ႐ံုငါးပါး ကာမဂုဏ္ တရားေတြေရာဟာ အေၾကာင္းတရား ေၾကာင့္ ျဖစ္ရွိေပၚ ေပါက္လာတဲ့ သခၤါရတရား မ်ားသာျဖစ္တယ္” ဆိုတဲ့အခ်က္ပါပဲ။
“သခၤါရတရား”ဆိုတာ သခၤါရစည္းကမ္းဥပေဒနဲ႔ၿငိစြန္းတဲ့တရားပါ၊ သခၤါရာစည္းကမ္းဆိုတာကလည္း ျပစ္မႈဥပေဒ တစ္ခုပဲ ရွိပါတယ္၊ အဲဒါဘာမႈ လဲဆိုေတာ့ “ျဖစ္မႈ”ပါ၊ ဟုတ္ပါတယ္၊ သခၤါရဥပေဒမွာ “ျဖစ္မႈ” ဆိုတာ တစ္ခုတည္းေသာ အႀကီးေလးဆံုး ျပစ္မႈႀကီးျဖစ္ပါတယ္၊ ဒီျပစ္မႈကိုက်ဴး လြန္တဲ့ သက္ရွိသက္မဲ့ ဘယ္အရာမဆို သခၤါရနယ္ထဲမွာ အက်ံဳး ဝင္တဲ့အတြက္ သခၤါရရဲ႕ တရားစီရင္မႈကိုလဲ မလြဲမေသြခံၾကရပါတယ္၊ သခၤါရ ရဲ႕တရား စီရင္မႈကလဲ “တစ္မိန္႔” ပဲရွိပါတယ္၊ “ျဖစ္မႈ”ကို က်ဴးလြန္ထားတဲ့ သခၤါရတရားတိုင္း “ပ်က္ေစ”ဆိုတဲ့ အမိန္႔ပါပဲ။ ျဖစ္ၿပီးရင္ပ်က္ကို ပ်က္ရ ပါတယ္၊ ဒါဟာ ဓမၼနိယာမျဖစ္လို႔ ဘယ္လို တန္ခိုး အာဏာေတြ၊ ကိန္းခန္းယၾတာေတြနဲ႔မွတားဆီးလို႔မရႏိုင္ပါဘူး၊ “အနိစၥာဝတ သခၤါရာ၊ ဥပၸါဒဝယ ဓမၼိေနာ = သခၤါရမွန္သမွ် အနိစၥ တရားခ်ည္း ျဖစ္တဲ့အတြက္ ျဖစ္သမွ်ပ်က္ရမည့္ ဓမၼသေဘာမ်ားသာ ျဖစ္တယ္” ဆိုတဲ့ တကယ့္ကိုမွ မွန္ကန္တိက် မွ်တတဲ့ ဘက္မလိုက္တရား စီရင္မႈစစ္စစ္ပါပဲ။
ဒီတရားစီရင္မႈအရ ျဖစ္ဖို႔အေၾကာင္းဆံုလို ျဖစ္ခ်ိန္မွာျဖစ္လာရတဲ့ အရာတိုင္းဟာ ပ်က္ခ်ိန္ေရာက္ရင္လဲ ပ်က္ရ မည့္ဓမၼတာ မွန္ကန္ေပမယ့္၊ ျဖစ္လာ ရတဲ့ အရာေတြကိုပဲ “ဘယ္ေတာ့မွမပ်က္ႏိုင္ဘဲအၿမဲပိုင္ဆိုင္ခံစားေနရမယ္”ဆိုတဲ့ အထင္နဲ႔အသိမဲ့သိမ္းပိုက္စြဲလမ္းထားသူမ်ားအေနနဲ႔ေတာ့ စြဲစရာ မ်ားသေလာက္ အစြဲနာၿပီး၊ အစြဲနာသေလာက္ အခြါခက္တဲ့ ဒုကၡႀကီးကို ဆိုးဆိုးဝါးဝါးႀကီးခံစားရပါေတာ့တယ္။
သဘာဝတရားအရ ျဖစ္ခ်ိန္တန္ျဖစ္၊ ပ်က္ခ်ိန္တန္ပ်က္တယ္ဆိုတာ ထင္ျမင္လြယ္တဲ့ ဥပမာတစ္ခုအေနနဲ႔ ၾကည့္မယ္ ဆိုရင္ သစ္ပင္နဲ႔သစ္ခြံတို႔လိုပါပဲ။ သစ္ပင္မ်ားဟာ တစ္ႏွစ္မွာ တစ္လႊာအသစ္အသစ္တိုးၿပီးျဖစ္ေပၚေလ့ရွိတယ္၊ အသစ္တစ္လႊာ တိုးလာၿပီးဆိုရင္လဲ ပ်က္ခ်ိန္ေရာက္လာၿပီးျဖစ္တဲ့ အေပၚဆံုးအလႊာမွာရွိတဲ့ အခြံအေခါက္က ကြာက်ေပးရပါ တယ္၊ အခ်ိန္တန္ရင္ ကြာက်ဖို႔အတြက္လဲ ပင္စည္နဲ႔တြဲကပ္ေနတဲ့ အေစးဓာတ္မ်ားက တစ္ျဖည္းျဖည္း ေျခာက္ခန္းေပးရ ပါတယ္၊ ကြာခ်ိန္ေရာက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ပင္စည္နဲ႔အခြံအေခါက္တို႔ လံုးဝကပ္ၿငိျခင္း မရွိေတာ့တဲ့အတြက္ သက္ေသာင့္ သက္သာပဲ ကြာက်ၾကရပါတယ္၊ ဒီလိုကြာက် သြားတဲ့အတြက္ပင္စည္မွာ ဘာမွအနာတရ မျဖစ္တဲ့အျပင္ ပင္လံုးေတာင္ပိုလို႔ စည္ပင္ဖြံ႕ၿဖိဳး အလွတိုးလာပါတယ္။
ပင္စည္နဲ႔တြဲကပ္ျခင္းမရွိလို႔သာ အခ်ိန္တန္လို႔ကြာက်တဲ့အခါ အနာမရဘဲ ပင္စည္ဖြံၿဖိဳးၿပီးအလွတိုးလာတာပါ၊ တကယ္လို႔ ပင္စည္နဲ႔တြဲကပ္ေနတဲ့ အခြံမ်ိဳးကို ဓားတို႔çပုဆိန္တို႔နဲ႔ ခြာခ်ခံရၿပီဆိုရင္ေတာ့ ပင္စည္မွာ နာလဲနာ ပံုစံလဲပ်က္စီးခြ်တ္ယြင္းရပါတယ္။
အဲဒီသေဘာမ်ိဳးလိုပါပဲ၊ ပုထုဇဥ္အမ်ားစုႀကီးတို႔လဲပဲ အာ႐ံုငါးပါးကာမဂုဏ္တရားေတြကို တဏွာေလာဘ အျပင္းစားႀကီး ေတြနဲ႔ ဥပါဒါန္ အဆင့္ေရာက္ ေအာင္အစြဲနာၾကတဲ့အတြက္ သခၤါရထံုးစံအတိုင္း ကြာခ်ိန္တန္လို႔ ကြာရတဲ့အခါ အသာတၾကည္ကြာ က်သလို သက္ေသာင့္ သက္သာမျဖစ္ၾကဘဲ ခြာခ်ခံရလို႔ က်င္နာစပ္ရွားဆိုးဝါးတဲ့ ေဝဒနာေတြခံစားရၿပီ ဝမ္းနည္းပူေဆြး ငိုေျြကးၾက ရပါတယ္။ ဓမၼစၾကာ ဒုကၡသစၥာနိဂံုးမွာ ဘုရားရွင္မိန္႔ၾကားတဲ့ “သံခိေတၲန ပၪၥဳပါဒါနကၡႏၶာ ဒုကၡာ-လိုရင္းအက်ဥ္းခ်ဳပ္ကေတာ့ ဥပါဒါန္နဲ႔စြဲကပ္ထားတဲ့ ခႏၶာငါးပါးႀကီးဟာ ဒုကၡအစစ္ပါ”ဆိုတဲ့ စကားေတာ္အတိုင္းပါပဲ။
ဟုတ္ပါတယ္ အခ်ိန္တန္ရင္ကြာက်သလို ပ်က္ခ်ိန္တန္ေရာက္လို႔ပ်က္ရတာက ဒုကၡေရာက္တာမဟုတ္ပါဘူး၊ အစြဲ ဥပါဒါန္ေတြေၾကာင့္ကြာက်တာကို လက္မခံႏိုင္တဲ့အတြက္ ခြာခ်သလိုခံစားရတာကသာ ဒုကၡအစစ္ပါ။
ဒီလိုဒုကၡခံစားရသူမ်ားကို ဓမၼစၾကာတရားေတာ္မွာ “ကာမသုခလႅိကာႏုေယာဂ-အာ႐ံုငါးပါးကာမဂုဏ္တရားတို႔ကို ခ်မ္းသာစစ္လို႔ထင္မွတ္ကပ္ၿငိၿပီး ရရွိေရးႀကိဳးစားေနသူမ်ား”လို႔ သတ္မွတ္ပါတယ္၊ ဒီပုဂၢိဳလ္မ်ားဟာ အာ႐ံုတို႔ကို ငမ္းငမ္း တက္ရွာေဖြစုေဆာင္းခံစားဖို႔ေလာက္သာသိၾကသူမ်ား ပီပီ ရေလလိုေလအျဖစ္နဲ႔ ရွာေဖြစုေဆာင္းသိမ္းပိုက္ၾကရင္းက “သမၺာေဓာ ဃရာဝါေသာ = အိမ္ရာတည္ေထာင္တဲ့လူေဘာင္ဟာ က်ဥ္းေျမာင္းတယ္”ဆိုတဲ့ အတိုင္း အခ်ိန္ရွိသမွ် အာ႐ံု ငါးပါးနဲ႔သာ လံုးေထြး ၿငိတြယ္ၿပီး မ႐ုန္းသာမဖယ္သာဘဲ အက်ပ္ေဘးဆိုက္ၾကရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးခြဲခြာရခ်ိန္မွာလဲ ကြာက် သလိုညင္မသာဘဲ ခြာခ်သလို က်င္နာခံခက္တဲ့ ဒုကၡကိုခံစားၾကရတာျဖစ္ပါတယ္။
မွတ္ခ်က္။ ဆက္လက္ေဖၚျပေပးသြားပါမည္။
ေမတၱာမ်ားျဖင့္
ဓမၼေဘရီ အရွင္ဝီရိယ(ေတာင္စြန္း)
