မွန္မွန္ကန္ကန္နဲ႔ ဂရုစိုက္တတ္မယ္ဆိုရင္ တူေသာအက်ိဳးကို ေပးတယ္ဆိုတဲ႔အတိုင္း မိမိ အေနနဲ႔ သံသရာမွာ သာမာန္ အညတရဘဝနဲ႔ က်င္လည္ရရင္လည္း မိမိကို ဂရုစိုက္ကူညီေပးပါလိမ့္မယ္။ အဲလို ကူညီေပးတယ္ဆိုတာကလည္း ေက်ာင္းေဆာက္၊ ဘုရားတည္တာေလာက္ေတာ့ မခဲရင္းပါဘူး။ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာအားျဖင့္ ျပည့္စံုသူတို႔ စသျဖင့္ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားကို လွဴတန္းဖို႔ေတာင္ ရွာရတာ ခက္ေနပါဦးမယ္။ လိုအပ္ေနတဲ႔ သူကို လိုအပ္ေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ ကူညီရတာက လြယ္ကူစြာ ကုသိုလ္ျပဳႏိုင္ပါတယ္။ ဆိုလိုတာက အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ ေရြးေနဖို႔ မလိုတာကို ေျပာတာပါ။ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ ေရြးေနမယ္ဆိုရင္လည္း ပါရမီေျမာက္ေသာ ကုသိုလ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ပါရမီေျမာက္စြာ ျဖည့္က်င့္ျခင္း မမည္ပါ။ ပါရမီျဖည့္က်င့္ျခင္းဆိုတာကလည္း မိမိနဲ႔ ဆက္ဆံရသူတိုင္း အေပၚမွာ အယုတ္အလတ္အျမတ္မေရြး ၾကည္ညိဳစိတ္ကိုေမြးၿပီးေတာ့၊ သူတို႔အေပၚမွာ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကံ ျပဳတာကို ေျပာတာပါ။ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကံကို ျပဳျခင္းကို အရွင္းဆံုးေျပာရရင္ သူတို႔အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ တတ္ႏိုင္သမွ် ကူညီပံ့ပိုးျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ပါရမီေျမာက္ေအာင္ ကူညီပံ့ပိုးတာမွာလည္း အထက္မွာ ေဖာ္ျပခဲ႔သလို အေရးႀကီးဆံုးအခ်က္ကေတာ့ ကရုဏာနဲ႔ ပညာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီပညာကို ဥပါယေကာသလႅဉာဏ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ လိုအပ္ေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ လိုအပ္ေနတဲ႔သူကို လိုအပ္တာေလးေတြကို ကူညီပံ့ပိုးတတ္တာေပါ့။ ဒါမွလည္း ကူညီရတာ အက်ိဳးရွိမွာပါ။ ေနာက္မဆို အညာေဒသ ေႏြရာသီမွာ ေဆာင္ လွဴသလို ျဖစ္ေနရင္ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္အဖို႔ အက်ိဳးမ်ားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အသံုးက်ေအာင္ အသံုးမခ်သလိုျဖစ္ေနမွာပါ္။ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ျမင္ေတြ႔ေနရပါတယ္။ အသံုးမက် လိုက္တာကြာလို႔ ခဏခဏ ေျပာသံေတြ ၾကားေနရတယ္။ လူတိုင္းမွာ သူ႔ထူးခၽြန္မႈေတြ၊ သူ႔ပါရမီေတြ ရွိၿပီးသားပါ။ အသံုးမခ် တတ္လို႔ အသံုးမက်တာပါ။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးဟာ ေလးသေခ်ၤနဲ႔ ကမၻာတစ္သိန္း ပါရမီ ျဖည့္ခဲ႔ရာမွာ ၂၄ ဘဝသာ ဘုရားသာသနာနဲ႔ ႀကံဳခဲ႔ရတယ္။ မိမိတို႔ လက္ရွိ ဗုဒၶဘာသာဝင္ ျဖစ္ေနၿပီး၊ ဘုရား သာသနာနဲ႔ ႀကံဳၾကိဳက္ေနရတယ္။ အဲေတာ့ ဘုရားရွင္ အလိုေတာ္အတိုင္း အသံုးခ်ၾကပါ။
ျမတ္စြာဘုရား၏ အလိုေတာ္အတိုင္း ျမတ္စြာဘုရား၏ သာသနာေတာ္ကို အသံုးက်ေအာင္ အသံုးခ်ျခင္းဆိုတာမွာ ေလာကကို ဗုဒၶ ဘာသာမ်က္စိျဖင့္ ၾကည့္တတ္ေအာင္ အားထုတ္ျခင္းပါ။ လူတိုင္း လူတိုင္းဟာ သကၠရာဇ္မွာ ဘ၀ကို ျမႇဳပ္ႏံွေနၾက တယ္။ ဘ၀အတြက္ သကၠရာဇ္ေတြကိုအသံုးမခ်ႏိုင္ဘူးဆိုတာ မျဖစ္သင့္ဘူး။
ေလာကႀကီးကိုမၾကည့္ခင္ မိမိပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္ပါ။ အညတပန္းေလးေတြ မ်ားစြာမ်ားစြာ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီပန္းေလးေတြဟာ ေနထိပန္းေတြလို ညိႈးေနရတယ္။ ေရေ၀းတဲ႔ပန္းလို ႏြမ္းေနရတယ္။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးလို႔ ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြ၊ မိဘမဲ႔ေနသူေတြ၊ ဝမ္းေရးအတြက္ အလွမ္းေဝးလြန္းသူေတြ ေတြ႔ရ ျမင္ရ ေနပါတယ္။ ဘဝဇာတ္ဆရာ ညႊန္ၾကားမႈေအာက္က ရံုးမထြက္ႏိုင္ၾကဘူး။ တကယ္ကို အညတရ။ တကယ္ေတာ့ ပစၥည္းဥစၥာဆိုတာ ဘံုဆိုင္ပါ။ ဒါနသည္သာ မိမိကိုယ္ပိုင္ပါ။ မိမိသံသရာအတြက္ အသံုးက်ေအာင္ အသံုးခ်မွ ေတာ္ကာက်မွာျဖစ္ပါတယ္။ အသံုးက်ဖို႔အတြက္ သဒၶါတရားနဲ႔ ဂါရဝတရား ေရွ႕ထားၿပီးေတာ့ ကရုဏာနဲ႔ ပညာ ေပါင္းစည္းလိုက္ရင္ အသံုးက်မွာ ေသခ်ာေနပါတယ္။ စာဖတ္သူကိုယ္တိုင္လည္း အညတရ ျဖစ္ေနခ်င္ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္၊ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း ကိုယ့္ေခၽြးနည္းစာကို လွဴေတာ့မယ္ဆိုတာနဲ႔ ကိုသိုလ္လည္းရ၊ ေလာကအတြက္ အက်ိဳးလည္း ရွိတဲ႔ေနရာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေရြးခ်ယ္္ၿပီး လွဴတာက အေကာင္းဆံုးပါ။
ဒါမွ သူတို႔ ပတ္ဝန္းက်င္ အဆင္ေျပလာမွာပါ။ အဆင္ေျပလာရင္ ေအးခ်မ္းမႈေတြ ရွိလာ၊ ျဖစ္လာမွာပါ။ ေအးခ်မ္းမႈေတြျဖစ္လာတာနဲ႔အတူ သုခေတြလည္း ပိုင္ဆိုင္လာပါလိမ့္မယ္။ သူတို႔အတြက္ ခဏ သုခ ဆိုရင္ ေတာင္ ကိုယ့္အတြက္မွာက်ေတာ့ သံသရာအတြက္ သုခ ရသြားတာပါ။ မိမိပတ္ဝန္းက်င္မွာ အညတရ ပန္းေလး ေတြ မ်ားေနေပမယ့္ ျမင္တတ္၊ ၾကင္နာတတ္၊ ျပဳစုယုယတတ္မယ္ဆိုရင္ အညတရ ပန္းေလးေတြ လန္းေနပါလိမ့္မယ္။ အသံုးက်ေနပါလိမ့္မယ္။ ထို႔အတူ ေလာကႀကီးမွာ အညတရ ဘဝေတြ မ်ားေပမယ့္ လွဴတတ္၊ ေပးကမ္းတတ္၊ ကူညီတတ္ေနမယ္ဆိုရင္ အညတရၾကားမွာ အဆင္ေျပမႈေတြ ရွိေနမယ္။ တိုးတက္မႈေတြ ရွိေနမယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာလည္း ေအးခ်မ္းမႈေတြ ရွိေနပါလိမ့္မယ္။ မိမိအတြက္မွာလည္း ပစၥကၡ၊ သံသရာ တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ လူေနာက္ အရိပ္ပါသလို ကုသိုလ္ကံအက်ိဳးေပးက လည္း မလြဲမုခ် လာေရာက္ အက်ိဳးေပးပါပဲျဖစ္ပါတယ္။
အေမာင္(ေရနံ႔သာ)
