ႏွစ္ႀကိမ္ ေမြးဖြားမွ လူျဖစ္တယ္
ျမတ္ဗုဒၶေခတ္ကလည္း ေ၀ရဥၥပုဏၰားႀကီးသည္ ဤကဲ႔သို႔ျဖစ္ခဲ႔ပါသည္။ ထိုပုဏၰားႀကီးသည္ အေတာ္ပင္ အိုမင္းလွပါၿပီ။ စာေပတြင္ အိုျခင္းတရားကို ဇိဏၰ၊ ၀ုဒၶ၊ မဟလႅက၊ အဒၶဂတ၊ ၀ေယာႏုပၸတၱဟု ထူးျခားမွဳကိုေဖၚျပထားပါသည္။ ဇိဏၰဟူေသာ အိုျခင္းမွာ အသက္ငယ္သည္ျဖစ္ေစ၊ ႀကီးသည္ျဖစ္ေစ ဆံျဖဴ၊ သြားက်ိဳး ေနသည္႔ လူသားမ်ိဳးကို ဆိုလိုပါသည္။ ၀ုဒၶဟူေသာ အိုျခင္းတစ္မ်ိဳးမွာ လက္၊ ေျခစသည္႔ အဂၤါမ်ားမျပည္႔စံုသည္ျဖစ္ေစ၊ ျပည္႔စံုပါေသာ္လည္း ျဖတ္ျဖတ္လတ္လတ္မရွိသျဖင္႔လူေကာင္းတစ္ေယာက္ ၏ အရည္အခ်င္း မျပည္႔စံုသျဖင္႔ အိုျခင္းမ်ိဳးျဖစ္ပါသည္။ မဟလႅကဆိုသည္႔အိုျခင္းမွာ လူ႔အသက္ကို ဆစ္ပိုင္းပါကအက်ပိုင္းေရာက္သည္႔အရြယ္လြန္ကာလ ေသခါနီးကာလကိုဆိုလိုပါသည္။အဒၶဂတဟူေသာ အိုျခင္းမွာအစိုးရအဆက္ဆက္ ေျပာင္းလဲေနပါေသာ္လည္းသက္ေတာ္ရွည္ဘိုးဘိုးႀကီးမ်ိဳးကိုဆိုလိုပါသည္
။
ေရွးေခတ္က မိဘုရား ဖြားေစာကဲ႔သို႔ေသာ ဘုရင္မႀကီးမ်ားကိုဆိုလိုပါသည္။ ယခုေခတ္ ၿဗိတိသွ်ဘုရင္မႀကီး အယ္လီဇဘက္ လိုမ်ိဳး ျဖစ္ပါသည္။ ၀ေယာႏုပၸတၱအိုျခင္းဆိုသည္မွာ ကိုယ္႔ကိုယ္မွ မသယ္ႏိုင္ႏိုင္သျဖင္႔ သာေခြယိုင္ျဖစ္ေနေသာအရြယ္လြန္ေရြ႔ရွား ဇရာအရင္႔သမားႀကီးမ်ားကို ဆိုလိုပါသည္။ ဤနည္းအျပင္ ထိုပါရာဇိကက႑အ႒ကထာ ပထမအုပ္၊ စာမ်က္ႏွာ (၁၀၃) တြင္ပင္ အိုျခင္းကို တစ္ျခားနည္းျဖင္႔လည္း ဖြင္႔ျပပါေသးသည္။ ယခုေဖၚျပ မည္႔ ေ၀ရဥၥပုဏၰားႀကီး သည္အိုျခင္း၏ ဂုဏ္မ်ိဳးစံုကိုပိုင္ဆိုင္ခဲ႔သူ ျဖစ္ေပသည္။
သို႔အတြက္ေၾကာင္႔ပင္ ထိုအိုျခင္းကို အမွီျပဳ၍ျမတ္စြာဘုရားရွင္ အေပၚတြင္ အထက္စီးမွႀကည္႔ၿပီးေမးခြန္းကိုေမးျမန္းခဲ႔သူျဖစ္ပါသည္။ ပထမတြင္ အသက္ႀကီးသူကို ခရီးဦးႀကိဳဆိုမွဳကို မျပဳလုပ္သူ၊ေနရာထိုင္ခင္းကို မစီမံေပးသူသည္ေလာက၀တ္ႏွင္႔ မျပည္႔စံုဟု ယူဆသူျဖစ္ပါသည္။ အသက္ငယ္ေသာ ဘုရားရွင္ကိုလည္းေလာက၀တ္ကိုေဆာင္ရြက္ေစခ်င္သူျဖစ္ပါသည္။ တည္႔တည္ ႔ေျပာရပါက သူသည္ အရိုအေသျပဳမွဳကို ခံယူလိုသူျဖစ္ပါသည္။ျမတ္စြာဘုရားရွင္က သူသည္ တေလာက လံုးတြင္ အျမတ္ဆံုးျဖစ္ေတာ္မူေပရာ သူအရိုအေသျပဳရမည္႔သူမွာ လူပုဂၢိဳလ္မဟုတ္ ဓမၼသာ လွ်င္ ျဖစ္ေပသည္။ လူပုဂၢိဳလ္ကို အရိုအေသျပဳပါကလည္း အရိုအေသျပဳခံ ထိုလူသားမွာ ဦးေခါင္းခုႏွစ္စိပ္ ကဲြသြား မည္ျဖစ္ပါသည္။ ယခုလို ဘုရားျဖစ္မွသာ တေလာကလံုးတြင္ အျမတ္ဆံုးပုဂၢိဳလ္ျဖစ္သည္ မဟုတ္ေသး၊ေမြးဖြါးခါစကပင္ အရိယာျဗဟၼာမ်ားက သူ႔ကို ႀကိဳဆို ခဲ႔ၾကသည္။ သူကိုယ္တိုင္ လည္းေလာကတြင္ အျမတ္ဆံုးသူျဖစ္ေၾကာင္းေၾကျငာခဲ႔ပါသည္။ ယခုေခတ္တြင္ေခတ္လူမ်ားက သံသယ ပြြါးၾကပါမည္လား စဥ္းစားမိပါသည္။ ယခုေခတ္တြင္လည္း ဘုရင္ႏြယ္မွေမြးဖြါးလာသူ မင္းသား၊ မင္သမီးမ်ား ကိုေတာ္၀င္ႏြယ္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳေလးစားခံေနရသည္ကို သတိျပဳမိပါက ဘုရားေလာင္းကိုေလာကတြင္ အျမတ္ဆံုးျဖစ္ေၾကာင္းေလာကရွိ လူသားအမ်ားစုက လက္ခံခဲ႔ၾကသည္မွာ ယံုမွားစရာမရွိပါေပ။ ထိုေခတ္က ဘုရားအေလာင္းေတာ္ကို သာမန္လူသား အျဖစ္ ျမင္ခဲ႔ၾကသူေတြလည္း အမ်ားအျပားပင္ ရွိခဲ႔ပါသည္။ေလာကုတၱရာအျမင္ႏွင္႔ ၾကည္႔ပါမူျမတ္စြာ ဘုရားရွင္ ကေမြးဖြါးျခင္းျဖင္႔ျမင္႔ျမတ္သူမဟုတ္ေၾကာင္းအက်င္႔သိကၡာျဖင္႔ပင္လူ႔တန္ဖိုးကိုဆံုးျဖတ္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္းေဟာေတာ္မူ ခဲ႔ပါသည္။ ပုဏၰားႏွင္႔ေတြ႔ေနေသာ ယခုအခ်ိန္တြင္ေမြးဖါြးျခင္းဂုဏ္၊ အက်င္႔သိကၡာ တန္ဖိုး အားျဖင္႔ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို ၾကည္ညိဳႏိုင္ၾကေပသည္။ မၾကည္ညိဳႏိုင္သူ ပုဏၰားႀကီးသည္ အိုျခင္းကို လိုရင္းေရာက္ေအာင္ အသံုးမျပဳဘဲ အတၱေပၚမူတည္ၿပီး သာယာမွဳအေပၚအေျခခံ အသံုးခ် ခဲ႔သူ ျဖစ္ခဲ႔သည္႔အျပင္ ဘုရားရွင္အေပၚ ဆဲေရးျခင္း ရွစ္မ်ိဳးကိုပင္ ထည္႔စြက္ၿပီး အကုသိုလ္ရိကၡာကို ထုပ္ပိုးခဲ႔ေပသည္။ အိုျခင္းအေပၚတြင္ အား အျဖစ္ရွဳျမင္ၿပီး တရားဖက္တြင္ အခ်ိန္ေပးပါက ဘ၀သာယာ ႏိုင္ေပသည္။
ပုဏၰားသည္ သူ႔အားအေလးမျပဳေသာ ဘုရားရွင္ကို အရသာကို မခံစားတတ္သူ (နားမလည္သူ)၊ မသံုးေဆာင္တတ္သူ ( လူစလူနတံုးသူ) လူဖ်င္းလူအ၊ မသိနားမလည္သူ၊ ရံြစရာလူ၊ စည္းကမ္းမရွိသူ၊ ကိုယ္က်င္႔တရားမရွိသူ၊ သေႏၶည႔ံသူဟူေသာ စြပ္စဲြခ်က္မ်ားျဖင္႔ တိုက္ခိုက္ခဲ႔ပါသည္။ ပုဏၰားတိုက္ခိုက္ေသာ ထိုလက္နက္ကို အသံုးျပဳ၍ပင္ ထပ္တူညီစကားလံုးကိုေကာင္းေသာဖက္သို႔ ဦးတည္ေပးခဲ႔ပါသည္။ေလာကတြင္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ေငြသည္ ရန္သူဟု ဆိုပါေသာ္လည္း ထိုေငြကို ကုသိုလ္ရစရာေနရာမ်ားတြင္ အသံုးျပဳျခင္းမ်ိဳးျဖစ္ပါ သည္။ေျမြဆိပ္သည္ သံုးတတ္သူ အတြက္ေဆးျဖစ္ၿပီးအကိုက္ခံရသူအတြက္ ေဘးျဖစ္ပါသည္။ ေလာကတြင္ ေကာင္းဆိုးႏွစ္တန္ ေလာကဓံ
ကိုေဘးမျဖစ္ေစဘဲ ေဆးျဖစ္ေအာင္ အသံုးခ်မွသာလွ်င္ သတိၱရွင္ ပီသၾကေပမည္။ အ႒ကထာဆရာကမူ ဘုရားသခင္ ၏ေလာကဓံရားေတြေၾကာင္႔ တုန္လွဳုပ္မွဳ မရွိပံု ၊ေျမႀကီးပမာ သည္းခံတတ္သည္႔ အျခင္းအရာ ကိုျပသသည္ဟု ဆိုပါသည္။ေျမႀကီးသည္ လူဆိုး သူခိုးကိုျဖစ္ေစ၊ သူေတာ္စင္ကိုျဖစ္ေစ ခဲြျခားမွဳမရွိ သူအေပၚတြင္ သြားလာခြင္႔ျပဳပါျခင္းျဖင္႔ တာ၀န္ကို ထမ္းရြက္ပါသည္။ အညစ္ေၾကးစြန္႔သူ န႔ံသာေ ရေလာင္းခ် သူတို႔ အေပၚတြင္လည္း အတူတူသာ ျဖစ္ပါသည္။
ထိုသို႔အသံုးျပဳၿပီးလ်င္တစ္ဆက္တည္းပင္ဥပမာျဖင္႔ထိုပုဏၰားကို ေမးခြန္းထုတ္ခဲ႔ေပသည္။ဘုရား
ရွင္ေမးေတာ္မူခဲ႔ေသာ ေမးခြန္းမွာ ေစ႔စပ္ေသခ်ာလွပါသည္။ ရွစ္၊ တစ္ဆယ္၊ ဆယ္႔ႏွစ္အေရအတြက္ ရွိေသာ ၾကက္ဥမ်ားကို ဥေသာၾကက္မ တစ္ေကာင္သည္ ေအာက္ပါအရည္အခ်င္း သံုးရပ္ေၾကာင္႔ ၾကက္ငယ္ေလးမ်ား ေပါက္ဖြြား ေပးေပမည္။ ဥထုတ္လိုက္ေသာ ၾကက္ဥ၏ အေပၚတြင္ ေကာင္းမြန္စြာ ၾကက္ေတာင္ပံကို ျဖန္႔ေပးျခင္း။ (ေတာင္ပံကို ျဖန္႔ေပးသျဖင္႔ ေပ်ာ႔စိစိ ၾကက္ဥေလး မပုပ္သိုးေတာ႔ပါ။) ၾကက္ဥကို မပုပ္သိုးရံုတြင္ မလံုေလာက္ေသး ၾကက္ဥတစ္လံုး လံုးကို ဘက္စံုအပူလည္း ေပးရပါသည္။ ၾကက္၏ အပူဓာတ္ ျဖန္႔ေပးရပါသည္။ အပူဓာတ္ မရွိပါက ေပ်ာ႔စိစိၾကက္ဥမွာ မာေၾကာလာႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။ ထို႔ေနာက္ၾကက္တစ္ေကာင္လည္းမျဖစ္လာႏိုင္ပါ။ ထို႔ျပင္ အလင္းဓာတ္ကို လည္း ေပးရ ပါေသးသည္၊ အလင္းဓာတ္တြင္ ၾကက္ရန႔ံကိုပါ ထံုေစရပါသည္။ ဤအလုပ္သံုးမ်ိဳးျပည္႔စံုမွ ၾကက္ေပါက္ေလးတစ္ေကာင္ျဖစ္လာပါမည္။ ထိုအခါတြင္ ပထမဆံုးေပါက္လာေသာ ၾကက္သည္ အႀကီးဆံုးျဖစ္ပါသည္။ ထိုၾကက္သည္ ေျခေထာက္ ႏွစ္ေခ်ာင္းရွိပံုမွာ လူသားႏွင္႔ အတူတူပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ၾကက္တစ္ေကာင္ျဖစ္လာဖို႔အေရးမွာ တစ္ဘ၀တြင္ႏွစ္ခါေမြးရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ပင္ ၾကက္ကို ဒိြဇ သတၱ၀ါဟုေခၚရပါသည္။ ပထမတစ္ႀကိမ္မွာ မိခင္၏ ၀မ္းဗိုက္မွျဖစ္ပါသည္။ ဒုတိယတစ္ခါမွာ မာေၾကာလွေသာ ၾကက္ဥခံြမွျဖစ္ပါသည္။
လူသားသည္လည္းႏွစ္ခါေမြးမွ လူလားေျမာက္သည္ဟု ဆိုရပါမည္။ မိဘမ်ားမွ တစ္ႀကိမ္ေမြးေပး ရပါသည္။ ဆရားသမားမ်ားမွ တစ္ႀကိမ္ ေမြးေပးရပါသည္။ မိဘ၏ အရိပ္ထက္ ဆရာသမား၏ အရိပ္က ပိုၿပီးေအးျမရျခင္းမွာ လူ႔ေလာကတြင္ လူရာသူရာ၀င္ေအာင္၊ လူတစ္လံုးသူတစ္လံုးျဖစ္ေအာင္ ဆရာသမားမ်ားကျပဳ စုေပး ရေသာေၾကာင္႔ျဖစ္ပါသည္။ ဓမၼဒူတဆရာေတာ္ အရွင္ေဆကိႏၵက ဆရာမရွိ ဘာမွ မသိဟု စာေရးသူအားေျပာဆိုဖူး ပါသည္။ ဘုရားရွင္သည္ပင္ လူနတ္တို႔၏ ဆရာဟု ဂုဏ္ေတာ္ကိုး ပါးတြင္ ဆရာဘဲြ႔ကို ခံယူေတာ္မူရျခင္းမွာ ဆရာသမား၏ ရပ္တည္မွဳဘ၀ကို အေရး ပါေၾကာင္းျပသရာေရာက္ ပါသည္။ ဤနည္း အားျဖင္႔ လူသည္ေလာကတြင္ႏွစ္ႀကိမ္ေမြးဖြား ရေပသည္။ႏွစ္ႀကိမ္ေမြးဖြားသည္႔ နည္းမွာေလာကီ၊ေလာကုတၱရာ အားျဖင္႔ႏွစ္နည္းရွိပါသည္။ နိဗၺာန္ႏွင္႔ မဆိုင္ေလာကႀကီးပါြးေရးသက္သက္မွ် ဆရာကေမြးဖြားေပးျခင္းက တစ္နည္း ၊ေလာကခ်မ္း သာေရာ၊ေလာကလြန္ခ်မ္းသာပါေပးစြမ္းႏိုင္ေသာ ဘုရားရွင္ဆရာ၏ေမြးဖြားနည္းက တစ္မ်ိဳးအားျဖင္႔ ခဲြျခားသိရပါမည္။ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးတြင္ ဥာဏ္ပညာသည္ အေရးႀကီးပါ သည္။ေလာကီဥာဏ္၊ေလာကုတၱရာ ဥာဏ္ဟုခဲြျခားရပါသည္။ ေလာကီဥာဏ္သည္ တစ္ဘ၀တစ္နပ္စာမွ်သာ အေရးပါၿပီးေမတၱာရွင္၊ ကရုဏာရွင္ ဆရာသမားတို႔ကေထာက္ပ႔ံေပးပါသည္။ေလာကုတၱရာ ဥာဏ္ကိုမူ မဟာကရုဏာရွင္ သဗၺညဳဘုရားရွင္က ေပးၿပီး တစ္ဘ၀တစ္နပ္စာမွ်သာမက သံသရာ အဆက္ဆက္ထိ ေက်းဇူးျပဳပါသည္။
ေငြေတာင္ေတာရ (၇၅)ႏွစ္ျပည္႔ေျမာက္ႏွစ္ပါတ္လည္စာအုပ္တြင္ ႀကီးမားေသာ အေဆာက္ အဦးမ်ားကို လူအားျဖင္႔ တည္ေဆာက္သည္ မဟုတ္ ဥာဏ္အားျဖင္႔ တည္ေဆာက္ၾကသည္ဟု သီတဂူ ဆရာေတာ္ႀကီးေရးသားေသာေဆာင္းပါးကို သတိရမိပါသည္။ ထိုအဆိုမွန္ကန္ေၾကာင္း ၂၀၀၇ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ စာေရးသူ၏ ငါးလႏွင္႔ သံုးရက္ၾကာ အေမရိကခရီးစဥ္တြင္ အေမရိကရွိ နယူးေယာက္ရွိ အျမင္႔ဆံုး အေဆာက္အဦး (၈၁) ထပ္တိတိ တက္ခဲ႔စဥ္က အတည္ျပဳမိပါသည္။ေစာေစာပိုင္းက ဖတ္မွတ္ရံုမွ်သာ ရွိခဲ႔ၿပီး ႏွစ္ေပါင္း (၁၀) ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာမွ တိတိ က်က် အတည္ဟု မွတ္ယူခဲ႔ပါသည္။ စာေရးသူေရာက္ခ်ိန္တြင္ တြင္တာ၀ါႏွစ္ခု မရွိေတာ႔ၿပီ။ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာ (၁၁) ရက္ေန႔က ေျမသို႔ ခခဲ႔ေလၿပီ။
ၾကက္ဥ ဥပမာကိုျပန္လည္ေကာက္ယူရမည္ဆိုပါလွ်င္ ပုဏၰားၾကီးကိုေမးခဲ႔ေသာေမးခြန္းတြင္ ပထမဆံုးေမြးလာေသာၾကက္သည္ အႀကီးဆံုးျဖစ္သည္ဟုႏွစ္ဖက္လံုးမွ အတည္ျပဳၾကေသာ အေျဖကို ရရွိခဲ႔ပါသည္။ ဤနည္းတူပင္ လူသားမ်ားသည္ (အ၀ိဇၨာအ႑ေကာသ) တည္းဟူေသာ အ၀ိဇၨာဥခံြ၏ အတြင္း၀ယ္ လံုးခ်ာလည္ေနၾကပါသည္။ သစၥာမသိသျဖင္႔ လည္ေနၾကပါသည္။ ၾကက္ကေလးေပါက္ေစ ရန္ အရည္အခ်င္း သံုးရပ္ လိုအပ္သလိုပင္ သစၥာသိၿပီး အ၀ိဇၨာဥခံြအတြင္းမွ ရုန္းထြက္ႏိုင္ရန္လည္း အရည္အခ်င္းသံုးရပ္လို ပါသည္။ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ အျမင္မွန္လိုပါသည္။ ဒုတိယအေနျဖင္႔ ၀ိပႆနာ ဥာဏ္ရွိရပါမည္။ တတိယ အေနျဖင္႔ အရဟတၱမဂ္ဥာဏ္ရွိရပါမည္။ အရဟတၱမဂ္ ဥာဏ္ရပါကေမြးဖြားလာပါၿပီ၊ေလာကုတၱရာ အဘိဥာဥ္ျဖင္႔ အ၀ိဇၨာဥခံြကို ခဲြရပါသည္ဟု သာရတၱဒီပနီ ဋီကာ ပတဲြ၊ စာမ်က္ႏွာ (၃၅၇) တြင္ဆိုထားၿပီး တစ္ခ်ိဳ႔ ပါဠိမ်ားတြင္ အဘိဥာဥ္ေျခာက္ပါးျဖင္႔ အ၀ိဇၨာဥခံြကို ခဲြ၏ဟုေရးသားထားသည္မ်ားလည္းရွိေနပါသည္။ ထိုအေရး အသားသည္ မွားေနပါသည္ ဟုလည္း သာရတၳဒီပနီဋီကာ ဆရာကေထာက္ျပထားပါသည္။ အႏွစ္ခ်ဳပ္အားျဖင္႔ ဤသံုးပါးသည္ ဘုရားရွင္ဆရာကေပးေသာေလာကုတၱရာဥာဏ္မ်ားျဖစ္ပါသည္။ နိဗၺာန္ အေဆာက္အဦးကို ဤဥာဏ္ မ်ားျဖင္႔သြားၾက ရပါမည္။
ေလာကသားမ်ားအတြက္မူ ၾကက္မက ဥမပုပ္သိုးေအာင္ ၾကက္ေတာင္ပံျဖန္႔သကဲ႔သို႔ စိတ္ေကာင္းေစတနာေကာင္းမ်ား လူသားအားလံုးအေပၚတြင္ျဖန္႔ရပါမည္။ လူမ်ိဳးစဲြကင္း၊ ဘာသာစဲြ ရွင္းၿပီးေလာက သားအားလံုးကို အတူတူပင္ ထားရပါမည္။ ၾကက္မက သူ၏ အေငြ႔ကိုျပန္႔ႏွ ႔ံေအာင္ျဖန္႔ၿပီး ၾကက္ဥ မာသြားေအာင္ေဆာင္ရြက္သည္႔နည္းတူ မိမိ၏ေမတၱကရုဏာ စြမ္းအားကို အတိုင္းမသိ က်ယ္ျပန္႔ေအာင္ျဖန္႔ၿပီး စိတ္ဓာတ္ကို ခိုင္မာေစရမည္။ ၾကက္မက ၾကက္ေငြ႔ ကို ေတာင္ပံအႏွ႔ံမွ ျဖန္႔ၿပီးေပးသျဖင္႔ အလင္းမွ အန႔ံသယ္ယူသလိုပင္ မိမိ၏ သီလရန႔ံ၊ သမာဓိရန႔ံ၊ ပညာရန႔ံမ်ားကို မိမိအပါ၀င္ အားလံုးအေပၚျပန္႔နွံ႔့ေစၿပီး သစၥာအလင္းဓာတ္ကို ရရွိေစရေပမည္။ ဤတာ ၀န္ျပည္႔စံုၿပီဆိုပါကလူသည္လည္းႏွစ္ခါမက သံုးခါေမြးၿပီး အ၀ိဇၨာဥခံြကို ခဲြႏိုင္ပါၿပီ၊ ဤသို႔ ဆိုပါ လွ်င္ေလာကတြင္ဘုရားရွင္ပြင္႔ေတာ္မူရက်ိဳးလည္းနပ္ပါၿပီ။ေလာကရွိၾကေမြးေန႔ရွင္မ်ား အား လံုးႏွစ္ ႀကိမ္ေမြးဖြားသူ မ်ားျဖစ္ၾကၿပီး ေလာကသမိုင္းကိုေရးထိုးႏိုင္ၾကပါေစ။ ဤေဆာင္းပါးကိုေရးျဖစ္ရန္ တိုက္တြန္း ၾကေသာေတာင္ကိုရီးယားႏိုင္ငံ ဆိုလ္တကၠသိုလ္မွ ပါရဂူဘဲြ႔၊ မဟာ၀ိဇၨာဘဲြ႔မ်ားအတြက္ ႀကိဳးစားေနၾကေသာ ေမာင္ေအာင္မ်ိဳးသူႏွင္႔ ေမာင္မ်ိဳးသန္းထြန္းတို႔၏ ေစတနာေကာင္းကို သာဓု ေခၚၿပီး မွတ္တမ္း တင္အပ္ပါသည္။
ေဆာင္းပါးမွတ္စု၊
၁။ ပါရာဇိကက႑ပါဠိေတာ္ အ႒ကထာ၊
၂။ သာရတၱဒီပနီဋီကာ
၃။ ေလာကနီတိ၊
ဆရာေတာ္ ေဒါက္တာအရွင္နႏၵက၊
ဓမၼဒူတေက်ာင္း၊ဘူေဖ်ာင္းရပ္ကြက္၊
ေတာင္ကိုရီးယားႏိုင္င၊ံ
