“လွ်ိဳ႕၀ွက္ေသာအမူကို လွ်ိဳ႕၀ွက္ပဲထားသင့္ပါတယ္။ လွ်ိဳ႔၀ွက္ေသာမူကို မလွွ်ိဳ႕၀ွက္ဘဲ သူတစ္ပါးေျပာမိေခ်ေသာ္ ေနာင္မေကာင္းက်ိဳးျဖစ္တတ္ပါတယ္”
(မေဟာသဓ)
ဇာတ္ၾကီးဆယ္ဘြဲ႔ထဲမွာ ပထမဆံုးထိေတြ႔ခြင္႔ရခဲ့တာက မေဟာသဓဇာတ္ေတာ္ပါ။ ကေလးဇာတ္ေဆာင္ပါလို႔လား မေျပာတတ္ပါဘူး။ ကေလးဘ၀ တည္းကကိုပဲ စြဲစြဲလန္းလန္းရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကာလေတြတုန္းက “စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းတဲ့၀တၱဳ” ဆိုတဲ့အေတြးထက္ပိုျပီး မေတြးျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အရြယ္, ကာလ, ၀န္းက်င္ေတြ ေရြလ်ားတာနဲ႔အမွ် မူလအေတြးထက္ ပိုျပီး ေတြးရမယ့္ ဇာတ္၀တၱဳ အျဖစ္ နားလည္ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ ေဟာ….ၾကည့္ပါဦး လွ်ိဳ႔၀ွက္အပ္ေသာ အမူကို လွ်ိဳ႔၀ွက္ပဲ ထားသင့္ပါတယ္ တဲ့။ ဘယ္ေလာက္ေတြးဖို႔ေကာင္းသလဲ။ ဘယ္ေလာက္ လက္ေတြ႔ဘ၀နဲ႔ နီးစပ္သလဲ။
မေဟာသဓဇာတ္ေတာ္ရဲ႕ အခန္းတိုင္းနီးပါးဟာ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ အားျပိဳင္မူေတြခ်ည္းပါပဲ။ အဓိကကေတာ့ မေဟာသဓ နဲ႔ အဓိကဇာတ္ပို႔ေတြအားလံုးနဲ႔ အားျပိဳင္ခန္းေတြပါ။ အဲဒီ အားျပိဳင္ခန္းေတြထဲက လက္ေတြ႔ဘ၀နဲ႔ နီးစပ္လွတဲ့ အားျပိဳင္ခန္းတစ္ခုကို ထုတ္ျပခ်က္ပါတယ္။ အေနအထားက မေဟာသဓ ေသနာပတိရာထူးရေနတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ “ကိုယ့္ထက္သာမနာလို” ဆိုတဲ့အတိုင္း ရန္ဖက္မ်ားျဖစ္တဲ့ ေသနက, ပကၠဳသ, ကာမိႏၵ, ေဒ၀ိႏၵ, အမတ္ေလးေယာက္က မေဟာသဓကို “ဓမၼလမ္းေၾကာင္း” နဲ႔ အႏိုင္ယူလို႔မရႏိုင္မွန္းသိေတာ့ “အဓမၼလမ္းေၾကာင္း” နဲ႔ အႏိုင္ယူဖို႔ၾကံစည္ ၾကပါတယ္။ (ဓမၼလမ္းေၾကာင္းနဲ႔ အႏိုင္ယူလိုတဲ့ စိတ္မ်ိဳးလည္းရွိဟန္ မထင္ပါဘူး) ဘယ္လိုၾကံစည္သလဲဆုိေတာ့ မေဟာသဓကို “လွ်ိဳ႔၀ွက္ေသာ အမူကို မည္သူအားေျပာၾကားအပ္သတဲ့” လုိ႔ေမးမယ္။ အဲဒီအခါ မေဟာသဓက “လွ်ိဳ႕၀ွက္အပ္တဲ့စကားကို မည္သူ႕မွ် မေျပာၾကားအပ္” လို႕ေျဖလိမ့္မယ္။ အဲဒီအေျဖစကားရရင္ ငါတို႔မေဟာသဓ ကိုျပႆနာရွာလို႔ရျပီဆိုျပီး တိုင္ပင္ၾကပါတယ္။ ဒီပြဲမွာ ေသနက အမတ္ကို က်န္တဲ့အမတ္သံုးေယာက္ ဆရာတင္ပါတယ္။ မေဟာသဓကို ေမးခြန္းထုတ္ဖို႕ကိစၥကိုလည္း ေသနကအမတ္ကိုပဲ တာ၀န္ယူေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေသနကအမတ္ဦး ေဆာင္တဲ့ အမတ္ေလးေယာက္တို႔ဟာ မေဟာသဓအိ္မ္ေတာ္ကို ခ်ီတက္လာၾကပါတယ္။ မေဟာသဓအိမ္ေရာက္ေတာ့ ေသနကအမတ္နဲ႔ မေဟာသဓတို႔ အေမးအေျဖျပဳလုပ္ပံုကိုလည္း ၾကည့္ပါဦး။
“အရွင္သားေတာ္ သုခမိန္ေယာက္်ားတို႔မည္သည့္ အဘယ္တရား၌ တည္အပ္ပါသနည္း”
“ဆရာေသနကအမတ္ ေယာက္်ားတို႔မည္သည္ကား သစၥာတရား၌သာ တည္အပ္ပါတယ္”
“အရွင္႔သားေတာ္ သစၥာ၌ တည္ေသာသူသည္ အဘယ္ကိုျပဳအပ္ပါသနည္း”
“ဆရာေသနက သစၥာ၌တည္ေသာသူသည္ ဥစၥာစည္းစိမ္ကို ျဖစ္ေစပါတယ္”
“အရွင္႔သားေတာ္ ဥစၥာစည္းစိမ္ကို ျဖစ္ေစေသာ သူသည္ အဘယ္သို႔ေသာ ျပဳအပ္ပါသနည္း”
“ဆရာအမတ္ ဥစၥာစည္းစိမ္ျဖစ္ျပီးေသာသူသည္ မိမိရဲ႕ လွ်ိဳ႕၀ွက္အပ္ေသာစကားကို သူတစ္ပါးတုိ႔အား မေျပာအပ္ပါ”
“မေဟာသဓသုခမိန္ သင့္ရဲ႕စကားဟာ ေကာင္ေပစြ ေကာင္းေပစြ”
အမတ္ေလးေယာက္လည္း မေဟာသဓဆီက လိုခ်င္တဲ့စကားရတာနဲ႔ မင္းၾကီးဆီ တစ္ခါတည္းသြားေတာ့တာပါပဲ။ နန္းေတာ္ေရာက္ေတာ့ “မေဟာသဓမွာ လွ်ိဳ႕၀ွက္အၾကံအစည္ရွိေၾကာင္း မင္းၾကီးကို စိတ္ထဲက မေျဖာင့္မမွန္ အေကာက္ၾကံ ေနေၾကာင္း” ေလွ်ာက္ၾကပါတယ္။ မင္းၾကီးက ပထမ မယံုေပမယ့္ မင္းၾကီးယံုေအာင္ အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ ထပ္ေလွ်ာက္ေတာ့ နဂိုကတည္းက အသိဥာဏ္အားနည္းတဲ့ မင္းၾကီးက ယံုျပန္ပါတယ္။
“မင္းၾကီးအေနႏွင့္ မေဟာသဓကိုေခၚျပီး ရာဇမာယာနဲ႕ သူမသိေအာင္ ”လွ်ိဳ႕၀ွက္အပ္ေသာစကားကို မည္သူ႔အား ေျပာၾကားအပ္သနည္း” လို႔ေမးပါ။ မေဟာသဓက ကိုယ့္အလိုဆႏၵမျပည့္မခ်င္း မည္သူ႔ကိုမွ်မေျပာၾကားအပ္၊ ကိုယ့္ဆႏၵျပည့္မွ ေျပာလိုကေျပာႏိုင္ပါတယ္လို႕ေျဖပါလိမ့္မယ္။ ဒါဆိုရင္ မင္းၾကီးအေပၚ အေကာက္ၾကံ့ေနတဲ့ လွ်ိဳ႕၀ွက္အၾကံအစည္ရွိေၾကာင္း ခန္႕မွန္းလို႕ရႏိုင္ပါတယ္” လို႔တခါတည္း လိုခ်င္တဲ့ေနရာေရာက္ေအာင္ ေလွ်ာက္ၾကပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ မင္းၾကီးလဲ အမတ္ငါးေယာက္ဆံုတဲ့အခ်ိန္မွာ အမတ္ငါးေယာက္လံုးကို ေမးတဲ့ပံုစံမ်ိဳးနဲ႕ ေမးပါတယ္။ လွ်ိဳ႕၀ွက္အပ္ေသာစကားကို မည္သူ႔အား ေျပာၾကားအပ္သလဲေပါ့။ ဒီေတာ့ အၾကံရွိတဲ့ေသနကအမတ္က ထျပီး “မင္းၾကီးရဲ႕ အယူအဆကိုလဲ သိပါရေစဦး” လို႔ေလွ်ာက္ပါတယ္။ အစဥ္အတိုင္း အႏွစ္ခ်ဳပ္ေျပာရရင္ေတာ့ မင္းၾကီးက လွ်ိဳ႕၀ွက္အပ္တဲ့စကားကို မယားေကာင္း မယားျမတ္ကို ေျပာသင့္တယ္၊ ေသနကအမတ္က အေဆြခင္ပြန္း ေကာင္းကို ေျပာသင့္တယ္။ ပကၠဳသအမတ္က တအူထံု႕ဆင္း ညီအစ္ကိုခ်င္းကို ေျပာသင့္တယ္။ ကာမိႏၵအမတ္က အႏုဇာသားကို ေျပာသင့္တယ္။ ေဒ၀ိႏၵအမတ္က မိခင္ကိုေျပာသင့္တယ္။ အဲဒီလိုအသီးသီးေျဖေလွ်ာက္ၾကပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမေဟာသဓ အလွည့္ေရာက္တဲ့အခါမွာ မေဟာသဓက ေအာက္ပါအတိုင္းေျဖေလွ်ာက္ပါတယ္။
“အရွင္မင္းၾကီး… လွ်ိဳ႕၀ွက္ေသာအမူကို လွ်ိဳ႕၀ွက္ပဲထားသင့္ပါတယ္။ လွ်ိဳ႕၀ွက္ေသာအမူကို သူတစ္ပါးအားေျပာမိေခ်ေသာ္ ေနာင္မေကာင္းက်ိဳး ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အရွင္မင္းၾကီး ပညာရွိသူဟာ မိမိလိုအပ္ေသာအမူကို အဘယ္သူအားမသိေစအပ္ပဲ၊ မေျပာမဆို ႏွဳတ္္ေစာင့္စည္းျပီး ခ်ဳပ္တည္း သည္းခံရာ၏။ မိမိအလိုဆႏၵျပည့္စံုေသာ အခါ၌မူကား ေျပာလိုက ေျပာႏိုင္ပါ တယ္။ ဒါသည္ပင္ ပညာရွိတို႔ သေဘာအေလ့ျဖစ္ပါေတာ့သည္ အရွင္မင္းၾကီး”
မေဟာသဓရဲ႕ အေျဖစကားကိုၾကားလုိက္ရေတာ့ မင္းၾကီးလဲ ေသနကအမတ္ကိုနားသြင္းတဲ့အတိုင္း ကိုက္ညီေနတာနဲ႔ မ်က္ႏွာပ်က္သြားပါတယ္။ မေဟာသဓ သူ႔အေပၚလွ်ိဳ႕၀ွက္အေကာက္ၾကံေနျပီဆိုတာလည္း တစ္ခါတည္းယံုလိုက္ပါတယ္။ မင္းၾကီးမ်က္ႏွာအမူအရာပ်က္သြားတာကိုပဲ မေဟာသဓ ျမင္လိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လတ္တေလာ ျပန္ေလွ်ာက္ခြင့္မသာတာရယ္၊ ေန၀င္သြားတာရယ္ေၾကာင့္ ဦးစြာပဲထျပန္ခဲ့ပါတယ္။ မင္းၾကီးလဲ မေဟာသဓ မိမိကို တစ္ကယ္လုပ္ၾကံေတာ့မွာပဲလို႔ အဟုတ္ယံုျပီး တုန္တုန္လွဳပ္လွဳပ္နဲ႕ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္နဲ႔ ေနာက္ဆံုး မေဟာသဓကို အခ်ိန္မွီလုပ္ၾကံဖုိ႔ ေသနက အမတ္ကို လက္စြဲေတာ္သန္လ်က္ေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ေသနကအမတ္လဲ မနက္ျဖန္ မေဟာသဓ မင္းၾကီးဆီ အခစား၀င္တဲ့အခါ နန္းေတာ္တံခါး၀က သန္လ်က္နဲ႔ခုတ္ဖုိ႔အသင့္။
မေဟာသဓကလည္း စဥ္းစားျပီး ၊ အမတ္ေလးေယာက္ထဲမွာ တစ္ေယာက္က လွ်ိဳ႕၀ွက္တဲ့စကားကို မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းကို ေျပာသင့္တယ္။ တစ္ေယာက္က ညီကို၊ တစ္ေယာက္က သားကို၊ တစ္ေယာက္က မိခင္ကို၊ သူတို႔ေျပာတဲ့စကားေတြဟာ ေရွးပညာရွိေတြရဲ႕စကားလဲမဟုတ္။ ကိုယ္တိုင္ လုပ္ၾကံျပီး ေျပာတဲံစကားလဲမဟုတ္ႏုိင္။ သူတို႔စကားေတြရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ လွ်ိဳ၀ွက္သမိုင္းေၾကာင္း တစ္ခုစီရွိရမယ္။ အဲဒီလိုေတြးျပီး နန္းေတာ္ တံခါး၀မွာ အမတ္ေလးေယာက္အိမ္မျပန္ခင္ ထိုင္ေနက်ခံုၾကီးေအာက္ကို ဦးစြာ ၀င္ပုန္းေနလိုက္ပါတယ္။ အမတ္ေလးေယာက္လည္း မေဟာသဓ ရွိေနတဲ့ခံုၾကီးေပၚကို ထိုင္ေနက်အတိုင္း ထိုင္ၾကပါတယ္။
အဲဒီမွာ ေသနက အမတ္ကစျပီးေမးပါတယ္၊ “အခ်င္း အမတ္တို႔ မင္းၾကီးကိုေလွ်ာက္တဲ့စကားေတြဟာ ကိုယ္ေတြ႔ နဲ႔ယွဥၤျပီးေျပာခဲ့တာလားေပါ့”။ က်န္အမတ္ေတြကလဲ ဟုတ္ပါတယ္ေပါ့။ ေသနကအမတ္က မိမိလည္းကိုယ္ ေတြ႕ေၾကာင့္သာ ေျပာခဲ့တာလို႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႕ မိမိတို႔ရဲ႕ ကိုယ္ေတြ႕ ေတြကို အခ်င္းခ်င္းေျပာဖုိ႔ ေတာင္းဆိုၾကပါတယ္။
ဒီေနရာမွာလဲ ေသနက အမတ္ကစျပီး သူရဲ႕ကိုယ္ေတြ႕ကို အရင္ဆံုးေျပာျပပါတယ္။
ေသနက။ ။ အခ်င္းအမတ္တို႔၊ က်ြႏု္ပ္လွ်ိဳ႕၀ွက္ထားတဲ့ ကိစၥကို မင္းၾကီးသိရင္ အသက္ရွင္ခြင့္ရေတာ့မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီျမို႕မွာ ျပည့္တန္ဆာမ တစ္ေယာက္ရွိခဲ့ဘူးပါတယ္။ အခုအဲဒီျပည့္တန္ဆာမကို အခ်င္းအမတ္တို႔ျမင္ေတာ့မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ က်ြႏု္ပ္ သူ႕ကို အင္ၾကင္းဥယ်ာဥ္ေတာမွာေခၚျပီး ေယာက်္ားတို႕ကိစၥကို ျပဳခဲ့ပါတယ္။ ဒါတင္မကပဲ သူ႕ကိုယ္ေပၚမွာရွိတဲ့ လက္၀တ္တန္ဆာေတြကိုလိုခ်င္တာနဲ႕ ျပည့္တန္ဆာမကိုသတ္ျပီး သူ႕ရဲ႕လက္၀တ္တန္ဆာေတြကို ကြ်ႏ္ုပ္အိမ္ရဲ႕ဆင္စြယ္ေကာက္ထဲမွာ ထည့္ထားပါတယ္။ ဒီအမူကို က်ြႏ္ုပ္မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္သာသိပါတယ္။ မိတ္ေဆြကလဲ လွ်ိဳ႕၀ွက္ေပးထားတာ ဒီေန႕အထိပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ က်ြႏု္ပ္အေဆြခင္ပြန္း မိတ္ေဆြကို ေျပာသင့္တယ္ လို႔ေျပာခဲ့တာပါ။
ပကၠဳသ။ ။ က်ြႏု္ပ္ရဲ႕လွ်ိဳ႕၀ွက္ထားတဲ့ အမူကေတာ့ တစ္ျခားမဟုတ္ပါဘူး။ က်ြႏု္ပ္ေပါင္မွာ ကူဠႏူနာရွိပါတယ္။ ဒါကို က်ြနု္ပ္ရဲ႕ညီပဲသိတာပါ။ ညီက မနက္ေစာေစာထျပီး သူတစ္ပါးမသိေစရဘဲ အနာကို ဖန္ရည္ေဆးေပး ေဆးလိမ္းေပးျပီး အနာ၀ကို ပုဆိုးၾကမ္းနဲ႕ ရစ္ဖံုးေပးပါတယ္။ ဒါက ေန႔စဥ္ျပဳေနက်ပါ။ နန္းေတာ္ေရာက္တဲ့အခါ သင္တို႔ျမင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ။ မင္းၾကီးက မ်ားေသာအားျဖင့္ က်ြႏု္ပ္ေပါင္ေပၚမွာသာ ဦးေခါင္းတင္ျပီး စက္ေတာ္ေခၚေနက်ပါ။ တကယ္လို႔ က်ြႏ္ုပ္ေပါင္ေပၚမွာသာ ကူူဠနူနာရွိမွန္းသာသိရင္ မိတ္ေဆြအမတ္တို႔ ေတြးသာၾကည့္ေပေတာ့။ နူနာရွိတဲံ႔ အေၾကာင္းကို က်ြန္ုပ္ညီ တစ္ေယာက္သာသိပါတယ္။ ညီကလဲ ေကာင္းစြာလွ်ိဳ႕၀ွက္ေပးထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ြႏု္ပ္က ညီကိုေျပာသင့္တယ္လို႔ ေျပာခဲ့တာပါ။
ကာမိႏၵ။ ။ က်ြနု္ပ္မွာ လကြယ္ေန႕ ဥပုသ္ေန႔တိုင္း တစ္လတစ္ၾကိမ္ေလာက္ နရေဒ၀မည္တဲ့ ဘီလူးဖမ္းပါတယ္။ အဲဒီလိုဘီလူးဖမ္းျပီဆိုရင္ က်ြႏု္ပ္မွာ တစ္ေနရာတည္းမေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေခြးရူလို ဟိုေျပးဒီလႊားနဲ႔ ေအာ္ဟစ္ေနရပါတယ္။ ဒီေရာဂါအေၾကာင္းကိုသိထားတဲ့က်ြႏု္ပ္သားက ေရာဂါျဖစ္တဲ့ ေန႕ဆိုရင္ က်ြႏု္ပ္ကို အိမ္းခန္းထဲထည့္ျပီး ေသာ့ပိတ္ထားေပးပါတယ္။ တစ္ပါးသူေတြမၾကားရေအာင္ဆိုျပီး အျပင္မွာလဲ အတီးအမွဳတ္ေတြ တူရိယာ သံေတြ ျပဳလုပ္ေပးထားပါတယ္။ ဒါကို က်ြႏု္ပ္သားက လွ်ိဳ႕၀ွက္ေပးထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သားကုိေျပာသင့္တယ္လို႔ ေျပာခဲ့တာပါ။
ေဒ၀ိႏၵ။ ။ က်ြႏု္ပ္ကေတာ့ မင္းၾကီးဆီမွာရွိတဲ့ ပတၱျမားကို ခိုးထားမိပါတယ္။ ဒီပတၱျမားက ဘုန္းက်က္သရနဲ႕ စည္းစိ္မ္းကိုျဖစ္ေစတယ္လို႔ အဆိုရွိပါတယ္။ က်ြႏ္ုပ္ ပတၱျမားကို ေဆာင္ျပီး မင္းၾကီးထံခစားေစပါတယ္။ မင္းၾကီးလဲ သင္အမတ္တို႔ကိုမေခၚမီ က်ြႏ္ုပ္ကိုသာ ဦးစြာေခၚေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါကို က်ြႏု္ပ္မိခင ္တစ္ေယာက္သာ သိပါတယ္။ မိခင္ကလဲ လွ်ိဳ႕၀ွက္ေပးထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မိခင္ကို ေျပာသင့္တယ္လုိ႔ ေျပာခဲ့တာပါ။
အမတ္ေလးေယာက္ရဲ႕ လွ်ိဳ႕၀ွက္စကားေတြကို ခံုေအာက္မွာရွိေနတဲ့မေဟာသဓက မွတ္ထားလိုက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့မွ အိမ္ကိုျပန္ခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ျပီး ညဥ့္နက္သန္းေခါင္အေရာက္မွာ မင္းၾကီးရဲ႕မိဖုရားဆီက လွ်ိဳ႕၀ွက္အေၾကာင္းၾကာစာ ေရာက္လာပါတယ္။ စာပါအေၾကာင္း အရာကေတာ့ မနက္ျဖန္မနက္ နန္းေတာ္၀င္တဲ့အခါ နန္းေတာ္တံခါး၀ကေစာင့္ျပီး မေဟာသဓကိုလုပ္ၾကံကြပ္မ်က္ဖို႕ မင္းၾကီးက လက္စြဲေတာ္ သန္လ်က္ကို အမတ္ေလးေယာက္တို႔အား ေပးလိုက္ေၾကာင္း၊ နက္ျဖန္မနက္ နန္းေတာ္သို႔မ၀င္ေစလိုေၾကာင္း၊ ဒီစကားေတြကို မင္းၾကီးစက္ေတာ္ မေခၚခင္ ေျပာျပလို႔သိရေၾကာင္းပါ။
လွ်ိဳ႕၀ွက္စာရေတာ့ မေဟာသဓလည္း နန္းေတာ္ကို ပံုမွန္သြားခ်ိန္အတိုင္းမသြားေတာ့ပဲ အေတာ္ေနာက္က်မွ သြားပါတယ္။ ေသနကတို႔အဖြဲ႕လဲ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ ေစာင့္ေနေပမယ့္ မေဟာသဓ မလာေတာ့တဲ့အဆံုး မင္းၾကီးဆီခစားဖို႔ ၀င္သြားပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ မေဟာသဓက နန္းေတာ္ကို၀င္ပါတယ္။
နန္းေတာ္ေရာက္ေတာ့ မင္းၾကီးက မေဟာသဓဘာေၾကာင့္ ေနာက္က်သလဲ လို႔မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး ေမးပါတယ္။ ဒီအခါမွာ မေဟာသဓက က်ြန္ေတာ္မ်ိဳးကို လုပ္ၾကံဖို႕ ေသနကအမတ္တို႔ သန္လ်က္ကိုင္ျပီး နန္းေတာ္တံခါး၀က ေစာင့္ေနလုိ႔ပါ။ လုိ႕ျပန္ေလွ်ာက္ပါတယ္။ မင္းၾကီးလဲ အေတာ္အံ့ၾသသြားပါတယ္။ ဒီလွ်ိဳ႕၀ွက္စကားဘယ္ကရသလဲ လို႕ ျပန္ေမးေတာ့ အရွင္မင္းၾကီးက လွ်ိဳ႕၀ွက္အပ္တဲံ့စကားကို မယားကိုေျပာသင့္တယ္လို႔ အမိန္႕ရွိဖူးပါတယ္။ ညက မင္းၾကီးက လွ်ိဳ႕၀ွက္ထားရမဲ့စကားကို မိဖုရားၾကီးက ေျပာပါတယ္။ မိဖုရားၾကီးဆီက တစ္ဆင့္ က်ြန္ေတာ္မ်ိဳးၾကားသ ိရျခင္းပါလို႕ ျပန္ေလွ်ာက္ပါတယ္။
ေနာက္ေသနကအမတ္ရဲ႕ လွ်ိဳ႕၀ွက္အမူျဖစ္တဲ့ ျပည့္တန္ဆာမကိုသတ္ျပီး လက္၀တ္တန္ဆာေတြကို ယူထားတဲ့ အေၾကာင္းေလွ်ာက္ပါတယ္။ မင္းၾကီးက ေသနက အမတ္ကိုမွန္ရဲ႕လားလို႔ေမးတဲ့အခါ ေသနကအမတ္လဲ မထိမ္၀ွက္၀ံ့ ေတာ့ဘဲ မွန္တဲ့အေၾကာင္း၀န္ခံရပါေတာ့တယ္။ ဒီအခါမွာ မင္းၾကီးက ေသနကအမတ္ကို ေႏွာင္အိမ္ထဲသြင္း တစ္ခါတည္း အမိန္႕ခ်လိုက္ပါတယ္။
က်န္အမတ္သံုးေယာက္ရဲ႕ လွ်ိဳ၀ွက္အမူေတြကိုေဖာ္ထုတ္လိုက္တဲ့အခါမွာလည္း မင္းၾကီးက တစ္ခါတည္း ေနွာင္အိမ္ထဲ သြင္းခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ မေဟာသဓက ေအာက္ပါအတိုင္းေလွ်ာက္ပါတယ္။
“အရွင္မင္းၾကီး အရွင္မင္းၾကီးက လွ်ိဳ႕၀ွက္ထားရမယ့္စကားကို မိဖုရားၾကီးကိုေျပာပါတယ္။ အမတ္ေလးေယာက္ကလဲ လွ်ိဳ႕၀ွက္ထားရမယ့္ ကိုယ္ေရး ကိုယ္တာေတြကို အခ်င္းခ်င္းေျပာမိၾကပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အားလံုးပ်က္စီးျခင္းသို႔ ေရာက္ရပါတယ္။ အရွင္မင္းၾကီး တစ္ကယ္ေတာ့ လွ်ိဳ႕၀ွက္ ထားရမယ့္စကားကို လွ်ိဳ႕၀ွက္ထားတာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။”
ေလာကမွာ သက္တမ္းအေလ်ာက္ အသက္ရွင္ခြင့္ရေနၾကဦးမယ္ဆုိရင္ လွ်ိဳ႕၀ွက္တဲ့အျပဳအမူေတြနဲ႕ အခါအခြင့္သင့္သလို ေတြ႕ၾကံဳေနၾက ရဦးမွာပါ။ အဲဒီလိုေတြ႕ၾကံဳတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ မေဟာသဓရဲ႕စကားကိုသာ အာရံုျပဳခဲ့မိမယ္ ဆိုရင္…………။
ရေဝႏြယ္(အင္းမ)
က်မ္းကိုး
-မေဟာသဓဇာတ္(မင္းပူးဦးၾသဘာသ)
