တပည့္ေလးမ်ဳိး
ေမြးရပ္ေျမကို မျပန္ျဖစ္သည္ မွာၾကာၿပီ။ မျပန္လို႔မျဖစ္ေတာ့။ ရြာျပန္ဖို႔ရာအေၾကာင္းကဖန္လာၿပီ။ တစ္ေန႔မွာ ရြာကဘုန္းႀကီးက လူႀကံဳနဲ႔မွာလိုက္တယ္။ ဘုန္း ႀကီးေက်ာင္းဝင္းအတြင္းမွာ တည္ ထားတဲ့ ရွစ္မ်က္ႏွာေစတီေတာ္ ႀကီး ႏွစ္တစ္ရာျပည့္ေတာ့မွာျဖစ္ တဲ့အတြက္ ရာျပည့္ပြဲလုပ္မွာမို႔ ရြာ ျပန္ခဲ့ပါလို႔ မွာလိုက္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစားရၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္က ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္း မွာ ေနခဲ့တာျဖစ္လို႔ ကိုယ့္ ရပ္ရြာကိုယ့္ေက်ာင္းအတြက္ အ မွတ္တရေလးတစ္ခုခုေတာ့ လုပ္ ေပးခ်င္ တယ္။ ရာျပည့္ပြဲဆိုတာ အင္မတန္မွ ႀကံဳေတာင့္ႀကံဳခံပါ။ ဒါေၾကာင့္ အမွတ္တမဲ့ၾကားက အမွတ္တ ရေလးမ်ား က်န္ခဲ့ေစ ခ်င္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရာျပည့္အထိမ္း အမွတ္စာေစာင္ထုတ္ဖို႔ ရြာက ဘုန္းႀကီး ဆီကို ဖုန္းဆက္ၿပီး အ ႀကံဥာဏ္ေပးပါတယ္။ ဘုန္းႀကီး ကဘာမိန္႔သလဲဆိုေတာ့ အကုန္ အက်မ်ား မွာျဖစ္လို႔ ဒီႏွစ္ေတာ့ စာအုပ္မထုတ္ႏိုင္ေသးဘူး။
ေနာက္ ႏွစ္မွ ရာျပည့္ေအာင္ပြဲဆိုၿပီး ဘု ရားပြဲလုပ္ဦး မွာ။ ေနာက္ႏွစ္မွ စာအုပ္ထုတ္မယ္လို႔ အေၾကာင္းျပန္ ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရြာဘုန္းႀကီးက ဘာမိန္႔ၾကား သလဲ ဆိုေတာ့ ရာ ျပည့္ပြဲအတြက္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ေလာက္ေရးေပးဦးတဲ့။ ခက္ၿပီ။ ရြာကဘုန္းႀကီးက ကြ်န္ေတာ့္ကိုအ ထင္ ႀကီးပံုရတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ရြာမွာေနတုန္း က ဓမၼရံသီ၊ ဓမၼ ရတနာ၊ ရတနာတံခြန္၊ သာသနာ့ ေရာင္ျခည္၊ သီလဝ၊ စိႏၱာမဏိ၊ ခ်င္းတြင္းဂုဏ္ရည္၊ ခ်င္းတြင္းဧက ရီစတဲ့ မဂၢဇင္းစာေစာင္ေတြမွာ ေဆာင္းပါးေတြ ႀကိဳးၾကားႀကိဳး ၾကားေရးျဖစ္တာကိုး။ ၿမိဳ႕ေရာက္ေတာ့ ရြာမွာေန တုန္းကေလာက္ စာမေရးျဖစ္ ေတာ့ဘူး။ အလုပ္မအား တာလဲ ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုရွိေသး တယ္။ မဂၢဇင္းတို႔၊ စာေစာင္တို႔ဆို တာလည္း စာမူပို႔တိုင္းေရြးတာမ ဟုတ္ဘူး။အယ္ဒီတာႀကိဳက္မွေရြး တာ၊ မႀကိဳက္ရင္ပယ္လိုက္တယ္။ မဂၢဇင္းတစ္ခုမွာ စာမူပို႔ထားၿပီးၿပီ ဆိုရင္ ကိုယ့္စာမူေလး ဘယ္လ မွာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ရပါတယ္။ အဲဒီဒုကၡက မေသးဘူး။ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲ ေျဖအၿပီးမွာ ေဂဇက္ေစာင့္ေမွ်ာ္ ေနရသလိုပါပဲ။ တခ်ိဳ႕မဂၢဇင္းေတြကေစာင့္ရ တာေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။ဥပမာ ေျပာရရင္ ဓမၼရံသီ၊ ဓမၼရတနာ မဂၢဇင္းဆိုရင္ ကိုယ့္စာေလးပါဖို႔ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ေစာင့္ရတယ္။ ေရြးမွန္းလည္းမသိ။ မေရြးမွန္းလဲ မသိဘဲနဲ႔ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရတယ္။ ၾကာေတာ့ စာမူပို႔ရမွာစိတ္ပ်က္ လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သိပ္ၿပီးမပို႔ ေတာ့ဘူး။
ေဟာ...အခု ရြာကဘုန္း ႀကီးက ရာျပည့္ပြဲအတြက္ သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ေရးေပးပါဆိုေတာ့ မျဖစ္ မေနေရးရေတာ့မွာ။ သီခ်င္းျဖစ္ ၿပီးေရာဆိုၿပီး ျဖစ္ကလက္ဆန္း ေရးလို႔ မရဘူး။ ႏိုင္ငံေက်ာ္ၿမိဳ႕မ အဖြဲ႕က အဆိုေတာ္ေအးသီတာ (ခ)မသီတာနဲ႔စတူဒီယိုတစ္ခုမွာ အသံသြင္းမွာတဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေရး ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သီခ်င္း နာမည္က "ႀကံဳေတာင့္ ႀကံဳခဲ ႏွစ္တစ္ရာ ပြဲ"။ ဆိုတဲ့သူကေတာ္လို႔ထင္ပါရဲ႕၊ နား ေထာင္လို႔ေကာင္းတယ္။ အဲဒီ သီခ်င္းေလးကို ခဏခဏဖြင့္လို႔ ေခြေတာင္ ထစ္ထစ္ေနတယ္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ေခြကို ေကာ္ပီကူး ထားလို႔။ အဲ...တိုတိုေျပာၾကစို႔။ ဒီ လိုနဲ႔ ေခြေတြယူၿပိး ရြာျပန္ခဲ့တယ္။ မျပန္ခင္ကတည္းက ႀကိဳၿပီးဖုန္း ဆက္ထားတာဆိုေတာ့ ရြာက ေဆြမ်ိဳးေတြက ေစာင့္ႀကိဳေနၾက ကြ်န္ေတာ္ေရးတဲ့သီခ်င္းေခြေလး ေတြလက္ေဆာင္ေပးလိုက္တယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကိုေတာ့ ေနာက္ တစ္ေယာက္ကို အပို႔ခိုင္းလိုက္ တယ္။ ကိုယ့္ ငါးခ်ဥ္မို႔ခ်ဥ္တယ္ ေျပာတာလား။ ကိုယ့္ဆင္မို႔ယဥ္ တယ္ေျပာတာလားေတာ့မသိဘူး။ ရြာကလူေတြက သီခ်င္း ေကာင္း တဲ့အေၾကာင္း ခ်ီးမြမ္းၾကပါတယ္။ ဘုရားပြဲမွာ အသံခ်ဲ႕စက္ကိုင္တဲ့ က်ဴရွင္ဆရာဦးေမာင္ၾကည္က ကြ်န္ေတာ္ေရးတဲ့သီခ်င္းေလးကို ခဏခဏ ဖြင့္တယ္။ ဘုရားပြဲမွာ ဇာတ္ပြဲေတြ၊ အၿငိမ့္ပြဲေတြမပါေပ မယ့္ ဆြမ္းဆန္စိမ္းေလာင္းသူေတြ မ်ားျပားလွပါတယ္။ ဘုရားပြဲၿပီးေတာ့ မႏၱေလး ကိုျပန္ရေတာ့မွာမို႔ ရြာကေဆြမ်ိဳး ေတြကိုလိုက္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္မယ့္ညမွာ ဆရာ ေတာ္ထံသြားၿပီး ႏႈတ္ဆက္တယ္။ အဲဒီမွာ ဆရာေတာ္က မွတ္သား စရာဩဝါဒစကားမိန္႔ၾကားေတာ္ မူပါတယ္။ "ေမာင္ေဇာ္ဦးေရ မင္းဟာ သူမ်ားအလုပ္ကို ထမ္းေဆာင္ေန တဲ့ သူဆိုေတာ့ တပည့္ေလးမ်ိဳး အေၾကာင္းသိထားရမယ္။
တပည့္ ေလးမ်ိဳးရွိတဲ့ အေၾကာင္းၾကားဖူး လား"၊ "မၾကားဖူးပါဘုရား" "ေတာ္ေတာ္ညံ့တဲ့ေကာင္ပဲ" ပါဘုရား" "ေအး...ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္ထား တပည့္ေလးမ်ိဳးက ဘာ ေတြလဲဆိုေတာ့- ၁။ တင္းပည့္ ၂။ တုပည့္ ၃။ သပည့္ ၄။ အိုးလဲ မထူတပည့္တဲ့။ "တပည့္ေလးမ်ိဳးရဲ႕အဓိပၸါယ္ ကို ရွင္းျပေပးပါဦးဘုရား" "တင္းပည့္ဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္က ကိုယ့္ရဲ႕ဆရာ ကို ေကာင္းေၾကာင္း ေတာ္ေၾကာင္းမေျပာဘဲနဲ႔ ႀကံဖန္ ၿပီးမေကာင္းတဲ့အတင္းအဖ်င္းကို ပဲေျပာေနတယ္။ အဲဒီလိုဆရာ ကြယ္ရာမွာ ကိုယ့္အဆရာအ တင္းအဖ်င္းေျပာတဲ့သူကို တင္း ပည့္လို႔ေခၚတယ္။ "တုပည့္"ဆို တာက ကိုယ့္ရဲ႕ဆရာကို အန္တု ခ်င္တဲ့သူကိုေျပာတာ။ တခ်ိဳ႕လူ ေတြဟာ ကိုယ့္ဆရာသင္ေပးခဲ့ တဲ့ပညာေတြ မေတာက္တစ္ေခါက္ ေလာက္တတ္႐ံုနဲ႔ ကိုယ့္ရဲ႕ဆရာကို အန္တုလာတယ္။ အဲဒီလို ကိုယ့္ ဆရာကိုအန္တုတဲ့သူကို "တုပည့္" လို႔ေခၚတယ္။ "သပည့္"ဆိုတာ ဆရာျဖစ္သူကိုယ္တိုင္ တသသ ခ်ီးမြမ္း ေလာက္ေအာင္ေတာ္တဲ့ သူကိုခၚတယ္။ "အိုးလဲ မထူ တပည့္"ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္က ဘာမွ အလိုက္မသိတဲ့သူကို ေခၚတယ္။ ဟိုေနရာလည္းအလိုက္မသိ။ ဒီ ေနရာလည္း အလိုက္မသိ။ ေနရာ တကာအလိုက္ မသိဘူး။ ဘယ္ ေလာက္ထိ အလိုက္မသိသလဲဆို ရင္ ကိုယ့္ရဲ႕ေရွ႕မွာ ေသာက္ေရ အိုးစဥ္က ေရအိုးႀကီးလဲက်ေန တာေတာင္ ထူရေကာင္းမွန္းမသိ ဘူး။ အဲဒီလိုအလိုက္မသိတဲ့သူမ်ိဳး ကိုအိုးလဲမထူတပည့္လို႔ေခၚတယ္" "မွန္ပါ တပည့္ေလးမ်ိဳးရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို ရွင္းျပေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးႀကီးမားလွပါတယ္ဘုရား" "တပည့္ေလးမ်ိဳးရဲ႕အဓိပၸါယ္ ကို သိ႐ံုနဲ႔မၿပီးေသးဘူး။သပည့္ဆို တဲ့တပည့္မ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားပါ" "တပည့္ေတာ္ႀကိဳးစားပါ့မယ္ ဘုရား"။
ေဇာ္ဦး
(ျမန္မာစာ-ဆားလင္္းးႀကီီးး)
SHADE Journal
