ေရႊစကားတို႔ရဲ႕ျမစ္ဖ်ား(၁)
“ငါ၏အူေခြအူမတို႔သည္ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္သည့္အတြက္ မိမိတည္ရာ ၀မ္းဗိုက္အတြင္းမွွထြက္၍ အျပင္၌ အစာရွာေစကာမူ၊ အသက္ကို စြန္႔၍ရေစကာမူ၊ အသက္ေမြးမူကို ေစာင့္ေရွာက္ျခင္း၊ အာဇီ၀ သီလကို မဖ်က္ေပအံ႔”
(ရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္)
ဗုဒၶ၀င္ကိုဇာတ္လမ္းတြဲရွည္ရုပ္ရွင္ကားၾကီးသာ ရိုက္ျဖစ္ၾကမယ္ဆိုရင္ ကားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွသာ အရွင္သာရိပုတၱရာနဲ႔ အရွင္ေမာဂၢလာန္ကို တစ္ပါးစီလွဳပ္ရွားမူ ပံုရိပ္ထက္ တပူးတြဲတြဲပံုရိပ္ေတြကို စုျပီးဖူးေတြ႕ၾကရမွာထင္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ ဗုဒၶ၀င္စာမ်က္နွာေတြကို လွန္ၾကည့္ လိုက္ရင္ လူ၀တ္ေၾကာင္ဘ၀နဲ႔ တပူးတြဲတြဲတရားရွာခဲ့ၾကပံု၊ ရဟန္းဘ၀နဲ႔ တပူးတြဲတြဲ သာသနာျပဳခဲ့ၾကပံု စတဲ့ပံုရိပ္ေတြက တစ္ပါးစီလွဳပ္ရွားမူ ပံုရိပ္ေတြထက္ ပိုျပီး ရုပ္လံုးၾကြေန သလားလို႔ပါ ဒီရုပ္လံုးၾကြပံုရိပ္ေတြကို ဒါရိုက္တာေတြကလည္း အလြတ္ေပးမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါက အႏုပညာ ရွဳ႔ေထာင့္က ေတြးၾကည္မိတာပါ။
အရွင္သာရိပုတၱရာရဲ႕ စကားေတာ္ ျမစ္ဖ်ားခံရာ လိုက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အရွင္ေမာဂၢလာန္ကိုပါ ဇာတ္ေဆာင္တစ္ပါးအေနနဲ႔ ပူးတြဲေတြ႔ရပါတယ္။
အခါတစ္ပါးမွာ အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္ျမတ္ဟာ အရွင္ေမာဂၢလာန္မေထရ္နဲ႕အတူ တစ္ခုေသာေတာအုပ္မွာ အရဟတၱဖိုလ္သမာပတ္ကိုပြားမ်ားျပီး သီတင္းသံုးေနေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒီလိုေနရင္း တစ္ေန႔ အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္မွာ ေလနာေရာဂါတစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာတယ္။ ေရာဂါျဖစ္လာေတာ့ ေရာဂါရဲ႕ဒဏ္ကို အနည္းနဲ႔အမ်ား ခံစားရစျမဲေပါ့။ အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္လည္း ေရာဂါရဲ႕ဒဏ္က သက္သာသလို သက္သာျငား လဲေလ်ာင္းေန ေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အရွင္ေမာဂၢလာန္က အရွင္သာရိပုတၱရာကို ခစားဖို႔ ေရာက္လာပါတယ္။ အရွင္သာရိပုတၱရာျပဴမူေနပံု အေနအထားကို ၾကည့္ျပီး ေရာဂါတစ္ခုခု ခံစားေနရတာပဲလို႔ သိလိုက္ပါတယ္။
“ငါ့ရွင္ ဘာေရာဂါ ခံစားေနရပါသလဲ”
“တပည့္ေတာ္ေလနာေရာဂါ ခံစားေနရပါတယ္”
“ငါ့ရွင္ေရွးတုန္းက ဘာေဆးနဲ႕ေပ်ာက္ဖူးသလဲ”
“အုိ႔ ငါ့ရွင္ လူ႕ေဘာင္မွာေနစဥ္အခါတုန္းက ဒီေလနာေရာဂါျဖစ္ျပီဆိုရင္ ငါရဲ႕မယ္ေတာ္က ေထာပတ္ပ်ားသကာေတြနဲ႔ ေရာေႏွာျပီး ေရမေရာတ ဲ့ႏို႕ရည္နဲ႔ခ်က္တဲ့ “ဃနာႏို႔ထမင္း”ကို ေက်ြးပါတယ္။ အဲဒီ ဃနာႏို႔ထမင္းနဲ႔ ေပ်ာက္ပါတယ္”
ငါ့ရွင္ သာရိပုတၱရာ သင့္ရဲ႕ဘုန္းကံ ငါ့ဘုန္းကံ တစ္ကယ္လို႔ရွိမယ္ဆိုရင္ မနက္ျဖန္ခါ သင္ေျပာတဲ့ ဃနာႏို႔ထမင္းကို ရေကာင္းပါရဲ႕
မေထရ္ႏွစ္ပါးအျပန္အလွန္ေျပာဆုိေနတာကို သစ္ပင္ေစာင့္နတ္က ၾကားသြားပါတယ္။ ဒီသစ္ပင္ေစာင့္နတ္က အရွင္သာရိ ပုတၱရာမေထရ္ ၾကည္ညိဳရင္းစြဲသူပါ။ သူလည္းအရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္ ေရာဂါကို တစ္ဖက္တစ္လမ္းက ကူညီခ်င္ဟန္ တူပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အရွင္သာရိပုတၱရာရဲ႕ ဒါယကာအိမ္သြားျပီး မနက္ျဖန္ အရွင္သာရိပုတၱရာအတြက္ ႏို႔ဃနာ ဆြမ္းေလာင္းရင္ သားၾကီးကို လႊတ္ေပးမယ္လုိ႔ ေျပာဆိုပါတယ္။ ဒီေတာ့ အိမ္ရွင္ ေတြက “သင္မေျပာလဲ အရွင္သာရိပုတၱရာကို ငါတို႔ေလာင္းလွဴေနက်ပဲ” လုိ႔ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။
တိုတိုေျပာရရင္ေတာ့ ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ အရွင္ေမာဂၢလာန္ဆြမ္းခံၾကြ၊ အရွင္ေမာဂၢလာန္ကို အိမ္မွာ ဘုန္းေပးသံုးေဆာင္ေစ၊ အရွင္သာရိပုတၱရာ အတြက္ “ႏို႔ဃနာဆြမ္း” သပိတ္ထဲအျပည့္ေလာင္းလွဴ၊ အရွင္ေမာဂၢလာန္ေက်ာင္းျပန္ျပီး အရွင္သာရိပုတၱရာကို ဆြမ္းကပ္ေပါ့။
အရွင္သာရိပုတၱရာက အရွင္ေမာဂၢလာန္ကပ္တဲ့ “ႏို႔ဃနာဆြမ္းကို ဆင္ျခင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ “ပေယာဂ” ပါေနတယ္ဆိုတာ သိလိုက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါ့ရွင္ ေမာဂၢလာန္၊ သံုးေဆာင္ျခင္းငွာမထိုက္၊ သင့္ေလ်ာ္ရာ တစ္ေနရာမွာ သြန္ပစ္လိုက္ပါ။လို႔ မိန္႔ဆိုပါတယ္။အရွင္ေမာဂၢလာန္ကလည္း “ငါကဲ့သို႕ ေသာသူ ယူေဆာင္လာေသာဆြမ္းကို မသံုေဆာင္ေလတကား” လို႔စိတ္ထဲစႏိုး စေႏွာင့္အျဖစ္ဘဲ သင့္ေလ်ာ္ရာမွ သြန္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ ႏို႕ဃနာဆြမ္း ေျမေပၚမွာ ေရာက္တာနဲ႔ အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္က ေအာက္ပါနိဒါန္းစကားကို က်ဴးရင့္လိုက္ပါတယ္။
“၀စီ၀ိညတ္ျပန္႔ျခင္းဟုဆိုအပ္ေသာ ႏွဳတ္ျမြတ္ေျပာဆိုျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚေသာ ပ်ားသကာတို႔ႏွင့္ ေရာေႏွာအပ္ေသာ ႏို႔ဃနာဆြမ္းကို ငါသည္ အကယ္၍ စားမိသည္ ျဖစ္အံ့။ ငါ၏အသက္ေမြြးျခင္းကို သူေတာ္ေကာင္းတို႔ကဲ့ရဲအပ္သည္ ျဖစ္ရာ၏။ ငါ၏အူေခြအူမတို႔သည္ မိမိတည္ရာ၀မ္းဗိုက ္အတြင္းမွထြက္၍ အျပင္၌အစာရွာေစကာမူ အသက္ကိုစြန္႔ ရေစကာမူ အသက္ေမြးမူကိုေစာင့္ေရွာက္ျခင္း၊ အာဇီ၀သီလကို မဖ်က္ေပအံ့။ ငါသည္ မိမိ၏စက္ကို ႏွစ္သက္ေစအံ႔၊ မေလ်ာက္ပတ္ေသာ ရွာမီွးျခင္းကို ငါစက္ဆုပ္ရြံရွာေတာ္မူအပ္ေသာ မသင့္ေသာရွာမွီးျခင္းကို ငါေရွာင္ၾကဥ္ေပအံ့။ ငါသည္ ျမတ္စြာဘုရားကိုယ္ေတာ္ျမတ္ စက္ဆုပ္ရြံရွာေတာ္မူအပ္ေသာ မသင့္ေသာ ရွာမွီးျခင္းမ်ိဳးကို အျမဲပင္မျပဳပဲေနအံ့။”
ဒီေနရာမွာ ရွင္းျပစရာတစ္ခုရွိပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အရွင္သာရိပုတၱရာႏုိ႔ဃနာဆြမ္းကို သြန္ပစ္ရတဲ့အေၾကာင္းပါ။
ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ တပည့္သားရဟန္းေတာ္ေတြဟာ ဆြမ္း၊ သကၤန္း၊ ေက်ာင္း၊ ေဆးဆိုတဲ့ ပစၥည္းေလးပါးအတြက္ ဒကာ၊ ဒကာမေတြကို အမွီျပဳျပီး ေနၾကရတာပါ။ အမွီျပဳျပီး ေနရတယ္ဆုိတာကို အလွဴခံခ်င္ရင္ ခံခြင့္မရွိပါဘူး။ စည္းေတြေဘာင္ေတြရွိပါတယ္။
စာထဲမွာအလွဴခံျခင္းႏွင့္ ပက္သက္ျပီး နိမိတ္၊ ၾသဘာသ၊ ပရိကထာ၊ ၀ိညတ္ဆိုတဲ့ေ၀ါဟာရေလးမ်ိဳးရွိပါတယ္။ နိမိတ္ဆိုတာက လိုခ်င္တဲ့ပစၥည္း တစ္ခုကို အမွတ္နိမိတ္ျပဳျပီး အလွဴခံတာပါ၊ ၾသာဘာသဆိုတာက အေျဖာင့္ တိုက္ရိုက္မဆိုတဲ့ ရိပ္ခါ၀ဲခါနဲ႔ ေျပာဆိုျပီး အလွဴခံတာပါ။ ပရိကထာဆိုတာက ပရိယာယ္စကားကိုေျပာျပီးအလွဴခံတာပါ။ ၀ိညတ္ဆိုတာက “ေက်ာင္းလွဴေလာ့” လို႔အေျဖာင့္တိုက္ရိုက္ အလွဴခံတာပါ။
ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ ပစၥည္းေလးပါးထဲက ဆြမ္းနဲ႔သကၤန္းကို အထက္ကေျပာခဲ့တဲ့ နိမိတ္၊ ၾသဘာသ၊ ပရိကထာ၊ ၀ိညတ္ဆုိတဲ့ ေလးမ်ိဳးနဲ႔ လံုး၀အလွဴခံမေကာင္းပါဘူး။ ေက်ာင္းကို နိမိတ္၊ ၾသဘာသႏွစ္မ်ိဳးနဲ႔ အလွဴခံေကာင္းပါတယ္။ ေဆးပစၥည္းက်ေတာ့ နိမိတ္၊ ၾသဘာသ၊ ပရိကထာ၊ ၀ိညတ္ေလးမ်ိဳးလံုးနဲ႔ အလွဴခံခြင့္ရွိပါတယ္။ ဒါကစာမွာလာတဲ့ အဆံုးအျဖတ္ပါ။
အခု အရွင္ေမာဂၢလာန္ရလာတဲ့ႏို႔ဃနာဆြမ္းဟာ ကိုယ္တိုင္ ပေယာဂမပါေပမယ့္ သစ္ပင္ေစာင့္နတ္ရဲ႕ ႏွဳတ္ျမြက္ျခင္းဆိုတဲ့ ၀ိညတ္ပေယာဂ ပါေနပါတယ္။ ဒါကိုၾကည့္ျပီး အရွင္သာရိပုတၱရာက သြန္ပစ္ခိုင္းတာျဖစ္ပါတယ္။
ဒီအျပဳအမူကိုသီလထဲမွာထည့္ရင္ အာဇီ၀ပါရိသုဒၶသီလပါ။ အာဇီ၀ပါရိသုဒၶိသီလဆိုတာက ေဗဒင္ေဟာလို႔ ေဆးကုလို႕စသည့္ျဖင့္ မသင့္ေသာနည္း ေတြနဲ႔ ရွာမွီးလို႔ရတဲ့ ပစၥည္းလာဘ္လာဘေရွာင္ၾကဥ္တာပါ။
အျပစ္မကင္းတဲ့အျပဴအမူေတြနဲ႔ ၾကံဳတဲ့အခါ ၾကိဳက္အရွက္၊ ငိုက္မရွက္အစရွိတဲ့ ေလာကစကားပံုေတြနဲ႕ ကိုယ္အျပစ္နဲ႔ကိုယ္ ေဖာ့ေတြးခဲ့ဖူးပါတယ္။ အရွင္သာရိပုတၱရာနဲ႔ အျပဳအမူကို ဖတ္ျပီးေက်ာထဲခ်မ္းစိမ္းသြားတာေတာ့အမွန္ပါပဲ။
ရေဝႏြယ္(အင္းမ)
က်မ္းကိုး
-၀ိသုဒၶိမဂ္
ျမတ္သတိ ဇူလိုင္ ၂၀၀၀
