ေလာက၌ ''မရိႇမေကာင္း၊ ရိႇမေကာင္း''ဟုလည္း ေျပာၾကသည္။ ''မရႇိဒုကၡ၊ ရိႇဒုကၡ''ဟုလည္း ေျပာၾကသည္။ အမႇန္ပင္ျဖစ္သည္။ မရိႇမေကာင္း ရိႇမေကာင္း ဆုိသူမ်ဳိးကို အမ်ားႀကီး ၾကံဳရသည္။ မရိႇဒုကၡ ရိႇဒုကၡ ဆုိတာမ်ဳိးလည္း အမ်ားႀကီး ေတြ႕ရသည္။ ဤသည္ပင္ ေလာကသဘာ၀ ျဖစ္လိမ့္မည္။ မရိႇမေကာင္းဟု ဆိုသျဖင့္ ရိႇမႇေကာင္းသည္ဟု အဓိပၸာယ္ ထြက္သည္။ ရိႇမေကာင္းဟု ဆိုျပန္ေတာ့ မရိႇမႇ ေကာင္းသည္ဟု အဓိပၸာယ္ ထြက္ျပန္သည္။ မရိႇဒုကၡဟု ဆိုသျဖင့္ ရိႇလွ်င္သုခဟု အဓိပၸာယ္ ထြက္သည္။ ရိႇဒုကၡဟု ဆိုသျဖင့္ မရိႇလွ်င္ သုခဟု အဓိပၸာယ္ ထြက္သည္။
အိမ္စီးကားေလးရိႇေတာ့ ဒ႐ိုင္ဘာရႇာရသည့္ ဒုကၡ၊ ဒ႐ိုင္ဘာကေပးသည့္ ဒုကၡ၊ ကိုယ္ကသူ႔ကိုခုိင္းရတာက နည္းနည္း၊ သူကကုိယ့္ကို ျပန္ခိုင္းတာက မ်ားမ်ား ဆုိသလို ျပင္ရဆင္ရသည့္ ဒုကၡ၊ ဆီထုတ္ရသည့္ ဒုကၡ၊ ဟိုဧည့္သည္၊ သည္ဧည့္သည္ မေကာင္းတတ္လို႔ လိုက္ပို႔ေပးရသည့္ ဒုကၡ စသည္ ကားကေပးသည့္ ဒုကၡက မနည္းေခ်။ ကားမရိႇေတာ့ ထိုဒုကၡေတြ အကုန္ၿငိမ္းသည္။ မရိႇေတာ့ ခ်မ္းသာသည္။ မရိႇသုခ ျဖစ္သည္။ အေကာင္းဘက္ကၾကည့္ေသာ္ ကားေလးရိႇေတာ့ ဟိုနားသည္နား၊ ကိုယ္သြားလိုရာ အခ်ိန္မေရြး ေကာက္သြားလို႔ ရသည္။ မိမိပဲ ျဖစ္ေစ၊ မိသားစု၀င္ထဲကပဲ ျဖစ္ေစ၊ ညအခ်ိန္မေတာ္ က်န္းမာေရးကိစၥ တစ္စံုတရာ အေၾကာင္းေပၚလ်င္ အခ်ိန္မေရြး ေဆး႐ံုေဆးခန္း သြားလို႔ ရသည္။ အဆင္ေျပသည္။ ကားမရိႇေတာ့ တခ်ဳိ႕ လူမႈ၀တၲရားေတြ ပ်က္ကြက္သည္။ ကားရိႇေတာ့ လူမႈ၀တၲရားေတြ ေက်ပြန္သည္။ ကားမရိႇလွ်င္ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါ။ ကားရိႇေတာ့ စိတ္သြားတိုင္း ကုိယ္ပါသည္။ ရိႇသုခ ျဖစ္သည္။
႐ိုး႐ိုးေလးေတြးလွ်င္ မရိႇသင့္ မရိႇထိုုက္တာေတြ မရိႇလွ်င္ မရိႇသုခ - ခ်မ္းသာသည္။ ရိႇသင့္ရိႇထိုက္တာေတြ ရိႇလွ်င္ ရိႇသုခ - ခ်မ္းသာသည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ ခ်မ္းသာဖို႔ အတြက္ မရိႇသင့္ မရိႇထိုက္တာေတြ မရိႇဖို႔၊ ရိႇသင့္ ရိႇထိုက္တာေတြ ရိႇဖို႔ လိုအပ္သည္ဟု အဓိပၸာယ္ သက္ေရာက္သည္။ သို႔ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ခ်မ္းသာခ်င္လွ်င္ သို႔မဟုတ္ ခ်မ္းသာေစခ်င္လွ်င္ မရိႇသင့္ မရိႇထိုက္တာေတြ မရိႇေအာင္၊ ရိႇသင့္ ရိႇထိုက္တာေတြ ရႇိေအာင္ လုပ္ၾကရလိမ့္မည္။
| ကံဟူသည္ ကမၼဟူေသာ ပါဠိမႇ လာသျဖင္႕ 'ကံဆိုတာ အလုပ္၊ အလုပ္ ေကာင္းလွ်င္ ကံေကာင္းသည္'ဟုလည္း ဆိုၾကသည္၊ လူဆိုသည္မႇာ အမ်ားစုက လက္လႈပ္မႇ ပါးစပ္လႈပ္ရေသာ အစားမ်ဳိး ျဖစ္သျဖင့္ အလုပ္ ရႇိဖို႔ေတာ့ လိုသည္၊ ကမၻာ့လူဦးေရက တျဖည္းျဖည္းခ်င္း မ်ားလာေတာ့ အလုပ္မရႇိသူ အလုပ္လက္မဲ့ေတြကလည္း တစ္ေန႔တစ္ျခား မ်ားမ်ားလာသည္။ ယေန႔ အမ်ားစု၏ ဒုကၡက အလုပ္ မရႇိေသာ မရႇိဒုကၡ ျဖစ္သည္... |
ဘုရားက ''အတၴိသုခ - ရိႇခ်မ္းသာ၊ ေဘာဂသုခ - ခံစားစံစား ခ်မ္းသာ၊ အာနဏ်သုခ - အေႂကြးကင္းခ်မ္းသာ၊ အန၀ဇၨသုခ - အျပစ္ကင္း ခ်မ္းသာ''ဟု ခ်မ္းသာေလးပါး ေဟာခဲ့သည္၊ လူ႔ခ်မ္းသာဟု ဆိုရမည္။
အေႂကြးရိႇလွ်င္ ဒုကၡ ျဖစ္သည္။ ရိႇဒုကၡ ျဖစ္သည္။ အေႂကြး မရိႇမႇ ခ်မ္းသာသည္။ မရိႇသုခ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေႂကြးကင္းေအာင္၊ အေႂကြးမရိႇေအာင္ ေနရမည္။ အေႂကြးဟူသည္ ၀ဋ္းေႂကြး၊ ကံေႂကြး၊ ႏႈတ္ေႂကြး၊ ေငြအေႂကြး စသည္ အေႂကြးအားလံုးကင္းမႇ ခ်မ္းသာသည္။ အေႂကြးအားလံုး မရိႇေအာင္ ေနရမည္။
အျပစ္ရိႇလ်င္ ဒုကၡ ျဖစ္သည္။ ရိႇဒုကၡ ျဖစ္သည္။ အျပစ္မရိႇလွ်င္ ခ်မ္း သာသည္။ ရိႇသုခ ျဖစ္သည္။ အတတ္ႏိုင္ဆံုး အျပစ္ကင္းေအာင္ ေနရမည္။ ''အကုသလံ သာ၀ဇၨဒုကၡ၀ိပါ က လကၡဏံ - အကုသိုလ္ ဟူသည္ အျပစ္ ရိႇသည္။ဒုကၡေပးတတ္သည္'' ဟု ဆိုသျဖင့္ အျပစ္ဟူသည္ အကုသိုလ္ ျဖစ္သည္။ အကုသိုလ္ ဟူသည္ ေလာဘ အေျချပဳစိတ္ ရႇစ္ပါး၊ ေဒါသ အေျချပဳစိတ္ ႏႇစ္ပါး၊ ေမာဟ အေျချပဳစိတ္ ႏႇစ္ပါး၊ ေပါင္းလွ်င္ ဆယ့္ႏႇစ္ပါး ျဖစ္သည္။
ေလာဘ ေဒါသ အေျချပဳ၍ ကိုယ္အားျဖင့္ က်ဴးလြန္လွ်င္ ကာယကံျပစ္ ျဖစ္သည္။ ႏႈတ္အားျဖင့္ က်ဴးလြန္လွ်င္ ၀စီကံျပစ္ ျဖစ္သည္။ စိတ္အားျဖင့္ ျပစ္မႇားလွ်င္ မေနာကံျပစ္ ျဖစ္သည္။ ကံသံုးပါး၌ အျပစ္ ရိႇေနလွ်င္ ရိႇဒုကၡ ျဖစ္သည္၊ ကံသံုးပါး၌ အျပစ္ကင္းမႇ အျပစ္ မရိႇမႇ ခ်မ္းသာသည္၊ မရိႇသုခ ျဖစ္သည္။
''ဘာရာဟေ၀ပဥၥကၡႏၶာ - ခႏၶာငါးပါးသည္ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုး''ဟု ဘုရားမိန္႔သျဖင့္ ခႏၶာငါးပါး ရိႇေနျခင္းကုိက ဒုကၡ ျဖစ္သည္။ ရိႇဒုကၡ ျဖစ္သည္။ ခႏၶာငါးပါး မရိႇေတာ့မႇ ခ်မ္းသာသည္။ ရိႇသုခ ျဖစ္သည္။ စိတ္ထဲ၌ တစ္စံုတရာ ရိႇေနျခင္းက စိတ္ေလးသည္။ ပင္ပန္းဆင္းရဲသည္။ ရိႇဒုကၡ ျဖစ္သည္။ စိတ္ထဲ၌ ဘာမွ်မရိႇလ်င္ စိတ္ေပါ့သည္။ စိတ္ခ်မ္းသာသည္။ မရိႇသုခ ျဖစ္သည္။ စိတ္ခ်မ္းသာခ်င္လွ်င္ စိတ္ထဲက ရိႇသမွ်အားလံုး ထုတ္ပစ္၍ စိတ္အနားေပးရမည္။
ျခဳံလိုက္လွ်င္ သက္ရိႇျဖစ္ေစ၊ သက္မဲ့ျဖစ္ေစ၊ စည္းကမ္း ျဖစ္ေစ၊ ဥပေဒ ျဖစ္ေစ၊ ပညတ္ခ်က္ေတြ၊ မူေတြျဖစ္ေစ ဒုကၡေပးေသာ အရာ ျဖစ္လွ်င္ မရိႇသင့္ မရိႇထိုက္ေသာ အရာ ျဖစ္သည္။ ဒုကၡေပးတတ္သူ၊ အေႏႇာင့္အယႇက္ေပးတတ္သူ ရိႇေနလွ်င္ ရိႇဒုကၡ ျဖစ္သည္။ သူမရိႇမႇသာ ခ်မ္းသာေတာ့သည္။ မရိႇသုခ ျဖစ္သည္။ ရန္သူ ရိႇေနလွ်င္ ရိႇဒုကၡ ျဖစ္သည္။ ရန္သူ မရိႇမႇ ခ်မ္းသာသည္။ မရိႇသုခ ျဖစ္သည္။ အႏၲရာယ္ ရိႇေနလ်င္ ရိႇဒုကၡ ျဖစ္သည္။ အႏၲရာယ္ မရိႇမႇ ခ်မ္းသာသည္။ မရိႇသုခ ျဖစ္သည္။ ေရာဂါရိႇေနလွ်င္ ရိႇဒုကၡ ျဖစ္သည္။ ေရာဂါမရိႇမႇ ခ်မ္းသာသည္။ မရိႇသုခ ျဖစ္သည္။မရိႇျခင္းသည္ တခ်ဳိ႕၌ သုခ ျဖစ္ေသာ္လည္း တခ်ဳိ႕၌ ဒုကၡျဖစ္သည္၊ စားစရာမရိႇက ဒုကၡ ျဖစ္သည္။ မရိႇဒုကၡ ျဖစ္သည္။ စားစရာရိႇမႇ ခ်မ္းသာသည္။ ရိႇသုခ ျဖစ္သည္။ ၀တ္စရာမရိႇလွ်င္ ဒုကၡ ျဖစ္သည္။ မရိႇဒုကၡ ျဖစ္သည္။ ၀တ္စရာရိႇမႇ ခ်မ္းသာသည္။ရိႇသုခ ျဖစ္သည္။ ေနစရာ မရိႇလွ်င္ ဒုကၡ ျဖစ္သည္။ ေနစရာရိႇမႇ ခ်မ္းသာသည္။ ရိႇသုခ ျဖစ္သည္။ ပစၥည္းဥစၥာ မရိႇက ဒုကၡ ျဖစ္သည္။ မရိႇဒုကၡ ျဖစ္သည္။ ပစၥည္းဥစၥာရိႇမႇ ခ်မ္းသာသည္။ ရိႇသုခ ျဖစ္သည္။
စားစရာရိႇလို႔ စားရျခင္းသည္ ေဘာဂသုခ ျဖစ္သည္။ ၀တ္စရာရိႇလို႔ ၀တ္ရျခင္းသည္ ေဘာဂသုခ ျဖစ္သည္။ ေနစရာရိႇလို႔ ေနရျခင္းသည္ ေဘာဂသုခ ျဖစ္သည္။ သံုးေဆာင္ ခံစားစရာရိႇလို႔ သံုးေဆာင္ ခံစားျခင္းသည္ ေဘာဂသုခ ျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ အာ႐ံုေကာင္းေတြကို တီထြင္ဖန္တီးေနေသာ သိပၸံေခတ္ႀကီး၌ ေန႔စဥ္ႏႇင့္အမွ် လိုခ်င္မက္ေမာစရာ အသစ္အဆန္း အာ႐ံုအေကာင္းေတြက ေပါလြန္း မ်ားလြန္းေလေတာ့ ေဘာဂသုခကလည္း လိုက္လို႔ မဆံုး၊ ခံစားလို႔ မဆံုး ရိႇေရာ့မည္။ ထိုအေျခကိုျမင္လို႔ ဘုရားရႇင္က ''သႏၲဳ႒ိပရမံ ဓနံ- တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲျခင္းသည္သာ အျမတ္ဆံုးဥစၥာ''ဟု မိန္႔ခဲ့သည္။ ခ်မ္းသာအစစ္ ဟူသည္ ခံစား စံစားျခင္း မဟုတ္၊ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲျခင္း ျဖစ္သည္။ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲႏိုင္လွ်င္ ခ်မ္းသာသည္။ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲေလ ခ်မ္းသာေလ ျဖစ္သည္။ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲျခင္း မရိႇလွ်င္ ဒုကၡ ျဖစ္သည္။ မရိႇဒုကၡ ျဖစ္သည္။ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲမႈရိႇမႇ ခ်မ္းသာသည္။ရိႇသုခ ျဖစ္သည္။
ကံမရိႇလ်င္ ဒုကၡျဖစ္သည္။ ကံမရိႇလွ်င္ ၪာဏ္ရိႇတိုင္းမြဲ ဟူ၍ပင္ ဆိုၾကသည္။ မရိႇဒုကၡ ျဖစ္သည္။ ကံရိႇမႇ ခ်မ္းသာသည္၊ ရိႇသုခ ျဖစ္သည္၊ ကံဟူသည္ ကုသိုလ္ကံ ျဖစ္သည္၊ ယင္းကံသည္ အတိတ္ဘ၀ါဘ၀က ကုသိုလ္ကံက တစ္၀က္ဆိုင္သည္၊ လက္ရိႇ ပစၥဳပၸန္ဘ၀ ကုသိုလ္ကံကလည္း တစ္၀က္ဆိုင္သည္။
ကံဟူသည္ ကမၼဟူေသာ ပါဠိမႇ လာသျဖင့္ ''ကံဆိုတာ အလုပ္၊ အလုပ္ေကာင္းလွ်င္ ကံေကာင္းသည္''ဟုလည္း ဆိုၾကသည္၊ လူဆိုသည္မႇာ အမ်ားစုက လက္လႈပ္မႇ ပါစပ္လႈပ္ရေသာ အစားမ်ဳိး ျဖစ္သျဖင့္ အလုပ္ရိႇဖို႔ေတာ့ လိုသည္၊ ကမၻာ့ လူဦးေရက တျဖည္းျဖည္းခ်င္း မ်ားမ်ားလာေတာ့ အလုပ္မရိႇသူ အလုပ္လက္မဲ့ေတြကလည္း တစ္ေန႔တျခား မ်ားမ်ားလာသည္၊ ယေန႔ အမ်ားစု၏ ဒုကၡက အလုပ္မရိႇေသာ မရိႇဒုကၡ ျဖစ္သည္။
အလုပ္မရိႇေတာ့ ၀င္ေငြမရိႇ၊ ၀င္ေငြ မရိႇေတာ့ နတၴိ၊ အတၴိသုခလည္း ခ်ဳိ႕တဲ့သည္၊ ေဘာဂသုခလည္း ခ်ဳိ႕တဲ့သည္၊ အေႂကြးယူရေတာ့ အာနဏ်သုခလည္း ခ်ဳိ႕တဲ့သည္။ အူမ မ,ေတာင့္ေလေသာအခါ သီလလည္း မေစာင့္ႏိုင္ၾကေတာ့ အန၀ဇၨ သုခလည္း ခ်ဳိ႕တဲ့သည္၊ အလုပ္မရိႇျခင္း၏ မရိႇဒုကၡက က်န္သုခသံုးပါးကိုပါ ထိခိုက္ေတာ့သည္၊ သုခေလးပါးလံုး ခြၽတ္ယြင္းေတာ့ လူေတြ ဒုကၡေရာက္ကုန္ေတာ့သည္။
လူေတြကို ခ်မ္းသာေစခ်င္လQင္ အလုပ္ရိႇေအာင္ ဖန္တီးေပးရမည္။ ယင္းအလုပ္သည္ ေခတ္ကုန္ေစ်းႏႈန္းႏႇင့္ ေလ်ာ္ညီေသာ လုပ္အားခလည္း ရရိႇဖို႔ လိုသည္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ေတာ့ ၀င္ေငြေကာင္းေသာ အလုပ္ေကာင္းေကာင္း ရိႇရမည္။ အလုပ္ေကာင္းသျဖင့္ ၀င္ေငြေကာင္းေကာင္း ရိႇျခင္းသည္ ရိႇသုခ ျဖစ္သည္။
ၪာဏ္မရိႇလွ်င္ ဒုကၡ ျဖစ္မည္။ မရိႇဒုကၡ ျဖစ္သည္။ ၪာဏ္ရိႇမႇ ခ်မ္းသာသည္။ ရိႇသုခ ျဖစ္သည္၊ ၪာဏ္ဟူသည္ စဥ္းစားၪာဏ္၊ ဆင္ျခင္ၪာဏ္၊ ေတြးေခၚၪာဏ္ စသည္ ၪာဏ္နီၪာဏ္နက္မႇတပါး ၪာဏ္အားလံုး ျဖစ္သည္။ ၪာဏ္ႏႇင့္စပ္၍ အတတ္ပညာ၊ အသိပညာ ပညာအားလံုး ပါ၀င္သည္၊။ ပညာမတတ္လွ်င္ ဒုကၡ ျဖစ္မည္။ မရိႇဒုကၡ ျဖစ္သည္။ ပညာတတ္လွ်င္ ခ်မ္းသာမည္။ ရိႇသုခ ျဖစ္သည္။ အတတ္ပညာထက္ အသိပညာကေတာ့ ပို၍ လိုအပ္သည္။ လူ၌ အေရးအႀကီးဆံုးက အသိစိတ္ဓာတ္ႏႇင့္ အသိတရား ျဖစ္သည္။ ယင္းသည္ အသိပညာ ျဖစ္သည္။
၀ီရိယ မရိႇလွ်င္ ဒုကၡျဖစ္မည္၊ မရိႇဒုကၡ ျဖစ္သည္။ ၀ီရိယရိႇမႇ ခ်မ္းသာသည္။ ရိႇသုခ ျဖစ္သည္၊ ၀ီရိယႏႇင့္ ႏြယ္၍ လံု႔လ မရိႇလွ်င္ ဒုကၡေတြ႕မည္။ မရိႇဒုကၡ ျဖစ္သည္။ လံုလရိႇမႇ ခ်မ္းသာသည္၊ ရိႇသုခ ျဖစ္သည္၊ ဇြဲမရိႇလွ်င္ ဒုကၡ ျဖစ္မည္၊ မရိႇဒုကၡ ျဖစ္သည္။ ဇြဲရိႇမႇ ခ်မ္းသာသည္၊ ရိႇသုခ ျဖစ္သည္။ ေအာင္ျမင္မႈက လိုအပ္သည္မႇာ ပထမတန္းစား ၪာဏ္ရည္ၪာဏ္ေသြး မဟုတ္၊ ပထမတန္းစားဇြဲ ျဖစ္သည္။
လုပ္တတ္ကိုင္တတ္၊ ေျပာတတ္ဆိုတတ္၊ ကြၽမ္းက်င္မႈ၊ လိမၼာမႈ၊ ပါးနပ္မႈ စေသာ ပေယာဂသမၸတၲိ မရိႇလွ်င္ ဒုကၡ ျဖစ္မည္၊ မရိႇဒုကၡ ျဖစ္သည္၊ ပေယာဂသမၸတၲိရိႇမႇ ခ်မ္းသာသည္၊ ရိႇသုခ ျဖစ္သည္၊ ထို႔အျပင္ ရိႇသုခ အေနႏႇင့္
အၾကံေကာင္း ရိႇရမည္၊ ၪာဏ္ေကာင္း၊ အေတြးအေခၚေကာင္း ရိႇရမည္၊ စိတ္ေကာင္း ရိႇရမည္၊ မိတ္ေကာင္း ရိႇရမည္၊ အမႇီေကာင္း ရိႇရမည္၊ ေနရာေကာင္း ရိႇရမည္၊ ဦးေဆာင္မႈေကာင္းေကာင္း ရိႇရမည္။ စီမံခန္႔ခြဲမႈေကာင္း ရိႇရမည္။
ေခတ္ေကာင္း ရိႇရမည္။ စနစ္ေကာင္း ရိႇရမည္။ ပတ္၀န္းက်င္ေကာင္း ရိႇရမည္၊ ေခတ္ကာလ၏ ေတာင္းဆိုမႈအရ ရိႇသင့္ရိႇထိုက္သည္မ်ား ရိႇရမည္။ လိုအပ္လ်က္ရိႇသည့္ လိုအပ္ခ်က္မ်ား ရိႇရမည္၊ မရိႇလ်င္ မရိႇဒုကၡ ျဖစ္သည္၊ ရိႇလ်င္ ရိႇသုခ ျဖစ္သည္။
သုခႏႇင့္ဒုကၡ ႏႇစ္မ်ဳိးလံုးသည္ ရိႇျခင္း မရိႇျခင္း ႏႇစ္မ်ဳိးလံုးႏႇင့္ သက္ဆုိင္ေနသည္၊ တခ်ဳိ႕က ရိႇလွ်င္ သုခ၊ မရိႇလွ်င္ ဒုကၡ၊ တခ်ဳိ႕က်ျပန္ေတာ့ မရိႇလွ်င္သုခ၊ ရိႇလ်င္ဒုကၡ၊ ေလာကသဘာ၀ အရာခပ္သိမ္းသည္လည္း သုခႏႇင့္ဒုကၡ ႏႇစ္မ်ဳိး ေတြ႕လိမ့္ရိႇသည္၊ သစ္ပင္သည္ ေအးျမေသာ အရိပ္ကို ေပးေသာ္လည္း သူ႔အပင္က ေႂကြက်ေသာ အရြက္ကိုေတာ့ အမႈိက္လႇဲရေသးသည္၊ ဤကား ေလာကသဘာ၀ ျဖစ္သည္။
ေလာကီႏႇင့္ ေလာကုတၲရာ ခြဲျခမ္းၾကည့္လွ်င္ ေလာကုတၲရာမႇာေတာ့ နတၴိ - မရိႇျခင္းသည္ သုခ ျဖစ္သည္။ သႏၲိသုခ ဟူသည္ ႐ုပ္ဟူသမွ် နာမ္ဟူသမွ် မရိႇေတာ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ကမၼ၀ဋ္၊ ကိေလသ၀ဋ္၊ ၀ိပါက၀ဋ္ ၀ဋ္ဟူသမွ်
မရိႇေတာ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ နိေရာဓဟူသည္ ခ်ဳပ္သြား၊ ပ်က္သြား၊ ေပ်ာက္သြားျခင္း ျဖစ္၍ မရိႇေတာ့ျခင္း ျဖစ္သည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ေလာကုတၲရာ၌ နတၴိ ျဖစ္မႇသာ သုခ ျဖစ္သည္။
ေလာကီမႇာေတာ့ အတၴိျဖစ္မႇသာ သုခ ျဖစ္သည္။ ရိႇသင့္ရိႇထိုက္တာေတြ ရိႇမႇသာ ခ်မ္းသာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေလာကုတၲရာနယ္သို႔ မသက္၀င္ႏိုင္ေသးေသာ ေလာကီသားတို႔ အေနႏႇင့္ ေလာက၏ ေတာင္းဆိုခ်က္
ရိႇသင့္ရိႇထိုက္တာေတြ ရိႇေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမည္။ ဘုရားကလည္း ေလာကီသားတို႔အတြက္ အတၴိကိုသာ သုခ အျဖစ္ ေဟာေတာ္မူခဲ့သည္။
Written by အရႇင္သံ၀ရာလကၤာရ (ဓမၼပိယဆရာေတာ္)
