``အနာဂတ္၌ တစ္ကမၻာလံုးကုိးကြယ္ေသာဘာသာႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာလတၱံ႕။ ထုိဘာသာႀကီးသည္ ေလာက ဓမၼဆုိင္ရာ ျပႆနာ တုိ႕ကုိလည္းေကာင္း၊ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာျပႆနာတုိ႕ကုိလည္းေကာင္း ေကာင္းစြာ ေျဖရွင္းႏုိင္လတၱံ႕၊ လူသားအားလံုး၏ ေလာကအေတြ႕အႀကံဳ၊ စိတ္ဝိညာဥ္ပုိင္းဆုိင္ရာ အေတြ႕အႀကံဳတုိ႕သည္ အက်ဳိးယုတၱိ ေလ်ာ္ကန္သင့္ျမတ္စြာ ေပါင္းစပ္ၿပီး မွန္ကန္ေသာ အသိပညာကုိသာ အေျခခံ၍ ထုိဘာသာႀကီးသည္ ေပၚထြန္းလတၱံ႕။
ဗုဒၶဘာသာသည္ ထုိဘာသာႀကီး၏ အေျဖကုိေပးခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ အကယ္၍ ကမၻာေပၚတြင္ မ်က္ေမွာက္ သိပၸံ၏ လုိအပ္ခ်က္မ်ားကို ေျဖရွင္းေပးႏုိင္သည့္ ဘာသာတရားတစ္ခုရွိသည္ဆုိလွ်င္ ၄င္းဘာသာသည္ ဗုဒၶဘာသာမွလြဲ၍ တျခားမရွိႏုိင္ေပ။``
အုိစတုိင္း ႏွစ္ဆယ္ရာစု အထင္ရွားဆံုးသိပၸံပညာရွင္ႀကီး
``သမုိင္းစဥ္တစ္ေလွ်ာက္ရွိ ဘာသာႀကီးမ်ားအနက္ ကၽြႏု္ပ္သည္ ဗုဒၶဘာသာကုိ ပုိ၍ႏွစ္သက္ပါသည္။ ဗုဒၶဘာသာသည္ သိပၸံ၏ နည္းစနစ္က်နမွဳမ်ဳိးစံုရွိၿပီး ဓမၼဓိဠာန္က်က် သံုးသပ္လက္ခံသည့္ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ေနရာမ်ဳိးကုိလည္း ဗုဒၶဘာသာက ေမႊေႏွာက္ရွင္းျပႏုိင္ေၾကာင္း ေတြ႕ရပါသည္။ တကယ္ေတာ့မူ သိပၸံ၌ ကိရိယာတန္ဆာပလာ ကန္႕သတ္ခ်က္၇ွိေနရာ ေဘာင္က်ဥ္းတစ္ခုအတြင္းသာ အစြမ္းျပႏုိင္ပါလိမ့္မည္။ သိပၸံေဘာင္က မဆုိက္ေရာက္ႏုိင္ သည့္ စိတ္ဝိညာဥ္၏ အေရးအခင္းမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍မူ ဗုဒၶတရားေတာ္သည္ ေအာင္လံလႊင့္သိမ္းပုိက္ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။``
ဘထရန္ရပ္ဆဲလ္ႏုိဗယ္ဆုရွင္ႏွင့္ ႏွစ္ဆယ္ရာစု၏ အထင္ရွားဆံုးဒႆနိကပညာရွင္
``ကၽြႏု္ပ္သည္ ဘာသာအယူဝါအမ်ဳိးမ်ဳိးကုိ ေက်ာင္းေတာ္သားတစ္ဦးအျဖစ္ ေလ့လာဖူးပါ၏။ ကၽြႏု္ပ္ယံုၾကည္ပါသည္။ ကမၻာေလာကႀကီးက လက္ေဆာင္အျဖစ္ ရရွိခဲ့ေသာအရာတုိ႕အနက္ ဗုဒၶဝါဒထက္ျပည့္စံုေသာ အရာဟူ၍ မရွိႏုိင္ပါ။ လူသားတုိ႕၏ ကနဦးအစႏွင့္ ဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္ေဗဒ၊ ကံ၊ ကံ၏အက်ိဳးႏွင့္စပ္လ်ဥ္းေသာ ဗုဒၶ၏အေတြးအေခၚသည္ မည္သည့္ဝါဒကမွ လုိက္၍မမီေအာင္ အထက္တန္းက်လွပါသည္။ ကၽြႏု္ပ္၏ အလုပ္မွာ စိတ္ေဝဒနာခံစားေနရျခင္းကုိ ကုသေပးရေသာ အလုပ္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ထုိအလုပ္သည္ပင္ ကၽြႏု္ပ္အား ဗုဒၶ၏ အျမင္ႏွင့္ ၾသဝါဒနည္းလမ္းမ်ားကုိ အကၽြမ္းတဝင္ ျဖစ္လာေစရန္ တုိက္တြန္းေပးေသာ အဓိကအေၾကာင္းအရာ ျဖစ္ပါသည္။ ဗုဒၶဝါဒဆုိသည္မွာလည္း ဇရာ၊အနာေရာဂါႏွင့္ ေသျခင္းတရားတုိ႕၏ ဒုကၡသံႀကိဳးကြင္းဆက္ႀကီးမွ လြတ္ေျမာက္ေရးပင္မဟုတ္ပါေလာ``
ေဒါက္တာစီ၊ ဂ်ီ၊ ဂၽြမ္း ေခတ္သစ္စိတ္ပညာရွင္
ဤကား ထင္ရွားေသာ ပညာရွင္ႀကီးမ်ား၏ ဗုဒၶ၏အယူဝါဒ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဗုဒၶဝိဘဇၨဝါဒအေပၚ ၾကည္ညိဳမွဳသဒၶါ ျပည့္ဝစြာျဖင့္ ဗုဒၶဂုဏ္ေတာ္ကို ပံုေဖာ္ပူေဇာ္မွဳသာ ျဖစ္ေပသည္။ အမွန္မွာ ဗုဒၶသည္ မဟာကရုဏာရွင္ပင္ ျဖစ္သည္။ ဗုဒၶ၏မဟာကရုဏာေတာ္သည္ စၾကာဝဠာအနႏၱ ျဖန္႕ၾကက္သိမ္းက်ဳံး ဖံုးလႊမ္းခဲ့၏။ အင္းဆက္ပုိးမႊားမွအစ သတၱဝါမွန္သမွ် ႀကီးငယ္ရြယ္လတ္ ညီတူမွ်တူ အခြင့္အေရးမွ်စြာ ခံယူရရွိေစသည္သာျဖစ္၏။ ဗုဒၶသည္စစ္ေရးထက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကုိသာ လုိလားေတာ္မူခဲ့သည္။ ပထမ ေရာဟဏီျမစ္ေရ အေရးအခင္းတြင္ ႏွစ္ျပည္ေထာင္ေသြးေခ်ာင္းစီးမွဳ မျဖစ္ေအာင္ ေစ့စပ္ျဖန္ေျဖေပးေတာ္မူခဲ့သည္မွာ အၾကမ္းမဖက္ၿငိမ္းခ်မ္းမွဳသက္သက္ကုိသာ ေရွးရွဳေၾကာင္းမွာ ပမာျပ သာဓက ထင္ရွားလွေပၿပီ။ ဗုဒၶသည္ ဤသုိ႕သာပင္ ဆံုးမေတာ္မူခဲ့သည္။
``ေအာင္ႏုိင္သူ၌ အမုန္းတရားဟူေသာ ဗ်ာပါဒသည္ပြားစီး၏။ ရွံဳးနိမ့္သူအား ပရိေဒဝမီးသည္ေလာင္ၿမိဳက္၏။ ဤေလာက၌ ေအာင္ျမင္ျခင္းကုိေရာ၊ ရွံဳးနိမ့္ျခင္းကုိပါ ယတိျပတ္စြန္႕လႊတ္ႏုိင္သူသာလွ်င္ အမွန္တကယ္ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ႏုိင္သူျဖစ္ေပ၏။`` ဟူ၍ပင္ ျဖစ္၏။ မွန္ပါသည္။ အတုိက္အခုိက္ဆုိသည္မွာ အစြဲအလမ္းႀကီးမွဳ၏ ရလဒ္ပင္ျဖစ္ၿပီး အႏုိင္အရွံဳးျဖင့္ အဆံုးသတ္ရသည္ပင္ျဖစ္၏။ ဗုဒၶဘာသာသည္ မည္သည့္စြဲလမ္းမွဳကုိမွ လက္မခံ ျငင္းပယ္သည့္တစ္ခုတည္းေသာ ဘာသာျဖစ္သည္။
ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္သည္ ဒုကၡၿငိမ္းေၾကာင္း တရားေကာင္း၊ တရားထူးကို ပုိင္ႏုိင္စြာရရွိထား၏။ သတၱဝါတုိ႕ကုိ ရွဳ႕စားေတာ္မူ ေသာအခါ မဆံုးႏုိင္ေအာင္ခံရမည့္ သံသရာဒုကၡတုိ႕ကုိျမင္ရ၍ လြန္စြာကရုဏာသက္ကာ ကယ္တင္ေတာ္မူလုိေသာ ဆႏၵျဖစ္ေတာ္မူ၏။ သတၱဝါမ်ားအေပၚဝယ္ တကယ္ေကာင္းစားခ်မ္းသာေစလုိေသာ မဟာကရုဏာရွင္ ပညာရွင္ျဖစ္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားသည္ လာဘ္လာဘ၊ အေက်ာ္အေစာ စသည္တုိ႕ကုိ ဘယ္မွာလုိလားငဲ့ကြက္ပါအံ့နည္း။ သတၱဝါမ်ားအတြက္ အေကာင္းဆံုးအက်ဳိးစီးပြားကုိ ေပးသနားလုိသည္သာ ျဖစ္၏။ နိဗၺာန္ထက္ပုိ၍ ေကာင္းျမတ္ေသာအက်ဳိးစီးပြားဟူ၍ မရွိေတာ့ေပ။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ရွင္ေတာ္ ဘုရားတရားေဟာ ရျခင္းမွာ နိဗၺာနဓာတ္ အျမတ္ဆံုးအက်ဳိးစီးပြားအလုိ႕ငွါသာ ျဖစ္၏။
ထုိ႕ေၾကာင့္ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္၏ ေဒသနာေတာ္သည္ ကိေလသာစင္ၾကယ္ရန္ နိဗၺာန္အလုိ႕ငွါ ျဖစ္၏။ ထုိနိဗၺာန္သုိ႕ေရာက္ေၾကာင္းလမ္းကား ``ဧကာယေနာ မေဂၢါ`` အရ တစ္လမ္း၊ တစ္ေၾကာင္းတည္းသာ ျဖစ္၏။ ထုိလမ္းကုိလုိက္ေရး၌ ေဝေနယ်တုိ႕၏ အဇၥ်ာသယအလုိက္ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးဖန္ကာ ခႏၶာ၊ အာယတန၊ ဓာတ္၊ သစၥာ၊ သတိပဠာန္၊ သမၼပၸဓာန္စေသာ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးတုိ႕ျဖင့္ ေဟာေတာ္မူခဲ့သည္မွာ အလြန္ေဝေဝဆာဆာရွိလွ၏။
အဓိကအားျဖင့္ ဗုဒၶေဟာၾကားျမတ္တရားကား အရိယသစၥာတည္း။ အရိယသစၥာဟူသည္ကား ဤသုိ႕ပင္ အဓိပၸာယ္အားျဖင့္ ဖြင့္ဆုိ၏။ အရိယ=မခၽြတ္မယြင္းေသာ၊ မွန္ကန္ေသာ၊ သစၥ=သစၥာ၊ အရိယသဒၵါကား မခၽြတ္မယြင္း၊ မွန္ကန္ေသာအနက္ကုိေဟာရာ မွန္ကန္ေသာ၊ မမွားေသာသစၥာဟု အနက္ရသည္။ မ်က္လွည့္သမား တုိ႕သည္ ခဲကုိေရႊလုပ္ျပ၏။ မသိသူတုိ႕က အဟုတ္ေရႊမွတ္ရ၏။ သမၼဳတိပညတ္မ်ားကား ထုိမ်က္လွည့္ကဲ့သုိ႕ပင္ တကယ္အဟုတ္မရွိဘဲ မဟုတ္ကုိ အဟုတ္ထင္သည့္ မသိသူတုိ႕၏ ထင္ျမင္မွဳသာျဖစ္၏။
သစၥာတရားတုိ႕သည္ကား ပညာမ်က္စိျဖင့္ၾကည့္ေသာ္ တကယ္ရွိေသာ တရားမ်ားအျဖစ္ေတြ႕ရ၍ မ်က္လွည့္ကဲ့သုိ႕ အမွားမဟုတ္။ အမွန္သေကၤတမ်ားသာ ျဖစ္ၾက၏။ တံလွ်ပ္သည္မသိသူတုိ႕အဖုိ႕ ေရထင္မွတ္ရေသာ္လည္း အမွန္တကယ္အသိျဖင့္ ၾကည့္ေသာအခါ ထင္တုိင္းမဟုတ္။ ဘာမွမေတြ႕ရ။ တိတၳိတုိ႕၏ ႀကံဆအပ္ေသာ အာဏာရွင္အတၱသည္ ဉာဏ္ျဖင့္ၾကည့္က တံလွ်ပ္ပမာ ဘာမွ်မဟုတ္ေသာအရာ ျဖစ္၏။ ဒုကၡသစၥာ (ဆင္းရဲ အမွန္ရုပ္နာမ္)သည္လည္းေကာင္း၊ သမုဒယသစၥာ (ဆင္းရဲျဖစ္ေၾကာင္းအမွန္တဏွာ)သည္လည္းေကာင္း၊ ဝိပႆနာဉာဏ္ျဖင့္ အမွန္ေတြ႕ရေသာတရားမ်ား ျဖစ္၏။ နိေရာဓသစၥာ(ခ်ဳပ္ၿငိမ္းျခင္းအမွန္နိဗၺာန္)မွာ မဂ္ဉာဏ္ရလွ်င္ တကယ္အမွန္ရွိေသာတရားဟု သိရွိခံစားရမည္ျဖစ္သည္။ မဂၢသစၥာ(နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းအမွန္ မဂၢင္ရွစ္ပါးတရား)မွာ မိမိသႏၱာန္၌ အထင္အရွားျဖစ္လာေသာတရားျဖစ္ရာအမွန္ရွိေသာ တရားျဖစ္မွာ ဆုိဖြယ္ရာ မရွိေတာ့ေပ။ ထုိ႕ေၾကာင့္ အရိယသစၥာမွန္ကန္ေသာ သစၥာမ်ားဟု ဆုိရ၏။
တစ္နည္းအားျဖင့္ အရိယသဒၵါမွာပရိသုဒၶ=စင္ၾကယ္ေသာအနက္ကုိ ေဟာရာ စင္ၾကယ္ေသာ ဘုရား၊ ပေစၥကဗုဒၶါ၊ သဝကတုိ႕ကုိ အရိယဟု ဆုိရ၏။ သစၥာေလးပါးသိမွ ထုိအရိယအျဖစ္မ်ဳိး ရၿမဲျဖစ္ရာ အရိယာတုိ႕သိအပ္ေသာ သစၥာဟုလည္း အနက္ဖြင့္ျပန္၏။
ေလာက၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ အရိယမည္ေကာင္းေဟာေသာပါဠိအရ ဘုရားရွင္သည္ အရိယအမည္ရခဲ့ရာ အရိယျဖစ္ေသာ ဘုရားရွင္၏သစၥာဟုလည္း အနက္ဆုိရျပန္သည္။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဆရာမရွိ။ မိမိကုိယ္တုိင္ ထုိးထြင္းသိၿပီးေနာက္ ေဝေနယ်တုိ႕အား ေဟာျပ၏။ ဘုရားေဟာျပ၍ သာဝကမ်ား သိၾကရ၏။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ဘုရား၏သစၥာဟု ဆုိရ၏။
ဤသစၥာမ်ားသိမွ အရိယာျဖစ္ရသည္ျဖစ္ရာ အရိယာအျဖစ္ကုိ ၿပီးေစတက္ေသာသစၥာဟုလည္း ဆုိႏုိင္၏။
သစၥာကိုသိရာ၌ အႏုေဗာဓသိ၊ ပဋိေဝဓသိဟု ႏွစ္မ်ဳိးရွိ၏။ ဆရာမ်ားထံမွျဖစ္ေစ၊ က်မ္းဂန္မွျဖစ္ေစ မိမိဉာဏ္ျဖင့္ ႏွစ္သက္ဆံုးျဖတ္ျခင္းမ်ားကုိ အႏုေဗာဓသိဟု ဆုိ၏။ အႏု=ထပ္တလဲလဲ၊ ေဗာဓ=သိျခင္း။ သိမွဳမၿပီးေသး၍ ထပ္ကာထပ္ကာသိေနရျခင္းဟု ဆုိလုိသည္။
ထုိသုိ႕သိမွဳမၿပီးေသး၍ ထပ္တလဲလဲသိေနရျခင္းမဟုတ္ဘဲ တစ္ႀကိမ္းတည္းႏွင့္ ထြင္းေဖာက္သိျခင္းကုိ မဋိေဝဓသိဟု ဆုိသည္။ မဂ္ဉာဏ္၏သိျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ မဂ္ဉာဏ္သည္ ကိစၥအားျဖင့္ သစၥာေလးပါးကုိတစ္ၿပိဳင္တည္းသိ၏။ ဒုကၡကုိပုိင္းျခားျခင္း၊ သမုဒယကုိပယ္ျခင္း၊ နိေရာဓကုိမ်က္ေမွာက္ျပဳျခင္း၊ မဂၢပြားျခင္းဟု ကိစၥေလးပါးရွိရာ ထုိကိစၥေလးပါးကုိ တစ္ၿပိဳင္တည္းျပဳျခင္းျဖင့္ မဂ္ဉာဏ္အား သစၥာေလးပါးထင္ရွားလာရသည္။ သခၤါရတုိ႕ကုိ မလႊတ္ႏုိင္ေသးေသာ ဉာဏ္မ်ားမွာဤကိစၥေလးခ်က္ကုိ တစ္ၿပိဳင္တည္းမျပဳႏုိင္ေသးပါ။ မဂ္ဉာဏ္ကမူ သခၤါရေတြကို လႊတ္ကာသခၤါရတုိ႕ကင္းရာကို အာရုံျပဳႏုိင္၍ ဤေလးခ်က္ကုိ တစ္ခါတည္းျပဳႏုိင္ျခင္း ျဖစ္၏။ မွန္ပါသည္။ မဂ္ဉာဏ္ျဖစ္ရန္ ပုဗၺဘာဂဝိပႆနာမဂ္ကုိ ပြားရသည္ျဖစ္ရာ ထုိပုဗၺဘာဂမဂ္သည္ ဒုကၡကုိသိလ်က္ သမုဒယကုိပယ္လ်က္ရွိ၏။ သုိ႕ေသာ္ မိမိ၏မဂၢဘာဝနာ(မဂ္ကုိမိမိသႏၱာန္၌ ျဖစ္ေစျခင္း) လည္း မျပည့္စံု၊ အၿပီးမသတ္ေသး၍ နိဗၺာန္ကုိမျမင္ရေသးပါ။ ဒုကၡသိမွဳ၊ သမုဒယပယ္မွဳကလည္း အၿပီးမသတ္ေသး၍ ကိစၥမၿပီးေသး။ မဂ္ေရာက္မွ အားလံုးကိစၥၿပီးရာ မဂ္က သိမွဳကိစၥၿပီးေသာအားျဖင့္ အားလံုးကုိ တစ္ၿပိဳင္တည္း မေတြမေဝ ရွင္းလင္းစြာ သိႏုိင္ေတာ့သည္။
ဤ၌ ဒႆနဟူသည္ အႏုေဗာဓအသိမဟုတ္။ မဋိေဝဓအသိျဖစ္ေသာမဂ္၏ေဖာက္ထြင္းျမင္ျခင္းပင္တည္း။ သစၥာေလးပါးျမင္ရျခင္းထက္ ထူးျခားေသာေကာင္းမွဳမ်ဳိး မရွိႏုိင္ပါ။ လြန္စြာအက်ိဳးႀကီးျမတ္လွေသာ သစၥာသိရျခင္းမွာ တန္ဖုိးအနဂၣ ျဖတ္မရသည့္အျပင္ မဂၢဘာဝနာကုိ ပြားမ်ားသူသည္ မဂ္အခုိက္၌ အၿငိမ္းဓာတ္ကုိ ဆုိက္ေတြ႕ရ၏။ ထုိအခုိက္၌ပင္ ခႏၶာခ်ဳပ္ၿငိမ္းမွဳ၊ ခႏၶာကုိျဖစ္ေစတက္ေသာ အဘိသခၤါရဝိညာဥ္တုိ႕၏ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းမွဳမ်ားလည္း ၿပီးစီး၏။ ထုိအၿငိမ္းဓာတ္ကား ေပ်ာက္သြားသည္မရွိ။ ထာဝစဥ္တည္ေနေတာ့၏။ ဤသည္ကုိ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာဟု ဆုိ၏။
သို္႕ေသာ္ ရုပ္နာမ္သခၤါရတုိ႕၏ခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာကုိ နိဗၺာန္ဟုဆုိလွ်င္ ထုိခ်ဳပ္ၿငိမ္းမွဳကုိ ခ်မ္းသာဟု အဘယ္သုိ႕ဆုိႏုိင္မည္နည္း။ ``ငါ့ရွင္တုိ႕… ဤနိဗၺာန္ကား ခ်မ္းသာေပတည္း`` ဟု မိန္႕ေတာ္မူေသာအရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္ကုိ အရွင္ဥဒါယီက ``ခံစားဖြယ္မရွိေသာနိဗၺာန္မွာ အဘယ္သုိ႕ေသာ ခ်မ္းသာ ျဖစ္ပါသနည္း`` ဟုေမးေသာ္ အရွင္သာရိပုတၱရာက ``ငါ့ရွင္.. ဤခံစားမွဳ ေဝဒယိတမရွိျခင္းသည္ပင္ ခ်မ္းသာျဖစ္ေတာ့သည္`` ဟု မိန္႕ေတာ္မူ၏။ မွန္ေပသည္။ ခံစားမွုေဝဒယိတမရွိျခင္းသည္ခ်မ္းသာျခင္းပင္ျဖစ္၍ တစ္နည္းအားျဖင့္နိဗၺာန္ကုိသာ ညႊန္းေပတည္း။
ထုိ႕ေၾကာင့္ပင္ ``ဥပၸါေဒါ သခၤါရာ၊ အႏုပၸါေဒါ နိဗၺာနံ`` = ျဖစ္ေသာ တရားမ်ဳိးကား သခၤါရျဖစ္သျဖင့္ နိဗၺာန္မဟုတ္။ သခၤါရမျဖစ္ေသာတရားမ်ဳိးသာ နိဗၺာန္တည္း။ ဤသုိ႕ေသာပါဠိအရ နိဗၺာန္ႏွင့္သခၤါရတုိ႕ကား ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီး ဆန္႕က်င္ဘက္တုိ႕သာတည္း။ ဆန္႕က်င္ဘက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္ အျဖစ္တရားမ်ဳိးျဖစ္ေသာ သခၤါရတုိ႕၌ အၿငိမ္းဓာတ္ကုိ ရွာမေတြ႕ျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိ႕အတူ မျဖစ္တရားမ်ဳိးျဖစ္ေသာ နိဗၺာနဓာတ္၌လည္း သခၤါရတုိ႕၏ အျဖစ္သေဘာမ်ဳိး လံုးဝရွာေတြ႕လိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။ သခၤါရတုိ႕ကား အျဖစ္တရားမ်ဳိးျဖစ္၍ ျဖစ္ေပၚမွဳ ဥပါဒ္ရွိ၏။ ျဖစ္တက္၍ ခ်ဳပ္မွဳဘင္လည္းရွိ၏။ ျဖစ္ၿပီးလွ်င္ ခ်ဳပ္ၿမဲျဖစ္၍ ၄င္းတုိ႕ကား `` မတ=ေသ`` ဓာတ္တုိ႕သာတည္း။ နိဗၺာန္ကား မျဖစ္တရားျဖစ္၍ ျဖစ္ေပၚမွဳဥပါဒ္မရွိ။ ဥပါဒ္မရွိေသာေၾကာင့္ ခ်ဳပ္မွဳဘင္လည္းမရွိ။ အၿမဲတမ္းမပ်က္ေတာ့ဘဲ တည္ရွိေနေသာ ထာဝရိနစၥဓာတ္ျဖစ္၍ ``အမတ=မေသဓာတ္`` ဟုဆုိ၏။ နိဗၺာန္ရလွ်င္ မေသရေတာ့ၿပီ။ သုိ႕ျဖစ္လွ်င္ နိဗၺာန္ကား မေသျခင္း၏အေၾကာင္းတည္း ထုိ႕ေၾကာင့္ပင္ ``အမတေဟတုတာယ ဘဂၤဘဝေတာ စ အမတံ ``= မေသျခင္း၏အေၾကာင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ဘင္ မရွိေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း ``အမတ``မည္၏။ (ေနတၳိအဠကထာ-၁၉၉)
ဤ၌ ``အမတ``ေခၚ ``နိဗၺာန္`` ကုိသိရသည္မွာ အရမၼဏ အာရုံျပဳေသာအားျဖင့္သိေသာ အသိမ်ဳိးျဖစ္သည္။
အခ်ဳပ္အားျဖင့္ဆုိရေသာ ဗုဒၶသည္ သစၥာေလးပါးတရားကုိ သိသည္။ သိေစသည္။ ဤကား ဗုဒၶ၏ ဆုိလုိရင္း အဓပၸာယ္တည္း။ တစ္နည္းအားျဖင့္ `` သဗၺဓေမၶ ဗုဇၨ်တီတိ ဗုေဒၶါ``= အလံုးစံုေသာတရားတုိ႕ကုိ သိေတာ္မူေသာေၾကာင့္လည္း ``ဗုဒၶ``ဟု ဆုိႏုိင္၏။ သုိ႕ေသာ္ ``စတုသစၥ ဝိနိမုေတၱာဓေမၶာ နာမ နတၱိ``= သစၥာေလးပါးမွ လြတ္ေသာတရားမည္သည္မရွိ ဟူသည္အရ တရားအလားလံုးသစၥာေလးပါး၌ ပါဝင္သည္ခ်ည္းျဖစ္ရာ သစၥာေလးပါးကုိ သိသည္ဆုိသျဖင့္ တရားအကုန္သိသည္ဟူေသာအနက္လည္း ၿပီး၏။ သစၥာမသိဘဲ အရိယာ ရဟႏၱာ၊ ပေစၥကဗုဒၶါ၊ ဗုဒၶဟူ၍ ျဖစ္သည္မရွိ။ သစၥာအားလံုးသိျခင္းျဖင့္သာျဖစ္ၾကရသည္။ နိဗၺာန္သုိ႕သာ အာရုံျပဳႏုိင္ၾကရသည္။
ထုိ႕ေၾကာင့္ပင္ ေဂါတမဘုရားသာသနာ၌ သုပၸယုတၱ(နည္းမွန္၊ လမ္းမွန္ ႀကိဳးစားမွဳ)ရွိ၍ မဂၢသမ ၤဂီ(မဂ္၊ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာပုဂၢိဳလ္) တုိ႕ျဖစ္ကာ ကိေလသာမွလြတ္ေျမာက္ မ်က္ေမွာက္နိဗၺာန္ျပဳေစရာ၏ ဟူ၍ တုိက္တြန္းႏွဳိးေဆာ္ရင္း ဗုဒၶသစၥာ ျမတ္ဓမၼာကုိ သဒၵါထုတ္ေဖာ္ သရုပ္ေပၚေအာင္ ပူေဇာ္္သကၠာ ျပဳလုိက္ရပါေပတည္း။
မႏၱေလး ေန႕စဥ္သတင္းစာမွ ေဝဆည္သာ ေရးသား ပူေဇာ္သည္။
သေဗၺသတၱာ သႏၱိသုခါ
ခင္မင္စြာျဖင့္...
ေဇာ္သိခၤ
