"ေမေမႀကီး ေလျဖတ္ခ်င္သလား မသိဘူး"
အေမ့အခန္းထဲ အေျပးအလႊား၀င္ၾကည့္ေတာ့ အေမ့ပါးတျခမ္း ခပ္ရြဲ႕ရြဲ႕ျဖစ္ေန၏။ ကမန္းကတန္း ေဆး႐ံုပို႔ရသည္။ ဦးေႏွာက္ႏွင့္ အာ႐ံုေၾကာအထူးကုဆရာ၀န္ႀကီး ပါေမာကၡ ေဒါက္တာ ေဒၚ၀င္းမင္းသစ္ႏွင့္ ပါေမာကၡေဒါက္တာေဒၚေမျမ၀င္းတို႔က ေစတနာမ်ားစြာႏွင့္ အေမ့ကို ၾကည့္ေပးၾကသည္။
ေနာက္ရက္မွာ CT Scan ဆြဲသည္။ အာ႐ံုေၾကာႀကီး သံုးခု ပိတ္သြားသည္တဲ႔။ အေမ စကားမေျပာႏိုင္
ေတာ႔၊ ဘယ္ဘက္တျခမ္းလံုးလဲ လႈပ္ရွား၍မရ၊ ဘေမာင္ကိုေတ႔ြေတာ့ အေမက ေငြ႔ေငြ႔ေလးၾကည့္ရွာသည္၊ တစံု
တရာ ေျပာလိုဟန္ရွိသည္၊ သို႔ေသာ္ အေမ့ပါးစပ္က လံုး၀ လႈပ္လို႔မရ။
"အေမ ေနေကာင္းလား"
မ်က္ေတာင္ ခတ္ျပ ရွာသည္။
"အေမ ဘာမွမပူနဲ႔ေနာ္၊ အေကာင္းဆံုးေဆးေတြ ေပးထားတယ္၊ ေလးငါးရက္ဆို ေဆး႐ံုက ဆင္းရမယ္
ေျပာတယ္"
အေမ အားရွိေအာင္သာ ေျပာရသည္။ ဘေမာင္အသံက မသြက္တတ္ေခ်။ အေမ မ်က္ေတာင္မခတ္ ျပ
ေခ်။ ဘေမာင္ကိုသာ ရီေ၀စြာမ်က္ေတာင္မခတ္တမ္းလိုက္ၾကည့္ေန၏။ အေမ့ရီေ၀ေသာ အားငယ္သည့္အၾကည့္ကို ဘေမာင္မျမင္ရက္။ တစံုတရာေျပာလိုေသာ္လဲ ေျပာမထြက္၊ လႈပ္လိုေသာ္လဲ လႈပ္မသြက္ေသာ အေမ့အျဖစ္ကို ဘေမာင္ နင့္စြာခံစားရပါသည္။ စကားမေျပာႏိုင္ေသာအေမ မည္သို႔ ခံစားေနရပါသနည္း။ အေမ့ကို ခ်စ္ေသာ သားတေယာက္၏ ခံစားမႈကိုလဲ ကိုယ္ခ်င္းစာႏိုင္ပါလိမ့္မည္။
ဘေမာင္တို႔ ဆယ္ေက်ာ္သက္မွာ အေဖတိမ္းပါးခဲ့သည္။ ဘေမာင္က အႀကီးဆံုး၊ အငယ္ဆံုးက ညီမ
ေလး ၀တ္ရည္၊ အလယ္က ညီႏွစ္ေယာက္၊ စစ္ေျပးဘ၀ျဖင့္ ပညာကိုဆံုးခန္းတိုင္ေအာင္ သင္ၾကားခြင့္ မရခဲ့
လိုက္ေသာ အေမသည္ အေဖမရွိသည့္ေနာက္ ဘေမာင္တို႔ေမာင္ႏွမေလးေယာက္ကို လူ႔ေလာကႀကီးတြင္ မ်က္ႏွာမငယ္ေအာင္ ႀကိဳးစားထားေပးရွာသည္။
ပညာေတြဆံုးခန္းတိုင္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့သည္။ ကိုယ္ မိဘအရြယ္ျပန္ေရာက္သည့္အခါမွ အေမ့႐ုန္းကန္လႈပ္ရွား၊ ပင္ပန္းခဲ့ရမႈတို႔ကို ျပန္ၿပီး ေစ့ေစ့ငုငု ကိုယ္ခ်င္းစာျဖစ္ခဲ့သည္။ ပညာေတြတတ္ခဲ့ေသာ ေယာက်္ားတေယာက္၏ႀကိဳးစားမႈထက္၊ ပညာမျပည့္စံုခဲ့ေသာမုဆိုးမတဦး၏ ႀကိဳးပမ္းမႈကမ်ားစြာ ၾကမ္းတမ္း၊ ခက္ထန္ခဲ့ပါလိမ့္မည္။ ျပည့္စံုေသာဘ၀ျဖင့္ အလိုမက်သည့္အခါ သားသမီးတို႔အေပၚ ဘေမာင္တို႔ မ်က္ႏွာထားခပ္တင္းတင္း တခါတရံထားခဲ့ဖူးသည္။ ျပည့္စံုသည္ဟုမဆိုသာေသာဘ၀ျဖင့္ ဘေမာင္တို႔ေမာင္ႏွမေလးေယာက္၏ ဒုကၡအဖံုဖံုအတြက္ အေမ့မ်က္ႏွာထားေျပာင္းဖူးသည္ဟု တခါမွ်မမွတ္သားမိခဲ့။ အေမသည္ ဘေမာင္တို႔သားသမီးမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ အျမဲတမ္းအျပံဳးျဖင့္ ေနျပတတ္သူျဖစ္သည္။
တခါမွ် ရင့္ရင့္မာမာ၊ ဆူဆူေငါက္ေငါက္ မရွိခဲ့ရွာ၊ ေတာင္းတိုင္း ေပးတတ္ေသာအေမ၊ ႏြဲ႔တိုင္းက်တတ္
ေသာ အေမ၊ ေလးေယာက္သား တေယာက္တေပါက္ကို အျမဲအျပံဳးျဖင့္ ျဖည့္ဆည္းေပးတတ္ရွာေသာအေမ ျဖစ္ပါသည္။ အရြယ္ငယ္ငယ္မုဆိုးမဘ၀တြင္ ကမ္းလွမ္းသူမ်ားရွိေသာ္လဲ၊ သားသမီးမ်ားမ်က္ႏွာေထာက္၍ ခပ္ရဲရဲပယ္ျငင္းခဲ့ၿပီး ဘ၀ကိုအားမတန္ဘဲ ႐ုန္းကန္ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ေသာ အေမလဲျဖစ္သည္။ ဘေမာင္တို႔ကို အေမ ေမြးရက်ဳိး၊ ေကြၽးရက်ဳိး နပ္သည္၊ မနပ္သည္ေတာ့ မသိ။ ဘေမာင္တို႔အတြက္ အေမသည္ ေတာ္ရက်ဳိးေတာ့ တိုင္းထက္ လြန္ေက်ာ္ေအာင္ "နပ္"ရပါသည္။
ညဥ့္နက္သန္းေခါင္မွ ျပန္လာတတ္ေသာဘေမာင္အတြက္ အိပ္မႈန္စုံမႊားျဖင့္ အေမအျပံဳးမပ်က္ တံခါး
ဖြင့္ေပးတတ္သလို၊ အေပါင္းအသင္းမ်ား၍ ေလာင္းကစားခံုမင္ေသာညီအငယ္အတြက္လဲ အေမသည္ တိုးတိုး
တိတ္တိတ္ ႀကိတ္၍ႀကိတ္၍ထုတ္ေပးတတ္၏။ ပညာေရးအားနည္းေသာသူ႔သမီးငယ္အတြက္လဲ အေမသည္
ပူပန္မႈမ်ားစြာျဖင့္ စိုးရိမ္တႀကီးရွိတတ္ျပန္သည္။ ဟင္းေကာင္းစားတတ္ၿပီး အေပ်ာ႔ဆြဲ ဆြဲတတ္ေသာ သူ႔သား
အလတ္အတြက္လဲ အေမက မေမာတမ္းျဖည့္ဆည္းေပးတတ္ျပန္သည္။
ေလးေယာက္၊ ေလးမ်ဳိးေသာသဘာ၀ရွိသည့္ သားသမီးတို႔ကို လူလားေျမာက္ရန္ အေမ မုဆိုးမႀကီး
သည္ အျပံဳးတခ်က္မပ်က္၊ အမ်က္တစက္မျပဘဲ ဘ၀၏ေလဒဏ္ လိႈင္းဒဏ္တို႔ကို ၾကံ႕ၾကံ႕ခံရင္း ျပဳစုပ်ဳိ း
ေထာင္ေပးခဲ႔ပါ၏။ အေမ့ဒုကၡ နည္းသည္မဟုတ္။ သားသမီးတို႔အေပၚ ေတာ္႐ံုေမတၱာျဖင့္ ဤ ဒုကၡမ်ဳိးကုိ ရင္
မဆိုင္ႏိုင္။
အေဖ စီးပြားပ်က္တုန္းက တြန္႔ဆုတ္ျခင္းအလွ်င္းမဲ့စြာ အေမက သူ႔ေရႊေတြထုတ္ေပးခဲ႔သည္။
"အေမ မႏွေျမာဘူးလား"
"ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ သားရယ္၊ ဘ၀ဆိုတာ သည္လိုပဲေပါ့"
"ဘ၀" ဟူေသာစာလံုးႏွစ္လံုးကို ဘေမာင္တသက္တြင္ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ အေမ့ထံမွစတင္ၾကားဖူးခဲ့
ျခင္းျဖစ္သည္။ အေဖဆံုးေတာ့ အေမ့မ်က္ရည္တို႔ အေတာမသတ္တသြင္သြင္စီးဆင္း၏။ ဘေမာင္ တို႔ေမာင္ႏွ
မေတြ အေမ့နားေရာက္လာလွ်င္ ကပ်ာကယာမ်က္ရည္သုတ္တတ္ေသာ အေမ့မ်က္၀န္းတို႔တြင္ မ်က္ရည္စအ
နည္းငယ္ကိုမွ်သာ ေတြ႔တတ္သည္။ သားသမီးေတြ ပို၍အားငယ္မည္ကို မလိုလားေသာအေမသည္ သူက်ခ်င္
ေသာမ်က္ရည္တို႔ကိုပင္ က်ခြင့္မေပးခဲ့။
အေမသည္ ဘေမာင္တို႔အတြက္ ဤသို႔ေသာအေမ ျဖစ္ေခ်သည္။ လူလားေျမာက္၍ လုပ္ငန္းခြင္ထဲ
၀င္ၾကသည့္အခါ ဘေမာင္တို႔ တနယ္တေက်းျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ အေမသည္ သူ၏အငယ္ဆံုးသမီး ႏွင့္ေနျဖစ္
ခဲ့ရွာ၏။ ေတာ္႐ံု ဖုန္းမဆက္၊ ျပန္မလာရွာတတ္ေသာ ဘေမာင္ႏွင့္ေတြ႔သည့္အခါ
"သားႀကီးရယ္၊ ဖုန္းေလး ဘာေလးေလာက္ေတာ႔လဲ ဆက္ဦးမွေပါ့။ ဖ်ားသလား၊ နာသလား၊ အေမ
စိတ္ပူေနလိုက္ရတာ ပင္ပန္းလြန္းတယ္"
ထိုသို႔ အေမက က႐ုဏာျဖင့္ ေျပာတတ္ရွာသည္။ အေမ့ေမတၱာသည္ ဘေမာင္တို႔၏ အသက္အရြယ္
ႏွင့္ သိပ္အခ်ဳိးမက်လွေခ်။ ရင္ခြင္ထဲ၊ ပုခက္ထဲတုန္းကအရြယ္ကဲ့သို႔ပင္ အေမ့က႐ုဏာက အျမဲလန္းဆန္းလ်က္
႐ွိေနပါသည္။ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးတြင္ ကိုယ္စားလွယ္လုပ္ငန္းမ်ားရ၍ ဘေမာင္တို႔အေတာ္ႀကီး အဆင္တေျပ
ျဖစ္ခဲ႔သည္။ အေမ့ကို တစံုတရာျဖင့္ကန္ေတာ့ျဖစ္၏။
"သား မင္းပဲျပန္ယူသြားပါ။ အေမက အသက္ႀကီးၿပီ။ လုပ္ငန္းရွင္ေတြ ေငြလိုတတ္တယ္ၾကားတယ္၊
လိုရင္ ေျပာဦး၊ အားမနာနဲ႔"
အရြယ္ေရာက္ အိမ္ေထာင္ကြဲ ဟူသည္ အေမ့ဒႆနတြင္မ႐ွိ၊ လူပ်ဳိႏွင့္ အိမ္ေထာင္ကြဲကို အေမခြဲ၍
လဲမျမင္။ အေမသည္ တပ္မက္မႈလဲအလွ်င္းမရွိ။ ဘာလိုခ်င္ပါသည္ကို မေျပာဖူးခဲ့။ ေပးဆပ္ျခင္းတခုတည္းျဖင့္
ရွင္သန္သူျဖစ္သည္။ အရြယ္ေရာက္၊ အေတာင္စံုသူကိုပင္ အိုႀကီးအိုမအေမက ျဖည့္ဆည္းခ်င္ရွာေနသူ ျဖစ္
သည္။
အဆန္စိတ္ႀကီးေသာ အေမ။
ျဖည့္ဆည္းျခင္းျဖင့္ ရွင္သန္ေသာ အေမ။
ေပးဆပ္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ သူ႔ဘ၀ကို ထုဆစ္ေနေသာ အေမ။
ကိုယ္က လင့္ခ႐ုဇာစီးၿပီး အေမ့ကို အားေဆးေလာက္ျဖင့္ကန္ေတာ့ခဲ့ေသာ ဘေမာင္ကို အေမက အ
ျပံဳးမ်ားစြာျဖင့္ ဆုေတြတထမ္းႀကီး ေပးတတ္သလို၊ နယ္ျခားႏိုင္ငံတခုက သူ႔သားပို႔ေပးေသာ ေငြစတခ်ဳိ႕ကိုလဲ
ေရႊ၀ယ္ေပးၿပီး သီးျခားသိမ္းေပးထားတတ္ေသာ အေမ ျဖစ္သည္။
"အေမ့အတြက္ ဘာမွမလိုပါဘူး၊ အေမရွိေသးတာကို သိတတ္တာတခုနဲ႔ပဲ ေက်နပ္ေနပါၿပီ"
အေမ့စကားတြင္ ဟန္ေဆာင္မႈ၊ ဖံုးကြယ္မႈ၊ ေျဖသိမ့္မႈ အလွ်င္းမပါ။ သန္႔ေသာစကား၊ ႐ိုးေသာစကား၊
စင္းေသာစကားမ်ားသာျဖစ္သည္။ ဘေမာင္တို႔အရြယ္ရ၊ သားသမီးေတြကိုယ္စီျဖစ္လာေသာအခါ အေမ့ ရင္ေငြ႔
လႈံခဲ့ရစဥ္ကို ျပန္ေျပာင္းအမွတ္ရမိသည္။ ကိုယ့္သားသမီးေတြကိုယ့္အေပၚတုံ႔ျပန္မႈႏွင့္ အေမ့အေပၚ ဘေမာင္တို႔
ေလးေယာက္သား တုံ႔ျပန္မႈတို႔ကို ေတြးမိလာသည္။
"ေရသည္ ျမင့္ရာမွနိမ့္ရာသို႔ အျမဲ စီးဆင္း၏"တဲ့။ အခ်ဳိ႕က ဤသို႔ခံယူၾကသည္။
ေမတၱာသည္ ေရမဟုတ္၊ သိတတ္မႈသည္လဲ ေရမဟုတ္၊ ေက်းဇူးတရားသည္ ကမၻာ႔ဆြဲအားႏွင့္ လား
လားမွမဆိုင္။ ေမြးေက်းဇူး၊ ေကြၽးေက်းဇူးတို႔အေပၚ စာနာမႈ၊ တုံ႔ျပန္မႈတို႔သည္ သိတတ္မႈ၊ နားလည္ႏိုင္မႈႏွင့္သာ
ဆိုင္ပါသည္။ အေမသည္ အရြယ္ရလာၿပီျဖစ္၏။ မုဆိုးမဘ၀ျဖင့္ သားသမီးေလးေယာက္တို႔အေပၚ အျပံဳးမပ်က္၊
တခ်က္မျငဴစူဘဲ ေလာကဓံတရားကို အျပံဳးျဖင့္ ရင္ဆိုင္ေကြၽးေမြးခဲ့ေသာ အေမ့အတြက္ ဘေမာင္တို႔ တစံုတရာ
ေက်းဇူးေပးဆပ္ႏိုင္ခဲ့ပါၿပီလား၊ အေမ့ႏို႔တလံုးဖိုး အသာထား၊ အေမ့ႏို႔တစက္ဖိုးမွ်ေရာ သိတတ္မႈေတြရွိခဲ့ပါၿပီ
လား။
တခ်ဳိ႕ကား ဆႏၵရွိေသာ္လဲ အေျခအေနမေပး။ တခ်ဳိ ႕ကား အေျခအေနေပးေသာ္လဲ ဆႏၵမရွိ။ တခ်ဳိ ႕
ကား ဆႏၵလဲမရွိ၊ အေျခအေနလဲ မေပး။ အေျခအေနေပးေသာ္လဲ ဆႏၵမရွိလွ်င္ ထိုေသာသားသည္ "သား
မည္မဟုတ္"ႏိုင္၊ ထို႔ထက္ မိုက္ေသာသားသည္ပင္ ထိုမွ်မမိုက္။
၀မ္းစပ္ရေသာသားႏွင့္ ေမြးရက်ဳိးနပ္ေသာသားတို႔တြင္ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ေမြးရက်ဳိးနပ္ေသာသားမ်ဳိးသာ
ျဖစ္သင့္ၾကသည္။ ဘေမာင္တို႔အေပၚ ယူခဲ႔ရရွာေသာ အေမ့တာ၀န္သည္ ႀကီးမားလွ၏။ ပညာေရး၊ စာရိတၱ၊ လူ
တလံုး သူတလံုးျဖစ္ပါ့မလားစသျဖင့္ ပူပန္မႈေတြျဖင့္ယူခဲ့ရေသာ တာ၀န္မ်ဳိးျဖစ္သည္။ ကိုယ့္အလွည့္က် ဤ
တာ၀န္မ်ားရွိသည္ မဟုတ္၊ ပူပန္မႈအလွ်င္းမရွိရဘဲ "သိတတ္မႈ" ေလးတခုမွ်ျဖင့္သာ ႏွမ္းျဖဴး ေက်းဇူးဆပ္ေနရ
ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုေသာ သိတတ္မႈေလးကိုမွ် ေကာင္းစြာစိတ္မထားႏိုင္ခဲ့လွ်င္။
အေမ့အသက္ ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ၿပီ။ ႂကြက္သားတို႔မထိန္းႏိုင္ေတာ့၍ ဆီး ၀မ္းသြားသည္ကိုလဲ မသိေတာ့။
ပါးစပ္လႈပ္မရ၍ အစာကို ႏွာေခါင္းပိုက္တေခ်ာင္းျဖင့္ ျဖည့္ဆည္းေနရသည္။ ဆီးမထိန္းႏိုင္ေတာ့၍ ဆီးပိုက္တ
ေခ်ာင္းလဲ တပ္ထားရသည္။ ေပးသင့္ေသာေဆးတို႔ကိုေတာ့ အျပည့္အ၀ ေပးထားႏိုင္၏။ ေန႔၊ ည
Nurse တို႔ျဖင့္မျပတ္ရွိေစသည္။ မနက္ ႐ံုးမသြားမီ တႀကိမ္၊ ညေန႐ုံးျပန္ တႀကိမ္ အေမ့ထံ ဘေမာင္ တေန႔ႏွစ္ႀကိမ္၀င္သည္။
တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္အာ႐ံုျပဳ၍ ၀န္းက်င္ႏွင့္ေဆး႐ံုတြင္း ၀န္ထမ္းမ်ား၊ လူနာမ်ားကို ေမတၱာပို႔ျဖစ္၏။
အေမ့အတြက္လည္း ဆုေတာင္းေပး၏။ ညီႏွင့္ညီမေလးကလဲ တေယာက္မဟုတ္ တေယာက္ အေမ့အနားေန
ေပး၏။
"အေမ ေနလို႔ေကာင္းရင္ လက္ညႇိဳးေထာင္"
စကားမေျပာႏိုင္ေသာအေမ့ကို လႈပ္ရွားမႈရရန္ ညီမေလးကေဘးကေျပာေပးသည္။ လႈပ္ရေသာ ညာ
ဘက္လက္ညႇိဳးေလးကို အားယူ၍ အေမ ေထာင္ျပရွာသည္။ သားသမီးတို႔ကို စိတ္ခ်မ္းသာေစလို၍ ႀကိဳးစား
ေထာင္ျပရွာသည္လားမသိပါ။ အေမသည္ သူ႔ဒုကၡ၊ သူ႔ေ၀ဒနာေတြထက္ သားသမီးတို႔ စိတ္ခ်မ္းသာေစျခင္းကို
ဦးစားေပးတတ္သူျဖစ္သည္။
မေျပာႏိုင္ရွာေသာအေမသည္ ဘေမာင္ကို ရီေ၀စြာမ်က္ေတာင္မခတ္ၾကည့္ေန႐ွာသည္။ အေမေျပာ
ခ်င္သည္တို႔ကို ဘေမာင္ အဓိပၸာယ္မေဖာ္တတ္။ ဘေမာင္ အာ႐ံုျပဳေမတၱာပို႔ေနသည္ကို မ်က္ေတာင္မခတ္
ၾကည့္ေနတတ္သလို အေမ့ေဘးတြင္ထိုင္၍အားေပးလွ်င္လဲ မ်က္လံုးမေရြ႕ၾကည့္ေနတတ္ျပန္၏။
အေမ့အၾကည့္သည္ အင္အားမ႐ွိ၊ ရီေ၀ေန၏။ ခပ္ေငြ႔ေငြ႔မွ်သာႏွင့္ အားငယ္ရွာသည္ထင္သည္။ ေဆး႐ံု
တြင္ပင္ ရက္ ၄၀ ေက်ာ္ၾကာခဲ့ေသာ အေမသည္ ထူးျခားစြာတိုးတက္မလာတတ္ေသး။ အေကာင္းဆံုး ျပဳစုႏိုင္
သည္မွလြဲ၍ ဘေမာင္ ပို၍မတတ္ႏိုင္၊ သတၱ၀ါတို႔သည္ "ကံ" စီမံရာျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ "သစၥာ"သည္ အစြမ္းထက္သည္ဟု မွတ္သားဖူး၏။ ႀကိဳးစားၾကည့္သင့္သည္ဟု ဘေမာင္ ထင္သည္။
အေမ့ေဘးနားကခံုမွာ ဘေမာင္ထိုင္လိုက္သည္။ အေမ့လက္ကိုကိုင္၍ အာ႐ံုျပဳ၏။ စိတ္ကိုအတတ္ႏိုင္
ဆံုး သန္႔ရွင္းစြာထား၍ အနႏၲသတၱ၀ါအားလံုးကိုေမတၱာပို႔လိုက္သည္။ ရင္ထဲမွ လိႈက္လွဲစြာ၊ ေလးနက္စြာ၊ ျဖဴစင္
စြာျဖင့္ "ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ၊ မိဘ၊ ဆရာ" တည္းဟူေသာ အနႏၲဂိုဏ္း၀င္တို႔၏ေက်းဇူးေတာ္ကို အႂကြင္းမရွိ
ယံုၾကည္သူျဖစ္ပါ၏၊ အထူးအားျဖင့္ မိခင္ႀကီး၏ေက်းဇူးကို အေလးအနက္ခံယူသူလဲျဖစ္ပါသည္။ ထိုေက်းဇူးကို
ဤဘ၀၊ ဤအခ်ိန္တြင္ ျပင္းျပစြာျပန္လည္ေပးဆပ္လိုပါ၏။
ဤမွန္ကန္ေလးနက္ေသာသစၥာစကားေၾကာင့္ မိခင္
ႀကီး၏က်န္းမာေရး အျမန္ျပန္ေကာင္းမြန္ကာ၊ မိခင္ႀကီး ရွည္ႏိုင္ေသာအသက္တို႔ကို မိမိ၏ က်န္ေသာအသက္မွ
ႏုတ္ေလ်ာ့စြန္႔လႊတ္ပူေဇာ္ ေက်းဇူးဆပ္ႏိုင္ရပါေစသား" ဆံုးသည္ႏွင့္ ရင္ထဲမွလိႈက္တက္လာ၏။ ဝမ္းသာပီတိတို႔ ျဖင့္ လိႈက္တက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ မတူေသာပီတိတို႔ကို ခံစားျဖစ္ရသည္။ ျပင္းျပေသာဆႏၵတို႔ ျဖည့္တင္းခံရသလို ေက်နပ္မိသည္။ ကိုယ့္မ်က္လံုးကိုယ္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဖြင့္ျဖစ္လိုက္သည္။ ကိုင္ထားေသာအေမ့လက္က ဘေမာင္ကို ခပ္တင္းတင္းဆုပ္လိုက္သည္ကို ဦးစြာသတိထားမိသည္။ မပီကလာ ပီကလာ အေမ့အသံကို ဗလံုးဗေထြး ခပ္သဲ့သဲ့ စတင္ၾကားလိုက္ရ၏။
"သား ... ႀကီး ... အိမ္ ... ျပန္ ..ေတာ့ ... ေလ။ ေနာက္က် ... ေနၿပီ"
*********** **************** ************
ေနဇင္လတ္
