အေမ့ကို ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္တယ္
ေရွးေခတ္ ကမၻာဦးလူသားမ်ားဟာ အေၾကာက္တရားမ်ားေၾကာင့္ သစ္ပင္ ေတာ ေတာင္ စတာေတြကို ကိုးကြယ္အားထားရာအျဖစ္ ကိုးကြယ္အားထားခဲ့ၾကတယ္။ အခုအခါမွာေတာ့ မိဘဘိုးဘြား ေဆြမ်ဳိးအစဥ္အဆက္ကေန ဗုဒၶ၊ဟိႏၵဴ၊ခရစ္ယာန္၊အစၥလာမ္ စတဲ့ဘာသာမ်ားကုိ ကိုးကြယ္အားထားလာၾကတယ္။ အခ်ဳိ႕မွာ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ကေန ကိုးကြယ္လာတဲ့ဘာသာကိုပဲ အမွီျပဳၿပီး မိရုိးဖလာကိုးကြယ္ေနၾကတဲ့သူမ်ား ရွိၾကတယ္။ အခ်ဳိ႕သူမ်ားက မိမိရိုးဖလာကိုးကြယ္မႈမွ ေသြဖီကာ မွန္တယ္ သဘာ၀က်တယ္ဆိုၿပီး ဘာသာတရားတစ္ခုကို လက္ခံယံုၾကည္ကာ ကိုးကြယ္ၾကတာလဲ ရွိၾကပါတယ္။
တစ္ေန႔ စားေရးသူထံ ဒကာတစ္ေယာက္ ေရာက္ရွိလာၿပီး “အရွင္ဘုရား…တပည့္ေတာ္ကို မွတ္မိေသးလားဘုရား၊ မင္းေမာင္ ေလဘုရား ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က အရွင္ဘုရားတို႔ ရိပ္သာ သႀကၤန္ တရားစခန္းမွာ တရားအားထုတ္ခဲ့ပါတယ္ဘုရား” ဆိုၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ မိတ္ဆက္လာပါတယ္။ ဆက္လက္ၿပီး “တပည့္ေတာ္ရဲ႕ မိဘမ်ားကုိ မေတြ႕တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ မိဘမ်ားရွိရာ ဇာတိခ်က္ေၾကြကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ေလွ်ာက္တင္စရာ ေလးရွိလို႔ ေလွ်ာက္တင္ခြင့္ျပဳပါဘုရား” ဆိုၿပီး ေျပာလာတဲ့အတြက္ စိတ္ခ်မ္းသာသလို ေျပာရန္ အခြင့္ေပးလိုက္ပါတယ္။
တပည့္ေတာ္ငယ္စဥ္က ခ်င္းျပည္နယ္ဘက္မွာ ေနပါတယ္။ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ေအာက္ျပည္ ေအာက္ရြာဖက္ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။အဲဒီမွာ သူေတာ္ေကာင္းဇနီး ေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးနဲ႔ေတြ႕ရာက တပည့္ေတာ္ဘ၀ ေျပာင္းလဲဖို႔အေၾကာင္း ဖန္လာခဲ့ပါတယ္။
ျဖစ္ပံုက ဒီလိုပါ…..တပည့္ေတာ္ အခုေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာကို ေရာက္လာတာ အခုဆို (၁၅)ႏွစ္ရွိပါၿပီ၊ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး သားသမီးသံုးေယာက္ ထြန္းကားခဲ့ပါတယ္။ ဒီလို အေျခတက် ရွိလာတဲ့အခါမွာ အသိမိတ္ေဆြေတြလဲ အထိုက္ အေလ်ာက္ရွိလာပါတယ္။ အသိမိတ္ေဆြမ်ားအနက္ တပည့္ေတာ္ဘ၀ကို ေျပာင္းလဲေစခဲ့တဲ့သူကေတာ့ သူေတာ္ေကာင္းဇနီးေမာင္ႏွံတို႔ပါ။ ေလာကရဲ႕သဘာ၀အမွန္တရားမ်ားကို ေျပာျပရာကေန သူတို႔အိ္မ္မွာ ကက္ဆက္ေခြနဲ႔ တရားနာဖို႔အေၾကာင္းေျပာလာပါတယ္။ တပည့္ေတာ္က “ဟင္..တရားနာတာဟာ ငရဲမႀကီးဘူးလား” လို႔ ေမးတဲ့အခါ ဇနီးေမာင္ႏွံက “ငရဲႀကီးတယ္ဆိုတာ မေကာင္းတာလုပ္မွ ငရဲႀကီးတာပါ။ ေကာင္းတာ လုပ္ေနရင္ ငရဲမႀကီးပါဘူး” လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ သူတို႔ေျပာတဲ့ တရားကုိ နားေထာင္ၾကည့္အံုးမယ္ လို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး သူတို႔ေျပာတဲ့တရားကို နားေထာင္ၾကည့္ပါတယ္။ နားေထာင္ဖန္မ်ား လာေတာ့ ေတြးမိတယ္။
“ေအာ္…တရားေတာ္ဆိုတာ တျခားမဟုတ္၊ ေလာကမွာ တကယ္ရွိတဲ့ သဘာ၀အမွန္တရားေတြကိုေျပာေနတာကိုး၊ သဘာ၀အမွန္တရား ဆိုတာလဲ တကယ္ေတာ့ ဖန္တီးၿပီးေျပာထားျခင္းမဟုတ္ဘူးဆိုတာကို သိလာရတယ္။
နားေထာင္လိုက္ရတဲ့တရားမ်ားအနက္ ေကာင္းတာလုပ္ ေကာင္းတာျဖစ္မယ္၊ မေကာင္းတာလုပ္ မေကာင္းတာျဖစ္မယ္ဆိုတာလဲ ပါတယ္။ ဒါကိုၾကားလုိက္ရေတာ့ အမ်ားႀကီးျဖစ္နိုင္ေလာက္တယ္လို႔လဲေတြးမိတယ္။ သူတစ္ပါးအေပၚ မေကာင္းတဲ့စိတ္ကေလးထားမိလိုက္တာနဲ႔ ကိုယ့္မွာ စိတ္မခ်မ္းသာျဖစ္သြားတယ္၊စိတ္ေတြေလးလာတယ္။ သူတစ္ပါးအေပၚ စိတ္ေကာင္းထားမိတဲ့အခါ အထူးသျဖင့္ သနားမိတဲ့အခါဆိုရင္ စိတ္ခ်မ္းသာၿပီး လြတ္လပ္ေပါ့ပါးလာတယ္ လို႔ မွတ္မိတာေလးေတြ ေတြးရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္လည္သံုးသပ္ေနမိပါတယ္။
အဲဒီကေနစလို႔ မေကာင္းတာလုပ္ရင္ ငရဲႀကီးတတ္တယ္၊ ေကာင္းတာလုပ္ရင္ ငရဲမႀကီးဆိုတာကိုလဲ လက္ခံႏိုင္လာပါတယ္။ မိတ္ေဆြေကာင္းတခ်ဳိ႕က အႀကံေပးတာနဲ႔ တပည့္ေတာ္ “ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၦာမိ”ကို သတိရတိုင္း ရြတ္ဆိုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ရြတ္ဆိုဖန္မ်ားလာေတာ့ ခရီးအရွည္ႀကီးကို ေျခက်င္ခရီး သြားရတဲ့အခါ “ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၦာမိ” ကို ရြတ္ၿပီး သြားရင္ ခဏေလးနဲ႔ေရာက္သလို ခံစားခဲ့ရပါတယ္ဘုရား၊ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ညမ်ားဆို ဒါကို ရြတ္ဆိုလိုက္ရင္ မၾကာဘူး အိပ္ေပ်ာ္သြားတာပဲဘုရား၊ ၿပီးေတာ့ ရြတ္ဆိုပြားမ်ားဖန္မ်ားလာေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ တကယ္ရရွိလာတာအမွန္ပဲဘုရား။ ဒါေၾကာင့္ တပည့္ေတာ္ အခုအခ်ိန္အထိ သြားေလရာရာ ရြတ္ေနမိတယ္ဘုရား။
ဒီလိုနဲ႔ အခ်ိိန္ေတြၾကာလာခဲ့တယ္။ ငါလဲ မိဘမ်ားထံ မေရာက္တာလဲ ၾကာၿပီ၊ သတိရလြန္းတဲ့အတြက္ အေဖအေမတို႔ဌာေနကို ျပန္ဦးမွပဲလို႔ေတြးကာ ဇာတိခ်က္ေၾကြေမြးရပ္ေျမသုိ႔ လာခဲ့ပါတယ္။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေဖက ေလမိၿပီး အိပ္ရာထဲ လဲေနပါတယ္။ ငါ့အေဖ့ကို ဘယ္လို ေက်းဇူးဆပ္ရေကာင္းမလဲ၊ သူ႔အတြက္ ေန၀င္ခ်ိန္က သိပ္မလိုေတာ့၊ ဘ၀ကူးေကာင္းေအာင္ သားတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ လုပ္ေပးခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အေဖက တပည့္ေတာ္ ခံယူသလို မဟုတ္ေတာ့ ကုသုိလ္ရ ေအာင္လုပ္ေပးဖို႔ မလြယ္ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ရင္ထဲမခ်ိျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ဒီလိုနဲ႔ ေက်းဇူးရွင္အေဖ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္ဘုရား။ အေဖ့အေလာင္းကို ေျမျမဳပ္ခါနီး ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ရွိခိုးလိုက္ပါတယ္၊ ဒါကို ေဆြမ်ဳိး မိတ္ေဆြမ်ားက “ ဒို႔မ်ား အေဖေသလို႔ ငုိလုိက္ရတာ၊ မင္းက်ေတာ့ အေဖေသလို႔ လံုး၀ မ်က္ေရမက်တဲ့အျပင္ အခုလို အေဖ့နားမွာ အရွက္မရွိဘဲ ၀မ္းလ်ားေမွာက္ေနတာ ဘာအရူးထတာလဲ” လို႔ အေျပာခံခဲ့ရပါတယ္။ ယံုၾကည္ခ်က္ျခင္းမတူလို႔ ျဖစ္တာပဲ လို႔ ေတြးၿပီး ဆိတ္ဆိတ္ေလးပဲေနလိုက္ပါတယ္။
တပည့္ေတာ္မွာ အေမေတာ့ အခုအခ်ိန္အထိ အသက္ရွင္ေနပါေသးတယ္။ ဇာတိေျမေရာက္ခိုက္ တပည့္ေတာ္က “ အေမ ကၽြန္ေတာ္ေလ အေမ့ကို လြမ္းလိုက္တာ အေမရယ္၊ အခုလို အေမ့ကို က်န္းမာစြာနဲ႔ ေတြ႕ျမင္ရေတာ့ ေဖၚမျပတတ္ေအာင္ပဲ ၀မ္းသာလိုက္တာ” ၀မ္းသာလြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတာင္ က်ခဲ့ပါေသးတယ္။ အေမနဲ႔စေတြ႕တဲ့ေန႔က အေမ့ကို သြားေရာက္ကန္ေတာ့တဲ့အခါ အေမက “ေအာ္…………ငါ့သား….ငါ့သား…. ေအာက္ျပည္ ေအာက္ရြာသြားလိုက္တာ ရူးလာတာပဲ အဖတ္တင္တယ္” လို႔ တပည့္ေတာ္ကို ေတြေတြႀကီးၾကည့္ၿပီး ေျပာပါတယ္။ အဲဒီအခါ တပည့္ေတာ္က “ဘာျဖစ္လို႔လဲ အေမရဲ႕” လို႔ျပန္ေမးေတာ့ အေမက “ အခုပဲၾကည့္ေလ အေမ့ေရွ႕မွာ ၀မ္းလ်ားေမွာက္ၿပီး လူျမင္မေကာင္းေအာင္ လုပ္ေနတာဟာ အရူးထတာေပါ့၊ ပီးေတာ့ အခုလို ငါ့တို႔ဆီ ငါ့သားေရာက္လာတာကလဲ ငါတို႔ဆုေတာင္ေပးလို႔ ေရာက္လာတာေလ” လို႔ ေျပာပါတယ္။
မိဘဆိုတာ ေက်းဇူးႀကီးမားလွတဲ့အတြက္ ဘုရားနဲ႔တစ္ဂိုဏ္းထဲ ထားရမယ္ လို႔ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား ေျပာျပခ်က္အရ အေမ့ေက်းဇူးကို သိတဲ့ သားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ရွိခိုးရတာပါ။ သားဟာ ရူးလာတာလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ အသိတရား ပိုလာတာပါ၊ ကံတရားေၾကာင့္ လူျဖစ္လာတာလို႔ေျပာေတာ့လဲ လက္မခံဘူး၊ ဘုရားသခင္ဖန္ဆင္းေပးထားတာလို႔ပဲ ေျပာပါတယ္ဘုရား။
အေမ့ရဲ႕စကားကို ဘာမွန္းမသိစတုန္းကေတာ့ လက္ခံႏိုင္ခဲ့ေပမဲ့ အခုအခါမွာေတာ့ လံုး၀လက္ခံမႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဒါေပမဲ့ အေမ စိတ္ခ်မ္း သာပါေစေတာ့ ဆိုၿပီး ဘာမွတံု႔ျပန္မေျပာဘဲ ဆိတ္ဆိတ္သာေနလိုက္ပါတယ္။ အမွန္က အေဖနဲ႔အေမဆီကို မေရာက္တာၾကာေတာ့ လြမ္းလို႔ လမ္းစရိတ္အကုန္ခံၿပီး ေရာက္လာတာပါ၊ ဘယ္သူ႔ရဲ႕ဆုေတာင္းခ်က္မွ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ တပည့္ေတာ္သိပါတယ္ဘုရား၊ ဒါ့အျပင္ အခုတပည့္ေတာ္ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ အလုပ္ႀကိဳးစားလုပ္ေနပါတယ္ဘုရား၊ အလုပ္လုပ္မွလဲ စားရမွာပါ၊ အလုပ္မလုပ္ရင္ ဘာမွျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ပါဘုရား၊ ဘယ္သူမွ ဖန္ဆင္းေပးတာ၊ ဆုေတာင္းေပးတာ မဟုတ္ပါ၊ ဘယ္တန္ခိုးႀကီးနတ္ေတြကမွ လုပ္ေပးလို႔ရတဲ့အရာမ်ဳိးလဲမဟုတ္ပါ၊ ကိုယ္လုပ္မွ ကိုယ္အတြက္အဆင္ေျပမွာပါ။ ဒါက တပည့္ေတာ္ရဲ႕ အျမင္ကို ေျပာတာပါဘုရား၊ ဒီလို အသိအျမင္ရွင္းလာတာကလဲ သူေတာ္ေကာင္း ဇနီးေမာင္ ႏွံတို႔ရဲ႕ ေက်းဇူးေတြေပါ့ဘုရား။
တပည့္ေတာ္ရဲ႕ ဦးေလး ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္က ကိုယ္လုပ္မွ ကိုယ္ရတာ ဘယ္သူမွ လာမေပးဘူး ဆိုတဲ့ သေဘာတရားကို ေျပာေတာ့ ဦးေလးက “မင္းေျပာတာ သဘာ၀က်တယ္၊ လက္ခံႏိုင္စရာရွိတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ ေဆြမ်ဳိးေတြက ယံုၾကည္ခ်က္ မတူေတာ့ မင္းဒီလို သြားေျပာလို႔ေတာ့မရဘူး” လို႔ ဦးေလးျဖစ္သူက ေတြးေတြးဆဆ ေျပာပါတယ္။ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ ယူဆခ်က္ကို ဦးေလးတစ္ေယာက္ပဲ စဥ္းစားေပးတာ ၀မ္းသာစရာပါဘုရား။
ဇာတိရြာေရာက္ခိုက္ တစ္ေန႔ အေမ့ကို “အေမရယ္….ကၽြန္ေတာ္ေလ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာျပန္သြားရင္ ေတာ္ရံုနဲ႔ ျပန္ေရာက္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ အခုလာမဲ့သႀကၤန္မွာ ဒုလႅဘရဟန္း၀တ္ၿပီး တရားစခန္း၀င္မယ္လို႔ စိတ္ကူးထားပါတယ္အေမ” လို႔ ေျပာလုိက္ေတာ့ အေမက “ဟာ သားရယ္…..ကတံုးတံုးၿပီးသကၤန္း၀တ္တယ္ဆိုတာ ငရဲႀကီးတတ္တယ္ေလသားရဲ႕၊ သြားမလုပ္ပါနဲ႔ေနာ္”
ဒါက အေမ့ရဲ႕ရင္ထဲကလာတဲ့စကားျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဘယ္မိဘမဆို သားသမီးကို ခ်စ္လွပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ သားျဖစ္သူကို ငရဲက်မွာ မလိုလားဘူး ထင္ပါရဲ႕၊ ဒါက အေမယုံၾကည္ေနတဲ့ ဘာသာေရးအရေျပာတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ေစ အေမ့ရဲ႕ေမတၱာကေတာ့ သားသမီးအေပၚ မွာ ေကာင္းေစခ်င္ၾကတာ ေပၚလြင္လြန္းလွပါတယ္။
တပည့္ေတာ္ သႀကၤန္မွာ ဒုလႅဘရဟန္း၀တ္ၿပီး တရားစခန္း၀င္ခဲ့ပါတယ္ဘုရား၊ သကၤန္း၀တ္နဲ႔ ဓါတ္ပုံရိုက္ၿပီး အေမ့ကို ပုိ႔ေပးခ်င္ပါတယ္ဘုရား၊ ဒါေပမဲ့ အေမက ငရဲႀကီးတတ္တယ္ဆိုတဲ့ အျမင္ကရွိေနေတာ့ တပည့္ေတာ္ ဓါတ္ပံု ပို႔ခ်င္ေပမဲ့ မပို႔ျဖစ္ခဲ့ပါဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ရဟန္း၀တ္ထားတဲ့ ဓါတ္ပံုကုိ အေမ့ကို ေပးလို႔ရွိရင္ အေမသတိရတဲ့အခါ ဓါတ္ပံုကို ထုတ္ၾကည့္ၿပီး ကုသုိလ္ရေစခ်င္လို႔ပါဘုရား။ တပည့္ေတာ္ အေမ့ကို အေကာင္းဆံုးေက်းဇူး ဆပ္နည္းနဲ႔ ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္ပါတယ္၊ ဒါဟာ တပည့္ေတာ္ရင္ထဲကလာတဲ့ ဆႏၵတစ္ခုပါ။ ဒါေပမဲ့ အေမရဲ႕အျမင္က ငရဲႀကီးတတ္တယ္ဆိုတဲ့ အျမင္ရွိေနေတာ့ တပည့္ေတာ္ ဘယ္လိုေက်းဇူးဆပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနလို႔ အလြန္ပဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္ဘုရား။
ဒီလိုေျပာလာေတာ့ စာေရးသူက “ေမာင္မင္းေမာင္ရယ္…စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ပါနဲ႔၊ မင္းေက်းဇူးဆပ္ခ်င္ေနတဲ့အေမ့ကို ေက်းဇူးဆပ္ခြင့္ေတာ့ တစ္ေန႔ႀကံဳဦးမွာပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုရင္ အခုေခတ္မွာ ဘာသာျခားျဖစ္ေပမဲ့ ပရတိဟ အမ်ားေကာင္းက်ဳိးလုပ္ေနတာေတြဟာ ေမတၱာကရုဏာအေျခခံၿပီးလုပ္ေနၾကတဲ့အတြက္ ကုသုိလ္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ အခုလဲ မင္းရဲ႕ ရဟန္း၀တ္ဓါတ္ပံုကို ၾကည့္ၿပီး သားဆိုတဲ့ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ ၾကည့္ျဖစ္မယ္၊ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာထုတ္ၾကည့္လာတဲ့အခါ ‘ငါ့သားက ဒီအ၀တ္နဲ႔ေတာ္လိုက္တာ’ ဆိုၿပီး စိတ္ၾကည္လင္လာလိမ့္မယ္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ မင္းအေမမွာ ကုသိုလ္ရမွန္းမသိရႏိုင္တယ္ေလ”…။
ဒါနဲ႔စပ္လို႔ ေရွးအခါတုန္းက အိႏၵိယႏိုင္ငံ သာ၀တၳိျပည္မွာ အဒိႏၷပုဗၺက ဆိုတဲ့ ပုဏၰားတစ္ေယာက္ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ရွိတဲ့ပစၥည္းကို ဘယ္ေတာ့မွ ေပးကမ္းဖူးတယ္လို႔ မရွိဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကို မေပးဘူးသူ (အဒိႏၷပုဗၺက) လို႔ အမ်ားကသိၾကပါတယ္။ ပုဏၰားဟာ ပစၥည္းဥစၥာ အလြန္ခ်မ္းသာတဲ့ သူေဌးတစ္ဦးျဖစ္တယ္။ သူ႔မွာ သားကေလးတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ ငယ္ရြယ္တဲ့သားကေလးကို နားေဋာင္းလုပ္ေပးခ်င္တယ္၊ ပန္းတိမ္ဆရာကို ေရႊခတ္ခိုင္းရင္ ေငြကုန္မွာစိုးလို႔ သူကိုယ္တိုင္ ပင္ပမ္းခံ ပန္းတိမ္ခတ္ၿပီး အခ်ဳိးမညီတဲ့နားေဋာင္းကို သားကေလးရဲ႕ နားမွာ ပန္ဆင္ေပးထားပါတယ္။ ဒါကိုအေၾကာင္းျပဳလို႔ ကေလးနာမည္ကိုလဲ ‘မ႒ကု႑လီ’ လို႔ အမည္တြင္ခဲ့ပါတယ္။
တစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ လူလားေျမာက္ အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါ မ႒ကု႑လီမွာ ေဖ်ာ့ေတာ့တဲ့ေရာဂါတစ္မ်ဳိး ျဖစ္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ အေမက ခင္ပြန္းသည္အား “ပုဏၰား…သင့္သားမွာ ေရာဂါျဖစ္ေနၿပီ ေဆးကုေပးပါေတာ့” လို႔ေျပာတယ္။ ပုဏၰားက ေဆးဆရာေခၚေနမယ္ဆိုရင္ ေဆးကုခ ေပးရဦးမယ္။ ကုန္က်စရိတ္သက္သာေအာင္ ႀကံမွာပဲ ဆိုၿပီး ေဆးဆရာထံသြားကာ ေရာဂါ ေပ်ာက္ေစတဲ့ေဆးနည္းသြားေတာင္းတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ ေဆးေဖၚၿပီး သားကို ေဆးတိုက္ပါတယ္။ဒါေပမဲ့ စနစ္က်တဲ့ေဆးကုနည္းမဟုတ္တဲ့အတြက္ မ႒ကု႑လီဟာ မၾကာခင္မွာ ပဲ ေရာဂါေၾကာင့္ အိပ္ရာထဲ ဘံုးဘံုးလဲေတာ့တယ္။ သားကေလး ေရာဂါကၽြမ္းေနၿပီဆိုတာကို သိေတာ့မွ ပုဏၰားဟာ ဟုိေဆးဆရာေျပးေခၚ ဒီေဆးဆရာေျပး ေခၚပါေတာ့တယ္။ ေဆးဆရာမ်ားကလဲ မ႒ကု႑လီကိုၾကည့္ၿပီး ေရာဂါကကၽြမ္းေနၿပီဆိုတာကို အကဲခတ္မိတဲ့အတြက္ ေဆးမကုဘဲ ျပန္သြားၾကတယ္။
မ႒ကု႑လီေလးဟာ ေ၀ဒနာခံစားရင္း ေသရမဲ့အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘုရားရွင္က ဒီကေလးကိုအေၾကာင္းျပဳလုိ႔ လူအမ်ားအက်ဳိးျဖစ္ထြန္းႏိုင္တယ္ဆိုတာကိုသိတဲ့အတြက္ မနက္ပိုင္း ဆြမ္းခံၾကြရင္း ထိုသူေဌးအိမ္ေရွ႕မွာ ေခတၱရပ္ေနပါတယ္။ မ႒ကု႑လီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့လဲ အိမ္အတြင္းဖက္ကို မ်က္ႏွာမူၿပီး တစ္ဖက္ေစာင္းအိပ္ေနတာဆိုေတာ့ မျမင္ႏိုင္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ျမင္သာေအာင္ဆိုၿပီး ဘုရားရွင္က မ႒ကု႑လီထံကို ေရာင္ျခည္ေတာ္မ်ား လြတ္လိုက္ပါတယ္။ မ႒ကု႑လီက ဒါဘာအေရာင္ေတြလဲ ဘယ္ကလာတာလဲဆိုၿပီး အလင္းေရာင္လာတဲ့ အိမ္အျပင္ဖက္ဆီကို ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ဘုရားရွင္အား ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာဖူးေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ဘုရားရွင္အား အလြန္ၾကည္ညိဳတဲ့ သဒၶါတရားျဖစ္ေပၚ လို႔ေနတယ္။ ဘုရားရွင္က ဒီေလာက္စိတ္ၾကည္ညိဳျခင္းျဖင့္ မ႒ကု႑လီအဖို႔ ေတာ္ေလာက္ၿပီ လို႔ သိေတာ္မူကာ ေက်ာင္းေတာ္ကို ျပန္ၾကြေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ မ႒ကု႑လီလဲ ဘုရားရွင္ကို ၾကည္ညိဳတဲ့စိတ္နဲ႔ ကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီး၊နတ္ျပည္မွာ နတ္သားသြားျဖစ္ပါတယ္။
ေျပာလိုတာက ဒီသားအဖမိသားစုဟာ လူ႔ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး တစ္ခါမွ ေပးလွဴခဲ့ဖူးတာမရွိတဲ့အတြက္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတာ့ မဟုတ္တန္ရာ၊ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ မဟုတ္တဲ့ မ႒ကု႑လီဟာ ေသခါနီးမွာ ဘုရားရွင္ကို ၾကည္ညိဳတဲ့ကုသိုလ္စိတ္နဲ႔ေသၿပီး နတ္ျပည္ေရာက္ရတာပါ။
ထို႔အတူပဲ ေမာင္မင္းေမာင္ရဲ႕ အေမကိုလဲ သကၤန္း၀တ္ထားတဲ့ ေမာင္မင္းေမာင္ရဲ႕ဓါတ္ပံုကို ပို႔လိုက္ရင္ အဆင္ေျပပါလိမ့္မယ္။ဒါေပမဲ့ ပို႔တဲ့အခါ တိုက္ရိုက္မပို႔ဘဲ နားလည္ေပးနိုင္တဲ့ ဦးေလးကို အရင္ပို႔ရပါမယ္။ ၿပီးမွ ေမာင္မင္းေမာင္ရဲ႕အေမကို အေျခအေနၾကည့္ၿပီး ဦးေလးကို အေပးခိုင္းရင္ အဆင္ေျပႏိုင္ေကာင္း ပါတယ္။ သားဆိုတဲ့ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ သကၤန္း၀တ္ထားတဲ့ သားဓါတ္ပံုကို ၾကည့္ၿပီး တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ အေမ့ရဲ႕စိတ္ထဲ ၾကည္ညိဳတဲ့ ကုသိုလ္စိတ္ေလးေတြျဖစ္ေပၚလာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မဟုတ္ေပမဲ့ အေမ့စိတ္ထဲ ကုသုိလ္စိတ္ျဖစ္ေနၿပီလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။
ဒီလိုနည္းနဲ႔ကုသုိလ္စိတ္ျဖစ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးသြားမယ္ဆိုရင္ ေက်းဇူးဆပ္ရာေရာက္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆိုရင္ အမိအဘကို ပုခံုးေပၚတင္ၿပီး ထမင္းခြံ႕ေကၽြး၊ က်င္ႀကီး၊က်င္ငယ္ေတြကိုလဲသုတ္သင္ေပးလို႔ အႏွစ္တစ္ရာၾကာေအာင္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးဦးေတာ့ ေက်းဇူးဆပ္တယ္လို႔ မေခၚေသးဘူး။ ဒါန၊သီလ၊ဘာ၀နာကုသုိလ္မရွိတဲ့ အမိအဘမ်ားကို ဒါနကုသုိလ္၊ သီလကုသုိလ္၊ဘာ၀နာကုသုိလ္မ်ား ရရွိေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေပးႏိုင္လို႔ အမိအဘမ်ားမွာ ကုသုိလ္စိတ္ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ အမိအဘကို ေက်းဇူးဆပ္ရာေရာက္တယ္ ဆိုတာေျပာရင္း…. အမိအဘကို အျမတ္ဆံုးေက်းဇူးဆပ္ႏိုင္တဲ့ သားေကာင္းသမီးျမတ္မ်ားျဖစ္ၾကပါေစ……..
၁၈.၆.၂၀၁၁၊ နံနက္ ၁၀နာရီ ၁၀မိနစ္
ျဖစ္ပံုက ဒီလိုပါ…..တပည့္ေတာ္ အခုေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာကို ေရာက္လာတာ အခုဆို (၁၅)ႏွစ္ရွိပါၿပီ၊ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး သားသမီးသံုးေယာက္ ထြန္းကားခဲ့ပါတယ္။ ဒီလို အေျခတက် ရွိလာတဲ့အခါမွာ အသိမိတ္ေဆြေတြလဲ အထိုက္ အေလ်ာက္ရွိလာပါတယ္။ အသိမိတ္ေဆြမ်ားအနက္ တပည့္ေတာ္ဘ၀ကို ေျပာင္းလဲေစခဲ့တဲ့သူကေတာ့ သူေတာ္ေကာင္းဇနီးေမာင္ႏွံတို႔ပါ။ ေလာကရဲ႕သဘာ၀အမွန္တရားမ်ားကို ေျပာျပရာကေန သူတို႔အိ္မ္မွာ ကက္ဆက္ေခြနဲ႔ တရားနာဖို႔အေၾကာင္းေျပာလာပါတယ္။ တပည့္ေတာ္က “ဟင္..တရားနာတာဟာ ငရဲမႀကီးဘူးလား” လို႔ ေမးတဲ့အခါ ဇနီးေမာင္ႏွံက “ငရဲႀကီးတယ္ဆိုတာ မေကာင္းတာလုပ္မွ ငရဲႀကီးတာပါ။ ေကာင္းတာ လုပ္ေနရင္ ငရဲမႀကီးပါဘူး” လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ သူတို႔ေျပာတဲ့ တရားကုိ နားေထာင္ၾကည့္အံုးမယ္ လို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး သူတို႔ေျပာတဲ့တရားကို နားေထာင္ၾကည့္ပါတယ္။ နားေထာင္ဖန္မ်ား လာေတာ့ ေတြးမိတယ္။
“ေအာ္…တရားေတာ္ဆိုတာ တျခားမဟုတ္၊ ေလာကမွာ တကယ္ရွိတဲ့ သဘာ၀အမွန္တရားေတြကိုေျပာေနတာကိုး၊ သဘာ၀အမွန္တရား ဆိုတာလဲ တကယ္ေတာ့ ဖန္တီးၿပီးေျပာထားျခင္းမဟုတ္ဘူးဆိုတာကို သိလာရတယ္။
နားေထာင္လိုက္ရတဲ့တရားမ်ားအနက္ ေကာင္းတာလုပ္ ေကာင္းတာျဖစ္မယ္၊ မေကာင္းတာလုပ္ မေကာင္းတာျဖစ္မယ္ဆိုတာလဲ ပါတယ္။ ဒါကိုၾကားလုိက္ရေတာ့ အမ်ားႀကီးျဖစ္နိုင္ေလာက္တယ္လို႔လဲေတြးမိတယ္။ သူတစ္ပါးအေပၚ မေကာင္းတဲ့စိတ္ကေလးထားမိလိုက္တာနဲ႔ ကိုယ့္မွာ စိတ္မခ်မ္းသာျဖစ္သြားတယ္၊စိတ္ေတြေလးလာတယ္။ သူတစ္ပါးအေပၚ စိတ္ေကာင္းထားမိတဲ့အခါ အထူးသျဖင့္ သနားမိတဲ့အခါဆိုရင္ စိတ္ခ်မ္းသာၿပီး လြတ္လပ္ေပါ့ပါးလာတယ္ လို႔ မွတ္မိတာေလးေတြ ေတြးရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္လည္သံုးသပ္ေနမိပါတယ္။
အဲဒီကေနစလို႔ မေကာင္းတာလုပ္ရင္ ငရဲႀကီးတတ္တယ္၊ ေကာင္းတာလုပ္ရင္ ငရဲမႀကီးဆိုတာကိုလဲ လက္ခံႏိုင္လာပါတယ္။ မိတ္ေဆြေကာင္းတခ်ဳိ႕က အႀကံေပးတာနဲ႔ တပည့္ေတာ္ “ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၦာမိ”ကို သတိရတိုင္း ရြတ္ဆိုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ရြတ္ဆိုဖန္မ်ားလာေတာ့ ခရီးအရွည္ႀကီးကို ေျခက်င္ခရီး သြားရတဲ့အခါ “ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၦာမိ” ကို ရြတ္ၿပီး သြားရင္ ခဏေလးနဲ႔ေရာက္သလို ခံစားခဲ့ရပါတယ္ဘုရား၊ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ညမ်ားဆို ဒါကို ရြတ္ဆိုလိုက္ရင္ မၾကာဘူး အိပ္ေပ်ာ္သြားတာပဲဘုရား၊ ၿပီးေတာ့ ရြတ္ဆိုပြားမ်ားဖန္မ်ားလာေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ တကယ္ရရွိလာတာအမွန္ပဲဘုရား။ ဒါေၾကာင့္ တပည့္ေတာ္ အခုအခ်ိန္အထိ သြားေလရာရာ ရြတ္ေနမိတယ္ဘုရား။
ဒီလိုနဲ႔ အခ်ိိန္ေတြၾကာလာခဲ့တယ္။ ငါလဲ မိဘမ်ားထံ မေရာက္တာလဲ ၾကာၿပီ၊ သတိရလြန္းတဲ့အတြက္ အေဖအေမတို႔ဌာေနကို ျပန္ဦးမွပဲလို႔ေတြးကာ ဇာတိခ်က္ေၾကြေမြးရပ္ေျမသုိ႔ လာခဲ့ပါတယ္။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေဖက ေလမိၿပီး အိပ္ရာထဲ လဲေနပါတယ္။ ငါ့အေဖ့ကို ဘယ္လို ေက်းဇူးဆပ္ရေကာင္းမလဲ၊ သူ႔အတြက္ ေန၀င္ခ်ိန္က သိပ္မလိုေတာ့၊ ဘ၀ကူးေကာင္းေအာင္ သားတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ လုပ္ေပးခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အေဖက တပည့္ေတာ္ ခံယူသလို မဟုတ္ေတာ့ ကုသုိလ္ရ ေအာင္လုပ္ေပးဖို႔ မလြယ္ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ရင္ထဲမခ်ိျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ဒီလိုနဲ႔ ေက်းဇူးရွင္အေဖ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္ဘုရား။ အေဖ့အေလာင္းကို ေျမျမဳပ္ခါနီး ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ရွိခိုးလိုက္ပါတယ္၊ ဒါကို ေဆြမ်ဳိး မိတ္ေဆြမ်ားက “ ဒို႔မ်ား အေဖေသလို႔ ငုိလုိက္ရတာ၊ မင္းက်ေတာ့ အေဖေသလို႔ လံုး၀ မ်က္ေရမက်တဲ့အျပင္ အခုလို အေဖ့နားမွာ အရွက္မရွိဘဲ ၀မ္းလ်ားေမွာက္ေနတာ ဘာအရူးထတာလဲ” လို႔ အေျပာခံခဲ့ရပါတယ္။ ယံုၾကည္ခ်က္ျခင္းမတူလို႔ ျဖစ္တာပဲ လို႔ ေတြးၿပီး ဆိတ္ဆိတ္ေလးပဲေနလိုက္ပါတယ္။
တပည့္ေတာ္မွာ အေမေတာ့ အခုအခ်ိန္အထိ အသက္ရွင္ေနပါေသးတယ္။ ဇာတိေျမေရာက္ခိုက္ တပည့္ေတာ္က “ အေမ ကၽြန္ေတာ္ေလ အေမ့ကို လြမ္းလိုက္တာ အေမရယ္၊ အခုလို အေမ့ကို က်န္းမာစြာနဲ႔ ေတြ႕ျမင္ရေတာ့ ေဖၚမျပတတ္ေအာင္ပဲ ၀မ္းသာလိုက္တာ” ၀မ္းသာလြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတာင္ က်ခဲ့ပါေသးတယ္။ အေမနဲ႔စေတြ႕တဲ့ေန႔က အေမ့ကို သြားေရာက္ကန္ေတာ့တဲ့အခါ အေမက “ေအာ္…………ငါ့သား….ငါ့သား…. ေအာက္ျပည္ ေအာက္ရြာသြားလိုက္တာ ရူးလာတာပဲ အဖတ္တင္တယ္” လို႔ တပည့္ေတာ္ကို ေတြေတြႀကီးၾကည့္ၿပီး ေျပာပါတယ္။ အဲဒီအခါ တပည့္ေတာ္က “ဘာျဖစ္လို႔လဲ အေမရဲ႕” လို႔ျပန္ေမးေတာ့ အေမက “ အခုပဲၾကည့္ေလ အေမ့ေရွ႕မွာ ၀မ္းလ်ားေမွာက္ၿပီး လူျမင္မေကာင္းေအာင္ လုပ္ေနတာဟာ အရူးထတာေပါ့၊ ပီးေတာ့ အခုလို ငါ့တို႔ဆီ ငါ့သားေရာက္လာတာကလဲ ငါတို႔ဆုေတာင္ေပးလို႔ ေရာက္လာတာေလ” လို႔ ေျပာပါတယ္။
မိဘဆိုတာ ေက်းဇူးႀကီးမားလွတဲ့အတြက္ ဘုရားနဲ႔တစ္ဂိုဏ္းထဲ ထားရမယ္ လို႔ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား ေျပာျပခ်က္အရ အေမ့ေက်းဇူးကို သိတဲ့ သားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ရွိခိုးရတာပါ။ သားဟာ ရူးလာတာလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ အသိတရား ပိုလာတာပါ၊ ကံတရားေၾကာင့္ လူျဖစ္လာတာလို႔ေျပာေတာ့လဲ လက္မခံဘူး၊ ဘုရားသခင္ဖန္ဆင္းေပးထားတာလို႔ပဲ ေျပာပါတယ္ဘုရား။
အေမ့ရဲ႕စကားကို ဘာမွန္းမသိစတုန္းကေတာ့ လက္ခံႏိုင္ခဲ့ေပမဲ့ အခုအခါမွာေတာ့ လံုး၀လက္ခံမႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဒါေပမဲ့ အေမ စိတ္ခ်မ္း သာပါေစေတာ့ ဆိုၿပီး ဘာမွတံု႔ျပန္မေျပာဘဲ ဆိတ္ဆိတ္သာေနလိုက္ပါတယ္။ အမွန္က အေဖနဲ႔အေမဆီကို မေရာက္တာၾကာေတာ့ လြမ္းလို႔ လမ္းစရိတ္အကုန္ခံၿပီး ေရာက္လာတာပါ၊ ဘယ္သူ႔ရဲ႕ဆုေတာင္းခ်က္မွ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ တပည့္ေတာ္သိပါတယ္ဘုရား၊ ဒါ့အျပင္ အခုတပည့္ေတာ္ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ အလုပ္ႀကိဳးစားလုပ္ေနပါတယ္ဘုရား၊ အလုပ္လုပ္မွလဲ စားရမွာပါ၊ အလုပ္မလုပ္ရင္ ဘာမွျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ပါဘုရား၊ ဘယ္သူမွ ဖန္ဆင္းေပးတာ၊ ဆုေတာင္းေပးတာ မဟုတ္ပါ၊ ဘယ္တန္ခိုးႀကီးနတ္ေတြကမွ လုပ္ေပးလို႔ရတဲ့အရာမ်ဳိးလဲမဟုတ္ပါ၊ ကိုယ္လုပ္မွ ကိုယ္အတြက္အဆင္ေျပမွာပါ။ ဒါက တပည့္ေတာ္ရဲ႕ အျမင္ကို ေျပာတာပါဘုရား၊ ဒီလို အသိအျမင္ရွင္းလာတာကလဲ သူေတာ္ေကာင္း ဇနီးေမာင္ ႏွံတို႔ရဲ႕ ေက်းဇူးေတြေပါ့ဘုရား။
တပည့္ေတာ္ရဲ႕ ဦးေလး ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္က ကိုယ္လုပ္မွ ကိုယ္ရတာ ဘယ္သူမွ လာမေပးဘူး ဆိုတဲ့ သေဘာတရားကို ေျပာေတာ့ ဦးေလးက “မင္းေျပာတာ သဘာ၀က်တယ္၊ လက္ခံႏိုင္စရာရွိတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ ေဆြမ်ဳိးေတြက ယံုၾကည္ခ်က္ မတူေတာ့ မင္းဒီလို သြားေျပာလို႔ေတာ့မရဘူး” လို႔ ဦးေလးျဖစ္သူက ေတြးေတြးဆဆ ေျပာပါတယ္။ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ ယူဆခ်က္ကို ဦးေလးတစ္ေယာက္ပဲ စဥ္းစားေပးတာ ၀မ္းသာစရာပါဘုရား။
ဇာတိရြာေရာက္ခိုက္ တစ္ေန႔ အေမ့ကို “အေမရယ္….ကၽြန္ေတာ္ေလ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာျပန္သြားရင္ ေတာ္ရံုနဲ႔ ျပန္ေရာက္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ အခုလာမဲ့သႀကၤန္မွာ ဒုလႅဘရဟန္း၀တ္ၿပီး တရားစခန္း၀င္မယ္လို႔ စိတ္ကူးထားပါတယ္အေမ” လို႔ ေျပာလုိက္ေတာ့ အေမက “ဟာ သားရယ္…..ကတံုးတံုးၿပီးသကၤန္း၀တ္တယ္ဆိုတာ ငရဲႀကီးတတ္တယ္ေလသားရဲ႕၊ သြားမလုပ္ပါနဲ႔ေနာ္”
ဒါက အေမ့ရဲ႕ရင္ထဲကလာတဲ့စကားျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဘယ္မိဘမဆို သားသမီးကို ခ်စ္လွပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ သားျဖစ္သူကို ငရဲက်မွာ မလိုလားဘူး ထင္ပါရဲ႕၊ ဒါက အေမယုံၾကည္ေနတဲ့ ဘာသာေရးအရေျပာတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ေစ အေမ့ရဲ႕ေမတၱာကေတာ့ သားသမီးအေပၚ မွာ ေကာင္းေစခ်င္ၾကတာ ေပၚလြင္လြန္းလွပါတယ္။
တပည့္ေတာ္ သႀကၤန္မွာ ဒုလႅဘရဟန္း၀တ္ၿပီး တရားစခန္း၀င္ခဲ့ပါတယ္ဘုရား၊ သကၤန္း၀တ္နဲ႔ ဓါတ္ပုံရိုက္ၿပီး အေမ့ကို ပုိ႔ေပးခ်င္ပါတယ္ဘုရား၊ ဒါေပမဲ့ အေမက ငရဲႀကီးတတ္တယ္ဆိုတဲ့ အျမင္ကရွိေနေတာ့ တပည့္ေတာ္ ဓါတ္ပံု ပို႔ခ်င္ေပမဲ့ မပို႔ျဖစ္ခဲ့ပါဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ရဟန္း၀တ္ထားတဲ့ ဓါတ္ပံုကုိ အေမ့ကို ေပးလို႔ရွိရင္ အေမသတိရတဲ့အခါ ဓါတ္ပံုကို ထုတ္ၾကည့္ၿပီး ကုသုိလ္ရေစခ်င္လို႔ပါဘုရား။ တပည့္ေတာ္ အေမ့ကို အေကာင္းဆံုးေက်းဇူး ဆပ္နည္းနဲ႔ ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္ပါတယ္၊ ဒါဟာ တပည့္ေတာ္ရင္ထဲကလာတဲ့ ဆႏၵတစ္ခုပါ။ ဒါေပမဲ့ အေမရဲ႕အျမင္က ငရဲႀကီးတတ္တယ္ဆိုတဲ့ အျမင္ရွိေနေတာ့ တပည့္ေတာ္ ဘယ္လိုေက်းဇူးဆပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနလို႔ အလြန္ပဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္ဘုရား။
ဒီလိုေျပာလာေတာ့ စာေရးသူက “ေမာင္မင္းေမာင္ရယ္…စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ပါနဲ႔၊ မင္းေက်းဇူးဆပ္ခ်င္ေနတဲ့အေမ့ကို ေက်းဇူးဆပ္ခြင့္ေတာ့ တစ္ေန႔ႀကံဳဦးမွာပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုရင္ အခုေခတ္မွာ ဘာသာျခားျဖစ္ေပမဲ့ ပရတိဟ အမ်ားေကာင္းက်ဳိးလုပ္ေနတာေတြဟာ ေမတၱာကရုဏာအေျခခံၿပီးလုပ္ေနၾကတဲ့အတြက္ ကုသုိလ္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ အခုလဲ မင္းရဲ႕ ရဟန္း၀တ္ဓါတ္ပံုကို ၾကည့္ၿပီး သားဆိုတဲ့ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ ၾကည့္ျဖစ္မယ္၊ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာထုတ္ၾကည့္လာတဲ့အခါ ‘ငါ့သားက ဒီအ၀တ္နဲ႔ေတာ္လိုက္တာ’ ဆိုၿပီး စိတ္ၾကည္လင္လာလိမ့္မယ္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ မင္းအေမမွာ ကုသိုလ္ရမွန္းမသိရႏိုင္တယ္ေလ”…။
ဒါနဲ႔စပ္လို႔ ေရွးအခါတုန္းက အိႏၵိယႏိုင္ငံ သာ၀တၳိျပည္မွာ အဒိႏၷပုဗၺက ဆိုတဲ့ ပုဏၰားတစ္ေယာက္ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ရွိတဲ့ပစၥည္းကို ဘယ္ေတာ့မွ ေပးကမ္းဖူးတယ္လို႔ မရွိဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကို မေပးဘူးသူ (အဒိႏၷပုဗၺက) လို႔ အမ်ားကသိၾကပါတယ္။ ပုဏၰားဟာ ပစၥည္းဥစၥာ အလြန္ခ်မ္းသာတဲ့ သူေဌးတစ္ဦးျဖစ္တယ္။ သူ႔မွာ သားကေလးတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ ငယ္ရြယ္တဲ့သားကေလးကို နားေဋာင္းလုပ္ေပးခ်င္တယ္၊ ပန္းတိမ္ဆရာကို ေရႊခတ္ခိုင္းရင္ ေငြကုန္မွာစိုးလို႔ သူကိုယ္တိုင္ ပင္ပမ္းခံ ပန္းတိမ္ခတ္ၿပီး အခ်ဳိးမညီတဲ့နားေဋာင္းကို သားကေလးရဲ႕ နားမွာ ပန္ဆင္ေပးထားပါတယ္။ ဒါကိုအေၾကာင္းျပဳလို႔ ကေလးနာမည္ကိုလဲ ‘မ႒ကု႑လီ’ လို႔ အမည္တြင္ခဲ့ပါတယ္။
တစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ လူလားေျမာက္ အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါ မ႒ကု႑လီမွာ ေဖ်ာ့ေတာ့တဲ့ေရာဂါတစ္မ်ဳိး ျဖစ္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ အေမက ခင္ပြန္းသည္အား “ပုဏၰား…သင့္သားမွာ ေရာဂါျဖစ္ေနၿပီ ေဆးကုေပးပါေတာ့” လို႔ေျပာတယ္။ ပုဏၰားက ေဆးဆရာေခၚေနမယ္ဆိုရင္ ေဆးကုခ ေပးရဦးမယ္။ ကုန္က်စရိတ္သက္သာေအာင္ ႀကံမွာပဲ ဆိုၿပီး ေဆးဆရာထံသြားကာ ေရာဂါ ေပ်ာက္ေစတဲ့ေဆးနည္းသြားေတာင္းတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ ေဆးေဖၚၿပီး သားကို ေဆးတိုက္ပါတယ္။ဒါေပမဲ့ စနစ္က်တဲ့ေဆးကုနည္းမဟုတ္တဲ့အတြက္ မ႒ကု႑လီဟာ မၾကာခင္မွာ ပဲ ေရာဂါေၾကာင့္ အိပ္ရာထဲ ဘံုးဘံုးလဲေတာ့တယ္။ သားကေလး ေရာဂါကၽြမ္းေနၿပီဆိုတာကို သိေတာ့မွ ပုဏၰားဟာ ဟုိေဆးဆရာေျပးေခၚ ဒီေဆးဆရာေျပး ေခၚပါေတာ့တယ္။ ေဆးဆရာမ်ားကလဲ မ႒ကု႑လီကိုၾကည့္ၿပီး ေရာဂါကကၽြမ္းေနၿပီဆိုတာကို အကဲခတ္မိတဲ့အတြက္ ေဆးမကုဘဲ ျပန္သြားၾကတယ္။
မ႒ကု႑လီေလးဟာ ေ၀ဒနာခံစားရင္း ေသရမဲ့အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘုရားရွင္က ဒီကေလးကိုအေၾကာင္းျပဳလုိ႔ လူအမ်ားအက်ဳိးျဖစ္ထြန္းႏိုင္တယ္ဆိုတာကိုသိတဲ့အတြက္ မနက္ပိုင္း ဆြမ္းခံၾကြရင္း ထိုသူေဌးအိမ္ေရွ႕မွာ ေခတၱရပ္ေနပါတယ္။ မ႒ကု႑လီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့လဲ အိမ္အတြင္းဖက္ကို မ်က္ႏွာမူၿပီး တစ္ဖက္ေစာင္းအိပ္ေနတာဆိုေတာ့ မျမင္ႏိုင္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ျမင္သာေအာင္ဆိုၿပီး ဘုရားရွင္က မ႒ကု႑လီထံကို ေရာင္ျခည္ေတာ္မ်ား လြတ္လိုက္ပါတယ္။ မ႒ကု႑လီက ဒါဘာအေရာင္ေတြလဲ ဘယ္ကလာတာလဲဆိုၿပီး အလင္းေရာင္လာတဲ့ အိမ္အျပင္ဖက္ဆီကို ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ဘုရားရွင္အား ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာဖူးေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ဘုရားရွင္အား အလြန္ၾကည္ညိဳတဲ့ သဒၶါတရားျဖစ္ေပၚ လို႔ေနတယ္။ ဘုရားရွင္က ဒီေလာက္စိတ္ၾကည္ညိဳျခင္းျဖင့္ မ႒ကု႑လီအဖို႔ ေတာ္ေလာက္ၿပီ လို႔ သိေတာ္မူကာ ေက်ာင္းေတာ္ကို ျပန္ၾကြေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ မ႒ကု႑လီလဲ ဘုရားရွင္ကို ၾကည္ညိဳတဲ့စိတ္နဲ႔ ကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီး၊နတ္ျပည္မွာ နတ္သားသြားျဖစ္ပါတယ္။
ေျပာလိုတာက ဒီသားအဖမိသားစုဟာ လူ႔ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး တစ္ခါမွ ေပးလွဴခဲ့ဖူးတာမရွိတဲ့အတြက္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတာ့ မဟုတ္တန္ရာ၊ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ မဟုတ္တဲ့ မ႒ကု႑လီဟာ ေသခါနီးမွာ ဘုရားရွင္ကို ၾကည္ညိဳတဲ့ကုသိုလ္စိတ္နဲ႔ေသၿပီး နတ္ျပည္ေရာက္ရတာပါ။
ထို႔အတူပဲ ေမာင္မင္းေမာင္ရဲ႕ အေမကိုလဲ သကၤန္း၀တ္ထားတဲ့ ေမာင္မင္းေမာင္ရဲ႕ဓါတ္ပံုကို ပို႔လိုက္ရင္ အဆင္ေျပပါလိမ့္မယ္။ဒါေပမဲ့ ပို႔တဲ့အခါ တိုက္ရိုက္မပို႔ဘဲ နားလည္ေပးနိုင္တဲ့ ဦးေလးကို အရင္ပို႔ရပါမယ္။ ၿပီးမွ ေမာင္မင္းေမာင္ရဲ႕အေမကို အေျခအေနၾကည့္ၿပီး ဦးေလးကို အေပးခိုင္းရင္ အဆင္ေျပႏိုင္ေကာင္း ပါတယ္။ သားဆိုတဲ့ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ သကၤန္း၀တ္ထားတဲ့ သားဓါတ္ပံုကို ၾကည့္ၿပီး တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ အေမ့ရဲ႕စိတ္ထဲ ၾကည္ညိဳတဲ့ ကုသိုလ္စိတ္ေလးေတြျဖစ္ေပၚလာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မဟုတ္ေပမဲ့ အေမ့စိတ္ထဲ ကုသုိလ္စိတ္ျဖစ္ေနၿပီလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။
ဒီလိုနည္းနဲ႔ကုသုိလ္စိတ္ျဖစ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးသြားမယ္ဆိုရင္ ေက်းဇူးဆပ္ရာေရာက္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆိုရင္ အမိအဘကို ပုခံုးေပၚတင္ၿပီး ထမင္းခြံ႕ေကၽြး၊ က်င္ႀကီး၊က်င္ငယ္ေတြကိုလဲသုတ္သင္ေပးလို႔ အႏွစ္တစ္ရာၾကာေအာင္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးဦးေတာ့ ေက်းဇူးဆပ္တယ္လို႔ မေခၚေသးဘူး။ ဒါန၊သီလ၊ဘာ၀နာကုသုိလ္မရွိတဲ့ အမိအဘမ်ားကို ဒါနကုသုိလ္၊ သီလကုသုိလ္၊ဘာ၀နာကုသုိလ္မ်ား ရရွိေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေပးႏိုင္လို႔ အမိအဘမ်ားမွာ ကုသုိလ္စိတ္ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ အမိအဘကို ေက်းဇူးဆပ္ရာေရာက္တယ္ ဆိုတာေျပာရင္း…. အမိအဘကို အျမတ္ဆံုးေက်းဇူးဆပ္ႏိုင္တဲ့ သားေကာင္းသမီးျမတ္မ်ားျဖစ္ၾကပါေစ……..
၁၈.၆.၂၀၁၁၊ နံနက္ ၁၀နာရီ ၁၀မိနစ္
