“ေလးေနရင္ ဖြၾကည့္
“အုိျခင္းရဲ့အလွ” “ဘယ္ေက်ာင္းေနမလဲ ေမာင္ေရခဲ” ေဆာင္းပါေလးေတြ ဖတ္ျပီး ေတာင္စြန္း ဓမၼေဘရီဆရာေတာ္ရဲ့ ေဆာင္းပါးေလးေတြ တင္ေပးပါအုံးလုိ႔ မၾကာခဏ ေတာင္းဆုိေနၾကတဲ့ စာခ်စ္ပရိသတ္မ်ားအတြက္ အခုမွေရးတဲ့ ေဆာင္းပါး အသစ္ေလး ပါ။
ေလာက ထဲမွာေနၾကလုိ႔ ေကာင္း ဆုိး ႏွစ္တန္ ေလာကဓံ တရားေတြနဲ႔ ရင္ဆုိင္ ေနရသူမ်ားအတြက္ ေလာကဓံတရားကုိ ရင္ဆုိင္ရဲဘုိ႔ နွစ္လုံးသြင္း ဆင္ျခင္ အသိပြါး သတိထား စရာေလးေတြကုိ ဓမၼေဘရီ ဆရာေတာ္က ဘုရားရွင္ရဲ့ မိန္႔မွာခ်က္မ်ားနဲ႔ အတူ ေလာက ဓမၼနွင့္ ဟန္ခ်က္ ညီညီ တင္ျပထားျပီး လက္ေတြ႔ဘဝတြင္ လင္းကနဲ လက္ကနဲ နားလည္ႏုိင္ေအာင္ ေရးသားထားတဲ့ စိတ္ဝင္စားစရာ မွတ္သားဖြယ္ရာ ေဆာင္းပါးေကာင္းေလးမုိ႔ ေမတၱာဥယ်ာဥ္ကေန ဓမၼဒါန ျပဳလုိက္ပါတယ္....။
ရင္းႏွီးတဲ့ တပည့္မိသားစုမွာ တစ္ဦးတည္းရွိတဲ့ သားကေလး မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ႐ုတ္တရက္ ဆံုးပါးသြားၾကလို႔ အေတာ္ကို ယူက်ံဳးမရ ျဖစ္ၾကရရွာပါတယ္။ ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ မိမိက ခရီးထြက္ေနလို႔ မေရာက္ျဖစ္ဘူး၊ အေဝးကပဲ ဖုန္းနဲ႔ႏွစ္သိမ့္စကား အနည္း အပါး ေျပာလိုက္ပါတယ္။ တစ္ခုေတာ့ အေလးအနက္ သတိေပးလိုက္ပါတယ္။ “ ေအး..ဝမ္းနည္းပူေဆြးဖို႔ အေကာင္းဆံုး ကိစၥမ်ိဳးနဲ႔ ၾကံဳရတာကို “ဝမ္းနည္းမေနပါနဲ႔”လို႔ ဘယ္သူမွ မပိတ္ပင္သင့္တဲ့ ကိစၥျဖစ္လို႔ငါလဲ မပိတ္ပင္ခ်င္ဘူး၊ မင္းတို႔ သတိျပဳရမွာကေတာ့ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲရတာကို ရင္ထဲမွာ မ်ိဳသိပ္မထား မိပါေစနဲ႔၊ ငိုခ်င္လာရင္ မ်က္ရည္ထြက္ေအာင္ ငိုပစ္လိုက္၊ မေက်နပ္ေသးရင္ အသံထြက္ၿပီး ငိုပစ္ၾကပါ။ ေနာက္ဆံုး “ငိုၾကည့္ေတာ့လဲဘာမွမထူးပါလား” လို႔ ကိုယ္တိုင္ေက်ေက် နပ္နပ္သေဘာေပါက္လာတဲ့အထိ ငိုၾကေနာ္”လို႔။ရက္လည္ေန႔ မွာေတာ့ မိမိလဲ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္၊ သူတို႔မ်က္ႏွာၾကည့္ရတာ ေသာက ထုထည္တယ္ပါးေသးပံု မေပၚတဲ့အတြက္ ဘာမွအေထြအထူး မေျပာျဖစ္ပါဘူး၊ သာမန္လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္ပဲ လုပ္ေပးခဲ့တယ္။
တစ္လျပည့္တဲ့ေန႔မွာေတာ့ “ ေသာက တႏုကဘာဝံ ဉတြာ = ေသာကပါးေလာက္တဲ့ အေျခအေနကို သိၿပီးေတာ့ ” ဆိုတဲ့ ဋီကာ အရွင္ျမတ္တို႔ မွာၾကားခ်က္အတိုင္း ေျပာသင့္တာေလးေတြကို ေျပာေပးခဲ့ပါတယ္။ အခု အဲဒီမွာ ေျပာခဲ့ တာေလးေတြကို အမ်ားလဲ သိရွိ စဥ္းစားၾကေစလိုတဲ့အတြက္ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ေအးေအး ေဆးေဆးေလး ေတြးၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ တကယ့္ကို ဘာမွအထူးအဆန္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ စံဝင္ဖို႔ လပိုင္းအလိုေလာက္မွာ အရွင္အာနႏၵာမေထရ္ကို မိန္႔ၾကားခဲ့တဲ့ “အနစၦရိယံ ေခါပေနတံအာနႏၵ ယံ မႏုႆဘူေတာ ကာလံ ကေရယ် = အာနႏၵရဲ႕ ေမြးဖြားလာသူတိုင္းအတြက္ ဒီေသျခင္းတရား ဆိုတာက ဘာမွ အဆန္းမဟုတ္ပါဘူး” ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္းပါပဲ။ဒါကလဲ တကယ္ကို ေအးေအးေဆးေဆး စဥ္းစားႏိုင္ရင္သာ ဒီသေဘာမ်ိဳးကို လက္ခံႏိုင္တာေနာ္၊ ခုလို ေသြးပူၾကံဳမွ ထၿပီး စဥ္းစား ရင္ေတာ့ အေတာ့္ကို ဆန္းေနသလိုႀကီးပဲ။ ဆန္းသမ ဒီအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးက ကိုယ္တစ္ဦးတည္းမွာမွ ကြက္ၿပီးၾကံဳရသလားလို႔ ထင္မွား မိေလာက္ေအာင္ကို ဆန္းေနၾကတယ္ မဟုတ္လား။
ဒါဟာ တကယ္တမ္းကေတာ့ ဘာေၾကာင့္မွ မဟုတ္ဘူး၊ ဘာမွ ေရေရရာရာ မသိႏိုင္တဲ့ ကံတရားႀကီးကို တကယ္ေရရာ ေသခ်ာတဲ့ အားကိုး စရာႀကီး လို ပံုၿပီးယံုမိၾကလို႔ပဲ။တို႔လူစုကလဲ ဘယ္ေလာက္မ်ား ကံကို ပံုအပ္မိလိုက္သလဲဆိုရင္ “ကံသာလွ်င္အမိ၊ ကံသာလွ်င္အဖ” လို႔ေတာင္ ဆိုလိုက္ၾကေသး မို႔လား။ ကိုယ့္အမိအဖလို ကိုယ့္အေပၚမွာ ညႇာတာမႈ ေထာက္ထားမႈ မရွိတဲ့ကံကို မိဘလို သေဘာ ထားၿပီး အယံုလြန္၊ အပံုလြန္ၾကလို႔ လဲ ခုလို ၾကံဳရတဲ့အခါကေတာ့ “တို႔ထင္သလို မဟုတ္ရေလျခင္း” ဆိုၿပီး ငိုေကြ်းတာ တို႔ ပူေဆြးတာတို႔ေတြ ျဖစ္ၾကရတာေပါ့။အမွန္ကေတာ့ ကံဆိုတာ မိဘလဲမဟုတ္၊ ေဆြးမ်ိဳးလဲ မဟုတ္ပါဘူး၊ သူ႕နယ္ပယ္ထဲက မလြန္ဆန္ႏိုင္သူအားလံုးကို သူ႕နိယာမအတိုင္း သူလုပ္ေနတာပါ။ ဒါေပမယ့္ တို႔တေတြကေတာ့ လူ႕ျပည္သားေတြပီပီ နိယာမတရား႐ံုးေတာ္ကိုလဲ လူ႕ျပည္က ႐ံုးေတြလို သေဘာထားမိၾကပံု ရပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လဲ ကံကို ကိုယ့္အတြက္ မ်က္ႏွာသာရ ေအာင္ ေလွ်ာက္လဲေပး တဲ့ ေရွ႕ေန လို ျမင္ၾကတာလဲရွိရဲ႕။
တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လဲ ကိုယ့္ကိုမွ တမင္ရန္ၿငိဳးဖြဲ႕ၿပီး ဆြဲခ်လို ဒုကၡေပး တယ္လို႔ ထင္တတ္ၾကတာ လဲ ရွိရဲ႕ေပါ့။ တကယ္ေတာ့ “ကံ” ဆိုတာ တကယ့္ကိုမွ လာဘ္မစား ဘက္မလိုက္တဲ့ ဓမၼနိယာမ တရားသူႀကီး သက္သက္ပါ။ အခုကာယကံရွင္ေတြဆိုရင္ပဲ အခုႀကံဳရတဲ့ ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကံတရားကို ဆြဲခ်ႀကီးလို ျမင္ေနၾကတယ္ မဟုတ္လား။အဲဒါဘာေၾကာင့္လဲ၊ ဒါကိုနည္းနည္းစဥ္းစားၾကည့္ၾကရေအာင္။ အမွန္ကေတာ့ တို႔တေတြအားလံုး ကံရဲ႕အုပ္ခ်ဳပ္မႈ နယ္ပယ္ထဲက လြတ္ေအာင္ မ႐ုန္းႏိုင္ၾကေသးတာကေတာ့ အဓိကအေၾကာင္းရင္းေပါ့ေလး။ ဒီထက္ပို ဆိုးတာကေတာ့ တို႔ရဲ႕ “အတၲ” လို႔ ေခၚတဲ့ “ငါ” ဆိုတဲ့ အစြဲပါပဲ။ ကံရဲ႕ ပိုင္နက္ထဲမွာေနၿပီး ကံပိုင္တဲ့ အရာေတြကို “ငါ ပိုင္တယ္”လို႔ စြဲယူထားမိၾကတယ္မဟုတ္လား။ သိတဲ့အတိုင္းပဲ ဘယ္သူမဆို “ငါ” လို႔ ထင္မွတ္ထားတဲ့ ဧရိယာက အလြန္က်ဥ္း တတ္ၾကတာ ဓမၼတာပဲ။ ဧရိယာကသာ က်ဥ္းေပမယ့္ ငါပိုင္ဆိုင္တယ္ လို႔ စြဲလမ္းထားတဲ့ အရာေတြ ကေတာ့ ဘယ္သူမွ မနည္းၾကဘူးေလ။ဒီဧရိယာ ေဘာင္က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးထဲမွာ စြဲလမ္းစရာေတြကို “ မဆန္႔မၿပဲ” လို႔ ဆိုရေလာက္ေအာင္ သိုေလွာင္ ထားတဲ့အတြက္ စြဲလမ္းထားတဲ့အရာတိုင္းဟာလဲ အဆမတန္ကို သိပ္သည္းၿပီး အရာရာတိုင္းဟာ ေလးလံေနၾက တာပါ။
လူနဲ႔လူခ်င္းက ဘာမွမထူးျခားေပမယ့္ အဲဒီလူဟာ ငါ့သား၊ ငါ့မယား၊ ငါ့မိဘ၊ ငါ့ေဆြမ်ိဳးဆိုၿပီး ငါဆိုတဲ့ေဘာင္ထဲ ထိုးသိပ္လိုက္တဲ့ အခါက်ေတာ့ ငါရဲ႕ေဘာင္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ လူနည္းစုကေလးက အျပင္မွာရွိေနတဲ့ လူေတြအားလံုးထက္ ပိုၿပီးေလးသလို ခံစားရမွာပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အတၲ(ငါ)ရဲ႕ ေဘာင္ထဲက လူက က်ဥ္းေျမာင္းသိပ္သည္း သြားေတာ့တာကိုး။ဥပမာ - ခဲ တစ္ပိႆာနဲ႔ မိႈ႔တစ္ပိႆာဆိုပါေတာ့၊ ခ်ိန္ခြင္ထဲထည့္ၿပီး ခ်ိန္ၾကည့္ရင္ေတာ့ အေလးခ်ိန္ခ်င္းက အတူတူပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကိုင္ၾကည့္ မçၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ခဲတစ္ပိႆာက ေလးသလို ျဖစ္ေနမယ္မဟုတ္လား။ေဟာေျပာပြဲတစ္ခုမွာ ေဟာသူနာသူ အေမးအေျဖ အစီအစဥ္ပါေတာ့ ဆရာႀကီးေဒါက္တာသန္းထြန္းေျဖရမယ့္ အလွည့္မွာ ေမးသူက “ဆရာႀကီးခင္ဗ်ား - ခဲတစ္ပိႆာနဲ႔ မိႈ႔တစ္ပိႆာ ဘယ္ဟာက ပိုေလးပါသလဲ” ဆိုၿပီးေမးတယ္။ ဆရာႀကီးက “ အဲဒါ မင္းကိုယ္တိုင္ တကယ္သိခ်င္ရင္ အဲဒီပစၥည္းႏွစ္မ်ိဳးကို အေပၚေျမႇာက္ၿပီး ေအာက္ကေန ေခါင္းနဲ႔ ခံၾကည့္ လိုက္ေလ”လို႔ ေျဖသြား ဖူးတယ္။ အေလးခ်ိန္ခ်င္း တူေပမယ့္ ကိုယ့္အေပၚသက္ေရာက္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ သိပ္သည္းတဲ့ အရာက ပိုၿပီးေလးလံသလို ခံစားရတာေပါ့။
အဲဒီအတိုင္းပါပဲ - လူခ်င္းတူေပမယ့္ ငါဆိုတဲ့ အတၲေဘာင္ ထဲမွာ ထည့္သိပ္စြဲလမ္းထားတဲ့ လူေတြနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ တျခားလူေတြ ထက္ ပိုၿပီး ေလးလံသလို ခံစားရမွာပဲ။အခုလဲ ကံရဲ႕ပိုင္နက္ထဲက ကံပိုင္လူသားေလးတစ္ဦးကို ကံက အသက္ရွင္ ေနထိုင္ခြင့္ ကုန္ၿပီလို႔ သတ္မွတ္ခံ လိုက္ရ တဲ့အခါ၊ ဒီရန္ကုန္ၿမိဳ႕ဝန္းက်င္မွာ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ လူေပါင္း ၇၀ ခန္႔ေလာက္ ဒီလိုပဲ ကံရဲ႕ဆံုးျဖတ္ျခင္း ခံေနၾကရတဲ့ ကိစၥေတြက မိႈ႔ထုပ္ ကိုယ္ေပၚက်သေလာက္ပဲျဖစ္ၿပီး “ငါ့သား” လို႔ သတ္မွတ္စြဲလမ္း သိမ္းပိုက္ထားတဲ့ ဒီလူေလး တစ္ေယာက္ က်ေတာ့ ခဲတစ္ ပိႆာ ေခါင္းေပၚက်သလို ခံစားၾကရတာမို႔လား။ တစ္ပိႆာခ်င္း တူလ်က္နဲ႔ ဘာေၾကာင့္ ထိခ်က္ခ်င္းမတူ ရသလဲ။ ျမတ္စြာ ဘုရားေဟာေတာ္မူတဲ့ “ သံခိေတၲန ပဥၥဳပါဒါနကၡႏၶာ ဒုကၡာ = အတိုခ်ဳပ္ ကေတာ့ ဥပါဒါန္နဲ႔ စြဲလမ္းထားတဲ့ ခႏၶာငါးပါးတို႔ ဟာ ဒုကၡပဲ” ဆိုတဲ့ စကားက ဒါကိုေျပာတာပဲ။ အဲဒါသေဘာေပါက္ ေအာင္ ေျဖးေျဖး စဥ္းစား ၾကည့္ၾကရမယ္။“ဒါျဖင့္ “ခဲ” လို ေလးလံဖိစီးေနတဲ့ ဒီဝန္ထုပ္ႀကီးေပါ့သြားေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ” ဆိုရင္ေတာ့ ခဲလို မေလးေစခ်င္ ရင္ မိႈ႔လို ပြသြားေအာင္ “ ဖြပစ္လိုက္” လို႔ပဲ ေျပာရမွာပါ။
ဒီလို သေဘာမ်ိဳးကို ျမတ္စြာဘုရားရွင္က လက္ေတြ႕က်င့္သံုး ခိုင္းတဲ့ သာဓကတစ္ခု ပိဋကတ္ေတာ္မွာ ရွိခဲ့ဘူးတယ္။ အေတာ္မ်ား မ်ား ၾကားဖူးနားဝလည္း ရွိၾကမယ္ထင္ပါတယ္။“ကိသာေဂါတမီ” ဆိုတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အေၾကာင္းေလ။ဒီမိန္းကေလးက မ်ိဳး႐ိုးစဥ္ဆက္အရေတာ့ သူေ႒းမ်ိဳးပါပဲ၊ သူ႔မိဘမ်ား လက္ထက္ေရာက္ေတာ့ စီးပြားပ်က္ၿပီး ဆင္းရဲေနၾကလို႔ သူလည္း ဆင္းရဲသူမေလး ျဖစ္ေနတာေပါ့။ သူတို႔နဲ႔ တစ္ၿမိဳ႕ထဲေနတဲ့ သူေ႒းႀကီးမွာလည္း ကမၼဇိဒၶိ ကုန္ ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ဘ႑ာတိုက္မွာ သိုေလွာင္ထားတဲ့ ေရႊေတြက မီးေသြးေတြလို ျဖစ္သြားတယ္။ မိတ္ေဆြမ်ားရဲ႕ အႀကံေပးခ်က္အရ အဲဒီမီးေသြးေတြလို ျဖစ္ေန တဲ့ ေရႊေတြကို အိမ္ေရွ႕မွာ ေဈးခင္းသလို ျဖန္႔ထားတယ္။“ဒီပစၥည္းေတြ ထိုက္တန္ေအာင္ ဘုန္းကံ ရွိသူ တစ္ဦးဦးက ျမင္တဲ့အခါမွာ မူလပကတိအတိုင္း ေရႊေတြအျဖစ္နဲ႔ ျမင္လိမ့္မယ္၊ အဲဒီအခါမွာ ဒီပစၥည္းေတြကို သူ႔လက္နဲ႔ အထိခိုင္းလိုက္ရင္ ေရႊေတြပဲ ျပန္ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ ေယာက်ာ္းဆိုရင္လည္း သမက္ေတာ္လိုက္၊ မိန္းမဆိုရင္လည္း ေခြ်းမေတာ္လိုက္ေပါ့” ဆိုတဲ့ မိတ္ေဆြမ်ားရဲ႕ အႀကံေပးခ်က္အရ ဘုန္းကံရွိသူကို ေမွ်ာ္လင့္ေန တာ။တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ အဲဒီသူေ႒းႀကီးအိမ္ေရွ႕ ကိသာေဂါတမီဆိုတဲ့ မိန္းကေလး ေရာက္သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ မိန္းကေလးက “အဘတို႔ ဘာျဖစ္လို႔ ေရႊေတြကို အိမ္ေရွ႕မွာ မီးေသြးေဈးခင္းသလို ထုတ္ထားရတာလဲ” လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ “ ဘယ္မွာလဲ ေရႊေတြ၊ ကိုင္ျပစမ္းပါ” ဆိုၿပီး တိုက္တြန္းလိုက္တယ္။ မိန္းကေလးရဲ႕ လက္နဲ႔လည္း ကိုင္လိုက္ေရာ ေရႊေတြ ျဖစ္သြားေတာ့ သူ႔သားနဲ႔ လက္ထပ္ေပးၿပီး ေခြ်း မေတာ္လိုက္လို႔ သူေ႒းေခြ်းမျဖစ္သြားခဲ့တာ။“လြယ္လွခ်ည္းလား” လို႔ မထင္လိုက္နဲ႔၊ ဒါဟာ မဇၩိမေဒသရဲ႕ ဓေလ့ထံုးတမ္းကို သိထားမွ ပိုသေဘာေပါက္မွာ၊ အဲဒီမွာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ လူရာဝင္ေရးက တကယ့္ကို “ေယာက်ာ္း သနားမွ မိန္းမလူရာဝင္”ရတဲ့ ဘဝမ်ိဳး။
ဒါေၾကာင့္ ဒကာမႀကီး လူထုေဒၚ အမာက ေတာင္ သူ႔စာတစ္ပုဒ္ (အေမေရွးစကား ထင္ပါတယ္) ထဲမွာ “သားကို သခင္၊ လင္ကို ဘုရား” လိုသေဘာထား ကိုးကြယ္ႏိုင္မွ မိန္းကေလးမ်ား လူရာဝင္ခြင့္ရတဲ့ ႏိုင္ငံႀကီးႏွစ္ႏိုင္ငံၾကားမွာ ကြ်န္မတို႔ ျမန္မာျပည္က မိန္းကေလးေတြ ကိုယ့္အစြမ္းအစနဲ႔ ကိုယ့္အား ကိုယ္ကိုးၿပီး လူရာဝင္ခြင့္ရၾကတာဟာ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔ရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ပဲ” ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေရးထားတာ ဖတ္ရဖူးတယ္။ကဲ ထားပါေတာ့ ဒီလိုနဲ႔ ကိသာေဂါတမီဟာ သူေ႒းသားကေတာ္ျဖစ္သြားေရာ ဆိုပါေတာ့။ သူ႕ခင္ပြန္းသည္မွာ သူ႕အရင္က ထိမ္းျမားလက္ထပ္ထားတဲ့ မယားေတြလဲ ရွိေသးတယ္။ သူတို႔က သားဦးမဖြားျဖစ္ၾကတဲ့အတြက္ အ႐ိုက္အရာ ခံမရွိလို႔ “ကေတာ္” စာရင္းအသြင္းမခံရဘူး၊ အလုပ္အေကြ်း ကိုယ္လုပ္ေမာင္းမဆိုတဲ့ အဆင့္ေလာက္ပဲ သတ္မွတ္ခံၾကရတာ။ကိသာေဂါတမီ ေရာက္ခါစမွာေတာ့ တျခားေက်းကြ်န္အေႁခြအရံေတြကလဲ ဘာမွအထင္မႀကီးၾကဘူး။
“ဆင္းရဲသူမက ခုမွ သူေ႒းအိမ္ေရာက္လာၿပီး စည္းစိမ္ေတြခံစားေနရတာ” ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ မေလးမစား ေစာင္းေျမာင္းညဴစူ သေဘာမ်ိဳးေတြနဲ႔ ဆက္ဆံၾက တာေပါ့။ အခ်ိန္တန္လို႔ ကိသာေဂါတမီမွာ သားဦးရတနာေလးရေတာ့မွ အ႐ိုက္အရာ ခံရၿပီဆိုၿပီး ကိသာေဂါတမီကို သူေ႒းကေတာ္ အျဖစ္နဲ႔လဲ အသိအမွတ္ျပဳလိုက္ေရာ အိမ္မွာရွိတဲ့ အလုပ္အေၾကြး ကိုယ္လုပ္ ေမာင္း မ ေတြေရာ ေက်းကြ်န္ အေႁခြ အရံေတြ ကပါ “ဖူးဖူးမႈတ္၊ ျပားျပားဝပ္”ဆိုသလို ႐ိုေသေလးစား လာၾကတာ။ မ႐ိုေသလို႔လဲ မျဖစ္ဘူးေလ သူကတစ္ခ်ိန္မွာ အိမ္ႀကီးရွင္ သူေ႒း ကေတာ္ႀကီးျဖစ္မွာဆိုေတာ့ က်န္တဲ့ အေႁခြအရံေတြရဲ႕ ကံၾကမၼာက သူ႕အေပၚမွာ တည္ေနေတာ့မွာကိုး။ဒါေၾကာင့္ ကိသာေဂါတမီအတြက္ ဒီသားေလးဟာ သူ႔ဘဝရဲ႕ အတက္အက် အနိမ့္အျမင့္ကို ဆံုးျဖတ္ေပးမယ့္ တကယ့္ကိုယ္ပြား ကေလးျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ သားရဲ႕အရွိန္အဝါနဲ႔ ကိသာေဂါတမီရဲ႕ တန္ခိုးအာဏာတက္ ေနစဥ္မွာပဲ ႐ုတ္တရက္ သားကေလး ဆံုးပါးသြားတာ။ ဒါဟာ ကိသာေဂါတမီအတြက္ သားတစ္ေယာက္သာ ဆံုးပါးသြားတာမဟုတ္ဘူး။
သူ႔ဘဝတစ္ခုလံုး ဆံုးပါးသြားရတာပါ။ သူရဲ႕အရွိန္အဝါ တန္ခိုးအာဏာ ကံၾကမၼာေတြက ဒီသားေလးနဲ႔ပဲ တြဲေနတာ။ သားကေလး မရွိေတာ့ရင္ အ႐ိုက္အရာခံမရွိေတာ့ဘူး၊ အ႐ိုက္အရာခံမရွိေတာ့ရင္ သူလဲအိမ္ႀကီးရွင္မ မျဖစ္ႏိုင္ ေတာ့ဘူးေလ။ဒါေၾကာင့္ ကိသာေဂါတမီဟာ “သားေရာဘဝပါ ဆံုး႐ံႈးရပါေပါ့ကလား” ဆိုၿပီး ေသြး႐ူးေသြးတန္းကို ျဖစ္သြား ေတာ့တာ။ ဘာမွကို ေဆာက္တည္ရာ မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သားေသကိုရင္မွာ ပိုက္ၿပီး “ကြ်န္မသားေလးကို ရွင္ေအာင္ လုပ္ေပးၾကပါ” ဆိုၿပီး လမ္းစံု ေအာ္ဟစ္ေျပးေနေတာ့တာ။ ေနာက္ဆံုးမွာ အၾကင္နာတရားရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးက “ေဂါတမီ နင့္ဒုကၡကို ကယ္ႏိုင္မွာဆို လို႔ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားပဲ ရွိတယ္၊ ဘုရားရွိရာ ေဇတဝန္ ေက်ာင္းကိုသာ သြားေပေရာ့” ဆိုၿပီးၫႊန္လိုက္လို႔ ဘုရားရွင္ဆီေရာက္ လာတာ။ဘုရားရွင္က အေျခအေန အရပ္ရပ္ကို သိလိုက္ၿပီး တကယ္လို႔သာ “ဟဲ့ - နင့္သားက ေသေနၿပီပဲဟာ၊ ေသသူကို ရွင္ေအာင္ကုလို႔ ဘယ္မွာရေတာ့မွာလဲ” ဆိုၿပီး တည့္တိုးႀကီးသာ ေျပာခ်လိုက္ရင္ အဲဒီေနရာမွာ ကိသာေဂါတမီဟာ တစ္ခါတည္း အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ လိုျဖစ္ၿပီး တကယ္ကို ဘဝဆံုးသြားမွာမလြဲဘူး။မဟာက႐ုဏာရွင္ျဖစ္ေတာ္မူတဲ့ ဘုရားရွင္က ဒီအေျခအေနအားလံုးကို သိရွိေတာ္မူတဲ့အတြက္ သားေသ အေၾကာင္းကို ဘာမွ မေျပာဘဲ “ခ်စ္သမီး ေဂါတမီ ... ႏွမ္းတစ္ဆုပ္ရွာခဲ့ပါ ၊ အဲဒီႏွမ္းဟာ သား၊ သမီး၊ မိဘ၊ ေမာင္ဘြား စသည္တစ္ဦးမွ မေသဆံုးဖူးတဲ့ အိမ္ ကေတာ့ ျဖစ္ပါေစ” လို႔ မိန္႔ၾကားလိုက္ပါတယ္။ဘုရားရွင္ မိန္႔ၾကားတဲ့အထဲမွာ “အဲဒီႏွမ္းတစ္ဆုပ္ရရင္ ေသေနတဲ့သားကို ရွင္ေအာင္လုပ္ေပးမယ္” ဆိုတဲ့ စကားေတာ့ မပါပါဘူး။
ဘုရားရွင္တို႔မည္သည္ ဘယ္လိုအေၾကာင္းေၾကာင့္မွ မုသားစကားကိုေတာ့ မေျပာပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိသာေဂါတမီကေတာ့ ဒါဟာသူ႔သားနဲ႔ သူ႔အတြက္ဧရာမ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးပဲလို႔ ခံယူၿပီး ခ်က္ခ်င္းပဲ ႏွမ္းရွာ လွည့္လည္ ေတာ့တယ္။သူေတာင္းတာကို အိမ္တိုင္းကပဲ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ေပးပါတယ္။ သို႔ေသာ္ အိမ္တိုင္းမွာ ေသျခင္းနဲ႔က မကင္းၾကလို႔ ကိသာေဂါတမီ မယူခဲ့ရဘူး။ပထမတစ္အိမ္ အဖေသသတဲ့ ၊ ဒီေလာက္နဲ႔ေတာ့ မမႈေသးဘူး “သူတို႔မွာက အေဖေသတာ၊ ငါ့မွာက သား၊ ဘာဆိုင္ လဲေပါ့” ေနာက္တစ္အိမ္ အမိေသသတဲ့။ ကိသာေဂါတမီ နည္းနည္းေတြသြားၿပီ။ ေနာက္တစ္အိမ္ မေန႔တစ္ေန႔ကမွ သမီးေလးေသ သြားသတဲ့။ ဒီတစ္အိမ္ေရာက္အၿပီးမွာေတာ့ ကိသာေဂါတမီရဲ႕ “ငါ့မွာသာ” ဆိုတဲ့ အတၲေလွာင္အိမ္က အေတာ္ေလး လႈပ္ခါ သြားၿပီ။ ေနာက္တစ္အိမ္ သားကေလးေသဆံုးလို႔ ဒီေန႔မွ သၿဂႋဳလ္ခဲ့ရတာ ဆိုတဲ့ အသံလဲၾကား လိုက္ေရာ ကိသာေဂါတမီရဲ႕ အတၲေလွာင္အိမ္ တစ္ခါတည္းပြင့္ထြက္သြားေတာ့တယ္။ ေလွာင္အိမ္ပြင့္သြားၿပီဆိုေတာ့ ေလွာင္ထားခဲ့မိတဲ့ “ ငါ့သားမွာသာ ဒီအျဖစ္မ်ိဳး နဲ႔ ႀကံဳရေလျခင္း” ဆိုတဲ့ အထင္မွားေတြလဲ တစ္ခါတည္း လြင့္စဥ္ျပန္႔ က်ဲၿပီး သိပ္သည္းဆေတြအားလံုး ပ်က္သြားေတာ့ တယ္။
ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကလဲ ဒီလိုပ်က္ျပယ္çျပန္႔ပြသြားေစဖို႔ပဲ အိမ္ေပါက္ေစ့မွာ လိုက္လံက်ဲျဖန္႔ၿပီး အဖြခိုင္းလိုက္တာပါ။ အတၲေလွာင္အိမ္က်ိဳးပ်က္ၿပီး ဥပါဒါန္ေတြ ျဖန္႔ပြသြားတာနဲ႔အမွ် ေလးလံမႈေတြလဲ ေလ်ာ့သြား တာေပါ့။ေလးလံမႈေတြေလ်ာ့သြားတာနဲ႔အမွ် ဆင္ျခင္တံုတရားေတြ၊ သတိတရား အသိတရားေတြကလဲ ေနရာယူလို႔ ရလာေတာ့တာေပါ့၊ “ ေအာ္ ... ေသျခင္းဆိုတာ ငါ့တစ္အိမ္တည္းမွာ၊ ငါ့သားတစ္ေယာက္မွာသာ ႀကံဳရတဲ့ အရာ မဟုတ္ဘူး၊“ေမြးဖြား၊ ရွင္သန္ေနထိုင္ၾကတဲ့သူေတြ အားလံုးနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ဘံုဆိုင္ ဓမၼတာတရား တစ္ခုပါလား” ဆိုတာကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ သိျမင္လိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ႏွမ္းရွာတဲ့ ခရီးကိုအဆံုးသတ္လိုက္ၿပီး ၿမိဳ႕ျပင္ကိုထြက္လာခဲ့တယ္။ သုႆာန္မွာ သားေသကို သၿဂႋဳဟ္ၿပီးေတာ့မွ ဘုရားရွင္ထံေမွာက္ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ “ ဘယ္ႏွယ္လဲ ခ်စ္သမီး ... ႏွမ္းရခဲ့သလား” လို႔ဘုရားရွင္ က ေမးတဲ့အခါ မွာေတာ့ “ တပည့္ေတာ္အတြက္ ႏွမ္းမလိုအပ္ေတာ့ပါဘုရား၊
အရွင္ဘုရား ေဟာႁမြက္မယ့္တရားဓမၼကိုသာ အလိုရွိပါတယ္” ဆိုေတာ့မွ “ ေသာကပါးၿပီ၊ ေဆာက္တည္ရာရၿပီ” ဆိုတာကို သိေတာ္မူလို႔ ဘုရားရွင္က တရားဓမၼ ေဟာၾကား ေပးတဲ့ အခါ တရားအသိေတြရ ၿပီး ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိသာေဂါတမီ ရဟႏၱာေထရီမႀကီး ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ဟုတ္ပါတယ္။ “ငါ့မွာသာ” ဆိုတဲ့ အတၲေလွာင္အိမ္ထဲမွာ ထည့္ၿပီး သိပ္သည္းေအာင္ စြဲလမ္းထားၾကလို႔သာေလး ေနတာပါ။ အားလံုးနဲ႔ မွ်ျဖန္႔ၿပီး ၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ “အတၲ” ဆိုတဲ့ ေဘာင္ဟာ အထင္သက္သက္ပဲဆိုတာ သေဘာေပါက္ၿပီး ပြင့္သြားမွာပါ။က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ အတၲေဘာင္ ပြင့္ပ်က္သြားၿပီဆိုတာနဲ႔ ေလွာင္ပိတ္မိၿပီး သိပ္သည္းေနတဲ့ စြဲလမ္းစရာေတြ အားလံုး ဟာလဲ ျပန္႔ပြၿပီး ေနာက္ဆံုးေတာ့ ပ်က္ျပယ္ေပ်ာက္လြင့္သြားရစၿမဲပါပဲ။ ဆရာႀကီး ေဒါက္တာ သန္းထြန္းရဲ႕စကားထဲက အတိုင္းေျပာ ရမယ္ဆိုရင္ အတၲေဘာင္ကို မဖ်က္ဘဲ ဒီအတိုင္းၾကည့္တာနဲ႔ အတၲေဘာင္ကို ဖ်က္ၿပီး ဖြၾကည့္တာဟာ “ေသဆံုးျခင္း”ဆိုတဲ့ ခ်ိန္ခြင္ထဲမွာ ထည့္ခ်ိန္ၾကည့္ရင္ေတာ့ “ေသတယ္” ဆိုတဲ့ အေလးခ်ိန္ခ်င္းက အတူတူပဲလို႔ ဆိုႏိုင္ေပမယ့္ဖြၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ခဲတစ္ပိႆာ လိုကေန မိႈ႔တစ္ပိႆာလို အျဖစ္မ်ိဳးေျပာင္းလဲ သြားတယ္လို႔လဲ ဆိုႏိုင္တာေပါ့။
အဲဒါပါပဲ၊ ကိသာေဂါတမီရဲ႕ ျဖစ္ရပ္မွာေတာ့ ျမတ္ဗုဒၶက ကိသာေဂါတမီရဲ႕ ေသာကေတြကို အိမ္ေပါက္ေစ့ လွည့္လည္ၿပီး “ျဖန္႔ဖြၾကည့္လိုက္” လို႔ ခိုင္းတဲ့သေဘာေပါ့။ ဒီသေဘာမ်ိဳးကို တိပိဋကဓရ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးကေတာ့ “မေက်နပ္ရင္ ငံု႔ၾကည့္လိုက္ပါ” တဲ့။ ငံု႔ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ကိုယ့္ထက္ အျဖစ္ဆိုးသူေတြ၊ အေျခအေနဆိုးသူေတြကိုေတြ႕ျမင္လိုက္ရေတာ့ ကိုယ္က သူတို႔နဲ႔ စာရင္ “ငါ့ အျဖစ္က ေတာ္ေသးရဲ႕”ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ အလိုလို အထက္မွာ ေရာက္ေနၿပီေပါ့။ သူတို႔ရဲ႕ အထက္မွာ ေရာက္ေန ၿပီဆိုကတည္းက သူတို႔ထက္ေပါ့သြားၿပီေပါ့။ ဒီလို ေပါ့သြားတာဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ အတၲေဘာင္က်ိဳး၊ ေပါက္၊ ပြ၊ ျပန္႔ သြားလို႔ပါပဲ။ဆရာေတာ္ႀကီးက ဆက္ၿပီး မိန္႔ၾကားတာလဲရွိေသးတယ္ “သိပ္ၿပီး ေက်နပ္ေနရင္လဲ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ပါ”တဲ့။
အထက္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ “ငါဟာ ဘာမွ မဟုတ္ေသးပါလား”ဆိုတာကို သိျမင္ၿပီး အတၲေဘာင္ထဲမွာ သိုေလွာင္ ထားမိတဲ့ မာနေတြ အာဃာတေတြလဲ ပြျပန္႔လြင့္ပ်ယ္ၿပီး ေပါ့ပါးပါးျဖစ္သြားမွာပါ။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္လိုေလးလံတဲ့ ဒဏ္ေတြပဲ ဖိစီးေနေန “ငါ”ဆိုတဲ့ အတၲေဘာင္က်ိဳးပ်က္သြားေအာင္ ဖြ ၊ ျဖန္႔ၿပီးေတာ့သာ ၾကည့္ေပး ပါ။ “ငါ” ဆိုတဲ့ ေဘာင္က်ိဳးပ်က္သြားၿပီဆိုရင္ေတာ့ အရာအားလံုးဟာ အားလံုးရဲ႕ ဘံုဆိုင္သဘာဝ နိယာမႀကီး တစ္ခုအျဖစ္ သိျမင္ၿပီး ေပါ့သြားၾကမွာ မလြဲပါဘူး။ ျမန္မာစကားမွာ “ပြပြရြရြ၊ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး” ဆိုတာ ရွိသမို႔လား။ဖြလိုက္ ျဖန္႔လိုက္ရင္ ပြသြား ရြသြားမယ္၊ “ရြ” တယ္ဆိုတာ သိပ္သည္းဆေတြ ပ်က္သြားတာပါပဲ၊ “ရြ”သြားၿပီဆိုရင္ ထုထည္ ပမာဏကလဲ ပါးပါးေလးျဖစ္ၿပီး “ေပါ့” သြားမယ္လို႔ ဆိုလိုတဲ့ သေဘာပါပဲ။တိုိုေတာင္္းးတဲဲ့့ ဘဝမွွာ ေပါ့ပါး လန္္းးဆန္္းးၿပီီးး အသိမွန္ အျမင္မွန္ ရၾကပါေစ ...။
ဓမၼေဘရီအရွင္ဝီရိယ(ေတာင္စြန္း)
