ဇရာလႊမ္းလဲ ႏြမ္းလုိ႔မေႂကြ
ေက်ာင္းစာသင္ခန္းမ်ားရဲ့ ေနာက္ဆုံးရာသီက တခုခု ထူးျခားေနသလုိ ထင္မိတယ္။ သုံးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္မွ် လႈပ္ ရွားသြားလာခဲ့တဲ့ ပတ္ဝန္း က်င္တစ္ ခုကုိ ႏႈတ္ဆက္ခြဲခြါ ထားခဲ့ရမွာမုိ႔ေလလား၊ ေဆာင္းဦးရာသီရဲ့ ရြက္ေႂကြစ ေတြကပဲ လြမ္းခ်င့္ဖြယ္ ရသတစ္ခုကုိ ဖန္တီးေနသမုိ႔ေလ လား။
ဒါမွမဟုတ္ ဘဝအသိကပဲ ရင့္ေရာ္ျခင္းနိမိတ္ ေတြ ပုိမုိေပၚထင္ေအာင္ ေခၚေဆာင္ခဲ့လုိ႔ေလလားေတာ့ တိတိက်က် ေဝခြဲမရႏုိင္ပါဘူး။ ႀကီးရင့္ျခင္း၊ အရြယ္ လြန္ျခင္းဆုိတာနဲ႔စပ္တဲ့ အေတြးတစ္ခုကုိေတာ့ မၾကာခဏပဲ ေတြးေနမိတယ္။
ခုလုိေတြးမိတတ္ကာမွ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ဒီရက္ပုိင္းမွာ အဖုိးအဖြားေတြရဲ့ ေမြးေန႔အထိမ္းအမွတ္ပြဲမ်ားနဲ႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဆုံျဖစ္ရတယ္။ အဖုိးအဖြားဆုိတဲ့ စကားလုံးကုိ တမင္ထည့္ေျပာရတာက ေမြးေန႔ရွင္ေတြက ကုိယ့္အဖုိးအဖြားအရြယ္ေတြမုိ႔လုိ႔ပါ။ အသက္ထင္ထင္ က်န္ရွိေနေသးတဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ ကုိယ့္အဖြားက အသက္ ၉ဝ ေက်ာ္။ ကြယ္လြန္သြားၾကတဲ့ ကုိယ့္အဖုိးအဖြားေတြ အသက္ထင္ထင္ ရွိေနဦးမယ္ဆုိလ်င္လည္း ခုဆုိ ၉ဝ ဝန္းက်င္ေလာက္စီေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ၉ဝ ဝန္းက်င္ အရြယ္ေတြကုိ ေတြ႔တုိင္း ကိုယ့္အဖုိးအဖြားေတြပဲ ရယ္လုိ႔ စိတ္မွာထင္မိတတ္တယ္။
ခုရက္ပုိင္းမွာ ၉ဝ ဝန္းက်င္အဖုိးအဖြားေတြရဲ့ ေမြးေန႔အထိိမ္းအမွတ္ပြဲမ်ားကုိေတြ႔ရေတာ့ ကုိယ့္အဖုိးအဖြားေတြ ကုိ ျပန္လည္သတိရမိပါတယ္။ ကုိယ့္ငယ္ဘဝရဲ့ အခ်ိန္အေတာ္မ်ားမ်ားကုိ အဖြားနဲ႔ကုန္ဆုံးခဲ့တာမုိ႔ အျခားသူမ်ား ထက္ အဖြားကုိေတာ့ ပုိမုိသတိရမိတတ္ပါတယ္။ ေက်းဇူးရွိသူ အဖုိးအဖြားမ်ားရဲ့ ေက်းဇူးတရားေတြကုိ အျမတ္ ဆုံးနည္းနဲ႔ ေက်းဇူးမတုန္႔ျပန္ႏုိင္လုိက္တာအတြက္လည္း တာဝန္မေက်သလုိ ခံစားစိတ္ ေပၚလာမိ တတ္တယ္။
ဒီမနက္မွာ ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္ကုိသြားျဖစ္ေတာ့ စာၾကည့္တိုက္အတြင္းမွာ တခုခု ျပႆနာျဖစ္ဟန္ရွိတယ္။ ေရွ႔မွာ ရဲကားအခ်ိဳ႔ေရာက္ေနၿပီး စာၾကည့္တုိက္ထဲကုိ မဝင္ဖုိ႔ ဝန္ထမ္းသုံးေလးဦးကလည္း ဆုိင္းဘုတ္ေတြ ကုိင္ ၿပီး တံခါးဝမွာ ရပ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ကုိယ့္လုိပဲ စာၾကည့္တုိက္ ထဲဝင္ဖုိ႔ ေစာင့္ေနသူ၊ စာၾကည္႔တုိက္ဝန္ထမ္း ေတြနဲ႔ စာၾကည့္တုိက္ေအာက္က ေကာ္ဖီဆုိင္ဝန္ထမ္းေတြ၊ စုစုေပါင္း လူတစ္ရာဝန္း က်င္ေလာက္ စာၾကည့္ တုိက္ေရွ႔မွာ ရပ္ေစာင့္ေနၾကရတယ္။ အခ်ိန္က ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာလုိ႔ ထသူထ၊ ထုိင္သူထုိင္၊ ျပန္သူကျပန္ လာသူကလည္း လာေပါ့။ ကုိယ္ကေတာ့ စာၾကည့္တုိက္ေရွ႔မွာ တန္းစီစုိက္ပ်ိဳးထားတဲ့ ေမပယ္လ္ပင္ေတြ ေအာက္မွာ ရပ္ေစာင့္ေနျဖစ္တယ္။
ခုရာသီက ေဆာင္းဦးရဲ့ အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ ေမပယ္လ္ရြက္တုိ႔ ေႂကႊြခ်ိန္ဆုိေတာ့ တန္းစီစုိက္ပ်ိဳးထားတဲ႔ ေမ ပယ္လ္ပင္တန္းေအာက္ မွာ ေမပယ္လ္ရြက္ေျခာက္မ်ားက ျပန္႔က်ဲျပည့္ႏွက္လ်က္ေပါ့။ ေမပယ္လ္ရြက္ေျခာက္ ေတြက အေရာင္စုံ။ တခ်ိဳ႕က အဝါ၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အနီ၊ တခ်ိဳ႕အရြက္ေတြၾကျပန္ေတာ့ အညိဳေရာင္ရင့္ရင့္။ အရြက္စိမ္းစိမ္းအခ်ိဳ႔လည္း ရြက္ေႂကြထဲမွာ ပါဝင္ေလသမုိ႔ ေမပယ္လ္ပင္တန္းေအာက္ မွာ ေဆးေရာင္စုံသစ္ရြက္ ေကာ္ေဇာက်ယ္တစ္ခု အလ်ားလုိက္ ျဖန္႔ခင္းထားသလုိပ။
ေအာက္မွာမွသာ ခုလုိ ေရာင္စုံျဖာေနသလားဆုိေတာ့။ ဘယ္ဟုတ္လိမ့္မလဲ။ အေပၚဖက္ ေမာ့ၾကည့္လုိက္တဲ့ အခါမွာလည္း နီတခ်ို႕၊ ဝါတသြယ္၊ ေရာင္စုံခ်င္းလုိ႔။ သစ္ရြက္ေတြက ရင့္ေရာ္ေပမယ့္ ပင္ယံမွာ ေရာင္စုံျဖာကာ လွခ်င္တိုင္း လွေနသလုိ ေျမမွာေႂကြက်ေနတဲ့ ရြက္ေႂကြမ်ား ကလည္း အလွေရာင္စုံျဖာလုိ႔။ အေနတတ္မယ္ဆုိ လ်င္ျဖင့္ ဇရာမီးေတြ ဘယ္ေလာက္ပင္ ေလာင္ၿမိဳက္ပါေစ၊ ဇရာၾကားက ပြင့္ေနတဲ့ ဘဝပန္းက လန္းၿမဲလန္းေန ဆဲသာပါပဲလုိ႔ ေတြးမိလုိက္ခဲ့တယ္။
ကုိယ့္အေတြးနဲ႔ ဆက္စပ္ေနလုိ႔ အီးေမးကေန ေပးပုိ႔လာတဲ့ [B]The Rain[/B] ဆုိတဲ့ စာေလးတစ္ပုဒ္။ ဇရာလႊမ္းလဲ ႏြမ္း လုိ႔မေႂကြတဲ့ ေမတၱာပန္းတစ္ပြင့္ အေၾကာင္း၊ ဒါမွမဟုတ္ ႏြမ္းလ်က္ေၾကေနေသာ္လည္း လန္းလ်က္ေဝေနဆဲ ေရာင္စုံသစ္ရြက္ေလးတစ္ခုအေၾကာင္းကုိ ဘာသာျပန္ေပးလုိက္ပါတယ္။ ဒါဟာ ဘဝတစ္ခုရဲ့ အလွစုေလး လည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနမလားပဲေပါ့။
အလုပ္မ်ားတဲ့ တမနက္ခင္းမွာေပါ့။ အခ်ိန္က နံနက္ ဂ နာရီ ၃ဝ ခန္႔။ အဘုိးအုိတစ္ေယာက္။ အသက္က ဂဝ ဝန္းက်င္။ လက္မမွာ စည္းထားတဲ့ပတ္တီး ေျဖဖုိ႔ေရာက္လာတယ္။ ကုိးနာရီမွာ ခ်ိန္းထားလုိ႔။ အေရးတႀကီး လာ ခဲ့ရေၾကာင္း။ သူကေေျပာတယ္။
သူ႔အမူအယာက အေရးႀကီးေနပုံပါ။ သူ႔ကုိၾကည့္မယ့္အလွည့္။ တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ေစာေနေသး တယ္ဆုိတာ ခန္႔မွန္းမိလုိ႔။ ခဏထုိင္ပါဦးလုိ႔ သူ႔ကုိေျပာခဲ့တယ္။ လက္ကနာရီကုိ မၾကာမၾကာၾကည့္ေနတဲ့ သူ႔ အမူအယာက။ သူ႔မွာ အျခားအေရးတႀကီး ေတြ႔ဖုိ႔ခ်ိန္းထားတာ ရွိဟန္ပါပဲ။
အျခားအေရးႀကီးလူနာမရွိလုိ႔ သူ႔လက္ကအနာရဲ့ အေျခအေနကုိ ၾကည့္ရွဳေပးဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။ သူ႔အနာ က အေတာ္သက္သာေနပါၿပီ။ စမ္းသပ္စစ္ေဆးၿပီး လုိအပ္တဲ့ေဆးဝါးမ်ားေပးလုိ႔။ စကားစျမည္ေျပာရင္း။ “အဘုိး။ အဘုိးကုိၾကည့္ရတာ အရမ္းအေရးႀကီးေနပုံရတယ္။ အျခားဆရာဝန္တစ္ဦးဦးနဲ႔မ်ား ဒီမနက္မွာေတြ႔ဖုိ႔ ေျပာထားတာ ရွိေနေသးလုိ႔လား”လုိ႔ သူ႔ကုိ ေမးျမန္းၾကည့္မိပါတယ္။
အဘုိးအုိက ေျဖတယ္။ သူ႔မွာ တျခားေတြ႔ဖုိ႔ ေျပာထားတာ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူလူအုိရုံကုိ သြားရမယ္။ အဲဒီ မွာ သူ႔ဇနီးနဲ႔ မနက္စာ စားဖုိ႔ရွိတယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ သူ႔ဇနီးရဲ့ က်န္းမာေရး အေျခအေနကုိ ေမးျဖစ္ပါတယ္။ သူကေျပာ တယ္။ သူ႔ဇနီး လူအုိရုံမွာ ေနေနတာ အတန္ၾကာၿပီ။ သူမက အတိတ္ေမ့ေရာဂါျဖစ္ေနတယ္-တဲ့။
အခ်ိန္နည္းနည္းေနာက္က်ရင္ သူကစိတ္ဆုိးတတ္လုိ႔ ခုလုိအေရးတႀကီးျဖစ္ေနရတာလားလုိ႔ သူ႔ကုိေမးျဖစ္လုိက္ တယ္။ သူ႔အေျဖက က်ေနာ့္ကုိ အံ့အားသင့္သြားေစတယ္။ သူဇနီးက သူ႔ကုိ မမွတ္မိတာ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ရွိေန ၿပီ-တဲ့။ ကုိယ့္ကုိယ္ဘယ္သူလဲလုိ႔ မသိတဲ့သူတစ္ေယာက္ဆီကုိ ခုလုိပဲ မနက္တုိင္း အခ်ိန္မွန္မွန္သြားသလားလုိ႔ သူ႔ကုိဆက္ေမးျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ သူက ေတာက္ပစြာ ၿပဳံးပါတယ္။ ၿပီးက်ေနာ့္လက္ကုိ အသာကုိင္ၿပီး သူက စကားတုိးတုိးေျပာပါတယ္။
သူ႔စကားက က်ေနာ့္ကုိ ဆြံ႔အသြားေစတဲ့အထိ အံ့ၾသမိရပါတယ္။ “သူမက အဘုိးကုိ မသိေပမယ့္ အဘုိးက ေတာ့ သူမ ဘယ္သူလည္းဆုိတာကုိ သိေနဆဲပဲေလ” တဲ့။
သူထြက္ခြါသြားခ်ိန္္မွာ ရပ္မေနႏုိင္ေတာ့လုိ႔ ထုိင္ခုံေပၚကုိ မွီခ်လုိက္ရတယ္။ က်ေနာ့္ပါးျပင္ေပၚမွာေတာ့ မ်က္ရည္ေတြက တားမရႏုိင္စြာ တသြင္သြင္စီးလ်က္။ က်ေနာ့္တစ္ကုိယ္လုံးမွာလည္း ၾကက္သီးဖ်န္းဖ်န္းထလုိ႔။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာလည္း “ဒါေပါ့။ ဘဝမွာ က်ေနာ္ေတာင့္တခဲ့ရတဲ့ တကယ့္ၾကင္နာမႈဆုိတာ ဒါမ်ိဳးေပါ့။ အခ်စ္စစ္ ဆုိတာ ရုပ္ဝတၣဳ တစ္ခု မဟုတ္သလုိ စိတ္ကူးယဥ္သက္သက္တစ္ခုလည္း မဟုတ္ဘူးေလ။ အခ်စ္စစ္ဆုိတာ ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ေနေန။ ျဖစ္ေနတာကုိ လက္သင့္ခံႏုိင္ျခင္းပဲေပါ့”။ “အခ်စ္စစ္ဆိုတာ အတိတ္ ပစၥဳပၸန္ အနာဂတ္၊ အခ်ိန္မေရြး အၿမဲထာဝရ ရွင္သန္ေနတတ္တဲ့ အရာပဲေလ”။
“အေပ်ာ္ရႊင္ဆုံး လူသားတစ္ဦးျဖစ္ဖုိ႔ဆုိတာ အရာရာအားလုံးမွာ အေကာင္းဆုံးေတြခ်ည္းသာ ပုိင္ဆုိင္ဖုိ႔ မလုိ အပ္ပါဘူး။ ရွိတဲ့အရာနဲ႔သာ အေကာင္းဆံုးေနႏုိင္ေအာင္ ေနတတ္ဖုိ႔လုိတာပါ”။“ဘဝဆုိတာ မုန္တုိင္းၾကားမွာ အသက္ရွင္ေအာင္ ဘယ္လုိေနထုိင္ရမယ္ဆုိတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ မုိးေရၾကားမွာ ဘယ္လုိကခုန္ႏုိင္မလဲဆုိတာ မ်ိဳးပါ”
ဒုိ႔အားလုံးဟာ တျဖည္းျဖည္း အုိအုိလာပါတယ္။ အဖုိးအဖြားတုိ႔ၿပီးလ်င္ျဖင့္ မေဝးေတာ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ အုိမင္း ခ်င္းက ဒုိ႔အလွည့္ကုိ ေသခ်ာေပါက္ ေရာက္လုိ႔လာမွာပါ။
ဆြတ္ပ်ံ႔ဖြယ္ အၾကင္နာတရားရဲ့ ထူးျခားလွပတဲ့ လကၡဏာဟာ အျခားဘယ္အရာေတြနဲ႔မွ ႏႈိင္းစာလုိ႔ မရႏုိင္၊ အစားထုိးလုိ႔ မရနုိင္ဆုိတဲ့ အသိတစ္ခုကုိ ရလုိက္ပါတယ္။ နာက်င္ေနသူေတြအတြက္ ေပးသင့္တဲ့ ဒုိ႔ေတြ အားလုံးရဲ့ အၾကင္နာေတြ၊ ကုိယ္ၾကင္နာသူအတြက္ ေပးလုိက္ရတဲ့ အၾကင္နာေတြဟာ ခံယူသူေတြ နားလည္ ႏုိင္တာ နားမလည္ႏုိင္တာ အဓိက မဟုတ္ေလဘူးဆုိတာကုိလည္း နားလည္မိပါတယ္။ အၾကင္နာဆုိတာ အစဥ္ ထာဝရ ရင္မွာရွင္သန္ဖြံ႔ထြားေနေအာင္ ပ်ိဳးေထာင္လုိ႔ရႏုိင္တဲ့ အရာသာပါေလ။
ၾကင္နာတတ္တဲ့ႏွစ္လုံးသားရွိသူေတြအတြက္ေတာ့ မြန္ျမတ္လွပတဲ့ ေပးဆပ္မႈဆုိတာက ရင္မွာ အစဥ္သာ ကိန္း ေနမယ့္ ကုေဋသိန္းမက ရတနာတစ္ပါးသာပဲ ျဖစ္ေနမွာပါေလ။ ။
ဉာဏ္ဦးေမာင္
ေမတၱာမ်ားျဖင့္
2011-ခု၊ မတ္လ ၂၅-ရက္၊ ေသာၾကာေန႔
