” အုိကံ ”

” အုိကံ ”

စည္းစိမ္ ဥစၥာေတြ၊ အေျခအရံ ေတြဆုိတာ ကံရဲ့ အက်ိဳးေပး ေတြဗ်၊ ကံေတြ မဟုတ္ဘူး။ ကံ ဆုိတာ ကုိယ္ အားထုတ္တဲ့ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာေတြကုိ ေခၚတာ ( နတ္ေမာက္ျမိဳ႔နယ္၊ ဥယ်ာဥ္ေတာင္ေက်ာင္း ဆရာေတာ္)

ငယ္ငယ္က မိမိတုိ႔ေနတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ကပၸိယႀကီး ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ “ဦးဖုိးငယ္”နဲ႔ ဦးသာမွတ္”တဲ့ ။ ဦးဖုိးငယ္ မ်က္စိမျမင္တဲ့ ဒုကၡိတႀကီး၊ ဦးသာမွတ္ကေတာ့ အသက္အရြယ္ အေလ်ာက္ အုိးမင္းတာက လြဲလုိ႔ အားလုံး အဂၤါစုံ လင္ပါတယ္။ အသက္ႀကီး လာေတာ့ ရြာထဲမွာ ဆူဆူညံညံ မေနလုိတာနဲ႔ ဘုန္းႀကီေက်ာင္းမွာ ကပၸိယ အျဖစ္ လာေနတာ။ သူက ရြာမွာ အခ်မ္းသာဆုံးျဖစ္တဲ့ “ဦးသာျမတ္”ရဲ့ အစ္ကုိ အရင္းပါ။ ဒါေပမယ့္ ညီအစ္ကိုခ်င္း တယ္ျပီး သေဘာထား မတုိက္ ဆုိင္ၾကပါဘူး။ မေခၚမေျပာ ရယ္လုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။

သူတုိ႔ ညီအစ္ကုိဟာ မိဘ မ်ိဳးရုိးကေတာ့ မရွိ မရွား ဆုိတဲ့ အတန္းစား ထဲကပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ေခတ္ ကာလ အေလ်ာက္ ရွာတတ္ ေဖြတတ္ ႀကံဖတ္တတ္တဲ့ “ဦးသာျမတ္”က တစ္ရြာလုံးမွာ အခ်မ္းသာဆုံး ျဖစ္သြားျပီး “ဦးသာ မွတ္္”ကေတာ့ သာမန္အဆင့္ပါပဲ။ အုိလာေတာ့လည္း သားသမီးေတြ သူ႔အုိးသူ႔အိမ္ ခြဲသြားၾကတာ အဘုိးႀကီး အမယ္ႀကီးနဲ႔ မိတဆုိး ေျမးကေလးေတြနဲ႔ နည္းနည္းေတာ့ ကသီလင္တ ရွိတာေပါ့။ ေျမးကေလးေတြ ရွင္လူထြက္ျပီး ေတာင္သူ လုပ္ကုိင္ႏုိင္ၾကေတာ့ သူက အိမ္မွာ မေနေတာ့ဘဲ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ကပၸိယ လုပ္ေန တာ။

ကပၸိယႀကီး နွစ္ေယာက္မွာ မ်က္စိမျမင္တဲ့ “ဦးဖုိးငယ္”က အသက္နည္းနည္းငယ္တယ္။ (၇၀)ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလးေပါ့။ သူက မ်က္စိသာ မျမင္တယ္၊ ေက်ာင္းဝိုင္းထဲမွာ ေပါင္းျမက္ရွင္းတဲ့ အလုပ္က်ေတာ့ အေတာ္ကုိ ေသသပ္ တယ္။ လက္တစ္ဖက္ကုိင္ တူရြင္းျပား အရုိးတုိကေလးနဲ႔ ျမက္ေတြကုိ ထုိးထုိးျပီး လက္နဲ႔ စမ္းစမ္းပုံထားတာ။

အကြက္ကုိေစ့လုိ႔။ အကြက္ေက်ာ္ျပီး ေပါင္းျမက္ေတြ ကြက္ၾကားက်န္တယ္လုိ႔ကုိ မရွိဘူး။ ထိုးျပီး သား ျမက္ပင္ေတြကုိလည္း လက္ကေလးနဲ႔ သဲ့သဲ့ျပီး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ပုံထားတာ ညီေနတာပဲ။ အမႈိက္စြန္႔တဲ့ အခါက်ေတာ့ ေက်ာင္းသား ကုိရင္ေတြက စြန္႔ေပးၾကတယ္။ အငယ္ကတည္းက ဒီဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းမွာပဲ ေနခဲ့တာဆုိေတာ့ ေက်ာင္းဝုိင္း တစ္ဝုိင္းလုံး ဘယ္နားမွာ ဘာရွိတယ္ ဆုိတာ အကုန္မွတ္မိ ေနေတာ့ အိမ္သာတုိ႔၊ ေရးခ်ိဳး ကန္တုိ႔ကုိလည္း ဘယ္သူမွ လုိက္ပုိ႔စရာမလုိဘူး။ ေတာင္ေဝွး ကေလးနဲ႔ ေထာက္စမ္းျပီး သူ႔ဟာသူ သြားတာပဲ။

မနက္ အရုဏ္တက္ခါနီး ၾကည္ဦး တြန္ေလာက္ဆုိ ကပၸိယႀကီးေတြ ႏုိးၾကျပီး ေက်ာင္းသား ကုိရင္ေတြဆုိ ကပၸိယ ႀကီးေတြ ႏုိးၾကျပီး ေက်ာင္းသား ကုိရင္ေတြ ဘုရားဝတ္တက္ဖုိ႔နဲ႔ ရြာထဲကုိ ဆြမ္းခ်က္ႏႈိုးဖုိ႔ ကုလားတက္တုန္း ေခါက္တာ၊ ေရေႏြးက်ိဳတာ စတဲ့ ဗာဟိရ အလုပ္ေတြကုိ ကပၸိယႀကီး ႏွစ္ေယာက္က လုပ္ကုိင္ေပးၾက တာဆုိေတာ့ ေက်ာင္းသား ကုိရင္ေတြ ကလည္း ၾကည္ျဖဴ ေစာင့္ေရွာက္ၾကတယ္။ လသာတဲ့ ညေတြမွာဆုိ ကပၸိယ ႀကီးေတြနဲ႔ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္း ျဖစ္ေတြ၊ ပုံျပင္ေတြ ေျပာျပတာကုိ ဝုိင္းျပီး နားေထာင္ၾက၊ ေမးျမန္း စပ္စုၾကနဲ႔ တစ္ခါတေလ ဆရာေတာ္ ညအိပ္ညဥ့္ေန အေဝးၾကြတဲ့ ေန႔ေတြဆုိ သန္းေခါင္သန္းလြဲအိ မအိမ္ၾကဘူး။

ေက်ာင္းမွာ အျမဲေနၾကေတာ့ အလႈအတန္းၾကြတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားနဲ႔လည္း ရင္းနွီးကြ်မ္းဝင္ၾကတယ္။ ဆရာေတာ္ေတြ ေနာက္ ပါလာတတတ္တဲ့ လွည္းေမာင္း ကပၸိယေတြနဲ႔လည္း တရင္းတႏွီး အေၾကာင္းသိ အေပါင္းအသင္း ေတြလုိ ျဖစ္ေနၾကတာေပါ့။

တစ္ခါေတာ့ အလွဴတစ္ခုမွာ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ အေတာ္စုံတယ္။ နံနက္ေစာ အရုဏ္တက္ ေရေႏြး ၾကမ္းဝုိင္းမွာ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားနဲ႔ ကပၸိယမ်ား စကား စျမည္ေျပာၾကရင္း ကံ၊ ကံရဲ့ အက်ိဳးနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ေျပာၾကရာက အာဂႏၱဳလွည္းေမာင္း ကပၸိယႀကီး တစ္ဦးက ကံ အက်ိဳးေပး ကြာျခားပုံနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး “ ဦးသာမွတ္”တုိ႔ ညီအစ္ကုိ ကုိ နမူနာယူ ေျပာျပတယ္။ ညီအစ္ကုိခ်င္း ျဖစ္ေပမယ့္ “ဦးသာျမတ္”က အုိကံေကာင္းပုံ၊ ပစၥည္းဥစၥာ ျပည့္ျပည့္ စုံစုံနဲ႔ သုိက္သုိက္ ဝန္းဝန္း ေနထုိင္ရပုံ၊ “ဦးသာမွတ္” ကေတာ့ ကသီလင္တနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ကပၸိယ ျဖစ္ေနရပုံ တုိ႔ကုိ ႏႈိင္းယွဥ္ ျပန္ေျပာ ေနပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းခံ ကပၸိယ ေတြကေတာ့ သူ႔အလုပ္နဲ႔သူ မအားလုိ႔ စကားဝုိင္းမွာ မပါႏုိင္ၾကဘူး။

ကပၸိယႀကီးရဲ့ စကားကုိ ၾကားေတာ့ ရြာေက်ာင္းဆရာေတာ္က---

“ကပၸိယတို႔ ဘုန္းႀကီးေျပာတာ ခဏ နားေထာင္ျပီး ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္စားၾကဦး။ ဘုန္းႀကီး ေျပာျပမယ္။ အခု ကပၸိယတုိ႔ ေျပာေနတာ အုိကံ ေကာင္းပုံကုိ ေျပာေန တာေနာ္။ ကံေကာင္းတာနဲ႔ ကံရဲ့ အက်ိဳးေကာင္းတာ ကြဲကြဲျပားျပား မျဖစ္ဘဲ လုံးေထြး ေနတယ္။ “ဘုန္းႀကီးရဲ့ ကပၸိယႀကီး “ဦးသားမွတ္”က အခုဆုိ “ ျမန္မာအုိ ေက်ာင္းႀကိဳ ေက်ာင္းၾကား” ဆုိသလုိ ေက်ာင္းမွာ ကပၸိယ လုပ္ေနရတယ္။ သူ႔ညီ “ဦးသာျမတ္”က ရြာထဲမွာပဲ စည္းစိမ္ ဥစၥာ အျပည့္ အစုံနဲ႔ ေနရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ “ ဦးသာမွတ္”က အုိကံ မေကာင္းဘူး။ “ဦးသာျမတ္”က အုိကံေကာင္းတယ္” ေျပာေနၾကတာ မဟုတ္လား။

အဲဒါ ကပၸိယတုိ႔ ကံ နဲ႔ ကံရဲ့ အက်ိဳး မကြဲမျပားဘဲ လုံးေထြးျပီး အသိမွားေနၾကတာ။

စည္းစိမ္ဥစၥာတုိ႔ အေျခအရံတုိ႔ ဆုိတာ ကံေတြမဟုတ္။ ကံရဲ့ အက်ိဳးေပးေတြဗ်။ ကံဆုိတာ ကုိယ္အားထုတ္ထားတဲ့ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာ အလုပ္ေတြကုိ ေခၚတာ။ အဲဒါကုိ ကြဲကြဲျပားျပား သိျပီဆုိရင္ ကပၸိယတုိ႔ စဥ္းစားၾကည့္စမ္း-

ဒကာႀကီး “ဦးသာျမတ္”က ရြာထဲမွာ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြ၊ သားသမီး ေျမးျမစ္ေတြနဲ႔ သုိက္သုိက္ဝန္းဝန္း ေနတာ မွန္တယ္။ သူ႔မွာ အတုိးအငွား ကိစၥေတြနဲ႔၊ အသစ္ ေပးရတာေရာ၊ အေဟာင္း ေတာင္းရတာ စာရင္းမွတ္ရတာနဲ႔ လုံးခ်ာကုိ လုိက္လုိ႔။ အခါႀကီး ရက္ႀကီးေတြ မွာေတာင္ ဥပုသ္ သီတင္း မွန္မွန္ မေစာင့္ႏုိင္ရွာဘူး။ အုိးအိမ ္ခြဲသြားတဲ့ သားသမီး ေတြကုိ အေမြခဲြေပးတာ မသင့္မွ်ႏုိင္လုိ႔ ပူညံပူညီလည္း ခဏခဏ ျဖစ္ရ ေသးတယ္ေနာ္။ ဒီၾကားထဲ အတုိးအရင္း ေပးထားတဲ့ လူေတြနဲ႔ တရားတေပါင္ ေတြ႔ရတာလည္း ရွိေသးတယ္။ အခုေတာင္ အေပါင္ခံထားတဲ့ ယာေျမေတြ ဟုိ ပုိင္ရွင္က လာေရြးတာ၊ အေရြးမခံႏုိင္လုိ႔ ဆုိျပီး တုိင္ၾက ေတာၾကလုိ႔ ႀကီးေတာင့္ႀကီးမားနဲ႔ ျမိဳ႔ကုိ ရုံးခ်ိန္း သြားေနရလုိ႔ ရြာမွာ မကပ္ႏုိင္ေသးဘူးတဲံ။ အဲဒါ ကပၸိယတုိ႔လည္း ၾကားတယ္ မဟတု္လား။

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ကပိၸယႀကီး “ ဦးသာမွတ္”ကုိ ၾကည့္လုိက္စမ္း။ မနက္ေစာ အရုဏ္တက္လုိ႔ ႏုိးျပီးဆုိတာနဲ႔ ဗုဒၶေဝယ်ာဝစၥ၊ သံဃာေဝယ်ာဝစၥ ေတြလုပ္လုိ႔၊ ေန႔ခင္း ေက်ာင္းသား ကုိရင္ေတြ စာသင္ခ်ိန္မွာ သူတုိ႔က သူတုိ႔ဇရပ္မွာ တရား အားထုတ္လုိ႔၊ ဘာစာရင္း မွလည္း မရႈပ္ဘူး။ ဘယ္သူနဲ႔မွလည္း တရားတေပါင္ ေတြ႔ရတာ မရွိဘူး။ ရစရာေကာ ေပးစရာေကာ ဘာမွ် အထူးအေထြ မရွိလုိ႔ ေလာဘ၊ ေဒါသေတြလည္း ပြားစရာ မရွိဘူး။ အဲ အတိတ္ကံရဲ့ အက်ိဳးအရ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြ မပုိင္ဆုိင္ၾက ေပမယ့္ တကယ့္ အုိကံအစစ္ ျဖစ္တဲ့ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာေတြ ကေတာ့ျဖင့္ ညီအစ္ကုိခ်င္း ကြာခ်င္းတုိင္း ကြာမေနေပဘူးလား။ ကဲ စဥ္းစားၾကည့္ၾကစမ္း၊ ဘယ္သူက အုိကံ ေကာင္းသူ အစစ္လဲ။

ကပၸိယတုိ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾက။ ျမတ္စြာဘုရား သာသနာ အတြင္းမွာ လူျဖစ္ၾကရတုန္း ဘုရား တပည့္သား ေပ်ာ္နည္း ေပ်ာ္တတ္ရတယ္။ ငါးေပ်ာ္ ေပ်ာ္မေနရဘူး။ ဒါကုိေကာ သေဘာ ေပါက္ၾကရဲ့လား။ ဘုရား တပည့္သားဆုိတာ တရားနဲ႔ ေပ်ာ္ရတာမ်ိဳးေနာ္။ ဟုိ ေရကန္ထဲမွာ ငါးေတြအေၾကာင္း သတိထားမိရဲ့လား။ ကန္ထဲမွာ ေရေတြ မ်ားေနတုန္းေတာ့ တစ္ေကာင္နဲ႔ တစ္ေကာင္း၊ တစ္အုပ္နဲ႔ တစ္အုပ္ တယ္ျပီး မစုမိၾကေသးဘူးေနာ္။ အဲ-- ကန္မွာ ေရေတြ နည္းလာျပီဆုိေတာ့ က်န္တဲ့ ေရကြက္ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ငါးေတြ စုမိလာၾကျပီး အဲဒီအခ်ိန္မွ ဘဝတူေတြ တိုးၾက လုၾကနဲ႔ သူ႔ဘဝနဲ႔ သူေတာ့ ေပ်ာ္ေနၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ သူတုိ႔က ငါးေတြ မုိ႔လုိ႔ ဘာမွ် မစဥ္းစား တတ္ၾကေပမယ့္ လူေတြအေနနဲ႔ ေသခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္စမ္း။ ဒီလုိ စုေဝးမိၾကတယ္ဆုိတာ ေရခန္းခ်ိန္ ေရာက္လာလုိ႔ဗ်၊ မဟုတ္ဘူးလား။ မၾကခင္ေရေတြ အကုန္ခမ္းသြား ျပီဆုိရင္ သူတုိ႔ ဘာျဖစ္ၾကမွာလဲ၊ ဒါကုိ သူတုိ႔ သတိျပဳရမွန္း မသိေပမယ့္ လူေတြက သတိရျပဳရမယ္။

ကဲ လူ႔ေလာက မွာလည္း စဥ္းစားၾကည့္။ သား သမီးေတြသာ မကဘဲ ေျမးေတြ ျမစ္ေတြအထိ တစ္စု တစ္ေဝးႀကီး ျဖစ္ခ်ိန္ဆုိတာ ဘယ္လုိ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ျဖစ္တာလဲ။ ဘဝ ေရခန္းခ်ိန္ ေရာက္လုိ႔ ျဖစ္တာဗ်။ ဒါကုိ သတိမထားဘဲ ေပ်ာ္ေနၾကတုန္း ဆုိရင္ ဘာေပ်ာ္နည္း ေပ်ာ္တာလဲ၊ ရွင္းရွင္း ေျပားရရင္ “ လူေပ်ာ္လား၊ ငါးေပ်ာ္လား” ဆုိျပီး ဆရာေတာ္က စကားကုိ ခဏရပ္လုိက္ေတာ့ ကပိၸယႀကီးေတြ ျငိမ္လုိ႔။

ခဏေနမွ ကပၸိယႀကီးက “ ဆရာေတာ္ကသာ ၾကားေကာင္းေအာင္ “ငါးေပ်ာ္ ေပ်ာ္တယ္”လုိ႔ ဆုိေပမယ့္ အမွန္ကေတာ့ ငါးဆုိတာ တိရစၧာန္ပဲဘုရား။ လက္စသတ္ေတာ့ တပည့္ေတာ္တုိ႔ တစ္ေတြဟာ ကုိယ္တုိင္လည္း တိရစၧာန္ေပ်ာ္နည္းနဲ႔ ေပ်ာ္ခ်င္ေနၾကျပီး သူမ်ားေတြ တိရစၧာန္ေပ်ာ္ ေပ်ာ္ေနၾကတာကုိ အဟုတ္ႀကီး မွတ္ျပီး အားက်မိ ေနၾကတာကုိးဘုရား” လုိ႔ ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။

ေအး-ျပဳခဲ့တဲ့ ကံေဟာင္း အေထာက္အပံ့ ေကာင္းလုိ႔ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြ အေျခအရံေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေပါမ်ားေနေန အုိလာျပီ ဆုိမွေတာ့ ခံစားႏုိင္စြမ္းလည္း မရွိၾကေတာ့ပါဘူး။ ဒါေတြကုိ အဟုတ္မွတ္ျပီး သာယာ စြဲလမ္း ေနၾကမယ္ ဆုိရင္လည္း အုိကံဆုိးေတြ အျဖစ္နဲ႔ ေနာက္ဆုံးမွာ ေသကံ ဆုိးေတြ ျဖစ္ၾကရမွာပဲ။ ေရွးက ျမန္မာႀကီးေတြ နာနာ ၾကည္းၾကည္း ဆဲၾကတဲ့ စကားတစ္ခုမွာ “ေသျခင္းဆုိး” ဆုိတာ ရွိတယ္မဟုတ္လား။ အဲဒါ ဒီလုိလူမ်ိဳးေတြကုိ ေျပာတာပဲ။

အေလာင္းေတာ္ၾကီးေတြ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္ လာၾကတဲ့အခါ ထီးနန္း စည္းစိမ္ေတြကုိ စြန္႔ျပီး တရားနဲ႔ ေမြ႔ေလ်ာ္ ၾကတယ္။ ေတာထြက္ ၾကတယ္ဆုိတာ ၾကားဖူးၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ေလာက စည္းစိမ္ ေတြထဲမွာ ဘုရင့္ စည္းစိမ္ထက္ ဘယ္ဟာ သာႏုိင္ဦးမွာလဲ။ ဒါေတြကုိ သာယာေနရင္ အုိကံေတြ၊ ေသျခင္း ဆုိးေတြ အျဖစ္နဲ႔ နိဂုံးခ်ဳပ္ ၾကရမွာစုိးလုိ႔။ ဒါေတြကုိ စြန္႔ျပီး အုိကံေကာင္းသူ အစစ္ ျဖစ္ေအာင္ တရားနဲ႔ ေမြ႔ေလွ်ာ္ သြားၾကတာေပါ့”လုိ႔ အက်ယ္တဝင့္ မိန္႔ၾကားေတာ္ မူပါတယ္။

ေခါင္းရင္းပုိင္းမွာ ထုိင္ေနတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီး တစ္ပါးကလည္း “ ကဲ- ကပၸိယတုိ႔ ဒီေန႔ စကားဝုိင္းကျဖင့္ တုိ႔ တစ္ေတြ သတိ မထားမိတဲ့ အခ်က္ေတြကုိ အေရးတႀကီး သတိေပးလုိက္တာပဲ။ “ဥယ်ာဥ္ဆရာေတာ္” ေျပာတာမွန္တယ္ ။

“ပုဗၺဏွသုတ္” မွာ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာထားတဲ့ “သုနကၡတၱံ”စတဲ့ ဂါထာမွာ ဆုိထားတာရွိတယ္။ “သုစရုိက္”တရားမ်ား အားထုတ္ေနသူဟာ အျမဲတမ္း နကၡတ္ (ဇာတာ စန္းလဂ္) ေကာင္းေနသူ၊ မဂၤလာအပါင္း အျမဲတမ္း ခေညာင္းေနသူ ျဖစ္ရုံမွ်မက အခ်ိန္တုိင္း ခဏတုိင္း မေကာင္းမရွိ အေကာင္း အတိသာ ျဖစ္တယ္၊ သုစရုိက္ ပြားျပီး တရားနဲ႔ ေမြ႔ေလ်ာ္သူ မွန္သမွ် အုိကံသာ မကဘူး၊ နာကံေတြ၊ ေသကံေတြ၊ ဘဝကူး ကံေတြကစျပီး နိဗၺာန္ ရသည္အထိ ကံေကာင္း ၾကသူေတြျဖစ္မွာ မလြဲဘူး။ အဲ တုိ႔တစ္ေတြ သာသနာႀကဳံတုန္း လူျဖစ္တုန္းမွာ အုိးျခင္းဆုိး၊ နာျခင္းဆုိး၊ ေသျခင္းဆုိးေတြ မျဖစ္ၾကဘဲ တစ္သံသရာလုံး ကံေကာင္းသူေတြ ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔သာ မေမ့ မေလ်ာ့ၾကနဲ႔” လုိ႔ မိန္႔ၾကား လုိက္တဲ့အခါ တစ္ေက်ာင္းလုံး သာဓုသံေတြ လႊမ္းသြားပါေတာ့တယ္။


ဓမၼေဘရီ ီအရွင္ဝီရိယ(ေတာင္စြန္း)


၂၀၁၀-ခု၊ ဒီဇင္ဘာလ ၃-ရက္၊ ေသာၾကာေန႔။

http://ashinsirinda.com/