သာမေဏေက်ာ္ ရွင္သံကိစၥည္း
သာ၀တၳိျပည္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္မွ ရဟန္းေတာ္သံုးက်ိပ္(၃၀)တို႔သည္ ဘုရားရွင္ထံမွ တရားေတာ္နာယူျပီး၊ ရွင္သာရိပုတၱရာ၏ ညြန္ၾကားခ်က္ျဖင့္ သမေဏေက်ာ္ ရွင္သံကိစၥကို ေခၚေဆာင္ကာ ဦးခ်ျပီး၊ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္မွ ထြက္ခြါ၍ (၂၁)ယူဇနာေ၀းေသာ အိမ္ေျခ (၆၀၀၀)ရွိသည့္ ေတာရေဂါစရဂါမ္ ရြာၾကီးသို႔ ၾကြခ်ီေတာ္မူၾကသည္။
ရွင္သံကိစၥသည္ သမေဏေက်ာ္ တစ္ပါးျဖစ္ျပီး၊ သာ၀တၳိျပည္သား သူၾကြယ္မ်ိဳးမွ ဆင္းသက္လာသူ ျဖစ္သည္။ သာမေဏေလာင္းလ်ာ ကိုယ္၀န္အရင့္အမာႏွင့္ မိခင္ကြယ္လြန္၍ မီးရိႈ႕ေသာအခါ တစ္ကိုယ္လံုး ေလာင္က်ြမ္းသြားေသာ္လည္း မိခင္၀မ္းဗိုက္မွာ မီးမစြဲဘဲ က်န္ရွိေနသျဖင့္ တံစူး၀ါးျဖင့္ ႏွစ္ေနရာ သံုးေနရာထိုးဆြျပီး၊ မီးက်ီးျဖင့္အံုးကာ ပစ္ထားၾက၏။
မီးရႈိ႕သမားတို႔သည္ ေနာက္တစ္ရက္ မီးျငိမ္းသတ္ရန္အလာ မီးက်ီးပံုေပၚ၌ ခ်မ္းသာစြာ ေလ်ာင္းစက္ေနေသာ ရုပ္လကၡဏာထူးျခားသည့္ သားငယ္ကို ျမင္ေတြ႔ၾကရသည္။ အလြန္ထူးဆန္းအံ့ၾသျခင္းျဖစ္ကာ ရြာသို႔ယူေဆာင္၍ နိမိတ္ဖက္ဆရာမ်ားကို ေမးျမန္းၾက၏။
နိမိတ္ဖက္ဆရာက….. “ဤသူငယ္သည္ ၾကီးျပင္းလာေသာအခါ လူ႔ေဘာင္၌ေနလွ်င္ ေဆြ(၇)ဆက္ မ်ိဳး(ရ)ဆက္ ဆင္းရဲမြဲ ငတ္လိမ့္မည္။ ရဟန္းျပဳလွ်င္ အျခံအရံ ရဟန္း(၅၀၀)ႏွင့္ သြားလာလွည့္လည္လိမ့္မည္” ဟု ေဟာကိန္းထုတ္လိုက္၏။
ေဆြမ်ိဳးမ်ားက ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ထားရာ သိနားလည္ေသာ အရြယ္သို႔ ေရာက္လွ်င္ မိမိျဖစ္ေၾကာင္းစံုကို သိရသည္ႏွင့္ သံေ၀ဂျဖစ္ကာ (၇)ႏွစ္သား အရြယ္တြင္ အရွင္သာရိပုတၱရာထံတြင္ ရွင္သာမေဏ ျပဳခဲ့၏။ ရွင္သာမေဏေလာင္းလ်ာသည္ ‘ေကသာ၊ ေလာမာ၊ နခါ၊ ဒႏၱာ၊ တေစာ’ ဟူေသာ ကာယာႏုပႆနာ ‘တစပဥၥက’ ကမၼ႒ာန္းကို ရြတ္ဆိုႏွလံုးသြင္းရာ ရွင္ျပဳရန္ ဆံခ်ေနစဥ္ပင္ ပဋိသမၻိဒါေလးတန္ႏွင့္ တကြ ရဟႏၱာ ျဖစ္သြား၏။ ရဟႏၱာ ကိုရင္ေလးသံကိစၥသည္ ေမတၱာ၀ိဟာရ ဘာ၀နာကို အထူးပြါးမ်ားေလ့ရွိသည္။
ကပၸိယၾကီးေၾကာင့္… ရဟန္းေတာ္သံုးက်ိပ္(၃၀) တို႔လည္း သတ္မွတ္ထားေသာ ေတာသို႔ေရာက္ေသာအခါ ေဂါစရဂါမ္ ဒကာ ဒကာမမ်ားက ေက်ာင္းကန္မ်ား စီမံ၍ ေလွ်ာက္ထားၾကသျဖင့္ ထိုရြာတြင္ ၀ါကပ္ရန္ ဆံုးျဖတ္ၾက၏။
၀ါဆိုၾကေသာေန႔တြင္… “ငါ့ရွင္တို႔၊ ငါတို႔ဟာ ဘုရားရွင္ထံမွ ကမၼ႒ာန္းယူလာျပီး၊ ေပါ့ေပါ့ဆဆေနလို႔ မျဖစ္ဘူး။ ငါတို႔မွာ ဘုရားရွင္အား ပဋိပတ္ တရားအလုပ္ျဖင့္ ပူေဇာ္တာကလြဲ၍ တစ္ျခားနည္း မရွိဘူး။ ဒီေတာ့ ဆြမ္းခံခ်ိန္၊ မေထရၾကီးထံ ခ်ဥ္းကပ္တဲ့အခ်ိန္ကလြဲလို႔ က်န္တဲ့အခ်ိန္မွာ တစ္ေနရာတည္း ႏွစ္ပါးမေနၾကစတမ္း” ဟု အခ်င္းခ်င္း ကတိက၀တ္ျပဳကာ ကမၼ႒ာန္းတရား ရႈပြါးၾကသည္။
ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ဆြမ္းခံရာမွအျပန္ လမ္းခုလတ္ ျမစ္ဆိပ္ကမ္း၌ ေရမိုးခ်ိဳးျပီးမွ သဲေသာင္ျပင္၌ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးေလ့ရွိၾကသည္။ တစ္ေန႔တြင္ သမီးအိမ္ေထာင္သည္မ်ားကို မွီခိုစားေသာက္ေနရေသာ ဒကာၾကီးတစ္ဦးသည္ သမီးမ်ားအိမ္လွည့္ေျပာင္းကာ ၀မ္းေက်ာင္းေနရေသာ္လည္း ၀၀လင္လင္ မစားရသျဖင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ား ဆြမ္းစားရာအနီးသို႔ ခရီးၾကံဳေရာက္လာ၏။ သူ႔အတြက္ ဖက္ရြက္ၾကီးတစ္ရြက္ေပၚတြင္ တစ္ပါးလွ်င္ ဆြမ္းတစ္လုပ္က်စီ ဟင္းႏွင့္နယ္၍ ေပးစြန္႔ၾက၏။
မြန္ျမတ္ေသာ အစားမ်ားကိုစားျပီးလွ်င္ အလွဴအတန္း တစ္ခုခုက ၾကြလာသည္ဟုပင္ ယူဆကာ ေမးေလွ်ာက္ရာ အလွဴၾကီးအတန္းၾကီးမရွိ။ ေန႔စဥ္ပင္ ထိုသို႔ပင္ ေလာင္းလွဴၾကေၾကာင္း မိန္႔ေတာ္မူသည္ကို ၾကားရေသာအခါ သမီးမ်ားထံ သံဃာအလုပ္အေကြ်းလုပ္ေနရန္ ခြင့္ေတာင္းေလသည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားထံ ၀တ္ၾကီး၀တ္ငယ္ျပဳရင္း ေနလာခဲ့ရာ (၂)လခန္႔ရွိလွ်င္ ေက်ာင္းဆီယစ္ကာ ၀ျဖိဳးလာ၏။ သမီးမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ခ်င္ေနသည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ေလွ်ာက္ထားလွ်င္လည္း ခြင့္ျပဳခ်င္မွ ျပဳမည္အထင္ျဖင့္ မေလွ်ာက္ထားဘဲ၊ ‘စားၾကြင္းစား’ ဒကာၾကီးသည္ ေတာရေက်ာင္းမွ တိတ္တဆိတ္ ထြက္သြားေတာ့သည္။
‘ႏြားပိန္ထူေတာ့ လူေ၀ွ႔’ ဆိုသလို ထိုကပၸိယၾကီး သမီးထံ သြားရမည့္ လမ္းခရီးၾကား၌ ခိုးသား(၅၀၀) ခိုေအာင္းလ်က္ရွိၾကသည္။ ထိုခိုးသား(၅၀၀)တို႔သည္ ေတာေစာင့္နတ္မင္းအား လူ၏အေသြးအသားတို႔ျဖင့္ ယစ္ပူေဇာ္ရန္ (၇)ရက္တိုင္တိုင္ လူရွာ၍ မရႏိုင္ရွိေနၾက၏။ ေခါင္းေဆာင္မွာ သစ္ပင္ထိပ္ဖ်ားတတ္၍ လူသြားလူလာ ေစာင့္ၾကည့္ေနခိုက္ ထိုကပၸိယၾကီးေရာက္လာ၍ ၀ိုင္း၀န္းဖမ္းဆီးၾကေလသည္။ မီးပံုၾကီးကိုဖိုကာ လူကိုထိုးသတ္ကင္ရန္ တံက်င္မ်ား ျပဳလုပ္ေနသည္ကို ျမင္၍ အေၾကာင္းစံု ေျပာဆိုေနသည္မ်ားကို ၾကားသိရေသာအခါ ထိုကပၸိယက ေသေဘးမွ လြတ္ေျမာက္ရန္ ဉာဏ္ဆင္၍ …
“အေမာင္တို႔၊ ကြ်ႏ္ုပ္ဟာ ထမင္းက်န္စားရတဲ့ စားၾကြင္းစား လူယုတ္ပါ။ ဟိုေတာထဲမွာ ခတၱိယမင္းသားက ရဟန္း၀တ္လာတဲ့ ရဟန္း(၃၁)ဦး ရွိပါတယ္။ ထိုသူမ်ိဳးကို သတ္၍ ယဇ္ပူေဇာ္လွ်င္ သင္တို႔၏အရွင္သခင္ နတ္မင္းၾကီး ပို၍ေက်နပ္ပါလိမ့္မည္”ဟု ေျပာဆိုကာ ခိုးသားမ်ားအား ေတာရေက်ာင္းသို႔ ေခၚေဆာင္လမ္းညႊန္ေလသည္။ ‘ႏြားပိန္ထူေတာ့ လူေ၀ွ႔’ ဆိုသကဲ့သို႔ သနား၍ ေစာင့္ေရွာက္ေက်ြးေမြးထားသူကပင္ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားအား ဒုကၡေပးတတ္ၾက၏။ တရားအင္အားေခါင္းပါး အားႏြဲ႔သူမ်ားႏွင့္ အတူေနၾကေသာ ေယာဂီတို႔ သတိျပဳရန္ျဖစ္သည္။ ထိုလူမ်ိဳး၏ ေစတနာျဖင့္ ကူညီေစာင္းေရွာက္မႈသည္ပင္လွ်င္ ေယာဂီမ်ားအား ၾကီးစြာေသာ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္တတ္သည္။
ရဟန္းေတာ္မ်ားလည္း သင့္ေလ်ာ္ရာ၌ အသီးသီး တရားရႈမွတ္ေနၾကရာ ရုတ္တရက္ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို မေတြ႔မျမင္ရသျဖင့္ ခိုးသူၾကီးက “ဘယ္မွာလဲ ရဟန္းေတာ္ေတြဆိုတာ” ဟုေမးလွ်င္ လွ်ိဳ႕၀ွက္အခ်က္ေပးေသာ ေက်ာက္စည္ၾကီးအေၾကာင္းကိုပါ ထုတ္ေဖာ္ညႊန္ျပ၍ ေက်ာက္စည္ထိုးလိုက္ရာ ရဟန္းေတာ္မ်ားလည္း အသီးသီး ဟိုမွသည္မွ ၾကြလာေတာ္မူရ၏။ ေက်ာင္း၀င္းအလည္ရွိ ေက်ာက္ဖ်ာၾကီးေပၚ၌ စုေ၀းေတာ္မူလာၾကသည္။
သံဃာ့မေထရ္ၾကီးက မည္သူက မည္သည့္အတြက္ ေက်ာက္စည္ထိုးေၾကာင္း ေမးေတာ္မူ၍ ခိုးသူၾကီးက ယဇ္ပူေဇာ္ရန္ ရဟန္းတစ္ပါးအလိုရွိေၾကာင္း ေျပာျပသည္ကို ၾကားသိေတာ္မူလွ်င္ …. “ငါ့ရွင္တို႔၊ ညီေတာ္ ေနာင္ေတာ္အားလံုးႏွင့္စပ္၍ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ကိစၥမွန္သမွ် ငါေနာင္ေတာ္ၾကီးမွာ တာ၀န္ရွိတယ္။ ငါသည္ သင္တို႔၏ကိုယ္စား အသက္စြန္႔ရန္ လိုက္ပါသြားမယ္။ အားလံုးရဲ့ အႏၱရာယ္ မျဖစ္သင့္ဘူး။ စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္ခ်မ္းသာနဲ႔ ရဟန္းတရားကိုသာ ၾကိဳးစား အားထုတ္ရစ္ၾကပါ” ဟု မွေတာ္မူ၏။
က်န္ရဟန္းေတာ္မ်ားကလည္း “ေနာင္ေတာ္၏ ကိစၥဟူသည္ ညီငယ္၏ တာ၀န္သာ” ဟု အသီးသီး ေျပာဆိုတားျမစ္ကာ “ငါသာလွ်င္ အေသခံမည္” ဟု တညီတညြတ္တည္း ေျပာဆိုလာၾက၏။ ထိုသို႔ တစ္ပါးျပီးတစ္ပါး ေျပာဆိုကန္႔ကြက္ လုယက္ေျပာဆိုသည္ကို ျမင္ရေသာ သံဃာ့ပရိႆတ္အစြန္းမွ သံကိစၥ သာမေဏငယ္သည္ သကၤန္းကို လက္ကေတာ့တင္ကာ ေနရာမွထလ်က္….
သံကိစၥသာမေဏ .. “ေလွ်ာက္ထားပါရေစဘုရား။ အရွင္ဘုရားအားလံုး သည္းခံေတာ္မူၾကပါ။ တပည့္ေတာ္သာလွ်င္ အရွင္ဘုရားတို႔အတြက္ အသက္စြန္႔ရန္ လိုက္ပါသြားပါရေစ”။
ရဟန္းမ်ား… “မဟုတ္ဘူး ငါ့ရွင္၊ သင့္ကို ထည့္လိုက္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ တို႔ေတြအားလံုးသာ ေသခ်င္ေသသြားပါေစ။ သင့္ကို ထည့္လို႔ မျဖစ္ပါဘူး”။
သာမေဏ… “ဘာ့ေၾကာင့္ပါလဲ ဘုရား”။
ရဟန္းမ်ား… “ငါ့ရွင္၊ သင္ဟာ ငယ္ေသာ္လည္း တရားစစ္သူၾကီး အရွင္သာရိပုတၱရာရဲ့ တပည့္တစ္ဦးျဖစ္တယ္။ ငါ့တပည့္ေလးကို ေခၚသြားျပီး၊ သူခိုးလက္ကို ၀ကြက္အပ္တယ္လို႔ အေျပာမခံပါရေစနဲ႔။ ငါ့ရွင္ ေအးေအးေနပါ”။
သာမေဏ… “ဒါေတြ ရွိပါေစဘုရား။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ တပည့္ေတာ္ဆရာ့ထံ အရွင္ဘုရားမ်ားတို႔ကို ေစလႊတ္တာ၊ တပည့္ေတာ္ဆရာကလည္း တပည့္ေတာ္ကို ေခၚသြားရန္ မိန္႔ေတာ္မူတာဟာ ဒီကိစၥကို ျမင္ေတာ္မူၾကလို႔သာ ျဖစ္ပါတယ္။ စဥ္းစားေတာ္မူၾကပါ။ တပည့္ေတာ္ ခုပဲလိုက္သြားပါ့မယ္။ တပည့္ေတာ္အေပၚမွာ အျပစ္ၾကီး အျပစ္ငယ္မ်ား ရွိခဲ့လွ်င္သာ သည္းခံခြင့္လႊတ္ေတာ္မူၾကပါဘုရား”။
သံကိစၥသာမေဏသည္ မတ္တတ္ရပ္ရွိခိုးရာမွ ထိုင္ခ်ကာ ရဟန္းေတာ္မ်ား အားလံုးအား ရိုေသစြာဦးခ်၍ ခိုးသူၾကီးမ်ားႏွင့္အတူ လိုက္ပါသြား၏။ မည္သူကမွ် သူ႔စကားကို ဟန္႔တား၍ မရဘဲ၊ မ်က္ရည္စက္လက္ႏွင္ၾကည့္၍သာ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္။ သံဃာ့မေထရ္ၾကီးကမူ ၾကံရာမရ ေခါင္းငံု႔ေနရာမွ ရုတ္တရက္ထကာ ၾကိဳးတုတ္ေခၚေဆာင္သြားေသာ ခိုးသူၾကီးေနာက္သို႔လိုက္၍ …. “ဒါယကာ၊ ဟိုေရာက္လွ်င္ မီးဖို၍ တံက်င္လွ်ိဳသတ္ရန္ ဟန္ျပင္ေျခာက္လွန္႔ျပီး၊ ကိုရင္ေလးကို ျပန္လႊတ္လိုက္ပါ။ သင္အလိုရွိတဲ့ကိစၥ ျဖစ္ရပါေစ့မယ္” ဟု ေမတၱာရပ္ခံလိုက္ပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ မရေတာ့ေခ်။
ခိုးသူၾကီးသည္ မိမိတို႔ေတာစခန္းသို႔ ေရာက္လွ်င္ ငယ္သားမ်ားအား မီးဖိုခိုင္းထား၏။ တံက်င္မ်ားကိုလည္း အသပ္ခိုင္းထား၏။ ယဇ္ပူေဇာ္ရန္ အမ်ိဳးမ်ိဳး စီမံေနခိုက္ သာမေဏအား မိမိအနီးတါင္ ေခတၱထိုင္ေနေစသည္။ ခိုးသူၾကီး၏ သန္လ်က္ႏွင့္ သာမေဏငယ္၏ ေမတၱာ၊ သာမေဏငယ္လည္း မည္သို႔မွ် လြတ္ေျမာက္ရန္ မၾကီဳးစား မၾကံစည္ေတာ့ဘဲ၊ အခ်ိန္ရခိုက္ေလးတြင္ မိမိႏွလံုးသြင္းျမဲ ‘ေမတၱာကမၼ႒ာန္း’ကိုသာ ပြါးမ်ား၀င္စားေနလိုက္၏။ ခိုးသူၾကီးကိုလည္း ျခံဳ၍ ေမတၱာပါြးမ်ားေနလိုက္၏။ “သတၱ၀ါဟူသည္ ကံသာလွ်င္ ကိုးကြယ္ရာရွိေပ၏။ အားလံုး ခ်မ္းသာၾကပါေစ” ။
သာမေဏငယ္သည္ မည္သူ႔အေပၚမွ် အျပစ္မတင္၊ ‘ကံစီရင္သလို ခံရေတာ့မည္’ ဆံုးျဖတ္ကာ ျငိမ္သက္စြာ ေမတၱာဈာန္၀င္စားေနခိုက္ ခိုးသူၾကီးသည္ သာမေဏငယ္၏ ေနာက္နားသို႔ အသာတိုးသြားျပီး၊ သန္လ်က္ကို အိမ္မွထုတ္လိုက္၏။ အသြားႏွစ္ဘက္ ထက္လွေသာ သန္လ်က္ကို လက္ႏွင့္ ေကာင္းစြာဆျပီးေနာက္ အံၾကိတ္လ်က္ သာမေဏငယ္၏ ေက်ာကုန္း၌ အားကုန္ထိုးသြင္းလိုက္ေလ၏။ သို႔ရာတြင္ သာမေဏငယ္မွာ တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္။ မာေက်ာလွေသာ သန္လ်က္သည္သာလွ်င္ အသြားခ်င္းထိမတတ္ လိပ္ေခြ၍သြား၏။ ခိုးသူၾကီးသည္ သူထိုးပံု ဟန္မက်၍ ျဖစ္မည္ အထင္ျဖင့္ လိပ္ေခြသြားေသာ သန္လ်က္သြားကို အားကုန္ရိုက္ေဆာင့္ျပီး ေျဖာင့္ကာ ပို၍ ခက္ထန္ေသာ ေဒါသျဖင့္ ေနာက္တစ္ခ်က္ ဆင့္၍ ထိုးလိုက္၏။ သန္လ်က္မွာ ထန္းရြက္ကဲ့သို႔ ေပ်ာ့ေခြလိပ္ကာ အရိုးထိေအာင္ ေကြးေကာက္သြားျပန္သည္။
ခိုးသူၾကီးသည္ ေဒါသအမ်က္ ေျခာင္းေျခာင္းထြက္ရာမွ ေခြ်းသီးေခ်ြးေပါက္မ်ား က်ကာ အတန္ၾကာ မႈိင္ေတြခ်၍ စဥ္းစားေန၏။ သာမေဏငယ္ကား ခိုးသူၾကီး လုပ္ေနသည္ကို သိပံုမရေခ်။ ‘ငါ၏သန္လ်က္ကား ေရွးအခါက ေက်ာက္ဖ်ာျဖစ္ေစ၊ ရွားသားႏွစ္ပင္ျဖစ္ေစ၊ ထိုးခုတ္လိုက္လွ်င္ သစ္ဥကဲ့သို႔ရွိ၏။ ယခုမူ ႏွစ္ၾကိမ္တိုင္တိုင္ လိပ္၍ေခြသြား၏။ ဤငါ့သန္လ်က္သည္ စိတ္မရွိေသာ္လည္း ဤသာမေဏငယ္၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို သိ၏။ ငါကား စိတ္ရွိသူ လူပင္ျဖစ္လ်က္ သာမေဏငယ္၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို မသိ။ မိုက္မဲလွေခ်တကား’ ဟု စဥ္းစားကာ သန္လ်က္ကို ခ်က္ခ်င္း လႊင့္ပစ္ကာ သာမေဏငယ္၏ ေျခရင္း၌ ၀ပ္စင္းရွိခိုးလ်က္…
“အရွင့္သား၊ အကြ်ႏ္ုပ္တို႔မွာ စီးပြါးဥစၥာ အသျပာေငြ တည္းဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ဤေတာအုပ္မွာ က်င္လည္က်က္စားေနခဲ့ပါတယ္။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ကို အေသးကျမင္လွ်င္ ေထာင္ႏွင့္ခ်ီျပီး အုပ္စုဖြဲ႔ကာ လာၾကသူမ်ားပင္လွ်င္ ေၾကာက္ရြံ႕တုန္လႈပ္ၾကရပါတယ္။ စကားတစ္ခြန္း ႏွစ္ခြန္းမွ်ပင္ မေျပာႏိုင္ဘဲ၊ က်က္ေသ ေသၾကရတယ္။ သင့္မွာကား စိုးရိမ္စိတ္မွ်ပင္ မေပၚ။ သင့္မ်က္ႏွာမွာလည္း ဖို၀မွာတင္ေသာ ေရႊစင္၊ ရႊန္းရႊန္းပြင့္ေသာ မဟာေလွကားပန္းလို လန္းဆန္းၾကည္လင္လွပါဘိတယ္။ အေၾကာင္း ဘယ္လိုပါလဲ အရွင့္သား…..”။
သာမေဏငယ္သည္ စင္စစ္ အာသေ၀ါကုန္ျပီးေသာ ရဟႏၱာျဖစ္၏။ ေသျခင္းကိုလည္း မေၾကာင္းၾက၊ ရွင္ျခင္းကိုလည္း မေတာင္းတ။ စိုးရိမ္ေသာက ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းကင္းပံုကို ေဟာျပေတာ္မူရာ ခိုးသား(၅၀၀)လံုး ထိုေနရာ၌ပင္ သံေ၀ဂျဖစ္ကာ ရွင္သာမေဏ ျပဳၾကကုန္၏။
သံကိစၥသာမေဏငယ္သည္ ခိုးသား(၅၀၀)တို႔ကို ေနာက္ပါေခၚေဆာင္၍ (သီတင္းသံုးေဖၚမ်ား ေၾကာင္းၾက ပူပန္မႈ ျငိမ္းေစရန္) ေတာရေက်ာင္း သံဃာေတာ္မ်ားထံ ဦးစြာ ၀င္၍ ႏႈတ္ဆက္ကန္ေတာ့၏။ ထို႔ေနာက္ ဥပဇၩာယ္ဆရာ အရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္ ဘုရားရွင္ထံသို႔ သြားေရာက္ ကန္ေတာ့သည္။
ဘုရားရွင္က…
“သာမေဏ သံကိစၥ၊ သင့္မွာ တပည့္တပန္းေတြ (၅၀၀)ေတာင္ ရလာပါပေကာလား” ဟု မိန္႔ေတာ္မူကာ ခိုးသားမ်ားအားလည္း……
ေယာစ ၀ႆသတံ ဇီေ၀၊ ဒုႆီေလာ အသမာဟိေတာ။
ဧကာဟံ ဇီ၀ိတံ ေသေယ်ာ၊ သီလ၀ႏၱႆ ဈာယိေနာ။
“ခ်စ္သားတို႔၊ သင္တို႔တေတြ ခိုးဆိုးလုယက္ကာ သီလမရွိ၊ သမာဓိ မတည္ဘဲ၊ အသက္တစ္ရာ ရွင္ေနရတာထက္၊ ယခုကဲ့သို႔ သီလရွိျပီး၊ ေမတၱာဈာန္သမာဓိႏွင့္ တစ္ရက္ အသက္ရွင္ရျခင္းက အလြန္ပင္ အက်ိဳးမ်ားေပတယ္” ဟု ေဟာၾကားေတာ္မူရာ ခိုးသား(၅၀၀)လံုး ပဋိသမၻိဒါေလးတန္ႏွင့္တကြ ရဟႏၱာ ျဖစ္ေတာ္မူေလ၏။
ဤတရားေတာ္၌ အက်င့္သီလႏွင့္ ေမတၱာဘာ၀နာသည္ ပဓါန လိုအပ္ေၾကာင္းျဖစ္၏။
ဓမၼာစရိယ ဦးေ႒းလႈိင္
