ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာႏွင့္ နကၡတ္ေဗဒင္

ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာႏွင့္ နကၡတ္ေဗဒင္

VOA.ျမန္မာပိုင္းဇန္န၀ါရီလစတုတၳအပက္ထုက္လြင့္တဲ့ ရုပ္သံသတင္းသတင္းထဲမွာျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေဗဒင္, လကၡဏာ, အခါေတာ္ေပးစတဲ့ ယုံၾကည္မႈေတြဟာ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ပိုမ်ားလာေနေၾကာင္း ၾကည္႔ရႈ႕နားဆင္ မိလိုက္သည္။ ေထရ၀ါဒႏိုင္ငံ စစ္စစ္ျဖစ္ေနတဲ့ ျမန္မာႏိုင္မွာေတာင္….အခုလိုေဗဒင္, နကၡတ္,ယၾတာ,စတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြဟာ မီဒီယာမွ တစ္ဆင့္ ကမၻာတစ္၀ွမ္းသို႔တိုင္ျပန္႕ႏွံ႕ကုန္ၿပီ… ထုိအေၾကာင္းအရာေလးကို အေျခခံ၍ ေထရ၀ါဒႏွင့္ နကၡတ္ေဗင္ ယုံၾကည္မႈေတြကို သိသမွ် ေရးသား လုိက္ျခင္းပါ။

ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာႏွင့္ ေရာေႏွာယုံၾကည္မႈမ်ားတြင္ နကၡတ္ေဗဒင္ယုံၾကည္မႈမ်ားသည္ တစ္အပါ၀င ္ျဖစ္သည္။ ထိုေဗဒင္က်မ္းမ်ားကို အိႏၵိယတုိင္းရင္းသား ျဗာဟၼဏဘာသာ၀င္ပုဏၰားမ်ား သယ္ေဆာင္လာရာမွ ျမန္မာ လူမ်ိဳးမ်ား အေမြရလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
ျမန္မာမင္းမ်ားလက္ထက္အခါက ေဗဒင္လိုက္စားသူမ်ား ေပါမ်ားလွသည္။ ထိုလိုက္စားသူမ်ားတြင္ ေထရ၀ါဒ ရဟန္းေတာ္မ်ားကိုလည္း ေတြ႔ျမင္ႏိုင္သည္။ ရဟန္းေတာ္တို႔သည္ ေဗဒင္ပညာျဖင့္ အသက္ေမြးမႈမျပဳေကာင္း ေသာ္လည္း ေဗဒင္ပညာကို “ေလာကီေရးရာ သိမွတ္စရာ အတက္ပညာ” တစ္ခုအေနျဖင့္ ေလ့လာလိုက္စား ခဲ့ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ေသာရဟန္းေတာ္တို႔က ဒကာ, ဒကာမတို႔၏ ေလာကီအမႈကိစၥ အခက္အခဲမ်ားကို ေဗဒင္ ပညာျဖင့္ ကူညီေျဖရွင္းခဲ့သည္လည္းရွိပါသည္။
ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားသည္ ရတနာသုံးကို အသက္ထက္ဆုံး ယုံၾကည္သိမွတ္ ကိုးကြယ္သူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာမွန္လွ်င္ ဘုရား, တရား, သံဃာ-ဟု ဆိုအပ္ေသာ ရတနာသုံးရပ္ အေပၚ ခ်ြင္းခ်က္မရွိ ခိုင္ၿမဲေသာ သဒၶါတရားျဖင့္ ယုံၾကည္ရမည္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေထရ၀ါရဗုဒၶဘာသာ၀င္ တို႔သည္ ေထရ၀ါဒပိဋကတ္ေတာ္ႏွင့္ ဆန္႔က်င္ေသာ အယူအဆမ်ား, ပရိယတၱိ, ပဋိပတၱိ၀န္ေဆာင္ မေထရ္ႀကီး မ်ား မႏွစ္သက္သည္႔ ယုံၾကည္မႈ႕,စြဲလမ္းမႈ႕မ်ားကို ႏွလုံးသားထဲသို႔ ၀င္ေရာက္လာျခင္း မရွိေအာင္ ပယ္ထုက္ပစ္ရမည္ျဖစ္သည္။
ရတနာသုံးပါးကို ယုံၾကည္သိမွတ္ ကိုးကြယ္ပါ၏ဟု သရဏဂုံေဆာက္တည္ထားေသာသူသည္ ဘုရားရွင္၏ အလိုေတာ္က်မဟုတ္ေသာ ေထရ၀ါဒျမတ္ဓမၼႏွင့္ ဆန္႔က်င္ေသာ အယူအဆအစြဲမ်ားကို ယုံၾကည္ေန ျခင္းသည္ ေထရ၀ါရဗုဒၶဘာသာ၀င္ေကာင္းတစ္ဦး ျဖစ္မည္မဟုတ္ပါ။

ေဗဒင္က်မ္းမ်ားကို စီရင္ေရးသားခဲ့ေသာ ျဗဟၼဏပုဏၰားမ်ားမွာ “သာသနာပ ပုထုဇဥ္” မ်ားသာျဖစ္ၾကသည္။ ထိုသူတို႔မွာ ကိေလသာ မကုန္ခမ္းေသးေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသာျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုသူတို႔ေရးသားေသာ ေဗဒင္ဆိုင္ရာ နကၡတ္တာရာ အယူအဆတို႔သည္လည္း “ပရမတၳသစၥာ” ျဖစ္မည္မဟုတ္ေပ။ ပုထုဇဥ္ဟူသည္မွာ ကိေလသာမကုန္ခမ္းေသးေသာေၾကာင့္ စိတ္ကူးရွိရာ ဆႏၵစြဲျဖင့္ေရးသားၾက မည္သာျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ေဗဒင္သုံးပုံ ေဆာင္ၾကေသာ ပုဏၰားတို႔၏စကားမ်ားမွာလည္း ပစၥဳပၸန္, သံသရာ ႏွစ္ျဖာအတြက္ အက်ိဳးမရွိပုံ၊ အေျခအျမစ္ကင္းမဲ့ပုံတို႔ကို ျမတ္ဗုဒၶသည္ ၀ါေသ႒ပုဏၰားႏွင့္ ဘာရဒြါဇပုဏၰား တို႔အား ေတ၀ိဇၨသုတ္ ေတာ္၌ မိန္႔ၾကားထားသည္ကို ေတြရသည္။ ျမတ္ဗုဒၶ(၄၅) တိုင္တိုင္ေဟာၾကား ေတာ္မူခဲ့ေသာ ပိဋကတ္ေတာ္ႏွင့္ ျဗဟၼဏပုဏၰားမ်ား စီရင္ေရးသားေသာ ေဗဒင္နကၡတ္က်မ္းမ်ားသည္ အေရွ႕ႏွင့္ အေနာက္ပမာ မ်ားစြာဆန္႔က်င္ ျခားနားမႈမ်ားရွိေၾကာင္း ေလ့လာေတြ႔ရွိႏိုင္သည္။

မိရိုးဖလာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္အမ်ားစုသည္ လူတစ္ေယာက္ဖြားျမင္လာလွ်င္ ဇာတာရက္ခ်ဳပ္ ျပဳလုပ္ေသာအေလ့ ရွိၾကသည္။ ကေလး၏ေမြးေန႔ , ေမြးရက္ , အခ်ိန္ , နာရီ , ေနတက္, ေရတက္-စသည္တို႔ကို အဓိကထား၍ မွတ္သားၾကသည္။ ဤအေလ့အထမွာ ထိုျဗဟၼဏပုဏၰားတို႔၏ ေလာင္းရိပ္မိထားျခင္းသာျဖစ္သည္။ ကမၻာေပၚတြင္ ဇာတာရက္ခ်ဳပ္မရွိဘဲ ထိပ္တန္းေရာက္ေနသူ အမ်ားအျပားရွိပါသည္။
သတၱ၀ါတို႔၏ျဖစ္တည္မႈသည္ နကၡတ္ေဗဒင္တို႔၏ ဇာတာရက္ခ်ဳပ္အတိုင္း ျဖစ္လာသည္မဟုတ္ပါ။ ကံၾကမၼာ အတိုင္းသာ ျဖစ္လာရျခင္းျဖစ္ပါသည္။
သာဓကအားျဖင့္ျပရလွ်င္ သိဒၶတၳမင္းသားနွင့္အတူ ဖြားဖက္ေတာ္ ခုနစ္ေယာက္သည္ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ေမြးဖြားလာၾကသည္။ ဤတစ္ခ်ိန္တည္း ေမြးဖြားလာၾကျခင္းေၾကာင့္ တကယ္ဆို….ေဗဒင္ကိန္းဂဏန္းအလို ဇာတာခြင္တူညီၾကမည္သာျဖစ္ေပသည္။ သိဒၶတၳမင္းသားဘုရား ျဖစ္လွ်င္ က်န္ဖြားဖက္ေတာ္မ်ားလည္း ဘုရားျဖစ္သင့္သည္ဟူေသာ ေမးခြန္းထုက္စရာျဖစ္မေနဘူးလား? သုိ႔ေသာ္ ကာဠဳဒါယီတို႔က ရဟႏၱာသာ ျဖစ္ၾကရသည္။ ဤသည္မွာ သတၱ၀ါတို႔၏ျဖစ္တည္မႈသည္ မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္ ျဖည္႔က်င့္ခဲ့ေသာပါရမီ၊ ျပဳလုပ္ခဲ့ ေသာအတိက္ကံ၊ ပစၥဳပၸန္ကံတို႔ႏွင့္ သက္ဆိုင္ေၾကာင္း ဤသာဓကကို ၾကည္႔ေသာအားျဖင့္ သိရွိႏိုင္သည္။
ဇာတာ, ရက္ခ်ဳပ္ႏွင္ ကံၾကမၼာျခားနားေၾကာင္းကို ဤကဲ့သို႔လည္းႏႈိင္းယွဥ္ႏိုင္ပါသည္။
ဥတုနိယာမ, ဗီဇနိယာမ, ကမၼနိယာမ, ဓမၼနိယာမ, စိတၱနိယာမ ဟူေသာနိယာမ(၅)ပါးတြင္ “ကမၼနိယာမ” ဟူသည္မွာ ဗဟၼဏပုဏၰားမ်ား သတ္မွတ္ထားေသာ ရက္ရာဇာ, ျပႆဒါးအတိုင္း ျဖစ္ေနသည္မဟုတ္၊ သတၱ၀ါတို႔၏ ကံအတိုင္းသာ ျဖစ္ေနျခင္းျဖစ္သည္၊ ရက္ရာဇာ, ျပႆဒါး, နကၡတ္တာရာ, ၀ါရမိတၱဳတို႔က သတၱ၀ါတို႔၏ဘ၀ကို လႊမ္းမိုးႏိုင္မည္မဟုတ္၊ ကိေလသာမကုန္ေသးေသာ ျဗဟၼဏပုဏၰားတို႔၏ ေ၀ဒက်မ္းလာ အယူအဆမ်ားသည္ ကမၼနိယာမႏွင့္ဆန္႔က်င္ၿပီး အက်ိဳးတစ္စုံတစ္ရာမရွိေသာ ေဗဒင္ကိုယုံၾကည္သူတို႔အား မည္သို႔ေသာလူမ်ိဳးျဖစ္ေၾကာင္း အရွင္မဟာရ႒အေက်ာ္ အင္း၀စာဆုိေတာ္က ဘုရိဒတ္ဇာက္ေပါင္းပ်ိဳ႕၊ ပိုဒ္ေရ(၅၉)၌ “ အက်ိဳးမျမင္၊ ထုိေဗဒင္ကို၊ ဆင္ျခင္မဲ့ၿမိဳ႕၊ သူမိုက္တို႔သာ၊ ယုံၾကည္စြာလိမ့္” ဟု ဆုံးမထားပါသည္။
ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာသည္ နကၡတ္ေဗဒင္ႏွင့္ပက္သက္၍ ျငင္းပယ္ျခင္းမျပဳခဲ့ေသာလည္း ျမတ္ဗုဒၶက လူသားတို႔ကုိ နကၡတ္ေဗဒင္ဆိုင္ရာ စြမ္းအားစု၏ ေက်းကြ်န္မျဖစ္သင့္ေၾကာင္း ဆုံးေတာ္မူခဲ့သည္။ လူသားတို႔သည္ ေန႔စဥ္ႀကဳံေတြ႔ေနရေသာ အခက္ခဲျပႆနာဟူမွ်ကို မိမိ၏ဉာဏ္စြမ္းႏွင့္ စိတ္စြမ္းအင္ကို အသုံးခ်ေျဖရွင္းနားလည္ရမည္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေထရ၀ါရဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားသည္ မိမိ၏ဉာဏ္ပညာႏွင့္ စိတ္စြမ္းအင္ကို အသုံးခ်ကာ ျပႆနာအားလုံးကို ေျဖရွင္းရမည္။ နတ္, ၀ိညာဥ္ေလာကသားမ်ားႏွင့္ ေဗဒင္ဆရာမ်ားကိုအားကိုးယုံၾကည္ ေနျခင္းသည္ လူသားတို႔၏ဘ၀ ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္မႈ၊ ဘာသာေရးႏွင့္ ဆိုင္ေသာ မဂ္ဉာဏ္, ဖိုလ္ဉာဏ္ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈကို အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ မျပဳႏိုင္သည္သာမက ဖီလာကန္႔လန္႕ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ လူသားသည္ မိမိ၏ဘ၀အခက္အခဲ, အက်ပ္အတည္းအားလုံးကို မိမိဘာသာေျဖရွင္းႏိုင္မွသာ ေျပလည္ေအးခ်မ္းမည္။ နတ္ေပး, ေဗဒင္ေမး, နကၡတ္တာရာ ေစာင့္ဆိုင္း လုပ္ကုိင္မည္ဆိုပါက မည္သည္႔အခါမွ ေျပလည္ေအးခ်မ္းမည္မဟုတ္။ ၿဂိဳဟ္, နကၡတ္,ၾကယ္, တာရာတို႔၏ စြမ္းအားက လူတို႔၏ေကာင္းက်ိဳးဆိုးျပစ္မ်ား ကို တစ္စုံတစ္ရာ ျပဳေပးႏိုင္စြမ္းမရွိဟု ျမတ္ဗုဒၶက ေအာက္ပါ အတုိင္း ဆုံးမမိန္႕ၾကားေတာ္မူခဲ့သည္။

နကၡတၱံ ပဋိမာေနႏၱံ၊ အေတၳာ ဗာလံ ဥပစၥဂါ၊
အေတၳာ အတၳႆ နကၡတၱံ၊ ကိံ ကရိႆႏၱိ တာရကာ။

“နကၡတ္ေကာင္း, အခါေကာင္းကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေသာ လူမိုက္ကို ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာ အက်ိဳးစီးပြားက ထိုလူမိုက္အား ေက်ာ္လြန္၍သြားသည္၊ ေကာာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာ အက်ိဳးစီးပြားကို လိုလားႏွစ္ၿခိဳက္ေသာသူသည္ ထိုေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာ အက်ိဳးစီးပြားကိုရျခင္းသည္ နကၡတ္ေကာင္း အခါေကာင္းပင္ျဖစ္၏ ။ ေကာင္းကင္၌ လွည္႔လည္သြားလာ လူပ္ရွားေနေသာ နကၡတ္, ၾကယ္တာရာတို႔သည္ လူတို႔၏ ေကာင္းက်ိဳးဆိုးျပစ္ကို ၿပီးေျမာက္ေအာင္ တစ္စုံတစ္ရာျပဳလုပ္၍ မေပးႏိုင္ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။”

ေထရ၀ါဒရွိ ကံ,ကံ၏အက်ိဳးတရားကို နားလည္ယုံၾကည္ႏိုင္ေသာ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားျဖစ္ၾကပါေစ…..
Posted by ကိုရင္ေလး

ဥပုသ္သည္နဲ႔ နတ္ျပည္

ဥပုသ္သည္နဲ႔ နတ္ျပည္

၀ါတြင္းကာလေတြမွာ ဗုဒၶျမတ္စြာရဲ့ သာသနာယဥ္ေက်းမႈ ၀ိနည္းေတာ္အရ ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ ၀ါဆုိ၀ါကပ္ၾကရပါ တယ္။ သံဃာေတာ္ အရွင္ျမတ္ေတြရဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဒီဓေလ့ကုိ အတုယူ အားက်ကာ ဗုဒၶသာသနာ၀င္ ဥပါသကာ၊ ဥပါသိကာမ ေတြကလည္း ၀ါတြင္းကာလမွာ ဥပုသ္သီလကုိ ေဆာက္ တည္ က်င့္သုံးၾကပါတယ္။ ဥပုသ္ေစာင့္သုံးမႈဟာ ျဖဴစင္တဲ့ ကုိယ္က်င့္ တရားနဲ႔ ျမင့္ျမတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ကုိ ခုိင္မာျမဲျမံေစတာမုိ႔ ေလာက၊ ဓမၼ နွစ္ဖက္လွတဲ့ အစဥ္အလာေကာင္းတစ္ခုပဲျဖစ္ပါတယ္။ အလြန္တရာ ျမတ္နုိး တန္ဖုိးထားတုိက္တဲ့ ဘာသာေရး ယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္ တစ္ခုလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

သီတင္းတစ္ပတ္လွ်င္ တစ္ရက္မွ် ဥပုသ္သီလ ေစာင့္သုံးရျခင္းဟာ ကိေလသာဒုစရုိက္ အညစ္အေၾကးေတြေၾကာင့္ စြန္းထင္ ညစ္ေပေနတဲ့ကုိယ္၊ ႏႈတ္၊ ႏွလုံး၊ ကံ(၃)ပါးစလုံးကုိ ဖြပ္ေလွ်ာ္သန္႔ရွင္း ျဖဴစင္ေစျခင္း ျဖစ္သလုိ အေၾကာင္းညီ အက်ိဳးေပးေကာင္းလုိ႔ ေခတၱခဏ ပုိင္ဆုိင္ခြင့္ ရထားတဲ့ရာထူး၊ ဂုဏ္သိန္၊ စည္းစိမ္၊ ဥစၥာအျဖာျဖာတုိ႔ေၾကာင့္ ငယ္ထိပ္ထိေရာက္ ေအာင္ တက္ေနတဲ့ လူ႔ဘ၀ရဲ့ အဆိပ္အေတာက္ေတြကုိ နည္းနည္းစီ ေလွ်ာ့ခ်ေျဖေဖ်ာက္ေနျခင္းလည္းျဖစ္ပါတယ္။

ေျမြေပြးသတၱ၀ါဟာ အေကာင္ငယ္ေပမည့္ အဆိပ္ႀကီးသလုိပဲ မရင့္က်က္တဲ့သူေတြအတြက္ ရာထူးဂုဏ္သိန္ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ငယ္ေနပါေစ အဆိပ္တက္တတ္ပါတယ္။ အဲဒီ အဆိပ္ေတြေၾကာင့္ တခ်ိဳ႔သူေတြဟာ ေသေလာက္ေအာင္ ဒဏ္ရာေတြရၾကျပီး တခ်ိဳ႔သူေတြကေတာ့ ေသသြားၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ လူ႔ဘ၀၊ လူ႔ခ်မ္းသာထဲမွာ အဆိပ္အေတာက္ေတြ ေရာပါေနပါတယ္။ အဲဒီအဆိပ္အေတာက္ေတြကုိ ကုသုိလ္ ေကာင္းမႈနဲ႔ မေျဖေဖ်ာက္ႏုိင္ရင္ ဒုကၡအႀကီး အက်ယ္ ေရာက္ေတာ့တာပါပဲ။

သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာလုိ႔ ဂုဏ္သိကၡာ(၃)ခုပါတဲ့ ဥပုသ္ေစာင့္သုံးမႈမွာ (၁) သီလခံယူေဆာက္တည္ျခင္း၊ (၂) တရားနာယူ မွတ္သားျခင္း၊ (၃) တရားႏွလုံးသြင္း ရႈမွတ္ျခင္း ဆုိတဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ (၃)ခုပါ၀င္ပါတယ္။ အဲဒီ လုပ္ငန္းစဥ္ (၃)ခုထဲမွာ သီလခံယူ ေဆာက္တည္ျခင္းနဲ႔ တရားနာယူမွတ္သား ျခင္းတုိ႔ဟာ ဥပုသ္ေစာင့္ျခင္းရဲ့ အသြင္သ႑ာန္မွ်သာ ျဖစ္ျပီး တရားနွလုံးသြင္း ရႈမွတ္ ျခင္းကေတာ့ ဥပုသ္ေစာင့္ျခင္းရဲ့ အဓိကလုိရင္း အနွစ္သာရပဲျဖစ္ပါတယ္။

တနည္းအားျဖင့္ ေျပာရရင္ “ျငိမ္ျငိမ္ေနျပီး ျငိမ္းေအာင္က်င့္တာဟာ “ဥပုသ္ေစာင့္တာပါပဲ။ “ျငိမ္ျငိမ္ေန”ဆုိသည္မွာ သီလနဲ႔ ကာယကံ၊ ၀စီကံေတြကုိ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ျခင္းျဖစ္ျပီး “ ျငိမ္းေအင္က်င့္” ဆုိသည္မွာ သမာဓိ၊ ပညာ၊ သိကၡာ တုိ႔ျဖင့္ ေလာဘ၊ ေဒါသ စသည့္ ကိေလသာအပူေတြကုိ ျငိမ္းေအာင္က်င့္ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေကာက္ႏုတ္ခ်က္မွာ ျငိမ္္ျငိမ္ေနျခင္းဟာ ဥပုသ္ေစာင့္ျခင္းရဲံ အေပၚယံအသြင္ သဏၭာန္ပဲျဖစ္ျပီး ျငိမး္ေအာင္က်င့္ျခင္းသည္သာ ဥပုသ္ေစာင့္ျခင္းရဲ့ အတြင္းအႏွစ္သာရ ျဖစ္ပါတယ္။

ဥပုသ္ေစာင့္သုံးမႈတုိင္းမွာ အသြသ္သဏၭာန္ေရာ အႏွစ္သာရပါ ျပည့္၀စုံလင္ႏုိင္ပါမွ အက်ိဳးႀကီး ျမင့္ျမတ္တဲ့ လုပ္ငန္းတစ္ခု ျဖစ္လာႏုိင္ျပီး ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္းေတြရဲ့ ျမတ္ႏုိး တန္ဖုိးထားဖြယ္လည္း ျဖစ္လာႏုိင္ပါတယ္။ အဲသလုိ မဟုတ္ဘဲ သီလခံယူျပီးတာနဲ႔ ၀ုိင္းဖြဲ႔စားေသာက္၊ စားေသာက္ျပီးရင္ ေလကန္၊ ပါးစပ္ေညာင္းတဲ့အခါ ေမ့ေျမာေအာင္အိပ္၊ အိပ္ေရး၀လုိ႔ အခ်ိန္တန္ ညေနေစာင့္တဲ့အခါ အိမ္အျပန္လွေအာင္ ဟန္ေရးျပတဲ့အေနနဲ႔ စိပ္ပုတီး လက္ဆြဲျပီး ဘာ၀နာမပါ ဗလာ စိတ္နဲ႔ ျပန္လာတဲ့ ဥပုသ္မ်ိဳးကေတာ့ ဗုိက္အဆာခံရက်ိဳး မနပ္တဲ့အျပင္ ဘာသာျခားေတြရဲ့ အထင္ျမင္ေသး ကဲ့ရဲ့ျပစ္တင္ စရာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ဥပုသ္ေစာင့္တာနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ကေလးဘ၀တုန္းက အဘုိးေျပာျပတဲ့ ပုံျပင္ကေလးတစ္ပုဒ္ကုိ သတိရမိ ပါတယ္။ အဘုိးကေတာ့ မုိးေပၚက သိၾကားမင္းႀကီးကုိယ္တုိင္ သူ႔ကုိ ေျပာျပခဲ့တာလုိ႔ ဆုိပါတယ္။

တစ္ခါတုန္းက တာ၀တိ ံသာနတ္ျပည္က နတ္သမီးေလးတစ္ပါးဟာ လူ႔ျပည္ကုိ နတ္မ်က္စိနဲ႔ ၾကည့္မိသတဲ့။ အဲဒီလုိ ၾကည့္မိတဲ့အခါ လူ႔ျပည္မွာ ၀ါတြင္း ကာလျဖစ္တာမုိ႔ လူေတြအမ်ားႀကီး ဥပုသ္ေစာင့္ၾကတာကုိ ေတြ႔ရတာေပါ့။ အဲဒီအခါ နတ္သမီး ေလးက သိၾကားမင္းႀကီးကုိ “အရွင္သိၾကားမင္း လူ႔ျပည္မွာ လူေတြ ဒီေလာက္ဥပုသ္ေစာင့္ၾကရင္ သူတုိ႔ကြယ္လြန္တဲ့အခါ နတ္ျပည္ေရာက္ၾကမွာမုိ႔ နတ္ျပည္မွာ ေနစရာမွ ရွိပါဦးမလား”လုိ႔ ေလွ်ာက္ထားလုိက္တယ္။

သိၾကားမင္းက “တရားေတာ္နဲ့အညီ ဥပုသ္ေစာင့္တတ္မွ ကုသုိလ္ကရတာ။ ကုသိုလ္ရမွ နတ္ျပည္ေရာက္ႏုိင္တာ။ ဥပုသ္ေစာင့္တုိင္း နတ္ျပည္ ေရာက္ႏုိင္တာ မဟုတ္ဘူး။ သင္မယုံၾကည္ရင္ လူေတြ ဥပုသ္ေစာင့္တတ္၊ မေစာင့္တတ္နဲ႔ ဥပုသ္ေစာင္တဲ့ သူေတြထဲက နတ္ျပည္ေရာက္ႏုိင္တဲ့သူ ပါ မပါကုိ ငါလက္ေတြ႔ျပမယ္” လုိ႔ နတ္သမီးေလးကုိ ေျပာျပပါတယ္။

အဲဒီေနာက္ သိၾကားမင္းဟာ မိမိကုိယ္ကုိ အသက္(၆၀)ေက်ာ္ အဘုိးႀကီးအသြင္ ဖန္ဆင္းျပီး နတ္သမီးေလးကုိေတာ့ အသက္(၁၆)ႏွစ္အရြယ္ အပ်ိဳမေလးလုိ ဖန္ဆင္းကာ လူ႔ျပည္ကုိ ဆင္းသက္လုိက္တယ္။ လူျပည္ေရာက္တဲ့အခါ ဥပုသ္သည္ေတြ စုေ၀းေနတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေတြနဲ႔ ဇရပ္ေတြဘက္ကုိ စုံတြဲခုတ္ျပီး သြာလာလည္ပတ္ၾကသတဲ့။

အဲဒီအခါ ဇရပ္တစ္ေဆာင္ေပၚမွာ အမ်ိဳးသမီးတစ္စုဟာ ဥပုသ္ေစာင့္တယ္ဆုိျပီး စုေ၀း၀ုိင္းဖြဲ႔ကာ သူမ်ားအတင္းေတြ ေျပာေနၾကတယ္။ အဲဒီဇရပ္ အနား လူေယာင္ဖန္ဆင္းထားတဲ့ သိၾကားမင္းတုိ႔ စုံတြဲေရာက္သြားတဲ့အခါ ဇရပ္ေပၚက အမ်ိုးသမီး တစ္စုက (၁၆)ႏွစ္ရြယ္ အပ်ိဳမကေလးကုိ “ဟဲ့.. သူငယ္မ၊ ညည္းနဲ႔အဘုိးႀကီး ဘာေတာ္သလဲ၊ ညည္းအေဖလား၊ ေယာက္်ားလား၊” လုိ႔ စပ္စပ္စုစု ေမးၾကသတဲ့။

မိန္းမပ်ိဳေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ နတ္သမီးက “ အဘုိးႀကီးဟာ ကြ်န္မရဲ့ ခင္ပြန္းပါရွင္”လုိ႔ ေျဖတဲ့အခါ၊ ဥပုသ္ေစာင့္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြက ေမးေငါ့ျပီး “ ၾကည့္စမ္းပါဦးေတာ္၊ ရုပ္ရည္ကေလး သနားကမား ပ်ိဳပ်ိဳ ရြယ္ရြယ္ကေလးနဲ႔ ဒီ ေသခါနီး အဘုိး ႀကီးကုိမွ ယူရသလား၊ တကယ္ဆုိရင္ ရြယ္တူတန္းတူ ယူေရာေပါ့ေအ၊ ဟုိ အဘုိးႀကီးကလည္း ေသခါနီးမွ ရိကၡာယူတယ္၊ ႏြားအုိ ျမက္နုႀကိဳက္ဆုိတာ ဒါမ်ိဳးေပါ့”လုိ႔ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ၀ုိင္းျပီး အတင္းေျပာၾကသတဲ့။

အဲဒီကေန ေနာက္တစ္ေနရာကုိ သြားတဲ့အခါ မ်ိဳးသားေတြ စုျပီး ေနတဲံ ေက်ာင္းေဆာင္တစ္ခုနားကုိ ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီေနရာကုိ သူတုိ႔စုံတြဲ ေရာက္သြားတယ္ဆုိရင္ပဲ ေယာကၤ်ားေတြက “ ၾကည့္စမ္းေဟ့၊ မလုိက္လုိက္တဲ့ စုံတြဲကြာ၊ အဘုိးႀကီးကလည္း မေခဘူးေနာ္၊ ေကာင္းမေလးကုိ မုန္႔ေပးျပီး ႀကိိဳက္တာေနမွာ၊ ေကာင္မေလးေတာ့ ကံဆုိးတာပဲ၊ မၾကာခင္ မုဆုိးမ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ဟဲ့ ေဟ့ေကာင္- မုဆုိးမ ျဖစ္ရင္ တုိ႔သြားျပီး တန္းစီရရင္ မေကာင္းဘူးလား”လုိ႔ မၾကားတၾကား သေရာ္ၾက စၾကသတဲ့။

အဲဒီေက်ာင္းေဆာင္ဘက္က ထြက္ခဲ့ျပီးတဲ့ေနာက္ ေရအုိးစင္တစ္ခုနားကုိ ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီ ေရအုိးစင္နားမွာ အဘြားအုိတစ္ဦးဟာ ဘယ္သူနဲ႔မွ် စကားမေျပာဘဲ မ်က္စိမွိန္ျပီး စိပ္ပုတီးကုိပဲ အသာစိပ္ေနသတဲ့။ မိန္းမပ်ိဳေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ နတ္သမီးေလးက အဖြားနားကုိသြားျပီး “ အဖြား၊ ဒီေရအုိးစင္မွာေရရွိလား၊ ကြ်န္မခင္ပြန္းသည္ ေရဆာလုိ႔ပါရွင္” လုိ႔ ခြင့္ေတာင္း တဲ့အခါ အဘြားအုိက“ ရွိပါတယ္ သူငယ္မရယ္၊ သေဘာရွိ ွိေသာက္ပါ၊ ကုသိုလ္လုိခ်င္လုိ႔ အဘြားကုိယ္တုိင္ပဲ ေရခပ္ထားတာပါ”လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ျပီးေတာ့မွ အဘုိးႀကီးေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ သိၾကားမင္းကုိ တစ္ခ်က္ေလာက္ၾကည့္လုိက္ျပီး “ေအာ္… ေမာင္ႀကီးက သူငယ္မရဲ့ ခင္ပြန္းသည္ကုိး၊ ဒီလုိေပါ့ေအရယ္၊ ေရွးက ေရစက္ဆုိတာ အမ်ိဳးမ်ိဳးဆုံစည္းရတာပဲ၊ စိတ္ေကာင္းေကာင္းထားျပီး ဖခင္နဲ႔တူေသာခင္ပြန္းရယ္လုိ႔ သေဘာထားရမွာပဲ။ ရိုရုိေသေသျပဳစုပါကြယ္”လုိ႔ ဆုံးမစကားေျပာပါ တယ္။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ သိၾကားမင္းနဲ႔ နတ္သမီးေလးတုိ႔ဟာ နတ္ျပည္ကုိ ျပန္သြားၾကသတဲ့။ နတ္ျပည္ေရာက္တဲ့အခါ သိၾကား မင္းက“ ကုိင္း ဘယ့္ႏွယ့္ရွိစ၊ လူ့ျပည္မ်ာ ဥပုသ္ေစာင့္တဲ့ သူေတြကေတာ့မ်ားပါရဲ့၊ အမ်ားစုက ေစတနာ တယ္မသန္႔ၾကဘူး၊ ရုိးရုိး သားသား ကုသိုလ္လုိလားျပီး ဥပုသ္ေစာင့္တဲ့သူက နည္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခု ဥပုသ္ေစာင္တဲ့သူေတြထဲမွာ ေနာက္ဆုံးေတြ႔တဲ့ အဘြားအုိတစ္ေယာက္ပဲ နတ္ျပည္ေရာက္လိမ့္မယ္၊ က်န္လူေတြကေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ေအာက္ျပည္သြားၾကမွာေပါ့”လုိ႔ နတ္သမီး ေလးကုိ ေျပာျပပါတဲ့။

ဒီပုံျပင္ကေလးဟာ ဥပုသ္ေစာင့္ျခင္းရဲ့ အသြင္သဏၭာန္နဲ႔ အႏွစ္သာရ မတူကြဲျပားပုံကုိ ခြဲျခားေဖာ္ျပလုိတာပါ။ အႏွစ္သာရ မပါတဲ့ အသြင္သဏၭာန္ ဆုိတာ တကယ္ေတာ့ အကာသက္သက္ပါပဲ။

ဒီပုံျပင္ကေလးကုိဖတ္ျပီး “ဒါ အမ်ားျဖစ္ေနက် ထုံးစံပါပဲ”လုိ႔ ေပါ့ေပါ့ေလးေတြးလုိ႔ ရႏုိင္ေပမယ့္ မိမိတုိ႔ရဲ့ တရားဓမၼ ၊ က်င့္စဥ္သိကၡာေတြကုိ အေလး ဂရုမျပဳ၊ ေပါ့တီးေပါ့ဆ မရုိမေသျပဳမူျခင္းဟာ ဘာသာ၊ သာသနာ ကြယ္ေပ်က္ေၾကာင္းမုိ႔ အထူး သတိျပဳၾကရမွာပါ။

ပိဋကတ္စာေပမွာေတာ့ အေပၚယံအသြင္သဏၭာန္မွ်သာ ျဖစ္ျပီး၊ အႏွစ္သာရမပါတဲ့ဥပုသ္မ်ိဳးကုိ ေဂါပါလဥပုသ္(ႏြား ေက်ာင္းသားဥပုသ္) အသြင္ သဏၭာန္ ေရာ အႏွစ္သာရပါ ျပည့္သေသာ ဥပုသ္မ်ိဳးကုိ အရိယဥပုသ္(ျမင့္ျမတ္ေသာဥပုသ္)လုိ႔ ေခၚ ဆုိသတ္မွတ္ပါတယ္။

အႏွစ္သာရျပည့္၀တဲ့ အရိယဥပုသ္တစ္ရက္ ေစာင့္ရတဲ့ အက်ိဳးဟာ “ဇမၺဴဒိပ္ တစ္ကြ်န္းလုံးကုိ အုပ္စုိးရတဲ့မင္း၊ မိဖုရား အျဖစ္မ်ိဳးထက္ ႀကီးက်ယ္ ခမ္းနားေၾကာင္း” ဘုရားရွင္ ကုိယ္ေတာ္တုိင္ ေဟာမိန္႔ေတာ္မူခဲ့ဖူးပါတယ္။

တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ဥပုသ္ေစာင့္တယ္ဆုိတာ ဘုရား၊ ပေစၥကဗုဒၶါ၊ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္ေတြရဲ့ ျမင့္ျမတ္လွတဲ့ ဘ၀ကုိ အတူယူ အားက်ျပီး တဒဂၤ ခဏ၊ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ ၀င္စားၾကည့္တာပါ။ အထက္တန္းက် ျမင့္ျမတ္သူေတြရဲ့ အသက္ရွင္ ေနထုိင္ပုံမ်ိဳးကို တစ္ရက္တာမွ် အတုခုိး က်င့္ႀကံတာ မ်ိဳးပါ။ ဒီအခ်က္ေတြကုိ ေထာက္ဆၾကည့္ရင္ ဥပုသ္ေစာင့္တယ္ဆုိတာ ဘယ္ေလာက္ အထက္တန္းက် ျမင့္ျမတ္လွတယ္ဆုိတာ ဆင္ျခင္ ဉာဏ္ရွိသူတုိင္း သိၾကမွာပါ။

ဒါေၾကာင့္ ေလာက၊ ဓမၼ ႏွစ္ဖက္လွျပီး အစဥ္အလာေကာင္းတဲ့ ဘာသာေရး ယဥ္ေက်းမႈ အေမြအနွစ္တစ္ခု အလြယ္တကူ မတိမ္ေကာ မကြယ္ ေပ်ာက္ ရေအာင္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရမယ့္ တာ၀န္ဟာ လူမ်ိဳးဘာသာ သာသနာေတာ္ အဆင့္အတန္းျမင့္မားေရးကုိ လုိလားၾကတဲ့ ဥပုသ္သည္တုိင္းရဲ့ သမုိင္းေပးတာ၀န္တစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း သတိေပးေျပာျပလုိပါတယ္။

ဥပုသ္သည္နဲ႔ နတ္ျပည္

ေတာ္၀င္ႏြယ္

အပၸမာဒဓမၼရသမဂၢဇင္း၊ 2002

အပါယ္တံခါး မွားမဖြင္႔ေစခ်င္…..

အပါယ္တံခါး မွားမဖြင္႔ေစခ်င္…..

ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေဝေနယ်သတၱဝါအေပါင္းကို ၾကီးမားေသာ မဟာဂရုဏာေတာ္ျမတ္ျဖင့္ သံသရာဝဋ္ဆင္းရဲမွ ကင္းေဝးေစျခင္း အလုိ႔ငွာ ေလးသေခ်ၤနွင့္ကမာၻတသိန္း ပါရမီျဖည့္က်င့္လ်က္ ဘုရားအျဖစ္ကို ရယူေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ ဒါနပါရမီ၊ သီလပါရမီ၊ နိကၡမပါရမီ၊ ပညာပါရမီ၊ ဝိရိယပါရမီ၊ ခႏၱီပါရမီ၊ သစၥာပါရမီ၊ အဓိ႒ာနပါရမီ၊ ေမတၱာပါရမီ၊ နွင့္ ဥေပကၡာပါရမီ ဟူေသာ ပါရမီဆယ္ပါးကို ဘဝအဆက္ဆက္ အၾကိမ္ၾကိမ္ အလီလီ ျဖည့္က်င့္လ်က္ သတၱဝါမ်ား၏ အက်ိဳးကို အနစ္နာခံ ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူခဲ့ပါသည္။

ထို႔ျပင္ ဥစၥာပစၥည္း၊ သမီးနွင့္သား၊ ဇနီးမယား၊ အဂၤါၾကီးငယ္နွင့္ အသက္ကို စြန္႔ျခင္းတည္းဟူေသာ စြန္႔ျခင္းၾကီး ငါးပါး၊ သတၱဝါအေပါင္း၊ ေဆြမ်ိဳးအေပါင္းနွင့္ ဘုရားအျဖစ္၏ အက်ိဳးငွာ ျဖည့္က်င့္ေတာ္မူေသာ စရိယသုံးပါး၊ ေဒဝပုတၱမာရ္၊ ကိေလသမာရ္၊ ခႏၶမာရ္၊ မစၥဳမာရ္၊ အဘိသခၤါရမာရ္ တည္းဟူေသာ မာရ္ငါးပါး၊ စသည္တုိ႔ကို ေအာင္ျမင္ေတာ္မူခဲ့ေသာ၊ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ ကိုးပါးနွင့္ ျပည္႔စုံေတာ္ မူခဲ့ေသာ၊ လူ၊နတ္၊ ျဗဟၼာ၊ သတၱဝါ အေပါင္းတုိ႔၏ ဆရာတဆူ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပ ျဖစ္ေတာ္မူခဲ့ပါသည္။

ဤမွ် ၾကီးမားလွေသာ ဂုဏ္နွင္႔ ျပီးျပည့္စုံေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား၏ တရားစစ္တရားမွန္ကို အေျခခံမွစ၍ တဆင့္ျပီး တဆင့္ ေလ႔လာဖတ္ရွဳမွသာလွ်င္ ေနာက္ဆုံးက်င့္ၾကံအားထုတ္မွဳအထိ လမ္းမေခ်ာ္ လမ္းမလြဲေစပဲ ျပီးေျမာက္ေစမည္ျဖစ္ပါသည္။ သို႔တည္းမဟုတ္ ျဖတ္လမ္းနည္းျဖင့္ ကိုယ္ေတြ႔သည္သာ အဓိကဟု သတ္မွတ္ကာ အေလာတၾကီး က်င့္ၾကံ အားထုတ္မည္ဆိုပါက အလြဲလြဲ အေခ်ာ္ေခ်ာ္ျဖင့္ လမ္းမွားေရာက္ေစနုိင္ပါသည္။

ယေန႔ေခတ္ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ား..
ယေန႔ေခတ္ ဗုဒၶဘာသာဝင္အမ်ားစုသည္ ဗုဒၶဘာသာ၏အေျခခံကိုမွ် နားလည္ျခင္းမရွိေတာ့ပဲ ကိုးကြယ္မွဳအေရာေရာ အေထြးေထြး၊ နားလည္မွဳ ေယာင္ဝါးဝါး၊ ယုံၾကည္မွဳလြဲမွားစြာနွင့္ က်င့္ၾကံမွဳ အမွားမွား အယြင္းယြင္း ျဖစ္ေနၾကပါသည္။ စာေပဗဟုသုတ အားနည္းျခင္းနွင္႔အတူ၊ ဆရာေကာင္းတုိ႔၏ လမ္းညႊန္မွဳမရွိျခင္းတုိ႔ေၾကာင္႔ ဟုိလူေျပာလဲ ဟုတ္နိုးနုိး သည္လူေျပာလဲ ေကာင္းနုိးနုိးျဖစ္ေနၾကကာ ကိုယ္ပိုင္အသိဥာဏ္ျဖင္႔ ဆုံးျဖတ္နုိင္စြမ္း အားနည္းေနၾကပါသည္။

စစ္မွန္ေသာ ဗုဒၶဘာသာဝင္ဆုိသည္မွာ….
မိမိတို႔ကိုယ္ကို မိမိတိုိ႔ ဗုဒၶဘာသာဝင္ပါဟု သတ္မွတ္သူတုိင္းသည္ ျမတ္စြာဘုရားနွင္႔တကြ ျမတ္စြာဘုရား၏ တရားေဒသနာေတာ္၊ ျမတ္ဗုဒၶ၏ သာသနာအဆုံးအမႏွင့္ ဝိနည္းစည္းကမ္းကို တေသြမတိမ္း လိုက္နာေနေသာ တပည္႔သား သံဃာေတာ္မ်ားကိုပါ ျခြင္းခ်က္မရွိ သံသယကင္းစြာ ယုံၾကည္ဖို႔ လိုအပ္ပါသည္။

ကာလာမသုတ္ႏွင့္ အေယာင္ေဆာင္ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ား၏ ဆင္ေျခမ်ား….
ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားခဲ႔ေသာ ကာလာမသုတၱန္ ေဒသနာေတာ္သည္ ျမတ္စြာဘုရား၏ အဆုံးအမ သာသနာကို ယုံၾကည္ေလးစားစြာ ျခြင္းခ်က္မရွိ လုိက္နာေနေသာ စစ္မွန္ေသာ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားအား ေဟာၾကားခဲ႔ျခင္း မဟုတ္ေပ။ အယူဝါဒ အမ်ိဳးမ်ိဳးတုိ႔ျဖင္႔ ဝိဝါဒကြဲျပား ျငင္းခုံေနၾကေသာ ကာလာမပုဏၰားမ်ားအား ေဟာၾကားခဲ႔ေသာ တရားမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က ဗုဒၶစာေပ အျပည္႔အစုံ မေပၚေပါက္ေသးေသာ ကာလျဖစ္ျပီး တျခားေသာ အယူဝါဒေရးရာ စာေပမ်ား၏ ကြဲျပားမွဳကို ျငင္းခုံေနၾကေသာေၾကာင္႔ လက္ေတြ႔ လုိက္နာၾကည့္ျပီးမွ ယုံၾကည္ၾကဖို႔ ေဟာၾကားေသာ တရားျဖစ္ပါသည္။

သုိ႔ရာတြင္ ယေန႔ေခတ္ကာလတြင္ ျမတ္ဗုဒၶေဟာၾကားခဲ႔ေသာ ပိဋကတ္္သံုးပံု၊ ဓမၼကၡႏၶာ ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္အျပင္ အ႒ကထာ၊ ဋီကာမ်ား အျပည္႔အစုံရွိေနပါသည္။ ထုိတရားမ်ားတြင္ လူ႔ေလာကအတြင္း ေနထိုင္ေနၾကေသာ လူသားတုိ႔အား ၃၈ျဖာ မဂၤလာတရားအစမွသည္ ေသျခင္းတရားတုိ႔ျပီးဆုံးရာ ျမတ္နိဗၺာန္တုိင္ေအာင္ ေဟာၾကားထားေသာ တရားမ်ား ပါဝင္ပါသည္။ ေလာကီေကာင္းက်ိဳး အျဖာျဖာအတြက္သာမက ေလာကုတၱ႐ာေကာင္းက်ိဳးအတြက္ပါ ဒါန၏အက်ိဳး၊ ဒါနမရွိျခင္း၏အျပစ္၊ သီလ၏ေကာင္းျခင္း၊ သီလမရွိျခင္း၏ ဆိုးျခင္း၊ ဘာဝနာမွန္ကန္စြာေဆာက္တည္ျခင္း၊ မွားယြင္းျခင္း၏အက်င္႔ စသည္တို႔ကို ျပည့္စုံစြာ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါသည္။

သို႔ရာတြင္ ဤမွ် ျပည္႔စုံေအာင္ ေဟာၾကားထားေသာ္လည္း ျမတ္ဗုဒၶ၏ က်င့္စဥ္လမ္းမွန္ကုိ ျပင္ဆင္ျဖည္႔စြက္ ျပဳျပင္လိုသူမ်ား အမ်ားအျပား ေပၚေပါက္လာပါသည္။ ျမတ္စြာဘုရား၏ က်င္႔စဥ္နည္းလမ္း စည္းကမ္းႏွင္႔ ေသြဖည္လ်က္ မိမိတို႔၏ ကိုယ္ေတြ႔ျဖင္႔ ျမတ္စြာဘုရား၏ ဥာဏ္ေတာ္ကို ျမင္နုိင္ပါသည္ဟု ကာလာမသုတ္ကို ကိုးကားလ်က္ ထုတ္ေဖာ္ ေၾကြးေၾကာ္လာၾကပါသည္။ ျမတ္ဘုရား၏ တရားစာေပ ပိဋကတ္မ်ားကို ပစ္ပယ္ျခင္းသည္ ျမတ္စြာဘုရား၏ သာသနာကို မယုံၾကည္ရာ ေရာက္ေလေသာေၾကာင္႔ ဗုဒၶဘာသာဝင္ဟုပင္ သတ္မွတ္၍ မရနုိင္ေပ။

ဝိနည္းစည္းကမ္းသည္ သာသနာ၏ အသက္ေသြးေၾကာ
သာသနာဟူသည္ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာတည္းဟူေသာ သိကၡာသုံးရပ္ျဖင္႔ တည္ေဆာက္ထားျခင္း ျဖစ္ေလေသာေၾကာင္႔ ရဟန္းဝိနည္း၊ လူ႔သီလသည္ အေရးၾကီးေသာ အခန္းက႑တြင္ ပါဝင္ပါသည္။ သာသနာ၏ အေျခခံ အုတ္ျမစ္ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ သီလမျမဲ ဝိနည္းစည္းကမ္း မထိန္းသိမ္းနုိင္ပါက သာသနာအေဆာက္အဦး ျပဳိလဲမွဳ လြယ္ကူေစနုိင္ပါသည္။ ဘုရားရွင္သည္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ ဝိနည္းစည္းကမ္းမ်ားကို တခ်ိန္တည္း တခါတည္း သတ္မွတ္ေတာ္မူခဲ့ျခင္း မဟုတ္ပဲ၊ သာသနာကို ပ်က္စီးညွိဳးႏြမ္းေစမည္ဟု ထင္မွတ္ေသာ အခါတိုင္းတြင္ လိုအပ္သလို အခါအားေလ်ာ္စြာ သတ္မွတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အထူးအားျဖင့္ ကိေလသာတုိးပြားေစမည္ဟု ထင္မွတ္ေသာ ကိစၥရပ္မ်ားကို ေရွာင္ရွားေစနုိင္ရန္ ရည္ရြယ္လ်က္ ဝိနည္းစည္းကမ္းမ်ားကို သတ္မွတ္ေတာ္မူခဲ႔ပါသည္။

သစၥာဆုိက္ေအာင္ တရားမ်ားနာယူေသာအခါ...
ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာ၏ အေျခခံတရားေတာ္မ်ားကို အရင္ဦးဆုံး နာယူျခင္းသည္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ေနာက္ အရိယာတုိ႔၏ ဥာဏ္ေတာ္ျဖင္႔ ေဟာၾကားအပ္ေသာ သစၥာတရားေတာ္မ်ားကို အႏုမွ အရင့္သုိ႔ အဆင္႔ဆင္႔ နာယူျခင္းျဖင္႔ မိမိတုိ႔၏ အသိဥာဏ္ကို ရင္႔သန္ေစနုိင္ပါသည္။ ထုိ႔႔ျပင္ အျခားေသာ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္မ်ား ေဟာၾကားေသာ ဝိနည္း၊ သုတၱန္၊ အဘိဓမၼာ ေဒသနာေတာ္မ်ားကိုပါ နာယူၾကေစလုိပါသည္။ ဆရာေတာ္တစ္ပါးတည္း၏ တရားေတာ္မ်ားကို နာယူျခင္းထက္ ဆရာေတာ္ေပါင္းစုံ၏ တရားေတာ္မ်ားကို နာယူျခင္းသည္ ဗဟုသုတ ပိုမုိ ျပည့္စုံနုိင္သည္႔အျပင္ အသိဥာဏ္ ပညာႏွင့္ လိမ္မာယဥ္ေက်းမွဳကိုပါ ပိုမုိ ရရွိေစနုိင္ပါသည္။ အထူးအားျဖင္႔ မိမိတို႔အေနျဖင့္ ဤဘဝသည္ ေနာက္ဆုံးဘဝ ဟုတ္မဟုတ္ မေရရာေသးပါသျဖင့္ က်န္ရွိေသာ သံသရာခရီးအတြက္ ဒါနရိကၡာ၊ သီလသိကၡာနွင့္ ဘာဝနာက်င့္စဥ္မ်ားကို တတ္အားသမွ် က်င္႔ယူ အျမတ္ထုတ္ယူဖုိ႔ လိုအပ္ေနပါသည္။

အဓိက ဥာဏ္အဂၤါငါးပါး..
တရားဓမၼမ်ားကို စိတ္ဝင္စားမွဳ အမွန္တကယ္ရွိေသာ လူမ်ားအတြက္ အဓိက လိုအပ္ခ်က္ ဥာဏ္အဂၤါငါးပါးမွာ-
၁) ဘုရား တရား သံဃာ အေပၚ ယုံၾကည္ကိုးကြယ္မွဳရွိျခင္း။
၂) ငါးပါးသီလကို ျမဲျမံေအာင္ ေစာင္႔ထိန္းျခင္း။
၃) ကံ-ကံ၏ အက်ိဴးကို ယုံၾကည္မွဳရွိျခင္း။
၄) နာမ္နွင့္ရုပ္ကို ပိုင္းျခား၍ သိျမင္ျခင္း။
၅) ငါ-ငါ႔ဟာ-ငါပိုင္မဟုတ္သည္ကို ယုံၾကည္ (စူးစမ္း၊ စီစစ္၊ စမ္းသပ္၊ ေဝဖန္၊ ပြားမ်ား) ဥာဏ္ျဖင္႔သိျမင္ျခင္း။ တုိ႔ျဖစ္သည္။

ပစၥည္းစြန္႔ရမွာလား၊ စြဲလန္းမွဳ တဏွာ စြန္႔ရမွာလား….
ပစၥည္းစြန္႔လွဴဒါန္းျခင္းသည္ ကုသုိလ္ေကာင္းမွဳ ျပဳလုပ္သည္ မွန္ပါေသာ္လည္း ၊ ထုိပစၥည္းအေပၚ စြဲလမ္းတပ္မက္မွဳ ျငိတြယ္မွဳ တဏွာ ျဖစ္ေနေသးပါက ယင္းသည္ အကုသိုလ္ ျဖစ္သြားနုိင္ပါသည္။ ဘုရားတည္၊ ေက်ာင္းေဆာက္၊ ဓမၼာရုံလွဴဒါန္းေနသူမ်ားပင္ ျဖစ္ေစကာမူ၊ ငါတည္ခဲ႔ေသာ ဘုရား၊ ေက်ာင္း၊ ဓမၼာရုံမ်ားဟု စြဲလမ္းလ်က္ ေသပြဲဝင္ခဲ႔ပါလွ်င္ အပါယ္ဇာတိ လားရမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တကယ္မရွိေသာ ပညတ္ေပၚမူတည္လ်က္ စိတ္၊ေစတသိတ္တြင္ ေပၚေပါက္ေသာ ပရမတ္သေဘာတရားမ်ား၏ မျမဲမွဳကို ပိုင္းျခားသိျပီး ပယ္သတ္နုိင္မွသာလွ်င္ ဘဝဇာတိ ထပ္မံ မရရွိမည္ ျဖစ္ပါသည္။

ကုသုိလ္နွင့္တရားစခန္း
ကုသုိလ္တရားဟူသည္ မိမိဖက္မွ စြန္႔လႊတ္ျခင္း၊ အနစ္နာခံျခင္း၊ ျပဳလုပ္ျခင္းမွသာ ရရွိနုိ္င္မည္ျဖစ္ပါသည္။ တရားစခန္းဝင္တုိင္း ကုသုိလ္ရရွိမည္ မဟုတ္ေပ။ တရားစခန္းဝင္သည္ေျပာ၍ သီလမလုံျခဳံ၊ အခ်ိန္ကုန္ခံ၊ ဇြဲနွင္႔ၾကိတ္မိွတ္ အေညာင္းခံထုိင္လ်က္၊ အခ်ိန္ေစ႔သည္နွင္႔ ဒုကၡခံျခင္း စိတ္မွ လြတ္ေျမာက္ျပီဟု သေဘာထားကာ၊ သူတပါးမွ လွဴဒါန္းေသာ အစားအေသာက္မ်ားကို သုံးေဆာင္ေနျခင္းသည္ အဘယ္ကုသုိလ္မွ် ရရွိနုိင္မည္ မဟုတ္ေပ။ ကုသုိလ္တရားဟူသည္ ၾကည္လင္ေသာ စိတ္၊ လုံျခဳံေသာ သီလ၊ မွ်တေသာ ဘာဝနာပြားမွဳ၊ ယုံၾကည္ေသာ သဒၶါတရားတုိ႔မွသာလွ်င္ ရရွိနုိင္ပါသည္။

အပါယ္တံခါး မွားမဖြင္႔ေစခ်င္
အပါယ္ပိတ္တရားမ်ား နားမွ နာေနေသာ္လည္း၊ လက္ေတြ႕တြင္မူ ဘုရားတရားမ်ားကို ျပင္ဆင္ျဖည္႔စြက္၊ တရားအမွားမ်ား ျပသေနျခင္း၊ သီလသိကၡာ၊ဝိနည္းေတာ္မ်ားကို ေလးစားမွဳမရွိျခင္း၊ မိမိနွင္႔မတန္ေသးေသာ စကားမ်ား ေျပာဆုိျခင္း၊ သီလ သမာဓိ ပညာနွင္႔ျပည့္စုံေတာ္မူေသာ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ား၏ အကာအကြယ္ယူျပီး မိမိလိုရာ ဆြဲယူေျပာဆုိျခင္း၊ မိမိ၏ အသိဥာဏ္ျဖင္႔ မွား၏ မွန္၏ မဆုံးျဖတ္နုိ္င္ေသးပဲ တရားမ်ားကို ျဖန္႔ေဝေနျခင္း စေသာ အပါယ္တံခါးဖြင္႔ေစေသာ အျပဳအမူမ်ားကို အျမန္ဆုံးအဆုံးသတ္ေစျခင္းျဖင္႔ မိမိတုိ႔ကိုယ္ကို မိမိတို႔ ကယ္တင္သင္႔ပါေၾကာင္း အၾကံျပဳ ေရးသားလုိက္ရပါသည္။ ။
.

Posted by ထက္စုႏွင္းဆီ

ဂတိခ်ိဳခ်ိဳ ဂတိခါးခါး

ဂတိခ်ိဳခ်ိဳ ဂတိခါးခါး

2010. ေမလ ၁၂ ရက္ေန႔က ဆရာေတာ္ အရွင္ရာဇိႏၵ စာေရးဆရာ ရေ၀ႏြယ္(အင္းမ) ဟာ ဓမၼခရီးစဥ္အျဖစ္ မိမိေနတဲ့ Portland Oregonသုိ႔ ၾကြလာခဲ့ပါတယ္၊ မိမိအတြက္ ဆရာေတာ္ ရေ၀နြယ္က ေနာက္ဆုံးထြက္တဲ့ "စိတ္ညစ္ရင္ ေရခ်ိဳးပါ"ဆုိတဲ့ စာအုပ္ကေလး ဓမၼဒါနျပဳပါတယ္။ အဲသည္စာအုပ္ထဲက ႏွစ္သက္တဲ့ ေဆာင္းပါးေလးကုိ ေျပာပါ ေမတၱာဥယ်ာဥ္ဆုိဒ္ထဲကေန ဓမၼဒါန ျဖန္႔ေ၀ခ်င္လုိ႔ပါလုိ႔ ေလ်ာက္ထားေတာ့ စာေရးသူက "ဂတိခ်ိဳခ်ိဳ ဂတိခါးခါး"ဆုိတဲ့ ေဆာင္းပါးကုိ ႏွစ္သက္မိပါတယ္တဲ့ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီေဆာင္းပါးေလးနဲ႔အတူ မေန႔က လုိက္ပုိ႔ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေနရာေလးမွာ အမွတ္တရအျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ထားတဲ့ ဆရာေတာ္ ရေ၀နြယ္ရဲ့ ဓာတ္ပုံေလးနဲ႔အတူ ဓမၼဒါန ျဖ႔န႔္ေ၀လုိက္ပါတယ္။

တစ္ခါတုန္းက အနိ၀တၱျဗဟၼဒတ္မင္းဆုိတာ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ အနိ၀တၱဆုိတာ ျမန္မာလုိ ျပန္ရင္ေတာ့ ေနာက္မဆုတ္တဲ့မင္းလုိ႔ အဓိပၸာယ္ရပါ တယ္။ အဲဒီမင္းက ဘာကုိပဲလုပ္လုပ္ ေနာက္ဆုတ္ေလ့ မရွိပါဘူးတဲ့။

တစ္ေန႔ေတာ့ အနိ၀တၱမင္းက ဥယ်ာဥ္ေတာ္ကုိ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေတာမီး ထေလာင္ပါတယ္။ မီးက အစုိအေျခာက္ မေရြး သစ္ပင္ျမက္ပင္ေတြကုိ အကုန္ေလာင္ေတာ့တာပါ။ ေနာက္မဆုတ္ဘဲ ေရွ႔ကုိ တုိးတုိးျပီးေတာ့ ေလာင္သြား တာပါ။ အနိ၀တၱမင္းက ေလာင္ေနတဲ့ မီးကုိ ဥပမာျပဳျပီး အာရုံနိမိတ္ ယူပါတယ္။

“ မီးတစ္ဆယ့္တစ္ပါးဟာ သတၱ၀ါေတြကုိ ႀကီးစြာ ဆင္းရဲေစလ်က္ ေနာက္ကုိ မဆုတ္ဘဲ ဆက္ဆက္ ေလာင္သြားတယ္။ ငါလည္း ဒီဆင္းရဲ ေတြျငိမ္းဖုိ႔ ဒီမီး ေလာင္သလုိ မဂ္တည္းဟူေသာ မီးနဲ႔ ကိေလသာေတြကုိ ေလာင္ျပီး ဘယ္လုိ သြားရပါ့မလဲ”လုိ႔ အေတြးနိမိတ္ယူပါတယ္။

ေနာက္ ေရွ႔ဆက္သြားေတာ့ ျမစ္ထဲက ငါးေတြကုိ ဖမ္းေနတဲ့ တံငါသည္ေတြကုိ ေတြ႔ရျပန္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ပုိက္ကြန္မွာ မိေနတဲ့ ငါးတစ္ေကာင္းက ပုိ္က္ကြန္ကုိ ျဖတ္ျပီး ထြက္ေျပးသြားပါတယ္။ ဒီေတာ့ တံငါသည္ေတြက “ငါးက ပုိက္ကြန္ကုိ ျဖတ္ေျပးသြားျပီ”လုိ႔ ေအာ္ပါတယ္။

အနိ၀တၱမင္းက ဒီအသံၾကားေတာ့ ေရွ႔ကအတုိင္း အာရုံနိမိတ္ယူမိ ျပန္ပါတယ္။

“ငါလည္း မဂ္ဥာဏ္နဲ႔ တဏွာဒိဌိ တည္းဟူေသာ ပုိက္ကြန္ကုိ ဘယ္အခ်ိန္ ေလာက္ ျဖတ္ႏုိင္ပါ့မလဲ”လုိ႔ ေတြးပါတယ္။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ရထားတဲ့ မင္းအျဖစ္ကုိစြန္႔ျပီး ၀ိပႆနာ တရားေတြ အားထုတ္လုိက္တာ ပေစၥကဗုဒၶါ ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။

(အပါဒါန္အ႒ကထာ၊ စာမ်က္ႏွာ၂၁၀) သုတၱနိပါတ္အ႒ကထာ ပတြဲ၊ စာမ်က္နွာ ၁၀၂)

အနိ၀တၱမင္းကေတာ့ ေလာင္ေနတဲ့မီး၊ ပုိက္ကြန္က လြတ္သြားတဲ့ ငါးကုိၾကည့္ျပီး သံေ၀ဂျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ သံသေ၀ဂကုိပဲ အေျခခံျပီး တရားအား ထုတ္လုိက္တာ တရားထူး တရားျမတ္ ရသြားခဲ့ပါတယ္။

ကုိယ့္၀န္းက်င္မွာ သံေ၀ဂျဖစ္စရာ သက္ရွိသက္မဲ့ေတြ အမ်ားႀကီးရယ္ပါ။ ဒါေတြကုိ ၾကည့္ုျပီး သံေ၀ဂျဖစ္ၾကတဲ့သူေတြ ရွိၾကသလုိ မျဖစ္ၾကတဲ့ သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။

ပါရမီရွင္ေတြကေတာ့ မျမဲတဲ့ သေဘာတရားေတြကုိ သိျပီး ေနာက္ဆုံးေတာ့ မင္းစည္းစိမ္ကုိစြန္႔ တရားအားထုတ္ ေတာ့တာပါပဲ။ တကယ္လုိ႔ ပါရမီ မျပည့္ေသးလုိ႔ တရားထူး မရေသးရင္ေတာင္ ေနာက္ဘ၀ ေတြမွာလည္း ဆက္စြန္႔ျပီး ဆက္အားထုတ္ ေနဦးမွာပါ။ စြန္႔ရဲတဲ့အထုံ ပါသြားရင္ ေနာက္ဘ၀ေတြမွာလည္း စြန္႔ဖုိ႔ ၀န္မေလးေတာ့ပါဘူး။ မစြန္႔ရဲေသးတဲ့ စာေရးသူတုိ႔သာ သံသရာထဲမွာ က်န္ေနၾကရတာပါ။ စြန္႔ရဲတဲ့ သူေတြက စြန္႔ျပီး မစြန္႔ရဲတဲ ့သူေတြကေတာ့ စားေနၾကတုန္းပါ။

စာေရးသူရဲ့ဇာတိ အင္းမဆုိတာ သေရေခတၱရာ ျပည္ခရုိင္ထဲကပါ။ တစ္ႏွစ္ကုိ ႏွစ္ေခါက္ ေလာက္ေတာ့ ျပည္ကုိ ေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္ေ၇ာက္ရင္ အျမဲသြားျဖစ္တဲ့ ႏွစ္ေနရာရွိပါတယ္။ ေရႊဘုံသာမုနိရယ္ သေရေခတၱရာ နန္းေတာ္ေဟာင္း ေနရာရယ္ပါ။

ေရႊဘုံသာမုနိမွာ ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈျပဳ၊ မျမင္အပ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကုိ အမွ်အတမ္း ေပးေ၀ျပီးရင္ နန္းေတာ္ေဟာင္း ေနရာကုိ ၾကည့္ရတာ အရသာတစ္ ခုလုိ ျဖစ္ေနလုိ႔ပါ။ ေနာက္ နန္းေတာ္ေဟာင္းကုိ ကားနဲ႔ တစ္ပတ္ပတ္္ျပီး ၾကည့္လုိက္ပါေသးတယ္။ ၾကည့္ရတုိင္းလည္း ဘယ္အခါမွ ရုိးမသြားခဲ့ပါဘူး။ ၾကည့္လုိ႔ေကာင္းေနခဲ့တာပါ။

တကယ္ဆုိ နန္းေတာ္ေဟာင္းကုိ ၾကည့္ျပီး သံေ၀ဂ ပြားရမွာပါ။ သံေ၀ဂမပြားဘဲ အနုပညာတစ္ခုလုိ ခံစားေနေတာ့ တရားနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္ေနပါတယ္။

သေရေခတၱရာမွာ မင္းဆက္(၂၅)ဆက္ သံလ်က္ကုိင္ အုပ္ခ်ဳပ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဘာမွ မျမဲတဲ့ သေဘာတရားအရ ပ်က္စီးျခင္းသာ အဆုံးရွိတဲ့ သေဘာတ၇ားအရ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္မွာ သံလ်က္ကုိင္ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ မင္းေတြ တစ္ပါး မွ မရွိေတာ့သလုိ သူတုိ႔ကုိင္ခဲ့တဲ့ သံလ်က္ေတြလည္း တစ္လက္မွ မရွိေတာ့ပါ ဘူး။ ဘယ္ဘ၀ ဘယ္ေဒသ ေရာက္ေနမွန္းလည္း မသိရေတာ့ပါဘူး။

သံလ်က္ ကုိင္ခြင့္ရတယ္ဆုိတာ အတိက္ဘ၀ေတြက ကုသိုလ္ပါရမီႀကီးခဲ့ လုိ႔ပါ။ ဒီေတာ့ ခပ္ညံညံ့မဟုတ္ဘဲ ကုသိုလ္ ပါရမီ ပါခဲ့သူဆုိတာ ေတြးလုိ႔ရပါ ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ပါလာတဲ့ ကုသိုလ္ပါရမီကုိ အရင္းတည္ျပီး မဂ္ဖုိလ္နိဗၺာန္ရ ေၾကာင္း ကုသိုလ္ပါရမီေကာင္းေတြကုိပဲ ဆက္ျပီး ျဖည့္သြားေလသလား၊ ပါခဲ့တဲ့

ကုသိုလ္ပါရမီေတြကုိပဲ ထုိင္ျပီးစားသြားၾကေလသလား မေျပာတတ္ပါဘူး။

တစ္ခ်ိဳ႔လည္း ဂတိခ်ိဳခ်ိဳကုိ ေရာက္ေနၾကမွာပါ။ တခ်ိဳ့က်ေတာ့ ဂတိခါးခါးကုိ ေရာက္ခ်င္ ေရာက္ေနၾကမွာပါ။ မ်ိဳးဆက္အဆင့္ဆင့္ ျခားသြားျပီ ဆုိေတာ့ ဂတိခါးခါးေရာက္ ေနသူေတြအတြက္ ရည္မွန္းျပီး ကုသိုလ္ျပဳ အမွ်ေ၀ ေပးဖုိ႔လည္း ဘယ္သူကမွ စိတ္ကူးမရွိေတာ့ပါဘူး။

ေလာကီေရးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေလာကုတၱရာ ေရးပဲျဖစ္ျဖစ္ ပါရမီပါခဲ့သူ မပါခဲ့သူ ႏွစ္ေယာက္ အားထုတ္ရင္ ပါရမီ ပါခဲ့သူက မပါခဲ့သူ လုိက္မမီေအာင္ကုိ အက်ိဳးေပး ပါတယ္။ ပါရမီပါခဲ့တဲ့ သူေတြ အလုပ္လုပ္ရင္ ပုိျပီးထိေရာက္ပါတယ္။

ဘုရားေဟာအရ ဘာမွ မျမဲပါဘူး။ တစ္ေန႔မွာ ပ်က္စီးမွာပါပဲ။ ေႏွးတာနဲ႔ ျမန္တာပဲ ကြာပါလိမ့္မယ္။ ျမဲတယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဘုရားေဟာနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ ေနမွာပါ။

ဘာမွ မျမဲတဲ့ေလာကႀကီးမွာ ကုိယ္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကုိယ့္ေနာက္ ပါမယ့္ တရားေတြ ရွာနုိင္ဖုိ႔ သိပ္ျပီး အေရးႀကီးပါတယ္။

အမွန္ေတာ့ မျမဲတဲ့တရားေတြနဲ႔ ေနေနရတာ စိတ္ထဲမွာ ေပ်ာ္မွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး ။ အျမဲပူေနရတာပါ။ ကုိယ့္ေနာက္ပါမယ့္ တရားေတြနဲ႔ ေနေနရင္ တရားေတြက ျပန္ေစာင့္ေရွာက္ ေနတဲ့အတြက္ စိတ္က အျမဲေအးခ်မ္းေနမွာပါ။ ကုိယ့္ေနာက္ပါမယ့္ တရားေတြကုိ အျမဲမဟုတ္ေတာင္ အခ်ိန္ေလးတစ္ခု အေနနဲ႔ ပြားမ်ား အားထုတ္တာေတာင္ စိတ္ကေလး တဒဂၤေလး ေအးခ်မ္းေနတာ က သက္ေသပါ။

စာေရးသူကေတာ့ မျမဲတဲ့ ။ ပ်က္စီး သြားျုပီျဖစ္တဲ့ သေရေခတၱရာျမိဳ႔ ေဟာင္း တစ္ေနရာကုိ ေရာက္ျမဲလည္း ေရာက္ေနဦးမွာပါ။ ၾကည့္ျမဲလည္း ၾကည့္ ေနဦးမွာပါ။ တစ္ေန႔ေသာအခါ မွာေတာ့ သံေ၀ဂအၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ျဖစ္ပါေစလုိ႔ပဲ ဆုေတာင္းမိပါတယ္။

ခႏၶာကုိယ္ စား၀တ္ေနေရး ရွိေနတဲ့အတြက္၊ မိသားစု ရွိေနတဲ့အတြက္ မျမဲတဲ့ တရားေတြလည္း လုိအပ္ေနတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ မျမဲတဲ့ တရားေတြကုိ ခႏၶာ ကုိယ္လုိအပ္ခ်က္အရ မလႊဲမေရွာင္သာ အေနနဲ႔သာ သုံးျပီး မျမဲတာကုိ မျမဲမွန္းသိျပီး ကုိယ့္ေနာက္ပါမယ့္ တရားေတြကုိလည္း က်င့္သုံးရင္း ေနထုိင္သြားဖုိ႔ပါပဲ။

တကယ့္ေတာ့လည္း ေသရင္ မျမဲတဲ့ တရားေတြကုိ အကုန္လုံး ထားခဲ့ ၾကရမွာပါ။ ျမန္မာနုိင္ငံမွာ မျမဲတဲ့ တရားေတြကုိ သိခြင့္ရေနတာကကုိ သူမ်ား နုိင္ငံထက္ သာေနပါျပီ။

အခု ျမန္မာနုိင္ငံမွာ ၀ိပႆနာတရားကုိ မဂ္ေပါက္ ဖုိလ္၀င္ ျပေပးနုိင္တဲ့ သီလ သမာဓိ ပညာႀကီးတဲ့ ဆရားေတာ္ႀကီးေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒါက ကုိ ကုိယ့္နုိင္ငံက ကံေကာင္းေနတာပါ။

အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္မွ တရားကုိ ရွာမယ္ဆုိရင္ လူငယ္တစ္ေယာက္လုိ ခရီးမေပါက္ နုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ငယ္တုန္း က်န္းမာတုန္း ျဖည့္က်င့္ တာကေတာ့ အေကာင္းဆုံးပါပဲ။

အနိ၀တၱမင္းကေတာ့ မျမဲတဲ့ သေဘာတရားေတြ သိျပီး ဆက္လက္အား ထုတ္သြားတာ ဂတိခ်ိဳခ်ိဳ ဂတိခါးခါးေတြကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာ ေတာ့ဘဲ နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳသြားခဲ့ပါျပီ။

ကုိယ္က အနိ၀တၱမင္းလုိ ဂတိခ်ိဳခ်ိဳ ဂတိခါးခါးက မလြန္ေျမာက္နုိင္ေသး ရင္ေတာင္ ကုိယ္ရထားတဲ့ ရာထူး႒ာနႏၱရ ေငြေၾကးဥစၥာ လုပ္ပုိင္ခြင့္ ကုိယ့္၀န္းက်င္မွာ ရွိေနတဲ့ သက္ရွိ သက္မဲ့ေတြကုိ ၾကည့္ျပီး “ေၾသာ္.. မျမဲတဲ့ တရားေတြဘဲ၊ တစ္ေန႔မွာ ဆင္ျခင္ ဆင္ျခင္ေပးရပါမယ္။ အဲဒီလုိ ဆင္ျခင္ တာေလးကုိလညး္ အထုံအေလ့ အက်င့္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားရပါမယ္။ အထုံဆုိတာ အျမဲေလ့က်င့္ထားရင္ ထုံသြားတာပါပဲ၊ေလ့က်င့့္္စမွာသာ ကုိယ္က အားစုိက္ရတာပါ။ အထုံျဖစ္သြားရင္ေတာ့ အထူး အာရုံစုိက္စရာ မလုိေတာ့ပါဘူး။ ဆင္ျခင္ျပီးတဲ့အခါ အနိ၀တၱမင္းကုိ အားက် အတုယူျပီး ၀င္ေလ ထြက္ေလပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၊ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ထင္ရွားတဲ့ ရုပ္နာမ္ တစ္ခုခုမွာ သတိကပ္ျပီး ပဲျဖစ္ျဖစ္ ၀ိပႆနာ တရားကုိ ႏွစ္မိနစ္ သုံးမိနစ္ေလာက္ေလး ရႈမွတ္လုိက္ဖုိ႔ပါ။

သံေ၀ဂစစ္စစ္၊ ၀ိပႆနာစစ္စစ္တာ့ ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆင္ျခင္ေနတဲ့ အခုိက္အတန္႔ ရႈမွတ္ေနတဲ့ အခုိက္အတန္႔ ေလးမွာေတာ့ အကုသိုလ္ ကိေလသာေတြ ကင္းေနတာ အမွန္ပါပဲ။ အကုိသုိလ္ ကိေလသာ ကင္း ေနရင္ တဒဂၤေလးေတာ့ စိတ္ေအး ခ်မ္းေနပါတယ္။

ဒါတင္မကပါဘူး။ ေနာက္ဘ၀ ေနာက္ဘ၀ေတြအထိလည္း ဆင္ျခင္တဲ့ အထုံ ပြားမ်ားတဲ့ အထုံေလးေတြ ဆက္ဆက္ပါသြားမွာပါ။ ဒီဘ၀ ဆင္ျခင္ပြားမ်ားရင္ ေနာက္ဘ၀ ေနာက္ဘ၀ေတြလည္း ဆက္ျပီး ဆင္ျခင ္ပြားမ်ားေနဦးမွာပါပဲ။ အဲဒီလုိ ဆင္ျခင္ ပြားမ်ားေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ပါရမီျဖည့္ေနတယ္လုိ႔ လည္း သေဘာထားေပါ့။ တစ္ေန႔ကုိ ဆင္ျခင္တာ တစ္္မိနစ္၊ ပြားမ်ားတာ သုံး မိနစ္ စုစုေပါင္း ေလးမိနစ္ ေလာက္ေလးေတာ့ ေလ့က်င့္ ေလ့က်င့္သြားသင့္ပါ တယ္။ ေလးမိနစ္ဆုိေတာ့ ဘာမွ မၾကာပါဘူး ။ ေနာက္ဘ၀ ဘ၀အထုံေတြ အတြက္ အဲဒီေလာက္ ေလးေတာ့ အခ်ိန္ေပးသင့္ပါတယ္။ ပါရမီ ျပည့္တဲ့ ဘ၀တစ္ခုမွာေတာ့ အနိ၀တၱမင္းလုိ တရားထူး ရသြားမွာပါ။

ဒါေၾကာင့္လည္း ရုံးတက္ရင္းလည္း ဆင္ျခင္ပြားမ်ားလုိ႔ ရပါတယ္။ ကားစီးရင္းလည္း ဆင္ျခင္ပြားမ်ား လုိ႔ရပါတယ္။ ေစ်းေရာင္းရင္းလည္း ဆင္ျခင္ပြား မ်ားလုိ႔ရပါတယ္။ ေနာက္ဆုံး ေရခ်ိဳးခန္း၀င ္ေနရင္းလည္း ဆင္ျခင္ ပြားမ်ားလုိ႔ ရတာပါပဲ။

ေရခ်ိဳးခန္း ၀င္ေနတုန္းဆုိ ကုိယ္တစ္ေယာက္တည္း ရွိေနတဲ့အတြက္ ၊ အသံတိတ္ဆိတ္မႈလည္း ရွိေနတဲ့အတြက္ ဆင္ျခင္ပြားမ်ားရတာ ပုိလုိ႔ေတာင္ လြတ္လြတ ္လပ္လပ္ရွိဦးမွာပါ။ ေရခ်ိဳးခန္း၀င္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဧည့္သည္လည္း မလာသလုိ ဖုန္းလည္း မလာပါဘူး။ ျပင္ပ လုပ္စရာလည္း ဘာမွမရွိပါဘူး။ ဘာအေႏွာက္ အယွက္မွမရွိတဲဲ့ တကယ့္ သီးသန္႕ကုိယ္ပုိင္ အခ်ိန္တစ္ခုပါပဲ။ ေရးခ်ိဳးခန္း ၀င္တာကေတာ့ လူတုိင္း လူတုိင္း တစ္ေန႔ကုိ တစ္ႀကိမ္ ႏွစ္ႀကိမ္ ေတာ့ မျဖစ္မေန ၀င္ၾကရတာပါ။ တရားအားထုတ္ဖုိ႔ အခ်ိန္မရွိဘူးလုိ႔ ဆုိတဲ့ သူေတြအတြက္ “သီးသန္႔ ကုိယ္ပုိင္ အခ်ိန္ေလး”တစ္ခုပါ။ ကုိယ္က ေရခ်ိဳးခန္း ၀င္တုန္းမွာ ဆင္ျခင္ပြားမ်ားတဲ့ အထုံအေလ့ အက်င့္ေလး လုပ္ထားလုိက္ရင္ ေနာက္ဆုိ ေရခ်ိဳခန္း၀င္လုိက္တာနဲ႔ ဆင္ျခင္ျပီးသား၊ ပြားမ်ားျပီးသား ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ အျမဲဆင္ျခင္ ပြားမ်ား ေနတဲ့အတြက္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတိေပးေနရာလည္း ေရာက္ပါတယ္။ တရားေတြ အမ်ားႀကီး မလုပ္နုိင္ေသး ေပမယ့္ ေန႔စဥ္ မိနစ္ပုိင္း ဆင္ျခင္ ပြားမ်ားေနတဲ့အတြက္ “ ငါတရားနဲ႔ သိပ္ကြာဟ မေနပါဘူးေလ “ဆုိျပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလည္း အားေပးလုိ႔ရပါတယ္။ တရားမလုပ္ျဖစ္ေသးလုိ႔ တစ္ခါတစ္ေလ စိတ္ဓာတ္ က်ရသူေတြအတြက္ ေျဖဆည္ရာ တစ္ခုပါ။

ဒီလုိပါပဲ ၊ ေစ်းေရာင္း ေနရင္းလည္း ဆင္ျခင္ပြားမ်ားလုိ႔ ရတာပါပဲ။ ေစ်း ဆုိတာ အခ်ိန္ျပည့္ေရာင္းေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ၾကားထဲမွာ ၀ယ္သူမလာေသးတဲ့ အခ်န္ဆုိတာ ရွိေနတာပါပဲ။ ၀ယ္သူ မလာေသးတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ဆင္ျခင္ပြားမ်ား ေနလုိ႔ရတာပါပဲ။ ဒါဆုိရင္ ေစ်းေရာင္းရင္း ကုသိုလ္ေတြ ျဖစ္ေနေတာ့တာပါ။ ဆင္ျခင္ ပြားမ်ားေနတဲ့ ေစ်းသည္ တစ္ေယက္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ အကုသုိလ္ မကင္းတဲ့ ေစ်းေရာင္းမႈကုိ မျပဳပါဘူး။ ေစ်းေရာင္းရင္း ကုသိုလ္ျဖစ္တဲ့သူေတြ ရွိသလုိ ေစ်းေရာင္းရင္း အကုသိုလ္ ျဖစ္တဲ့သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ။

ေစ်းေရာင္းတာဟာ သတိရွိရင္ နိဗၺာန္နဲ႔နီးရသလုိ သတိမရွိရင္ ငရဲနဲ႔လည္း နီးရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငရဲနဲ႔နီးတဲ့ ေစ်းေရာင္း နည္းကုိေတာ့ အထူး ေရွာင္ၾကဥ္ ရပါမယ္။

တရားထူး ရသြားၾကတဲ့ ေထရီေထရာ အရွင္ျမတ္ေတြဟာ တစ္ပါးနဲ႔တစ္ပါး ဆင္ျခင္ပုံခ်င္းေတာ့ မတူၾကပါဘူး။ ဒီေတာ့ ကုိယ္အားက်ၾကည္ညိုတဲ့ ေထရီ ေထရာ တစ္ပါးပါးရဲ့ ဆင္ျခင္မႈကုိ အတုယူျပီး ဆင္ျခင္လုိ႔ ရသလုိ ကုိ္ယ္ၾကားဖူး တဲ့ ေရွးေရွး ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးေတြရဲ့ ဆင္ျခင္မႈမ်ိဳးေတြန႔ဲလည္း ဆင္ျခင္လုိ႔ ရပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ကုိယ္နားလည္ သေဘာေပါက္တဲ့ ဆင္ျခင္မႈမ်ိဳးနဲ႔လည္း ဆင္ျခင္လုိ႔ ရပါတယ္။

သီလ သမာဓိ ပညာ ႀကီးမားတဲ့ ေရွးေရွး ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးေတြရဲ့ ဆင္ျခင္မႈေလာက္ အဆင့္မျမင့္ေပမယ့္ သူေတာ္ေကာင္းေတြရဲ့ အျပဳအမူ အတုိင္း အတုယူ က်င့္သုံးေနတဲ့အတြက္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ၾကည္ညုိလုိ႔ရေနပါျပီ။ ဒါ သူေတာ္ေကာင္းဓာတ္ ကူးဆက္တယ္လုိ႔လည္း ေခၚပါတယ္။

ဘာပဲေျပာေျပာ ကုိယ့္၀န္းက်င္မွာရွိတဲ့ သက္ရွိသက္မဲ့ မျမဲတဲ့သေဘာ တရားေတြကုိ ၾကည့္ျပီး “ေၾသာ္… မျမဲတဲ့ တရားေတြဘဲ၊ တစ္ေန႔မွာ ပ်က္စီးရမွာပဲ”လုိ႔ ေန႔စဥ္ ဆင္ျခင္ေပးပါ။ ေနာက္ဘ၀မွာ အထုံပါရမီေလးပါသြား ေအာင္လုိ႔ပါ။

ရေ၀ႏြယ္(အင္းမ)

ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာမဂၢဇင္း

ဇႏၷ၀ါရီ ၂၀၁၀

က်မ္းကုိး

ပုံေတာ္စုံေထရအပါဒါန္၀တၳဳေတာ္ႀကီး(အရွင္ဓမၼသာမီဘိ၀ံသ)

မရဏမင္းသို႔ အိတ္ဖြင့္ေပးစာ

မရဏမင္းသို႔ အိတ္ဖြင့္ေပးစာ

သူ႔ကို စည္းခ်င္းထိုး၊ ေၾကြအန္ပစ္၊ ပ႑ာဆက္၊ ဘယ္ပဥၥလက္ႏွင့္မွ သင္ဖ်က္မရ။ သို႔ေသာ္ စည္းမထိုး၊ ေၾကြမပစ္၊ ပ႑ာမဆက္ဘဲ ဧကန္မလြဲ ႏိုင္ႏိုင္ပါ့။ “သင့္”

(၁) မျဖံဳပါ

ဗ်ိဳ႕…မိတ္ေဆြၾကီး မရဏ…၊ ေနေကာင္းတယ္ေနာ္။ ေအာ္…စကၠန္႔မလပ္ ဇီ၀ိန္ေတြကိုေျခြျပီး အေလာင္းကုန္ၾကမ္းအျဖစ္ မီးသျဂိဳဟ္စက္ေတြ၊ သုႆာန္ေျမေတြ၊ ေနရာအနံ႔ပုိ႔ေနရေတာ့ အျမဲလႈပ္ရွား စံျပလုပ္သားၾကီးေပါ့ဗ်ာ။ Ideal woker ပါပဲ။


၂၀၀၈-ခုႏွစ္ေႏွာင္းပိုင္းမွာ မိတ္ေဆြၾကီးရဲ႕လက္ရုံးေတာ္ ဦးဗ်ာဓိ ပစ္လႊတ္လိုက္တဲ့ ကင္ဆာ ျမွားဟာ က်ြန္ေတာ့္လည္ပင္း လာမွန္တယ္ေလ။ ေတာ္ေတာ္ထိပါ့ဗ်ာ။ ကင္ဆာႏွစ္ၾကိမ္ျဖစ္၊ ဓာတ္ ေရာင္ျခည္ႏွစ္ခါကင္ ကီမိုေဆးေျခာက္ၾကိမ္သြင္းရ၊ ေဒါင္ခ်ာစိုင္းသြားတာပဲ။ ကံၾကမၼာက ဟန္႔တား ထားလို႔သာ။ အခု ၂၀၁၀-ျပည့္ ႏွစ္၀က္ေက်ာ္အထိ မလဲေသးဘဲ ရွဴႏိုင္ဆဲ၊ ရွိဳက္ႏိုင္ဆဲ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ အေလးခ်ိန္ ၁၀၅-ေပါင္ကေန ၈၀-ေပါင္အထိက်၊ အသံက ေပ်ာက္လိုက္ေပၚလိုက္။ ကိုယ္က စာေျခာက္ရုပ္သာသာမို႔ A half man ထက္၀က္လူသားျဖစ္ေနပါျပီ။ တစ္ခုေတာ့ရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီထက္ ၀က္လူသားက မယိုင္မက်ိဳးႏိုင္တဲ့ ယံုၾကည္မႈ “ပဲ့”၊ တြန္းအားေကာင္းတဲ့စိတ္ဓာတ္ “ေလွာ္တက္”ေတြ ကို ျမဲျမဲဆုတ္ကိုင္ျပီး ခႏၶာေလွကို ေလွာ္ခတ္ေနတာပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ဆီ မိတ္ေဆြၾကီး လာစရာမလိုပါ ဘူး။ အခ်ိန္ေစ့တဲ့ေန႔ အမီ ကြ်န္ေတာ္လာမွာပါ။ ဒီၾကားထဲ မိတ္ေဆြၾကီးကို ႏႈတ္ဆက္စကားအျဖစ္ ၾကိဳေျပာခ်င္တာေလးေတြ ေျပာလိုပါ့။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ မေျပာလိုက္ရဘဲ ဘ၀ကန္႔လန္႔ကာက အရင္ က်သြားဦးမယ္။

ေျပာဖူးတယ္ေနာ္၊ ကေလးဘ၀တုန္းက မိတ္ေဆြၾကီးကို အေၾကာက္ၾကီး ေၾကာက္ခဲ့ရတာ။ အသုဘဆိုမၾကည့့္ရဲ။ ေနာက္ေတာ့ အရြယ္ေလးရ၊ အသိေလးက်ယ္လာေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါ အေလာင္းစင္ ဆင္ထားတဲ့လိုဏ္ေအာက္၀င္၊ အေလာင္းကို ေခါင္းထဲ ကိုယ္တိုင္ထည့္၊ ျပီးေတာ့ ထမ္း၊ မိတ္ေဆြၾကီးရဲ႕လုပ္ငန္းမွာ အကူ၀န္ထမ္းအျဖစ္ အေျခအေနေျပာင္းသြားပါ့။ ဘာ့ေၾကာင့္ပါလိမ့္၊ မိတ္ေဆြၾကီးက ေၾကာက္စရာမွ မဟုတ္တာ။ သတၱ၀ါကုိ ဗ်ာဓိလိုကပ္ျပီး ႏွိပ္စက္ကလူျပဳေနတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ အခ်ိန္က်လို႔ ဇီ၀ိန္ကိုတစ္ခါတည္း ခ၀ါခ်ေပးလိုက္သူပါေနာ္။

မိတ္ေဆြၾကီး မရဏကို ရင္ဆိုင္တဲ့အခါမွာ ဘ၀အသိနဲ႔ ဓမၼအသိႏွစ္မ်ိဳးလက္ကိုင္ထားျပီး ရဲ၀ံ့စြာ ရင္ဆိုင္သြားသူေတြ မနည္းပါ။ စလုပ္ကို တုတ္တိုနဲ႔ရိုက္ခါနီး ဇက္ေပၚဓားမက်ခင္ စာတစ္ပုဒ္ ေပတစ္ ဖြဲ႕ကို ေအးေအးေလး ေရးဖြဲ႔သြားႏိုင္တဲ့ အာဂစာဆိုေတြ၊ ေတာျပိဳတာေတာင္ ထြက္မေျပးဘဲ လွံကိုင္ ျပီး တာ၀န္ေစာင့္ၾကပ္ရင္း မတ္တတ္အေသခံတဲ့ စစ္သည္ေတြ၊ သေဘၤာျမဳပ္ခါနီးမွာ ဣေျႏၵမပ်က္ဘဲ လႈိင္းလုံးေတြလာပုတ္တဲ့ ကုန္းပတ္ေပၚ ေတးတက်ဴက်ဴတေယာထိုးျပီး ခႏၶာကိုယ္ေမွ်ာလိုက္တဲ့ ဂီတ ဇာနည္ေတြ၊ ေတာၾကီးမ်က္မည္း အႏၱရာယ္မ်ိဳးစံု ရာသီဆိုး၀ါး အႏွိပ္စက္ခံလူသားဘ၀မွာ ရထားလမ္း ေဖာက္ရင္း ေလေလးတခြ်န္ခြ်န္နဲ႔ အသက္ေသြးကို သြန္ေပးလိုက္သူေတြ၊ ကိုယ့္အသက္ကို ပဓာနမ ထား အမ်ားအတြက္ စေတးခံလိုက္သူေတြကို မိတ္ေဆြၾကီး ကိုယ္တိုင္သိ၊ ကိုယ္တိုင္ျမင္ခဲ့တယ္မ ဟုတ္လား။ ေလာကအသိ ေလာကခံယူခ်က္သာမဟုတ္၊ နက္ရိႈင္းတဲ့ဓမၼအသိနဲ႔ အသက္ကို ဖက္ရြက္ လိုသေဘာထားျပီး ပန္းတိုင္ကို အေရာက္လွမ္းႏိုင္ခဲ့တဲ့ အရိယာသူေတာ္စင္ေတြလည္း အမ်ားၾကီးပါ။ မိတ္ေဆြၾကီးကို မျဖံဳတဲ့သူေတြဟာ ယံုၾကည္ခ်က္၊ ဘ၀အသိ၊ ဓမၼအသိေတြနဲ႔ (undaunted sprit) မတြန္႔ဆုတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ေၾကာင့္ပါ။ ဟုတ္တယ္ေနာ္…။ နဂိုကတည္းက မိတ္ေဆြၾကီးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ဖို႔ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားသူေတြအဖို႔ ပိုလို႔ေတာင္ မျဖံဳေသး။

(၂) ေၾကာက္ရမဲ့သူ

အဓိကေျပာခ်င္တာက မိတ္ေဆြၾကီးက ေၾကာက္စရာမဟုတ္ပါ။ ဒါျဖင့္ ဘယ္ဟာက ေၾကာက္စ ရာလဲ။ တစ္ခါတုန္းက ကြ်န္ေတာ္ ကတၱရာလမ္းေပၚေလွ်ာက္ရင္း ျမဳပ္ေနတဲ့ ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးေတြ ကိုၾကည့္ျပီး “ေရွ႕မွာျမင္ေနရတဲ့ ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြေလာက္ ဘ၀ေတြျဖစ္ရဦးမယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုလဲ ေနခ်င္ေသးလား”လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမးမိဖူးပါတယ္။ မိတ္ေဆြၾကီးေရ…မျဖစ္စဖူးျဖစ္တာေျပာျပမယ္။ ေရွ႕မွာျမင္ေနရတဲ့ ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြကို တိုးမၾကည့္ရဲေတာ့ဘူး။ ရင္ထဲမွာ တျဖည္းျဖည္းခုန္လာျပီး အသားေတြပါ တဆတ္ဆတ္တုန္လာတယ္။ ေၾကာက္စိတ္ေပၚလာျပီး ေက်ာစိမ့္ရုံမက ရင္ထဲမွာ စူးနင့္ သြားတာပဲ။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္တုန္းက ထိုထိုဘ၀ ထိုထိုပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တဲ့ဆႏၵေတြ အခုေတာ့လြင့္ စင္သြားတာပဲ။ “ေတာ္ျပီ ေတာ္ျပီ၊ ေနရရင္ ေက်ာက္ခဲ (၇)လံုးထက္ပိုမေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ အလြန္ဆံုး (၇) ဘ၀ေပါ့”လို႔ စိတ္ထဲက ၾကံဳး၀ါးလိုက္တယ္။ တဆက္ထဲမွာပဲ ေၾကာက္ရမဲ့အရာကို ထင္ထင္ရွား ရွား ဘာ၀နာအသိနဲ႔ သိလိုက္တယ္။ မိတ္ေဆြၾကီးဟာ ဇာတိရွိလို႔သာ မရဏအျဖစ္ရွိတာပါ။ ဇာတိမရွိ ရင္ မိတ္ေဆြၾကီး မရွိေတာ့ဘူးေလ။ အဲဒီဇာတိရဲ႕ အရင္းခံဇစ္ျမစ္က အမွန္မသိမႈအ၀ိဇၨာနဲ႔ တပ္မက္မႈ တဏွာမဟုတ္လား။ သူတို႔ႏွစ္ခုက သြယ္တန္းေပးလိုက္ေတာ့ မိတ္ေဆြၾကီးဆီမွွာ ဘူတာသြားဆိုက္ တာပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ မိတ္ေဆြၾကီးက တကဲ့ေၾကာက္ရမဲ့အရာမဟုတ္ဘဲ (By-product) ဆင့္ပြားရလာဒ္ တစ္ခုပါ။ “မသာတစ္ေခါက္ ေက်ာင္းဆယ္ေခါက္” စကားလို သတိသံေ၀ဂရေစျပီး မာန္မာနေတြ ေတာင္ က်ေစႏိုင္ပါ့။ ဒီ့အျပင္ မရဏာႏုႆတိအျဖစ္ တရားကိုေပါက္ေျမာက္ေစႏိုင္မယ့္ အႏုႆတိ ဓမၼစြမ္းအားၾကီးတစ္ခုပါ။ (Death the Leveller) ေသမင္းက အားလံုးကို အဆံုးမွာ ဘုရင္ဧကရာဇ္က အစ ဖုန္းေတာင္းယာစကာအထိ ညွိေပးတိေပးလိုက္တာပါ။ တကဲ့မိတ္ေဆြၾကီးပါလား။ ေၾကာက္စရာ မဟုတ္လို႔ ဓမၼအသိ ေလာကအသိနဲ႔ အစဥ္သျဖင့္ ေသရြာကိုလွမ္းေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေ၀ဒနာသည္ ေတြ အျမဲႏွလံုးသြင္းအပ္ပါတယ္။ မိတ္ေဆြၾကီးကိုလည္း အရင္းခံျပီး တြန္းအား၊ ေမာင္းတန္၊ ေလာင္ စာ၊ ဒလက္အျဖစ္ အသံုးခ်ျပီး လိုရာခရီးကို ခ်ီတက္ရမွာပါေနာ္ မိတ္ေဆြၾကီး….။

မိတ္ေဆြၾကီးဟာ ဒဂၤါးလိုပါပဲ။ ေရွ႕ဘက္ကၾကည့္ရင္ ဇီ၀ေျခြတဲ့ ပါးကြက္အာဏာသား (Excutioner)၊ ေနာက္ကၾကည့္ရင္ အက်ိဳးေဆာင္သမား (Promoter) ခံယူမႈအေပၚကြာတာပါပဲ။

[B](၃) ခတ္ကြင္းကိုျပင္[/B]

ေျပာခ်င္တာေလးေတြေျပာရျပီမို႔ ၀မ္းသာအားရပါတယ္။ မိတ္ေဆြၾကီးအေၾကာင္း၊ မိတ္ေဆြၾကီး ရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာေတြ သိခဲ့ျပီးေနာက္ ကြ်န္ေတာ့္ခတ္ကြင္းကို စိတ္ရွင္းရွင္းနဲ႔ ရဲရဲတင္းတင္းပဲ ျပင္ႏိုင္၊ လုပ္ႏိုင္ခဲ့ျပီေလ။ ကာလၾကာလာျပီး အေျခအေနကဆိုး၀ါးလာ၊ အခ်ိန္အခါက ေန႔လားညလား ျဖစ္သြားႏိုင္တဲ့အထိ တာစူေနေတာ့ ေရာဂါကို ေနာက္ေက်ာမွာထား၊ ကုသစရာနည္းလမ္းအတိုင္း ဆက္ကုသေန၊ ဘာၾကီးျဖစ္ျဖစ္ အဓိ႒ာန္နဲ႔ သစၥာကိုေတာ့ ဘာနဲ႔မွ အေပးအယူညွိႏိႈင္းမႈမလုပ္၊ (Non- compromise) ပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုကုသေနတဲ့ ပါေမာကၡသမားေတာ္ၾကီးက ကြ်န္ေတာ္ကီမိုသြင္းဖို႔ သြားအစစ္ခံတိုင္း “သတ္သတ္လြတ္စား ဥပုသ္ေစာင့္တုန္းပဲလား”ေမးပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ျပံဳးေနလိုက္ ပါတယ္။ “There are things larger than life” အသက္ထက္ ဘ၀ထက္ ပိုၾကီးမားတဲ့အရာေတြ ရွိပါ ေကာလားဗ်ာ။ ဒီခံယူခ်က္ ဒီက်င့္သံုးမႈကို မ႑ိဳင္ျပဳျပီး အလုပ္လမ္းေၾကာင္းကို မပ်က္ခ်ီတက္လုပ္ ကိုင္လာတာ ကြ်န္ေတာ့္ဆႏၵေတြ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ခဲ့ပါျပီ။ ပထမ ဘာသာသာသနာအေနနဲ႔ မဟာပရိတၱေစတီေတာ္ၾကီး တည္ေဆာက္ေရးကိစၥမွာ ဆရာေတာ္မ်ား၊ ကုသိုလ္ရွင္မ်ား၊ ပရဟိတအ က်ိဳးေဆာင္မ်ားအားေပးကူညီမႈနဲ႔ အခုဆို ပႏၷက္ခ်ပြဲျပီးလို႔ အက်ယ္ ၃၆-ေပပတ္လည္အတြက္ အုတ္ခံု ပံုေဖာ္ေနပါျပီ။ ျပီးလွ်င္ မုခ္၀ေလးခု၊ လိုဏ္ဂူ၊ အဲဒီအေပၚေစတီတည္သြားဖို႔ပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ ၀မ္းသာ ၾကည္ႏူးရဆံုးကိစၥပါ။ ဒီျမင္ကြင္းကို အာရုံျပဳမိတိုင္း ကင္ဆာကလပ္စည္းေတြ က်ံဳ႕သြားသလိုခံစားရပါ တယ္။ “ေသေပ်ာ္ပါျပီ”လို႔ေတာင္ ေျပာမိပါတယ္။ မဟာပရိတၱေစတီေတာ္အေၾကာင္းကို ေဆာင္းပါး အမွတ္ ၅-မွာ ေရးထားပါတယ္။ အလႉဒါနျပဳလိုသူမ်ားရွိရင္ ဆရာေတာ္အရွင္ေ၀ပုလႅ၊ ဖုန္းနံပါတ္ ၀၉- ၂၂၁၀၈၂၃ နဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ဖုန္းနံပါတ္ ၄၀၀၅၂၁-ကိုဆက္သြယ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒုတိယကိစၥကေတာ့ စာေပ။ ကြ်န္ေတာ္ထုတ္ခ်င္တဲ့စာအုပ္ေတြ ထြက္ႏိုင္ဖို႔ ေ၀ဒနာၾကားက အားခဲျပီးလုပ္လိုက္တာ “ျပင္ပ အိပ္မက္တစ္ခု” WHAT I SEE HOW I FEEL စာအုပ္ထြက္ႏိုင္ျပီး၊ ပဲခူး ၁၀-မိုင္ကုန္း ဓမၼဒူတ ေဒါက္တာအရွင္ပညိႆရရဲ႕ လိုရင္းတိုရွင္း၀ိပႆနာကို ကြ်န္ေတာ္ အဂၤလိပ္လို “MIND AND CONSISE VIPASSANA” အမည္နဲ႔ျပန္ဆိုခဲ့တာ အခု စိစစ္ျပီးလို႔ ထုတ္ဖို႔လုပ္ေနပါျပီ။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ကိုယ္တိုင္ေရး ဒုတိယအဂၤလိပ္ကဗ်ာစာအုပ္ျဖစ္တဲ့ MID-NIGHT RAINBOW လည္း ထြက္ဖို႔စီစဥ္ေန ပါျပီ။ တတိယကိစၥျဖစ္တဲ့ ပရဟိတလုပ္ငန္းက ကိုယ္တိုင္စာမျပႏိုင္ေတာ့ေပမဲ့ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္း အျဖစ္ေျပာင္းလည္းျပီး ျပင္ဦးလြင္ျမိဳ႕နယ္၊ သာစည္ရြာမွာ ဆက္တိုက္ပညာဒါနပို႔ခ်လ်က္ပါ။ ဒီေတာ့ မိတ္ေဆြၾကီးေရ…ေရာဂါလမ္းေၾကာင္း၊ ကုသေရးလမ္းေၾကာင္း၊ အလုပ္လမ္းေၾကာင္းေတြဟာ သူ႔အရွိန္နဲ႔သူ သြားေနၾကတာပါ။ ဘယ္ဟာမွရပ္မေနပါဘူး။ လူကသာႏုံးခ်ည့္ေခြယိုင္လာေပမဲ့ က်န္ တာက ေဒါင္ေဒါင္ဒင္ဒင္ပါပဲ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေဒါင္ေဒါင္ဒင္ဒင္ျဖစ္ေနေပမဲ့ မိတ္ေဆြၾကီးဆီကိုေတာ့ လာၾကရမွာပါ။ မလြန္ဆန္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အထက္ကကဗ်ာေလးမွာေျပာထားသလို စည္းမထိုး… ေၾကြမပစ္…ပ႑ာမဆက္ေပမဲ့…။

[B](၄) ဆံုးျခင္း-ရႈံးျခင္း ျခားနားခ်က္[/B]

မိ္တ္ေဆြၾကီးေရ….မိတ္ေဆြၾကီးအလုပ္က အသက္ကိုဆံုးေစျခင္းပါပဲ။ အသက္ဆံုးရတာနဲ႔ ဘ၀ ရဲ႕ မြန္ျမတ္တဲ့အယူအဆေတြးေခၚမႈေတြ၊ ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈေတြဟာ ဆံုးသြားျပီလား၊ ေ၀းေသး။ ရႈံးသြားျပီလား၊ ေ၀းေသး။ ေသျခင္းဟာ ခႏၶာကုိယ္ကို ေျမမႈန္႔ျဖစ္သြားရုံကလြဲလို႔ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ပါ ဘူး။ ဒါေပမဲ့ လူ႔လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြဟာ ေသသည္မရွိ။ လူသာဆံုးတာ ဘ၀ရႈံးသြားတာမဟုတ္ဘူး ေနာ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္က ဘ၀တူေ၀ဒနာသည္ေတြကို ေ၀ဒနာမွာ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါးျမွဳပ္မထားဘဲ အားခဲျပီး ေကာင္းတာေလးေတြ ေတြးေတာေျပာဆိုလုပ္ကိုင္သြားပါလို႔ တိုက္တြန္းရတာပါ။ အဲဒီလို လုပ္ရင္းနဲ႔ပဲ မိတ္ေဆြၾကီးနဲ႔ ေတြ႔ရမဲ့ေန႔ ေတြ႔တာေပါ့ဗ်ာ၊ မဟုတ္ဘူးလား။

ကဲ…ေနာက္ဆံုး ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ဟိုပေ၀သဏီကတည္းက မေသခင္ျပင္ဆင္မႈ ေတြလုပ္ခဲ့တဲ့အနက္ ေဟာဒီကဗ်ာေလးလည္း အပါအ၀င္တစ္ခုပါ။ “ဒို႔ေသရင္ ေဟာဒီကဗ်ာေလးရယ္ POPETRY MY LOVE ဆိုတဲ့ကဗ်ာေလးရယ္ ေ၀ေပးပါေနာ္”လို႔ မွာထားခဲ့ပါတယ္ မိတ္ေဆြၾကီး။

မွာပါရေစ ေျပာပါရေစ

(၁)

ကို္ယ္ေသရင္ မငိုနဲ႔

ပါးစိုရုံရွိမွာေပါ့။

သပိတ္မသြတ္နဲ႔

လြတ္ျပီးသား၊ ကြ်တ္ျပီးသား။

ထမင္းမထုတ္နဲ႔

သိုးစာ၊ ပုပ္စာ၊ ျဖဳန္းတီးစာ။

အိုးမခြဲနဲ႔၊ အိုးမလို

ဘာကိုမွ ကိုယ္မစြဲဘူး။

အပြင့္အခက္ယူမသြားနဲ႔

ျပန္လိုက္ရမဲ့အစားမဟုတ္ဘူး။

ရက္လည္၊ လလည္၊ ႏွစ္လည္

ဘာကိုမွမလည္နဲ႔

သံသရာၾကီးမွာလည္ခဲ့သူ။

(၂)

ကိုယ္ေသရင္မငိုနဲ႔

ၾကိဳၾကိဳျပီးေသထားသူ။

“ဘုရားရွင္ရဲ႕ဂုဏ္ေတာ္”ကို

ျမတ္ႏိုးပူေဇာ္ရင္း

အၾကိမ္ၾကိမ္အေသရင္းထားသမို႔

မရဏမင္းဆီ ေပ်ာ္ေပ်ာ္သြားမွာ။

ျပီးေတာ့ ေျပာပါရေစ…

သာသနာ၊ စာေပ၊ ပရဟိတ

လုပ္လက္စေတြကို ဆက္လုပ္ဖို႔

ေဟာဒီခ်စ္ရတဲ့ မိခင္ေျမကို

ျပန္လာခဲ့မယ္မုခ်။

ဒီေတာ့ ကိုယ္ေသရင္ မငိုနဲ႔

ေျဖသာစမ္းပါ၊ ျပံဳးစမ္းပါ

လူသာဆံုးတာ က်န္တာမရႈံးဘူး။

မွာခဲ့ျပီ၊ ေျပာခဲ့ျပီေနာ္၊ ဒါပါပဲ…။

မုိးဟိန္း
(သားဂ်ာနယ္ေက်ာ္)
စိတ္ ေစတနာ ေမတၱာျဖင့္ ဓမၼဒါနျပဳရန္ ေမးျဖင့္ ပုိ႔လာေသာ မိတ္ေဆြျဖစ္သူ အရွင္ပညာ၀ံသအား အထူးေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေထရ၀ါဒ+မဟာယာနတုိ႔ကို သမုိင္းအၿမင္ၿဖင့္ ေလ့လာသုံးသပ္ၿခင္း၊၊ ၊၊

ေထရ၀ါဒ+မဟာယာနတုိ႔ကို သမုိင္းအၿမင္ၿဖင့္ ေလ့လာသုံးသပ္ၿခင္း၊၊ ၊၊

ဗုဒၶသာသနာေတာ္ အစဦးပုိင္းက “ေထရာ၀ါဒႏွင့္ မဟာယာန”ဟူ၍ မရွိခဲ့ေပ၊၊ ဗုဒၶရွင္ေတာ္၏ သင္ၿပ၊ ေဟာေၿပာခ်က္မ်ားကို “ဓမၼ”ႏွင့္၊ “၀ိနယ”ဟူ၍သာ ေခၚတြင္ခဲ့ေလသည္၊၊

“ဓမၼ”ဟူသည္မွာ ဗုဒၶရွင္ေတာ္၏ ေလာကအေပၚရႈၿမင္သုံးသပ္၊ ယူဆခ်က္မ်ားၿဖစ္ၿပီး၊ “၀ိနယ”ဟူသည္မွာ ဗုဒၶရွင္ေတာ္၏ အယူအဆႏွင့္ ေဟာေၿပာ၊ သင္ၿပခ်က္မ်ားကို ယုံၾကည္လက္ခံ၍၊ ဗုဒၶဘာသာ၀င္အၿဖစ္ ၀န္ခံသူမ်ားအတြက္လုိက္နာရန္ သတ္မွတ္ထားသည့္ စည္းကမ္းခ်က္မ်ား ၿဖစ္ပါသည္၊၊

ဗုဒၶရွင္ေတာ္သည္ “ဓမၼ”ၿဖင့္ သူ၏ေလာကအေပၚ ရႈၿမင္သုံးသပ္ပုံ၊ အယူအဆကိုတင္ၿပခဲ့ၿပီး၊ ဗုဒၶဘာသာဟု အမည္ေခၚဆုိႏုိင္ေသာ ဘာသာၾကီးတစ္ခုကို တည္ေထာင္ခဲ့ပါသည္၊၊ “၀ိနယ”ၿဖင့္ သူ၏ဘာ သာ၀င္တုိ႔လုိက္နာရမည့္ ဥပေဒမ်ားကို ညႊန္ၿပထားပါသည္၊၊

ဗုဒၶရွင္ေတာ္ တည္ေထာင္ေသာ ဗုဒၶဘာသာသည္ ေအာင္ၿမင္သည္ဟု သုံးသပ္ရပါမည္၊ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိ ေသာ္ အိႏၵိယတုိက္ၾကီးအတြင္းရွိ၊ တုိင္းႏုိင္ငံအမ်ားစုက ဗုဒၶဘာသာကို ႏွစ္သက္၊ သေဘာက်၊ ယုံၾကည္၊ လက္ခံၾကသည့္အၿပင္၊ ေရွးရုိးစြဲအယူအဆေဟာင္းမ်ားစြာကိုလည္းပယ္ဖ်က္ကာ “ဗုဒၶ ဘာသာ”အမည္ခံလာေသာေၾကာင့္ ၿဖစ္ပါသည္၊၊

ဗုဒၶရွင္ေတာ္ကို(B.C.563)တြင္ သာမန္လူသားကေလးငယ္အၿဖစ္ ဖြားၿမင္ခဲ့ၿပီး၊ သူသည္ သာမန္လူ သားအၿဖစ္ၿဖင့္ (၇)ႏွစ္ခန္႔၊ က်င့္ၾကံအားထုတ္ၿပီး၊ (B.C.528 century)တြင္ ဗုဒၶအၿဖစ္၊ ဘုရားအၿဖစ္သုိ႔ ေရာက္ရွိခဲ့ပါသည္၊၊ ဗုဒၶရွင္ေတာ္သည္ သက္ေတာ္(၃၅)ႏွစ္တြင္ လူသားဘုရားအၿဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ပါသည္၊၊ သက္ေတာ္ (၈၀)၊ (B.C.583 century)တြင္ လူသားတုိ႔ထုံးစံအတုိင္း ဘ၀ကို အဆုံးသတ္ခဲ့ရပါသည္၊၊

ဗုဒၶရွင္ေတာ္ သက္ရွိထင္ရွား (၄၅)ႏွစ္ အခ်ိန္အတြင္း ေဒသအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ လူမ်ဳိးမ်ဳိးအသီးသီးသို႔ အေၾကာင္းအရာအလိုက္ ေဟာေၿပာ၊ သင္ၿပ၊ လမ္းညႊန္ခဲ့သမွ်ကို ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔၏ ပိဋကတ္သုံးပုံ ပါဠိစာေပဟု ေခၚတြင္ပါသည္၊၊

“ပထမသဂၤါယနာ”
(5th century B.C)၊ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ လြန္ေတာ္မူအၿပီး၊ (၃)လ၊ (၄)ရက္လြန္ေသာအခါ၊ အေၾကာင္းအရာအမ်ဳိး မ်ဳိး၊ ေခါင္းစဥ္အသီးသီး ကြဲၿပားလ်က္ရွိေသာ ဗုဒၶ၏သင္ၾကားခ်က္မ်ားကို အမ်ဳိးတူညီရာစုစည္း၍၊ ေဟာေၿပာခ်က္မ်ားကိုစုစည္းမႈ အစည္းအေ၀းၾကီးကို ဗုဒၶ၏တပည့္ၾကီးမ်ား(၅၀၀)စည္းေ၀း၍၊ အတည္ၿပဳ၊ သတ္မွတ္ခဲ့ၾကပါသည္၊၊

ဤကဲ့သုိ႔ေသာ စည္းေ၀းပြဲမ်ဳိးကို ပါဠိအမည္အားၿဖင့္ “သဂၤါယနာတင္ပြဲ”ဟု ေခၚဆုိၾကပါသည္၊၊ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ လြန္ေတာ္မူအၿပီး၊ ပထမဆုံးအၾကိမ္ ဗုဒၶ၏ေဟာေၿပာ၊ သင္ၿပခ်က္မ်ားကို ပါဠိစာေပကြ်မ္းက်င္သည့္ သံဃာေတာ္မ်ား ၿပင္ဆင္၊ ညွိႏႈိင္း၊ ေဆြးေႏြး၊ အတည္ၿပဳ၊ ရြတ္ဆုိေသာေၾကာင့္ “ပထမသဂၤါယနာ”ဟု ပါဠိစာေပႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာသမုိင္းတြင္ ေလ့လာရပါသည္၊၊

ပထမသဂၤါယနာစည္းေ၀းပြဲၾကီးတြင္ သေဘာထားမတုိက္ဆုိင္သည့္ အရွင္ပုရာဏဦးေဆာင္သည့္ သံဃာ ေတာ္(၅၀၀)ခန္႔ရွိခဲ့ေသာ္လည္း သီးၿခားဂုိဏ္းခြဲ၍၊ သဂၤါယနာတင္မႈမ်ဳိး မရွိခဲ့ေၾကာင္းေတြ႔ရသည္၊၊ ပထမသဂၤါ ယနာတြင္ ဗုဒၶစာေပတစ္ရပ္လုံးကို ဓမၼႏွင့္၊ ၀ိနယဟူ၍သာ အပုိင္းႏွစ္မ်ဳိးခြဲ၍၊ သတ္ မွတ္အတည္ၿပဳခဲ့ၾကၿပီး၊ “တိပိဋက=ပိဋကတ္သုံးပုံ”ဟူ၍ မခြဲၿခားခဲ့ေသးေၾကာင္း သိရပါသည္၊၊

ပထမသဂၤါယနာစည္းေ၀းပြဲၾကီးတြင္ အရွင္အာနႏၵာသည္ ဓမၼႏွင့္ပတ္သတ္၍ အဓိကေဆြးေႏြး၊ တင္ၿပ သူၿဖစ္ၿပီး၊ အရွင္ဥပါလိသည္ ၀ိနယႏွင့္ဆက္စပ္၍ ေဆြးေႏြး၊ တင္ၿပသူၿဖစ္သည္၊၊ အရွင္မဟာကႆပသည္ စည္းေ၀းပြဲၾကီး၏ သဘာပတိၿဖစ္ခဲ့ပါသည္၊၊

အရွင္ႏွစ္ပါး၏ ေဆြးေႏြးတင္ၿပခ်က္မ်ားကို သဘာပတိၿဖစ္သူ အရွင္မဟာကႆပက စစ္ေဆးအတည္ၿပဳၿပီး၊ အစည္းေ၀းသုိ႔တက္ေရာက္ၾကသည့္ သံဃာေတာ္တုိ႔က သေဘာတူေၾကာင္း “သာဒု”ေခၚခဲ့ၾကပါသည္၊၊ ပထမသဂၤါယနာစည္းေ၀း ဆုံးၿဖတ္ခ်က္မ်ားအၿဖစ္ ဆုံးၿဖတ္ခ်က္သုံးမ်ဳိးကို အဓိကအေန အားၿဖင့္ ဆုံးၿဖတ္ခဲ့ေၾကာင္း ေတြ႔ရွိရပါသည္၊၊

(၁) ပထမသဂၤါယနာမွ အတည္ၿပဳထားသည့္ ဗုဒၶစာေပအတြင္းသုိ႔ အသစ္ထပ္မံ မထည့္ရန္၊၊
(၂) ပထမသဂၤါယနာမွ အတည္ၿပဳထားသည့္ ဗုဒၶစာေပမွအတြင္းမွ တစ္စုံတစ္ရာကို မႏႈတ္ပယ္ရန္၊၊
(၃) ပထမသဂၤါယနာတြင္ အတည္ၿပဳထားသည့္အတုိင္း အစဥ္အဆက္လိုက္နာ က်င့္သုံးၾကရန္၊ တုိ႔ ၿဖစ္ပါသည္၊၊

ပထမသဂၤါယနာ စည္းေ၀းပြဲၾကီးကို က်င္းပၿပဳလုပ္ရၿခင္း၏အေၾကာင္းကို ေတာထြက္ရဟန္းအုိၾကီး “သုဘဒၵ”၏စကားမ်ားေၾကာင့္ဟု အခ်ဳိ႔ကဆုိေသာ္လည္း၊ လုံး၀ၿပည့္စုံသည့္အေၾကာင္းၿပခ်က္ မဟုက္ေၾကာင္း ပါဠိစာေပပညာရွင္တုိ႔ ဆုိပါသည္၊၊

အမွန္မွာ ဗုဒၶရွင္ေတာ္လြန္ၿပီးစအခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ ဘာသာၾကီးကိုတည္ေထာင္သူ ေခါင္းေဆာင္အတိအက် မရွိေတာ့သည့္အတြက္ မၿဖစ္မေနစည္းေ၀းေခၚရမည့္ အေၿခအေနၿဖစ္ေန၍သာ ပထမသဂၤါယနာစည္း ေ၀းပြဲၾကီးကို က်င္းပၿပဳလုပ္ခဲ့ၿခင္းၿဖစ္ေၾကာင္း ပါဠိပညာရွင္အမ်ားစုက ေထာက္ၿပၾကပါသည္၊၊

အၿခားအေရးပါေသာ အေၾကာင္းတစ္ခုမွာ ဗုဒၶရွင္ေတာ္လြန္ေတာ္မူခါနီးတြင္ အရွင္အာနႏၵာအား “အာနႏၵာ, ၀ိနယက႑ၾကီးမွ ေသးငယ္ေသာပညတ္ခ်က္အခ်ဳိ႔ကို လိုအပ္ပါကပယ္ၿဖဳတ္ႏုိင္ေၾကာင္း မိန္႔ေတာ္မူခဲ့သည္၊၊”

ဗုဒၶရွင္ေတာ္ မမာမက်န္းၿဖစ္ေနခ်ိန္ၿဖစ္သည့္အတြက္ အရွင္အာနႏၵာမွ “မည္သည့္ပညတ္ခ်က္မ်ားသည္ ေသး ငယ္သည့္ပညတ္ခ်က္မ်ား ၿဖစ္သည္”ဆုိသည္ကို ေမးၿမန္းရန္ပ်က္ကြက္ခဲ့ရသည္၊၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၀ိနည္း
သိကၡာပုဒ္မ်ားကို စီစစ္ေဆြးေႏြးရန္လုိအပ္ေသာေၾကာင့္ ပထမသဂၤါယနာကို စည္းေ၀းက်င္းပရၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္၊၊

စည္းေ၀းပြဲၾကီးကို (၇)လၾကာေအာင္ ၿပဳလုပ္ခဲ့ရပါသည္၊၊ ရာဇဂဟၿပည္၊ ေ၀ဘာရေတာင္၊ သတၱပဏၰိလႈိင္ဂူ အနီးတြင္ မ႑ပ္ေဆာက္၍က်င္းပခဲ့ၿပီး၊ အဇာတသတ္ဘုရင္မွ လုိအပ္ရာရာကိုပံပုိး ကူညီခဲ့ေၾကာင္း သမုိင္း မွတ္တမ္းမ်ားတြင္ ေတြ႔ရပါသည္၊၊

ပထမသဂၤါယနာကို သုံးသပ္ၾကည့္လ်င္ တစ္စုံတေယာက္ကို ကြယ္လြန္ၿပီးေသာ ဗုဒၶရွင္ေတာ္၏ေနရာတြင္ ထား၍ ေခါင္းေဆာင္တင္ေၿမွာက္မႈ မရွိခဲ့ေၾကာင္းေတြ႔ရသည္၊၊ စည္းေ၀းမွအတည္ၿပဳထားေသာ “ဗုဒၶရွင္ေတာ္၏ ေဟာေၿပာ၊ သင္ၿပ၊ လမ္းညႊန္ခ်က္မ်ားကိုသာ ဗုဒၶကိုယ္စားေခါင္းေဆာင္ ဆရာအၿဖစ္အသိ မွတ္ၿပဳၿပီး၊ လိုက္နာၾကရန္ သေဘာတူထားခဲ့ၾကေၾကာင္း”ကိုလည္း ေတြ႔ရသည္၊၊ စည္းေ၀းပြဲတြင္ ဗုဒၶ၏ေဟာ ေၿပာခ်က္မ်ားကို စုစည္းရုံသာစုစည္းခဲ့ၾကေသာ္လည္း စာေပအေရးအသား (အကၡရာ)ၿဖင့္ မွတ္တမ္းမတင္ခဲ့ ေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္၊၊

“ဒုတိယသဂၤါယနာ”
(4th century B.C)၊ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ လြန္ေတာ္မူအၿပီး၊ ႏွစ္(၁၀၀)ၾကာေသာအခါ ဒုတိယအၾကိမ္သံဃာ့အစည္း အေ၀း ဒုတိယသဂၤါယနာကို က်င္းပခဲ့ၾကပါသည္၊၊ က်င္းပရၿခင္း၏အေၾကာင္းမွာ ၀ိနယက႑အတြင္းသုိ႔ ၀ဇၨီတုိင္းၿပည္သား ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားမွ ဥပေဒအသစ္(၁၀)မ်ဳိးကို ထည့္သြင္းဖုိ႔ၾကဳိး စားလာေသာေၾကာင့္ ၿဖစ္ပါသည္၊၊

ဒုတိယသဂၤါယနာကို ေ၀သာလီၿပည္၊ ေ၀ဠဳကာရာမေက်ာင္းတုိက္ၾကီးတြင္ အရွင္မဟာယႆ၊ အရွင္ေရ၀တ၊ အရွင္သဗၺကာမိတုိ႔က ဦးစီးက်င္းပခဲ့ပါသည္၊၊ ကာလာေသာကမင္းမွ လုိအပ္သည္မ်ားကို လႈဒါန္းကူညီခဲ့ပါသည္၊၊ သဂၤါယနာစည္းေ၀းပြဲၾကီးသို႔ သံဃာေတာ္(၇၀၀)တက္ေရာက္ေၾကာင္း ေတြ႔ရပါသည္၊၊

ဒုတိယသဂၤါယနာတြင္ ဗုဒၶစာေပအတြင္း ဓမၼႏွင့္၊ ၀ိနယဟူ၍ က႑ၾကီးႏွစ္ရပ္မွ ၀ိနယသက္သက္ကို ေဆြးေႏြး ခဲ့ၾကပါသည္၊၊ “ဓမၼ”ႏွင့္ဆက္စပ္၍ ေဆြးေႏြးမႈတစ္စုံတရာမရွိခဲ့ေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္ပါသည္၊၊ စည္းေ၀းၾကီး၏ ဆုံးၿဖတ္ခ်က္မ်ားအၿဖစ္ အသစ္တင္ၿပလာသည့္ ဥပေဒသစ္မ်ားကိုလက္ခံအတည္မၿပဳေၾကာင္း ပယ္ခ်ရုံတြင္မ ကဘဲ၊ ၀ဇၨီၿပည္သားရဟန္းသံဃာ(၁၀၀၀၀)ကို သံဃာ့အဖြဲ႔အစည္းမွ ႏွင္ထုတ္ခဲ့ပါသည္၊၊

သံဃာေတာ္မ်ားအား ဤကဲ့သိုသာသနာေတာ္မွ ႏွင္ထုတ္ခဲ့ၿခင္းႏွင့္စပ္၍ မ်ားစြာစဥ္းစား၊ ဆင္ၿခင္သင့္
လွသည္၊၊ ဗုဒၶကိုယ္ေတာ္တုိင္ေသာ္မွ သံဃာကိုသာသနာေတာ္မွ အေၾကာင္းတစ္စုံတရာေၾကာင့္ ႏွင္ထုတ္ခဲ့
ဘူးၿခင္းမရွိေၾကာင္း ပါဠိစာေပတြင္ ေလ့လာရသည္၊၊

အက်ဳိးရလာဘ္အၿဖစ္ ဒုတိယသဂၤါယနာမွ ႏွင္ထုတ္ၿခင္းခံခဲ့ရေသာ သံဃာေတာ္ (၁၀၀၀၀)တုိ႔သည္ ေကာသမၻီၿပည့္ရွင္ ဘုရင္အားအမွီယူ၍ “မဟာသံဃိကဂုိဏ္း”အမည္ယူကာ သီးၿခားသံဃာ့အစည္းေ၀း “စင္ၿပဳိင္သဂၤါယနာ”တစ္ခုကို က်င္းပခဲ့ၾကပါသည္၊၊ ထုိအခ်ိန္မွစတင္ၿပီး ဗုဒၶဘုရားရွင္၏ သာသနာေတာ္
အတြင္း “မူလသာသနာဂုိဏ္း”ၾကီးႏွင့္ “မဟာသံဃိကဂုိဏ္း”ဟူ၍ ကြဲၿပားခဲ့ရပါသည္၊၊

အမွန္စင္စစ္ ၿဖစ္သင့္သည္မွာ ဒုတိယသဂၤါယနာအစည္းေ၀း စတင္က်င္းပစဥ္က ႏွစ္ဘက္တင္ၿပၾကေသာ အယူအဆမ်ားကို ၿဖစ္ႏုိင္သမွ်သေဘာတူ ညွိႏႈိင္းႏုိင္ခဲ့ၾကလ်င္ ဗုဒၶစာေပႏွင့္ သာသနာေတာ္အတြင္း ပဋိပကၡ ၿဖစ္ၿပီး၊ ဂုိဏ္းကြဲစရာမေၾကာင္းမရွိေပ၊၊

၀ဇၨီတုိင္းၿပည္ဖြား ရဟန္းသံဃာမ်ား တင္ၿပေဆြးေႏြးလာေသာ ဥပေဒအသစ္မ်ားမွ အခ်ဳိ႔ဥပေဒမ်ားသည္ သီရိလကၤာႏွင့္ ၿမန္မာတုိ႔ကဲ့သို႔ႏုိင္ငံမ်ားအတြက္ မ်ားစြာမထူးၿခားေသာ္လည္း ထုိေခတ္အိႏၵိယႏုိင္ငံ၏ ရာသီ ဥတုႏွင့္ အေၿခအေနအရ သင့္ေတာ္ေသာဥပေဒသမ်ားၿဖစ္ေၾကာင္း မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ပါဠိစာေပပညာရွင္တုိ႔ သုေတသနၿပဳၿပီး၊ အသိမွတ္ၿပဳေရးသားၾကသည္၊၊

၀ဇၨီရဟန္းေတာ္တုိ႔တင္ၿပခဲ့သည္မ်ားကိုသာ ပထမသဂၤါယနာစည္းမ်ည္းႏွင့္ မညီညြတ္၍ပယ္ခ်ရုံမက၊ သာသနာကပါႏွင္ထုတ္ခဲ့ေသာ္လည္း ေနာင္တြင္ ဗုဒၶစာေပအတြင္းသုိ႔ က်မ္းအသစ္ေပါင္းမ်ားစြာကို ထည့္ သြင္းခဲ့ၾကသည္ကို ေတြ႔ရသည္၊၊ ဤအခါတြင္မူ အသစ္အသစ္အယူအဆႏွင့္က်မ္းမ်ားကို ထည့္သြင္းရုံမွ်မက ထုိ“က်မ္းမ်ားမွာ ဘုရားအလိုေတာ္က်သည္ဟုပင္ ေထာက္ခံခဲ့သည္”ကို ေတြ႔ရၿပန္သည္၊၊

ဗုဒၶစာေပႏွင့္ သာသနာေတာ္အတြင္း ဂုိဏ္းေပါင္းမ်ားစြာကြဲၿပီး၊ ဂုိဏ္းတစ္ခုႏွင့္ အၿခားဂုိဏ္းတစ္ခုတုိ႔အၾကား “သူ႔ဂုိဏ္းက ဗုဒၶသာသနာေတာ္ႏွင့္ ဗုဒၶစာေပသာ သာသနာစစ္သည္၊ အၿခားဂုိဏ္းက မစစ္၊၊”ဟူ၍ တုိက္ခိုက္ၿငင္းခုံ၊ ေရးသားေၿပာဆုိေနၾကၿခင္းမွာ အထက္တြင္ေဖာ္ၿပခဲ့ေသာ ဘက္လုိက္သည့္လုပ္ရပ္ႏွင့္ ဆုံးၿဖတ္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ၿဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားသည္၊၊

၀ဇၨီတုိင္းၿပည္ဖြား သံဃာေတာ္မ်ား၏ သိကၡာပုဒ္ၿပင္ဆင္၊ ၿဖည့္စြက္ခ်က္ (၁၀) မ်ိဳး-
(၁) သဂၤ ီေလာဏကပၸ=သားခ်ိဳ၌ထည့္၍ သိမ္းဆည္းထားေသာဆားကို ေန႔စဥ္ဆြမ္းစားတုိင္း ေရာေႏွာ
စားႏိုင္သည္။ (မူလဥပေဒတြင္ သံဃာေတာ္မ်ား အစားအေသာက္ကို ေန႔ဖို႔ညစာသိမ္းဆည္း၍ မစားရဟူ၍ ၿဖစ္သည္၊၊)

(၂) ဒြဂၤုလကပၸ=မြန္းလဲြၿပီးေနာက္ ေနအရိပ္ လက္ႏွစ္သစ္လြန္သည္အထိ ရဟန္းမ်ား ဆြမ္းစားႏုိင္ခြင့္ရွိ၏။ (မူလဥပေဒမွာ သံဃာေတာ္မ်ား မြန္းလြဲၿပီးေနာက္ ဆြမ္းမစားရ၊၊)

(၃) အာ၀ါသကပၸ=အလြန္က်ယ္၀န္းေသာ မဟာသိမ္ၾကီးတစ္ခုအတြင္း ေက်ာင္းအေဆာက္အအံုမ်ားစြာရွိရာ တစ္ခ်ိန္တည္း၌ တစ္ေက်ာင္းစီတြင္ သံဃာစည္းေ၀း၍ ဥပုသ္ကံစေသာ သံဃာ့ကံမ်ားကို ၿပဳႏိုင္သည္။ (မူလဥပေဒမွာ သံဃာစည္းေ၀းရာတြင္ သံဃာညီညြတ္မႈကိုၿပရန္ ရဟန္းတစ္ပါးႏွင့္တစ္ပါး တစ္ေတာင္ခန္႔ နီးကပ္ေအာင္ထိုင္ၾကရ၏။ တစ္ေက်ာင္းစီစည္းေ၀းပါက သံဃာမညီညြတ္ကဲြၿပား ေနေသာေၾကာင့္ အာပတ္သင့္၏။)

(၄) အႏုမတိကပၸ=သံဃာ့အစည္းအေ၀း၌ သံဃာစံုလင္ေအာင္ အခ်ိန္မေစာင့္ဘဲ ေနာက္မွေရာက္လာေသာ သံဃာမ်ားထံမွာ သေဘာတူညီခ်က္ကို ေနာက္မွရယူမည္ဟုၾကံရြယ္၍ အလ်င္ေရာက္ႏွင့္ ေသာသံဃာမ်ားက ဆံုးၿဖတ္ခ်က္တစ္ခုခု ၿပဳလုပ္ႏုိင္သည္။ သံဃာ့ကံၿပဳႏုိင္သည္။

(မူလဥပေဒမွာ သံဃာ့အစည္းအေ၀းသုိ႔ မတက္ေရာက္ႏုိင္ေသာရဟန္းမ်ားသည္ အစည္းအေ၀းက ဆံုးၿဖတ္သမွ်ကို သေဘာတူပါေၾကာင္း ၾကိဳတင္ဆႏၵေပးၾကရ၏။ အစည္အေ၀းၿပီး ေနာက္က်မွေပးေသာ
ဆႏၵသည္ တရားမ၀င္ေခ်။ သံဃာမညီညြတ္ေသာေၾကာင့္ ဆံုးၿဖတ္ၿပဳလုပ္ခ်က္သည္ ထေၿမာက္ ေအာင္ၿမင္ၿခင္းမရွိ။)

(၅) အာစိဏၰကပၸ=မိမိဆရာသမားၿပဳလုပ္ခဲ့ေသာ အစဥ္အလာထံုးစံမွန္သမွ်ကို ၿပဳလုပ္ခြင့္ရွိသည္။ ထုိသုိ႔ ဆရာသမားအတုလုိက္ၿခင္းေၾကာင့္ အာပတ္မသင့္ႏိုင္။ (အမွန္စစ္စစ္ ဆရာသမားတို႔ ၿပဳလုပ္ခဲ့ေသာ အစဥ္အလာထံုးစံမ်ားသည္ ၀ိနည္းႏွင့္ညီလွ်င္ အာပတ္မသင့္ေခ်။ ၀ိနည္းႏွင့္မညီပါက အာပတ္ သင့္မည္သာၿဖစ္၏။)

(၆) ဂါမႏၱရကပၸ=တၿခားရြာသုိ႔သြားရန္ ကိစၥရိွပါက ပ၀ါရိတ္သင့္ေသာရဟန္းသည္ အတိရိတ္၀ိနည္းကံ မၿပဳေသာဆြမ္းကို စားႏိုင္သည္ဟု ဆို၏။ (မူလဥပေဒမွာ ဆြမ္းစားေနစဥ္ ေတာ္ၿပီဟု ႏႈတ္ၿမြက္၍ၿဖစ္ေစ လက္ကာ၍ၿဖစ္ေစ ထုတ္ေဖာ္ေၿပာၾကားလွ်င္ ပ၀ါရိတ္သင့္သည္။ မစားေတာ့ပါဟု ၿငင္းပယ္ၿခင္းကို ပ၀ါရိတ္သင့္သည္ဟု ေခၚသည္။ ထို႔သို႔ၿငင္းပယ္မိေသာ ရဟန္းသည္ ထိုေန႔နံနက္ပိုင္းတြင္ တစ္စံုတစ္ ခုမွ်စားေသာက္ခြင့္မရွိေတာ့ေခ်။

အကယ္၍ စားေသာက္လိုၿပန္ပါက အၿခားရဟန္းတစ္ပါးအား ခဲဖြယ္ေဘာဇဥ္မ်ားကို ေပးစြန္႔လုိက္ရ၏။ ထိုဒုတိယရဟန္းက ဤခဲဖြယ္ေဘာဇဥ္မ်ားကို ေတာ္ၿပီငါမစားလို အပိုအလွ်ံၿဖစ္သည္ဟု ႏႈတ္ၿမြက္၍ၿပန္ေပးမွ စားခြင့္ရွိ၏။ ထိုသုိ႔ အၿခားရဟန္းတစ္ပါးက ေတာ္ၿပီဟုဆို၍ၿပန္ေပးၿခင္းကို အတိရိတ္၀ိနည္းကံၿပဳသည္ဟု ဆိုရ၏။ ပ၀ါရိတ္သင့္ေသာရဟန္းသည္ အတိရိတ္၀ိနည္းကံမၿပဳဘဲ ခဲဖြယ္ေဘာဇဥ္တစ္ခုခုကိုစားပါက ပါစိတ္အာပတ္သင့္သည္ဟူေသာ သိကၡာပုဒ္ကိေလွ်ာ့ေပါ့ေအာင္ ၿပင္ဆင္ၿခင္းၿဖစ္သည္။)

(၇) အမထိကကပၸ=ပ၀ါရိတ္သင့္ေသာရဟန္းသည္ အတိရိတ္၀ိနည္းကံမၿပဳဘဲ ႏုိ႔ရည္အၿဖစ္ကိုလြန္၍ ဒိန္ခ်ဥ္အၿဖစ္သို႔ မေရာက္ေသးေသာႏို႔ခ်ဥ္ကို ေသာက္ခြင့္ရွိသည္။ (မူလဥပေဒမွာ ႏို႔ရည္ကိုလည္းေကာင္း၊ ဒိန္ခ်ဥ္ကိုလည္းေကာင္း ေဘာဇဥ္ (စားစရာ)၌ ေရတြက္ၿပထားရာ၊ ႏို႔ရည္ႏွင့္ ဒိန္ခ်ဥ္စပ္ကူး၊ မပ္ကူး ႏို႔ခ်ဥ္ရည္သည္ ဘုရားေပးေသာေဘာဇဥ္မွအလြတ္ ၿဖစ္သည္ဟုၾကံဆ၍ အထက္ပါ သိကၡာပုဒ္ကုိ ၿခြင္းခ်က္ၿဖင့္ ေလွ်ာ့ေပါ့ေအာင္ ၿပင္ဆင္ခ်က္ၿပဳလုပ္ ၿခင္းၿဖစ္၏။)

(၈) ဇေဠာတိ=ေကာက္ညွင္းဆန္၊ ထန္းလ်က္၊ ၾကံသကာစသည္တို႔ကို စိမ္ရည္ၿဖစ္ေအာင္ေဖာ္စပ္ ရာ၌(စိ္္မ္ရည္၊ ေခါင္ရည္)အၿဖစ္သို႔ မေရာက္ေသးေသာ ေသရည္အႏုစား၊ စိမ္ရည္အႏုစားကုိ ရဟန္း ေတာ္မ်ား ေသာက္သံုးႏုိင္သည္။ (မူလဥပေဒမွာ ရဟန္ေတာ္မ်ားသည္ စိ္္မ္ရည္ ေခါင္ရည္ ထန္းရည္ ခါးစေသာ ေသရည္ေသရက္ မူးယစ္ေဆး၀ါးကို သံုးေဆာင္ခြင့္မရွိ။ သံုးေဆာင္ပါက ပါစိတ္အာပတ္ သင့္၏။)

(၉) အဒသကံနိသီဒနံ=အၿမိတ္အဆာမပါေသာ ေနရာထိုင္ခင္း နိသီဒုိင္သည္ အပ္၏။ (မူလ၀ိနည္း ဥပေဒမွာ အၿမိတ္အဆာမပါေသာ နိသီဒုိင္သည္ သံဃာေတာ္မ်ားအတြက္ မအပ္၊၊)

(၁၀) ဇာတရူပရဇတ= ေရႊေငြအသၿပာကို အလွဴခံႏိုင္၏။ (မူလ၀ိနယ ဥပေဒမွာ ရဟန္းသံဃာမ်ား ေရႊေငြကို အလႈမခံရ၊၊)

“တတိယသဂၤါယနာ”
(3rd century B.C)၊ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ ပရိနိဗၺာန္ၿပဳအၿပီး၊ ႏွစ္သုံးရာအၾကာတြင္ တတိယအၾကိမ္ေၿမာက္ သံဃာ့ အစည္းအေ၀း သဂၤါယနာပြဲကို က်င္းပခဲ့ပါသည္၊၊ စည္းေ၀းၾကီးကို သီရိဓမၼာေသာကဘုရင္က ေထာက္ပံ့ခဲ့ပါသည္၊၊

“တတိယသဂၤါယနာ”တြင္ “ဓမၼ”ႏွင့္ “၀ိနယ”ႏွစ္ရပ္လုံးကို ေဆြးေႏြး၊ ညွိႏႈိင္း၊ အတည္ၿပဳ၊ ရြက္ဆုိခဲ့ၾကပါသည္၊၊ တတိယသဂၤါယနာမွ ဆုံးၿဖတ္အတည္ၿပဳခ်က္မ်ားကို သေဘာတူလက္ခံ၍ လိုက္နာသူမ်ားကို “ေထရာ၀ါဒ”ဟုအမည္ စတင္သုံးစြဲလာခဲ့ၾကပါသည္၊၊ တတိယသဂၤါယနာတြင္ ပါ၀င္စည္းေ၀းေသာ သံဃာေတာ္မ်ား၏ သေဘာတူဆုံးၿဖတ္ခ်က္ၿဖင့္ ႏုိင္ငံကုိးႏုိင္ငံသုိ႔ ႏုိင္ငံၿခားသာသနာၿပဳမ်ား ေစလႊတ္ခဲ့ပါသည္၊၊ ဤႏုိင္ငံၿခားသာသနာၿပဳသည္မွစတင္ၿပီး အိႏၵိယအင္ပါယာအတြင္းမွစတည္ခဲ့ေသာ
ဗုဒၶဘာသာသည္ သီရိလကၤာ၊ ၿမန္မာအပါအ၀င္ ကမၻာ့ႏုိင္ငံမ်ားစြာသုိ႔ၿပန္႔ခဲ့ၿခင္းၿဖစ္ေၾကာင္း ေလ့လာရပါသည္၊၊

တတိယသဂၤါယနာတြင္ အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆမွ “ကထာ၀တၳဳ”အမည္ရွိ က်မ္းတစ္က်မ္းကို အသစ္ေရးသားထည့္သြင္းၿပီး၊ “ဓမၼႏွင့္ ၀ိနယ”အၿပင္ “အဘိဓမၼာ”ဟူေသာက႑ၾကီးတခုကို အသစ္ထည့္ သြင္း၍ စည္းေ၀းၾကီးမွအတည္ၿပဳလိုက္ပါသည္၊၊ ဤအခ်ိန္မွစတင္၍ တိပိဋက=ပိဋကတ္သုံးပုံဟု ပါဠိစာေပသမုိင္းတြင္ ေပၚေပါက္လာရပါသည္၊၊ ဤသဂၤါယနာမွ အသစ္ထည့္သြင္းေသာ အၿခားက်မ္းမ်ားစြာလည္း ရွိပါေသးသည္၊၊

မူလက ဓမၼႏွင့္ ၀ိနယဟူ၍ က႑ၾကီးႏွစ္ရပ္သာရွိခဲ့ေသာ ဗုဒၶစာေပသည္ တတိယသဂၤါယနာမွစတင္ၿပီး၊ သုတၱႏၱပိဋက၊ ၀ိနယပိဋကႏွင့္ အဘိဓမၼာပိဋကဟူ၍ ပိဋကတ္သုံးပုံအမည္သို႔ ေၿပာင္းလဲလာခဲ့ပါသည္၊၊

ပါဠိပညာရွင္အမ်ား၏အဆုိအရ အဘိဓမၼာပိဋကတ္သည္ ဓမၼႏွင့္ ၀ိနယက႑ၾကီးတို႔ကဲ့သို႔ ဘုရားေဟာစင္စစ္ ကား မဟုက္ေပ၊ သို႔ေသာ္ ဘုရားေဟာသုတ္မ်ားစြာထဲမွ ခက္ရာခဲဆစ္မ်ားကို တသီးတၿခားစု စည္းမႈ=Systematization ၿပဳထားသည္ဟု အသိအမွတ္ၿပဳၾကပါသည္၊၊

ဤအဆုိကို သုံးသပ္ေသာ္ အဘိဓမၼာပိဋကတ္သည္ အခ်ဳိ႔ေသာပါဠိဆရာတုိ႔ေ၀ဖန္သကဲ့သို႔ “ဘုရားေဟာမဟုက္ဟု ယတိၿပတ္ေၿပာဆုိရန္ မၿဖစ္ႏုိင္ေတာ့ေခ်၊၊" ဘုရားေဟာစင္စစ္ အစိတ္အပိုင္းမ်ားႏွင့္ တတိယသဂၤါယနာတြင္ ပါ၀င္စည္းေ၀းေသာ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား၏ မြန္းမံမႈအစိတ္အပို္င္းမ်ား ေပါင္းစပ္ထားသည္ဟုဆုိလ်င္ သင့္ေတာ္ေသာအဆုိၿဖစ္ပါသည္၊၊

ယၡင္ ဒုတိယသဂၤါယနာတြင္ မဟာသံဃိကဂုိဏ္းဟူ၍ ဂုိဏ္းတစ္ဂုိဏ္းကြဲခဲ့ၿပီးၿဖစ္၍၊ ယၡဳတတိယသဂၤါယနာတြင္ အမည္သတ္မွတ္ေသာ ေထရာ၀ါဒဂုိဏ္းႏွင့္ဆုိလ်င္ သာသနာေတာ္တြင္ ဂုိဏ္းၾကီးႏွစ္ဂုိဏ္း ေပၚေပါက္ခဲ့ၿပီ ၿဖစ္သည္၊၊ ဂုိဏ္းနာမည္မတူညီသည့္အေလ်ာက္ ဗုဒၶရွင္ေတာ္တစ္ပါးတည္း၏ ေဟာၾကား၊ သင္ၾကားခ်က္မ်ားအေပၚ လက္ခံပုံ၊ ယူဆပုံမ်ားလည္းမ်ားစြာပင္ ကြာဟခဲ့ပါသည္၊၊

သစၥာေလးပါး၊ လကၡဏာေရးသုံးပါး၊ မဂၢင္ရွစ္ပါး၊ နိဗၺာန္၊ ပါရမီ၊ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္တရားအပါအ၀င္ ေဗာဓိပကၡိ ယတရားမ်ားအားလုံးအေပၚ အၿပင္ပုိင္းနာမည္ကို လက္ခံပုံတူညီေနၾကသည့္တုိင္ အႏွစ္သာရကို ယူဆပုံႏွင့္၊ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆုိပုံမ်ားမွာ ဆက္စပ္၍မၿဖစ္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ကြာဟခဲ့ပါသည္၊၊ ေဗာဓိသတၱ=ဘုရားအေလာင္း အယူအဆမ်ားမွာ နားလည္ရခက္ေလာက္ေအာင္ပင္ ကြာဟခဲ့ပါသည္၊၊

ဗုဒၶဘာသာ၏ပန္းတုိင္မ်ားၿဖစ္သည့္ ေသာတာပန္၊ သကဒါဂါမ္၊ အနာဂါမ္၊ ရဟႏၱာအဆင့္မ်ားႏွင့္ နိဗၺာန္ကုိ ေဖာ္ၿပသရုပ္ေဖာ္ပုံမ်ားမွာ ဒ႑ာရီဆန္ဆန္၊ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ဆန္၊ နတ္ဘုံနတ္နန္းမ်ားပမာ ၿဖစ္လာရပါသည္၊၊

တတိယသဂၤါယနာတင္အၿပီး ႏွစ္ၾကာေသာအခါ ေထရာ၀ါဒဂုိဏ္းၾကီးမွ ဂုိဏ္း(၈)ဂုိဏ္းကြဲထြက္ၿပီး၊ မဟာသံဃိကဂိုဏ္းမွလည္း ဂုိဏ္း(၅)ထပ္မံကြဲခဲ့ပါသည္၊၊ မူလဂုိဏ္းၾကီးႏွစ္ဂုိဏ္းအပါအ၀င္ မူလဗုဒၶ သာသနာမွ မတူညီသည့္ဂုိဏ္း(၁၈)ဂုိဏ္း ေပၚေပါက္ခဲ့ၿပီ ၿဖစ္သည္၊၊ ဤအခ်ိန္တြင္မူ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ အတြင္း ဂုိဏ္းေပါင္းမ်ားစြာ ကြဲသည့္အေလ်ာက္ ဗုဒၶရွင္ေတာ္၏ေဟာေၿပာခ်က္မ်ားကို ထပ္ဆင့္ ေဟာေၿပာၾကပုံ၊ သင္ၿပၾကပုံမ်ားမွာလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးအဖုံဖုံၿဖစ္ခဲ့ရပါသည္၊၊

(B.C.309)တြင္ တတိယသဂၤါယနာ၏ ယွဥ္ၿပဳိင္သံဂၤါယနာအၿဖစ္ ေထရာ၀ါဒဂုိဏ္းကြဲတစ္ခုၿဖစ္သည့္ သဗၺတၳိက၀ါဒီဂုဏ္းမွဦးစီး၍ ရာဇဂဟၿပည္နယ္၊ နာလႏၵာေက်ာင္းတုိက္ၾကီးတြင္ စင္ၿပဳိင္တတိယသဂၤါ ယနာကို တင္ခဲ့ၾကပါသည္၊၊

တတိယသဂၤါယနာစည္းေ၀းပြဲၾကီးအၿပီး ကြဲထြက္လာေသာ ဗုဒၶသာသနာဂိုဏ္းမ်ားကို တင္ၿပေဆြးေႏြးပါမည္၊၊
(၁)ေထရ၀ါဒဂုိဏ္း၊
(၂)မဟာသံဃိကဂုိဏ္း၊

ေထရာ၀ါဒဂုိဏ္းမွ ကြဲထြက္လာေသာဂုိဏ္းမ်ား-
(၃) မဟိသာသကဂုိဏ္း၊
(၄) ၀ဇၨီပုတၱကဂုိဏ္း၊
(၅) သဗၺတၳိ၀ါဒီဂိုဏ္း၊
(၆) ကႆပိယဂုိဏ္း၊
(၇) သကႏၱိကဂုိဏ္း၊
(၈) သုတၱ၀ါဒီ(သုတၱႏၱိက၀ါဒီ)ဂိုဏ္း၊
(၉) ဓမၼဂုတၱိကဂိုဏ္း၊
(၁၀) ဓမၼဳတၱရိကဂိုဏ္း၊
(၁၁) ဘဒၵယာနကဂိုဏ္း၊
(၁၂) ဆႏၵဂါရိကဂုိဏ္း၊
(၁၃) ဓမၼိတိကဂိုဏ္း၊ တုိ႔ၿဖစ္သည္၊၊

မဟာသံဃိကဂုိဏ္းမွကြဲထြက္လာေသာ ဂုိဏ္းမ်ား-
(၁၄) ေဂါကုလိကဂိုဏ္း၊
(၁၅) ဗဇာပတိဂိုဏ္း၊
(၁၆) ဗာဟုလိကဂိုဏ္း၊
(၁၇) ဗာဟုသုတိဂိုဏ္း၊
(၁၈) မကဗ်ာ၀ဟာရိကဂုိဏ္း၊ တုိ႔ၿဖစ္သည္၊၊

တတိယသဂၤါယနာစည္းေ၀းၾကီးတြင္ ေစလႊတ္ခဲ့သည့္ ႏုိင္ငံၿခားသာသနာၿပဳ ရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္ ႏုိင္ငံမ်ား ကိုတင္ၿပအပ္ပါသည္၊၊

(၁) ကသၼီရ ဂႏၶာရတုိင္းႏုိင္ငံ(ပါကစၥတန္၊အာဖဂန္နစၥတန္)သုိ႔ အရွင္မဇၥ်မိကမေထရ္၊
(၂) မဟိသာသကတုိင္းႏုိင္ငံသို႔ အရွင္မဟာေဒ၀မေထရ္၊
(၃) ၀န၀ါသီတုိင္းႏုိင္ငံသို႔ အရွင္ရကၡိတမေထရ္၊
(၄) အပရႏၱတုိင္းႏုိင္ငံသို႔ အရွင္ေယာနဓမၼရကၡိတမေထရ္၊
(၅) မဟာရ႒တုိင္းႏုိင္ငံသို႔ အရွင္မဟာဓမၼရကၡိတမေထရ္၊
(၆) ေယာနတုိင္းႏိုင္ငံသုိ႔ အရွင္မဟာရကၡိတမေထရ္၊
(၇) ဟိမ၀ႏၱတုိင္းႏုိင္ငံသို႔ အရွင္မဇၥ်ိမမေထရ္၊
(၈) သု၀ဏၰဘုမၼိတုိင္းႏုိင္ငံ(ၿမန္မာ)သို႔ အရွင္ေသာဏမေထရ္ႏွင့္ အရွင္ဥတၱရမေထရ္၊
(၉) လကၤာဒီပတုိင္းႏိုင္ငံ(သီရိလကၤာ)သို႔ အရွင္မဟာမဟိႏၶမေထရ္၊ တုိ႔အသီးသီး ၿဖစ္ၾကပါသည္၊၊

တတိယသဂၤါယနာစည္းေ၀းပြဲၾကီးကို က်င္းပရၿခင္း၏အေၾကာင္းမွာ ေထရာ၀ါဒဂုိဏ္းၾကီးအတြင္း မသန္႔ ရွင္းသည့္ ရဟန္းမ်ား၊ ရဟန္းအတုမ်ား၀င္ေရာက္လာမႈေၾကာင့္ ထုိရဟန္းမ်ားကိုႏွိမ္နင္းရန္ႏွင့္ ေထရာ ၀ါဒဗုဒၶဘာသာဂုိဏ္းၾကီး သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ေစရန္ အေသာကမင္းၾကီးမွ အာဏာၿဖင့္ေမးၿမန္းစီးစစ္ၿပီး၊ အရွင္ေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္တုိ႔မွ ေထရာ၀ါဒဓမၼကို စနစ္တက်အတည္ၿပဳရန္ က်င္းပခဲ့ၾကၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္၊၊

“စတုတၳသဂၤါယနာ”
(B.C.93/94)၊ ဗုဒၶလြန္ေတာ္မူအၿပီး၊ အႏွစ္ေလးရာ့ငါးဆယ္ခန္႔ၾကာေသာအခါ သီရိလကၤာႏုိင္ငံ၊ မလယေဒသ၊ အာလု၀ိဟာရတြင္၊ ၀ဋၬဂါမဏိမင္း၏အေထာက္အပံ့ကိုယူ၍ စတုတၳသဂၤါယနာကို တင္ခဲ့ၾကပါသည္၊၊ မဟာဓမၼရကၡိတမေထရ္က သဂၤါယနာကိုဦးေဆာင္ပါသည္၊၊ စည္းေ၀းပြဲၾကီးသုိ႔ သံဃာေတာ္ (၅၀၀)တက္ေရာက္ခဲ့ၾကၿပီး၊ (၁)ႏွစ္ၾကာစည္းေ၀းခဲ့ရပါသည္၊၊

ဤသဂၤါယနာတြင္ ဗုဒၶရွင္ေတာ္၏ ပါဠိစာေပမ်ားကို ႏႈတ္ေဆာင္အဆင့္မွ သီဟဠဘာသာသို႔ ေပထက္ အကၡရာအေရးအသားအဆင့္သုိ႔ ေရးသားမွတ္တမ္းတင္ခဲ့ၾကပါသည္၊၊ ဤသဂၤါယနာအရင္က ဗုဒၶ၏ ေဟာေၿပာ သင္ၿပခ်က္မ်ားကို သံဃာေတာ္တုိ႔အစဥ္အဆက္ ႏႈတ္ၿဖင့္သာ ေဆာင္ထားခဲ့ၾကပါသည္၊၊ စာေပၿဖင့္အေရးအသားၿဖင့္ မွတ္တမ္းမတင္ခဲ့ၾကေသးပါ၊၊

(A.D.120)၊ ဗုဒၶလြန္အၿပီး ႏွစ္(၆၅၀)ခန္႔အၾကာတြင္ စတုတၳသဂၤါယနာ၏ စင္ၿပဳိင္စတုတၳသဂၤါယနာကို ပသွ်၀ါၿပည္နယ္၊ ကသၼီရတုိင္း၊ ဇလႏၵာၿမဳိ့၌၊ အသွ်င္၀သုမိတၱမေထရ္ႏွင့္၊ အရွင္အႆေဃာသမေထရ္ တုိ႔ဦးစီး၍ တင္ခဲ့ၾကပါသည္၊၊ ကနိသွ်ကမင္းက သံဂၤါယနာကိုကူညီေထာက္ပံေပးခဲ့ပါသည္၊၊ သံဃာ ေတာ္(၅၀၀) စည္းေ၀းသို႔တက္ေရာက္ေၾကာင္း ဆုိပါသည္၊၊ ဤသဂၤါယနာမွ ဗုဒၶစာေပကို သကၠဋ (သသၤကရုိက္)အေရးအသားၿဖင့္ အေစာဆုံးစာေပအေရးအသား အကၡရာတင္ခဲ့ၾကပါသည္၊၊

စတုတၳသဂၤါယနာစင္ၿပဳိင္ပြဲၾကီးမွစတင္၍ ထုိသဂၤါယနာတြင္ပါ၀င္ေသာ ရဟန္းသံဃာေတာ္တုိ႔သည္ မိမိတို႔၏ဂုိဏ္းအား “မဟာယာန”ဟူ၍၄င္း၊ မူလသာသနာေတာ္ဂုိဏ္းကို “ဟီနယာန”ဟူ၍၄င္း၊ က်မ္းစာ မ်ားတြင္ ထည့္သြင္း၍ အသုံးၿပဳေရးသားလာခဲ့ၾကပါသည္၊၊ ထုိအခ်ိန္မွစတင္၍ ဗုဒၶရွင္ေတာ္၏ သာသ နာေတာ္တြင္ “မဟာယာန”ႏွင့္ “ဟီနယာန”ဟူေသာ ဂိုဏ္းေ၀ါဟာရႏွစ္ရပ္ စတင္ေပၚေပါက္ခဲ့ရပါသည္၊၊

“ဟီနယာန”ဟူေသာ အမည္ေ၀ါဟာရကိုမ်ားစြာ မႏွစ္သက္ေသာမူလသာသနာဂုိဏ္း၀င္ အရွင္ၿမတ္တုိ႔သည္ မဟာယာနအရွင္တုိ႔ေခၚေ၀ၚေသာ “ဟီနယာန”ဟူေသာအမည္ကိုမခံယူဘဲ “ေထရာ၀ါဒ”ဟူ ေသာအမည္ကိုသာ ဆက္လက္သုံးစြဲလာခဲ့သည္မွာ ယေန႔တုိင္ၿဖစ္သည္၊၊ ယုိးဒယား၊ သီရိလကၤာ၊ လာအုိ၊ ကေမၻာဒီးယား၊ ၿမန္မာငါးႏိုင္ငံပါ၀င္ေသာ ေထရာ၀ါဒႏုိင္ငံတုိ႔သည္ (၁၉၅၀)ခုႏွစ္တြင္ “ဟီန ယာန”ဟူေသာအမည္ကို လက္ခံအသံုးမၿပဳေၾကာင္း၊ “ေထရာ၀ါဒ”ဟူ၍သာ လက္ခံအသုံးၿပဳမည္ၿဖစ္ေၾကာင္း World Fellowship of Buddhist (WFB)အစည္းေ၀းၾကီးကို သီရိလကၤာႏုိင္ငံ၊ ကုိလမ္ဘုိၿမဳိ႔ေတာ္တြင္ ငါးႏုိင္ငံစုံညီ၍ေဆြးေႏြး၊ အတည္ၿပဳခဲ့ၾကပါသည္၊၊

“မဟာယာနဗုဒၶဘာသာဂုိဏ္း”သည္ မဟာသံဃိကဂုိဏ္းၾကီးမွ စည္ပင္တုိးတက္လာခဲ့ေသာဂိုဏ္း ၿဖစ္ပါ သည္၊၊ မဟာယာနအရွင္တုိ႔စည္းေ၀းေသာ “စတုတၳစင္ၿပဳိင္သဂၤါယနာ”မွစတင္ၿပီး ထက္ၿမက္သည့္ အရွင္နာဂဇုန၊ အရွင္အႆေဃာသ၊ အရွင္၀သုမိတၱစသည့္ အရွင္ၿမတ္မ်ားေပၚေပါက္ခဲ့ၿပီး၊ အသစ္ အသစ္ေသာ မဟာယာနသုတၱန္မ်ား၊ သင္ၾကားခ်က္၊ ေဟာေၿပာခ်က္မ်ားကို ဗုဒၶစာေပမ်ားအၿဖစ္ဖန္ တီးၿပီး၊ ကမၻာသို႔ၿပန္႔ေစခဲ့ၾကပါသည္၊၊

ထုိ႔အၿပင္ ဗုဒၶဘာသာတြင္လည္း “မဟာယာနဗုဒၶဘာသာသည္သာ အမြန္ဆုံးၿဖစ္ၿပီး၊ အၿခားဂိုဏ္းမ်ားမွာ ဂုိဏ္း အေသးအမႊားမ်ားသာၿဖစ္ေၾကာင္း တင္ၿပသည့္အေနၿဖင့္ ‘ဟီနယာနဗုဒၶဘာသာ’မ်ားဟု ‘သဒၶမၼပု႑ရိကာ’စ ေသာက်မ္းမ်ားတြင္ ထည့္သြင္းေရးသားခဲ့ၾကပါသည္၊၊” အမွန္စင္စစ္ “ေထရာ၀ါဒ”ႏွင့္ “မဟာယာန”ဟူေသာ စကားလုံးသည္မူလ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ေဟာၾကားသည့္ ပါဠိစာေပက်မ္းမ်ားထဲတြင္ မပါရွိေခ်၊ မဟာယာနဆရာ အစဥ္အဆက္ေရးသားခဲ့သည့္ က်မ္းမ်ားတြင္သာ ထုိအသုံးမ်ားကို ေတြ႔ရသည္၊၊

(2century.A.D)ရာစု၊ ဗုဒၵရွင္ေတာ္လြန္ေတာ္မူအၿပီး ႏွစ္(၇၀၀)ခန္႔တြင္ “မဟာယာန”ဟူေသာ အသုံးအႏႈံးကုိ ထင္ထင္ရွားရွား အသုံးျပဳလာသည္ကုိေတြ႔ရၿပီး မဟာယာနဟု တိက်စြာၿဖစ္တည္လာသည္ဟုလည္း ဆုိရပါမည္။ အသွ်င္နာဂဇုနမေထရ္သည္ ‘မဓယာမိကကာရိကာ’က်မ္းငယ္တြင္ “ေလာကအတြင္းရွိ အရာရာတုိင္းသည္ ‘သုညတ’ျဖစ္သည္”ဟူေသာ အေတြးအေခၚအယူအဆသစ္ကုိ တုိးတက္ျပန္႔ပြား ေအာင္ ၾကဳိးစားလုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါသည္။

“အာနႏၵာ,ေလာကမွာ “အတၱ”လို႔ေခၚတဲ့ ပုဂၢဳိလ္၊ သတၱ၀ါ၊ ငါ၊ သူတစ္ပါး၊ ေယာက်ာၤး၊ မိန္းမ၊ အသက္၊ လိပ္ၿပာ ဆုိတာမရွိဘူး၊ အတၱဆုိတာမရွိတဲ့အတြက္ “အတၱနိယ”လုိ႔ေခၚတဲ့ ငါပိုင္တဲ့ပစၥည္းဥစၥာဆုိတာလည္း မရွိဘူး၊၊ ဒီသေဘာတရားကို “သုညတ”လို႔ ငါေဟာၾကားၿခင္း ၿဖစ္တယ္၊၊”

အသွ်င္နာဂဇုနမေထရ္သည္ အထက္ပါဗုဒၶရွင္ေတာ္၏ “သုညတ” ႏွင့္စပ္ေသာ ေဟာေၿပာခ်က္ကိုအေၿခခံ၍ သူ၏ “Emptiness=သုညတ၀ါဒ”ကို ကမၻာ့စိတ္ ပညာအေတြးအေခၚ Philosophy တစ္ရပ္အေနၿဖင့္ တင္ၿပခဲ့ၿခင္းၿဖစ္ပါသည္၊၊

သုိ႔ေသာ္ အသွ်င္နာဂဇုနတင္ၿပေသာ သုညတ၀ါဒသည္ ဗုဒၶရွင္ေတာ္၏ေဟာေၿပာခ်က္ကို အေၿခခံ၍တင္ၿပသည္ ၿဖစ္ေသာ္လည္း ေထရာ၀ါဒဗုဒၶဘာသာတုိ႔ လက္ခံယူဆေသာ သုညတအယူအဆႏွင့္ ေတာင္ႏွင့္ ေၿမာက္ပမာကြာၿခားလွပါသည္၊၊

(4th century.A.D)တြင္ အသွ်င္အာသဂၤႏွင့္ အသွ်င္ဝသုဗႏၶဳ၊ အသွ်င္ဓမၼကိတၱိ၊ အသွ်င္အယေဒ၀၊ အသွ်င္ဒိႏၷာဂတုိ႔သည္ မဟာယာနစာေပက်မ္းဂန္ ေၿမာက္မ်ားစြာကုိ အသစ္ၿဖည့္စြက္ ေရးသားခဲ့ၾကသည္။ မဟာယာနဗုဒၶဘာသာဟု ထင္ရွားစြာေပၚလာသည့္(1st century.A.D)တြင္ မဟာယာနႏွင့္ “ဟီနယာန”ဟူေသာအသုံးအႏႈံးႏွစ္ခုကုိ အက်ယ္တ၀င့္ စတင္သုံးစြဲ လာၾကပါသည္။

မဟာယာနက်မ္းမ်ားစြာတြင္ “လူတုိင္းသည္ ဘုရားၿဖစ္ႏုိင္သည္၊ ဘုရားၿဖစ္ရမည္ဟု ေဖာ္ၿပပါသည္၊၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ လူတုိင္းသည္ ဘုရားအေလာင္းမ်ားၿဖစ္ၾကသည္ဟု ဆုိပါသည္၊၊” ဤအယူအဆႏွင့္ပတ္ သက္၍ ပညာရွင္တုိ႔ေ၀ဖန္ၾကသည္မွာ “လူတုိင္းဘုရားၿဖစ္မည္ဆုိလ်င္ ဘယ္သူ႔ကို ကယ္တင္ေနဖုိ႔ လုိ ေသးသနည္း၊ အားလုံးပင္ ဘုရားမ်ားၿဖစ္ေနၿပီ၊”ဟု ၿဖစ္ပါသည္၊၊ မည္သုိ႔ဆုိေစ ယေန႔အထိ “မဟာယာန ဗုဒၶဘာသာ”သည္ ကမၻာ့ဘာသာၾကီးတစ္ရပ္အေနၿဖင့္ ႏုိင္ငံမ်ားစြာက လက္ခံယုံၾကည္ေသာ “ဘာသာ ၾကီး”တစ္ခုပင္ ၿဖစ္ပါသည္၊၊

“ပဥၥမသဂၤါယနာ”
သာသနာေတာ္ႏွစ္ ၂၄၁၂ခု၊ (A.D.1872)တြင္၊ ၿမန္မာႏုိင္ငံ၊ မႏၱေလးၿမဳိ့၌၊ အရွင္ဇာဂရာဘိ၀ံသ၊ နရိႏၵာ ဘိဓဇသီရိသဒၶမၼ ေဇာတိပါလ၊ အရွင္သုမဂၤလသာမိတုိ႔ကဦးစီးၿပီး၊ ပဥၥမသဂၤါယနာကို တင္ခဲ့ၾကပါသည္။

မင္းတုန္းမင္းၾကီးက သဂၤါယနာစည္းေ၀းပြဲၾကီးကို ေထာက္ပံခဲ့ပါသည္၊၊ သံဃာေတာ္ (၂၄၀၀)တက္ေရာက္ၿပီး၊ (၇ႏွစ္၊ ၆လ၊ ၁၅)ရက္မွ်ၾကာေအာင္ စည္းေ၀းရသည္ဟု ဆုိပါသည္၊၊ ဤသဂၤါယနာမွ ဗုဒၶ၏ ေဟာေၿပာ သင္ၿပခ်က္မ်ားကို ေက်ာက္ၿပားမ်ားေပၚတြင္ထြင္း၍၊ ၿမန္မာအကၡရာအေရးအသားၿဖင့္ ေက်ာက္ထက္အကၡရာ တင္ခဲ့ၾကပါသည္၊၊

တိပိဋကက်မ္းစာမ်ားကို ထြင္းထု၍ေက်ာက္အကၡရာတင္ေသာ ေက်ာက္ၿပားၾကီးမ်ားမွာ အၿမင့္(၅၂)ေပစီႏွင့္၊ အၾကယ္ (၃၁)ေပစီမွ်ရွိၿပီး၊ အထူ(၅)လက္မစီ ၿဖစ္ၾကပါသည္၊၊

ပဥၥမသဂၤါယနာတြင္ ေက်ာက္ထက္အကၡရာတင္ထားခဲ့ေသာ ေက်ာက္ခ်ပ္ေရ (၇၂၉)ခ်က္ကို ယေန႔တုိင္ မႏၱေလးၿမဳိ႔၊ မန္းေတာင္ေၿခ၊ ကုသိုလ္ေတာ္ဘုရား၀ုိင္းအတြင္းတြင္ ေစတီငယ္(၇၂၉)ဆူထဲတြင္ ထည့္သြင္း၍ထားသည္ကို ယေန႔တုိင္ဖတ္ရႈ ေလ့လာႏုိင္ပါသည္၊၊

“ဆ႒သဂၤါယနာ”
သာသနာေတာ္ႏွစ္-၂၄၉၈တြင္၊ (A.D.1954)တြင္ ေညာင္ရမ္းဆရာေတာ္ဘဒၵႏၱေရ၀တဦးစီး၍၊ ဆ႒သဂၤါယနာ ကို ၿမန္မာၿပည္၊ ရန္ကုန္ၿမဳိ႔၊ ကမၻာေအးကုန္းေၿမ၊ မဟာပါသာဏလႈိဏ္ဂူအတြင္း တင္ခဲ့ၾကပါသည္၊၊

မဟာစည္ဆရာေတာ္ႏွင့္ ဦး၀ိစိတၱသာရာဘိ၀ံသတုိ႔က သုတၱႏၱပိဋက၊ ၀ိနယပိဋကႏွင့္ အဘိဓမၼာပိဋကမ်ားကို ဦးေဆာင္ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကသည္ဟု မွတ္တမ္းမ်ားအရ သိရပါသည္၊၊ စည္းေ၀းပြဲၾကီးသို႔ သံဃာေတာ္ (၂၅၀၀)တက္ေရာက္ခဲ့သည္ဟု ဆုိပါသည္၊၊ ႏုိင္ငံေတာ္သမၼတ ဦးဘဦး၊ ၀န္ၾကီး ခ်ဳပ္ဦးႏုႏွင့္ ဆာဦးသြင္တုိ႔က စည္းေ၀းပြဲၾကီးကို ေထာက္ပံ့ကူညီလႈဒါန္းခဲ့သည္ဟု ေလ့လာရပါသည္၊၊

ဆ႒သဂၤါယနာစည္းေ၀းပြဲၾကီးသို႔ ယုိးဒယား၊ သီရိလကၤာ၊ လာအုိ၊ ကေမၻာဒီးယား ေထရာ၀ါဒေလးႏိုင္ငံတုိ႔မွ ပါဠိပညာရွင္မ်ား တက္ေရာက္ေၾကာင္း မွတ္တမ္းမ်ားအရ သိရသည္၊၊ ဤသဂၤါယနာမွစတင္၍ ဗုဒၶ၏ေဟာေၿပာ၊ သင္ၿပခ်က္မ်ားကို ေပစာ၊ ေက်ာက္စာအေရးအသားအၿဖစ္မွ စာအုပ္အေရးအသားသုိ႔ အကၡရာအစဆုံးတင္ခဲ့ၾကပါသည္၊၊

ဆ႒သဂၤါယနာပြဲၾကီးအၿပီးတြင္ ေထရာ၀ါဒငါးႏုိင္ငံတုိ႔က ပါဠိပညာရွင္တုိ႔သည္ ဗုဒၶစာေပတစ္ရပ္လုံးအား မိမိတုိ႔ ႏုိင္ငံသုံးဘာသာစကား အေရးအသားၿဖင့္ စတင္ၿပီးစာအုပ္မ်ားရုိက္ႏွိပ္ၿဖန္႔ေ၀ကာ ေက်ာင္းမ်ား၊ တကၠသိုလ္ မ်ားတြင္ ထည့္သြင္း၍သင္ၾကား ေစၾကပါသည္၊၊ ဤသည္ကိုသုံးသပ္ေသာ္ ဗုဒၶရွင္ေတာ္လြန္ေတာ္မူအၿပီး ႏွစ္ေပါင္း (၂၅၀၀)ေက်ာ္မွ ဗုဒၶရွင္ေတာ္၏ေဟာေၿပာ သင္ၾကားခ်က္မ်ားကို စာအုပ္အၿဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ၾက သည္ကို ေတြ႔ရမည္ၿဖစ္ပါသည္၊၊

ဆ႒သံဂါယနာမူ ပါဠိေတာ္က်မ္းမ်ားမွာ-ပိဋကအားျဖင့္ သံုးပံု၊ နိကာယ္အားျဖင့္ငါးရပ္၊ စုစုေပါင္း (၅၂)က်မ္းရွိသည္။ ဆ႒သဂၤါယနာတင္မူအရ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀ရာတြင္ အခ်ိဳ႕က်မ္းငယ္မ်ားအား တစ္အုပ္တည္းတြင္ေပါင္း၍ ထုတ္ေ၀သျဖင့္ စာအုပ္ေပါင္း (၄၀) ရွိသည္။ စာမ်က္ႏွာေပါင္း (၈၀၂၅)ရိွ ပါသည္၊၊

ဆ႒သဂၤါယနာတြင္ ပါဠိေတာ္အုပ္ေရ(၄၀)၊ အ႒ကထာအုပ္ေရ(၅၁)၊ႏွင့္ ဋီကာအုပ္ေရ(၂၆)တုိ႔ကို က႑မ်ားခြဲ၍ တည္းၿဖတ္၊ သုတ္သင္၊ ညွိႏႈိင္းေဆြးေႏြးၿပီး အတည္ၿပဳခဲ့ၾကသည္ဟု သဂၤါယနာတင္ မွတ္တမ္းအရ သိရပါသည္၊၊

ယၡဳအခါ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ လြန္ေတာ္မူသည့္ေန႔မွစ၍ေရတြက္လ်င္ ႏွစ္ေပါင္း (၂၅၀၀)ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ ၿဖစ္သည္၊၊ ႏွစ္ေပါင္း (၂၅၀၀)ေက်ာ္ေက်ာ္အတြင္း ၿဖတ္သန္းခဲ့ရသည့္ ဗုဒၶဘာသာၾကီးသည္ အခက္ခဲေပါင္းမ်ားစြာ၊ ၿပဳိကြဲမႈေပါင္းမ်ားစြာ၊ ၿပဳၿပင္မႈေပါင္းမ်ားစြာတုိ႔ၿဖင့္ ရပ္တည္ခဲ့ရေလသည္၊၊

အမွန္စင္စစ္ ဗုဒၶစာေပႏွင့္ က်င့္စဥ္မ်ားသည္ တကယ္စနစ္တက်ေလ့လာၿပီး၊ အသုံးခ် က်င့္ၾကံၾကည့္မည္ဆုိ လ်င္ လက္ေတြ႔လူေနမႈဘ၀ႏွင့္၊ အနာဂတ္ဘ၀မ်ားအတြက္ပါ အထက္တန္းက်က် ေကာင္းစားၿပီး၊ အက်ဳိးရွိမည္မွာ မလြဲပါ၊၊ ကမၻာ့ဘာသာစာေပေပါင္းမ်ားစြာကို ေလ့လာၾကေသာ ဘာသာေရးပညာရွင္မ်ား ကလည္း ဗုဒၶစာေပႏွင့္ အေလ့အက်င့္မ်ားသည္ လက္ေတြ႔က်ၿပီး၊ ဘ၀ၿငိမ္းခ်မ္းမႈႏွင့္၊ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကုိ ေဖာ္ေဆာင္ရာတြင္ အမွန္တကယ္အသုံး၀င္ေၾကာင္း ေၿပာဆုိသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္၊၊

အထူးအားၿဖင့္ ဗုဒၶဘာသာသည္ ကမၻာ့ဘာသာၾကီးမ်ားအထဲတြင္ စာေပအၾကြယ္၀ဆုံးႏွင့္၊ ႏူးညံ့မႈအရွိဆုံးၿဖစ္ ေၾကာင္း ေထာက္ခံေၿပာဆုိၾကပါသည္၊၊ သဂၤါယနာေၿခာက္ၾကိမ္စီစစ္ထားေသာ ဗုဒၶစာေပမ်ားအထဲတြင္ နယ္ပယ္မ်ဳိးစုံအတြက္အသုံးခ်ႏုိင္ေသာ လမ္းညြန္ခ်က္မ်ားစြာပါရွိသည္ကို ေတြ႔ရသည္၊၊

ဗုဒၶဘာသာအတြင္း ဂုိဏ္းၾကီးမ်ားအဆင့္ဆင့္ ကြားၿပားသြားၾကပုံကုိ ေလ့လာေသာအားၿဖင့္ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ႏုိင္ငံေရးတြင္သာမက၊ ဘာသာေရးတြင္ပါ အတြင္းပုိင္းအားၿဖင့္ မညီမွ်မႈမ်ား၊ အေၿခအတင္အၿငင္း အခုံမ်ား ရွိေနတတ္ေၾကာင္းကို ေလ့လာမိမည္ၿဖစ္သည္၊၊ ဤသို႔ေသာၿဖစ္စဥ္မ်ားမွာလည္း ဘာသာတုိင္းတြင္ ရွိေနမည္မွာ မလြဲပါေခ်၊၊

ဤတြင္ အရွင္ေရးသားတင္ၿပအပ္သည့္ “ေထရာ၀ါဒဗုဒၶဘာသာႏွင့္ မဟာယာနဗုဒၶဘာသာဂုိဏ္းၾကီးမ်ား ေပၚ ေပါက္လာပုံကို သဂၤါယနာသမုိင္းရႈေဒါင့္ၿဖင့္သုံးသပ္မႈ” အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိၿပည့္စုံၿပီဟု ယူဆပါသည္၊၊ လုံး၀ၿပည့္စုံသည္ဟုကား မဆုိလုိပါ၊၊ “လုိအပ္သူမ်ားအတြက္ လမ္းစေပးရုံမွ် ေပးစြမ္းႏုိင္သည္ဆုိလ်င္ပင္ အရွင္၏အားထုတ္ရက်ဳိးနပ္ၿပီဟု ေက်နပ္ရပါမည္၊၊”

စင္စစ္ ေထရာ၀ါဒႏွင့္ မဟာယာနဗုဒၶဘာသာဂုိဏ္းၾကီးမ်ားအေၾကာင္းကို သဂၤါယနာသမုိင္းကို မေလ့လာဘဲ သိရွိရန္မၿဖစ္ႏုိင္ေခ်၊၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ သဂၤါယနာသမုိင္းကို ေက်ာရုိးသဖြယ္ၿပဳ၍ အရွင္ တင္ၿပလုိက္ရပါသည္၊၊

အမွန္မွာ သဂၤါယနာသမုိင္းကို ေလ့လာသိရွိၿခင္းသည္ ဗုဒၶဘာသာကုိ ေလ့လာသိရွိၿခင္းပင္ ၿဖစ္ပါသည္၊၊ သဂၤါယနာသမုိင္းမသိဘဲ ဗုဒၶဘာသာကုိ သိရွိရန္လည္း မၿဖစ္ႏုိင္ေသာ အေၿခအေနပင္ၿဖစ္ပါသည္၊၊ ဤသို႔ေသာ ဟာကြက္မ်ားကို ၿဖည့္ဆည္းေသာအားၿဖင့္ အရွင္ ဤစာတမ္းကိုေရး သားလိုက္ရၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္၊၊

အရွင္၏ေရးသားခ်က္မ်ားထဲတြင္ အမွားမ်ား၊ လိုအပ္မႈမ်ား ရွိေနခဲ့ေသာ္ စာဖတ္သူမ်ားအေနၿဖင့္ ၿပင္ ဆင္အၾကံေပးၾကမည္ဆုိလ်င္ အရွင္မွ ၀မ္းေၿမာက္၀မ္းသာ လက္ခံမည္ၿဖစ္ပါသည္၊၊ သမုိင္းကိုတင္ၿပ သည့္အခါ အရွိကိုအရွိအတုိင္းတင္ၿပရသည့္အတြက္ ေပ်ာ့ကြက္ဟာကြက္မ်ားကို တင္ၿပမိသည့္အခါ မ်ားရွိေၾကာင္းကို ၀န္ခံရပါမည္၊၊

“အလင္းစက္”သုိ႔ စာဖတ္သူမ်ားကို အရွင့္အေနၿဖင့္ “ေရႊႏွင္းဆီဘယ္မည္ေပး၊ ေမႊးမပ်က္ရွိမည္သာ၊ မည္နာမာလုိရာေရြး၊ ေရးမၾကီးပါ၊၊”ဟူသည့္ ကဗ်ာေဆာင္ပုဒ္တြင္ ပါ၀င္သည့္အတုိင္း “ဂုိဏ္းအမည္မ်ားကိုေဖ်ာက္ၿဖက္၍ စစ္မွန္ေသာဗုဒၶရွင္ေတာ္၏ ေဟာေၿပာသင္ၾကားခ်က္မ်ားကို ကိုယ္တုိင္ကိုယ္ၾက ေလ့လာ၊ ဆည္းပူး၊ သင္ယူၾကၿပီး၊ လိုအပ္သည့္ ဘ၀ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ၊ သံသရာခ်မ္းသာမႈမ်ားကို ရရွိၾကပါေစေၾကာင္း “အလင္းစက္အရွင္” ဆႏၵၿပဳလုိက္ပါသည္၊၊”


အရွင္ေက၀လ(အလင္းစက္)
ဘာ၀နာ၀ိဟာရ-သီရီလကၤာႏိုင္ငံ
(၁၅.၄.၂၀၁၁)


(မွတ္ခ်က္/ စူဠ၀ဂၢပါဠိ-ပဥၥသတိကခႏၶက၊သတၱသတိကခႏၶက၊ The Hertigate of the Bhikkhu,by Dr.Walpola Rahula. What the Buddha Taught, by Rahula. သဂၤါယနာသမုိင္းစုံ၊ 250 Journey of Buddhism.The Spectrum of Buddhism,by Piyadassi. တုိ႔ကိုကိုးကား၍ ဤစာတမ္းကို ေရးသားပါ သည္၊၊)

ပူသည့္မ်က္နွာ မွ ေအးသည့္ မ်က္နွာသို့



ပူသည့္မ်က္နွာ မွ ေအးသည့္ မ်က္နွာသို့

မ်က္ႏွာ က သံုးမ်ိဳးရွိပါတယ္။ ပူသည့္ မ်က္ႏွာရယ္၊ ေအးသည့္ မ်က္ႏွာရယ္ မပူမေအး မ်က္ႏွာ ရယ္ပါ ။ တစ္ခ်ိဳ့မ်ား မ်က္ႏွာ ၿမင္လိုက္ ရရင္ပဲ သူ့မ်က္ႏွာမွာ အေအးဓတ္က အထင္းသား ေပၚေနတာပါ။ မ်က္ႏွာက ၾကည္ေနတာပါ။ သူတင္လား ဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ၿမင္ရတဲ့ သူရဲ့ရင္ကုိ ေအးသြားတာပါ။ ကုသိုလ္ေတြ ရင္ထဲမွာ ၿပည့္ေနမယ္၊ စိတ္ထား ေလးေတြေကာင္း ေနမယ္ဆိုရင္ ေအးတဲ့ မ်က္ႏွာကုိ ရေနတာပါ။

တစ္ခိ်ဳ့ က်ေတာ့ မ်က္နွာၿမင္လိုက္ ရတာနဲ့ သူ့မ်က္ႏွာ မွာ အပူဓတ္က အထင္းသား ေပၚေနတာပါ။ ၿမင္ရတဲ့သူ ရင္ထဲကုိ ေတာင္ ပူခ်င္ပူ သြားတာပါ။

အကုသိုလ္ေတြ ရင္ထဲမွာ ၿပည့္ေနမယ္ ၊စိတ္ထားေလးေတြ ညံ့ေနမယ္ဆိုရင္ ပူတဲ့ မ်က္ႏွာကုိ ရေနတာပါ။
စကားလံုး လွလွေတြ အမူအရာ ေကာင္းေကာင္း ေတြနဲ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဟန္ေဆာင္ထား ႏိုင္ေပမဲ့ မ်က္ႏွာမွာေတာ့ ညာလို့ မရပါဘူး။ အကုသိုလ္ သိပ္မ်ားေနတဲ့သူရဲ့ မ်က္နွာဟာ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ကုိ မရွိပါဘူး။ မ်က္ႏွာၾကည့္ရံုနဲ့ဲ သိပ္ သိသာပါတယ္ ။ ရုပ္လွတာ မလွတာ၊ အသားၿဖဴတာ၊ မၿဖဴတာနဲ့ လည္းမဆိုင္ပါဘူး။ မ်က္နွာမွာကုိ အပူဓတ္က သိသာ ေပၚ လြင္ေနတာပါ။

အေကာင္းဆံုး အလွၿပင္ဆိုင္ ကုိသြားၿပီး အေကာင္းဆံုး ၿပင္ထားဦးေတာ့ ၊ရင္ထဲမွာ အကုသိုလ္ေတြ ရွိေနရင္ စိတ္ထားေတြ ညံ့ေနရင္ အပူမ်က္ႏွာပဲ ၿဖစ္ေနမွာပါ။ အေအး မ်က္ႏွာကုိ မရႏိုင္ပါဘူး။
တစ္ခ်ိဳ့က်ေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလ ကုသိုလ္စိတ္ ၿဖစ္လိုက္၊ တစ္ခါတစ္ေလ အကုသိုလ္စိတ္ ၿဖစ္လိုက္ စိတ္ထား ေကာင္းလိုက္ စိတ္ထား ညံ့လိုက္နဲ့ အဲလို လူမိ်ဳးရဲ့ မ်က္ႏွာ မပူမေအး မ်က္ႏွာပါ ။

စာဖတ္သူေကာ မ်က္ႏွာသံုးမ်ိဳးထဲက ဘယ္မ်က္နွာ မ်ိဳးထဲမွာ ပါ ပါသလဲ ?
စာေရးသူကေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလ ပူတဲ့ မ်က္ႏွာၿဖစ္လိုက္ တစ္ခါတစ္ေလ ေအးတဲ့ မ်က္ႏွာ ၿဖစ္လိုက္နဲ့ပါ။ ပူတဲ့ မ်က္ႏွာ ၿဖစ္ေနတယ္ ဆိုရင္ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိယ္ သိေနတာပါ။ အဲဒီ ေန့ေတြမ်ားဆို ပရိတ္သပ္နဲ့ မေတြ့ခ်င္ပါဘူး။ အားနာလို့ပါ ။ေတြ့ၿဖစ္ခဲ့လွ်င္လည္း အဆင္မေၿပ ၿဖစ္တတ္လြန္းလို့ပါ။ အေအးမ်က္နွာ ရၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္သူနဲ့ ပဲဆက္ဆံဆက္ဆံ အစစ အရာရာ အဆင္ေၿပ ေနတတ္ပါတယ္။

အမွန္ေတာ့ ကုိယ့္မ်က္နွာကုိယ္ (မွန္ၾကည့္ေသာအခါ) ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ တံခါးပိတ္ၿပီး အေသခ်ာ ၾကည့္ရင္ သိသာပါတယ္။ တကယ္လို့ ကုိယ့္မ်က္ႏွာဟာ ပူတဲ့မ်က္ႏွာ ၿဖစ္ေနရင္ ဘာမွ အားငယ္စရာ မလုိပါဘူး ။ ေအးတဲ့မ်က္ႏွာ ၿဖစ္ေအာင္ ၿပဳၿပင္ယူလို့ ရပါတယ္။ ကုိယ္က ေအးတဲ့ မ်က္ႏွာ ရွိခ်င္တဲ့သူ ၿဖစ္ဖို့ပဲလိုပါတယ္။

ေအးတဲ့မ်က္ႏွာ ၿဖစ္ဖို့အတြက္ေတာ့ လြယ္တဲ့ ကမ႒န္း တစ္ခုခုကုိ အၿမဲႏွလံုးသြင္း ေနလိုက္ရံုပါပဲ။ ခက္တဲ့ ကမ႒န္းဆို မလုပ္ၿဖစ္မွာ ဆိုးလို့ပါ။

ဥပမာ - နေမာတႆ ကုိ အခ်ိန္မ်ားမ်ား ပြားေနလိုက္မယ္ ဆိုရင္လည္း ရပါတယ္။ ထမင္းခ်က္ ရင္းလည္း ပြားလို့ရတာပါ ပဲ။ ေစ်းေရာင္းရင္းလည္း ပြားလို့ရတယ္။ ေစ်း၀ယ္ရင္းလည္း ပြားလို့ရပါတယ္။ သြားရင္းလာရင္းလည္း ပြားလို့ရေနတာပါ ပဲ။ေနာက္ဆံုး ေရခ်ိဳးခန္း ၀င္ရင္းနဲ့လည္း ပြားလို့ရေနတာပါပဲ။
တစ္ခါတစ္ေလ မေကာင္းတဲ့စိတ္ တစ္ခုခုမ်ား ၀င္ခဲ့ရင္ ခ်က္ခ်င္းပဲ နေမာတႆ ကုိဆယ္ေခါက္ေလာက္ ပြားပစ္လုိက္ပါ။

မေကာင္းတဲ့စိတ္ ၀င္လိုက္တာနဲ့ နေမာတႆ ပြားလိုက္ နဲ့ ၾကာလာေတာ့ မေကာင္းတဲ့ အကုသိုလ္ စိတ္၀င္မူ့ေတြ ေလ်ာ့ သြားပါလိမ့္မယ္။ မေကာင္းစိတ္ေတြ ေလ်ာ့ေလ်ာ့သြားရင္ မ်က္နွာက အပူဓတ္ေတြပါ ေလ်ာ့ေလ်ာ့သြားတာပါ။ ပြားရင္း၊ပြား ရင္းနဲ့ မ်က္ႏွာမွာ အေအးဓတ္က ေပၚလာတာပါ။ အဲဒီအခါမွာ မွန္ထဲၿပန္ၾကည့္ရင္ အေအးဓတ္နဲ့ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကုိယ္ ေက်ေက် နပ္နပ္နဲ့ ေတြ့ရေတာ့မွာပါ။

ပြားစမွာေတာ့ အေအးမ်က္ႏွာကုိ ခ်က္ခ်င္း ရဦးမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ပြားတဲ့ အထံု ရက္ကေလး ၾကာလာမွ ရလာမွာပါ။ ကုိယ္က အလုပ္တစ္ခု အေနနဲ့ ပြားေနဖို့ ပါပဲ။ အေအးဓတ္ မ်က္ႏွာ ရသြားၿပီဆိုရင္ ေနရထိုင္ရတာကစ ေပါ့ေပါ့ ပါးပါးကုိ ရွိသြားေတာ့ တာပါ။

ေလာကရဲ့ သေဘာအရ ေအးတဲ့ မ်က္နွာရွိတဲ့ သူကုိပဲ လူေတြက ဆက္ဆံခ်င္ ၾကတာပါ။ ပူတဲ့မ်က္ႏွာ ရွိတဲ့သူကုိ အလုပ္သေဘာ အရ ဆက္ဆံရဦးေတာ့ မဆက္ဆံခ်င္ၾကပါဘူး။ ကုိယ္က ဒီ အက်ိဳးအပစ္ ေလးေတြကုိ အာရံုၿပဳၿပီး ေအးတဲ့ မ်က္ႏွာ ၿဖစ္ေအာင္ အသိနဲ့ ၿပဳၿပင္ယူရမွာပါ။ ပုထုဇဥ္ေတြ ဆိုေတာ့လည္း အၿမဲတမ္း ေအးတဲ့မ်က္ႏွာ ၿဖစ္ေနဘို့ဆိုတာ မလြယ္ပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ ေဒါသေၾကာင့္ပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ ဣႆာ မစၦရိယ ေၾကာင့္ပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ကုိယ့္ရဲ့ မ်က္ႏွာက ပူတဲ့မ်က္ႏွာ ၿဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ ကုိယ့္ မ်က္ႏွာ ေၿပာင္းလဲ သြားၿပီဆိုတာနဲ့ ကုိယ္က သိလိုက္ဖို့ပါပဲ။ သိၿပီးရင္ၿပဳၿပင္ယူ သြားဖို့ပါပဲ။

ကုိယ္က ေအးတဲ့ မ်က္ႏွာရထားရင္ အႏုပညာ အလုပ္ကိုပဲ လုပ္လုပ္ ၊ေစ်းပဲေရာင္းေရာင္း ၊ စာပဲသင္သင္ ၊ ဆိုက္ကားပဲနင္း နင္း၊ ဘာစီးပြားေရး ပဲလုပ္လုပ္ ကုိယ့္ရဲ့အလုပ္ကုိ အေအးမ်က္ႏွာက အေထာက္အပံ့ေတြ ေပးေနတာပါ။

ဘာပဲေၿပာေၿပာ ရင္ထဲမွာ အကုသိုလ္ စိတ္ေတြၿဖစ္မေနေအာင္ လြယ္ကူတဲ့ ကမ႒န္း တစ္ခုခုကုိ အၿမဲ ႏွလံုးသြင္း ေနၿဖစ္ရင္ အေအး မ်က္နွာကုိ ရေနတာပဲေလ ။တကယ္ေတာ့ ဇနီး၊ ခင္ပြန္း၊ သားသမီး၊ ရထူး၊ အာဏာ၊ ေငြေၾကး၊ အရာအားလံုး ဟာ ဘာမွ မၿမဲပါဘူး။ မၿမဲတဲ့ သေဘာတရားေတြကုိ မၿမဲဘူးလို့ ကုိယ္က သိလိုက္ဖို့ပါပဲ။

အဲဒီမၿမဲတာေတြကုိပဲ အမွီၿပဳၿပီး ေလာဘ၊ေဒါသ၊ ဣႆာ မစၦရိယ၊ ၿဖစ္ေနတာကုိက သိပ္ၿပီးရွက္ဖို့ ေကာင္းတာပါ။ ၿပီးေတာ့ ေသရင္ ကုိယ့္ေနာက္ ပါမွက်ေနတာပဲ။
မၿမဲတဲ့ သေဘာတရားကုိ သိတတ္တဲ့ ဥဏ္ဓတ္ဟာ ေနာက္ဘ၀ ေနာက္ဘ၀ ေတြအထိလည္း အထံုဓတ္ ပါသြားမွာပါ။ ေနာက္ဘ၀ ေနာက္ဘ၀ မွာလည္း အထံုဓတ္က ပါလာတာ ဆိုေတာ့ မၿမဲတဲ့ သေဘာတရားေတြကုိ သတိဥဏ္ ပြင့္ၿပီး ေနာက္ဘ၀ ေနာက္ဘ၀ေတြမွလည္း တရားေတြ အားထုတ္ ၿဖစ္ရ ဦးမွာပါ။

ေနာက္ဘ၀ ေနာက္ဘ၀ ေတြမွာ တရားေတြ အားထုတ္ၿဖစ္ၿပီး ေနကၡမၼ ပါရမီ (ေနကၡမၼ ပါရမီ ဆိုသည္မွာ ေလာဘ စတဲ့ အကုသိုလ္ တရားေတြကုိ ကိုယ့္ သနၱာန္ မွာ မရွိေအာင္ လုပ္တာပါ ) ကုိလည္း ဆင့္ကာ ဆင့္ကာ ၿဖည့္က်င့္ ေနၾကဦးမွာပါ။

ေနကၡမၼ ပါရမီေတြ ၿဖည့္ရင္း ၿဖည့္ရင္းနဲ့ တစ္ဆင့္ထက္ တစ္ဆင့္ ၿမင့္လာၿပီး ပါရမီေတြ ၿပည့္လာတဲ့ အခါ ဘ၀ရဲ့ တကယ့္ ပန္းတိုင္ၿဖစ္တဲ့ မဂ္ဖိုလ္ နိဗၺာန္ကုိ ေရာက္ရွိသြား ေတာ့မွာပါပဲေလ။

ရေ၀ႏြယ္ ။ အင္းမ ။

ၿမင့္ၿမတ္သူ တို့ ရဲ့ အလုပ္ ရေ၀ႏြယ္ (အင္းမ) ဓမၼ အၿမဳေတ စာစဥ္ ၁၀ စာအုပ္၊

စာမ်က္ႏွာ ၉၄ ~ ၉၉ မွ ထုတ္ နုတ္ ကူးယူ ပူေဇာ္ပါသည္။

ဗုဒၶႏွင့္စံျပေခါင္းေဆာင္မႈ

ဗုဒၶႏွင့္စံျပေခါင္းေဆာင္မႈ (လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ က ေခါင္းေဆာင္မႈ)

ဇူလိုင္လထုတ္ စံပယ္ျဖဴမဂၢဇင္းမွာ ေနဘုန္းလတ္ဆိုတဲ့နာမည္နဲ႕မဟုတ္ပဲ အျခားနာမည္တစ္ခုနဲ႕ ေဖာ္ျပျခင္းခံခဲ့ရတဲ့ ေဆာင္းပါးေလး တစ္ပုဒ္ပါ။ သံလြင္အိပ္မက္မွာလဲ ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ သံဃာ့အဖြဲ႕အစည္း ကို အေကာင္းဆံုး ေခါင္းေဆာင္မႈေပးခဲ့ပံုေတြကို လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕အေတြးနဲ႕ ရိုးရိုးေလးေရးခဲ့တာပါ။ ဒီေဆာင္းပါးေလးကို ေရးျဖစ္ေစခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရင္းက ဒီလိုပါ …။ ကၽြန္ေတာ္စင္ကာပူမွာရွိေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္၊ ဇင္ကိုလတ္၊ ကိုငယ္တို႕ေနၾကတဲ့ အိမ္ကို သံလြင္အိပ္မက္အတြက္ဆိုၿပီး စာအိတ္တစ္အိတ္ေရာက္လာပါတယ္။ စာမူပို႕တာပါ။ အဲဒီံစာအိတ္ထဲမွာက သံလြင္အိပ္မက္အေနနဲ႕ ဗုဒၶဘာသာေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ ဘာသာေရးနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ထည့္သင့္တဲ့အေၾကာင္း ေတြကို နိဒါန္းပ်ိဳးထားၿပီး ဘာသာေရးနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ စာမူႏွစ္ပုဒ္ကိုပို႕ထားပါတယ္။ အဆင္ေျပရင္ သံုးမယ္လို႕စဥ္းစားေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြမၾကိဳက္တာေၾကာင့္ ၊ ေနာက္ၿပီး သံလြင္အိပ္မက္ရဲ႕ လမ္းေၾကာင္းနဲ႕ နဲနဲေသြဖယ္ေနတာေၾကာင့္ မသံုးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သံလြင္အိပ္မက္မွာ ဘာသာေရးနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့အေၾကာင္းကိုထည့္သင့္တယ္ဆိုတဲ့ သူတို႕ရဲ႕ဆႏၵကိုေလးစားေသာအားျဖင့္ ဘာသာေရးဆုိင္ရာ စာမူတစ္ပုဒ္ ထည့္ၾကဖို႕ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ တိုက္တုိက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ၀ဏၰသီရီေရးသားျပဳစုသည့္ ညီေတာ္အာနႏၵာ၏ တစ္သက္တာမွတ္တမ္းကို ဖတ္ေနတဲ့အခ်ိန္နဲ႕တုိက္ဆိုင္ ေနတာေၾကာင့္ အားလံုးက `မင္းေရးလိုက္ကြာ´ ဆိုၿပီး ၀ိုင္းေျပာၾကတာနဲ႕ … ေရးျဖစ္ခဲ့တာပဲျဖစ္ပါတယ္။ အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ သံလြင္အိ္ပ္မက္ဟာ လူငယ္ေတြအတြက္ အဓိက ရည္ရြယ္ခဲ့တာေၾကာင့္ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မႈစြမ္းရည္ကိုပဲ ဦးတည္ၿပီးေရးမယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္ၿပီး ဒီေဆာင္းပါးေလးကို အဲဒီလိုပံုစံေလးအတုိင္းေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ လူငယ္တစ္ေယာက္က ေရးထားတဲ့ ဘာသာေရးနဲ႕ပတ္သက္တဲ့စာ ျဖစ္တာေၾကာင့္ အမွားအယြင္းတစံုတရာရွိခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ညံ့ဖ်င္းမႈသာျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႕ … ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့တဲ့စကားလံုးတုိင္း အတြက္ ကၽြန္ေတာ္လံုး၀ တာ၀န္ယူ ပါေၾကာင္း ...။

ဗုဒၶႏွင့္စံျပေခါင္းေဆာင္မႈ (လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ က ေခါင္းေဆာင္မႈ)

ကြၽန္ေတာ္ စာစဖတ္စအရြယ္မွာ အိမ္အနီးအနားပတ္၀န္းက်င္ကစာအုပ္အငွားဆုိင္ေလးေတြနဲ႕ ကြၽန္႕ေတာ့္အဖိုးရဲ႕ စာအုပ္စင္ႀကီးဟာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အဖုိးမျဖတ္ႏုိင္တဲ့စာေပဗိမာန္ႀကီး ေတြလိုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ စာအုပ္အငွားဆိုင္ေလးေတြ ကေတာ့ ကာတြန္းေတြ၊ ပံုျပင္ေလးေတြ နဲ႕ စာတုိေပစေလးေတြကိုဖတ္ရၿပီး၊ အဖိုးရဲ႕စာအုပ္စင္ႀကီးကေနေတာ့ ဗုဒၶစာေပေတြကို အဓိကဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႕ အေတြးအေခၚ ျမင့္မားလွတဲ့ ဗုဒၶဒႆနေတြကိုဖတ္ၿပီး မျဖစ္စေလာက္ဦးေႏွာက္နဲ႕ ေ၀ဖန္ေရးေတြလုပ္မိလို႕လည္း အဖိုးဆူတာကို ခဏခဏခံခဲ့ရဖူးပါတယ္။ အဲဒီလို အဖိုးနဲ႕ အဖိုးရဲ႕စာအုပ္စင္ႀကီးတို႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ပဲ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဗုဒၶဘာသာကို မိ႐ုိးဖလာ ယံုၾကည္ကုိးကြယ္တယ္ဆိုတဲ့ အဆင့္ထက္ ေက်ာ္ၿပီး နားလည္သေဘာေပါက္ခြင့္ရခဲ့ၿပီး တရားေတာ္ေတြရဲ႕ လမ္းျပသြန္သင္မႈကို အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ ခံယူႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ လူငယ္တစ္ေယာက္ပီပီ ေလာကုတၲရာ ဘက္ကိုဦးစားေပးတဲ့ ၀ိပႆနာလိုင္းကို သိပ္မလိုက္စား မိေပမယ့္၊ ေလာကီလူ႕ဘ၀မွာ တရားေတာ္နဲ႕အညီ ဘယ္လို က်င့္ၾကံျပဳမူ ေျပာဆိုေနထုိင္သင့္တယ္ဆိုတာေတြကို အဓိကေလ့လာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး တပည့္သံဃာေတာ္ေပါင္း အေထာင္ အေသာင္းအသိန္းရွိတဲ့ သံဃာ့အဖဲြ႕အစည္းႀကီးတစ္ခုကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္နဲ႕ တည္ေထာင္ဖြဲ႕စည္းၿပီး အဓြန္႕ရွည္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းအုပ္ခ်ဳပ္ ဦးေဆာင္ႏုိင္ခဲ့တဲ့ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားကို အႏႈိင္းမဲ့ စံျပေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္အျဖစ္ ျမင္လာခဲ့ရာကေန ေဂါတမဗုဒၶရဲ႕ သံဃာ အဖြဲ႕အစည္းႀကီးကို ဘယ္လုိဘယ္ပံု စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာကိုသာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ေတြ စံနမူနာယူႏုိင္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ ေလာကလူ႕အဖြဲ႕အစည္းႀကီး ကိုလည္း ေအာင္ျမင္ျပည့္၀တဲ့ေခါင္းေဆာင္မႈေတြ ေပးႏုိင္မွာေသခ်ာတယ္လုိ႕လဲ ေတြးမိခဲ့ပါတယ္။ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားဟာ ဘုရားစျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူတဲ့အခ်ိန္အထိ ၀ါေတာ္၄၅၀ါပတ္လံုးမွာ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ ျပန္႕ပြားစည္ပင္ေရးအတြက္ သံဃာေတာ္ အေျမာက္အမ်ားပါ၀င္တဲ့ သံဃာအဖြဲ႕အစည္းႀကီးကို ဘယ္ပံုဘယ္နည္းနဲ႕ စီမံခန္႕ခြဲေတာ္မူခဲ့တယ္ ဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္တို႕ေလ့လာသံုးသပ္ရင္း ေလာကီ့လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြက္ တစ္စံုတစ္ရာေသာ အက်ိဳးေက်းဇူးေတြကို ထုတ္ယူၾကည့္ၾက ရေအာင္ပါ။

ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားဟာ သံဃာ့အဖြဲ႕အစည္းႀကီးရဲ႕ ပထမဆံုးေသာအဖြဲ႕၀င္ေတြလို႕ဆိုရမယ့္ ပဥၥ၀ဂၢီငါးပါးကို ဓမၼစၾကာတရားဦး ေဟာၾကားဖို႕အတြက္ မိဂဒါ၀ုန္ေတာကိုၾကြလွမ္းေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဗုဒၶက ...

``ရဟန္းတို႕ ... ငါဘုရားသည္ ကိေလသာအားလံုးမွ ေ၀းကြာခဲ့ၿပီျဖစ္၏။ မိမိအလိုကုိ ကိုယ္ေတာ္တုိင္ ထိုးထြင္း၍ သိခဲ့၏။ ရဟန္းတို႕ နားစိုက္၍ထားၾကေလာ့။ ငါကုိယ္တုိင္ သိျမင္ေပါက္ပိုင္ထားခဲ့ေသာ `အမေတ´ တရားကို ငါဆံုးမမည္။ ငါတရားေဟာမည္။´´

လို႕အမိန္႕ရွိၿပီး ပဥၥ၀ဂီၢငါးပါးကို တရားနာၾကဖို႕ဖိတ္ေခၚခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကို သူတို႕ကသံသယေတြနဲ႕ ျငင္းဆန္ေနခဲ့ၾကတာေၾကာင့္ ဒုတိယအႀကိမ္ ထပ္မံဖိတ္ေခၚျပန္ပါတယ္။ အဲဒါကိုလည္းျငင္းဆန္ၿမဲျငင္းဆန္ ေနၾကတာေၾကာင့္ တတိယအႀကိမ္မွာေတာ့ ဗုဒၶက ...

``ရဟန္းတုိ႕ ေရွးအခါမ်ားတုန္းက ငါဘုုရားသည္ ဤသို႕ေသာ စကားမ်ား ေျပာၾကားခဲ့ဖူးပါသလား။ သင္တို႕ သတိမ်ား ထားခဲ့မိၾကပါ သလား။´´ လို႕မိန္႕ေတာ္မူမွ ပဥၥ၀ဂၢီရဟန္းတို႕လည္း ယံုၾကည္စိတ္ခ် သြားၾကၿပီး တရားေတာ္ကို နာၾကားခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ဘာကိုသြားေတြ႕ရသလဲဆိုရင္ မုသားမေျပာသူ တစ္ဦးရဲ႕ ႏႈတ္ထြက္စကားဟာ သစၥာအျဖစ္တည္တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ပါ။ ေနာက္တစ္ခုက ယံုၾကည္မႈတစ္ခုကေန ျဖစ္လာတဲ့ ၾကည္ညိဳသဒၶါစိတ္ပါ။ ပဥၥ၀ဂၢီရဟန္းတို႕ဟာ ဗုဒၶကို သူတို႕ရဲ႕ ဆရာ အျဖစ္သတ္မွတ္ၿပီး ဗုဒၶေဟာၾကားတဲ့ တရားေတာ္ေတြကို နာယူဖို႕လက္ခံခဲ့ ၾကျခင္းဟာ ဗုဒၶကို သူတုိ႕ရဲ႕ ဆရာတင္ထိုက္တယ္၊ ေခါင္းေဆာင္ တင္ထိုက္တယ္ဆိုတဲ့ စိတ္တစ္ခုျဖစ္လာလို႕ပါ ...။ အဲဒီ့စိတ္ဟာ အရမ္းကို အေရးႀကီးပါတယ္။ အဲဒီစိတ္ဟာ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ ထြန္းကားစည္ပင္ဖို႕အတြက္ တရားေတာ္ေတြကို လက္ဆင့္ကမ္းေဆာင္ယူ ေဟာၾကားေပးၾကမယ့္ သံဃာအဖြဲ႕အစည္းႀကီးတစ္ခုလံုးရဲ႕ သေႏၶတည္ရာ ေရေသာက္ျမစ္လို႕ေတာင္ ေျပာလို႕ရပါတယ္။ ေလာကလူ႕အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႕လည္း ကုိယ့္ရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈ ေနာက္ကိုလုိက္မယ့္ ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါ အားလံုးရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ဒီလူဟာ ငါတို႕ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ထိုက္တယ္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္စိတ္ခ်မႈတစ္ခုရွိေနေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ရပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္ၿပီး ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားဟာ ပဥၥ၀ဂၢီရဟန္းတို႕ကို ဓမၼစၾကာတရား ေဟာၾကားတဲ့ေနရာမွာ ရဟန္းတို႕က ဗုဒၶေဟာသမွ်ကို ဇြတ္မွိတ္ယံုၾကည္ လိုက္ၾကတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြး ခဲ့ၾကတယ္လို႕သိရပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လဲ အရြယ္ပမာဏအားျဖင့္ အလတ္စားေလာက္သာရွိတဲ့ ဓမၼစၾကာတရားေတာ္ကို ငါးရက္တုိင္တုိင္ ဘုရားရွင္ေဟာၾကား ေတာ္မူခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကိုနမူနာယူမယ္ဆိုရင္ သံုးေလာကထြတ္ထား ျမတ္စြာဘုရားသခင္ေတာင္ သစၥာေလးပါး တရားေတာ္ေတြနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြး သံုးသပ္ခြင့္ေပးခဲ့တာကို ေထာက္႐ႈၿပီး အမွားမကင္းႏုိင္တဲ့ ပုထုဇဥ္လူသား ေခါင္းေဆာင္ေတြအေနနဲ႕ ျပန္လည္ေ၀ဖန္ ေဆြးေႏြးခြင့္မေပးတဲ့ တစ္ေသြးတစ္သံတစ္မိန္႕ဆိုတဲ့ မူကို ဘယ္လိုမွမက်င့္သံုး ထုိက္ဘူးဆိုတာ သတိျပဳသင့္ပါတယ္။

ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားဟာ သာသနာျပဳရဟႏၱာပုဂၢဳိလ္ အေတာ္အသင့္ရွိလာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အဆိုပါ အရွင္ျမတ္ေတြကို ရြာႀကီး၊ ရြာငယ္၊ ၿမိဳ႕နယ္မေရြးဘဲ အရပ္ရပ္ေသာဌာနေတြဆီ ေဒသစာရီၾကြခ်ီေတာ္မူေစခဲ့ၿပီး သာသနာ့အသိ၊ သာသနာ့အျမင္၊ သာသနာ့ယဥ္ေက်းမႈေတြကို ျဖန္႕ေ၀ေစခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ေဒသစာရီၾကြခ်ီရာ အရပ္ေတြက ရဟန္းျပဳလိုသူ ရွင္ေလာင္း၊ ရဟန္းေလာင္းမ်ားကို အဆိုပါအရွင္သူျမတ္ေတြက ဗုဒၶျမတ္စြာ ဘုရားထံပါးကို ရဟန္းအျဖစ္ခံယူႏုိင္ဖို႕ ေခၚေဆာင္ လာၾကရပါတယ္။ အဲဒီစနစ္ဟာ ေနာက္ပိုင္းေတြမွာ အခ်ိန္ၾကန္႕ၾကာမႈနဲ႕ အဆင္မေျပမႈေတြရွိလာတာေၾကာင့္ ဗုဒၶဟာ ...

``ရဟန္းတို႕ ... ယခုအခါမွစ၍ ထိုထိုေသာအရပ္မ်က္ႏွာ၊ ထိုထိုေသာၿမိဳ႕ရြာဇနပုဒ္တို႕၌ သင္တို႕ ဘာသာ ရွင္ျပဳေပးၾကရန္၊ ရဟန္းျပဳေပးၾကရန္ ငါဘုရားခြင့္ျပဳေတာ္မူ၏။ ´´

ဟု မိန္႕ေတာ္မူၿပီး ရဟန္းျပဳေပးပိုင္ခြင့္အာဏာေတာ္ကို သာ၀ကေတြထံ ခြဲေ၀ေပးခဲ့ပါတယ္။

ဒါဟာလည္း ... အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုကို ေခါင္းေဆာင္တဲ့ေနရာမွာ မရွိမျဖစ္လိုအပ္တဲ့ အခ်က္တစ္ခုပါပဲ။ ရွိသမွ်လုပ္ပိုင္ခြင့္ အာဏာေတြအားလံုးကို ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူကသာ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားမယ္ဆိုရင္ အျခားမလိုလားအပ္တဲ့ ျပႆနာေတြေပၚေပါက္လာႏုိင္ၿပီး ေႏွာင့္ေႏွးၾကန္႕ၾကာမႈေတြ ျဖစ္လာႏုိင္ပါတယ္။ လႊဲေပးလို႕ရတဲ့၊ ခြဲေ၀ေပးလို႕ရႏုိင္မယ့္ ကိစၥေတြကို ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရသူေတြဆီ လႊဲေျပာင္းခြဲေ၀ ေပးထားႏုိင္မွလည္း အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ ျပဳဖြယ္ကိစၥအရပ္ရပ္ဟာ လစ္ဟာမႈေတြမရွိပဲ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ႏုိင္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ တာ၀န္တစ္ရပ္ လႊဲေပးဖို႕အတြက္ ဒီလူဟာ ဒီတာ၀န္နဲ႕ ထိုက္တန္တဲ့အရည္အခ်င္းေတြရွိရဲ႕လားဆိုတာကို မစဥ္းစားဘဲ အျခားေသာပုဂၢဳိလ္ေရး ခင္မင္မႈေတြနဲ႕ လူမႈေရးေတြကို စဥ္းစားတာမ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္ဖို႕လုိပါတယ္။

ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရဲ႕လက္၀ဲေတာ္ရံ အဂၢသာ၀ကဟာ ပညာအရာမွာ ဧတဒဂ္ရထားတဲ့ အရွင္သာရိပုတၲရာျဖစ္ၿပီး၊ လက္ယာေတာ္ရံကေတာ့ တန္ခိုးအရာမွာ ဧတဒဂ္ရတဲ့ အရွင္မဟာေမာဂၢလန္ျဖစ္ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ အဆိုပါအဂၢသာ၀ကႏွစ္ပါးဟာ အျခားေသာရာနဲ႕ခ်ီတဲ့ ရဟန္းေတြရဲ႕ေနာက္မွ သာသနာ့ေဘာင္ကို ၀င္လာခဲ့ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို ေနာက္မွေရာက္လာေပမယ့္ ေနာင္မွာ အဆိုပါအဂၢသာ၀ကႀကီး ႏွစ္ဦးျဖစ္လာမယ့္ မင္းသားႏွစ္ပါး အေ၀းမွလာသည္ကို ျမင္ကတည္းက ဗုဒၶဟာ ...

``ရဟန္းတို႕ ... ႐ႈၾကေလာ့။ ဥပတိႆ၊ ေကာလိတတို႕ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္လာခဲ့ၾကၿပီ။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္သည္ ငါ၏ သာ၀ကအစံု ျဖစ္လာလတၲံတည္း။ ´´

ဟုမိန္႕ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ထိုရဟန္းႏွစ္ပါးကို လက္၀ဲရံ၊ လက္ယာရံအဂၢသာ၀ကႏွစ္ပါးအျဖစ္ ထားရွိခဲ့ပါတယ္။

အရည္အခ်င္းရွိသူကို အရည္အခ်င္းရွိသလို ေနရာေပးတဲ့သေဘာကိုေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါဟာလည္း အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခု ေရရွည္တည္တံ့ ႏုိင္ဖို႕အတြက္ အရမး္ကိုအေရးႀကီးပါတယ္။ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုဟာ အမွန္တကယ္ အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ သူေတြကို ေဘးဖယ္ထားၿပီး သူတို႕ရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္မႈေတြကို လွ်စ္လွ်ဴ႐ႈထားမယ္ဆိုရင္ အဲဒီ့အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ ေရရွည္အက်ိဳးစီးပြားဟာ ေကာင္းလာႏုိင္စရာမရွိပါဘူး။ ကမၻာႏုိင္ငံ အရပ္ရပ္က ေအာင္ျမင္တဲ့ေခါင္းေဆာင္တိုင္းကို ေလ့လာၾကည့္မယ္ဆိုရင္ အသီးသီးေသာ က႑ေတြမွာ အေကာင္းဆံုး စြမ္းေဆာင္ႏုိင္မယ့္ အသင့္ေတာ္ဆံုးေသာသူေတြကို ေရြးခ်ယ္ခန္႕ထားႏုိင္ၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ သူ႕ေနရာနဲ႕သူ အသံုး၀င္မယ့္ အရည္အခ်င္းရွိတဲ့သူေတြကို ရွာေဖြေနရာေပး ႏုိင္ျခင္းရွိ မရွိဆိုတဲ့အခ်က္ဟာ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခု ရဲ႕ကံၾကမၼာကို အမ်ားႀကီး အက်ိဳးသက္ေရာက္ ေစပါတယ္။

ဗုဒၶဘုရားရွင္ဟာ သံဃာအဖြဲ႕အစည္းႀကီးအဓြန္႕ရွည္တည္တံ့ၿပီး သာသနာေတာ္ျပန္႕ပြားေရးကို စဥ္ဆက္မပ်က္ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ဖို႕ အတြက္ ၀ိနည္းပညတ္ခ်က္ေတြကို အလ်ဥ္းသင့္ရင္သင့္သလို ထုတ္ျပန္ခ်မွတ္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားဟာ ထုတ္ျပန္ခ်မွတ္ထားခဲ့တဲ့ အခ်ိဳ႕ေသာ ပညတ္ခ်က္ေတြကို ကာလေဒသအေျခအေနႏွင့္ လုိက္ၿပီး ေလ်ာ့လြန္းသည္မ်ားကို တင္းေပးၿပီး၊ တင္းလြန္းေနသည္မ်ားကို ေလ်ာ့ေပါ့ခြင့္ေပးေတာ္မူခဲ့တာေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါဟာလည္း သံဃာအဖြဲ႕အစည္း ႀကီးရဲ႕ ေရရွည္အက်ိဳးကို ခ်င့္ခ်ိန္ေမွ်ာ္ေတြးၿပီးလုပ္ခဲ့တာေတြပါ။ ဥပမာတစ္ခုအေနနဲ႕ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဗုဒၶဘုရားရွင္ဟာ ရဟန္းတို႕အေနနဲ႕ ဆယ္၀ါတုိင္တုိင္ မိမိရဲ႕ဥပဇၩယ္ဆရာမ်ားထံ နိႆယည္းယူၾက၍ ဆယ္၀ါျပည့္ၿပီးမွ မိမိက နိႆယည္းျပန္ေပးရန္ ပညတ္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာ ရဟန္းေတြဟာ အဆိုပါသိကၡာပုဒ္ကို ပ်က္မွာစိုးတဲ့အတြက္ ဘုရားရွင္ေဒသစာရီ လွည့္လည္တဲ့အခါေတြမွာ လိုက္ပါဖို႕ကိုျငင္းဆန္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ...ဗုဒၶက ...

`` ရဟန္းတို႕ တတ္သိနားလည္ေသာရဟန္းသည္ ငါး၀ါမွ်သာ နိႆယည္းယူ၍ေနရမည္။ တတ္သိနားလည္သူ မဟုတ္လွ်င္ကား ရာသက္ပန္ နိႆယည္းယူ၍ ေနရမည္။ ´´ ဟုမိန္႕ေတာ္မူၿပီး သိကၡာပုဒ္ကို ျပင္ဆင္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

ဒါဟာ လူအဖြဲ႕အစည္းထဲက လူသားေခါင္းေဆာင္ေတြေနနဲ႕ အင္မတန္ကို နမူနာယူစရာေကာင္းတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုကို ဖြဲ႕စည္းတည္ေထာင္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ေနရာမွာ အခုိင္အမာ ဆုပ္ကိုင္က်င့္သံုးေနရမယ့္ မူ၀ါဒေတြရွိရမယ္ဆိုတာမွန္ေပမယ့္ အျခားလိုက္နာအပ္တဲ့ စည္းမ်ဥ္း၊ စည္းကမ္း၊ က်င့္၀တ္ေတြနဲ႕ အခါအားေလွ်ာ္စြာ ခ်မွတ္တဲ့ အမိန္႕ထုတ္ျပန္ခ်က္ေတြကိုေတာ့ ကာလေဒသနဲ႕အညီ လိုအပ္ရင္လိုအပ္သလုိ အေလွ်ာ့အတင္း လုပ္ေပးႏုိင္ဖို႕လိုပါတယ္။ ျဖစ္ေနတဲ့အေျခအေနနဲ႕ အခ်ိန္အခါေတြကို အေကာင္းဆံုး သံုးသပ္ၿပီး လုပ္သင့္တာတစ္ခုကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့လုပ္လိုက္ရေတာ့မယ့္အခါမွာ စည္းေတြ၊ ေဘာင္ေတြက ကိုယ့္ကိုျပန္လည္ခ်ဳပ္ေႏွာင္ ေနတာမ်ိဳးေတြ ခဏခဏျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ကိုယ့္ရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးက သန္႕စင္မႈရွိ မရွိ ဆိုတဲ့အခ်က္က အဓိကက်သြားပါတယ္။ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ အထက္ပါျဖစ္ရပ္ကို ေလ့လာၾကည့္မယ္ဆိုရင္ သာသနာေတာ္ႀကီး အဓြန္႕ရွည္တည္တံ့ဖို႕အတြက္ မိမိကိုယ္တိုင္ခ်မွတ္ခဲ့တဲ့ ပညတ္ခ်က္ေတြကိုေတာင္ မင့ဲကြက္ပဲ အၿမဲမပ်က္ျပင္ဆင္ျဖည့္စြက္ေနတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္က ထင္ရွားပါတယ္။ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုမွာလည္း ေခါင္းေဆာင္ေတြအေနနဲ႕ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို စနစ္တက် ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းႏုိင္ဖို႕အတြက္ မိမိရဲ႕စိတ္ထဲက အယူ၀ါဒစြဲ၊ ပုဂိၢဳလ္စဲြ၊ ငါစြဲ၊ အတၲစြဲေတြကို ဖယ္ထားႏုိင္ဖို႕နဲ႕ မိမိရဲ႕စိတ္ကို ဒီလူ႕အဖဲြ႕အစည္းရဲ႕ တိုးတက္ေအာင္ျမင္မႈ တစ္ခုတည္းကိုပဲ ေရွး႐ႈထားႏုိင္ဖို႕ ႀကိဳးစားၾကရ ပါလိမ့္မယ္။ ဒီေနရာမွာ တစ္ခုသတိထားရမွာက သူက ငါ့အမ်ိဳးမို႕လို႕၊ သူကငါ့အေပၚေက်းဇူးရွိလို႕၊ သူကငါနဲ႕ရင္းႏွီးလို႕ စတဲ့ လူမႈေရးဆိုင္ရာခင္မင္မႈေတြအတြက္ စည္းမ်ဥ္း၊ စည္းကမ္း၊ က်င့္၀တ္၊ ဥပေဒေတြကို လိုသလို အတင္းအေလွ်ာ့ လုပ္ေနတာမ်ိဳးျဖစ္မေနဖို႕ပါ။

ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရား ဘုရားျဖစ္ၿပီး ၉၀ါေျမာက္အခ်ိန္မွာ ျမတ္စြာဘုရားကိုယ္ေတာ္တုိင္က

`` ရဟန္းသံဃာသည္ သင္းကြဲခဲ့ေလၿပီတကား၊ ရဟန္းသံဃာသည္ သင္းကြဲခဲ့ေလၿပီတကား။´´

ဟု ႏွစ္ႀကိမ္တုိင္တိုင္ေရရြတ္ေတာ္မူခဲ့ရတဲ့ အေရးကိစၥတစ္ခုျဖစ္ပြားခဲ့ပါတယ္။ သုတၲန္ေဆာင္ပုဂိၢဳလ္ရဟန္းတစ္ပါး ကုဋီတက္ရာမွာ ေရေဆးခြက္ထဲကေရကို ကုန္ေအာင္မသံုးမိပဲ ေရက်န္ထားခဲ့တာကို ၀ိနည္းေဆာင္ပုဂိၢဳလ္ရဟန္းက အာပတ္သင့္ တယ္လို႕အဆိုျပဳရာကေန စခဲ့တဲ့ ျပႆနာျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ဘက္နဲ႕တစ္ဘက္ သူမွားတယ္၊ ငါမွန္တယ္ ေ၀ဖန္ေျပာဆိုၾကရင္း ရဟန္းပရိသတ္အသီးသီး စုေဆာင္းၾကရာကေန ၀စီကံေျမာက္၊ ကာယကံေျမာက္ ခိုက္ရန္ေဒါသျဖစ္ၾကတဲ့ အဆင့္အထိကို ေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ေဒါသမာနေတြ ဖံုးလႊမ္းေနၾကတဲ့ သံဃာေတြကို စကားအရာနဲ႕ ဘယ္လုိမွ ေျပာဆိုဆံုးမလို႕ မရေတာ့တာေၾကာင့္ ဗုဒၶဘုရားရွင္ဟာ ဘယ္သူ႕ကိုမွ အသိမေပးဘဲ သကၤန္းပရိကၡရာ အစံုအလင္နဲ႕ တစ္ပါးတည္း ထြက္ခြာေတာ္မူသြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ဘုရားရွင္ကို ထြက္ခြာသြားေအာင္ျပဳခဲ့ၾကတဲ့ ရဟန္းေတြကို တကာ၊ တကာမေတြက ခရီးဦးႀကိဳမႈမျပဳေတာ့ျခင္း၊ ႐ိုေသေလးျမတ္မႈမျပဳေတာ့ျခင္း၊ ဆြမ္းေလာင္းလႉမႈမျပဳေတာ့ျခင္း စတဲ့အျပဳအမူေတြနဲ႕ ျပန္လည္ ဒဏ္ခတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ရဟန္းေတြလည္း သတိသံေ၀ဂ ရသြားၾကၿပီး ဘုရားရွင္ကို ျပန္လည္ပင့္ေဆာင္ ေပးဖို႕ အရွင္အာနႏၵာ ကို ေလွ်ာက္ထားေတာင္းပန္ၾကရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာ အရွင္အာနႏၵာလဲ ဘုရားရွင္ကိုျပန္လည္ ပင့္ေဆာင္ဖို႕အတြက္ အေဖာ္ရဟန္းေတြနဲ႕ အတူ ပါလိေလယ်က ေတာအုပ္ကို ထြက္ခြာလာခဲ့ပါတယ္။ ပါလိေလယ်ေတာအုပ္မွာ ျမတ္စြာဘုရားက အရွင္အာနႏၵာနဲ႕ အေဖာ္ရဟန္းေတြကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

``ရဟန္းတို႕ ... အေဖာ္မမွီး တစ္ကုိယ္တည္းေနျခင္းသည္ျမတ္၏။ လူမိုက္အေပါင္း ေထာင္ေသာင္းမကရွိေသာ္လည္း ေပါင္းသင္း ထိုက္သူတစ္ေယာက္မွ်မရွိေပ။ နက္လွစြာေသာ ေတာႀကီးအလယ္၌ စြယ္စံုဆင္ေျပာင္ႀကီးသည္ စိတ္လြတ္ကုိယ္လြတ္က်က္စားေနဘိသကဲ့သိို႕ အေဖာ္မမွီး တစ္ပါးတည္းေနရာ၏။ မျပဳထိုက္ေသာ ဒုစ႐ုိက္အမႈမ်ားကိုလည္း မိမိစိတ္ကို ျပဳခ်င္လာေအာင္ ေသြးေဆာင္ႏႈိးေဆာ္မႈ မျပဳေသာ အားျဖင့္ ေရွာင္ၾကဥ္ရာ၏။ ´´

ေလာကလူ႕အဖြဲ႕အစည္းမွာလည္း တခါတခါ အဲဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးေတြ ႀကံဳရႏုိင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ပတ္၀န္းက်င္နဲ႕ ကိုယ့္ရဲ႕အဖြဲ႕အစည္း အ၀န္းအ၀ုိင္းအတြင္းမွာ လူဆိုးလူမိုက္ေတြ ေထာင္ေသာင္းမကရွိေနၿပီး ေပါင္းသင္းထုိက္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မရွိဘဲ ကိုယ္ကလည္း ဘယ္လုိမွ နားခ်ေဖ်ာင္းျဖေပးလို႕ မရႏုိင္ေတာ့တာေသခ်ာရင္ အဲဒီ့အရပ္ကေန အေႏွးနဲ႕ အျမန္စြန္႕ခြာေက်ာခိုင္းဖို႕ပဲ စဥ္းစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ကို မေကာင္းမႈေတြက ေသြးေဆာင္ႏႈိးေဆာ္ လာျခင္း မျဖစ္ရေအာင္ ေ၀းေ၀းကေရွာင္ၾကဥ္သင့္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး မေကာင္းမႈျပဳသူ ေတြကို ဘယ္လိုမွေျပာဆိုဆံုးမလို႕ မရေတာ့တဲ့အခါ ဥေပကၡာတရားနဲ႕ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းထဲကေန တညီတညြတ္တည္း ခဏတာဖယ္ထုတ္ထား လိုက္ျခင္းဟာ သူတို႕ကိုေပးႏုိင္တဲ့ အေကာင္းဆံုးသင္ခန္းစာတစ္ခုပါပဲ။

ေနာက္ပိုင္းမွာ အဆိုပါရဟန္းေတြက သူတို႕ရဲ႕အမွားကို ဆင္ျခင္သိျမင္ၾကၿပီး ၀န္ခ်ေတာင္းပန္တဲ့အခါမွာ ဗုဒၶက က႐ုဏာေတာ္မပ်က္ဘဲ ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခ်က္ဟာလည္း အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုအတြက္ အရမ္းအေရးႀကီးတဲ့ လိုအပ္ခ်က္တစ္ခုပါပဲ။ အမွားျပင္ဆင္ခြင့္နဲ႕ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ထပ္ႀကိဳးစားပိုင္ခြင့္ေတြဟာ အမွားမကင္းႏုိင္တဲ့ လူသားေတြေနတဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုအတြက္ မရွိမျဖစ္ကိုလိုအပ္ပါတယ္။ `မမွားေသာေရွ႕ေန၊ မေသေသာေဆးသမား´ ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္းပါပဲ ... မွားမိျခင္းဟာ ျပဳျပင္လုိ႕မရႏုိင္တဲ့ အျပစ္အနာအဆာမဟုတ္ပါဘူး။ မွားယြင္းမႈေတြမွာ သာယာၿပီး ျပင္ဆင္ဖို႕စိတ္ကူး မရွိေတာ့တာမ်ိဳးကသာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုအေနနဲ႕ ခြင့္မျပဳသင့္တဲ့ အေနအထားတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။

ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားဟာ ၄၅၀ါပတ္လံုး သာသနာ့ေရာင္စဥ္ကုိ အစဥ္ထြန္းလင္းေစမယ့္ သံဃာ့အဖြဲ႕အစည္းႀကီးတစ္ခုကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္နဲ႕ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပ်ိဳးေထာင္ေတာ္မူႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ မူ၀ါဒေတြ၊ ပညတ္ခ်က္ေတြ၊ သိကၡာပုဒ္ေတြ၊ ျပဳဖြယ္၀တၲရားေတြစတဲ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ စည္းအကြပ္ေတြနဲ႕ သံဃာ့အဖြဲ႕အစည္းႀကီးတစ္ခုလံုးကုိ စုစည္းက်စ္လ်စ္ေနေအာင္ ေခါင္းေဆာင္ေတာ္မူႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ သံဃာေတာ္ေတြ အခ်င္းခ်င္းရဲ႕ ဆက္ဆံေရးကို တစ္လမ္းသြားစနစ္မဟုတ္ပဲ အႀကီးနဲ႕အငယ္၊ အထက္နဲ႕ေအာက္ အျပန္အလွန္ကူညီ႐ုိင္းပင္း ၾကတဲ့ မိသားစုစိတ္ဓာတ္အသြင္ျဖစ္ေနေအာင္ သြန္သင္လမ္းျပ ဆံုးမေတာ္မူႏုိင္ ခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ေလာကီလူသားေတြအားလံုးလဲ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ စံျပေခါင္းေဆာင္မႈစြမ္းရည္ေတြကို စံနမူနာ ယူၾကၿပီး လူ႕အဖြဲ႕အစည္းႀကီးတစ္ခုလံုးကုိ အေကာင္းဆံုး ေခါင္းေဆာင္မႈေတြ ေပးႏုိင္ၾကပါေစလို႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးႀကီးနဲ႕ ဆုေတာင္းေနမိပါတယ္။

စာကိုး။ ။ ၀ဏၰသီရီေရးသားျပဳစုသည့္ ညီေတာ္အာနႏၵာ၏ တစ္သက္တာမွတ္တမ္း ပထမတြဲ။

ေရးသားသူ - ေနဘုန္းလတ္ at Saturday, July 14, 2007

e-mail မွရရွိသည္....