လူ႔ရြာႏွင့္ ျပိတၱာ
ကု႑ိျမိဳ႔အနီးရွိ သာဏေတာင္ကို
အမွီျပဳ၍ ေနထိုင္သျဖင့္ သာဏ၀ါသီဘြဲ႔ မည္တြင္လာခဲ့ေသာ မေထရ္ျမတ္၏ ငယ္မည္မွာ ေပါ႒ပါဒ
ျဖစ္၏။ ေပါ႒ပါဒ၏ မိဘႏွစ္ပါးတို႔မွာ တံငါသည္မ်ားျဖစ္ၾက၍ သူ႔ကို ကု႑ိျမိဳ႔အနီးက တံငါရြာတြင္
ဖြားျမင္ခဲ့ေပသည္။
တံငါရြာ၌ ဖြားျမင္လာခဲ့သမွ် ကေလးသူငယ္တို႔သည္ လူမွန္းသိတတ္လာသည့္အရြယ္မွ စတင္ကာ မိဘတို႔၏ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း တံငါလုပ္ငန္းႏွင့္ ယဥ္ပါးလာခဲ့ၾက၏။ ပိုက္ထဲမွထြက္က်ကာ လူးလြန္႔လႈပ္ရွား ေနၾကေသာ ငါးတို႔ကို ေကာက္ယူေပးျခင္း စသည္ျဖင့္ တံငါလုပ္ငန္းခြင္မွာ ပါ၀င္ လာခဲ့ၾက၏။ အသက္အရြယ္ ရလာသည္ႏွင့္အမွ် တံငါတို႔လုပ္ငန္းအေပၚမွာ စိတ္ပါ၀င္စားလာ ခဲ့ၾက၏။
ေပါ႒ပါဒသူငယ္သည္ကား ထိုအုပ္စုထဲတြင္ မပါ၀င္ေပ။ သူသည္ လူမွန္းသိတတ္လာသည့္ အရြယ္မွစတင္ကာ သက္ရွိသတၱ၀ါကေလးမ်ားကို သနားတတ္၏။ သူကေလးတို႔ကို အေသသတ္ဖို႔ ေနေနသာသာ နားက်ဥ္းသြားေအာင္ ရိုက္ႏွက္ျခင္းကိုမွ် မျပဳရက္ပါေခ်။ ဤသို႔ မေကာင္းေသာ အမႈတို႔ကို ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ ေလးႏွင့္ ေၾကာက္ရေကာင္းမွန္း သိေနရသည္မွာ ဇာတိႆရဉာဏ္ကို ရရွိထား၍ ျဖစ္ေပသည္။
ဇာတိႆရဉာဏ္ဟူသည္မွာ အတိတ္ကာလတုန္းက က်င္လည္ခဲ့ရသည့္ဘ၀တို႔ကို ျပန္လည္ ေအာက္ေမ့ ႏိုင္ေသာ ဉာဏ္တမ်ိဳးျဖစ္၏။ ထိုဉာဏ္ကို ရရွိေရးအတြက္ ဘာ၀နာကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္း၍ မရႏိုင္ပါ။ အခ်ိဳ႔သူမ်ားအတြက္ တမင္တကာ ႀကိဳးစား၍ မေနရဘဲ အလိုအေလ်ာက္ ရလာတတ္ ေသာ ဉာဏ္မ်ိဳးျဖစ္ေပ သည္။
ေပါ႒ပါဒလုလင္သည္ ထိုဇာတိႆရဉာဏ္ျဖင့္ မိမိ၏ အတိတ္ခႏၶာအစဥ္ကို ျပန္လည္ေအာက္ေမ့ ေလရာ ဗာရာဏသီျမိဳ႔ေတာ္၌ ထီးနန္းစိုးစံခဲ့ေသာ ကိတ၀မင္း၏ သားေတာ္ျဖစ္ခဲ့ပံုကို သတိရလာ၏။ ထိုစဥ္တုန္းက သမၼာသမၺဳဒၶဘုရားရွင္တို႔၏ သာသနာေတာ္ ကြယ္ပေနဆဲျဖစ္၍ ပေစၥကဗုဒၶါ အရွင္ျမတ္မ်ားသာ ရံဖန္ရံခါ ေပၚေတာ္မူလာတတ္ၾက၏။
ထိုအခ်ိန္က မိမိဘာသာ သစၥာဉာဏ္ အလင္းေပါက္ကာ ပေစၥကဗုဒၶါအျဖစ္သို႔ ေရာက္ေတာ္မူခဲ့၍ သုေနတၱဘြဲ႔မည္ေတာ္ရွိေသာ အရွင္ျမတ္သည္ ဗာရာဏသီျမိဳ႔တြင္းသုိ႔ ဆြမ္းခံရန္ ၀င္ေတာ္မူလာ၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကိတ၀မင္း၏ သားေတာ္သည္လည္း ဥယ်ာဥ္ေတာ္တြင္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကစားရာမွ ဆင္းေတာ္စီး၍ ျမိဳ႔ေတာ္တြင္းသို႔ ျပန္၀င္လာ၏။ မင္းသားသည္ ခမည္းေတာ္ ကိတ၀မင္းႀကီး၏ တန္ခိုးအာဏာကို အမွီျပဳကာ မာန္မာန ခက္ထန္လွ၏။ တိုင္းသူျပည္သားအေပါင္းက ခမည္းေတာ္ မင္းႀကီး တန္ခိုးအာဏာေၾကာင့္ သူ႔ကို လွမ္းျမင္ရသည့္ေနရာမွ ေျခစံုရပ္ကာ လက္အုပ္ခ်ီ၍ အရိုအေသျပဳေနၾကရ၏။ ဆင္ေတာ္ႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ ရထားႏွင့္ ျဖစ္ေစ သူျဖတ္ေက်ာ္၍သြားခါမွ ေနရာမွ ေရႊ႔ခြင့္ရၾက၏။
ဗာရာဏသီျမိဳ႔ေတာ္သို႔ ဆြမ္းခံ၀င္လာသည့္ ပေစၥကဗုဒၶါအရွင္ျမတ္သည္ကား သူ႔ကို ေကာင္းေကာင္း ႀကီးျမင္ေန ပါလ်က္ ျမင္ရာအရပ္က ေျခစံုရပ္၍လည္း မေနေပ။ လက္အုပ္ခ်ီမိုး ရွိခိုးျခင္းကိုလည္း မျပဳပါေခ်။ ျမင္ျမင္သမွ် လူအေပါင္းက အရိုအေသေပးေနၾကပါလ်က္ ဤသူတေယာက္က မေၾကာက္မလန္႔ မခံ႔မညားေနေနသည့္ အတြက္ မင္းသားမွာ အခံရခက္လွ၏။ ငါကဲ့သို႔ေသာ မင္းသားကို မေလးမခံ႔ ျပဳရာသေလာ-ဟု အျပင္းအထန္ မ်က္မွန္ပြားမိ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ မင္းသားသည္ ဆင္ေတာ္ေပၚမွ ကပ်ာကယာဆင္းကာ ပေစၥကဗုဒၶါအရွင္ျမတ္ထံ ခ်ဥ္းကပ္ကာ- “ဘယ္လိုလဲကြ၊ စားစရာေလးမ်ား ရလာခဲ့ျပီလား”-ဟုေမး၏။ သူ႔ေမးခြန္းကို ပေစၥက ဗုဒၶါအရွင္ျမတ္က အေျဖမေပးရေသးခင္ကပင္ သူက အရွင္ျမတ္၏သပိတ္ကို ဆြဲလုယူလိုက္ျပီးလွ်င္ ေျမေပၚမွာ ေပါက္ခြဲ၍ ပစ္လိုက္ေလသည္။
ပေစၥကဗုဒၶါ အရွင္ျမတ္ႀကီးသည္ကား တာဒိဂုဏ္ႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူ၏။ မိမိအား ၾကည္ညိဳေလးျမတ္ ဆည္းကပ္ ပူေဇာ္သူကို၄င္း၊ မခန္႔ေလးစား ေစာ္ကားက်ဴးလြန္သူကို၄င္း တထပ္တည္း၊ တမ်ိဳးတည္း သာ သေဘာထားေတာ္ မူ၏။ အဆင့္အျမင့္ဆံုးေသာ ဥေပကၡာျဗဟၼစိုရ္တရားျဖင့္ သူ႔ကို မမွိတ္မသုန္ ၾကည့္ရႈ၍ ေနေတာ္မူ၏။
ဤသို႔ စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္ရႈ၍ ေနသည္ကိုပင္ မင္းသားကေတာ့ မိမိအား ရန္တုံ႔မူေနသည္ဟု ထင္မွတ္ေန၏။ ထို႔ေၾကာင့္-ေအာင္မာ မင္းက ငါ့ကိုမ်ား စူးစူးႀကီးၾကည့္လို႔၊ ကဲ ၾကည့္ခ်င္သေလာက္ ၾကည့္လိုက္စမ္းကြာ။ ၾကည့္ျပီးေတာ့ေကာ မင္းက ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္မွာမို႔လဲ။
ဤသို႔ မခိုးမခန္႔ ျပက္ရယ္ေျပာင္ေလွာင္ကာ ဆင္ေပၚသို႔ ျပန္တက္လာခဲ့၏။
လူ႔ေလာက၌ အထြတ္ျမတ္ဆံုး သူေတာ္စင္ႀကီးအား ျပစ္မွားမိေသာ အကုသိုလ္ကံသည္ သူ႔ကို နန္းေတာ္ထိေအာင္ ေရာက္ခြင့္မေပးေတာ့ပါ။ ရုတ္တရက္ ေလာင္မီးႀကီးက်သကဲ့သို႔ သူ႔တကိုယ္ လံုးမွ မီးေတာက္ မီးလွ်ံမ်ား ေပၚထြက္လာၾက၏။ သက္သာလိုသက္သာျငား ဆင္ေတာ္ေပၚမွ ဆင္း၍ ေျမျပင္ေပၚမွာ လူးလိမ့္ေနပါေသာ္လည္း သက္သာရမရႏိုင္ပါ။ ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါ အမႈထမ္းတို႔ ကလည္း မီးျငိမ္းသြားေအာင္ မစြမ္းႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ မင္းသားမွာ ထိုေနရာမွာပင္ ေလာင္ကၽြမ္း၍ ေသသြားရေပေတာ့သည္။
မင္းသားဘ၀မွ ကြယ္လြန္၍ ေနာက္ဘ၀တြင္မူ ထို႔ထက္ျပင္းထန္ေသာ မီးဒဏ္ကို ခံရ၏။ မဟာအ၀ီစိငရဲႀကီးတြင္ ႏွစ္ေပါင္းရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္တိုင္တိုင္ ဒုကၡႀကီးစြာ ခံစားလာခဲ့ရ၏။ မဟာအ၀ီစိငရဲႀကီးမွ လြတ္လာျပန္ ေတာ့လည္း ျပိတၱာဘ၀သို႔က်ေရာက္ကာ အစာမစားရ။ ေရတေပါက္မွ် မေသာက္ရဘဲ ဆင္းရဲႀကီးစြာခံစား၍ လာခဲ့ရေပသည္။
ျပိတၱာတို႔၏ ဆင္းရဲဒုကၡကို ႏွစ္ေပါင္းမေရတြက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခံစား၍ လာခဲ့ရျပီးမွ ယခုဘ၀တြင္ တံငါသည္မိသားစုမွ ဖြားျမင္လာခဲ့၏။ ရိုးရာအစဥ္အားျဖင့္ တံငါသည္၏ သားသမီးမွန္လွ်င္ တံငါသည္အလုပ္မွာ စိတ္ပါ၀င္စားလာၾက၏။ ေပါ႒ပါဒသည္ကား ဇာတိႆရဉာဏ္ကို ရထားသျဖင့္ အရိုးအစဥ္မွ ေသြဖီလာခဲ့၏။ လူမွန္းသိတတ္လာသည့္ အရြယ္မွစတင္ကာ တံငါသည္လုပ္ငန္းထဲမွာ မပါ၀င္ဘဲေနရေအာင္ ေရွာင္တိမ္း၍ ေနလာခဲ့၏။ သက္တူရြယ္တူ သူငယ္ကေလးေတြ တံငါ လုပ္ငန္းခြင္သို႔ လိုက္ပါသြားၾကသည္တြင္ ေပါ႒ပါဒကေတာ့ အိမ္မွာ ကုတ္ကပ္၍ ေနခဲ့၏။ လူႀကီး မိဘမ်ားက အတင္းအၾကပ္ေခၚသျဖင့္ လိုက္ပါလာျပန္ေတာ့လည္း ငါးမ်ားကို ေကာက္၍ မယူဘဲ ေနလာခဲ့၏။
ဤတြင္ မိဘမ်ားက ငါးမ်ားကို ကိုယ့္ဘာသာ ေကာက္ယူကာ အိုးထဲမွာထည့္ျပီးလွ်င္ ငါး၀ယ္ယူရန္ ကမ္းလွမ္းထားျပီးေသာ အိမ္သို႔ ေပါ႒ပါဒကို အပို႔ခိုင္းလိုက္ၾက၏။ ေပါ႒ပါဒသည္ ငါးထည့္ထားေသာ အိုးကို စိတ္မသက္မသာ ထမ္းလာခဲ့ျပီးလွ်င္ မိဘမ်ား မ်က္ကြယ္သို႔ေရာက္သည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ ေခ်ာင္းေရထဲမွာ အကုန္လံုး လႊတ္ပစ္လိုက္ေလေတာာ့သည္။
ဤသို႔အားျဖင့္ တံငါသည္သားျဖစ္ပါလ်က္ ငါးမသတ္ရက္သျဖင့္ မိဘမ်ားက သူ႔ကို ေန႔ေရာညပါ ႀကိမ္းေမာင္းျပစ္တင္၍ ေနၾက၏။ ဤတြင္ ေပါ႒ပါဒသည္ လူႀကီးမိဘမ်ား၏ အႀကိမ္းအေမာင္းက လြတ္ေစရန္ အိမ္ေထာင္ခြဲ၍ ေနထိုင္ေသာ အကိုႀကီးထံသို႔သြား၍ ခိုလႈံရ၏။ အကိုႀကီးျဖစ္သူမွာ တံငါသည္တဦးပင္ ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း ငါးမသတ္ရက္သည့္ ညီငယ္ကို ဇြတ္အတင္းမခိုင္းရက္ရွာပါ။ တမိေပါက္တြင္ တေယာက္ ထြန္းတတ္သည့္သဘာ၀ကို ေထာက္ရႈကာ ညီငယ္ေလးကို ေဖးေဖးမမ ျပဳလာခဲ့၏။ မိဘမ်ားအိမ္၌ မ်က္ႏွာေကာင္းမရႏိုင္ရွာေသာ ညီငယ္ကို မ်က္ႏွာမငယ္ရေအာင္ ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္၍ ထားေလသည္။
ေပါ႒ပါဒမွာ အကိုႀကီးအိမ္မွာ ေပ်ာ္ပိုက္လ်က္ အခ်ိန္တန္လွ်င္ အိမ္သို႔ျပန္ရ၏။ သူျပန္လာျပီဆိုလွ်င္ မိဘႏွစ္ပါးတို႔၏ ႏႈတ္ဖ်ား၌ ႀကိမ္းစရာ ေမာင္းစရာ စကားလံုးေတြက အစီအရီ ရွိေနၾက၏။ ဤသို႔ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ႀကိမ္းေမာင္းလာခဲ့ရာမွ တေန႔ေသာအခါတြင္မူ မိဘႏွစ္ပါးတို႔၏ ေဒါသအိုးႀကီး ေပါက္ကြဲသည္အထိ ျဖစ္လာေပ ေတာ့သည္။
ထိုေန႔တုန္းက မိဘႏွစ္ပါးတို႔သည္ ေပါ႒ပါဒ၏လက္ထဲသို႔ ပိုက္တစံုကို ဇြတ္အတင္းထည့္ကာ ေရဆိပ္သို႔ တြန္း၍ လႊတ္ခဲ့ၾက၏။ ေရာ့ ဒီပိုက္နဲ႔ ငါတို႔လို ငါးရေအာင္ ဖမ္းခဲ့။ ငါးမရဘဲ ျပန္လာရင္ ေတာ့ ေဟာဒီႀကိမ္တုတ္သာ ၾကည့္ထားေလေတာ့။ သူ႔အတြက္ အသင့္ေဆာင္ထားေသာ ႀကိမ္ တုတ္ႀကီးကိုျပ၍ ေစလႊတ္လိုက္ၾက၏။ ေပါ႒ပါဒသည္ ႀကိမ္တုတ္ႀကီးကို ေၾကာက္လွပါ၏။ အလ်ား က သံုးေတာင္ေလာက္၊ အလံုးက က်ပ္ျပားေလာက္၊ အရင္းမွာလည္း အျမစ္ဖုႀကီးက ပါေနေသး သျဖင့္ သည္တုတ္ႀကီးႏွင့္သာ အားကုန္လႊဲ၍ ရိုက္လိုက္ပါက ထြန္႔ထြန္႔လူး၍ သြားရေပေတာ့မည္။
သို႔ရာတြင္ ေပါ႒ပါဒအတြက္ ထိုႀကိမ္တုတ္ႀကီးထက္ ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ ေဘးႀကီးက ရွိေန၏။ ငရဲဘံု ျပိတၱာဘံုတို႔၌ ခံစား၍ လာခဲ့ရေသာဒုကၡေတြႏွင့္ ႏႈိင္းစာလိုက္လွ်င္ သည္ႀကိမ္တုတ္ မွာ အေသးအမႊားသာ ျဖစ္ေနေပေတာ့သည္။ သို႔ျဖစ္၍ ေပါ႒ပါဒသည္ ျဖစ္လိုရာျဖစ္ေစေတာ့ဟု သေဘာပိုက္ကာ မိဘႏွစ္ပါးတို႔ေပးလိုက္ေသာ ပိုက္တစံုကို ေရစီးေၾကာင္းထဲမွာ ေမွ်ာပစ္လိုက္ေလ ေတာ့သည္။
မိဘမ်ား၏ ရိုးရာလုပ္ငန္းကို ျငင္းပယ္ရံုသာမက မိဘမ်ား၏ အားအကိုးရဆံုး၊ အဖိုးအတန္ဆံုး ပစၥည္းကိုပင္ စြန္႔ပစ္ခဲ့သျဖင့္ သူ႔ကိ္ု မိဘမ်ားက အျပင္းအထန္ဆံုးေသာ အျပစ္ဒဏ္ကို ေပးလိုက္ ၾက၏။ ထိုအျပစ္ဒဏ္ သည္ကား အိမ္မွ အျပီးအျပတ္ ႏွင္ထုတ္လိုက္ျခင္းပါေပတည္း။ လက္သစ္ ေတာင္တာ ယူဇနာတို႔ျဖင့္ တိုင္းတာ၍ မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ က်ယ္၀န္းလွစြာေသာ ဤကမၻာေျမျပင္ ေပၚတြင္ ေပါ႒ပါဒအဖို႔ ရပ္တည္စရာ ေနရာေလးတခုမွ် မရွိေတာ့ပါေခ်။
တံငါရြာ၌ ဖြားျမင္လာခဲ့သမွ် ကေလးသူငယ္တို႔သည္ လူမွန္းသိတတ္လာသည့္အရြယ္မွ စတင္ကာ မိဘတို႔၏ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း တံငါလုပ္ငန္းႏွင့္ ယဥ္ပါးလာခဲ့ၾက၏။ ပိုက္ထဲမွထြက္က်ကာ လူးလြန္႔လႈပ္ရွား ေနၾကေသာ ငါးတို႔ကို ေကာက္ယူေပးျခင္း စသည္ျဖင့္ တံငါလုပ္ငန္းခြင္မွာ ပါ၀င္ လာခဲ့ၾက၏။ အသက္အရြယ္ ရလာသည္ႏွင့္အမွ် တံငါတို႔လုပ္ငန္းအေပၚမွာ စိတ္ပါ၀င္စားလာ ခဲ့ၾက၏။
ေပါ႒ပါဒသူငယ္သည္ကား ထိုအုပ္စုထဲတြင္ မပါ၀င္ေပ။ သူသည္ လူမွန္းသိတတ္လာသည့္ အရြယ္မွစတင္ကာ သက္ရွိသတၱ၀ါကေလးမ်ားကို သနားတတ္၏။ သူကေလးတို႔ကို အေသသတ္ဖို႔ ေနေနသာသာ နားက်ဥ္းသြားေအာင္ ရိုက္ႏွက္ျခင္းကိုမွ် မျပဳရက္ပါေခ်။ ဤသို႔ မေကာင္းေသာ အမႈတို႔ကို ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ ေလးႏွင့္ ေၾကာက္ရေကာင္းမွန္း သိေနရသည္မွာ ဇာတိႆရဉာဏ္ကို ရရွိထား၍ ျဖစ္ေပသည္။
ဇာတိႆရဉာဏ္ဟူသည္မွာ အတိတ္ကာလတုန္းက က်င္လည္ခဲ့ရသည့္ဘ၀တို႔ကို ျပန္လည္ ေအာက္ေမ့ ႏိုင္ေသာ ဉာဏ္တမ်ိဳးျဖစ္၏။ ထိုဉာဏ္ကို ရရွိေရးအတြက္ ဘာ၀နာကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္း၍ မရႏိုင္ပါ။ အခ်ိဳ႔သူမ်ားအတြက္ တမင္တကာ ႀကိဳးစား၍ မေနရဘဲ အလိုအေလ်ာက္ ရလာတတ္ ေသာ ဉာဏ္မ်ိဳးျဖစ္ေပ သည္။
ေပါ႒ပါဒလုလင္သည္ ထိုဇာတိႆရဉာဏ္ျဖင့္ မိမိ၏ အတိတ္ခႏၶာအစဥ္ကို ျပန္လည္ေအာက္ေမ့ ေလရာ ဗာရာဏသီျမိဳ႔ေတာ္၌ ထီးနန္းစိုးစံခဲ့ေသာ ကိတ၀မင္း၏ သားေတာ္ျဖစ္ခဲ့ပံုကို သတိရလာ၏။ ထိုစဥ္တုန္းက သမၼာသမၺဳဒၶဘုရားရွင္တို႔၏ သာသနာေတာ္ ကြယ္ပေနဆဲျဖစ္၍ ပေစၥကဗုဒၶါ အရွင္ျမတ္မ်ားသာ ရံဖန္ရံခါ ေပၚေတာ္မူလာတတ္ၾက၏။
ထိုအခ်ိန္က မိမိဘာသာ သစၥာဉာဏ္ အလင္းေပါက္ကာ ပေစၥကဗုဒၶါအျဖစ္သို႔ ေရာက္ေတာ္မူခဲ့၍ သုေနတၱဘြဲ႔မည္ေတာ္ရွိေသာ အရွင္ျမတ္သည္ ဗာရာဏသီျမိဳ႔တြင္းသုိ႔ ဆြမ္းခံရန္ ၀င္ေတာ္မူလာ၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကိတ၀မင္း၏ သားေတာ္သည္လည္း ဥယ်ာဥ္ေတာ္တြင္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကစားရာမွ ဆင္းေတာ္စီး၍ ျမိဳ႔ေတာ္တြင္းသို႔ ျပန္၀င္လာ၏။ မင္းသားသည္ ခမည္းေတာ္ ကိတ၀မင္းႀကီး၏ တန္ခိုးအာဏာကို အမွီျပဳကာ မာန္မာန ခက္ထန္လွ၏။ တိုင္းသူျပည္သားအေပါင္းက ခမည္းေတာ္ မင္းႀကီး တန္ခိုးအာဏာေၾကာင့္ သူ႔ကို လွမ္းျမင္ရသည့္ေနရာမွ ေျခစံုရပ္ကာ လက္အုပ္ခ်ီ၍ အရိုအေသျပဳေနၾကရ၏။ ဆင္ေတာ္ႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ ရထားႏွင့္ ျဖစ္ေစ သူျဖတ္ေက်ာ္၍သြားခါမွ ေနရာမွ ေရႊ႔ခြင့္ရၾက၏။
ဗာရာဏသီျမိဳ႔ေတာ္သို႔ ဆြမ္းခံ၀င္လာသည့္ ပေစၥကဗုဒၶါအရွင္ျမတ္သည္ကား သူ႔ကို ေကာင္းေကာင္း ႀကီးျမင္ေန ပါလ်က္ ျမင္ရာအရပ္က ေျခစံုရပ္၍လည္း မေနေပ။ လက္အုပ္ခ်ီမိုး ရွိခိုးျခင္းကိုလည္း မျပဳပါေခ်။ ျမင္ျမင္သမွ် လူအေပါင္းက အရိုအေသေပးေနၾကပါလ်က္ ဤသူတေယာက္က မေၾကာက္မလန္႔ မခံ႔မညားေနေနသည့္ အတြက္ မင္းသားမွာ အခံရခက္လွ၏။ ငါကဲ့သို႔ေသာ မင္းသားကို မေလးမခံ႔ ျပဳရာသေလာ-ဟု အျပင္းအထန္ မ်က္မွန္ပြားမိ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ မင္းသားသည္ ဆင္ေတာ္ေပၚမွ ကပ်ာကယာဆင္းကာ ပေစၥကဗုဒၶါအရွင္ျမတ္ထံ ခ်ဥ္းကပ္ကာ- “ဘယ္လိုလဲကြ၊ စားစရာေလးမ်ား ရလာခဲ့ျပီလား”-ဟုေမး၏။ သူ႔ေမးခြန္းကို ပေစၥက ဗုဒၶါအရွင္ျမတ္က အေျဖမေပးရေသးခင္ကပင္ သူက အရွင္ျမတ္၏သပိတ္ကို ဆြဲလုယူလိုက္ျပီးလွ်င္ ေျမေပၚမွာ ေပါက္ခြဲ၍ ပစ္လိုက္ေလသည္။
ပေစၥကဗုဒၶါ အရွင္ျမတ္ႀကီးသည္ကား တာဒိဂုဏ္ႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူ၏။ မိမိအား ၾကည္ညိဳေလးျမတ္ ဆည္းကပ္ ပူေဇာ္သူကို၄င္း၊ မခန္႔ေလးစား ေစာ္ကားက်ဴးလြန္သူကို၄င္း တထပ္တည္း၊ တမ်ိဳးတည္း သာ သေဘာထားေတာ္ မူ၏။ အဆင့္အျမင့္ဆံုးေသာ ဥေပကၡာျဗဟၼစိုရ္တရားျဖင့္ သူ႔ကို မမွိတ္မသုန္ ၾကည့္ရႈ၍ ေနေတာ္မူ၏။
ဤသို႔ စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္ရႈ၍ ေနသည္ကိုပင္ မင္းသားကေတာ့ မိမိအား ရန္တုံ႔မူေနသည္ဟု ထင္မွတ္ေန၏။ ထို႔ေၾကာင့္-ေအာင္မာ မင္းက ငါ့ကိုမ်ား စူးစူးႀကီးၾကည့္လို႔၊ ကဲ ၾကည့္ခ်င္သေလာက္ ၾကည့္လိုက္စမ္းကြာ။ ၾကည့္ျပီးေတာ့ေကာ မင္းက ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္မွာမို႔လဲ။
ဤသို႔ မခိုးမခန္႔ ျပက္ရယ္ေျပာင္ေလွာင္ကာ ဆင္ေပၚသို႔ ျပန္တက္လာခဲ့၏။
လူ႔ေလာက၌ အထြတ္ျမတ္ဆံုး သူေတာ္စင္ႀကီးအား ျပစ္မွားမိေသာ အကုသိုလ္ကံသည္ သူ႔ကို နန္းေတာ္ထိေအာင္ ေရာက္ခြင့္မေပးေတာ့ပါ။ ရုတ္တရက္ ေလာင္မီးႀကီးက်သကဲ့သို႔ သူ႔တကိုယ္ လံုးမွ မီးေတာက္ မီးလွ်ံမ်ား ေပၚထြက္လာၾက၏။ သက္သာလိုသက္သာျငား ဆင္ေတာ္ေပၚမွ ဆင္း၍ ေျမျပင္ေပၚမွာ လူးလိမ့္ေနပါေသာ္လည္း သက္သာရမရႏိုင္ပါ။ ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါ အမႈထမ္းတို႔ ကလည္း မီးျငိမ္းသြားေအာင္ မစြမ္းႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ မင္းသားမွာ ထိုေနရာမွာပင္ ေလာင္ကၽြမ္း၍ ေသသြားရေပေတာ့သည္။
မင္းသားဘ၀မွ ကြယ္လြန္၍ ေနာက္ဘ၀တြင္မူ ထို႔ထက္ျပင္းထန္ေသာ မီးဒဏ္ကို ခံရ၏။ မဟာအ၀ီစိငရဲႀကီးတြင္ ႏွစ္ေပါင္းရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္တိုင္တိုင္ ဒုကၡႀကီးစြာ ခံစားလာခဲ့ရ၏။ မဟာအ၀ီစိငရဲႀကီးမွ လြတ္လာျပန္ ေတာ့လည္း ျပိတၱာဘ၀သို႔က်ေရာက္ကာ အစာမစားရ။ ေရတေပါက္မွ် မေသာက္ရဘဲ ဆင္းရဲႀကီးစြာခံစား၍ လာခဲ့ရေပသည္။
ျပိတၱာတို႔၏ ဆင္းရဲဒုကၡကို ႏွစ္ေပါင္းမေရတြက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခံစား၍ လာခဲ့ရျပီးမွ ယခုဘ၀တြင္ တံငါသည္မိသားစုမွ ဖြားျမင္လာခဲ့၏။ ရိုးရာအစဥ္အားျဖင့္ တံငါသည္၏ သားသမီးမွန္လွ်င္ တံငါသည္အလုပ္မွာ စိတ္ပါ၀င္စားလာၾက၏။ ေပါ႒ပါဒသည္ကား ဇာတိႆရဉာဏ္ကို ရထားသျဖင့္ အရိုးအစဥ္မွ ေသြဖီလာခဲ့၏။ လူမွန္းသိတတ္လာသည့္ အရြယ္မွစတင္ကာ တံငါသည္လုပ္ငန္းထဲမွာ မပါ၀င္ဘဲေနရေအာင္ ေရွာင္တိမ္း၍ ေနလာခဲ့၏။ သက္တူရြယ္တူ သူငယ္ကေလးေတြ တံငါ လုပ္ငန္းခြင္သို႔ လိုက္ပါသြားၾကသည္တြင္ ေပါ႒ပါဒကေတာ့ အိမ္မွာ ကုတ္ကပ္၍ ေနခဲ့၏။ လူႀကီး မိဘမ်ားက အတင္းအၾကပ္ေခၚသျဖင့္ လိုက္ပါလာျပန္ေတာ့လည္း ငါးမ်ားကို ေကာက္၍ မယူဘဲ ေနလာခဲ့၏။
ဤတြင္ မိဘမ်ားက ငါးမ်ားကို ကိုယ့္ဘာသာ ေကာက္ယူကာ အိုးထဲမွာထည့္ျပီးလွ်င္ ငါး၀ယ္ယူရန္ ကမ္းလွမ္းထားျပီးေသာ အိမ္သို႔ ေပါ႒ပါဒကို အပို႔ခိုင္းလိုက္ၾက၏။ ေပါ႒ပါဒသည္ ငါးထည့္ထားေသာ အိုးကို စိတ္မသက္မသာ ထမ္းလာခဲ့ျပီးလွ်င္ မိဘမ်ား မ်က္ကြယ္သို႔ေရာက္သည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ ေခ်ာင္းေရထဲမွာ အကုန္လံုး လႊတ္ပစ္လိုက္ေလေတာာ့သည္။
ဤသို႔အားျဖင့္ တံငါသည္သားျဖစ္ပါလ်က္ ငါးမသတ္ရက္သျဖင့္ မိဘမ်ားက သူ႔ကို ေန႔ေရာညပါ ႀကိမ္းေမာင္းျပစ္တင္၍ ေနၾက၏။ ဤတြင္ ေပါ႒ပါဒသည္ လူႀကီးမိဘမ်ား၏ အႀကိမ္းအေမာင္းက လြတ္ေစရန္ အိမ္ေထာင္ခြဲ၍ ေနထိုင္ေသာ အကိုႀကီးထံသို႔သြား၍ ခိုလႈံရ၏။ အကိုႀကီးျဖစ္သူမွာ တံငါသည္တဦးပင္ ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း ငါးမသတ္ရက္သည့္ ညီငယ္ကို ဇြတ္အတင္းမခိုင္းရက္ရွာပါ။ တမိေပါက္တြင္ တေယာက္ ထြန္းတတ္သည့္သဘာ၀ကို ေထာက္ရႈကာ ညီငယ္ေလးကို ေဖးေဖးမမ ျပဳလာခဲ့၏။ မိဘမ်ားအိမ္၌ မ်က္ႏွာေကာင္းမရႏိုင္ရွာေသာ ညီငယ္ကို မ်က္ႏွာမငယ္ရေအာင္ ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္၍ ထားေလသည္။
ေပါ႒ပါဒမွာ အကိုႀကီးအိမ္မွာ ေပ်ာ္ပိုက္လ်က္ အခ်ိန္တန္လွ်င္ အိမ္သို႔ျပန္ရ၏။ သူျပန္လာျပီဆိုလွ်င္ မိဘႏွစ္ပါးတို႔၏ ႏႈတ္ဖ်ား၌ ႀကိမ္းစရာ ေမာင္းစရာ စကားလံုးေတြက အစီအရီ ရွိေနၾက၏။ ဤသို႔ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ႀကိမ္းေမာင္းလာခဲ့ရာမွ တေန႔ေသာအခါတြင္မူ မိဘႏွစ္ပါးတို႔၏ ေဒါသအိုးႀကီး ေပါက္ကြဲသည္အထိ ျဖစ္လာေပ ေတာ့သည္။
ထိုေန႔တုန္းက မိဘႏွစ္ပါးတို႔သည္ ေပါ႒ပါဒ၏လက္ထဲသို႔ ပိုက္တစံုကို ဇြတ္အတင္းထည့္ကာ ေရဆိပ္သို႔ တြန္း၍ လႊတ္ခဲ့ၾက၏။ ေရာ့ ဒီပိုက္နဲ႔ ငါတို႔လို ငါးရေအာင္ ဖမ္းခဲ့။ ငါးမရဘဲ ျပန္လာရင္ ေတာ့ ေဟာဒီႀကိမ္တုတ္သာ ၾကည့္ထားေလေတာ့။ သူ႔အတြက္ အသင့္ေဆာင္ထားေသာ ႀကိမ္ တုတ္ႀကီးကိုျပ၍ ေစလႊတ္လိုက္ၾက၏။ ေပါ႒ပါဒသည္ ႀကိမ္တုတ္ႀကီးကို ေၾကာက္လွပါ၏။ အလ်ား က သံုးေတာင္ေလာက္၊ အလံုးက က်ပ္ျပားေလာက္၊ အရင္းမွာလည္း အျမစ္ဖုႀကီးက ပါေနေသး သျဖင့္ သည္တုတ္ႀကီးႏွင့္သာ အားကုန္လႊဲ၍ ရိုက္လိုက္ပါက ထြန္႔ထြန္႔လူး၍ သြားရေပေတာ့မည္။
သို႔ရာတြင္ ေပါ႒ပါဒအတြက္ ထိုႀကိမ္တုတ္ႀကီးထက္ ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ ေဘးႀကီးက ရွိေန၏။ ငရဲဘံု ျပိတၱာဘံုတို႔၌ ခံစား၍ လာခဲ့ရေသာဒုကၡေတြႏွင့္ ႏႈိင္းစာလိုက္လွ်င္ သည္ႀကိမ္တုတ္ မွာ အေသးအမႊားသာ ျဖစ္ေနေပေတာ့သည္။ သို႔ျဖစ္၍ ေပါ႒ပါဒသည္ ျဖစ္လိုရာျဖစ္ေစေတာ့ဟု သေဘာပိုက္ကာ မိဘႏွစ္ပါးတို႔ေပးလိုက္ေသာ ပိုက္တစံုကို ေရစီးေၾကာင္းထဲမွာ ေမွ်ာပစ္လိုက္ေလ ေတာ့သည္။
မိဘမ်ား၏ ရိုးရာလုပ္ငန္းကို ျငင္းပယ္ရံုသာမက မိဘမ်ား၏ အားအကိုးရဆံုး၊ အဖိုးအတန္ဆံုး ပစၥည္းကိုပင္ စြန္႔ပစ္ခဲ့သျဖင့္ သူ႔ကိ္ု မိဘမ်ားက အျပင္းအထန္ဆံုးေသာ အျပစ္ဒဏ္ကို ေပးလိုက္ ၾက၏။ ထိုအျပစ္ဒဏ္ သည္ကား အိမ္မွ အျပီးအျပတ္ ႏွင္ထုတ္လိုက္ျခင္းပါေပတည္း။ လက္သစ္ ေတာင္တာ ယူဇနာတို႔ျဖင့္ တိုင္းတာ၍ မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ က်ယ္၀န္းလွစြာေသာ ဤကမၻာေျမျပင္ ေပၚတြင္ ေပါ႒ပါဒအဖို႔ ရပ္တည္စရာ ေနရာေလးတခုမွ် မရွိေတာ့ပါေခ်။
ငါ့မွာ တြယ္ရာမဲ့ ျဖစ္ပါေပါ့
ကလား-ဟူေသာ အားငယ္စိတ္၊ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲစိတ္ျဖင့္ ေျခဦးတည့္ရာ ေလွ်ာက္သြားေနမိ၏။ ေရာက္တတ္ရာရာ
ေလွ်ာက္သြားေန၍ ေတာ္ေတာ္ႀကီးၾကာလာသည္တြင္ သူ႔၀မ္းထဲက ကိုးကိုးကြိကြိ ျမည္လာေတာ့၏။ အစာအိမ္က
အစာေတာင္းလာ၏။ ဆာေလာင္ မြတ္သိပ္သည့္ဒဏ္ကို အျပင္းအထန္ ခံစားလာရသျဖင့္ ငါ့မွာ လူစင္စစ္က
ျပိတၱာဘ၀မ်ား ျပန္ေရာက္ေနျပီလား-ဟူ၍ပင္ ထိတ္လန္႔တၾကား ေတြးေတာမိပါေသးသည္။
စားစရာေလးမ်ား ေတြ႔လိုေတြ႔ျငား ေရွ႔သို႔လွမ္းလိုက္၊ နာလြန္းလွေသာ ၀မ္းဗိုက္ကို ညႇာကာ ရပ္ေနလိုက္သျဖင့္ တေရြ႔ေရြ႔လွမ္းလာခဲ့ရာ ကံအားေလ်ာ္စြာပင္ ရဟန္းမ်ား၏ ေတာေနေက်ာင္းနား သို႔ ေရာက္လာေလသည္။ ထိုစဥ္တုန္းက အရွင္အာနႏၵာမေထရ္ျမတ္ႀကီးသည္ တပည့္ရဟန္းမ်ား ႏွင့္တကြ ကု႑ိျမိဳ႔ကို အမွီျပဳကာ သာဏေတာင္၌ သီးတင္းသံုးလ်က္ရွိ၏။ မေထရ္ျမတ္ႀကီးတို႔ ဆြမ္းစာေးနသည့္ အခ်ိန္မွာပင္ ေပါ႒ပါဒကလည္း ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ ေရာက္သြား၏။ စားခ်င္ ေသာက္ခ်င္စိတ္မ်ားက လႊမ္းမိုးေနသျဖင့္ ေၾကာက္ရ၊ ရြ႔ံရမွန္းပင္ မသိေတာ့ဘဲ ဆြမ္းစားေက်ာင္း ေလွခါးရင္းအထိ ခ်ဥ္းကပ္သြားကာ လည္တေမာ့ေမာ့ႏွင့္ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနရွာ၏။
အရွင္အာနႏၵာသည္ သူငယ္ကေလးကို လွမ္းျမင္မိကာ အလြန္တရာ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ ေနသည္ကို သတိျပဳမိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ရဟန္းမ်ား ဆြမ္းဘုဥ္းေပးအျပီးတြင္ ၾကြင္းက်န္ေနသည့္ ဆြမ္းမ်ား၊ ဟင္းမ်ားကို စုေပါင္းကာ ခြက္လြတ္တခုမွာ ထည့္၍ ေကၽြး၏။ ေပါ႒ပါဒကလည္း ခြက္ထဲမွာ ရွိသမွ်ကို အေျပာင္အစင္ စားျပီးလွ်င္ ခြက္ကို ေရစင္စင္ေဆးကာ ေရစင္မွာ ေမွာက္ထား လိုက္ေလသည္။
သူငယ္ကေလး၏ လုပ္ပံုကိုင္ပံုကို အကဲခတ္ေနခဲ့ေသာ အရွင္အာနႏၵာသည္ ၀တ္တရားကို သိတတ္လွေသာ သူငယ္ကေလးကို အားရေက်နပ္လွသျဖင့္- သူငယ္၊ မင္း သာသနာ့ေဘာင္ ၀င္ခ်င္သလား-ဟု ေမးျမန္းလိုက္ရာ-တပည့္ေတာ္ ၀င္ခ်င္ပါတယ္ဘုရား။
ေပါ႒ပါဒက မဆိုင္မတြ ေျဖၾကားလိုက္ရ၏။အေျဖစကားေလွ်ာက္ထားရင္း ၀မ္းသာလံုးဆို႔လာသျဖင့္ သူ႔တကိုယ္လံုး ကတုန္ကယင္ ျဖစ္ေနရ၏။ ရပ္တည္ရာ ရွာမေတြ႔ရွာေသာ သူငယ္ေလး တေယာက္အဖို႔ ဤသို႔ ဖိတ္ေခၚသံထက္ပို၍ ၀မ္းသာစရာ ရွိပါဦးမည္ေလာ။
အရွင္အာနႏၵာ မေထရ္ျမတ္ႀကီး၏ ကရုဏာရိပ္တြင္ ခိုလႈံကာ ေပါ႒ပါဒသည္ သာမေဏအျဖစ္သို႔ တက္လွမ္းလာႏိုင္၏။ ျဖစ္သစ္စ ရွင္သာမေဏေလးကို ေခၚေဆာင္ကာ အရွင္အာနႏၵာသည္ ဘုရားရွင္ေရွ႔ေတာ္ေမွာက္သို႔ ၀င္ေရာက္ဖူးေျမာ္၏။ ဤတြင္ ဘုရားရွင္က အရွင္အာနႏၵာအား ဤသာမေဏကေလးကို ေကာင္းမြန္စြာ ေစာင့္ေရွာက္ထားရန္ မိန္႔ၾကားေတာ္မူေလသည္။
သို႔ရာတြင္ သာမေဏေလး ရွင္ေပ႒ပါဒမွာ ေရွးကုသိုလ္ကံ၏ အေထာက္အပံ႔ကို မရႏိုင္ေသးသျဖင့္ ဘုန္းကံနည္းပါးရွာ၏။ ဆြမ္းေကာင္း၊ ဟင္းေကာင္း ေလာင္းလွဴမည့္သူ မရွိသေလာက္ ရွားပါးလွ၏။ အ၀တ္သကၤန္းမွာလည္း ရဟန္းတို႔ေပးစြန္႔သည့္ သကၤန္းေဟာင္းမ်ားကိုသာ စပ္ဟပ္ဖာေထး၍ ၀တ္ဆင္ေနရ၏။
စားစရာေလးမ်ား ေတြ႔လိုေတြ႔ျငား ေရွ႔သို႔လွမ္းလိုက္၊ နာလြန္းလွေသာ ၀မ္းဗိုက္ကို ညႇာကာ ရပ္ေနလိုက္သျဖင့္ တေရြ႔ေရြ႔လွမ္းလာခဲ့ရာ ကံအားေလ်ာ္စြာပင္ ရဟန္းမ်ား၏ ေတာေနေက်ာင္းနား သို႔ ေရာက္လာေလသည္။ ထိုစဥ္တုန္းက အရွင္အာနႏၵာမေထရ္ျမတ္ႀကီးသည္ တပည့္ရဟန္းမ်ား ႏွင့္တကြ ကု႑ိျမိဳ႔ကို အမွီျပဳကာ သာဏေတာင္၌ သီးတင္းသံုးလ်က္ရွိ၏။ မေထရ္ျမတ္ႀကီးတို႔ ဆြမ္းစာေးနသည့္ အခ်ိန္မွာပင္ ေပါ႒ပါဒကလည္း ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ ေရာက္သြား၏။ စားခ်င္ ေသာက္ခ်င္စိတ္မ်ားက လႊမ္းမိုးေနသျဖင့္ ေၾကာက္ရ၊ ရြ႔ံရမွန္းပင္ မသိေတာ့ဘဲ ဆြမ္းစားေက်ာင္း ေလွခါးရင္းအထိ ခ်ဥ္းကပ္သြားကာ လည္တေမာ့ေမာ့ႏွင့္ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနရွာ၏။
အရွင္အာနႏၵာသည္ သူငယ္ကေလးကို လွမ္းျမင္မိကာ အလြန္တရာ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ ေနသည္ကို သတိျပဳမိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ရဟန္းမ်ား ဆြမ္းဘုဥ္းေပးအျပီးတြင္ ၾကြင္းက်န္ေနသည့္ ဆြမ္းမ်ား၊ ဟင္းမ်ားကို စုေပါင္းကာ ခြက္လြတ္တခုမွာ ထည့္၍ ေကၽြး၏။ ေပါ႒ပါဒကလည္း ခြက္ထဲမွာ ရွိသမွ်ကို အေျပာင္အစင္ စားျပီးလွ်င္ ခြက္ကို ေရစင္စင္ေဆးကာ ေရစင္မွာ ေမွာက္ထား လိုက္ေလသည္။
သူငယ္ကေလး၏ လုပ္ပံုကိုင္ပံုကို အကဲခတ္ေနခဲ့ေသာ အရွင္အာနႏၵာသည္ ၀တ္တရားကို သိတတ္လွေသာ သူငယ္ကေလးကို အားရေက်နပ္လွသျဖင့္- သူငယ္၊ မင္း သာသနာ့ေဘာင္ ၀င္ခ်င္သလား-ဟု ေမးျမန္းလိုက္ရာ-တပည့္ေတာ္ ၀င္ခ်င္ပါတယ္ဘုရား။
ေပါ႒ပါဒက မဆိုင္မတြ ေျဖၾကားလိုက္ရ၏။အေျဖစကားေလွ်ာက္ထားရင္း ၀မ္းသာလံုးဆို႔လာသျဖင့္ သူ႔တကိုယ္လံုး ကတုန္ကယင္ ျဖစ္ေနရ၏။ ရပ္တည္ရာ ရွာမေတြ႔ရွာေသာ သူငယ္ေလး တေယာက္အဖို႔ ဤသို႔ ဖိတ္ေခၚသံထက္ပို၍ ၀မ္းသာစရာ ရွိပါဦးမည္ေလာ။
အရွင္အာနႏၵာ မေထရ္ျမတ္ႀကီး၏ ကရုဏာရိပ္တြင္ ခိုလႈံကာ ေပါ႒ပါဒသည္ သာမေဏအျဖစ္သို႔ တက္လွမ္းလာႏိုင္၏။ ျဖစ္သစ္စ ရွင္သာမေဏေလးကို ေခၚေဆာင္ကာ အရွင္အာနႏၵာသည္ ဘုရားရွင္ေရွ႔ေတာ္ေမွာက္သို႔ ၀င္ေရာက္ဖူးေျမာ္၏။ ဤတြင္ ဘုရားရွင္က အရွင္အာနႏၵာအား ဤသာမေဏကေလးကို ေကာင္းမြန္စြာ ေစာင့္ေရွာက္ထားရန္ မိန္႔ၾကားေတာ္မူေလသည္။
သို႔ရာတြင္ သာမေဏေလး ရွင္ေပ႒ပါဒမွာ ေရွးကုသိုလ္ကံ၏ အေထာက္အပံ႔ကို မရႏိုင္ေသးသျဖင့္ ဘုန္းကံနည္းပါးရွာ၏။ ဆြမ္းေကာင္း၊ ဟင္းေကာင္း ေလာင္းလွဴမည့္သူ မရွိသေလာက္ ရွားပါးလွ၏။ အ၀တ္သကၤန္းမွာလည္း ရဟန္းတို႔ေပးစြန္႔သည့္ သကၤန္းေဟာင္းမ်ားကိုသာ စပ္ဟပ္ဖာေထး၍ ၀တ္ဆင္ေနရ၏။
ဤအေၾကာင္းကို ဘုရားရွင္ သိေတာ္မူေသာအခါ အရွင္ေပါ႒ပါဒကိုေခၚေတာ္မူ၍- ေပါ႒ပါဒ၊ ရဟန္းမ်ားေသာက္တဲ့ ေသာက္ေရအိုးေတြကို ေရေကာင္းေရသန္႔ ေလာင္းေပးပါ။ ဒီက်င့္၀တ္ကို ေန႔စဥ္မပ်က္ ဆက္လက္ျပီး ထမ္းေဆာင္ပါ-ဟု မိန္႔ၾကားေတာ္မူ၏။ ရွင္ေပါ႒ပါဒကလည္း မိန္႔ၾကားေတာ္မူသည့္ အတိုင္း ေသာက္ေရခတ္က်င့္၀တ္ကို စြဲစြဲျမဲျမဲ ေဆာင္ရြက္ေနေပသည္။
ဤတြင္ ဒကာ ဒကာမမ်ားသည္ က်င့္၀တ္ႏွင့္ျပည့္စံုလွေသာ သာမေဏေလးကို ၾကည္ညိဳလာၾက သျဖင့္ ေန႔စဥ္မျပတ္ ဆြမ္းေကာင္းဟင္းေကာင္းမ်ား ေလာင္းလွဴလာၾက၏။ သကၤန္းဒကာ ဒကာမ မ်ားလည္း ေပၚေပါက္လာၾက၏။ ရွင္ေပါ႒ပါဒသည္ ၾကည္ညိဳသဒၶါ ထက္သန္လွစြာေသာ ဒကာ ဒကာမတို႔ကို ပစၥည္းေလးပါးကို အမွီျပဳကာ သာသနာ့ေဘာင္မွာ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနထိုင္လာရာမွ အသက္ႏွစ္ဆယ္ ျပည့္ေသာအခါ ရဟန္းအျဖစ္သို႔ေရာက္လာေလသည္။
ရဟန္းေတာ္ အရွင္ေပါ႒ပါဒသည္ ဥပဇၩာယ္ဆရာ အရွင္အာနႏၵာ၏ ထံေတာ္ပါး၌ ပိဋကတ္ေဒသနာ ေတာ္မ်ားႏွင့္ တကြ ပဋိပတ္က်င့္စဥ္မ်ားကိုလည္း ရိုေသေလးျမတ္စြာ သင္ယူက်င့္သံုး၏။ ဤသို႔ျဖင့္ ပရိယတ္ေဒသနာေတာ္ အစံုစံုကို ႏႈတ္ငံုေဆာင္ႏိုင္လာသည့္အခ်ိန္မွာပင္ ပဋိပတ္က်င့္စဥ္မ်ား ကလည္း အရွိန္ေကာင္းလာသျဖင့္ မဂ္အဆင့္ဆင့္ တက္လွမ္းကာ အရဟတၱဖိုလ္အထိ ခရီးေပါက္ လာေတာ့သည္။
ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္ အရွင္ေပါ႒ပါဒသည္ ဥပဇၩာယ္ဆရာ အရွင္အာနႏၵာ သီတင္းသံုးေတာ္မူခဲ့ေသာ သာဏေတာင္မွာပင္ ဆက္လက္၍ သီတင္းသံုး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ရွိေနၾကေသာ ဒကာ ဒကာမမ်ားက မူလဘြဲ႔မည္ရင္းအစား သာဏ၀ါသီမေထရ္-ဟူ၍ ၾကည္ညိဳေလးျမတ္စြာ ေခၚေ၀ၚ၍ လာခဲ့ၾကေလသည္။အရွင္သာဏ၀ါသီသည္ တပည့္ရဟန္း၁၂-ပါးတို႔အား ပရိယတ္၊ ပဋိပတ္ ႏွစ္မ်ိဳးလံုးျဖင့္ ခ်ီးေျမႇာက္ကာ သက္ေတာ္၀ါေတာ္ ႀကီးရင့္လာကာ မေထရ္ႀကီးဘ၀သို႔ ေရာက္လာ ေလသည္။
ဤအခ်ိန္တြင္ မေထရ္ျမတ္ႀကီး၏ ေဆြမ်ိဳးငါးရာတို႔ ကြယ္လြန္ၾကေလရာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈကို တခုမွ် မျပဳခဲ့ဘူးၾက၍ ျပိတၱာဘံုသို႔ လားေရာက္ၾကရ၏။ ထိုတြင္ အရွင္ျမတ္ႀကီး၏ ခမည္းေတာ္၊ မယ္ေတာ္ႏွင့္ အကိုႀကီးတို႔မွာ ကု႑ီျမိဳ႔ပတ္၀န္းက်င္မွာပင္ က်င္လည္ေနၾကရ၏။ သူတို႔မွာ ေန႔စဥ္ႏွင့္ အမွ် အပ္ႀကီၚႀကီးျဖင့္ ထိုးဆြျခင္းခံရသကဲ့သို႔ ေ၀ဒနာဒဏ္ကို ခံစားေနၾကရ၏။ ဘယ္ေလာက္ပူပူ၊ ဘယ္ေလာက္ေအးေအး အ၀တ္ကေလး တထြာတညိဳမွ် မကပ္ႏိုင္ၾကေပ။ ျပိတၱာဘ၀ ေရာက္လာ သည္မွ စတင္ကာ အစာအာဟာရဟူ၍ လံုး၀မစားရ၊ မေသာက္ရသျဖင့္ အျမဲတမ္း ဆာေလာင္ မြတ္သိပ္၍ ေနၾကရေပသည္။
သူတို႔သည္ စားစရာရွာေဖြရင္း သားျဖစ္သူ အရွင္ျမတ္ႀကီး ဆြမ္းခံၾကြေနသည္ကို လွမ္း၍ ျမင္ၾကရပါ၏။ သို႔ရာတြင္ မိမိတို႔က သူ႔ကို ပစ္ပစ္ခါခါ အိမ္မွ ႏွင္ထုတ္ခဲ့ဖူးသည့္အျဖစ္ကို ျပန္လည္၍ သတိရေနၾကသျဖင့္ ကိုယ္ထင္ျပ၍ အကူအညီမေတာင္းရဲၾကေပ။ အကိုႀကီးျဖစ္ေသာ ျပိတၱာသည္ ကား လူ႔ဘ၀တုန္းက သူ႔အေပၚ ေမတၱာေရွ႔ထား၍ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ဖူးသည့္ အျဖစ္ကို အားကိုးကာ အရွင္ျမတ္ႀကီးထံသို႔ အရဲစြန္႔၍ ခ်ဥ္းကပ္လာ၏။ အရွင္ျမတ္ႀကီး ဆြမ္းခံၾကြရာ လမ္းနေဘးတြင္ ေလးဖက္ေထာက္၍ သြားေနရပံုျဖင့္ ကိုယ္ထင္ျပ၏။
သာဏ၀ါသီ အရွင္ျမတ္ႀကီးသည္ကား သြားေနက် လမ္းေၾကာင္းမွတပါး အျခားသို႔ ေစာင္းငဲ့၍ ၾကည့္ရႈေလ ့မရွိသျဖင့္ အကိုႀကီးျပိတၱာကို မျမင္မိေခ်။ ဤတြင္ အကိုႀကီးျပိတၱာက- “အရွင္ဘုရား၊ အရွင္ဘုရား၊ ရပ္ေတာ္မူပါဦးဘုရား။ တပည့္ေတာ္က အရွင္ဘုရားရဲ႔ အကိုႀကီးပါဘုရား”။ ဤသို႔ အသံျပဳ၍ ေလွ်ာက္ထားရ၏။ ဤတြင္မွ အရွင္သာဏ၀ါသီက ေစာင္းငဲ့၍ၾကည့္ရႈကာ ဤသို႔ တုံ႔ျပန္မိန္႔ၾကား၏။
“အလို အကိုႀကီးဘ၀က တယ္ျပီးဆိုးရြားလွပါလား။ ရထားတဲ့ ရုပ္ခႏၶာကလည္း အရုပ္ဆိုးပါဘိ။ အ၀တ္အစားက လံုး၀မရွိ။ အသားအေရဆိုတာကလည္း လံုး၀မရွိသေလာက္၊ တကယ့္ကမၼ႒ာန္းရုပ္ ျဖစ္ေနပါေပါ့ကလား။”
“မွန္ပါ၊ ျပိတၱာဘံုသားမွန္သမွ် ဒီလိုပဲ ဆင္းရဲၾကရပါတယ္ဘုရား။ ဒီလို ဆင္းရဲရတာ တပည့္ေတာ္ တေယာက္တည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အရွင္ဘုရားရဲ႔ ခမည္းေတာ္နဲ႔ မယ္ေတာ္ႀကီးေတြလည္း ပါ၀င္ ပါတယ္။ အရွင္ဘုရား ငယ္စဥ္တုန္းမွာ သူတို႔က အရွင္ဘုရားကို အိမ္က ႏွင္ထုတ္ခဲ့ဖူး တာေၾကာင့္ အရွင္ဘုရားေရွ႔မွာ ကိုယ္ထင္မျပ၀ံ႔ၾကပါဘူးဘုရား။”
“အို- ျဖစ္ရေလ၊ ျပီးခဲ့တာေတြက ျပီးခဲ့ပါျပီေလ။ ဒီေတာ့ အကိုႀကီးက ခမည္းေတာ္နဲ႔ မယ္ေတာ္ႀကီး ကိုေခၚျပီး ေက်ာင္းက သြားေစာင့္ေနၾကပါ။ ကု႑ိျမိဳ႔ထဲမွာ ဆြမ္းခံျပီးေတာ့ ျပန္လာခဲ့မယ္။”
ဤသို႔ မိန္႔ၾကားျပီးလွ်င္ အရွင္သာဏ၀ါသီသည္ ေနာက္ပါရဟန္း ၁၂-ပါးႏွင့္တကြ ကု႑ိျမို႔တြင္း၌ ဆြမ္းခံၾကြ၏။ ဆြမ္းခံ၍ ျပန္လာၾကေသာအခါ ဆြမ္းစားေက်ာင္းေပၚမွာ သံဃာကုန္စုေ၀းၾက၍-
“ကဲ ငါ့ရွင္တို႔၊ ငါတို႔ရဲ႔ မိေဟာင္း ဖေဟာင္း အကိုႀကီးေဟာင္း ေပတေလာကသားေတြကို ေကၽြးေမြးဖို႔ တာ၀န္ရွိေနေပတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါ့ရွင္တို႔ရလာသမွ် ဆြမ္းသပိတ္ေတြကို ငါ့ဆီ ကပ္လွဴၾကပါ။
ေကာင္းပါျပီ အရွင္ဘုရား။”
တပည့္သံဃာမ်ားက ရိုေသစြာ တုန္႔ျပန္ၾကျပီးလွ်င္ မိမိတို႔၏ ဆြမ္းသပိတ္မ်ားကို အရွင္ျမတ္ႀကီးအား အသီးသီး ဆက္ကပ္ၾက၏။ အရွင္ျမတ္ႀကီီးသည္ မိမိေရွ႔မွာ အစီအရီခ်ထားေသာ ဆြမ္းသပိတ္တို႔ကို လက္ျဖင့္သံုးသပ္ကာ-
ဤဆြမ္းတို႔ကို သံဃာအား လွဴဒါန္းပါ၏။ ဤသို႔လွဴရေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ၏ အဖို႔ဘာဂကို မိေဟာင္း ဖေဟာင္း အကိုေဟာင္း ေပတေလာကသားတို႔အား အမွ်ေပးပါ၏။ အမွ်ေပးပါ၏။ အမွ်ေပးပါ၏။ သာဓု သာဓု သာဓု။ အႏုေမာဒနာျပဳသံ သံုးႀကိမ္အဆံုးတြင္ ျပိတၱာသံုးေယာက္၏ ေရွ႔ေမွာက္တြင္ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြ အေငြ႔တေထာင္းေထာင္းႏွင့္ ေရာက္လာၾကေပ ေတာ့သည္။ သူတို႔ချမာ အစားအစာႏွင့္ လံုး၀မေတြ႔ၾကရဘူးသျဖင့္ အစားအစာကို ျမင္သည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ အရွင္ျမတ္ႀကီး၏ အမိန္႔သံကိုပင္ မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ သံုးေယာက္သား ေခါင္းခ်င္း ဆိုင္ကာ ဗိုက္ႀကီးေတြကားလာေအာင္ အငမ္းမရ စားလိုက္ာ႕ေပေတာ့သည္။
ထို႔ေနာက္ အရွင္သာဏ၀ါသီသည္ ျပိတၱာသံုးေယာက္တို႔အတြက္ အ၀တ္အစားေပးႏိုင္ေစရန္ လူတို႔စြန္႔ပစ္ထားေသာ အမႈိက္ပံုထဲက အ၀တ္စမ်ားကို ရွာေဖြ၍ ပံ႔သကူေကာက္ယူကာ သန္႔ရွင္းစြာ ေလွ်ာ္ဖြပ္ျပီးလွ်င္ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွ ၾကြလာၾကေသာ သံဃာေတာ္တို႔အား ရည္မွန္းကာ သကၤန္းခ်ဳပ္စရာ အ၀တ္စအျဖစ္ျဖင့္ လွဴဒါန္း၏။ လွဴဒါန္းရသည့္ ကုသိုလ္၏အဖို႔ဘာဂကို ျပိတၱာသံုးေယာက္တို႔အား အမွ်ေပးေ၀၏။ ျပိတၱာသံုးေယာက္တို႔သည္ သာဓုေခၚသံ အဆံုးတြင္ ေကာင္းမြန္လွစြာ၊ အမ်ိဳးအမည္စံုစြာ၊ အေရာင္ အေသြး စံုစြာေသာ အ၀တ္အထည္တို႔သည္ သူတို႔၏ေရွ႔မွာ ေကာင္းကင္မွ တြဲေလာင္းက်လ်က္ ရွိေနၾကေပေတာ့သည္။
ထိုမွတဖန္ ေဆြေဟာင္းမ်ိဳးေဟာင္း ျပိတၱာတုိ႔အတြက္ ေနစရာအိမ္ေဂဟာ လိုအပ္ေနေသးသျဖင့္ သစ္ရြက္မိုးေက်ာင္းကေလးကို အလ်င္အျမန္ေဆာက္ကာ သံဃာအား လွဴဒါန္းရျပန္၏။ ထိုမွ ဆက္လက္၍ ျပိတၱာတို႔အတြက္ ေသာက္ေရရပါေစရန္ ေရစစ္ျဖင့္ ေသာက္ေရကို စစ္ယူျပီးလွ်င္ သံဃာအား ရည္မွန္း၍ လွဴဒါန္းရျပန္၏။
ထို႔ေနာက္တြင္ကား သြားေရးလာေရးအတြက္
အခက္ေတြ႔ ေနၾကရေသာ ေဆြေဟာင္း မ်ိဳးေဟာင္း မ်ား စီးစရာယာဥ္ရထား ျဖစ္ေပၚလာေစရန္ မိမိ၏
တလႊာတည္းသာရွိေသာ ဖိနပ္ကို သံဃာေတာ္ အား ရည္မွန္း၍ လွဴဒါန္းရျပန္ေပသည္။ ဤတြင္မွ အစစခ်ိဳ႔တဲ့ျပတ္လပ္၍
ေနခဲ့ၾကရေသာ ေဆြေဟာင္းမ်ိဳးေဟာင္း ျပိတၱာတို႔သည္ လိုအပ္သမွ် ျပည့္စံုစြာ ရရွိကာ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ
ေနထိုင္ၾကရေလေတာ့သည္။
( စူဠ၀ဂ္၊ သာဏ၀ါသီေထရေပတ၀တၳဳ)
၀ဏၰသီရိ
