ျမင္ရတဲ့ စိတ္
“စိတ္ကိုျမင္လို႔ရလား ဘုန္းဘုန္း”
“ေဟ”
မ်က္ေမွာင္ကုတ္စရာမလို၊ စဥ္းစားဖြယ္မရွိ၊ အေျဖကို “မရဘူးကြ”လို႔
ဒက္ကနဲ ေပးလိုက္ႏိုင္သား၊ သို႔ေသာ္ .. အဲဒီ သူေကာင္းသား မ်ိဳးေကာင္း
႐ိုးေကာင္း (အဲ … က်ဳပ္ညီက ေမြးတဲ့သူမို႔) ေလးက တျခားသူေတြလို
ရတဲ့အေျဖကိုယူၿပီး လွည့္သြားမည့္သူ မဟုတ္၊ (What) “ဝွတ္ေတြ” (Why)
“ဝိႈင္းေတြ” (How) “ေဟာင္းေတြ” ဆင့္လာေတာ့မွာ ..
အဲဒါေၾကာင့္ သူ႔ေမးခြန္းကို ေျဖဖို႔ မ်က္ေမွာင္ ကုတ္ရ၊
စဥ္းလည္းစဥ္းစားရ၊ ဒက္ကနဲလည္း မေျဖႏို္င္၊ ကိစၥေတာ့ မရွိပါဘူးေလ၊
ဒီသူငယ္ေတြ သူငယ္မေတြ ဒီလိုေမးတတ္၊ ျမန္းတတ္၊ ေစာဒကတက္တတ္ေအာင္
မနည္းႀကီးပ်ိဳးေထာင္ခဲ့ရ တာကလား၊ အဲ .. နည္းနည္းေတာ့ အားစိုက္ရတာပ၊ ဒီလိုေလ
..
ခုလို ေႏြရာသီေရာက္ပလားဆို သူတို႔တေတြ ေရာက္လာၾကေတာ့တာပဲ၊ ညီေတြ
ညီမေတြနဲ႔ သူတို႔ အိမ္နားနီးခ်င္း ေတြက သူတို႔ကေလးေတြကို ေက်ာင္းပို႔
ၾကေတာ့တာပဲ၊ လိမၼာေရးျခားရွိေအာင္၊ ဘာသာေရးနဲ႔ ကြ်မ္းဝင္ေအာင္တဲ့။
“ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စားၿပီး၊ ႀကီးေဒၚ ႏြားေလးေတြ ေက်ာင္းရတယ္” လို႔
သေဘာမထားႏိုင္ေပါင္ဗ်ာ၊ ဒီဝန္ေလးမွ မယူႏိုင္ရင္ ဘာလို႔ ဂါမဝါသီ
လုပ္ေနမတုန္း၊ အဲဒီလို ႏွလံုးသားနဲ႔လက္ခံခဲ့တာ၊ ဟူး … တစ္ခါတစ္ခါေတာ့
ေခါင္းကိုက္ရသား။
ခုလည္းၾကည့္ေလ၊ စိတ္ကိုၾကည့္လို႔ရလားတဲ့၊ ေကာင္းျမတ္ထြန္းဆိုတဲ့
ခ်ာတိတ္က ေမးလိုက္တာ၊ က်န္တဲ့ သူငယ္ေတြ သူငယ္မေတြကလည္း အေျဖကို
သိခ်င္ေနၾကပံုပဲ။
“သုဒုဒၵသံ သုဏိပုနံ” လို႔ ဓမၼပဒမွာ လာတာပဲ၊ “ျမင္လို႔မရဘူးကြ” လို႔
ေျဖလိုက္မယ္လုပ္ၿပီးမွ၊ အင္း … ဒါက သူတို႔ ႀကီးလာရင္ သိသြားမည့္ကိစၥပါ၊
ဒီအရြယ္မွာေတာ့ …
“ျမင္လို႔ရတယ္ကြဲ႕”
“ဟုတ္လို႔လား”
“ဟုတ္ပဲနဲ႕ ..”
အဲဒါက ရွစ္တန္းေရာက္ တူမနဲ႔ တူရဲ႕အသံ။ သူတို႔ကို အသာထားၿပီး ..
“ၾကည့္တတ္ရင္ ျမင္တယ္ကြဲ႕”
“ဟုတ္လား၊ ဘယ္လိုၾကည့္ရမွာလဲ”
သူတို႔ကို မေျဖအားေသးဘဲ …
“ကဲ … ကေလးတို႔ကို စိတ္ကိုျမင္ေအာင္ ၾကည့္တဲ့နည္း သင္ေပးမယ္။
ယူၾကမလား” က်န္တဲ့ ကေလးေတြပါ လွမ္းစည္း႐ံုးလိုက္ရေသးတယ္၊ ႏို႔မဟုတ္ရင္
ကိုယ့္ကိုအားနာမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ စိတ္မဝင္စားလို႔ကေတာ့ ကဲေန၊ ေဆာ့ေန၊
စကားေတြမ်ားေနၾကမွာ၊ ဒါေတာင္ အေျဖေတြက
“ယူပါမယ္ … ”
“ယူပါမယ္ … ”
“ယူခ်င္ဘူး”
တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္၊ မယူခ်င္တဲ့သူေတာင္ ပါလိုက္ေသး၊
သူ႔ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဂ်စ္တူးမ တူမေလးေလ၊ ခုမွ တတိယတန္း။ သူ႔ကို အသာ
မသိက်ိဳးကၽြန္ လုပ္လိုက္ၿပီး …
“ကဲ နားေထာင္ၾကေတာ့ … ဟိုတစ္ခါတုန္းက ကုန္သည္ႏွစ္ေယာက္ရွိၾကပါသတဲ့၊
သားေရကုန္သည္နဲ႔ စပါးကုန္သည္တို႔ေပါ့ကြယ္၊ သားေရကုန္သည္ဆိုတာ ႏြားသားေရ၊
ကြ်ဲသားေရ၊ ဆိတ္သားေရေတြကို ဝယ္ယူေရာင္းခ်သူ ျဖစ္ၿပီး စပါးကုန္သည္ကေတာ့
ဆန္စပါးေတြ ကုန္ကူးသူေပါ့ကြယ္။ (သိတဲ့အတိုင္းပဲ တခါတုန္းကဆိုတာနဲ႔ ပံုဆိုတာ
သိသြားၾကၿပီး မ်က္လံုးေလးေတြ လက္ကာ နားေတြစြင့္လို႔)
အဲဒီကုန္သည္ႏွစ္ေယာက္တို႔ဟာ လိုတဲ့ကုန္ေတြဝယ္ဖို႔ ေျမာက္ဘက္ေဒသကို
ခရီးထြက္လာၾကပါသတဲ့။ သူတို႔ သြားတဲ့ၿမိဳ႕ဟာ ခရီးကြာလွမ္းတာေၾကာင့္
လမ္းခုလတ္မွာေတာ့ ရြာတစ္ရြာက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းမွာ
ခြင့္ေတာင္းၿပီး တစ္ညဥ္႔တာ တည္းခိုၾကပါသတဲ့။ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္က “အိမ္း …
ဒကာတို႔ တည္းၾက၊ ခိုၾက” လို႔ ခြင့္ျပဳၿပီး ဧည့္ခံေနရာေပး ပါသတဲ့၊ ဒါေပမယ့္
ဆရာေတာ္ ဧည့္ခံေနရာေပးပံုက မညီမွ်ပါဘူးတဲ့။
စပါးကုန္သည္ကို စားစရာေတြလည္း
ေကြ်းေမြး၊ ေနရာကိုလည္း ေကာင္းတဲ့ေနရာမွာထားၿပီး နားခိုေစပါသတဲ့။
သားေရကုန္သည္ကိုေတာ့ ေကြ်းလည္းမေကြ်း၊ ေနရာေကာင္းလည္း မေပးပါဘူးတဲ့။
ဒီလိုနဲ႔ နံနက္မိုးေသာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ကုန္သည္ႏွစ္ေယာက္ တို႔ဟာ ဆရာေတာ္ကို
ကန္ေတာ့ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ခရီးဆက္သြားၾကပါေရာတဲ့။ ေနာက္ရက္ေတြၾကာေတာ့
ကုန္သည္တို႔ဟာ ကုန္ေတြနဲ႔အတူ ျပန္ေရာက္လာၾကပါသတဲ့။ အသြားတုန္းကလို
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာပဲ ဝင္တည္းခိုၾကျပန္သတဲ့၊ ဒီအခါ မွာေတာ့ ဆရာေတာ္က
သားေရကုန္သည္ကို ဧည္ခံေကြ်းေမြး ေနရာေကာင္းေပးၿပီးဧည့္ခံကာ
စပါးကုန္သည္ကိုေတာ့ ဘာမွ်လည္းမေကြ်း၊ ေနရာလည္း မေပးပါဘူးတဲ့။ အသြားတမ်ိဳး၊
အျပန္တမ်ိဳး ေနရာေပးပံု၊ ဧည့္ခံပံုကို ကုန္သည္တို႔ရင္ထဲမွာ
ထူးဆန္းေနပါသတဲ့။
ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္တစ္ေန႔မိုးေသာက္ အလင္းေရာက္တဲ့အခါ
ကုန္သည္ႏွစ္ေယာက္တို႔ဟာ ခရီးဆက္ဖို႔ ျပင္ၾကပါသတဲ့၊ ဆရာေတာ္ကို
ဦးခ်ႏႈတ္ဆက္ၾကရင္း သူတို႔ရင္ထဲမွာ မရွင္းလင္းတဲ့အေၾကာင္းကို
ေမးေလွ်ာက္ၾကပါသတဲ့၊ “တခု ေမးေလွ်ာက္ပါရေစ ဆရာေတာ္၊ အသြားတုန္းက
စပါးကုန္သည္ကိုျပဳစုၿပီး အျပန္ၾကေတာ့ တပည့္ေတာ္ သားေရကုန္ သည္ကို
ဧည့္ဝတ္ျပဳတာဟာ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာ သိပါရေစဘုရား …” တဲ့။
“အိမ္း … ဒကာတို႔ …”
“ကဲ ေဟ့ … ကေလးတို႔ မင္းတို႔ကို ေမးရဦးမယ္။ အေျဖမွန္တဲ့လူ
ဘုန္းဘုန္းဆုခ်မယ္ … ဘာျဖစ္လို႔ ဆရာေတာ္က အဲလို အသြားတစ္ေယာက္
အျပန္တစ္ေယာက္ မတူေအာင္ ဆက္ဆံတာလဲ”
“စားစရာ မေလာက္လို႔ ဘုန္းဘုန္း”
“ႏွစ္ေယာက္ ညီေအာင္လို႔”
“ဘုန္းဘုန္းနဲ႔တူလို႔”
ဘယ္ေခမလဲ၊ ေခတ္ကေလးေတြ ေျဖလိုက္ၾကတာ စံုလို႔၊ လူေတာင္ ဆြဲထည့္လိုက္ေသး။
“ကဲ … အေျဖလိုေသးတယ္” နီလာထြန္းတို႔၊ ယမင္းေရႊစင္တို႔၊ ဟိုဘက္က ညီညီေဝထြန္းတို႔ ေငြထုပ္မတို႔ ေျဖၾကေလ”
“သေရကုန္သည္ကို သနားလို႔”
“ကဲ ညီညီက ေျဖေနၿပီ သနားလို႔ဆိုပါလား၊ ကဲ ဟိုေနာက္ထဲက စည္သူေထြးတို႔ တြယ္တာတို႔ ေျဖၾကေလ၊ မုန္႔ေတြ အမ်ားႀကီးစားရမွာေနာ္”
“ဘုန္းဘုန္း သားေျဖမယ္”
“ေဟာ ေတဇာထြန္းႀကီး လုပ္စမ္းပါဦး မင္း အေျဖ”
“သူ႔ဘာသူ ေကြ်းခ်င္လို႔”
ဝါးကနဲဝိုင္းရယ္ၾကတယ္၊ ရယ္ခ်င္တာကို ထိန္းၿပီး
“ကဲ ပန္းေပးၾကၿပီလားေဟ့”
“ေပးၿပီ ေပးၿပီ”
“ေျပာပါေတာ့ ဘုန္းဘုန္း”
“ေအး … ဒါဆို နားေထာင္ၾက။ အဲလို ကုန္သည္ေတြက ေမးတဲ့အခါ “အိမ္း
ဒါယကာတို႔ ခုလို သင္တို႔ကို ဧည့္ခံဆက္ဆံရျခင္းဟာ သင္တို႔ရဲ႕ ႏွလံုးသြင္း
စိတ္ထားကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး ခုလိုဆက္ဆံရတာကြယ့္၊ ဒီလိုကြယ္ သင္တို႔
ႏွစ္ေယာက္လာစဥ္က သင္တို႔စိတ္ထဲမွာ စပါးကုန္သည္က သြားရာေဒသမွာ ဆန္ေရစပါးေတြ
ေပါမ်ားမွ ေဈးသက္သက္ သာသာနဲ႔ဝယ္ရမွာမို႔ မိုးေလဝသေတြ မွန္ပါေစ၊
ဆန္ေရစပါးေတြ ေပါပါေစနဲ႔ စိတ္ထားၿပီး လာခဲ့တယ္။ သားေရကုန္ သည္ကေတာ့
သားေရေတြမ်ားမ်ား ဝယ္ႏိုင္ဖို႔ ဆုေတာင္းလာေတာ့ ကြ်ဲ၊ ႏြားေတြ
ေသေက်မ်ားပါေစလို႔ ရည္ရြယ္ရာ ေရာက္ေနတာေပါ့၊ အဲဒါေၾကာင့္ အသြားမွာ
စပါးကုန္သည္ကို ဧည့္ဝတ္ျပဳၿပီး သားေရ ကုန္သည္ကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈတာကြဲ႕။
အဲ … ခု
အျပန္ၾကေတာ့ သင္တို႔စိတ္ထားေတြ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားၿပီ၊ သားေရကုန္သည္က
သင့္သားေရေတြ ေဈးေကာင္းရဖို႔ ဒီေဒသ သားေရရွားပါးမွ ျဖစ္မွာဆိုေတာ့ ကြ်ဲ၊
ႏြား၊ သိုး၊ ဆိတ္ေတြ အေသအေပ်ာက္ နည္းမွျဖစ္မယ္ေလ။ ဒီေတာ့ သင့္ဆုေတာင္းက
ေကာင္းသြားတာေပါ့။ စပါးကုန္သည္ကေတာ့ သူ႔စပါးေတြ ေဈးေကာင္းရဖို႔ ဒီေဒသ
စပါးဆန္ေရ ရွားပါးမွ ျဖစ္မယ္၊ ဒီေတာ့ သူ႔ဆုေတာင္းႏွလံုးသြင္းက
တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားၿပီ၊ အဲဒီႏွလံုးသြင္းကိုခ်င့္ၿပီး ငါခုလို
ဧည့္ဝတ္ျပဳလိုက္တာ ကြယ့္” လို႔ ေျဖလိုက္ပါသတဲ့။
အဲဒါေၾကာင့္ … ေၾကာင္း၊ က်ိဳးဉာဏ္ႀကီးတဲ့ ပညာရွိေတြဟာ
သူတစ္ပါးရဲ႕စိတ္ကို ျမင္ႏိုင္ပါသတဲ့ကြယ္။ သားတုိ႔၊ သမီးတို႔လည္း သူတပါးရဲ႕
စိတ္ေကာင္း၊ စိတ္ဆိုးကို ခြဲျခားသိျမင္ႏိုင္ေအာင္
ေၾကာင္းက်ိဳးစဥး္စားတတ္တဲ့ဉာဏ္နဲ႔ ျပည့္စံုၾကပါေစကြယ္။ ။
……………….
ကံထြန္းသစ္၏အမွာ
(၁)
U.S.A , Wisconsin ျပည္နယ္, Milwaukee
ၿမိဳ႕ေရာက္ ျမန္မာေက်ာင္းဆရာေဟာင္းတဦးက သူ႔ေမြးေန႔အတြက္ လက္ေဆာင္အျဖစ္
မိမိ၏စာေပမ်ားကို စာအုပ္ထုတ္ေဝလိုေၾကာင္း ေျပာလာရာ …။
ယခင္ စာအုပ္တိုက္ႏွစ္ခုက ထုတ္ေဝရန္ေတာင္းလာဖူးေသာ စာမူေလးေတြကိုအမွတ္ရသည္။
(၂)
(၁) လြတ္လပ္စြာစဥ္းစားေတြးေခၚတတ္ရန္၊
(၂) ေၾကာင္း၊ က်ိဳး စဥး္စားဉာဏ္ရိွရန္၊
(၃) ဘာသာတရားႏွင့္ သက္ဝင္ကၽြမ္းဝင္ရန္၊
ရည္ရြယ္ကာ ထိုစာေလးမ်ားကို ေရးျဖစ္ခဲ့သည္။ “ေကာင္းျမတ္ထြန္း၊ ႏြယ္နီထြန္း” တို႔ ဦးေဆာင္သည့္ တူ၊ တူမေလး မ်ားကိုအေၾကာင္းျပဳ၍။
(၃)
ထို တူ၊ တူမေလးမ်ားကိုအစျပဳလွ်က္ တျပည္လံုးရိွ တူ၊ တူမေလးအားလံုးထံသို႔လည္း လက္ေဆာင္ ေပးခ်င္သည္။ ယခု ထိုဆႏၵျပည့္ခဲ့ၿပီ။
သည္အတြက္ ေမြးေန႔ရွင္ႏွင့္ စာအုပ္စီစဥ္သူ ေမာင္ဝါ၊ ပန္းခ်ီလင္းဝဏၰ တို႔ကို ေက်းဇူးတင္ရသည္။
(၄)
ပို၍ေက်းဇူးတင္ရသည္က …၊
ဓမၼရိပ္မဂၢဇင္း၊ အေတြးသစ္ဂ်ာနယ္၊ အလင္းတန္းဂ်ာနယ္မ်ားႏွင့္ စာဖတ္ပရိသတ္ႀကီးကိုပင္။
“ဓမၼရိပ္” ကို
မဂၢဇင္းသစ္အျဖစ္ထုတ္ေဝေသာအခါ “လူငယ္ႏွင့္ဘာသာေရး” ဆိုသည့္ က႑တခု
ထည့္ခဲ့သည္။ “လူႀကီးဖတ္ ကေလးဘာသာေရး” စာေပမျဖစ္ေစရန္ႏွင့္
အထက္ပါရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားကို စာမူေရြးခ်ယ္ေရး “စံ” အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားခဲ့သည္။
ဥပမာလမ္းညႊန္အျဖစ္ တပုဒ္စ၊ ႏွစ္ပုဒ္စ ေရးရန္ ျဖစ္ေသာ္ျငား
စာမူမ်ားအလာနည္းျခင္း၊ လာသမွ်ကလည္း “စံ” မညီ၊ “စံ” မမွီျခင္းတို႔ေၾကာင့္
လစဥ္ ပင္တိုင္ေရးျဖစ္သြားရျခင္းကိုမူ ဝန္ခံရေပမည္။
အေကာင္းဆံုးႏွင့္
အေစာဆံုးကေလးစာေပဟုဆိုရမည့္ “မေဟာသဓ” ငယ္ဘဝအေၾကာင္းေလးမ်ားကို တူ၊
တူမေလးမ်ားအား တင္ျပခြင့္မရမီ ျပည္ပသို႔
ထြက္ခြာခဲ့ရျခင္းကိုမူစိတ္မေကာင္းေပ။ ေနာင္ … အလ်ဥ္းသင့္ တန္ေကာင္းပါရဲ႕ဟု
ေအာက္ေမ့ရသည္။
(၅)
“နတ္စည္” ဟူသည္မွာ “မည္သူမည္ဝါ”
ျဖစ္သည္ဟု လ်င္းပါးဖြယ္မ်ား ၿငိမ္းေစရန္ႏွင့္ ေနာင္ အမွတ္ေဝ
ဝါးမွဳတို႔ကင္းေစရန္ မိမိ၏ကေလာင္မ်ားအနက္မွ ဘာသာေရးစာေပမ်ားေရးသားရာတြင္
အသံုးျပဳေသာ “ကေလာင္အမည္” တခုျဖစ္သည္ကိုလည္း ႀကံဳခိုက္ စကားစပ္ခဲ့ပါရေစ။
ကံထြန္းသစ္
ဇန္နဝါရီလ (၂)ရက္၊ ၂ဝ၁၃။
8:00 A.M
