တရားလင္းေရာင္ အခ်ိန္မီ ေျပာင္၀င္းေစေသာ္
ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘ၀ စတုတၳတန္းအရြယ္ေလာက္ကတည္းကစ၍
ဘာသာေရးကို ၀ါသနာပါ စိတ္၀င္စားခဲ့ပါ၏။ ဘုရားရွင္၏ ဇာတ္ေတာ္ႀကီး
(၁၀)ဘြဲ႔ကို စိတ္၀င္တစား ဖတ္ရႈၾကည္ညိဳခဲ့၏။ အဘိုးျဖစ္သူက ဇာတ္ေတာ္ႀကီး
(၁၀)ဘြဲ႔ စာအုပ္မ်ားကို တအုပ္ျပီးတအုပ္ ပို႔ေပးခဲ့၍ ဖတ္ရႈျပီး
သဒၶါတရားမ်ား ပြားမ်ားခဲ့၏။ ဆရာႀကီးဦးသုခ၏ ဗုဒၶသမီးေတာ္မ်ားစာအုပ္ကို
ဖတ္ျပီးေသာအခါတြင္ ဗုဒၶ၏ရင္ႏွစ္ သမီးအစစ္ ျဖစ္ခ်င္လာမိပါ၏။ ေသာတာပန္ဟူေသာ
အဓိပၸါယ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ မသိေသးခဲ့ေသာ္လည္း သူေတာ္ေကာင္းျဖစ္မည္ဟု
မွန္းဆမိခဲ့၏။ အထင္ႀကီး၍ အားက်မိျပီး ေသာတာပန္ျဖစ္လိုေသာ ဆႏၵမ်ား
တဖြားဖြား ျဖစ္ေပၚခဲ့မိ၏။ သို႔ေသာ္ ငယ္ေသးသျဖင့္ မည္ကဲ့သို႔ က်င့္ရမည္ကို
မသိခဲ့ပါ။
ထိုအခ်ိန္ ထိုအခါက ၀ိပႆနာစခန္း က်င့္စဥ္မ်ား ေခတ္စားေသာအခါန္
မဟုတ္ခဲ့ပါ။ စိတ္ပုတီး စိပ္ၾကေသာ ေခတ္အခါျဖစ္ပါသည္။ အဘြားလုပ္သူက
စိတ္ပုတီးကို လက္ကမခ်၊ အျမဲရြတ္ဖတ္ျပီး စိတ္ပုတီးစိပ္ေနသည္ကို
ေတြ႔ခဲ့ရပါ၏။ ေျမးမ်ားကိုလည္း သမၺဳေဒၶဂါထာ၊ ေအာင္း-တရာ့ရွစ္ကြက္ ဂါထာ၊
ဂုဏ္ေတာ္ကိုးပါး စသည့္တရားစာမ်ားကို က်က္မွတ္ရန္ သင္ေပးခဲ့၏။ ရင္ထဲတြင္
သာသနာကိန္းေအာင္းေစရန္ အစပ်ိဳးမ်ိဳးေစ့ခ်ေပးခဲ့ေသာ အဘိုးအဘြားႏွင့္
မိဘႏွစ္ပါးတို႔၏ ေက်းဇူးမ်ားကား ဆပ္၍မကုန္ အနႏၲပါတကား။
အထက္တန္းေက်ာင္းသူအရြယ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါတြင္လည္း ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းအလိုက္ ခရစ္ယာန္သာသနာျပဳ ေက်ာင္းသူျဖစ္ခဲ့၍ တနဂၤေႏြေန႔မ်ားတြင္ ခရစ္ယာန္ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းကို တက္ခဲ့ရ၏။ ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းႏွင့္ စိမ္းစိမ္းကားကား ျဖစ္ခဲ့ရ၏။ ေလာကီေရးရာ ေခတ္ပညာႏွင့္ လံုးခ်ာလိုက္၍ေနခဲ့ရသျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ဟု အမည္ခံသာျဖစ္ခဲ့၏။ အစစ္ေတာ့ မျဖစ္ခဲ့ေသး။ ဗုဒၶတရား စာေပမ်ားကို နာယူသင္ၾကားခြင့္ အေျခအေန မရခဲ့ပါ။
ယခု မ်က္ေမွာက္ေခတ္တြင္ ျမန္မာျပည္အတြင္း ဗုဒၶသာသနာ လြန္စြာထြန္းကားေနပါသည္။ သီလရွင္ေက်ာင္းမ်ား၊ ပရိယတၱိ စာသင္တိုက္မ်ား၊ တကၠသိုလ္မ်ား၊ ထည္ထည္၀ါ၀ါႏွင့္ ထြန္းကား၍ေနေပျပီ။ သီလရွင္အ၀တ္အစားေလးေတြႏွင့္ ၾကည္ညိဳဘြယ္ေကာင္းေသာ သီလရွင္မ်ားကို ေတြ႔ရေသာအခါ အားက်မိ၏။ စိတ္ထဲတြင္ တသိမ့္သိမ့္တုန္ ပီတိအဟုန္မ်ား ျဖစ္ေပၚမိ၏။ ဗုဒၶဘာသာ ယဥ္ေက်းမႈသင္တန္းမ်ား၊ အဘိဓမၼာ ဋီကာေက်ာ္၊ ၀ိသုဒၶိမဂ္ စေသာ ဘာသာေရးသင္တန္းမ်ားလည္း စည္စည္ကားကား ေပၚထြန္းလာခဲ့ေပသည္။ သင္တန္းမ်ား တက္ခြင့္၊ သင္ၾကားနာယူခြင့္ ရခဲ့သျဖင့္ ေက်းဇူးတင္ထိုက္သူမ်ားအားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။
ပဋိပတၱိဘက္တြင္လည္း ၀ိပႆနာတရားစခန္းမ်ား ျမန္မာျပည္အႏွံ႔ ထြန္းကားေပၚေပါက္ခဲ့ေပျပီ။ သို႔ေသာ္လည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပည္ၾကည့္လိုက္ေတာ့---ဪ ေလာကီနယ္ပယ္ထဲမွာ ရုန္းလိုက္ ကန္လိုက္ လႈပ္ရွားေနလိုက္ရတာ ခႏၶာကိုယ္ဆိုတဲ့ ေလာင္စာႀကီးရွိေနေတာ့ မီးေတြ မီးေတြ ေလာဘမီး၊ ေဒါသမီး၊ ေမာဟမီးေတြ ဟုန္းဟုန္းေတာက္လို႔ပါလား။ ႀကိဳက္-ေလာဘ၊ မႀကိဳက္-ေဒါသေတြပြားလို႔ ဟိုေျပး ဒီေျပး ပင္ပန္းေမာဟိုက္ ပူေလာင္လိုက္တာပါလား။ ေလာကီစည္းစိမ္ ေလာကီေပ်ာ္ေမြ႔မႈေတြကိုလည္း ေမ့ေမ့ေမ်ာေမ်ာႀကီး ခံစားရင္း ဒုကၡကို သုခအစစ္ဟု ထင္ေနမိပါလား။ ကိုယ္ပိုင္မဟုတ္ေသာ အငွါးပစၥည္းမ်ား ပတ္ပတ္လည္၌ အကာေတြကို အႏွစ္လို႔ထင္၊ ေလာကီနယ္သား ပုထုဇဥ္ပီပီ ေမာဟတရားေတြ ဖံုးလႊမ္းေနလိုက္တာ။
ႏိုင္လိုမႈ၊ သာလိုမႈ၊ ယွဥ္ျပိဳင္မႈ၊ မာန၊ အတၱ၊ ဣႆာ၊ မစၧရိယ စေသာ လႈိင္းတပိုးေတြၾကားမွာ အႏွစ္သာရမရွိတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ႀကီး ဟိုလွိမ့္ ဒီလွိမ့္ ျမႇဳပ္လိုက္ ေပၚလိုက္ သံသရာပင္လယ္ထဲေမ်ာေနပါလား၊ သူႏိုင္ ကိုယ္ႏိုင္ မာနေတြျပိဳင္၊ အတၱေတြခိုင္ေနလိုက္ၾကတာ။ သံသရာကို ခ်ဲ႔ေစေသာ တဏွာ မာန ဒိ႒ိ တရားေတြနဲ႔ ရႈပ္ေထြးေပြလီ လူးလွိမ့္လို႔ ေနၾကပါလား။ ဒီၾကားထဲ ရွစ္ပါးေသာ ေလာကဓံတရား လႈိင္းတပိုးႀကီးမ်ားကလည္း မညႇာမတာ ရိုက္ခတ္ ႏွိပ္စက္ ေနၾကေသး၏။ လႈိင္းတံပိုးၾကား ျမႇဳပ္မသြားေအာင္ သတိေစာင့္ဖို႔ အေရးႀကီးသည္ အႏွစ္မရွိေသာခႏၶာမွ အႏွစ္ထုတ္ယူရမည္ မဟုတ္ပါေလာ။
ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ေရႊဥမင္ ဆရာေတာ္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက တဖြဖြ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့၏။ မီးလြတ္စားရန္၊ အ-သံုးလံုး ေၾကၾကရန္ ၾသ၀ါဒကို ၾကားေယာင္မိသည္။ မီးလြတ္စားရန္ ဆိုသည္မွာ-သစ္သီး သစ္ဖုေတြစားရံုႏွင့္ မီးမလြတ္ႏိုင္ဘူးေနာ္- ေလာဘမီး၊ ေဒါသမီး၊ ေမာဟမီး ဆိုတဲ့ မီးေတြလြတ္ေအာင္ စားႏိုင္မွ မီးလြတ္တယ္။
အထက္တန္းေက်ာင္းသူအရြယ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါတြင္လည္း ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းအလိုက္ ခရစ္ယာန္သာသနာျပဳ ေက်ာင္းသူျဖစ္ခဲ့၍ တနဂၤေႏြေန႔မ်ားတြင္ ခရစ္ယာန္ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းကို တက္ခဲ့ရ၏။ ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းႏွင့္ စိမ္းစိမ္းကားကား ျဖစ္ခဲ့ရ၏။ ေလာကီေရးရာ ေခတ္ပညာႏွင့္ လံုးခ်ာလိုက္၍ေနခဲ့ရသျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ဟု အမည္ခံသာျဖစ္ခဲ့၏။ အစစ္ေတာ့ မျဖစ္ခဲ့ေသး။ ဗုဒၶတရား စာေပမ်ားကို နာယူသင္ၾကားခြင့္ အေျခအေန မရခဲ့ပါ။
ယခု မ်က္ေမွာက္ေခတ္တြင္ ျမန္မာျပည္အတြင္း ဗုဒၶသာသနာ လြန္စြာထြန္းကားေနပါသည္။ သီလရွင္ေက်ာင္းမ်ား၊ ပရိယတၱိ စာသင္တိုက္မ်ား၊ တကၠသိုလ္မ်ား၊ ထည္ထည္၀ါ၀ါႏွင့္ ထြန္းကား၍ေနေပျပီ။ သီလရွင္အ၀တ္အစားေလးေတြႏွင့္ ၾကည္ညိဳဘြယ္ေကာင္းေသာ သီလရွင္မ်ားကို ေတြ႔ရေသာအခါ အားက်မိ၏။ စိတ္ထဲတြင္ တသိမ့္သိမ့္တုန္ ပီတိအဟုန္မ်ား ျဖစ္ေပၚမိ၏။ ဗုဒၶဘာသာ ယဥ္ေက်းမႈသင္တန္းမ်ား၊ အဘိဓမၼာ ဋီကာေက်ာ္၊ ၀ိသုဒၶိမဂ္ စေသာ ဘာသာေရးသင္တန္းမ်ားလည္း စည္စည္ကားကား ေပၚထြန္းလာခဲ့ေပသည္။ သင္တန္းမ်ား တက္ခြင့္၊ သင္ၾကားနာယူခြင့္ ရခဲ့သျဖင့္ ေက်းဇူးတင္ထိုက္သူမ်ားအားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။
ပဋိပတၱိဘက္တြင္လည္း ၀ိပႆနာတရားစခန္းမ်ား ျမန္မာျပည္အႏွံ႔ ထြန္းကားေပၚေပါက္ခဲ့ေပျပီ။ သို႔ေသာ္လည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပည္ၾကည့္လိုက္ေတာ့---ဪ ေလာကီနယ္ပယ္ထဲမွာ ရုန္းလိုက္ ကန္လိုက္ လႈပ္ရွားေနလိုက္ရတာ ခႏၶာကိုယ္ဆိုတဲ့ ေလာင္စာႀကီးရွိေနေတာ့ မီးေတြ မီးေတြ ေလာဘမီး၊ ေဒါသမီး၊ ေမာဟမီးေတြ ဟုန္းဟုန္းေတာက္လို႔ပါလား။ ႀကိဳက္-ေလာဘ၊ မႀကိဳက္-ေဒါသေတြပြားလို႔ ဟိုေျပး ဒီေျပး ပင္ပန္းေမာဟိုက္ ပူေလာင္လိုက္တာပါလား။ ေလာကီစည္းစိမ္ ေလာကီေပ်ာ္ေမြ႔မႈေတြကိုလည္း ေမ့ေမ့ေမ်ာေမ်ာႀကီး ခံစားရင္း ဒုကၡကို သုခအစစ္ဟု ထင္ေနမိပါလား။ ကိုယ္ပိုင္မဟုတ္ေသာ အငွါးပစၥည္းမ်ား ပတ္ပတ္လည္၌ အကာေတြကို အႏွစ္လို႔ထင္၊ ေလာကီနယ္သား ပုထုဇဥ္ပီပီ ေမာဟတရားေတြ ဖံုးလႊမ္းေနလိုက္တာ။
ႏိုင္လိုမႈ၊ သာလိုမႈ၊ ယွဥ္ျပိဳင္မႈ၊ မာန၊ အတၱ၊ ဣႆာ၊ မစၧရိယ စေသာ လႈိင္းတပိုးေတြၾကားမွာ အႏွစ္သာရမရွိတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ႀကီး ဟိုလွိမ့္ ဒီလွိမ့္ ျမႇဳပ္လိုက္ ေပၚလိုက္ သံသရာပင္လယ္ထဲေမ်ာေနပါလား၊ သူႏိုင္ ကိုယ္ႏိုင္ မာနေတြျပိဳင္၊ အတၱေတြခိုင္ေနလိုက္ၾကတာ။ သံသရာကို ခ်ဲ႔ေစေသာ တဏွာ မာန ဒိ႒ိ တရားေတြနဲ႔ ရႈပ္ေထြးေပြလီ လူးလွိမ့္လို႔ ေနၾကပါလား။ ဒီၾကားထဲ ရွစ္ပါးေသာ ေလာကဓံတရား လႈိင္းတပိုးႀကီးမ်ားကလည္း မညႇာမတာ ရိုက္ခတ္ ႏွိပ္စက္ ေနၾကေသး၏။ လႈိင္းတံပိုးၾကား ျမႇဳပ္မသြားေအာင္ သတိေစာင့္ဖို႔ အေရးႀကီးသည္ အႏွစ္မရွိေသာခႏၶာမွ အႏွစ္ထုတ္ယူရမည္ မဟုတ္ပါေလာ။
ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ေရႊဥမင္ ဆရာေတာ္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက တဖြဖြ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့၏။ မီးလြတ္စားရန္၊ အ-သံုးလံုး ေၾကၾကရန္ ၾသ၀ါဒကို ၾကားေယာင္မိသည္။ မီးလြတ္စားရန္ ဆိုသည္မွာ-သစ္သီး သစ္ဖုေတြစားရံုႏွင့္ မီးမလြတ္ႏိုင္ဘူးေနာ္- ေလာဘမီး၊ ေဒါသမီး၊ ေမာဟမီး ဆိုတဲ့ မီးေတြလြတ္ေအာင္ စားႏိုင္မွ မီးလြတ္တယ္။
အ-သံုးလံုး ေၾကရန္ဆိုတာကေတာ့- အေလာဘ၊ အေဒါသ၊ အေမာဟ ျဖစ္ဖို႔လိုသည္။ အေလာဘ-ဆိုသည္မွာ ေလာဘ၏ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ျပီး၊ လွဴဒါန္းေပးကမ္းျခင္း။ အေဒါသ-ဆိုသည္မွာ ေဒါသ၏ဆန္႔က်င္ဘက္ ေဒါသမျဖစ္ျခင္း၊ ေမတၱာမ်ားျခင္း။ အေမာဟ-ဆိုသည္မွာ ေမာဟ(မသိမႈ)၏ ဆန္႔က်င္ဘက္ သိျခင္း၊ ေတြေ၀မႈ မရွိျခင္း၊ ဉာဏ္ႏွင့္ သတိႏွင့္ ယွဥ္ေနျခင္း။ သိေအာင္ တရားဘာ၀နာ ရႈမွတ္ပြားမ်ားျခင္းတို႔ ျဖစ္ပါသည္။
က်င့္စဥ္ကေတာ့ ဘုရားရွင္ခ်ေပးခဲ့ေသာ သတိပ႒ာန္ ၀ိပႆနာက်င့္စဥ္ဆိုတာ ယခုေတာ့ သိရပါျပီ။ ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ အပါယ္ဒုကၡမွလြတ္ရန္ ႀကိဳးစား၍ က်င့္ရန္သာျဖစ္သည္။
ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ သဒၶမၼရံသီ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကလည္း-ေလးမ်ိဳး တားမရ သိသင့္လွ-သံသရာေဘးဆိုးႀကီးမွ လြတ္ေျမာက္ရာ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာသို႔သြားရန္ မဂၢင္လမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းႀကဖို႔ တိုက္တြန္းၾသ၀ါဒ ေပးထားေလသည္။ သူေတာ္ေကာင္းတို႔ရဲ႔ က်င့္စဥ္ မဂၢင္လမ္းကို မေလွ်ာက္ခဲ့လွ်င္ ဘုရားရွိခိုးတိုင္း ရလို၍ ဆုေတာင္းေနၾကေသာ မဂ္ ဖိုလ္ နိဗၺာန္၏ ရသကို မသိႏိုင္ေတာ့ေပ။ ဒီထက္မိုက္တဲ့သူ ဤေလာကႀကီးတြင္ ရွိေတာ့မည္မဟုတ္ပါ။ ဆုသာ တဖြဖြ ဖိေတာင္းေန၊ မက်င့္ပါက ရမည္မဟုတ္ပါ။ မအိုခင္ မနာခင္ မေသခင္ အခ်ိန္မီ ဉာဏ္ဦးရန္ အေရးႀကီးပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ လူ႔ဘ၀ရတုန္း အသက္ရွင္၍ေနတုန္း သူေတာ္ေကာင္းတရားမ်ား နာၾကားခြင့္ရခိုက္ သာသနာေတာ္ႀကီး ထြန္းကားခ်ိန္ႏွင့္ ႀကံဳႀကိဳက္တုန္းမွာ ဘုရားရွင္ ခင္းေပးထားေသာ မဂၢင္လမ္းကို ေလွ်ာက္ရန္သာ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ မအိုရာ မနာရာ မေသရာ ျမတ္နိဗၺာန္သို႔ မေလွ်ာက္လွမ္းလိုက္ပါက ေရႊခြက္ႏွင့္ လြဲခဲ့ရေသာ ရြဲကုန္သည္ကဲ့သို႔ အရႈံးႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရ၍ ပူပန္ဒုကၡႏွင့္ ႀကံဳေတြ႔ရဦးမွာ ျဖစ္ပါသည္။
သို႔ျဖစ္ပါ၍ ေျခလွမ္းမ်ားက ေရႊခြက္ႏွင့္တူေသာ မဂ္ ဖိုလ္ နိဗၺာန္ကို လက္ထဲသို႔ ထည့္ေပးေနေသာ ၀ိပႆနာက်င့္စဥ္ျဖင့္ တလွမ္းခ်င္း တလွမ္းခ်င္း သတိ-ဦးစီး၍ ေလွ်ာက္လွမ္းရင္း အပါယ္ဒုကၡကင္းေ၀းရာ ေအးျငိမ္းရာ အရိယာစခန္းသို႔ ေျခဦးလွည့္ၾကစို႔လား။
ဘုရားရွိခိုးတိုင္း တဖြဖြ ေတာင္းေနၾကေသာ မဂ္ ဖိုလ္ နိဗၺာန္ကို ေရာက္ရပါလို၏ဟု ဆိုသည့္ဆုႏွင့္ ျပည့္စံုေစရန္ က်င့္ၾကံအားထုတ္ ပြားမ်ားၾကပါစို႔။
ဤလူ႔တို႔ေဘာင္တြင္ ကိေလသာေမွာင္ခြင္း၍ တရားလင္းေရာင္ ထိန္ေျပာင္၀င္းျပီး ေအးျငိမ္းၾကပါေစဟု ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔သလ်က္-----
( ပါေမာကၡ ေဒါက္တာ တင္တင္ေအာင္ )
( စရဏ မဂၢဇင္း-၂၀၀၄-ၾသဂုတ္ )
