ဘာေတြေပးခဲ႔မွာလဲ
တစ္ခါက နတ္သားတစ္ေယာက္က ဘုရားရွင္ကို ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထားသည္၊ “ ျမတ္စြာဘုရား …..ခြန္အားကို လွဴခ်င္ပါတယ္၊ ဘာကိုေပးလွဴရပါမလဲ ၊ အဆင္းကို ေပးလွဴခ်င္ပါတယ္၊ ဘာကိုေပးလွဴရပါမလဲ ၊ မ်က္စိအလင္းကို ေပးလွဴခ်င္ပါတယ္ ၊ ဘာကိုေပးလွဴရပါမလဲ ၊ ခ်မ္းသာသုခကုိ ေပးလွဴခ်င္ပါတယ္ ၊ ဘာကိုေပးလွဴရပါမလဲ ဆိုခဲ႔တဲ႔ အရာအားလုံးကို ေပးလွဴခ်င္ပါတယ္ ဘာကိုေပးလွဴရပါမလဲ “
ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားက “ ခြန္အားကိုေပးလွဴခ်င္လွ်င္ အစားအစာကို ေပးလွဴရမည္။ ရုပ္အဆင္းကုိ ေပးလွဴခ်င္လွ်င္ အ၀တ္အထည္ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ကို ေပးလွဴရမည္၊ မ်က္စိအလင္းကို ေပးလွဴခ်င္လွ်င္ မီးစသည္ အလင္းေရာင္ကို ေပးလွဴရမည္ ၊ ခ်မ္းသာသုခကို ေပးလွဴခ်င္လွ်င္ သြားလာစရာယာဥ္ကို ေပးလွဴရမည္ ၊ ဆိုခဲ႔သည္႔ ေကာင္းက်ဳိးေလးမ်ဳိးလုံးကို တစ္ၿပဳိင္နက္တည္း ေပးလွဴခ်င္လွ်င္ အေဆာက္အအုံကုိ ေပးလွဴရမည္။နိဗၺာန္ကို ေပးလွဴခ်င္လွ်င္ တရားဓမၼကို ေပးလွဴရမည္ “ ဟု ကိ`ံဒဒသုတၱန္၌ မိန္႔ခဲ႔သည္။
သတၱေလာကႀကီးသည္ အေပးအယူနွင္႔ တည္ေဆာက္ထားျခင္းျဖစ္သည္၊ ရာသီဥတုသည္ အေအးအပူမွ်ဖို႔လိုသည္၊ လူ႔၀န္းက်င္လူ႔ေလာကမွာလည္း အေပးအယူမွ်ဖို႔လုိသည္ ၊ အနိမ္႔ဆုံးအဆင္႔ အေပးအယူမွ်ေနၾကရမည္၊ ပုထုဇဥ္အမ်ားစုမွာ အတၱက ျပ႒ာန္းေလေတာ႔ မိမိက အယူကိစၥသာပုိ၍ ယူခ်င္ၾကသည္။အေပးကိစၥတြင္ ပို၍ မေပးခ်င္ၾက ၊ လူသားသတၱ၀ါေတြၾကားျပႆနာေတြမ်ားျပားေနရျခင္းသည္ အေပးအယူမမွ်တျခင္းက ျမစ္ဖ်ားခံသည္၊အေပးအယူမွ်တေနလွ်င္ မည္သည္႔ျပႆနာမွ် ျဖစ္ေပၚလာစရာ အေၾကာင္း မရွိ။
လူသား၏ အေျခံက်င္႔၀တ္က တစ္ခုခုကို ယူခ်င္လွ်င္ တစ္ခုခုကို ေပးရမည္ဟု သိရွိလက္ခံဖို႔ျဖစ္သည္ ၊ မည္သည္႔အရာကုိမွ် အေခ်ာင္ မလိုခ်င္ရ ၊ အေခ်ာင္လိုခ်င္သူသည္ အေခ်ာင္သမားသာျဖစ္မည္၊ မည္သည္႔ အရာကိုမွ် အလကားမယူခ်င္ရ ၊ အလကား ယူခ်င္သူသည္ အလကား လူသာျဖစ္မည္ ၊ အေခ်ာင္ယူေနသူသည္ အလကားယူေနသူေတြရွိခဲ႔လွ်င္လည္း ထိုသူတို႔သည္ အေခ်ာင္သမား အလကားလူသာ ျဖစ္မည္၊ လူ႔ေဘာင္လူ႔ေလာကကို လက္ေဆာင္ေပးျခင္း ၊ ပူေဇာ္ပသျခင္းစသည္တို႔ကား ျခြင္းခ်က္ဟု နားလည္ရပါမည္။ ဒါကေတာ႔ ရသင္႔ရထိုက္လုိ႔ ရျခင္းဟု ဆိုရမည္။
ကုိယ္က ဘာမွ် မေပးဘဲနွင္႔ ဘာမွ်မယူခ်င္ရ ၊ ပစၥည္းတစ္ခုခုကို ေကာက္ရထားလွ်င္ေသာ္မွ ပိုင္ရွင္ရွိလွ်င္ ပိုင္ရွင္ေတြ႔က ျပန္ေပးရမည္ ၊ ပစၥည္းတစ္ခု ေခတၱငွားရမ္းသုံးလွ်င္ အခ်ိန္တန္က ျပန္ေပးရမည္။ယခုေခတ္မွာ ေခ်းငွားသုံးၿပီး ျပန္မေပးသူေတြ ၊ ေၾကြးယူၿပီး ေၾကြးျပန္မဆပ္တာေတြ မ်ားမ်ားလာသည္ဟု ဂ်ာနယ္တစ္ခုမွာ ဖတ္လိုက္ရသည္ ၊ ဘာလို႔ ျပန္မေပးခ်င္ရတာလဲ ၊ ေပးစရာ မရွိလုိ႔ ၊မေပးနိုင္လို႔ မေပးတာလား ၊ မေပးခ်င္လို႔ကို မေပးတာလား ။
လူတိုင္းမွာ ထားရွိရမည္႔ သေဘာ ထားသုံးခုရွိသည္၊
နံပါတ္တစ္- ကုိယ္က ဘာမွ်မေပးနိုင္ဘဲနွင္႔ သူတစ္ပါးဆီက ဘာကိုမွ်အလကားမယူခ်င္ရ ၊ အေခ်ာင္မယူခ်င္ရ ၊ နံပါတ္ နွစ္ – လူခပ္သိမ္းနွင္႔ အေပးအယူမွ်ရမည္ ၊ မွ်ေအာင္လုပ္ရမည္ ၊ နံပါတ္ သုံး – တတ္နိုင္လွ်င္ ကိုယ္က အေပးဘက္က သာေနရမည္၊အေပးဘက္မွာသာ ရွိေစရမည္ ၊ ဤသုံးခ်က္ကို သေဘာေပါက္လိုက္နာလွ်င္ လူသည္လူကို ေနွာင္႔ယွက္မည္႔သူမျဖစ္နိုင္ေတာ႔ ၊ကူညီမည္႔သူသာ ျဖစ္လိမ္႔မည္ ၊လူကုိ ဒုကၡေပးမည္႔သူ မျဖစ္နိုင္ေတာ႔ ၊ သုခေပးမည္႔သူသာျဖစ္ လိမ္႔မည္။
လူသည္ ပထမေတာ႔ ယူရသည္။ေနာက္ေတာ႔ ျပန္ေပးရသည္ ၊ယူျခင္း ၏ အဓိပၸါယ္က ျပန္ေပးဖို႔အတြက္ ယူျခင္းျဖစ္သည္ ၊ ေပးနိုင္ေအာင္လို႔ ေပးစရာ ရွိဖို႔ ယူျခင္း ျဖစ္သည္။သားသမီးသည္ မိဘထံက ယူရသည္၊လူငယ္သည္ လူႀကီးထံက ယူရသည္ ၊ ကိုယ္က မိဘျဖစ္သည္႔အခါ ျပန္ေပးရသည္ ၊ ဆရာျဖစ္သည္႔အခါ ျပန္ေပးရသည္ ၊ လူႀကီး ျဖစ္သည္႔ အခါ ျပန္ေပးရသည္၊ ပထမေပးစရာရွိဖုိ႔ ၊ ေပးႏိုင္ေအာင္လို႔ ယူထားၾကရသည္ ။ ဒုတိယ ကိုယ္က ေပးသည္႔ အလွည္႔ေရာက္ေတာ႔ ျပန္ေပးၾကရသည္။ လူသား မ်ဳိးႏြယ္က ထိုသုိ႔ အယူအေပး ၊ အေပးအယူနွင္႔ ဆက္စပ္ရွင္သန္လာခဲ႔ၾကရသည္။
ပုတၱသုတၱန္၌ မိဘတို႔၏ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ငါးပါး ဘုရားရွင္မိန႔္ၾကားေတာ္မူသည္႔ ငါတို႔ ျပဳစု ေစာင္႔ေရွာက္ထားေသာ သား သမီးေတြက ငါတို႔အသက္ႀကီးရင္႔ေသာ အခါ ျပန္လည္၍ ေစာင္႔ေရွာက္ၾကလိမ္႔မည္။ ငါတို႔၏ ကိစၥႀကီးငယ္အသြယ္သြယ္ကို ေဆာင္ရြက္ၾကလိမ္႔မည္ ၊ ငါတို႔ ၏ မ်ဳိးႏြယ္ကို ရွည္ၾကာေအာင္ ေစာင္႔လိမ္႔မည္ ၊ ငါတုိ႔၏ အေမြကို လည္း ခံယူရစ္လိမ္႔မည္၊ ငါတို႔ကြယ္လြန္ေသာ အခါ ေကာင္းမႈျပဳ၍ အမွ်အတန္းေပးေ၀ၾကလိမ္႔မည္ ။ မိဘတိုင္းက သား သမီးတို႔အေပၚထိုသို႔ ေမွ်ာ္လင္႔ထားၾကသည္ဟု ဆိုသည္။မိဘတို႔သည္ စုန္ေရဟု ဆိုေသာ္လည္း အဆန္ကို လုံး၀ ေမွ်ာ္လင္႔မထားသည္ေတာ႔ မဟုတ္ေခ်။
အထက္ပါ မိဘတို႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ငါးပါးကိုပဲ “ ေကၽြးေမြးမပ်က္ ၊ ေဆာင္ရြက္စီမံ ၊ ေမြခံထိုက္ေစ ၊ လွဴမွ်ေ၀၍ ၊ ေစာင္႔ေလမ်ဳိးႏြယ္ ၊ ၀တ္ငါးသြယ္ ၊က်င္႔ဖြယ္သားတို႔တာ “ ဟု သားသမီး၀တၱရားငါးပါးအေနနွင္႔ ျမန္မာတို႔ နားလည္ထားၾကသည္။
ငယ္စဥ္က မိဘတို႔ ထံက အစစအရာရာ အားလုံးယူခဲ႔ေသာ သားသမီးတို႔သည္ ႀကီးရင္႔ေသာ အခါ မိဘတို႔ကုိ ျပဳစုေပးၾကသည္။ မိဘတို႔၏ ကိစၥ၀ိစၥဟူသမွ်ကို ေဆာင္ရြက္ေပးၾကသည္။မိဘတို႔၏ မ်ဳိးႏြယ္ကို ေစာင္႔ေရွာက္ေပးၾကသည္။မိဘတို႔၏ ေကာင္းေမြ ၊ ဆိုးေမြ ၊ေလာကီ အေမြ ၊ ေလာကုတၱရာ အေမြကုိ လည္း ခံယူေပးၾကသည္၊မိဘေတြ ကြယ္လြန္သည္႔အခါကုသုိလ္ေကာင္း မႈ ျပဳၿပီး အမွ်အတန္းေတြ ေပးၾကသည္၊ ထိုသုိ႔ မိဘေတြကို ေပးရင္းနွင္႔ သားသမီးေတြကိုလည္း ေပးၾကရျပန္သည္။
ေၾကြးေဟာင္းဆပ္ျခင္း ၊ ေၾကြးသစ္ခ်ျခင္း ၊ ေရႊအိုးျမွဳပ္ျခင္း ဆိုေသာ အေလာင္းေတာ္ ေကဒါရေက်းမင္း မိန္႔ၾကားခဲ႔သည္႔ လူ႔ေလာက၀ယ္ က်င္႔ဖြယ္သုံးျဖာကို ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တိုင္းနားလည္ၾကသည္။ က်င္႔သုံးၾကသည္။ မိမိတို႔ သည္ ကိုယ္နီးစပ္ရာ ၊ ကိုယ္လက္လွမ္းမီရာ ၊ ကိုယ္တာ၀န္ရွိရာတို႔အား ေပးသင္႔ေပးထိုက္သည္ကုိ စြမ္းနိုင္သေလာက္၊ ေပးနိုင္သေလာက္ေပးတာေတာ႔ ေပး ေနၾကရမည္ ၊စားစရာ ၊ ၀တ္စရာ ၊ ေနစရာ ထိုင္စရာ ေဆး၀ါးဓာတ္စာ ၊ အတတ္ပညာ၊ အသိပညာ ၊ ဗဟုသုတလိုအပ္ရာရာ ကိုယ္စြမ္းနိုင္ရာ ကိုယ္တတ္နိုင္ရာ ေပးေနၾကရမည္။
ေပးဟူေသာ ကိစၥ၌ ေပးေကာင္းတာနွင္႔ မေပးေကာင္းတာကို ခြဲျခား၍ နားလည္ထားသင္႔သည္။ကူညီျခင္းနွင္႔ ေနွာင္႔ယွက္ျခင္း နွစ္မ်ဳိးအနက္ အကူအညီသာ ေပးေကာင္းသည္။ အေနွာင္႔ အယွက္ကား မေပးေကာင္း ၊မည္သုိ႔ေသာ အခါမွ် မည္သူကိုမွ် မည္သုိ႔ေသာ အေၾကာင္းနွင္႔ မွ် တစ္ဖက္သားကုိ အေနွာင္႔အယွက္ မျဖစ္ေစရ ၊ေစတနာနွင္႔ပဲ ျဖစ္ေစ ၊ ေ၀ဒနာနွင္႔ပဲ ျဖစ္ေစ မိမိေၾကာင္႔ မည္သူမွ် စိတ္အေနွာင္႔အယွက္ ေလးေသာ္မွ် မျဖစ္ေစရ ၊ဒါအေျခခံအက် ဆုံးလူ႔ယဥ္ေက်းမႈ ၊ လူ႔က်င္႔၀တ္ျဖစ္သည္။
လူတခ်ဳိ႕ က အၾကံဥာဏ္အလြန္ေပးခ်င္သည္။ မေတာင္းဘဲနွင္႔ မေပးသင္႔သည္အထဲမွာ အႀကံေပးျခင္း ၊ ေလာကြတ္လုပ္ျခင္းကလည္း တစ္ခါတစ္ခါ သူ႔အတြက္ အေနွာင္႔ အယွက္ ျဖစ္တတ္သည္။
ဒုကၡေပးျခင္းနွင္႔ သုခေပးျခင္း နွစ္ခုအနက္ သုခကိုသာေပးရမည္။ဒုကၡကို မေပးရ ၊ မေပးေကာင္း ၊မိမိ ၏ ကံသုံးပါး ပေယာဂေၾကာင္႔ မည္သူမွ် ဒုကၡမျဖစ္ေစနွင္႔ ၊ ဒုကၡမေရာက္ ေစနွင္႔ ၊ေစတနာနွင္႔ပဲ ျဖစ္ေစ ၊ေ၀ဒနာ နွင္႔ပဲ ျဖစ္ေစ ၊ တိုက္ရုိက္ပဲ ျဖစ္ေစ ၊သြယ္၀ိုက္၍ ျဖစ္ေစ မိမိေၾကာင္႔ သူတစ္ဖက္သား မည္သုိ႔ေသာ အေၾကာင္းေၾကာင္႔ မွ် ဒုကၡမေရာက္ေစရ ၊မိမိက လူမိုက္မဟုတ္ေသာ္မွ လူမိုက္အား ေပးအလုပ္မ်ဳိး မလုပ္ရ ၊ မုသားနွင္႔ သစၥာနွစ္ခုမွာ ၾကားေနဟူ၍ မရွိ ၊ သစၥာတရားကို ေမာ္၍ မၾကည္႔ရဲလွ်င္ မုသားအရိပ္ခိုသည္နွင္႔ ဘာမွ် မထူးျခား ။
ကုသိုလ္နွင္႔ အကုသုိလ္ နွစ္မ်ဳိးရွိသည္႔အနက္ ကုသုိလ္သာေပးေကာင္းသည္ ၊ အကုသုိလ္ကို မေပးေကာင္း ၊ အကုသုိလ္ေပးျခင္းသည္ ငရဲေပးျခင္းျဖစ္သည္ ။ ထို႔ေၾကာင္႔ မိမိေၾကာင္႔ သူတစ္ဖက္သားအကုသုိလ္ မျဖစ္ေစနွင္႔ ၊ ငရဲ မေရာက္ ေစနွင္႔၊ လြမ္းစရာနွင္႔ နာစရာ နွစ္မ်ဳိးရွိသည္႔အနက္ လြမ္းစရာသာေပးရမည္ ၊နာစရာကို မေပးေကာင္း ၊ နာစရာကို မေပးရ ။
သူသူငါငါ အမ်ားစုက ယူခ်င္စိတ္ ရခ်င္စိတ္သာ မ်ားေနသည္ ၊ အေပးကိစၥ၌ ေပးေကာင္း မေပးေကာင္းရွိသလို အယူကိစၥမွာလည္း ယူေကာင္း မယူေကာင္း ဟူ၍ ရွိသည္။ ကုသိုလ္ကိုသာယူရမည္၊ အကုသိုလ္က မယူေကာင္း ၊မိမိတို႔ တစ္သက္လုံး သူမ်ားကို ဘာေတြေပးခဲ႔သလဲ ၊ ေပးေကာင္းတာေတြလား ၊ မေပးေကာင္းတာေတြလား ၊ ေပးေကာင္းတာေတြ ေပးခဲ႔လွ်င္ မိမိတို႔လည္း ယူေကာင္းတာေတြ ယူသြားရလိမ္႔မည္ ၊မေပးေကာင္းတာေတြ ေပးခဲ႔လွ်င္ မိမိတို႔လည္း မယူေကာင္းတာေတြ ယူသြားရလိမ္႔မည္။ ဒါက ေသခ်ာသည္။
ေအာင္ျမင္မႈဟူေသာ သေဘာကို သုံးသပ္ၾကည္႔ရာ၌ ေအာင္ျမင္မႈဟူသည္ အယူေပၚ၌ မတည္ ၊ အေပးေပၚ၌သာ တည္သည္ ။ ထုိအေပးက လည္း ေပးသင္႔ေပးထိုက္တာေတြကို ေပးျခင္းျဖစ္သည္။ ေပးေကာင္းတာေတြကို ေပးျခင္းျဖစ္သည္။မိမိတို႔ဘာေတြ ေပးခဲ႔မွာလည္း ၊ ဘာေတြ ယူသြားမွာလဲ ၊စဥ္းစားဖို႔ အခ်ိန္ရွိပါေသးသည္။
အရွင္သံ၀ရာလကၤာရ (ဓမၼပိယဆရာေတာ္)
