အတိတ္ေႂကြး
မႏၲေလးကို ရန္ကုန္ေလာက္ ပူတယ္လို႔ မခံစားရပါ။ ႏွစ္၀က္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ျပန္မေရာက္တဲ႔ မႏၲေလးကို ေဟာေျပာပြဲႏွစ္ခု အတြက္ျပန္ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ ၂၀၀၉ ဇြန္လရဲ႕ေဟာေျပာပြဲမွာ Crown
Education က ကို၀င္းလြင္ဦး မိတ္ဆက္ေပးလို႔ ေဒါက္တာေဇာ္၀ိတ္ဆိုတဲ႔ နကၡတ္ဆရာတဦးနဲ႔ သိကြၽမ္း ခဲ့ရၿပီး ကိုယ့္ဇာတာကိုယ္ စစ္ေဆးျဖစ္ခဲ့တယ္။
အရင္တုန္းက အနာဂတ္ေဟာပညာရပ္ေတြကို ဘေမာင္တို႔ လံုး၀ယံုၾကည္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ သူ မ်ားဆီကပိုက္ဆံကို အယံုသြင္းၿပီးယူေနၾကတဲ့ သူေတြလို႔ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး ေျပာပစ္ခဲ့ဖူးတယ္။
ေလာကႀကီးဟာ ႐ိုးစင္းၿပီး ဆန္းၾကယ္ပါတယ္။
မယံုၾကည္လြန္းတဲ့ သူေတြကို ယံုၾကည္လာေအာင္ တိုက္ဆိုင္မႈေတြ ဖန္တီးေပးတတ္တယ္။ ဘ၀တခုက်ဆံုးၿပီး
ေလာကႀကီးဟာ မတရားပါဘူးဆိုတဲ့သူေတြကို
ေအာင္ျမင္မႈေတြေပးတတ္ၿပီး "ငါမွတပါး အျခားမရွိ"
ဆိုတဲ့ လက္မေထာင္တတ္ၾကသူေတြကိုလဲ"ဆံုး႐ႈံးမႈနဲ႔ဒုကၡ" ဆိုတာဘာလဲလို႔သိေအာင္ မိတ္ဆက္ ေပးတတ္ျပန္ပါတယ္။
နည္းနည္းမွမယံုတတ္ခဲ႔တဲ႔
ဘေမာင္ကို တိုက္ဆိုင္မႈေတြ အႀကိမ္မ်ားမ်ားေပးလိုက္ေတာ့ ယံုရမလို၊ မယံု
ရမလိုျဖစ္သြားတယ္။ ဘာေၾကာင့္မ႔ို သူတို႔တေတြ အနာဂတ္ကို အေဟာထုတ္ႏိုင္ၾကတာလဲ။
အတိတ္က အက်ဳိးေပးေတြကို လက္၀ါးျပင္မွာ သဘာ၀ကေရးျခစ္လႊတ္လိုက္တယ္။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္
လကၡဏာအေရးအေၾကာင္း လံုး၀မတူၾကဘူး။ သိပ္ထူးဆန္းတယ္။ ပိုၿပီးသိမ္ေမြ႔နက္နဲတဲ့
နကၡတ္ေဗဒပညာဆိုရင္လဲ ကိုယ့္ေမြးဖြားခ်ိန္၊ ေမြးဖြားရာအရပ္၊ ေမြးတဲ့ေန႔ေတြကိုလိုက္ၿပီး အတိတ္၊ အနာဂတ္ေတြကို
ေျပာလို႔ရျပန္တယ္။ အဲဒီ အက်ဳိးေပးေတြကို ေျပာလို႔ရေအာင္ကို အဲဒီလူက အဲဒီေနရာ၊ အဲဒီအခ်ိန္၊
အဲဒီေန႔ရက္မွာကို ေမြးလာခဲ့ရတာ။
သည္ပညာကိုစၿပီး ေဖာ္ထုတ္ခဲ့တဲ့သူေတြ အေတာ္ခ်ီးက်ဴးဖို႔ေကာင္းၾကတယ္။
သည္ေန႔ကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ တိုးတက္လွပါတယ္၊ သိပၸံပညာအေျခခံတယ္ဆိုတဲ့ အေမရိကန္သမၼတေတြေတာင္ သည္ပညာကို
မလြန္ဆန္ၾကေတာ့ဘူးဆိုေတာ႔ မယံုရင္ ကိုယ္ပဲ အ႐ူးျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။ Nasa ဆိုတဲ့ အဖြဲ႔ ႀကီးေတာင္ အဲဒီနကၡတၱပညာကို တပိုင္းတစ အသံုးခ်ေနတာပဲ။
တခုပဲရွိတယ္။ ယံုေတာ့ယံု၊ "ပံု" မပစ္ဖို႔ဘဲ လိုတယ္။
ဟင္းေကာင္းေလးစားရေတာ့
သူငယ္ခ်င္းေတြကိုသတိရသလိုပဲ နီးစပ္ရာလူေတြကို ေဒါက္တာ ေဇာ္
၀ိတ္ဆီ လႊတ္ေပးတတ္တယ္။ လူေတြဟာ ကိုယ့္ကံၾကမၼာကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလာက္ေတာ့
သိထားသင့္ၾက
တယ္။ ႏို႔မို႔ရင္ "ဆူး" မွန္းမသိ၊ "ဆု "မွန္းမသိ။ ခုတ္ရာ
တျခား၊ ရွရာတလြဲ ျဖစ္တတ္လို႔။ အတိတ္မွာ ဘေမာင္ ကိုယ္တိုင္ၾကံဳဖူးတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိခဲ့တယ္။ အလုပ္လုပ္ရင္
တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္၊ အပင္ပန္းခံၿပီး ကိုယ္စြမ္း၊ ဥာဏ္စြမ္းနဲ႔ အင္ျပည့္အားျပည့္လုပ္တတ္တာ ဘေမာင္ရဲ႕သဘာ၀။
ကံကေလးေကာင္းတဲ့အခါ ပိုၿပီးတိုး တက္တတ္ေပမဲ့ အညံ့ထဲေရာက္တဲ႔အခါ ကြဲ ေရာ။ အညံ့ကာလ မွန္း၊ အေကာင္းကာလ မွန္းမသိဘဲ ထပ္ႀကိဳးစားရင္ ထပ္ၿပီးဆံုး႐ႈံးတာနဲ႔ပဲ ၾကံဳရတတ္တာကို
ေနာက္ေတာ့သိလာတယ္။
မလိုအပ္ဘဲ အင္အား မသံုးေစခ်င္ဘူး။ အက်ဳိးမရွိဘဲ မႀကိဳးစားေစခ်င္ဘူး။ ဘ၀မွာလက္က်န္ကာလက နည္းနည္းလာၿပီဆိုေတာ့
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ေဟာေျပာပြဲေတြမွာ
ေဆြးေႏြးတတ္တဲ့ ¡¥စီမံခန္႔ခြဲမႈ¡¦ ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္မွာေကာင္းေကာင္း
ျပန္ သံုးတတ္လာ
တယ္။ အရင္က ျမင္ရတဲ့႐ုပ္၀တၳဳေတြအေပၚမွာ တြက္ခ်က္တဲ့ စီမံခန္႔ခြဲမႈ၊
အခုျမင္ရတာေတြေရာ၊ မျမင္ရတာေတြေရာကိုပါ ထည့္သြင္းတြက္ခ်က္တတ္လာတဲ့ စီမံခန္႔ခြဲမႈ။ အဲဒီအေလ့အက်င့္ကေလးရလာေတာ့
ပိုၿပီးအက်ဳိ းရွိလာတာ သတိထားမိတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ ေခတ္ပညာေတြ
အမ်ားႀကီးတတ္ထားတဲ့သူ။ လက္ေတြ႔လုပ္ငန္းေတြ အမ်ားႀကီးလုပ္ေနတဲ့သူက
သည္ "အက္ေဆး" မ်ဳိးေရးသင့္ပါတယ္ေလလို႔ ယူဆၿပီးေရးပစ္လိုက္ရပါေတာ့တယ္။
က်င့္၀တ္ပိုင္းကို ျပန္စဥ္း စားရေသးတယ္။ တခါတေလ ေစတနာကလြန္ၿပီး က်င့္၀တ္ကို
ဖာက္ဖ်က္မွန္းမသိ
ေဖာက္ဖ်က္မိတာေတြက လဲရွိတတ္ေသးတာကိုး။ ေဗဒင္ဆရာတဦးဆီက အက်ဳိးရလဒ္တခုကိုယူၿပီး သူ႔အေၾကာင္းေရးရင္ေတာ့
က်င့္၀တ္ နဲ႔ညီမွာ မဟုတ္ဘူး။
အခုဟာက အဲဒါမ်ဳိးေတြမရွိတဲ့အျပင္ ကိုယ္ေရးမွန္းေတာင္
သူသိဦးမွာ မဟုတ္ေသးဘူး။
ပညာရပ္အမွန္ကို မေတြ႔ေသးဘဲ စမ္းတ၀ါး၀ါးျဖစ္ေနသူေတြအတြက္ ကူညီရာေရာက္မယ္လို႔ ယူဆလို႔
ေရးလိုက္တာ။
ဆရာ႔နာမည္က ေဒါက္တာေဇာ္၀ိတ္၊
တိ-ေမြးကု ဆရာ၀န္၊ နန္းေရွ႕၊ အႏွိပ္ေတာ္ရပ္ကြက္၊ ရန္ကင္း
လမ္းမွာေနတယ္။ ခပ္႐ိုး႐ိုး၊ ခပ္ေအးေအးနဲ႔ ပညာမာန၊ အသက္မာန မရွိတဲ့သူ။
ဘေမာင္နဲ႔ ကိုက္တယ္။ သူ႔ဖုန္း က(၀၉-၂၀၀၉၀ ၇၀)၊ (၀၂-၇၁၀၉၀)။ အေနေအးေပမယ့္ ေဟာခ်က္ကျပင္းတယ္။
ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး မရွိဘူး။ မျဖစ္ ဘူးဆို မျဖစ္ဘူး။ ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ ျဖစ္မယ္ပဲ။ လက္ညႇိဳးတေခ်ာင္းပဲ
ေထာင္တယ္။ ႏွစ္ေခ်ာင္း မေထာင္ဘူး။ သူ႔အားသာခ်က္က ဆက္ၿပီးေလ႔လာဆဲ၊ သုေတသနလုပ္ဆဲ၊ ႀကိဳးစားဆဲပဲ။ ပညာကိုရပ္မထားဘူး၊
အခ်ိန္နဲ႔အမွ်ေလ႔လာေနတယ္။ ေတာင္းဆိုမႈ ဘာမွမရွိရွာတဲ့သူ၊ သူ႔ေဟာခ်က္မွန္လြန္းေတာ့
ဘေမာင္ရဲ႕မိတ္ေဆြေတြကို ဖုန္းနံပါတ္ေပး Mail ဖြင္႔ၿပီး ဘေမာင္ကပဲ အကုန္အက်ခံ၊ အလကားအက်ဳိးေဆာင္ေပးေနတာ။
သည္တေခါက္သူ႔ေဟာခ်က္ေတြကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာတလံုး လက္ေဆာင္ေပးျဖစ္ရတဲ့အထိ
ျဖစ္သြားတယ္။ မွန္ဆို သူက ပညာအစံုသံုးတာကိုး။
နကၡတ္ရဲ႕အားသာခ်က္၊ အားနည္းခ်က္ကို သူက သိတယ္။ အဲသလိုပဲ လကၡဏာ၊ ျမန္မာ့ေရွး႐ိုးတြက္ကိန္းေတြနဲ႔ သေရာဓရေတြရဲ႕အားသာခ်က္၊
အားနည္းခ်က္ေတြကိုလဲ သူကသိထားျပန္တယ္။ ပညာရပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ ခ်ိန္ညႇိၿပီးမွ ေနာက္ဆံုးအပိုင္ေဟာတာဆိုေတာ့
သူ႔ေဟာခ်က္ေတြက အေတာ္စူးစူးရွရွ ထိေတာ့တာေပါ့။ ဘေမာင္အေမကို ၾသဂုတ္လနဲ႔
ႏို၀င္ဘာလအတြင္း က်န္းမာေရး သတိထားပါတဲ့။ ၾသဂုတ္လ ၁၀ရက္မွာ အေမေလျဖတ္သြားတယ္။ ဘယ္ဘက္တျခမ္းလံုး
လႈပ္မရ၊ စကားမေျပာ၊ အစာမစားေတာ့ဘူး။ တျဖည္းျဖည္း အဆိုးဘက္ေရာက္လာတယ္။
ဆရာက ျပန္ေကာင္းလာမယ္တဲ့။
အဆိုးႀကီးကေန ျပန္ေကာင္းလာပါတယ္။ ပညာေရးမွာ ပါရဂူဘြဲ႕ထပ္ရမယ္တဲ့။ "မျဖစ္ႏိုင္ဘူး" လို႔ဘေမာင္က ခါးခါးသီးသီးျငင္းလိုက္တယ္။" ေစာင့္ၾကည့္ပါဦး ဆရာရယ္" လို႔သူကတုံ႔ျပန္တယ္။
အက်ဳိးအေၾကာင္းေတြ ဆီေလ်ာ္သြားၿပီးေနာက္တခု
ထပ္ရဖို႔ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ လုပ္ငန္းေတြ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ေနရာက၀င္လာလိမ့္မယ္လို႔
ေျပာျပန္တယ္။ ဘေမာင္စီမံကိန္းဆြဲထားတာက ၂၀၁၁ ေနာက္ပိုင္းမွ။ သူေျပာတဲ့အတိုင္း၂၀၀၉
ကတည္းက၀င္လာတယ္။ အခု သူ႔အေဟာအရထိုင္ပဲေနပါ၊ လုပ္ငန္းက လိုက္လာပါလိမ့္မယ္တဲ့။
ဟုတ္သလိုလိုပဲ။ ႏွစ္မ်ားစြာကြဲသြားတဲ့ ျပည္ပကလုပ္ငန္းေဖာ္ေတြ ျပန္ေရာက္လာတယ္။
ေနာက္တခု ရွိေသးတယ္။
သိေပမဲ့ မလုပ္ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့အလုပ္တ
ခု ဆရာက လုပ္ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ေျပာျပန္တယ္။ အဲဒါလဲျဖစ္ႏိုင္ေျခ သိပ္မရွိလွျပန္ဘူး။ အဲဒီအလုပ္ကိုလဲ
လုပ္ျဖစ္သြားျပန္တယ္။ သူေျပာတဲ့အတိုင္း ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ပဲ။ ဘေမာင္လႊတ္ေပးတဲ့
မိတ္ေဆြေတြလဲ ဘေမာင္ကို ျပန္ၿပီးေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာေနၾကပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ မိတ္ေဆြတဦးဆိုရင္
အၿငိမ္းစား အရာရွိႀကီးတဦး၊ စီးပြားေရးမွာအေတာ္ႀကီး အက်ပ္အတည္းေတြ႔ေနတယ္။
ေထာင္ ဂဏန္းအေၾကြးလို႔
အၾကမ္းဖ်င္း ေျပာလို႔ရတယ္။၂၀၁၀ ဇန္န၀ါရီလကုန္ရင္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ
ေျပလည္ပါလိမ္႔မယ္လို႔ ေျပာလႊတ္လိုက္တယ္။
ဇန္န၀ါရီလ တလလံုး အဲဒီမိတ္ေဆြက မေျပလည္ေသးလို႔ဆိုၿပီး ဘေမာင္ဆီ ဖုန္းတဂြမ္ဂြမ္နဲ႔။
လကုန္ၿပီးသံုးေလးရက္မွာ သူကိုယ္တိုင္အံ့အံ့ၾသၾသနဲ႔ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေျပလည္သြားတယ္။ အဲဒီမိတ္ေဆြႀကီးဆိုရင္
စုတ္သပ္လို႔ မဆံုးဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဘေမာင္ကို လက္ဖက္ရည္ေလးတခြက္ေတာင္တိုက္ေဖာ္မရေတာ့ သူ႔ကိုကြၽဲၿမီးေတာ့တိုသြားတယ္။
ေနာက္ အံ့ၾသ
စရာေကာင္းတာေတြအမ်ားႀကီးပဲ။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ထင္တာေတြကိုျဖစ္လာတာ။
ဆရာေဇာ္၀ိတ္နဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ေတာ့
အတိတ္က ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္အက်ဳိးေပးေတြ အေၾကာင္းပါ
လာတယ္။ မျမင္ရတဲ့ကိစၥဆိုေတာ့လဲ ခပ္ခက္ခက္ပဲ။ ရွိမွန္းေတာ႔သိတယ္။
မ်က္ျမင္မဟုတ္ေတာ႔ အတြန္႔ တက္ခ်င္ေသးတယ္။ အဲဒီအတိတ္က ကိုယ္လုပ္ခဲ့တာေတြက စြမ္းအင္ေတြပဲ။ မေပ်ာက္ဘူး။
ပ်က္မသြားဘူး။ ႀကီးတဲ့ စြမ္းအင္ေတြက ဘ၀ေတြမွာလိုက္ၿပီး တခ်ိန္ခ်ိန္အက်ဳိးေပးတယ္။ စြမ္းအင္တည္ျမဲျခင္းနိယာမ
ကို ဘေမာင္တို႔ ငယ္ငယ္က သိပၸံမွာ သင္ခဲ့ရဖူးတယ္။ ယံုလဲ ယံုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူေတြလုပ္တဲ့
ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္စြမ္း အင္ေတြနဲ႔ ဘယ္လို ဆက္စပ္သလဲ။ စဥ္းစားစရာပဲ။
ဟိုးတုန္းက အေမရိကန္မွာ
စူပါသူေဌးႀကီး ဟိုး၀ပ္ဟူးခ်္ဆိုတာရွိတယ္။ တေန႔ သူ႔ကား လမ္းမွာပ်က္
ေတာ႔ အနီးဆံုးဟိုတယ္ကို လမ္းေလွ်ာက္လာတယ္။ သူေဌးႀကီးဆိုေတာ့
ခ်က္လက္မွတ္ေတြေပၚမွာပဲ လက္
မွတ္ထိုးၿပီးသံုးၾကတာဆိုေတာ႔ အိတ္ကပ္ထဲျခဴးတျပားမွပါမလာရွာဘူး။
သူေဌးႀကီးဟိုတယ္က ဖုန္းဆက္ခ်င္
တာ ေငြမရွိလို႔မဆက္ႏိုင္ရွာဘူး။ သူ႔ကို သူေဌးႀကီးမွန္းမသိတဲ့
ဟိုတယ္၀န္ထမ္းေလးတဦးက အကူအညီေပး တယ္။ ေငြအေၾကြစေလး ထုတ္ေပးတယ္။ အဲဒီကူညီမႈကို သူေဌးႀကီးက မွတ္ထားတယ္။
သူဆံုးသြားေတာ့ သူေဌးႀကီးကိုကူညီလိုက္တဲ့ လူငယ္ေလးအတြက္ ေဒၚလာသန္းခ်ီေပးကမ္းတဲ့
ေသတမ္းစာထားခဲ့တယ္။ အမွတ္မထင္ကူညီမႈအတြက္ ေကာင္းက်ဳိးတခုကို ျပန္ခံစားခဲ့ရတယ္ ဆိုတာကို
ေျပာခ်င္တာ။ အဲဒီစာကို ဖတ္ရေတာ့၀န္ထမ္းေလးက သူ႔ဘ၀မွာမေမွ်ာ္မွန္းခဲ့ဖူးတဲ့
ေငြပမာဏျဖစ္ေလေတာ့
ၾကမ္းျပင္ေပၚေမ႔လဲက်သြားတယ္လို႔ ဘေမာင္ ဖတ္ဖူးခဲ့တယ္။ တခ်ဳိ႕စာအုပ္ေတြမွာေတာ့တမ်ဳိး ေရးထားတယ္။
ထားေတာ့ အဓိကေရးခ်င္တာက မျမင္
ရတဲ့အက်ဳိးေပးေတြ အေၾကာင္း။
အဲဒီျဖစ္စဥ္ကိုျပန္ေလ့လာရင္
ဟိုတယ္၀န္ထမ္းေလး သူေဌးႀကီးကိုကူညီခဲ့စဥ္က အတိတ္ကာလ ျဖစ္
သြားၿပီး တဘ၀တည္းရဲ႕အတိတ္ကာလတခု။ ျပန္ျမင္ႏိုင္၊ သိႏိုင္တဲ့
အတိတ္လဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ အက်ဳိးကို
အနာဂတ္မွာ သူျပန္ခံစား၊ စံစားလိုက္ရတာ။ လူေတြဟာ အတိတ္ဘ၀ေတြအေၾကာင္း
ျပန္မျမင္ႏိုင္၊ မသိႏိုင္ရတာ ပဋိသေႏၶေနရလိုက္ရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္လို႔ ေခတ္သစ္သိပၸံပညာရွင္ေတြကဆိုၾကတယ္။ သီလအား၊ သမာဓိအားေကာင္းတဲ႔သူေတြက
အဲဒီ ပညာေတြနဲ႔ ျပန္ျမင္ႏိုင္တယ္တဲ႔။ ဘေမာင္တို႔က အဲဒီအဆင့္မဟုတ္ေတာ
့ျမင္ႏိုင္တဲ့သူေတြအထဲမွာ မပါေတာ့ဘူးေပါ့။
အတိတ္ရဲ႕အက်ဳိးေပးမႈရွိ၊
မရွိကို ကိုယ္ျမင္ႏိုင္၊ ေတြ႕ႏိုင္တဲ့ ႐ႈေထာင့္ဘက္ကေလ့လာၾကည္႔ေပးတာပါ။
ဘ၀တခုရဲ႕အတိတ္နဲ႔ ကာလတိုတခုရဲ႕အတိတ္ပဲ ကြာတယ္။ အတိတ္ကာလကေတာ့
အတိတ္ပါပဲ။ ေနာက္တခု ဘေမာင္စဥ္းစားမိတာတခု ရွိေသးတယ္။ ဘေမာင္တို႔ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔
ေက်ာင္းေတြတက္ခဲ႔ၾကတယ္။ တခ်ဳိ ႕စာႀကိဳးစားၾကတယ္။ ဘ၀တခုကို ေလးေလးနက္နက္ႀကိဳးစားၿပီး
ထူေထာင္ခဲ့ၾကတယ္။ တခ်ဳိ ႕က ငယ္ငယ္ကတည္းက စာမႀကိဳးစားဘူး။ ဘ၀တခုကိုလဲ ေလးေလးနက္နက္နဲ႔
မထုဆစ္ၾကဘူး။
အဲဒါေတြအားလံုးက ဘ၀တခုထဲက ျပန္ျမင္ႏိုင္၊ ျပန္စဥ္းစားႏိုင္တဲ့
အတိတ္ေတြပါ။
အရြယ္ေရာက္လာၾကေတာ႔
ဘ၀ေတြအမ်ားႀကီး ကြာျခားလာခဲ့ၾကပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက မႀကိဳးစား
ခဲ့တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ဘ၀ဟာ သည္ေန႔အေတာ္ေလးၾကမ္းတမ္းေနၾကရၿပီး
ငယ္ငယ္တုန္းကတည္းက ႀကိဳးစား ခဲ့ၾကတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြက အခုအမ်ားႀကီးတိုးတက္ေကာင္းစားေနၾကတာ
ေတြ႔ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီျဖစ္စဥ္မ်ဳိ းကေတာ့ လူတိုင္း အလြယ္တကူေတြ႕ၾကံဳ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ျဖစ္စဥ္မို႔
လူတိုင္းလက္ခံႏိုင္တဲ့ သက္ေရာက္မႈ၊ အက်ဳိးေပးအယူအဆလဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီကတဆင့္ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ေကာင္းက်ဳိးဟာ
တခ်ိန္က် ေကာင္းက်ဳိ းကိုပဲ ျပန္ေပးတတ္ၿပီး ဆိုးက်ဳိ းဟာ တခ်ိန္က်ရင္ ဆိုးက်ဳိးကိုပဲ
ျပန္ေပးတတ္တယ္ဆိုတာ
အလြယ္တကူ ေတြ႔လာရမွာျဖစ္ပါတယ္။
ယုတၱိေဗဒနည္းနဲ႔ေျပာရမယ္ဆိုရင္
(က=ခ)နဲ႔ (ခ=ဂ) ကို လက္ခံတာနဲ႔ မျမင္ရတဲ့ အတိတ္ဘ၀ေပါင္း
မ်ားစြာက အက်ဳိးအေပးအယူအဆျဖစ္တဲ႔ (က=ဂ) ကို လက္ခံလိုက္ရေတာ့မွာျဖစ္တယ္လို႔
ဘေမာင္ေတာ့
ျမင္လိုက္မိတာပဲ။ ခက္တာက က်ဳိးေပး ကိုေတာ့ လက္ခံပါၿပီတဲ့။
အတိတ္ဘ၀ေတြမွာ ကိုယ္က ေကာင္း
က်ဳိး ေတြလုပ္ခဲ့သလား။ ဆိုးက်ဳိ း ေတြ လုပ္ခဲ့သလားဆိုတာေတာ့
မျမင္ႏိုင္ျပန္ပါဘူး။
အဲဒီမွာ ဆရာေဒါက္တာေဇာ္၀ိတ္တို႔လိုလူမ်ဳိးေတြကို
အားကိုးရေတာ့တာပါပဲ။ မွန္ေအာင္ ေဟာႏိုင္တဲ႔
ပညာကေတာ့ရွိေနၿပီေလ။ မွန္ေအာင္ေဟာႏိုင္တဲ့သူပဲ ရွာဖို႔လိုေတာ့တာ။
သည္ပညာေတြက နိဗၺာန္ေရာက္
ေၾကာင္းတရားေတြမဟုတ္ေပမဲ့ ဘ၀တခုကိုေတာ႔ အတိုင္းအတာတစံုတရာအထိ
ေလာကီအက်ဳိးေတာ့ ျပဳ
ေပးပါတယ္။ သည္ပညာေတြက ဗုဒၶပြင့္ေတာ္မမူခင္ကတည္းက ေပၚခဲ့တဲ့ပညာေတြဆိုတာေတာ့
ဘေမာင္တို႔ ဖတ္ဖူးတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ဗုဒၶကို ရွင္ေကာ႑ိညက လက္ညႇိဳးတေခ်ာင္းတည္းေထာင္ၿပီး ဘုရားဧကန္စင္စစ္ ျဖစ္မယ္လို႔ ေျပာခဲ့တာ။ တျခားသူေတြက လက္ညႇိဳးႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္ၾကတယ္ဆိုေတာ့
ရွင္ေကာ႑ိညက ပညာပိုႀကီးလို႔ျဖစ္မွာေပါ့။ ပညာပိုစံုလို႔ ျဖစ္မွာေပါ့။
ဘုရင့္ေနာင္လက္ထက္က
ျဖစ္ရပ္ကလဲ စိတ္၀င္စားဖို႔ အေတာ္ေကာင္းတယ္။ တခ်ိန္ ¡¥ဘုရင့္ေနာင္¡¦ လို႔
အလြန္ေက်ာ္ၾကားလာမယ့္ ရွင္ရဲထြတ္က တပင္ေရႊထီးရဲ႕အစ္မသခင္ႀကီးနဲ႔
ရည္ငံတယ္။ ဘုရင့္ေနာင္က တပင္ေရႊထီးနဲ႔ ႏို႔စို႔ဖက္။ တပင္ေရႊထီးရဲ႕ခမည္းေတာ္မင္းႀကီးညိဳက
သူ႔သမီးေတာ္နဲ႔ ရည္ငံတာကိုၾကားလို႔ ေဒါသူပုန္ထၿပီး ရွင္ရဲထြတ္ကို ကြပ္မ်က္ဖို႔အမိန္႔ေပးတယ္။ ရွင္ရဲထြတ္လဲ
ထြက္ေျပးရတာေပါ့။
ဒါနဲ႔ ေလာကုတၱရာဆရာေတာ္ မဟိႏၵက တေန႔က်ေတာ႔ ရွင္ရဲထြတ္ကိုေခၚၿပီး သူ႔ဇာတာကိုကိုင္ၿပီး
နန္းတြင္း၀င္ဖို႔ေျပာတယ္။ မင္းႀကီးကို ရွင္ရဲထြတ္ရဲ႕ဇာတာ အရင္ျပၿပီးမွ "သတ္လိုကသတ္ေစ" ဆိုၿပီး ေခါင္းငံု႔ေပးဖို႔လဲ
မွာလိုက္တယ္။ ဘုရင္ႀကီးက နကၡတ္၊ ေဗဒင္aကာင္းေကာင္း ၾကည့္တတ္တဲ႔သူေလ။ ဆရာေတာ္မိန္႔ၾကားခ်က္နဲ႔
ရွင္ရဲထြတ္လဲ ဇာတာကိုင္၊ နန္းတြင္း၀င္၊ ဆရာေတာ္ေျပာသလိုေလွ်ာက္ထားၿပီး ဇာတာကိုဆက္သလိုက္ပါတယ္။
ၿပီးေတာ႔ သတ္လိုကသတ္ေစ သေဘာနဲ႔ ေခါင္းငံု႔ေပးထားလိုက္တယ္။
ရွင္ရဲထြတ္ရဲ႕ဇာတာက
အေကာင္းစားပဲ။ မင္းႀကီးညိဳက ေဗဒင္ေကာင္းေကာင္းၾကည့္တတ္သူျဖစ္ေတာ့
သူ႔ထက္ဘုန္းတန္ခိုးႀကီးတဲ့သူျဖစ္လာမယ္ဆိုတာ သိလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ေခတ္လြန္ၿပီးမွ ျဖစ္မယ့္မင္းဆို တာလဲ သိလိုက္ျပန္တယ္။ အဲသလို ဘုန္းရွိတဲ့သူမ်ဳိးက သတ္လို႔လဲေသမွာမဟုတ္တဲ့အတူတူ
မသတ္ဘဲထားလိုက္ရင္ သူ႔သား တပင္ေ႐ႊထီးကိုေတာင္ ေစာင့္ေရွာက္ေဖာ္ရဦးမယ္လို႔ေတြးၿပီး
လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ေပးလိုက္
တယ္။ မင္းႀကီးညိဳဟာ ေတာ္ေတာ္ပညာႀကီးတယ္လို႔ ေျပာရမယ္။
ရွင္ရဲထြတ္ကို
လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ေပး လိုက္တဲ့အတြက္ အဲဒီေက်းဇူးကို ဘုရင့္ေနာင္ဆိုတဲ့ အိမ္ေရွ႕စံဘ၀မွာကတည္းက
တပင္ေရႊထီးကို အသက္နဲ႔ လဲၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ေတာ့တာပဲ။ တပင္ေရႊထီးက ထန္းေတာထဲမွာမူးၿပီး
တိုင္းေရးျပည္ေရးကို မကိုင္တြယ္ႏိုင္ ေတာ့လို႔ အာဏာသိမ္းဖို႔ မွဴးႀကီးမတ္ႀကီးေတြ တိုက္တြန္းတာေတာင္
ဘုရင့္ေနာင္ကျငင္းပယ္ခဲ့တယ္။ အဲသလိုေက်းဇူးႀကီးတဲ့သူ၊ ဘုန္းရွိတဲ့သူတဦးကို ရန္သတၱ႐ုမျပဳျခင္းရဲ႕အက်ဳိးေက်းဇူးကို မင္းႀကီးညိဳရဲ႕သား တပင္ေရႊထီးအထိ
ေကာင္းက်ဳိးေတြခံစားလိုက္ရတာ။ ဇာတာဟာ ဇာတာပဲ။ အတိတ္ကံေတြက အတိတ္ကံေတြပဲ။
ဘုရင္ျဖစ္လာမယ့္သူကလဲ
တေန႔ဘုရင္ပဲျဖစ္လာမွာ။ သူ႔ကို သတ္ လို႔မရဘူး။ သူ႔ကိုသတ္ဖို႔ ႀကိဳးစား
တာထက္ သူ႔အလုပ္အေကြၽးကို ျပန္ရယူႏိုင္ျခင္းဟာ ပညာရွိျခင္းပဲ။
သည္ေနရာမွာလဲ အတိတ္က ကံ ကို ပစ္ပယ္ထားလို႔မရဘူး။ သာမန္ႏို႔စို႔ဖက္က ဘုရင္ျဖစ္လာႏိုင္တာ အတိတ္ရဲ႕ကံနဲ႔
ပစၥဳပၸန္ရဲ႕ႀကိဳးစားမႈေၾကာင့္ ဆို တာထင္ရွားေနပါတယ္။ တခါတခါမွာ ဘေမာင္တို႔ ကမ္းမျမင္၊ လမ္းမျမင္ၾကပါ။
ကံ ေကာင္းခ်ိန္လား၊ ကံ ဆိုး ခ်ိန္လားလဲ မသိၾကပါဘူး။ ႀကိဳးစားၿပီး မျဖစ္ၾကရင္ ၾကာေတာ့ စိတ္ဓာတ္ကိုထိပါးလာႏိုင္ၾကပါတယ္။ ကံ က စီးပြားေရးကိုမေပးရင္ ပညာေရးဘက္ ႀကိဳးစားၾကည့္သင့္ၾကတယ္။ လူမႈေရးဘက္
ႀကိဳးစားၾကည့္သင့္ၾကတယ္။ ဘာသာေရးဘက္ ဦးလွည့္သင့္တယ္။ အခ်ိန္ကိုအက်ဳိးရွိစြာ အသံုးခ်ရာလဲက်ၿပီး
စိတ္ဓာတ္ကိုလဲ ျပန္ထိန္းသိမ္းႏိုင္တာေပါ့။
ဘယ္အခ်ိန္မွာ ကံ အရာရဲ႕ အေဖးအမကို ရဖို႔၊ သိဖို႔ လိုလာပါတယ္။ ကံေကာင္းခ်ိန္မွာ ႏွစ္ဆႀကိဳးစား
ရင္ ပိုၿပီးအက်ဳိးျဖစ္ႏိုင္ၾကတယ္ေပါ့။ ကံ ရဲ႕ အေထာက္အကူမရတဲ့ကာလမွာ
စီးပြားေရးကိုထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းလုပ္ရင္ ဆံုး႐ႈံးမႈနည္းပါးႏိုင္တာေပါ့။ ေဗဒင္ေတြေမးၾကရင္းရဲ႕
အဓိကအေၾကာင္းရင္းက အဲဒီအခ်က္အေပၚ အဓိကထားပါတယ္။ အိပ္မက္မက္ဖို႔မဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္ကူးေတြယဥ္ၿပီး ေကာင္းတာေတြေျပာတဲ့အခါ
ေအာက္ေျခလြတ္ဖို႔မဟုတ္ပါဘူး။ အေကာင္းအဆိုးေတြမွာ အ၀င္၊ အထြက္မွန္ေအာင္ဖို႔ပဲ
ျဖစ္ပါတယ္။
ဘေမာင္ရဲ႕ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့
၀န္ထမ္းဘ၀၊ လုပ္ငန္းရွင္ဘ၀၊ ပညာရွင္ဘ၀၊ စာေရးဆရာဘ၀ေတြမွာ အ
နာဂတ္အေဟာေတြကို မပစ္ပယ္ေတာ့ပါဘူး။ မွန္ေအာင္ေျပာႏိုင္တဲ့သူကို
ေတြ႔ဖို႔ပဲလိုပါတယ္။ ပညာရင့္တဲ့သူ၊ အႀကိဳက္လိုက္ မေဟာတဲ့သူ၊ ေျမႇာက္မေဟာတဲ့သူကိုပဲ ေတြ႕ဖို႔လိုပါတယ္။
ဘ၀အတြက္ အတိုင္းအတာ တခု အထိ အက်ဳိးရပါလိမ့္မယ္။ မ်က္ကန္းတေစၦမေၾကာက္ မျဖစ္ေတာ႔ပါဘူး။
အတိတ္၊ အနာဂတ္အေဟာဆိုတဲ့ ပညာဟာ တကယ္ရွိေနပါတယ္။
ဘ၀နဲ႔ခ်ီၿပီး မပံု လိုက္ဖို႔ပဲ လိုပါတယ္၊ ယံု ေတာ့ ယံု။ ေကာင္းတဲ့ပညာဆိုတာ သည္ေန႔ေကာင္း
ေကာင္းႀကီး လက္ခံလိုက္ပါတယ္။ လက္ဖက္ေကာင္းေလးစားရေတာ့ မစားခဲ့ရတဲ့သူေတြအတြက္
ကိုယ္ခ်င္းစာ ပါတယ္။ ကိုယ့္တုန္းကလဲ လူမွန္၊ အေဟာမွန္မေတြ႕ခဲ့ရတုန္းက ရြာလည္ခဲ့ဖူးပါတယ္။
တခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ တရာရာခိုင္ႏႈန္းဆိုတာ ဘယ္အရာမွ မရွိပါဘူး။ အနာဂတ္အရာဆိုတာလဲ ကိုယ့္ရဲ႕ပစၥဳပၸန္မွာဆက္လက္ျပဳက်င့္ေနတဲ့ စရဏအားေတြ၊ က်င့္ၾကံမႈအားေတြ၊ ကုသိုလ္အားေတြရဲ႕အပံ့အပိုးေတြနဲ႔လဲ
သက္ဆိုင္ေနပါတယ္။ ထီေပါက္
မယ္လို႔ေျပာတာကို ထီမထိုးရင္ ထီမေပါက္ပါဘူး။ ထီထိုးေပမဲ့ ထီလက္မွတ္ကို
ေကာင္းေကာင္း
မသိမ္းထားႏိုင္ရင္လဲ ဆုေငြထုတ္လို႔ရမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာကိုေတာ့ သတိထားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ကံ ထမ္းလာတာကို
မျမင္ရတတ္ပါဘူး။ လွံ ထမ္းတာကိုပဲျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ကံ ထမ္းတာျမင္ခ်င္ရင္
ျမင္ႏိုင္သူဆီ ခ်ဥ္းကပ္ၾကည္႔ပါ။ လက္ဖက္ေကာင္းကိုမွ်ေ၀ေကြၽးတဲ့
ေစတနာသေဘာထက္ ဘာမွမရွိပါဘူး။
တိုက္ဆိုင္ၾကလို႔ ေက်းဇူးတင္ၾကရင္ လက္ဖက္ရည္ေလးတခြက္ေလာက္တိုက္လဲ
စိတ္ဆိုးမွာေတာ့ မဟုတ္
ပါဘူး။
ေနဇင္လတ္ (August 2010 )
