ခႏၱီပါရမီ

ခႏၱီပါရမီ

ခႏၱီတရား၊ သည္းခံျငား၊ စိတ္ထားဘယ္သို႔ ျဖည့္သနည္း။
လူမိုက္အမႈ၊ ငါျပန္ျပဳလွ်င္၊ သူလိုငါလဲ၊ လူမိုက္ပဲဟု၊

စိတ္ထဲေတြးဆ၊ ေအးျမျမႏွင့္၊ ေဒါသမထြက္၊

စိတ္မပ်က္၊ သက္သက္ အနာခံသတည္း။

“ငါ့အေပၚ၌ လူမိုက္ျပဳေသာ ေစာ္ကားမႈကို ငါက ျပန္ျပဳလွ်င္ ငါလည္း သူ႔လိုလူမိုက္ ျဖစ္မွာပဲ” ဟု စိတ္ထဲမွာ ေတြးဆ၍ ေဒါသမထြက္ဘဲ စိတ္ပ်က္ အားငယ္၍လည္း မေနဘဲ စိတ္ေအးေအးႏွင့္ မိမိကသာ အနာခံလိုက္ျခင္းသည္ ခႏၱီပါရမီ၏ သေဘာတည္း။ (အရွင္ ဇနကာဘိ၀ံသ၊ ရုပ္စံု ဗုဒၶ၀င္ အေမးအေျဖ ႏွာ-၂၆)
ငါးရာ့ငါးဆယ္ သရဘဂၤဇာတ္မွာ မင္းသံုးပါးနဲ႔ သိၾကားမင္းတို႔ ဘုရားအေလာင္း သရဘဂၤ ရေသ့ဆီ ေရာက္လာၿပီး သိၾကားမင္းက ေမးခြန္းျပႆနာ ေမးပါတယ္။

“ရွင္ရေသ့.. ေလာကမွာ ဘယ္တရားကို ပယ္သတ္ရင္ တစ္ရံတခါမွ် မစိုးရိမ္ရသလဲ၊
ဘယ္တရားကို ပယ္ရွားရင္ သူေတာ္ေကာင္းေတြ ခ်ီးမြမ္းသလဲ၊
ေလာကမွာ ဘယ္သူ ေျပာဆိုတဲ့ ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ စကားကို သည္းခံရပါ့မလဲ”

ဒီေတာ့ သရဘဂၤရေသ့က-
“ေလာကမွာ ေဒါသကို ပယ္သတ္လိုက္ရင္ တစ္ရံတခါမွ် မစိုးရိမ္ရေတာ့ဘူး၊
ေက်းဇူးကန္းမႈကို မျပဳရင္ သူေတာ္ေကာင္းေတြ ခ်ီးမြမ္းပါတယ္။
ကိုယ့္ထက္သာတဲ့သူ၊ ကိုယ္နဲ႔ တန္းတူသူ၊ ကိုယ့္ေအာက္ နိမ့္တဲ့သူတို႔ရဲ႕ ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ စကားကို သည္းခံရမယ္။ အဲဒီလို သည္းခံလိုက္ျခင္းကို အျမတ္ဆံုးလို႔ သူေတာ္ေကာင္းေတြ ေျပာဆိုၾကတယ္”
ဘုရားအေလာင္းရဲ႕ အေျဖစကား ၾကားေတာ့ သိၾကားမင္းက ေမးခြန္း ထပ္ေမးျပန္ပါတယ္။

“ရွင္ရေသ့ရယ္၊ ေလာကမွာ ကိုယ္နဲ႔ တန္းတူ၊ ကိုယ့္ထက္ျမတ္တဲ့ သူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ စကားကို သည္းခံရတာေတာ့ သည္းခံႏိုင္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ေအာက္ နိမ့္တဲ့သူရဲ႕ ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ စကားကိုေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ သည္းခံႏိုင္မွာလဲ”
ဘုရား အေလာင္းေတာ္ ကလည္း ျပန္ေျဖေပး ပါတယ္။

“ကိုယ့္ထက္ ျမတ္သူရဲ႕ ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ စကားကို သည္းခံတာဟာ ေၾကာက္လို႔ သည္းခံတာပဲ၊ ကိုယ္နဲ႔ တန္းတူရဲ႕ စကားကို သည္းခံတာက်ေတာ့ တကယ္လို႔ သည္းမခံလိုက္ရင္ ငါ့ထက္သာေအာင္ ၾကံစည္အားထုတ္ ျပဳလုပ္သြားမယ့္ အျပစ္ကို ျမင္လို႔ သည္းခံတာ၊ ဒီသည္းခံျခင္း ႏွစ္မ်ိဳးဟာ ျမတ္တဲ့ သည္းခံျခင္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ့္ေအာက္ နိမ့္သူရဲ႕ စကားကို သည္းခံႏိုင္မွ အျမတ္ဆံုး သည္းခံျခင္းလို႔ သူေတာ္ေကာင္းေတြ ေျပာၾကတယ္” လို႔ ျပန္ေျဖေပးလိုက္ ပါတယ္။

သည္းခံတဲ့ ေနရာမွာ တရား သေဘာေလးေတြ အာရံုျပဳၿပီး သည္းခံတာက ပို အဆင္ေျပပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ခႏၱီ ပါရမီရဲ႕ သေဘာေလးကို အာရံုျပဳၿပီး သည္းခံရပါတယ္။

အာရံုဆိုး တစ္ခုကို တစ္ေယာက္ေယာက္က ဖန္တီးလာတဲ့ အခါ “ငါ ခႏၱီပါရမီ ျဖည့္ဖို႔အတြက္ ဖန္တီးေပး ေနတာ၊ ဘာပဲေျပာေျပာ ငါ့ကို ပါရမီ ျဖည့္ေပးေနသူပဲ” လို႔ ဆင္ျခင္ ႏွလံုးသြင္းလိုက္ ရင္လည္း သည္းခံဖို႔အတြက္ တရားအသိ အားေတြ ၀င္လာေတာ့ တာပါ။ တရားအားေတြ ရင္ထဲ ေရာက္လာရင္ အလိုလို သည္းခံၿပီးသား ျဖစ္သြားပါတယ္။

တကယ္ဆို သူ႔ကိုေတာင္ ကိုယ္က ျပန္သနား ရမွာပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ သူ ကိုယ့္ကို ေျပာဆိုႏွိမ့္ခ် ကဲ့ရဲ႕ ေနတာက အကုသိုလ္ပါ။ ကိုယ္ ခႏၱီပါရမီ ျဖည့္ေနတာက ကုသိုလ္ပါ။

အကုသိုလ္ဟာ အကုသိုလ္ရဲ႕ အက်ိဳး ရွိပါတယ္။ ကုသိုလ္ဟာ ကုသိုလ္ရဲ႕ အက်ိဳး ရွိပါတယ္။ အက်ိဳးေပးပံုျခင္း မတူပါဘူး။ ျပဳၿပီးတာနဲ႔ ကံေျမာက္သြားေတာ့ တာပါ။ ကံက ကာလ တစ္ခုမွာ အက်ိဳးတစ္ခုခုကို ေပးေတာ့ မွာပါ။
ကံရဲ႕ အက်ိဳး အျပစ္ေတြကို ဆက္ၿပီး ဆင္ျခင္လိုက္ မိတဲ့အခါ ကိုယ့္အတြက္ ေကာင္းက်ိဳးျဖစ္လို႔ ၀မ္းေျမာက္ရ ေပမယ့္ သူ႔အတြက္ က်ေတာ့ ကာလ တစ္ခုမွာ ဆိုးက်ိဳး လာေတာ့မွာ ဆိုေတာ့ သနား ကရုဏာေတာင္ ျပန္ျဖစ္သြားရ တာပါ။

သူ႔ကို သနားစရာ သတၱ၀ါလို႔ ဉာဏ္ထဲမွာ ထင္လာတဲ့ အခါ ကိုယ့္ရဲ႕ သည္းခံမႈဟာ အထူး ေၾကာင့္ၾက စိုက္စရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။

တကယ္လို႔ ကိုယ္က ေဒါသအေလွ်ာက္ ျဖတ္ကနဲ တုန္႔ျပန္မိ လိုက္ရင္ ဆိုးက်ိဳးေတြက ဆင့္ကဲ ဆင့္ကဲ ၀င္လာေတာ့ တာပါ။ တခ်ိဳ႕ ဆိုးက်ိဳးေတြဆို အပါယ္ ဒုဂၢတိ အထိေတာင္ ဆြဲခ်ႏိုင္ ပါတယ္။

ခႏၱီ ပါရမီရဲ႕ သေဘာက ေဒါသမထြက္ဘဲ သည္းခံရ မွာပါတဲ့။ အာရံုဆိုး တစ္ခုခုနဲ႔ ၾကံဳလိုက္ရတ့ဲ အခါ ပထမဆံုး ၀င္လာမယ့္ သူက ေဒါသပါ။ ဒီေတာ့ ကိုယ္က ဓါတ္ခံအား နည္းလို႔ ေဒါသစိတ္ ၀င္လာေပမယ့္ ၀င္လာတဲ့ ေဒါသကို သိလိုက္ႏိုင္ရ ပါမယ္။ ၀င္လာတဲ့ ေဒါသကို မသိလိုက္ ႏိုင္ရင္ ေဒါသကို အေျခခံၿပီး “သူက ငါ့ကို ဒီလိုလုပ္ေတာ့ ငါကလည္း ဒီလို လုပ္တာေပါ့” ဆိုၿပီး ျဖတ္ကနဲ အမွား တုန္႔ျပန္မႈကို က်ဴးလြန္လိုက္ မိေရာ။ တဒဂၤအတြင္း ျဖစ္သြားရ တာပါ။

တကယ္ေတာ့ ရင္ထဲ ေရာက္လာတဲ့ ေဒါသဟာ ကာလ ၾကာၾကာႀကီး တည္မေနပါဘူး။ အခိုက္အတန္႔ တစ္ခုပါပဲ။ ကိုယ္က ျဖစ္ဆဲ အခိုက္အတန္႔ ေလးမွာ ကိုယ့္ေဒါသကို သိလိုက္ႏိုင္ ဖို႔ပါ။

တကယ္လို႔ ကိုယ္က ပါရမီရွင္ေတြလို ပါရမီေျမာက္တဲ့ ခႏၱီကို ခ်က္ခ်င္း မျဖည့္က်င့္ႏိုင္ ေသးရင္ေတာင္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ေဒါသကိုေတာ့ ထိန္းႏိုင္ရ ပါမယ္။ ေဒါသ ျဖစ္လာတဲ့အခါ ေဒါသရဲ႕ ဆိုက်ိဳးေလး ေတြကို ဆင္ျခင္ေနလိုက္ မယ္ဆိုရင္လည္း ေဒါသက ေလ်ာ့သြားတာ မ်ားပါတယ္။

ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မင္းကြန္း ဆရာေတာ္ ဘုရားရဲ႕ မဟာဗုဒၶ၀င္ ပထမတြဲ ဒုတိယပိုင္း ထဲမွာ ေဒါသအျပစ္ လကၤာေလး ရွိပါတယ္။

ရုပ္ရည္ဆင္းပ်က္၊ အိပ္စက္ မေပ်ာ္၊ က်ိဳးေသာ္မရ၊ ေဘာဂေႁခြေရြ၊ မိတ္ေဆြပ်က္ျပား၊ အပါယ္လား၊ ခုနစ္ပါး ေကာဓ အျပစ္တည္း။

ေဒါသ ျဖစ္ေနခိုက္မွာ ဒီလကၤာေလးကို အဓိပၸါယ္ သေဘာအထိ ပါေအာင္ ႏွလံုးသြင္းၿပီး ထပ္ကာထပ္ကာ ရြတ္ဆို ဆင္ျခင္ေနမယ္ ဆိုရင္လည္း ျဖစ္ေနတ့ဲ ေဒါသ ေလ်ာ့သြားပါလိမ့္မယ္။

ဆိုက်ိဳး ႏွစ္ခုစလံုးက ေၾကာက္စရာေတြ ခ်ည္းပဲ ဆိုေတာ့ သေဘာ အဓိပၸါယ္ ေလးေတြကို ေပၚႏိုင္သမွ် ေပၚေအာင္ အာရံုျပဳၿပီး ႏွလံုးသြင္းၿပီး ရြတ္သြားႏိုင္ဖို႔ လိုပါတယ္။

အာရံုဆိုးကို ေတြ႔ၿပီး ေဒါသ ျဖစ္လို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေဒါသကို အေျခခံၿပီး တံု႔ျပန္မႈ တစ္ခုခုကို ျပဳျဖစ္လိုက္ရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္ဖက္သားကို အမွီျပဳၿပီး ကိုယ္ပါ ရွံဳးရေတာ့ တာပါ။ ေဈးစကားနဲ႔ ေျပာရင္ အျမတ္ မရရင္ေတာင္ အရွံဳး မရေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစားရ မွာပါ။

ေလာကဓံဆိုး တစ္ခုဟာ ဘယ္ေလာက္ အထိ တည္ေနမွာလဲ၊ ကိုယ္က တစ္သက္လံုး ေနပါ ဆိုရင္ေတာင္ သူက မေနပါဘူး။ ကာလ တစ္ခုပါပဲ။ ဒီကာလ အခိုက္အတန္႔ေလး တစ္ခုမွာ ကိုယ္က သည္းခံလိုက္ႏိုင္ ဖို႔ပါပဲ။

ပါရမီ သေဘာနဲ႔ ေျပာရင္ ဒါန ပါရမီတို႔ သီလ ပါရမီတို႔ဟာ ျဖည့္ခ်င္ရင္ ခ်က္ခ်င္း ထျဖည့္လို႔ ရပါတယ္။ ခႏၱီ ပါရမီတို႔ က်ေတာ့ အာရံု တစ္ခုခုနဲ႔ ေတြ႔လိုက္မွ ကိုယ့္အတြက္ ပါရမီ ျဖစ္ရတာပါ။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ကို အာရံုဆိုး တစ္ခု လာေပးတဲ့ သူကို ကိုယ့္ကို ပါရမီ ျဖည့္ေပးတဲ့ အတြက္ တကယ္ဆို ေက်းဇူးေတာင္ တင္ရပါဦးမယ္။

သည္းခံတဲ့ ေနရာမွာ ကိုယ္ၾကားဖူး ထားတဲ့ ဂါထာေလးေတြ၊ ဇာတ္ေတာ္ ကေလးေတြ၊ ပံု၀တၳဳ ကေလးေတြ၊ လကၤာေလးေတြ၊ အဆံုးအမ စကားေလး ေတြကို အာရံုျပဳၿပီး ဆင္ျခင္ သည္းခံလို႔လည္း ရပါတယ္။

သည္းခံမႈ ပါရမီကို ျဖည့္က်င့္တဲ့ ေနရာမွာ ပင္ကိုယ္ ဓါတ္ခံ ဗဟုသုတ တရား အသိေလး ေတြလည္း ရွိဖို႔ လိုပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ဘာကို ေျပးသတိ ရလိုက္မိသလဲ ဆိုေတာ့ စံကင္း ဆရာေတာ္ ဘုရားရဲ႕ ဩ၀ါဒ စကားေလးပါ။ ျပႆနာ တစ္ခု ျဖစ္လာတဲ့ အခါ အလြတ္ ဆံုးမေတာ္ မမူဘဲ တရားသေဘာ သက္၀င္ေအာင္ ဆံုးမခဲ့ပံု ေလးပါ။

တစ္ေန႔မွာ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္က သူ႔ေျခေထာက္ကို ေသးပန္း ခံရတဲ့ အေၾကာင္း လာေလွ်ာက္ပါတယ္။ အေလွ်ာက္ခံ ရတဲ့ ေက်ာင္းသားက မေတာ္တဆ ျဖစ္ရတဲ့ အေၾကာင္း ျပန္ေလွ်ာက္ျပ ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဆရာေတာ္က-

“ဒို႔ ေမးပါဦးမယ္၊ မင္း ေျဖေပါ့၊ မေက်နပ္ ရင္လည္း သူ႔ကို ဒဏ္ေပးရ တာေပါ့၊ အဲဒီေသးဟာ ရုပ္တရားလား၊ နာမ္တရားလား”
“ရုပ္တရားပါ ဘုရား”
“မင္း ေျခေထာက္ကေကာ”
“ရုပ္ပါ ဘုရား”
“ရုပ္ ရုပ္ခ်င္း ထိတာ မဟုတ္လား၊ ဒါ ရြံစရာလား”
“ရြံစရာ မဟုတ္ပါ၊ ေက်နပ္ပါၿပီ ဘုရား”
“ေအး ရုပ္၊ ရုပ္ခ်င္း ထိမိတာက အျပစ္မရွိဘူး၊ ဒါကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေပၚလာတဲ့ နာမ္က ႏွလံုးသြင္း မတတ္ရင္ အျပစ္ ျဖစ္တတ္တယ္၊ စိတ္ဆိုးတယ္ ဆိုတာ ဒါပဲ”

ေက်ာင္းသား ကေလးငယ္ေလး ေတြကို တရား သေဘာနဲ႔ ႏွလံုးသြင္းၿပီး သည္းခံတတ္ေအာင္ ဆံုးမခံပံု ေလးပါ။ အထူးသျဖင့္ နာမ္က ႏွလံုးသြင္း မတတ္ရင္ အျပစ္ ျဖစ္တတ္တယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေလးပါ။

ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အဆံုးအမ တစ္ခုခုကို အာရံုျပဳၿပီး သည္းခံလိုက္ႏိုင္တယ္ ဆိုရင္ပဲ ကိုယ့္အတြက္ မရွံဳးေတာ့ ပါဘူး။

တစ္ခါတေလ ေဒါသအေလွ်ာက္ သည္းမခံႏိုင္ဘဲ ပက္ကနဲ ျပန္ေျပာလိုက္မိ တဲ့အခါ ေျပာတုန္းကေတာ့ ေက်နပ္သလို ရွိေပမယ့္ ေနာက္ရက္ က်ေတာ့ စိတ္မေကာင္း သိပ္ျဖစ္ရတာပါ။ အထူးသျဖင့္ ဘာမဟုတ္တာ ေလးနဲ႔ ကိုယ့္အတြက္ အကုသိုလ္ ျဖစ္သြားရတာ သိပ္ရွံဳးရ တာပါ။

အမွန္ေတာ့ တရားရဲ႕ သေဘာက သိဖို႔နဲ႔ က်င့္ဖို႔ရယ္ပါ။

အာရံုတစ္ခုနဲ႔ ေတြ႔လို႔ တရား သေဘာနဲ႔ ယွဥ္ၿပီး က်င့္သံုးလိုက္ ရရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိပ္အားရ ေက်နပ္ ရတာပါ။ အရသာေကာင္း တစ္ခုကို သိသြားရင္ ေနာင္ က်င့္သံုးဖို႔ မခက္လွေတာ့ ပါဘူး။

“ေဩာ္.. ငါဟာ ျမတ္စြာ ဘုရား စကားကို နားေထာင္လိုက္တဲ့ သူပဲ” ဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေက်နပ္မႈနဲ႔ အတူ ၾကည္ညိဳမႈပါ ျဖစ္ရေတာ့ တာပါ။

သည္းခံရမယ္ ဆိုေတာ့ ေနရာတကာ ေခါင္းငံု႔ၿပီး သည္းခံရမွာလား ဆိုေတာ့ အဲဒီလိုလည္း မဟုတ္ပါဘူး။
ဒါနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး သီလကၡန္ အ႒ကထာ ႏွာ-၅၃ မွာ ဖြင့္ျပထား ပါတယ္။
မဟုတ္မမွန္ တာကို မဟုတ္ မမွန္တဲ့ အတိုင္း ျပန္ေျဖရွင္းရ မယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
ေျဖရွင္းတဲ့ ေနရာမွာ အျပစ္ေျပာတဲ့ ေနရာမွာသာ ေျဖရွင္းရ မွာပါ။ တျခား ေနရာေတြမွာ လိုက္ၿပီး ေျဖရွင္းေနစရာ မလိုပါဘူး။

“သင္ဟာ သီလ မရွိတဲ့သူပဲ၊ သင့္ဆရာဟာ သီလ မရွိတဲ့ သူပဲ။ သင္ဟာ ဒီလို ဒီလို အမႈကို ျပဳထားတယ္၊ သင့္ဆရာဟာ ဒီလို ဒီလို အမႈကို ျပဳထားတယ္” အဲဒီလို ေျပာဆိုလာရင္ သည္းခံမေန ရပါဘူးတဲ့။ သည္းခံေနရင္ တစ္ဖက္က ယံုမွား သံသယ ျဖစ္သြားတတ္ ပါတယ္တဲ့။ အဲဒီ အခါမ်ိဳးမွာ ေဒါသ မျဖစ္ေစဘဲ အျပစ္ကို ေျဖရွင္းရမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

တကယ္လို႔ သင္ဟာ “ကုလားအုပ္ပဲ၊ ႏြားပဲ” စသည္ျဖင့္ ေျပာဆို စြပ္စြဲကဲ့ရဲ႕ လာရင္ေတာ့ ေျပာဆိုလာတဲ့ သူကို လ်စ္လ်ဴရွဳၿပီး သည္းခံေနလိုက္ ပါတဲ့။

ဒါ စာမွာ ဖြင့္ျပထား တာကို ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း ေရးျပတာပါ။

အဓိက ကေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာ သီလကို ေစာ္ကားလာ ရင္ေတာ့ ေဒါသမထြက္ဘဲ မဟုတ္မွန္တာကို မဟုတ္မွန္တဲ့ အတိုင္း ျပန္ေျဖရွင္း ရမယ္လို႔ ဆိုထားပါတယ္။ ေျဖရွင္းတဲ့ ေနရာမွာလည္း ေဒါသမထြက္ စိတ္မဆိုးဘဲ ေျဖရွင္းရမယ္လို႔ ဆိုထားပါတယ္။ ေဒါသနဲ႔ သြားေျဖရွင္း ရင္ေတာ့ စာနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။

၀ိပႆနာ သေဘာနဲ႔ ၾကည့္လိုက္ရင္ ေလာကမွာ ဘာမွ မျမဲပါဘူး။ သူလည္း မျမဲပါဘူး။ ကိုယ္လည္း မျမဲပါဘူး။ မျမဲတာကို မျမဲဘူးလို႔ ၀ိပႆနာ သေဘာနဲ႔ သိလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ႔ကို အလိုလို ခြင့္လႊတ္ၿပီးသား ျဖစ္သြားပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀မွာ နိဗၺာန္ ေရာက္ဖို႔သာ အဓိက ဆုိေတာ့ သူ႔အတြက္ အခ်ိန္ကုန္ခံ မေနခ်င္ေတာ့ ပါဘူး။ နိဗၺာန္ ရဖို႔အတြက္ အခ်ိန္ဟာ ကိုယ့္အတြက္ ေရႊထက္ေတာင္ တန္ဖိုး ရွိေနတာ ဆိုေတာ့ ရလာတဲ့ အခ်ိန္ကိုပဲ ကိုယ့္အတြက္ အသံုးခ်ရေတာ့ မွာပါ။ အဓိက ကေတာ့ မျမဲတဲ့ သေဘာေလး ေတြကို မျမဲဘူးလို႔ သိလိုက္ဖို႔ ပါပဲေလ။

ဘာပဲေျပာေျပာ ကိုယ္က ခႏၱီ ပါရမီကို ျဖည့္က်င့္ခ်င္တဲ့ သူပါ။ တကယ္လို႔ အာရံုဆိုး တစ္ခုကို ေတြ႔ၿပီး သည္းခံဖို႔ ခက္ေနရင္ ျမတ္စြာဘုရား ေရွ႕ကို သြားလိုက္ပါ။ လက္အုပ္ကေလး ခ်ီၿပီး “ျမတ္စြာဘုရား ဘုရား တပည့္ေတာ္ ဒီေန႔ တစ္ေန႔တာ ျမတ္စြာဘုရားကို ခႏၱီ ပါရမီနဲ႔ ပူေဇာ္ပါမည္ ဘုရား” လို႔ အဓိ႒ာန္ လိုက္ပါ။ စိတ္ထဲ မွာလည္း “ငါ ျမတ္စြာ ဘုရားကို ခႏၱီ ပါရမီနဲ႔ ပူေဇာ္ေနတယ္၊ ငါ ျမတ္စြာ ဘုရားကို ခႏၱီ ပါရမီနဲ႔ ပူေဇာ္ေနတယ္” လို႔ ေတြးေတြးေနရ ပါမယ္။ ၾကံဳလာတဲ့ အာရံုကိုလည္း “ငါ ျမတ္စြာ ဘုရားကို ခႏၱီ ပါရမီနဲ႔ ပူေဇာ္ၿပီး သူ႔ကို သည္းခံမယ္” လို႔ ႏွလံုးသြင္းၿပီး သည္းခံပစ္ လိုက္ပါ။ ဒါဆိုရင္ ကိုယ့္ရင္ထဲကို ခႏၱီ ပါရမီ ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္။

ကဲ.. စာဖတ္သူ ျမတ္စြာဘုရားကို ခႏၱီ ပါရမီနဲ႔ ပူေဇာ္ၿပီး သည္းခံၾကည့္ပါလား၊ အဆင္ေျပသြား ပါလိမ့္မယ္။

က်မ္းကိုး
မဟာဗုဒၶ၀င္ ပထမတြဲ၊ ပထမပိုင္း- ဒုတိယပိုင္း။
(တိပိဋက မင္းကြန္း ဆရာေတာ္ ဘုရား)

အရွင္ရာဇိႏၵ (ရေ၀ႏြယ္- အင္းမ)၏ ျမင့္ျမတ္သူတုိ႔ရဲ႕ အလုပ္ စာအုပ္မွ...