တန္ဖိုး
သီလပညာဏဥၥ ေလာကသၼိ ံ အဂၢမကၡာယတိ။ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ ပညာကသာ ေလာကႀကီးမွာ အမြန္ျမတ္ဆံုးပဲ။ (သုတ္သီလကၡန္ပါဠိေတာ္)
စီကာ စဥ္ကာ ပူရတဲ့အတြက္ စကၤာပူတဲ့။ ေျပာၾကတာ ၾကားဖူးတယ္။ ကိုယ္တို႔ ေရႊျပည္ႀကီးသူ ေရႊျပည္ႀကီးသားေတြ ရြာမွာ အဆင္မေျပလို႔ စကၤာပူမွာ လာႀကီး ၀ဋ္ေၾကြးေတြ ဆပ္ေနၾကရတယ္။ ကိုယ္အပါအ၀င္ပဲလို႔ေတာ့ မေျပာလိုေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ခါ ပါတယ္လို႔ ေျပာရမလားဘဲ။ ကိုယ္က စကၤာပူေရာက္ရင္ ဆရာသမားမသိေအာင္ ေဆးလိပ္၀ယ္ေသာက္၊ ကြမ္း၀ယ္စားရတယ္။ စကၤာပူမွာ ေဆးလိပ္တစ္ဗူးကို စကၤာပူေဒၚလာ တစ္ဆယ္ေလာက္ေပးရသလို၊ ကြမ္းယာဆိုရင္လည္း စကၤာပူတစ္ ေဒၚလာဖိုးမွ ေလးယာပဲ ရတယ္။ ဒါက စကၤာပူလို႔အမ်ားေခၚၾကတဲ့ ၾကားပဲြစားႏိုင္ငံေလး တစ္ႏိုင္ငံရဲ့ ကိုယ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အပူတစ္ခုပါ။
ကိုေရႊအေမရိကားက်ေတာ့ အဲလိုမဟုတ္ျပန္ဘူး။ ကြမ္းယာေတာ့ မစားျဖစ္ေတာ့ေပမယ့္ ေဆးလိပ္က တယ္မျပတ္ခ်င္ဘူး။ ဖေလာ္ရီဒါဆရာေတာ္ ေဒါက္တာအရွင္ပညာေဇာတကေတာ့ “မင္းကြာ ျဖတ္ႏိုင္ရဲ့သားနဲ႔၊ မေသာက္ပါနဲ႔လား”တဲ့။ သံေယာဇဥ္ပါတဲ့ ၾသ၀ါဒေလးျဖစ္သလို၊ ဦးဇင္းဦးနာယကာလကၤာရကလညး္ မေသာက္ပါနဲ႔တဲ့၊ ေစတနာပါတဲ့ အႀကံေပးစကားေလးေတြပါ။ အဲဒီလို ေနာင္ေတာ္ႀကီးမ်ားက ဆံုးမေပမယ့္ အမိုက္သံသရာက မထြက္ခ်င္တဲ့ ကိုယ္ကေတာ့ ေဆးလိပ္ဆို တယ္မျပတ္ခ်င္ဘူး။ ထားပါေတာ့။ ေျပာခ်င္တာေလးက ကိုေရႊအေမရိကားမွာ ေဆးလိပ္တစ္ဗူးဆို ငါးက်ပ္(ငါးေဒၚလာ)နီးပါးရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္…။
ဟုတ္ပါတယ္။ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးေနတဲ့ ကိုယ့္အသိတစ္ေယာက္ကေတာ့ နယူးေယာက္မွာ ေဆးလိပ္ဗူးေစ်းႀကီးလြန္းလို႔တဲ့။ တစ္ဗူးကို တစ္ဆယ္နီးပါးေပးရဆိုပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သူက လပ္စ္ဗီးဂတ္တို႔ အျခားေဆးလိပ္ေစ်းခ်ဳိတဲ့ ျပည္နယ္ေတြေရာက္ရင္ ကာတြန္လိုက္ ၀ယ္လာတယ္တဲ့။ ေဟာ ကန္တကီျပည္နည္က်ျပန္ေတာ့ ေဆးလိပ္တစ္ဗူးကို သံုးေဒၚလာေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ေပးရသတဲ့။ က်န္တဲ့ျပည္နယ္ေတြမွာေတာ့ အခြန္ေရာပါတြက္ရင္ ေျခာက္က်ပ္ခဲြေလာက္ပဲ ေပးရမယ္ထင္တယ္။ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာက တန္ဖိုးပါ။ ေဆးလိပ္တန္ဖိုးပါ။ ေနရာေဒသေတြ ကြာၿပီး တန္ဖိုးေတြ အတက္အက် ရွိသလို၊ လူတစ္ေယာက္ခ်င္းဆီ ကြာသြားရင္လည္း တန္ဖိုးေတြက အတက္အက်၊ အနိမ့္-အျမင့္ ရွိတတ္သကိုး။
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
တန္ဖိုးတဲ့။ စကားလံုးေလးက လွတယ္။ Price/Value လို႔ ဂလိုဘယ္ရြာသားေတြ အေခၚတစ္မ်ဳိးလည္း ရွိရဲ့။ ဟုတ္ပါၿပီ။ ဘယ္လို ဘာသာေဗဒနဲ႔ပဲ ေျပာေျပာ တန္ဖိုးဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရရဲ့ အႏွစ္သာရကေတာ့ အတူတူပဲ ျဖစ္မွာပါ။ ေဆးလိပ္ႀကိဳက္သူတစ္ဦးအတြက္ ေဆးလိပ္ဟာ တန္ဖိုးရွိေပမယ့္ ေဆးလိပ္အနံ႔မခံႏိုင္သူအတြက္ ေဆးလိပ္ဗူး အလကားရရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စိတ္တိုေနမွာပါပဲ။ ဒီလိုပါပဲ။ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ အရာေလးေတြ ကိုယ့္မွာရွိရင္ တန္ဖိုးထားတတ္ၾကသလို ကိုယ္ မၾကိဳက္တဲ့ အရာေတြဆိုရင္ေတာ့ တန္ဖိုးထား သိမ္းဆည္းေနၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါက ရုပ္၀တၳဳပစၥည္းေတြနဲ႔ စပ္လို႔ပါ။ ကိုယ္တန္ဖိုးထားခ်စ္တဲ့ ခ်စ္သူဆိုတာေတာင္ အရြယ္ေတြအိုမင္းသြားရင္ တယ္တန္ဖိုးမထားခ်င္ၾကေတာ့ မဟုတ္လား။ ဆိုလိုတာက ရုပ္၀တၳဳပစၥည္းအေပၚထားတဲ့ တန္ဖိုးဟာ မၿမဲဘူးလို႔ ေျပာခ်င္တာပါ။
ဒီလိုပါပဲ။ ကိုယ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ဆိုပါစို႔။ သူဟာ ကိုယ့္စိတ္တိုင္းက်ေနမယ္၊ ကိုယ့္အတြက္ အသံုးခ်လို႔ရဦးမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္က တန္ဖိုးထားေနတတ္ေပမယ့္ သူမရွိလည္း ျဖစ္တယ္လို႔ ေတြးလက္ခံလိုက္တာနဲ႔ အဲဒီလူဟာ ကိုယ့္အတြက္ တန္ဖုိးမဲ့သြားၿပီေပါ့။ တန္ဖုိးေတြအေၾကာင္း စဥ္းစားရင္းနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေျပာခဲ့တာေလးကို သတိရေနမိတယ္။ သူေျပာတုန္းက ေတာင္ႀကီးက အျပန္လမ္းမွာပါ။ သူငယ္ခ်င္းက ေျပာတယ္။
“မင္း သတိထားမိလားတဲ့။ ငါတို႔ ေတာင္ေပၚမွာတုန္းက (ေတာင္ေပၚဆိုတာ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ကို ေျပာတာပါ) ငါးရာတန္အခ်ဳိရည္ဟာ အခု ယင္းမာပင္မွာ ကားနားေတာ့ တစ္ေထာင္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ေအာင္ပန္းမွာ ရွစ္ရာတဲ့။ မင္းစဥ္းစားၾကည့္ကြာ။ ရန္ကုန္နဲ႔ ပိုနီးတဲ့ ေအာင္ပန္းတို႔၊ ယင္းမာပင္တို႔မွာ ေစ်းမခ်ဳိပဲ ေတာင္ႀကီးေရာက္မွ ေစ်းခ်ဳိေနတယ္။ ပစၥည္းတစ္ခု၊ အရာ၀တၳဳတစ္ခုရဲ့ တန္ဖိုးဆိုတာ အတက္အက်၊ အနိမ့္အျမင့္ သတ္မွတ္တာ ေနရာေဒသအေပၚလည္း မူတည္တယ္ကြ။ ေနာက္တစ္ခုရွိေသးတယ္။ အခ်ိန္ကာလေပါ့။ အရွင္းဆံုးေျပာရရင္ကြာ.. ကိုယ္တို႔မိဘေတြ သူတို႔ပဲြရံုေတြမွာ ကုန္ေတြကိုၾကည့္၊ ႏွမ္းေပၚခ်ိန္ဆို ႏွမ္းေစ်းက သိပ္မရိွဘူး။ ႏွမ္းမေပၚခင္တို႔၊ ႏွမ္းေပၚၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာပီဆိုရင္ ႏွမ္းေစ်းက ထိုးတက္သြားျပန္ေရာ။ ဆိုလိုတာကကြာ.. ရွားပါးတဲ့အခ်ိန္ဆို ပစၥည္း၀တၳဳတစ္ခုဟာ တန္ဖိုးတက္သြားတာကို ေျပာခ်င္တာေပါ့။”
“ေနာက္တစ္ခုက ပေယာဂလို႔ေခၚတဲ့ လုပ္အားပဲ ေျပာရမလား၊ ဆိုၾကပါစို႔ကြာ၊ သာမာန္ေက်ာက္တံုးတစ္ခုနဲ႔ ဘုရားဆင္းတုလို တစ္ခုခု ထြင္းထုပီးသား ေက်ာက္တုံးတစ္ခု၊ ဘယ္ဟာက ပိုတန္ဖိုးရွိမလဲ။ လူေတြရဲ့ ကာယအား၊ ဥာဏအားနဲ႔ ထြင္းထုထားတဲ့ ဆင္းတုေတာ္ေက်ာက္တုံးက ပိုတန္ဖိုးႀကီးတာေပါ့။ အဲေနာက္ဆံုး တန္ဖိုးကို တန္ဖိုးျဖတ္တဲ့အရာကေတာ့ ပုဂၢလဆိုတဲ့ လူေတြ၊ သက္ရွိေတြေပါ့ကြာ။ အႏုပညာခံစားတတ္သူအဖို႔ အႏုပညာလက္ရာေျမာက္တဲ့ ပန္းခ်ီပန္းပုဟာ တန္ဖိုးႀကီးလွေပမယ့္ ဘာခံစားမွႈမွ မရွိတဲ့ အႏုပညာကို မခံစားတတ္သူအဖို႔ေတာ့ ပီကာဆိုတို႔လို ကမၻာေက်ာ္အႏုပညာရွင္ေတြရဲ့လက္ရာလည္း အဲဒီသူအတြက္ တန္ဖိုးမရွိေတာ့ဘူးမဟုတ္လား။ ေျပာခ်င္တာက ခံစားသူအေပၚ၊ ႏွစ္သက္သူအေပၚ မူတည္ၿပီး ပစၥည္းတစ္ခုရဲ့ တန္ဖိုးဟာ အတက္၊ အက်၊ အနိမ့္အျမင့္ ျဖစ္သြားရတယ္ဆိုတာပါပဲကြာ။”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
သူငယ္္ခ်င္းေျပာခဲ့ဖူးတာေလးပါ။ သူ႔အဆို တန္ဖိုးဆိုတာ အခ်ိန္ကာလ၊ ေနရာေဒသ၊ ပေယာဂ(လုပ္အား)နဲ႔ ပုဂၢိဳလ္အေပၚမူတည္ၿပီး အတက္အက်၊ အနိမ့္အျမင့္ ကြာသြားတာတဲ့။ သူငယ္ခ်င္းေျပာခဲ့တာေတြကို ကိုယ္က မျငင္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္…. ပရမတၳလို႔ေခၚတဲ့ အစစ္အမွန္တန္ဖိုးေတြေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္တို႔ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားက ေလာကမွာ ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ ပညာကသာ တန္ဖိုးအျမင့္မားဆံုးတ့ဲ။ ေဟာၾကားခဲ့တာပါ။ ဟုတ္ပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ဘုန္းတန္ခိုးဆိုတာ သူ႔ကိုယ္က်င့္တရား ဘယ္ေလာက္ေကာင္းသလဲအေပၚပဲ မူတည္သလို၊ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ အဆင့္အတန္းဆိုတာလည္း သူ႔ရဲ့ ဆင္ေျခတုံတရားပဲ ေခၚမလား။ အသိပညာအေပၚမွာပဲ မူတည္တာေလ။
ဒီေနရာမွာ စကားစပ္မိလို႔ ထပ္ေျပာရရင္ အထက္တန္းက်က်၊ မ်က္ႏွာပန္းလွလွ ဆိုတဲ့ စကားေလးအေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ လူတခ်ဳ႕ိက အထက္တန္းေတာ့က်တယ္။ မ်က္ႏွာပန္းမလွဘူး။ ဥပမာ အဲဒီလူေတြက ဟစ္တလာလို ပုဂၢဳိလ္ေတြေပါ့။ အာဏာရွိတုန္းေတာ့ အထက္တန္းေတာ့ က်ေပမယ့္ သူ႔ကိုေၾကာက္ၿပီးလူေတြက မလြန္ဆန္သာလို႔သာ သူ႔ကို ေမာင္ေမာင္ေခၚတိုင္း ဘုရားျပန္ထူးေနၾကရတာေလ။ ဒီလိုလူေတြက အထက္တန္းက်ေပမယ့္ မ်က္ႏွာပန္းမလွသူေတြေပါ့။ မ်က္ႏွာပန္းမလွဆို ကိုယ္နဲ႔မထိုက္တန္တဲ့ေနရာကို ယုတ္မာတဲ့စိတ္နဲ႔ ယူထားၾကတာကိုး။
ေနာက္တစ္မ်ဳိးက်ေတာ့ အထက္တန္းေတာ့ မက်ဘူး။မ်က္ႏွာပန္းလွတဲ့သူေတြ၊ ဒီလိုလူေတြက ေလာကႀကီးဆီက ကိုယ္မရသင့္ဘဲ ဘာမွ မယူဘဲ ေလာကႀကီး ဒါမွမဟုတ္ လူသားအက်ဳိးအတြက္ ေပးဆပ္ၿပီး ေကာင္းက်ုဳိးလုပ္ၿပီး အသက္ရွင္ေနထိုင္ၾကသူေတြေလ။ ေနာက္တစ္မ်ဳိးကေတာ့ မ်က္ႏွာပန္းလည္း မလွ၊ အထက္တန္းလည္း မက်သူေတြေပါ့။ သူမ်ားအေပၚလည္း မတရားတာေတြလုပ္၊ ကိုယ္က ဘယ္ေလာက္ မတရားတာလုပ္လုပ္ အထက္တန္းမေရာက္ဘဲ လူေပလူညစ္ဘ၀နဲ႔ ေနေနရသူေတြေလ။ ေနာက္ဆံုတမ်ဳိးကေတာ့ အထက္တန္းလည္းက်တယ္၊ မ်က္ႏွာပန္းလွလွနဲ႔လည္း ေနသြားတဲ့သူေတြေပါ့။ ဥပမာ ဘုရားရွင္တို႔လို၊ (ေလာကီဘက္က ႀကည့္ရင္..ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔လိုေပါ့)။ အမ်ားအတြက္လည္း ေပးဆပ္သြားသလို၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း ကိုယ့္မွာ ရွိသင့္တဲ့ ကိုယ္က်င့္သီလနဲ႔ ေနထိုင္သြားႏိုင္ၾကတဲ့ သူေတြကို ဆိုလိုတာေပါ့။
ဆိုေတာ့၊ အထက္တန္းက်တဲ့သူဆိုတာ ရွင္ေတာ္ဘုရားေဟာခဲ့သလို ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ အသိပညာျမင့္မားသူေတြကို ဆိုလိုတာပါ။ စကားလံုးရဲ့ တန္ဖိုးနဲ႔ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ေနထိုင္သြားသူေတြေပါ့ေလ။ ဟုတ္ၿပီ။ ဒါဆိုရင္ ကိုယ္ေတြကေကာ…တန္ဖိုးဆိုတာ ဘယ္လိုဖြင့္ဆိုခ်က္ေတြနဲ႔ ေနထိုင္သြားၾကမလဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တန္ဖိုးထားၾကတယ္ဆိုရင္ေပါ့။ ကိုယ္ ႀကိဳက္တာ ကိုယ့္တန္ဖိုးဆိုရေတာ့ ပရမတၳ(အစစ္အမွန္)တန္ဖိုးကေန ေ၀းၿပီး အတုအေယာက္တန္ဖိုးနဲ႔ပဲ ေသဆံုးသြားရလိမ့္မယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။
ကိုင္း…စာဖတ္သူမိတ္ေဆြ..
ကိုယ္ကေတာ့ တန္ဖိုးဆိုတဲ့ေခါင္းစီးနဲ႔ စာရႈသူကို ေခါင္းစားေအာင္ အခ်က္လက္အခ်ိဳ႕ကို ခ်ျပလိုက္ပါၿပီ။ က်န္တာကေတာ့ ကိုယ့္အယူအဆနဲ႔ကို လြတ္လပ္စြာ ကဲြလဲြခြင့္၊ ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း တန္ဖိုးသတ္မွတ္ခြင့္ရွိပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တန္ဖိုးထားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ တန္ဖိုးဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရကို ေက်ေက်လည္လည္ ခဲြျခားေ၀ဘန္သံုးသပ္ေနမယ္လို႔ပဲ ယံုၾကည္ေနမိပါတယ္ေလ။
(ဒီစာေလးနဲ႔ ကိုယ့္ကို အေမရိကားေတာမက္မဲႀကီးထဲမွာ ကိုယ့္ကို တစ္ကိုယ္ထဲ ပစ္ထားခဲ့တဲ့ ေနာင္ေတာ္ ေက်းဇူးရွင္ ဦးဇင္းဦးနာယကာလကၤာရရဲ့ အိႏၵိယပညာေရးခရီစဥ္ကို ဦးတင္ဂါရ၀ျပဳလိုက္ရပါတယ္။ Have a nice trip ပါ ေနာင္ႀကီးေရ။ အေ၀းကေနပဲ ဦးတင္လိုက္ပါတယ္။)
၀၃၊၂၀၊၂၀၀၉ (ည ဆယ္နာရီခဲြ)
အရွင္ေနမိႏၵ(ေငြသာတြင္း)
