“ကံေကာင္း အေၾကာင္းလွပါေစ”(၁)

“ကံေကာင္း အေၾကာင္းလွပါေစ”(၁)

    “ ကံေကာင္း အေၾကာင္းလွပါေစ” ဆိုတဲ့စကားဟာ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားအေနနဲ႔ အလြန္ကို နားဝင္ပီယံျဖစ္မယ့္ သည္းေျခႀကိဳက္ စကားတစ္လံုးပါ၊ ဒါေပမယ့္ အခုဒီစာေခါင္းစည္းကို ဒီအမည္ေပးလိုက္ရတာကေတာ့ လူေတြသည္းေျခ ႀကိဳက္ ျဖစ္မယ္ထင္လို႔လည္း မဟုတ္သလို ျဖစ္ေစခ်င္လို႔လည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ကံေကာင္းျခင္းနဲ႔ အေၾကာင္းလွျခင္းတို႔ရဲ႕ ျခားနားခ်က္ကို ကြဲကြဲျပားျပား သေဘာ ေပါက္ၾက ေစခ်င္လို႔သာ ျဖစ္ပါတယ္။


     ဟုတ္ပါတယ္၊ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားအေနနဲ႔ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ အတိဒုကၡေတြနဲ႔ ႀကံဳေတြ႕ေနတယ္၊ လုပ္သမွ်ေတြလဲ အစစ အဆင္မေျပျဖစ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးနဲ႔ ႀကံဳႀကိဳက္ရတဲ့အခါတိုင္း “သူ႔ခမ်ာ ကံမေကာင္း အေၾကာင္း မလွရွာဘူး” လို႔ေျပာ ေလ့ရွိ ၾကပါတယ္၊ ဒီလိုေျပာဆို သံုးစြဲမႈအရ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ကံမေကာင္းျခင္းနဲ႔ အေၾကာင္းမလွျခင္းကို အဓိပၸာယ္တူ အျဖစ္သေဘာ ထားၿပီး သံုးစြဲေနၾကပံု ရပါတယ္။

      “ကံေကာင္းေတာ့ေကာ အေၾကာင္းလွၿပီလား”

ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွဘူးဆိုရင္ “ကံေကာင္းေတာ့ေကာ အေၾကာင္းလွၿပီလား”လို႔ ေမးၾကည့္ရင္ေတာ့ “အင္းေလ ..အတူတူပဲ မဟုတ္လား”ဆိုတာမ်ိဳးနဲ႔ ေယာင္ဝါးဝါးျဖစ္သြားၾကသူက မ်ားပါလိမ့္မယ္၊ ေရေရရာရာ သိသူက အေတာ္ရွားမယ္ ထင္ပါတယ္၊ လယ္တီ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးရဲ႕ စကားအတိုင္းေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကံနဲ႔အေၾကာင္းကို မကြဲမျပားအတူတူလို႔ သေဘာထား ေနျခင္းေၾကာင့္ပဲ ျပဳသမွ်ကုသိုလ္ ေတြဟာ ထိုက္တန္တဲ့အက်ိဳးတရားအထိ မေပးႏိုင္ၾကဘဲ “ကုသိုလ္ေၾကာင္ျခစ္”ေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကရတာလို႔ပဲ ဆိုရမွာပါ။

     အေသအခ်ာ ပိုင္းျခားေဝဖန္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ေဒသနာေတာ္မွာ “ကံ” ကို “သခၤါရ”လို႔ ေဟာေတာ္မူ ပါတယ္၊ အဲဒီသခၤါရဟာ အေျခခံအားျဖင့္ ေကာင္းတာကိုျပဳလုပ္တဲ့ ပုညာဘိသခၤါရ၊ မေကာင္းတာျပဳလုပ္တဲ့ အပုညာဘိ သခၤါရဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္၊ (အာနၪၨာ ဘိသခၤါရ ဆိုတာလည္း ရွိေသးေပမယ့္ ပုညာဘိသခၤါရရဲ႕ အဆင့္တစ္ခုကိုပဲ ဆိုတာျဖစ္လို႔ အေျခခံႏွစ္မ်ိဳးကိုသာ ေျပာလိုက္တာပါ)၊ ပုညာဘိ သခၤါရဆိုတာ ကုသိုလ္ကံ၊ အပုညာဘိသခၤါရဆိုတာက အကုသိုလ္ကံေပါ့၊ ေကာင္းတဲ့ကံေရာ မေကာင္းတဲ့ကံေရာ ႏွစ္မ်ိဳးလံုးကို "သခၤါရ"လို႔ပဲ ေခၚပါတယ္။

    ဒီသခၤါရကေန ေရွ႕ဆက္ၿပီး အေၾကာင္းအက်ိဳး အဆက္ဆက္ကို ၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာ "ဇရာမရဏံ၊ ေသာကပရိေဒဝ"စတဲ့ အိုျခင္း,ေသျခင္း၊ ဝမ္းနည္းပူေဆြးငိုေၾကြးရျခင္းေတြနဲ႔ ဒုကၡအစုအေဝးႀကီးကို ရင္ဝယ္ပိုက္ၿပီး မလွပတဲ့ အက်ိဳးႀကီး ေတြနဲ႔သာ ဘဝဇာတ္လမ္းတစ္ခု နိဂံုးခ်ဳပ္ ဇာတ္သိမ္းၾကရတာကို ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။

     ဒီလို မလွမပတဲ့ အက်ိဳးေတြနဲ႔ ဇာတ္သိမ္းၾကရတာဟာ "ကံ မေကာင္းလို႔လား"လို႔ ေမးၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကံေကာင္းၾကလြန္းလို႔ လူ႕ျပည္ကစ နတ္ျပည္çျဗဟၼာျပည္အထိ ျဖစ္ရ၊ ေရာက္ရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြေရာ၊ ကံဆိုးလြန္းလို႔ အပါယ္ငရဲအထိ က်ေရာက္ရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြေရာ ဒီအတိုင္းခ်ည္း ဇာတ္သိမ္းၾကရတာခ်င္း အတူတူပဲ ျဖစ္ေနတာကိုလည္း ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။

    ကမၼနိယာမ

 

ကမၼနိယာမသေဘာကေလး သက္သက္ကိုသာ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္းတဲ့ကံက ေကာင္းက်ိဳးေပးတယ္၊ ဆိုးတဲ့ကံက ဆိုးက်ိဳးေပးတယ္ဆိုတာကို သေဘာေပါက္ၾကမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ "အဲဒီေကာင္းက်ိဳး ဆိုးက်ိဳးဆိုတာ ဘာေတြလဲ" ဆိုတာကိုအထိ ထဲထဲ ဝင္ဝင္ ေလ့လာၿပီး ပီပီျပင္ျပင္သိဖို႔က်ေတာ့ သိပ္ၿပီးအေလးမထားၾကသလို ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္၊ နည္းနည္းေလာက္ ပီျပင္လာေအာင္ ေလ့လာ ၾကည့္ၾကရ ေအာင္ပါ။

     ေကာင္းတဲ့ကံက ေပးတဲ့ ေကာင္းက်ိဳးဆိုတာ ပဋိသေႏၶအရေျပာမယ္ဆိုရင္ လူ႕ဘံု,နတ္ဘံုစတဲ့ ေကာင္းတဲ့ ဘံုဌာန ေတြမွာ လူ႔ဘဝ,နတ္ဘဝစတဲ့ သုဂတိဇာတိကို ရရွိႏိုင္တာပါ၊ ပဝတၲိအရ ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေက်နပ္ႏွစ္သက္ဖြယ္ရာ ဣ႒ာ႐ံုမ်ားနဲ႔ ေတြ႕ႀကံဳ ခံစားရ တဲ့ အက်ိဳးပါပဲ။

    မေကာင္းကံကေပးတဲ့ မေကာင္းက်ိဳးဆိုတာကေတာ့ ပဋိသေႏၶအရ ငရဲ၊ တိရစၦာန္၊ ၿပိတၲာ၊ အသူရကာယ္ဆိုတဲ့ ဆိုးဝါးတဲ့ ဘံုဘဝ ေတြမွာ ဆိုးဆိုးဝါးဝါးျဖစ္ၾကရတဲ့ ဒုဂၢတိဇာတိကို ရရွိျခင္းပါ၊ ပဝတၲိအရ ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မေက်နပ္စရာ အနိ႒ာ႐ံုေတြနဲ႔ ေတြ႔ႀကံဳခံစား ရျခင္းဆိုတဲ့ အက်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။

     ခုလိုျဖစ္ရတဲ့ဘဝနဲ႔ ေတြ႕ႀကံဳရတဲ့ အာ႐ံုသက္သက္ကိုသာ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္းတဲ့ကံနဲ႔ မေကာင္းတဲ့ ကံတို႔ဟာ ေျဖာင့္ေျဖာင ့္ဆန္႔က်င္တယ္လို႕ ဆိုရေလာက္ေအာင္ကို ကြဲျပားျခားနားေနတာကို ေတြ႕သိႏိုင္ပါတယ္၊ ေကာင္းတဲ့ ကံက သုဂတိဇာတိနဲ႔ ဣ႒ာ႐ံုေတြကို ေတြ႕ႀကံဳခံစားခြင့္ကိုေပးၿပီး မေကာင္းတဲ့ကံက ဒုဂၢတိဇာတိနဲ႔ အနိ႒ာ႐ံုေတြကို ေတြ႔ႀကံဳ ခံစားခြင့္ ေပးတာကိုး။ ဒီေတာ့ ဇာတိဆိုတဲ့ဇာတ္ခ်င္းလဲ ကြဲျပားျခားနားတယ္၊ ဇာတ္ခ်င္းကြဲျပားသလို သ႐ုပ္ေဆာင္ၾကမယ့္ ဇာတ္႐ုပ္ေတြ ဇာတ္ေကာင္ေတြခ်င္းလည္း ကြဲျပားတာပါပဲ၊ အနီးကပ္ဆံုး ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ဒုဂၢတိဘံုသား တိရစၦာန္ေတြက တိရစၦာန္ဇာတ္႐ုပ္ ဇာတ္ေကာင္ေတြပဲ သုဂတိဘံုသား လူေတြက လူဇာတ္႐ုပ္ ဇာတ္ေကာင္ေတြပဲ။

   ဇာတ္႐ုပ္ဇာတ္ေကာင္ႏွင့္ စ႐ိုက္လကၡဏာ

  

ဇာတ္႐ုပ္ဇာတ္ေကာင္ခ်င္း ကြဲျပားသလို ဇာတ္ေကာင္တို႔ရဲ႕ စ႐ိုက္ခ်င္းလည္း ကြဲျပားတာပါပဲ၊ တိရစၦာန္က တိရစၦာန္ စ႐ိုက္အတိုင္း ႐ိုင္းစိုင္း ၾကမ္းတမ္း ရက္စက္တာေပါ့။ လူကေတာ့ လူ႔စ႐ိုက္အတိုင္း (ဆိုရင္)ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ၿပီး ခ်စ္ခင္ၾကင္နာ ညႇာတာေထာက္ထား တတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ေကာင္း စ႐ိုက္ေကာင္းေတြ ရွိတတ္ၾကတာေပါ့။

စ႐ိုက္လကၡဏာခ်င္း ကြဲျပားတဲ့အတိုင္းပဲ ဘဝဇာတ္လမ္းကို သ႐ုပ္ေဆာင္ၾကတဲ့အခါမွာလည္း အျဖဴနဲ႔အမည္းလို႔ဆိုရ ေလာက္ ေအာင္ကို ကြဲျပားျခားနားပါတယ္။

ဘဝဇာတ္လမ္း သ႐ုပ္ေဆာင္တယ္ဆိုတာ တိုတိုခ်ဳပ္ကေတာ့ ျဖစ္ရတဲ့ ဘဝအခိုက္အတြင္းမွာ စားဝတ္ေနေရးစတဲ့ ဘဝလိုအပ္ ခ်က္ေတြနဲ႔ ဘဝေပးတာဝန္ေတြကို ႀကိဳးစားျဖည့္ဆည္းၾကရတာပါပဲ။ ဒီလို ျဖည့္ဆည္းၾကရာမွာ တိရစၦာန္ေတြ လည္း ကာယကံç ဝစီကံç မေနာကံ ဆိုတဲ့ ကံသံုးပါးနဲ႔လႈပ္ရွား သ႐ုပ္ေဆာင္ၾကရတာပဲ၊ လူတို႔çနတ္တို႔လည္း ကံသံုးပါးနဲ႔ပဲ ႀကိဳးစားလႈပ္ရွား သ႐ုပ္ေဆာင္ ၾကရတာပါပဲ။

    စ႐ိုက္ခ်င္းကြဲျပားတဲ့အတြက္ သ႐ုပ္ေဆာင္ပံုျခင္းလည္း ကြာျခားတယ္ဆိုတာ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာ သိသာပါတယ္၊ တိရစၦာန္မ်ားက အႀကံ တူလာရင္ ဘဝတူခ်င္းကိုေတာင္ ရန္သူလိုသေဘာထားၿပီး ရွိသမွ် ခြန္အား,လက္နက္မ်ားနဲ႔ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းၾကတယ္။ မႏုႆ (စိတ္ထားျမင့္သူ)ဆိုတဲ့ လူသားမ်ားကေတာ့ အႀကံခ်င္းတူ ၾကရတာကိုက ဘဝခ်င္းတူၾကလို႔ပဲဆိုတဲ့ စာနာစိတ္ထားၿပီး ေစ့စပ္ညႇိႏိႈင္း ႐ိုင္းပင္း ကူညီမႈနဲ႔ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းတတ္ၾက ပါတယ္။

   ဇာတ္႐ုပ္ခ်င္း၊ ဇာတ္ေဆာင္ခ်င္း၊ စ႐ိုက္ခ်င္း၊ သ႐ုပ္ေဆာင္ပံုခ်င္း ကြဲျပားၾကတယ္ဆိုေတာ့ ဇာတ္ထုပ္ဇာတ္လမ္း ခ်င္းေတြလည္း ကြဲျပားျခားနား တာေပါ့၊ ေကာင္းတဲ့ဇာတ္က ေကာင္း၊ ဆိုးတဲ့ ဇာတ္က ဆိုးေပါ့၊ ကံဆိုးနဲ႔ကံေကာင္းတို႔ အက်ိဳးေပးခ်င္း ကြဲျပားတယ္ဆိုတာ ဒါကိုေျပာတာပါပဲ။

    ဒီျခားနားခ်က္ကလည္း ဇာတ္လမ္းဇာတ္ထုပ္ကို သ႐ုပ္ေဆာင္ခြင့္ ရခိုက္ကေလးလို႔ဆိုရမဲ့ တစ္ဘဝတာ၊ တခဏတာ ကေလးပါပဲ၊ ကံဇာတ္ဆရာရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္ကုန္ၿပီးဆိုေတာ့ တစ္ဘဝဇာတ္ကို သိမ္းခ်င္သည္ ျဖစ္ေစ၊ မသိမ္းခ်င္သည္ျဖစ္ေစ သိမ္းၾကရမွာ ခ်ည္းပါပဲ၊ အဲ ..ဇာတ္သိမ္းရၿပီဆိုရင္လည္း ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ေဒသနာေတာ္မွာ ဘုရားရွင္ မွတ္ခ်က္ျပဳ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တဲ့ အတိုင္းပါပဲ၊ ဒုကၡတံုး ဒုကၡခဲႀကီးကို ရင္ဝယ္ပိုက္ရင္း ဝမ္းနည္း ပူေဆြးမႈမ်ားနဲ႔ခ်ည္း ဇာတ္သိမ္းၾကရတာခ်င္း အတူတူပါပဲ။

ဒီေနရာမွာသေဘာေပါက္လြယ္ေအာင္ ဘဝဇာတ္လမ္းကို လူတို႔ဖန္တီးကျပ သ႐ုပ္ေဆာင္ၾကတဲ့ ျပဇာတ္တို႔႐ုပ္ရွင္တို႔ ဆိုတာေတြနဲ႔ နည္းနည္းႏိႈင္းယွဥ္ ၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ။

  ကံ ဒါ႐ိုက္တာ ႏွင့္ ဘဝဇာတ္

  

ကံ ဒါ႐ိုက္တာ ညႊန္ၾကားတဲ့ ဘဝဇာတ္ထုပ္ေတြထဲက သုဂတိဇာတ္ေကာင္ေတြျဖစ္တဲ့ လူတို႔,နတ္တို႔ကိုေတာ့ မင္းသား မင္းသမီး ေတြလို႔ပဲ ဆိုၾကပါစို႔၊ အဲ .. ဒုဂၢတိဇာတ္ေကာင္ေတြျဖစ္တဲ့ ငရဲ,တိရစၦာန္တို႔ ၿပိတၲာတို႔ဆိုတာေတြကေတာ့ လူၾကမ္းေတြလို႔ပဲ ထားလိုက္ပါေတာ့။ လူဒါ႐ိုက္တာေတြ ညႊန္ၾကားတဲ့ ျပဇာတ္တို႔ ႐ုပ္ရွင္တို႔မွာေတာ့ ေနာက္ဆံုးဇာတ္သိမ္း ခန္းေရာက္တဲ့အခါ "မင္းသားနဲ႔မင္းသမီး ညားတယ္၊ လူၾကမ္း ေသတယ္"ဆိုတာမ်ိဳးေတြနဲ႔ ဇာတ္သိမ္းတာပဲ မ်ားၾကတာကို ေတြ႕ဖူးၾကပါလိမ့္မယ္၊ ဒီလိုဇာတ္သိမ္းခန္းေရာက္ၿပီဆိုရင္လည္း ပရိသတ္အေပါင္းတို႔က ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် ေကာင္းခ်ီး ဩဘာ ေပးၾကတာကိုလည္း ႀကံဳဖူးၾကမွာပါ။ ဒါကေတာ့ လူဖန္တီးတဲ့ ဇာတ္ထုပ္ ေပကိုး၊ လူႀကိဳက္သလိုပဲ ဇာတ္သိမ္းခြင့္ ရၾကေပမေပါ့။

အဲ ..ကံဖန္တီးတဲ့ ဇာတ္ထုတ္မွန္သမွ်မွာေတာ့ ဒီလိုကိုယ္ႀကိဳက္သလိုဇာတ္သိမ္းခြင့္ မရပါဘူး၊ ေနာက္ဆံုးမွာ မင္းသား လဲေသ၊ မင္းသမီးလဲေသ၊ လူၾကမ္းလဲေသၿပီ ပရိသတ္ေတြအားလံုးဝမ္းနည္းပူေဆြ ငိုေၾကြးၾကရေလသတည္းနဲ႔သာ ဇာတ္သိမ္း ၾကရတာခ်ည္းပါပဲ။

     ဇာတ္ေကာင္ခ်င္းေရာ၊ စ႐ိုက္ခ်င္းေရာ၊ ဇာတ္လမ္းခ်င္းေရာ၊ ဇာတ္သ႐ုပ္ေဆာင္ပံုခ်င္းေရာ ကြဲျပားေနပါလ်က္နဲ႔ ဇာတ္ေပါင္း ဇာတ္သိမ္း မလွပပံုျခင္းၾကေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ တူညီေနရတာလဲ၊ ဒါကို ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ေစခ်င္ ပါတယ္၊ ျဖစ္ရတဲ့ ဘံုဘဝ ဇာတ္ခ်င္းကစလို႔ ဇာတ္ေဆာင္ခ်င္း၊ ဇာတ္လမ္းခ်င္း၊ သ႐ုပ္ေဆာင္ပံုခ်င္း ကြဲျပားျခားနား ၾကရတာကေတာ့ ကံမ်ိဳးေစ့ခ်င္း မတူၾကလို႔ဆိုတာ သေဘာေပါက္ေလာက္ ပါၿပီ၊ အခ်င္းခ်င္းေျဖာင့္ေျဖာင့္ဆန္႔က်င္တဲ့ ကံ ပိုင္ရွင္ေတြ အားလံုးတို႔ရဲ႕ ဇာတ္သိမ္းေတြၾကေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ တူေနၾကရတာလဲ၊ ဒါဟာ တကယ္ကို အေလးအနက္ စဥ္းစားရမယ့္ ကိစၥပါ၊ ဒီေဆာင္းပါးကိုေရးရျခင္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကလည္း ဒီကိစၥေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္၊ ကဲ .. ဥာဏ္မွီသမွ် ေလ့လာ စူးစမ္းၿပီး စဥ္းစားၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ။

      ေနာက္ဘိတ္ဆံုးအက်ိဳးျဖစ္တဲ့ ဇာတ္သိမ္းခန္းဟာ မလွပဘူးဆိုကတည္းက ဒီအက်ိဳးကိုျဖစ္ေစတဲ့ အေၾကာင္းရင္း တရားကိုလည္း မလွတဲ့ အေၾကာင္းတရားလို႔ပဲ ဆိုရမွာပါ။ အဲဒီအေၾကာင္းတရားဟာ ဘာလဲ၊ ဒီကစၿပီး ေလ့လာၾကည့္ဖို႔ လိုပါတယ္၊ ဒီလိုေလ့လာတဲ့အခါ မိမိတို႔အတြက္ နယ္ပယ္စိမ္းလို ျဖစ္ေနတဲ့ တရားသေဘာမ်ား အထိုက္အေလွ်ာက္ ပါလာမွာျဖစ္လို႔ ပံုမွန္ ေတြ႕ေနက် အေၾကာင္းအရာ မ်ားေလာက္ေတာ့ လႊတ္ခနဲသေဘာမေပါက္ႏိုင္တဲ့ အခက္အခဲ အနည္းနဲ႔ အမ်ားဆိုသလို ရွိႏိုင္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီသေဘာတရားမ်ားဟာ ပီျပင္ေရရာတဲ့ ဗုဒၶဘာသာဝင္တစ္ဦးျဖစ္ေရးအတြက္ေတာ့ မသိမျဖစ္ အေရးပါတဲ့ ကိစၥျဖစ္လို႔ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ သည္းခံဖတ္ၾကဖို႔ ႀကိဳတင္ တိုက္တြန္းပါရေစ။

   သံသရာအစ

  

သတၲဝါတို႔ရဲ႕ သံသရာဆိုတာ ကံၾကမၼာနဲ႔ လည္ပတ္ေနရတာလို႔ဆိုႏိုင္ေပမယ့္ ကံၾကမၼာဟာ သံသရာရဲ႕အစဆံုး အေျခခံ အေၾကာင္းရင္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ေဒသနာေတာ္ကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ကံၾကမၼာလို႔ေခၚတဲ့ "သခၤါရ"ရဲ႕ ေရွ႕ဖ်ားမွာ "အဝိဇၨာ"ဆိုတာကို ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္၊ သံသရာရဲ႕ အေျခခံအေၾကာင္းရင္းဟာ အဝိဇၨာပဲျဖစ္ပါတယ္၊ ျဖစ္ေလရာ ဘဝေတြ ဘယ္လိုပဲေကာင္းတယ္ဆိုဆို ဇာတ္ေပါင္းခန္း မလွရျခင္းရဲ႕ အေျခခံအေၾကာင္းတရားဆိုးႀကီးဟာလည္း အဲဒီ အဝိဇၨာပါပဲ၊ ဒီေလာက္ ဆိုရင္မလွတဲ့ အေၾကာင္းတရားဆိုတာကို ေရးေရးေတာ့ ျမင္လာၿပီထင္ပါရဲ႕။

      "အဝိဇၨာဆိုတာ သစၥာေလးပါးတို႔ကို မသိတတ္တဲ့သေဘာ"လို႔ ဆိုပါတယ္၊ သစၥာဆိုတဲ့ အမွန္တရားကိုသာ မသိတာ၊ မမွန္တဲ့ တရားေတြကိုေတာ့ သူထင္ခ်င္သလိုထင္ၿပီး သိေနတတ္ပါတယ္၊ သူ႔အထင္နဲ႔သူ သိေနတဲ႔တရားေတြဟာ အမွန္ေတြ မဟုတ္ေပမယ့္ ဘုမသိ ဘမသိ သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ႀကိဳက္စရာေတြေတာ့ ရွိေနတတ္ပါတယ္။ အာ႐ံုေတြကို ႀကိဳက္စရာလို႔ ထင္ထင္ၿပီး သိေနတာနဲ႔အမွ် ႀကိဳက္တတ္တဲ့ တဏွာေလာဘကလည္း အဝိဇၨာနဲ႔တစ္တြဲတည္း မခြဲတမ္းဆိုသလို ပါေနတတ္ ပါတယ္၊ အဝိဇၨာက ဘာမွ်မယ္မယ္ရရ အမွန္အကန္ကို မသိေပမယ့္ တဏွာကအာ႐ံုကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရေကာင္းမွန္း ပီပီျပင္ျပင္သိလာၿပီဆိုေတာ့ အႀကိဳက္ကိုရေရးအတြက္ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ ေတြလည္း ျဖစ္လာေတာ့တာေပါ့၊ အဲဒီမွာ "သခၤါရ"ဆိုတဲ့ ကံက ေပၚေပါက္ လာရတာပါ။

      ေဒသနာေတာ္မွာေတာ့ "အဝိဇၨာပစၥယာ သခၤါရာ=အဝိဇၨာေၾကာင့္ သခၤါရဆိုတဲ့ ျပဳလုပ္မႈေတြျဖစ္တယ္"လို႔ပဲ ဆိုထားေပမယ့္ အဝိဇၨာဟာ သူ႔ခ်ည္း သခၤါရကိုျဖစ္ေအာင္ ပီပီျပင္ျပင္ မတိုက္တြန္းႏိုင္ပါဘူး၊ သူနဲ႔ ကိေလသာဝဋ္ခ်င္းတူတဲ့ တဏွာ,ဥပါဒါန္တို႔နဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီးမွသာ သခၤါရကို ပံုေဖာ္ပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အဝိဇၨာလို႔ ေျပာလိုက္ရင္ တဏွာçဥပါဒါန္တို႔လည္း တစ္ေပါင္းတည္းပါတယ္လို႔ မွတ္ယူရပါတယ္၊ သံသရာရဲ႕မလွပတဲ့ အေၾကာင္းဆိုတာ ဒီ "အဝိဇၨာ, တဏွာ, ဥပါဒါန္"ဆိုတဲ့ တရားသံုးပါးကို ေျပာတာပါပဲ၊ ဒီသံုးပါးမွာလည္း ဥပါဒါန္ဆိုတာက အားႀကီးတဲ့ တဏွာကိုပဲ ေျပာတာျဖစ္လို႔ တရားကိုယ္ သေဘာအရ တဏွာနဲ႔ အတူပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ေဒသနာ ေတာ္မွာ "အဝိဇၨာနဲ႔ တဏွာ"ကိုသာ သံသရာရဲ႕ အရင္း အျမစ္အေျခခံ အေၾကာင္းတရားႏွစ္ပါးအျဖစ္ အသိမ်ားထင္ရွားေနတာပါ။

  "ကိေလသာဝဋ္"

 

ဒီအေၾကာင္းတရားႏွစ္ပါး(ဥပါဒါန္ပါဆိုရင္ သံုးပါး)တို႔ဟာ သတၲဝါတို႔ရဲ႕ စိတ္အစဥ္ကို ညစ္ႏြမ္းနက္ေမွာင္ေစတတ္တဲ့ တရား ေတြျဖစ္လို႔ "ကိေလသာ"လို႔လည္း ေခၚပါတယ္၊ သူတို႔ကိုအေျခခံ လက္ကိုင္ထားၾကတဲ့ သတၲဝါမွန္သမွ်ကို သံသရာထဲမွာ တစ္ရစ္ဝဲဝဲ လည္ ေစတတ္တဲ့အတြက္ "ဝ႗=ဝဋ္တရား"မ်ားလို႔လည္း ေခၚပါတယ္၊ ေပါင္းၿပီး ေခၚလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ "ကိေလသာဝဋ္"လို႔ျဖစ္သြားပါတယ္၊ စိတ္အစဥ္ကိုလဲ မည္းညစ္ေစတတ္၊ ေမြး,အို,နာ,ေသဆိုတဲ့ သံသရာဝဋ္ႀကီးကိုလည္း မျပတ္တရစပ္ လည္ပတ္ေစတတ္တယ္ဆိုကတည္းက ဒီအေၾကာင္း တရားႀကီးဟာ ဘယ္ေလာက္အက်ည္းတန္တယ္ ဆိုတာ အထူးေျပာေနဖို႔ မလိုေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ "မလွတဲ့ အေၾကာင္း တရားႀကီး"လို႔ ဆိုလိုက္ရတာပါ။

    အဝိဇၨာနဲ႔ တဏွာတို႔ပူးတြဲလုပ္ေဆာင္မႈကို ေလ့လာၾကည့္မယ္ဆိုရင္ အဝိဇၨာက အမွန္ကို မျမင္ေအာင္ကြယ္ေပးၿပီး အမွားကိုေတာ့ အမွန္လို႔ ထင္ျမင္လာေအာင္ လွည့္စားေပးတယ္၊ တဏွာက အဝိဇၨာလွည့္ျဖားထားတဲ့အတိုင္း အေကာင္း ထင္ၿပီး ရွာေဖြခ်င္လာေအာင္ လိုခ်င္တပ္မက္ေပးတယ္လို႔ သေဘာရပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အဝိဇၨာက မ်က္လံုးကို ဖံုးကြယ္ေပးၿပီး တဏွာက သံသရာေခ်ာက္ကမ္းပါးထဲကို တြန္းခ်ေနတဲ့ သေဘာလို႔လည္း ဆိုႏိုင္မယ္ထင္ပါတယ္။

     အဝိဇၨာက လွည့္ျဖားၿပီး တဏွာက တပ္မက္ေပးတဲ့အတိုင္း ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ႀကိဳးစားအားထုတ္လုပ္ကိုင္ အေကာင္အထည္ေဖာ္တဲ့သေဘာကိုပဲ "သခၤါရ=ျပဳလုပ္မႈ"လို႔ ေခၚတာပါ၊ အဲဒီသခၤါရကိုပဲ အမ်ားသိေဝါဟာရအေနနဲ႔ "ကံ"လို႔ ေခၚၾကတာပါပဲ။

      

 သခၤါရ (၃)မ်ိဳး

တဏွာရဲ႕အလိုကို ျဖည့္ဆည္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ရာမွာေတာ့ ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စား ကြဲျပားသြားပါတယ္၊ ပထမ တစ္မ်ိဳးက ျမန္မာဆို႐ိုးစကားမွာပါတဲ့အတိုင္း "ဘယ္သူေသေသ၊ ငေတမာၿပီးေရာ"ဆိုသလို အမ်ားအတြက္ ငဲ့ကြက္ျခင္းမရွိဘဲ ကိုယ့္အလို ျပည့္ဖို႔ အတြက္ သာၾကည့္ၿပီး တရားသည္ျဖစ္ေစ၊ မတရားသည္ျဖစ္ေစ မရအရျဖည့္ဆည္း အေကာင္ အထည္ေဖာ္တာမ်ိဳးေပါ့၊ ဒါလည္း သခၤါရပါပဲ၊ ဒီသခၤါရမ်ိဳးဟာ တရားမွ်တျခင္းမရွိတဲ့အတြက္ မတရားတဲ့ သခၤါရမ်ိဳးျဖစ္လို႔ "အပုညာဘိသခၤါရ"လို႔ေခၚပါတယ္၊ တစ္နည္း အားျဖင့္ေတာ့ "အကုသိုလ္ကံ"ေပါ့၊ "အပုည၊ အကုသလ"ဆိုတဲ့ ပါဠိစကားကို ပခုကၠဴဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား ျမန္မာျပန္ဆိုတာကေတာ့ "မေကာင္းစုတ္ခ်ာ ယုတ္မာညစ္ဆိုး အကုသိုလ္ မ်ိဳး"လို႔ ဆိုပါတယ္။

     ဒုတိယအမ်ိဳးအစားကေတာ့ အထိုက္အေလွ်ာက္ အသိတရားလည္း ရွိ၊ အေျခခံသဒၶါတရားျဖစ္တဲ့ ကံနဲ႔ ကံရဲ႕အက်ိဳး ကိုယံု ၾကည္မႈ လည္း ရွိၿပီး တဏွာရဲ႕အလိုကို ျဖည့္ဆည္းတာပါ၊ ဒါလည္း သခၤါရပါပဲ၊ အသိတရားç သဒၶါတရားနဲ႔ မကင္းတဲ့အတြက္ သူတစ္ပါးကို ထိခိုက္ နစ္နာေစမႈမ်ိဳး မပါေအာင္ ေရွာင္ၾကည္ၿပီး အေကာင္အထည္ေဖာ္တာျဖစ္လို႔ "ပုညာဘိ သခၤါရ"လို႔ ေခၚပါတယ္။ ကုသိုလ္ကံလို႔လည္း ေခၚတာေပါ့၊ ျမန္မာလိုေတာ့ "အျပစ္ကင္းၿပီး ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာကို ရေစတဲ့ အလုပ္"လို႔ ေခၚပါတယ္။

  တဏွာနိႆိတကုသိုလ္ႏွင့္ ဒိ႒ိနိႆိတ ကုသိုလ္

  ဒီ "သခၤါရ"ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ အကုသိုလ္ကံနဲ႔ ကုသိုလ္ကံရယ္လို႔ ကံဆိုး ကံေကာင္းႏွစ္မ်ိဳးေတာ့ ကြဲသြားပါၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ ဒီကံႏွစ္မ်ိဳးလံုးရဲ႕ အေျခခံအေၾကာင္းရင္းကေတာ့ "အဝိဇၨာနဲ႔တဏွာ"ဆိုတဲ့ မလွပတဲ့ အေၾကာင္းတရားခ်ည္းပဲ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သတိျပဳ မိၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ ကံမွာ အဆိုးအေကာင္းကြဲေပမဲ့ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ "ကိေလသဝဋ္" လို႔ အမည္ဆိုးတြင္တဲ့ အေၾကာင္း မလွမႈႀကီးက မကြဲျပားဘူး အတူတူပဲ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို သတိျပဳမိၾကဖို႔ပါ။

     ဒီေနရာမွာ အကုသိုလ္ကံနဲ႔ပတ္သက္လို႔ အထူးေျပာစရာမလိုလွေပမယ့္ ကုသိုလ္ကံနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေတာ့ အေၾကာင္း မလွတဲ့ ကုသိုလ္ကံနဲ႔ အေၾကာင္းလွတဲ့ ကုသိုလ္ကံရယ္လို႔ ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စားရွိတာကို ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔ အေလးအနက္ သေဘာေပါက္ထားဖို႔ လိုတဲ့အတြက္ နည္းနည္းေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။

    အထက္မွာေျပာခဲ့သလို အဝိဇၨာတဏွာဆိုတဲ့ ကိေလသဝဋ္အေျခခံၿပီးေတာ့ သုဂတိဘံုဘဝေရာက္လိုမႈ၊ ေလာကီ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာ ကိုရလိုမႈအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တၿပီးျပဳလုပ္တဲ့ တဏွာနိႆိတကုသိုလ္မ်ိဳးရယ္၊ မိ႐ိုးဖလာ ဓေလ့ထံုးတမ္း အစဥ္အလာ အေလ့အက်က္မ်ား ကိုသာ ကိေလသာစင္ၾကယ္ေၾကာင္း၊ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းအျဖစ္ ယံုၾကည္ လက္ခံၿပီးျပဳလုပ္တဲ့ ဒိ႒ိနိႆိတ ကုသိုလ္မ်ိဳးရယ္၊ ဒီနိႆိတႏွစ္မ်ိဳးနဲ႔မကင္းတဲ့ ကုသိုလ္မ်ိဳးကို ဝ႗နိႆိတကုသိုလ္လို႔ေခၚပါတယ္။

    ဒီေနရာမွာ ခြ်င္းခ်က္အနည္းငယ္ရွိတာကိုလည္း သိထားရပါမယ္၊ ဘဝသမၸတၲိကို ေတာင့္တတယ္ဆိုေသာ္လည္း "အေလာင္းေတာ္ စေမၸယ်နဂါးမင္း၊ သခၤပါလနဂါးမင္းတို႔လို ပါရမီျဖည့္ခြင့္ရေအာင္ လူဘဝကို ေတာင့္တမႈမ်ိဳးကား တဏွာ နိႆိတ မဆိုသာ"လို႔ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ဥတၲမပုရိသဒီပနီမွာ မွတ္ခ်က္ျပဳပါတယ္။ အလားတူပဲ မိ႐ိုးဖလာ ထံုးတမ္းအစဥ္အလာ အေလ့ အက်က္မ်ားကို ျပဳလုပ္ရာမွာလည္း "မိမိတို႔ရဲ႕ ဓေလ့ထံုးတမ္းအက်င့္မွ်နဲ႔သာ သံသရာက လြတ္ေျမာက္ႏိုင္တယ္၊ တျခားစင္ၾကယ္ေရး နည္း လမ္းမရွိ"လို႔ ခံယူၿပီး ဝိပႆနာ,မဂ္,ဖိုလ္တို႔ကို ပစ္ပယ္ျပဳလုပ္တဲ့ ကုသိုလ္ကိုသာ ဒိ႒ိနိႆိတလို႔ ဆိုရတာပါ။ ျမတ္ဗုဒၶ ေဟာညႊန္တဲ့ သီလသိကၡာ,သမာဓိသိကၡာ၊ ပညာသိကၡာတို႔ကို မပစ္ပယ္ဘဲ အမ်ားႏွင့္မဆန္႔က်င္႐ံု ဓေလ့ထံုးတမ္းမ်ားကို လိုက္နာကာမွ်ကိုေတာ့ ဒိ႒ိ နိႆိတလို႔ မဆိုရပါဘူး။ ေသာတာပန္ျဖစ္တဲ့ ဝိသာခါေက်ာင္း အမႀကီး သုႆာန္ကအျပန္မွာ အမ်ားနည္းတူ ဂဂၤါျမစ္ေရနဲ႔ ဦးေခါင္းေဆး ခဲ့တာမ်ိဳးလို သိကၡာသံုးပါးနဲ႔ မဆန္႔က်င္တဲ့ဓေလ့ ထံုးတမ္းမ်ိဳးဟာ ဒိ႒ိနိႆိတမဟုတ္ဘူးလို႔ သတိျပဳရမွာပါ။

     တဏွာနိႆိတçဒိ႒ိနိႆိတျဖစ္တဲ့ ဒီကုသိုလ္ႏွစ္မ်ိဳးလံုးကိုပဲ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ေဒသနာမွာေတာ့ အကုသိုလ္ကံမ်ားနည္းတူ "ကမၼဝဋ္"လို႔ ေခၚပါတယ္၊ ကိေလသဝဋ္ရဲ႕ ေနာက္ကလိုက္တဲ့ကံျဖစ္လို႔ ကမၼဝဋ္လို႔ေခၚတာပါ။ ကမၼဝဋ္ျဖစ္သြားၿပီဆိုရင္ သူ႔ေနာက္က ဝိပါကဝဋ္ဆိုတာ မုခ်လိုက္ပါတယ္၊ ေနာက္ကလိုက္တဲ့ ဝိပါကဝဋ္ကေတာ့ ဒီေဆာင္းပါးအစပိုင္းမွာ ေျပာခဲ့ သလိုပဲ အကုသိုလ္ ကမၼဝဋ္ေနာက္က လိုက္တဲ့ ဝိပါကဝဋ္က အပါယ္ဒုဂၢတိပဋိသေႏၶနဲ႔ ဆင္းရဲဒုကၡမ်ားျဖစ္ၿပီး ကုသိုလ္ကမၼဝဋ္ ေနာက္က လိုက္တဲ့ ဝိပါကဝဋ္ ကေတာ့ သုဂတိဘံုဘဝ ပဋိသေႏၶနဲ႔ ေလာကီခ်မ္းသာသုခမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒုဂၢတိပဋိသေႏၶပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သုဂတိပဋိ သေႏၶပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အရိယသစၥာ အေနနဲ႔ ၾကည့္လိုက္ ရင္ေတာ့ အားလံုးဟာ "ဇာတိပိဒုကၡာ"ဆိုတဲ့ "ဒုကၡသစၥာ"ခ်င္း အတူတူပဲ ျဖစ္ပါတယ္၊ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ေဒသနာ အရၾကည့္ ရင္လည္း "ေကဝလႆ ဒုကၡကၡႏၶႆ သမုဒေယာ= အိုနာေသေရး ပူေဆြးေသာကမ်ား လႊမ္းၿခံဳတဲ့ ဒုကၡအစုအပံုႀကီး"အျဖစ္နဲ႔ ဇာတ္သိမ္း ရတာခ်င္း အတူတူပါပဲ။

   "ဝဋ္လိုက္တတ္တယ္ သတိထား"

 

ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔ ေျပာေလ့ေျပာထရွိတဲ့ "ဝဋ္လိုက္တတ္တယ္ သတိထား"ဆိုတဲ့ စကားမွာ အကုသိုလ္ ကမၼဝဋ္ေတြ ေနာက္မွာသာ ဝဋ္လိုက္တတ္တာ မဟုတ္ဘူး၊ ကုသိုလ္ကံေတြ ေနာက္မွာလည္း ဝ႗နိႆိတျဖစ္လို႔ ကမၼဝဋ္စာရင္းဝင္သြားရင္ ဝိပါကဝဋ္ လိုက္တတ္တယ္ ဆိုတာကို သတိျပဳမိၾကဖို႔ပါ။ ဒါကေတာ့ ကံေကာင္းေပမယ့္ အေၾကာင္းမလွတဲ့ ကုသိုလ္ကံမ်ားျဖစ္ ပါတယ္။

    ကံလဲ ေကာင္း အေၾကာင္းလဲ လွတဲ့ ကုသိုလ္ကံဆိုတာကေတာ့ - "ယံ ပန ေလာကုတၲရံ ေလာကိယၪၥ တေႆဝ သမၻာရဘူတံ ဣဒံ အနိႆိတံ"ဆိုတဲ့ ဝိသုဒၶိမဂ္ အ႒ကထာလာ စကားအတိုင္း ေလာကုတၲရာျဖစ္တဲ့ မဂ္ကုသိုလ္နဲ႔ အဲဒီေလာကုတၲရာကုသိုလ္ကို ရရာရေၾကာင္း အေထာက္အပံ့မ်ိဳးေစ့ျဖစ္ေစတဲ့ ေလာကီကုသိုလ္မ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္၊ ဒီကုသိုလ္ ႏွစ္မ်ိဳးတို႔ဟာ တဏွာဒိ႒ိတို႔ကို မွီတြယ္မႈ ကင္းတဲ့အတြက္ အနိႆိတ ကုသိုလ္လို႔လည္း ေခၚပါတယ္။

       ဒီကုသိုလ္မ်ိဳးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဥတၲမပုရိသဒီပနီက်မ္းမွာ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက "ဘဝသမၸတၲိç ေဘာဂ သမၸတၲိမ်ားကို ညြတ္တဲ့ တဏွာနိႆိတစိတ္လည္းမရွိ၊ ဒိ႒ိနဲ႔လည္း မယွဥ္ဘဲ မိုးေကာင္းကင္သဖြယ္ အတြယ္အတာကင္းၿပီး ေဗာဓိဥာဏ္ဆိုတဲ့ တစ္ဖက္ ကမ္းကို တမ္းတမ္းစူးစူး အထူးရည္ရြယ္ကာ စင္ၾကယ္တဲ့စိတ္နဲ႔ ျပဳလုပ္တဲ့ ပါရမီကုသိုလ္မ်ိဳးျဖစ္လို႔ အနိႆိတကုသိုလ္(ဝါ)ကံလည္း ေကာင္း အေၾကာင္းလည္း လွတဲ့ ကုသိုလ္မ်ိဳးျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

    "ေလာကဂုဏ္သိန္၊ စည္းစိမ္မဖက္၊ သက္သက္အလွဴ၊ ခံယူသူသာ၊ ခ်မ္းသာေစေၾကာင္း၊ ငဲညႇာေရွာင္း၊ အေလာင္းေတာ္တို႔ ဒါနမွတ္"ဆိုတဲ့ ေတာင္ၿမိဳ႕မဟာဂႏၶာ႐ံုဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ အလကၤာအတိုင္းျပဳတဲ့ ကုသိုလ္မ်ိဳးပါပဲ။

  "နိဗၺာနႆ ပစၥေယာ ေဟာတု"

  ဒီေနရာမွာ "အေလာင္းေတာ္ႀကီးမ်ား မဟုတ္ၾကတဲ့ သာမန္ပုထုဇဥ္မ်ားအေနနဲ႔ နိဗၺာန္နဲ႔ ဘဝသမၸတၲိႏွစ္မ်ိဳးစံုတြဲဖက္ ရည္မွန္းၿပီးျပဳလုပ္ၾကတဲ့ အခုကာလကုသိုလ္မ်ိဳးေတြေရာ အေၾကာင္းလွတဲ့ ပါရမီကုသိုလ္မ်ိဳးမျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလား"လို႔ ေဈးဆစ္တဲ့ ေမးခြန္း မ်ိဳးလည္း ဝင္လာႏိုင္ပါတယ္။

    "နိဗၺာနႆ ပစၥေယာ ေဟာတု"ဆိုတဲ့စကားကို ေရစက္ခ်တဲ့ဆရာေတာ္က တိုင္ေပးလို႔သာ လိုက္ဆိုရတဲ့သေဘာ မဟုတ္ဘဲ အမွန္ တကယ္ သံသရာဝဋ္က လြတ္ေျမာက္လိုတဲ့ ေစတနာပါ႐ိုးမွန္ရင္ အေၾကာင္းလွတဲ့ ပါရမီကုသိုလ္မ်ိဳးေစ့ မျဖစ္ဘူးလို႔ေတာ့ မဆိုႏိုင္ပါဘူး၊ ျဖစ္ပါတယ္၊ အဲ - "ျဖစ္ေတာ့ျဖစ္တယ္ ေႏွးတယ္"လို႔ဆိုရင္ ပိုမွန္မယ္ထင္ပါတယ္၊ ဒါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ဥတၲမ ပုရိသဒီပနီမွာ သေဘာယုတၲိျပထားတာကေတာ့ -

     "ကုသိုလ္ျပဳစဥ္အခါ၌ ဘဝသမၸတၲိတဏွာ, ေဘာဂသမၸတၲိတဏွာ အေစးအခြ်ဲ ဖက္တြဲခဲ့သည္ရွိေသာ္ ထိုကုသိုလ္အက်ိဳး ေပးရာ ဘဝတို႔၌ ထိုစည္းစိမ္ႏွင့္ ထိုတဏွာခြာ၍မရ၊ ခြဲ၍မရ၊ ငိုင္၍ၾကေအာင္ အၾကပ္အတည္းဖြဲ႔စည္းေလ၏၊ အထြဋ္အျမတ္ တရားႏွင့္ေတြ႔ေသာ္လည္း တရားဖက္သို႔ မပါႏိုင္ရွိေလ၏။ ကုသိုလ္ျပဳစဥ္အခါ၌ ဘဝတဏွာçေဘာဂတဏွာအလူးအလဲမရွိ ဝိဝ႗မ်ိဳးသက္သက္ျဖစ္ခဲ့ေသာ္ ထိုကုသိုလ္ အက်ိဳးေပး၍ ပေဒသရာဇ္, ဧကရာဇ္, စၾကာမႏၶာတ္စည္းစိမ္၌ပင္ တည္ျငားေသာ္လည္း တရားႏွင့္ေတြ႕ခဲ့လွ်င္ ထိုစည္းစိမ္ကို ခဏျခင္း စြန္႔ႏိုင္၏" လို႔ဆိုပါတယ္။ ဒီသဘာဝယုတၲိနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သာဓကယုတၲိအျဖစ္ ဓမၼပဒအ႒ကထာလာ ေဇာတိကသူေ႒း အေလာင္း ႀကံခင္းလုပ္ညီေနာင္ ဝတၳဳကိုထုတ္ျပ ပါတယ္၊ ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္းခ်ဳပ္ကေတာ့ -

 ဆုေတာင္းမမ်ားနဲ႔

ဝိပႆိဘုရားမပြင့္မီ သာသနာပကာလမွာ ေဇာတိကသူေ႒းအေလာင္းဟာ အစ္ကိုႏွင့္အတူ ႀကံခင္းလုပ္ ညီေနာင္ ျဖစ္ခဲ့တယ္၊ ပေစၥကဗုဒၶါအရွင္ကို ႀကံရည္လွဴဒါန္းၿပီးတဲ့အခါ အစ္ကိုက "အရွင္ဘုရား ရသိတဲ့ တရားကို ရသိပါလို၏"လို႔ တိုတိုပဲ ဆုေတာင္းတယ္၊ ညီျဖစ္တဲ့ ေဇာတိကသူေ႒း အေလာင္းကေတာ့ "အရွင္ဘုရားရသိတဲ့ တရားကို ရသိရပါ လို၏"လို႔ ဆိုၿပီးေတာ့မွ ဆက္လက္ၿပီး "အၾကင္မွ်ေလာက္ မဂ္ဥာဏ္ ဖိုလ္ဥာဏ္တရားကို မသိရေသး၊ ထိုမွ်ေလာက္"အစခ်ီၿပီး ဘဝ သမၸတၲိ, ေဘာဂသမၸတၲိကို ေနာက္ဖ်ားက ဆြယ္လိုက္ျပန္တယ္။

   ဝိပႆိဘုရားရွင္ ပြင့္ေတာ္မူတဲ့အခါ ဆုေတာင္းတိုတဲ့ အစ္ကိုျဖစ္သူက ရဟႏၱာျဖစ္ၿပီး အကြ်တ္တရားရတယ္။ ညီျဖစ္သူ ေဇာတိကအေလာင္းကေတာ့ ဆုေတာင္း(တဏွာအေစးအခြ်ဲ)လူးလဲတဲ့အတြက္ ဝိပႆိဘုရားရွင္လက္ထက္မွာ စည္းစိမ္ဥစၥာကို မခြာရက္ ႏိုင္တာေၾကာင့္ သံသရာဝဋ္က မကြ်တ္လြတ္ႏိုင္ခဲ့ဘဲ ဘုရားေျခာက္ဆူကို လြန္ၿပီးေနာက္ ငါတို႔ဘုရား လက္ထက္ေရာက္မွ အကြ်တ္ တရားကို ရခဲ့ပါတယ္၊ ဒီဝတၳဳသာဓကိုေထာက္ၿပီး ဆုေတာင္းတိုသူက သံသရာတိုတယ္၊ ဆုေတာင္းရွည္သူက သံသရာရွည္တယ္လို႔လည္း သံေဝဂ ယူႏိုင္ပါတယ္။

     အပိုဆုေတြ ေတာင္းဆိုတာဟာ ရွည္႐ံုရွည္ရင္ေတာ္ေသးရဲ႕ အေတာင္းေနရာမက်ခဲ့ရင္ ကေမာက္ကမအက်ိဳးေတြ ရရွိၿပီး "ဆင္ျဖဴေတာ္ဝင္မည့္ကိန္း ခ်ည္တစ္ဝင္နဲ႔ ၿငိမ္း"ဆိုတာမ်ိဳးေတြပါ ႀကံဳရတတ္တာလည္းရွိပါတယ္။ ေမ႑ကသူေ႒းရဲ႕ ကြ်န္ျဖစ္တဲ့ ေမာင္ပုဏၰဟာ သူ႔သခင္က သူ႔အေပၚသားရင္းပမာ ခ်စ္ခင္တာကို အလြန္ႀကီးေက်နပ္တယ္၊ ပေစၥကဗုဒၶါအရွင္ ျမတ္ကိုေတြ႕ၿပီး ဆြမ္းလွဴဒါန္းတဲ့အခါမွာေတာင္ "ဘဝဆက္တိုင္း ေမ႑ကသူေ႒းလို သခင္မ်ိဳးနဲ႔သာ ေတြ႕ႀကံဳရပါလို၏"လို႔ ဆုေတာင္းမိတဲ့အတြက္ ဘဝ အဆက္ဆက္ ကြ်န္ခ်ည္းျဖစ္ရတာမ်ိဳးေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ကံေကာင္းသန္႔သန္႔ကေလးျဖစ္ၿပီး အေၾကာင္းလွေစဖို႔အတြက္ ဘုရားအေလာင္း ေတာ္ဟာ ျပဳျပဳသမွ် ကုသိုလ္တိုင္း "ေဗာဓိဥာဏ္ရဲ႕အေထာက္အပံ့သာျဖစ္ေစေသာ္"ဆိုတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္တစ္မ်ိဳးကိုသာ ထားၿပီးျပဳလုပ္သလို မိမိတို႔ျပဳသမွ် "နိဗၺာနႆ ပစၥေယာ ေဟာတု" သန္႔သန္႔ကေလး သာ ရည္မွန္းၾကတာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။

ဓမၼေဘရီ အရွင္ဝီရိယ(ေတာင္စြန္း)