မဂၤလာအေတြးမ်ား ၃
ပူဇာစ ပူဇေနယ်ာနံ၊ ဧတံမဂၤလမုတၲမံ။
ပူေဇာ္ထုိက္သူကို ပူေဇာ္ျခင္းသည္ ျမတ္ေသာမဂၤလာမည္၏။
သံုးပါးရတနာ မိဘမ်ားႏွင့္၊ ဆရာသမားကို ပူေဇာ္ေလ။
ပူေဇာ္ထုိက္သူကို ပူေဇာ္ျခင္းသည္ ျမတ္ေသာမဂၤလာမည္၏။
သံုးပါးရတနာ မိဘမ်ားႏွင့္၊ ဆရာသမားကို ပူေဇာ္ေလ။
မီးရဲ႔အသက္ဟာ တစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ျပည့္ခဲ့သလို ဘုရားအေလာင္းရဲ့အသက္ဟာလည္း တစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ ျပည့္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို သက္ရွိသက္မဲ့ႏွစ္ခု တစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာပဲ ဘုရားအေလာင္းရဲ႔မိဘေတြက သူတို ့သားကို ပုဏၰားေတြရဲ႔ အစဥ္အလာ စကားတစ္ခုကို ဆိုလာပါတယ္။
ခ်စ္သား သင္ဟာ တစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ျပီ။ သင္ခ်စ္သားေမြးတဲ့ေန ့ကစျပီး ပ်ိဴးခဲ့တဲ့မီးဟာလည္း တစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ျပီ။ သင္ခ်စ္သားဟာ အိမ္ရာတည္ေထာင္ လူတို ့ေဘာင္မွာ ေနမယ္ဆိုရင္ ပ်ိဳးထားတဲ့မီးကို ျငိမ္းလုက္ျပီး ေဗဒင္သံုးပံုကို သင္ပါေတာ့။ တကယ္လို ့ ျဗဟၼာ့ျပည္ကိုေရာက္လိုတယ္ဆိုရင္ေတာ့ သင့္အတြက္ ပ်ိဳးထားတဲ့မီးကို ယူျပီး ေတာထဲ၀င္ပါ။ ေတာထဲမွာပဲ မီးကို လုပ္ေကြၽးပူေဇာ္ပါ။
ဒါဆို သင္ခ်စ္သားကို ျဗဟၼာၾကီးေတြက ႏွစ္သက္သေဘာက်ျပီး ျဗဟၼာ့ျပည္ကို လာဖို ့ေခၚပါလိမ့္မယ္။
ဘုရားအေလာင္းက မိဘေတြရဲ့စကားၾကားရေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ေထာင္မျပဳလိုပါဘူး၊ မီးကိုပဲလုပ္ေကြၽးပူေဇာ္ပါ့မယ္ လို ့ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သူ ့အတြက္ ပ်ိဳးထားတဲ့မီးကိုယူခဲ့ျပီး ေတာထဲကို ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ သင့္ေလ်ာ္တဲ့ ေက်ာင္းကေလးတစ္ေဆာင္လည္း ေဆာက္လိုက္ပါတယ္။
ဘုရားအေလာင္းလည္း ေတာထဲေရာက္တဲ့ေန ့ကစျပီး မီးကို မျငိမ္းေအာင္ ေလာင္စာအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ့ ပူေဇာ္ေနခဲ့ပါတယ္။ သူတို ့ေခတ္က စကားအတိုင္းေျပာရရင္ မီးကိုလုပ္ေကြၽးေနတယ္လို ့ေခၚပါတယ္။ အဲဒီေခတ္ကေတာ့ အက်င့္ေကာင္းအက်င့္ျမတ္အျဖစ္ တန္ဖိုးထားက်င့္ၾကံတဲ့ က်င့္စဥ္တစ္ခုပါ။
တစ္ေန ့ေတာ့ ဘုရားအေလာင္းဟာ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ရြာတစ္ရြာက ႏြားတစ္ေကာင္ရခဲ့ပါတယ္။ ဘုရားအေလာင္းဟာ ႏြားကို ရတယ္ဆိုရင္ပဲ သူစားဖို ့ထက္ သူပူေဇာ္လုပ္ေကြၽးေနတဲ့ မီးကိုပဲ ဦးစြားသတိရပါတယ္။ ဘုန္းၾကီးေသာမီးကို ႏြားသားေကြၽးမယ္ေပါ့။ ေက်ာင္းျပန္ေရာက္ေတာ့ ဘုရားအေလာင္းက တစ္ခါထပ္စဥ္းစားျပန္ပါတယ္။ ဘုန္းၾကီးတဲ့မီးဟာ ႏြားသားခ်ည္းသက္သက္ စားခ်င္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဆားေလးပါမွ သေဘာက်မယ္ထင္တယ္။ ရြာျပန္ျပီး ဆားရွာဦးမွပဲ ဆိုျပီး ႏြားကိုဘုန္းၾကီးတဲ့ မီးနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းတိုင္တစ္ခုမွာ ခ်ည္ျပီး ရြာကိုထြက္ခဲ့ ပါတယ္။
ဘုရားအေလာင္းရြာကိုထြက္သြားျပီး မၾကာခင္မွာပဲ မုဆိုးေတြ ေက်ာင္းကိုေရာက္လာပါတယ္။ မုဆိုးေတြ ႏြားကိုျမင္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ဒီေန႔ေတာ့ ငါတို ့ကံေကာင္းတာပဲ၊ သားေကာင္ သီးသန္ ့ရွာစရာ မလိုေတာဘူး၊ ဒီႏြားဟာ ငါတို႔အတြက္ သားေကာင္ပဲ ဆိုျပီး ႏြားကို သတ္လိုက္ၾကပါတယ္။
ျပီးေတာ့ မုဆိုးေတြဟာ အဲဒီေနရာမွာပဲ ႏြားကိုဖ်က္ သူတို ့အတြက္ အသံုးမလိုတဲ့ အျမီး၊ အရိုး၊ အေရေတြ ကို မီးနားမွာစြန္ ့ပံု၊ အသံုးတည့္မယ့္ အသားေလာက္ကိုပဲ ယူျပီး ထြက္သြားၾကပါတယ္။
ဘုရားအေလာင္း ပုဏၰားျပန္ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ျပီး တစ္ခါမွ မေတြးဖူးတဲ့ အေတြးသစ္တစ္ခု ၀င္လာပါတယ္။ သူ ့အေတြးက ဒီလိုပါ။
ဘုန္းရွိတယ္ဆိုတဲ့ ဒီမီးဟာ ကိုယ့္အတြက္ ရည္စူးထားတဲ့ ႏြားကို ေတာင္ မေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္တာ ငါ့ကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို ့ဆိုတာ ဘယ္လုိလုပ္ျဖစ္ႏိုင္မလဲ၊ ဒီမီးကို ပူေဇာ္ေနလို ့ငါ့အတြက္ ကုသိုလ္လည္းမျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ အစီးအပြားလည္း မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ အက်ိဳးမရွိတဲ့ က်င့္စဥ္တစ္ခုကို ငါစြန္ ့လႊတ္ဖို ့အခ်ိန္တန္ျပီ
ဘုရားအေလာင္းဟာ ဒီလိုေတြးရံုတင္မကဘဲ ခ်က္ခ်င္း အျပဳအမူတစ္ခုကိုလည္း ထ လုပ္လိုက္ပါတယ္။
ဘုရားအေလာင္းဟာ မုဆိုးေတြခ်န္ခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေတြထဲက ႏြားျမီးကိုယူလိုက္ျပီး မီးထဲကို ပစ္ခ်ရင္း ႏွဳတ္ကလည္း
ယုတ္မာတဲ့မီးေရ ႏြားျမီးနဲ႔ပဲ ေနာက္ဆံုးပူေဇာ္လိုက္ပါရေစေတာ့၊ သင့္ကို အသားနဲ႔ ပူေဇာ္ဖို ့ပါပဲ၊ ‘ဒါေပမယ့္ အခု အသားက မရွိေတာ့ပါဘူး၊ ဗရာ့ ႏြားျမီးကိုပဲ ခံယူလိုက္ပါေတာ့ လို ့ ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ခဏေနေတာ့ ဘုရားအေလာင္းဟာ အနီးမွာ ရွိတဲ့ ေရပံုးနဲ႔ေရခပ္ျပီး သူအျမတ္တႏိုး ရိုရိုေသေသ ပူေဇာ္ခဲ့တဲ့ မီးကို ေရနဲ႔ေလာင္းျပီး ျငိမ္းသတ္ပစ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ ရေသ့ရဟန္းျပဳျပီး တရားက်င့္လိုက္တာ အဘိညာဥ္သမာပတ္ေတြ ရျပီး ျဗဟၼာ့ျပည္ ေရာက္သြားတယ္လို ့ဆိုပါတယ္။
(ငါးရာငါးဆယ္ဇာတ္၀တၠဳ – နဂုၤဌဇာတ္)
အမွန္က ပူေဇာ္ထိုက္သူကို ပူေဇာ္လို ့အက်ိဳးသက္ေရာက္မွဳ တစ္ခုခုရသြားတဲ့ သာဓက ၀တၠဳေလးေတြ စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ ေခါင္းထဲကို အပုဒ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္၀င္လာပါတယ္။ျပီးေတာ့ ၀င္လာတဲ့ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ကလည္း လက္ေရြးစင္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ စိတ္ထဲမွာလည္း ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ ကုန္ၾကမ္းေတြ အမ်ားၾကီးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္း ေရးမယ္လို ့ေဘာလ္ပင္ကိုင္လိုက္ေတာ့ တစ္ပုဒ္မွ ထြက္မလာပါဘူး။ ဟုိအပုဒ္ေရးျဖစ္ေတာ့မလို၊ ဒီတစ္ပုဒ္ေရးျဖစ္ေတာ့မလိုနဲ႔ ေရြးရခက္ေနပါေတာ့တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဘယ္အပုဒ္ေရြးထုတ္ရင္ေကာင္းမလဲလို ့လမ္းေလွ်ာက္ျပီးစဥ္းစားပါတယ္။ ထြက္မလာပါဘူး။ စာေရးစားပြဲျပန္ထုိင္ျပီး စဥ္းစားပါတယ္ ထြက္မလာပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ခုတင္ေပၚလွဲျပီးစဥ္းစားပါတယ္။ စဥ္းစားေနရင္းနဲ့ပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ပါတယ္။ အိပ္ယာကႏိုးေတာ့ တစ္ေရးႏိုးရင္ အၾကံသစ္မ်ား ေပၚေလမလားလို ့ ထပ္စဥ္းစားျပန္ပါတယ္။ ထြက္မလာပါဘူး။ နည္းနည္းလည္း စိတ္ညစ္လာပါတယ္။
အရွိကို မရွိတဲ့ေနရာက စဥ္းစားရင္း အေျဖသစ္တစ္ခု ရတတ္တယ္ဆိုတာ ၾကားဖူးထားေတာ့ ေခါင္းထဲမွာ ၀င္ေနတဲ့ ပူေဇာ္ျခင္း အက်ိဳးျပသာဓက၀တၠဳႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ကို ဆိုင္ရာစာအုပ္ေတြထဲ ျပန္ပို ့လိုက္ပါတယ္။
ေခါင္းထဲမွာ ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူးလည္းဆိုေရာ ပထမဆံုး၀င္လာတာက မပူေဇာ္ထိုက္သူကို ပူေဇာ္မိရင္လည္း အမဂၤလာ ျဖစ္တတ္တယ္ ဆိုတဲ့ နဂုၤဌဇာတ္ကေလးပါ။ သူ ့ေနာက္မွာကပ္ပါလာတာက သႏၠ၀ဇာတ္ကေလးပါ။ နဂုၤဌဇာတ္ကေလး ေခါင္းထဲေရာက္တာနဲ ့အေတြးတံခါးကို ဂ်ိမ္း ဆိုျပီး အျမန္ပိတ္ခ်လိုက္ရပါတယ္။ ဒီလိုမွ မလုပ္ရင္ သႏၠ၀ဇာတ္ကလည္း ၀င္လာေတာ့မွာပါ။ ‘ဒါဆို ေရြးျပႆနာၾကီးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရဦးမွာပါ။ ျဖစ္ပံုကေတာ့ အဲဒီလိုပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ပထမဆံုး၀င္လာတဲ့ နဂုၤဌဇာတ္ကေလးကိုပဲ ထုတ္ျပလိုက္ရတာပါ။
ပူေဇာ္ထုိက္သူကို ပူေဇာ္ျခင္းဟာျမတ္ေသာမဂၤလာပါတဲ့။
ဒီေနရာမွာ ေမးခြန္းႏွစ္ခုထြက္လာပါတယ္။ ပူေဇာ္ထိုက္သူေတြ ဆိုတာ ဘယ္သူေတြလဲ။ ဘာေတြနဲ့ပူေဇာ္ရမလဲ။ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြပါ။
ပူေဇာ္ထိုက္သူေတြကေတာ့ ရတနာသံုးပါး၊ မိဘ၊ ဆရာ၊ အစ္ကို၊ အစ္မ ၊ ဦးၾကီး ဦးေလး ေဒၚၾကီး ေဒၚေလး ေယာကၡမ လင္ အသက္အားျဖင့္ ၾကီးသူ၊ ဂုဏ္အားျဖင့္ ၾကီးသူ၊ ႔ပညာအားျဖင့္ ၾကီးသူ၊ စသည္ေတြပါပဲ။
ဘာနဲ႔ပူေဇာ္မလဲဆိုေတာ့ ပစၡည္း၀တၠဳရယ္၊ အက်င့္ရယ္နဲ႔ပါ။ ပါဠိလိုေျပာရရင္ေတာ့ အာမိသပူဇာနဲ႔ ပဋိပတိၲိပူဇာပါ။
ပူေဇာ္ထိုက္သူေတြကို ပူေဇာ္သင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္စြမ္းႏိုင္တဲ့ ပစၡည္းတစ္ခုခုနဲ႔ပူေဇာ္လိုက္တာဟာ ကိုယ့္အတြက္ တကယ့္မဂၤလာရွိတဲ့ေန ့တစ္ေန ့ပါ။
ဒီေနရာမွာ ပစၡည္း၀တၠဳေတြနဲ႔ပူေဇာ္မွဳကေတာ့ သိပ္ထင္ရွားေနတဲ႔အတြက္ သီးသန္႔ေရးမျပေတာ့ပါဘူး။ အက်င့္ပဋိပတ္နဲ႔ ပူေဇာ္ပံုေလးကိုပဲ ေရးျပပါရေစ။
တစ္ေန ့မွာ ျမတ္စြာဘုရားက ရဟန္းေတာ္ေတြကို ေလးလၾကာရင္ ပရိနိဗၺာန္စံေတာ့မယ့္အေၾကာင္း မိန္႔ၾကားလိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ပုထုဇဥ္ရဟန္းခုႏွစ္ရာက ျမတ္စြာဘုရားအနားကမခြာေတာ့ဘဲ ျမတ္စြာဘုရားကို ဘယ္လိုျပဳေပးရမလဲဆိုျပီး လွဳပ္လွဳပ္ရွားရွားနဲ႔တိုင္ပင္ေနၾကပါတယ္။ အဲဒီအထဲက အတၲဒတၠလို ့အမည္ရတဲ့ရဟန္းတစ္ပါးကေတာ့ ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ့မယ္၊ ငါ့မွာလည္းရာဂမကင္းေသးဘူး၊
ျမတ္စြာဘုရားသက္ေတာ္ထင္ရွားရွိေနတုန္းမွာ အရဟတၲဖိုလ္ရေအာင္လုပ္မွပဲ ဆိုျပီး တစ္ေနရာသြားျပီး တရားအားထုတ္ေနပါတယ္။ စည္းေ၀းတိုင္ပင္ေနၾကတဲ့ ရဟန္းအုပ္စုဆီမလာပါဘူး။ ဒီေတာ့ စည္းေ၀းတိုင္ပင္ေနတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြက အတၲဒတၠမေထရ္ကို ၀ိုင္းအျပစ္တင္ၾကပါတယ္။
ေနာက္ျမတ္စြာဘုရားဆီကိုပါ တစ္ခါတည္း ေခၚလာပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားက အေၾကာင္းစံုေမးျပီး ဘယ္လိုမိန္ ့သလဲဆိုေတာ့ ခ်စ္သားရဟန္းတို ့ငါဘုရားကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတယ္ဆိုရင္ အတၲဒတၠမေထရ္လိုပဲ ေနသင့္တယ္၊ ပန္းနံ႔သာေတြနဲ႔ ပူေဇာ္တာဟာ ငါဘုရားကို ပူေဇာ္တာ မမည္ေသးဘူး၊ နိဗၺာန္ရရာ ရေၾကာင္းအက်င့္နဲ႔ ပူေဇာ္မွ ငါဘုရားကို ပူေဇာ္ရာမည္တယ္ လို ့မိန္႔ၾကားလိုက္ပါတယ္။
ေျပာခ်င္တာက အက်င့္နဲ႔ပူေဇာ္တာကို ျမတ္စြာဘုရား လြန္စြာ ျမတ္ႏိုးေတာ္မူတယ္ ဆိုတာပါပဲ။
သားသမီးတစ္ေယာက္ဟာ မိဘရဲ႔စကားကို နားေထာင္ေနျခင္းဟာလည္း မိဘကို အက်င့္နဲ႔ပူေဇာ္ေနတာမည္သလို တပည့္တစ္ေယာက္ဟာ ဆရာ့စကားကိုနားေထာင္ေနျခင္းဟာလည္း ဆရာကို အက်င့္နဲ႔ပူေဇာ္ေနတာပါ။
ကိုယ့္ထက္ အသက္၊ ဂုဏ္၊ ပညာ္ေတြနဲ႔ ျပည့္စံုေနတဲ့သူေတြကို ေမတၲာပါတဲ့ အျပဳအမူ၊ ေမတၲာပါတဲ့ အေျပာအဆို၊ ေမတၲာပါတဲ့အေတြးေခၚေတြနဲ႔ ဆက္ဆံေနတာဟာလည္း အက်င့္နဲ႔ပူေဇာ္တာပါပဲ။
အိမ္ရဲ႔တစ္ေန႔တာလုပ္ငန္းစဥ္ေတြျဖစ္တဲ့ ထမင္းခ်က္တာ၊ ဟင္းခ်က္တာ၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္တာ၊ တံျမက္စည္းလွည္းတာေတြမွာလည္း အမွတ္သတိေလးနဲ႔ျပဳေနမယ္ဆိုရင္လည္း အက်င့္နဲ႔ပူေဇာ္ေနတာပါ။
ထမင္းခ်က္တာ ဒီအတိုင္းခ်က္ေနတာထက္ သတိေလးကပ္ျပီး ဆန္ေဆးေတာ့ ေဆးတယယ၊ ေဆးတယ္၊ ေရသြန္ေတာ့ သြန္တယ္ သြန္တယ္၊ ေရအသစ္ထည့္ေတာ့ ထည့္တယ္ ထည့္တယ္၊ မီးခလုပ္ႏွိပ္ေတာ့ ႏွိပ္တယ္ ႏွိပ္တယ္ စသည္ျဖင့္ ျပဳေနဆဲ ကိုယ့္အမူအရာေတြကို သတိေလးနဲ႔လုိက္မွတ္ေနရင္ သာမန္ထမင္းခ်က္ေနတာမဟုတ္ေတာ့ဘဲ မဂၤလာထမင္းေတြခ်က္ေနတာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ယုတ္စြအဆံုး က်င္ၾကီးက်င္ငယ္စြန္ ့ဖို႔ အိမ္သာတက္ရင္ေတာင္ စြန္႔ခ်င္တယ္ စြန္႔ခ်င္တယ္ ၊ စြန္႔တယ္ စြန္႔တယ္။ စြန္႔ေနတုန္းဗိုက္ထဲက နာက်င္မွဳေ၀ဒနာေပၚလာရင္လည္း ေပၚလာတဲ့ ေ၀ဒနာဆီကို စိတ္ကိုပို႔လိုက္ျပီး နာတယ္ နာတယ္ စသည္ျဖင့္ အမွတ္သတိနဲပ အိမ္သာတက္ေနရင္လည္း ျမတ္စြာဘုရားကို ၀ိပႆနာအက်င့္နဲ႔ပူေဇာ္ေနတာပါ။
အိမ္သာတက္ရင္း ျမတ္စြာဘုရားကို ပူေဇာ္ေနတယ္ဆိုေတာ့ ေလာကေ၀ါဟာရအရ စကားလံုးက မလွသလိုၾကီးျဖစ္ေနပါတယ္။ တကယ္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ တကယ္လွတဲ့ အျပဳအမူတစ္ခုပါ။ စြန္႔ခ်င္တယ္ စြန္႔တယ္စသည္ျဖင့္ အမွတ္သတိနဲ႔ အိမ္သာတက္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ ပုထုဇဥ္ေတြမွာ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတဲ့ သူတစ္ပါးအေပၚမနာလို ၀န္တိုတတ္တဲ့ ဣႆာမစၦရိယကိုလည္း တဒဂၤအားျဖင့္ ပယ္သတ္ျပီးသား ျဖစ္ေနပါတယ္။
သူတစ္ပါးကို မုန္းတတ္တဲ့ အာဃာတစိတ္၊ လိုခ်င္တတ္မက္တတ္တဲ့ ေလာဘတဏွာစိတ္ေတြကိုလည္း တဒဂၤအားျဖင့္ ပယ္သတ္ျပီးသား ျဖစ္ေနပါတယ္။ အိမ္သာတက္ရင္း ပူဇာစပူဇေနယ်ာနံ မဂၤလာျဖစ္ေနသလို တစ္ဖက္က အျမတ္ဆံုး ဘာ၀နာကုသိုလ္ေတြလည္းရေနပါတယ္။ အိမ္သာတက္ရင္း ပိုက္ဆံမကုန္ဘဲ မဂၤလာကုသိုလ္ ဘာ၀နာကုသိုလ္ေတြျဖစ္ေနတာဟာ အလြန္လွတဲ့ အျပဳအမူတစ္ခုျဖစ္တယ္ဆိုတာ သံသယျဖစ္စရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။ က်င့္ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ။
တစ္ခ်ိဳ ႔က သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာၾကီးသူကို ပူေဇာ္ရတာ၀ါသနာပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႔က အသက္၊ဂုဏ္၊ ပညာၾကီးသူကို ပူေဇာ္ရတာ ၀ါသနာပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႔က ေက်းဇူးရွိသူ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းကို ပူေဇာ္ရတာ ၀ါသနာပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႔က ဂမၱီရကိုပူေဇာ္ရတာကို ၀ါသနာပါတယ္။
တစ္ခ်ိဳ႔က တားေရာ့ကို ကိုပူေဇာ္ရတာကို ၀ါသနာပါတယ္။ဘယ္ပူေဇာ္မွဳမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္အတြက္ မဂၤလာျဖစ္တယ္ဆိုရင္ ဆင့္ကဲ႕ဆင့္ကဲ ပူေဇာ္ေနဖို႔ပါပဲ။ တကယ္လို႔ ကိုယ္ပူေဇာ္ေနတဲ႔ ပူေဇာ္ေနမွဳဟာ မဂၤလာမျဖစ္ဘူး၊ ဘုရားအလိုက်မျဖစ္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ဘုရားအေလာင္း ပုဏၰားေလး မီးကိုတာ့တာလုပ္လိုက္သလို ကိုယ့္ပူေဇာ္မွဳကိုလည္း လူသားဆန္စြာ တာ့တာလုပ္လုိက္ဖို႔ပါပဲ။
ရေ၀ႏြယ္ (အင္းမ)
