စာမသိဘဲ တရားထူး ရႏိုင္ပါသလား

စာမသိဘဲ တရားထူး ရႏိုင္ပါသလား

အ႐ွင္ဘုရား၊ ႐ြာျပန္ၾကြသြားတယ္ဆိုလို႔” “ဟုတ္တယ္ ဆရာ၊ ကဆုန္လဆန္း(၃)ရက္ ေန႔က ျပန္သြား တာ၊ ခု ကဆုန္လဆန္း (၁၃)ရက္ေန႔မွ ျပန္ေရာက္လာတာ”ဟုဆရာဖိုးေက်ာ့ ဂ်ာနယ္ လာယူ ရင္း ေမး၍ ေျပာျပျခင္း ျဖစ္၏။

စာေရးသူသည္ ဇာတိ႐ြာျဖစ္သည့္ ေ႐ႊေတာင္ၿမိဳ႔နယ္၊ ေညာင္စာေရး႐ြာသို႔ ႏွစ္စဥ္ ဤရက္၌ ပံုမွန္ျပန္ရ၏။ လြန္ခဲ့ေသာ ေလးႏွစ္က ဘဝနတ္ထံ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားေသာ ေက်းဇူးေတာ္႐ွင္ ဥပဇၥ်ာယ္ ေ႐ႊမဥၨဴ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၏ ေက်းဇူးဂုဏ္ကို အာ႐ံုျပဳ၍ “ ေက်းဇူးဆပ္ တရားစခန္း” က်င္းပေပးရန္ ျဖစ္၏။ အစာလည္းေကြ်း၊ တရားလည္း ေပးတာမို႔ ေညာင္စာေရး႐ြာအျပင္ ႐ြာနီးခ်ဳပ္စပ္ ႐ြာမ်ားမွ ဒကာ/ဒကာမေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား တရားလာအားထုတ္ၾက၏။

“ဆရာေရ၊ ကိုယ့္႐ြာ ကိုယ္ေဒသျဖစ္တဲ့ျပင္ မိုးလည္း မက်ေသးလို႔ ႐ြာသူ ႐ြာသားေတြ အားေနၾကတယ္။ တရားအားထုတ္ ၾကတာမွ ေက်ာင္းအိပ္ေယာဂီ၊ ေနကုန္ေယာဂီ၊ အခ်ိန္ပိုင္း ေယာဂီေတြနဲ႔ ေယာဂီ(၂၀ဝ)ေက်ာ္မယ္ထင္တယ္။ ဆြမ္းကြမ္း ခ်က္ျပဳတ္ ေကြ်းေမြးျခင္း၊ အိမ္သာကုဋီ၊ ေသာက္ေရသံုးေရ၊ ခ်ိဳးေရစတဲ့ ကိစၥမ်ားမွာ ေဝယ်ာဝစၥ ကုသိုလ္ ယူၾကသူေတြ လည္း ေပါမ်ား ပါတယ္ဆရာ” ဟု ဆရာ ဖိုးေက်ာ့ကို တဆက္တည္း ေျပာျပျဖစ္၏။ “ေကာင္းတယ္ ဘုန္းႀကီး” ဟု ဆိုကာ ဂ်ာနယ္ယူ၍ ဆရာဖိုးေက်ာ့ ျပန္သြားေတာ့သည္။

လူ႔ဘဝဆိုတာ ႏွစ္ေလးဆယ္မွစတာ-ဟု ေျပာဆိုၾက၏။ တစ္ခ်ိဳ႔ကလည္း ေသာက္စို႔ခဲ့ရေသာ အေမ့ႏို႔ရည္၏ အာနိသင္သည္ အသက္ေလးဆယ္တြင္ ကုန္ဆံုးသြား၍ အသက္ေလးဆယ္ ျပည့္ေသာေန႔၌ ႏြားႏို႔အဝေသာက္ျခင္းျဖင့္ ႏို႔ရည္ဆက္ပါမွ အသက္႐ွည္ မည္ကိုလည္း ၾကားဖူး၏။ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ တပ္အပ္ေသျခာ မသိပါ။

လူ႔ဘဝဆိုတာ ကာမာဝစရ ကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ျဖစ္ရ၏။ အသက္ေလးဆယ္ အေရာက္တြင္ လူ႔သက္တမ္းတစ္ဝက္ က်ိဳးၿပီးျဖစ္၍ အတိတ္ဘဝက ေထာက္ပံ့လိုက္ေသာ ကုသိုလ္ကံ အ႐ွိန္တို႔သည္ ကုန္မယ္ဆို ကုန္ေလာက္ေပၿပီ၊ ကံအ႐ွိန္ မကုန္ေတာင္ ကံအစြမ္းမ်ား အားေပ်ာ့ လာႏိုင္၏။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေလးဆယ္ေက်ာ္ လာသည္ႏွင့္ ေရာဂါမ်ား အစပ်ိဳး လာတတ္ၾကသည္ကို သတိထားမိၾကမည္ ထင္ပါသည္။

ဗုဒၶေဒသနာေတာ္အရ အသက္႐ွည္ျခင္း၊ အဆင္းလွျခင္း၊ ခြန္အားႀကီးျခင္း၊ ဉာဏ္ပညာႀကီးမားျခင္း၊ က်န္းမာျခင္း စေသာ ေကာင္းက်ိဳး မွန္သမွ် ကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ျဖစ္ရၿပီး၊ ေရာဂါရျခင္းစေသာ မလိုလားအပ္သည့္ အရာမွန္သမွ် အကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ျဖစ္ရ၏။ ကုသိုလ္ကံ႐ွိန္ အားနည္း လာသည္ႏွင့္ အမွ် အကုသိုလ္ကံတို႔ အက်ိဳးေပးရန္ အခြင့္ရ လာၾကေတာ့၏။

အသက္ေလးဆယ္အေရာက္တြင္ အေနအထိုင္ အစားအေသာက္ အျပဳအမူတို႔ကို စ၍ ျပင္ၾကရပါမည္၊ ယခင္ အတိုင္း ေနထိုင္ စားေသာက္ျပဳမူျခင္းကို ခႏၶာက လက္မခံခ်င္ေတာ့၊ သည့္အျပင္ အသက္ေလးဆယ္ အေရာက္တြင္ ကုသိုလ္ကံ အသစ္မ်ားကိုလည္း အစပ်ိဳး အားထုတ္ၾကရ၏။ ထိုကဲ့သို႔ ခႏၶာႏွင့္ကံကို မျပဳျပင္ပါက ကုသိုလ္ကံ မဆက္ေတာ့ဘဲ ကံပ်က္လွ်က္ ခႏၶာအိုးစားကြဲတတ္၏။ မကြဲေတာင္ ေရာဂါငယ္ႀကီး အသီးသီးတို႔ ႏွိပ္စက္မႈ႔ေၾကာင့္ လူ႔ဘဝ၌ ေနခ်င္စဖြယ္ ႐ွိမည္ မဟုတ္ေတာ့ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ လူ႔ဘဝသည္ အသက္ေလးဆယ္မွ စျခင္းဟု ဆိုကလည္း ရမည္ဟုထင္ပါသည္။

ယေန႔ေခတ္၌ ေသြးတိုး၊ ဆီးခ်ိဳ၊ ေသြးခ်ိဳ၊ ဆံပင္ျဖဴစေသာ ေရာဂါမ်ား အေတာ္အျဖစ္မ်ားလာ၍ လူသားတို႔သည္ အသက္(၄၀)ေရာက္ သည္ႏွင့္ စီးပြားကို က်ိဳးစား႐ွာၾက႐ံုမွ်မကကံဆက္ ကုသိုလ္မ်ားကိုလည္း ေဆာင္႐ြက္ အားထုတ္ၾကရပါမည္။

ကံဆက္ကုသိုလ္မ်ား-

“ေရစစ္၊ ေဆး၊ ေက်ာင္း၊ အေဟာင္းျပဳျပင္၊ ဤေလးအင္ လူတြင္ သက္႐ွည္ေၾကာင္း” ဟု ေ႐ွးမေထရ္ျမတ္ တို႔မိန္႔မွာခ်က္ ႏွင့္ အညီ ေရစစ္ (ေရသန္႔)ေဆးဝါးဓာတ္စာ၊ ေက်ာင္း၊ ေဟာင္းႏြမ္း ပ်က္စီးေသာ အေဆာင္အဦးမ်ားျပဳျပင္ လွဴဒါန္းျခင္းကို ကံဆက္ ကုသိုလ္မ်ားဟု ဆိုၾက၏။ သည့္အျပင္ ငါးပါးသီလလံုၿခံဳေစျခင္းႏွင့္ တရားအားထုတ္ျခင္း ဘာဝနာကုသိုလ္ ကိုလည္း ပြားမ်ားအားထုတ္ၾကရပါမည္။

က်န္းမာေရး ပညာေပး စာေပမ်ား၌ ေယာဂအက်င့္ က်င့္ျခင္းသည္လည္း က်န္မာေရးေကာင္းမြန္ ေစရန္ အေထာက္ အပံ့ျဖစ္ေၾကာင္း အေရးမ်ားလာသည္ကို သတိျပဳမိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ခႏၶာအတြက္ေရာ၊ ကုသိုလ္ကံအတြက္ပါ အက်ိဳးမ်ားေသာလုပ္ ေဆာင္ခ်က္ တစ္ခု အေနျဖင့္ တရားအားထုတ္ၾကရပါမည္။ သို႔မွသာ ခႏၶာေရာကံပါ ဆက္ၿပီး သက္႐ွည္က်န္းမာၾကမွာ ျဖစ္၏။

ေက်းလက္ ေနထိုင္ၾကရသူ အမ်ားစုသည္ ေတာင္သူ လုပ္ငန္းတို႔ျဖင့္ အၿမဲအလုပ္႐ႈပ္ေနၾကရ၏။ တရားအားထုတ္ဖို႔ အခြင့္အေရး အလြန္နည္းၾက၏။ ကံေကာင္းလို႔ လူ႔ဘဝ ေရာက္ၿပီး၊ ကံဆံုလို႔ႀကံဳရသည့္ ဘုရားျမတ္စြာသာသနာႏွင့္ႀကံဳၾကရပါလွ်က္ ဘာဝနာ ကုသိုလ္အလုပ္ အားထုတ္ခြင့္ မရၾကျခင္းသည္ ေတာသားရဟန္းမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ မိမိတို႔၏တာဝန္မဲ့မႈေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ကို သေဘာေပါက္၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ဘာကိုမွ် ေယာဂီတို႔ထံမွ အလွဴမခံဘဲ စရိတ္ၿငိမ္း၊ လက္ေဆာင္ပစၥည္းပင္ လွဴဒါန္းလွ်က္ မိမိေဒသတြင္ တရားစခန္းပြဲမ်ားကို ေဆာင္႐ြက္ေပးေနျခင္း ျဖစ္၏။ တရားစခန္းဆိုတာ (၇)ရက္လံုးလံုး တစ္ေန႔ ႏွစ္ႀကိမ္သံုးႀကိမ္ တရားေဟာၾကားရသျဖင့္ အလုပ္ေပးတရားအျပင္ ေက်းလက္ေန ဒကာ/ဒကာမေတြကို က်န္းမာေရးႏွင့္ပတ္သက္သည့္ ဘဝေနထိုင္နည္းေတြကိုပါ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေျပာျပေပးျဖစ္၏။  

သမ႐ိုးက် ေနထိုင္စားေသာက္နည္းတို႔ျဖင့္ အသားက်ေနေသာ သူတို႔၏တခ်ိဳ႔ေနထိုင္မႈ႔တို႔သည္ က်န္းမာေရးကို ထိခိုက္ေစ၏။ ဥပမာ-ေရေသာက္နည္းျခင္း၊ အသီးအ႐ြက္ အစားနည္းျခင္း၊ ဆန္သစ္ႏွင့္ ဘဲသားဆူဆူ၊ ဆူးပုတ္႐ြတ္၊ ဝက္သားႏွင့္ ထန္းရည္ခါး စတာေတြကို အလြန္အကဲ စားေသာက္ျခင္းတို႔ ျဖစ္၏။

သည့္အျပင္ သူ႔ေက်ာင္း ကိုယ့္ေက်ာင္း ကိစၥႀကီးငယ္ေပၚက တစ္ေက်ာင္းႏွင့္တစ္ေက်ာင္း သူ႔ထက္ငါ မသာ သာေအာင္ ၿပိဳင္ဆိုင္ၾက၏။ မိမိ၏ေခြ်းနည္းစာမ်ား အလဟႆ ျဖဳန္းပစ္ ေနသလိုမ်ိဳး ျဖစ္၏။ ေဒသအားေလ်ာ္စြာ ေခတ္အျမင္၊ ေခတ္အေတြး တိမ္ၾကျခင္း၊ စာဖတ္မႈ႔ မ႐ွိျခင္းတို႔ေၾကာင့္ အေလ့အထ အေဟာင္းမ်ားကိုပင္ စြဲေနၾက၏။မခံခ်င္စိတ္ (မာန)ေၾကာင့္ ကုန္ၾကေနရတာကို အဟုတ္ထင္ေနၾက၏။ တရားေဟာရင္း သေဘာေပါက္ေအာင္ ရံဖန္ရံဖန္ ထည့္သြင္း ေျပာျပေပးရ၏။

တရားစခန္း ႏွစ္စဥ္လုပ္ေပးႏိုင္၍ အေသာက္အစား ခံုမင္သူမ်ား၊ သတ္ျဖတ္တတ္သည့္ အေလ့႐ွိသူမ်ား၊ မူး႐ူးၿပီး ရမ္းသူ ရိသူ ေသာင္းၾကမ္း သူမ်ား တရားအားထုတ္ၿပီး ေသာက္စားျခင္း ကင္းလာ၏။ သိမ္ေမြ႔သြားၾက၏။ ဘဝၾကမ္းလို႔သာ သူတို႔ စိတ္ ၾကမ္းေနျခင္း ျဖစ္၏။ အမွန္ေတာ့ သူတို႔စိတ္သည္ အျဖဴထည္သက္သက္ ျဖစ္ၾက၍ တရားအားထုတ္ျခင္းေၾကာင့္ အေကာင္း ဖက္ကို အလြယ္ေျပာင္းၾက၏။ ေျပာျပသည့္အတိုင္းလည္း အားထုတ္ၾက၍ အလြန္သာဓုေခၚစရာ ျဖစ္၏။

႐ြာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ ဝါတြင္းဥပုသ္ေန႔တိုင္း စုေပါင္းလွ်က္ တရားအားထုတ္ၾက၏။ ေန႔အိမ္ အေတာ္မ်ားမ်ား၌ ယခင္ကလို ဘုရား႐ွိခိုးၾက႐ံုမွ်မကေတာ့ဘဲ တရားပါ အားထုတ္လာၾက၏။ အမွတ္(၁) စစ္မႈ႔ထမ္းေဟာင္းရပ္ကြက္၊ သီရိဂုဏ္ေဝဓမၼဗိမာန္ေက်ာင္းတိုက္ ကို စာေရးသူသည္ လြန္ခဲ့ေသာ(၁၅)ႏွစ္မွ စ၍ ေက်ာင္းတိုက္ တည္ေထာင္ခဲ့၏။ တည္ေထာင္ခ်ိန္မွစ၍ ယေန႔တိုင္ ဥပုသ္ေန႔မ်ားႏွင့္၊ သီတင္းကြ်တ္၊ ခရစ္စမတ္ရာသီ၊ သႀကၤန္ကာလ တရားစခန္းမ်ားတြင္ ေယာဂီမ်ားကို စရိတ္ၿငိမ္း တရားထုတ္ေစပါသည္။ ဆြမ္းစရိတ္မတတ္ႏိုင္၍ တရားအားမထုတ္ရ ဆိုတာမ်ိဳး ဗုဒၶဘာသာနိုင္ငံတြင္ လံုးဝမျဖစ္သင့္။

ယခုႏွစ္ဝါတြင္း၌ ဆန္းျမန္မာ ကုမၸဏီမိသားစုႏွင့္ ကုသိုလ္႐ွင္မ်ားမွ ဥပုသ္ေန႔တိုင္း ေန႔ဆြမ္းလွဴဒါန္းၾကသျဖင့္ စစ္မႈ႔ထမ္းေဟာင္း သက္ႀကီး႐ြယ္အိုမ်ား ဝါတြင္းဥပုသ္ေန႔တိုင္း ေနကုန္ တရားအား ထုတ္ခြင့္ရၾက၏။ အၿငိမ္းစားစစ္မႈ႔ေဟာင္းအမ်ားစုသည္ သက္ႀကီး႐ြယ္အိုမ်ား ၾက၏။ သားသမီးတို႔သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔႐ွိ ေနရာ႒ာနအသီးသီး၌ မိုးလင္းမွ မိုးခ်ဳပ္ သြားေရာက္ အလုပ္လုပ္ေနၾကရ၏။ မိဘဖိုးဖြားမ်ားကို ေႏြးေႏြး ေထြးေထြး ျပဳစုဖို႔ရာ ေခတ္ကာလအား ေလ်ာ္စြာ အေျခအေန မေပးၾကေတာ့ေခ်။

ထို႔ေၾကာင့္ စာေရးသူသည္ ေက်ာင္း၌ ဘိုးဘြားမ်ားကို စု၍ တရားအားထုတ္ေစျခင္းျဖင့္ အထီးက်န္ဆန္ေနမႈ႔ကို ကင္းေပ်ာက္ေစ၏။ တရားထူး မရေစဦးေတာ့ က်န္းမာျခင္း၊ သက္႐ွည္ျခင္း ေကာင္းက်ိဳးမ်ားကို လက္တေလာ ရ႐ွိေန၍ ဝမ္းသာရ၏။ နီးစပ္သည့္ ဒကာ/ ဒကာမမ်ားကလည္း ဘိုးဘြားမ်ားအား ဆြမ္းလွဴေပးၾက၏။

“ အလွဴေငြက် ထာဝရ ပေဒသာ၊ တရား႐ႈ႔ခိုင္းေတာ့ ျဖစ္ပ်က္” ဆိုေသာ အသံုးအႏံႈးသည္ ဘာသာျခားတို႔ အျမင္၌ ကဲ့ရဲ့ဖြယ္ရာ ျဖစ္ေန သည္ကို စဥ္းစားမိ၏။ ျပည့္စံုေသာ တရားစခန္းမ်ား၌ စရိတ္ၿငိမ္း ျဖစ္ရင္ေကာင္းမွာ၊ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အခမဲ့ ကုသိုလ္ျဖစ္ ေဆးခန္းစသျဖင့္ လူသားအက်ိဳးျပဳ ကုသိုလ္ယူေနေသာ ဤေခတ္ႀကီးတြင္ စားစရိတ္ယူ၍ တရားစခန္း ဖြင့္ျခင္းမွာ စီးပြားေရးအသြင္ ေဆာင္ေနသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေန၏။

တရားကိုသာ အခ်ိန္ျပည့္ စနစ္တက် အားထုတ္ေစပါက ေပါ့ေပါ့ေတြးၿပီး အစားေခ်ာင္လို႔ လာအားထုတ္မႈ႔မ်ိဳးမ႐ွိ ႏိုင္သည့္ျပင္ ပစၥည္းေလးပါးျဖင့္ ကုသိုလ္ယူသူမ်ားလည္း ႐ွားမည္ မဟုတ္ေပ။ အမ်ားအားျဖင့္ တရားရိပ္သာမွန္သမွ် ေကာင္း မြန္ေသာ ေက်ာင္းေဆာင္ ႀကီးမ်ားအျပင္ တရားစခန္းရက္မ်ားအတြက္ ဆြမ္းဒကာမ်ားကို ႐ွာထားၿပီး၊ အလွဴခံၿပီးျဖစ္၏။ ဘာသာ ျခားတို႔က ေဆးတန္ေဆး၊ ပညာတန္ပညာ စသျဖင့္ ေပးၿပီး သာသနာျပဳေနၾကျခင္းကို အတုယူသင့္ပါၿပီ။

သီတင္းကြ်တ္တရားစခန္းတြင္ ဒကာတစ္ဦးက “အ႐ွင္ဘုရား၊ အ႐ွင္ဘုရားရဲ့ ေယာဂီ အဖိုးအို အဖြားအိုေတြ အနည္းဆံုး ခႏၶာငါးပါးေလာက္မွ မသိၾကဘဲနဲ႔ တရားအားထုတ္ေနၾကတာ ဘယ္လိုလုပ္ တရားရမွာလဲဘုရား” ဟု ေမးေလွ်ာက္လာ သျဖင့္ ဤေဆာင္းပါးကို ေရးသားရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ စာေရးသူက ဘုရားလက္ထက္က စာမတတ္ၾကေသာ္လည္း တရားထူးရၾကသည့္ အေရအတြက္မွာ စာတတ္သူေတြ ထက္ပင္ မ်ားေၾကာင္းကို ေျပာျပလိုက္ပါသည္။ ေက်နပ္ သေဘာတူဟန္ မ႐ွိတာကို သူ႔ မ်က္ႏွာရိပ္ကို ၾကည့္၍ သိလိုက္ရ၏။

မွန္ပါသည္၊ စာမတတ္ေသာ္လည္း တရားအားထုတ္နည္းသာ မွန္ပါက တရားထူးဧကန္ ရႏိုင္ ပါသည္။ ဘုရား႐ွင္လက္ ထက္ေတာ္က အ႐ြယ္ႀကီးရင့္ပါမွ သာသနာ့ေဘာင္ ဝင္ေရာက္ လာၾကေသာ အမ်ိဳးသား၊ အမ်ိဳးသမီးတို႔သည္ စာသင္ျခင္း(ဂႏၴ ဓူရ)ကို မေဆာင္ ႐ြက္ၾကေတာ့ဘဲ တရားထုတ္ျခင္း(ဝိပႆနာဓူရ) ကိုသာ ေဆာင္႐ြက္ၾကပါသည္။

၄င္းတို႔သည္ ဝါဆိုဦးဘုရားထံမွာ ကမၼ႒ာန္းတရားေတာင္းခံၿပီး မိမိႏွစ္သက္ရာ အရပ္ေဒသ၌ တစ္ဝါတြင္လံုး တရားထုတ္ၾကကုန္၏။ ဝါကြ်တ္ခါနီးတြင္ ဘုရား႐ွင္႐ွိရာသို႔ ေရာက္လာၾကၿပီး မိမိတို႔ သိ႐ွိေသာ တရားထူးမ်ားကို ဘုရား႐ွင္အား ေလွ်ာက္ထားျခင္း၊ ဉာဏ္စဥ္အဆင့္ တက္ရန္ အထက္အထက္ေသာ ကမၼ႒ာန္းတရား မ်ားကို ေတာင္းခံျခင္းတို႔ကို ျပဳၾက ၿမဲျဖစ္၏။

ရဟန္းအမ်ိဳးသား/ရဟန္းအမ်ိဳးသမီးအမ်ားစုသည္ တရားထူး (မဂ္ဉာဏ္ ဖိုလ္ဉာဏ္)တို႔ကို သိျမင္ၾကေသာ္လည္း စာမတတ္ၾကသူက မ်ားလွ၏။ ဘုရား႐ွင္ေပးေသာ အလုပ္ေပးတရား ျဖစ္၍ လြဲစရာအေၾကာင္းမ႐ွိျခင္း၊ ေျဖာင့္မတ္ မွန္ကန္ ႐ိုသားစြာျဖင့္ ႀကိဳးစားအား ထုတ္ၾကျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ဘုရားလက္ထက္ေတာ္အခါက တရားထူးတရားျမတ္ကို သိျမင္ၾကသူ လူ႐ွင္ရဟန္းနတ္ျဗဟၼာ တို႔မွာ ကိန္းဂဏန္းခ် ေရတြက္၍ပင္ မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မ်ားျပားလွ၏။

ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္တြင္ ရဟႏၱာဟုထင္႐ွားေတာ္မူေသာ စြန္းလြန္းဂူဆရာေတာ္ႀကီးသည္ ပိဋကတ္ စာေပသင္ယူတတ္ ေျမာက္ျခင္း မ႐ွိသည္ကို ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ေထ႐ုပၸတၲိအရ သိရ၏။ ဇနီးမယားႏွင့္လယ္သမားျဖစ္၏။ လယ္ထြန္ေနရင္း သံေဝဂရၿပီး ထြန္ျဖဳတ္ကာ ႏြားမ်ားကို ေဘးမဲ့လြတ္၍ ေတာထြက္ေတာ္မူၿပီး တရားအားထုတ္ေတာ္မူ၏။ တရားထူး တရားမွန္ကို သိေတာ္မူ၏။ သဲအင္းဂူဆရာေတာ္ႀကီးလည္း ပိဋကတ္စာေပကို သင္ယူခဲ့ဘူးျခင္း မ႐ွိတာကို ၾကားဖူး၏။

ဘုရား႐ွင္လက္ထက္ေတာ္အခါက စူဠပႏၴကမေထရ္ဆိုတာ ႐ွိခဲ့ဖူး၏။ အဘယ္မွ် ဉာဏ္ထိုင္းပါသလဲ ဆိုရင္ အကၡရာ လံုးေရ(၃၂)လံုးပါ ဂါထာေလးတစ္ပုဒ္ကို တစ္ဝါတြင္းလံုး က်က္လိုက္တာ ေ႐ွ႔ကက်က္ ေနာက္က ေမ့ျဖင့္ ဝါသာ ကြ်တ္သြား၏။ စူဠပႏၴကမေထရ္ ထိုဂါထာတစ္ပုဒ္ကို အလြတ္မရခဲ့ဘူး။ စာေရးသူငယ္စဥ္က ေ႐ႊမဥၨဴေက်ာင္းတြင္ စာသင္ဖက္ ေရဦးဆိုသူႏွင့္ နီတာႀကီးဆိုသူ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ကို ယခုတိုင္ မွက္မိေနပါသည္။

ထိုေခတ္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း ပညာေရး သင္ၾကားျခင္းသည္ သင္ပုန္းႀကီးဆိုတဲ့အတိုင္း ေဆးအမည္းသုတ္ထားေသာ ပ်ဥ္ခ်ပ္ေက်ာက္သင္ပုန္းႀကီးတြင္ ကႀကီး ခေခြးစသျဖင့္ ဗ်ည္း(၃၃) လံုးကို ပံုေသ ေရးထားပါသည္။ ေက်ာင္းသားသစ္မွန္သမွ် ဘုန္းႀကီးထံ အေမအေဖက အပ္ၿပီးၿပီ ဆိုတာနဲ႔ အေမအေဖက ဘုန္းႀကီးနဲ႔စကားေျပာလွ်က္ ဘုန္းႀကီးက“ သြား ဟိုမွာသင္ေခ် ေတာ့” ဆိုကာ ေက်ာက္သင္းပုန္္းေ႐ွ႔ လြတ္လိုက္ေတာ့၏။ ေ႐ွးက ေက်ာင္းသားႀကီး ကႀကီး ခေခြး စသျဖင့္ ႏႈတ္တိုက္ တိုင္ေပးတာကို ေနာက္မွ လိုက္ဆိုၾကရ၏။ ဤနည္းျဖင့္ ဉာဏ္ေကာင္းသူမ်ား မၾကာခင္ ဗ်ည္း(၃၃)လံုးအလြတ္ရေတာ့၏။

အလြတ္ရသူမ်ား ေက်ာက္သင္ပုန္း ေက်ာက္တံျဖင့္ ႏႈတ္က ကႀကီးခေခြးဆို၍ ေက်ာင္းသားႀကီးက လက္ကိုအုပ္ကိုင္ၿပီး အေရးစသင္ေပး၏။ ေရဦးႏွင္ ့နီတာႀကီးတို႔သည္ ကႀကီးခေခြးဟူ၍ ေ႐ွးကတိုင္ေပးသည္ကို အျခား ေက်ာင္းသားမ်ားနည္းတူ လိုက္ဆိုၾက ၏။ သို႔ေပမယ့္ ဂငယ္ဃႀကီး ဆိုၿပီးတာႏွင့္ ကႀကီးခေခြးကို ျပန္ေမ့သြားေတာ့၏။ အျခားေက်ာင္းသားေတြ သင္ပုန္းႀကီးကုန္၊ ပရိတ္ ႀကီး၊ သၿဂႋဳဟ္ ေရာက္ေသာ္လည္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ ကႀကီးခေခြး ေအာ္တုန္းပင္ ျဖစ္၏။ အ႐ြယ္ႀကီးလို႔သကၤန္းဝတ္ လူသာ ထြက္ေရာ ကႀကီးခေခြးက မတက္ႏိုင္ခဲ့ၾက။

နီတာႀကီးက ေညာင္စာေရး႐ြာ၊ ေရဦးက ျပည္ၿမိဳ႔မွာ ယခုတိုင္႐ွိၾကေသး၏။ ေရးဦးက သူ႔လုပ္အားခမွ ယခုႏွစ္ ကဆုန္လ ေ႐ႊမဥၨဴတရား စခန္း၌ ေငြပေဒသာ က်ပ္တစ္ေသာင္း လူႀကံဳျဖင့္ လွဴဒါန္း၍ ထိုအေၾကာင္းကို တရားေဟာရင္း ထည့္ေျပာျဖစ္၏။

အ႐ွင္စူဠပႏၱကမေထရ္သည္ အတိတ္တစ္ဘဝမွာ ဉာဏ္ထက္ျမက္သူ စာတတ္ေပတတ္ ရဟန္းျဖစ္ခဲ့၏။ ဉာဏ္ထံု ထိုင္းေသာ ရဟန္းတစ္ပါးကို “ ဒီေလာက္ထံုရ၊ ထိုင္းရသလား” ဟု ပ်က္ရယ္ျပဳ ေျပာင္ေလွာင္ခဲ့ဖူး၏။ ထိုအကုသိုလ္ေၾကာင့္ ဤဘဝမွာ ဉာဏ္အလြန္ ထံုထိုင္းျခင္း ျဖစ္၏။ လူတစ္ဦး၏ အားနည္းခ်က္ကို ေျပာင္ေလွာင္ျခင္းသည္ အလားတူ ဝဋ္လိုက္တတ္၏။

အစ္ကိုဘုန္းႀကီး မဟာပႏၴကမေထရ္က “ မင္း ဒီေလာက္ ဉာဏ္ထိုငး္ေနရင္ သာသနာမွာ ဘာမွ သံုးစားရမွာ မဟုတ္ ဘူး၊လူထြက္ၿပီး ဘိုးဘြားေတြနဲ႔ အတူေန စီးပြားသာ႐ွာေတာ့” ဟု ႏွင္ထုတ္လိုက္႐ံုမွ်မက ထိုအခိုက္ ဆြမ္းစားလာပင့္သူက ေက်ာင္းတိုက္ သံဃာကုန္ ပင့္ေသာ္လည္း ဉာဏ္ထိုင္းေသာ ရဟန္းတစ္ပါးကလြဲလို႔ က်န္သံဃာမ်ားကို ထည့္ေပးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းကို မိန္႔ေတာ္မူသျဖင့္ စူဠပႏၴကမေထရ္ အေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ကာ လူထြက္ေတာ့မည္ဟု ယတိျပတ္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ေတာ့၏။

သာသနာ၌ ေပ်ာ္ေမြ႔ေသာ္လည္း အစ္ကုိ ဘုန္းႀကီးက ႏွင္ထုတ္လို႔ မထြက္ခ်င္ဘဲ လူထြက္ရမည္ကို စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေန႐ွာ၏။ ဉာဏ္ထိုင္းလို႔ လူထြက္ရတာကို အျခားရဟန္းေတာ္မ်ား သိမွာကိုလည္း ႐ွက္လွသျဖင့္ မနက္ေစာေစာ ေက်ာင္း ေတာ္မွ ထြက္ဖို႔ ႀကံစည္ စိတ္ကူးထား၏။

နံနက္ေစာေစာ ေက်ာင္းေတာ္မွ တိတ္တဆိတ္ ထြက္ခဲ့ရာ ေက်ာင္းေပါက္ဝ၌ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ ပက္ပင္းတိုး၍ ျမတ္စြာဘုရားကို ေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္ ႐ွိခိုးသြားဦးမယ္ဟု စိတ္ကူးၿပီး ဘုရား႐ွင္၏ အနီးသို႔သြားကာ ႐ွိခိုးဦးခ်၏။

ျမတ္စြာဘုရားက “ ဟဲ့ ေစာေစာစီးစီး ဘယ္သူတုန္း” ဟု ေမးေတာ္မူရာ-

“ တပည့္ေတာ္ စူဠပႏၴကရဟန္းပါဘုရား”

“ ဟဲ့ စူဠပႏၴက မနက္ေစာေစာႀကီး ဘယ္သြားမလို႔တုန္း” ဟု ေမးေတာ္မူျပန္ရာ-

“ အစ္ကိုဘုန္းႀကီးက ဉာဏ္ထိုင္းလြန္းအားႀကီးလို႔ လူထြက္ရမယ္ဆိုလို႔ပါ ဘုရား”

“ ဒီသာသနာ သင့္အစ္ကို မဟာပႏၴကမေထရ္ပိုင္တာလား၊ ငါဘုရား ပိုင္တာလား”

“ မွန္လွပါဘုရား ၊ျမတ္စြာဘုရား႐ွင္ ပိုင္တာပါဘုရား”

“ ေအးကြယ္ ဒီလိုဆို ငါမွ လူမထြက္ခိုင္းတာဘဲ ဘာလို႔ လူထြက္ရမွာလဲ” ဟု မိန္႔ေတာ္မူၿပီး ကဲ “ ေရာ့ ဒီမွာ ပုဝါျဖဴ ကေလးကို ေဟာဟို ေရကန္နားသြားထိုင္ၿပီး လက္နဲ႔ ပြတ္ကာ စိုက္႐ႈ႔ေန၊ ပါးစပ္ကလဲ “ ရေဇာဟရဏံ-ရေဇာဟရဏံ” လို ဆိုေန” ဟု မိန္႔ေတာ္မူကာ တရားအားထုတ္ ေစပါသည္။

ေနထန္းတစ္ဖ်ားေလာက္ ေရာက္ခ်ိန္ ယခုေခတ္လိုေျပာရရင္ ၁၀ နာရီေလာက္မွာေတာ့ ပြတ္ေနတဲ့ ပုဝါျဖဴျဖဴေလးဟာ လက္ျဖင့္ပြတ္ဖန္မ်ား၍ ညစ္ႏြမ္းလာ၏။ ေရကန္မွ နံနက္ေစာေစာ လန္လန္း ဆန္းလန္း႐ွိခဲ့ေသာ ၾကာပန္းတခ်ိဳ႔လည္း ေနပူရွိန္ေၾကာင့္ ႏြမ္းရိလာေန၏။

“ ေအာ္ ျဖဴဆြတ္တဲ့ အဝတ္ေတာင္ ပြတ္ဖန္မ်ားေတာ့ ညစ္သြားပါလား” ဟု သိစိတ္ကေလး လက္ခနဲ ျဖစ္ေပၚလာ၏။ ဘုရား႐ွင္ကလည္း ဆြမ္းစားၾကြေရာက္ေနသည့္ ေနအိမ္မွ တန္းခိုးေတာ္ျဖင့္ “ စူဠပႏၴက အဲဒီအတိုင္းပါဘဲ၊ သင့္ရဲစိတ္ဟာလည္း ရာဂ ေဒါသ ေမာဟ ျမဴမႈန္ေတြေၾကာင့္ ညစ္ေထးေနတယ္၊ ခႏၶာကို ဉာဏ္ခ်ၿပီး သင့္စိတ္ရဲ့ ျဖစ္ပ်က္ကို ျမင္ေအာင္ ႐ႈ႔ပါ” ဟု ႐ႈ႔ကြက္ ကမၼ႒ာန္းကို ျပေပးေတာ္မူပါသည္။

ထိုသို႔ ဘုရား႐ွင္ နည္းလမ္းေပးသည့္အတိုင္း ႐ႈပြားလိုက္တာ ေန႔ဆြမ္း မဘုဥ္းေပးမွီကေလးမွာ ဈာန္အဘိညာဥ္မ်ားႏွင့္ အတူ အ႐ွင္စူဠပႏၴက ရဟႏၱာအျဖစ္သို႔ ေရာက္႐ွိေတာ္မူပါသည္။ ထိုရေဇာဟရဏ ံ(ျမဴေဆာင္အဝတ္) ကမၼ႒ာန္းျဖင့္ ရဟႏၱာျဖစ္ရျခင္းသည္ အတိတ္ဘဝတစ္ဘဝ၌ ႐ွင္ဘုရင္ႀကီးအျဖစ္ျဖင့္ တိုင္းခန္းလွည့္လည္စဥ္ နဖူးကေခြ်းကို ပဝါျဖဴျဖင့္သုတ္လိုက္ရာ ပုဝါေလး ေခြ်းေၾကာင့္ ညစ္ေထးသြားျခင္းကို သံေဝဂဉာဏ္ျဖင့္ ထင္ျမင္ႏိုင္ခဲ့ေသာ ကုသိုလ္အထံုေၾကာင့္ ျဖစ္၏။

အတိတ္ဘဝက ကိေလသာ ေဝးကြာေအာင္ တရားအားထုတ္ခဲ့ဖူးျခင္း၊ သဒၶါ ဝီရိယ သတိ သမာဓိ ပညာဟူေသာ ဣေျႏၵတို႔ ရင့္က်က္ျခင္း၊ (တိဟိတ္ပဋိသေႏၶေနခဲ့ျခင္း) ယခုဘဝ၌ အားထုတ္နည္း မွန္ကန္ျခင္းတို႔ျပည့္စံုက တရားထူး ဧကန္ရႏိုင္ပါသည္။ တရားထူး ရျခင္းႏွင့္ပါတ္သက္၍ အႏွစ္ခ်ဳပ္က ထိုသံုးမ်ိဳးကို ပိဋကတ္ေတာ္၌ ေတြ႔ရ၏။

တစ္ခ်ိဳ႔က ဘာသာေရး စာေပေတြကို ဖတ္ေလ့ဖတ္ထ႐ွိၾက၏။ တစ္ခ်ိဳ႔က တရားနာျခင္း၌ အားသန္ၾက၏။ တစ္ခ်ိဳ႔က တရားစခန္း မျပတ္ေအာင္ ဝင္ၾက၏။ ထိုသူမ်ားသည္ ခႏၶငါးပါး၊ ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ပါး ၊သစၥာေလးပါး၊ ပဋိစၥသမၸါဒ္လာ အဝိဇၨာ တဏွာသကၠာယဒိ႒ိစေသာ အမည္မ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးကြ်မ္းဝင္ေနၾက။ သိေနၾက။ နားရည္ ဝေနၾက၏။ စာသိ နာသိ ျဖစ္၍ သညာသိမွ်သာ ျဖစ္၏။ အစစ္အမွန္ သိ၊ ထိုးထြင္း သိ၊ ပညာသိ မဟုတ္ပါ။

ဒိ႒ိဝိသုဒၶိ-အယူ၏စင္ၾကယ္ျခင္းႏွင့္ ကခၤါဝိတဏဝိသုဒၶိ-ယံုမွာသံသယမွ လြန္ေျမာက္စင္ၾကယ္ျခင္း ႏွစ္မ်ိဳးပင္ေလးနက္ က်ယ္ဝန္းလွ၏။ ဟုတ္မဟုတ္ကို ပိဋကတ္ေတာ္ကို ႏွံ႔စပ္ကြ်မ္းက်င္ေတာ္ မူလွေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားကို ေမးေလွ်ာက္ၾကည့္က သိႏိုင္၏။ ထိုဝိသုဒၶိႏွစ္ပါးသည္ တရားအားထုတ္မည့္ ေယာဂီမ်ား သိႏွင့္ထားရန္ အေျခခံ စင္ၾကယ္ျခင္းမွ်ျဖစ္၏။ ထိုအေျခခံႏွစ္ပါးသည္ပင္ ဤမွ်က်ယ္ဝန္း ေလးနက္၍ ျပည့္စံုစြာ သိႏိုင္ဖို႔ခဲယဥ္းလွ်င္ အျခား ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ စေသာတရားတို႔ကို က်က်နန သိနိုင္ဖို႔ အလြန္ ခဲယဥ္းလွ၏။

ဆိုလိုသည္မွာ ေလးနက္ က်ယ္ဝန္းလွေသာ ဗုဒၶေဒသနာကို ျပည့္ျပည့္စံုစံု က်က်နနသိမွ တရားရမယ္ဆိုတာ လံုးဝမျဖစ္ႏိုင္၊ စာမတတ္သူမ်ား တရားထူးမရနိုင္၍ ဓမၼရသကို ခံစားဖို႔ အခြင့္အေရး ဆံုး႐ံႈးေနျခင္း၊ ဘုရားပြင့္ျခင္းသည္ စာတတ္ သူမ်ားအတြက္ သက္သက္ျဖစ္ေနျခင္း၊ စာမသိ သူတို႔အဖို႔ ဘုရားပြင့္ျခင္း မဟုတ္သလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေနျခင္းသည္ “ေလာကသား အားလံုး အက်ိဳးစီးပြား ျဖစ္ေစရန္ ဘုရားပြင့္ေတာ္မူျခင္း ျဖစ္၏” ဟူေသာ ေဒသနာေတာ္စကားႏွင့္ ဆန္႔က်င္ေန၏။ ထို႔ေၾကာင့္ စာတတ္မ်ားအတြက္သာ ကြက္၍ ဘုရားပြင့္ျခင္း မဟုတ္ပါ။

စာသိစရာမလို-ဟု ေျပာလိုရင္း မဟုတ္ပါ၊ ယေန႔ စာဟု ေျပာေနေသာ အရာတို႔သည္ ဘုရား႐ွင္လက္ထက္ေတာ္က စာအသြင္ မဟုတ္ၾကေသးဘဲ ဗုဒၶေဒသနာ ေဟာစဥ္မ်ားသာျဖစ္၍ ကမၼ႒ာန္းဆရာ၏ စစ္မွန္ေသာ အလုပ္ေပးတရားသည္သာ တရားအားထုတ္ရာတြင္ ပဓာနက်၏။

“ စာတတ္ခ်င္ရင္ စာၾကည့္၊ တရားသိခ်င္ရင္ ခႏၶာၾကည့္” ဆိုသည့္အတိုင္း ထိုႏွစ္မ်ိဳး မတူသည္ကို ခြဲျခားသိသင့္၏။

တရားထူးရျခင္းသည္ ခႏၶာကို စနစ္က်စြာ နည္းလမ္းမွန္မွန္ျဖင့္ ကမၼ႒ာန္းဆရာ နည္းေပးလမ္းျပ သည့္အတိုင္း ႐ိုးသားႀကိဳစား အားထုတ္ျခင္း ျဖစ္၏။ ပါရာမီသာ ပါမယ္ဆိုရင္ စာမသိေပမယ့္ ဧကန္တရားထူးရနိုင္ပါေၾကာင္း-။

အ႐ွင္ပညာသီဟာဘိဝံသ(ပဥၥနိကာယ္)

http://www.ashinsirinda.com/ ေမတၱာဥယ်ာဥ္ မွ ျပန္လည္ဓမၼဒါန ျပဳပါသည္။