အျမင္ရွင္းရွင္း
ရင္တြင္းၿငိမ္းေစ
၃ မိနစ္တစ္စီး ဆိုက္ေနက် Local train က တစ္စီးေပ်ာက္လိုက္တာနဲ႕ ဘူတာစၾကၤန္မွာ
လူေတြႀကိတ္ႀကိတ္ တိုး ျပည့္ႏွက္သြားတယ္။ မိမိလည္း ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေနၾကတဲ့ခရီးသြားထဲမွာ
တစ္ဦးအပါအဝင္ေပါ့။
အိႏၵိယႏိုုင္ငံ ဘုံေဘတကၠသိုုလ္မွာ Ph.D စာတမ္းျပဳေနစဥ္အတြင္း ၿမဳိ႕ထဲမွာရွိတဲ့
စာၾကည့္တိုက္ ေတြကို ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္း ရထားစီးၿပီးသြားရတယ္။ ကိုယ္သြားတဲ့အခ်ိန္က နံနက္ခင္း
အမ်ားျပည္သူ အလုပ္သြား ရုုံးသြားတဲ့ အခ်ိန္နဲ႕ အတူတူပဲဆိုေတာ့ ရထားၾကပ္တဲ့အေတြ႕အႀကဳံက
ရိုုးအီေနၿပီ။
ဘူတာရုုံထဲေရာက္ရင္ ရေနတတ္တဲ့ ေအာက္သိုုးသိုုး ညွီစိုု႕စိုု႕အနံ႕ေတြ၊ စည္းပ်က္ကမ္းပ်က္
ေထြးထားတဲ့ ခၽြဲေတြႏွပ္ေတြ၊ ပရမ္းပတာပစ္ထားတဲ့ အမႈိက္ေတြ၊ ေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုု ငိုယိုုေနၾကတဲ့
အသံေတြ၊ ေျပးလႊားတြန္းတိုက္ တိုုးေဝွ႕ ဆင္းတက္ၾကရင္း လဲၿပဳိကြဲၿပဲၾကတာေတြက မိမိအတြက္
အဆန္းမဟုတ္ေတာ့။
သို႕ေသာ္ အားလုုံးျပာယာခတ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ၿငိမ္ေနတဲ့မိမိဟာ တစ္စုုံတစ္ေယာက္အတြက္
အဆန္းျဖစ္ ေကာင္း ျဖစ္ေနေပလိမ့္မယ္။ မိမိအတြက္လည္း အဲဒီတစ္စုံတစ္ေယာက္ဟာ ထူးဆန္းေနတယ္ေပါ့။
လူေတြသိပ္ၾကပ္ေနလို႕ လာတဲ့ရထားေပၚမတက္ေသးပဲ ေနာက္ရထားတစ္စင္းကို ေအးေအးေဆးေဆး
ေစာင့္ ေနတဲ့အခ်ိန္ တစ္စုံတစ္ေယာက္က မိမိကိုစိုက္ၾကည့္ေနတာကို သတိထားမိတယ္။ တဘက္လူကို
မမွိတ္မသုန္ အားမနာတမ္း စိုက္ၾကည့္တတ္တာဟာ အိႏၵိယႏိုုင္ငံသားတို႕ရဲ႕ အေလ့အက်င့္တစ္ခုမို႕
မသိက်ဳိးကြ်ံျပဳေနလိုက္တယ္။
“Excuse me”
ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ရွိေနရာက ေဘးနားကအသံၾကားလို႕ ငဲ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဲဒီလူ။ လူႀကီးလူေကာင္း
တစ္ေယာက္ပါပဲ၊ ရည္ရည္မြန္မြန္ ခန္႕ခန္႕ျငားျငား အသက္က (၆၀) ဝန္းက်င္ခန္႕။ ဒါေပမယ့္
မိမိရဲ႕အေတြ႕အႀကဳံအရ ဘယ့္သူ႕ကိုမွ မယုံရတာမို႕ Yes လို႕ Respond ေပးရုံကလြဲၿပီး ဟက္ဟက္ပက္ပက္
ျပန္မႏႈတ္ဆက္ျဖစ္ဘူး။
“စကား တစ္လုံးႏွစ္ေလာက္ ေျပာခြင့္ရႏိုင္မလားခင္ဗ်ာ”
ေတြ႕ဘူးခဲ့သမွ် အိႏၵိယႏိုင္ငံသားေတြနဲ႕မတူတာေတာ့အမွန္ပဲ၊ တဘက္သားအေပၚမွာ အားနာမႈအျပည့္ရွိေန
တယ္။ စကားေျပာခြင့္ကို ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းေတာင္းဆိုေနတယ္ဆိုေတာ့ မိမိကလည္း ျပန္ေလးစားမိသြားတယ္။
“ဟုတ္ကဲ့ ေျပာလို႕ရပါတယ္၊ ရထားကလည္း မလာေသးပါဘူး”
“က်ေနာ့္ အမူအယာနဲ႕ စကားေျပာတာေတြ ရိုုင္းသလိုျဖစ္ေနရင္ ခြင့္လႊတ္ပါေနာ္၊ က်ေနာ္
ခင္ဗ်ားကို ၾကည့္ေန တာၾကာပါၿပီ၊ ခင္ဗ်ားဟာ အသက္အရြယ္ ငယ္ငယ္ေလးေပမယ့္ အရမ္းတည္ၿငိမ္
ရင့္က်က္တယ္၊ လူေတြအားလုုံး ေယာက္ယက္ခတ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ားဟာ ေအးေအးေဆးေဆး တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႕
မ်က္ႏွာမွာလည္း ေအးခ်မ္း ေနတဲ့အရိပ္အေယာင္ေတြ ေပၚေနတယ္။ ခင္ဗ်ားကို ၾကည့္ၿပီး ခင္ဗ်ားဆီက
ေအးခ်မ္းမႈေတြ က်ေနာ့္ကို ကူးစက္ တယ္လို႕ ခံစားရတယ္။”
သူေျပာမွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘယ္လိုေနေနမိပါလိမ့္လို႕ ျပန္သုံးသပ္မိတယ္။ ဒီလူ တခုခု
လိမ္ညာခ်င္လို႕ လာ ေျမွာက္ေျပာေနတာလား၊ ဒီလိုေတာ့လည္း မျဖစ္ႏိုင္၊ ကိုယ့္ဆီမွာ လိမ္ညာ
ယူစရာလည္း ဘာမွမရွိသလို သူကလည္း လူလိမ္လူညာလို႕ လုံးဝထင္စရာ မေကာင္းတဲ့လူမ်ဳိး။
“ဟုတ္ကဲ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”
“တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ဟာ အစိုးရဌာနတစ္ခုက အရာရွိတစ္ေယာက္ပါ၊ သားတစ္ေယာက္ သမီးတစ္ေယာက္
နဲ႕ မိသားစုေလးေယာက္ရွိပါတယ္။ အားလုံးကလည္း အလုပ္ကိုယ္စီနဲ႕ လစာေကာင္းၾကပါတယ္။ ေျပာရရင္ေတာ့
မေတာင့္မတ မေၾကာင့္မက်နဲ႕ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနႏိုုင္တဲ့ စာရင္းထဲမွာ ပါတယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္
က်ေနာ္တို႕ တစ္ရက္မွ စိတ္မခ်မ္းသာၾကရဘူးဗ်ာ။”
“မေတာင့္မတ မေၾကာင့္မက် ေနႏိုုင္ရက္နဲ႕ ဘာေၾကာင့္စိတ္မခ်မ္းသာရတာလဲ”
“အဲဒါကိုပဲ က်ေနာ္သိခ်င္တာ၊ သားသမီးေတြကလည္း မိဘစကားကို နားမေထာင္ၾကဘူး၊ တဘက္မွာ
လုုပ္ထားတဲ့ စီးပြားေရးကလည္း အဆင္မေျပဘူး။ မိန္းမကလည္း အၿမဲတမ္း ပူညံပူညံလုပ္တယ္။ မနက္မိုးလင္းက
မိုုးခ်ဳပ္ အလုုပ္လုုပ္ၿပီး ပင္ပန္းလာတဲ့အခ်ိန္မွာ စိတ္ေအးလက္ေအးေလး အနားယူခ်င္တယ္၊
ဒါေပမယ့္ ေန႕စဥ္ေန႕စဥ္ နားထဲကို သံရည္ပူေတြ ေလာင္းထည့္ေနသလိုပဲ ခံစားရတယ္။ အဲဒါ ခင္ဗ်ားလို
ေအးခ်မ္းမႈေလးရေအာင္ ဘယ္လိုလုုပ္ ရမလဲဆိုတာ နည္းလမ္းေလးရွိရင္ ကူညီပါခင္ဗ်ား”
အင္း ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တယ္၊ သူ႕ၾကည့္ရတာ ဝတ္စားထားတာ သန္႕ရွင္းသပ္ရပ္ေနေပမယ့္ မ်က္ႏွာမွာ
အလို မက်လို႕ စိတ္ဆင္းရဲ အားငယ္ေနတဲ့ပုံ ေပၚေနတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ႕ျပႆနာဟာ လူအမ်ားေတြ႕ႀကဳံေနၾကရတဲ့
ျပႆနာရိုုးရိုုးေလးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ျပႆနာမွ အႀကီးက်ယ္ဆုံးလို႕ ထင္တတ္ၾကတာဟာ ဓမၼတာပဲေလ။
“နည္းလမ္းရွိပါတယ္၊ မခက္ပါဘူး။ လိုက္နာက်င့္သုံးဖို႕ပဲလိုတယ္”
“ဟုတ္ကဲ့၊ ေျပာပါခင္ဗ်ာ”
“စီးပြားေရး က်လို႕ အိမ္ေထာင္ေရး အဆင္မေျပတာ၊ အိမ္ေထာင္ေရး အဆင္မေျပလို႕ စီးပြားေရး
က်ဆင္းေန တာေတြဟာ တစ္ခုုနဲ႕တစ္ခု ဆက္စပ္ေနတဲ့ အေၾကာင္းအက်ဳိးေတြပါပဲ။ အဲဒီလို အဆင္မေျပမႈေတြ
ရွိေနရင္ စိတ္ခ်မ္း သာမႈမရရွိႏိုုင္ပါဘူး၊ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ မရွိရင္လည္း လုပ္ေနရတဲ့အလုုပ္ေတြမွာ
မွန္မွန္ကန္ကန္ မဆုုံးျဖတ္တတ္ေတာ့ပဲ အမွားမွားအယြင္းယြင္း ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အေတြးအႀကံလြဲ၊
အလုုပ္အကိုင္မွားၿပီး ဆုံျဖတ္ခ်က္ေတြ မမွန္မွေတာ့ ရရွိလာမယ့္ ရလာဒ္ဆိုုလည္း ဘယ္လိုမွ
ေကာင္းလာႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး”
“ဟုတ္ကဲ့”
“အဓိကကေတာ့ စိတ္ေပါ့၊ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ အရင္လုုပ္ရမယ္။ က်ဳပ္က ဗုဒၶဘာသာဘုန္းႀကီးပါ၊
က်ဳပ္တို႕ ဆရာ ျမတ္ဗုဒၶက စိတ္ဟာလူေတြ (သတၱဝါေတြ) ရဲ႕ ေရွ႕သြားေခါင္းေဆာင္ျဖစ္တယ္၊ စိတ္လုပ္သမွ်
လိုက္လုပ္ၾကရ တာျဖစ္ေတာ့ မေကာင္းတာေတြမလုပ္ျဖစ္ေအာင္ စိတ္ကိုထိန္းေက်ာင္းႏိုင္ရမယ္တဲ့”
“ဟုတ္ကဲ့၊ ဘယ္လိုထိန္းေက်ာင္းရပါမလဲ”
“ဒကာႀကီး ဘယ္ဘာသာအယူ ယူတယ္၊ ဘာလူမ်ဳိးျဖစ္တယ္ဆိုတာေတြကို ခဏေဘးဖယ္ထား။ ဘယ္ ဘာသာကိုးကြယ္ကိုးကြယ္၊
ဘာလူမ်ဳိးျဖစ္ျဖစ္၊ က်ားက်ား မမ၊ ျဖဴျဖဴ မည္းမည္း၊ ပုုပုု ရွည္ရွည္ ဒါေတြက အေရးမႀကီး
ဘူး။ အေရးႀကီးတာက အက်ဳိးျဖစ္ထြန္းမႈေတြရဲ႕ အေၾကာင္းတရားကို ရွာေဖြတတ္ဖို႕ပဲ”
“ဟုတ္ကဲ့၊ ဘယ္လို ရွာေဖြရပါသလဲ”
“က်ဳပ္ကေတာ့ တတ္ႏိုင္သမွ် စိတ္ဆင္းရဲမႈေတြမဝင္ႏိုင္ေအာင္ ဗုဒၶနည္းနဲ႕ စိတ္ကို
ထိန္းေက်ာင္း တယ္၊ တခါတခါေတာ့လည္း ဝင္တာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ၾကာၾကာလက္ခံမထားဘူး။ ၾကာၾကာ
လက္ခံထားတာနဲ႕အမွ် လုပ္သမွ် လုပ္ငန္းစဥ္ေတြမွာ အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ေစတတ္လို႕”
“ဟုတ္ကဲ့၊ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းပါတယ္၊ စိတ္ကို ဘယ္လိုထိန္းေက်ာင္းပါသလဲ”
“မနက္အိပ္ယာထ နဲ႕ ညအိပ္ယာဝင္ အခ်ိန္ေတြမွာ တရားထိုင္ေလ့ရွိတယ္”
“တရားထိုင္တယ္ဆိုတာက”
“တရားထိုင္တယ္ဆိုတာကို ဒကာႀကီးနားလည္ေအာင္ေျပာရရင္ စိတ္ကိုထိန္းသိမ္းမႈတစ္ခု၊
သမာဓိရေအာင္ စိတ္ကို စုစည္းျခင္းတစ္ခုပါပဲ။ သိလြယ္ေအာင္ေျပာရရင္ ဒကာႀကီးတို႕သိထားတဲ့
ေယာဂက်င့္စဥ္မ်ဳိးနဲ႕ ခပ္ဆင္ဆင္ တူတယ္။ ဒါေပမယ့္ နည္းစနစ္ေတာ့ မတူဘူးေပါ့။”
“ေအာ္ ဟုတ္ကဲ့၊ ေယာဂက်င့္စဥ္ဆိုတာကိုေတာ့ သိပါတယ္”
“ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒါဟာ ပထမေျခလွမ္းပဲရွိေသးတယ္၊ အဲဒီေနာက္မွာ ဆက္လုပ္ရမယ့္
ဝိပႆနာ ကမၼ႒ာန္းဆိုတာေတြေတာ့ အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္၊ သို႕ေသာ္ ခင္ဗ်ားအခုျဖစ္ေနတဲ့ ျပႆနာၿငိမ္းဘို႕ေလာက္
အတြက္ကေတာ့ သမာဓိထူေထာင္ျခင္းလို႕ေခၚတဲ့ ပထမေျခလွမ္းနဲ႕ တင္ပဲ အဆင္ေျပသြားေစႏိုုင္ပါတယ္”
“ခင္ဗ်ားက အဲဒီေယာဂကိုု က်င့္တာလား၊ တေန႕ဘယ္ႏွာရီေလာက္ က်င့္ပါသလဲ”
“က်ဳပ္က်င့္တာက ဟိႏၵဴေယာဂက်င့္စဥ္မဟုုတ္ဘူး၊ ဗုဒၶရဲ႕ ထြက္ေလဝင္ေလ သမာဓိက်င့္စဥ္။
ေက်ာင္းစာက တဘက္နဲ႕ဆိုေတာ့ တစ္ခါထိုင္ခ်ိန္ဟာ နာရီဝက္ပါပဲ။ ဒီထက္ထိုင္ႏိုုင္ရင္ေတာ့
ပိုေကာင္းတာေပါ့။”
“ဟုတ္ကဲ့၊ ထိုင္နည္းေလး ေျပာျပပါ”
“မခက္ပါဘူး၊ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္တဲ့ေနရာမွာ တင္ပလႅင္ေခြၿပီး ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္ အသက္ရွဴသြင္း
ရွဴထုတ္တဲ့ ေလကို မလြတ္ေအာင္လိုက္မွတ္တာပါပဲ၊ လုပ္ၾကည့္ပါ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈတစ္ခုုကို
ရရွိပါလိမ့္မယ္။ လုပ္ခါစမွာေတာ့ နည္းနည္းအခက္အခဲရွိမယ္၊ စိတ္ေတြ ဟိုုေရာက္ဒီေရာက္ျဖစ္မယ္၊
အဲဒီလိုအျဖစ္မခံပါနဲ႕ ႏွာေခါင္းဝ မွာ အဝင္အထြက္ လုပ္ေနတဲ့ ေလေလးဆီကို ျပန္ပို႕ထားပါ။
မ်ားမ်ားမလုုပ္နဲ႕ တေန႕ (၁၀) မိနစ္ေလာက္က စၿပီး လုပ္ၾကည့္ပါ။ (၁၀) မိနစ္လုပ္ႏိုင္ၿပီဆိုရင္
(၁၅) မိနစ္ထိ တိုုးၿပီးလုုပ္ပါ။ (၅) မိနစ္စီတိုးတိုုးသြားၿပီး (၁) နာရီေလာက္ထိ စိတ္မျပန္႕ဘဲ
ထိုင္ႏိုုင္ၿပီဆိုရင္ လုံးဝအဆင္ေျပသြားပါၿပီ။”
“ဒါဆို က်ေနာ့မွာျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္ဆင္းရဲမႈေတြ၊ အဆင္မေျပမႈေတြ ေပ်ာက္သြားမယ္ေပါ့”
“ေပ်ာက္သြားမွာပါ၊ ႀကဳိးစားဘို႕ေတာ့ လိုပါလိမ့္မယ္။ ဆရာမရွိပဲလုပ္ရင္ ကိုယ့္ကိုကိုုယ္
ညွာတတ္တယ္၊ ဒီေတာ့ တစ္ခုုအႀကံေပးခ်င္တယ္။”
“ဟုတ္ကဲ့ ေျပာပါခင္ဗ်ာ”
“ဒီ ဘုုံေဘၿမဳိ႕နဲ႕ ကီလိုမီတာ (၁၂၀) ေလာက္အကြာမွာရွိတဲ့ အီဂတ္ပူရီၿမဳိ႕မွာ ဝိပႆနာဆရာႀကီး
ဂိုအင္ကာ ဆိုတာရွိတယ္။ သူက ဘာသာေရး လူမ်ဳိးေရး ခြဲျခားမထားဘူး၊ ႏိုင္ငံတကာက လူမ်ဳိးေပါင္းစုုံဟာ
အဲဒီမွာ သြားၿပီး တရားထိုင္ေလ့ရွိၾကတယ္။ အဲဒီဆရာႀကီးက ခင္ဗ်ားရဲ႕ အခက္အခဲေတြကို အဂၤလိပ္
ဟိႏၵီ ႏွစ္ဘာသာနဲ႕ေျပာ ေဟာၿပီး ခင္ဗ်ားရဲ႕အခက္အခဲေတြကို ေျဖေဖ်ာက္ေပးလိမ့္မယ္လို႕ က်ဳပ္ေသခ်ာေပါက္ေျပာရဲတယ္။
အခ်ိန္အားရတဲ့ခါ အဲဒီကို သာ ေရာက္ေအာင္သြားပါ။”
“ဟုတ္ကဲ့၊ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ အဲဒီလိပ္စာေလးနဲ႕ ခင္ဗ်ားရဲ႕ဖုုန္းနံပါတ္ေလး
ရႏိုင္မယ္ဆိုုရင္”
ဆရာႀကီးဂိုအင္ကာ လိပ္စာနဲ႕ မိမိရဲ႕ ဖုုန္းနံပါတ္ေလးကို ေရးေပးခဲ့တယ္။ ရထားလည္း
ေရာက္လာ ၿပီမို႕ ႏႈတ္ ဆက္ၿပီး ရထားေပၚတက္ခဲ့ၾကတယ္။ လူေတြႀကိတ္ႀကိတ္တိုုးမို႕ ရရာအတြဲမွာလိုက္ရတဲ့
အတြက္ တေနရာစီမွာ ေနရာရ ၾကတယ္။ သူနဲ႕ေတြ႕လိုုက္တာ အဲဒီတစ္ခဏပါပဲ။
“တူ… တူ…”
ဘုံေဘ ကာလကတၱား ရထားက ဥၾသသံအခ်က္ေပးၿပီး ဘီးစလွိမ့္ၿပီ။ မိမိလည္း ပညာေရးကိစၥ
ၿပီးဆုံးသြားၿပီမို႕ ရထားႀကီးေပၚကေန ဘုံေဘကို ႏႈတ္ဆက္အၾကည့္နဲ႕ၾကည့္ရင္း လိုက္ပါ လာခဲ့တယ္။
“ကလင္… ကလင္… ကလင္…”
ဖုုန္းသံျမည္လာတယ္၊ လိုက္ပို႕ၾကတဲ့မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြ ဖုန္းနဲ႕ထပ္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္တယ္
ထင္ပါရဲ႕။ ၾကည့္ လိုက္ေတာ့မဟုတ္၊ မိမိတခါမွ မေတြ႕ဘူးတဲ့ နံပါတ္အသစ္။
May I speak to Ashin?
Yes, Ashin is speaking.
“က်ေနာ္ Raja Kumar ပါ၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္လေလာက္က စံတပ္ခရုုဇ္ဘူတာမွာ ေတြ႕ခဲ့ဘူးတဲ့သူပါ”
စံတပ္ခရုုဇ္ဘူတာမွာ ေတြ႕ခဲ့ဘူးတဲ့သူေတြက အမ်ားႀကီး၊ ဘယ္သူျဖစ္မလဲဆိုတာကို အေျပးအလႊား
စဥ္းစား ေနတယ္။ မေပၚလာဘူး။ ဒါေပမယ့္ ယဥ္ေက်းမႈအရ စကားျပန္လိုုက္ရတယ္။
“ေအာ္ ဟုတ္ကဲ့၊ ေနေကာင္းပါသလား”
“ဟုတ္ကဲ့ ေကာင္းပါတယ္ခင္ဗ်ား၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အခု က်ေနာ္ လူတင္ေနေကာင္းတာ မဟုုတ္ဘူး၊
စိတ္ပါ ေနေကာင္းသြားၿပီမို႕ ေက်းဇူးတင္တဲ့အေၾကာင္း လွမ္းေျပာတာပါ။ ခင္ဗ်ားလမ္းညႊန္တဲ့အတိုင္းပဲ
က်ေနာ္ Vocation တစ္လရတာနဲ႕ ဆရာႀကီး ဂိုုအင္ကာဆီကို သြားခဲ့တယ္။ အရမ္းကို ေက်းဇူးတင္တယ္ဗ်ာ…
ဘယ္လိုေျပာ ရမွန္း ေတာင္မသိေတာ့ပါဘူး”
ေၾသာ္ မွတ္မိပါၿပီ၊ စိတ္ဆင္းရဲမႈေတြ ခံစားေနရတဲ့ အစိုုးရရုုံးအရာရွိႀကီးကိုုး။
ေမ့ေတာင္ေမ့ေနတယ္။
“က်ေနာ္ရဲ႕စိတ္ေတြ အခု ၿငိမ္းခ်မ္းသြားၿပီဗ်၊ က်ေနာ္တို႕အိမ္ေထာင္ေရးလည္း အဆင္ေျပသြားၿပီ၊
မိန္းမေျပာ သမွ်ကို က်ေနာ္ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ပဲ သည္းခံေနလာခဲ့ရာက သူလည္းက်ေနာ့္ကို ျပန္ၿပီးသည္းခံလာတယ္၊
နားလည္ မႈေတြရၾကတယ္။ သာသမီးေတြဆိုတာလည္း မိဘေတြကို ၾကည့္ေနရတာဆိုေတာ့ မိဘေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းလာတာနဲ႕
သူတိုု႕လည္းအလိုလို လိမၼာလာၾကတယ္။ အခုဆို လုပ္ငန္းေတြလည္း အားလုုံးအဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႕လာခဲ့ၿပီ။
သူတို႕ကိုလည္း တရားထိုင္ နည္းေလး သင္ေပးရဦးမယ္။”
“ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ… ၾကားရတာဝမ္းသာပါတယ္၊ ကိုယ့္လမ္းညႊန္မႈေၾကာင့္ ဒီလို အဆင္ေျပ
သြားတယ္ဆိုတာ ေလးသိရေတာ့ ပီတိျဖစ္ရတာေပါ့”
“ေအးဗ်ာ… ဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားကိုု ေက်းဇူးဆပ္တဲ့အေနနဲ႕ အိမ္ကိုထမင္းစား ဖိတ္ခ်င္ပါတယ္။
က်ေနာ့္ မိသားစုု နဲ႕လည္း မိတ္ဆက္ေပးခ်င္လို႕ပါ။”
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား၊ ဒါေပမယ့္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ က်ဳပ္ရဲ႕ ပညာေရးကိစၥေတြ
ၿပီးဆုံးသြားၿပီမို႕ အခုပဲ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ အျပန္ခရီးလမ္းေပၚ ေရာက္ေနပါၿပီ။ ဖိတ္ၾကားမႈ
အတြက္လည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ ေအာင္ျမင္မႈ အတြက္လည္း ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ျဖစ္ရပါတယ္ခင္ဗ်ာ။”
“ေအာ္… ေက်းဇူးဆပ္ခြင့္ေတာင္ မရလိုက္ေတာ့ဘူးေပါ့၊ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အျမင္ရွင္းရွင္း
ရင္တြင္းၿငိမ္းေအာင္ ေအာင္ လမ္းညႊန္ေပးခဲ့တဲ့ ခင္းဗ်ားရဲ႕ေက်းဇူးေတြကို အၿမဲသတိရေနမွာပါ၊
ျပည္ေတာ္ျပန္ခရီးလမ္း ေျဖာင့္တန္းပါေစ…”
ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္ေနတဲ့ အေတြ႕အႀကဳံေလး စပ္မိလို႕ေျပာျပရင္းက ဆရာကံထြန္းသစ္
တိုုက္တြန္းတာ နဲ႕ ေရးျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ စာဖတ္သူမ်ားအတြက္ တစ္ခုခု ရရွိေပလိမ့္မယ္လို႕လည္း
ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
ေမတၱာမ်ားစြာျဖင့္-
သီရိဘုုန္းစံ
