လူျဖစ္က်ဳိးနပ္ဖုိ႕

လူျဖစ္က်ဳိးနပ္ဖုိ႕

လူသည္ သက္ရွိ သတၱဝါတုိ႔ အနက္ အသိဥာဏ္ အဆင့္အတန္း အျမင့္မားဆံုး ျဖစ္သည္။

မိမိထက္ ကိုယ္ခႏၶာ အဆမတန္ ႀကီးမားလွေသာ ဆင္ကိုပင္ ခိုင္းေစႏုိင္၏။ ကမၻာမွာ အႀကီးမားဆံုးေသာ ေဝလငါး ကိုလည္း ဖမ္းဆီးႏုိင္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လူ၏ အသိဥာဏ္ ပညာကို မည္သည့္ သတၱဝါမွ မယွဥ္ႏုိင္ေပ။ အသိဥာဏ္ရွိေသာ လူကသာ သက္ရွိ သတၱဝါ အားလံုးအေပၚ လႊမ္းမိုးႏုိင္၏။

လူ႔ဘဝတြင္ စားေရး၊ ေနေရး၊ အသက္ရွည္ေရး ျဖင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ သြားလွ်င္ လူျဖစ္က်ဳိး မနပ္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ လူသည္ အသိဥာဏ္ပညာ ႀကီးမားေသာေၾကာင့္ အသိဥာဏ္ပညာကို အသံုးခ်တတ္မွသာ လူသားစစ္စစ္ ျဖစ္ေပသည္။ လူသားတုိင္းသည္ ေမြးဖြားၿပီး အသိဥာဏ္ အသံုးခ်တတ္ၿပီ ဆုိကတည္းက ပညာသင္ၾကား ရသည္။ ပညာတတ္သူက ပညာမတတ္သူ၏ အထက္မွာ ေနရသည္။

ပညာပိုတတ္သူက သက္ေသာင့္ သက္သာ စီးပြား ရွာႏုိင္သည္။ အတိတ္ကံ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းေကာင္း ပညာဥာဏ္ မရွိလွ်င္ ေျမာ္ျမင္ စီမံခန္႔ခဲြမႈ အားနည္းကာ ကိုယ္ဆင္းရဲ၊ စိတ္ဆင္းရဲ၊ ဥစၥာ ဆင္းရဲရၿပီး ဆင္းရဲ မ်ဳိးစံုႏွင့္သာ နပန္းလံုး ေနရသည္။ အတိတ္ကံ ေကာင္းၿပီး ပညာဥာဏ္ ႀကီးလွ်င္ ႀကီးသေလာက္ လူခ်မ္းသာ၊ ဥစၥာ ခ်မ္းသာ၏။ သို႔ေသာ္ ေလာကီပညာ တတ္႐ံုျဖင့္ စိတ္ခ်မ္းသာမည္ မဟုတ္ေပ။

ပညာ မတတ္သူေရာ၊ ပညာ တတ္သူပါ စားဝတ္ေနေရး၊ ခ်မ္းသာေရး အတြက္ လံုးပန္းေနရသည္။ ထုိအေရး အတြက္ စီးပြားရွာ၊ ပညာရွာ ေျပလည္ေနရ ႐ံုျဖင့္ေတာ့ လူျဖစ္ရက်ဳိး မနပ္ႏုိင္ေပ။ လူသည္ ေလာကီပညာ၊ စီးပြားပညာ တုိ႔အျပင္ ေလာကုတၱရာပညာ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝ တတ္ေျမာက္မွသာ အဆင့္ျမင့္ လူသား တစ္ဦး ျဖစ္ေပသည္။ စီးပြားဥစၥာ ခ်မ္းသာၿပီး ထုိပိုင္ဆိုင္မႈေတြကို စိတ္မခ်ဘဲ ေသသြားလွ်င္ ေလာဘစိတ္ျဖင့္ ေသမည္။ ထို႕ျပင္ စီးပြားပ်က္ၿပီး မေက် နပ္ပါက ေဒါသ စိတ္ျဖင့္ ေသမည္။ ေလာကုတၱရာ အသိဥာဏ္ မျပည့္စံုလွ်င္ ေမာဟစိတ္ျဖင့္ ေသမည္။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟတုိ႔ျဖင့္ ေသပါက အပါယ္ေလး ဘံုသို႔ က်ကာ ၿပိတၱာ၊ ငရဲ၊ တိရစၧာန္ ျဖစ္သြားမည္။

ထုိကဲ့သို႔ေသာ လူဘဝမွ အဆင့္နိမ့္ေသာ ဘံုဘဝ၌ ျဖစ္ရျခင္းသည္ လြန္စြာမွ ႏွေျမာစရာ ေကာင္းလွေပသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာလွ်င္ ေလာကီ ပညာ၊ စီးပြားပညာ၊ စည္းစိမ္ဥစၥာ ခ်မ္းသာေသာ္လည္း လူျဖစ္က်ဳိး မနပ္ေသးေပ။ လူျဖစ္လာပါလ်က္ အပါယ္ေလးဘံုမွ လြတ္ေျမာက္ ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ေလာကုတၱရာ ျဖစ္ေသာ ကုသိုလ္ ပြားေရးမ်ား မျပဳလုပ္လွ်င္ လူျဖစ္က်ဳိး မနပ္ေတာ့ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လူျဖစ္က်ဳိးနပ္ေအာင္ အပါယ္ေလးဘံုမွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားရန္ လိုအပ္ေပသည္။

''လူျဖစ္ရျခင္း၏ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္သည္ ဝမ္းစာရွာဖို႔ မဟုတ္၊ အိပ္ဖို႔မဟုတ္၊ စားဖို႔မဟုတ္၊ ကာမဂုဏ္ ခံစားဖုိ႔ မဟုတ္ ကုသုိလ္ျပဳဖို႔ အတြက္သာ ျဖစ္၏။'' ဟု ဆရာေတာ္ ေမတၱာရွင္ (ေရႊျပည္သာ) က ေဟာၾကား ခဲ့သည္။ ဆက္လက္၍ ဆရာေတာ္က လူသားသည္ ကုသိုလ္ (ပရဟိတ အလုပ္) ကို လုပ္တတ္၏။ (၃၁) ဘံုတြင္ လူ႔ဘံုသည္သာလွ်င္ ကုသိုလ္လုပ္လို႔ ရေပသည္။ အျခားဘုံမ်ားက လူ႔ဘံုကဲ့သို႔ တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ မရႏုိင္ေပ။

လူ႔ဘံုေအာက္တြင္ ရွိေသာ အပါယ္ေလးဘံုတြင္ ဆင္းရဲဒုကၡသည္ မ်ားလြန္းေသာေၾကာင့္ မည္သည့္ ကုသိုလ္မွ ျပဳလုပ္၍ မရေပ။ လူ႔ဘံု အထက္တြင္ ရွိေသာ နတ္ဘံု၊ ျဗဟၼာဘံု တို႔တြင္ ခ်မ္းသာသူေတြ မ်ားလြန္းအား ႀကီးေသာေၾကာင့္ မည္သည့္ ကုသိုလ္ကိုမွ် ေကာင္းေကာင္းလုပ္၍ မရႏုိင္ေပ။ ဥပမာအားျဖင့္ နတ္ျပည္ႏွင့္ ျဗဟၼာျပည္တြင္ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ မရွိေသာေၾကာင့္ ဒါနကုသိုလ္ မည္သို႔မွ် မျပဳႏုိင္ျခင္း ျဖစ္ေပသည္ဟု မိန္႔ၾကားခဲ့သည္။

ထုိ႔ျပင္ ဘုရားေလာင္းသည္ နတ္ျပည္သုိ႔ ေရာက္လွ်င္ သက္တမ္းျပည့္ မေနရဘဲ သက္တမ္း၏ သံုးပံုတစ္ပံုေလာက္သာ ေနကာ မိမိကုိယ္ကို စုေတ၍ လူ႔ျပည္သို႔ ျပန္သြားၾကသည္။ လူ႕ျပည္သို႔ ေရာက္မွ ဒါန၊ သီလ စေသာကုသုိလ္ ပါရမီမ်ားကို တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ ဆည္းပူးၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ''လူ႔ဘဝ ရခဲလွေပ၏။ ခဏတာ ရလာေသာ လူ႔ဘဝကို အက်ဳိးရွိရွိ ေနၾက၊ အသံုးခ်ၾကလို႔'' ေျပာခဲ့ေသာ ဘိုးဘြားတုိ႔၏ စကားသည္ လြန္စြာမွ တန္ဖုိးရွိပါသည္။

 လူျဖစ္ၿပီး ပညာမဲ့သည့္ သူသည္ ဘဝကို ကာမဂုဏ္ ခံစားဖုိ႔ အတြက္သာ အသံုးခ်၍ ေနမည္ဆုိလွ်င္ အပါယ္ေလးပါးသို႔ ေရာက္ရွိမည္သာ။ လူျဖစ္ရျခင္း၏ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္ကို သိေသာ ပညာရွိသည္ လူ႕ဘဝကို ကုသိုလ္ရဖို႔အတြက္ အသံုးခ်၍ နိဗၺာန္သို႔ သြားသည္။ ပုထုဇဥ္တုိင္း ေလာဘ၊ ေမာဟ၊ ေဒါသ၊ မာန စေသာ ကိေလသာ ေရာဂါေတြႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ဤ ေလာကႀကီးတြင္ ထုိေရာဂါေတြကို သမထ ဝိပႆနာျဖင့္ ကုသလွ်င္ ေပ်ာက္ကင္းႏုိင္ပါ သည္ဟု ဆရာေတာ္ မ်ားက ဆံုးမခဲ့သည္။

သို႔ပါ၍ ရခဲလွစြာေသာ လူ႔ဘဝမွာ လူျဖစ္ရက်ဳိး နပ္ဖုိ႔အတြက္ မေသခင္ ေနရတဲ့ အခ်ိန္ေလး အတြင္း မိမိတုိ႔ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ဒါနကုသိုလ္၊ သီလကု သိုလ္ႏွင့္ ဝိပႆနာ ကုသိုလ္တို႔ကို က်င့္ႀကံႀကိဳးစား အားထုတ္ ႏုိင္ၾကပါေစလို႔ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္း ေရးသားလိုက္ရပါသည္။    ။

ကိုဦး