ဘုရားႏွင့္ လူငယ္
“ဘုန္းဘုန္း သားကို နီနီခ်တယ္”
ငိုသံေႏွာတဲ့ တိုင္ၾကားသံေၾကာင့္ ၾကည့္ဆဲ စာအုပ္ကိုခ်ကာ အခန္းထဲက ထြက္ခဲ့ေတာ့ . . .
“ဟုတ္တယ္ ဘုန္းဘုန္း ကိုညီညီကို မမႏြယ္နီ ေခါင္းခ်တယ္ . . အိမ္က်ရင္ ႀကီးတိုးနဲ႔တိုင္မယ္”
အုပ္စုထဲမွာ အငယ္ဆံုး ႏွစ္ေယာက္
ျဖစ္တဲ့ ယမင္းေရႊစင္ေက်ာ္နဲ႔ ညီညီေဝထြန္း၊ တစ္ေယာက္က မ်က္ရည္သုတ္လို႔၊
တစ္ေယာက္က မေက်မခ်မ္းနဲ႔ တိုင္လို႔၊ အႀကီးမေတြကေတာ့ ဘာမွမေျပာၾကဘူး၊
တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ စိတ္မေကာင္းဟန္နဲ႔၊ ဒါေပမယ့္ … သူတို႔ ထဲမွာ ႏြယ္နီထြန္းက
အႀကီးဆံုးဆိုေတာ့ …
“ဟဲ့ ဘာျဖစ္လို႔ အႀကီးမႀကီးက ေမာင္ေလးကို ႐ိုက္ရတာလဲ”
“ေျပာလို႔မရလို႔ ဘုန္းဘုန္း သမီး အသာေလး ခ်တာ၊ ဒီေလာက္ မ်က္ရည္လြယ္တာ”
“မဟုတ္ဘူး ဘုန္းဘုန္း သမီးသိတယ္ နာနာႀကီး ေခါက္တာ”
“ယမင္းေရႊစင္ နင္ပါ အေခါက္ခံခ်င္ ..”
“ကဲ.. ကဲ .. ေတာ္ၾက .. ေတာ္ၾက .. သမီး နီလာထြန္း ဟိုခေရပင္ရိပ္က အကိုႀကီးေတြ သြားေခၚလိုက္ေတာ့၊ စာသင္ေတာ့မယ္လို႔”
ညီညီေဝထြန္းနဲ႔ ယမင္းေရႊစင္ကို
တဘက္ဆီ ဆြဲၿပီး ေခ်ာ့ေမာ့ရတယ္၊ အႀကီးမေတြကို လွမ္းၾကည့္ရင္း အႀကီးနဲ႔အငယ္၊
႐ိုက္ျခင္းနဲ႔ဆံုးမျခင္း စတာေတြ ေခါင္းထဲေပၚလာတယ္၊ ဒီမွာက ..
ဆံုးမတယ္ဆိုရင္ ေနာက္က ႐ိုက္ျခင္းဆိုတာ ပါလာတာမ်ားတယ္။ အိုး လုပ္တဲ့ခါ
အိုးထိန္းသည္ဟာ အိုးကိုကြဲစိမ့္ေသာငွါ မ႐ိုက္ ဆိုတဲ့ နီတိကလည္း ခုထိ
လတ္ဆတ္ေနတုန္း … အင္း …
“ဒီ စြာေတးအုပ္စု ဘာျဖစ္လာ ျပန္ပလဲ ဘုန္းဘုန္း”
ေဟာ.. အၿပိဳင္းအ႐ိုင္းနဲ႔ ေကာင္းျမတ္တို႔ အုပ္စု၊ ဇင္မင္း က လွမ္းေမးတယ္။
“ဘာ .. စြာေတးလဲ .. သမီးတို႔က
မစြာပါ ဘူးေနာ္..” ခင္ေမထြန္းက ရန္ေတြ႔ေနလို႔ .. လက္ကာၿပီး၊ “ေန .. ေန ..
သမီးတို႔ .. ဘုန္းဘုန္းေျပာစရာရွိတယ္၊ အားလံုးစဥ္းစားေျဖၾကေနာ္ .. သားတို႔
သမီးတို႔ထဲမွာ ဘယ္သူေတြ အ႐ိုက္ခံရဖူးသလဲ။”
တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ၾကည့္ေနၾကတယ္၊
အႀကီးေကာင္ေတြက မခ်ိဳမခ်ဥ္မ်က္ႏွာ ေတြနဲ႔ ..
“ေဟာဒီေကာင္ ဘုန္းဘုန္း”
“ေအာင္မာ .. ရန္ႏိုင္ .. မင္းမွ ဆရာမက ဗိုက္ဆြဲလိမ္တာ ..”
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ လႊဲဲခ်ေနၾကတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔ေမးတာလဲလို႔လည္း သိခ်င္ေနၾကပံုရတယ္၊ သိခ်င္စိတ္ ကဲေလ့ရွိတဲ့ နီလာထြန္းက ..
“ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္ ဘုန္းဘုန္း”
“႐ိုက္တာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဆင္ျခင္စရာ၊ စဥ္းစားစရာေလးေတြအေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္လို႔ကြယ့္”
“လူႀကီးနဲ႔ ကေလးၾကားမွာ မလိုအပ္ဆံုးဟာ ႐ိုက္ႏွက္ျခင္းပဲ”
“ဟင္ .. ဆံုးမတာပဲဟာ ဘုန္းဘုန္းကလဲ”
အႀကီးမႀကီး ႏြယ္နီထြန္းက သူ႕အျပစ္ ေျပာမယ္ထင္လို႔ စကားအထြန္႔တက္တယ္၊
“အႀကီးနဲ႔ အငယ္ပဲ၊ ဆံုးမလို႔ မရဘူးလား ဘုန္းဘုန္း”
“ဆံုးမလို႔ရပါတယ္ ကိုေကာင္းရဲ႕၊ ဒါေပမယ့္ ဆံုးမရင္ ႐ိုက္ဖို႔ မပါနဲ႔လို႔ ေျပာတာ”
“ဘာျဖစ္လိုလဲ ဘုန္းဘုန္း”
“ေအး … ဒို႔ဆီမွာက ေျပာမရရင္
႐ိုက္မွရမယ္ဆိုတဲ့ အစြဲက လူတိုင္းဆီမွာလို ရွိေနၾကတယ္၊ မိဘကလည္း သားသမီးကို
႐ိုက္ခြင့္ရွိတယ္၊ ဆရာကလည္း တပည့္ကို ႐ိုက္ခြင့္ရွိတယ္လို႔ တရားေသထင္ထား
ၾကတာ”
“ဆိုးလို႔ ေကာင္းေစခ်င္ရင္ေကာ ဘုန္းဘုန္း”
“ေကာင္းေစခ်င္ရင္ ပိုလို႔ေတာင္ မ႐ိုက္ရဘူး ကိုေကာင္းရဲ႕”
အားလံုးက ဘာလို႔လဲဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ေနၾကတယ္၊ မ်က္လံုးေလးေတြလက္လို႔၊
“ဒီလိုကြယ့္ .. အ႐ိုက္ခံရတဲ့ကေလးမွာ
ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔သြားမယ္ .. ဒါမွမဟုတ္ ခံစားမႈတစံုတခု တုန္႔ျပန္လာ
မယ္ဆိုရင္ .. ပင္ကိုယ္ဉာဏ္စြမ္းကို ထိခိုက္တတ္သတဲ့”
ကေလးစိတ္ပညာေတြကို ေျပာျပဖို႔ မရည္ရြယ္ေပမယ့္ သူတို႔ေလးေတြအတြက္ တတ္သ၍ မွတ္သ၍ေတာ့ ေျပာျပထားရမယ္၊ သူတို႔ေလးေတြက တေန႔မွာ ..
“ေနာက္ၿပီး .. ေစာေစာက
ႏြယ္နီထြန္းလို ကေလးေတြကို ေခါင္းတို႔ ဘာတို႔ မေခါက္မ႐ိုက္ရဘူး။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆို .. မွတ္ဉာဏ္သိမႈက ဦးေႏွာက္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္အကန္႔မွာ ရွိတယ္လို႔
ေဆးပညာမွာဆိုေတာ့ ေခါင္းထိခိုက္ရင္ ဉာဏ္ထိုင္းတာတို႔ ျဖစ္တတ္သတဲ့၊ သားတို႔
သမီးတို႔ စဥ္းစားၾကည့္ .. ဒါဆို ဒီကေလး ဘယ္လာ ေတာ္တဲ့ ကေလးျဖစ္ေတာ့မလဲ”
“ဒါေၾကာင့္ ေတာ္ေစခ်င္ မ႐ိုက္နဲ႔လို႔ ဘုန္းဘုန္း ေျပာတာ”
“ဟုတ္တယ္ ဘုန္းဘုန္း၊ အတန္းထဲမွာ ရန္ႏိုင္ထြန္း ဆရာမက ခဏခဏ ေပါင္တြင္းေၾကာဆြဲလိမ္ခံရတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီေကာင္ မေတာ္တာ ဟိ ..ဟိ”
“ေအာင္မယ္ ကိုဇင္မင္း သူက်ေတာ့ ခဏ ခဏ အေခါက္ခံရၿပီး .. ဟင္း”
“နီလာထြန္းက သူ႔အကို ထိလို႔နာတယ္၊ ငါ ေခါင္းထုလိုက္ရ ဉာဏ္တံုးသြားေရာ႔မယ္ ဟိ . . ဟိ”
“ေဟ့ေကာင္ ဇင္မင္း ေနစမ္းပါ၊ ဘုန္းဘုန္း ႀကီးသူက ငယ္သူကို ေကာင္းေစခ်င္လို႔ ႐ိုက္တာဘဲဟာ”
“ဟုတ္သားဘဲ ဘုန္းဘုန္းကလဲ ႏြယ္နီလို ေစတနာနဲ႔ ႐ိုက္တဲ့ဟာ”
“ေအး ..အဲဒီ ေစတနာနဲ႔မို႔လို႔ မ႐ိုက္သင့္တာ”
“ဘာျဖစ္လို႔”
“အဲဒီ ေစတနာရွိရင္ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေကာင္းလာေအာင္ ေျပာဆိုေဖ်ာင္းဖ် ဆံုးမေပးႏိုင္ရမွာေပါ့”
“ေျပာလို႔မရရင္ေကာ ဘုန္းဘုန္း”
“တစ္ႀကိမ္မရ ႏွစ္ႀကိမ္၊ ႏွစ္ႀကိမ္မရ သံုးႀကိမ္ ေပါ့ကြယ္”
“အဲလိုမွ မရရင္ေကာ ဘုန္းဘုန္း”
“အဲလိုမွ မရရင္လည္း အုပ္ထိန္းသူနဲ႔
တိုင္ပင္ျခင္း၊ လူႀကီးသူမေတြနဲ႔ ညႇိႏိႈင္းၿပီး ဆုေပး၊
ဒဏ္ေပးတာမ်ိဳးေလးေတြနဲ႔ ျပဳျပင္ယူရမွာေပါ့ မႏြယ္နီရဲ႕၊ ကေလး ဆိုတာ ဆိုးလဲ
ခဏေပါ့”
ငယ္ရြယ္သူဆိုတာ ျပဳျပင္လြယ္တဲ့ သဘာဝ
ရွိတာဘဲ၊ ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီးႏိုင္ငံေတြမွာဆို ကေလးကို မည္သည့္ အေၾကာင္းနဲ႔မွ်
မ႐ိုက္ႏွက္ရဘူး၊ ႐ိုက္ႏွက္ရင္ ဥပေဒအရ အေရးယူတာေတြ ဘာေတြ မေျပာေတာ့ပါဘူးေလ၊
ဒါေတြက သူတို႔ မိဘေတြနဲ႔ ဆံုမွေျပာျပရမယ္၊ ခုသူတို႔ နားဆံ့႐ံုေျပာမွ .. ေဟာ
.. ဟိုမွာ အငယ္ေတြက သန္းေဝလို႔ေတာင္ ေနကုန္ၿပီ၊ သူတို႔ သေဘာက်မယ့္ ဥပမာေလး
ေဆာင္ဦးမွ … ဟုတ္ၿပီ ..၊ ခုမွ သတိရတယ္၊ ဒီသေဘာမ်ိဳး တို႔ဘုရားသခင္
ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးက ေဟာခဲ့ဖူးတာပဲ၊ ငါးရာ့ငါးဆယ္ထဲမွာ၊ ကႆပမႏၵိဇာတ္၊
အံ့ဩစဖြယ္ ဥာဏ္ေတာ္ေပဘဲ၊ လက္အုပ္ မသိမသာ ခ်ီမိတယ္၊ ၿပီးမွ .. “ကဲ . . ကဲ ..
နားေထာင္ၾက၊ လူႀကီးနဲ႔ လူငယ္ အခ်င္းမ်ားၾကတဲ့ ပံုေျပာျပမယ္”
“မမႏြယ္နီနဲ႔ ကိုညီညီလိုေပါ့ေနာ္ ဘုန္းဘုန္း”
“မိယမင္းေနာ္ ..ဟင္း”
“ဟိ .. ဟိ ..”
“ကဲ .. ကဲ .. နားေထာင္ၾက .. ဟို တစ္ခါ တုန္းက ရေသ့ေလး တစ္ပါးရွိပါသတဲ့”
“ရေသ့ဆိုတာ ဘယ္လိုဟာလဲ ဘုန္းဘုန္း”
“ဟာ ကိုညီေဝထြန္းကလဲ အ ပါ့၊ ဒါေတာင္ မသိဘူး”
“ထုပ္ထုပ္ေရာ သိလို႔လား”
“သိပါ့ .. ရေသ့ဆိုတာ ဘုန္းဘုန္းလို”
တဟားဟားနဲ႔ အႀကီးေတြက
ဝိုင္းရယ္ၾကတယ္၊ ကိုယ္တိုင္လဲ ၿပံဳးတံု႔တံု႔ ျဖစ္ရတယ္၊ ခင္ေမထြန္း ေျပာမွ
ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ေဒါက္ခ်ာေဆာင္းရမလို ျဖစ္ေနၿပီ။
“မဟုတ္ဘူးလား ကိုေကာင္းတို႔ကလဲ ရေသ့ ဆိုတာ ..”
“ရေသ့ဆိုတာ ဇာတ္ထဲမွာ ျမင္ဖူူးသား၊ ဦးထုပ္ရွည္ႀကီး ေဆာင္းထားတဲ့ ဘုန္းႀကီးဘဲဟာေနာ္ ဘုန္းဘုန္း”
“ေအး .. ေအး .. ဒီလိုကြယ့္
ရေသ့ဆိုတာ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ လမ္းစဥ္အတြင္း မတည္ႏိုင္ဘူး .. သူက
အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ သစ္ေခါက္ဆိုးထည္ ဝတ္ၿပီး၊ သစ္ဥသစ္ဖု စသည္နဲ႔မွ်တၿပီး
ေခါင္းေခါင္းပါးပါးက်င့္သူေပါ့၊ အဲဒါကို ရေသ့ေခၚတယ္”။
“ေနာက္ၿပီး ဟိုေဒါင္ခ်ာႀကီးလဲ ေဆာင္းထား ေသးတယ္”
“ေအး .. ေဒါက္ခ်ာ .. ေဒါက္ခ်ာ ..
ဘုန္းဘုန္းတို႕ကေတာ့ ျမတ္စြာဘုရား လမ္းစဥ္အတိုင္း လိုက္နာက်င့္ႀကံရတဲ့
သူေတြ၊ ရဟန္းေတြေခၚတယ္ကြယ့္၊ အဲဒါထားလိုက္ ေရွ႕ဆက္ရေအာင္ .. အဲဒီရေသ့ေလးဟာ
ေတာထဲမွာ တရား အားထုတ္ေနၿပီး သူနဲ႕အတူ သူ႕ဖခင္ႀကီးရယ္
သူ႕ညီငယ္ေလးရယ္ကိုလည္း ရေသ့ဝတ္ၿပီး တရားအားထုတ္ရေအာင္ ေခၚထားသတဲ့၊ သူတို႕
ရေသ့သံုးပါး အတူေနၾကတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ တစ္ေန႕မွာေတာ့
မိုးလည္းနီးၿပီ၊ ႐ြာရပ္မွာမွီၿပီး သတင္းသံုးဖို႕ရန္ ရေသ့ေလးက ေနရာထိုင္ခင္း
ျပင္ဆင္ဖို႔ သူကအလွ်င္ သြားႏွင့္မယ္၊ သူ႕ဖခင္ရေသ့အိုႀကီးကို တြဲေခၚၿပီး
ေနာက္ကလိုက္လာဖို႕ သူ႔ညီရေသ့ငယ္ေလးကို မွာခဲ့သတဲ့။
အဲဒါနဲ႕ရေသ့ငယ္ေလးက
သူ႕ဖခင္ရေသ့ႀကီးကို တြဲၿပီးေခၚလာသတဲ့၊ ရေသ့ႀကီးက အသက္ကႀကီးၿပီဆိုေတာ့
တံု႔ေႏွး၊ တံု႔ေႏွးေနမွာေပါ့၊ ရေသ့ေလးက သြက္သြက္ေလွ်ာက္ဖို႕ေျပာသတဲ့၊
ရေသ့ႀကီးက ေျဖးေျဖးပဲတဲ့၊ တြဲလာတဲ့ ရေသ့ေလးက ျမန္ဖို႕ေျပာ၊ ရေသ့ႀကီးက
ေႏွးဆိုေတာ့ စိတ္မရွည္ေတာ့ ရေသ့ေလးက ခါးကိုတြန္း လိုက္သလိုျဖစ္သြားသတဲ့၊
ဒီအခါ ရေသ့ႀကီးက မင္းက ငါ့ကိုတြန္းတယ္၊ မင္းတြဲေခၚတာ ငါမလိုက္လိုဘူး၊
ငါ႕ဟာငါ သြားမယ္ဆိုၿပီး ရပ္ေနတယ္။ ရေသ့ေလးကလည္း ငယ္႐ြယ္သူဆိုေတာ့
သူတြဲေခၚလာလို႕ေရာက္လာတာ ႏို႕မဟုတ္ရင္ မျမင္မကန္းနဲ႕ ခရီး ေရာက္မွာေတာင္
မဟုတ္ဘူးလို႕ဆိုေတာ့ ရေသ့ႀကီးက ေဒါပြသြားၿပီး အံမယ္ မင္းေခၚလို႕
ေရာက္ရတယ္ဆိုရင္ မေရာက္လို႕ ေနေန မသြားဘူးေဟ့ ဆိုၿပီး မူလကလာခဲ့တဲ့ေနရာကို
ျပန္သြားျပန္သတဲ့၊ ၿပီးေတာ့မွ သူ႔ဘာသာ ျပန္လာသတဲ့၊
“ဟား .. ဟား .. ဟား .. တကယ့္ ရေသ့ ႀကီးေနာ္”
“ဟီး .. ဟီး .. ဟီး ..”
ရေသ့ငယ္ေလးက ေစာင့္ေနရတာေပါ့၊
ရေသ့ႀကီးေရာက္လာမွ ခရီးဆက္ရျပန္တယ္၊ ဒီအခါမွာလည္း ရေသ့ႀကီးက ေလးေလးဘဲတဲ့၊
ရေသ့ေလးက စိတ္မရွည္ ျပန္ျဖစ္ၿပီး ေျပာမိျပန္ေရာ၊ ရေသ့ႀကီးကလည္း
သူ႕ေျခေထာက္နဲ႔သူသြားတာ မျမန္ႏိုင္ဘူးေပါ့၊ ဒီေတာ့ ရေသ့ေလးက
လက္ေမာင္းကိုင္ၿပီး ခက္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္တာေပါ့၊ ဒီေတာ့ ရေသ့ႀကီးက
အတင္း႐ုန္းၿပီး မင္းေခၚရာ ငါ မလိုက္ဘူး။ ငါ့ဟာငါ သြားမယ္ဆိုၿပီး ႐ုန္းကာ
ဆြဲေခၚလာတဲ့ နဂိုေနရာ ျပန္သြား ျပန္ေရာတဲ့။
“ဟား .. ဟား .. ဟား ..”
“ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ ရေသ့ႀကီးေနာ္ ဟီး.. ဟီး”
“ႏြယ္နီလိုေပါ့”
“ေကာင္းျမတ္ေနာ္ .. ငါက အဲလို မဟုတ္ဘူး”
အဲဒါနဲ႔ပဲ ေရာက္တဲ့ေနရာ
ျပန္ျပန္သြားၿပီး အစက ျပန္ျပန္စေနရလို႕ ခရီးက မတြင္ဘူးတဲ့၊ စကားမ်ားလိုက္၊
သူ႕ကို တြန္းသလို ျဖစ္လိုက္၊ ျပန္သြားလိုက္၊ ျပန္လာလိုက္ လုပ္ေနတာနဲ႕
မိုးႀကီးခ်ဳပ္မွ သူတို႔ေနရမယ့္ေနရာကို ေရာက္ၾကသတဲ့၊ ရေသ့ငယ္ေလးခမ်ာ လူပန္း
စိတ္ပန္းေပါ့၊ ဟိုသားႀကီးရေသ့ကေတာ့ တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္နဲ႔ေပါ့၊ ေရာက္လာမွ
စိတ္ေအးရၿပီး အေၾကာင္းစံုသိရေတာ့ ဖခင္ရေသ့ႀကီးကို ငယ္႐ြယ္သူကို တုဘက္ၿပီး
ရန္လုပ္ရေကာင္းလားဆိုၿပီး အျပစ္တင္ပါသတဲ့၊ လူႀကီးကသာ အသိအျမင္က်ယ္က်ယ္နဲ႕
သေဘာထားႀကီးရမယ္၊ ငယ္သူဆိုတာ အသိအျမင္ ငယ္ႏုေသးတယ္ေပါ့။
ဒါေၾကာင့္ ခုလိုမျပဳသင့္ေၾကာင္းေျပာဆို ဆံုးမသတဲ့၊
“ဘုန္းဘုန္း ရေသ့ႀကီးက ဟိုရေသ့ငယ္ငယ္ေလးကို ႐ိုက္လို႕လားဟင္”
“႐ိုက္ေတာ့ မ႐ိုက္ပါဘူးကြယ္၊
ဒါေပမယ့္ ႀကီးသူက ငယ္သူကို ငဲ့ညႇာနားလည္စြာ ျပဳမူဆက္ဆံရမယ္ ဆိုတဲ့သေဘာ၊
အဲလိုမဆက္ဆံရင္ေတာင္ ေရွး သူေတာ္ေကာင္းတို႕က မလိုလားအပ္ရင္ ႐ိုက္တာဆို
ဘာေျပာစရာလိုေတာ့သလဲကြယ္”
“ေနာက္ေတာ့ေကာ ရေသ့ႀကီး ဘာျဖစ္သြား ေသးလဲ ဘုန္းဘုန္း”
“ေနာက္ေတာ့လား .. ေနာက္ေတာ့ .. သူ အသိတရားရသြားတာေပါ့ ညီညီေဝထြန္းရဲ႕”
“ေနာက္တခါ အဲလိုလုပ္ရင္ သူ႕ကို ဘုရားက ဟို .. ဟို .. ႐ိုက္မွာေပါ့ေနာ္”
“ဟား .. ဟား .. ဟား ..
ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ယမင္းေရႊစင္ရယ္၊ ဘုရားက ႐ိုက္ေစခ်င္ရတယ္လို႕၊ ေအး .. ေအး ..
ျမတ္စြာဘုရားက အဲဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဆံုးမခဲ့တာေတာ့ရွိတယ္၊ အဲဒီ
ရေသ့ေတြတျဖစ္လဲ ရဟန္းသားအဖကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေဟာေတာ္မူခဲ့တာ”
လူငယ္ဆိုတာ ထိရင္ခိုက္ရင္
ကြဲလြယ္တဲ့ အိုးငယ္၊ ခြက္ငယ္ေလးေတြနဲ႕တူလို႕ သတိျပဳ ဆက္ဆံၾကရမယ္၊
ငဲ့ညႇာနားလည္ၿပီး ျပဳမူၾကရမယ္လို႕ ေဟာေတာ္မူခဲ့တယ္။ ထိခိုက္လြယ္
ခံစားလြယ္တဲ့ လူငယ္ကို ႀကီးသူမ်ားက ဦးစားေပးရမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့ကြယ္။
“ဟား .. ဒါဆို ျမတ္စြာဘုရားက သားတို႕ ဘက္ကေပါ့ေနာ္ .. “
“ဟား .. ဟား ..ဟား.. ျမတ္စြာဘုရားက လူသားအားလံုးဘက္ကပါ ေမာင္ရာ” ။ ။
နတ္စည္
နုုိ၀င္ဘာ ၁၂၊ ၂၀၁၃
