မစၦရိယ မုန္တိုင္း(ဣႆာ မေစၦ၊ ႏွစ္ေထြ ဟီန၊ )
"ေျပာထူမေစၦ ဝန္တိုေလတဲ့" ဟူသကဲ့သို႔ ဝန္တိုျခင္း သေဘာကို မစၦရိယ ဟု ေခၚသည္။ ယခု ကာလမွာ ႏွေျမာလိုက္တာ မလွဴရက္ မတန္းရက္ မေပးကမ္းရက္ဘူး မစားရက္ မေသာက္ရက္ဘူး ဟု ေျပာဆိုၾက၏။ ယင္းသို႔ မလွဴရက္ မေပးကမ္းရက္ မစားရက္ မေသာက္ရက္ေသာ သူကို မစၦရိယရွိသူဟု ကင္ပြန္းတပ္ၾကေလ၏။ တကယ့္ေတာ့ မစၦရိယမွာ မလွဴခ်င္ မတန္းခ်င္ မေပးကမ္းခ်င္မ်ိဳးမဟုတ္၊ သူတစ္တစ္ပါးတို႔အား မရေစခ်င္ေသာ သေဘာမ်ိဳးမ်ားစြာပါဝင္ေလ၏။ မလွဴခ်င္ မေပးခ်င္မွဴတို႔မွာ မိမိပစၥည္းကို တြယ္တာကပ္ျငိေနေသာ ေလာဘသေဘာသာ အျဖစ္မ်ားသည္။ မိမိပစၥည္းကိုျဖစ္ေစ၊ အျခားသူတစ္ပါးပစၥည္းကိုျဖစ္ေစ၊ ဂုဏ္ရည္တစ္ခုခုကို ျဖစ္ေစ သူတစ္ပါးအား မရေစလိုေသာ သေဘာတရားကိုသာ ဝန္တိုမွဳ မစၦရိယဟု ေခၚေလသည္။
မစၦရိယတရား ငါးပါးရွိေၾကာင္းကို ဗုဒၶစာေပက်မ္းဂန္တို႔၌ ေတြ႔ရ၏။
၁။ အာဝါသမစၦရိယ= အေဆာက္အဦး တိုက္တာ ေကာင္းေကာင္းျဖင့္ မိမိသာေနလိုျပီး အျခားသူမ်ားကို မေနေစလိုျခင္း။
၂။ ကုလမစၦရိယ=မိမိအမ်ိဳးႏွင့္ ဒကာဒကာမမ်ားကို အျခားသူမ်ားထံ မသြားလာေစလိုျခင္း။
၃။ လာဘမစၦရိယ= မိမိသာလာဘ္လာဘ ေပါမ်ားလိုျပီး အျခားသူမ်ား မၾကြယ္ဝေစလိုျခင္း။
၄။ ဝဏၰမစၦရိယ= ရုပ္ရည္ကိုယ္အဆင္းႏွင့္ ဂုဏ္သီတင္း ၂မ်ိဳးလုံး မိမိထက္ သာလြန္မွာ မလိုလားျခင္း။
၅။ ဓမၼမစၦရိယ= မိမိတတ္သိေသာ တရား(အသိပညာ အတတ္ပညာ) ကို မိမိသိသလို သူတစ္ပါးကို မသိေစလိုျခင္း။
က်မ္းဂန္တို႔၌ အာဝါသမစၦရိယရွိသူသည္ ေသလွ်င္ ျပိတၱာျဖစ္တတ္သည္။ သို႔မဟုတ္ သံအိမ္ငရဲ၌ က်က္ရတတ္သည္။ ကုလမစၦရိယရွိသူသည္ မစၦရိယမုန္တိုင္းဒဏ္ေၾကာင့္ ဝမ္းတြင္းပူေလာင္လြန္းအားၾကီးကာ ေသြးအန္တတ္သည္။ အူအပိုင္းပိုင္းျပတ္တတ္သည္။ သို႔မဟုတ္ ေနာက္ဘဝမွ လာဘ္လာဘရွားတတ္သည္။ လာဘမစၦရိယရွိသူသည္ ဘင္ပုပ္ငရဲ၌က်က္၍ မစင္ဘင္ပုပ္ကို စားေနရတတ္၏။ ဝဏၰမစၦရိယရွိသူသည္ ျဖစ္ေလရာဘဝသံသရာမွာ ရုပ္အဆင္းမလွ၊ ဂုဏ္သီတင္းလည္း ညံ့ဖ်င္းတတ္၏။ ဓမၼမစၦရိယရွိသူသည္ ျဖစ္ေလရာဘဝတို႔မွာ အဖ်င္း အ-အ လူည့ံသာျဖစ္တတ္သည္။ သို႔မဟုတ္ ျပာပူငရဲ၌ က်တတ္ေၾကာင္းကို က်မ္းဂန္တို႔၌ လာရွိေလသည္။
လူေရာ ရွင္ေရာ ၊ ရဟန္းေရာ၊ သီလရွင္ပါ ေယာနိေသာမနသိကာရ မထားတတ္ပါက မစၦရိယမုန္တိုင္း ေသာင္းက်န္းလ်က္ရွိ၏။ မိမိထက္ အိမ္ျခံတိုက္တာ ေက်ာင္းကန္ ေကာင္းသြားမွာစိုးျခင္း၊ မိမိထက္ ေဆြမ်ိဳးဥာတိမိတ္သဂၤဟ ေပါမ်ားသြားမွာစိုးရိမ္ျခင္း၊ ကိုယ့္ထက္ ပစၥည္းဥစၥာေပါမွာ စိုးျခင္း၊ ကိုယ့္ထက္လွမွာစိုျခင္း၊ ကိုယ့္ထက္ ဂုဏ္ၾကီးမွာစိုးျခင္း၊ ကိုယ့္ထက္တတ္သိမွာ စိုးျခင္း စသည္ျဖင့္ အမ်ားၾကီးျဖစ္တတ္သည္။ မစၦရိယမုန္တိုင္းသည္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသာ ျပန္အတိုက္ခံရ၏။ အျခားသူမွာေတာ့ မိမိတိုက္ခတ္လိုက္သည့္ မစၦရိယမုန္တိုင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးယုတ္ဖြယ္မရွိေပ။ မိမိမွာသာ စိတ္ယုတ္မာရွိေၾကာင္းသိသာထင္ရွားေပလိမ့္မည္။ အကယ္၍ မစၦရိယ မုန္တိုင္းထန္သူသည္ ေသလွ်င္ ျပိတၱာျဖစ္ဖို႔ႏွင့္ ငရဲက်ဖို႔သာ ေသခ်ာေပသည္။
ဗုဒၶစာေပမွာေတာ့ မစၦရိယႏွင့္ပတ္သက္ျပီး ဇာတ္လမ္းေလးမ်ား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတြ႔နိုင္ပါသည္။ ဤေနရာ၌မစၦရိယႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ပုံဝတၳဳေလးမ်ားကိုလည္း မွတ္သားစရာတင္ျပပါဦးမည္။ ဘုရားရွင္လက္ထက္အခါက ဂယာျမိဳ႕သား သူၾကြယ္မွာ မတၱာေဒဝီအမည္ရွိ ဇနီးတဦးရွိ၏။ မတၱာေဒဝီႏွင့္ ႏွစ္အေတာ္ၾကာေပါင္းဖက္ေသာ္လည္း ကေလးမရေသာေၾကာင့္ လင္ေယာက်ာၤးက တိႆာ အမည္ရွိ ဇနီးေခ်ာေခ်ာလွလွေလးကို ထပ္မံယူလိုက္ေလေတာ့သည္။ ဤတြင္ မတၱာေဒဝီအဖို႔ မစၦရိယမုန္တိုင္း ျပင္းထန္လာေလေတာ့သည္။
ပထမဇနီးၾကီး မတၱာေဒဝီကေတာ့ တိႆာ ကို အရြယ္ေကာင္း ရုပ္ရည္ေကာင္းျဖစ္လွ်က္ လူပ်ိဳလူလြတ္ေတြေပါတဲ့ ဒီျမိဳ႕ထဲမွာ သူမ်ားလင္ကို ေၾကာင္ေတာင္ႏွိဳက္တာဘဲဟု ျမင္ေလေတာ့သည္။ ဝတ္ေကာင္းစားလွေလးေတြဝတ္ဆင္ျပီး ဘုရားေက်ာင္းကန္ သြားၾကေတာ့လည္း အားအားရွိတဲ့သူေတြသာ သြားတယ္၊ ဘုရားေက်ာင္းကန္ဆိုတာ ဦးျပည္းရဟန္းေတြႏွင့္သာ ဆိုင္တဲ့ကိစၥ၊ အားအားလွ်ားလွ်ား ဆြမ္းပို႔သေလး ဥပုသ္ေစာင့္သေလး တရားနာသေလး ဘာေလး ညာေလးနဲ႔ သြားၾက၊ သူေတာ္ေကာင္းေမာင္ႏွံသာ သြားၾက ဟု အူတိုေလသည္။ လွဴတယ္တန္းတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ပစၥည္းကို အလဟႆ လႊင့္ပစ္တာကို နာမည္လွလွေလး ေပးထာတာတဲ့။
အခ်ိန္တန္ေတာ့ တိႆာမွာ သားေယာက်ၤားေလးေမြးလာ၏။ လင္ေတာ္ေမာင္ႏွင့္ တိႆာတို႔ ကေလးအလယ္ထားျပီး ျပံဳးေပ်ာ္ျမဴးရႊင္ေနၾကတာကို ျမင္ျပန္ေတာ့ မတၱာေဒဝီမွာ မစၦရိယ မုန္တိုင္းျပင္းအားပိုၾကီးလာျပန္သည္။ ေအာင္မယ္..ေအာင္မယ္.. ။ ပလူးေနလိုက္ၾကတာ။ ဒီေကာင္မ ကေလးေမြးျပီးရင္ ခ်ံဳးခ်ဳံးက် အလွပ်က္သြားမယ္ထင္ထားတာ ဒင္းက ကေလးေမြးျပီးမွ တစ္သားေမြး တစ္ေသြးလွျဖစ္ေနေသးတယ္၊ အိမ္က ဟာၾကီးက ဘာေဆးေကာင္းေတြမ်ား ၾကိတ္ေကၽြးထားသလဲ မသိဘူးဟု မခ်ိရင္ကဲ မတၱာေဒဝီမွာ ခံစားရေလသည္။
အိမ္မွာၾကြလာသည့္ ထိုင္ကိုယ္ေတာ္ ေလးေပါးေလာက္အတြက္ တိႆာခဗ်ာ ဆြမ္းကြမ္းဆက္ကပ္ေနေတာ့လည္း အံမာ ကေလးတစ္ဖက္နဲ႔မ်ား ညီးက ရဟန္းေလးပါးကို ဆြမ္းဝတ္တည္ေန ျပဳစုေနေသးတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ ဆြမ္းဖိုးကြမ္းဖိုး မရွာရတိုင္းနဲ႔ ဆက္ကပ္ေနေသးတယ္ဟု ဝန္တို မစၦရိယ ျဖစ္ျပန္သည္။ မတၱာေဒဝီသည္ မလွဴရက္ မတန္းရက္ စည္းပြားပင္အတင္းရွာေနေလသည္။ ကုန္အေၾကြးေတြသိမ္း၊ စပါးေပး၊ႏွမ္းေပးသမားေတြကို မတရားႏွိမ္ယူေလသည္။ အေပါင္ခံယူ၊ ယုတ္စြဆံုး လူေပါင္ခံကၽြန္ေတြကိုပင္ စည္းပြားေရးတြက္ေခ်ကိုက္ေအာင္ ယူေပသည္။
မစၦရိယဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြမ်ားလာေတာ့ မယားၾကီးမတၱာေဒဝီမွာ မေနနိုင္မထိုင္နိုင္ မစၦရိယမုန္းတိုင္းဒီဂရီ ျပင္းထန္လာ၏။ တိႆာ လုပ္သမွ် မ်က္စိစပါးရိုးစူးရုံသာမက ေကာက္ရိုးျပတ္ အေခ်ာင္းလိုက္ အေခ်ာင္းလိုက္ စူးေနသလို စိတ္ႏွလံုးနာက်င္ ခံစားရေလ၏။ ။ မယားငယ္ တိႆာအေပၚ လက္တုန္႔ျပန္ဖို႔ အခြင့္ကို ေခ်ာင္းေနေသာ မယားၾကီးမတၱာေဒဝီသည္ တိႆာတစ္ေယာက္ ေရမိုးခ်ိဳး ေခါင္းေလွ်ာ္ေနျပီးစဥ္ ဖုန္ေတြ သဲေတြ အမိွဳက္ေတြ ၾကြက္ေခ်းေတြေရာထားသည့္ အညစ္ေၾကးမ်ားကို တိႆာေခါင္းေပၚမွာ ရုတ္တရက္ေလာင္းခ်လိုက္ေလသည္။
ကိုယ့္ကာယကံ(ကိုယ့္ဝစီကံ၊ကိုယ့္မေနာကံ) ကိုယ့္ထံျပန္၊ ပဲ့တင္သံဘဲ၊ တစ္ထပ္တည္း၊ ဟူသကဲ့သို႔ မတၱာေဒဝီ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ယုတ္တရက္ေသဆံုးသြားရွာသည္။ မတၱာေဒဝီသည္ ကြယ္လြန္ေသာအခါ နံရိုးေတြ အျပိဳင္းျပိဳင္းထ ပိန္ၾကံဳခ်ိနဲ႔နဲ႔ျဖင့္ လူသားတစ္ေယာက္သ႑ာန္ရွိေသာ္လည္း လူရုပ္သြင္မပီသ သနားစရာ ျပိတၱာမၾကီး ျဖစ္ရွာေလသည္။ မိန္းမသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ္လည္း အဝတ္မပါ ဗလာကိုယ္ထီး မတၱာျပိတၱာမၾကီးထံမွ ကြဲအက္စူးရွ ဝူးတူးဝါးတား အသံၾကီးျဖင့္ …တိႆာ… ငါ မတၱာေလ ဟု အသံေပးေလသည္။ တိႆာ ခဗ်ာ မယံုနိုင္ေလာက္ေအာင္ "အို ဘုရားေရ" ဟု ေရရြတ္မိေလသည္။ မတၱာျပိတၱာမၾကီးသည္ မ်က္ခြံမ်ား ေလးလံစြာဖြင့္ခ်ီ ပိတ္ခ်ီျပဳလွ်က္ တိႆာ ကို ေတြေတြၾကီးေမာ့ၾကည့္ေနရွာသည္။ သူမမ်က္ခြံတစ္ခ်က္အပိတ္တြင္ မ်က္လႊာ မ်က္သားမ်ားက အရည္ေပ်ာ္ ကြာက်သြားသလိုျဖစ္ေနသည္။
တိႆာ က အမၾကီးမတၱာေဒဝီရယ္ ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ ဟု ေမးေတာ့ …"လူ႔ဘဝတုန္းက ငါျပဳခဲ့တဲ့ အကုသိုလ္ေတြေၾကာင့္ေပါ့ တိႆာရယ္။ အမ်က္ၾကီးခဲ့တာေတြ၊ မနာလို ဝန္တိုျဖစ္ခဲ့တာေတြ၊ စိတ္ယုတ္မာထားခဲ့တာေတြ၊ ဆဲဆိုးၾကိမ္းေမာင္းခဲ့တာေတြ၊ ပစၥည္းဥစၥာမက္ေမာမွဳေၾကာင့္ မေတာ္မတရား ရယူခဲ့တာေတြ၊ အို စုံလို႔ပါဘဲ ကြယ္၊ အဲဒီအက်ိဳးဆက္ေတြေၾကာင့္ ယခုလို ျပိတၱာမၾကီး ျဖစ္ေနရတယ္" ဟု မတၱာျပိတၱာမၾကီးက ေျပာျပေလသည္။
"ေအာ္ စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ အမၾကီးရယ္၊" " ၾကည့္ပါဦး တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ျမဴမွဳန္ သဲမွဳန္ ဖုန္အလိမ္းလိမ္းနဲ႔ " ဟု တိႆာက ေမးေတာ့ "တိႆာရယ္ နင္ေခါင္းေလွ်ာ္ျပီးကာစ သူၾကြယ္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ထိုင္ျပီးေတာ့ ၾကည္နူးေပ်ာ္ရႊင္တာကို ၾကည့္ျပီး ငါ မနာလို ဝန္တိုစိတ္ေတြ အလိမ့္လိမ့္တက္ျပီး နင့္ရဲ႕ေခါင္းေပၚမွာ ဖုန္မွဳန္႔ ၾကြက္ေခ်းစသည္ေရာတဲ့ အမွိဳက္ေတြ ၾကဲခ်ခဲ့တယ္ေလ။" ဒါေၾကာင့္ ငါ ခုေတာ့ ဒီေနျဖစ္ေနျပီ။ "ေအာ္ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရပေလ အမၾကီးရယ္၊" ဒါနဲ႔ ခႏၶာကိုယ္မွာလည္း ျမင္မေကာင္းဘူး၊ ဝဲနာ ယားနာေတြနဲ႔၊ ေသြးျပည္ေတြကလည္း တစိမ့္စိမ့္ထြက္လို႔။
"နင္ မွတ္မိမွာေပါ့ တိႆာ၊ ဒို႔ႏွစ္ေယာက္ ေတာထဲမွာ ေဆးျမစ္သြားရွာထြက္စဥ္က ငါက ေခြးေလးယားသီးေတြယူခဲ့ျပီး နင့္အိပ္ယာအေပၚ အိပ္လို႔မရေအာင္ ယားရမ္းေအာင္ ၾကဲခ်ထားခဲ့တယ္ေလ။ အဲဒီမေကာင္းမွဳရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ေပါ့။"
"ဒါဆို ယခုလို အဝတ္မပါ ဗလာကိုယ္တီးျဖစ္ေနရတာကေရာဆိုေတာ့ …လူ႔ဘဝတုန္းက ပြဲလမ္းသဘင္ရွိတဲ့အခါမွာ လူေတြက နင္နွင့္ သူၾကြယ္ကိုဘဲ ဖိတ္ၾကတယ္ေလ။ ငါ့ကိုေတာ့ မ်က္မုန္းက်ိဳးေနေတာ့ မဖိတ္ၾကဘူး။ ငါ့ကိုေတာ့ မဖိတ္ရေကာင္းလားဆိုျပီး နင့္ရဲ႕ ဝတ္ေကာင္း အထည္ေတြကို ငါခိုးဝွက္ထားပစ္ခဲ့တယ္ေလ။" အဲဒီမေကာင္းမွဳေၾကာင့္ေပါ့။ "ေနာက္ျပီး တိႆာရယ္ ငါလူ႔ဘဝတုန္းက နင့္ရဲ႕အဖိုးတန္ စႏၵကူးနံ႔သာေခ်ာင္းေတြကို ငါတိတ္တိတ္ကေလးယူျပီး မစင္တြင္းထဲပစ္ခ်ခဲ့လို႔ အခုငါ့ကိုယ္မွာ က်င္ၾကီးက်င္ငယ္ေတြနဲ႔ မစင္နံ႔ေတြ ေဟာင္ေစာ္နံေနတာေပါ့။"
တိႆာ က မတၱာျပိတၱာမၾကီးအား ေၾကာက္ရြ႔ံျခင္း အလ်ဥ္းမရွိေတာ့ဘဲ သနားျခင္းၾကီးစြာျဖင့္ "ဒါဆို အစ္မၾကီးအတြက္ဘာလုပ္ေပးရမလဲဟင္" ဟု ေမးေတာ့ …" တိႆာ နင္တို႔ အိမ္မွာ ငါရွိစဥ္တုန္းက ကိုးကြယ္ေနၾက ရဟန္းေလးပါးအျပင္ ေနာက္ထပ္ရဟန္းေလးပါးေလာက္ ပင့္ဖိတ္ျပီး ဆြမ္းကပ္ပါ၊ ကုသိုလ္ေကာင္းမွဳ၏ အဖို႔ကို အမွ်တန္းေဝပါ၊ ငါ သာဓုေခၚပါမယ္ ဟု" မတၱာျပိတၱာမၾကီးက ေတာင္းပန္ရွာေလသည္။ တိႆာလည္း "ေကာင္းပါျပီ အမၾကီးရယ္ စိတ္သာခ်ပါ" ဆိုျပီး ရဟန္းရွစ္ပါး ေနအိမ္မွာပင့္ဖိတ္ျပီး ဆြမ္းကပ္ သကၤန္းစတဲ့ လွဴဒါန္းဖြယ္ပစၥည္းတို႔ကို ေပးလွဴျပီး မတၱာျပိတၱာမၾကီးအား ရည္စူး၍ အမွ်အတန္းေပးေဝလိုက္ေသာအခါ သာဓုေခၚျပီးသည့္ခဏမွာပင္ ျပိတၱာမၾကီးဘဝမွ လြတ္ေျမာက္ကာ နတ္စည္းစိမ္မ်ားခံစားရသည့္ လွပေက်ာ့ရွင္း ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္ဝါ ထြန္းလင္းေတာက္ပသည့္ နတ္သမီးတစ္ပါးျဖစ္သြားေလေတာ့သည္။ (မတၱာေဒဝီ ဝတၳဳ၊ ေပတဝတၳဳမွ)။
မစၦရိယအေၾကာင္းေျပာၾက ေရးၾကလွ်င္ ဓမၼပဒအဌကထာလာ ရာဇျဂိဳဟ္သူေဌး ဦးကပ္ေစး မစၦရိယေကာသိယသူေဌးအေၾကာင္းႏွင့္ ေလာသကတိႆမေထရ္ တို႔အေၾကာင္း ေျပာၾကေရးၾကပါသည္။ ဤေနရာမွာလည္း သံေဝဂယူဖြယ္ ေလာသကတိႆမေထရ္အေၾကာင္းကိုသာ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ထပ္ဆင့္တင္ျပလိုက္ေပသည္။ ကႆပဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္အခါက သူၾကြယ္တစ္ေယာက္ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ေနေသာ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီးသည္ သီလရွိေသာရဟန္းတစ္ပါးေပတည္း။
သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းတြင္ေခတၱတည္းခိုလာေသာ အာဂႏၱဳက ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္ကို ေက်ာင္းဒကာသူၾကြယ္က ၾကည္ညိုသည္ကို သည္းမခံနိုင္ေသာ ကုလမစၦရိယေၾကာင့္ နံနက္ေစာေစာသူၾကြယ္အိမ္သို႔ ဆြမ္းစားသြားခါနီး၌ ဧည္သည္ရဟန္း မနိုးေအာင္ ေခါင္းေလာင္းကို လက္သည္းခြံ လက္ဖ်ားျဖင့္ ေတာက္၍ သြားေလသည္။ အိမ္ေရာက္၍ သူၾကြယ္က အာဂႏၱဳက အရွင္ျမတ္ေရာ ၾကြမလာ ဘူးလားဘုရားဟု ေမးေလေသာ္…ဒကာေတာ္ရဲ႕ ကိုယ္ေတာ္ဟာ အင္မတန္ အိပ္ပုတ္ၾကီးတယ္၊ ေခါင္းေလာင္းထိုးတာေတာင္ မနိုးဖူး၊ ဒါေၾကာင့္ သူကို ေက်ာင္းခ်န္ထားခဲ့တယ္ ဟု ေျပာေလသည္။
ထိုကဲ့သို႔ မစၦရိယေလသံ သဲ့သဲ့ျဖင့္ ေျပာေသာ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီး၏ စကားကို လိမၼာပါးနပ္ေသာ ေက်ာင္းဒကာက သူ႔ဘုန္းၾကီး၏ စကားကို ရိပ္မိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းဘုန္းၾကီးအား ဆြမ္းကပ္ျပီးေနာက္ …အာဂႏၱဳက အရွင္ျမတ္အား လွဴဖို႔ သပိတ္ထဲ၌ ဆြမ္းထည့္ေပးလိုက္ေလသည္။ ေအာ္…ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီးေတြးလိုက္တာက ဒီကိုယ္ေတာ္ ေနာက္ေနာင္လည္း ဒီလို စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ မြန္ျမတ္တဲ့ ေဘာဇဥ္ ဟင္းလ်ာမ်ားကိုသာ စားေနရလွ်င္ ငါ့ေက်ာင္းက ျပန္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ဟု သူ႔ေက်ာင္းမွာ ဆက္ေနမည္စိုးေသာ အာဝါသမစၦရိယေၾကာင့္ မိမိထက္မနာလိုမွဳ ဣႆာတရားႏွိပ္စက္ခံရမွဳတို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းဒကာထည့္ေပးလိုက္ေသာ ဆြမ္းကို လမ္းမွာပင္ သြန္ပစ္လိုက္ျပန္သည္။ ။
အာဂႏၱဳက ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္လည္း ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီး၏ စိတ္ဓာတ္ကို သိေတာ္မူေသာေၾကာင့္ ေစာေစာကပင္ ေကာင္းကင္ခရီးျဖင့္ အျခား လိုရာအရပ္သို႔ ၾကြေတာ္မူေလသည္။ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီးသည္ သီလရွိေသာ ရဟန္းျဖစ္ေသာ္လည္း ပညာဆင္ခ်င္နည္းပါးေသာေၾကာင့္ မစၦရိယ မုန္းတိုင္း၏ တိုက္ခတ္မွဳကို အလူးအလဲ ခံရေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ မိမိအမွားကို ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီးဝန္ခံဖို႔ အာဂႏၱဳကရဟႏၱာအရွင္ျမတ္အား ရွာေဖြေသာအခါ ေက်ာင္းမွာမေတြ႔ရေတာ့။
သူေတာ္ေကာင္းစိတ္ဓာတ္ျပန္လည္ကိန္းေအာင္းလာခ်ိန္၌ အခ်ိန္က ေတာ္ေတာ္ေလး ေနာက္က်ခဲ့ေလျပီ။ ေက်ာင္းဘုန္းၾကီးသည္ မိမိျပဳမိသည့္အမွားကို ေနာင္တတစ္ဖန္ပူပန္မွဳ ကုကၠဳစၥျဖင့္ စိတ္ထဲမွာ ပူေလာင္ေနရကား ေနာက္ပိုင္း စိတ္ေရာကိုယ္ပါေသြ႔ေျခာက္လ်က္ မၾကာမီ စုေတျပီးေနာက္ ငရဲသို႔ေရာက္ရေလသည္။ အဘိဓမၼာသေဘာတရားအရ အကုသိုလ္သည္ ဘုန္းၾကီးျဖစ္ေစ လူျဖစ္ေစ က်ဴးလြန္သူမွန္သမွ်ကို မ်က္ႏွာလိုက္ေလ့မရွိ။ သူ႔သေဘာအတိုင္း သူေဆာင္ေလသည္။
ကုကၠဳစၥတရားသည္ အကုသိုလ္ျပဳလုပ္သူသႏၱာန္၌ ေတြးေတာပူပင္ႏွိပ္စက္တတ္၏။ အကုသိုလ္အမွားမကင္းၾကေသာ ပုထုဇဥ္လူသားတို႔သည္ မိမိျပဳလုပ္မိသည့္ အတိတ္အကုသိုလ္ကိုလည္း အလြန္အမင္း ေတြးေတာမပူပန္သင့္။ အတိတ္က ျပဳလုပ္ခဲ့တာမွန္သမ် ျပန္လာရိုးထံုးစံမရွိ။ အနာဂတ္ကိုလည္း အလြန္အမင္း ေမ်ာ္လင့္တၾကီးမထားသင့္။ အနာဂတ္ဆိုတာလည္း မေသခ်ာေသာအရာသာျဖစ္သည္။ မိမိတို႔၏ ပစၥဳပၸန္ဘဝမွာ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္သည့္ ေကာင္းမွဳမွန္သမွ်ကို ပညာႏွင့္လုံးလဝီရိယကို မွန္ကန္စြာ အသုံးခ်လွ်က္ မိမိဘဝတန္ဘိုးရွိဖို႔သာ ျပဳလုပ္သင့္ေပသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ရန္ကုန္အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေထရဝါဒ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ၾကီး ေဒါက္တာနႏၵမာလာဘိဝံသ အရွင္ျမတ္က ေအာက္ပါအတိုင္း
*အတိတ္ကိုေတြး၊ မေဆြးေလႏွင့္။ အတိတ္ဆိုတာ ျပန္မလာဘူး၊ အနာဂတ္မွန္း မလြမ္းေလႏွင့္၊ အနာဂတ္ဆိုတာ မေသခ်ာဘူး၊ ပစၥဳပၸန္မွာ လုပ္သင့္ရာဝယ္၊ ပညာလံုးလ အသံုးခ်လွ်က္၊ ဘဝတန္ဘိုး အားမန္ကိုး၍ ၊ ျမတ္နိုးၾကည္ျဖဴ အရယူေလာ၊* ဟု ဆံုးမခဲ့ဖူးပါသည္။
အကုသိုလ္ကံ၏ အက်ိဳးမ်ားသည္ ကုသိုလ္ကဲ့သို႔ပင္ အဖ်ားခတ္တတ္၏ ။ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီးေလးသည္ ငရဲဘဝမွလြတ္ေသာအခါ ေခြးဘဝ ငါးရာျဖစ္ရျပန္၏။ ၄၉၉ ဘဝမွာ ငတ္ေသရ၏။ တစ္ဘဝတြင္ တစ္ၾကိမ္သာ ဝမ္းဝေအာင္ စားရ၏။ ထိုအစာကား အရက္သမားတို႔၏ အန္ဖတ္မ်ားသာတည္း။ ထိုဘဝမွ ေသေသာအခါ ဘီလူးဘဝ ငါးရာျဖစ္ရ၏။ ၄၉၉ ဘဝမွာ ငတ္ေသရျပန္၏။ တစ္ဘဝ တစ္ၾကိမ္သာ ဝမ္းဝေအာင္ စားရ၏။ ထိုအစာကား အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး၏ ကိုယ္ဝန္အညစ္အေၾကးမ်ားပင္တည္း။
ထိုဘဝမွ ေသေသာအခါ မိတၱဝိႏၵက အမည္ရွိေသာ အမ်ိဳးသားလာျဖစ္၏။ ထိုဘဝတြင္လည္း သူ႔မိဘမ်ားေရာ သူ႔ဆရာမ်ားပါ သူ႔ေၾကာင့္ ငတ္ျပတ္ဆင္းရဲဒဏ္ အလူးအလဲ ခံခဲ့ၾကရ၏။ ထိုကဲ့သို႔ ဆင္းဆင္းရဲရဲက်င္လည္ခဲ့ရာ ယခုဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္၌ အိမ္ေျခတစ္ေထာင္ရွိေသာ တံငါသည္ရြာဝယ္ တံငါသည္မ ဝမ္း၌ ပဋိသေႏၶေနရေလသည္။ ထိုသူ ပဋိသေႏၶေနသည္မွ စ၍ တံငါသည္မ်ား ငါးအရနည္းရုံသာမက တစ္ရြာလံုး သူ႔ေၾကာင့္ မင္းပစ္မင္းဒဏ္ ၇ ၾကိမ္၊ မီး ၇ၾကိမ္ေလာင္၊ ေရ ၇ ၾကိမ္ေမ်ာ၏။
ထို႔ေနာက္ စဥ္းစားေတြးေခၚတတ္သူ ရြာလူၾကီးမ်ားက ..ငါတို႔ရြာမွာ ကံဆိုးသူ ျဂိဳဟ္ေကာင္တစ္ေယာက္ရွိလိမ့္မယ္၊ ဒို႔ရြာကို တစ္ဝက္စီ ခြဲၾကည့္ၾကစို႔ရဲ႕ ဟု သေဘာတူဆံုးျဖတ္ကာ ရြာကို တစ္ဝက္စီခြဲေလ၏။ ထိုသူငယ္ ကိုယ္ဝန္ပါေသာဘက္၌ ေရွးနည္းတူ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ၾကရျပန္၏။ ထို႔တူ ထပ္ခြဲရာ ေနာက္ဆံုး ထိုကိုယ္ဝန္ရွိေသာ မိဘတို႔ တစ္အိမ္သာ သီးျခားျဖစ္ေနလသည္။ ထိုသို႔သီးျခားျဖစ္ေနရျပီးေနာက္ မိခင္မွာ ဆင္းရဲပင္ပန္းစြာ ေမြးဖြားရ၏။ နာမည္ကိုေတာ့ ေလာသကတိႆ ဟု အမည္ေပးၾက၏။။
မနာလိုျခင္း ဣႆာ၊ ဝန္တိုျခင္း မစၦရိယ ပါလာခဲ့ေသာေၾကာင့္ ထိုကေလးငယ္ကို ေပြ႔ခ်ီယူျပီးေတာင္းရမ္းလွ်င္ တစ္ေယာက္မွ် ေပးမည့္သူမရွိ။ ကေလးကို သင့္ေတာ္ရာတြင္ ခ်ထားခဲ့ျပီး ေတာင္းရမ္းမွသာလွ်င္ ေပးမည့္ေကၽြးမည့္သူ ရွိသည္ဟူ၏။ သြားလာနိုင္ေသာအခါ ခြက္ကေလးကို ကေလးလက္မွာအပ္၍ မိဘမ်ားလည္း ထြက္ေျပးသြားၾကေလေတာ့သည္။ ထိုကေလးငယ္လည္း မနာလိုျခင္း ဣႆာ၊ ဝန္တိုျခင္း မစၦရိယ ေရွးအကုသို္လ္ကံေၾကာင့္ သာဝတၳိျပည္ၾကီးထဲမွာ လွည့္လည္ေတာင္းစားေသာ္လည္း ေပးမည့္ေၾကြးမည့္သူ တစ္ေယာက္မွ်မရွိ။ အိမ္ေနာက္ေဖးတြင္ အိမ္ရွင္မမ်ား စြန္႔ပစ္ထားေသာ အိုးေဆးေရ၊ ခြက္ေဆးေရမ်ားထဲမွ ထမင္းေစ့မ်ားကိုသာ တစ္ေစ့ခ်င္း လိုက္ေကာင္းစားကာ အသက္ဆက္ရရွာ၏။
သာမန္ပုဂၢိဳလ္ဆိုလွ်င္အစာေရစာငတ္ျပတ္ျပီး အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ့ကာ ေသနိုင္ေသာ္လည္း ေနာက္ဆံုး ရဟႏၱာျဖစ္မည့္ကံပါရွိလာေသာေၾကာင့္ မေသဆံုးရျခင္းသာျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဆင္းရဲဒုကၡၾကီးစြာခံစားရသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ခြက္ကေလးျဖင့္ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္၍ ၇ႏွစ္အရြယ္ေရာက္ေသာအခါ အရွင္သာရိပုတၱရာအရွင္ျမတ္ႏွင့္ ေတြ႔ကာ ရွင္ျပဳေပးျပီးေနာက္ ေလာကသကတိႆ မည္ေသာ ရဟန္းျဖစ္၍ တရားဓမၼအားထုတ္ေစရာ (ေရွးရဟန္းဘဝေတြတုန္းက သီလရွိေသာ ရဟန္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္) ရဟႏၱာျဖစ္ေလသည္။ ။ သာသနာေတာ္သည္ အားကိုးရာမဲ့သူတို႔၏ ေထာက္တည္ရာ ခိုနားရာျဖစ္ခဲ့ေလသည္။
ေလာသကတိႆအရွင္ျမတ္သည္ ရဟႏၱာျဖစ္ေသာ္လည္း တစ္ေန႔မွ် ဆြမ္းဝေအာင္ မဘုဥ္းေပးရရွာေပ။ ေနာက္ဆံုး ပရိနိဗၺာန္ဝင္စံမည့္ေန႔၌ အရွင္သာရိပုတၱရာအရွင္ျမတ္ၾကီးက ေခၚ၍ ဆြမ္းခံအတူသြားရာ အရွင္သာရိပုတၱရာသည္ပင္ ဆြမ္းေလာင္းမည့္သူ တစ္ေယာက္မွ်မရွိ၊ ဆြမ္းမရေတာ့ေခ်။ အ့ံၾသဖြယ္ေကာင္းေလစြ။ ထို႔ေနာက္ ထိုေလာသကတိႆအရွင္ျမတ္ကို ျပန္လႊတ္၍ အရွင္သာရိပုတၱရာတစ္ပါးတည္း ဆြမ္းခံမွ ဆြမ္းရေလသည္။ အရွင္သာရိပုတၱရာအရွင္ျမတ္လည္း အလွဴရွင္ ဆြမ္းခံအိမ္တစ္အိမ္မွာ ဆြမ္းဘုဥ္ေးပျပီးေနာက္ ထိုေလာသကတိႆအရွင္ျမတ္အတြက္ ဆြမ္းပို႔လႊတ္ခိုင္းလိုက္ရာ ဆြမ္းပို႔သူမ်ားက သတိေမ့ျပီး လမ္းခုလပ္မွာ ခ်စားပစ္လိုက္ၾကသည္တဲ့။
ထိုအရွင္ျမတ္ထံသို႔ ဆြမ္းမေရာက္ေၾကာင္း အရွင္သာရိပုတၱရာ ဆြမ္းခံျပန္လာမွ သိရေသာအခါ မြန္းလြဲေနျပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေကာသလမင္းၾကီးထံ စတုမဓုကို အလွဴခံေတာ္မူ၍ အရွင္သာရိပုတၱရာက စတုမဓုသပိတ္ေတာ္ကို ကိုင္ထားျပီး သပိတ္မွလႊတ္လိုက္လွ်င္ သပိတ္ပါကြယ္ေပ်ာက္သြားမည္စိုးေသာေၾကာင့္ အရွင္သာရိပုတၱရာလက္ျဖင့္ကိုင္ထားျပီး ေကၽြးေတာ္မူမွ ထိုစတုမဓုကို အဝဘုဥ္ေပးေတာ္မူ၍ ေလာသကတိႆရဟန္း ပရိနိဗၺာန္ဝင္စံေတာ္မူေလသည္။ ပရိနိဗၺာန္ေစာစီးစြာ စံဝင္ေတာ္မူရျခင္းအေၾကာင္းမွာလည္း ေဘာဇနသပၸါယမမွ်တေသာေၾကာင့္ ေစာစီးစြာ ပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ္မူရေလသည္။ ။
ဤဝတၱဳမွ သခၤန္းစာအျဖစ္ျဖင့္ ကႆပဘုရားရွင္၏ လက္ထက္ေတာ္တုန္းက ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ မစၦရိယ မုန္တိုင္းဒဏ္ေၾကာင့္ ေနာက္ျဖစ္ေလရာဘဝမွာ သူတစ္ေယာက္တင္သာမက သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ သူ႔ရြာတစ္ရြာလုံး မေကာင္းက်ိဳး ခံစားၾကရပံု၊ အရွင္သာရိပုတၱရာသည္ပင္ သူႏွင့္တြဲ၍ ဆြမ္းခံဝင္ရာ ဆြမ္းမရရွာပုံ တို႔သည္ လူတစ္ေယာက္၏ မေကာင္းမွဳက အျခားသက္ဆိုင္ရာသူမ်ားကိုလည္း ကံရွိန္ရိုက္ခတ္တတ္ေၾကာင္းကို သခၤန္းစာယူနိုင္ေပသည္။ ထို႔ျပင္ ရဟႏၱာတိုင္းလည္း ဘုဥ္းကံမၾကီး၊ ဘုဥ္းကံၾကီးတိုင္းလည္း ရဟႏၱာမဟုတ္ ဟူေသာ အသိဥာဏ္ေလးမ်ား ထပ္ဆင့္ယူနိုင္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သံသရာခရီးစခန္း ေျဖာင့္တန္းဖို႔ မိမိစိတ္ကို ေကာင္းမြန္စြာ ေမြးျပီး သူေတာ္ေကာင္းတရားမ်ားကို အဖက္ဖက္မွ ပြားမ်ားအားထုတ္သင့္ေပသည္။ မိမိသႏၱာန္မွာ မနာလိုဝန္တိုမွဳ ဣႆာ မစၦရိယတရားမ်ား ပယ္ကာ မုဒိတာတရားမ်ားပြားမ်ားနိုင္ၾကပါေစ။ ။
*** ဣႆာ မေစၦ၊ ႏွစ္ေထြ ဟီန၊ ထိုဓမၼတို႔၊ က်ေရာက္ကိန္းခို၊ ယင္းပုဂၢိဳလ္ကား၊ ထိုဤကာလ၊ ဘဝအစ၌၊ မရေကာင္းက်ိဳး၊ မတိုးဂုဏ္သိမ္၊ အရွိန္မဲ့ကင္း၊ ဆင္းရဲတြင္းသို႔၊ သက္ဆင္းတတ္ေပ၊ သို႔ျဖစ္ေထြေၾကာင့္၊ အရွည္ေမွ်ာ္ေထာက္၊ ဆင္းရဲေၾကာက္၍၊ ေအာက္အပါယ္ဝဋ္၊ ကင္းလိုလတ္ေသာ္၊ သတၱဳရန္ႏွစ္၊ ဆိုးအညစ္ကို၊ အရစ္အရံ၊ ပူးမခံဘဲ၊ တြန္းလွန္ပယ္ခြင္း၊ ျပဳထိုက္လ်င္းသည္၊ အတြင္းရန္သူပါတကား။ ။ *** (ေရႊဟသၤာေတာရ စတုတၳစံေက်ာင္းဆရာေတာ္)။ ။
အားလံုးက်န္းမာၾကပါေစ။
ေမတၱာျဖင့္
အရွင္သုတာစာရာလကၤာရ( ေမ့သားလွ-ဇလဂၢ)
