.jpg)
စိမ္းေစာ္နံေသာ တရား
စြယ္စံုေက်ာ္ထင္က်မ္း၌-
အျပစ္ခပ္သိမ္း၊ ေလာင္ရွိန္းရွိန္း၊ စိမ္းေစာ္နံတရား ဘယ္မွ်နည္း-ဟူ၍ က်ည္းကန္ရွင္ႀကီးက ေမးသည္ကို က်ီးသဲေလးထပ္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက သုတၱနိပါတ္ ပါဠိေတာ္လာ အာမဂႏၶသုတ္ကို ထုတ္ေဆာင္၍
ေျဖေတာ္မူသည္။
အာမဂႏၶသုတ္ကား ဤသို႔တည္း-
ဘုရားပြင့္ေတာ္မမူေသးေသာ ကာလ၌ကပင္လွ်င္ အာမဂႏၶအမည္ရွိေသာ ပုဏၰားသည္ ရြယ္တူ ပုဏၰားလုလင္ ငါးရာတို႔ႏွင့္အတူ ရေသ့ရဟန္းျပဳ၍ တခုေသာေတာအုပ္ ေတာင္ေျခ၌ ေက်ာင္းသခၤမ္းႏွင့္ေန၏။ ထိုရေသ့သည္ အမဲသားငါးစားျခင္းကို အျပစ္ရွိသည္ဟု အယူရွိျပီး သစ္ရြက္ သစ္သီးကိုသာ စားေသာက္ေနထိုင္သည္။ လူတို႔စားေသာ ခ်ဥ္ဆားကိုေသာ္မွ မသံုးေဆာင္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ကာလၾကာေသာ္ ေဖ်ာ့ေတာ့ ပန္းဟိုက္ အနာေရာဂါတို႔ဆိုက္သျဖင့္ ခ်ဥ္ဆားအလို႔ငွါ ပစၥႏၲရြာသို႔ ေရာက္လာသည္။
ရြာသားတို႔လည္း ၾကည္ညိဳလွ၍ ရြာအနီး၌ ေက်ာင္းေဆာက္လွဴဒါန္းကာ ပစၥည္းေလးပါးျဖင့္ ပူေဇာ္ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ရေသ့တို႔သည္ မိုးေလးလလြန္ေသာ္ ေတာသို႔ဝင္အံ႔-ဟု ရြာသားတို႔အား ေတာင္းပန္ကာ ယခင္ေနျမဲေက်ာင္းသို႔ ျပန္သြားသည္။ မိုက်ျပန္ေသာ္ ရြာအနီးသို႔ ျပန္ကပ္သည္။ ရြာသားတို႔ကလည္း ျမတ္ႏိုးတနာ ခ်ီးေျမႇာက္ပူေဇာ္ၾကသည္။
ဤသို႔ေနရင္း ရွစ္ႏွစ္ခန္႔ၾကာေသာ္ ဘုရားပြင့္ေတာ္မူသည္။ ဘုရားရွင္သည္ ေဇတဝန္ေက်ာင္း၌ သီတင္းသံုးစဥ္ ရေသ့တို႔၏ ကၽြတ္အံ႔ေသာအေၾကာင္းကို ျမင္၍ သံဃာမ်ားနဲ႔အတူ ထိုပစၥႏၲရြာသို႔ ၾကြေတာ္မူသည္။ ရြာသားတို႔လည္း ဘုရားအမွဴးရွိေသာ သံဃာေတာ္တို႔ကို အလွဴေပး၍ တရားေတာ္ကို နာယူၾကသည္။ ဘုရားက ရြာသားတို႔၏ အဇၩာသယအေလ်ာက္ တရားျပေတာ္မူရာ ေသာတာပန္တည္သူတည္၊ သကဒါဂါမ္ တည္သူတည္၊ အနာဂါမ္ တည္သူတည္ၾကသည္၊ အခ်ိဳ႔ရဟန္းျပဳ၍ ဘုရားေနာက္ေတာ္က လိုက္သည္။
ရေသ့တို႔လည္း မိုးက်ေသာ္ မိုးေလးလခိုရန္ ရြာသို႔ကပ္လာျပန္သည္။ သို႔ရာတြင္ ရြာသားတို႔သည္ ေရွးကကဲ့သို႔ အုတ္အုတ္က်က္က်က္ မပူေဇာ္ၾကေတာ့ကုန္။
ရေသ့တို႔က ဤသို႔ ေရွးကႏွင့္မတူျခင္းအတြက္ ရြာသားတို႔အား
အခ်င္းတို႔-မင္း, ခိုးသူႏွိပ္စက္၍ေလာ၊ ငါတို႔ထက္ သီလ သမာဓိ ပညာ သာေသာပုဂၢိဳလ္ ေရာက္လာသျဖင့္ ဆရာသစ္ရ၍ေလာ-ဟု ေမးသည္။
ထိုအခါ ရြာသားတို႔က အပၸဋိပုဂၢလ ျဖစ္ေတာ္မူေသာ ဘုရားရွင္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ထံ ၾကြေရာက္ေတာ္မူသျဖင့္ တရားေတာ္ကို နာယူရသည္။ ယင္းသို႔ေသာ ဆရာျမတ္ကို ဆည္းကပ္ရ၍ အရွင္တို႔အား သင့္ရံုသာ ပူေဇာ္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပၾကသည္။
ထိုအခါ အာမဂႏၶရေသ့တို႔လည္း လြန္စြာဝမ္းေျမာက္လွ၍ ဒါယကာတို႔-ဘုရားဟူေသာစကားကို ၾကားရရံုမွ်ပင္ အတိဒုလႅဘ ျဖစ္ေသးသည္။ ဖူးေတြ႔ရေသာ္ကား အဆမတန္ေသာ ကုသိုလ္မဂၤလာတည္း။ သို႔ရာတြင္ ဘုရားရွင္သည္ အမဲသားငါးတို႔ကို စားပါသေလာ-ဟု ေမးေလသည္။ ရြာသားမ်ားက စားေၾကာင္း-ေျဖသည့္အခါ ရေသ့တို႔သည္ စိတ္ႏွလံုးမရႊင္ ျဖစ္သြားသည္။
သို႔ရာတြင္ ဘုရားဟူသည္ကား အလြန္ရခဲ၏။ အယူအက်င့္ သင့္မသင့္ကို ေမးေလွ်ာက္၍ သိေအာင္ျပဳအံ႔ဟု ၾကံျပီး ဘုရားရွိရာ သာဝတၳိျပည္သို႔ မိမိတို႔၏ တပည့္ရေသ့ပရိသတ္ႏွင့္အတူ သြားေရာက္ကာ ဘုရားရွင္
ေရွ႔ေမွာက္သို႔ ဝင္သည္။
အာမဂႏၶရေသ့က ဘုရားရွင္အား ဘုန္းေတာ္ႀကီးလွေသာ အရွင္ဘုရား၊ အရွင္ျမတ္သည္ စိမ္းေစာ္ညႇီေစာ္နံေသာ အာမဂႏၶမ်ားကို စားပါသေလာ-ဟု ေမးေလွ်ာက္ေလသည္။
ဘုရားက အာမဂႏၶ-ဟူသည္ အဘယ္နည္းဟု ေမးေသာ္ ရေသ့က-အရွင္ဘုရား-သားငါးတို႔၏ အသားအရသာတည္း-ဟု ေျဖသည္။
ထိုအခါ ဘုရားရွင္က သင္ရေသ့, သင္သာလွ်င္ အာမဂႏၶကို ေမးေလွ်ာက္သည္မဟုတ္၊ ေရွးအခါ တိႆမည္ေသာ ပုဏၰားသည္လည္း ကႆပဘုရားရွင္အား ေမးေလွ်ာက္၍ ကႆပဘုရားရွင္သည္ ေျဖေတာ္မူရဖူးေလျပီ-ဟူ၍ မိန္႔ၾကားကာ
ပါဏာတိပါေတာ ဝဓနေဆဒ ဗႏၶနံ-အစခ်ီေသာ ၁၂-ဂါထာတို႔ျဖင့္ တန္ဆာဆင္သည့္ အာမဂႏၶသုတ္ကို
ေဟာၾကားေတာ္မူသည္။
သူ႔အသက္သတ္ျခင္း၊ သတၱဝါတို႔အား လွံကန္စသည္ျဖင့္ ပုတ္ခတ္ျခင္း၊ လက္ေျခအဂၤါကို ျဖတ္ျခင္း အစရွိေသာ စိမ္းေစာ္နံေသာ တရား ၄၂-ပါးတို႔ကို ပုဂၢလဓိ႒ာန္အားျဖင့္ ၃၃-ပါး၊ ဓမၼဓိ႒ာန္အားျဖင့္ ၉-ပါး ခြဲျခား၍ ေဟာၾကားေတာ္မူသည္။
ဘုရားက ေဖာ္ျပပါ သူ႔အသက္သတ္ျခင္းစေသာ ၁၀-ပါးေသာ အယုတ္တရားတို႔ကို က်င့္ျခင္းသည္ ညႇီနံ႔ေလွာင္ ေလွာင္း မေကာင္းေသာ ဆိပ္နံ႔ စိမ္းနံ႔ အပုပ္နံ႔ မည္၏။ သားငါးတည္းဟူေသာ ေဘာဇဥ္သည္ ဆိပ္နံ႔ စိမ္းနံ႔ ပုပ္နံ႔ မဟုတ္ဟု ေဟာသည္။
အမိ,အရီး, အမႀကီး အစရွိေသာ ကာမဂုဏ္တို႔၌ မေစာင့္စည္းျခင္း၊ ရသာရံု၌ မက္ေမာျခင္း အစရွိေသာ ေျခာက္ပါးေသာအက်င့္တို႔သည္ ဆိပ္နံ႔, စိမ္းနံ႔, ပုပ္နံ႔ မည္၏။ သားငါးတည္းဟူေသာ ေဘာဇဥ္သည္ ဆိပ္နံ႔, စိမ္းနံ႔, ပုပ္နံ႔ မဟုတ္ဟု ေဟာသည္။
ကိုယ္ပင္ပန္းေအာင္ အစားေရွာင္၍ က်င့္ျခင္းအစရွိေသာ ငါးပါးေသာ အက်င့္တို႔သည္ ဆိပ္နံ႔, စိမ္းနံ႔, ပုပ္နံ႔မည္၏။ သားငါးတည္းဟူေသာ ေဘာဇဥ္သည္ ဆပ္နံ႔, စိမ္းနံ႔, ပုပ္နံ႔ မဟုတ္ဟု ေဟာသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ဘုရားက ၁၀-ပါး၊ ၆-ပါး၊ ၅-ပါး အားျဖင့္ ၂၁-ပါး အေရအတြက္ရွိေသာ တရားတို႔ကို ပုဂၢလဓိ႒ာန ေဒသနာနည္းျဖင့္ ေဟာၾကားကာ ယင္းတို႔သည္သာ ဆိပ္နံ႔, စိမ္းနံ႔, ပုပ္နံ႔ရွိေသာ တရားမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ေဟာသည္။
ထိုေနာက္ ဓမၼဓိ႒ာန္နည္းျဖင့္ အမ်က္ထြက္ျခင္း၊ မာန္ယစ္ျခင္း ခက္ထန္ခို္င္မာျခင္း အစရွိေသာ ၉-ပါးေသာ စိမ္းေစာ္နံတရားတို႔ကို ေဟာျပန္သည္။
တဖန္ ပုဂၢလဓိ႒ာန္နည္းျဖင့္ သတၱဝါတို႔အား အလိုရွိတိုင္း သတ္ျခင္း၊ သူတပါးဥစၥာကိုယူျပီး ဥစၥာရွင္ကို ညႇဥ္းဆဲျခင္း အစရွိေသာ ၆-ပါးေသာ အက်င့္တို႔သည္ ဆိပ္နံ႔, စိမ္းနံ႔, ပုပ္နံ႔ မည္၏။ သားငါးတည္းဟူေသာ ေဘာဇဥ္သည္ ဆိပ္နံ႔, စိမ္းနံ႔, ပုပ္နံ႔ မဟုတ္ေၾကာင္း ေဟာျပန္သည္။
ျမတ္စြာဘုရားက ထိုိသု႔ိ ပုဂၢလဓိ႒ာနနည္းျဖင့္ ေဟာအပ္ေသာ အက်င့္ ၃၃-ပါး၊ ဓမၼဓိ႒ာန္နည္းျဖင့္ ေဟာအပ္ေသာ အက်င့္ ၉-ပါး၊ စုစုေပါင္း ၄၂-ပါးေသာ အက်င့္တို႔သည္သာလွ်င္ ဆိပ္နံ႔, စိမ္းနံ႔,ပုပ္နံ႔မည္၏။ သားငါးတည္းဟူေသာ ေဘာဇဥ္သည္ ဆိပ္နံ႔, စိမ္းနံ႔, ပုပ္နံ႔ မဟုတ္သည္သာတည္း ဟူ၍၄င္း၊ အသင္ ပုဏၰား အမဲသားငါး မစားျခင္းသည္ ယံုမွားျခင္းကို မကူးေျမာက္ႏိုင္ အစာမစားျခင္း၊ အဝတ္မဆည္းျခင္း၊ ဦးျပည္းရိတ္ျခင္း၊ ဆံက်စ္၌ ျမဴကပ္ေအာင္ေနျခင္း တို႔ျဖင့္ သတၱဝါကို မစင္ေစႏိုင္။ မေသေသာအျဖစ္ကို ေတာင့္တသည့္အက်င့္၊ ေဗဒင္၊ မီးပူေဇာ္ျခင္း၊ ယစ္ပူေဇာ္ျခင္း စသည္ျဖင့္လည္း ယံုမွားျခင္းကို မကူးေျမာက္ႏိုင္။ သတၱဝါကို မစင္ေစႏိုင္။
အသင္ပုဏၰား၊ အၾကင္ ဆိပ္နံ႔, စိမ္းနံ႔, ပုပ္နံ႔ ရွိေသာ အက်င့္တရားတို႔ကို လံုျခံဳစြာ ေစာင့္စည္းေသာ အားျဖင့္သာလွ်င္ သစၥာေလးပါးတရား၌ အရိယာမဂ္ျဖင့္ တည္ႏိုင္သည္။ ခပ္သိမ္းေသာ ဝဋ္ဒကၡမွ ကင္းႏိုင္သည္ဟူ၍ ကႆပဘုရားရွင္က ေဟာၾကားေတာ္မူဖူးခဲ့ျပီးျဖစ္ေၾကာင္း ဘုရားရွင္က အာမဂႏၶ ရေသ့ကို ေဟာၾကားေတာ္မူေလသည္။
သက္သတ္လြတ္ စားရံုမွ်ႏွင့္ ဝဋ္ဇာတ္ကို မသိမ္းႏိုင္၊ ဓီေရာ-အရဟတၱဖိုလ္ ပညာရွိသည္ျဖစ္၍၊ ဒိ႒သုေတသု-ျမင္အပ္ ၾကားအပ္ေသာ အာရံုတို႔၌၊ နလိမၸတိ-မလိမ္းမက်ံ, ေသာအခါမွာသာလွ်င္ ဝဋ္ဇာတ္ကို သိမ္းႏိုင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း အာမဂႏၶသုတ္တြင္ ဆိုေလသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အျပစ္ခပ္သိမ္း၊ ေလာင္ရွိန္းရွိန္း၊ စိမ္းေစာ္နံတရား ဘယ္မွ်နည္း-ဟူေသာ က်ည္းကန္ရွင္ႀကီး၏အေမးကို က်ီးသဲေလးထပ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ထိုအာမဂႏၶသုတ္လာ ၄၂-ပါးေသာ တရားတို႔သည္ ပစၥဳပၸန္ေဘး တမလြန္ေဘးတည္းဟူေသာ မီးသည္ ညီးညီးေျပာင္ေျပာင္ ရွိန္ရွိန္ေလာင္ေသာ စိမ္းေစာ္နံတရားမည္ကုန္၏ဟု စြယ္စံုေက်ာ္ထင္က်မ္း ပုစၧာနံပါတ္ (၃၃၈)ကို ေျဖၾကားထားေလသည္။
(စိမ္းေစာ္နံတရား ၄၂-ပါးအက်ယ္ကို ထိုက်မ္း၌ ၾကည့္ပါေလ)
ဦးတင္ဦး(က်ဴရွင္)
( လံုမေလး ၂၀၀၆-ခု ႏိုဝင္ဘာလ)
အျပစ္ခပ္သိမ္း၊ ေလာင္ရွိန္းရွိန္း၊ စိမ္းေစာ္နံတရား ဘယ္မွ်နည္း-ဟူ၍ က်ည္းကန္ရွင္ႀကီးက ေမးသည္ကို က်ီးသဲေလးထပ္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက သုတၱနိပါတ္ ပါဠိေတာ္လာ အာမဂႏၶသုတ္ကို ထုတ္ေဆာင္၍
ေျဖေတာ္မူသည္။
အာမဂႏၶသုတ္ကား ဤသို႔တည္း-
ဘုရားပြင့္ေတာ္မမူေသးေသာ ကာလ၌ကပင္လွ်င္ အာမဂႏၶအမည္ရွိေသာ ပုဏၰားသည္ ရြယ္တူ ပုဏၰားလုလင္ ငါးရာတို႔ႏွင့္အတူ ရေသ့ရဟန္းျပဳ၍ တခုေသာေတာအုပ္ ေတာင္ေျခ၌ ေက်ာင္းသခၤမ္းႏွင့္ေန၏။ ထိုရေသ့သည္ အမဲသားငါးစားျခင္းကို အျပစ္ရွိသည္ဟု အယူရွိျပီး သစ္ရြက္ သစ္သီးကိုသာ စားေသာက္ေနထိုင္သည္။ လူတို႔စားေသာ ခ်ဥ္ဆားကိုေသာ္မွ မသံုးေဆာင္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ကာလၾကာေသာ္ ေဖ်ာ့ေတာ့ ပန္းဟိုက္ အနာေရာဂါတို႔ဆိုက္သျဖင့္ ခ်ဥ္ဆားအလို႔ငွါ ပစၥႏၲရြာသို႔ ေရာက္လာသည္။
ရြာသားတို႔လည္း ၾကည္ညိဳလွ၍ ရြာအနီး၌ ေက်ာင္းေဆာက္လွဴဒါန္းကာ ပစၥည္းေလးပါးျဖင့္ ပူေဇာ္ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ရေသ့တို႔သည္ မိုးေလးလလြန္ေသာ္ ေတာသို႔ဝင္အံ႔-ဟု ရြာသားတို႔အား ေတာင္းပန္ကာ ယခင္ေနျမဲေက်ာင္းသို႔ ျပန္သြားသည္။ မိုက်ျပန္ေသာ္ ရြာအနီးသို႔ ျပန္ကပ္သည္။ ရြာသားတို႔ကလည္း ျမတ္ႏိုးတနာ ခ်ီးေျမႇာက္ပူေဇာ္ၾကသည္။
ဤသို႔ေနရင္း ရွစ္ႏွစ္ခန္႔ၾကာေသာ္ ဘုရားပြင့္ေတာ္မူသည္။ ဘုရားရွင္သည္ ေဇတဝန္ေက်ာင္း၌ သီတင္းသံုးစဥ္ ရေသ့တို႔၏ ကၽြတ္အံ႔ေသာအေၾကာင္းကို ျမင္၍ သံဃာမ်ားနဲ႔အတူ ထိုပစၥႏၲရြာသို႔ ၾကြေတာ္မူသည္။ ရြာသားတို႔လည္း ဘုရားအမွဴးရွိေသာ သံဃာေတာ္တို႔ကို အလွဴေပး၍ တရားေတာ္ကို နာယူၾကသည္။ ဘုရားက ရြာသားတို႔၏ အဇၩာသယအေလ်ာက္ တရားျပေတာ္မူရာ ေသာတာပန္တည္သူတည္၊ သကဒါဂါမ္ တည္သူတည္၊ အနာဂါမ္ တည္သူတည္ၾကသည္၊ အခ်ိဳ႔ရဟန္းျပဳ၍ ဘုရားေနာက္ေတာ္က လိုက္သည္။
ရေသ့တို႔လည္း မိုးက်ေသာ္ မိုးေလးလခိုရန္ ရြာသို႔ကပ္လာျပန္သည္။ သို႔ရာတြင္ ရြာသားတို႔သည္ ေရွးကကဲ့သို႔ အုတ္အုတ္က်က္က်က္ မပူေဇာ္ၾကေတာ့ကုန္။
ရေသ့တို႔က ဤသို႔ ေရွးကႏွင့္မတူျခင္းအတြက္ ရြာသားတို႔အား
အခ်င္းတို႔-မင္း, ခိုးသူႏွိပ္စက္၍ေလာ၊ ငါတို႔ထက္ သီလ သမာဓိ ပညာ သာေသာပုဂၢိဳလ္ ေရာက္လာသျဖင့္ ဆရာသစ္ရ၍ေလာ-ဟု ေမးသည္။
ထိုအခါ ရြာသားတို႔က အပၸဋိပုဂၢလ ျဖစ္ေတာ္မူေသာ ဘုရားရွင္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ထံ ၾကြေရာက္ေတာ္မူသျဖင့္ တရားေတာ္ကို နာယူရသည္။ ယင္းသို႔ေသာ ဆရာျမတ္ကို ဆည္းကပ္ရ၍ အရွင္တို႔အား သင့္ရံုသာ ပူေဇာ္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပၾကသည္။
ထိုအခါ အာမဂႏၶရေသ့တို႔လည္း လြန္စြာဝမ္းေျမာက္လွ၍ ဒါယကာတို႔-ဘုရားဟူေသာစကားကို ၾကားရရံုမွ်ပင္ အတိဒုလႅဘ ျဖစ္ေသးသည္။ ဖူးေတြ႔ရေသာ္ကား အဆမတန္ေသာ ကုသိုလ္မဂၤလာတည္း။ သို႔ရာတြင္ ဘုရားရွင္သည္ အမဲသားငါးတို႔ကို စားပါသေလာ-ဟု ေမးေလသည္။ ရြာသားမ်ားက စားေၾကာင္း-ေျဖသည့္အခါ ရေသ့တို႔သည္ စိတ္ႏွလံုးမရႊင္ ျဖစ္သြားသည္။
သို႔ရာတြင္ ဘုရားဟူသည္ကား အလြန္ရခဲ၏။ အယူအက်င့္ သင့္မသင့္ကို ေမးေလွ်ာက္၍ သိေအာင္ျပဳအံ႔ဟု ၾကံျပီး ဘုရားရွိရာ သာဝတၳိျပည္သို႔ မိမိတို႔၏ တပည့္ရေသ့ပရိသတ္ႏွင့္အတူ သြားေရာက္ကာ ဘုရားရွင္
ေရွ႔ေမွာက္သို႔ ဝင္သည္။
အာမဂႏၶရေသ့က ဘုရားရွင္အား ဘုန္းေတာ္ႀကီးလွေသာ အရွင္ဘုရား၊ အရွင္ျမတ္သည္ စိမ္းေစာ္ညႇီေစာ္နံေသာ အာမဂႏၶမ်ားကို စားပါသေလာ-ဟု ေမးေလွ်ာက္ေလသည္။
ဘုရားက အာမဂႏၶ-ဟူသည္ အဘယ္နည္းဟု ေမးေသာ္ ရေသ့က-အရွင္ဘုရား-သားငါးတို႔၏ အသားအရသာတည္း-ဟု ေျဖသည္။
ထိုအခါ ဘုရားရွင္က သင္ရေသ့, သင္သာလွ်င္ အာမဂႏၶကို ေမးေလွ်ာက္သည္မဟုတ္၊ ေရွးအခါ တိႆမည္ေသာ ပုဏၰားသည္လည္း ကႆပဘုရားရွင္အား ေမးေလွ်ာက္၍ ကႆပဘုရားရွင္သည္ ေျဖေတာ္မူရဖူးေလျပီ-ဟူ၍ မိန္႔ၾကားကာ
ပါဏာတိပါေတာ ဝဓနေဆဒ ဗႏၶနံ-အစခ်ီေသာ ၁၂-ဂါထာတို႔ျဖင့္ တန္ဆာဆင္သည့္ အာမဂႏၶသုတ္ကို
ေဟာၾကားေတာ္မူသည္။
သူ႔အသက္သတ္ျခင္း၊ သတၱဝါတို႔အား လွံကန္စသည္ျဖင့္ ပုတ္ခတ္ျခင္း၊ လက္ေျခအဂၤါကို ျဖတ္ျခင္း အစရွိေသာ စိမ္းေစာ္နံေသာ တရား ၄၂-ပါးတို႔ကို ပုဂၢလဓိ႒ာန္အားျဖင့္ ၃၃-ပါး၊ ဓမၼဓိ႒ာန္အားျဖင့္ ၉-ပါး ခြဲျခား၍ ေဟာၾကားေတာ္မူသည္။
ဘုရားက ေဖာ္ျပပါ သူ႔အသက္သတ္ျခင္းစေသာ ၁၀-ပါးေသာ အယုတ္တရားတို႔ကို က်င့္ျခင္းသည္ ညႇီနံ႔ေလွာင္ ေလွာင္း မေကာင္းေသာ ဆိပ္နံ႔ စိမ္းနံ႔ အပုပ္နံ႔ မည္၏။ သားငါးတည္းဟူေသာ ေဘာဇဥ္သည္ ဆိပ္နံ႔ စိမ္းနံ႔ ပုပ္နံ႔ မဟုတ္ဟု ေဟာသည္။
အမိ,အရီး, အမႀကီး အစရွိေသာ ကာမဂုဏ္တို႔၌ မေစာင့္စည္းျခင္း၊ ရသာရံု၌ မက္ေမာျခင္း အစရွိေသာ ေျခာက္ပါးေသာအက်င့္တို႔သည္ ဆိပ္နံ႔, စိမ္းနံ႔, ပုပ္နံ႔ မည္၏။ သားငါးတည္းဟူေသာ ေဘာဇဥ္သည္ ဆိပ္နံ႔, စိမ္းနံ႔, ပုပ္နံ႔ မဟုတ္ဟု ေဟာသည္။
ကိုယ္ပင္ပန္းေအာင္ အစားေရွာင္၍ က်င့္ျခင္းအစရွိေသာ ငါးပါးေသာ အက်င့္တို႔သည္ ဆိပ္နံ႔, စိမ္းနံ႔, ပုပ္နံ႔မည္၏။ သားငါးတည္းဟူေသာ ေဘာဇဥ္သည္ ဆပ္နံ႔, စိမ္းနံ႔, ပုပ္နံ႔ မဟုတ္ဟု ေဟာသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ဘုရားက ၁၀-ပါး၊ ၆-ပါး၊ ၅-ပါး အားျဖင့္ ၂၁-ပါး အေရအတြက္ရွိေသာ တရားတို႔ကို ပုဂၢလဓိ႒ာန ေဒသနာနည္းျဖင့္ ေဟာၾကားကာ ယင္းတို႔သည္သာ ဆိပ္နံ႔, စိမ္းနံ႔, ပုပ္နံ႔ရွိေသာ တရားမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ေဟာသည္။
ထိုေနာက္ ဓမၼဓိ႒ာန္နည္းျဖင့္ အမ်က္ထြက္ျခင္း၊ မာန္ယစ္ျခင္း ခက္ထန္ခို္င္မာျခင္း အစရွိေသာ ၉-ပါးေသာ စိမ္းေစာ္နံတရားတို႔ကို ေဟာျပန္သည္။
တဖန္ ပုဂၢလဓိ႒ာန္နည္းျဖင့္ သတၱဝါတို႔အား အလိုရွိတိုင္း သတ္ျခင္း၊ သူတပါးဥစၥာကိုယူျပီး ဥစၥာရွင္ကို ညႇဥ္းဆဲျခင္း အစရွိေသာ ၆-ပါးေသာ အက်င့္တို႔သည္ ဆိပ္နံ႔, စိမ္းနံ႔, ပုပ္နံ႔ မည္၏။ သားငါးတည္းဟူေသာ ေဘာဇဥ္သည္ ဆိပ္နံ႔, စိမ္းနံ႔, ပုပ္နံ႔ မဟုတ္ေၾကာင္း ေဟာျပန္သည္။
ျမတ္စြာဘုရားက ထိုိသု႔ိ ပုဂၢလဓိ႒ာနနည္းျဖင့္ ေဟာအပ္ေသာ အက်င့္ ၃၃-ပါး၊ ဓမၼဓိ႒ာန္နည္းျဖင့္ ေဟာအပ္ေသာ အက်င့္ ၉-ပါး၊ စုစုေပါင္း ၄၂-ပါးေသာ အက်င့္တို႔သည္သာလွ်င္ ဆိပ္နံ႔, စိမ္းနံ႔,ပုပ္နံ႔မည္၏။ သားငါးတည္းဟူေသာ ေဘာဇဥ္သည္ ဆိပ္နံ႔, စိမ္းနံ႔, ပုပ္နံ႔ မဟုတ္သည္သာတည္း ဟူ၍၄င္း၊ အသင္ ပုဏၰား အမဲသားငါး မစားျခင္းသည္ ယံုမွားျခင္းကို မကူးေျမာက္ႏိုင္ အစာမစားျခင္း၊ အဝတ္မဆည္းျခင္း၊ ဦးျပည္းရိတ္ျခင္း၊ ဆံက်စ္၌ ျမဴကပ္ေအာင္ေနျခင္း တို႔ျဖင့္ သတၱဝါကို မစင္ေစႏိုင္။ မေသေသာအျဖစ္ကို ေတာင့္တသည့္အက်င့္၊ ေဗဒင္၊ မီးပူေဇာ္ျခင္း၊ ယစ္ပူေဇာ္ျခင္း စသည္ျဖင့္လည္း ယံုမွားျခင္းကို မကူးေျမာက္ႏိုင္။ သတၱဝါကို မစင္ေစႏိုင္။
အသင္ပုဏၰား၊ အၾကင္ ဆိပ္နံ႔, စိမ္းနံ႔, ပုပ္နံ႔ ရွိေသာ အက်င့္တရားတို႔ကို လံုျခံဳစြာ ေစာင့္စည္းေသာ အားျဖင့္သာလွ်င္ သစၥာေလးပါးတရား၌ အရိယာမဂ္ျဖင့္ တည္ႏိုင္သည္။ ခပ္သိမ္းေသာ ဝဋ္ဒကၡမွ ကင္းႏိုင္သည္ဟူ၍ ကႆပဘုရားရွင္က ေဟာၾကားေတာ္မူဖူးခဲ့ျပီးျဖစ္ေၾကာင္း ဘုရားရွင္က အာမဂႏၶ ရေသ့ကို ေဟာၾကားေတာ္မူေလသည္။
သက္သတ္လြတ္ စားရံုမွ်ႏွင့္ ဝဋ္ဇာတ္ကို မသိမ္းႏိုင္၊ ဓီေရာ-အရဟတၱဖိုလ္ ပညာရွိသည္ျဖစ္၍၊ ဒိ႒သုေတသု-ျမင္အပ္ ၾကားအပ္ေသာ အာရံုတို႔၌၊ နလိမၸတိ-မလိမ္းမက်ံ, ေသာအခါမွာသာလွ်င္ ဝဋ္ဇာတ္ကို သိမ္းႏိုင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း အာမဂႏၶသုတ္တြင္ ဆိုေလသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အျပစ္ခပ္သိမ္း၊ ေလာင္ရွိန္းရွိန္း၊ စိမ္းေစာ္နံတရား ဘယ္မွ်နည္း-ဟူေသာ က်ည္းကန္ရွင္ႀကီး၏အေမးကို က်ီးသဲေလးထပ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ထိုအာမဂႏၶသုတ္လာ ၄၂-ပါးေသာ တရားတို႔သည္ ပစၥဳပၸန္ေဘး တမလြန္ေဘးတည္းဟူေသာ မီးသည္ ညီးညီးေျပာင္ေျပာင္ ရွိန္ရွိန္ေလာင္ေသာ စိမ္းေစာ္နံတရားမည္ကုန္၏ဟု စြယ္စံုေက်ာ္ထင္က်မ္း ပုစၧာနံပါတ္ (၃၃၈)ကို ေျဖၾကားထားေလသည္။
(စိမ္းေစာ္နံတရား ၄၂-ပါးအက်ယ္ကို ထိုက်မ္း၌ ၾကည့္ပါေလ)
ဦးတင္ဦး(က်ဴရွင္)
( လံုမေလး ၂၀၀၆-ခု ႏိုဝင္ဘာလ)
