အသြင္တူမွ အိမ္သူျဖစ္မယ္

အသြင္တူမွ အိမ္သူျဖစ္မယ္

လူရယ္လို႔ျဖစ္လာလို႔ရိွရင္ ေလာက သဘာ၀အရ ထိမ္းျမားမဂၤလာဆိုတာကို အခ်ိန္တန္ရင္ ျပဳလုပ္ၾကရပါတယ္ ။ ျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္ေတာ္အခါက  အမ်ိဳးသားနဲ႔ အမ်ိဳးသမီး လက္ထပ္ထိမ္းျမားေရး၊ သားေရး ၊ သမီးေရး ၊လူမွူေရးႏွင္႔ပါတ္သက္၍ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ လမ္းညြန္ၾသ၀ါဒတရားေတာ္မ်ား၊ ဗုဒၶဘာသာ ဥပါသကာ၊ ဥပါသိကာမ မိဘမ်ား၏ သြန္သင္ခ်က္မ်ားသည္ ဗုဒၶဘာသာ ယဥ္ေက်းမူအရ ထိမ္းျမားမဂၤလာပြဲ ဆင္ႏြဲ႔ၾကသူမ်ားအတြက္ အင္မတန္မွ အတုယူ စံနမူနာမ်ားပင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ။

 

မိဘမ်ား လိုက္နာရမည္႔ က်င္႔၀တ္ငါးပါးကို ေဟာၾကားေတာ္မူရာ၌ “မေကာင္းျမစ္တာ၊ ေကာင္းရာညြန္လတ္၊ အတတ္သင္ေစ၊ ေပးေ၀ႏွီးရင္း၊ ထိမ္းျမားျခင္းလ်ွင္၊ ၀တ္ငါးအင္ ၊ ဖခင္မယ္တို႔တာ” ဟူ၍ ထိမ္ျမားမဂၤလာျပဳလုပ္ေပးရမယ္ဟု ညြန္ျပေတာ္မူခဲ႔ပါတယ္ ။ ။ 

 

မိဘေတြဘက္က သား သမီးကို ထိမ္းျမားျခင္းဆိုတဲ႔ ဤေနရာမွာ  အေလးအနက္ ထားလွ်က္ “ပကတိရူေပန ဒါေနန သံေယာဇႏၱိ”  မိမိတို႔၏ မ်ိဳးရိုးစဥ္လာ၊ ကိုးကြယ္သည္႔ဘာသာ၊ရုပ္ဆင္း အဂၤါ၊ က်ုယ္က်င္႔သီလ စသည္တို႔ျဖင္႔  သင္႔ေလွ်ာ္ေလ်ာက္ပတ္သည္႔ အမ်ိဳးသား အမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင္႔ ထိမ္းျမားေပးရမည္ဟု ထပ္ဆင္႔ညြန္ျပေတာ္မူခဲ႔ပါတယ္။

 

ဘ၀တစ္သက္လုးံ အိမ္ေထာင္ဘက္အျဖစ္ တစ္ဦးႏွင္႔တစ္ဦး ေရြးခ်ယ္ၾကရာ၌ ..

(၁) သမသီလ၊ အက်င္႔စရိုက္=သီလခ်င္းတူညီရမယ္။

(၂) သမစာဂ၊ အလွဴအတန္းရက္ေရာမူ=ေစတနာခ်င္း၊၀ါသနာခ်င္းတူညီရမယ္။

(၃) သမသဒၶါ၊ ကံကံ၏အက်ိဳးကိုယုံၾကည္မူ=ရတနာသုးံပါးတို႔အေပၚ ယုံၾကည္မူခ်င္းတူညီရမယ္။

(၄) သမပညာ၊ အသိဥာဏ္=ကိုးကြယ္ယုံၾကည္မူ ဘာသာအယူ၀ါဒခ်င္းလည္းတူညီရမယ္။

 

ထိုကဲ႔သို႔ေသာ အိမ္ေထာင္ဘက္တို႔ လက္ခ်င္းဆက္ၾကပါမူ  ယခုဘ၀၌လည္း အိမ္ေထာင္ေရး သာယာ ခ်မ္းေျမ႔ၾကျပီး ေနာင္ဘ၀ အဆက္ဆက္မွာလည္းပဲ မကြဲမကြာ လက္တြဲမျဖဳတ္ၾကဘဲ ပါရမီရွင္ အိမ္ေထာင္ရွင္မ်ား အမွန္ပင္ျဖစ္ၾကေပမည္ဟု ျမတ္စြာဘုရားရွင္က အတိအလင္း ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ႔ပါတယ္။ 

 

 အသြင္တူမွ  အိမ္သူျဖစ္နိဳင္သည္ဟူေသာ  ျမန္မာစကားပုံအတိုင္း အိမ္ေထာင္ဘက္ခ်င္း အသြင္တူေစရန္ အေရးၾကီးလွသျဖင္႔  အသြင္တူသည္႔ အိမ္ေထာင္ဘက္ေလးမ်ိဳးမွာ …..

 

(၁) အက်င္႔သီလကင္းမဲ႔၍ လြဲမွားေသာ မိစၧာအယူရိွသည္႔ အမ်ိဳးသားႏွင္႔  အမ်ိဳးသမီးထိမ္းျမားမွူ။

(၂)အက်င္႔သီလႏွင္႔ျပည္႔စုံ၍ မွန္ကန္ေသာ ဘာသာအယူ၀ါဒတူ သမၼာဒိဌိအယူမွန္ရိွေသာ အမ်ိဳးသားႏွႈင္႔  အမ်ိဳးသမီးတို႔ထိမ္းျမားမွူ။

(၃) အက်င္႔သီလ ကင္းမဲ႔၍ လြဲမွားေသာ မိစၧာအယူရိွသည္႔ အမ်ိဳးသားႏွင္႔  အက်င္႔သီလႏွင္႔ျပည္႔စုံ၍ မွန္ကန္ေသာ သမၼာဒိဌိ အယူရိွသူအမ်ိဳးသမီးတို႔ ထိမ္းျမားမွူ၊

(၄)အက်င္႔သီလႏွင္႔ မွန္ကန္ေသာ သမၼာဒိဌိ အယူရိွေသာ အမ်ိဳးသားႏွင္႔  အက်င္႔သီလကင္းမဲ႔၍ လြဲမွားေသာ မိစၧာဒိဌိအယူရိွသည္႔ အမ်ိဳးသမီးတို႔ ထိမ္းျမားမွူဟု.. ထိမ္းျမားမူေလးမ်ိဳးရိွပါတယ္။ 

 

ထိုေလးမ်ိဳးတို႔တြင္ နံပါတ္(၂)ျဖစ္တဲ႔  အသြင္တူခ်င္းအိမ္ေထာင္ဘက္ျပဳျခင္းဟာ ေကာင္းျမတ္ျပီး မဂၤလာရိွပါတယ္။

“အိမ္ေထာင္မွူ၊ ဘုရားတည္၊ ေဆးမင္ရည္စုပ္ထိုး၊ ဤသုးံခ်က္ မပိုင္လွ်င္ ေနာင္ျပင္နိဳင္ ခက္သည္႔အမ်ိဳး” ဟူေသာ  ပညာရိွမ်ားအဆိုအရ .. ေနာင္ေသာအခါ၀ယ္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲရန္ ခဲရမ္းလွျပီး သံသရာ တစ္ေလွ်ာက္လုးံ နစ္မြန္းနိဳင္ေသာ  လုပ္ငန္းမ်ိဳးျဖစ္သျဖင္႔  ကိုးကြယ္ယုံၾကည္မူကြဲျပားေသာသူတို႔ႏွင္႔ လုးံ၀ ထိမ္းျမားမွူ မျပဳလုပ္ရန္ အထူးသတိထား ဆင္ျခင္ရပါမယ္။ 

 

အသြင္မတူပါက တစ္သက္လုးံ အိမ္ေထာင္ဘက္ အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ဖို႔ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္နိဳင္ပါဘူး။  အမ်ိဳးသားေရာ ၊ အမ်ိဳးသမီးပါ ႏွစ္ဦးစလုးံ … သဒၶါတူ၊ ပညာတူ၊ သီလတူ၊ အသက္ေမြးစင္ၾကည္မူ တူညီၾကပါမူ ဤဘ၀တြင္လည္း သာယာမူျပည္႔၀၊ ေပ်ာ္ရႊင္မူထာ၀ရ ရရိွနိဳင္ေသာ အိမ္ေထာင္ရွင္မ်ား  အမွန္ပင္ ျဖစ္ၾကျပီး ေနာင္ဘ၀ သံသရာ၌လည္း  နတ္ျပည္ေလာကသို႔ ဧကန္မုခ် ေရာက္ၾကပါလိမ္႔မယ္။  

သဗၺဒါနံ ဓမၼဒါနံ ဇိနာတိ ၊

အလွဴ မွန္သမွ်တြင္  တရားအလွဴသည္ အျမတ္ဆုးံ ၊

Dhamma- gift excels all other gifts.

                         အရွင္ စႏၵိမာ(ဓမၼလရိပ္) 

လင္္နဲ႔ မယား လွ်ာ နဲ႔ သြား

လင္္နဲ႔ မယား လွ်ာ နဲ႔ သြား

လင္နဲ႔မယားတို႔ဟာလဲ တစ္အိမ္တည္းမွာ အတူတကြ ေနထိုင္ၾကရင္း အိမ္ေထာင္တာဝန္ကို ပူးတြဲထမ္းေဆာင္ ေနရာတာျဖစ္လို႔ တစ္ခါတစ္ရံ အခန္႔မသင့္ရင္ ကေတာက္ကဆ ျဖစ္ၾကမွာပဲ၊ ဒီလိုျဖစ္ရေကာင္းလားဆိုၿပီး အာဃာတေတြ ထားၾကၿပီး တကြဲတျပားျဖစ္စရာမလိုပါဘူး၊ ဒါဟာ သဘာဝတရားတစ္ခုပဲ ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္မ်ိဳးနဲ႔ မွတ္ယူ သံုးစြဲ ေျပာဆိုေန ၾကပါတယ္။

  လွ်ာနဲ႔ သြားတို႔ဟာ အာဟာရ ကိစၥကၥကို အေပးအယူ မွ်မွ် ေဆာင္ရြက္ၾကရင္ “ဝမ္းတစ္လံုး ေကာင္းၿပီး ေခါင္းမခဲ”ရသလိုပဲ လင္နဲ႔    မယား တို႔ဟာလဲ ... [ေတာင္တြင္းႀကီး နတ္မွီေတာရ ဆရာေတာ္ အရွင္ဆႏၵာဓိက]

ႏွစ္စဥ္ တန္ေဆာင္မုန္း လကြယ္ေန႔တိုင္းမွာ က်င္းပျပဳလုပ္ၿမဲျဖစ္တဲ့ ေက်းဇူးရွင္ က်မ္းျပဳ အဘိဓမၼာ ပညာရွင္ ေတာင္တြင္းႀကီး နတ္မွီေတာရ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးရဲ႕ ေမြးေန႔ အထိမ္းအမွတ္ ပူေဇာ္ပြဲကို ဒီႏွစ္မွာလဲ (၁၁၁) ႏွစ္ေျမာက္ အထိမ္း အမွတ္အျဖစ္ က်င္းပပူေဇာ္ ၾကပါတယ္။ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးရဲ႕ တပည့္ေဟာင္း ညီေတာ္ ေနာင္ေတာ္ မ်ားဟာ အဖိတ္ေန႔ ညေနမွာ စံုညီၾကၿပီး ညပိုင္းမွာေတာ့ ေရွးေဟာင္း ေႏွာင္းျဖစ္ ကေလး မ်ားနဲ႔အတူ ေလာကေရး၊ ဓမၼေရးမ်ားကို ေျပာဆိုေဆြးေႏြးရတဲ့ အစဥ္အလာမပ်က္ စကားဝိုင္း ကေလး ကလဲ ငယ္မူျပန္ ေလာက္တဲ့ ၾကည္ႏူးဖြယ္ ကေလးတစ္ခုပါပဲ။

  ဒီႏွစ္စကားဝိုင္းမွာေတာ့ ေနာင္ေတာ္ႀကီးျဖစ္တဲ့ လက္ရွိ နတ္မွီေတာရ ဆရာေတာ္ အရွင္ဆႏၵာဓိက တင္ျပတဲ့ အျမင္သစ္ ကေလးႏွစ္ခုက စကားဝိုင္းကို စိုေျပ တက္ၾကြေစသလို အေတြးသစ္ မ်ားကိုလဲ ေဝဆာျပည့္ဝေစတယ္လို႔ ဆိုရပါလိမ့္မယ္၊ ေနာင္ေတာ္ႀကီးတင္ျပတဲ့ ပထမ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုကေတာ့ ေလာကေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ “လင္နဲ႔မယား လွ်ာနဲ႔သြား” ဆိုတဲ့ ဆို႐ိုးအေပၚမွာ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ အျမင္သစ္ျဖစ္ပါတယ္။

  ေနာင္ေတာ္ႀကီးက “လင္နဲ႔မယား လွ်ာနဲ႔သြား”ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အမ်ားလက္ခံ ေျပာဆိုေနတဲ့ အဓိပၸါယ္က လင္နဲ႔မယားတို႔ရဲ႕ ေနာင္ဂ်ိမ္ပြဲကို လက္ခုပ္တီးေပး ေနသလိုျဖစ္ေနတယ္၊ သူတို႔ ေကာက္ယူတဲ့ အဓိပၸာယ္က လွ်ာနဲ႔သြားဆိုတာ ခံတြင္းတစ္ခု တည္းမွာ အတူတည္ရွိရင္း ခႏၶာ့တာဝန္ကို ပူးေပါင္းထမ္းေဆာင္ေနရတာျဖစ္လို႔ တစ္ခါတစ္ရံ မေတာ္တဆ ကိုက္မိတတ္ၾကမွာပဲ၊ ဒီလို ကိုက္မိတဲ့ အခါ လွ်ာကလဲ သြားအေပၚမွာ မေက်မနပ္ျဖစ္ၿပီး ခံတြင္းအျပင္ဘက္ ထြက္သြားလို႔ မရသလို သြားကလဲ ထို႔အတူပဲေပါ့။

  အဲဒီလိုပဲ လင္နဲ႔မယားတို႔ဟာလဲ တစ္အိမ္တည္းမွာ အတူတကြ ေနထိုင္ၾကရင္း အိမ္ေထာင္တာဝန္ကို ပူးတြဲထမ္းေဆာင္ ေနရာတာျဖစ္လို႔ တစ္ခါတစ္ရံ အခန္႔မသင့္ရင္ ကေတာက္ကဆ ျဖစ္ၾကမွာပဲ၊ ဒီလိုျဖစ္ရေကာင္းလားဆိုၿပီး အာဃာတေတြ ထားၾကၿပီး တကြဲတျပားျဖစ္စရာမလိုပါဘူး၊ ဒါဟာ သဘာဝတရားတစ္ခုပဲ ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္မ်ိဳးနဲ႔ မွတ္ယူ သံုးစြဲ ေျပာဆိုေန ၾကပါတယ္။

 ဒီအဓိပၸါယ္နဲ႔ ဒီလိုေျပာဆိုခ်က္မ်ားဟာ လႊတ္ခနဲၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ လင္နဲ႔မယားကို မကြဲျပားေအာင္ ေဖ်ာင္းဖ်သလို ထင္ရေပမယ့္ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ဒီစကားနဲ႔ ဒီအဓိပၸါယ္ကို လက္ကိုင္ ဆင္ေျချပဳၿပီး လင္မယားရန္ပြဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆင္ႏႊဲေရးအတြက္ အားေပးေနတဲ့ သေဘာလဲ သက္ေရာက္ ေနတယ္လို႔ ထင္မိတယ္၊ ဒီအတိုင္းသာဆိုရင္ လွ်ာနဲ႔သြား ကိုက္မိ ၾကတာဟာ မလႊဲမေရွာင္သာတဲ့ သဘာဝႀကီး တစ္ခုျဖစ္သလို လင္နဲ႔မယားရန္ေတြ႕ရတာဟာလဲ အိမ္ေထာင္တစ္ခုရဲ႕ မလႊဲမေရွာင္သာတဲ့ သဘာဝႀကီးတစ္ခုလို႔ သေဘာထားၿပီး “ျဖစ္သာ ျဖစ္ၾက” လို႔ အားေပး အားေျမာက္ျပဳေနရာ မက်ေပဘူးလား။

ေ  သခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ခံတြင္းတစ္ခုတည္းမွာ လွ်ာနဲ႔သြားတို႔  အတူတည္ေနၿပီး ခႏၶာ့တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ ေပးေနတဲ့ နိစၥဓူဝ တာဝန္ႀကီးဟာ အခ်င္းခ်င္း ကိုက္မိၾကတာထက္ အမ်ားႀကီး ေလးနက္တဲ့ အဓိပၸာယ္ကို ေဆာင္ေနပါတယ္၊ “သေဗၺသတၲာ အာဟာရ ဌိတိကာ= သတၲဝါမွာ အစာ” ဆိုတဲ့ အတိုင္းေပါ့ေလ “ေလးျဖာဓာတ္ေဆာင္၊ ဒီကိုယ္ေကာင္ႀကီး သက္တမ္း ျပည့္တည္ေနၿပီး ပင္ပန္းမႈမရွိဘဲ လုပ္ကိုင္ လႈပ္ရွားေနေရးဟာ အစာအာဟာရ မွ်တဖို႔က အဓိကမဟုတ္လား။

   ဒီလို အစာအာဟာရ တစ္ကိုယ္အတြက္ မွ်တဖို႔ ဆိုတာကလဲ “ပါစက” ဆိုတဲ့ ဝမ္းမီးဓာတ္က ေက်ညက္ေအာင္ ေခ်ခ်က္ေပး ႏိုင္မႈက အဓိကပဲ၊ “ဝမ္းတစ္လံုးေကာင္း ေခါင္းမခဲ” ဆိုတာဟာ အဲဒီ ပါစကဝမ္းမီး ေကာင္းမြန္မွ်တမႈကို ေျပာေနတာပဲ၊ ဝမ္းမီးက မွ်တေအာင္ ေခ်ခ်က္ဖို႔ဆိုတာကလဲ လွ်ာနဲ႔သြားက အထိုက္အေလွ်ာက္ ေက်ညက္ေအာင္ဝါးၿပီး ပို႔ေပးမွျဖစ္ႏိုင္တာ၊ လွ်ာနဲ႔သြားက ေက်ညက္ေအာင္ မဝါးၾကလို႔ စလံုးစခုေတြခ်ည္း ဝမ္းထဲ ေရာက္လာမယ္ဆိုရင္ ဝမ္းမီးကလဲ ေက်ညက္ မွ်တေအာင္ မခ်က္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ဒီလိုဆိုရင္ ဝမ္းတစ္လံုးကလဲ မေကာင္းႏိုင္ေတာ့သလို ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကလဲေခါင္းတစ္လံုးကစၿပီး တစ္ကိုယ္လံုးအထိ မမွ်မတ မက်န္းမမာ ျဖစ္သြားမွာ ေသခ်ာတယ္။

   ဒါကိုၾကည့္လိုက္ရင္ ခႏၶာကိုယ္ႀကီး ခန္႔က်န္း ခိုင္မာေရးဟာ လွ်ာနဲ႔ သြားအေပၚမွာ အမ်ားႀကီးတည္ေနတယ္ ဆိုတာကို သေဘာေပါက္လို႔ ရတယ္၊ အဲဒီေတာ့ ခံတြင္းတစ္ခု အတြင္းမွာ လွ်ာနဲ႔သြားတို႔ရဲ႕ တည္ေနမႈနဲ႔ အေပးအယူ မွ်မွ်တတ လုပ္ေဆာင္ ေနမႈဟာ အေတာ္အေလးထား ရမယ့္ ကိစၥတစ္ခုျဖစ္ေနတယ္၊ သူတို႔ရဲ႕ တည္ေနလုပ္ေဆာင္မႈကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ အထက္သြား ေအာက္သြားမ်ားက ဆံုနဲ႔က်ည္ေပြ႕ပမာ ခံတြင္းရဲ႕ အျပင္နခမ္းမွာတည္ေနၾကတယ္။

   အဲ .. ဒီဥပမာမွာလဲ တစ္ခု သတိထားစရာ ကေတာ့ ဥပမာျဖစ္တဲ့ အျပင္က ဆံုနဲ႔ က်ည္ေပြ႕တို႔မွာ ဆံုက ေအာက္ခံအျဖစ္ တည္ၿငိမ္ေနရၿပီး က်ည္ေပြ႔က အေပၚကေန လႈပ္ရွား ေပးရတာျဖစ္ေပမယ့္ သြားမွာေတာ့ အေပၚသြားက ဆံုသေဘာမ်ိဳးနဲ႔ တည္ၿငိမ္ ေနတာျဖစ္ၿပီး ေအာက္သြားက က်ည္ေပြ႕ သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ လႈပ္ရွား ႀကိတ္ဝါး ေပးရတာေတာ့ ထူးတာေပါ့ေလ။ အစားအစာကို ႀကိတ္ဝါးေပးရတဲ့ ကိစၥကို အဓိက ေနရာကေနၿပီး တာဝန္ယူ ေဆာင္ရြက္ေပးရာမွာ အစားရွိရာကို သြားကလိုက္ၿပီး ဝါးႀကိတ္လို႔ မရႏိုင္ဘူးေနာ္၊

 “ဆန္စဥ္ရာ က်ည္ေပြ႕ မလိုက္ႏိုင္ဘူး” ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္းေပါ့၊ သြားက သူ႔ေနရာသူ ေနၿပီး ေရာက္လာတဲ့ အစားအစာကိုသာ ႀကိတ္ဝါးေပးႏိုင္တာ၊ ဒီေနရာမွာ လွ်ာရဲ႕တာဝန္က အေတာ္ အေရး ပါလာတယ္၊ ခံတြင္းထဲ ေရာက္လာတဲ့ အစားအစာကို လွ်ာနဲ႔ ဝါးေခ်ေပးဖို႔လိုအပ္တာနဲ႔ မလိုအပ္တာကိုလဲ ခြဲျခား ႏိုင္ရတယ္၊ ဝါးေခ်ဖို႔ လိုအပ္တဲ့ အစားအစာကို သြားရွိရာ ေရာက္ေအာင္ ေပးပို႔တဲ့ အလုပ္တို႔၊ ဝါးေခ်ၿပီးသား အစားအစာကို ခံတြင္းဝ ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေဆာင္ေပးတဲ့ အလုပ္တို႔ကို လွ်ာက လုပ္ေပးရတာ။

  ဒီေနရာမွာ တကယ္လို႔ သြားက ေနရာတကာ ငါပါမွ ၿပီးမယ္ဆိုၿပီး လွ်ာလုပ္ရမယ့္ အလုပ္ကို ဝင္လုပ္ၾကည့္ပါလား၊ ခံတြင္းတစ္ခုလံုး သြားေတြနဲ႔ ျပည့္ေနရင္ လွ်ာကိုသာမက ပါးေစာင္တို႔ အာေခါင္တို႔ပါ သြားရဲ႕ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ျပည့္သြားမွာေပါ့၊ ျပီးေတာ့ သြားဆိုတာ ဝါးတာ ႀကိတ္တာေတြကိုသာ လုပ္ႏိုင္တာ လွ်ာလို အေသးစိပ္ကေလးေတြအထိ ေထာင့္ေစ့ေအာင္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ေပ်ာင္းေပ်ာင္း လႈပ္ရွားႏိုင္တာမ်ိဳးမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ဒီေတာ့ သြားက သြားေနရာမွာပဲေနၿပီး သြားအလုပ္ကိုပဲ လုပ္ေနတာဟာ သဘာဝက ေပးထားတဲ့ တာဝန္ကို ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ရာက်ပါတယ္၊ ကိုယ့္ေနရာမွာ ေနၿပီး ကိုယ့္တာဝန္ကိုယ္ မလုပ္ဘဲ သူမ်ားေနရာ သြားလုပ္ၿပီဆိုရင္ ဒါဟာ အလုပ္လုပ္တာ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အ႐ႈတ္လုပ္တာျဖစ္သြား ေတာ့မွာေပါ့၊ လွ်ာကလဲ သြားေနရာ ဝင္႐ႈပ္ရင္ေတာ့ သြားကိုက္ဒဏ္ခံရတာပဲ အဖတ္တင္မယ္ ခႏၶာ့တာဝန္ကို ဘယ္ေက်ပြန္ ေတာ့မလဲ။

  ေအး .. အဲဒီလိုပဲေပါ့ေလ လွ်ာနဲ႔ သြားတို႔ဟာ ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ေနၿပီး အာဟာရကိစၥကို အေပးအယူမွ်မွ် ေဆာင္ရြက္     ၾကမယ္ ဆိုရင္“ ဝမ္းတစ္လံုးေကာင္း ေခါင္းမခဲ” ရသလိုပဲ လင္နဲ႔မယားတို႔ဟာလဲ အေပးအယူမွ်မွ် ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ သိၿပီး ကိုယ့္တာဝန္ကိုယ္ ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ၾကရင္ မိသားစုအားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ၿပီး မရွိအတူ၊ ရွိအတူ၊ ေအးအတူ ပူအမွ် ဆိုသလို သာယာလွပတဲ့ သီရိေဂဟာ ျဖစ္မွာမလြဲပါဘူး။

  ငယ္ငယ္တုန္းက ရြာမွာ ဦးညိဳလံုးဆိုတဲ့ ဒကာႀကီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္၊ ရပ္ရြာအေလွ်ာက္ေတာ့ လူခ်မ္းသာဆိုတဲ့ စာရင္းထဲမွာ ထိပ္ဆံုးတန္း ထဲကပါပဲ၊ အဲဒီအိမ္မွာ ညေနပိုင္း အလုပ္သိမ္းၿပီးလို႔ စားခ်ိန္ ေသာက္ခ်ိန္ ေရာက္ၿပီဆိုရင္ အၿမဲလိုလို ပူပူညံညံ အသံၾကားရတယ္၊ သူတို႔မိသားစုကို ၾကည့္ရတာ ဘယ္ေတာ့မွ စားေကာင္းျခင္းနဲ႔ စားရပံုမရပါဘူး၊

   ပစၥည္းဥစၥာ မ်ားသေလာက္ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ အလြန္ရွားပါးတဲ့ မိသားစုေပါ့။ ရယ္ေတာ့ရယ္စရာပဲ၊ အဲဒီဒကာႀကီးက ထမင္းပြဲကို ထိုင္ၿပီး သူ႔အမယ္ႀကီးကို ဆူပူေနတာေတြကလဲ ၾကည့္ဦး .. ဟင္းပြဲမွာ အသီးအရြက္ပဲ ပါတယ္၊ အသားငါး မပါတဲ့ေန႔ေတြမွာ အိမ္ကအမယ္ႀကီးက ဟင္းကို ဆီေလးျပားေလးနဲ႔ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ခ်က္ထားၿပီဆိုရင္လဲ သူက “ေဟ့ .. ဒီ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြက နင့္ဆီေတြ ဒီေလာက္ထည့္ထားေတာ့ေကာ အသားဟင္း ငါးဟင္းလို ေကာင္းလာမွာမို႔လား၊ နင္ေတာ္ေတာ္ အိမ္ေထာင္ျဖဳန္းတယ္”  ဆိုၿပီး ဆူျပန္တာပဲ၊ အဲ အသားေလး ငါးေလးရလို႔ ဆီျပန္ေလးျဖစ္ေအာင္ ခ်က္ျပဳတ္ထားျပန္ရင္လဲ “ ေဟ့ .. ဒီအသား ငါးေတြက သူ႔နဂိုအတိုင္း ေကာင္းၿပီးသား ေတြ နင္ဆီေတြ ထည့္မွ မဟုတ္ဘူး၊ နင္ေတာ္ေတာ္ အိမ္ေထာင္ျဖဳန္းတယ္” ဆိုၿပီး ဆူျပန္တာပဲ။

  အဲဒီေတာ့ လွ်ာေနရာ သြားကလိုက္ေနမွေတာ့ ဒီအိမ္ေထာင္ ဝမ္းႀကီး ဘယ္ေကာင္းႏိုင္ေတာ့မလဲ၊ ဒီအတြက္ ဘယ္လို ေနာက္ဆက္တြဲ ဆိုးက်ိဳးေတြ ထြက္လာသလဲ ဆိုေတာ့ သူ႔သားေတြက မိုးခ်ဳပ္လို႔ လယ္ယာ အလုပ္အကိုင္ ၿပီးၿပီဆိုရင္ အိမ္ကို တန္းမျပန္ၾကေတာ့ဘူး၊ ထန္းတဲ တစ္ခုခုမွာ ထန္းရည္ ေသာက္ရင္း အဖိုးႀကီးနဲ႔ အဖြားႀကီး စားၿပီးေသာက္ၿပီး ရန္ပြဲၿပီးခ်ိန္ ေရာက္မွ အိမ္ျပန္ၾကတဲ့ အက်င့္ရသြားတယ္၊ မိသားစု ဆံုမိခ်ိန္မွာ ဆံုးမတိုင္ပင္ရမယ့္ သားေတြကလဲ မူးလာၾက ျပီဆိုေတာ့ ဘာမွ ေျပာလို႔ ဆိုလို႔ အေပါက္အလမ္း  မတည့္ၾကေတာ့ဘူးေပါ့၊ အိမ္နားနီးခ်င္း ေတြကေတာ့ သူတို႔တေတြ ေမာၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကပါေစလို႔ပဲ က်ိတ္ၿပီး ဆုေတာင္းေနရေတာ့တယ္။

   အဲဒါပါဘဲ၊ “လင္နဲ႔မယား လွ်ာနဲ႔သြား”ဆိုတာ အခန္႔မသင့္ရင္ ကိုက္မိတတ္တာ ဓမၼတာပဲဆိုတဲ့ လင္မယားရန္ပြဲ အားေပးတဲ့ ဆင္ေျခအစား လွ်ာနဲ႔သြားတို႔ဟာ ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ေနၿပီး ကိုယ့္တာဝန္ကိုယ္ ေက်ပြန္ေရးသာ အဓိကထား ေဆာင္ရြက္ၾကၿပီး သူေနရာကိုယ့္ေနရာကို ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္တာတို႔၊ ခ်ဳပ္ခ်ယ္တာတို႔ မလုပ္ၾကဘဲ အခ်င္းခ်င္း အေပး အယူမွ်မွ် ခႏၶာ့တာဝန္ ေက်ပြန္ေရးကိုသာ အဓိကထား ေဆာင္ရြက္ၾကသလို လင္နဲ႔မယားတို႔ဟာလဲ မိသားစုဆိုတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ႀကီး ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ က်န္းမာခ်မ္းသာေရးအတြက္ အဓိကက်တဲ့ တာဝန္ႀကီးကို တာဝန္ကိုယ္စီနဲ႔ ထမ္းေဆာင္ ေနရတာပါလားဆိုတဲ့ ေမတၲာတရား အျပည့္အဝရွိဖို႔ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ကို ယူၿပီးလိုက္နာ က်င့္သံုးတာကသာ သာယာတဲ့အိမ္ေထာင္၊ သာယာတဲ့မိသားစု ျဖစ္မယ္လို႔ သေဘာရပါတယ္”  ဆိုတဲ့အေၾကာင္း အက်ယ္တဝင့္ ေျပာ ဆိုေဆြးေႏြးပါတယ္။

  စကားဝိုင္းမွာ ပါဝင္တဲ့ အရွင္ျမတ္ တစ္ပါးကေတာ့ ဒီစကားနဲ႔ ဒီအဓိပၸာယ္ဟာ လင္နဲ႔မယားအတြက္သာ မကဘူး၊ ဆရာနဲ႔ တပည့္၊ ဆရာနဲ႔ဒကာ၊ မင္းနဲ႔ျပည္သူစတဲ့ အတူတကြ လက္တြဲ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ရမယ့္ ဘာသာေရး၊ ပညာေရး၊ ႏိုင္ငံေရးစတဲ့ နယ္ပယ္ အားလံုးအတြက္ အေလးအနက္ ထားရမယ့္ လမ္းညႊန္စကားရပ္တစ္ခုျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ကိုယ္ေတြ႕ျဖစ္ရပ္ကေလးမ်ားနဲ႔ ျဖည့္စြက္တင္ျပ ေဆြးေႏြး ပါတယ္။

  ႏွစ္စဥ္ ႏွစ္တိုင္းလိုပဲ အဲဒီေန႔က စကားဝိုင္း ကေလးဟာလဲ အေတြးပြားစရာ အေလးထားစရာ ကေလးေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္စိုေျပလို႔ ေနပါတယ္။ ။  ဇနီးေမာင္ႏွံတို႔ တာဝန္သိ သစၥာရွိၿပီး အေပးအယူမွ်တဲ့ လွ်ာနဲ႔သြားပမာ တာဝန္ရွိသလို တာဝန္သိ၊ တာဝန္ေက်ၾကၿပီး ယေန႔မွစ၍ သံသာေလကမ္းတိုင္ ဘဝတာဝန္ ေက်ပြန္ခ်မ္းေျမ့ သာယာလွတဲ့ သီရိေဂဟာ ပိုင္ရွင္မ်ား ျဖစ္ၾကပါေစ။

ဓမၼေဘရီအရွင္ဝီရိယ (ေတာင္စြန္း)

ဘုိးဘြားအေမြႏွစ္မို႔ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးေပ

 ဘုိးဘြားအေမြႏွစ္မို႔ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးေပ

ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကို ဒီမိုကေရစီစနစ္ျဖင့္ အသြင္ကူးေျပာင္းဆဲကာလမွာ …။  အေတြးခ်င္း၊  အျမင္ခ်င္း မတူညီႏိုင္ၾကေသးတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူႏွင့္ျပည္သူေတြအၾကား ပညာေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ ဘာေတြလုပ္ သင့္ၿပီ၊ ဘာေတြလုပ္ႏိုင္ၿပီဆိုတာ ၀ိုင္း၀န္းစဥ္းစားေပးႏိုင္ရန္ ဤေဆာင္းပါးကို ေရးသားျခင္းျဖစ္တယ္။ အကယ္ ၍သာ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ကို ယဥ္ေက်းမွု အေမြအႏွစ္ခိုင္တဲ့ ပုံစံမ်ဳိးႏွင့္ တိုင္းျပည္ကို ျပန္လည္တည္ေဆာက္လို တယ္ဆိုရင္…။

 ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့ သမိုင္းဦးကို ျပန္လည္ဆန္းစစ္ၿပီး တိုင္းျပည္အတြက္ ခိုင္မာတဲ့ အု႒္ျမစ္မ်ဳိးကို ခ်ထားႏိုင္ဖို႔ပါ။
ထိုအတြက္ ျမန္မာ့သမိုင္းစာမ်က္ႏွာမ်ားကို ျပန္လွန္သုံးသပ္ၿပီး ဘယ္မူကို စံျပဳလို႔၊ ဘယ္သူကို စံထားမလဲဆိုတဲ့ အခ်က္ဟာ အေရးတႀကီးေဆြးေႏြးဖို႔ လိုအပ္လာျခင္းပါ။ သမိုင္းစာမ်က္ႏွာမ်ားမွာ အေနာ္ရထာ မင္းႀကီးဆိုတာ ပုဂၢဳိလ္ေရးရမွာလည္း အဖက္ဖက္က စံျပဳလို႔ရႏိုင္တဲ့ ပုဂၢဳိလ္မ်ိဳး၊ တိုင္းေရးျပည္ရာ ေဆာင္ရြက္ရာ မွာလည္း စံထားလို႔ရႏုိင္တဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးႏွင့္ တိုင္းျပည္ကုိ တိုးတက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္တဲ့ ရွင္ဘုရင္ႀကီး တစ္ပါးျဖစ္ခဲ့တယ္။

အေနာ္ရထာမင္းႀကီးရဲ့ တိုင္းျပဳ၊ ျပည္ျပဳ၊ သာသနာျပဳနည္းစနစ္မ်ားကို တိုက္ရုိက္ေကာ္ပီယူရန္ အႀကံျပဳတာမ်ဳိးမဟုတ္ပါ။ သူ႕နည္း၊ သူ႕ ဟန္မ်ားဟာ သူ႔ေခတ္ႏွင့္သူေတာ့ တိုင္းျပည္အတြက္ အံ၀င္ဂြင္က် ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ပုဂံရာဇ၀င္မွာ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားလွတဲ့ အေနာ္ရထာ မင္းႀကီးဆိုတာ ဘယ္သူလဲ။ ေႏွာင္းေခတ္ လူငယ္တို႔ ဂဃနဏ သိခ်င္မွသိမယ္။ တိုင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ဳိးအတြက္ ေပးဆပ္ရဲတဲ့သတၱိလည္းရွိ၊ ေဆာင္ရြက္ ႏိုင္စြမ္းျဖစ္တဲ့ဗ်တၱိလည္းရွိၿပီး၊ ေတာင့္တင္းခိုင္မာတဲ့ ဥစၥာဓနအင္အား၊ စစ္အင္အားလည္းရွိတဲ့ ရွင္ဘုရင္ႀကီး တစ္ပါးပါ။

သို႔ေသာ္ ဥစၥာဓနအင္အား၊ စစ္အင္အားမ်ား ျပည္စုံၾကြယ္၀မွုအတြက္ မာန္မေထာင္၊ အတၱမဖက္ဘဲ ေစတနာသန္႔သန္႔ျဖင့္ တိုင္းျပည္ႏွင့္လူမ်ဳိး၊ ဘာသာႏွင့္သာသနာကို ဂုဏ္တက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏို္င္ခဲ့တဲ့ ရွင္ဘုရင္ႀကီးတစ္ပါးျဖစ္တယ္။ ပုဂံျပည္သူ၊ ျပည္သားေတြကို မဆင္းရဲ၊ မႏြမ္းပါးေစခ်င္တဲ့ ေမတၱာဓာတ္ကို အေျခခံထားတဲ့ ျဖဴစင္တဲ့ႏွလုံးသား၊ ဆင္းရဲတဲ့တိုင္းသူ၊ ျပည္သားမ်ားကို ေတြ႔ရ၊ ျမင္ရတဲ့အခါ သနားၾကင္နာတတ္တဲ့ ကရုဏာႏွလုံးသားရွိတဲ့ ရွင္ဘုရင္ႀကီးတစ္ပါးဆိုေတာ့ တိုင္းျပည္အတြက္ ဆင္းရဲသားပေပ်ာက္ေရးကို စဥ္းစားတဲ့အခါ ပညာေရးဟာ အေရးႀကီးတဲ့အခ်က္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သူသေဘာေပါက္ခဲ့တယ္။  ထို႔ေၾကာင့္ ပညာခ်ဳိ႔တဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္တဲ့ ေဘးထြက္ဆိုးက်ဳိးမ်ားကို တားဆီးေပးႏိုင္ရန္ ပညာေရးကို ဗဟုိမ႑ဳိင္ျပဳလွ်က္ တိုင္းက်ဳိး၊ ျပည္က်ဳိးမ်ားကို ေဆာင္ရြက္ခဲ့ တယ္။

အေနာ္ရထာမင္းႀကီးဟာ ဘုရားလက္ထက္က မဟာနာမ္မင္းႀကီးကို အားက်အတုယူထားတဲ့ ရွင္ဘုရင္ႀကီးတစ္ပါးျဖစ္တာေၾကာင့္ သာသနာေတာ္အေရးဟာ တိုင္းျပည္အေရးျဖစ္သလို၊ တိုင္းျပည္ရဲ့ အေရးဟာလည္း သူ႔အေရးဆိုတာ မမွိတ္မသုံ ယုံၾကည္ထားသူျဖစ္တယ္။ ဘုရားလက္ထက္က မဟာနာမ္ မင္းႀကီးဆိုတာ – ̏အကယ္၍မ်ား အေၾကာင္းတစ္စုံတခုေၾကာင့္ ပရိတ္သတ္ေလးပါး (ရဟန္းေယာက္်ား၊ ရဟန္းမိန္းမ၊ ဥပါသကာ၊ ဥပါသိကာမမ်ား) ႏွင့္ ျပည္သူ၊ ျပည္သားမ်ားကတစ္ဖက္ ဘုရားရွင္ကတစ္ဖက္ ျဖစ္ေနခဲ့မည္ဆိုလွ်င္ ဘုရားရွင္ဖက္မွာပဲ အၿမဲတမ္း ရွိေနမွာပါ˝ လို႔ ဘုရားရွင္အား ရဲရဲေတာက္စကားကို ေလွ်ာက္ထားခဲ့ဖူးတဲ့ ရွင္ဘုရင္ႀကီးတစ္ပါးျဖစ္တယ္။

 ထို႔ေၾကာင့္ အေနာ္ရထာမင္းႀကီးဟာ သူေဆာင္ရြက္သမွ် ကိစၥအ၀၀အတြက္ ဘုရားကို ̏အရွင္˝၊ သံဃာကို ̏သခင္˝အရာမွာထားၿပီး၊ အရွင္ေဟာသမွ်ကို နာခံ၊ သခင္ညႊန္ၾကားသမွ်ကို လိုက္နာေနခဲ့တဲ့ ဘုရင္ႀကီးတစ္ပါးျဖစ္ေနျခင္းပါ။ သံဃာေတာ္မ်ားအေပၚမွာ က်ဳိးႏြံသည့္ စိတ္ထားရွိၿပီး၊ တိုင္းျပည္အေပၚမွာ ျဖဴစင္မြန္ျမတ္တဲ့ ေစတနာတို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကို စုစည္းညီညြတ္တဲ့ ႏုိင္ငံႀကီးတစ္ႏိုင္ငံအျဖစ္ အစပ်ဳိးထူေထာင္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွစ၍ ယခုအခ်ိန္အထိ ျမန္မာဆိုတဲ့ သမိုင္းေျခရာမ်ားဟာ ထင္ထင္ရွားရွား ထင္က်န္ေနခဲ့တယ္။

တိုင္းျပည္တစ္ျပည္မွာ ေျဖရွင္းရန္ အခက္အခဲဆုံးႏွင့္ အႀကီးမားဆုံး ျပႆနာဟာ တိုင္းသူ၊ ျပည္ သားမ်ား ပညာေရးခ်ဳိ႔တဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အသိတရားေခါင္းပါးျခင္းဆိုတဲ့ ျပႆနာပါ။ တိုင္းျပည္မွာ ပညာတတ္နည္းပါးမွုေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ဆင္းရဲ့သားမ်ားရဲ့ ဘ၀ျပႆနာအဖုံဖုံ၊ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာ အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ဒီျပႆနာမ်ဳိးစုံကို ေျဖရွင္းေပးႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ခ်ည္း မၿပီးႏိုင္ပဲ၊ ျပည္သူမ်ားကပါ ပါ၀င္ေျဖရွင္း ပါမွ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ကိစၥမ်ဳိးပါ။ တိုင္းသူ၊ ျပည္သားအမ်ားစုဟာ ပညာေရးႏွင့္ အသိတရားမ်ား အားနည္းေနေသးရင္ တိုင္းျပည္တြင္းမွာ ျပႆနာေတြက တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ဆက္လက္ျဖစ္ေနဦးမွာျဖစ္တယ္။

ဘုန္းအာဏာႀကီးမားလွတဲ့ အေနာ္ရထာမင္းႀကီးလို ရွင္ဘုရင္မ်ား လက္ထက္မွာပင္ ျပႆနာဆိုတာ ရွိေနျခင္းပါ။ အေနာ္ရထာမင္းႀကီးဟာ ျဖဴစင္မြန္ျမတ္တဲ့ စိတ္ေစတနာတို႔ႏွင့္ တိုင္းျပည္ႏွင့္လူမ်ဳိး၊ ဘာသာႏွင့္ သာသနာအတြက္ ဂုဏ္တက္ေအာင္ ဘယ္လိုပင္ ေဆာင္ရြက္ေပး ေစကာမူ တိုင္းသူျပည္သားမ်ား၏ ပညာ ဥာဏ္မ်ား၊ အသိတရားမ်ား နည္းပါးေနမွုေၾကာင့္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္စရာ အေၾကာင္းမ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ ေနခဲ့ရတယ္။ အဲဒီျပႆနာေတြကေတာ့ ဘိုး ေဘး ဘီ ရွင္ဘုရင္မ်ားလက္ထက္က အၾကြင္းအက်န္မ်ားျဖစ္တဲ့ အရည္းႀကီးဂိုဏ္းသား ရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္ အရည္ႀကီး၀ါဒဆိုင္ရာ ကိုးကြယ္မွုဓေလ့ထုံးစံမ်ားကတစ္မ်ဳိး၊ တိရစၦာန္မ်ားႏွင္႔ ယာဇ္နတ္ပူေဇာ္ပသေနမွုမ်ားႏွင့္ အစြန္းေရာက္ နတ္ကိုးကြယ္မွုမ်ားကတစ္ဖုံ မ်ဳိးစုံေနတဲ့ ျပႆနာေတြ ဆက္လက္ရွိေနျခင္းေၾကာင့္ အေနာ္ရထာမင္းႀကီးမွာ ႏွလုံးစိတ္၀မ္း မၿငိမ္းခ်မ္းႏိုင္ပဲ ျဖစ္ေနရျခင္းပါ။

အစြန္းေရာက္ ဘာသာ၀ါဒ ယုံၾကည္မွုမ်ားႏွင့္ နတ္မ်ားကို ကိုးကြယ္ပူေဇာ္ပသျခင္းမ်ားဟာ မ်ားေသာ အားျဖင့္ ပညာနည္းပါးသူတို႔မွာ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိျခင္းပါ။ နတ္မ်ားကို အစြန္းေရာက္ ပူေဇာ္ပသေနျခင္းမ်ားကို မသိက်ဳိးႏြံျပဳ၍ ခြင့္ျပဳထားလိုက္မည္ဆိုလွ်င္ မကၠစီကိုႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့ အက္ဇတက္ (Aztecs) လူမ်ဳိးတို႔၏ ဓေလ့ထုံးစံမ်ားလို လူသားမ်ားကိုပင္ ယာဇ္နတ္ပူေဇာ္ပသသည့္ အျဖစ္မ်ဳိးသို႔ ေရာက္ရွိသြားႏိုင္တာကို အေနာရထာမင္းႀကီး သိထားျခင္းပါ။

ဒါကို ႏွလုံးသြင္းမိတဲ့ အေနာ္ရထာမင္းႀကီးဟာ သူ႔အတြက္ ေရြးခ်ယ္စရာ အျခားနည္းလမ္းမ်ားမရွိေတာ့ပဲ တိုင္းျပည္ႏွင့္လူမ်ဳိး၊ ဘာသာႏွင့္သာသနာအတြက္ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာကို လုပ္ရန္ သႏၷိ႒ာန္တစ္ခုကို ခ်မွတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။
သူ႔အေတြး၊ သူ႔အျမင္၊ သူ႔အသိ၊ သူ႔အာရုံ၊ သူ႔အေတြ႔အႀကဳံမ်ားအရ နတ္ကုိးကြယ္မွုမ်ဳိးဆိုတာ မိစၦာအယူမွားမ်ဳိးသာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေလာက အက်ဳိးစီးပြား၊ သံသရာအက်ဳိးစီးပြားမ်ားကို ပ်က္စီးေစႏုိင္ေၾကာင္းကို အေနာ္ရထာမင္းႀကီး ေကာင္းစြာသေဘာေပါက္ သိရွိထားျခင္းျဖစ္တယ္။

နတ္ကိုးကြယ္ ပူေဇာ္ပသမွုမ်ဳိးကို မသိက်ဳိးကၽြန္ျပဳ၍ ခြင့္ျပဳထားလုိက္မည္ဆိုလွ်င္ မွားယြင္းေသာအယူ၀ါဒမ်ားဟာ တျဖည္းျဖည္း ႀကီးထြား လာႏုိင္၍ ျပည္သူေတြအတြက္ အေနာ္ရထာမင္းႀကီး စိုးရိမ္ေနမိတယ္။ ဒီလိုကိစၥမ်ဳိး၌ သူမွမကယ္လွ်င္ ကယ္မည့္သူ မရွိႏိုင္ေၾကာင္းကိုလည္း သူနားလည္ထားတယ္။
ထို႔ေၾကာင့္္ သာသနာပိုင္ျဖစ္ေတာ္မူတဲ့ အရွင္အရဟံ၏ အဆုံးအမႏွင့္ ၾသ၀ါဒေတာ္မ်ားကို ရုိရိုေသေသ ေလးေလးစားစား ခံယူ၍ ဓမၼ၀ိနယႏွင့္မညီေသာ အယူ၀ါဒမ်ား လြဲမွားေနေသာ နတ္ကုိးကြယ္ပူေဇာ္ပသမွု မ်ားကို ဓမၼ၀ိနယႏွင့္အညီ ႏိွမ္ႏွင္းႏိုင္ခဲ့တယ္။ နတ္ပူးသေယာင္ေယာင္၊ စုန္းပူးသေယာင္ေယာင္ျပဳ၍ ေသာက္စား၊ မူးယဇ္ ေပ်ာ္ပါးေနသူမ်ားကိုလည္း မင္းမိန္႔၊ မင္းအာဏာျဖင့္ ရပ္တန္႔ေစႏိုင္ခဲ့တယ္။

 ျပည္သူနီတိ အသိရွိတဲ့ ျပည္သူ၊ ျပည္သားမ်ား ျဖစ္လာႏိုင္ေစရန္ စာတတ္၊ ေပတတ္ ရဟန္းရွင္လူ ပညာရွင္မ်ား ေျမွာက္စားခ်ီးေျမာက္မွုမ်ားကို ျပဳခဲ့တယ္။ ထိုေနာက္ ရဟန္းရွင္လူ ပညာရွင္မ်ား အဆက္မျပတ္ ေပၚထြန္း လာႏိုင္ေစရန္ ရည္ရြယ္၍ နယ္ေျမအသီးသီး၊ ေဒသအသီးသီးသို႔ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ေစလြတ္၍ ပိဋကတ္ စာေပမ်ား၊ ေလာကနီတိကဲ့သို႔ေသာ ေလာကအသိတရားမ်ား၊ ဂဏန္းအတတ္၊ သခ်ၤာအတတ္စတဲ့ ၀ိဇၨာပညာရပ္မ်ားကို ျပည္သူ၊ ျပည္သားတို႔အား သင္ၾကားပို႔ခ်ေပးရန္ ေလွ်ာက္ထားေတာင္းပန္ခဲ့တယ္။ ဤသည္မွစ၍ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းမ်ားဆိုတာ ျဖစ္ထြန္းေပၚေပါက္လာခဲ့တယ္။ ဤကဲ့သို႔ေသာ ေလာကဓမၼ ႏွစ္ျဖာေသာ အသိတရားမ်ားကို ရရွိခဲ့ၾကတဲ့ ပုဂံျပည္သူ၊ ျပည္သားတို႔ရဲ့ ပုံရိပ္မ်ားကို ပုဂံေျမက ပုဂံျပည္သူမ်ားသာ ခံစားသိရွိႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ေတြးဆမိျခင္းပါ။

ေခတ္သမိုင္းကို ျပန္လည္သုံးသပ္ၾကည့္လွ်င္ ထိုေခတ္၊ ထိုအခါက ပုဂံျပည္သူ၊ ျပည္သားမ်ားရဲ့ အေနအထားမ်ားဟာ လူမ်ဳိးအတြက္လည္းဂုဏ္ထည္၊ ႏိုင္ငံအတြက္လည္း ဂုဏ္ရွိ၊ သာသနာေတာ္ကိုလည္း သိကၡာရွိရွိျဖင့္ တိုးတက္၊ စည္ပင္၊ ျပန္႔ပြားေစႏိုင္ခဲ့တာေၾကာင့္ အိမ္နီးနားျခင္းႏိုင္ငံမ်ားရဲ့ တေလးတစား ဆက္ဆံမွုမ်ားကို ခံယူႏိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္တယ္။ ဤသုိ႔ ဤႏွယ္ ဂုဏ္ထယ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ဘာသာ သာသနာယဥ္ေက်းမွု အေမြအႏွစ္ျဖစ္တဲ့ ဘိုးဘြားအေမြႏွစ္မ်ဳိးကိုလည္း ေႏွာင္းေခတ္လူမ်ား ခ်စ္ျမတ္ႏုိးတတ္ၾကဖို႔ပါ။ ဆိုလိုတာက ဘိုးဘြားအေမြအႏွစ္ဆိုတာ ႏိုင္ငံေတာ္ကို နယ္စည္းပယ္စည္းအျဖစ္ သတ္မွတ္ေပးႏိုင္တဲ့ ေျမယာမ်ားကိုသာ ဘိုးဘြားအေမြႏွစ္လို႔ မယူဆပဲ လူမ်ဳိးရဲ့ဂုဏ္သိကၡာကို ထည္၀ါေစႏုိင္တဲ့ ပညာေရးကိုလည္း ဘိုးဘြားအေမြ အႏွစ္ရယ္လို႔ ေႏွာင္းေခတ္လူငယ္တို႔ သတ္မွတ္ႏိုင္ၾကဖုိ႔ပါ။

ယေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ရဲ့ မ်က္ေမွာက္ေခတ္မွာ ပညာေရးအေျခအေနကို သုံးသပ္ၾကည့္လွ်င္ ေခတ္မီေသာ္လည္း ေခတ္ႏွင့္ရင္ေဘာင္ မတန္းႏိုင္တဲ့ ပညာေရးမ်ဳိး တိုင္းျပည္မွာ ရွင္သန္ေနဆဲပါ။  ပညာေရးကို ျမွင့္တင္ေပးႏိုင္ဖို႔ အေျခအေနေကာင္းမ်ားရွိေသာ္လည္း ပညာေရးမွာ ေခတ္ႏွင့္ေလွ်ာ္ညီတဲ့ မူစနစ္မ်ား မခ်မွတ္ ႏိုင္ေသး၍ အုပ္ခ်ဳပ္သူႏွင့္ျပည္သူေတြအၾကား နားလည္မႈမ်ား အလွမ္းေ၀းေနဆဲပါ။ လူမ်ဳိးစုႏွင့္ လူမ်ဳိးေရး ျပႆနာမ်ား ဆက္လက္ႀကီးထြားေနဆဲပါ။ ပညာေရးအားနည္းတဲ့ ျပည္သူ၊ ျပည္သား အမ်ားစုဟာ အထက္တန္းပညာရပ္မ်ားကို မသင္ခဲ့ၾကရ၍ တိုင္းေရးျပည္ရာ အျဖာျဖာတို႔အတြက္ အေျဖရွာႏိုင္ရန္ နည္းလမ္း မ်ား ေပ်ာက္ဆုံးေနဆဲပါ။ ဒီလိုျဖစ္ရတဲ့ အဓိကအေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ျပည္သူ၊ ျပည္သားမ်ားရဲ့ ပညာေရး အဆင့္အတန္းမ်ား နိမ့္က်ေနျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္တယ္။

အေနာ္ရထာမင္းႀကီးဟာ ပညာေရးကို တိုင္းျပည္ တည္ၿငိမ္၊ တိုးတက္ေရးႏွင့္ အမ်ဳိးသားေသြးစည္း ညီညြတ္ေရးတို႔အတြက္ အဓိကဗဟုိမ႑ိုဳင္ျပဳလွ်က္ တိုင္းျပည္ကို တိုးတက္ေစခဲ့တယ္။ ကမၻာ့အလယ္မွာ ႏိုင္ငံကို ဂုဏ္ထယ္ေစခဲ့တယ္။ ထိ႔ုေၾကာင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးစနစ္ကို တိုင္းျပည္တြင္းမွာ က်ယ္က်ယ္ ျပန္႔ျပန႔္ျဖစ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သူျဖစ္တယ္။
ထို႔မွေနာက္ ျမန္မာမင္းအဆက္ဆက္ဟာလည္း အေနာ္ရထာရဲ့ ပညာေရးစနစ္ကို အတုယူလွ်က္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးစနစ္ကို ဗဟိုမ႑ဳိင္ျပဳ၍ တိုင္းျပည္ကို တိုးတက္ေအာင္ တည္ေထာင္ႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။

ထို႔ေၾကာင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးစနစ္ကို တည္ေထာင္ သူရဲ့ မူလေဖါင္ဒါဟာ အေနာ္ရထားမင္းႀကီးဆိုတာ သိထားႏိုင္ဖို႔ပါ။ သူ႔ေခတ္၊ သူ႔အခါႏွင့္ေလွ်ာ္ညီတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးစနစ္ေၾကာင့္ ပုဂံျပည္သူ၊ ျပည္သားမ်ားရဲ့ ပညာေရး၊ စီးပြားေရးအျပင္ ဘုရားတည္၊ ေက်ာင္းေဆာက္စတဲ့ ဗိသုကာပညာရပ္မ်ားမွအစ ပန္းခ်ီ၊ ပန္းပုပညာရပ္မ်ားအထိ အထက္တန္းေရာက္ခဲ့ သည္မွာ ပုဂံျပည္သူတို႔ရဲ့ ပညာေရးအဆင့္အတန္းမ်ား ေကာင္းမြန္မွုေၾကာင့္လို႔ ဆိုရမွာပါ။

ဘိုးဘြားအေမြႏွစ္ဆိုတာ ဥယ်ာဥ္ၿခံေျမေလာက္သာ စိတ္အာရုံထဲမွာမထားပဲ အထက္တန္းပညာရပ္ မ်ားကို သင္ယူႏိုင္ျခင္းဟာလည္း ဘိုးဘြားအေမြႏွစ္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတတ္ဖို႔ ဆိုတာကိုလည္း ျမန္မာျပည္သူ၊ ျပည္သားမ်ား ေမ့မထားသင့္တဲ့အခ်က္ဆိုတာ သိရွိႏုိင္ၾကဖို႔ပါ။ ထ႔ိုေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ကို ဘက္စုံ တိုးတက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ျပည္သူ၊ ျပည္သားမ်ား၏ ရင္ေသြးငယ္ျဖစ္တဲ့ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားအား အထက္တန္းပညာရပ္မ်ားကို အခမဲ့သင္ယူႏိုင္ရန္ ဘယ္လိုနည္းႏွင့္ ေဆာင္ရြက္ေပး ႏိုင္ၾကမလဲဆိုတာ စဥ္းစားေပးႏိုင္ၾကဖို႔ပါ။

 ျဖစ္သင့္တာကေတာ့ တုိင္းျပည္တြင္းမွာ ေမြးဖြားသူမွန္သမွ် ဆိုလိုတာက ေတာင္ေပၚေျမျပန္႔မွာ ေနထိုင္ေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားအားလုံး အထက္တန္း ပညာေရးကို တေျပးညီ သင္ယူခြင့္မ်ား ရရွိႏိုင္ရန္ ႏုိင္ငံေတာ္မွ ဘယ္ပုံ၊ ဘယ္နည္းျဖင့္ လုပ္ေပးႏိုင္မလဲဆိုတာ ေမးခြန္းထုတ္လိုျခင္းပါ။
ေခတ္မွီတဲ့ပညာေရးစနစ္ႏွင့္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားအား အထက္တန္းပညာေရးကို တေျပးညီ သင္ယူႏိုင္ရန္ ေအာက္ပါအခ်က္မ်ားကို အလ်င္အျမန္ အေကာင္အထည္ေဖၚေပးႏိုင္ဖို႔ပါ။

ထိုအတြက္ အဓိကအခ်က္သုံးခ်က္မွာ –
 (၁)အထက္တန္းပညာကို မသင္မေနရ ပညာေရးမ်ဳိးျဖစ္ေအာင္ ႏုိင္ငံေတာ္မွ ေဆာင္ရြက္ေပးရန္၊
 (၂) အထက္တန္းပညာေရးကို အခမဲ့သင္ၾကားေပးႏိုင္ေသာ ပညာေရးမ်ဳိးေအာင္ျဖစ္ေအာင္ ႏုိင္ငံေတာ္မွ ေဆာင္ရြက္ေပးရန္
(၃) ပညာကို သင္ၾကားေပးရာ၌ စာသင္ခန္းအတြင္းမွာပင္ တပည့္မ်ားကို သင္ခန္းစာမ်ားႏွင့္ရင္းႏွီးေအာင္၊ နားလည္ေအာင္၊ သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ေအာင္ သင္ေပးၿပီး က်ဴရွင္မလိုတဲ့ ပညာေရးမ်ဳိးျဖစ္ေအာင္ ႏုိင္ငံေတာ္မွ ေဆာင္ရြက္ေပးရန္ အႀကံျပဳလိုျခင္းပါ။ (ေရတိုစီမံကိန္းမ်ဳိးမဟုတ္ပဲ၊ ေရရွည္စီမံကိန္းမ်ား ျဖစ္လာႏိုင္ေစရန္ အႀကံျပဳတင္ျပျခင္းပါ။)

အကယ္၍မ်ား တိုင္းျပည္ရဲ့ စီးပြားေရးအေနထားေၾကာင့္ လတ္တေလာ တိုင္းျပည္အတြက္ ထိုကဲ့သို႔ေသာ တာ၀န္မ်ားကို ယူႏိုင္ရန္ အခိုက္အတံ့အားျဖင့္ ခက္ခဲေနဦးမည္ဆိုလွ်င္ ျပည္သူ၊ ျပည္သားမ်ားရဲ့ အကူအညီျဖင့္ ဖြင့္လွစ္ေပးေနေသာ ပညာဒါနေက်ာင္းမ်ား၊ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေသာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ မ်ားႏွင့္ နယ္စပ္ေဒသမ်ားရွိ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားအား ပညာကို အခမဲ့သင္ၾကား ေပးေနေသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းမ်ားကို အထက္တန္းေက်ာင္းမ်ားအျဖစ္ တိုးျမွင့္ေပး၍ ပညာသင္ၾကား ေရးကို စြမ္းႏိုင္သမွ် ႏိုင္ငံေတာ္မွ ကူညီပံ့ပိုးေပးႏိုင္ရန္ လိုအပ္ေနျခင္းပါ။

တစ္တိုင္းျပည္လုံး အခမဲ့ပညာေရးစနစ္ကို တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ျဖစ္လာႏိုင္ေစရန္ အေျခပ်ဳိးအေနႏွင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းမ်ားကို အထက္တန္းေက်ာင္းမ်ား၏ အဂၤါရပ္မ်ားႏွင့္ ညီညြတ္ေနခဲ့လွ်င္ အထက္တန္းေက်ာင္းမ်ားကို ဖြင့္လွစ္ေပးသင့္ျခင္းပါ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ပညာသင္ၾကားရန္ ပညာသင္ စရိတ္ မတတ္ႏုိင္ၾကေသာ ဆင္းရဲသားမိသားစုမွ ေပါက္ဖြားလာၾကေသာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားသည္ လည္းေကာင္း၊ နယ္စပ္ေဒသမ်ားရွိ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားသည္လည္းေကာင္း ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းမ်ားကို အားထားမွီခို၍ အထက္တန္းပညာကို သင္ယူေနၾကရေသာေၾကာင့္ ဤကဲ့သို႔ တင္ျပရျခင္းပါ။

 ႏိုင္ငံေတာ္မွ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းမ်ားကို လူမ်ဳိးရဲ့ လူဦးေရအခ်ဳိးအစားအလိုက္ လိုအပ္ေသာေနရာ၌ လိုအပ္သလို ဖြင့္လွစ္ေပးျခင္းျဖင့္ တိုင္းျပည္ရဲ့ ဂုဏ္သိကၡာကို တစ္ဖက္တစ္လမ္းမွ ကူညီ၍ ျမွင့္တင္ေပးေနျခင္းလို႔ ဆိုႏိုင္ျခင္းပါ။
အမ်ားစုျဖစ္တဲ့ ဆင္းရဲသား ကေလးသူငယ္မ်ား ပညာတတ္ေျမာက္လာတဲ့အခါမွာ ဘိုးဘြားအေမြႏွစ္ကို ေလးေလးစားစားႏွင့္ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးလာတတ္ဖို႔ပါ။

 ထို႔ေၾကာင့္ ပညာေရးမူ၀ါဒမ်ား အလ်င္အျမန္ အေကာင္အထည္ ေဖၚႏိုင္ပါမွ လူမ်ဳိးေရးျပႆနာ၊ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာ၊ တိုင္းရင္းသားေရးျပႆနာ၊ ကေလးလူငယ္ အလုပ္သမား ျပႆနာ၊ ကေလးစစ္သား ျပႆနာႏွင့္  ကေလးငယ္မ်ား ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနသည့္ လူမွုေရးျပႆနာ မ်ားကို တကူးတက ေျဖရွင္းေပးရန္ မလိုေတာ့ပဲ ပညာေရးအဆင့္ရွိတဲ့ ျပည္သူတို႔ရဲ့ အသိတရားကပင္ အလိုအေလ်ာက္ ေျဖရွင္းေပးႏို္င္မည္ကို ယုံၾကည္မိျခင္းပါ။

ဤနည္းျဖင့္ ဘိုးဘြားအေမြအႏွစ္ကို အတူတကြ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ရန္ သမိုင္းစာမ်က္ႏွာသစ္မ်ားကို ဖြင့္လွစ္ေပးၾကဖို႔ပါ။ ျပည္သူေတြ အသိရွိဖို႔ ပညာေရးမူ၀ါမ်ားကို အလ်င္အျမန္ အေကာင္အထည္ေဖၚေပးမည္ဆိုလွ်င္ ဘိုးဘြားအေမြႏွစ္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုး သူေတြ တိုင္းျပည္တြင္းမွာ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ေပါက္ဖြားလာႏိုင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း တင္ျပေဆြးေႏြး  လိုက္ျခင္းပါ။ ခ်မ္းသာစြာ အိပ္စက္ႏိုင္ၾကပါေစ။

ေဒါက္တာဓမၼပိယ (ITBMU)
မတ္လ ၂၄၊ ၂၀၁၃

 

 သ႐ုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီ – ေပၚဦးသက္

လြမ္းလို႕က်န္ရစ္ခဲ့မႇာကိုေတာ့ အားမနာပါနဲ႕ေလ

 "လြမ္းလို႕က်န္ရစ္ခဲ့မႇာကိုေတာ့ အားမနာပါနဲ႕ေလ..."

သင္ေသသြားေသာ္ . . . . . .

လူဆိုတာ ေသမ်ဳိးလို႕ေျပာၾကတယ္။အမႇန္ေတာ့ လူမႇမဟုတ္ပါဘူး။မရဏဆိုတဲ့အရာဟာ သက္ရႇိသက္မဲ့ အားလံုးနဲ႕ဆိုင္ပါတယ္။အရာအားလံုးမႇာ သက္တမ္းဆိုတာရႇိၾကေလေတာ့ သက္တမ္းကုန္ရင္ျဖင့္ မရဏသေဘာနဲ႕ တစ္ဘ၀ေခ်ာၾကရတာပါပဲ။မရဏဆိုတာလည္း စုတိသေဘာမွ်သာပါပဲ။စုတိဆိုတာ ေရြ႕ေလ်ာျခင္း၊ ေရြ႕လ်ားျခင္း၊ ေရႊ႕ေျပာင္းျခင္းသေဘာမွ်သာပါပဲ။

ေသတယ္ဆိုတာ အဆန္းေတာ့ လည္းမဟုတ္ပါဘူး။အာယုဆိုတဲ့ အသက္၊ ဥသၼဆိုတဲ့ကိုယ္ေငြ႕၊ ၀ိညာဏဆိုတဲ့အသိစိတ္၀ိညာဏ္၊ ဒီသံုးခုခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားျခင္းမွ်သာပါပဲ။သူတို႕ သံုးခုက ခႏၡာကိုယ္ႀကီးကို စြန္႕ခြာသြားတဲ့အခါ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးဟာ ထင္းပုပ္၊ ထင္းေဆြးလို ဘာမႇအသံုးမ၀င္ေတာ့ပါဘူး။

ဒီေနရာမႇာ အသက္ဆိုတာ အတၲမဟုတ္ဘူး၊ငါမဟုတ္ဘူး၊ အေကာင္မဟုတ္ဘူး။အေကာင္အထည္ မရႇိဘူး။သေဘာသက္သက္မွ်ပဲ။ဥသၼဆိုတဲ့အပူေငြ႕ကလည္း သေဘာ သက္သက္မွ်ပဲ။ ၀ိညာဏဆိုတဲ့ အသိစိတ္ကလည္း အတၲေကာင္၊ လိပ္ျပာေကာင္၊၀ိညာဥ္ေကာင္မဟုတ္ဘူး။သိ႐ံုမွ်သေဘာပဲ။ ဒီသေဘာသံုးခု ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားျခင္းဟာ ေသျခင္းပဲ။တစ္ဘ၀ဇာတ္သိမ္းျခင္းပဲ။

လူေတြေသၾကရတဲ့ကိစၥမႇာ တခ်ဳိ႕က အာယုကၡယ-သက္တမ္း ကုန္လို႕ေသရတယ္။တခ်ဳိ႕က ကမၼယကၡ- ကံကုန္လို႕ေသရတယ္။တခ်ဳိ႕က ဥဘယကၡယ-သက္တမ္း၊ကံႏႇစ္မ်ဳိးလံုးကုန္လို႕ ေသရတယ္။တခ်ဳိ႕က ဥပေစၧဒက- သက္တမ္းကံ မကုန္ေသးေပမဲ့ မထင္မႇတ္တဲ့ ေဘးပေယာဂတစ္ခုခုေၾကာင့္ေသရတယ္။တခ်ဳိ႕ ေဆးထိုးမႇားလို႕၊ ေဆးထိေရာက္ေအာင္မကုသႏိုင္လို႕စသည္ ျဖင့္ဘ၀ရဲ႕ခ်ဳိ႕တဲ့မႈေတြေၾကာင့္ မေသသင့္ဘဲ ေသရတာေတြရႇိတယ္။မေသသင့္ဘဲ ေသရတာမႇန္ရင္ေတာ့ ဥပေစၧဒက ကံပဲ။

တစ္ေယာက္က ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့လည္းၿပီးတာပါပဲ ဘာမႇမဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ ဒါကေတာ့ အမႇန္ပဲ။လူဆိုတာ ဟုတ္လိမ့္ႏိုးႏိုးနဲ႕ အ သက္ရႇင္ေနၾကတာ။ၿပီးေတာ့လည္း ဘာမႇသိပ္မဟုတ္ပါဘူး။တစ္ေယာက္ကေတာ့ ၿပီးရင္ၿပီးၿပီတဲ့။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေသရင္ၿပီးၿပီတဲ့။ေသလို႕ၿပီးစတမ္းဆိုရင္ သိပ္ေကာင္းတာေပါ့။ အခုေတာင္ ေသခ်င္တဲ့သူ ေတြရႇိခ်င္ရႇိပါလိမ့္မယ္။တကယ္တမ္းက ေသရင္မၿပီးေသးလို႕ ခက္ေနတာ။

လူေသရင္ လူျဖစ္ႏိုင္သလို နတ္လည္းျဖစ္ႏိုင္တယ္။ျဗဟၼာလည္းျဖစ္ႏိုင္တယ္။တိရစၧာန္လည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ငရဲသားလည္း ျဖစ္ႏိုင္ တယ္။လူစိတ္နဲ႕ေန၊ လူစိတ္နဲ႕ေသရင္ လူျဖစ္လိမ့္မယ္။နတ္စိတ္နဲ႕ေန၊ နတ္စိတ္နဲ႕ေသရင္ နတ္ျဖစ္လိမ့္မယ္။ျဗဟၼာစိတ္နဲ႕ေန၊ ျဗဟၼာစိတ္နဲေသရင္ ျဗဟၼာျဖစ္လိမ့္မယ္။ဒီလိုပါပဲ။ တိရစၧာန္စိတ္နဲ႕ေန၊ တိရစၧာန္စိတ္နဲ႕ ေသရင္ေတာ့ တိရစၧာန္ျဖစ္မႇာပဲ။

နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္က နတ္ေတြကလူ႕ဘံု၊ လူ႕ဘ၀ကို အေကာင္းဆံုး သုဂတိလို႕သတ္မႇတ္တယ္။လူ႕ဘံု ဆိုတာ လမ္းဆံုလမ္းခြပါ။လူ႕ဘံုကေန အထက္ဘ၀ဂ္ထိ တက္ႏိုင္တယ္။ ေအာက္အ၀ီစိထိ ဆင္းႏိုင္တယ္။ ဘုရားပေစၥကဗုဒၶါ ရဟႏၲာအရႇင္ျမတ္တို႕ဆိုတာ လူ႕ဘ၀ကေန သြားၾကရတာပါ။ဒါေၾကာင့္ လူ႕ဘံု၊ လူ႕ဘ၀ ဆိုတာ အေကာင္းဆံုးဘံုဌာနတစ္ခုပါ။

အဲဒီအေကာင္းဆံုး လူ႕ဘ၀ဆို တာ စိတ္ေကာင္း၊ ေစတနာေကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္လာရတာပါ။ စိတ္ေကာင္း၊ ေစတနာေကာင္းေကာင္းေၾကာင့္ လူျဖစ္ရတာမို႕ လူ႕စိတ္ဆိုတာစိတ္ေကာင္း ေစတနာေကာင္းပါ။စိတ္ ေကာင္း၊ေစတနာေကာင္းဆိုတာ ကူညီခ်င္စိတ္၊ ႐ိုင္းပင္းခ်င္စိတ္၊ မွ်တခ်င္စိတ္၊ အတၲပရမွ်တတဲ့စိတ္၊ ပရဟိတကို သယ္ပိုးေဆာင္ရြက္လို စိတ္စတဲ့ စိတ္ေကာင္း၊စိတ္ျမတ္ေတြပါ။အဲဒီစိတ္ေတြနဲ႕ေနတဲ့သူဟာ လူစိတ္နဲ႕ေနသူပါ။ အဲဒီစိတ္ေတြနဲ႕ ေသသူဟာ လူစိတ္နဲ႕ေသသူပါ။

နတ္စိတ္ဆိုတာ ဒါနသီလစတဲ့ ကုသိုလ္ေတြနဲ့ယႇဥ္တဲ့စိတ္ပါ။ျဗဟၼာစိတ္ဆိုတာ ေမတၲာ၊ က႐ုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာဆိုတဲ့ ျဗဟၼစိုရ္တရားေလးပါးနဲ႕ယႇဥ္တဲ့စိတ္ပါ။နတ္စိတ္နဲ႕ေန၊ နတ္စိတ္နဲ႕ေသရင္ နတ္ျဖစ္မႇာပါ။ျဗဟၼာ စိတ္နဲ႕ေန၊ ျဗဟၼာစိတ္နဲ႕ ေသရင္ျဗဟၼာျဖစ္မႇာပါ။ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ အတၲ၊ မာန၊ ဣႆာမစၧရိယ စတာေတြက တိရစၧာန္စိတ္၊ သို႕မဟုတ္ ငရဲစိတ္ေတြပါ။ဒီစိတ္ေတြနဲ႕ေန၊ ဒီစိတ္ေတြနဲ႕ ေသရင္ ေတာ့တိရစၧာန္ ျဖစ္ရမႇာပါ။ ငရဲေရာက္ရမႇာပါ။ ဒီေတာ့ မိမိတို႕ဘယ္စိတ္နဲ႕ ေနၾကမႇာလဲ။ဘယ္စိတ္နဲ႕ေသၾကမႇာလဲ။ႀကိဳက္ရာကို ေရြးခ်ယ္ၾကဖို႕ပါ။

စာထဲမႇာ ေတာေဒယ်ဆိုတဲ့ ပုဏၰားသူႂကြယ္ႀကီးတစ္ဦးဟာ ေလာဘ၊ ေဒါသအတၲမာနစတဲ့ ေခြးစိတ္နဲ႕ေန၊ ေခြးစိတ္နဲ႕ေသလို႕ေသၿပီး ေနာက္ေခြးျဖစ္ရရႇာပါတယ္။အပါယ္ စိတ္နဲ႕ေနလို႕၀က္ျဖစ္ရတာေတြ၊ ႏြားျဖစ္ရတာေတြရႇိသလို ၿပိတၲာျဖစ္ရတာေတြ၊ ငရဲေရာက္ရတာေတြ ေျမာက္ျမားစြာရႇိပါတယ္။အေရးႀကီးတာက မိမိတို႕ဘယ္စိတ္နဲ႕ေနၾကမႇာလဲ။ဘယ္စိတ္နဲ႕ေသၾကမႇာလဲဆိုတာပါ။ ဗလာဟင္းလင္းစိတ္နဲ႕ေနၿပီး ဗလာဟင္းလင္းစိတ္နဲ႕ေသကာ ဗလာဟင္းလင္းျဖစ္သြားခဲ့ရင္ေတာ့ အေကာင္း ဆံုးပါ။ဒါေပမဲ့ အဲဒီဗလာဟင္း လင္းစိတ္ကို မပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ေသးတာက ခက္ေနတာပါ။

ဆရာၿငိမ္းေက်ာ္က ''လြမ္းလို႕က်န္ရစ္ခဲ့မႇာကို အားနာပါတယ္ေလ''တဲ့။ သူက ရသ၀တၴဳစာေရးဆရာဆိုေတာ့ သူ႕ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕သူရႇိပါလိမ့္မယ္။ဒါေပမယ့္ ဒီကေတာ့ လြမ္းလို႕က်န္ရစ္ခဲ့ခ်င္တာပါ။ဗုဒၶအေၾကာင္းကိုေရးတဲ့ စာေရးဆရာက ''လြမ္းလိုက္ရတာ အရႇင္ဘုရားရယ္ . . .'' တဲ့။ အမႇန္ပါပဲ။ ဘုရားသားေတာ္ေတြဟာ ဘုရားရႇင္ကိုလြမ္းၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့ၾကတာပါ။ ယခုထက္တိုင္လြမ္း ဆြတ္တသေနရဆဲပါ။

လူေတြေသတဲ့အခါ ဘာေတြခ်န္ထားခဲ့ၾကသလဲ။ တခ်ဳိ႕က ဘာမႇမခ်န္ခဲ့ဘူး။တခ်ဳိ႕က လြမ္းစရာေတြ ခ်န္ထားခဲ့တယ္။ တခ်ဳိ႕က နာစရာေတြခ်န္ထားခဲ့တယ္။ သင္ေကာ ဘာေတြခ်န္ထားခဲ့မႇာလဲ။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီက ''သင္ေသသြားေသာ္ သင္ဖြားေသာေျမ သင္တို႕ေျမသည္ အေျခတိုးျမင့္ က်န္ေကာင္းသင့္၏။ သင္၏မ်ဳိးသား စာစကားလည္း ႀကီးပြားတက္ ျမင့္က်န္ေကာင္းသင့္၏။သင္ဦးခ်၍ အမ်ေ၀ရာ ေစတီသာႏႇင့္ သစၥာ အေရာင္ၪာဏ္တန္ေဆာင္လည္း ေျပာင္လ်က္၀င္းလ်က္ က်န္ေစသတည္း''လို႕ဆိုခဲ့တယ္။မေသခင္ဘာ လုပ္ၾကမလဲလို႕ေမးၾကတယ္။ ဆရာ ေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ကဗ်ာဟာအဲဒီေမးခြန္းရဲ႕ အေျဖပဲ။အဓိပၸာယ္ကိုစဥ္းစားလိုက္ေတာ့ လြမ္းစရာေလးေတြခ်န္ထား ေပးခဲ့ပါဆိုတဲ့အဓိပၸာယ္ပဲ။

ဗုဒၶသားေတာ္ေတြ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏႇစ္ေပါင္းႏႇစ္ေထာင့္ငါးရာေက်ာ္က စံလြန္ေတာ္မူခဲ့တဲ့ ဗုဒၶကို လြမ္းေနၾကပါ တယ္။ဘာလို႕ လြမ္းေနၾကတာလဲ။လြမ္းစရာေတြခ်န္ထားေပးခဲ့လို႕၊ ငါးေထာင္သာသနာနဲ႕ဓမၼကၡႏၶာ ရႇစ္ေသာင္းေလးေထာင္ကို ခ်န္ထားေပးခဲ့လို႕။ ျမန္မာႏိုင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားေတြ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏႇစ္ေပါင္းတစ္ေထာင္ ေလာက္က စံလြန္ခဲ့ၾကတဲ့ အရႇင္အရဟံနဲ႕အေနာ္ရထာမင္းျမတ္ကို လြမ္းေနၾကတယ္။ဘာလို႕လြမ္းေန ၾကတာလဲ။ လြမ္းစရာေတြ ခ်န္ထားေပးခဲ့လို႕၊ ေထရ၀ါဒသာသနာနဲ႕ ပထမျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကို အုတ္ျမစ္ခ်ထူေထာင္ထားရႇိခဲ့လို႕။ ဘုရင့္ေနာင္၊ အေလာင္းဘုရားနဲ႕တကြ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတိုင္ေအာင္ လြမ္းေန ၾကရတယ္။ဘာေၾကာင့္လဲ။လြမ္းစရာေလးေတြ ခ်န္ထားေပးခဲ့ၾကလို႕။

ဆရာေတာ္ သမားေတာ္တို႕ဘက္ကၾကည့္ရင္လည္း မာန္လည္ဆရာေတာ္၊ လည္တီဆရာေတာ္၊ မဟာဂႏၶာ႐ံုဆရာေတာ္၊ မဟာစည္ဆရာေတာ္၊ မင္းကြန္းဆရာေတာ္စတဲ့ ပရိယတ္၊ ပဋိပတ္ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ ဆရာေတာ္ဘုရားတို႕ကို သာသနာ့ ၀န္ေဆာင္မ်ဳိးဆက္သစ္တို႕က ယခုထက္တိုင္ လြမ္းေနၾကရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ လြမ္းစရာေတြ ခ်န္ထားေပးခဲ့ၾကလို႕။ မိမိတို႕တေတြဟာ ေသမ်ဳိးေတြ ဆိုေတာ့ တစ္ေန႕ ေသၾကရမႇာအမႇန္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သင္ေသသြားေသာ္ (ငါေသသြားေသာ္) ဘာေတြခ်န္ထားခဲ့မႇာလဲ။ အျဖစ္ႏိုင္ဆံုး၊ အစြမ္းႏိုင္ဆံုးလြမ္းစရာေတြ ခ်န္ထားေပးခဲ့ပါ။ က်န္ရစ္ခဲ့သူေတြကေတာ့ လြမ္းလို႕ က်န္ရစ္ခဲ့ခ်င္သူေတြ ခ်ည္းပါပဲ။လြမ္းလို႕က်န္ရစ္ခဲ့မႇာကိုေတာ့ အားမနာပါနဲ႕ေလ။ ။

 

 အရႇင္သံ၀ရာလကၤာရ (ဓမၼပိယဆရာေတာ္)

 

 ...ဒီအေၾကာင္းအရာေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေပးပို႕ထားတာပါ။ ကဲ.. ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း လြမ္းစရာေလးေတြ ခ်န္ထားခဲ့ၾကရေအာင္။

 

ေလးစားစြာျဖင့္
ျပည့္စံုေအာင္

ကမာၻတည္မည့္ဂုဏ္

 

ကမာၻတည္မည့္ဂုဏ္

ရိုမန္ကက္သလစ္ဘာသာဝင္တို႔၏ ရဟန္းမင္းႀကီး ဘာနာဒစ္၏ေနရာကို အာဂ်င္တီးနားဇာတိ ရဟန္းမင္းၾကီးျဖင့္ အစားထိုးခန္႔သည့္ေနာက္တေန႔၊ ပုပ္ေဟာင္း၏ေနရာကို ပုပ္သစ္ျဖင့္အစားထုိးပြဲ၊ ဘာတီကန္နန္းေတာ္ေခါင္းတိုင္မွ ေရြးခ်ယ္မွဳေအာင္ျမင္ျခင္းအထိမ္းအမွတ္ မီးခိုးျဖဴထြက္လာသည့္ သတင္းကို ကုိယ္ေငးေနစဥ္ …
“ဟလို ...”

ကိုယ္၏ခြန္းဆက္သံပင္မဆံုး၊
“ဘုန္းဘုန္း … သတင္းဖတ္ၿပီးပလား … မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ႀကီး ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားၿပီဘုရား"
LA က အစ္မ၊ ဆရာေတာ္ႀကီးအေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္က ဂယက္၊ ဟိုအေၾကာင္း သည္အေၾကာင္း အနည္းငယ္စီေျပာကာ ဖုန္းခ်သြားသည့္တိုင္ ပဲ့တင္ထပ္က်န္ခဲ့သည္က "ဆရာေတာ္ ပ်ံေတာ္မူ သြားၿပီ" ... တဲ့။

"ဆရာေတာ္ဘဒၵႏၲ ရာဇဓမၼာဘိဝံသ"၊ မစိုးရိမ္တိုက္ႀကီးတို႔၏ နာယက၊ စာသင္သားတို႔၏ဆရာ၊ ထက္ျမက္ေသာ၊ ရဲရင့္ေသာ၊ ရိုးသားေသာဂုဏ္တို႔အရွင္။ မေန႔ကပင္ ဆရာေတာ္မိန္႔ခဲ့ေသာ စကားေလးတခြန္းကို စာကိုးလို၍ အမိေျမကို လွမ္းေတာင္းခဲ့ေသးရဲ႕၊ ခုေတာ့ … ေႏွာင္းခဲ့ၿပီ။

ဆရာေတာ္ ရွစ္ဆယ္ျပည့္ပူဇာ စာအုပ္ထုတ္ရန္ျပင္ၾကေတာ့ ကိုယ့္ကိုလည္း ေရးေဖာ္ညီေနာင္ ေတြက တိုက္တြန္းၾကသည္။ သူတို႔ေရးသားၾကသည့္ ေဆာင္းပါးတို႔ကို ေပးဖတ္ၾကသည့္အခါ ဆရာ ေတာ္ကို တိုး၍ ၾကည္ညိဳခဲ့ရသလို ေရးသားပူေဇာ္လိုခဲ့သည္မွာအမွန္။

ေနာက္ၿပီး ဆရာေတာ္၏တပည့္ဒကာရင္း၊ ဆန္ဖရန္မွ အစ္မက ထုိစာေစာင္တြင္ ေရးသား ျခင္းျဖင့္ ပူေဇာ္ေစခ်င္ေၾကာင္း၊ ဆရာေတာ္ႀကီးကို သူ႕ဖခင္လက္ထက္ကတည္းက  ဆည္းကပ္ခဲ့ၾက ေၾကာင္း၊ "အင္မတန္" … ဆိုသည့္ စကားဝိေသသနပုဒ္ေလးျဖင့္ ဆရာေတာ္၏ သီလဂုဏ္၊ ပညာဂုဏ္၊ ခမာဂုဏ္၊ ဥဇုဂုဏ္တို႔ကို ေျပာျပေနသည္။ ကိုယ့္ဆီက တုံ႔ျပန္သံ ေလးဖင့္ေန၍ထင့္၊

“အင္း … ဘာမဆို စိတ္ပါမွလုပ္တတ္တဲ့သူကို အတင္းေရးခိုင္းေနတာကိုက တပည့္ေတာ္မ အမွားျဖစ္ေနၿပီထင္ပါရဲ႕" ဆိုကာ ဖုန္းခ်သြားေတာ့သည္။ အမွန္က အဲသည္ကတည္းက စာေရးဖို႔ စိတ္ကူး ရိွသည္ကို မေျပာျဖစ္လိုက္။   

 
နီးေန၊ ေဝးေန တပည့္ေတြက ပူေဇာ္ၾကသည္သာမက၊ ျမင္တပည့္၊ ၾကားတပည့္ေတြကလည္း ပူေဇာ္ၾကျခင္းကို ဖတ္ရွဳရလွ်င္ ဆရာေတာ္ႀကီး ပို၍ ပီတိျဖစ္ေတာ္မူမည္။ ၿပီး … ကိုယ့္အေရးသား ကိုလည္း ထိုစာအုပ္ႀကီးမွာ ပါေစခ်င္သည္တဲ့၊ ထိုအစ္မ၏ ႀကီးသန္ေသာဆႏၵ၊ ခက္တာက စာျဖစ္ရံု ကုိယ္မေရးတတ္၊ "ရွင္ဘုရင့္အသေရ၊ ငေတေၾကာင့္မပ်က္ေစခ်င္"၊ ဂုဏ္ႏွင့္သကတ္ ထပ္မိေစရန္ ကိုယ္ဆရာေတာ့္အေၾကာင္းေတြ စဥ္းစားေနမိသည္။ အခ်က္လက္ေလးေတြ ရွာေဖြေနမိသည္။ ထိုစဥ္ ဆရာေတာ္ စကၤာပူမွာ ေဆးကုသခံေနရေၾကာင္း ၾကားရျပန္သည္။

ကိုယ္ ေရးဖို႔အားခဲမိသည္။ ညစဥ္ စာေရးစားပြဲထိုင္တိုင္း ဆရာေတာ္၏ပံုေလးကိုဖူးရင္း ပိန္ပါး ပါးခႏၶာႏွင့္ ႀကီးျမင့္ေသာသိကၡာ၊ ခိုင္မာေသာဇြဲႏွင့္ ရဲရင့္ေသာႏွလံုးသားတို႔ကို ဖူးေတြ႕ ရသည္။

နီညိဳေရာင္သကၤန္းေနရာတြင္ ျဖဴညစ္ညစ္၊ ျပာတာတာ ဝတ္စံုဖားဖားႏွင့္ဆရာေတာ္၊ သံဃာ ရာေပါင္းမ်ားစြာကို ပရိယတၱိစာေပေတြပို႔ခ်ေပးေနရာမွ မအပ္စပ္သည့္ေနရာတြင္ "ပံုစံထိုင္" ေနေတာ္မူ ရသည့္ ဆရာေတာ္။

သံဃာရာေက်ာ္ကိုအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ေသာဆရာေတာ္အား ဝါဒါဆိုသူမ်ား၏ "ဦး" မပါ "ကို" မထည့္ဘဲ ေခၚသံ၊
ေလာက၏ပူေဇာ္ခံဆရာေတာ္သည္ တခါက ေရခ်ိဳးရန္ပင္ ပန္းကန္ျပားပက္ႏွင့္ခပ္၍ အမိန္႔ေပး မွ ခ်ိဳးရသည့္အေနအထား၊

သီလႀကီးသူႏွင့္ ရာဇဝတ္သား၊ ပညာႀကီးသူႏွင့္ အာဏာငတ္၊ သူေတာ္စင္ႏွင့္ စစ္မာန္ႂကြ တို႔ကို ႏွိဳင္းယွဥ္ျမင္မိရင္း တညဥ့္လြန္ရၿမဲ။ တက္ေခါက္ရင္း၊ ေရရြတ္ရင္း စာေရးစားပြဲမွ ထခဲ့ရၿမဲ။
အခုေရာ ဘာကိုေရးရမလဲ … ။ သည္အေၾကာင္းေတြကို ျပည့္စံုစြာကမၺည္းမတင္ႏိုင္ဘဲ ေရးမိေသာကိုယ့္စာသည္ တာဝန္ေက်ေသာကမၺည္း ျဖစ္မွျဖစ္ပါေလစ … ဟူး ...။

အရာရာကို မလိုလားလွ်င္ နယ္ခ်ဲ႕အေမြဟု လက္ညႇိဳးထိုးေလ့ရိွေသာ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားသည္ သည္ေထာင္တြင္းက်င့္စဥ္ေတြကိုေတာ့ ဘာေၾကာင့္ ျမတ္ႏိုးထိန္းသိမ္းေနပါလိမ့္။ ဒါဆိုလွ်င္ … ကိုလိုနီ နယ္ခ်ဲ႕က ဂုဏ္သိကၡာ၊ ပညာအလိုက္ "ေအ ကလပ္၊ ဘီ ကလပ္၊ စီ ကလပ္" စသည္ အက်ဥ္းသားေတြကို အခြင့္ေပးခဲ့သည္က် ဘာေၾကာင့္ ဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ့ၾကသလဲ ...၊ ကိုယ္ က်ယ္က်ယ္ ေလာင္ေလာင္ ေမးစမ္းခ်င္သည္။

ခုေတာ့ … ေအကလပ္ ေဝးစြ၊ မုဒိန္းတႏၲႏွင့္ သူေတာ္စင္၊ တခါတရံ  မုဒိန္းတႏၲတို႔ကပင္ အခြင့္ေရးသာခ်င္။ ေၾကာင့္ၾကမဲ့ စံေနႏိုင္ပါလ်က္ႏွင့္ အမ်ားအေရး၊ ေလာကအေရး၊ သာသနာေတာ္ အေရးအတြက္ ေထာင္ရပ္မွာ သီတင္းသံုးခဲ့ရ။ အက်ဥ္းစံဖက္ သူ႔ေနာင္ေတာ္ "ဆရာေတာ္ဘဒၵႏၲ ေကာဝိဒါ ဘိဝံသ" ဆိုလွ်င္ ေရႊျပည္ႏွင့္ေဝးသည့္ နယူးေယာက္မွာပင္ ေခါင္းေတာ္ခ်ခဲ့ရ။

ေအာ္ … တခါတေလ "မွန္သူက ဒဏ္၊ မမွန္သူက စံ" ရသည့္ကိန္းေတြလည္း ရိွတတ္ေပရဲ႕။ ဒါကိုပင္ ကံဟု ဆိုၾကေလသလား။
မည္သို႔ျဖစ္ေစ၊ ဆရာေတာ္ (ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးလံုး) ကေတာ့ ေလာကအေပၚ တာဝန္ေက်သူ မ်ားမို႔ ေလာက ကလည္း ထိုက္တန္ေသာ ပူေဇာ္မွဳျဖင့္ ကမၺည္းတင္ေနမည္မွာအမွန္ပင္။
သာသနာႏွင့္ ေလာကကို တိုးပြားစည္ပင္ေစသလို သာသနာႏွင့္ေလာက ေဘးႀကံဳရန္ ေတြ႔သည့္အခါလည္း "ေဒဝါရကၡႏၲတု သဗၺဒါ" ႏွင့္ မ်က္ႏွာလႊဲေလ့မရိွေသာ ဆရာေတာ္၊

“ေအး … ၾသဝါဒဆိုလို႔ သည္ ငါ့ၾသဝါဒေတြနာရၿပီး အားလံုး လိမၼာယဥ္ေက်းသြားၾကမယ္လို႔ မေမွ်ာ္လင့္ၾကနဲ႔၊ ဘုရားရွင္ရဲ႕အဆံုးအမေတြ နာရ၊ ဖတ္ရၿပီး လမ္းလြဲသြားတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီး" ဟု ကိုယ္ရည္မေသြး၊ အတိဝုတၱ ေဒါသမပါ မိန္႔ခဲ့ေသာဆရာေတာ္။
“ေအးကြာ … ပုတီးနဲ႔အၿမဲ စိတ္ေနေပမယ့္ ပုတီးေစ့တိုင္း သမာဓိရတယ္မထင္ပါနဲ႔ကြာ၊ ဒါေပမယ့္ ကာယကံကုသိုလ္ေတြျဖစ္ေနတာေပါ့" ဟု ရိုးသားစြာမိန္႔ေလ့ရိွေသာ ဥဇုဂုဏ္၊ သုဟုဇု ဂုဏ္ရွင္။ ခုေတာ့ သူျမတ္ႏိုးေသာသာသနာႏွင့္ သူခ်စ္ေသာေလာကကို မ်က္ကြယ္ျပဳေပၿပီ။
“သရီရႆ ဂုဏာနဥၥ၊ ဒူရမစၧ ႏၲ မႏၲဝံ
သရီရ ခဏ ဝိဒၶံသီ၊ ဂုဏာတု ကပၸဌိတိေယာ" တဲ့ ...။

ေရွး "ရစနာ" ေလးတပုဒ္ ေခါင္းထဲမွာေပၚလာသည္။ ကိုယ္ခႏၶာႏွင့္ ထိုခႏၶာကိုမွီ၍ ဆည္းပူး ခဲ့ေသာ ဂုဏ္ေက်းဇူးတို႔ကား မ်ားစြာကြာျခားသည္တဲ့။ ကိုယ္ခႏၶာက ခဏေလးႏွင့္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး ဂုဏ္ကေတာ့ ကမာၻဆံုးတိုင္ တည္သည္တဲ့။ ဒါ … ဆရာေတာ္တို႔လို ပုဂၢိဳလ္ျမတ္မ်ားတြက္ ရြယ္ခဲ့မည္မွာ မလြဲႏိုင္။ ကိုယ္ေျပာရဲသည္၊ ဆရာေတာ္၏ ဂုဏ္တို႔ကား ေခတ္အဆက္ဆက္ တည္သြားလိမ့္မည္ဟု ...။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ၊ "ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီးဘာနာဒစ္" ေနရာတြင္ "ပုပ္ရဟန္းသစ္ဖရန္စစ္"ႏွင့္ အစားထိုးသလို ဆရာေတာ္၏ေနရာမွာ အစားမထိုးႏိုင္ေသာ္္မွ သာသနာညႇိဳးေသာအခါ၊ ေလာက ေလာင္ျခစ္ေသာအခါ၊ တိုင္းျပည္ပူပင္ေသာအခါ အားလံုးအတြက္ "ရဲရင့္သည့္ဂုဏ္ရွင္" ဆိုသည့္ ေနရာကိုေတာ့ အစားထိုးႏိုင္ၾကပါေစသား ...။

ကံထြန္းသစ္
3/16/2013
4:45 AM

( ၉ )ႏွစ္သား ကေလးက ေပးခဲ့တဲ့ သင္ခန္းစာ

                             ( ၉ )ႏွစ္သားအရြယ္ ကေလးငယ္တစ္ဦးက ေပးခဲ့တဲ့ သင္ခန္းစာ

ဒီေဆာင္းပါးေလး ျဖစ္ေပၚလာပံုကေတာ့ ဂ်ပန္နိုင္ငံ ဖူကူရွီးမားၿမိဳ႕မွာ ရဲ၀န္ထမ္း အျဖစ္ ဝင္ေရာက္လုပ္ ကိုင္ေနတဲ့ ဟာမင္းသန္း ဆိုတဲ့ ဗီယက္နမ္ လူမ်ဳိးက ဗီယက္နမ္ နိုင္ငံမွာ ရွိေနတဲ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္းဆီ ေရးခဲ့တဲ့စာေလးက စခဲ့တာပါ ။ ကဲ ဒီေဆာင္း ပါးထဲမွာ ပါတဲ့အတိုင္း ဤသည္မေရြး ေရးလိုက္ ပါ့မယ္ ။

ယင္းသည္ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးတို႔၏ စိတ္ဓါတ္အင္အား ႀကံ႕ခိုင္မႈ႕ ျပယုဂ္ သာဓက တစ္ခုျဖစ္ၿပီး ဖူကူရွီးမား ႏဴကလီးယား ဓါတ္အား ေပးစက္ရံုရွိ ဂ်ပန္နိုင္ငံ၏ ေဘးဒုကၡ ႀကံဳရာ ဗဟိုခ်က္ အနီးမွ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ရာ ျဖစ္ရပ္မွန္ ဘဝ သရုပ္ေဖၚ ျပကြတ္ တစ္ ခုလည္းျဖစ္သည္ ။ ၄င္းကို နယူး အေမရိက မီဒီယာမွ အင္ဒရူးလမ္းက ဘာသာျပန္၍ ရွန္ဟိုင္းေန႔စဥ္ သတင္းစာတြင္ ေဖၚျပခဲ့သည္ ။

အစ္ကို -

အစ္ကိုနဲ႔မိသားစု ေနေကာင္းရဲ့လား ။ ဒီမွာေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ရက္ပိုင္းမွာ ဖရိုဖရဲနဲ႔ ကစဥ့္ကလ်ား ျဖစ္ကုန္ပါတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လံုး မွိတ္လိုက္တဲ့ အခါ လူေသ အေလာင္းေတြ ျမင္ေနရတယ္ ဖြင့္လိုက္ရင္လည္း လူေသေတြပဲ ျမင္ေနရတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး တစ္ေန႔ကို နာရီ ( ၂၀ ) အလုပ္လုပ္ ရပါမယ္ ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေန႔ကို ( ၄၈ ) နာရီေလာက္ရွိေစ ခ်င္မိတယ္ ။ ဒီေတာ့မွ လူေတြကို ကူညီကယ္ဆယ္တာ ဆက္လုပ္နိုင္မယ္ ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ေရေရာလွ်ပ္စစ္မီးပါ မရွိေတာ့ ပါဘူး စားနပ္ရိကၡာ ခြဲတမ္း လည္း ကုန္သေလာက္ ျဖစ္ေနပါၿပီ ။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ဟာ ဒုကၡသည္ေတြကို အျခားတစ္ေနရာပို႔ေပးဖို႔ အမိန္႔သစ္မလာခင္မွာ ေျပာင္းတယ္ေရႊ႕တယ္ ဆိုရံုေလး လုပ္ေပးနိုင္ ပါတယ္ ။ ခုေလာေလာဆယ္ ကၽြန္ေတာ္ ဖူကူရွီးမား မွာပါ ။ ႏဴကလီးယား စက္ရံုနဲ႔ ( ၂၅ ) ကီလိုမီတာ အကြာမွာေပါ့ ။ ကၽြန္ေတာ္ အစ္ကို႕႔ကို ရင္ထဲရွိသမွ် ေရးခ်လို႔ရရင္ ေရးခ်င္ ေျပာခ်င္တာေတြ အမ်ားႀကီးပါ ။ ေဘးဒုကၡႀကံဳေတြ႔ခ်ိန္မွာ လူသားေတြရဲ့ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး အေပၚ ဆက္ဆံေရးနဲ႔ အျပဳအမူေတြ အေၾကာင္း ဝတၳဳရွည္ တစ္ပုဒ္ အျဖစ္ ေကာင္းေကာင္း ႀကီးေရးနိုင္ေလာက္ ပါတယ္ ။

ဒီကလူေတြဟာ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ရွိၾကပါတယ္ ။ သူတို႔ရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ အျပဳအမူ အေပၚထိန္းသိမ္းနိုင္တဲ့ အသိစိတ္ဟာ အံ့ၾသ ေလာက္ပါတယ္ ။ ဒါေၾကာင့္ အေျခအေနရပ္ရပ္ဟာ ထင္သေလာက္ဆိုးဝါးမသြားတာပါ ဒါေပမယ့္ ေနာက္တစ္ပါတ္ ဆိုရင္ေတာ့ သင့္ေတာ္တဲ့ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္မႈ႕နဲ႔ စည္းစနစ္တက်ရွိမႈ႕ကိုဆက္လက္ေဆာင္ရြက္မေပးနိုင္ေတာ့တဲ့ အေျခအေနထိ ေရာက္မလာဘူးလို႔ေတာ့ အာမမခံနိုင္ပါဘူး ။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔လည္း လူသားေတြပဲေလ အစာေရစာငတ္မြတ္မႈ႕က ဂုဏ္သိကၡာကို လႊမ္းမိုးသြား ( ဂုဏ္သိကၡာ ထက္ ပိုအားေကာင္းသြား ) တဲ့ အခါမွာေတာ့ လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ၾကပါလိမ့္မယ္ ။ အစိုးရက အစားအစာနဲ႔ ေဆးဝါးေတြကို သယ္ယူၿပီး ေထာက္ပံ့မႈ႕ေတြကို ေလေၾကာင္းကေန ေပးဖို႔ ႀကိဳးစားေနပါတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ပင္လယ္ သမုဒၵရာထဲကို ဆားတစ္ဆုပ္ ႀကဲသလို သိပ္မထိေရာက္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္ ။

ဒါနဲ႔ အစ္ကိုေရ ကၽြန္ေတာ့ရင္ကို တကယ္လႈပ္ခတ္ သြားေစတဲ့ ျဖစ္ရပ္ တစ္ခု ရွိတယ္ ဒီျဖစ္ရပ္မွာ ဂ်ပန္ကေလးတစ္ ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့လို အရြယ္ ေရာက္ ေနတဲ့ လူႀကီးတစ္ေယာက္ကို လူသားတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ဘယ္လိုျပဳမူ သင့္တယ္ ( ဘာလုပ္သင့္တယ္ ) ဆိုတဲ့ သင္ခန္းစာကို ေပးသြားပါတယ္ ။ မေန႔ညက ကၽြန္ေတာ္ မူလတန္းေက်ာင္း တစ္ခုမွာ တာဝန္ က်တယ္ ဒုကၡသည္ေတြကို စားစရာေဝတဲ့ ေစတနာရွင္ အဖြဲ႕တစ္ခုကို ကူညီ ေပးဖို႔ပါ ။ စားစရာေဝ တာကိုယူဖို႔ ေစာင့္ေနတဲ့ လူတန္းရွည္ႀကီးဟာ ေျမြလိမ္ ေျမြေကာတ္ လမ္းတစ္ခုလို အရွည္ႀကီးပါပဲ အဲဒီမွာ ( ၉ ) ႏွစ္ေလာက္ရွိမယ့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔တယ္ ။ ခ်ာတိတ္ေလးက တီရွပ္နဲ႔ ေဘာင္းဘီကို ဝတ္ထားတယ္ ။

ရာသီဥတုက သိပ္ကို ေအးေနၿပီး ေကာင္ေလးကို လူတန္းႀကီးရဲ့ေနာက္ဆံုးဆိုမွ တကယ့္ေနာက္ဆံုးမွာ . သူ႕အလွည့္ ေရာက္ေတာ့ စားစရာက်န္ပါ့မလားဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ စိုးရိမ္သြားမိတယ္ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စကားသြားေျပာၾကည့္ေတာ့ ငလ်င္လႈပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သူကေက်ာင္းမွာ သူ႕အေဖက ေက်ာင္းအနီးမွာ အလုပ္လုပ္ေတာ့ ေက်ာင္းကိုကားနဲ႔ လာေနတုန္း ဆူနာမီလႈိင္းလံုးႀကီးက တိုက္ခ်သြားတာကို သူက ေက်ာင္းရဲ့ တတိယထပ္ လသာေဆာင္ကေန လွမ္းျမင္လိုက္သတဲ့ ။

ကၽြန္ေတာ္ သူ႕အေမ အေၾကာင္းေမးၾကည့္ေတာ့ သူတို႔အိမ္ဟာ ပင္လယ္ ကမ္းေျခမွာ ရွိတဲ့ အတြက္ သူ႕အေမေရာ ညီမေလးပါ လြတ္နိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး ဆူနာမီထဲပါသြားေလာက္ၿပီလို႔ ေျပာတယ္ ။ သူ႕ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြ အေၾကာင္းေမးတဲ့ အခါမွာ မ်က္ႏွာကို တစ္ဖက္ကိုလွည့္ၿပီး မ်က္ရည္စေတြ သုတ္ေနရွာတယ္ ။ ကေလးက ခ်မ္းတုန္ေနတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ အေပၚ အကၤ် ီ ကိုခၽြတ္ၿပီး သူ႕ကိုယ္ေပၚတင္ေပးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရထား တဲ့ စားစရာ ခြဲတမ္း ( ရာရွင္ ) ထုပ္က ထြက္က်သြားတယ္ ကၽြန္ေတာ္ေကာတ္ၿပီး သူ႕ကို ေပးရင္း ညီေလးအလွည့္ ေရာက္ရင္ စားစရာကုန္ခ်င္ကုန္သြားမွာ ဒါက အစ္ကိုရထားတဲ့ ေဝစု အစ္ကိုေတာ့ စားၿပီးၿပီ ညီေလးစားလိုက္ပါ ဆိုေတာ့ ေကာင္ေလးက ကၽြန္ေတာ္ေပးတဲ့ စားစရာထုပ္ကို ယူၿပီး ဦးညြတ္ အရိုအေသ ေပးတယ္ ။

သူခ်က္ခ်င္း စားလိမ့္မယ္ ထင္ေပမယ့္ မစားဘူးဗ်ာ သူက စားစရာ ထုပ္ကို ယူၿပီး လူတန္းႀကီးရဲ့ ဟိုးတစ္ဘက္စြန္း ထိယူသြား ၿပီး ေဝဖို႔ပံုထားတဲ့ စားစရာပံုထဲကို ထည့္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တုန္လႈပ္သြားတာေပါ့ ဒါနဲ႔ ဘာလို႔ မစားပဲနဲ႔ စားစရာပံုထဲ သြားထည့္တာလည္း ဆိုေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ ထက္ ပိုၿပီး ဆာေနတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးပါ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီအထဲမွာ ထည့္လိုက္ရင္ စားစရာကို ညီညီမွ်မွ် ေဝေပးမွာေပါ့ တဲ့။

ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲဆို႕သြားလို႔ မ်က္ႏွာကို တစ္ဖက္လႊဲလိုက္ရတယ္ မ်က္ရည္ က်တာကို လူေတြမျမင္ေအာင္လို႔ပါ ။ ျမင့္ျမတ္ တဲ့ ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံျခင္း သေဘာတရားကို နားလည္ သေဘာေပါက္တဲ့ ( ၉ ) ႏွစ္အရြယ္ ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္ကို ေမြးထုတ္ေပးနိုင္တဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း ဟာ ျမင့္ျမတ္တဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း ႀကီးျမတ္တဲ့ လူသားေတြ ျဖစ္ကို ျဖစ္ရမွာပါ ။

အစ္ကိုနဲ႔ အစ္ကို႔မိသားစု က်န္းမာ ခ်မ္းသာေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းေမတၱာ ပို႔သလိုက္ပါတယ္ ကၽြန္ေတာ့္ တာဝန္ခ်ိန္လည္း ျပန္စပါၿပီ။

- ဟာမင္းသန္း ( Ha Minh Thanh )

စာေလးကေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ ဒါေပမယ့္ ေဆာင္းပါးရွင္က ထပ္ျဖည့္ထားပါ ေသးတယ္

ဂ်ပန္နိုင္ငံမွ အတုယူစရာ သင္ခန္းစာ ( ၁၀ ) ခ်က္

၁။ တည္ၿငိမ္မႈ႕

ရင္ဘတ္စည္တီး ငိုႀကီးခ်က္မ၍ ယူက်ံဳးမရ အပူလံုးၾကြသူ မေတြ႔ရ ။ ေသာကကို တည္ၿငိမ္စြာ ေျဖေဖ်ာက္ နိုင္ၾကသည္ ။

၂ ။ ဂုဏ္သိကၡာ

ေရႏွင့္ စားေသာက္ကုန္မ်ားကို စည္းစနစ္တက် တန္းစီယူၾကသည္ ၾကမ္းတမ္းေသာ စကား ရိုင္းစိုင္းေသာ အမူအရာ လံုးဝ မေတြ႔ရ ။

၃။ စြမ္းရည္

သာဓကအားျဖင့္ မယံုနိုင္ေလာက္ေအာင္ ေတာ္ေသာ ဗိသုကာပညာရွင္ မ်ားရွိသည္။ အေဆာက္ အအံုမ်ားသည္ ယိုင္းယိုင္ သြားေသာ္လည္း ၿပိဳမက် ။

၄။ ေထာက္ထားညွာတာမႈ႕

ေလာေလာဆယ္ လိုအပ္သမွ်သာ ဝယ္ၾကသည္ ။ အျခားသူမ်ားလည္း ရပါေစေတာ့ ဟူသည့္ စိတ္ကိုထားသည္ ( ေနာက္လူဝယ္စရာမက်န္ေအာင္ မိမိတစ္ဦးတည္း ေလာဘတႀကီး သိမ္းက်ံဳးဝယ္ယူျခင္းမ်ိဳးမလုပ္ )

၅။ စည္းကမ္းေသဝပ္မႈ႕

ဆိုင္မ်ားတြင္ လုယက္ျခင္းမရွိ လမ္းေပၚတြင္ ဟြန္းသံတညံညံ လုပ္ျခင္း ေက်ာ္တက္ျခင္းမ်ားမရွိ အခ်င္းခ်င္းနားလည္ ေပးမႈ႕ရွိသည္ ။

၆။ အနာခံမႈ႕

ႏ်ဴကလီးယား ဓါတ္ေပါင္းဖိုမ်ားတြင္ ပင္လယ္ေရကို စုပ္ထုပ္ရန္ အလုပ္သမား ( ဝန္ထမ္း ၅၀ ) သည္ ေနာက္ခ်န္ေနခဲ့သည္ . ( ေရဒီယို ဓါတ္ေရာင္ျခည္ သင့္မႈ႕ ခံရမည္ကို သိလ်က္ႏွင့္ စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံျခင္းျဖစ္သည္ ) သူတို႔၏ ေက်းဇူးႏွင့္ ျမင့္ျမတ္ေသာ စိတ္ထားကို မည္သို႔ ေပးဆပ္နိုင္ပါမည္နည္း ။

၇။ ၾကင္နာယုယမႈ႕

စားေသာက္ဆိုင္မ်ားက ေစ်းႏႈန္း ေလွ်ာ့ခ်ေပးၾကသည္ အေစာင့္အေရွာက္ မရွိေသာ ေအတီအမ္ ( ေငြထုတ္စက္ ) စက္တစ္လံုးကို ဒီအတိုင္းထားသည္ အားႀကီးသူက အားနည္းသူကို ကူညီ ေစာင့္ေရွာက္သည္။

၈။ ေလ့က်င့္ထားမႈ႕

သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားႏွင့္ ကေလးမ်ားအပါအဝင္ လူတိုင္းသည္ ဘာလုပ္ရ မည္ကို တိတိက်က် သိသည္ သိသည့္အတိုင္း လိုက္နာက်င့္သံုး ၾကသည္ ။

၉။ မီဒီယာ

သတင္း မီဒီယာမ်ားက အထိန္းအကြပ္ရွိသည္ သတင္း ထုတ္ျပန္ရာ၌ ႏႈိင္းႏႈိင္း ခ်ိန္ခ်ိန္ ထိန္းထိန္း သိမ္းသိမ္း ရွိသည္ ။ ပရမ္းပတာ သတင္းေထာက္မရွိ ။

၁၀။ အသိစိတ္

စတိုးဆိုင္ တစ္ခုတြင္ ဓါတ္အား ျပတ္ေတာက္၍ အေမွာင္က် သြားေသာအခါ ေစ်းဝယ္သူမ်ားသည္ ဝယ္ရန္ ယူထားေသာ ပစၥည္းမ်ားကို စင္ေပၚတြင္ ျပန္တင္၍ ေအးၿငိမ္းစြာ ထြက္ခြာ သြားၾကသည္ ။

Cheers!

San San 

ပညာ အေရာင္ျဖင့္ ေလာက အက်ဳိး သယ္ပုိး ၾကပါစုိ႔

 ပညာ အေရာင္ျဖင့္ ေလာက အက်ဳိး သယ္ပုိး ၾကပါစုိ႔ 

ဤေလာက၌ ရတနာ မ်ဳိးစုံ ရွိသည္။ ထုိရတနာ မ်ားထဲမွ  မေပ်ာက္ပ်က္ မပ်က္စီးဘဲ ပုိင္ဆုိင္သူ၏ လက္ထဲတြင္ တစ္သက္တာ တည္ၿမဲေနေသာ ရတနာကုိ ၫႊန္ျပပါဆုိလွ်င္ ''ပညာ''ဟူေသာ ရတနာကုိ ၫႊန္ျပ ရေပမည္။

အေၾကာင္းမူကား ပညာသည္ လူသား တုိ႔၏ အနာဂတ္ကုိ မည္သည့္မီးမွ ထြန္းညိႇစရာ မလုိဘဲ ထင္ထင္ရွားရွား ျပသ ေပးႏုိင္ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ''ပညာသမာ အာဘာနတၴိ၊ ပညာႏွင့္ တူေသာ အလင္းေရာင္သည္ မရွိ'' ဟူ၍ သုံးလူ ထြတ္ထား ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္က ပညာ၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးကုိ ေဖာ္က်ဴးထားျခင္း ျဖစ္သည္။

''ပညာ'' ဟူသည္ တန္ဖုိး မျဖတ္ႏုိင္ေသာ အရာ ျဖစ္သည္။ ပညာ ရွာမီွးျခင္းျဖင့္ ဥာဏ္ပညာ ထက္ျမက္ ႐ုံသာမက ႀကီးပြား တုိးတက္ ေစသည့္ အျပင္ ယဥ္ေက်း သိမ္ေမြ႔ ေစသည္။ လူသားတုိ႔သည္ မိမိဘဝ အစ ဖြားျမင္ခ်ိန္ လူ႔ေဘာင္ အတြင္း ဝင္ေရာက္ ခ်ိန္မွစ၍ မိမိတုိ႔ အသက္အရြယ္ အလိုက္ ပညာကုိ သင္ယူ ေလ့လာ ၾကရသည္။ ပညာ အေထာက္အပံ့ ျဖင့္သာ ေလာက အက်ဳိး သယ္ပုိး ႏုိင္ေသာ ေလာကကိုအက်ဳိး ျပဳေသာ သားေကာင္း ရတနာ၊ သမီးေကာင္း ရတနာမ်ား ေပၚထြက္ လာရျခင္း ျဖစ္သည္။

ပညာသည္ လူတုိ႔၏ အသိ ဉာဏ္ကုိ ဖြင့္ေပးေသာေၾကာင့္ အမွားႏွင့္ အမွန္ကုိ ပညာ မ်က္စိျဖင့္ ပုိင္းျခား ေဝဖန္ႏုိင္စြမ္း ရွိသည္။ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာ ဟူသည္ နည္းသည္၊ မ်ားသည္ ဟူ၍ မရွိဘဲ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ တန္ဖုိး ရွိသည္။ ယေန႔ အခ်ိန္အခါတြင္ ပညာ ရွာမီွးရန္ ပိုမုိလြယ္ကူ လာၿပီျဖစ္သည္။ စာအုပ္ေကာင္း ေျမာက္ျမားစြာ ရွာေဖြမည္လား။ ဆရာေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ ထံမွ သင္ယူမည္လား။ ရွာေဖြႏုိင္သည္။ သင္ယူ ႏုိင္သည္။ မိမိအား တစ္စုံ တစ္ဦးေသာ သူက သုံးစြဲရန္ ေငြအသျပာႏွင့္ ပညာတည္း ဟူေသာ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာကုိ ေရြးခ်ယ္ပါ ဆုိလွ်င္ သင္မည္သည့္ အရာကုိ ေရြးခ်ယ္ရ ပါမည္နည္း။ 

''ပစၥည္း သခၤါရ၊ လူသခၤါရ'' ဟူေသာ စကားပုံ ရွိပါသည္။ ပစၥည္း တုိ႔သည္ ပ်က္စီးတတ္ သကဲ့သုိ႔ လူသည္လည္း ေသျခင္းကို မလြန္ဆန္ ႏုိုင္ေပ။ ဥစၥာ ပစၥည္းသည္ ပ်က္စီး ေပ်ာက္ရွ သြားႏုိင္ေသာ္လည္း အသိပညာ၊ အတတ္ ပညာသည္ မေပ်ာက္ပ်က္ဘဲ မိမိဘဝ တစ္သက္တာ အသုံးျပဳ သြားနိုင္မည္ ျဖစ္သည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ ထူးျခားသည့္ ဂုဏ္ရည္ ရွိျခင္းေၾကာင့္ သား၊သမီး တုိ႔ကုိ မိဘမ်ားက အေမြ ပစၥည္းထက္ အစဥ္အၿမဲ အသုံးျပဳ ႏုိင္ရန္ အတြက္ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာ မ်ားကုိ ငယ္စဥ္မွ စ၍ သင္ယူ ေစခဲ့သည္။ ''ပညာဟူသည္ ျမတ္ေရႊအုိး၊ ဥစၥာဟူသည္ မ်က္လွည့္မ်ဳိး ''ဟု ေပါကၠံ ေမာင္ခ်ဳိက ေရးသား ေဖာ္က်ဴး ခဲ့သည္ကို မွတ္သား ရပါသည္။

လူတုိ႔သည္ မိမိ လုပ္ေဆာင္မည့္ အလုပ္ကုိ လုပ္ကုိ လုပ္ႏုိင္ ရမည္ဟု ယုံ ၾကည္စိတ္ အျပည့္အဝ ရွိရမည္။ ထုိသုိ႔ ယုံၾကည္ စိတ္ခ်ရန္ အတြက္ အလုပ္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ပညာ၊ ဗဟုသုတ၊ ကာယစြမ္းရည္၊ လုံေလာက္ေသာ ပစၥည္း ဝတၴဳႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ အေျခအေနမ်ား ရွိရမည္ ျဖစ္သည္။  အလုပ္တြင္  မိမိ၏ ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ ျဖစ္ေစ၊ တျခားသူ မ်ား၏ ဦးေဆာင္မႈ ေအာက္တြင္ အလုပ္ လုပ္ကုိင္ရသည္ ျဖစ္ေစ အလုပ္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ပညာ ဗဟုသုတ ရွိရန္ လုိအပ္သည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ လူတုိင္းသည္ ပညာ ရွာရာတြင္ သူဖုန္းစားသည္ မိမိ အသက္ ရွင္သန္ေရး အတြက္  မိမိကုိယ္ကုိ ႏွိမ့္ခ် ေတာင္းခံ သကဲ့သုိ႔  ပညာ ရွာသူတုိ႔သည္  မိမိကုိယ္ကုိ ႏွိမ့္ခ် ထားရမည္။ ထုိ႔ျပင္ ပညာ သင္ၾကားရာတြင္ မသိ နားမလည္ သည္မ်ားကုိ ေမးျမန္း သင့္သည္။ မသိ နားမလည္ သည္မ်ားကုိ ေမးျမန္းျခင္းက မိမိအတြက္ ရွက္စရာ မဟုတ္ပါ။ မိမိ၏ သိလုိစိတ္ျဖင့္ ေမးျမန္းျခင္းေၾကာင့္ ထိုမသိ နားမလည္သည့္ အရာမ်ား သိျမင္ လာေသာ အခါ ဘဝအတြက္ အသုံးဝင္ တန္ဖုိးရွိေသာ အရာမ်ား ျဖစ္လာ ႏုိင္ပါသည္။

ဘဝ တစ္သက္တာ ပညာ ရွာမွီးၾကရာ၌ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ စာဆုိေတာ္ ရွင္မဟာ ရ႒သာရ သီကုံးခဲ့ေသာ စာသင္သားတုိ႔ လုိက္နာအပ္သည့္ နည္းလမ္း ရွစ္သြယ္ကို စိတ္ဝယ္ စြဲၿမဲ ထားၾကရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ နည္းလမ္း ရွစ္သြယ္မွာ သု၊ စိ၊ ပု၊ ဘာ၊ ဝိ၊ လိ၊ သိ၊ ဓာ ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။ သုေဏယ်- နားစုိက္ ေထာင္ရာ၏။ စိေႏၲယ်- ႀကံစည္ ရာ၏။ ပုေစၧယ်- ေမးျမန္း ရာ၏။ ဘာေဆယ်- ေရးသား ရာ၏။ ဝိစာေရယ်- ေျပာဆုိ ေဆြးေႏြးရာ၏။ လိေကၡယ်- ဆင္ျခင္ စဥ္းစားရာ၏။ သိေကၡယ်- ခံယူ က်င့္သုံးရာ၏။ ဓာေရယ်- ႏႈတ္ငုံရာ၏ (ဝါ)အလြတ္ က်က္မွတ္ရာ၏ တုိ႔ပင္ ျဖစ္သည္။ မိမိ သင္ယူ ေလ့လာ မွတ္သား ခဲ့ရေသာ အသိပညာႏွင့္ အတတ္ပညာ တုိ႔ကုိ လက္ေတြ႕ အေျခအေနႏွင့္ ေကာင္းစြာ ထင္ဟပ္ၿပီး အက်ဳိး ရွိေအာင္ အသုံးခ် တတ္ၾကရန္လည္း အထူး လုိအပ္ပါသည္။

ပညာ မရွိသူသည္ တရားလည္း မသိ အယူလည္း မွား၍ အက်ဳိးစီးပြား မျဖစ္ထြန္းေပ။ အမွန္ႏွင့္ အမွားကုိ ခြဲျခား တတ္ေသာ အသိ ဉာဏ္ပညာ မရွိသျဖင့္ ခ်မ္းသာရာမွ ဆင္းရဲ သြားသူမ်ား ေရွးယခင္မွ စ၍ ယခု အခ်ိန္ အထိ ဒုနဲ႔ေဒး ရွိေနေလသည္။ ဗာရာဏသီ ျပည္ရွိ ကုေဋရွစ္ဆယ္ ၾကြယ္ေသာ သူေဌးသားသည္ ငယ္စဥ္ကပင္ ပညာ မသင္ယူ ခဲ့ရျခင္းေၾကာင့္ ပညာဟူေသာ ပဲ့ကုိင္ရွင္ မရွိေသာေၾကာင့္ လူမုိက္မ်ားႏွင့္ ေပါင္းသင္း မိ၍ စည္းစိမ္ ဥစၥာမ်ားကုိ ျဖဳန္းတီး မိသည္။ 

ထုိသူေဌးသား၏ စည္းစိမ္မ်ား ပ်က္စီးကာ ေနာက္ဆုံး၌ သူဖုန္းစား ဘဝသုိ႔ ေရာက္ရွိကာ ေတာတြင္း၌ အေသဆုိးႏွင့္ ေသခဲ့ရသည္။ ဤသည္ကား ပညာမဲ့ သူတုိ႔၏ အက်ည္းတန္ေသာ ဘဝ နိဂုံးပင္ ျဖစ္သည္။ ''သတိတမံ၊ ဉာဏ္ေျမ ကတုတ္၊ ပညာစြမ္း ခြၽန္းကဲ့သုိ႔အုပ္''ဟု ဆုိသည့္ အတုိင္းပင္ ခြၽန္းႏွင့္ တူေသာ ပညာစြမ္းသည္ လူသားတုိင္းကုိ အမွားမွ ကယ္တင္ႏုိင္ေသာ အစြမ္းရွိသည္။ ပညာသည္ အနာဂတ္ ၏ လမ္းျပမီး႐ွဴး တန္ေဆာင္ ျဖစ္သည္။

ယေန႔ ကမၻာတြင္ ထိပ္ဆုံး၌ ေနရာ ရရွိ ေနသူမ်ားသည္ ပညာ ေခတ္သစ္၏ စိန္ေခၚမႈမ်ားကုိ ရင္ဆုိင္ ႏုိင္သူမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ေခတ္သစ္ ပညာကုိ အသုံးျပဳ၍ ရရွိလာေသာ အခြင့္အေရး မ်ားကို လက္ေတြ႕အသုံးခ် ႏုိင္သူမ်ား ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပညာဟူေသာ အရာသည္ ယေန႔ အခ်ိန္အခါ တြင္သာမက ေရွးယခင္ကပင္ လူသားတုိ႔၏ ဘဝမ်ားကုိ ပဲ့ကုိင္ ေပးေသာ အရာ အျဖစ္ တည္ရွိ လာခဲ့သည့္ အစဥ္အလာကုိ သတိျပဳ ၾကရန္ လုိအပ္ပါသည္။ အလုပ္ တြင္သာမက က႑မ်ဳိးစုံတြင္ ပညာသည္ အေပၚယံ ပကာသန အျဖစ္သာ မဟုတ္ဘဲ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း မ်ား၏ ထက္ျမက္ ထိေရာက္ေသာ လက္နက္ အျဖစ္ တည္ရွိပါသည္။ လူတန္းစား မ်ဳိးစုံ အလႊာေပါင္းစုံ တုိ႔အတြက္ ပညာသည္သာ ဘဝ ေရွ႕ေဆာင္ မီး႐ွဴးေရာင္ ျဖစ္ပါသည္။

ဤမွ်အထိ အေရးပါေသာ အရာကုိ သင္ယူရာတြင္ ဆင္းရဲ၊ ခ်မ္းသာေသာ ကန္႔သတ္ေဘာင္ အတြင္း သင္ယူူစရာ မလုိေတာ့ေပ။ ပညာရပ္ တစ္ခု တတ္ေျမာက္ ထားသူတုိ႔ပင္ ထုိပညာ တစ္ခုျဖင့္သာ မိမိကုိယ္ကုိ ေက်နပ္ မေနသင့္ဘဲ အတတ္ ပညာေပါင္း မ်ားစြာကို လက္လွမ္း မီသေလာက္ သင္ယူ ေလ့လာ သင့္ေပသည္။ 

ယေန႔ အခ်ိန္အခါတြင္ ပညာေခတ္ဟု ေခၚတြင္ ရေလာက္ေအာင္ ပညာက  ကမၻာ တစ္ဝန္းလုံးကုိ လႊမ္းမုိး ထားရာ ကမၻာႀကီး၏ ေနရာ တစ္ေနရာတြင္ မိမိ ရပ္တည္ ႏုိင္ရန္ မိမိ၏ ပညာတံခါးကုိ ဖြင့္ထားၿပီး မည္သည့္ ပညာမဆုိ ေလ့လာ ဆည္းပူး သင့္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းတက္၍ ပညာ သင္ယူ ေနေသာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ ေလးမ်ား ကလည္း ေက်ာင္းတက္၍ ပညာရွာ ေနသည္ကုိ မိဘ ေက်ာင္းထား၍ ေက်ာင္းတက္ရသည္ ဆုိေသာ အသိ စိတ္ဓာတ္ထက္ ေက်ာ္လြန္ကာ ကမၻာႀကီး၏ တစ္ေနရာတြင္ မိမိ ရပ္တည္ႏုိင္ရန္ ဟူေသာ အသိ စိတ္ဓာတ္ျဖင့္ ႀကိဳးစား၍ ပညာ သင္ယူၾကရန္ တုိက္တြန္း လုိပါသည္။

''ယေန႔လူငယ္၊ ေနာင္ဝယ္ လူႀကီး''ဆုိသကဲ့သုိ႔ ပညာသင္ယူ ေနေသာ ယေန႔ အခ်ိန္အခါတြင္  ႀကိဳးစား သင္ယူမွ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ မိမိ ထမ္းေဆာင္ရမည့္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း မ်ား၏ ေကာင္းက်ဳိး တာဝန္မ်ားကုိ ပခုံးေျပာင္း ထမ္းေဆာင္ရာတြင္ က်ရာ ေနရာမွ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ႏုိင္မည္ ျဖစ္သည္။ ပညာ သင္ယူရာတြင္ မိဘ မ်ားသည္ မိမိ၏ အနာဂတ္ သားေကာင္းေလး မ်ားကို ေက်ာင္းမွ သင္ယူရေသာ ပညာကုိသာ မကဘဲ ဘဝ ပတ္ဝန္းက်င္မွ သင္ယူရမည့္ ပညာမ်ားကုိလည္း လမ္းၫႊန္ျပသ သင့္ေပသည္။ သုိ႔မွသာ အၾကားအျမင္ မ်ားေသာ ေခတ္ပညာတတ္ လူေတာ္ လူေကာင္းေလးမ်ား ေပၚထြန္းလာၿပီး မိမိ တုိင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ဳိး ဖြံ႕ၿဖိဳး တုိးတက္ေရး အတြက္ တစ္တပ္တစ္အား ပါဝင္ ႏုိင္ၾကမည္ ျဖစ္ပါသည္။

 ႏုိင္ငံ တစ္ႏုိင္ငံ ဖြံ႕ၿဖိဳး တုိးတက္ရန္ အတြက္ အဓိက က်သည့္ အနာဂတ္၏ ပဲ့ကုိင္ရွင္ ေလးမ်ားသည္ ပညာေတာ္႐ုံ မဟုတ္ဘဲ အမွားႏွင့္ အမွန္ကုိ ခြဲျခား သိျမင္ေသာ ပညာတတ္ ျဖစ္ရန္ လုိအပ္သည္ဟု မိမိကုိယ္ကုိ ႏွလုံးသြင္း၍ ပညာ သင္ယူခ်ိန္တြင္ ႀကိဳးစား သင္ယူ သင့္ေပသည္။ ပညာသည္ ႏုိင္ငံေတာ္ တည္ေဆာက္ရာတြင္ အထြန္းေတာက္ဆုံး ျဖစ္သည့္အျပင္ အေျခခံ အုတ္ျမစ္လည္း ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းက ပညာသည္ စာအုပ္ထဲ တြင္သာ ရွိသည္မဟုတ္၊ စာအုပ္မ်ားကုိ ေက်ာ္၍ ျမင္ႏုိင္စြမ္းကုိ ေဆာင္ရြက္ ႏုိင္ရမည္။ 

ရာဇဝင္ကုိ သိ႐ုံမဟုတ္၊ ရာဇဝင္ကုိ ဖန္တီး ႏုိင္ရမည္။ ေလာကဓာတ္ ပညာကို တုိးခ်ဲ႕ ႏုိင္ေစရမည္။ ပထဝီကုိ သိ႐ုံသာ မဟုတ္ ေျမသစ္၊ ေရသစ္၊ ေတာေတာင္သစ္ကုိ ရွာေဖြ စုံစမ္း ႏုိင္ရမည္ ဟူ၍ လူငယ္မ်ားကုိ သတိ ေပးခဲ့သည္။ ပညာသည္ ႀကိဳးစား ရွာမွလည္း တန္ဖုိးရွိသည္။

 

ယေန႔ နည္းပညာ ေခတ္ႀကီးတြင္ သင္ယူ ေလ့လာ မွတ္သားဖြယ္ရာ အခြင့္ အလမ္း မ်ားစြာ ရွိေနပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ''Knowledge in youth is wisdom in age'' ငယ္ရြယ္စဥ္က ဗဟုသုတသည္ ႀကီးလာေသာ အခါ ပညာျဖစ္၏။'' ဆုိသည့္ အတုိင္း စြဲၿမဲစြာ မွတ္သား လုိက္နာ ၾကရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိစကားစုမွာ စာလုံး အနည္းငယ္ျဖင့္ ေရးဖြဲ႕ ထားေသာ္လည္း အဓိပၸာယ္ ေလးနက္ ေပၚလြင္ေသာ စကားစုေလး ျဖစ္ပါသည္။

ယေန႔ အခ်ိန္တြင္ ႏုိင္ငံေတာ္ အစုိးရသည္ ပညာေခတ္၏ စိန္ေခၚမႈကုိ ေက်ာ္လႊား ႏုိင္ရန္ ေက်ာင္းတြင္း ပညာေရးႏွင့္ ေက်ာင္းျပင္ပ ပညာေရး တုိ႔ကုိ ဆက္စပ္ကာ ဘဝအတြက္ လက္ေတြ႕ အသုံးခ် ႏုိင္မည့္ ပညာေရး စနစ္ျဖင့္ အနာဂတ္၏ ပ့ဲကုိင္ရွင္မ်ားကုိ ေမြးထုတ္ေပးလ်က္ ရွိသည္။ ယေန႔ ပညာ သင္ယူေနေသာ လူငယ္ မ်ားသည္ အနာဂတ္  ႏုိင္ငံေတာ္ သာယာ လွပေရးကုိ ပညာျဖင့္ အလွဆင္ယင္ မည့္သူမ်ား ျဖစ္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ ''ပညာရဲရင့္ ပြဲလယ္တင့္'' ဆုိသည့္ အတုိင္း ပညာ စြမ္းအားျဖင့္ မိမိဘဝ၊ မိမိ ပတ္ဝန္းက်င္၊ မိမိလူမ်ဳိး၊ မိမိႏုိင္ငံ အစရွိသည္ကို တန္ဖုိး ရွိသည္ထက္ ရွိေအာင္ စြမ္းေဆာင္ ၾကရမည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ေစတနာ ေကာင္းျဖင့္ တုိက္တြန္း ေရးသား လုိက္ရပါသည္။     ။

Written by  ေကတု

ေအးခ်မ္းသာယာေသာ သတင္းပတ္ ျဖစ္ပါေစ

                                        ေအးခ်မ္းသာယာေသာ သတင္းပတ္ ျဖစ္ပါေစ

စိတ္သန္႔ရွင္းေရး

ကိုယ္အမူအရာနဲ႔ ႏႈတ္အမူအယာေတြ ေကာင္းဖို႔အတြက္ စိတ္အမူအရာကို ေကာင္းဖို႔ အဓိကက်တယ္။ စိတ္ အမူအရာ ေကာင္း၊ မေကာင္းကိုလည္း သတိဉာဏ္နဲ႔ အၿမဲတမ္း ေစာင့္ၾကည့္ေနမွသာ သိႏိုင္၊ ျမင္ႏိုင္တယ္။

မိမိရဲ ႔ စိတ္က ေကာင္းတာကို ေတြးေနလား၊ မေကာင္းတာကို ေတြးေနလား ဆိုတာကို သတိဉာဏ္နဲ႔ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ခြဲျခားႏုိင္ၿပီ ဆိုရင္ မိမိရဲ ႔ စိတ္ကို ဆံုးမဖို႔ရာ သိပ္ကို လြယ္ကူသြားၿပီ။ မေကာင္းတဲ့ စိတ္ေတြကို ဖယ္ထုတ္ၿပီးေတာ့ ေကာင္းတဲ့ စိတ္ေတြကိုပဲ ထားမယ္ဆိုရင္ စိတ္ေကာင္းထားတဲ့သူ ျဖစ္သြားၿပီ။

မိမိရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ေကာင္းတာ ျဖစ္ေနလား၊ မေကာင္းတာ ျဖစ္ေနလား ဆိုတာကို သတိဉာဏ္နဲ႔ မသိႏိုင္ေသးဘူး ဆုိရင္ေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ကို ဘယ္လို လုပ္ၿပီး ျပန္ဆံုးမလို႔ ရပါ့မလဲ။ စိတ္ေကာင္းထားဖို႔ ဆိုတဲ့ လမ္းစကို ရွာေတြ႕ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။

စိတ္ေကာင္းထားၿပီ ဆိုေတာ့ ကိုယ္အမူအရာ၊ ႏႈတ္အမူအရာ အားလံုး ေကာင္းလာၿပီေလ။ ကိုယ္ေကာင္း စိတ္ေကာင္း ထားႏိုင္သြားၿပီ။

စိတ္ထားတတ္မွ ျမတ္တယ္ ဆိုတဲ့ စကားပံုတစ္ခု ရွိတယ္။ စိတ္ထားတတ္တယ္ ဆိုတာ စိတ္ေကာင္းထားတတ္ တာကို ဆိုလိုတာ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ဟာ မေကာင္းတဲ့ စိတ္ေတြကို ဖယ္ထုတ္တတ္ၿပီးေတာ့ စိတ္ေကာင္း ထားတတ္တဲ့ အက်င့္ကို အၿမဲတမ္း ေလ့က်င့္ေပးရမယ္။

ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း လူတိုင္းဟာ ရုပ္ကိုပဲ လွပေအာင္ ျပင္ဆင္ေနၾကတာေလ။ စိတ္ကို လွပေအာင္ ျပင္ဆင္ဖို႔က်ေတာ့ ေမ့ေနၾကတယ္။ ေန႔စဥ္ မွန္ကို ၾကည့္ဖို႔ေတာ့ မေမ့တတ္ၾကဘူး။ မွန္ကို ၾကည့္မိၿပီ ဆိုရင္ မိမိရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ အျပစ္အနာအဆာေတြမ်ား ေတြ႕လိုေတြ႕ျငား ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္တတ္ၾကတယ္။

ရုပ္ခႏၶာမွာရွိတဲ့ အညစ္အေၾကးေတြကိုသာ သန္႔ရွင္းေရး ေန႔တိုင္း လုပ္ေနၾကတာ။ စိတ္မွာရွိတဲ့ စိတ္ အညစ္အေၾကးေတြ ကိုက်ေတာ့ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ဖို႔ သတိမရၾကဘူး။ စိတ္ထဲကိုလည္း ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း အခ်ိန္တိုင္းမွာ ၾကည့္ေနရၿပီး စိတ္ထဲမွာ ရွိတဲ့ မေကာင္းတဲ့ အျပစ္အနာအဆာေတြကို ကုစားႏိုင္ရမယ္။


ရုပ္ကို လွပေအာင္ ဘယ္ေလာက္ပဲ လုပ္လုပ္ တစ္ေန႔ၿပီး တစ္ေန႔ အိုလာရမွာပဲ။ စိတ္ကို လွပေအာင္ လုပ္ႏုိင္မွသာ သံသရာ ဒုကၡ ဆင္းရဲတြင္း အထဲက လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ မွာေလ။

အဲဒါေၾကာင့္ ရုပ္ကို လွပေအာင္ ျပဳလုပ္ျခင္းသည္ အအိုမွာ လမ္းဆံုးၿပီးေတာ့ စိတ္ကို လွပေအာင္ ျပဳလုပ္ျခင္းသည္ နိဗၺာန္မွာ လမ္းဆံုးတယ္ ဆိုတဲ့ စကားကို မွတ္သား ထားရမယ္။

လူတိုင္းလူတိုင္းသာ စိတ္ေကာင္းရွိၾကမယ္ ဆိုရင္ ကမာၻႀကီးမွာ ရွိၾကတဲ့ လူေတြ ရန္ျဖစ္စရာ မလိုေတာ့ဘူး။ တစ္ႏိုင္ငံနဲ႔ တစ္ႏိုင္ငံ စစ္တိုက္ေနစရာ မလိုေတာ့ဘူး။

ပုထုဇဥ္လူတို႔ရဲ ႔စိတ္ဟာ မေကာင္းမႈမွာပဲ ေမြ႔ေလ်ာ္တတ္ၾကတယ္ လို႔ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာခဲ့တယ္။ သူအာရံုက်က္စားရာ ေနရာတိုင္းမွာ ေပ်ာ္ေမြ႕ဖို႔ စိတ္ေတြကို ခြင့္ျပဳထားမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ မေကာင္းတဲ့ေနရာေတြမွာသာ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနဖို႔ရာ မ်ားပါတယ္။

စိတ္ ဆိုတဲ့ အိမ္ထဲမွာ အကုသိုလ္ ဆိုတဲ့ အမႈိက္ေတြ ပံုမထားပါနဲ႔။ အမႈိက္ ဆိုတာ ၾကာလာရင္ ပုပ္ပြလာၿပီး ပိုးေလာက္ေတြ တက္လာသလိုပဲ။ စိတ္ထဲမွာ အကုသိုလ္ေတြ စုပံုထားရင္လည္း တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ မိမိကို ဒုကၡေပးေတာ့မွာပဲ။ စိတ္အိမ္ထဲမွာရွိတဲ့ အကုသိုလ္ အမႈိက္ေတြကို သတိစိတ္ ဆိုတဲ့ တံျမက္စည္းနဲ႔ အၿမဲတမ္း လွဲက်င္းေပး၊ သန္႔ရွင္းေပးပါ။

ရႊံ ႔ ညြန္သည္ ေရေၾကာင့္ျဖစ္ရသည္။ ေရေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာ ရႊံ ႔ ညြန္ကို ေရျဖင့္ ေဆးေၾကာလွ်င္ စင္ၾကယ္ပါသည္။ ထို႔အတူ မေကာင္းမႈ ျပဳျခင္းသည္လည္း စိတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ရသည္။ စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ မေကာင္းမႈကို စိတ္ေကာင္း ေစတနာေကာင္းျဖင့္ ေဆးေၾကာလွ်င္ စင္ၾကယ္၏ ဆိုတာ ျမတ္စြာဘုရားက ေဟာၾကားခဲ့တယ္။

အဲဒါေၾကာင့္ မိမိ ခႏၶာကိုယ္ကို ေန႔စဥ္ေရခ်ဳိးၿပီး သန္႔ရွင္းေရး လုပ္သလိုပဲ စိတ္ကိုလည္း သတိစိတ္ကေလးနဲ႔ စိတ္ေကာင္း၊ ေစတနာေကာင္းေတြနဲ႔ ေန႔တိုင္း၊ အခ်ိန္တိုင္း သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ေပးေနရမယ္။ ဒါဆိုရင္ စိတ္ေတြဟာ သန္႔ရွင္း ေနၿပီေပါ့။

စိတ္သန္႔ရွင္းေနတဲ့သူဟာ စိတ္ကေလး အၿမဲတမ္း ၾကည္လင္ေနၿပီး ေပါ့ပါး လန္းဆန္းေနပါတယ္။ အဲဒီ စိတ္ကေလးနဲ႔ ၀ိပႆနာတရားေတြ က်င့္ႀကံအားထုတ္တဲ့ အခါက်ရင္လည္း သမာဓိရဖို႔ ပိုၿပီးေတာ့ လြယ္ပါတယ္။


ျမတ္စြာဘုရား ေဟာထားတာေလး ရွိတယ္။
ေလးသမားသည္ ေကြးေကာက္ေနေသာ ျမားကို ေျဖာင့္ေအာင္ ျပဳလုပ္သလိုပါပဲ ပညာရိွေတြကလည္း အာရံုေတြမွာ က်က္စားတတ္တဲ့ စိတ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ ခက္ခဲေသာ္လည္း တည့္မတ္ေျဖာင့္စင္းေအာင္ ျပဳလုပ္တတ္ၾကတယ္။

စိတ္သန္႔ရွင္းသြားၿပီး သမာဓိရသြားတဲ့ သူေတြကေတာ့ စိတ္ေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားလိုက္ႏိုင္ၿပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ စိတ္ေတြ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားျခင္း မရွိေတာ့ပါဘူး။


တည္ၿငိမ္သြားပါၿပီ။ ေလာကီနယ္ထဲမွာ ေနထိုင္ေနရတဲ့သူ ျဖစ္ေပမဲ့လည္း ေလာကဓံတရားေတြကို ခံႏိုင္ရည္ရွိသြားၿပီ။

အဲဒါ စိတ္ကို သန္႔ရွင္းေအာင္ ျပဳလုပ္ခဲ့ရတဲ့ အက်ဳိးေက်းဇူးေတြေၾကာင့္ပဲေလ။ ဒါေၾကာင့္ ေလာကီမွာေရာ ေလာကုတၱရာမွာပါ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ ျဖတ္သန္းႏိုင္ဖို႔ စိတ္ကို အၿမဲတမ္း သန္႔ရွင္းေအာင္ ျပဳလုပ္ၾကမယ္ ဆိုရင္ သံသရာအတြက္ စိတ္ေအးရမယ္ ဆိုတာ မလြဲႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။


(Credit to အရွင္ဥာဏဒီပ(ဓမၼရတနာ)

Khine Khine

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းရဲ႕ ေနာက္ကြယ္ဝယ္

 

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းရဲ႕ ေနာက္ကြယ္ဝယ္

တစ္စုုံတစ္ေယာက္၊ တစ္စုုံတစ္ခုအေပၚ ေမွ်ာ္လင့္ေနရတဲ့ အလုုပ္ဟာ အလြန္စိတ္ပင္ပန္းတဲ့ အလုုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးေလ၊ ပင္ပန္းမႈႀကီးေလပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပုိဆုုိးတာက ေမွ်ာ္လင့္တဲ့အတုိင္း ျဖစ္မလာခဲ့ရင္ ခံစားရတဲ့ ဒုုကၡက ပုိဆုုိးလွပါတယ္။ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ ေမွ်ာ္လင့္ေနရတာကုိက ဒုကၡတစ္ခုုလုိ ျဖစ္ေနတာပါ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိေနရင္ ကုုိယ္ကုုိယ္တုုိင္လည္း ကုုိယ့္လုုပ္ရပ္အေပၚမွာ လြတ္လပ္သန္းရွင္းတဲ့ လုုပ္ရပ္မ်ိဳး မျဖစ္ႏုိင္သလုိ ေမွ်ာ္လင့္တဲ့အတုိင္း ျဖစ္မလာရင္လည္း ကုုိယ့္ဒုကၡကုိယ္ လုုပ္ယူလုုိက္သလုိ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။

အေကာင္းဆုံးကေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကုိ ေလ်ာ့ခ်လုိက္တာဟာ အေကာင္းဆုံးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုုိယ္လုုပ္ေပးႏုုိင္တဲ့ အရာဆုုိရင္လည္း အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကုုိ မေမွ်ာ္မွန္းဘဲ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း လုုပ္ေပးႏုုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ကုုိယ့္အေနနဲ႔လည္း ဘယ္သူအေပၚကမွ ေမွ်ာ္လင့္ေနတာမ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္ ေနထုုိင္ၾကည့္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုုိယ္လုုပ္မွကုုိယ္ရ၊ ကုုိယ္ရွိမွ ကုုိယ္စားရမယ့္ ေခတ္ႀကီးမွာ ကုုိယ့္အားကုုိယ္ကုိးလုုိက္တာဟာ အေကာင္းဆုုံးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မတတ္သာလုုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနရတယ္ဆုုိရင္လည္း အမ်ားႀကီးေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္မိၾကဖုုိ႔လုုိပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ေနရတဲ့ဘဝဟာ က်ားသနားမွ ႏြားခ်မ္းသာရာရသလုုိ သူေပးမွ ကုုိယ္ရမယ့္ သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ျဖစ္ႏုုိင္ရင္ေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္တာဟာ စိတ္အသက္သာဆုုံးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိေတာ့ကား ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အက်ိဳးတရားကုိ ေမွ်ာ္မွန္းတဲ့အလုပ္ဟာ အေၾကာင္းတရားကုိ ေပါ့ပ်က္သြားေစတဲ့ သေဘာရွိတဲ့အတြက္ ကုုိယ္ကလုုပ္ေပးရတဲ့ အခါမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ကုုိယ္အတြက္ လုုပ္ေပးလာၾကတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အက်ိဳးတရားကုိ ေမွ်ာ္လင့္ေနတာမ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အက်ိဳးတရားဆုိတာ အေၾကာင္းေကာင္းထားရင္ သူ႔သက္ေရာက္မႈနဲ႔သူ ရွိလာေနမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကုုိယ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ ကုုိယ့္အေၾကာင္းတရားကုုိပဲ ကုုိယ္ေကာင္းေအာင္ အားထုုတ္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အေၾကာင္းမေကာင္းဘဲ အက်ိဳးေကာင္းကုိ ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့အလုုပ္ဟာ ကုိယ့္ကံတရားကုုိ မ်က္ကြယ္ျပဳရာေရာက္ေနသလုိ ျဖစ္တတ္တဲ့အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မထားတဲ့ စိတ္ေစတနာေကာင္းနဲ႔သာ ကုုိယ့္အလုုပ္ကုုိယ္လုုပ္ႏုုိင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အေမွ်ာ္လင့္ႀကီး ေမွ်ာ္လင့္ထားၿပီးမွ အက်ိဳးမၿပီး အခ်ည္းႏွီး ျဖစ္သြားရတယ္ဆုုိတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳး မျဖစ္ရေအာင္ ကုုိယ္ကလုုပ္ရတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ကုုိယ့္အတြက္ လုုပ္ေပးလာတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကုုိယ့္ကုုိယ္ကုုိ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းကင္းနဲ႔ ေနထုိင္လုပ္ကိုုင္ႏုုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး အက်ိဳးကုုိ ေမွ်ာ္မွန္းေနတာထက္ အေၾကာင္းကုိ ေကာင္းေအာင္လုုပ္လုုိက္ၾကဖုုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါေၾကာင္း အသိတစ္ခုု မွ်ေဝမႈ ျပဳလုုိက္ရပါတယ္။

 

 စာေရးသူ = မနာပဒါယီ အရွင္၀ိစိတၱ(ဒုိက္ဦး)

အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ ၾကပါစို႔

အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ ၾကပါစို႔

ျမန္မာတုိ႔သည္ ေရခံေျမခံ ေကာင္းမ်ားျဖင့္ အတိတ္ေကာင္း၊ သမုိင္းေကာင္း အစဥ္အလာမ်ား ထင္ရွားစြာ ရွိခဲ့ေသာ လူမ်ဳိးမ်ား ျဖစ္သည္။ ကိုယ္တုိင္ ရပ္တည္ႏုိင္ေသာ ႏုိင္ငံ၊ ထင္ရွားသည့္ လူမ်ဳိး၊ ဘာသာ၊ ကိုးကြယ္မႈ၊ ဘာသာ စကား၊ စာေပ၊ ဂီတ၊ အႏုပညာ၊ လက္မႈ အသက္ေမြးမႈ  ပညာရပ္ မ်ားျဖင့္ ယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္ မ်ားစြာ လိမ္းက်ံ ထံုမြမ္းေသာ ႏုိင္ငံအျဖစ္ ထူးျခား ထင္ရွားစြာ ရပ္တည္ လာခဲ့သည္။

ျမန္မာတုိ႔၏ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ ထံုးစံမ်ားသည္ ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာ အဆံုးအမျဖင့္''ရွက္ျခင္း၊ ေၾကာက္ျခင္း'' ဟူေသာ ဟီရိၾသတၱပၸ ေလာကပါလ တရားႏွစ္ပါး အေျခခံ၍ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစု တို႔၏ ယဥ္ေက်းမႈ၊ လူမႈ က်င့္ဝတ္မ်ားကို ေစာင့္ထိန္း လာခဲ့ၾကေပသည္။ ျမန္မာတုိ႔သည္ ဇာတိကို ခ်စ္သည္။ ႏုိင္ငံကို ခ်စ္သည္။ အသိ ဥာဏ္ ၾကြယ္ဝ၍ ဘာသာ သာသနာကို ႐ိုေသ ေလးျမတ္သည့္ ႏွလံုးသား လွပ ကိုယ္ က်င့္သိကၡာ ျပည့္ဝသည့္ လူမ်ဳိးမ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ဤကဲ့သို႔ အစဥ္အလာ ႀကီးမားစြာ နက္႐ိႈင္းၿပီး ျမတ္ႏုိး ႏွစ္သက္ဖြယ္ ယဥ္ေက်းမႈ အေမြမ်ားကို မယိမ္းမယိုင္ ခုိင္ၿမဲေအာင္ ထိန္းသိမ္း ရမည္မွာ ႏုိင္ငံသားတုိင္း၏ တာဝန္ ျဖစ္ေပသည္။ ယဥ္ေက်းမႈ ကြယ္ေပ်ာက္လွ်င္ လူမ်ဳိးေပ်ာက္မွာ စိုးရပါသည္။ ေျမမ်ဳိ၍ လူမ်ဳိး မကြယ္ေပ်ာက္၊ လူမ်ဳိမွသာ လူမ်ဳိး ကြယ္ေပ်ာက္ ႏုိင္ပါသည္။

ျမန္မာတုိ႔၏ ကိုးကြယ္ရာ ဘာသာ တရားကို ရဟန္းေတာ္မ်ားက ဦးေဆာင္ ပါသည္။ ထုိ႔ျပင္ ဆရာေတာ္ႀကီး မ်ားသည္ အမ်ဳိး၊ ဘာသာ သာသနာကို ကာကြယ္ရန္ တာဝန္ ရွိေၾကာင္းကို ဆံုးမ ေဟာၾကားေတာ္ မူၾကပါသည္။ ဆရာေတာ္မ်ားသည္ ဓမၼစာေပ မ်ားကို ေရးသားၾက သကဲ့သို႔ ေထရဝါဒ ဗုဒၶ ဘာသာဝင္တုိ႔ အျမင္မွန္၊ အသိမွန္မ်ား ရေစရန္ ေဟာၾကားျခင္းမ်ား ရွိပါသည္။ ဆရာတင္မွား၍ သံသရာ တစ္ေလွ်ာက္လံုး မေမွာက္ေစရန္ႏွင့္ ကိုးကြယ္ရာ အစစ္အမွန္ ကိုလည္း ၫႊန္ျပေတာ္ မူၾကပါသည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံကို နယ္ခ်ဲ႕တို႔ သိမ္းသြင္း အုပ္ခ်ဳပ္စဥ္ ျမန္မာတုိ႔ အိုးအိမ္ တုိက္တာ အေဆာက္အအံု မ်ားႏွင့္အတူ အက်င့္စာရိတၱ မ်ားပါ ပ်က္ယြင္း လာခဲ့ရသည္။ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ ထံုးစံမ်ားကို ထိပါး ႐ိုက္ခတ္ျခင္း ခံလာရေတာ့သည္။ ျမန္မာတုိ႔၏ ႐ိုးသားျခင္း၊ အသိဥာဏ္ အေတြးအေခၚ မက်ယ္ျပန္႔ျခင္း၊ အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာကို ေစာင့္ထိန္း ရမည္ကို အေလးအနက္ ထားရမွန္း အသိမ်ား နည္းပါး ခဲ့ၾကသည္။

 ျမန္မာတုိ႔သည္ စိတ္ေကာင္းရွိ၏။ ဧည့္ဝတ္ ေက်ပြန္၏။ လူခ်င္း ခင္လာလွ်င္ မည္သူ႔ကို မဆုိ ေဆြမ်ဳိး အရင္းသဖြယ္ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံ ယံုၾကည္ တတ္ၾကသည္။ ပစၥည္း ဥစၥာကို ရွာေဖြလွ်င္ ျဖစ္ေစ၊ သံုးစြဲလွ်င္ ျဖစ္ေစ၊ စနစ္တက် မရွိ ေပါ့ဆစြာ သံုးသည္။ ကုန္၍ ကုန္မွန္းမသိ၊ မြဲျပာက်မွ လူမ်ဳိးႏွင့္ ဘာသာတရားကို မ်က္ကြယ္ျပဳ၍ ျဖစ္သလုိ ရင္ဆုိင္ၾကသည္။ ဤအားနည္းခ်က္ကို အခြင့္ေကာင္းယူ၍  တုိင္းတစ္ပါးသား မ်ားက ဗဟုသုတ နည္းပါးၿပီး ႐ိုးသားေသာ မိဘမ်ားကို ေငြေၾကး ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ မွ်ားကာ ျမန္မာ မိန္းကေလးတုိ႔အား အထင္ေသးစြာ ခ်ဥ္းကပ္ သိမ္းပိုက္ ၾကေလသည္။

 တုိင္းတစ္ပါးသား တုိ႔သည္ ယခင္က အလုပ္လုပ္ရန္၊ စီးပြားရွာရန္ ျမန္မာ ႏုိင္ငံသို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ ျမန္မာတုိ႔က ထုိသူတုိ႔ကို ခုိင္းခဲ့ၾကသည္။ ကာလ ၾကာလာေသာ္ ျမန္မာတုိ႔ကို သူတုိ႔က ျပန္လည္ ခုိင္းေစ ေနေပၿပီ။ ပစၥည္း ဥစၥာမ်ားျဖင့္ ဆင္းရဲ ႏြမ္းပါးၿပီး ဗဟုသုတ နည္းပါးေသာ အမ်ဳိးသမီး မ်ားကို သိမ္းပိုက္ၾကသည္။ မိဘ ေဆြမ်ဳိး အသိုင္းအဝိုင္း အခ်ဳိ႕ကလည္း ပစၥည္းဥစၥာ ခ်မ္းသာသည္ကို ေက်နပ္အားရ ဂုဏ္ယူၾကသည္။ အမ်ဳိးပ်က္၊ ဘာသာပ်က္ သြားသည္ဟု ဂ႐ုမထား မိေတာ့ပါ။ ၎တုိ႔ ေမြးဖြား လာေသာ ရင္ေသြးမ်ားကား ျမန္မာေသြး၊ ျမန္မာလူမ်ဳိး မ်ား မဟုတ္ေတာ့ပါ။

လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ေလးဆယ္က ျဖစ္ပါသည္။ စာေရးသူႏွင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီး ေသာ ဘြဲ႕ရ ပညာတတ္ ဝန္ထမ္းေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည့္ သူငယ္ခ်င္း အမ်ဳိး သမီး တစ္ေယာက္သည္ ဂ်ပန္ ႏုိင္ငံသား တစ္ေယာက္ႏွင့္ အေၾကာင္း ပါသြားၿပီး ဂ်ပန္ ႏုိင္ငံသို႔ လုိက္သြားပါသည္။ တခ်ဳိ႕ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက သူမ ခ်မ္းသာေနေၾကာင္း၊ ျမန္မာ ႏုိင္ငံသို႔ ျပန္လာလွ်င္ သူ႔ေဆြမ်ဳိးမ်ားကို ေထာက္ပံ့သြားေၾကာင္း၊ လွဴဒါန္း သြားေၾကာင္းကို အားက်ျခင္း၊  ဂုဏ္ယူျခင္း မ်ားျဖင့္ ေျပာဆုိပါသည္။ စာေရးသူကား ဂုဏ္မယူႏုိင္ပါ။ သူမ ခ်မ္းသာသည္ကို  ဝမ္းသာေသာ္လည္း ျမန္မာ ႏုိင္ငံသား မျဖစ္ေတာ့၍ ႏွေျမာတသ ျဖစ္မိပါသည္။ ပညာတတ္ ဝန္ထမ္းေကာင္း ျမန္မာ ႏုိင္ငံသား တစ္ေယာက္ ဆံုး႐ံႈး၍ ျဖစ္သည္။ သူ၏ မ်ဳိးဆက္မ်ား ျမန္မာ လူမ်ဳိး ျဖစ္မလာ ႏုိင္ေတာ့ပါ။

ေနာက္ထပ္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္လည္း ရွိပါသည္။ သူမကား  သံ႐ံုး တစ္႐ံုးမွ ဝန္ထမ္း တစ္ဦးႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳပါသည္။  ကေလးႏွစ္ေယာက္ ရၿပီးေသာ အခါ အဆင္မေျပ ျဖစ္၍ အိမ္ေထာင္ေရး ၿပိဳကြဲသြားပါသည္။ သူ႔ခင္ပြန္းကေနာက္ အိမ္ေထာင္ျပဳသြားပါသည္။ သူငယ္ခ်င္း၏ဆႏၵျဖစ္ေသာ တစ္လင္ တစ္မယား စနစ္ကား မိုးတိမ္ႏွယ္ လြင့္ပါး ေပ်ာက္ကြယ္ သြားခဲ့ရပါသည္။ သူမ၏ ရင္ေသြးမ်ားကား သူမႏွင့္ေနၿပီး ျမန္မာ လူမ်ဳိးမ်ား ျဖစ္ေနခဲ့ပါ၍ ေတာ္ပါေသးသည္။ ျမန္မာတုိ႔ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ ့အစဥ္တြင္ ဆုိ႐ိုးစကား တစ္ခု ရွိခဲ့ပါသည္။ ''အိမ္ေထာင္မႈ၊ ဘုရား တည္၊ ေဆးမင္ရည္ စုတ္ထုိး ဤသုံးခ်က္ မပိုင္လွ်င္ ေနာင္ျပင္ရန္ ခက္သည့္ အမ်ဳိး'' ျဖစ္သည္။

ျမန္မာလူမ်ဳိး တုိ႔သည္ ဘုရားတည္ျခင္း၊ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္း၊ ေဆးမင္ရည္မ်ား စုတ္ျဖင့္ ထုိးရာတြင္ တည္ၿပီး၊ ျပဳၿပီး၊ ထုိးၿပီးမွ ျပင္၍ ဖ်က္၍ မရပါ။ ဘဝအတြက္ အေရးပါေၾကာင္း ေဖာ္ျပသည့္ စကားမ်ား ျဖစ္သည္။ ဘဝအတြက္၊ လူမ်ဳိးအတြက္၊ ဘာသာ သာသနာ အတြက္ျဖစ္၍ ႏုိင္ငံ့ဂုဏ္၊ လူမ်ဳိးဂုဏ္၊ ဇာတိဂုဏ္၊  မိသားစု    ေဆြမ်ဳိးဂုဏ္ မပ်က္ေအာင္ ဆင္ျခင္ ထိန္းသိမ္းရမည္ ျဖစ္သည္။

ယခုအခါသည္ Globalization အရ ကမၻာႀကီးသည္ ရြာႀကီး တစ္ရြာ ျဖစ္လာေပၿပီ။ အေနာက္တုိင္းက ျဖစ္ပ်က္သမွ် အေရွ႕တုိင္း ႏုိင္ငံမ်ားက တစ္ခ်ိန္တည္း သိရွိႏုိင္ေပၿပီ။ ကြန္ပ်ဴတာေခတ္၊ ဆက္သြယ္ေရး ၿဂိဳဟ္တုေခတ္၊ အင္တာနက္ ကြန္ရက္ေခတ္သို႔ ေရာက္ခဲ့ေပၿပီ။ ႏုိင္ငံတကာမွ ယဥ္ေက်းမႈ မ်ားသည္လည္း ျမန္မာ တုိ႔၏ အစဥ္အလာ ႀကီးမား ယဥ္ေက်း သိမ္ေမြ႕ခဲ့ေသာ ယဥ္ေက်းမႈ တံခါးကို အတင္း ဝင္တုိးလ်က္ ရွိေနၿပီျဖစ္သည္။ ျမန္မာလူငယ္ တုိ႔သည္ ႏုိင္ငံတကာ၏ ေကာင္းသည့္ အခ်က္ မ်ားကိုသာ အတုယူ ေစခ်င္ပါသည္။ မေကာင္းသည္ကိုေတာ့  အတုမယူ ေစခ်င္ပါ။ ျမန္မာ မိန္းကေလးတုိ႔၏ ယဥ္ေက်း သိမ္ေမြ႕ေသာ  အမူအရာႏွင့္ ဣေႁႏၵ ထိန္းသိမ္းမႈျဖင့္ ျမန္မာကို ကမၻာက အထင္ႀကီး ေလးစား ေစခ်င္ပါသည္။

ျမန္မာတုိ႔ ႏုိင္ငံကိုခ်စ္ၿပီး  အမ်ဳိး၊ ဘာသာ သာသနာကို သမုိင္းစဥ္ဆက္ ေစာင့္ထိန္း ခဲ့သည္ကို သာဓက ႏွစ္ခုျဖင့္ တင္ျပပါမည္။ ေအဒီ(၁ဝ၄၃- ၁ဝ၁၇) မြန္တုိ႔ဌာနီ ဟံသာဝတီတြင္ တိႆမင္းသည္ မူလ ဗုဒၶ ဘာသာဝင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ျဗဟၼဏ အမတ္မ်ား သိမ္းသြင္းေသာ အခါ ဗုဒၶ ဘာသာအား ယံုၾကည္မႈ သဒၶါတရား နည္းပါး၍ ျဗဟၼာကို ကိုးကြယ္သူ ျဖစ္သြားသည္။ သူ၏ တုိင္းသူ ျပည္သား မ်ားအားလည္း ဗုဒ ၶဆင္းတုေတာ္ မကိုးကြယ္ရ၊ ကိုးကြယ္သူမ်ားကို ေသဒဏ္ေပးမည္ဟု အမိန္႔ထုတ္ခဲ့သည္။ ဘာသာေရးထက္ အသက္ကို တြယ္တာသူ အမ်ားစုတို႔သည္ မိမိတုိ႔ ကိုးကြယ္သည့္ ဗုဒၶ ႐ုပ္တုမ်ားကို ေရထဲသို႔ ေမွ်ာခ်ျခင္း၊ မီး႐ိႈ႕ျခင္း၊ ေဝးလံလွေသာ ေတာနက္ထဲသို႔ ပစ္ထားျခင္း မ်ားျဖင့္ အယူဝါဒကို စြန္႔ၾကသည္။ ဟံသာဝတီ ၿမိဳ႕သူ သူေဌးသမီးေလး တလေထာ္ကား သူ႔ကိုးကြယ္မႈကို မစြန္႔၊ သူ႔အိမ္ထဲတြင္ ဗုဒၶ ဆင္းတုကို ကိုးကြယ္လ်က္ ရွိသည္။

တစ္ေန႔ေသာအခါ အေျခြအရံ မ်ားႏွင့္အတူ ေရခ်ဳိး ဆင္းေသာအခါ ေရထဲတြင္ ေမ်ာလာေသာ ဆင္းတုေတာ္ ရွစ္ဆူကို မိမိ ကိုယ္တုိင္ ဆယ္ယူ၍အေျခြအရံ မ်ားကို လည္း ဆယ္ယူ ေစသည္။ ရံေရြမ်ားက ႐ုပ္တု ကိုးကြယ္လွ်င္ သတ္ရန္ ဘုရင္ႀကီးက အမိန္႔ထုတ္ ထားေၾကာင္း မဆယ္ယူရန္ တားျမစ္ၾကသည္။ တလေထာ္က အသက္ ေသရန္ မေၾကာက္ ဗုဒၶဆင္းတုေတြ သယ္ယူျခင္းကို သူတာဝန္ ယူေၾကာင္း ေျပာ၍ ဆယ္ယူ ကိုးကြယ္ ခဲ့ၾကသည္။ 

ဘုရင္တိႆ ၾကားေသာအခါ တလေထာ္အား ဖမ္းဆီးၿပီး ဆင္ဆုိးႀကီး မ်ားကို အရက္ျပင္း တုိက္၍ အႀကိမ္ႀကိမ္ ထုိးသတ္ ေစခဲ့သည္။ ဆင္မ်ားကား သရဏဂံု တည္သူ တလေထာ္အား မထုိးဝံ့ဘဲ ဝူးဝူးဝါးဝါး ေအာ္ကာ ေနာက္သို႔ ဆုတ္ေျပး သြားၾကသည္။ ဆင္နင္း၍ မေသ မီးဖုိကာ မီးျဖင့္ ႐ိႈ႕ေသာ္လည္း အလွ်ံ တညီးညီး ထုိမီးသည္ တရားရွင္ မေလး တလေထာ္အား ေမြးညင္း တစ္ပင္မွ်ပင္ ေလာင္ကြၽမ္းေစျခင္း အလ်ဥ္း မျပဳႏုိင္ခဲ့ေခ်။ ေနာက္ဆံုး ေျမဖုိ႔ သတ္ရန္ စီစဥ္ၿပီး ေျမမဖုိ႔မီ ဘုရင္က သင့္အိမ္က ဗုဒၶ႐ုပ္တု ရွစ္ဆူကို ဤနန္းရင္ျပင္  အတြင္းသို႔ ေကာင္းကင္မွ စ်ာန္ျဖင့္ ၾကြလာေအာင္ ပင့္ေဆာင္ႏုိင္လွ်င္ အသက္ ခ်မ္းသာေပးမည္။ သူကိုယ္တုိင္ ဗုဒၶဘာသာ အျဖစ္ ခံယူမည္ဟု ေျပာဆုိေလသည္။ ဘုရင္ႏွင့္ သူ၏ အမတ္တုိ႔ကား တလေထာ္ မလုပ္ႏုိင္ဟု ယံုၾကည္ ၾကေလသည္။ 

တလေထာ္က ရတနာ သံုးပါးကို ယံုၾကည္သူ ျဖစ္၍ ''ဗုဒၶ ဆင္းတုေတာ္မ်ားကို အသက္ႏွင့္ ရင္းကာ ကိုးကြယ္ ပူေဇာ္ ခဲ့ပါသည္။ ရတနာ ျမတ္သံုးပါး ဂုဏ္ေတာ္ အနႏၲ ႀကီးျမတ္ေတာ္ မူပါသည္။ ဤမွန္ေသာ သစၥာစကားေၾကာင့္  ျမတ္စြာဘုရား ကိုယ္စား ႐ုပ္ပြားေတာ္ ရွစ္ဆူ တုိ႔သည္ တိႆဘုရင္ နန္းရင္ျပင္ေပၚ ေကာင္းကင္ထက္၌  ၾကြလာစံပယ္ တည္ေတာ္မူ ၾကပါေစသား'' ဟု သစၥာဆုိ ဆုေတာင္း လုိက္ပါသည္။ သစၥာစကား ဆံုးသည္ႏွင့္ ဗုဒၶ႐ုပ္ပြား ဆင္းတုေတာ္ ရွစ္ဆူသည္ ေကာင္းကင္ခရီးက စ်ာန္ျဖင့္ ဘုရင့္ နန္းေတာ္ ေကာင္းကင္ယံဝယ္ ေရႊေရာင္ တဝင္းဝင္း ေရာက္ရွိ စံျမန္း ေနပါေတာ့သည္။ တိႆဘုရင္ႏွင့္ တုိင္းသူ ျပည္သားတုိ႔သည္ ဗုဒၶ ဘာသာဝင္မ်ား ျဖစ္သြားၾက သည္။

ပုဂံျပည့္ရွင္ က်န္စစ္သား မင္းႀကီးသည္ သမီးေတာ္ ေရႊအိမ္စည္ႏွင့္ အရိယံ ႏြယ္ဖြား ပဋိကၠရား မင္းသားတုိ႔ လူငယ္ဘာဝ ရည္ငံေနၾကသည္ကို သိေသာအခါ အမ်ဳိး ဘာသာ သာသနာ အတြက္ ျပင္းထန္စြာ ျငင္းဆန္ ခဲ့ပါသည္။ တူေတာ္ ေစာယြန္း မင္းသားႏွင့္ သမီးေတာ္ကို လက္ဆက္ ေပးျခင္းျဖင့္ ေစာင့္ေလမ်ဳိးႏြယ္ အစဥ္အလာ ကို အေလးထား ထိန္းသိမ္း ခဲ့သည္ကို ျမန္မာ့ သမုိင္းတြင္ ထင္ရွား ရွိခဲ့သည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ အာရွႏုိင္ငံ အသီးသီးႏွင့္ ဆက္ႏႊယ္ေသာ လမ္းႀကီးမ်ားျဖင့္ ကမၻာတစ္ဝန္းႏွင့္ ေရလမ္း၊ ကုန္းလမ္း၊ ေလလမ္း အသီးသီး ဆက္သြယ္ သြားလာ ၾကေတာ့မည္။ အမ်ဳိးသမီး၊ အမ်ဳိးသားမ်ား အိမ္ေထာင္ဖက္ မ်ားကို ''က်ား'' ျဖစ္လွ်င္ ၿပီးေရာ၊ ''မ''ျဖစ္လွ်င္ ၿပီးေရာ သေဘာ မထားဘဲ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ ဘာသာ သာသနာ အေရး ခ်င့္ခ်ိန္ ေတြးေတာၿပီး လူမ်ဳိးစည္းကို ေစာင့္ထိန္း ရပါမည္။ လူ႔စည္းကို မေစာင့္ထိန္း ႏုိင္ပါလွ်င္ လူမ်ဳိးပါ ကြယ္၍ အမ်ဳိး၊ ဘာသာ သာသနာပါ ေပ်ာက္ကြယ္ ႏုိင္သည္ကို သတိထား ရေပမည္။

စာေရးသူတုိ႔ ျမန္မာမ်ားသည္ ေခတ္အဆက္ဆက္ မညံ့ခဲ့ၾကပါ။  ယခုအခါ ႏုိင္ငံေတာ္ အေနျဖင့္ ဘက္ေပါင္းစံုမွ ပြင့္လင္း ျမင္သာစြာ မီးေမာင္း ထုိးျပ၍ ႏုိင္ငံေတာ္ ႀကီးကို ေခတ္မီဖြံ႕ၿဖိဳး တုိးတက္ေအာင္ ႐ုပ္ပိုင္းဆုိင္ရာ၊ စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာ မ်ားကို ျမႇင့္တင္ ေဆာင္ရြက္ ေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာလူမ်ဳိး အခ်င္းခ်င္း လက္လွမ္းမီ သေလာက္ အသိတရားမ်ား မွ်ေဝ ေပးျခင္းျဖင့္ ဝိုင္းဝန္း တူညီစြာ ေစာင့္ေလမ်ဳိးႏြယ္ ဟူေသာ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားသည့္ သိဂၤါေလာဝါဒ သုတ္လာ အတုိင္း အမ်ဳိး ဘာသာ သာသနာကို ေစာင့္ထိန္း ႏုိင္ရန္ တင္ျပအပ္ပါသည္။ 

  ေမခ်ဳိ(ပ်ဥ္းမနား)

ထာ၀ရ ရာႏႈန္းျပည့္လူ

"ထာ၀ရ ရာႏႈန္းျပည့္လူ"

 ပစၥည္းဥစၥာ အဂၤါေျခလက္ ကုိယ္အသက္ပါမက်န္ အပ၀တၳဳ ၊ ရုပ္ခႏၶာစုႀကီး ပ်က္စီးပါေစ၊ အတြင္း အႏွစ္ျဖစ္တဲ့ ပါရမီေကာင္းမႈ(နာမ္ခႏၶာစု) မပ်က္စီးရင္ ေသတာေတာင္
ပ်က္စီးတယ္လုိ႔ မဆုိႏုိင္ဘူး။  (ေရႊက်င္သာသနာပိုင္ ၀ိသုဒၶါရုံဆရာေတာ္ႀကီး)

ေရႊက်င္သာသနာပုိင္ ၀ိသုဒၶါရုံဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရွိစဥ္က ရန္ကုန္ က်ိဳကၠစံမွာ သီတင္း သုံးေနေတာ္မူတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး တည္ေထာင္သီတင္းသုံးခဲ့တဲ့ ေရႊက်င္ဂုိဏ္း ပင္ရင္းမူလ မႏၱေလးျမိဳ႔ အေရွ႔၀ိသုဒၶါရုံေက်ာင္းတုိက္ႀကီးထဲက ေက်ာင္းအခ်ိဳ့ မီးေလာင္ ပ်က္စီး သြားတယ္။ ဒီအေၾကာင္း ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးထံ ေလ်ာက္ထားၾကတဲ့အခါ အထက္ပါ ဆုံးမ ၾသ၀ါဒကုိ ႏႈတ္က ျမြတ္ၾကားသလုိ ဂါထာနဲ႔လဲ ေရးဖြဲ႔ျပီး တပည့္ရဟန္းမ်ားကုိ ဆုံးမေတာ္ မူခဲ့ ပါတယ္။

✿ ဆရာေတာ္ႀကီးအဆုံးအမက ဂါထာ သုံးပုဒ္ရွိပါတယ္။
ဆိုလုိရင္းကေတာ့ ဘ၀သံသရာ တစ္ေလွ်ာက္လုံးမွာ စၾက၀ေတးမင္းစည္းစိမ္မ်ိဳးအထိလဲ ရွိခဲ့ဖူးမွာပဲ။
အဲဒီ ဘ၀ေတြမွာ ရခဲ့ဖူးတဲ့ စည္းစိမ္ဥစၥာ (ရုပ္ခႏၶာ)ေတြလဲ ဆုံးရႈံး ပ်က္စီးတတ္တဲ့ သဘာ၀အတုိင္း ပ်က္စီးခဲ့ျပီး တကယ္ တမ္းဘ၀ကုိ တစ္ဆင့္ထက္ တစ္ဆင့္ ျမင့္ျမတ္ေအာင္ ပုိ႔ေဆာင္ေပးခဲ့တာက အဲဒီ ၀တၳဳေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ မိမိတုိ႔ ဆည္းပူးခဲ့တဲ့ ပါရမီေကာင္းမႈ (နာမ္ခႏၶာစု) ကသာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရုပ္ခႏၶာေတြ ဘယ္လုိပဲ ပ်က္စီးပါေစ၊ နာမ္ခႏၶာ ပါရမီေကာင္းမႈေတြသာ မပ်က္စီးေစနဲ႔။ ဒီပုဂၢိဳလ္ မ်ိဳးကုိ ေသသြားေတာင္မွ ပ်က္စီးသူလုိ႔ မဆုိႏုိင္ဘူးလုိ႔ ဆုံးမခဲ့တာပါ။

“လူ”ဆုိတာ ရုပ္ နာမ္ ႏွစ္ခုတုိ႔ရဲ႔ အစုအေ၀း ျဖစ္တယ္ဆုိတာကေတာ့ ၾကားဖူးသူ မ်ားပါ လိမ့္မယ္။ မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာ၊ လွ်ာ၊ ကုိယ္ဆုိတဲ့ အျပင္က ေတြ႔ျမင္ေနရတဲ့ ခႏၶာကုိယ္ႀကီးက ရုပ္ အစုအေ၀းႀကီးပါ။ အတြင္းမွာ သိျမင္ ခံစား မွတ္သား ႀကံစည္တတ္တဲ့ သိမႈ အစုအေ၀းကုိ နာမ္ ခႏၶာလုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ဒီရုပ္တရား နာမ္တရား နွစ္မ်ိဳးလုံး ျပည့္စုံေနခုိက္ကုိ သက္ရွိ“လူ”လုိ႔ ေခၚရ တာပါ။

✿လူ႔ဘ၀ တစ္ခုရဲ႔ ေယဘုယ် ျဖစ္စဥ္ကုိ သုံးသပ္ၾကည့္မယ္ဆုိရင္
ပထမ အရြယ္လုိ႔ ေခၚတဲ့ လူ႔ဘ၀ေရာက္ျပီး အႏွစ္သုံးဆယ္ အရြယ္ေလာက္အထိဟာ ရုပ္ခႏၶာရဲ့ ႀကီးထြားမႈက အားသာ ပါတယ္။ ဒီအရြယ္မွာ နာမ္ခႏၶာစုကလဲ ရုပ္ခႏၶာႀကီးထြားမႈနဲ႔ ရုပ္ခႏၶာရဲ့ အေထာက္အပံ့ျဖစ္တဲ့ ရုပ္ပုိင္း ဆုိင္ရာ ပစၥည္းဥစၥာ တုိးတက္မႈကုိပဲ
အဓိက အားသာေနတာ မ်ားတတ္ပါတယ္။

နာမ္ခႏၶာစုရဲ့ တကယ္တုိးတက္မႈ အစစ္ဆုိတာ ကုိယ္က်င့္သီလ၊ စိတ္ဓာတ္တည္ျငိမ္မႈ သမာဓိနဲ႔
သဘာ၀တရားရဲ့ သေဘာအမွန္ကုိ သိတတ္တဲ့ ပညာတရားမ်ား ႀကီးထြား မႈကုိသာ ေခၚရတာပါ။ ရုပ္ပုိင္း ဆုိင္ရာ အေထာက္အကူ ျဖစ္တဲ့ ေလာကီအတက္ပညာ တုိးတက္ ႀကီးပြားမႈဟာလဲ တကယ္ နာမ္ခႏၶာတုိးတက္မႈ အစစ္မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဒါကလဲ ဒီအတတ္ပညာေတြနဲ႔ ရွာေဖြရရွိထားတဲ့ ပစၥည္း ဥစၥာေတြက အရြယ္သုံးပါးမေရြး ခ်မ္းသာမႈကုိ ေပးႏုိင္စြမ္း မရွိတာနဲ႔ ေသရြာအထိ ယူေဆာင္လုိ႔ မရႏုိင္တာကုိ သေဘာေပါက္မွ နားလည္ လက္ခံႏုိင္မွာပါ။

ပထမအရြယ္လုိ႔ေခၚတဲ့ ရုပ္ခႏၶာ ႀကီးထြားတုိးတက္မႈ အားသာေနတဲ့ အရြယ္မွာ နာမ္ခႏၶာ ရဲ့ တကယ္တုိးတက္မႈ အစစ္ျဖစ္တဲ့ သီလ၊သမာဓိ၊ပညာတုိ႔က မ်ားေသာ အားျဖင့္ အင္အား နည္းပါးတာဟာ လူအမ်ားစုႀကီးရဲ့ ေယဘုယ်ျဖစ္စဥ္ႀကီးပါ။

✿ပထမအရြယ္ လြန္လာျပီဆုိရင္ေတာ့ ရုပ္ခႏၶာရဲ့ သဘာ၀ႀကီးထြားမႈလုိ႔ဆုိရမယ့္ မ်ိဳးရုိးဗီဇ ဆုိင္ရာ ရွိသင့္ ရွိထုိက္တဲ့ အရပ္အေမာင္း ႀကီးထြားမႈမ်ားက ရပ္ဆုိင္းသြားပါျပီ။
( သဘာ၀လြန္ ျဖစ္တဲ့ ၀ျဖိဳးတာ၊ ဗုိက္ရႊဲတာမ်ိဳးကေတာ့ သဘာ၀ႀကီးထြားမႈလုိ႔ မဆုိႏုိင္ေတာ့ပါဘူး)
ဒီအရြယ္မွာ ရုပ္တရားနဲ႔အတူ နာမ္တရားစုကလဲ အင္အားအညီအမွ် တုိးတက္ ရင့္က်က္ ႀကီးထြားလာဖုိ႔ လုိအပ္ပါတယ္။

မဂၤလာတရားေတာ္မွာပါတဲ့ အနကုလ=အေႏွာင့္အယွက္ကင္းရမယ္။ အန၀ဇၨ= အျပစ္ ကင္းရမယ္ဆုိတာ ဒီအရြယ္မွာ ရုပ္နာမ္ႏွစ္ပါး အခ်ိဳးအစားညီမွ်ေအာင္ သတိျပဳရမယ္လုိ႔ ဆုိလုိ တာပါ။
♦အနကုလ ဆုိတာက စီးပြားရွာရာမွာ အေပ်ာ္အပါး အေသာက္အစား ဆုိတဲ့ အေႏွာက္ အယွက္ေတြ ကင္းစင္ရမယ္လုိ႔ ဆုိတာျဖစ္ျပီး၊
♦အန၀ဇၨ ဆုိတာ မေကာင္းမႈ ဒုစရုိက္ ကင္းစင္ျပီး ကုိယ္က်င့္သီလ အေျခခံတဲ့ စိတ္ဓာတ္ ခုိင္မာမႈကုိ တည္ေဆာက္ရမယ္။

သဘာ၀ရဲ့ မတည္မျမဲ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးတတ္တဲ့ သေဘာကုိ  သတိျပဳ နားလည္ ထားရမယ္လုိ႔ ဆုိလုိပါတယ္။ ဒုတိယအရြယ္ရဲ့ ထက္၀က္ကုိ ေက်ာ္လြန္လာခ်ိန္မွာေတာ့
ရုပ္တရားစုတုိ႔ဟာ သိသိ သာ သာ ေလ်ာ့နည္းလာပါျပီ။ ပုံမွန္ႀကီးထြားမႈ ေလ်ာ့နည္းလာရုံသာ မကဘူး ျပင္ပအာရုံ ခံစားႏုိင္မႈ တုိ႔လဲ သိသိသာသာ ေလ်ာ့နည္းသြားေလာက္ပါျပီ။

✿ဒီအခါမွာ ရုပ္တရားစု က်ဆင္းလာမႈနဲ႔အတူ နာမ္တရားစု(စိတ္ဓာတ္)ပါ က်ဆင္းလာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ လူဟာ ရာႏႈန္းမျပည့္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။

အမွန္တကယ္ ျဖစ္သင့္တာကေတာ့ ရုပ္တရားစုႀကီးသိသိသာသာ ေလ်ာ့နည္းသြား တာကုိ သတိထား အသိပြားျပီး ဒါဟာ သဘာ၀ ျဖစ္ရုိးျဖစ္စဥ္(ယထာဘူတ) သေဘာပဲဆုိတဲ့ အသိအမွန္(ယထာဘူတဉာဏ္)ျဖစ္ေပၚလာေအာင္ ႀကိဳးစား ၾကရမွာပါ။

♦ဒီအသိဉာဏ္ ရဘုိ႔ဆုိတာကလဲ အေျခခံကုိယ္က်င့္ တရားကစျပီး တည္ေထာင္ရပါတယ္။ ကုိယ္က်င့္တရားကုိ ေကာင္းမြန္မွန္ကန္ေအာင္ မတည္ေဆာက္ႏိုင္ရင္ အက်င့္ပါ အရွိန္ရေနတဲ့ ကုိယ္က်င့္တရား ခ်ြတ္ယြင္းမႈေတြက စိတ္ဓါတ္ကုိ ယိမ္းယုိင္လႈပ္ရွားေနေအာင္ ဆင္ေျခေပးဆြဲ ေဆာင္ေနတတ္ပါတယ္။

အဲဒီဆင္ေျခေတြနဲ႔ စိတ္ဓါတ္ မခုိင္မမာ(သမာဓိမရ) ျဖစ္ေနသမွ် သဘာ၀အမွန္ကုိ သိျမင္ႏိုင္ေရး(ယထာဘူတဉာဏ္၊ ၀ိပႆနာဉာဏ္တုိ႔ဟာလဲ အလွမ္းေ၀းေန ဦးမွာပါ။

ယထာဘူတဉာဏ္နဲ႔ ေထာက္ကန္ေပးႏုိင္ျပီဆုိရင္ေတာ့ ရုပ္ခႏၶာပ်က္စီးမႈကပင္ နာမ္ခႏၶာ( သိမႈ အစုေအ၀း) ရင့္သန္မႈ အေထာက္အကူ ေပးေနပါလိမ့္မယ္။

ရုပ္ခႏၶာ ယုိယြင္း ပ်က္စီးလာတာႏွင့္ အမွ် နာမ္ခႏၶာကုိ တုိးတက္ေအာင္ ႀကိဳးစားတည္ေထာင္ ႏိုင္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ လူဟာ အျမဲတမ္း ရာႏႈန္းျပည့္ေနမွာ မလြဲပါဘူး။

ပိဋကတ္ေတာ္ထဲမွာပါတဲ့ က်ားကုိက္ခံရတဲ့ ရဟန္းငယ္တစ္ပါး ေျခဖ်ားကစျပီး က်ားစား ခံရတဲ့အခါ
ဒီခံစားမႈအေပၚမွာ မျပတ္သတိထား အသိပြါးရင္း ေနာက္ဆုံး
ရုပ္ခႏၶာအဆုံး ပ်က္စီး (ေသဆုံး)ခ်ိန္မွာ နာမ္ခႏၶာက ရာႏႈန္းကုိေက်ာ္လြန္ျပီး ေလာကုတၱရာအသိရဲ့ အျမင့္ဆုံး အဆင့္ ျဖစ္တဲ့ အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္နဲ႔ နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ ျပဳသြားရတာဟာ ရုပ္ခႏၶာ ပ်က္စီးမႈကုိ နာမ္ ခႏၶာတုိးပြါးဖုိ႔ အျဖစ္ စနစ္တက် ျမတ္ဗုဒၶရဲ့ အဆုံးအမႏွင့္အညီ အသုံးခ်သြားတဲ့ သာဓက တစ္ရပ္ပါပဲ။

✿ နကုလပိတာ နကုလမာတာတုိ႔ကုိ ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္
ေဟာၾကားေတာ္မူတဲ့ “ ခႏၶာကုိယ္ နာေသာ္လည္း စိတ္မနာေစနဲ႔” ဆုိတဲ့ အဆုံးအမ၊
✿မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး ေဟာၾကား ေလ့ရွိတဲ့
“ရုပ္ခႏၶာႀကီးက ေသရြာဘက္သြားေနခ်ိန္မွာ နာမ္ခႏၶာ (အထူးသျဖင့္ ဉာဏ္ပညာ)က မေသရာဘက္ သြားေနေစရမယ္” ဆုိတဲ့ အဆုံးအမမ်ားဟာလဲ ဒီသေဘာကုိ ညႊန္ျပေနတာပါ။

“ရုပ္ခႏၶာရဲ့ ယုိယြင္း ပ်က္စီးမႈမ်ားကုိ နာမ္ခႏၶာ(အသိဉာဏ္)ရဲ့ တုိးတက္မႈအတြက္ အသိထား အသိပြားေအာင္ အသုံးခ်ၾက”လုိ႔ ဆုိလုိရင္းပါပဲ။ ဒီလုိ ရုပ္ဘက္က ေလ်ာ့နည္းမႈကုိ နာမ္တရားရဲ့
တုိးတက္မႈနဲ႔ အစားထုိးနိဳင္သမွ် လူဟာ ေသသည္အထိ အျမဲတမ္း“ရာနႈန္းျပည့္” ျဖစ္ေနမွာ မလြဲပါဘူး။

ဒီစာရဲ့ အစမွာပါတဲ့ ေရႊက်င္သာသနာပုိင္ ဆရာေတာ္ႀကီး ဆုံးမလုိရင္းကေတာ့ ေသသည္အထိသာမကဘူး။
သံသရာတစ္ေလွ်ာက္ နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏုိင္သည္အထိ မပ်က္စီးဘူးလုိ႔ ဆုိလုိပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။

တရားဂုဏ္ေတာ္ေတြထဲက
“ ၾသပေနယ်ိက= အနီးကပ္ေဆာင္ယူျခင္း” ဂုဏ္ဆုိတာ ဘ၀သံသရာတစ္ေလွ်ာက္ အခါအခြင့္ႀကုံရင္ အက်ိဳးေပး ႏုိင္ဖုိ႔ ကမၼသတၱိမ်ားက အနီးကပ္ လုိက္ေနသလုိ မေပ်ာက္မပ်က္ တည္ရွိေနတယ္လုိ႔ ဆုိလုိ တာပါ။

ဘ၀ကုိ သခၤ်ာတြက္နဲ႔ တြက္လုိသူတုိ႔အဖုိ႔ကေတာ့ စားလဒ္မ်ားကုိ ဒီအတုိင္းထားရင္ တည္ကိန္းထက္ေလ်ာ့ေနမယ္။
စားလဒ္ကုိ စားကိန္းနဲ႔ေျမွာက္ရင္ တည္ကိန္းပဲ အလြန္ဆုံးရမယ္။
စားလဒ္(သုိ႔မဟုတ္) စားကိန္းမ်ားကုိ တည္ကိန္းနဲ႔ ေျမွာက္ပြားရင္ေတာ့ တည္ကိန္းထက္ ပုိလြန္တဲ့ အေျဖကုိ ရႏုိင္တယ္လုိ႔ ဆုိရလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။
ဘ၀က တည္ကိန္း
အခ်ိန္က စားကိန္း၊
ရုပ္ခႏၶာ အုိမင္းမႈမ်ားကုိ စားလဒ္မ်ားလုိ သေဘာထားျပီး တြက္ၾကည္ဖုိ႔ပါ။

သာသနာနဲ႔ ႀကုံတုန္းမွာ“ ထာ၀ရ ရာႏႈန္းျပည့္လူ အျဖစ္ကုိ ေက်ာ္လြန္ေအာင္” သတိထား အသိပြားႏုိင္ၾကပါေစ။

[ဓမၼေဘရီအရွင္၀ီရိယ(ေတာင္စြန္း)]

----------------------*----------------------
_/|\_ ခပ္သိမ္းေသာ ရဟန္း၊ ရွင္၊ လူ၊ နတ္၊ ျဗဟၼာ၊ သတၱဝါ အားလံုး ေဘးရန္ ေၾကာင့္ၾက ဆင္းရဲကင္း၍
ကိုယ္, စိတ္ႏွစ္ျဖာက်န္းမာ, ခ်မ္းသာၾကပါေစ ။လူအခ်င္းခ်င္း လွည့္ပတ္ျခင္း၊ ကင္းရွင္းၾကပါေစ၊… _/|\_

Honey Lay