ကမာၻတည္မည့္ဂုဏ္

 

ကမာၻတည္မည့္ဂုဏ္

ရိုမန္ကက္သလစ္ဘာသာဝင္တို႔၏ ရဟန္းမင္းႀကီး ဘာနာဒစ္၏ေနရာကို အာဂ်င္တီးနားဇာတိ ရဟန္းမင္းၾကီးျဖင့္ အစားထိုးခန္႔သည့္ေနာက္တေန႔၊ ပုပ္ေဟာင္း၏ေနရာကို ပုပ္သစ္ျဖင့္အစားထုိးပြဲ၊ ဘာတီကန္နန္းေတာ္ေခါင္းတိုင္မွ ေရြးခ်ယ္မွဳေအာင္ျမင္ျခင္းအထိမ္းအမွတ္ မီးခိုးျဖဴထြက္လာသည့္ သတင္းကို ကုိယ္ေငးေနစဥ္ …
“ဟလို ...”

ကိုယ္၏ခြန္းဆက္သံပင္မဆံုး၊
“ဘုန္းဘုန္း … သတင္းဖတ္ၿပီးပလား … မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ႀကီး ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားၿပီဘုရား"
LA က အစ္မ၊ ဆရာေတာ္ႀကီးအေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္က ဂယက္၊ ဟိုအေၾကာင္း သည္အေၾကာင္း အနည္းငယ္စီေျပာကာ ဖုန္းခ်သြားသည့္တိုင္ ပဲ့တင္ထပ္က်န္ခဲ့သည္က "ဆရာေတာ္ ပ်ံေတာ္မူ သြားၿပီ" ... တဲ့။

"ဆရာေတာ္ဘဒၵႏၲ ရာဇဓမၼာဘိဝံသ"၊ မစိုးရိမ္တိုက္ႀကီးတို႔၏ နာယက၊ စာသင္သားတို႔၏ဆရာ၊ ထက္ျမက္ေသာ၊ ရဲရင့္ေသာ၊ ရိုးသားေသာဂုဏ္တို႔အရွင္။ မေန႔ကပင္ ဆရာေတာ္မိန္႔ခဲ့ေသာ စကားေလးတခြန္းကို စာကိုးလို၍ အမိေျမကို လွမ္းေတာင္းခဲ့ေသးရဲ႕၊ ခုေတာ့ … ေႏွာင္းခဲ့ၿပီ။

ဆရာေတာ္ ရွစ္ဆယ္ျပည့္ပူဇာ စာအုပ္ထုတ္ရန္ျပင္ၾကေတာ့ ကိုယ့္ကိုလည္း ေရးေဖာ္ညီေနာင္ ေတြက တိုက္တြန္းၾကသည္။ သူတို႔ေရးသားၾကသည့္ ေဆာင္းပါးတို႔ကို ေပးဖတ္ၾကသည့္အခါ ဆရာ ေတာ္ကို တိုး၍ ၾကည္ညိဳခဲ့ရသလို ေရးသားပူေဇာ္လိုခဲ့သည္မွာအမွန္။

ေနာက္ၿပီး ဆရာေတာ္၏တပည့္ဒကာရင္း၊ ဆန္ဖရန္မွ အစ္မက ထုိစာေစာင္တြင္ ေရးသား ျခင္းျဖင့္ ပူေဇာ္ေစခ်င္ေၾကာင္း၊ ဆရာေတာ္ႀကီးကို သူ႕ဖခင္လက္ထက္ကတည္းက  ဆည္းကပ္ခဲ့ၾက ေၾကာင္း၊ "အင္မတန္" … ဆိုသည့္ စကားဝိေသသနပုဒ္ေလးျဖင့္ ဆရာေတာ္၏ သီလဂုဏ္၊ ပညာဂုဏ္၊ ခမာဂုဏ္၊ ဥဇုဂုဏ္တို႔ကို ေျပာျပေနသည္။ ကိုယ့္ဆီက တုံ႔ျပန္သံ ေလးဖင့္ေန၍ထင့္၊

“အင္း … ဘာမဆို စိတ္ပါမွလုပ္တတ္တဲ့သူကို အတင္းေရးခိုင္းေနတာကိုက တပည့္ေတာ္မ အမွားျဖစ္ေနၿပီထင္ပါရဲ႕" ဆိုကာ ဖုန္းခ်သြားေတာ့သည္။ အမွန္က အဲသည္ကတည္းက စာေရးဖို႔ စိတ္ကူး ရိွသည္ကို မေျပာျဖစ္လိုက္။   

 
နီးေန၊ ေဝးေန တပည့္ေတြက ပူေဇာ္ၾကသည္သာမက၊ ျမင္တပည့္၊ ၾကားတပည့္ေတြကလည္း ပူေဇာ္ၾကျခင္းကို ဖတ္ရွဳရလွ်င္ ဆရာေတာ္ႀကီး ပို၍ ပီတိျဖစ္ေတာ္မူမည္။ ၿပီး … ကိုယ့္အေရးသား ကိုလည္း ထိုစာအုပ္ႀကီးမွာ ပါေစခ်င္သည္တဲ့၊ ထိုအစ္မ၏ ႀကီးသန္ေသာဆႏၵ၊ ခက္တာက စာျဖစ္ရံု ကုိယ္မေရးတတ္၊ "ရွင္ဘုရင့္အသေရ၊ ငေတေၾကာင့္မပ်က္ေစခ်င္"၊ ဂုဏ္ႏွင့္သကတ္ ထပ္မိေစရန္ ကိုယ္ဆရာေတာ့္အေၾကာင္းေတြ စဥ္းစားေနမိသည္။ အခ်က္လက္ေလးေတြ ရွာေဖြေနမိသည္။ ထိုစဥ္ ဆရာေတာ္ စကၤာပူမွာ ေဆးကုသခံေနရေၾကာင္း ၾကားရျပန္သည္။

ကိုယ္ ေရးဖို႔အားခဲမိသည္။ ညစဥ္ စာေရးစားပြဲထိုင္တိုင္း ဆရာေတာ္၏ပံုေလးကိုဖူးရင္း ပိန္ပါး ပါးခႏၶာႏွင့္ ႀကီးျမင့္ေသာသိကၡာ၊ ခိုင္မာေသာဇြဲႏွင့္ ရဲရင့္ေသာႏွလံုးသားတို႔ကို ဖူးေတြ႕ ရသည္။

နီညိဳေရာင္သကၤန္းေနရာတြင္ ျဖဴညစ္ညစ္၊ ျပာတာတာ ဝတ္စံုဖားဖားႏွင့္ဆရာေတာ္၊ သံဃာ ရာေပါင္းမ်ားစြာကို ပရိယတၱိစာေပေတြပို႔ခ်ေပးေနရာမွ မအပ္စပ္သည့္ေနရာတြင္ "ပံုစံထိုင္" ေနေတာ္မူ ရသည့္ ဆရာေတာ္။

သံဃာရာေက်ာ္ကိုအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ေသာဆရာေတာ္အား ဝါဒါဆိုသူမ်ား၏ "ဦး" မပါ "ကို" မထည့္ဘဲ ေခၚသံ၊
ေလာက၏ပူေဇာ္ခံဆရာေတာ္သည္ တခါက ေရခ်ိဳးရန္ပင္ ပန္းကန္ျပားပက္ႏွင့္ခပ္၍ အမိန္႔ေပး မွ ခ်ိဳးရသည့္အေနအထား၊

သီလႀကီးသူႏွင့္ ရာဇဝတ္သား၊ ပညာႀကီးသူႏွင့္ အာဏာငတ္၊ သူေတာ္စင္ႏွင့္ စစ္မာန္ႂကြ တို႔ကို ႏွိဳင္းယွဥ္ျမင္မိရင္း တညဥ့္လြန္ရၿမဲ။ တက္ေခါက္ရင္း၊ ေရရြတ္ရင္း စာေရးစားပြဲမွ ထခဲ့ရၿမဲ။
အခုေရာ ဘာကိုေရးရမလဲ … ။ သည္အေၾကာင္းေတြကို ျပည့္စံုစြာကမၺည္းမတင္ႏိုင္ဘဲ ေရးမိေသာကိုယ့္စာသည္ တာဝန္ေက်ေသာကမၺည္း ျဖစ္မွျဖစ္ပါေလစ … ဟူး ...။

အရာရာကို မလိုလားလွ်င္ နယ္ခ်ဲ႕အေမြဟု လက္ညႇိဳးထိုးေလ့ရိွေသာ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားသည္ သည္ေထာင္တြင္းက်င့္စဥ္ေတြကိုေတာ့ ဘာေၾကာင့္ ျမတ္ႏိုးထိန္းသိမ္းေနပါလိမ့္။ ဒါဆိုလွ်င္ … ကိုလိုနီ နယ္ခ်ဲ႕က ဂုဏ္သိကၡာ၊ ပညာအလိုက္ "ေအ ကလပ္၊ ဘီ ကလပ္၊ စီ ကလပ္" စသည္ အက်ဥ္းသားေတြကို အခြင့္ေပးခဲ့သည္က် ဘာေၾကာင့္ ဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ့ၾကသလဲ ...၊ ကိုယ္ က်ယ္က်ယ္ ေလာင္ေလာင္ ေမးစမ္းခ်င္သည္။

ခုေတာ့ … ေအကလပ္ ေဝးစြ၊ မုဒိန္းတႏၲႏွင့္ သူေတာ္စင္၊ တခါတရံ  မုဒိန္းတႏၲတို႔ကပင္ အခြင့္ေရးသာခ်င္။ ေၾကာင့္ၾကမဲ့ စံေနႏိုင္ပါလ်က္ႏွင့္ အမ်ားအေရး၊ ေလာကအေရး၊ သာသနာေတာ္ အေရးအတြက္ ေထာင္ရပ္မွာ သီတင္းသံုးခဲ့ရ။ အက်ဥ္းစံဖက္ သူ႔ေနာင္ေတာ္ "ဆရာေတာ္ဘဒၵႏၲ ေကာဝိဒါ ဘိဝံသ" ဆိုလွ်င္ ေရႊျပည္ႏွင့္ေဝးသည့္ နယူးေယာက္မွာပင္ ေခါင္းေတာ္ခ်ခဲ့ရ။

ေအာ္ … တခါတေလ "မွန္သူက ဒဏ္၊ မမွန္သူက စံ" ရသည့္ကိန္းေတြလည္း ရိွတတ္ေပရဲ႕။ ဒါကိုပင္ ကံဟု ဆိုၾကေလသလား။
မည္သို႔ျဖစ္ေစ၊ ဆရာေတာ္ (ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးလံုး) ကေတာ့ ေလာကအေပၚ တာဝန္ေက်သူ မ်ားမို႔ ေလာက ကလည္း ထိုက္တန္ေသာ ပူေဇာ္မွဳျဖင့္ ကမၺည္းတင္ေနမည္မွာအမွန္ပင္။
သာသနာႏွင့္ ေလာကကို တိုးပြားစည္ပင္ေစသလို သာသနာႏွင့္ေလာက ေဘးႀကံဳရန္ ေတြ႔သည့္အခါလည္း "ေဒဝါရကၡႏၲတု သဗၺဒါ" ႏွင့္ မ်က္ႏွာလႊဲေလ့မရိွေသာ ဆရာေတာ္၊

“ေအး … ၾသဝါဒဆိုလို႔ သည္ ငါ့ၾသဝါဒေတြနာရၿပီး အားလံုး လိမၼာယဥ္ေက်းသြားၾကမယ္လို႔ မေမွ်ာ္လင့္ၾကနဲ႔၊ ဘုရားရွင္ရဲ႕အဆံုးအမေတြ နာရ၊ ဖတ္ရၿပီး လမ္းလြဲသြားတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီး" ဟု ကိုယ္ရည္မေသြး၊ အတိဝုတၱ ေဒါသမပါ မိန္႔ခဲ့ေသာဆရာေတာ္။
“ေအးကြာ … ပုတီးနဲ႔အၿမဲ စိတ္ေနေပမယ့္ ပုတီးေစ့တိုင္း သမာဓိရတယ္မထင္ပါနဲ႔ကြာ၊ ဒါေပမယ့္ ကာယကံကုသိုလ္ေတြျဖစ္ေနတာေပါ့" ဟု ရိုးသားစြာမိန္႔ေလ့ရိွေသာ ဥဇုဂုဏ္၊ သုဟုဇု ဂုဏ္ရွင္။ ခုေတာ့ သူျမတ္ႏိုးေသာသာသနာႏွင့္ သူခ်စ္ေသာေလာကကို မ်က္ကြယ္ျပဳေပၿပီ။
“သရီရႆ ဂုဏာနဥၥ၊ ဒူရမစၧ ႏၲ မႏၲဝံ
သရီရ ခဏ ဝိဒၶံသီ၊ ဂုဏာတု ကပၸဌိတိေယာ" တဲ့ ...။

ေရွး "ရစနာ" ေလးတပုဒ္ ေခါင္းထဲမွာေပၚလာသည္။ ကိုယ္ခႏၶာႏွင့္ ထိုခႏၶာကိုမွီ၍ ဆည္းပူး ခဲ့ေသာ ဂုဏ္ေက်းဇူးတို႔ကား မ်ားစြာကြာျခားသည္တဲ့။ ကိုယ္ခႏၶာက ခဏေလးႏွင့္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး ဂုဏ္ကေတာ့ ကမာၻဆံုးတိုင္ တည္သည္တဲ့။ ဒါ … ဆရာေတာ္တို႔လို ပုဂၢိဳလ္ျမတ္မ်ားတြက္ ရြယ္ခဲ့မည္မွာ မလြဲႏိုင္။ ကိုယ္ေျပာရဲသည္၊ ဆရာေတာ္၏ ဂုဏ္တို႔ကား ေခတ္အဆက္ဆက္ တည္သြားလိမ့္မည္ဟု ...။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ၊ "ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီးဘာနာဒစ္" ေနရာတြင္ "ပုပ္ရဟန္းသစ္ဖရန္စစ္"ႏွင့္ အစားထိုးသလို ဆရာေတာ္၏ေနရာမွာ အစားမထိုးႏိုင္ေသာ္္မွ သာသနာညႇိဳးေသာအခါ၊ ေလာက ေလာင္ျခစ္ေသာအခါ၊ တိုင္းျပည္ပူပင္ေသာအခါ အားလံုးအတြက္ "ရဲရင့္သည့္ဂုဏ္ရွင္" ဆိုသည့္ ေနရာကိုေတာ့ အစားထိုးႏိုင္ၾကပါေစသား ...။

ကံထြန္းသစ္
3/16/2013
4:45 AM