"လြမ္းလို႕က်န္ရစ္ခဲ့မႇာကိုေတာ့ အားမနာပါနဲ႕ေလ..."
သင္ေသသြားေသာ္ . . . . . .လူဆိုတာ ေသမ်ဳိးလို႕ေျပာၾကတယ္။အမႇန္ေတာ့ လူမႇမဟုတ္ပါဘူး။မရဏဆိုတဲ့အရာဟာ သက္ရႇိသက္မဲ့ အားလံုးနဲ႕ဆိုင္ပါတယ္။အရာအားလံုးမႇာ သက္တမ္းဆိုတာရႇိၾကေလေတာ့ သက္တမ္းကုန္ရင္ျဖင့္ မရဏသေဘာနဲ႕ တစ္ဘ၀ေခ်ာၾကရတာပါပဲ။မရဏဆိုတာလည္း စုတိသေဘာမွ်သာပါပဲ။စုတိဆိုတာ ေရြ႕ေလ်ာျခင္း၊ ေရြ႕လ်ားျခင္း၊ ေရႊ႕ေျပာင္းျခင္းသေဘာမွ်သာပါပဲ။
ေသတယ္ဆိုတာ အဆန္းေတာ့ လည္းမဟုတ္ပါဘူး။အာယုဆိုတဲ့ အသက္၊ ဥသၼဆိုတဲ့ကိုယ္ေငြ႕၊ ၀ိညာဏဆိုတဲ့အသိစိတ္၀ိညာဏ္၊ ဒီသံုးခုခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားျခင္းမွ်သာပါပဲ။သူတို႕ သံုးခုက ခႏၡာကိုယ္ႀကီးကို စြန္႕ခြာသြားတဲ့အခါ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးဟာ ထင္းပုပ္၊ ထင္းေဆြးလို ဘာမႇအသံုးမ၀င္ေတာ့ပါဘူး။
ဒီေနရာမႇာ အသက္ဆိုတာ အတၲမဟုတ္ဘူး၊ငါမဟုတ္ဘူး၊ အေကာင္မဟုတ္ဘူး။အေကာင္အထည္ မရႇိဘူး။သေဘာသက္သက္မွ်ပဲ။ဥသၼဆိုတဲ့အပူေငြ႕ကလည္း သေဘာ သက္သက္မွ်ပဲ။ ၀ိညာဏဆိုတဲ့ အသိစိတ္ကလည္း အတၲေကာင္၊ လိပ္ျပာေကာင္၊၀ိညာဥ္ေကာင္မဟုတ္ဘူး။သိ႐ံုမွ်သေဘာပဲ။ ဒီသေဘာသံုးခု ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားျခင္းဟာ ေသျခင္းပဲ။တစ္ဘ၀ဇာတ္သိမ္းျခင္းပဲ။
လူေတြေသၾကရတဲ့ကိစၥမႇာ တခ်ဳိ႕က အာယုကၡယ-သက္တမ္း ကုန္လို႕ေသရတယ္။တခ်ဳိ႕က ကမၼယကၡ- ကံကုန္လို႕ေသရတယ္။တခ်ဳိ႕က ဥဘယကၡယ-သက္တမ္း၊ကံႏႇစ္မ်ဳိးလံုးကုန္လို႕ ေသရတယ္။တခ်ဳိ႕က ဥပေစၧဒက- သက္တမ္းကံ မကုန္ေသးေပမဲ့ မထင္မႇတ္တဲ့ ေဘးပေယာဂတစ္ခုခုေၾကာင့္ေသရတယ္။တခ်ဳိ႕ ေဆးထိုးမႇားလို႕၊ ေဆးထိေရာက္ေအာင္မကုသႏိုင္လို႕စသည္ ျဖင့္ဘ၀ရဲ႕ခ်ဳိ႕တဲ့မႈေတြေၾကာင့္ မေသသင့္ဘဲ ေသရတာေတြရႇိတယ္။မေသသင့္ဘဲ ေသရတာမႇန္ရင္ေတာ့ ဥပေစၧဒက ကံပဲ။
တစ္ေယာက္က ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့လည္းၿပီးတာပါပဲ ဘာမႇမဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ ဒါကေတာ့ အမႇန္ပဲ။လူဆိုတာ ဟုတ္လိမ့္ႏိုးႏိုးနဲ႕ အ သက္ရႇင္ေနၾကတာ။ၿပီးေတာ့လည္း ဘာမႇသိပ္မဟုတ္ပါဘူး။တစ္ေယာက္ကေတာ့ ၿပီးရင္ၿပီးၿပီတဲ့။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေသရင္ၿပီးၿပီတဲ့။ေသလို႕ၿပီးစတမ္းဆိုရင္ သိပ္ေကာင္းတာေပါ့။ အခုေတာင္ ေသခ်င္တဲ့သူ ေတြရႇိခ်င္ရႇိပါလိမ့္မယ္။တကယ္တမ္းက ေသရင္မၿပီးေသးလို႕ ခက္ေနတာ။
လူေသရင္ လူျဖစ္ႏိုင္သလို နတ္လည္းျဖစ္ႏိုင္တယ္။ျဗဟၼာလည္းျဖစ္ႏိုင္တယ္။တိရစၧာန္လည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ငရဲသားလည္း ျဖစ္ႏိုင္ တယ္။လူစိတ္နဲ႕ေန၊ လူစိတ္နဲ႕ေသရင္ လူျဖစ္လိမ့္မယ္။နတ္စိတ္နဲ႕ေန၊ နတ္စိတ္နဲ႕ေသရင္ နတ္ျဖစ္လိမ့္မယ္။ျဗဟၼာစိတ္နဲ႕ေန၊ ျဗဟၼာစိတ္နဲေသရင္ ျဗဟၼာျဖစ္လိမ့္မယ္။ဒီလိုပါပဲ။ တိရစၧာန္စိတ္နဲ႕ေန၊ တိရစၧာန္စိတ္နဲ႕ ေသရင္ေတာ့ တိရစၧာန္ျဖစ္မႇာပဲ။
နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္က နတ္ေတြကလူ႕ဘံု၊ လူ႕ဘ၀ကို အေကာင္းဆံုး သုဂတိလို႕သတ္မႇတ္တယ္။လူ႕ဘံု ဆိုတာ လမ္းဆံုလမ္းခြပါ။လူ႕ဘံုကေန အထက္ဘ၀ဂ္ထိ တက္ႏိုင္တယ္။ ေအာက္အ၀ီစိထိ ဆင္းႏိုင္တယ္။ ဘုရားပေစၥကဗုဒၶါ ရဟႏၲာအရႇင္ျမတ္တို႕ဆိုတာ လူ႕ဘ၀ကေန သြားၾကရတာပါ။ဒါေၾကာင့္ လူ႕ဘံု၊ လူ႕ဘ၀ ဆိုတာ အေကာင္းဆံုးဘံုဌာနတစ္ခုပါ။
အဲဒီအေကာင္းဆံုး လူ႕ဘ၀ဆို တာ စိတ္ေကာင္း၊ ေစတနာေကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္လာရတာပါ။ စိတ္ေကာင္း၊ ေစတနာေကာင္းေကာင္းေၾကာင့္ လူျဖစ္ရတာမို႕ လူ႕စိတ္ဆိုတာစိတ္ေကာင္း ေစတနာေကာင္းပါ။စိတ္ ေကာင္း၊ေစတနာေကာင္းဆိုတာ ကူညီခ်င္စိတ္၊ ႐ိုင္းပင္းခ်င္စိတ္၊ မွ်တခ်င္စိတ္၊ အတၲပရမွ်တတဲ့စိတ္၊ ပရဟိတကို သယ္ပိုးေဆာင္ရြက္လို စိတ္စတဲ့ စိတ္ေကာင္း၊စိတ္ျမတ္ေတြပါ။အဲဒီစိတ္ေတြနဲ႕ေနတဲ့သူဟာ လူစိတ္နဲ႕ေနသူပါ။ အဲဒီစိတ္ေတြနဲ႕ ေသသူဟာ လူစိတ္နဲ႕ေသသူပါ။
နတ္စိတ္ဆိုတာ ဒါနသီလစတဲ့ ကုသိုလ္ေတြနဲ့ယႇဥ္တဲ့စိတ္ပါ။ျဗဟၼာစိတ္ဆိုတာ ေမတၲာ၊ က႐ုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာဆိုတဲ့ ျဗဟၼစိုရ္တရားေလးပါးနဲ႕ယႇဥ္တဲ့စိတ္ပါ။နတ္စိတ္နဲ႕ေန၊ နတ္စိတ္နဲ႕ေသရင္ နတ္ျဖစ္မႇာပါ။ျဗဟၼာ စိတ္နဲ႕ေန၊ ျဗဟၼာစိတ္နဲ႕ ေသရင္ျဗဟၼာျဖစ္မႇာပါ။ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ အတၲ၊ မာန၊ ဣႆာမစၧရိယ စတာေတြက တိရစၧာန္စိတ္၊ သို႕မဟုတ္ ငရဲစိတ္ေတြပါ။ဒီစိတ္ေတြနဲ႕ေန၊ ဒီစိတ္ေတြနဲ႕ ေသရင္ ေတာ့တိရစၧာန္ ျဖစ္ရမႇာပါ။ ငရဲေရာက္ရမႇာပါ။ ဒီေတာ့ မိမိတို႕ဘယ္စိတ္နဲ႕ ေနၾကမႇာလဲ။ဘယ္စိတ္နဲ႕ေသၾကမႇာလဲ။ႀကိဳက္ရာကို ေရြးခ်ယ္ၾကဖို႕ပါ။
စာထဲမႇာ ေတာေဒယ်ဆိုတဲ့ ပုဏၰားသူႂကြယ္ႀကီးတစ္ဦးဟာ ေလာဘ၊ ေဒါသအတၲမာနစတဲ့ ေခြးစိတ္နဲ႕ေန၊ ေခြးစိတ္နဲ႕ေသလို႕ေသၿပီး ေနာက္ေခြးျဖစ္ရရႇာပါတယ္။အပါယ္ စိတ္နဲ႕ေနလို႕၀က္ျဖစ္ရတာေတြ၊ ႏြားျဖစ္ရတာေတြရႇိသလို ၿပိတၲာျဖစ္ရတာေတြ၊ ငရဲေရာက္ရတာေတြ ေျမာက္ျမားစြာရႇိပါတယ္။အေရးႀကီးတာက မိမိတို႕ဘယ္စိတ္နဲ႕ေနၾကမႇာလဲ။ဘယ္စိတ္နဲ႕ေသၾကမႇာလဲဆိုတာပါ။ ဗလာဟင္းလင္းစိတ္နဲ႕ေနၿပီး ဗလာဟင္းလင္းစိတ္နဲ႕ေသကာ ဗလာဟင္းလင္းျဖစ္သြားခဲ့ရင္ေတာ့ အေကာင္း ဆံုးပါ။ဒါေပမဲ့ အဲဒီဗလာဟင္း လင္းစိတ္ကို မပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ေသးတာက ခက္ေနတာပါ။
ဆရာၿငိမ္းေက်ာ္က ''လြမ္းလို႕က်န္ရစ္ခဲ့မႇာကို အားနာပါတယ္ေလ''တဲ့။ သူက ရသ၀တၴဳစာေရးဆရာဆိုေတာ့ သူ႕ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕သူရႇိပါလိမ့္မယ္။ဒါေပမယ့္ ဒီကေတာ့ လြမ္းလို႕က်န္ရစ္ခဲ့ခ်င္တာပါ။ဗုဒၶအေၾကာင္းကိုေရးတဲ့ စာေရးဆရာက ''လြမ္းလိုက္ရတာ အရႇင္ဘုရားရယ္ . . .'' တဲ့။ အမႇန္ပါပဲ။ ဘုရားသားေတာ္ေတြဟာ ဘုရားရႇင္ကိုလြမ္းၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့ၾကတာပါ။ ယခုထက္တိုင္လြမ္း ဆြတ္တသေနရဆဲပါ။
လူေတြေသတဲ့အခါ ဘာေတြခ်န္ထားခဲ့ၾကသလဲ။ တခ်ဳိ႕က ဘာမႇမခ်န္ခဲ့ဘူး။တခ်ဳိ႕က လြမ္းစရာေတြ ခ်န္ထားခဲ့တယ္။ တခ်ဳိ႕က နာစရာေတြခ်န္ထားခဲ့တယ္။ သင္ေကာ ဘာေတြခ်န္ထားခဲ့မႇာလဲ။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီက ''သင္ေသသြားေသာ္ သင္ဖြားေသာေျမ သင္တို႕ေျမသည္ အေျခတိုးျမင့္ က်န္ေကာင္းသင့္၏။ သင္၏မ်ဳိးသား စာစကားလည္း ႀကီးပြားတက္ ျမင့္က်န္ေကာင္းသင့္၏။သင္ဦးခ်၍ အမ်ေ၀ရာ ေစတီသာႏႇင့္ သစၥာ အေရာင္ၪာဏ္တန္ေဆာင္လည္း ေျပာင္လ်က္၀င္းလ်က္ က်န္ေစသတည္း''လို႕ဆိုခဲ့တယ္။မေသခင္ဘာ လုပ္ၾကမလဲလို႕ေမးၾကတယ္။ ဆရာ ေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ကဗ်ာဟာအဲဒီေမးခြန္းရဲ႕ အေျဖပဲ။အဓိပၸာယ္ကိုစဥ္းစားလိုက္ေတာ့ လြမ္းစရာေလးေတြခ်န္ထား ေပးခဲ့ပါဆိုတဲ့အဓိပၸာယ္ပဲ။
ဗုဒၶသားေတာ္ေတြ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏႇစ္ေပါင္းႏႇစ္ေထာင့္ငါးရာေက်ာ္က စံလြန္ေတာ္မူခဲ့တဲ့ ဗုဒၶကို လြမ္းေနၾကပါ တယ္။ဘာလို႕ လြမ္းေနၾကတာလဲ။လြမ္းစရာေတြခ်န္ထားေပးခဲ့လို႕၊ ငါးေထာင္သာသနာနဲ႕ဓမၼကၡႏၶာ ရႇစ္ေသာင္းေလးေထာင္ကို ခ်န္ထားေပးခဲ့လို႕။ ျမန္မာႏိုင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားေတြ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏႇစ္ေပါင္းတစ္ေထာင္ ေလာက္က စံလြန္ခဲ့ၾကတဲ့ အရႇင္အရဟံနဲ႕အေနာ္ရထာမင္းျမတ္ကို လြမ္းေနၾကတယ္။ဘာလို႕လြမ္းေန ၾကတာလဲ။ လြမ္းစရာေတြ ခ်န္ထားေပးခဲ့လို႕၊ ေထရ၀ါဒသာသနာနဲ႕ ပထမျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကို အုတ္ျမစ္ခ်ထူေထာင္ထားရႇိခဲ့လို႕။ ဘုရင့္ေနာင္၊ အေလာင္းဘုရားနဲ႕တကြ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတိုင္ေအာင္ လြမ္းေန ၾကရတယ္။ဘာေၾကာင့္လဲ။လြမ္းစရာေလးေတြ ခ်န္ထားေပးခဲ့ၾကလို႕။
ဆရာေတာ္ သမားေတာ္တို႕ဘက္ကၾကည့္ရင္လည္း မာန္လည္ဆရာေတာ္၊ လည္တီဆရာေတာ္၊ မဟာဂႏၶာ႐ံုဆရာေတာ္၊ မဟာစည္ဆရာေတာ္၊ မင္းကြန္းဆရာေတာ္စတဲ့ ပရိယတ္၊ ပဋိပတ္ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ ဆရာေတာ္ဘုရားတို႕ကို သာသနာ့ ၀န္ေဆာင္မ်ဳိးဆက္သစ္တို႕က ယခုထက္တိုင္ လြမ္းေနၾကရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ လြမ္းစရာေတြ ခ်န္ထားေပးခဲ့ၾကလို႕။ မိမိတို႕တေတြဟာ ေသမ်ဳိးေတြ ဆိုေတာ့ တစ္ေန႕ ေသၾကရမႇာအမႇန္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သင္ေသသြားေသာ္ (ငါေသသြားေသာ္) ဘာေတြခ်န္ထားခဲ့မႇာလဲ။ အျဖစ္ႏိုင္ဆံုး၊ အစြမ္းႏိုင္ဆံုးလြမ္းစရာေတြ ခ်န္ထားေပးခဲ့ပါ။ က်န္ရစ္ခဲ့သူေတြကေတာ့ လြမ္းလို႕ က်န္ရစ္ခဲ့ခ်င္သူေတြ ခ်ည္းပါပဲ။လြမ္းလို႕က်န္ရစ္ခဲ့မႇာကိုေတာ့ အားမနာပါနဲ႕ေလ။ ။
အရႇင္သံ၀ရာလကၤာရ (ဓမၼပိယဆရာေတာ္)
...ဒီအေၾကာင္းအရာေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေပးပို႕ထားတာပါ။ ကဲ.. ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း လြမ္းစရာေလးေတြ ခ်န္ထားခဲ့ၾကရေအာင္။
ေလးစားစြာျဖင့္
ျပည့္စံုေအာင္
ျပည့္စံုေအာင္
