လက္နက္တုျဖင့္ အႏိုင္ယူျခင္း
အတၱႏွင့္ဖုံးလႊမ္းမိုက္ေမွာင္လ်က္ရွိေသာ သတၱ၀ါတို႔သည္ သူလည္းသူ႔အတၱ ငါလည္းငါ့အတၱ ျဖင့္ အတၱကိုေရွ႕တန္းတင္ျပီး အေလွ်ာ့ေပးရမွာ ၀န္ေလးတတ္ၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံမ်ားဆိုလွ်င္ သူ႔အတြက္ေရာ ကိုယ့္အတြက္ပါ အက်ိဳးမရွိမွန္းသိသိၾကီးျဖင့္ အတၱမာနကိုေရွ႕တန္းတင္ျပီး သူႏိုင္ ကိုယ္ႏိုင္အျပိဳင္က်ဲရင္း ႏွစ္ေယာက္စလံုး ဆံုးရႈံးၾကရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္မ်ားလည္း ေနရာစံု၌ေတြ႕ျမင္ေန ရသည္။
မိသားစုအသိုက္အျမံဳကို ရွာေဖြေကြ်းေမြးေနၾကရျပီး ကိုယ့္အတၱမာနကိုပယ္ခြာဖို႔
အားထုတ္ရ မည္ဟူေသာ အသိေလးကိုေသာ္မွ ႏွလံုးသြင္းခ်ိန္မရွိရွာတဲ့
လူ၀တ္ေၾကာင္တို႔အဖို႔ေတာ့ အတၱမာနမ်ား ထူပိန္းပိတ္ဆို႔ေနသည္မ်ားကို
ခြင့္လြတ္နားလည္ေပးလို႔ရပါသည္။ ဘုရားတရား ေတာ္မ်ားကို ေန႔ညမျပတ္
သင္အံက်က္မွတ္ျပီး အတၱမာနတို႔၏ဆိုးက်ိဳးမ်ားကို
ေကာင္းေကာင္းနားလည္သေဘာေပါက္ေနေသာ စာေရးသူကိုယ္တိုင္ အတၱမာနတို႔၏ လႊမ္းမိုး
ႏွိပ္စက္မႈဒဏ္ကို ခံေနရတုန္းပင္ျဖစ္သည္။
ျမတ္စြာဘုရား၏ တရားေတာ္မ်ား၊ ဂုဏ္ေတာ္မ်ားကို ႏွလံုးသြင္းမိတဲ့အခိုက္အတန္႔ သတိထားမိတဲ့အခို္က္အတန္႔မွာဆိုလွ်င္ သည္းခံစြမ္းရည္ အနည္း ငယ္ရွိေနေပမဲ့ အလုပ္မ်ားျပီး ျမတ္စြာဘုရား၏ တရားေတာ္မ်ားႏွင့္ ရက္အေတာ္ၾကာေ၀းကြာသြားလွ်င္ေတာ့ အတၱမာနမ်ား ဖံုးလႊမ္း ေနသည့္ကိုယ္ ျပန္ျဖစ္သြားတတ္ပါသည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေရွးပညာရွိမ်ားက “ပုထုဇဥ္ဆိုတာ ဖေယာင္းႏွင့္တူသည္”ဟု ဥပမာေပးခဲ့ၾကျခင္း ပင္ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။ ဖေယာင္းဆိုသည္မွာ မီးရဲ႕အပူဓာတ္ေငြ႕ႏွင့္ေတြ႕လွ်င္ ခဏတာ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသြားတတ္ေပမယ့္ မီးရဲ႕အပူဓာတ္ကင္း ေပ်ာက္သြားျပီးေသာအခါ ဖေယာင္းရဲ႕ မူလသဘာ၀အတိုင္း မာျမဲမာဆဲ သေဘာလကၡဏာကို ျပန္ေရာက္သြားပါေတာ့သည္။
ပုထုဇဥ္တို႔၏သဘာ၀သည္လည္း ခက္ေတာ့ခက္သည္။ သူေတာ္ေကာင္းတို႔၏ အေငြ႕အသက္ ရွိေသာေနရာေဒသမ်ိဳးမွာေနရလွ်င္ စိတ္က တစ္မ်ိဳး၊ သူေတာ္ေကာင္းတရားႏွင့္ နည္းနည္းေလးေ၀းလိုက္လွ်င္ စိတ္ကတစ္မ်ိဳး ေျပာင္းသြားျပန္ပါသည္။ ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ပ႑ိတာနဥၥ ေသ ၀နာဟူ၍ မဂၤလသုတ္ေတာ္၌ ေဟာေတာ္မူခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
သူေတာ္ေကာင္းကို မ်ားမ်ားဆည္းကပ္လွ်င္ မ်ားမ်ားလိမၼာမည္၊
နည္းနည္းဆည္းကပ္လွ်င္ နည္းနည္းလိမၼာမည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူေတာ္ေကာင္း တရားကို
ၾကားနာေနရလွ်င္ ကိုယ္ကလူမိုက္ျဖစ္ေနပါေစဦး၊ သူထိုက္သေလာက္ ကုသိုလ္
အနည္းႏွင့္အမ်ားေတာ့ ရမွာေသခ်ာလွပါသည္။ ကုသိုလ္တို႔ရဲ႕သဘာ၀တရားအတိုင္း
ေကာင္းေသာ အက်ိဳးတရားမ်ားက ကိုယ့္ရဲ႕ဘ၀ေအာင္ျမင္မႈအတြက္
အေထာက္အကူျဖစ္မွာကို ယံုမွားစရာ မရွိေပ။ သူေတာ္ေကာင္းတရားကို
တတ္ႏိုင္သေလာက္က်င့္သံုးလွ်င္ ဘယ္ေလာက္မ်ားအက်ိဳးၾကီးတယ္ဆိုတာကို
စာေရးသူရဲ႕ဘ၀ႏွင့္ ရင္းျပီး ရလာတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳတစ္ခုႏွင့္
သက္ေသျပလိုက္ခ်င္ပါသည္။
လြန္ခဲ့ေသာ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္တုန္းက စာေရးသူ ဇာတိျမိဳ႕သို႔ျပန္ျဖစ္ခဲ့သည္။ အေၾကာင္းကိစၥရယ္ေတာ့ အထူးအေထြမရွိ။ စာသင္သား တို႔ထံုးစံအတိုင္း ေက်ာင္းပိတ္လွ်င္ရြာကို အပ်င္း ေျပအလြမ္းေျပျပန္ၾကတဲ့ ထံုးစံအရျဖစ္သည္။ ခါတိုင္း စာေရးသူ ဇာတိျမိဳ႕သို႔ျပန္လွ်င္ အေဖာ္မပါ တစ္ေယာက္တည္းသာျပန္ေလ့ရွိေပမယ့္ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ အသိမိတ္ေဆြထဲက အလယ္တန္းျပေက်ာင္းဆရာၾကီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ခရီးၾကံဳေန တာေၾကာင့္ ရန္ကုန္မွ ဇာတိေျမပင္လည္ဘူးျမိဳ႕သို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ခရီးအတူ ျပန္ျဖစ္သြားၾကသည္။ ေက်ာင္းဆရာက ပညာတတ္ လူတန္းစား ကလည္းျဖစ္ျပန္ ဘာသာေရးလည္းစိတ္၀င္စားဆိုေတာ့ စကားေျပာရာမွာ အေတာ္ေလးယဥ္ေက်းပ်ဴငွါျပီး သိမ္ေမြ႕လွပါသည္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ခါတိုင္း ပ်င္းစရာေကာင္းတဲ့လမ္းခရီးကို ဒီတစ္ခါေတာ့ ေက်ာင္းဆရာဒကာၾကီးႏွင့္ စကားေဖာင္ဖြဲ႕ျပီး ျပန္သြားလိုက္တာ ပ်င္းခ်ိန္မရွိခဲ့ေပ။
ရန္ကုန္ႏွင့္မႏၲေလး ရထားခရီးစဥ္ဆိုတာၾကီးက ပ်င္းမယ္ဆိုလည္း ပ်င္းစရာၾကီးပင္။ ရန္ကုန္မွ မနက္ငါးနာရီစထြက္မယ္ဆိုလွ်င္ မႏၲေလးသို႔ ညဆယ့္တစ္နာရီေလာက္မွေရာက္ေတာ့ ဤမွ်ၾကာေသာခရီးၾကီးကို တစ္ေန႔ခင္းလံုး ရက္ရက္စက္စက္ပူတဲ့ အပူခ်ိန္ၾကီးႏွင့္ ရထားထဲမွာ တစ္ရက္လံုး အံၾကိတ္ခံျပီး သစ္ပင္မဲ့ေသာလြင္တီးေခါင္ၾကီးကို ျဖတ္သန္းၾကရသည္။ မႏၲေလးႏွင့္နီးလာေလ ပူေလမို႔ မႏၲေလးကိုေရာက္မွာကိုပဲ ၀မ္းသာရမလို ၀မ္းနည္းရမလိုျဖစ္တတ္တာကလည္း မႏၲေလးေရာက္ဖူးေသာ ေဒသခံမဟုတ္သူတိုင္း ခံစားဖူးမည္ထင္ပါသည္။ ညဘက္ၾကီး အခ်ိန္မေတာ္ အေမာတေကာနဲ႔ ေရာက္သြားျပန္ေတာ့လည္း ေန႔ညမေရြးပူတဲ့ မႏၲေလးေႏြရာသီအပူဒဏ္ေၾကာင့္ အိပ္ေပ်ာ္ဖို႔အခက္ေတြ႕ျပန္ ပါသည္။
စာေရးသူႏွင့္ ေက်ာင္းဆရာတို႔ႏွစ္ေယာက္သား မႏၲေလးေရာက္ေတာ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္း၌ တစ္ညတည္းခိုၾကသည္။ အပူဒဏ ္ႏွိပ္စက္၍ အိပ္တစ္၀က္ ႏိုးတစ္၀က္ ညတစ္ညကို ျဖတ္သန္းခဲ့သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ေန႔လယ္ႏွစ္နာရီရထားႏွင့္ ေကာလင္းျမိဳ႕သို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ခရီးဆက္ ၾကျပန္ပါသည္။
ညကမႏၲေလးမွာ ေကာင္းေကာင္းအိပ္မေပ်ာ္ခဲ့လို႔ ရထားေပၚမွာမ်ား ဆက္အိပ္လို႔ရ
မယ္ဟုထင္စရာရွိပါသည္။ လူၾကပ္လြန္း၍ ေျခေထာက္ ေတာင္ဆန္႔ လို႔မရတဲ့
အေျခအေနမ်ိဳးႏွင့္ ဆက္လက္ရင္ဆိုင္ရျပီး မြန္းထံုအိုက္စပ္ေသာ
အရသာကိုခံစားရင္း အိပ္ဖို႔ကို ေမ့ထား ရျပန္သည္။ မႏၲေလးမွ ျမစ္ၾကီးနားဘက္
အဆန္ရထားက ရန္ကုန္မႏၲေလးရထားကဲ့သို႔ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ ရထားမ်ိဳးမဟုတ္။
ရန္ကုန္မႏၲေလးခရီးစဥ္က ရထားလက္မွတ္မရလွ်င္ ကားႏွင့္သြား၍ ရပါသည္။ မႏၲေလးမွ
ျမစ္ၾကီးနား ဘက္ခရီးစဥ္က လိုင္းကားမရွိ၍ ခရီးသည္အားလံုး ထိုင္ခံုရသည္ျဖစ္ေစ
မရသည္ျဖစ္ေစ ရထားေပၚမွာ ပဲ ျပည့္ညွပ္ေနေအာင္ စီးၾကရသည္။ ခံုမရ၍ ဘူတာမွာ
ႏွစ္ရက္သံုးရက္ ေသာင္မတင္ခ်င္ၾကေပ။
မႏၲေလးျမိဳ႕မွ ေန႔လယ္ဆယ့္ႏွစ္နာရီစထြက္ခဲ့ေတာ့ စာေရးသူတို႔ဆင္းရမယ့္
ေကာလင္းျမိဳ႕သို႔ ညဘက္ တစ္နာရီေရာက္ပါသည္။ ေနာက္ေန႔ မနက္ေျခာက္နာရီေလာက္
ပင္လည္ဘူးကို ကားစီးရမွာျဖစ္တာ ေၾကာင့္ မနက္ထြက္မည့္ကားဂိတ္မွာပဲ
ျဖစ္သလိုသြားအိပ္ရမလိုလို တည္းခိုခန္းမွာပဲ အိပ္ရေတာ့မလို
လိုျဖစ္ျပန္ပါသည္။ စာေရးသူတစ္ေယာက္တည္းဆိုလွ်င္ ကားဂိတ္မွာအိပ္ျပီးေတာ့ပဲ
ခရီးဆက္ေလ့ရွိ ပါသည္။ အခုဟာက ေက်ာင္းဆရာပါလာျပန္ေတာ့
သူကားဂိတ္မွာအိပ္ခ်င္ပါ့မလားဆိုျပီးေတာ့ ေတြးမိျပီး
သူ႕ကိုတိုင္ပင္ၾကည့္ရျပန္ပါသည္။ ေက်ာင္းဆရာလည္း ခဏတာ အိပ္ရေပမယ့္
တစ္ရက္စာေပးရ မည့္ တည္းခိုခန္းသို႔မသြားေတာ့ဘဲ မနက္ထြက္မည့္ ကားေပၚမွာပဲ
ၾကံဳသလိုအိပ္ၾကရန္ သေဘာတူ လိုက္ပါသည္။
ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့ အိပ္ေရးငတ္လွျပီျဖစ္တာေၾကာင့္ ကားေပၚတက္ျပီး ႏွစ္ေယာက္သား ကုန္ပစၥည္းမ်ားအၾကား အဆင္ေျပတဲ့ေနရာမွာ အိပ္လိုက္ပါေတာ့သည္။ ကားေပၚကိုတက္သြားျပီး ငါးမိ နစ္ေတာင္မၾကာလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ဆဲဆိုသံၾကီးတစ္ခု ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး ဖုံးလႊမ္း သြားခဲ့သည္။ “ဘယ္ေကာင္ေတြလဲကြ… ကားေပၚတက္အိပ္ေနၾကတာ၊ ကားေပၚတက္မအိပ္ရဘူးလို႔ စည္းကမ္း သတ္မွတ္ထားတာ မသိဘူးလား…၊ ငါ့အိပ္ယာေပၚကိုလည္း ျဖတ္နင္းသြားေသးတယ္”။ ကားစပယ္ ယာရဲ႕ေဟာက္သံေၾကာင့္ စာေရးသူတို႔ႏွစ္ေယာက္သား ျပဴးတူးျပဲတဲေတြျဖစ ္ကုန္သည္။ ေက်ာင္းဆရာက ျပာျပာယာယာျဖင့္ ကုန္ပစၥည္းေတြၾကားမွ တိုးထြက္ျပီး---“ေတာင္းပန္ပါတယ္ ငါ့တူရာ…မသိလို႔ပါ။ အရင္ကလည္း ဒီလိုပဲ တက္အိပ္ေနၾကေလ။ အခု ဘယ္လိုျဖစ္ရျပန္တာလဲကြာ”ဟု ေလခ်ိဳးေသြးျပီး ေတာင္းပန္ရွာသည္။
“အရင္က ရေပမယ့္ အခု မရေတာ့ဘူးကြ၊ ခရီးသည္ေတြက တစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ဘူး၊ စရိုက္မ်ိဳးစံု၊ လူမ်ိဳးစံု၊ ကုန္ပစၥည္းေပ်ာက္လို႔ ေလွ်ာ္ေက်းေပးရတာလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္ပဲ။ တက္အိပ္မယ္ဆိုရင္ နည္းနည္းေတာ့ စံုစမ္းဦးမွေပါ့ကြ။ က်ဳပ္အိပ္ယာလည္း ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ ရႊံ႕ေပတဲ့ ဖိနပ္ၾကီးေတြနဲ႔ တက္နင္းသြားလို႔ အိပ္လို႔ကိုမရေတာ့ဘူး”ဟု စပယ္ယာကလည္း သူ႔ပိုင္နက္မို႔ ေလသံကိုမေလွ်ာ့ဘဲ အသံျပဲၾကီးျဖင့္ ဆက္ေအာ္သည္။ “ငါ့တူက အေပါက္မွာ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ျပီးေတာ့ ခင္းထားတာကိုးကြ။ မသိလို႔တက္နင္းမိတာပါကြာ…ေနာ္၊ ခြင့္လြတ္ပါ”။ ေက်ာင္းဆရာကလည္း အစြမ္း ရွိသေလာက္ ေတာင္းပန္ရွာသည္။
“ခင္ဗ်ားၾကီး မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးမေနနဲ႔…။ ဒီကားဂိတ္မွာရွိတဲ့လူေတြ ဘယ္သူမွ ကားေပၚတက္မ အိပ္ၾကတာကိုလည္း သတိမထားဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေတာ္ေတာ္ပိန္းတဲ့လူေတြဗ်ာ”ဟု ေက်ာင္းဆရာကို သာမက စာေရးသူကိုပါ သံေယာင္ေရာျပီး ဆက္ေဟာက္သည္။
“ဒီမွာေကာင္ေလး…ငါက ေျပာလို႔နားမလည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္တုံးတဲ့ ငတုံးမဟုတ္ဘူး။ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ေနတာကြ၊ နားလည္လား…။ လူတကာေတြကို ယဥ္ေက်းေအာင္သြန္သင္ေနရသလို ငါကိုယ္တိုင္ကလည္း မရိုင္းဘူးကြ။ မင္းလို ေျပာလို႔နားမလည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္တုံးတဲ့ အရိုင္းအစိုင္း မဟုတ္ဘူး။ ငါ့ကိုေမာက္ေမာက္မာမာ လာမဆက္ဆံနဲ႔”။ ေျပာမရတဲ့အဆံုး ေက်ာင္းဆရာကလည္း စပယ္ယာကို ျပန္ေဟာက္ လိုက္သည္။
ေက်ာင္းဆရာနဲ႔ စပယ္ယာ အျပန္အလွန္ေျပာဆိုေနၾကသည္ကို ကားဂိတ္ကလူေတြလည္း ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကသည္။ စပယ္ယာ အဆက္မျပတ္ ပြစိပြစိေျပာေနေသာ စကားလံုးမ်ားတြင္ စာေရးသူ ကိုပါ အလြတ္မေပးဘဲ ထည့္ဆဲေနသည္ကို ခပ္တိုးတိုးေလးေတာ့ ၾကားေနရသည္။
စာေရးသူကလည္း မသိလို႔ တက္အိပ္မိတာကို ဗလိုင္းၾကီး အဆဲခံေနရတာကတစ္ေၾကာင္း၊
ေျပာမရဆိုမရ ပြဲၾကမ္းေနတဲ့ စပယ္ယာက တစ္ေၾကာင္းဆိုေတာ့
ၾကိတ္ျပီးေဒါသထြက္ေနမိသည္။ စပယ္ယာကို
ကိုင္ေပါက္ခ်င္စိတ္ေတြေတြ႕ရာပစၥည္းႏွင့္ ထုခ်င္စိတ္ေတြကလည္း မႊန္ထူလို႔
ေနသည္။ ေနမထိထိုင္မထိျဖင့္ အေနရခက္လွေသာ္လည္း ရဟန္းတစ္ပါးက ပရိသတ္ေရွ႕မွာ
ေဒါသကိုမျပသင့္ဘူးဆိုတဲ့ အသိ၀င္ လာတာေၾကာင့္ ေဒါသစိတ္ကို မ်ိဳသိပ္ကာ
စပယ္ယာကို ေမတၱာရွိေလဟန္ျဖင့္ ေမတၱာသမားၾကီးစရိုက္ကို
တတ္ႏိုင္သေလာက္ဖမ္းျပီး ေလသံကို အေပ်ာ့ဆံုး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကံလိုက္ကာ---
“ဒကာၾကီး…ဦးပဥၥင္း အႏူးအညြတ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဒကာၾကီးေက်နပ္သည္အထိေတာင္း
ပန္ဆိုလည္းေတာင္းပန္ပါ့မယ္။ ဒကာၾကီး တို႔ရဲ႕စည္းကမ္းကို ဦးပဥၥင္း
တကယ္မသိလိုက္လို႔ပါ။ ဦးပဥၥင္းတို႔ မစံုစမ္း မဆင္ျခင္တာလဲ ဦးပဥၥင္းတို႔ရဲ႕
အားနည္းခ်က္ေပါ့ေလ။ အမွန္ဆိုရင္ ကားဂိတ္က လူေတြ ကားေပၚတက္မအိပ္ၾကတာကို
ဦးပဥၥင္းတို႔ နည္းနည္းေတာ့ ေမးျမန္းသင့္တာေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ
ဒီကိစၥမွာ ဦးပဥၥင္းတို႔ဘက္က အမွားပါပဲ။ ဒကာၾကီး ခြင့္လြတ္ေစခ်င္ပါတယ္”ဟု
သူ နား၀င္ ခ်ိဳမည့္စကားလံုးမ်ားကို လုပ္ၾကံဖန္တီးျပီး ေတာင္းပန္လိုက္သည္။
စာေရးသူထံမွ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့စကားေတြ ၾကားလိုက္ရတဲ့ စပယ္ယာခမ်ာ မ်က္ႏွာကို ဘယ္လို ထားရမွန္းမသိေအာင္ျဖစ္သြားျပီး “ရပါတယ္ ဦးပဥၥင္းရယ္…။ ဒါဆိုလည္း ျပီးတာပါပဲ”စသည္ျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္သံုးေယာက္ထက္ မၾကားႏိုင္ေသာစကားေလးငါး,ေျခာက္ခြန္းကိုေျပာျပီး အားတံု႔ အားနာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ကားေပၚကို တက္သြားပါေတာ့သည္။
မနက္မိုးလင္းျပီး ကားထြက္မည့္အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ သူ႔အထုပ္ ကိုယ့္အထုပ္ဆြဲျပီး ကားေပၚကို တက္ၾကသည္။ စာေရးသူမွာလည္း အထုပ္ သံုးထုပ္ႏွင့္ စီးတာကလည္း ကားအမိုးေပၚမွာမို႔ ပစၥည္းမ်ား ကားေပၚေရာက္ဖို႔ ေတြ႕တဲ့လူကို အကူအညီေတာင္းရသည္။ ေက်ာင္းဆရာ ကလည္း သူ႕အထုပ္ သူ႔အလုပ္ႏွင့္ တိုင္ပတ္ေနသည္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ စာေရးသူကို သတိထားေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ စပယ္ယာက “ဦးပဥၥင္း
ကားေပၚ တက္ပါဘုရား၊ ပစၥည္းေတြ တပည့္ေတာ္ တင္လိုက္ပါ့မယ္”ဟု အနားနားကပ္ျပီး
တိုးတိုးေလး လာကမ္းလွမ္းသည္။ ညကမွ ေဒါသတၾကီးျဖင့္ ရမ္းေနေသာ စပယ္ယာက
အေတာ့္ကို ေျပာင္းလဲသြားျပီး အထုပ္ေတြတင္ေပး၊ ေလေျပသံေလးနဲ႔ စကားေတြလာေျပာ
စသည္ျဖင့္ စာေရးသူ အေပၚ အေတာ့္ကိုေကာင္းလာေတာ့….။ စာေရးသူပင္
အနည္းငယ္အံ့ၾသရသည္။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ပင္လည္ဘူးျမိဳ႕ကို ေန႔လယ္ဆယ္နာရီခြဲ ေရာက္ခဲ့သည္။ ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းဆရာကို သူ႔မိသားစုက လာၾကိဳသည္။ ဒီေတာ့ ေက်ာင္းဆရာက စာေရးသူကို “ဦးပဥၥင္း တပည့္ေတာ္တို႔အိမ္ကို ၾကြပါဦးဘုရား၊ ဆြမ္းကပ္ခ်င္လို႔ပါ။ အိမ္က ျမိဳ႕စြန္မွာဆိုေပမဲ့ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ဆို ေတာ့ သိပ္မေ၀းပါဘူးဘုရား”။ “ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ဦးပဥၥင္း မလိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ဒကာၾကီး၊ ေနာက္ၾကံဳ ေတာ့ ၀င္မွာေပါ့။ လိပ္စာေပးလိုက္ေလ။ ဦးပဥၥင္းလဲ ရြာကို ဒီေန႔ျပန္မွာ။ ျမိဳ႕ထဲကေက်ာင္းကိုလည္း လူ ၾကံဳပစၥည္းပါးလိုက္လို႔ သြားေပးရဦးမယ္”။
“တင္ပါ့ဘုရား…ေနာက္ၾကံဳရင္ ၀င္ခဲ့ပါဦးဘုရား။ ဒီမွာ တပည့္ေတာ္ရဲ႕လိပ္စာပါ။ ပင္လည္ဘူး ျမိဳ႕ကမက်ယ္ေတာ့ ရွာရမခက္ပါဘူးဘုရား။ ဒါဆိုလည္း တပည့္ေတာ္ သြားဦးမယ္ဘုရား”။ “ေကာင္း ပါျပီ ဒကာၾကီး”။ ေက်ာင္းဆရာက ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားပါေတာ့သည္။
စာေရးသူလည္း အထုပ္အပိုးမ်ားနဲ႔ သံုးဘီးငွါးျပီး သြားေတာ့မယ္အျပဳ “ဦးပဥၥင္း…ဆြမ္းဘုဥ္းခ်ိန္ ေရာက္ေနျပီ၊ တပည့္ေတာ္ ဆြမ္းကပ္ခ်င္လို႔ပါ။ ဆိုင္ထဲၾကြပါဘုရား”။ “ေၾသာ္…ဘယ္သူမ်ားလဲလို႔၊ စပယ္ယာၾကီးပါလား၊ အားနာစရာၾကီး ေက်ာင္းမွာပဲ ဘုဥ္းေပးေတာ့မယ္”။ “ၾကြပါဘုရား…။ ေက်ာင္း မွာက ဘယ္ေတာ့ ဘုဥ္းေပးဘုဥ္းေပး ရပါတယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ကပ္တာေလး တစ္နပ္ေလာက္ ခ်ီးျမွင့္ပါဦးဘုရား…”။
စပယ္ယာရဲ႕ ေတာင္းပန္တဲ့အမူအရာေၾကာင့္ သူေခၚေသာနီးစပ္ရာထမင္းဆိုင္ထဲကိုလိုက္ျပီး ဆြမ္းဘုဥ္းေပးလိုက္ရသည္။ ဆြမ္းကပ္ျပီး ေတာ့လည္း အေအးကပ္ျပန္ပါသည္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ မၾကာေသးခင္ကမွ ရန္သူလိုဆက္ဆံခဲ့တဲ့လူတစ္ေယာက္ အခုေတာ့လဲ တကယ္ရင္းႏွီးတဲ့ လူတစ္ေယာက္အလား ခ်က္ခ်င္းၾကီး ေျပာင္းလဲသြားပါေတာ့သည္။
ညကသူေျပာခဲ့ေသာ စကားလံုးမ်ားနဲ႔ပတ္သက္ျပီးေတာ့ ေတာင္းပန္ခ်င္တဲ့
အရိပ္အေယာင္လည္းေတြ႕ေနရပါသည္။ ဒါေပမဲ့လည္း ေတာင္းပန္ စကားကို
သူေျပာမထြက္ခဲ့ေပ။ သူ႔ရဲ႕အားတံု႔အားနာ အမူအရာေတြကိုၾကည့္ျပီး စာေရးသူလည္း
ခြင့္လြတ္ျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ ၾကည္ၾကည္ ျဖဴျဖဴၾကီး အလံျဖဴျပလိုက္ပါေတာ့သည္။
ဆြမ္းစားျပီး ေက်ာင္းတိုက္ထဲသြားဖို႔ သံုးဘီးကိုလည္း သူကငွါးျပီး
လွဴလိုက္ျပန္ပါသည္။ သံုးဘီးသမားကို ပစၥည္းခ်ရမယ့္ေနရာ မွာလိုက္ျပီး
စာေရးသူကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ရထားႏွင့္ကားကို သံုးရက္ဆက္တိုက္စီးလာရတာေၾကာင့္
မေ၀းလွေသာ ေက်ာင္းသို႔ ထူးဆန္းအံ့ၾသဖြယ္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကိုေတြးရင္း
ေျခလ်င္ပဲ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။
ကားစပယ္ယာႏွင့္ စာေရးသူ ဘာေၾကာင့္ဒီေလာက္ေတာင္ အဆင္ေျပျပီး အစဥ္ေခ်ာေမြ႕သြား ရသည္ကို အေၾကာင္းရွာေနမိသည္။ ေသေသ ခ်ာခ်ာ အရင္းစစ္လိုက္ေတာ့ ကားစပယ္ယာက စာေရးသူရဲ႕ ေမတၱာသံေရာတဲ့ ေတာင္းပန္သံကိုၾကားျပီးကတည္းက အခုလိုေျပာင္းလဲ သြားသည္ ကို သတိျပဳ မိသည္။
ဒါေၾကာင့္လည္း ဘုရားရွင္က တစ္ေန႔ကို တစ္မုဟုတ္ တစ္ခဏမွ် ေမတၱာပြားၾက၊
ေမတၱာတ ရားဆိုတာ အတိုင္းအဆမရွိ အက်ိဳးေပး သည္ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊
ေမတၱာလက္နက္သည္သာ အေကာင္းဆံုးလက္နက္ဟူ၍လည္းေကာင္း ေဟာေတာ္မူခဲ့သည္။
ကိုယ္ေတြ႕ၾကံဳမွ ေမတၱာေရွ႕သြားရွိ လွ်င္ အရာရာအဆင္ေျပ
ျပီးေျမာက္ႏိုင္ေၾကာင္း ပိုသိလာခဲ့ရသည္။
အမွန္ကေတာ့ စပယ္ယာကို ေတာင္းပန္ခဲ့တုန္းက စာေရးသူ၏ရင္တြင္း၌
ေဒါသအေငြ႕အသက္မ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနခဲ့သည္။ ေတာင္းပန္စကားမ်ားက
ေျပလည္ေစခ်င္လို႔ ညွစ္ထုတ္ျပီးသံုးလိုက္ေသာ ဟန္ေဆာင္မႈမ်ား သာျဖစ္သည္။
ငါမွန္ သည္ဟူေသာ အတၱမာနကိုေဘးဖယ္၊ ေဒါသတရားကို ဟန္ေဆာင္ခ်ဳပ္တည္းျပီး
ထုတ္သံုးလိုက္ေသာ စာေရးသူ၏ ေမတၱာလက္နက္အတုကေသာ္မွ အံ့ၾသရေလာက္ေအာင္
အက်ိဳးေပးတယ္ဆိုလွ်င္ သတၱ၀ါမ်ားအေပၚထားတဲ့ ေမတၱာလက္နက္ အစစ္သာ ဆိုပါက…..။
