အရိပ္သာခို၊ အပြင့္မပန္ အသီးမစားၾကသူမ်ား

ၾကည့္စမ္း သစ္ပင္ႀကီး၊ အရိပ္ႀကီးကလည္း ေကာင္း၊ အပြင့္ေတြကလည္း ပြင့္ေနလုိက္တာ ေ၀လုိ႔၊ အသီးေတြကလည္း ပြတ္သိပ္ခဲေနတာပဲ သီးေနလုိက္တာ၊ အရည္ရႊမ္းၿပီး အရသာ ရွိလုိက္မယ္ျဖစ္ျခင္း…. သို႔ေသာ္… ဒါေပမယ့္ … သုိ႔ေသာ္…..

ေပါမ်ားလုိက္တဲ့၊ အေဆာက္အဦး၊ ေပါမ်ားလုိက္တဲ့ ေစတီပုထိုးမ်ား၊ ေပါမ်ားလုိက္တဲ့ တရားဓမၼ ပြဲသဘင္မ်ား၊ ေပါမ်ားလုိက္တဲ့ ပရိယတၱိစာသင္တုိက္ေတြ၊ ေပါမ်ားလုိက္တဲ့ တရားရိပ္သာ ေတြ၊ ေပါမ်ားလုိက္တဲ့ က်မ္းတတ္အေက်ာ္ ပိဋကတ္ေမာ္ေတြ၊ ေပါမ်ားလုိက္တဲ့ ေအးရိပ္ဆာယာ ဘ၀ နားခုိစရာေတြ….  

တကယ္ေတာ့ တရားဓမၼဆုိတာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ သူေတာ္စင္ေတြအတြက္ ခုိနားရာ ျဖည္ဆည္ရာ ဧည့္ေဂဟာ ဧည့္ရိပ္သာေတြပါပဲ၊ ေစတီပုထုိး ေက်ာင္း ကန္မ်ားဟာျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔အတြက္ တကယ့္ကိုပဲ အေလးထား အားကုိးရာ အရိပ္ဆာယာေတြပါပဲ၊ ပန္လုိ စားသုံးလိုသူေတြအတြက္ ထူးကဲတဲ့ အရသာေတြနဲ႔ ျပည့္သိပ္ေနတဲ့ သစ္ပင္ပန္းမာန္ႀကီးေတြပါပဲ။

 အရိပ္ခုိသူေတြ ေပါမ်ားေနပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အသီးကို မစားသုံးၾကဘူး၊ အပြင့္ကို မပန္ဆင္ၾကဘူး၊ ေဘးကေန အေ၀းကေန ေငးၾကည့္ ေတြးၾကည့္ၿပီး ခ်ီးမြမ္းခန္းေတြပဲ ထုတ္ေန ၾကတယ္၊ ရလာတဲ့ ရေနတဲ့ အခြင့္ထူးႀကီးကို အသုံးမခ်တတ္ၾကဘူး၊ လက္လြတ္အဆုံးရွဳံးခံ ေနၾကတယ္၊ ဘုရားကုိ ရွိခုိးဦးခ်ေသာ္လည္း ဘုရားကိုမျမင္ၾကဘူး၊ တရားေတြနာေသာ္လည္း တရားကို လက္ေတြ႔လုိက္နာ က်င့္သုံးမႈ မျပဳၾကဘူး၊ သံဃာေတာ္ေတြကို လက္ေတြ႔မ်က္ျမင္ဒိ႒ ဖူးေျမာ္ေန ၾကရေသာ္ျငား သံဃာကို မရုိေသတတ္ၾကဘူး။  

သူတုိ႔ႏႈတ္ေတြကေတာ့ အဆက္မျပတ္ရြတ္ဆုိေနၾကတယ္၊ ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၧာမိ- ဘုရားကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ပါ သိမွတ္ပါ၏၊ ဓမၼံ သရဏံ ဂစၧာမိ- တရားကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ သိမွတ္ပါ၏၊ သံဃံ သရဏံ ဂစၧာမိ- သံဃာကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ သိမွတ္ပါ၏တဲ့၊ တကယ္ပဲ ဆည္းကပ္ သိမွတ္ေန ၾကပါသလား၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စစ္ေဆးၾကည့္ဘို႔ေကာင္းသည္၊ ဆုိၾကေသးသည္ … ဗုေဒၶါ ေမ သရဏံ အညာ နတၳိ၊ ဓေမၼာ ေမ သရဏံ အညာ နတၳိ၊ သံေဃာ ေမ သရဏံ အညာ နတၳိ၊ ဘုရားမွတစ္ပါး ကိုးကြယ္ အားထားရာ အျခားမရွိ၊ တရားမွတစ္ပါး ကိုးကြယ္အားထားရာ အျခားမရွိ၊ သံဃာမွတစ္ပါး ကိုးကြယ္ အားထားရာ အျခားမရွိတဲ့၊ ဟုတ္ေရာဟုတ္ပါရဲ့လား၊ မွန္မွန္ကန္ကန္ မလိမ္တမ္း ၀န္ခံၾကည့္ ၾကပါ၊ ကုိယ့္ဟာကိုယ္ပဲ ကိုယ္တုိင္စစ္ေဆးၾကည့္ၾကပါ။

ဗုဒၶဘာသာလုိ႔ေခၚဆုိရတဲ့ ဘုရားတရားေတာ္ေတြဟာ ျမင္ရုံၾကားရုံ မွတ္သားထားရုံမွ်နဲ႔ လုံေလာက္တဲ့ အဆုံးမေတြမဟုတ္ပါဘူး၊ ရြတ္ဖတ္သရဇၥ်ာယ္ေနရုံမွ်နဲ႔လည္း ၿပီးသြားရတဲ့ ကိစၥမဟုတ္ ပါဘူး၊ လုိက္နာရပါမယ္၊ က်င့္ႀကံႀကဳိးကုတ္အားထုတ္မွသာလွ်င္ လုိရာခရီးလမ္းဆုံးကုိ ေရာက္ႏိုင္ ပါတယ္။ တရားေတာ္ကို မသိေသးသမွ် ဘုရားကို မသိေသးပါဘူး၊ တရားေတာ္ကုိ နားမလည္ေသးသ၍ ဘုရားရွင္ကုိ နားမလည္ေသးပါဘူး၊ တရားမျမင္ေသးသမွ်ကာလပတ္လုံး ဘုရားကိုလည္းမျမင္ႏုိင္ပါဘူး၊ တရားျမင္မွ ဘုရားျမင္ပါတယ္၊ တရားဆုိတာကလည္း အမွန္တရား၊ တကယ့္ ျမင့္ျမတ္တဲ့သစၥာအမွန္တရားကို ျမင္မွသာ ဘုရားအစစ္ကိုေတြ႔မွာပါ၊ မဂ္ ဖုိလ္ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာ ဆုိတာကိုလည္း တကယ္က်င့္သုံးၿပီး အမွားျမင္ အမွန္သိပါမွ ေရာက္ရွိ ရရွိခံစားရမွာပါ။

သစ္ပင္ေအာက္မွာ အရိပ္ကေလးခိုၿပီး အသီးအပြင့္ေတြ လွလုိက္တာ၊ စားခ်င္စရာေကာင္း လုိက္တာ၊ ပန္ခ်င္စရာေကာင္းလုိက္တာ ဆုိေနရုံမွ်နဲ႔ တကယ့္အသီးမစား၊ အပြင့္ မပန္ဘဲနဲ႔ကေတာ့ျဖင့္ တကယ့္အလွတရားကို မေတြ႔ႏိုင္ေသးပါဘူး၊ တကယ့္အရသာကို မစားသုံးရေသးပါဘူး။ ပန္ၾကည့္ စားၾကည့္မွ တကယ့္အရသာကို ခံစားရမွာပါ၊ ငါ ဗုဒၶဘာသာဆုိၿပီး ေျပာေနရုံေလးနဲ႔၊ ငါတုိ႔ႏိုင္ငံက ဗုဒၶဘာသာႏိုင္ငံကြလုိ႔ ဆုိေနရုံမွ်နဲ႔ တကယ္ဗုဒၶဘာသာ မျဖစ္ေသးပါဘူး၊ အေမဗုဒၶဘာသာ၊ အေဖဗုဒၶဘာသာ၊ ဘုိးေတြ ဘြားေတြ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ေနရုံမွ်နဲ႔ ကိုယ္တုိင္ဗုဒၶဘာသာစစ္စစ္ မျဖစ္ေသးပါဘူး၊ ကိုယ္တုိင္ျဖစ္ဘုိ႔က ကိုယ္တုိင္သိ၊ ကုိယ္တုိင္ျမင္၊ ကိုယ္တုိင္က်င့္မွ ျဖစ္လာမွာပါ၊ ဒီလုိမဟုတ္ရင္ေတာ့ အမိဗုဒၶဘာသာ၊ အဖဗုဒၶဘာသာ၊ ဘုိးဘြားေတြ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္လုိ႔ မိ-ရုိး-ဖ-လာ ဗုဒၶဘာသာပဲျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

သီရိလကၤာႏိုင္ငံမွာ ႏွစ္ႏွစ္ၾကာေအာင္ ပညာဆည္းပူးသင္ယူလ်က္ ေနထုိင္ခဲ့ဘူးပါတယ္၊ သူတုိ႔ေတြဟာ ဗုဒၶဘာသာကို ဗုဒၶတရားေတာ္ေတြကုိ ျမန္မာျပည္က ျပည္သူျပည္သားေတြထက္ ပုိၿပီး သိရွိနားလည္ ေနၾကတယ္၊ ဓမၼပဒဂါထာေတြ သူတုိ႔ႏႈတ္က မၾကာခဏ ထုတ္ေဖာ္ရြတ္ဆုိေနၾကတယ္၊ သံဃာကိုလည္း အလြန္အေလးထား ယုံၾကည္ၾကတယ္၊ ျမန္မာျပည္မွာ တရားပြဲေတြလုပ္ရင္၊ မိမိတို႔ အိမ္မွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြကို ဆြမ္းကပ္၊ တရားေဟာ တရားနာျပဳၾကလွ်င္ မိဘေတြကေရာ၊ ပတ္၀န္းက်င္ရွိ လူႀကီးသူမေတြကေရာ ကေလးေတြကို ေမာင္းထုတ္တတ္ၾကသည္၊ အနားမကပ္နဲ႔ ေျပာၾကတယ္၊ သူတုိ႔ဆီမွာ အဲဒီလို မဟုတ္ဘူး၊ ကေလးေတြကို ထိပ္ဆုံးမွာ ေနရာယူေစတယ္၊ ဘုရားစာ တရားစာေတြကို ကေလးေတြကို အဦးဆုံး နာယူေစတယ္၊ ကေလးေတြကလည္း ရိုရိုေသေသ ေလးေလးစားစား နာယူလက္ခံၾကတယ္။ 

ျဖစ္မွာေပါ့၊ သူတုိ႔ကေလးေတြက သုံးႏွစ္သား ေလးႏွစ္သားအရြယ္ကပင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းေတြမွာ စၿပီးပညာသင္ခဲ့ၾကရတာကိုး၊ ကေလးေတြအတြက္ မူႀကဳိေက်ာင္းမွန္သမွ်ဟာ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္း၀န္းေတြထဲမွာပဲ ရွိေနတယ္၊ ႏုိင္ငံေတာ္ကလည္း အဲဒီ မူႀကဳိေက်ာင္းေတြ အတြက္ ဆရာ/ဆရာမေတြကို လစာလခ လုံေလာက္ေအာင္ေပးထားတယ္၊ အဲဒီမူႀကဳိေက်ာင္း အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြက ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနတယ္္၊

ေမြးစ စကားေျပာတတ္စကပင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြရဲ့ အဆုံးအမကို အေစာဆုံး လက္ခံနာယူခဲ့ၾကတယ္၊ ငါးႏွစ္ျပည့္လုိ႔ ေက်ာင္းႀကီးေတြမွာ ပညာသင္တဲ့အခါမွာလည္း စေနနဲ႔တနဂၤေႏြေန႔ေတြမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေတြ အတြင္းရွိ ဆန္းေဒးစကူးလုိ႔ေခၚတဲ့ တနဂၤေႏြ ေက်ာင္းေတြမွာ လာေရာက္ၿပီး ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြထံမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးပညာ၊ ဗုဒၶစာေပကို သင္ၾကားၾကရသည္၊ က်န္တဲ့လူပုဂၢဳိလ္ဆရာ/ဆရာမေတြကလည္း ဘာသာေရးစာေပကို သင္ေပးႏိုင္ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ အုပ္ခ်ဳပ္သူက ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားပင္။

စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာလည္း ဆယ္တန္းအဆင့္ထိ ဗုဒၶစာေပကို ဘာသာရပ္တစ္ခုအျဖစ္ သင္ၾကားေပးၾကျပန္တယ္၊ ဆုိေတာ့ ဗုဒၶစာေပနဲ႔ဒီကေလးေတြဟာ စဥ္ဆက္မျပတ္ ထိေတြ႔ေနရတယ္၊ ေနာက္ဆုံး ပညာေရးဆုံးခန္းေရာက္လုိ႔ အလုပ္ေလွ်ာက္တဲ့အခါ ဆန္းေဒးစကူးဆင္းတဲ့ သင္တန္းဆင္း လက္မွတ္ကိုျပရတယ္၊ အဲဒီလက္မွတ္မပါသူကို ႏိုင္ငံေတာ္က အလုပ္မေပးဘူး၊ ဒီေတာ့ ဆန္းေဒးစကူးကို မတက္ခ်င္လည္း တက္ရတယ္၊ တက္ခ်င္လည္း တက္ရတယ္၊ 

ဗုဒၶစာေပကို သိလုိသည္ျဖစ္ေစ၊ မသိလုိသည္ ျဖစ္ေစ၊ သိကိုသိေနရတယ္။ ႏိုင္ငံေရး ေရြးေကာက္ပြဲေတြ အၿပီး အႏုိင္ရရွိတဲ့ သမၼတေလာင္းဟာ ပထမဦးဆုံး ကႏၵီၿမဳိ႔ရွိ ဗုဒၶျမတ္စြယ္ေတာ္ကို သြားေရာက္ဖူးေျမာ္ ရသည္၊ ဒီေနာက္ သံဃမဟာနာယက ဦးေသွ်ာင္ဆရာေတာ္ႀကီးေတြထံမွာ ၾသ၀ါဒ အဆုံးအမကို ခံယူရသည္၊ အဲဒီကိစၥၿပီးေျမာက္တဲ့အခါမွ က်မ္းသစၥာက်ိန္ဆုိၿပီး တကယ့္သမၼတအစစ္ ျဖစ္ေတာ့သည္။   

ဒီေနရာမွာ မႏၱေလး၊ ေတာင္ၿမဳိ႔၊ အမရပူရ မဟာဂႏၶာရုံဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ့ အဆုံးအမၾသ၀ါဒ ကဗ်ာေလးကို သတိရမိပါတယ္….

အိုးမဖုတ္ခင္ အုိးလုပ္စဥ္၀ယ္
အုိးတြင္ႏွိပ္ခပ္ တံဆိပ္မွတ္ကား
မျပတ္မစဲ အုိးပင္ကဲြလည္း
အျမဲတေစ တည္ရွိေနသုိ႔
ေထြေထြေသြးသား ကေလးမ်ား၌
ဘုရားတံဆိပ္ ဘာသာစိတ္ကုိ
ခတ္ႏွိပ္နုိင္မွ သက္ဆုံးက်ေအာင္
ဗုဒၶ၀ါဒီ စဲြ၍တည္မည္
ကုိယ္စီ ခပ္ႏွိပ္ေစသတည္း။

အိုးလုပ္တဲ့အခါမွာ အုိးမဖုတ္ခင္ထဲက ကိုယ္လုိခ်င္တဲ့ တံဆိပ္ကုိ ခပ္ႏွိပ္ရပါတယ္၊ အဲဒီလုိ ႏွိပ္ၿပီးၿပီဆုိရင္ အဲဒီအိုး ကြဲသြားတဲ့တုိင္ တံဆိပ္က ရွိေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္၊ မီးဖုတ္ၿပီးသြားၿပီဆုိရင္ျဖင့္ ျပဳျပင္လုိ႔ မရေတာ့ပါဘူး၊ တံဆိပ္ရုိက္လုိ႔မရေတာ့ပါဘူး၊ မဖုတ္ခင္ေပါ့၊ ဖေယာင္းရုပ္ေလးေတြလည္း ထုိနည္း အတိုင္းပါပဲ၊ ေပ်ာ့ေနစဥ္ခါမွာပဲ လုိရာပုံသြန္းထုဆစ္လုိ႔ ရပါတယ္၊ ဖေယာင္းမာသြားၿပီဆုိရင္ျဖင့္ ျပဳျပင္မရေတာ့ပါဘူး၊ အဲဒီတုိင္းပါပဲ….

ဘာသာေသြးဆုိတာ ငယ္ငယ္ေလး၊ အေမေမြးစထဲက ေရးေပးတတ္ရတယ္၊ အ၀တ္ထည္ မ်ားကို ေဆးေရာင္ဆုိးတဲ့ခါ မူလ ဘာအေရာင္မွမရွိတဲ့ အျဖဴထည္ကိုဆုိးမွ လုိရာေဆးေရာင္ ေကာင္းေကာင္းစြဲပါတယ္၊ ဒီလုိမဟုတ္ပါဘဲ အေရာင္တစ္ခုခု စြန္းၿငိၿပီးမွ၊ ဆုိးခဲ့ၿပီးမွ လုိခ်င္တဲ့ အေရာင္ကို ေျပာင္းဆုိးရင္ ေဆးမစြဲေတာ့ဘူး၊ အေရာင္မ်ဳိးစုံစြန္းထင္းၿပီးသားကိုျဖင့္ ေနာက္ထပ္ ဘာေရာင္ဆိုးဆုိး မစြဲေစေတာ့ပါဘူး၊ 

ဒီလုိပဲေပါ့၊ မိမိသားငယ္ သမီးငယ္ေလးေတြကုိ စကားတတ္စ၊ သိတတ္စ အရြယ္ထဲက ဗုဒၶဘာသာေသြးကို ေရးေပး ဆုိးေပးႏိုင္ၾကမယ္ဆုိရင္ ကေလးေတြဟာ ႀကီးလာသည္ထိ ဗုဒၶကုိ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏို္း တန္ဘိုးထားတတ္ၾကပါလိမ့္မယ္၊ ဘာသာတရားကုိခ်စ္မွ ခင္မွ တန္ဘိုးထားမွာပါ၊ မခ်စ္ခင္ဘူးဆုိရင္ျဖင့္ တန္ဘိုးထားၾကမယ္ ေလ့လာခ်င္ၾကလိမ့္မယ္ မဟုတ္ပါ၊ အေရာင္မ်ဳိးစုံစြန္းၿငိၿပီးမွ ဘာသာေသြးကို ေရးရင္ေတာ့ျဖင့္ ဘာသာတံဆိပ္ကို ခပ္ႏွိပ္ရင္ေတာ့ျဖင့္ အ၀တ္စုတ္ဖတ္ လက္ႏွီးစုတ္ဖတ္ကို ေဆးဆုိးသလုိပဲ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္၊ သတိထားစရာပ။   

ဗုဒၶတရားေတာ္ေတြ ပုံစံမ်ဳိးစုံနဲ႔ သီးပြင့္ရာ သစ္ပင္ႀကီးျဖစ္တဲ့ အမိျမန္မာျပည္ႀကီးမွာ ေနထုိင္ၾကပါတသည္၊ ဘုရားရိပ္ ေက်ာင္းရိပ္ေတြကို ခုိမွီးၾကပါသည္၊ ဘုရား ေက်ာင္းကန္ေတြကို ၀င္ေရာက္ၾကပါသည္၊ သုိ႔ေသာ္ ဒီေန႔ေခတ္ကေလးေတြ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားနဲ႔ စကားကိုမေျပာတတ္ၾက၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြကို မရိုေသတတ္ၾက၊ သီလေပး သီလယူတဲ့ခါ ေကာင္းေကာင္း ၾသကာသ ကန္ေတာ့ခန္းကို မရတတ္ၾက၊ သရဏဂုံကို ပီပီသသ မရြတ္ဆုိတတ္ၾက၊ ကေလးမ်ားတြင္လားဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသး လူႀကီး လူလတ္ပိုင္းေတြပါ ပါသည္၊ ဘာေတြ ျဖစ္ေနၾကပါလိမ့္ဟု စဥ္းစားၾကည့္ပါ၊ အရိပ္ခိုပါသည္၊ အပြင့္ကို အလွၾကည့္ပါသည္၊ အသီးကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ေနပါသည္၊ ပန္ဘို႔ စိတ္မကူး၊ ခူးစားဘို႔ စိတ္မကပ္၊ စိတ္မ၀င္စား၊ ဘယ္ဟာက တကယ့္တရားဆုိတာကို ဘယ္လုိသိႏိုင္ပ။

ျမတ္ဘုရားကေတာ့ မိန္႔မွာခဲ့သည္၊ တရားကို မျမင္ေသးသမွ် ငါဘုရားကို မျမင္၊ တရားျမင္မွ ငါဘုရားကို တကယ္ျမင္မယ္တဲ့၊ ခု ျမင္ေနၾကၿပီလား၊ မျမင္ေသးရင္ ျမင္ေအာင္လုပ္ဘို႔ ကိုယ့္တာ၀န္ေပါ့၊ ေျပာခ်င္ပါသည္။ အမြန္ျမတ္ဆံုးဘုရားသာသနာေတာ္ႀကီး ထြန္းကားလွသည့္ ရခဲတဲ့ အခြင့္အေရးကို လက္လႊတ္မခံၾကဘဲ ႀကိဳးစားအားထုတ္ေစခ်င္ပါသည္။

သီရိလကၤာႏိုင္ငံမွာေတာ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းတုိင္း မူႀကဳိေက်ာင္းဖြင့္ရသည္၊ မဖြင့္မေနရ၊ ၿမဳိ႔၊ ရြာ၊ ရပ္ကြက္ အားလုံးဖြင့္ေပးရသည္၊ သင္ေပးရသည္၊ ဆန္းေဒးစကူးကိုလည္း ထုိနည္းလည္း ေကာင္းပင္ ဖြင့္ရ သင္ေပးရသည္၊ အလုပ္ခန္႔တဲ့ခါ ဆန္းေဒးစကူးဆင္းလက္မွတ္ပါမွ ခန္႔သည္၊ သူတို႔ႏိုင္ငံလည္း ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာကို ကုိးကြယ္တဲ့ႏိုင္ငံ၊ ျမန္မာျပည္လည္း ထုိနည္းလည္းေကာင္း ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာကို ကုိးကြယ္တဲ့ႏိုင္ငံ၊ ၊ သူတို႔ႏိုင္ငံလုိ ကိုယ့္ႏိုင္ငံလည္းျဖစ္ရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေကာင္းလိမ့္မည္ လဲ၊ 

ခုေတာ့….ဒို႔

သစ္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ ေနၾကသည္၊ အရိပ္ေတာ့ ခုိရသည္၊ ခုိၾကသည္၊ သို႔ေသာ္…. ဒါေပမယ့္ အပြင့္ကိုေတာ့္ျဖင့္ မပန္၊ အသီးကိုေတာ့ျဖင့္လည္း မစားၾက…..

အရွင္သာဓိန

(ဘံုေဘ)