ဘုရားကိုးဆူ

 ဘုရားကိုးဆူ

       ဘုရားကိုးဆူ အေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သတ္၍ မွတ္သားဖြယ္ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားရွိသည္၊ ဘုရားကိုးဆူ  ဟူေသာ ေဝါဟာရကို ကပင္ မွတ္သားဖြယ္ရာ ျဖစ္ေနပါ၏။ ဘုရားကိုးဆူကား သဗၺညဳဘုရားခ်ည္း  ကိုးဆူမဟုတ္၊ ဘုရားတစ္ပါး ႏွင့္ ရဟႏၲာ (၈)ပါးကိုပင္ ဘုရားကုိးဆူဟု ေခၚေနၾကသည္။  ဘုရားအမွဴးရွိေသာ ဘုရားႏွင့္ တကြေသာ ရဟႏၲာ မ်ားကိုပင္ ပဓာနျဖစ္ေသာ ဘုရားကို ဦးတပ္၍  ဘုရားကိုးဆူဟု ေခၚထားျခင္း ျဖစ္ေနသည္။

      တနည္းအားျဖင့္ သဗၺညဳဗုဒၶ၊ ပေစၥကဗုဒၶ၊ စတုသစၥ ဗုဒၶႏွင့္ သုတဗုဒၶ ဟူ၍ ဗုဒၶ(ဘုရား) ေလးမ်ိဳး  ရွိသည္တြင္ ျမတ္စြာဘုရားကို သဗၺညဳ ဗုဒၶေခၚသည္၊ ပေစၥကဗုဒၶါကို ပေစၥကဗုဒၶဟု ေခၚ၍ ရဟႏၲာ  သာဝကမ်ားကို စတုသစၥဗုဒၶ ဟုေခၚသည္၊ အၾကားအျမင္ မ်ား၍ က်မ္းဂန္ တတ္ကြ်မ္း ေသာရဟန္းကို  သုတဗုဒၶေခၚ၏။ ဤအလို ဘုရားမွာ သဗၺညဳ ဗုဒၶ၊ ရဟႏၲာမွာ စတုသစၥဗုဒၶ ျဖစ္၍ သဗၺညဳ ဗုဒၶ တစ္ဆူႏွင့္  စတုသစၥ ဗုဒၶရွစ္ဆူကို ဗုဒၶကိုးဆူ (ဝါ) ဘုရားကိုးဆူဟု ဆုိရေပလိမ့္မည္။

       ဘုရားတစ္ဆူႏွင့္ ရဟႏၲာရွစ္ဆူကို ေပါင္းစု၍ ပူေဇာ္ျခင္း အစဥ္အလာမွာ မည္သို႔ ဆင္းသက္လာေသာ  အစဥ္အလာ တစ္ခုျဖစ္သည္ဟု ဗုဒၶစာေပ က်မ္းဂန္ အကိုးအကား အေထာက္အထားႏွင့္ ခိုင္ခိုင္မာမာ  ေဖာ္ျပစရာ မရွိပါေခ်၊ စဥ္းငယ္ တူေယာင္ယိုးမွား အေနျဖင့္ေသာ္ ဓမၼပဒလာ အာယုဝဎုနသ  တို႔သားဝတၴဳကို ထုတ္ျပစရာ ရွိေပသည္။

       ဝတၳဳမွာ ျမတ္စြာဘုရား ဒီဃလ ၤဂိက ၿမိဳ႕ကို အမွီျပဳ၍ သီတင္းသံုးစဥ္ ပုဏၰားတစ္ေယာက္သည္ (၇)  ရက္မွ်သာ အသက္ရွည္ လတၱံေသာ သားငယ္အတြက္ ျမတ္စြာဘုရား ႏွင့္တကြ ရဟႏၲာရွစ္ပါး (ရံခါ-  တစ္ဆယ့္ ေျခာက္ပါး) တို႔ကို ပင့္ဖိတ္၍ (၇) ရက္ပတ္လံုး ပရိတ္ေတာ္ နာယူသျဖင့္ သားသူငယ္ အသက္  ၁၂၀ အထိ ရွည္စြာေနရေၾကာင္း လာရွိ၏။ ထိုဝတၳဳမူရင္း ဓမၼပဒအ႒ ကထာတြင္ ရဟႏၲာရွစ္ပါး  သာမဟုတ္၊ “အ႒ဝါ ေသာဠ သဝါ” ရွစ္ပါးေသာ္၄င္း တစ္ဆယ့္ေျခာက္ပါး ေသာ္၄င္းဟု ဆုိထားသည္။  ရွစ္ပါး ၾကြေရာက္ရာ ၌လည္း ဘြဲ႔မည္မပါ၊ ရွစ္ပါး သာမန္သာ ျဖစ္၏။

ဘုရားကိုးဆူႏွင့္ ေနရာေတာ္

ယခုမ်က္ျမင္ ဘုရားကိုးဆူ ပူေဇာ္ရာ၌ -

(၁) ဘုရားကို ဗဟုိထား၍ -

(၂) ေတာင္ဖက္က အရွင္သာရိပုတၱရာ -

(၃) ေျမာက္ဖက္က အရွင္မဟာ ေမာဂၢလာန္၊

(၄) အေ႔ရွက အရွင္ေကာ႑ည၊

(၅) အေနာက္က အရွင္အာနႏၵာ၊

(၆) အေ႔ရွေတာင္က အရွင္ေရဝတ၊

(၇) အေ႔ရွေျမာက္က အရွင္ရာဟုလာ၊

(၈) အေနာက္ေတာင္က အရွင္ဥပါလိ၊

(၉) အေနာက္ေျမာက္က အရွင္ဂဝမၸတိ-

ဟူ၍ ဘြဲ႔ေတာ္ႏွင့္ အရပ္မ်က္ႏွာ အတည္အၿမဲ စီစဥ္ ခ်က္ထားရွိ ေလသည္။

       ပါဠိစာေပ ပိဋကက်မ္းဂန္ တို႔တြင္ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ တကြ ဤရဟႏၲာ (၈) ပါးတစ္ေနရာတည္း စုရံုး  သီတင္းသံုး၍ အပူေဇာ္ခံခဲ့ေၾကာင္း တစ္စြန္း တစ္စမွ် မပါရွိသျဖင့္ ကိုးပါးစဥ္ပံု ေနရာခ်ထားပံုမ်ားမွာ  ေလာကီ ေရးဆံဆံ စီစဥ္ခ်ထားျခင္းသာ ျဖစ္ႏိုင္ေပသည္။

       တစ္ခါက ဤစာေစာင္တြင္ ေဆာင္းပါး တစ္ခု၌ ဘုရားကိုးဆူ ပူေဇာ္ပြဲ ေပၚေပါက္လာပံုကို စာေရးသူ  ေဖာ္ျပ ခဲ့ဘူးသည္။ ၉၁၄ - ခုႏွစ္ နန္းတက္ေတာ္မူေသာ ဟံသာ ဝတီ ဆင္ျဖဴရွင္ (ဘုရင့္ေနာင္)  မင္းတရားႀကီး လက္ထက္ ဇင္းမယ္ကို သိမ္းပိုက္ၿပီးေနာက္ ၉၂၀ ခန္႔တြင္ သားေတာ္ အေနာ္ရထာ  ေစာကို ဇင္းမယ္ ဘုရင္ခံခန္႔သည္၊ ထိုအခါ ဇင္းမယ္၌ ၿဂိဳလ္ကိုးလံုး ပူေဇာ္မႈ အစဥ္အလာရွိေနရာ  အေနာ္ရထာေစာက ထိုအစဥ္အလာကို ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈ ဖက္သို႔ဆြဲ၍ ဘုရားကိုးဆူ ပူေဇာ္မႈအျဖစ္  ေျပာင္းလဲေပးခဲ့ေၾကာင္း၊ ထိုအခါမွစ၍ ဇင္းမယ္ႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံပါ ဘုရားကိုးဆူ ပူေဇာ္မႈအစဥ္အလာ  ျပန္႔ပြား ခဲ့ေၾကာင္းျဖင့္ ေဖာ္ျပခဲ့ဘူး၏။

       ၿဂိဳလ္ႀကီး ကိုးပါးပူေဇာ္ရာ၌ ေဗဒင္နည္း စနစ္ကိုမွီး၍ မည္သည့္ ၿဂိဳလ္ မည္သည့္ အရပ္ဟူေသာ  အစီအစဥ္ ရွိသလို ရဟႏၲာ ရွစ္ပါးကိုလည္း စနစ္တက် ေနရာခ်ထားရန္ လိုမည္ သာျဖစ္သည္၊  ထိုအတြက္ ေလာကီပညာ ရွင္တို႔သည္ ေလာကေၾကာင္း ဓမၼေၾကာင္းတို႔ႏွင့္ ညွိႏိႈင္းတုိက္ဆိုင္၍  သင့္တန္ေအာင္ ႀကံစည္ခဲ့ၾက မည္သာ ျဖစ္သည္။ အရပ္မ်က္ႏွာႏွင့္ ကိုက္ညီေအာင္ ရဟႏၲာ ပုဂၢိဳလ္  အမည္ အဝါ ေရြးခ်ယ္ရာ၌လည္း ေလာကဓမၼႏွင့္ ညီညြတ္ရန္ အေရးႀကီးေပသည္။

      ျမတ္စြာဘုရားကို ဗဟို၌ ထားရမည္ကား မလြဲမေရွာင္ သာေသာ ေနရာခ်ထားမႈ ျဖစ္သည့္အတိုင္း  ဘုရားပြင့္ေတာ္ မူစ (သို႔မဟုတ္) မ်ားေသာအားျဖင့္ ဘုရားျမတ္စြာသည္ အေ႔ရွသို႔ မ်က္ႏွာလွည့္၍ွ  သီတင္းသံုးေတာ္ မူေလ့ရွိ သျဖင့္ ဘုရားကို ပလႅင္ေပၚက ေ႔ရွသို႔ လွည့္၍ ထားလွ်င္ လက္်ားဘက္  ေတာင္အရပ္သည္၊ လက္်ာရံ အရွင္ျမတ္ သာရိပုတၱရာ၏ ေနရာေတာ္ ျဖစ္ေပမည္။ လက္ဝဲဘက္ေျမာက္  မ်က္ႏွာသည္ လက္ဝဲေတာ္ရံ အရွင္မဟာ ေမာဂၢလာန္၏ ေနရာေတာ္ ျဖစ္ၿပီး ေနာက္သက္ေတာ္  အႀကီးဆံုး အရွင္ေကာ႑ညကို ဘုရားေ႔ရွ တည့္တည့္ အေ႔ရွမ်က္ႏွာမွ ထားရမည္ျဖစ္၏။ အလုပ္အေကြ်း  ေနာက္ေတာ္ပါ အရွင္အာနႏၵာကား မုခ်ျမတ္စြာ ဘုရား၏ ေက်ာဖက္ အေနာက္မ်က္ႏွာ၌ ရွိရေပမည္။

က်န္ရဟႏၲာ ေလးပါးႏွင့္ အရပ္မ်က္ႏွာ ခ်ထားမႈကား မည္သို႔နည္း။

       ဘုရားေနရာေတာ္ႏွင့္ ေဖာ္ျပပါရဟႏၲာ ေလးပါးအတြက္ ေနရာ ေတာ္တို႔ကို ဓမၼေၾကာင္း သက္သက္ျဖင့္ အထက္ပါ အတိုင္း ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၿပီး က်န္ရဟႏၲာ ေလးပါးႏွင့္ ေနရာေရြးခ်ယ္ပံုမွာ ေလာကေၾကာင္း မ်ားစြာ  ႏြယ္သြားေလသည္။ အေ႔ရွေျမာက္ မ်က္ႏွာသည္ တနဂၤေႏြ ၿဂိဳလ္ရွိရာ အရပ္ျဖစ္၏။ ၿဂိဳလ္ (၈)လံုးတြင္ တနဂၤေႏြ ၿဂိဳလ္သည္  ၿဂိဳလ္သက္ အနည္းဆံုး ျဖစ္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုအရပ္၌အသက္ အငယ္ဆံုး ရဟႏၲာကို ေရြးခ်ယ္၍

ေနရာခ်ထားေပးရာ ထိုေနရာသည္ အရွင္ရာဟုလာ၏ ေနရာ ျဖစ္လာရေလသည္။

       အရွင္ေရဝတသည္ အရွင္ သာရိပုတၱရာ၏ ညီငယ္ျဖစ္၏။ ညီငယ္သည္ ေနာင္ေတာ္ အနီး၌  ေနသင့္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပည့္ရွင္မင္း အနီး၌ အိမ္ေ႔ရွမင္း ကိုထားရ သကဲ့သို႔ အရွင္သာရိ ပုတၱရာႏွင့္  နီးရာ ေ႔ရွေတာင္ အရပ္၌ အရွင္ေရဝတကို ခ်ထားရေလသည္။ အရွင္ ဥပါလိသည္ ဝိနည္းေဆာင္ ဧတဒဂ္ရ ဝိနည္းဓိုရ္ ပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္ရာ ဤဘုရား လက္ထက္တြင္ ဝိနိစၧယ  တရားသူႀကီး တစ္ဦးပင္ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အရွင္ဥပါလိကို ေနရာခ် ထားရာ၌ ေလာကီက်မ္းတို႔တြင္  စေနၿဂိဳလ္သည္ တရားဆံုး ျဖတ္တတ္ေသာ ဝိနိစၧယ အမတ္ႀကီးျဖစ္ခဲ့ ဘူးသည္ဟု လာရွိသျဖင့္  အရွင္ပါလိ အတြက္ ေနရာသည္ စေနေထာင့္ အရပ္ျဖစ္လာ ရေပသည္။

       အရွင္ဂဝမၸတိႏွင့္ အေနာက္ေျမာက္ အရပ္ကား သဒၵါက်မ္းႏွင့္ ဆက္ဆံေနေပသည္၊ ဂဝမၸတိမွာ “ဂုႏၷံပတိ  ဂဝမၸတိ” (ႏြားတို႔၏ အရွင္)ဟု ဝိၿဂိဳလ္ ဆိုရသည္၊ ေဂါသဒၵါသည္ ပသုသဒၵါႏွင့္ အတူ ႏြားကိုေဟာသည္၊  ပသုသဒၵါသည္ ႏြားကိုလည္းေဟာသည္၊ ရာဟုၿဂိဳလ္ကိုလည္း ေဟာသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ဂုႏၷံပတိ ဂဝမၸတိ  ဟူေသာ ဝိၿဂိဳလ္ကို ႏြားတို႔၏ အရွင္ဟူ၍ သာမက ရာဟုၿဂိဳလ္ တို႔၏ အရွင္ဟူ၍လည္း အနက္ဆို  ႏိုင္ေလသည္။ သို႔ျဖစ္၍ အရွင္ဂဝမၸတိ၏ ေနရာေတာ္သည္ ရာဟုေထာင့္ ျဖစ္ေသာ အေနာက္ေျမာက္  အရပ္ ျဖစ္ေပသည္။ 

သို႔ျဖစ္၍ စာေဟာင္းေပေဟာင္း က်မ္းဂန္ အထူးမွ လာေသာ ဤရဟႏၲာ ရွစ္ပါးအတြက္ ေနရာေတာ္  ခ်ထားျခင္းမွာ ပညာရွင္ တို႔၏ စိႏၲာမယ ဥာဏ္ေပၚ၌ တည္ရွိေပသည္၊ တနည္းမွာလည္း ရဟႏၲာ  ေျမာက္ျမား စြာရွိပါလ်က္ (၈) ပါးကို ေရြးေကာက္ထား ျခင္းမွာ ဤရွစ္ပါး သည္သာ ျပဆိုခဲ့သည့္ အတိုင္း  အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာ ႏွင့္ ဆီေလ်ာ္ကိုက္ ညီေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု ေျဖဆိုရေပ သတည္း။

ရေဝထြန္း