ငရဲ နဲ႔ နတ္ျပည္
တခ်ိဳ႔က ေလာကႀကီးကုိ “အေကာင္း”လုိ႔ ျမင္တတ္ၾကျပီး တခ်ိဳ႔က ေလာကႀကီးကုိ “အဆုိး” လုိ႔ ျမင္တတ္ၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေလာကႀကီး ကုိ လႊမ္းမုိးအုပ္စုိး ေနတာဟာ အေကာင္း နဲ႔ အဆုိး မဟုတ္ဘဲ “အေၾကာင္း နဲ႔ အက်ိဳး “သာ ျဖစ္ပါတယ္။အေကာင္းျမင္သူေတြက ေလာႀကီးမွာ တရားမွ်တမႈေတြ ႀကီးစုိး လာလိမ့္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ တတ္ၾကျပီး၊ အဆုိးျမင္သူေတြက ေလာကႀကီးကုိ မတရားမႈေတြ လႊမ္းမုိးသြား လိမ့္မယ္လုိ႔ ထင္တတ္ ၾကပါတယ္။ အမွန္မွာေတာ့ ေလာကႀကီးဟာ သူတုိ႔ထင္ျမင္ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကသလုိ မဟုတ္ဘဲ “ေရမ်ား ေရနုိင္၊ မီးမ်ား မီးနုိင္” ဆုိသလုိ အေၾကာင္း ရွိသေလာက္ အက်ိဳး သက္ေရာက္ ေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အေကာင္း အဆုိးဆုိတာ အေၾကာင္း အက်ိဳးရဲ့ လက္ေအာက္ခံပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အေၾကာင္းနဲ႔ အက်ိဳးကုိ မွန္မွန္ ကန္ကန္ နားလည္ လက္ခံႏုိင္ရင္ အေကာင္းနဲ႔ အဆုိး အျဖစ္ အပ်က္ေတြကုိ အေၾကာင္း အက်ိဳး နိယာမနဲ႔ ခ်ိန္ထုိး ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ “ေကာင္းေသာ အေၾကာင္း တရားေၾကာင့္ ေကာင္းက်ိဳး ျဖစ္ေပၚလာရျပီး၊ ဆုိးေသာ
အေၾကာင္း တရားေၾကာင့္ ဆုိးေသာ အက်ိဳးတရား ျဖစ္ေပၚလာရတယ္” ဆုိတဲ့ ဥပေဒသဟာ အမွန္တရားကုိ ျမတ္ႏုိး သူတုိင္းရဲ့ ေလာက ဖြ႔ဲစည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ(Universal Law) ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။
အေၾကာင္း-အက်ိဳးနဲ႔ အေကာင္း- အဆုိးကုိ နားလည္လက္ခံ ႏုိ္င္သူဟာ ကုသုိလ္- အကုသုိလ္နဲ႔ သုခ-ဒုကၡကုိလည္း နားလည္လက္ခံ ႏုိင္ပါတယ္။ ကုသိုလ္ဟာ သုခရဲ့ အေၾကာင္းျဖစ္ျပီး၊ ဒုကၡဟာ အကုသိုလ္ရဲ့ အက်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိပဲ ကုသိုလ္-
အကုသုိလ္နဲ႔ သုခ-ဒုကၡကုိ နားလည္ လက္ခံႏုိင္ သူဟာ နတ္ျပည္နဲ႔ ငရဲကုိလည္း နားလည္ လက္ခံ ႏိုင္ရပါမယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ နတ္ျပည္ဆုိတာ ကုသိုလ္နဲ႔ သုခတုိ႔ရဲ့ ကုိယ္ထင္ျပမႈ တစ္ခု ျဖစ္ျပီး ငရဲဆုိတာက အကုသုိလ္နဲ႔ ဒုကၡတုိ႔ရဲ့ကုိယ္ပြားတစ္ခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
တခ်ိဳ႔ကေတာ့ “ဘုံခန္းနဲ႔ေျမွာက္၊ ငရဲခန္းနဲ႔ ေျခာက္”ဆုိသလုိ နတ္ျပည္္နဲ႔ငရဲဆုိတာ လူေတြကုိ ေျမွာက္ပင့္ဖုိ႔နဲ႔ ျခိမ္းေျခာက္ဖုိ႔
ဖန္တီးထားတဲ့ ဒ႑ာရီေတြလုိ႔ ထင္တတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒါ လုံး၀ မဟုတ္ပါဘူး။ အေၾကာင္း-အက်ိုးနဲ႔ ကုသိုလ္- အကုသိုလ္ကုိ လက္မခံ လုိၾကသူ လူ႔ဗာလ တခ်ိဳ့ရဲ့ မူမမွန္မႈ၊ သူတုိ႔ရဲ့ မိစၦာ၀ါဒထဲကုိ က်ံဳးသြင္း ေမာင္းခ်လုိ မႈေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။
“ကုိယ့္အမႈေၾကာင့္၊ အထက္ေရာက္ခဲ့၊ ေအာက္က်သူမွာ၊ ကုိယ့္မႈသာတည္း။ပမာႏိႈင္းေထာက္၊ တံတုိင္းေဆာက္သူ၊ တြင္းတူးသူ၊ ႏွစ္မူစံထား က်င့္ေလေလာ့” ဆုိတဲ့ ေရွးေဟာင္း နီတိစကားအတုိင္းပါပဲ။
လူသားေတြ အထက္တန္း (နတ္ျပည္) ေရာက္ရတာေတြ၊ ေအာက္တန္း(ငရဲ) က်ရတာေတြဟာ ကုိယ့္အမႈ၊ ကုိယ္ကံေၾကာင့္သာ ျဖစ္ရတာပါ။ ဘယ္သူ႔ ပေယာဂမွ မပါပါဘူး။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ျပဳတဲ့ သူေတြဟာ နံရံ၊ တံတုိင္း ေဆာက္တဲ့ ပန္းရံဆရာေတြနဲ႔ တူပါတယ္။ တစ္ခ်ပ္ ခ်င္းစီ ထပ္သြား တဲ့ အုတ္ခ်ပ္ေတြနဲ႔ အတူ သူတုိ႔ရဲ့ အေျခအေနဟာ လည္း အထက္ကုိ ျမင့္တက္လာရပါတယ္။ ဒါဟာ သူ႔လုပ္ငန္းရဲ့ သဘာ၀ ျဖစ္စဥ္အတုိင္း ျဖစ္ရ တာပါ။
မေကာင္းမႈ အကုသိုလ္ လုပ္တဲ့ သူေတြဟာ တြင္းတူး သမားေတြနဲ႔ တူပါတယ္။ တစ္လက္မခ်င္း တူးထုတ္သြားတဲ့ ေျမသားေတြနဲ႔ အတူ သူတုိ႔ရဲ့ အေျခအေနဟာ ေျမႀကီးထဲကုိ နိမ့္က် နစ္၀င္သြားပါတယ္။ ေအာက္ခံ ေျမသားကုိ (၁၀)ေပေလာက္
တူးမိရင္ သူတုိ႔လည္း ေျမႀကီးထဲကုိ (၁၀)ေပ နစ္၀င္ သြားေတာ့တာပါပဲ။ ဒါဟာ သူ႔လုပ္ငန္းရဲ့ သဘာ၀ ျဖစ္စဥ္အတုိင္း ျဖစ္ရတာပါ။
ဒီဥပမာ အတုိင္းပဲ သူေတာ္ေကာင္းေတြဟာ ဘ၀ခႏၶာကုိ ျငမ္းပမာ တပ္ဆင္ျပီး မိမိတုိ႔ရဲ့ ကုသိုလ္ ပါရမီ အေဆာက္အဦးကုိ ျမင့္သည္ထက္ ျမင့္ေအာင္ တည္ေဆာက္ရင္း အထက္တန္း က် ျမင့္ျမတ္သြားၾကပါတယ္။ လူမုိက္ ေတြကေတာ့ မိမိတုိ႔ရဲ့ ဘ၀ခႏၶာကုိ မိမိတုိ႔ဘာသာ တူးျဖိဳ ပစ္ျပီး ေအာက္တန္းက် နစ္၀င္သြား ၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ နတ္ျပည္နဲ႔ ငရဲအပါအ၀င္ (၃၁)ဘုံေသာ ၾသကာသ ေလာကႀကီးဟာ လူသားေတြ ကုိယ့္ ဘာသာကုိယ္ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ေနရာဌာနႀကီး တစ္ခုသာ ျဖစ္ပါတယ္။
အခု ဒီအေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ပုံျပင္ကေလး တစ္ပုဒ္ကုိ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဒီပုံျပင္ ကေလးဟာ ဂ်ပန္ရုိးရာ ပုံျပင္တစ္ခုကုိ အေျခခံထားတာပါ။
ငရဲ နဲ႔ နတ္ျပည္
တစ္ခါတုန္းက ေက်းလက္က ေတာရြာတစ္ရြာမွာ ေတာရေဆာက္တည္ေနတဲ့ ဆရာေတာ္ တစ္ပါး ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ဆရာေတာ္ဟာ အရပ္ေတာ္က ပုျပီး ကုိယ္ခႏၶာကလည္း ေသးေသး ေကြးေကြးေလး ျဖစ္တာမုိ႔ ရြာထဲက လူေတြ “ဘုန္းဘုန္းေလး”လုိ႔ ေခၚၾကတယ္။ ဘုန္းဘုန္းေလး ဟာ ခႏၶာကုိယ္က ပုပုေသးေသးေလး ျဖစ္ေပမယ့္ တန္ခုိးကေတာ့ အင္မတန္ႀကီးမားသတဲ့။
ဘုန္းဘုန္းေလးဟာ တစ္ခါတစ္ရံ ေတာအုပ္ေတြေပၚက ေက်ာ္ျပီး ဆြမ္းခံၾကြလာ တတ္သလုိ တစ္ခါတစ္ရံ ျမစ္ျပင္ေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ျပီး ေတာ့လည္း ဆြမ္းခံၾကြလာ တတ္တယ္။ ဒီရြာမွာ အျမဲတမ္းလုိလုိ ဆြမ္းခံၾကြေနေပမယ့္ ဘုန္းဘုန္းေလး
ဘယ္ေနရာမွာ သီတင္းသုံးတယ္ဆုိတာ ဘယ္သူမွ် မသိရဘူးတဲ့။ ဘုန္းဘုန္းေလးဟာ စကားနည္းျပီး ေျပာရင္လည္း တုိတုိ က်ဥ္းက်ဥ္း ျဖစ္ေပမယ့္ အနက္ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ အင္မတန္ က်ယ္ျပန္႔သတဲ့။
ဥပမာ ဆုိရရင္ တစ္ခါက အသက္(၈၀)ေလာက္ရွိျပီး အျငိမ္းစား ယူထားတဲ့ အစုိးရ အရာရွိႀကီး တစ္ဦးဟာ ဘုန္းဘုန္းေလးရဲ့ အင္မတန္ ေက်ာ္ၾကားလွတဲ့ ဂုဏ္သတင္းေၾကာင့္ ဆြမ္းခံၾကြမယ့္လမ္းမွာ တမင္လာေရာက္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ျပီး ဖူးေတြ႔
ကန္ေတာ့သတဲ့။ လွဴဖြယ္ေတြလွဴဒါန္း ျပီးတဲ့အခါ “ဆရာေတာ္ဘုရား တပည့္ေတာ္ အတြက္ တစ္သက္တာ မွတ္ေလာက္စရာ ၾသ၀ါဒစကား ေဟာၾကား ခ်ီးျမွင့္ ေပးေတာ္မူပါ”လုိ႔ ေလွ်ာက္ထားတဲ့ အတြက္ ဆရာေတာ္က “မေကာင္းမႈေရွာင္၊ ေကာင္းမႈေဆာင္၊ ျဖဴေအာင္စိတ္ကုိထား”လုိ႔ မိန္႔ၾကားလုိက္ပါတယ္။
ဘုန္းဘုန္းေလးရဲ့ ရုိးစင္းလွတဲ့ ၾသ၀ါဒ စကားကုိ နားၾကား လုိက္ရတဲ့ အရာရွိႀကီး ဟာ မွန္းခ်က္နဲ႔ နွမ္းထြက္ မကုိက္သလုိ ပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ “အရွင္ဘုရား၊ ဒီလုိတရား စကားမ်ိဳးေတာ့ တပည့္ေတာ္ (၈)ႏွစ္သား အရြယ္ကတည္းက ၾကားဖူးပါတယ္ ဘုရား”လုိ႔ ျပန္လည္ ေလွ်ာက္ထားသတဲ့။ အဲဒီအခါ ဘုန္းဘုန္းေလးက “ရွစ္ႏွစ္သား အရြယ္ကတည္းက ၾကားဖူးျပီးသား တရားစကားကုိ အသက္ရွစ္ဆယ္ အရြယ္ေရာက္ တာေတာင္ လက္ေတြ႔ လုိက္နာဖုိ႔ မလြယ္ကူေသးဘူး မဟုတ္လား”လုိ႔ ထပ္ဆင့္ မိန္႔ၾကားေတာ္မူပါတယ္။
အဲဒီ အခါက်မွ အရာရွိႀကီးဟာ “မွန္လွပါ၊ မွန္လွပါ၊ တပည့္ေတာ္ နားလည္ ပါျပီဘုရား”လုိ႔ ပ်ာပ်ာသလဲ ၀န္ခံရသတဲ့။
ဒီလုိနဲ႔ တစ္ေန႔ေတာ့ ဘုန္းဘုန္းေလးထံ ဓားျပဗုိလ္ႀကီး တစ္ေယာက္လာတယ္။ အဲဒီ ဓားျပဗုိလ္ႀကီးက လုယက္ သတ္ျဖတ္ရာမွာ အညွာအတာကင္း ရက္စက္လြန္းလုိ႔ အင္မတန္ နာမည္ႀကီးျပီး လူတုိင္းက ေၾကာက္ရြံ႔ရသတဲ့။ ဘုန္းဘုန္းေလးထံ ေရာက္လာတဲ့ ဓားျပဗုိလ္ႀကီးက “ဆရာေတာ္ဘုရား၊ ေလာကမွာ နတ္ျပည္နဲ႔ ငရဲဆုိတာ တကယ္ ရွိပါသလား၊ ရွိရင္ ငရဲ နဲ႔ နတ္ျပည္ အေၾကာင္း တပည့္ေတာ္ကုိ သင္ျပ ေပးပါဦး”လုိ႔ ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထားသတဲ့။
အဲဒီအခါ ဘုန္းဘုန္းေလးက ဓားျပဗုိလ္ႀကီးရဲ့ မ်က္ႏွာကုိ ေစ့ေစ့ၾကည့္ျပီး “မင္းလုိ သူတစ္ပါးေတြရဲ့ အသက္ကုိ ရက္ရက္ စက္စက္ သတ္ျဖတ္ျပီး သူမ်ား စည္းစိမ္ ခ်မ္းသာေတြကုိ လုယက္ခုိးယူေနသူ တစ္ေယာက္ကုိ နတ္ျပည္အေၾကာင္း သင္ျပေပးလုိ႔ ဘာအဓိပၸာယ္ရွိမွာလဲ၊ အပုိပဲေပါ့”လုိ႔ မိန္႔ၾကားလုိက္ပါတယ္။
ဘုန္းဘုန္း ေလးရဲ့ မေထာက္မညွာ မိန္႔ၾကားတဲ့ အေျဖစကားကုိ ၾကားလုိက္ရတဲ့အခါ ဓားျပဗုိလ္ႀကီး ဟာ တစ္ခါတည္း မ်က္စိ မ်က္ႏွာပ်က္ျပီး လက္ေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္လာေအာင္ ေဒါသေတြ ထြက္လာတယ္။ ျပီးေတာ့ ပြက္ပြက္ဆူေနတဲ့ သူ႔စိတ္ကုိ သူမထိန္းႏုိင္ေတာ့ဘဲ “ ဒီေလာက္ မုိက္ ရုိင္း တဲ့ ကုိယ္ေတာ္ကုိ ေခါင္းျဖတ္ သတ္ပစ္တာပဲ နားေအးတယ္”
ဆုိျပီး ေဆာင္ဓားကုိ ထုတ္ကာ ဘုန္းဘုန္းေလးရဲ့ ဦးေခါင္းထက္မွာ ခ်ိန္ရြယ္လုိက္သတဲ့။
အဲဒီအခါ ဘုန္းဘုန္းေလးက “အဲဒါ ငရဲပဲ၊ မင္းအတြက္ ငရဲတံခါးႀကီးပြင့္သြားျပီ” လုိ႔ အမိန္႔ရွိလုိက္ပါတယ္။
အဲဒီေတာ့မွ ဘုန္းဘုန္းေလးဟာ အသက္နဲ႔ရင္းျပီး သူနားလည္ေအာင္ ငရဲရဲ့ သဘာ၀ကုိ သင္ျပ ေပးလုိက္လုိ႔ ဓားျပဗုိလ္ႀကီး သေဘာေပါက္ သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေျမွာက္ခ်ီ ထားတဲ့ ေဆာင္ဓားကုိ ေျမႀကီးေပၚမွာ အသာ အယာခ်ျပီး လက္အုပ္ ခ်ီကာ “
ေက်းဇူးႀကီး လုိက္တာ အရွင္ဘုရား။ ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူပါ အရွင္ဘုရား”လုိ႔ ေလွ်ာက္ထား ေတာင္းပန္ရင္း ဦးသုံးႀကိမ္ခ် ကန္ေတာ့လုိက္ပါတယ္။
အဲဒီအခါ ဘုန္းဘုန္းေလက “အဲဒါ နတ္ျပည္ပဲ၊ ဒကာႀကီးအတြက္ နတ္ျပည္ တံခါးႀကီး ပြင့္သြားျပီ”လုိ႔ ထပ္မံျပီး အမိန္႔ရွိလုိက္ပါတယ္။
ဒီဓမၼပုံျပင္ေလးဟာ ငရဲ နဲ႔ နတ္ျပည္ရဲ့ သဘာ၀ကုိ လူျပိန္း နားလည္ေအာင္ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ ေဖာ္ျပျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ငရဲနဲ႔ နတ္ျပည္ ရဲ့ သဘာ၀ အတိအက် ကုိေတာ့ အဘိညာဥ္ ရသူမ်ားသာ အျပည့္အစုံ သိႏုိင္ၾကမွာပါ။
နတ္ျပည္နဲ႔ ငရဲဆုိတာ ဘုံ၊ ေနရာ၊ ဌာနေတြရဲ့ အေခၚအေ၀ၚေတြ ျဖစ္ေပမယ့္ ဒီနာမည္ေတြမွာ ခံစားမႈပုိင္းဆုိင္ရာ စိတ္ရဲ့ အေျခအေနေတြက အမ်ားႀကီး လႊမ္းမုိးေနပါတယ္။ ခ်မ္းသာမႈ ကင္းမဲ့တဲ့ အေျခအေန၊ ျဖစ္ရာ႒ာနဟာ ငရဲျဖစ္ျပီး ခ်မ္းသာမႈ ျပည့္စုံတဲ့ အေျခအေန ၊ ျဖစ္ရာ႒ာနဟာ နတ္ျပည္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအဓိပၸာယ္ ေဖာ္ေဆာင္မႈဟာ ငရဲနဲ႔ နတ္ျပည္ဆုိတာ ေသလြန္ျပီးေနာက္ တမလြန္ ဘ၀ေရာက္မွ ေတြ႔ႀကုံခံစားရမယ့္ အရာေတြလုိ႔ လြဲမွားစြာေတြး ေခၚေနသူေတြကုိ အျမင္မွန္ ရေစမွာ ျဖစ္သလုိ “ဒီဘ၀ ဒီကုိယ္စံ၊ ေနာက္ ဘ၀ ေနာက္ကုိယ္ခံ လိမ့္မယ္” ဆုိတဲ့ ဥေစၦဒဒိ႒ိ ၀ါဒကုိလည္း စင္ၾကယ္ေစ ႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။
တကယ္ေတာ့ “ငရဲက်တယ္”ဆုိတာ မေကာင္းမႈ အကုသိုလ္ ဒုစရုိက္ကုိ လြန္က်ဴး မိခ်ိန္ကစျပီး ကြယ္လြန္ခ်ိန္မွာေတာ့ အဲဒီမေကာင္းမႈ အကုသိုလ္ရဲ့ အျပစ္ကုိ မုခ် ဆတ္ဆတ္ ခံစားရတာကုိ ဆုိလုိတာပါ။ အဲဒီလုိပါပဲ “နတ္ျပည္ေရာက္တယ္”ဆုိတာ လည္း ေကာင္းမႈကုသုိလ္ သုစရုိက္ကုိ အားထုတ္ျပဳလုပ္မိခ်ိန္ကစျပီး ကြယ္လြန္ခ်ိန္မွာ ေတာ့ အဲဒီေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ရဲ့ အက်ိဳးကုိ မုခ်ဆတ္ဆတ္ ခံစားရတာကုိ ဆုိလုိတာပါ။
နတ္ျပည္နဲ႔ ငရဲဟာ တမလြန္ဘ၀နဲ႔ အက်ဳံး၀င္သလုိ ပစၥပၸန္ ဘ၀နဲ႔လည္း သက္ဆုိင္ပါတယ္။ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ဒီဘ၀ ေက်နပ္ ၾကည္နူးရတဲ့ပီတိ ဟာ ပစၥဳပၸန္ နတ္ျပည္ျဖစ္ျပီး၊ ေနာက္ဘ၀ ေကာင္းစားရတဲ့ အေျခအေနဟာ တမလြန္ ဘ၀
နတ္ျပည္ျဖစ္ပါတယ္။ အကုသိုလ္ မေကာင္းမႈေၾကာင့္ ဒီဘ၀ ပူပန္ ဆင္းရဲရတဲ့ ေနာင္တဟာ ပစၥပၸန္ငရဲျဖစ္ျပီး၊ ေနာက္ဘ၀ ေတြ႔ႀကဳံရမယ့္ ဆုိး၀ါးလွတဲ့ အေျခအေနဟာ တမလြန္ဘ၀ ငရဲျဖစ္ပါတယ္။
ပုံျပင္ထဲက ဘုန္းဘုန္းေလး ေျပာျပသလုိပဲ နတ္ျပည္နဲ႔ ငရဲမ်ိဳးေစ့ဟာ မိမိတုိ႔ရဲ့ ႏွလုံးသားမွာ ကိန္းေအာင္း ေနတာမုိ႔ မိမိတုိ႔နဲ႔ အေနေ၀းလွတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ရင္ထဲမွာ ရွိတဲ့ ဒီမ်ိဳးေစ့ကုိပဲ ကုသိုလ္ေရစင္နဲ႔ သြန္းဖ်န္း လုိက္တဲ့အခါ နတ္ဘုံဗိမာန္ေတြ ေပၚေပါက္လာျပီး အကုသိုလ္အဆိပ္ ေရေတြနဲ႔ ေလာင္းထည့္လုိက္တဲ့အခါ ငရဲႀကီးရွစ္ ထပ္ ေပၚေပါက္လာတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အေၾကာင္းရွိမွ အက်ိဳးထင္တတ္တဲ့ ေလာကႀကီးမွာ အက်ိဳးတရား သက္သက္ျဖစ္တဲ့ နတ္ျပည္နဲ႔ ငရဲဆုိတာ တကယ္ေတာ့ ဘာမွ် ျပႆနာ မဟုတ္ပါဘူး။ အေၾကာင္း အက်ိဳးကုိ ကုိယ္လုိသလုိ ဆြဲယူခ်င္တာကသာ ျပႆနာ ျဖစ္ပါတယ္။ “စိေတၱန နီယေတ ေလာေကာ= ေလာကႀကီးကုိ စိတ္က ဖန္ဆင္းတယ္”ဆုိတဲ့ ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္ရဲ့ ဆုိမိန္႔ခ်က္ရွိပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ နတ္ျပည္ေရာ ငရဲပါ(၃၁)ဘုံေသာ ေလာကႀကီးဟာ လူ႔စိတ္ေတြ ဖန္ဆင္းထားတဲ့ တကယ့္အရွိတရားတစ္ခု ျဖစ္တယ္ ဆုိတာ လြတ္လပ္ ပြင့္လင္းတဲ့ စိတ္ထားနဲ႔ ရုိးသားစြာ လက္ခံလုိက္ရင္ ျပႆနာအားလုံး
ရွင္းလင္းသြားလိမ့္မယ္လုိ႔ ယုံၾကည္ယူဆမိပါတယ္။
ေတာ္၀င္ႏြယ္
