ႏႈတ္+ဆက္=မဂၤလာ

ႏႈတ္+ဆက္=မဂၤလာ

မၾကာေတာ့မည့္ ရက္ပုိင္းအတြင္းမွာ ႏွစ္သစ္ကူးေျပာင္းေတာ့မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေရာက္လာေတာ့ မည့္ ႏွစ္သစ္မွာ က်က္သေရမဂၤလာအေပါင္းႏွင့္ျပည့္စုံပါေစလုိ႔ ေမတၱာလႊမ္းျခဳံျပီး  ႏွုတ္ခြန္းဆက္သ လုိက္ပါ တယ္။
နွစ္သစ္ကူးေျပာင္းတယ္ဆိုတာ နွုတ္ဆက္တာပါ ။ ေရွ႕က 2011-ခုနွစ္ကို ႏွုတ္လိုက္တယ္။
ေနာက္က2012 - ခုနွစ္နဲ႔ဆက္လိုက္တယ္ ။ မဂၤလာရွိတဲ႔ ႏွုတ္ဆက္ျခင္းပဲျဖစ္ရမွာပါ ။‘‘ မဂၤလာ’’ဆိုတာ ျမန္မာ စကားအစစ္မဟုတ္ဘူး ။ ပါဠိစကားပါ ။ ‘‘ မဂၤလ ’’ ဆိုတဲ႔ပါဠိစကားကို ( ေရးခ်ထည္႕ျပီး ) ျမန္မာအသံနဲ႔ ‘‘ မဂၤလာ’’လို႔ ေျပာဆိုေနၾကတာျဖစ္တယ္ ။ ‘‘ ရတန ’’ ဆိုတဲ႔ ပါဠိစကားကို (ေရးခ်လဲထည့္ လွ်ာလိပ္ သံနဲ႔ ေဖ်ာက္ျပီး) ျမန္မာသံနဲ႔ “ ရတနာ ’’ (ယတနာ ) လို႔ေျပာဆိုေနၾကတဲ႔ စကားသံမ်ိဳးလိုပါပဲ ။

“ မဂၤလာ ” ဆိုတာ နွုတ္ဆက္တာပါ ။ နွုတ္ဆက္တဲ႔အခါ စကားအားျဖင္႔ နွုတ္ဆက္တဲ႔ စကားမဂၤလာ တရားအားျဖင္႔ နွုတ္ဆက္တဲ႔ တရားမဂၤလာ လို႔ နွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္ ။ တစ္ဦးနွင္႔ တစ္ဦးစေတြ႔ၾကတဲ့အခါ“မဂၤလာပါ ခင္ဗ်ာ’’ “ မဂၤလာအေပါင္းနွင္႔ျပည္႔စံုၾကပါေစ ’’ လို႔ ႏွုတ္ခြန္းဆက္စကားေျပာၾကတာက စကား အားျဖင္႔ နွုတ္ဆက္တဲ႔ စကားမဂၤလာမ်ိဳးပါ ။ “ သဗၺပါပ ဝိနာသနံ ’’ ဆိုတဲ႔ မဂၤလသုတ္ အမႊမ္းစကားအတိုင္း မေကာင္း မွဳကို ပယ္နွုတ္လို႔ ေကာင္းမွဳကိုျပဳလုပ္တာက တရားအားျဖင္႔ နွုတ္ဆက္တဲ႔ တရားမဂၤလာမ်ိဳးပါ။ အကုသိုလ္ကို နွုတ္လို႔ ကုသိုလ္နဲ႔ ဆက္တာပါ ။

အကုသိုလ္ကို နွုတ္လို႔ ကုသိုလ္နဲ႔ဆက္လိုက္ရင္ ပူတာကိုနွုတ္ - ေအးတာနဲ႔ဆက္ ရွုပ္တာကိုနွုတ္ - ရွင္းတာနဲ႔ဆက္ ညစ္တာကိုနွုတ္ - သန္႔စင္တာနဲ႔ဆက္ အပူဆင္းရဲကိုနွုတ္ - ျငိမ္းေအးခ်မ္းသာမွဳနဲ႔ဆက္တဲ့ နွုတ္ + ဆက္ေတြဟာလဲ တစ္ဆက္တည္း စဥ္တန္းေပၚလာၾကပါတယ္။အႏွုတ္မွန္လို႔ အဆက္ေကာင္းမွ မဂၤလာ အစစ္ျဖစ္နိုင္ပါတယ္။ 

တရားမဂၤလာသာ နွုတ္နွင္႔ဆက္ ေပါင္းမိလို႔ မဂၤလာ (ႏွုတ္ + ဆက္ = မဂၤလာ ) အစစ္ျဖစ္ ပါတယ္။ ဘယ္နွုတ္ဆက္မ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္ မေကာင္းမွဳကင္း လို႔ ေကာင္းမွဳ ျဖည္႔သြင္းနိုင္မွ မဂၤလာအစစ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါမွ အပူဆင္းရဲကို နွုတ္ျပီး အေအးခ်မ္းသာနဲ႔ ဆက္နိုင္မွာပါ ။

“ အပၸမာေဒါ စ ဓေမၼသု ၊ ဧတံ မဂၤလ မုတၱမံ ’’ ဆိုတဲ႔ မဂၤလသုတ္ပါဠိအတိုင္း မဂၤလာလုပ္ငန္း အားလံုးရဲ့အႏွစ္အက်ဥ္းခ်ဳပ္က အပၸမာဒ တရားပါ ။သတိဥာဏ္ပါ ။ ဥာဏ္ကို သတိနဲ႔ထည္႔လိုက္ရင္ သတိ တစ္မ်ိဳးတည္းလို႔ ဆိုနိုင္ပါတယ္ ။သတိနွင္႔ ကိေလသာ တြဲမျဖစ္နိုင္တာေၾကာင္႔ သတိျဖစ္တိုင္း ကိေလသာ ကင္းစင္သြားလို႔ မေကာင္းမွဳကင္းရွင္းပါတယ္ ။

ဥာဏ္ပြင္႔လာေတာ႔ ေကာင္းမွဳျဖည္႔သြင္းနိုင္ပါတယ္ ။ အပူကုိ နွဳတ္ျပီး အေအးနဲ႔ဆက္နိုင္ေတာ႔ နွုတ္ + ဆက္ = မဂၤလာအစစ္ ျဖစ္သြားရပါတယ္ ။ ၾကီးပြားခ်မ္းသာေၾကာင္း တရားေကာင္းေတြ ရရွိတိုးပြားပါတယ္ ။

မေကာင္းတာျဖတ္ ၊ ေကာင္းရာညြတ္ ၊

ျမင္႔ျမတ္မဂၤလာ ။

ၾကီးပြားဘို႔ရန္ ၊ အေၾကာင္းမွန္ ၊

ဧကန္မဂၤလာ ။

မေကာင္းမွဳရွင္း ၊ ေကာင္းမွုသြင္း ၊

လိုရင္းမဂၤလာ ။

သတိဥာဏ္ကူ ၊ အပူနွုတ္ကာ ၊

ေအးတာကိုဆက္ ၊ ေရွ႕ကိုတက္ ၊

နွုတ္ + ဆက္ = မဂၤလာ ။

ရတနာသံုးပါလဲ အႏွုတ္မွန္လို႔ အဆက္ေကာင္းတာေၾကာင္႔ နွတ္ + ဆက္ = မဂၤလာပါ ။ အရဟတၱမဂ္ဥာဏ္နဲ႔ ကိေလသာကို ဝါသနာအထံုအေငြ႕ ပါမက်န္ေအာင္ အျပီးသတ္အကုန္ပယ္နွုတ္လို႔ အရဟတၱဖိုလ္ဥာဏ္ သဗၺညဳတဥာဏ္နဲ႔ စြမ္းအားကိုဆက္ျပီး ဗုဒၶျဖစ္ခဲ႔တာဆိုေတာ႔ ဗုဒၶလဲ နွုတ္ဆက္ရတနာပါ ။ နွုတ္ဆက္ျပီး ဘုရား ပြင့္လာတာပါ ။ ဒါေၾကာင္႔ မဂၤလာအစစ္ပါ ။

ျပီးေတာ႔ ဗုဒၶဟာ အပူကင္းကြာ ခ်မ္းသာရေၾကာင္း လမ္းမွန္ ေကာင္းမ်ာကို ေဟာညြန္ၾကားျပီး သတၱဝါေတြရဲ႕ မိုက္ေမွာင္ ပူေလာင္မွဳေတြကို ပယ္နွုတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဥာဏ္အလင္းေဆာင္ျပီး ျငိမ္းေအးခ်မ္းသာမွုေတြနဲ႔ ဆက္ေပးပါတယ္ ။အမွားကိုနွုတ္ျပီး အမွန္ကိုဆက္ ေပးပါ တယ္။ ဒါေၾကာင္႔လဲ မဂၤလာအစစ္ပါ ။

မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ရေရးအတြက္ ပရိယတ္ လမ္းစဥ္နဲ႔ ကိေလသာကို အကန္႔လိုက္နွုတ္ခြာဖယ္ရွားျပီး ပဋိပတ္စြမ္းအားနဲ႔ ဆက္ေပးရပါတယ္ ။ မဂ္နဲ႔ကိေလသာကို ႏွုတ္ , ဖိုလ္နဲ႔ စြမ္းအားေတြကိုဆက္ , ေနာက္ဆံုး ေတာ့ ဒုကၡအကုန္လံုးကို ႏွုတ္ , အခ်မ္းသာဆုံုး နိဗၺာန္နဲ႔ ဆက္ရမယ္ ။ နိဗၺာနသစၦိကိရိယာစ ၊ ဧတံ မဂၤလ မုတၱမံ ’’ ဆိုတဲ႔ မဂၤလာသုတ္ပါဠိစကားအတိုင္း နိဗၺာန္ဟာ အထြဋ္အထိပ္လမ္းဆံုး မဂၤလာပါ ။ နိဗၺာန္ေရာက္ ေတာ့ႏွုတ္စရာလဲ မရွိေတာ႔ဘူး ။ ဆက္ဖို႔လဲမလိုေတာ႔ဘူး ။ လမ္းဆံုးသြားပါျပီ ။ နိဗၺာန္ဟာ ေနာက္ဆံုးနွုတ္ဆက္ တဲ႔မဂၤလာပါ ။

ဒါေၾကာင္႔ တရားလဲ နွုတ္ + ဆက္ = မဂၤလာ အစစ္ပါ ။
ပုထုဇဥ္သံဃာဟာ ပရိယတ္လမ္းစဥ္နဲ႔ ကိေလသာကို အကန္႔လိုက္ႏွုတ္ျပီး သီလ သမာဓိ ပညာ ပဋိပတ္စြမ္းအားနဲ႔ ဆက္ေပးပါတယ္ ။ ဒါေၾကာင္႔ ပုထုဇဥ္ျဖစ္ေပမယ္႔ တရားေၾကာင္႔ အားကိုစရာ မဂၤလာ ျဖစ္ေန တာပါ ။ အရိယာသံဃာကေတာ႔ မဂ္နဲ႔ကိေလသာကို နွုတ္ျပီး ဖိုလ္နဲ႔ စြမ္းအားဆက္ေပးပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သံဃာ ဟာ ကိုယ္တိုင္က်င္႔ရံုမွ်သာမက ဗုဒၶရဲ႕လမ္းညြန္ခ်က္နည္းအတိုင္း ထပ္ဆင္႔ေဟာေပးျပီး လူေတြအပါအဝင္ သတၱဝါမ်ားစြာတို႕ရဲ႕ အပူဆင္းရဲေတြကို နွုတ္ေပးပါတယ္ ။ ျငိမ္းေအးခ်မ္းသာမွဳေတြနဲ႕ ဆက္ေပးပါတယ္ ။ ဒါေၾကာင္႔ သံဃာလဲ နွုတ္ + ဆက္ = မဂၤလာပါ အစစ္ပါ ။

ဘုရားရွိခိုးတာတို႕ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ပြားတာတို႔ ပရိတ္တရားရြတ္ပြားနာၾကားတာတို႔ ရတနာသံုးပါး ဆည္းကပ္ပူေဇာ္တာတို႔ဟာလဲ ကိုယ္႕ရဲ႕ အပူဆင္းရဲကိုနွုတ္ဖို႔ ျငိမ္းေအးခ်မ္းသာမွုနဲ႔ဆက္ဖို႔လိုတဲ႔ နွုတ္ + ဆက္ =မဂၤလာအလုပ္ေတြပါ ။ ရတနာ သံုးပါးစြမ္းအားနဲ႔ ပုထုဇဥ္ရဲ႕ဓာတ္ဆိုးေတြကို နွုတ္ပယ္ဖယ္ရွား အနိုင္ယူျပီး ရတနာသံုးပါးရဲ႕ ဓာတ္ေကာင္းေတြကို ဆက္သြယ္ကူးေျပာင္းယူထားတာလဲ ျဖစ္ပါတယ္ ။ ဓာတ္ဆိုးနွုတ္လို႔ ဓာတ္ေကာင္းဆက္တဲ႔ နွုတ္ဆက္မဂၤလာပါ ။

ေလာကမွာရွိေနတဲ႔ ေၾကာက္စရာေဘးရန္ေတြ ဆင္းရဲအပူေတြ အခတ္အခဲ အက်ပ္အတည္း အရွုပ္အေထြးေတြအားလံုးဟာ တရားစြမ္းအားရွိသူေတြအတြက္ နွုတ္ဆက္နိုင္ဖို႔ ေပၚလာတာခ်ည္းပါ။ ေလာက ၾကီးက အျမဲတမ္းေကာင္းျပေနရင္ တရားဟာလလိုအပ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး ။ အပိုပဲျဖစ္ေနမွာပါ ။

ေလာကအဆိုး အားလံုးဟာ ဥာဏ္ရွိသူေတြအတြက္ အေကာင္းနဲ႔ဆက္ယူဖို႔ခ်ည္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။အဆိုးကိုနွုတ္လို႔ အေကာင္းနဲ႔ ဆက္ရမွာပါ ။ ရတနာ သံုးပါးစြမ္းအားဟာ ဘယ္လိုအေၾကာင္းေၾကာင္႔ပဲပူပူ နွုတ္နိုင္သေလာက္ အပူသက္သာ ေစျပီး ဆက္နိုင္သေလာက္ ေအးခ်မ္းေစတတ္ပါတယ္ ။ သတၱဝါေတြ နွုတ္ဆက္ဖို႔ပဲ ရတနာသံုးပါးေပၚလာတာပါ ဒါေၾကာင္႔ ရတနာ သံုးပါးဟာ နွုတ္ + ဆက္ = မဂၤလာ အစစ္ပါ ။

ကိေလသာရုပ္ ၊ အပူနွုတ္ကာ ၊

ရတနာ ၊ ေကာင္းစြာေပၚေပါက္သည္ ၊

သံုးပါ ျမတ္စြား ၊ ရတနာေၾကာင္႔ ၊

သူငါအမ်ား ၊ စိတ္ထားညစ္က်ဳ ၊

ကင္းေအာင္ျပဳ ၊ ေကာင္းမွုရနိုင္သည္ ။

သတိဥာဏ္ကူ ၊ အပူနွုတ္ကာ ၊

ေအးတာကိုဆက္ ၊ ေရွ႕ကိုတက္ ၊

နွုတ္ဆက္သူေတြ စိတ္ေအးသည္ ။

အနွုတ္မွန္လို႔ အဆက္ေကင္းရင္ ဘာမဆို မဂၤလာခ်ည္းပါ ။ ကို္ယ္နဲ႔သက္ဆိုင္သမ်ွ အားလံုးဟာ ဘာတစ္ခုမွ ရပ္တန္႔မေနပဲ အျမဲဆြဲနွုတ္ခံေနရပါတယ္ ။ ဆြဲနွုတ္ေနပံုက သံုးမ်ိဳးရွိပါတယ္ ။

( ၁ ) တားမရတဲ႔ သဘာဝအနွုတ္မ်ိဳး ၊
( ၂ ) လိုအပ္လို႔ နွုတ္ယူေနရတဲ႔ အနွုတ္မ်ိဳး ၊
( ၃ ) မလိုအပ္လို႔ နွုတ္ပစ္ေနရတဲ႔ အနွုတ္မ်ိဳး ၊ ဒီသံုးမ်ိဳးပါ ။

(၁ ) တားမရတဲ႔ သဘာဝအနွုတ္ဆိုတာ ခႏၶာမွာ ျပဳျပင္ေပးသမွ် အခ်ိန္ေစ႕ေတာ႔ပ်က္သြားတာမ်ိဳး စားေသာက္ျပီးေနာက္ ျပန္ဆာတာမ်ိဳး ကိုယ္က်န္းမာမွု - ႏုပ်ိဳမွဳ - ရုပ္ဆင္းျပည္႔စံုမွဳ - အသက္ရွင္ခြင္႔ အခ်ိန္ အပိုင္းအျခား - ခြန္အားဆိုတဲ႔ ငါးမ်ိဳးကို အခ်ိန္နွင္႔ထပ္တူ နွုတ္ယူေနတာမ်ိဳး ကို္ယ္နွင္႔ဆိုင္တဲ့ စီးပြားဥစၥာမ်ား အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင္႔ ေပ်ာက္ပ်က္သြားတာမ်ိဳး ကိုယ္႔ရဲ႕ေဆြမ်ိဳးမိတ္ေဆြမ်ားနွင္႔ ရွင္ကြဲ ေသကြဲ ကြဲရတာ မ်ိဳးေတြပါ ။

ဘယ္နည္းစနစ္နဲ႔မွလဲ တားမရနိုင္ဘူး ။ ဘယ္သူမွလဲ တားျမစ္နိုင္စြမ္းမရွိဘူး။ ျပီးေတာ႔ ေအးတာ ပူတာ ထမင္းဆာတာ ေရငတ္တာ က်င္ၾကီးကိစၥ က်င္ငယ္ကိစၥ ထိနမိဒၶေၾကာင္႔အိပ္ခ်င္ထိုင္းမိွုင္းတာ အိုတာ နာတာ ေသတာဆိုတဲ႔ လူ႕အလိုမလိုက္တဲ႔ ကိစၥဆယ္မ်ိဳးဟာလဲ တားမရနိုင္တဲ႔ သဘာဝအနွုတ္ေတြပါ ။ သတိဥာဏ္နဲ႔ အဆက္တတ္ရင္ စိတ္ေအးစရာေကာင္းမွဳ ျပန္ရနိုင္ပါတယ္ ။

ခႏၶာမွာ ေရာဂါျဖစ္ေနလို႔ ေနထိုင္ မေကာင္းတာတို႔ ပစၥည္းသံုးမျဖစ္လို႔ အမွိုက္ပံုးထဲပစ္လိုက္ရတာတို႔ ပစၥည္းသူခိုးခိုးခံရလို႔ ေပ်ာက္သြား တာတို႔ ရန္သူမ်ိဳးငါးပါး ေၾကာင္႔ ေပ်ာက္ပ်က္ကုန္ဆံုးသြားတာတို႔စတဲ႔ အႏွုတ္ေတြရဲ႕ ေနာက္က စိတ္အပူကို သတိ ဥာဏ္နဲ႔ ဆက္နွုတ္ေပးျပီး ဝိပႆနာစတဲ႔ စြမ္းအားေကာင္းေတြ အစားသြင္းဆက္ေပးနိုင္ရင္ ဘယ္အနွုတ္ ေၾကာင္႔မွ လူဟာမရွုံးနိုင္ပါဘူး ။ နွုတ္သြားတိုင္း တရားျမတ္ က်န္ေနခဲ႔မွာပါ ။

လိုအပ္လို႔နွုတ္ယူေနရတဲ႔ အႏွုတ္ဆိုတာ မိမိရွာေဖြစုေဆာင္းထားတဲ႔ပစၥည္း ဥစၥာထဲက ေန႕စဥ္လိုအပ္ သမွ် နွုတ္ယူေနရတာမ်ိဳးပါ ။ ပစၥည္းထြက္ေပါက္ ငါးေပါက္ျဖစ္တဲ႔ မိမိစားေသာက္သံုးစြဲဖို႔ ေက်းဇူးရွင္ေတြ ေက်းဇူးဆပ္ဖို႔ မိသားစုေပးဖို႔ ေဆြမိိ္်ဳးမိတ္ေဆြေတြေပးဖို႔ အလွဴလုပ္ဖို႔အတြက္ ေန႕စဥ္လိုအပ္သမွ် နွုုတ္ယူ ေနရတာမ်ိဳးပါ ။ လိုအပ္လို႔ပဲ နွုတ္ယူေနရတာပါ ။
နွုတ္သြားတိုင္း သတိဥာဏ္နဲ႔ ကုသိုလ္က်န္ေနခဲ႔ေအာင္ ဆက္ယူတတ္ဖို႔ အထူးအေရးၾကီးပါတယ္ ။

မိမိစားေသာက္သံုးစြဲဖို႔ နွုတ္ယူတဲ႔အခါ သီလ သမာဓိ ဝိပႆနာ ပညာနဲ႔ ဆက္ယူတတ္ရမယ္ ။ ေက်းဇူးရွင္ ေတြေက်းဇူးဆပ္ဖို႔ မိသားစုေတြေပးဖို႔ ေဆြမ်ိဳးမိတ္ေဆြေတြေပးဖို႔ နွုတ္ယူတဲ႔အခါ အလွဴလုပ္တယ္လို႔ သေဘာ ထားရမယ္ ။ က်င္႔ဝတ္ကိုလိုက္နာတယ္ ၊ စည္းကမ္းသီလကိုျဖည္႔တယ္ ၊ ေမတၱာသမာဓိ ပြားမ်ားျမွင္႔တင္တယ္ ၊ သူခ်မ္းသာေအာင္ ေမတၱာနဲ႔ ကူညီေစာင္႔ေရွာက္ေပးတယ္ လို႔ သေဘာထားရမယ္ ။ ပစၥည္းရဲ့ ေျပာင္းလဲကုန္ ဆံုးသြားတဲ႔သေဘာကို ဥာဏ္နဲ႔ၾကည္႕ျပီး ဝိပႆနာ အေျခခံအသိေပၚေအာင္ ေဖာ္ယူတတ္ရမယ္ ။

ေဈးေရာင္းသူ ကား -ဆိုက္ကား - ရထား - သေဘၤာ - ေလယာဥ္ပ်ံနဲ႔ ပို႔ေပးသူမ်ားကို အဖိုးအခ ေပးတဲ႔အခါ မိတ္ေဆြစိတ္ထားျပီး ကုသိုလ္ရေအာင္ေပးရမယ္ ။ သူကလဲ ကို္ယ္႕ကိုခ်မ္းသာေအာင္ ကူညီထား တာပါ ။ နိုင္ငံေတာ္ အတြက္ အခြန္အမ်ိဳးမ်ိဳးေပးေဆာင္ရတဲ႔အခါ ေဆြမ်ိဳးစိတ္ မိတ္ေဆြစိတ္ထားျပီး အလွဴ လုပ္တဲ႔သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ျမတ္ျမတ္နိဳးနိဳးေပးရမယ္။နိုင္ငံေတာ္ကကိုယ့္ကို လံုျခံဳတိုးတက္ ေအာင္ ေစာင္႔ေရွာက္ေပးထားတာပါ ။

ျပီးေတာ႔ ကိုယ္႔ရဲ႕ေဆြမ်ိဳးမိတ္ေဆြျဖစ္တဲ႔ ျပည္သူျပည္သားေတြ ၾကီးပြား ခ်မ္းသာ ေအာင္ ကို္ယ္က ကူညီေပးေနျခင္းလဲ ျဖစ္ပါတယ္ ။ ဘယ္လိုပဲနွုတ္နွုတ္ သတိဥာဏ္နဲ႔ အဆက္တတ္ရင္ တရား အျမတ္က်န္ပါတယ္ ။
သီးျခားအလွဴလုပ္ဖို႔ နွုတ္ယူတဲ႔အခါလဲ ဒါနမွ်သာမက သီလ သမာဓိ ဝိပႆနာပါ ပါဝင္ေအာင္ သတိ ေရွ႕ထား ဥာဏ္အားျမွင္႔ေပးရမယ္ ။ ကုသိုလ္ဆိုတာ ရသေလာက္ယူေနရမွာျဖစ္သလို ယူတတ္သေလာက္ ေနာက္ထက္ တိုးလာနိုင္တာကိုလဲ သတိျပဳရမွာပါ ။ ဒါဆိုရင္ နွုတ္ + ဆက္ = မဂၤလာျဖစ္ပါျပီ ။

မလိုအပ္လို႔ နွုတ္ပစ္ေနရတဲ႔အနွုတ္ ဆိုတာ ခႏၶာမွာအပူ အရွုပ္ အညစ္ေတြကို ဖယ္ထုပ္ေနရတဲ႔အလုပ္ပါ ။ မဆံုးနိုင္တဲ႔ လူမွဳ ဒုကၡျပႆနာ အပူအရွုပ္ေတြ အေနွာက္အယွက္အႏၱရာယ္ေတြကို ဖန္တီးတတ္တဲ႔ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ ဦးစီးတဲ႔ ကိေလသာေတြဟာ အလိုအပ္တဲ႔ အရာေတြပါ ။ မလိုအပ္ေတာ႔ ကုိယ္စြမ္းနုိင္တဲ႔နည္းနဲ႔ နွုတ္ပစ္ေနရမွာပါ ။

ပုထုဇဥ္အေနနဲ႔ လံုးဝကြ်တ္ထြက္သြားေအာင္ နွုတ္မပစ္နိုင္ေသးေပမယ္႔ တစ္စတစ္စ တစ္နိုင္ တစ္နိုင္စီခြာလို႔ ကန္႕လို႔ သန္႔လို႕ ထိန္းခ်ဳပ္လို႔ ေပးေနရမွာပါ ။ မနိုင္ေသးေပမယ္႔ မလိုအပ္တာဆိုေတာ့ဘုရား အားတရားအားကိုမွီျပီး ေန႕စဥ္အကန္႔လိုက္ နွုတ္ပစ္ေနရမွာပါ ။
သူ႕ကို ကိုယ္ကမနွုတ္နုိင္ရင္ သူက ကိုယ္႔ရဲ႕ အံဖြယ္စြမ္းရည္ေတြ ခန္းေျခာက္ေျပာင္ခါသြားေအာင္ နွုတ္ပစ္ေနမွာပါ ။

ျပီးေတာ႔ ခႏၶာကိုယ္မွာ ဒုကၡျဖစ္ေစတတ္ က်န္းမာေရးကို ထိခိုက္ဆံုးရွံုးေစတတ္တဲ႔ အညစ္အေၾကး အမ်ိဳးမ်ိဳးကိုလဲ ေန႔စဥ္ နွုတ္ပစ္ဖယ္ရွားေနရပါတယ္ ။ လိုအပ္တာမရွိရင္ ဆင္းရဲရသလို မလိုအပ္တာေတြရွိေနရင္ လဲ တကယ္ဆင္းရဲပါတယ္ ။ ခႏၶာမွာ မလိုအပ္လို႔ နွုတ္ပစ္စရာေတြ အမ်ားၾကီးပါ ။

ဒါတင္မကေသးဘူး ။ အိမ္ထဲ ေက်ာင္းထဲမွာ ပိုလွ်ံပစၥည္းျဖစ္တဲ႔ အမွုိက္ေတြကိုလဲ မလိုအပ္လို႔ နွုတ္ ပယ္စြန္႔ပစ္ေနရပါတယ္ ။ အိမ္ဝင္း ေက်ာင္းဝင္းထဲ အမွုိက္ေတြရွင္းပစ္ေနရတာဟာ မလိုအပ္လို႔ နွုတ္ေနတာပါ။ ေရခ်ိဳးတာတို႔ အဝတ္ေလွ်ာ္တာတို႔ အိုးခြက္ပန္းကန္ေဆးတာတို႔ စတဲ႔ သန္႔ရွင္းေရးအလုပ္ေတြ လုပ္ေန ၾကရတာ ဟာလဲ မလိုအပ္တာေတြ ကင္းစင္သြားေအာင္ နွုတ္ပစ္ေနတာပါ။ခႏၶာကိုယ္အျပင္ဘက္မွာလဲမလိုအပ္လို႔ နွုတ္ပစ္စရာေတြ အမ်ားၾကီၚရွိေနပါတယ္ ။
ဘယ္နည္းနဲ႔ပဲနွုတ္နွုတ္ အနွုတ္ေနာက္က သတိဥာဏ္နဲ႔ ဒါန သီလ သမာဓိ ဝိပႆနာ ေကာင္းမွု စြမ္းအားက်န္ေနခဲ႔ေအာင္ ဆက္ေပးရမွာျဖစ္ပါတယ္။အဆက္တတ္မွ ကိုယ္ပိုင္က်န္လို႔ စိတ္ေအးရမယ္။အနွုတ္ ေတြကသိပ္ျမန္ေနတာျဖစ္လို႔ အဆက္ကလဲ ျမန္နိုင္သမွုျမန္ေပးမွ အခ်ိန္မွီ ဘဝအနွစ္ေပၚလာမွာပါ ။

ရတနာဆိုင္ဖြင္႔လွစ္ ေရာင္းခ်ေနသူဟာ အဖိုးအခမရပဲ ရတနာပစၥည္းအခိုးခံရလို႔ ေပ်ာက္ဆံုး သြားရင္ အနွုတ္ေနာက္က အဆက္မက်န္ခဲ႔ေတာ႔ စိတ္ပူေလာင္အားငယ္ရမွာပါ ။ အႏွုတ္ သံုးမ်ိဳးမွာ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး နဲ႔ အနွုတ္ခံရသူဟာလဲ သတိ ဥာဏ္ကင္းလြတ္လို႔ အေကာင္းတရာနဲ႔ မဆက္နိုင္ရင္ စိတ္ပူေလာင္ အားငယ္ရမွာ ပါ။အဖိုးအခ အျမတ္မ်ားမ်ားနဲ႔ ရတနာပစၥည္းေရာင္ခ်ရသူဟာ အနွုတ္ေနာက္က အဆက္မ်ားမ်ားက်န္ေနခဲ႔ေတာ႔ အားတက္ေပ်ာ္ရႊင္ရမွာပဲ ။ အနွုတ္သံုးမ်ိဳးေနာက္က သတိဥာဏ္နဲ႔ အေကာင္းတရား ဆက္ေပးနိုင္သူဟာလဲ နွုတ္ + ဆက္ = မဂၤလာအစစ္ျဖစ္လို႔ စိတ္ေတြအားတက္ေပ်ာ္ရႊင္ရမွာပါ ။

တား၍မရ သဘာဝ မုခ်နွုတ္ေနသည္

ျဖစ္လာျပီးက တားမရ မုခ်နွုတ္ေနသည္

လိုအပ္ပါမူ ဥာဏ္ကိုကူ ဆြဲယူနွုတ္ရသည္

မလုိအပ္ျငား ပိုလွ်ံသြား ဖယ္ရွားနွုတ္ရသည္

အနွုတ္သံုးျဖာ ကုန္သြားပါ ေကာင္းတာဆက္ရမည္

ေဈးေရာင္းသူမွာ ဥစၥာေပ်ာက္က ပူေလာင္ရ

ဒုကၡအပူပြားတတ္သည္ အနွုတ္သံုးျဖာ

ေကာင္းတာမဆက္ စြမ္းအားပ်က္က ပူေလာင္ရ

ဒုကၡအပူပြားတတ္သည္ ေဈးေရာင္းသူမွာ ဥစၥာေရာင္းက

အျမတ္ရ ေအးျမေပ်ာ္ရႊင္သည္

သတိဥာဏ္ကူ အပူနွွုတ္ကာ ေအးတာကိုဆက္

ေရွ႕ကိုတက္ နွုတ္ဆက္သူေတြစိတ္ေအးသည္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္က သတိမေတာ သဒါဘဒၵံ = သတိရွိေနသူေတြအတြက္ အခါခပ္သိမ္း အျမဲတမ္း ေကာင္းတယ္ လို႔ ေဟာၾကားထားပါတယ္ ။ အခ်ိန္ထိန္း အာရံုထိန္း စိတ္ထိ္န္း ကိရိယာသတိရွိေနသူမွာ အခ်ိန္ ျပႆဒါးဆိုတာမရွိဘူး ။ အျမဲတမ္း အခ်ိန္ေကာင္း ရက္ရာဇာခ်ည္းပါ ။ တရားဆိုတာ ေလာကကိုအနိုင္ယူဖို႔ ေပၚလာတာပါ။တရားကိုထိန္းခ်ဳပ္ထားတာက သတိပါ ။

လူ႕စိတ္မေကာင္းေအာင္ အခ်ိန္မေကာင္းေအာင္ လုပ္ေနတာက ကိေလသာပါ ။ ဒုကၡအပူမ်ိဳးစံု ဖန္တီးေနတာလဲ ကိေလသာပါ။ ေကာင္းတဲ့သတိနဲ႔ မေကာင္းတဲ့ ကိေလသာ တြဲလို႕မရေတာ႔ သတိရွိေနရင္ အခ်ိန္ေကာင္းျဖစ္သြားတယ္ ။ ေကာင္းဆိုးနွစ္တန္ ဘယ္ေလာကဓံ နွင္႔ပဲေတြ႕ေတြ႕သတိရွိေနရင္ အခ်ိန္ေကာင္းခ်ည္းပါ ။ အဆိုးနွင္႔ေတြ႕ရင္ သတိက အဆိုးကိုနွုတ္ျပီး အေကာင္း နဲ႔ဆက္ေပးလိုက္မွာပါ ။

သတိဟာ အဆိုးကိုဖန္တီးတတ္တဲ႔ ကိေလသာအပူေငြ႕အဆိုးဓာတ္ေတြကို ပယ္နွုတ္ေပးတယ္။ ေလွ်ာ့ေပးတယ္ ။ ေဖ်ာက္ဖ်က္ေပးတယ္ ။ ဝီရိယ လွုပ္ရွားတိုင္း သတိပါမွအပူေငြ႕ကင္းပါတယ္ ။ တရားထုိင္ ၾကတဲ႔အခါ စစခ်င္းရင္ဆိုင္ရတဲ့ ကိေလသာအပူေငြ႕ကို သတိ ဝီရိယက တစ္စတစ္စ နွုတ္ပယ္ေပးတယ္။

သမာဓိေကာင္းေတာ့ ဥာဏ္ပြင္႕လာတယ္ ။ ေညာင္းညာကိုက္ခဲထံုက်င္တဲ႔ ဆင္းရဲေတြကိုပါ အနိုင္ယူ လႊမ္းမိုး နိုင္သြားတယ္ ။ သမာဓိဥာဏ္နဲ႔ဆက္ေပးလိုက္ေတာ႔ အပူကိုနွုတ္ျပီး ဆင္းရဲကိုနိုင္သြားတယ္ ။ ဆင္းရဲေနတဲ႔ ဒုကၡခႏၶာတစ္ခုလံုး ဥာဏ္ေအာက္မွာေရာက္သြားတယ္ ။ အခ်ိန္က လူကိုေကာင္းေအာင္လုပ္ မေပးနုိုင္ပါဘူး။

လူကသာ အခ်ိန္ကို ေကာင္းေအာင္ျပဳလုပ္ဖန္တီးေပးရပါတယ္ ။ သတၱဝါေတြဟာ ေကာင္းကင္နကၡတ္က သတ္မွတ္ေပးတဲ႕ ျပႆဒါးေၾကာင္႔ ဆင္းရဲၾကရတာမဟုတ္ဘဲ မေကာင္းမွဳ အကုသိုလ္ေတြေၾကာင္႔သာ ဆင္းရဲၾကရတာပါ ။ ေကာင္းကင္နကၡတ္က သတ္မွတ္ေပးတဲ႕ရက္ရာဇာေၾကာင္႔ ခ်မ္းသာၾကရတာမဟုတ္ပဲ အလုပ္ေကာင္းလို႔ ေခၚဆိုရတဲ႔ ေကာင္းမွဳကုသိုလ္ေတြေၾကာင္႕သာ ခ်မ္းသာၾကရတာပါ ။

သာသနာေတာ္နည္း အရ အေကာင္းအဆိုးသိဖို႕ ေကာင္းကင္နကၡတ္ကို
ေမာ္ၾကည္႕ေနစရာမလိုဘူး။ကုိယ့္စိတ္ ေကာင္းမေကာင္းပဲ အကဲခတ္ၾကည္႕ပါတယ္ ။ စိတ္မွာ ကိေလသာျဖစ္ေနရင္ ျပႆဒါးအခ်ိန္ပါ ။ အခ်ိန္ပ်က္ၾကီး ။ စိတ္မွာ သတိျဖစ္ေနရင္ ရက္ရာဇာအခ်ိိန္ပါ ။ အခ်ိန္ေကာင္းေပါ႕ ။ ကိေလသာက ျပႆဒါးျဖစ္ေအာင္လုပ္တယ္ ။

သတိက အခ်ိန္ေကာင္းေအာင္လုပ္ေပးတယ္ ။ သတိဆိုတာ အဖိုးတန္အသိဥာဏ္သိုမွီးေပးတဲ့ ဘဏ္တိုက္ လဲဟုတ္တယ္ ။ ဥာဏ္ထည္႕သြင္းသိမ္းဆည္းေပးတဲ႔ ပိုက္ဆံအိတ္လဲဟုတ္တယ္။သတိရွိရင္ အခ်ိန္ေျပာင္းတိုင္း အခ်ိန္ေကာင္းခ်ည္းပဲ ။ ရုပ္နာမ္ေတြ ျဖစ္ျပီးပ်က္တာက နွုတ္တာ။အေၾကာင္းရွိလို႔ ထပ္ျဖစ္တာက ဆက္တာ။ သတိရွိရင္ ဥာဏ္ေပၚလာလို႔ အပူစြဲအရွုပ္ကိုနွုတ္ျပီး ဝိပႆနာတရား စြမ္းအားနဲ႔ဆက္ေပးလိုက္တယ္။

ဒါေၾကာင္႔ အခ်ိန္ေကာင္းျဖစ္သြားတယ္ ။ သတိဆိုတာ ေလာကအေပၚ အပူဆင္းရဲအားလံုးအေပၚ ၾသဇာ အေျငာင္း ဆံုးလဲျဖစ္ အေကာင္းတရားအားလံုးကို ေစ႕စပ္ေသခ်ာတိက်ျပည္႕ဝေအာင္ ထိမ္းသိမ္းေစာင္႕ေရွာက္ ၾကီးၾကပ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေပးရတာလဲျဖစ္တာေၾကာင္႔ တရားမင္းပါ ။ ဓမၶရာဇာေပါ႕ ။ ဓမၼရာဇာျဖစ္တဲ႔သတိရွိေနရင္ ျဖစ္ပ်က္လဲ အဖိုးတန္ျဖစ္ပ်က္ရာဇာပဲ။အခ်ိန္တိုင္းလဲ အခ်ိန္ရာဇာ အလုပ္တိုင္းလဲ အလုပ္ရာဇာေတြျဖစ္သြားတယ္။စကၠန္႔ မိနစ္ နာရီတိုင္း သတိရွိေနရင္ စကၠန္႔ရာဇာ မီးနစ္ရာဇာ နာရီရာဇာပဲ ။

ေန႕မွာ သတိရွိေနရင္ ေန႔ရာဇာ ညမွာ သတိရွိေနရင္ ညရာဇာ တစ္ရက္လံုးသတိရွိေနရင္ ရက္ရာဇာပဲ ။ အဆင္႔ျမင္႔ အဖိုးတန္ရက္ပါ ။ သတိရွိေတာ႔ ဥာဏ္ေပၚျပီး အဖိုးတန္ေအာင္ေနမယ္ ။ အဖိုးတန္တာလုပ္မယ္ေပါ႕ ။ လတိုင္း နွစ္တိုင္း သတိရွိေနရင္ လရာဇာ နွစ္ရာဇာေပါ႕ ။ တစ္ဘဝလံုး သတိကိုင္စြဲထားနိုင္ရင္ ဘဝရာဇာေတာင္ျဖစ္သြားမယ္ ။ ဘဝေတြထဲမွာေတာ့ အဆင္႔ျမင့္အဖိုးတန္ဘဝမင္းပါ ။

ယေန႔ နွစ္သစ္ကူးေျပာင္းေနဆဲကာလကို နွစ္သစ္မဂၤလာရက္ရာဇာ လို႔ ေခၚနိုင္ပါတယ္ ။ စကားနွစ္သစ္ ၊ တရားနွစ္သစ္လို႔ေတာ့ နွစ္မ်ိဳးခြဲေျပာရမယ္ေပါ့ ။ 2011- ခု နွစ္ေဟာင္းကေန2012 - နွစ္သစ္ကို ကူေျပာင္းလာတာျဖစ္လို႔ စကားအေနနဲ႔ နွစ္သစ္လို႔ေျပာၾကတာက စကားနွစ္သစ္ပါ ။ စကားနွစ္သစ္ကို ခဏပဲ ေျပာၾကမွာပါ ။ ယခု 2012 နွစ္သစ္ကို ကူးေျပာင္းကာစမွာ နွစ္သစ္လို႕ေျပာၾကေပမယ္႔ ေနာက္ေတာ့ ရိုးရိုးပဲ ျပန္ေျပာျပီး ဟိုေနာက္ပိုင္းေရာက္ေတာ႔ နွစ္ေဟာင္းလိုပဲ ျပန္ေျပာၾကဦးမွာပါ။

ပညတ္ဆိုတာ စကားေျပာရံုပါ။ တရားနွစ္သစ္ဆိုတာ တရားအနွစ္အသစ္ေတြ ေနာက္ထပ္ျဖစ္ေပၚရရွိတိုးပြားေအာင္ ျပဳလုပ္အားထုတ္ေနရမွဳကုိ ေျပာတာပါ။ လူ ့ဘဝတစ္ခုလုံးရဲ ့အႏွစ္ခ်ဳပ္ကေကာင္းမႈတရား တစ္မ်ိဳးတည္းဘဲရွိတာ။ဒီေကာင္းမႈ တရားကသာ ကုိယ့္အတြက္ ခုေရာေနာင္ပါ အစအဆုံး အားလုံး အာမခံတာဝန္ယူသြားမွာျဖစ္တယ္။ဘဝအႏွစ္ျဖစ္တဲ့ ေကာင္း မႈတရားမ်ား ေန ့စဥ္ရရွိ တုိးပြားေရးဟာ လူ ့ဘဝရဲ ့အဓိကတာဝန္ပါ။

သတိဆုိတာ လူေတြေန စဥ္လုပ္ကုိင္ ေနရ တဲ့ စားဝတ္ေနေရး စီးပြားေရး အလုပ္ အားလုံးကုိ တရားႏွင့္တစ္သားတည္းတြဲမိေအာင္ ေပါင္းစပ္ေပးတဲ့ အခ်ိန္ထိန္းကိရိယာ အာရုံထိန္းကိရိယာ စိတ္ထိန္းကိရိယာ ျဖစ္တယ္။
ေန ့တုိင္းသတိရွိေနရင္ ဘဝရဲ ့အႏွစ္ အသစ္တရားေတြ ေန ့စဥ္ ရရွိတုိးပြား ေနမွာပါ။
မေကာင္းမႈအကုသုိလ္ကုိ ႏႈတ္နုိင္မွ ေကာင္းမႈကုသုိလ္တရားနဲ ့ ဆက္နုိင္မယ္။ ပူတာကုိႏႈတ္ ေအးတာနဲ႔ ဆက္ ရႈပ္တာကုိႏႈတ္ ရွင္းတာနဲ ့ဆက္ ညစ္တာကုိႏႈတ္ သန္ ့စင္တာနဲ ့ဆက္မွ ေကာင္းမႈတရား ရရွိနုိင္ပါတယ္။ 

အက်ိဴးေပးေတာ့လဲ မေကာင္းက်ိဳးကုိႏႈတ္ၿပီးေကာင္းက်ိဳးနဲ ့
ဆက္ေပးမွာျဖစ္တယ္။ အဆုိးကုိနုိင္တယ္။ အေကာင္းကုိပုိင္ဖုိ ့ တာဝန္ယူတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏႈတ္ ဆက္ မဂၤလာအစစ္ပါ။ ေန ့တုိင္းသတိထားၿပီး ေကာင္းမႈတရား ရရွိတုိးပြားေအာင္ ႀကိဳးစားနုိင္ရင္ ေန ့တုိင္းႏွစ္သစ္ မဂၤလာ ရက္ရာဇာခ်ည္း ျဖစ္ေနေတာ့မွာပါ။ ယေန ့ ႏွစ္သစ္ကူးမွာ ဆုိးက်ိဳးေတြကုိႏႈတ္ၿပီး ေကာင္းက်ိဳးေတြန႔ဲ ဆက္ဖုိ ့ ဆင္းရဲအပူကိုႏႈတ္ၿပီး ခ်မ္းသာအေအးနဲ ့ဆက္ဖုိ ့ မေကာင္းမႈကုိႏႈတ္ၿပီး ေကာင္းမႈေတြ လုပ္လို ့ ဒါန သီလ သမာဓိ ဝိပႆနာ ေကာင္းမႈတရားမ်ား ရရွိတုိးပြားေအာင္ ႀကိဳးစားေနၾကတာျဖစ္တာေၾကာင့္ ႏွစ္သစ္ မဂၤလာရက္ရာဇာ လုိ ့ ေျပာလို ့ျဖစ္ပါတယ္။

လူ ့ဘဝမွာ လူသြားလမ္း ၃ လမ္း ရွိပါတယ္။
(၁) ေလာဘေမာဟဦးေဆာင္တဲ ့ ဘာကုန္ကုန္ ကုန္ရင္က်သြားတဲ ့လမ္း၊ ႏႈတ္လုိက္ရင္စြမ္းအားမဆက္နုိင္ပဲ ေခ်ာ္ထြက္သြားတဲ့ ႏႈတ္ထြက္လမ္း ေခၚရမွာေပ့ါ။
(၂) ေဒါသေမာဟဦးေဆာင္တဲ့ စိတ္မနုိင္လုိ ့ျမင့္ရာကနိမ့္ရာကုိခုန္ခ်တဲ့ ခုန္ ခ်လမ္း၊ ႏႈတ္လုိက္ရင္ မရႈမလွ ပ်က္စီး သြားတတ္တဲ့ ႏႈတ္ပ်က္လမ္းလို ့ ေခၚရမွာေပါ့။

(၃) သတိ္ဥာဏ္ဦးေဆာင္တဲ့ ဘာကုန္ကုန္ ကုန္ရင္စြမ္းအားျပန္ရတဲ့ ကုန္ရလမ္း၊ ႏႈတ္လုိက္ရင္ စြမ္းအား ဆက္ နုိင္တဲ့ ႏႈတ္ဆက္လမ္းေပါ့။ လူ ့ဘဝတခုလုံး တူရာေပါင္းရင္ ႏႈတ္တာနဲ ့ဆက္တာႏွစ္တည္းဘဲ ရွိတာျဖစ္တာ ေၾကာင့္ အႏႈတ္မွန္လုိ ့အဆက္ေကာင္းေအာင္ သတိဥာဏ္ဦးေဆာင္တဲ့ တတိယလမ္းေၾကာင္းေပၚကအၿမဲသြား နိုင္ေအာင္က်ဴိးစားရမွာျဖစ္တယ္။ ဒါမွ ႏႈတ္+ဆက္=မဂၤလာအစစ္ ေန ့တုိင္းျဖစ္ခြင့္ရနုိင္တယ္ အဆုိးကုိႏႈတ္လို ့ အေကာင္းနဲ ့ဆက္ၿပီး က်က္သေရမဂၤလာအေပါင္းႏွင့္ျပည့္စုံၾကပါေစ။

မွတ္ခ်က္။ ။တိပိဋက(ေယာ)ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ ႏွစ္သစ္ကူး ဓမၼလက္ေဆာင္စာအုပ္မွ ေကာက္ႏွုတ္ခ်က္ ျဖစ္ ပါတယ္။
ဤပုိစ့္ေလးအား စာစီစာရုိက္ေပးေသာ အရွင္ေသာဘန(နာလႏၵာ)အား အထူးပင္ေက်းဇူးတင္ရွိပါသည္။
စာဖတ္သူအားလုံး ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ပါးက်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ။

အရွင္ဝိမလဝံသ(နာလႏၵာတကၠသုိလ္ အိႏၵိယနဳိင္ငံ)

ဒါ၀င္၏သီအိုရီကိုသံုးသပ္ျခင္း

 ဒါ၀င္၏သီအိုရီကိုသံုးသပ္ျခင္း

ဒါ၀င္သီအိုရီနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘ၀င္မက် လက္မခံႏူိင္ခဲ့ပါ။ ဒီအယူအဆကို အရင္တုန္းက မွန္သင့္သေလာက္မွန္ တယ္လို႔ ယူဆၿပီး လက္ခံခဲ့ၾကတာမ်ားတယ္။ စာေရးသူလဲ ငယ္စဥ္က ဒီလိုျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ မၾကာေသးခင္က စာေရးသူကို လူအစ ေမ်ာက္ကလားဆိုတာကို ေမးတဲ့အတြက္ မဟုတ္ပါဘူး လို႔ပဲ တိုက်ဥ္းလုိရင္း ေျပာခဲ့တယ္။ဒါေပမဲ့ အေျဖက ဒီေလာက္နဲ႔ မလံုေလာက္မွန္းသိပါတယ္။ 

ဒီလိုနဲ႔ ဇူလိႈင္လထုတ္ ဓမၼရံသီမဂၢဇင္းမွာ စာေရးဆရာ ဥာဏ္၀င္း(ပင္လယ္ဘူး)ရဲ႕ “ဒါ၀င္၏သီအိုရီကို သံုးသပ္ျခင္း” ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔ေဆာင္းပါး တစ္ပုဒ္ကို ဖတ္လိုက္ရတယ္။ 

အယူအဆေလးေတြေကာင္းလြန္းတဲ့အတြက္ ဒီ ဖတ္မိသမွ်စာမ်ားက႑မွာ ကူးယူေဖၚျပေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒါကို ေဖၚျပရတာကလဲ လူအမ်ား ဘာသာအယူအဆ အျမင္မွန္သူမ်ားျဖစ္ၾကပါေစ ဆိုတဲ့ ရည္ရည္ခ်က္နဲ႔ပါ……..

ဒါ၀င္၏သီအိုရီကုိ သံုးသပ္ျခင္း

(၁)
ဓမၼရံသီမဂၢဇင္းေဟာင္းမ်ားကို ျပန္လည္ေမႊေနာက္၍ဖတ္ရာတြင္ ဆရာေစာေနလတ္၏ “အစမ်ား၏အစ” ေဆာင္းပါးကို၂၀၀၂- ခုႏွစ္၊မတ္လထုတ္ ဓမၼရံသီမွာ ဖတ္မိ၍ မိမိ၏အျမင္ကိုလည္း တင္ျပလိုစိတ္ျဖစ္မိပါသည္။ ဆရာေအာင္မႈိင္း၏ “မႏုႆနိဒါန္း”ဟူေသာ ေဆာင္းပါးကုိ ဖတ္ရာမွ “အစမ်ား၏အစ”ေဆာင္းပါးကို ေရးျဖစ္ေၾကာင္း ဆရာေစာေနလတ္ဆိုထားပါသည္။

ဆရာေစာေနလတ္ေျပာသလို မိမိကလည္း မဆိုင္သည့္အလုပ္၊ အက်ဳိးမရွိလွသည့္အလုပ္ကို ၀ါသနာအေလ်ာက္သိခ်င္လုပ္ခ်င္ မိသည္ဟု ဆိုႏူိင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေထရ၀ါဒဗုဒၶကို လူအမ်ား အမွန္အတိုင္း သက္၀င္ယံုၾကည္ႏူိင္ရန္ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ထားရွိပါ သည္။

ျမတ္စြာဘုရားေဟာေတာ္မူေသာ “သံသရာ၏အစသည္ မထင္” ဆိုသည္မွာ ဤဘဒၵကမၻာ၏ အစကို ဆိုထားသည္ကားမဟုတ္။ အနမတဂၢသံသရာ၏အစကို ဆိုျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဒါ၀င္၏ Evolution သီအိုရီသည္ အေနာက္တိုင္းမွာေရာ အေရွ႕တုိင္းမွာပါ ပ်႕႔ံႏွ႔ံလွ်က္ရွိ သည္။ သိပၸံပညာကို ဦးေဆာင္ေနေသာ အေနာက္တိုင္းသားတို႔႒ အေတြးအေခၚကို အေရွ႕တုိင္းသားတို႔က သေဘာက်သည္ျဖစ္ေစ၊ မ်က္သည္ျဖစ္ေစ မလႊမ္းမိုးႏိူင္ၾက။ အေနာက္တိုင္းမွစတင္ေသာ သိပၸံပညာႏွင့္ အေတြးအေခၚတို႔သည္ ကမၻာမ်က္ႏွာစာမွာ အသာစီကရေနပါသည္။ သူတို႔႕ အသာစီးရေနသျဖင့္ သူတို႔သမုိင္းမွ အမွန္၊ သူတို႔သမိုင္းမွအခုိင္အမာ အတိအက် ျဖစ္ေနရပါသည္။

အမွန္စင္စစ္ သူတို႔သည္လည္း ခုိင္မာေသာ ေက်ာက္စာ၊ေက်ာက္ျဖစ္ရုပ္ၾကြင္းတို႔ထက္ကို ေက်ာ္လြန္၍ ခန္႔မွန္းေတြးေခၚေနၾက သည္သာ။ ခန္႔မွန္းသည္ဆုိကတည္းက အတိအက် သိျမင္သည္မဟုတ္၍ မွန္ခ်င္မွန္မည္၊လြဲခ်င္လြဲမည္ ေသခ်ာေသာအလုပ္ကားမဟုတ္။

(၂)
ျမတ္ဗုဒၶ၏ ပိဋကတ္ေတာ္တို႔ကို ပထမသဂၤါယနာမွစ၍ ယခုမ်က္ေမွာက္အခ်ိန္ထိ သံဃာေတာ္တို႔က မူရင္းအတုိင္း ထိန္းသိမ္းသယ္လာႏူိင္ ၾကသည္ဟုဆုိလွ်င္ အေနာက္တုိင္းသားတုိ႔ သံသယ၀င္ခ်င္၀င္ဦးမည္။
ေထရ၀ါဒသံဃာေတာ္ျမတ္တို႔၏ သဒၶါ၊၀ီရိယ၊သီလ၊သမာဓိ၊ ပညာတို႔ကို ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာ၀င္ တုိ႔သာလွ်င္ သက္၀င္ ယံုၾကည္ႏူင္ၾက၏။ သဒၶ၊ပညာမရွိသူတို႔ မျမင္ႏူိင္ မယံုႏူိင္ေလရာ။

ထိုဘုရားေဟာ ပိဋကတ္္ေတာ္တို႔ကိုၾကည့္၍ ျမတ္ဗုဒၶသည္ ပုေဗၺနိ၀ါသာႏုႆတိဥာဏ္၊ဒိဗၺစကၡဳဥာဏ္၊ အာသ၀ကၡယဥာဏ္ စေသာ ၀ိဇၨာဥာဏ္တို႔ႏွင့္ျပည့္စံုေတာ္မူသည္ဟုလည္း ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔ ယံုၾကည္ၾကသည္။ ယံုၾကသည္ဆိုရာမွ သဒၶါ၊ပညာအဆင့္လိုက္ ကြာဟမႈေတာ့ ရွိၾကေပမည္။
သဗၺညဳတဥာဏ္ေတာ္သခင္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ေဒသနာပါဠိေတာ္တို႔တြင္ ဗုဒၶ၀ံသပါဠိေတာ္မ်ား စရိယာပိဋကပါဠိေတာ္ႏွင့္ ထိုထို အဘိဓမၼာသုတၱန္ပါဠိေတာ္တို႔ကို ေလ့လာေသာအခါ ယဥ္ေက်းေသာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းသည္ ကကုသန္ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ေတာ္ မတိုင္မီကတည္းက ရွိေနၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း သိရေပသည္။

လူသားမ်ဳိးႏြယ္ဆက္သည္ တကမၻာပတ္လံုး အၿမဲတမ္းယဥ္ေက်းတုိးတက္၍ မေနသလုိ အၿမဲတမ္းလဲ နိမ့္က်မေနဟု ယူဆပါ သည္။ ပိဋကတ္က်မ္းစာမ်ားအဆိုအရ မိမိတို႔၀န္းက်င္ရွိ လူသက္တမ္းသည္ အတက္အက်ရွိပါသည္။ ျဗဟၼစုိရ္တရားထြန္းကား၍ လူေတြ တရားေစာင့္ၾကေသာကာလတြင္ အသက္တမ္းသည္ အသေခၤ်အထိ တြက္သြားသည္။ ျဗဟၼစိုရ္တရားေျခာက္ေသြ႔၍ လူေတြတရားမေစာင့္ ေသာကာလတြင္ ဤလူတို႔သက္တမ္းသည္ ၁၀-ႏွစ္တမ္းအထိ ဆုတ္ယုတ္သည္ဟု ဆိုပါသည္။ 

မုသားစကားစတင္ေျပာေသာ ေစတိယမင္းတို႔ေခတ္တြင္ အသက္တမ္းသည္ အေသေခ်ၤျဖစ္ပါသည္။ အေလာင္းေတာ္ မာဃေဒ၀မင္းတို႔ေခတ္တြင္ လူတို႔သက္တမ္းသည္ သိန္းခ်ီ၍ ရွိေနေသးေၾကာင္း သိရပါသည္။ မႏၶာတုစၾကာမင္းတို႔ေခတ္ မဟာသုဒႆနစၾကာမင္းတို႔ေခတ္သည္လဲ သူ႔ေခတ္ႏွင့္သူ ယဥ္ေက်းေသာ လူအဖြဲ႕အစည္းျဖစ္ပါသည္။

ဤကမၻာေပၚတြင္ တစ္ေနရာမွာ ယဥ္ေက်းေသာလူ႔အဖြဲ႕အစည္းရွိေနခိုက္ အျခားတစ္ေနရာတြင္ မယဥ္ေက်းေသာ လူရိုင္းမ်ား လဲရွိေနႏိူင္ပါသည္။ ယခုတိုးတက္ပါသည္ဆိုေသာ ေခတ္ထဲမွာပင္ အခ်ဳိ႕ေနရာမ်ားမွာ လူရိုင္းမ်ား ရွိေနသည္ကို သတိျပဳရပါ၏။ အာရွေဒသမွာ ယဥ္ေက်းမႈတိုးတက္ေနခ်ိန္တြင္ ဥေရာပ၌ လူတူပရိုင္းမိတ္မ်ား၏သမိုင္းေခတ္ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမည္။ ဒိုင္ႏုိေဆာေခတ္ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေနမည္။ 

ယခုသီရိလကၤာႏူိင္ငံသည္ ဘုရားရွင္လက္ထက္က ယဥ္ေက်းေသာ လူအဖြဲ႕အစည္း မရွိေသးေၾကာင္းသိရေပသည္။ အိမ္နား မွာစိုက္ထားေသာ ငွက္ေပ်ာမ်ဳိးကို ေတာႀကီးမ်က္မည္းတြင္ သြား၍စိုက္ပါက ေတာငွက္ကဲ့သုိ႔ ငွက္ေပ်ာသီးတြင္ အေစ့မ်ားပါရွိလာၿပီး ရိုင္းလာသည္ကို ေတြ႕ရွိရသည္။ ေတာ္ငွက္ေပ်ာ၏၀တ္မႈံမ်ား ကူးစက္ခံရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပမည္။

လူသည္လည္း မ်ဳိးႏြယ္စဥ္ဆက္ ေတာထဲသို႔ ေရွ႕တိုးသြား၍ေတာသဘာ၀နွင့္ လုိက္ေလ်ာညီေထြေသာ ၾကမ္းတမ္းမႈစသည္ ေလာက္ေတာ့ ျဖစ္လာစရာရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ လူသည္လူသာျဖစ္၍ တိရစၦာန္အႏြယ္ ျဖစ္မသြားႏူိင္ဟု ယူဆပါသည္။ လူအႏြယ္မွေန၍ တိရစၦာန္အႏြယ္ မျဖစ္ႏူိင္သလုိ၊ တိရစၦာန္အႏြယ္မွလည္း လူ႔အႏြယ္ျဖစ္လာစရာအေၾကာင္းမရွိဟုိ ယူဆပါသည္။

ဣသိသိဃၤ ဇာတ္ေတာ္တြင္ ဘုရားအေလာင္းရေသ့ႀကီး၏ က်င္ငယ္ေရကို သမင္မေသာက္ရာမွ က်င္ငယ္ေရတြင္ မ်ဳိးဗီဇပါ၍ သမင္မကိုယ္၀န္တည္ကာ ဣသိသိဃၤရေသ့ငယ္ကို ဖြားျမင္ေၾကာင္း ဆုိပါသည္။ ဤသည္မွာ သမင္မ၀မ္းမွ လူသားစင္စစ္ေမြးလာျခင္းျဖစ္ သည္။ တစ္စတစ္စ မ်ဳီးဗီဇတို႔ ဇာတ္ျခားသည္အထိ ရိုင္းရာမွယဥ္ ယဥ္ရာမွရိုင္းျခင္း မဟုတ္ပါ။ ဣသိသိဃၤဇာတ္နဲ႔ပတ္သက္၍ မိမိငယ္စဥ္ က ဆရာ၀န္တစ္ဦးေရးေသာ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ဖတ္ဖူးသည္ကို သတိရမိသည္။

ယင္းဆရာ၀န္စာေရးဆရာက လူ၏မ်ဳိးဗီဇႏွင့္ တိရစၦာန္သမင္မ၏ မ်ဳိးဗီဇ မတူညီဇာတ္ျခားေသာေၾကာင့္ ေဆးပညာအရ မျဖစ္ႏူိင္ေၾကာင္းဆိုပါသည္။ ထိုအဆိုသည္ သူသိေသာေဆးပညာအရသာ ဆိုျခင္းျဖစ္ၿပီး၊ သူသိေသာေဆးပညာထက္ ေက်ာ္လြန္ေသာ အေၾကာင္းတို႔အရ ဆိုျခင္းမဟုတ္ဟု နားလည္မိပါသည္။

မက်ည္းပင္၊ၾကာပြင့္တုိ႔၌ သံေသဒဇပဋိသေႏၶျဖစ္သည္ဟူေသာ စာအဆိုကို ရုပ္၀ါဒီသမားမ်ား စဥ္းစားလွ်င္ ဦးေႏွာက္ေျခာက္ ဖြယ္ရာ ရွိပါမည္။ ရုပ္၀ါဒီသမားတို႔ ပို၍ပိုစဥ္းစားမရႏိူင္ျဖစ္ရသည္မွာ ဥပပါတ္ပဋိသေႏၶျဖင့္ ၁၅ ႏွစ္၊ ၁၆ ႏွစ္အရြယ္ ဘြားကနဲကိုယ္ထင္ရွား ျဖစ္သည္ဟူေသာ ဥပပါတ္သတၱ၀ါမ်ားအေၾကာင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အဘိဓမၼာေဒသနာတြင္ ပဋိသေႏၶသည္ ၀မ္း၌ျဖစ္ေသာ ဂဗၻေသယ်က ပဋိသေႏၶသည္လည္း အဏၰဇ ဥ၌ျဖစ္ေသာ ပဋိသေႏၶႏွင့္ သားအိမ္၌ေပါက္ဖြားေသာ ဇလာဗုဇ ပဋိသေႏၶဟူ၍ ႏွစ္မ်ဳိးကြဲျပန္သည္။ ဤပဋိေသႏၶမ်ားအနက္ ၾသပပါတိက (ဥပပါတ္)ပဋိသေႏၶတြင္ ယံုၾကည္နားလည္ရာမွာ သာမန္ရုပ္၀တၳဳမ်ားကိုသာ စူးစမ္းေသာ အသိဥာဏ္ ျဖင့္ မလံုေလာက္ေတာ့ေခ်။ 

ျမတ္ဗုဒၶ၏ ဒိဗၺစကၡဳဥာဏ္၊သဗၺညဳတဥာဏ္တို႔ကိုလဲ ယံုၾကည္ႏူိင္ရန္ မလြဲမေသြလိုအပ္ပါ၏။ ယံုၾကည္ဟု အတင္းတိုက္တြန္း၍ ရေကာင္းေသာအရာကား မဟုတ္။ ယံုၾကည္ႏူိင္ေသာအသိဥာဏ္ ျဖစ္ေပၚလာေအာင္ ေလ့လာစူးစမ္းရန္သာ ျဖစ္ပါသည္။

ဗုဒၶဘာသာစာေပတို႔တြင္ ျဗဟၼျပည္မွ စုေတ၍ ဥပပါတ္ပဋိသေႏၶျဖင့္ ကမၻာဦးလူသားမ်ား ျဖစ္ေပၚလာသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ဥပပါတ္ပဋိသေႏၶကို နားလည္ယံုၾကည္လွ်င္ ေမ်ာက္ကေန၍ လူျဖစ္လာသည္အထိ ျဖစ္ႏူိင္ေခ်ကို ယုတၱိျပရန္ အပင္ပမ္းခံစားေဖြျခင္းသည္ သာမာန္လူတစ္ဦ၏ ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚအပိုင္းအျခား (သာမညယုတၱိ)ေပၚတြင္သာ ရပ္တည္ထားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း နားလည္ႏိူင္ေပ သည္။ 

ဥပပါတ္ပဋိသေႏၶသည္ ေလာကတြင္ မရွိဟု ခံယူလွ်င္ ဗုဒၶဘာသာ၏ အျပင္ဖက္သို႔ ေရာက္သြားဖြယ္ရာရွိပါသည္။ ျမတ္စြာဘုရားကို ခံ၍ျငင္းရာလဲေရာက္ပါမည္။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း…..ဥပပါတ္သတၱ၀ါမ်ားရွိေၾကာင္း ျမတ္ဗုဒၶေဒသနာေတာ္တို႔တြင္ အတိအလင္း ေဟာထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

(၃)
ဒါ၀င္၏ Evolution သီအိုရီအရဆိုလွ်င္ ယခုေခတ္လူသားတို႔သည္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေသာအခါ ေျခလက္အဂၤါမ်ား ယခုထက္ပိုၿပီး ေျပာင္းလဲတိုးတက္လာစရာရွိပါသည္။ လက္ရံုးႏွစ္ဖက္မွ လက္ရံုးေလးငါးဖက္ ျဖစ္လာမလားလို႔ ေတြးရန္ရွိေပ၏။ အဘယ္ ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဒါ၀င္၏ Evolution သိအိုရိအရ နိမ့္ရာမွ ျမင္ရာသို႔ အကန္႔အသတ္မရွိ တိုးတက္ေျပာင္းလဲေနရမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တည္း။ 

ဒါ၀င္၏အဆိုကို ဘာထရန္ရပ္ဆယ္ ကလည္း ျငင္းဆို ကပ္ကြက္ခဲ့ေၾကာင့္ သိရေပသည္။ အစ၏အစ ဆိုရာမွ သတၱ၀ါ၏အစကို အသာထား၍ ေရေျမေလမီးဟူေသာ ပရမတၳဓါတ္ႀကီးေလးပါး၏အစကို ရွာၾကည့္လွ်င္လည္း အသိဥာဏ္တုန္းၿပီး ေမ်ာသြားဖြယ္ရာရွိပါ၏။ ျမတ္ဗုဒၶသည္ နာမ္ကုိယ္သာပိုင္းျခားသိေတာ္မူသည္ကားမဟုတ္၊ ရုပ္တရားမ်ားကိုလဲ ပုိင္းျခားသိေတာ္မူပါေပ၏ ေလာက၀ိဒူ ဂုဏ္ေတာ္ ဆိုသည္မွာ သတၱေလာက သတၱ၀ါတုိ႔အေၾကာင္း၊ သခၤရေလာကတြင္ သခၤါရတရားတို႔၏အေၾကာင္း၊ ၾသကာသေလာ ေနလကမၻာ အနႏၱစၾကာ၀ဠာ ဘံုတို႔အေၾကာင္းကို ၿပိဳင္ဖက္မရွိ အႀကြင္းမဲ့သိျမင္ေတာ္မူေသာ ဂုဏ္ေတာ္ျဖစ္ပါသည္။

ဤသတၱ၀ါအေပါင္းတို႔သည္ ဆန္းၾကယ္သကဲ့သုိ႔ ဤအတူဆန္းၾကယ္ေသာ အျခားျဖစ္သည့္ တစ္ခုေသာအေပါင္း (ဧကနိကယ) ကို္မွ်လဲ ငါဘုရားျမင္ေတာ္မမူ ဟူ၍ အဂၤုတၳိဳရ္၌ ေဒသနာရွိေပသည္။ ကိုယ္ထင္ရွားျဖစ္ေသာ ဥပါပတ္ပဋိသေႏၶသည္ ဆန္းၾကယ္ေသာ အရာတို႔တြင္ တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္ေပလိမ့္မယ္။ ဥပပါတ္ပဋိသေႏၶကို မယံုၾကည္ႏူိင္သူအဖုိ႔ (ဣႆရနိမၼာန) ဖန္ဆင္းရွင္၀ါဒကိုလွ်င္လဲ ယံုၾကည္ယူဆမိမည္။ 

သို႔မဟုတ္ဒါ၀င္၏ Evolution သီအုိရီကိုလွ်င္လဲ ယံုၾကည္ယူဆမိေပမည္။ Evolution သီအိုရီသည္လဲ သာမညယုတၱိ ေနာက္ လုိက္လြန္းေသာ အစြန္းတစ္ခုဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။ ယခုေခတ္တြင္ ျဖစ္ထြန္းေနေသာ နည္းပညာပစၥည္းမ်ား အေၾကာင္းကို လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း(၁၀၀၀)ေလာက္ကာလမွာ သြားေျပာလွ်င္ ဥဏ္မီရာ ယုတၱိရွာမရ၍ မယံုၾကည္ႏူိင္ျဖစ္ေပလိမ့္မည္ကို ေတြးၾကည့္ႏူိင္ပါေသည္။

နိဂုံးခ်ဴပ္အေနျဖင့္ တစ္ခုေျပာလုိေသးသည္ အဇၥ်တၱသႏၱာန္ရွိ ရုပ္ကလာပ္တုိ႔သည္ ကံ -စိတ္-ဥတု-အာဟာရ ဟူေသာ အေၾကာင္းတရားေလးပါးတို႔ေၾကာင့္ အသီးသီးျဖစ္ေပၚရေပသည္။ ဗဟိဒၶ၌ျဖစ္ေသာ ရုပ္တရားတုိ႔ကိုကား သီတဥတု၊ ဥဏွဥတုတို႔က ျဖစ္ေစပါသည္။ 

ဗဟိဒၶရုပ္ျဖစ္ေသာ သုဒၶ႒ကလာပ္ (ေရ-ေျမ-ေလ-မီး-အဆင္း-အသံ-အနံ႔-အရသာ-ၾသဇာ) သဒၵန၀ကကလာပ္ (သုဒၶ႒ကလာပ္တြင္ သဒၵထည့္) တုိ႔သည္ ဥတုအေၾကာင္းတစ္ပါးသာ ရွိသည္ကား မွန္၏။ အ၀ိဇၨာ တဏွာ ကံ သခၤါရတို႔ႏွင့္ လံုးလံုးအဆက္ အသြယ္ျပတ္ေတာက္သည္ေတာ့ မဟုတ္ေသး။ ေ၀းေသာအေၾကာင္း အျဖစ္ျဖင့္ကား ရွိေနေသးသည္သာ။

“စိတ္သည္ ေလာကကို ေဆာင္အပ္၏” ဟူေသာျမတ္ဗုဒၶ၏အဆိုအမိန္႔ကို ဤအရာ၌ပညာရွင္တို႔ ထုတ္ေဆာင္ၾကေပသည္။ အက်ယ္သိလိုမူ ေသကၡ်ေတာင္ဆရာေတာ္၏ ပ႑ိတေ၀ဒနိယက်မ္းတြင္ ၾကည့္ရႈႏိူင္ၾကပါသည္။

ဤေဆာင္းပါးကို ေရးျဖစ္သည့္အတြက္ ဆရာေအာင္မိႈင္း ၊ ဆရာေစာေနလတ္တို႔ကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါသည္။

http://www.venkawwida.com

 

From http://www.mmtheravada.org

 

ပါရမီဆိုတာ -ျဖည့္ဖို ့

ပါရမီဆိုတာ -ျဖည့္ဖို ့

ဆရာေတာ္ဘုရား၏ဂရုဏာျဖင့္တိုက္တြန္းခ်က္မ်ားသည္ပါရမီျဖည့္ရန္တြန္းအားေပးေနသကဲ့သို ့။ အရာရာတိုင္းမွာေကာင္းေသာအာရုံႏွင့္ မေကာင္းေသာအာရုံ၂ ခုရွိေသာ္လည္း ေကာင္းေသာအာရုံကုိသာ လက္ခံထား၊ ေကာင္းေသာမေနာကံ၊ ေကာင္းေသာဝစီကံ၊ ကာယကံမ်ားကိုဘဲလုပ္သင့္တယ္ေနာ္၊ အကုသိုလ္စကားဆို ခုလဲမေျပာနဲ ့၊ ေနာက္လည္း မေျပာနဲ ့၊ တရားထိုင္စဥ္မွာသီးခံမွတ္ပါ။ သည္းျငီးခံပါ၊ဇြဲရွိပါ၊စိတ္ရွည္ရွည္ထားပါ။

သတိႏွင့္ဝီရိယကိုတင္ထားၾက ပညာဥာဏ္ႏွင့္ရႈလို ့အနားမွာထုိင္ရင္းတဖြဖြေျပာေနရတာ မုန္းလို ့မဟုတ္ပါဘူး အသိထူးဥာဏ္ထူးေတြ ရေစခ်င္လြန္းလို ့၊ ဝီရိယပါရမီ၊ခႏၶီပါရမီေတြတိုးတက္ေစခ်င္လြန္း လို ့ပါ၊ ဘုန္းဘုန္းတို ့အတြက္မဟုတ္၊ မိမိကိုယ္တိုင္က်င့္မွကိုယ္ပိုင္ရမဲ ့တရားေတြပါ။ဘုန္းဘုန္းဘယ္ေလာက္ခိုင္းခိုင္း ကိုယ္က မက်င့္ရင္၊မရႈမွတ္ရင္၊တရားမထိုင္ရင္ဘာတရားအသိမွမရႏိုင္ဘူး၊

ဤေနရာတြင္ ေရွးေရစက္ပါရမီ ျဖည့္က်င့္ခဲ့ရသည္မ်ားကိုသိေစခ်င္ေသာဆႏၵျဖင့္ စာေရးသူသည္ပါရမီႏွင့္ ပတ္သက္၍ အနည္းငယ္ ျဖည့္စြက္ေရးသား ျပလိုက္ပါသည္။

ပါရမီ = ျမင့္ျမတ္သူတို ့၏လုပ္ငန္းစဥ္
၁-ဒါနပါရမီ = ေပးကမ္းလႈဒါန္းစြန္ ့ႀကဲမႈကို ျဖည့္က်င့္ျခင္း၊
၂-သီလပါရမီ = ၅ ပါး၊ ၈ ပါး၊ ၁၀ ပါးသီလေစာင့္ထိန္းမႈကို ျဖည့္က်င့္ျခင္း၊
၃-ေနကၡမၼပါရမီ = ကာမဂုဏ္မွ ထြက္ေျမာက္မႈကို ျဖည့္က်င့္ျခင္း၊
၄-ခႏီ ၱပါရမီ = သည္းခံခြင့္လႊတ္ျခင္းကို ျဖည့္က်င့္ျခင္း၊
၅-သစၥာပါရမီ = အမွန္အတိုင္းေျပာဆို၍ ေျပာသည့္အတိုင္းလိုက္နာျပဳက်င့္မႈသစၥာကိုျဖည့္
က်င့္ျခင္း၊
၆-ေမတၱာပါရမီ =သတၱဝါမ်ားကိုမိမိႏွင့္ထပ္တူ ခ်စ္ခင္စိတ္ထားရွိရန္ ျဖည့္က်င့္ျခင္း၊
၇-ဥေပကၡာပါရမီ = ခ်စ္ျခင္း၊မုန္းျခင္းမရွိ ေကာင္းဆိုးႏွစ္တန္ကိုခံႏိုင္ရည္ရွိေစရန္
ျဖည့္က်င့္ျခင္း၊
၈-အဓိ႒ာန္ပါရမီ =စိတ္ဆံုးျဖတ္ထားသည့္အတိုင္း ခိုင္ၿမဲစြာလိုက္နာက်င့္သံုးမႈကို
ျဖည့္က်င့္ျခင္း၊
၉-ဝီရိယပါရမီ = ဇြဲ၊လံု ့လ စြမ္းပကားႀကီးမားေစရန္ ျဖည့္က်င့္ျခင္း၊
၁၀-ပညာပါရမီ = ဥာဏ္ပညာ တိုးပြားရင့္က်က္မႈကို ျဖည့္က်င့္ျခင္း၊

တကယ္အဟုတ္ပါရမီျဖည့္ေတာ့မည္ဆိုလွ်င္၁ မွ၁၀ အထိဂဏန္းစဥ္အတိုင္း ၁ ၿပီး၂၊ ၂ ၿပီး၃ ဟူ၍ တရားေသပါရမီ ျဖည့္ေနရမည္ကားမဟုတ္ေပ။ပါရမီတစ္ခ်က္ျဖည့္ျခင္းသည္၊ ပါရမီတစ္ကြက္ျဖည့္ျခင္းသည္ လူမိုက္ေခါင္းေဆာင္ဖမ္းမိသကဲ့သို ့ကိေလသာအားလံုးကို တၿပိဳင္နက္ျမွပ္သတ္ေပးႏိုင္စြမ္းရွိသည္။
ပါရမီေတာ္တစ္ခုသည္ သံေယာဇဥ္ႏြယ္တစ္ခုကိုတာဝန္ခံ ျဖတ္ေတာက္ရ၏။ပါရမီ ဆယ္ပါးသည္
သိကၡာ သံုးပါး ( သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ) တို ့၏တရားကိုယ္မ်ားပင္ ျဖစ္သည္။

အက်ဥ္းဆိုေသာ္ - သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ ပါရမီ
ဒါန၊ သီလ ပါရမီခန္းသည္ စိတ္ေလ့က်င့္မႈ- သီလပါရမီေတာ္။

ေနကၡမၼ၊ ခႏ ၱီ၊ သစၥာ၊ ေမတၱာ၊ ဥေပကၡာ တိုင္သည့္ပါရမီမ်ားသည္ စိတ္တည္မႈအေလးျပဳေသာ- သမာဓိပါရမီေတာ္၊
 
အဓိ႒ာန္၊ ဝီရိယ၊ ပညာ ပါရမီ မ်ားသည္သိပိုင္မႈကို အေလးျပဳရေသာ - ပညာပါရမီေတာ္။

ပါရမီဟူသည္ ျဖည့္က်င့္ေနျခင္းဟု အဓိပၸါယ္ရသည္၊
ပါရမီသည္ အက်င့္ ျဖင့္ တဏွာျဖတ္၊ အသိျဖင့္ တဏွာသတ္ရသည္ကိုမေမ့သင့္၊

လက္ထဲေရာက္ေနေသာ အခြင့္အေရးမ်ား
ရခဲလွေသာလူ ့ဘဝ ၊ သာသနာေတာ္အတြင္းမွာလဲ လူျဖစ္ရ၊ခက္ခဲနက္နဲေသာ တရားမ်ား ကိုလည္း သင္ယူနားၾကားေနရေသာ ယခုဘဝသည္ နိဗၺာန္၏ အနီးအပါးသို ့ဆိုက္၍ေနေသာ ဘဝေပတည္း၊

၁- အလြန္က်င့္၍ အလြန္ရင့္မွပြင့္ေလေသာဗုဒၶ ႏွင့္ဗုဒၶေခာတ္တို ့လည္းလက္ဝယ္ရွိေန၏။ ယခုလူ ့ဘဝ တြင္ပါရမီေတာ္အဆင့္ဆင့္ကိုေကာင္းစြာအဆင့္ဆင့္ျဖည့္က်င့္ခြင့္ရေနသည္၊
၂-ဘုရားႏွင့္အရိယာတို ့သာသိႏိုင္ေသာသစၥာတရားကိုသိခြင့္ရေနေသာလူ ့ဘဝသည္လည္းလက္ဝယ္ရွိ ေနၿပီ။
၃-ရတနာ၃ပါးႏွင့္သာသနာအေပၚယံုၾကည္အားကိုးမႈသဒၶါကလည္း ျပည့္ဝစြာ လက္ဝယ္ ရွိေနေပသည္။
၄- ယေန ့ထြက္ခြါရန္ ႀကိဳးစားေသာ္ယေန ့ပင္ထြက္လမ္းႀကီး “သာ” ေနသည္ကိုလည္း လက္ေတြ ့ျမင္ေနရ၏၊
၅-ကိုယ္တိုင္သိလမ္းျပေပးေနေသာအရိယာသူေတာ္ေကာင္းတို ့၏ကူညီအားကလည္း မိမိအနား ေစာင့္စားလ်က္ အခြင့္အေရးေကာင္းၾကီးမ်ားပင္၊လမ္းသိၿပီးသူ ဆရာမွန္ကို ဆရာတင္ကသံသရာလြတ္လမ္းနိဗၺာန္လမ္းကို ရာႏႈန္း ျပည့္ေရာက္မည္ေသခ်ာသည္။ လူလည္းသက္သာ၊ပါရမီလည္း အျမန္ျဖည့္ရာ ေရာက္ေစသည္။

ထိုမွ်အဖိုးတန္လွေသာလက္ေပၚေရာက္အခြင့္အေရးမ်ားကိုမယူတတ္လွ်င္အသံုးမခ် တတ္လွ်င္ အသံုးခ်လိုစိတ္မရွိခဲ့လွ်င္ သင္သည္ထီေပါက္လ်က္က ထီလက္မွတ္ေပ်ာက္ေန သူ ႏွင့္မျခားနား၊သင္ေလာက္ မိုက္ကန္းသူ ေလာကတြင္မရွိေတာ့ၿပီ။သင္ပိုင္ဆိုင္ေသာ သာသနာသည္ဒီေန ့တရက္ထည္းသာ၊ မနက္ဖန္သင္ေသခဲ့ေသာ္တရားအသိ၊တရားအက်င့္ မရွိခဲ့ေသာ္သာသနာသည္ သင္အတြက္မဟုတ္ေတာ့၊ သင္ႏွင့္မဆိုင္အပယ္သာ ေရာက္ရေခ်မည္၊

ေမ်ာက္ရယ္၊ကေလးရယ္၊ ပတၱျမားရယ္ ေရြးတတ္ရမယ္
ေမ်ာက္သည္ ပတၱျမားႏွင့္ သစ္သီးေပးေသာ္ သစ္သီးသာမက္၏၊
ကေလးကို အစားႏွင့္ ပတၱျမားေပးေသာ္ အစားသာမက္၏၊
ေမ်ာက္ႏွင့္ကေလးသည္ ပတၱျမားကို ေကာက္ၾကည့္၊ ေျမွာက္ၾကည့္၊ ၿပီးေတာ့ ျပန္ခ် ပစ္ခ်ထား၏၊
ငံု ့ၾကည့္လိုက္၊ ေမာ့ၾကည့္လိုက္၊မ်က္ႏွာလႊဲထားလိုက္ႏွင့္ တခါတရံပတၱျမားကို ပစ္လဲမပစ္၊ သံုးလဲမသံုးေခ်၊ 

ကာမအဆိပ္သင့္ကာ ေမ့ေလ်ာ့ေနသူမ်ားသည္လက္ေပၚသို ့ေရာက္ေနေသာ ပတၱျမားကို (ဘုရား၊တရား၊သံ ဃာ) မသံုးတတ္သျဖင့္အလြန္ကံေကာင္းေနပါေသာ္လည္း ေမ်ာက္အသိ၊ ကေလးအသိေလာက္သာရွိေနပါ ေသးသည္။ 

ယခုဘဝမွာသံသရာမွလြတ္ေျမာက္ဖို ့ရာ ထိုပါရမီ၁၀ ပါး ကိုလက္ဝယ္ရွိေနေသာ လူ ့ဘဝအခြင့္ အေရးမ်ား ႏွင့္   ေရွးေရစက္ကုသိုလ္ပါရမီကိုို အသံုးခ်၍ ေျမာက္ဦးဆရာေတာ္ ဘုရား၏ အနီးကပ္ သြန္သင္ဆံုးမမႈမ်ားျဖင့္ ဝိပႆနာတရားမ်ားက်င့္ ၾကံ ပြားမ်ား ျဖည့္က်င့္ ခြင့္ရေသာ ရဟန္းဒကာ၊ ရဟန္းဒကာမ သူေတာ္ေကာင္း အားလံုးတို ့သည္  ပါရမီမ်ိဳးေစ့ မ်ား ရရွိကာနိဗၺာန္လမ္းကို တေန ့တျခားနီး၍သာ သြားေသာ သူမ်ား   ျဖစ္ၾကမည္သာ။

ဆုေတာင္း ေကာင္းခဲ့လို ့
ဆရာေတာ္ဘုရား၏ အျပံဳးမ်ားထဲမွ အဆံုးအမစကားတရားမ်ားသည္ ကား- အေမရိကန္က ဒကာ၊ ဒကာမေတြ ဆုေတာင္းေတြ ေကာင္းခဲ့လို ့အခုလို ဘုန္းဘုန္းတို ့နဲ ့သာသနာျပဳတဲ ့ေနရာ မွာ သိကၡာေတြထပ္ခြင့္ရ၊ အလႈဒါနေတြျပဳၾကရ၊ သီလ ဘာဝနာ တရားေတြအားထုတ္ၾကရတယ္ မဟုတ္လား။

ဘုရားလက္ထက္တံုးက -ကုမာရမင္းသားေလးက ဘုရားကိုေမးတယ္၊ သူတပါးနားေထာင္ ခ်င္မွန္းမသိ နားမေထာင္ခ်င္မွန္းမသိပါဘဲ။အဘယ္ေၾကာင့္အတင္းတရားေတြေဟာေျပာေနရ သနည္း ဟု ေမးလတ္ေသာ္ ျမတ္စြာဘုရားေျဖၾကားသည္မွာ ကုမာရ- သင့္မွာသားသမီးရွိသလား ၊ ( တြားသြားအရြယ္-သားငယ္ေလးရွိပါသည္ဘုရား ဟုေျဖ၏)။

ထိုအခါဘုရားကေမးျပန္သည္မွာ- ထိုသားေလး ပုလင္းကြဲေတြကို ပါးစပ္ထဲငံုထားတာျမင္ရင္ မင္းရဲ့ သားေလး ကို ဒီအတိုင္းၾကည့္ေနမလား၊ အတင္းပါးစပ္ဟၿပီးပုလင္းကြဲေတြထုတ္ျပစ္္ မလား၊
ကုမာရမင္းသားေလးေျဖဆိုသည္မွာ ပုလင္းကြဲမ်ားမ်ိဴခ်လွ်င္ အူမ်ားျပတ္ကာ ေသပြဲဝင္ရေတာ့မွာမို ့သားေတာ္ ပါးစပ္ထဲ ငံုထားေသာ ပုလင္းကြဲမ်ားကို အတင္းပါးစပ္ဟကာထုတ္ပစ္ရ ပါမည္ဘုရားဟုဆိုေလသည္။ 

ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားက ေသြးေတြထြက္မွေပါ့ဟုဆုိရာ ဖခင္ျဖစ္သူ ကုမာရမင္းသားသည္  ျမတ္စြာဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ ၏သားသည္ ပါးစပ္မွေသြး ထြက္၍ မေသပါ။ ပုလင္းကြဲမ်ားမ်ိဳခ်လိုက္ခဲ့လွ်င္   ေသရေတာ့မည္ျဖစ္သျဖင့္ မမ်ိဳခ်ခင္၊ ဗိုက္ထဲ မေရာက္ခင္ရသလို အတင္းထုတ္ရပါမည္ဘုရားဟုေျပာခဲ့ေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရား အရွင္၏ ျပန္လည္ဆံုးမ ေျပာၾကားသည္မွာ -

ေအး ငါဘုရားလည္း သတၱဝါေတြကို အရမ္းသနားေတာ္မူေသာ္ေၾကာင့္ အပယ္ေလးပံုကို   ေရာက္ၾကရမွာစိုးရိမ္လြန္းလို ့၊သတၱဝါေတြဟာအကုသိုလ္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ ေတြကိုပါးစပ္ထဲမွာ ငံုထားၿပီးၿပီ။ ဒါ ့ေၾကာင့္ ငါဘုရား မဂၢင္ေဆးတုိက္ေၾကြးကာ အတင္းအန္ထုတ္ခိုင္းေနရတာပါ။ 

ငါဘုရားသည္ မဂၢင္ဆိုတဲ့ အန္ေဆးၾကီးေကြ်းေနတာပါလို ့ေျဖခဲ့တယ္၊ကုမာရမင္းသားေလး သည္ ဘုရားရွင္၏တရားကိုနားၾကားကာျမတ္စြာ ဘုရား၏ေမတၱာ ဂရုဏာကိုနားလည္ သေဘာေပါက္ခဲ့ရေလသည္။
အဲသလိုဘဲဘုန္းဘုန္းတို ့ကလည္းအပယ္ေရာက္ေစတတ္တဲ့အကုသိုလ္မ်ားကို ပါးစပ္ထဲ ငံုထားေနေသာ၊ ဗိုက္ထဲကိုမ်ိဳခ်ထားၿပီးေသာဒီဒကာဒကာမမ်ားကိုဘုရားကိုယ္စား ေမတၱာထား ကာ ေရေျမျခားေသာ္လည္း အေရာက္လာၿပီးတရားေတြ ျပေပး၊ ေဟာေျပာေပး၊ဘာဝနာ မဂၢင္ေဆးေတြတိုက္ေကြ်းေနရတာပါဘဲ။

ဘာျဖစ္လို ့လဲ- ေသရင္ မေကာင္းတဲ့ဘဝေတြ ေရာက္သြားမွာစိုးရိမ္လို ့၊ဒကာ၊ဒကာမေတြရဲ့ သႏၱာန္ထဲမွာ အကုသိုလ္ေတြျပည့္ႏွက္ေနတာကိုဘာနဲ ့ဖ်က္ဆီးျပစ္ရမလဲ။ ကုသိုလ္ေတြနဲ ့ဖ်က္ဆီးရမယ္။ ကုသိုလ္၄ မ်ိဳးရွိတယ္၊ ဒါန၊ သီလ၊ သမထ၊ ဝိပႆနာ ၊ ကုသိုလ္၄ မ်ိဳးရွိ ေသာ္လည္း ဒါနကုသိုလ္ႏွင့္လည္း မပယ္ႏိုင္၊သီလကုသိုလ္ျဖင့္ လည္း မကာကြယ္ႏိုင္၊ သမထကုသိုလ္ ျဖင့္လည္း လမ္းမဆံုးႏိုင္ပါဘူး၊ ဝိပႆနာဘာဝနာကုသိုလ္တခုတည္း ျဖင့္သာဖ်က္ဆီးျပစ္ႏိုင္တာပါ။ ဒါ ့ ေၾကာင့္ဘုန္းဘုန္းကအတင္းကိုမထိုင္ခ်င္လဲထိုင္မွတ္ခိုင္း၊ မထခ်င္လဲထမွတ္ခိုင္း၊ဆက္တိုက္နံနက္၆ နာရီခြဲမွည၉နာရီအထိမျပတ္မလတ္ဒလစပ္ ရႈမွတ္ေစခဲ့တာဘဲ။ 

ဒကာ၊ဒကာမေတြကမထိုင္ခ်င့္ထိုင္ခ်င္၊မထခ်င္ထခ်င္၊ ေၾကးစည္တီးၿပီးေခၚရင္ မလာခ်င္လာခ်င္နဲ ့ဘ ဲ အာနာပါနကေနအားနာပါးနာလာၾကထိုင္ၾက ျဖစ္ေနၾကတယ္။ တရားအလုပ္ဆုိတာလုပ္ခ်င္ခ်င္၊မလုပ္ခ်င္ခ်င္ သည္းခံၿပီးက်င့္ရတာပါ။

ဒီလိုသည္းခံက်င့္မွသာ ပါရမီဓာတ္ ေတြတိုးပြားလာမယ္၊ပါရမီေတြ ရင့္က်က္လာမယ္၊ဒီပါရမီကုသိုလ္ဓာတ္ေတြက
မိမိအတြက္ ဘဲ၊ သည္းခံရင္နိဗၺာန္ေရာက္တယ္၊ အပယ္တံခါးပိတ္ဖို ့အသိထူးဥာဏ္ထူးေတြရဘို ့ျဖစ္လာမယ္ဆိုရင္ ဘုန္းဘုန္းတို ့နဲ ့ေတြ ့ရၾကိဳးမနပ္ဘူးလား၊တခါေတြ ့ရင္တခါလူျဖစ္က်ိဳးနပ္တာဘဲ၊ဘာျဖစ္လို ့လဲ၊ဒကာ၊ဒကာမ ေတြအတြက္ဘုန္းဘုန္းကဓမၼလက္ေဆာင္ေပးေန
တာ၊ဓမၼအေမြေပးေနတာ၊အိုနာေသေဘးမွလြတ္ေစမယ့္ ဓမၼအလႈေပးေနတာေနာ္။

ဘုရားကေဟာထားတယ္ အိုနာေသဒုကၡေဘးတို ့မွလြတ္ကင္းေအာင္ အို-ခ်စ္သား ခ်စ္သမီးတို ့
ေလာကီအာရုံေတြအေပၚမွာ ေလာကီစည္းစိမ္၊မိဘေတြေပးခဲ့ေသာေလာကီအေမြ ေတြ အေပၚမွာယစ္မူးၿပီးေတာ့ သူေတာ္ေကာင္းတရားေတြကို ေမ့ေလ်ာ့ၿပီးေတာ့အခ်ိန္ကုန္ၿပီးေတာ့ မေနၾကပါႏွင့္၊ ထိုသို ့ ယစ္မူးကာ အခ်ိန္ကုန္ေနမယ္ဆိုရင္ လူျဖစ္ရက်ိဳး နပ္လိမ္ ့မည္မဟုတ္၊
ငါဘုရားေပးေသာသစၥာ၄ ပါးျမတ္တရားကိုသဒၵါတရားသီလတရားေတြ ေရွ ့ေဆာင္ထား၍
တရားအေမြကို မ်ားမ်ားယူၾကကုန္ေလာ့၊ တရားအသိႏွင့္အႀကိမ္ႀကိမ္လြဲခဲ့ၿပီးၿပီ၊ တရားအသိမရွိဘဲေသသြားရရင္လူျဖစ္က်ိဳးနပ္လိမ့္ မည္မဟုတ္၊

အခုလိုသစၥာေလးပါးတရားေတြနာၾကရ၊မဂၢင္အက်င့္ေတြက်င့္ေနၾကရတာ၊တရားအေမြေတြ
ခံယူခြင့္ရ ေနၾကရတဲ့ ဒီဒကာ၊ဒကာမေတြ ဘာျဖစ္ခဲ့လို ့လဲ မင္းတို ့ဆုေတာင္းေတြေကာင္းခဲ့လို ့ဘဲ၊
စာေရးသူသည္ဆရာေတာ္၏အသံကိုနားဆုိက္ေထာင္ရင္း ေတြးေတာဆံုးျဖတ္မိသည္မွာ - မိမိ ႏွင့္အတူ အေမရိကန္ရွိ ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအားလံုးသည္အေမွာင္အတိဘုရားမရွိ တရားမသိ သံဃာနဲပါးလွေသာ   ေရျခားေျမျခားေဝးကြာေသာအရပ္ေဒသတြင္ ေနပင္ေန ၾကရျငားေသာ္လည္းေရွးဘဝ   ေရစက္ႏွင့္ပါရမီမ်ားေၾကာင့္ တဖန္ထပ္ဆင့္ဆုေတာင္းေကာင္း ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ ဆရာသမားအစစ္ ႏွင့္တရားအႏွစ္မ်ားကို ေတြ ့ၾကံဳ နာၾကား ေနရေလၿပီ။ က်င့္ၾကံေနရေလၿပီ၊

အမွန္တရား သစၥာေလးပါးကို ဒီဘဝ ဒီခႏၶာ ဒီသာသနာ တြင္း မွာပင္ တရားထူးတရားျမတ္မ်ား တဆင့္ၿပီးတဆင့္ရကာဆရာ့ေက်းဇူးလည္းဆပ္၊သာသနာ့အက်ိဳးလည္း ရြက္ ေဆာင္ရင္း
ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိတိုင္ မျပတ္မလတ္က်ိဳးစားအားထုတ္ေတာ့မည္ဟု သံဒိ႒ာန္ခ်မိေလ၏။ 

စာေရးသူ၏ ျပဳလုပ္ခဲ့သမွ်ေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမ်ားသည္ ေဗာဓိဥာဏ္၊ မဂ္ဥာဏ္၊ ဖိုလ္ဥာဏ္ ရရွိေရးအတြက္ သာ ျဖစ္ပါေစ၊ နိဗၺာန္ ရရွိေရးအတြက္သာ ျဖစ္ပါေစ ၊ ပါရမီကုသိုလ္မ်ားျဖစ္ဖို ့ထပ္ခါထပ္ခါ ဆုေတာင္းလ်က္။

နႏၵသစၥာ
(ေဒါက္တာေကာဝိဒ (မဇၥ်ိမဂုဏ္ရည္) ၏  တရားေတာ္ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္)

တကယ္ မေသခင္ အစမ္းေသၾကည့္ရေအာင္…….

တကယ္ မေသခင္ အစမ္းေသၾကည့္ရေအာင္…….

ဒီဘ၀ ဒီခႏၶာ နဲ႔ သံသရာ ၀ဋ္ဇတ္ အျမစ္ျပတ္ ေအာင္ အားမထုတ္ႏိုင္ေသးဘူး ဆိုရင္ေတာ့ ေသလြန္ၿပီးတဲ့ ေနာက္ ေကာင္းရာ သုကတိ ေရာက္ဖို႔ ကိစၥ ကို အေရး တၾကီး ထည့္သြင္း စဥ္းစားရပါဦးမယ္။ ေသာတပန္၊ သကဒါဂါမ္၊ အနာဂါမ္၊ အရိယာပုဂိုလ္ ကေတာ့ ေကာင္းရာ သုဂတိ ေရာက္ဖို႔ ေသခ်ာၿပီးသာပါ။ ေအာက္ဆံုး အရိယာ ျဖစ္တဲ့ ေသာတာပန္ ပုဂိၢဳလ္ ျဖစ္သြားၿပီ
ဆိုရင္ ပဲ အပၸါယ္ ေလးပါး ဆိုတဲ့ မေကာင္းရာ ဒုဂၢတိ ကို လံုး၀ မေရာက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။

ေသာတာပန္ မွ မျဖစ္ေသးဘူး ဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းတဲ့ ပုထုဇဥ္ျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္ေလာက္ အဆင့္ျမင့္ တဲ့ သူေတာ္စင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အေၾကာင္း မေတာ္ရင္ အာရံုဆိုး၊ နမိတ္ဆိုး ေတြ ထင္ျမင္လာၿပီး အပၸါယ္ ေလးပါး က်ေရာက္သြားႏိုင္ပါတယ္။
တကယ္ ေသလြန္ခါနီး အခ်ိန္ မွာ အာရံုဆိုး၊ နမိတ္ဆိုး ေတြ ထင္ျမင္မလာဖို႔ အတြက္ မေသခင္ကတည္းက ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားဖို႕ လိုအပ္ပါတယ္၊ အေသႀကီးကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ အေသေလး နဲ႕ ေလ့က်င့္ ထားရပါမယ္။

အေသၾကီး ဆိုတာ ဘ၀ တစ္ခုလံုးရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအၿပီးအျပတ္ ေသလြန္ျခင္း ကို ေျပာတာပါ။ တကယ္ေသသြားတာကိုေျပာတာပါ၊ အေသေလး  ဆိုတာ ကေတာ့ ဘ၀ တစ္ေန႔တာ ရဲ႕ အိပ္စက္ျခင္း ကိုေျပာတာပါ၊ တဒဂၤ တစ္ခဏ ေသသလိုျဖစ္သြားတာကို ေျပာတာပါ။ အေသၾကီး ဆိုတာ မႏိုးေသာ အိပ္စက္ ျခင္းျဖစ္ၿပီး အေသေလးဆိုတာကေတာ့ ႏိုးေသာ အိပ္စက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ မႏိုးေသာ အိပ္စက္ျခင္း နဲ႕ အိပ္စက္ခါနီး အခ်ိန္မွာ အေကာင္းဆံုး အေနအထားျဖစ္ ေနဖုိ႔ အတြက္ ႏိုးေသာ အိပ္စက္ျခင္းနဲ႕ အိပ္စက္ ခါနီး အခ်ိန္ကို အေကာင္းဆံုး အေနအထားျဖစ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ ထားဖုိ႔ လိုအပ္ပါတယ္၊။

အေသၾကီး နဲ႕ ေသခါနီး အခ်ိန္ မွာ အာရံုေကာင္း ၊နမိတ္ေကာင္း ေတြ ထင္ျမင္ေနဖို႔အတြက္ အေသေလး နဲ႕ ေသခါနီး အခ်ိန္ကို အာရံုေကာင္း ၊ နမိတ္ေကာင္းေတြနဲ႕ ထံုမြမ္းေပးထားရပါမယ္။ ညအိပ္စက္ တာဟာ အေသေလး နဲ႕ ေသတာပါ၊ ညအိပ္ေတာ့မယ္ လို႔ မ်က္စိမွိတ္ လိုက္တာနဲ႕ တစ္ၿပိဳင္နက္ အာရံု ေကာင္းေတြ ၊ ကုသိုလ္ အာရံုေတြ ပဲ ထင္ျမင္ ေနေစရပါမယ္။

ကုသိုလ္ အာရံု က ဒါန အာရံု ၊ သီလ အာရံု ၊ သမထ အာရံု ၊ ၀ိပႆနာ အာရံု၊ လုိ႔ ေလး မ်ိဳး ရွိပါတယ္။
တကယ္ ေသခါနီး အခ်ိန္မွာ ဘယ္ကုသိုလ္ အာရံု ထင္လာမယ္၊ ဘယ္ကုသိုလ္ အာရံု ယူလို႔ ရမယ္ ဆိုတာ ၾကိဳတင္ မသိႏိုင္တဲ့ အတြက္ အိပ္ခါနီး အခ်ိန္ မွာ ကုသိုလ္ အာရံု ေလး မ်ိဳးလံုးကို ယူထားရပါမယ္။

စနစ္တက် ႀကိဳတင္ ေလ့က်င့္ထားတာ ေတာင္မွ တကယ့္ တကယ္ ေသခါနီးက်ေတာ့ ဘယ္ကုသိုလ္ ကို အာရံု ယူရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ သိခဲ့ရင္ ေတာင္မွ အင္အား ႀကီးမား တဲ့ အစြဲ အလမ္း အာရံုေတြ ၊ အတြယ္ အတာ အာရံုေတြ ရဲ႕ လႊမ္းမိုးမွဳေၾကာင့္ ကုသိုလ္ အာရံု ကို အာရံု ယူဖုိ႔ ခက္ခဲေနတတ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ည အိပ္ခါနီး အခ်ိန္ကို တကယ္ ေသခါနီး အခ်ိန္လို႕  သေဘာထားၿပီး ကုသိုလ္ အာရုံ စြဲၿမဲ ေအာင္ အေလး အနက္ ထား ႀကိဳးစား ၾကရပါမယ္။ ဒါန အာရံု အေနနဲ႕ ဒီ ေန႕ ဒီအခိိိိ်န္ အထိ ဘ၀ တစ္သက္တာ မွာ ျပဳခဲ့တဲ့ ဒါန ေကာင္းမွဳေတြထဲ က ကိုယ္ အႏွစ္သက္ဆံုး၊ ကိုယ္ ပီတိ အျဖစ္ဆံုး ဒါန ေကာင္းမွဳ တစ္ခု ခု က်ု အာရံုျပဳ ရပါမယ္။ အဲဒီ ဒါန ေကာင္းမွဳ ဟာ ေငြေၾကး  အကုန္အက် အေနနဲ႕ နည္းခ်င္လည္းနည္းမယ္၊ မ်ားခ်င္လည္းမ်ားမယ္၊ လံုး၀ မကုန္က်ဘဲ ရင္လည္းရွိမယ္။

အကုန္အက် အနည္းအမ်ား က အဓိက မဟုတ္ပါဘူး၊ ကိုယ္တကယ္ ႏွစ္သက္ေက် နပ္ ဖို႕ ကိုယ္ တကယ္ ၀မ္းေျမာက္ ပီတိ ျဖစ္ဖို႔က အဓိက ပါ၊ အကုန္ အက်  မ်ားတိုင္း အက်ိဳးေပး ထက္သန္ တာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ပီတိ အားေကာင္းမွ အက်ိဳးေပး ထက္သန္တာပါ။ကိုယ္ ပီတိ အျဖစ္ဆံုး ဒါနေကာင္း မွဳ ကို ခုေလာေလာ ဆယ္ လွဴေနရသလို အာရံုထင္ျမင္ၿပီး ၀မ္းေျမာက္ ပီတိ ျဖစ္ေနရပါမယ္။

ညအိပ္ရာ ၀င္ခါနီး တိုင္း ဘုရားေသာက္ေတာ္ ေရ အသစ္ လဲ တဲ့ အက်င့္ ကို စြဲစြဲ ၿမဲၿမဲ လုပ္ေပးပါ။ အိပ္ခါနီး ( အေသေလးနဲ႕ေသခါနီး ) ရဲ႕ အနီး ကပ္ဆံုး ဒါန ကုသိုလ္ ျဖစ္လို႔ အာရံုယူရတာ အလြန္ လြယ္ကူပါတယ္၊ ေအးခ်မ္း မွဳ နဲ႕ တစ္ေန႕တာ ကို အဆံုးသတ္ လိုက္ရတဲ့
အတြက္ …….ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုး အစစ အရာရာ အဆင္ေျပ ေအးခ်မ္းရပါလိ့မ္မယ္။

သီလ ကုသိုလ္ အေနနဲ႕ ေအာက္ထစ္ဆံုး ငါးပါး သီလ၊ လူ၀တ္ေၾကာင္ တိုင္း မေစာင့္ မျဖစ္ ေစာင့္ ရပါမယ္ ။ ငါးပါးသီလ ကို ဆင္ျခင္ရပါမယ္။ ဆင္ျခင္ လိုက္တဲ့ အခ်ိန္ မွာ ငါးပါး သီလ လံုျခံဳသူ ျဖစ္ေနဖို႕ အတြက္ ညအိပ္ရာ ၀င္ခ်ိန္ တိုင္း ငါးပါး သီလ ကို အသစ္ ခံယူ ေဆာက္တည္ပါ။ ေဆာက္တည္ၿပီး အခ်ိန္က စၿပီး မက်ိဳးေပါက္ေစနဲ႕ ။ အိပ္ေတာ့ မယ္ဆိုရင္ ကိ်ဳးေပါက္စရာ မရွိ
ေတာ့ပါဘူး။ ဒါဆိုရင္ အခု ငါေနာက္ဆံုး ငါးပါး သီလ ယူၿပီးတဲ့ အခ်ိန္ က စၿပီး ငါးပါး သီလ လံုၿခံဳေနၿပီ လို႔ ၀မ္းေျမာက္ ၀မ္းသာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

ရွစ္ပါးသီလ၊ သာမေဏသီလ၊ ရဟန္းသီလ၊ က်င့္သံုး သူေတြ ကလည္း ကိုယ့္သီလ ကိုယ္ ဆင္ျခင္ႏွလံုးသြင္း ၿပီး ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္ေနရပါမယ္၊ ကုစားသင့္တာရွိရင္ မအိပ္ ခင္က ႀကိဳတင္ ကုစား ထားရပါမယ္။ သမထ ကုသိုလ္ အေနနဲ႕ ကိုယ္အႏွစ္သက္ဆံုး ကိုယ္ အယံုၾကည္ဆံုး ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ တစ္ခုခု ကို ပြါး မ်ားရပါမယ္။

ဥပမာ—အရဟံ ဂုဏ္ေတာ္ကို ႏွစ္သက္ ၊ အၾကည္ညိဳဆံုးျဖစ္ ရင္ အရဟံ….ကိေလသာ ကင္းစင္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား ၊ အရဟံ…..ပူေဇာ္ အထူး ကို ခံယူေတာ္ မူထိုက္ေသာ ျမတ္စြာဘုရား ၊ လို႔ အရဟံ ဂုဏ္ေတာ္ ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ ကို အာရံု ထင္ျမင္ေအာင္
စိတ္ထဲကေန ႏွလံုး သြင္းပြါးမ်ားရပါမယ္။

ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ ကိုးပါးလံုး ကို အဓိပၸါယ္ သိသိ ပြါးႏိုင္ဖုိ႔ အတြက္ ျမန္မာ လို အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုခ်က္ ေတြကိုလည္း ေလ့လာထား ရပါမယ္။ က်က္သင့္ တာေတြကိုလည္း က်က္ထားရပါမယ္။ ေနာက္တစ္ခု သမထ အေနနဲ႕ ေမတၱာ ဘာ၀နာ ပြားမ်ား ေနရပါမယ္။ အနည္းဆံုး သတၱ၀ါ အားလံုးခ်မ္းသာၾကပါေစ၊ လို႔ သံုးခါ ေလာက္ ပြားမ်ားေနရပါမယ္။

ကိုယ္ ႏွစ္သက္ ရာ၊ ကိုယ္ အားသန္ ရာ ေမတၱာ ပြါး နည္းေတြ နဲ႕ လည္း ပြါး မ်ားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါန ကုသိုလ္ ၊ သီလ ကုသိုလ္ ၊ သမထ ကုသိုလ္ ေတြ ကို အစဥ္ အတိုင္း အာရံု ျပဳ၀မ္းေျမာက္ ၿပီး ၿပီ ဆိုရင္ ေနာက္ ဆံုး ၀ိပႆနာ ကုသိုလ္ နဲ႕ အိပ္လိုက္ပါေတာ့။
နွာသီး၀ ေလထိရာ အရပ္မွာ သတိ ကပ္ထားၿပီး ေလ၀င္ ရင္  ၀င္တယ္ ၊ ေလထြက္ ရင္ ထြက္တယ္   ရွဳ မွတ္ ၿပီးေနပါ။

၀င္တိုင္းထြက္တိုင္း သာ တစ္ဆက္တည္း သိေန မယ္ဆိုရင္ ေလးငါးခ်က္ ထက္ ပိုမွတ္ စရာ မလိုပါဘူး ၊ ခ်က္ခ်င္း အိပ္ေပ်ာ္ သြားပါလိမ့္မယ္။ ၀င္ေလ ထြက္ေလ ရွဳ မွတ္ျခင္း ဟာ အေကာင္းဆံုး အိပ္ေဆးပါပဲ။ ေလ၀င္၊ ေလထြက္ တိုင္း ထိေတြ႕ တြန္းကန္ မွဳေတြ ကို သိေနမယ္ဆိုရင္ ေလာဘ၊ ေဒါသ စတဲ့ ကိေလသာ ေတြ လည္း ျဖစ္ခြင့္ မရေတာ့ပါဘူး။ သမာဓိ ၊ ဥာဏ္ ရင့္သန္ၿပီးသား ပုဂိုလ္ ဆိုရင္
အိပ္ရာ၀င္ မွာ ေလ၀င္ေလထြက္ မွတ္ရင္းနဲ႕ မဂ္ က်ၿပီး နိဗၺာန္ ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳသြားႏိုင္ပါတယ္။

ညအိပ္တိုင္း ဒါနအာရံု၊ သိီလအာရံု ၊ သမထ အာရံု ၊ ၀ိပႆနာ အာရံု နဲ႕ အိပ္စက္ သြားမယ္ဆိုရင္  ေသလြန္ခါနီး မွာလည္း အဲဒီ အာရံုေလးမ်ိဳး တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး နဲ႕ ေသလြန္မွာ ေသခ်ပါတယ္။ ကုသိုလ္ အာရံု နဲ႕ ေသလြန္ သြားသူ ကို ေကာင္းရာသုဂတိ ဘံုေတြက သူဦး ကိုယ္ဦး လက္ကမ္းႀကိဳေနၾကမွာပါ။

ဒါေၾကာင့္ ညအိပ္ရာ ၀င္ ၊ေခါင္းအံုးေပၚ ေခါင္းခ် ေက်ာဆန္႕ၿပီးတာနဲ႕ တစ္ၿပိဳင္နက္ ‘ငါ  ခဏေသလိုက္ဦးမယ္ ‘  လို႔ ကိုယ့္ကို ကိုယ္ စိတ္ထဲက ေျပာၿပီး ေသနည္း ေလ့က်င့္ ၾကဖို႕ အထူး တိုက္လိုက္ပါတယ္ ၊ မေသခင္ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ေတြ ထဲမွာ ေသနည္းက်င့္ တဲ့ အလုပ္ကိုလည္း ထိပ္ဆံုးေနရာက ထည့္သြင္း ထားရပါမယ္။

credit by; The Mandalay Gazette
ကိုကိုဖုန္း,

မာန…

မာန.....

မာနဟူသည္ တက္ၾကြျခင္း၊ ေထာင္လႊားျခင္းဟု အဓိပၸါယ္ရ၏။ မာနတရား ရွိေနသမွ် ေကာင္းက်ိဳးမျဖစ္ဘဲ ဆုိးက်ိဳးကုိသာ ျဖစ္ေနၾကမည့္အျပင္ ပူေလာင္မႈႏွင့္ ေလာင္ၿမိဳက္ခံေနရမည္သာ ျဖစ္သျဖင့္ ထုိမာနကုိ ကိေလသာတရား တစ္ခုအျဖစ္ဆုိကာ
မေကာင္းေသာ ဂတိသုိ႔ ပုိေဆာင္ေပးသည့္ တရားတစ္ခုအျဖစ္လည္း ထုတ္ေဖာ္ျပသျခင္းျဖစ္၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ဣတိ၀ုတ္ပါဠိေတာ္ မာနသုတ္တြင္ မာနႏွင့္ ပတ္သက္၍ “အၾကင္မာနျဖင့္ ယစ္သူသတၱ၀ါတုိ႔သည္ မေကာင္းေသာလားရာ ဂတိသုိ႔ လားေရာက္ၾကကုန္၏၊ ထုိမာနကုိ ေကာင္းစြာသိ၍ (ခႏၶာငါးပါးတုိ႔ကုိ) အနိစၥစေသာ အျခင္းအရာတုိ႔ျဖင့္ ႐ႈသူတုိ႔သည္ ထုိမာနကုိ ပယ္စြန္႔ကုန္၏၊ ယင္းမာနကုိ ပယ္စြန္႔ေသာေၾကာင့္ ဤေလာကသုိ႔ တစ္ရံတစ္ခါမွ် မလာေရာက္ကုန္”ဟု ေဟာေတာ္မူျခင္း ျဖစ္၏။ ဆုိလုိသည္မွာ မာနသည္ ရွိျခင္းအားျဖင့္ သတၱ၀ါတုိ႔အား တစ္စုံတစ္ခုမွ်ေသာ ေကာင္းက်ိဳးကုိ မျဖစ္ေစႏုိင္ေသာေၾကာင့္ မည္သုိ႔ေသာ
အေၾကာင္းေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ေစ မာနမထားၾကရန္လုိေၾကာင္း ဆုိလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။

စင္စစ္ မာနသည္ ေကာင္းသည့္တရား မဟုတ္ေသာ္လည္း ပုထုဇင္မ်ားအတြက္ ပယ္ျဖတ္ရန္
ခက္သည့္တရားတစ္ခုကား အမွန္ပင္ ျဖစ္ေပ၏။ မာနမထားရန္ မည္မွ်ပင္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း ၀ိပႆနာဉာဏ္ျဖင့္ အၾကြင္းမဲ့ မပယ္သတ္ႏုိင္ေသးသမွ် ထုိမာနသည္ အခ်ိန္မေရြး ေပၚေပါက္ေနမည္သာ ျဖစ္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ သတိတရားႏွင့္ မာနမထားရန္ အဆက္အျပတ္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ေနသျဖင့္ အထုိက္အေလ်ာက္ ငုတ္လွ်ိဳးေနတတ္ေသာ္လည္း အၾကြင္းမဲ့ပယ္သတ္ျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ေသးသျဖင့္ မာနျဖစ္ဖြယ္အေၾကာင္း ေပၚေပါက္လာလွ်င္ မာနတရားကား ထင္ရွားလာတတ္ျပန္၏။

ယင္းမာနသည္ ပုဂၢိဳလ္ အယုတ္၊ အလတ္၊ အျမတ္မေရြး မည္သုိ႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးတြင္မဆုိ ျဖစ္ေပၚတတ္ၿပီး အေျခခံအားျဖင့္ ေသယ်မာန၊ သဒိသမာန၊ ဟီနမာဟူသည့္ မာနသုံးမ်ိဳးသည္ ပုဂၢိဳလ္တုိင္းတြင္ ျဖစ္တတ္ေၾကာင္း ဗုဒၶစာေပမ်ားတြင္ ဖြင့္ဆုိရွင္းျပထား၏။ ထုိသုံးမ်ိဳးတြင္ ေသယ်မာနဟူသည္ အမ်ိဳးဇာတ္၊ ဂုဏ္၊ ပညာ၊ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ အဆင္း၊ အျခံအရံအားျဖင့္ သူတပါးထက္ ျမတ္၏ဟု ထင္မွတ္ေထာင္လႊားသည့္ မာနမ်ိဳးျဖစ္ေၾကာင္း၊ သဒိသမာနဟူသည္
ထုိအမ်ိဳးဇာတ္၊ ဂုဏ္၊ ပညာ၊ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ အဆင္း၊ အျခံအရံစသည္အားျဖင့္ သင္တုိ႔ႏွင့္ငါ့မွာ အတူတူသာျဖစ္သည္ဟု ထင္မွတ္ေထာင္လႊားသည့္ မာနမ်ိဳးျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဟီနမာနဟူသည္ ထုိအမ်ိဳးဇာတ္၊ ဂုဏ္၊ ပညာ စသည္အားျဖင့္ ငါသည္ သင္တုိ႔ေအာက္ နိမ့္က်ေသာ္လည္း သင္တုိ႔ကုိ ဘာအေရးစုိက္ရမလဲဟု ထင္မွတ္ေထာင္လႊားသည့္ မာနမ်ိဳးျဖစ္ေၾကာင္း အ႒ကထာဆရာမ်ားက
အဓိပၸါယ္အက်ယ္ကုိ ဖြင့္ဆုိရွင္းျပေလ၏။

ဗုဒၶစာေပတြင္ ဖြင့္ဆုိရွင္းျပသည့္ မာနအမ်ိဳးအစားမ်ားအရ ပုဂၢိဳလ္အမ်ိဳးမ်ိဳးတြင္ မာနအမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း ေကာင္းစြာ သေဘာေပါက္ႏုိင္ေပ၏။ မည္သည့္ပုဂၢိဳလ္မဆုိ တစ္နည္းနည္းျဖင့္ မာနတစ္မ်ိဳးမ်ိဳး ရွိေနႏုိင္ၾကေသာ္လည္း မာနရွိျခင္းအားျဖင့္
အက်ိဳးတစ္စုံတစ္ရာ မျပဳႏုိင္သည္မွာ ေသခ်ာလွေပ၏။ မာနရွိျခင္း၊ မာနႀကီးျခင္းအားျဖင့္ မိမိအတြက္လည္း အက်ိဳးမရွိႏုိင္သကဲ့သုိ႔ သူတပါးတုိ႔အားလည္း တစ္စုံတစ္ခု အေထာက္အကူ မျဖစ္ႏုိင္သျဖင့္ ပုထုဇင္မ်ားအေနျဖင့္ မာနကုိ အၾကြင္းမဲ့ မပယ္သတ္ႏုိင္ေသးေသာ္လည္း
သတိတရားျဖင့္ စြမ္းႏုိင္သမွ် ထိန္းခ်ဳပ္ၾကရန္ ပညာရွိမ်ားက တုိက္တြန္းေတာ္မူျခင္း ျဖစ္၏။

မာနႏွင့္ပတ္သက္၍ မန္လည္ ဆရာေတာ္ႀကီးက “ ေလာကလူတြင္၊ ငါသာလွ်င္တိ၊ ငါ့ျပင္မရွိ၊ ထင္ဘိမွတ္ေယာင္၊ ေမာဟေဆာင္၍၊ အန္ေထာင္မာန၊ မမူရတည့္၊ သုတတရား၊ ျမင္ၾကားအသိ၊ မ်ားစြာရွိလည္း၊ သတိမယွဥ္၊ သမၸဇဥ္မမွီး၊ မာနႀကီးက၊ ေခြးၿမီးပမာ၊ မည္စပါခဲ့၊ ေထာင္ကာမတၱ၊ သုံးမက်ရွင့္၊ သူမ်ားကုိသာ၊ ႏွိပ္လုိစြာျဖင့္၊ ရန္စြာထိပါး၊ အျပစ္မ်ား၏။ ”စသည္ျဖင့္ စပ္ဆုိကာ
မာနမေထာင္လႊားၾကရန္ ဆုံးမေတာ္မူခဲ့ေပ၏။

ဆရာေတာ္ႀကီး ဆုံးမသကဲ့သုိ႔ပင္ မာနေထာင္လႊားျခင္းအားျဖင့္
ေခြးၿမီးကဲ့သုိ႔သာ ျဖစ္ေနေပ၏။ ေခြးၿမီးသည္ ေထာင္ကာမတၱမွ်သာ ျဖစ္ေနၿပီး ေထာင္ေနျခင္းအားျဖင့္ မည္သည့္အက်ိဳးေက်းဇူးမွ် မရွိႏုိင္သကဲ့သုိ႔ မာနသည္လည္း မာနႀကီးျခင္း၊ ေထာင္လႊာျခင္းအားျဖင့္ မိမိသူတပါး ႏွစ္ဦးသားတုိ႔အား မည္သည့္အက်ိဳးမွ် မျဖစ္ေပၚႏုိင္ေပ။ မာနႀကီးသျဖင့္
ဆင္းရဲႏွင့္ ငရဲသုိ႔ က်ေရာက္ေစမႈကုိသာ ျဖစ္ေစႏုိင္ေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေခြးၿမီးကဲ့သုိ႔ ေထာင္ကာမတၱ အသံုးမက်ျဖစ္တတ္သည့္ မာနကုိ မိမိမိမိတုိ႔၏ သတိတရားျဖင့္သာလွ်င္ မေထာင္လႊားမိရန္ ထိန္းခ်ဳပ္သင့္ေၾကာင္း ပညာရွိမ်ားက တုိက္တြန္းေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ေပ၏။

ဗုဒၶလက္ထက္က သာ၀တၳိျပည္တြင္ မာနအလြန္ႀကီးသည့္ ပုဏၰားတစ္ဦးရွိ၏။ ထိုပုဏၰား၏ အမည္ကား မာနတၳဒၶဟူ၍ ျဖစ္၏။ မာနတၳဒၶသည္ မည္မွ်အထိ မာနႀကီးသနည္းဆုိေသာ္ အမိကုိလည္း ရွိမခုိး၊ အဖကုိလည္းရွိမလုိ၊ ဆရာသမားကုိလည္း ရွိမခုိး၊ အစ္ကုိ (အသက္ႀကီးသူ) ကုိလည္း ရွိမခုိး၊ အ႐ုိအေသ မျပဳႏုိင္သည္အထိ မာနႀကီးေလ၏။ တစ္ေန႔တြင္ ထုိပုဏၰားအား အႀကံတစ္ခု ျဖစ္ေလ၏။
“ရဟန္းေဂါတမသည္ ပရိတ္သတ္မ်ားစြာျဖင့္ တရားေဟာ၏၊ ငါသည္ ရဟန္းေဂါတမထံသုိ႔
ခ်ည္းကပ္ရမူကား ေကာင္းေလစြ၊ ရဟန္းေဂါတမသည္ အကယ္၍ ငါႏွင့္အတူ စကားေျပာဆုိျငားအံ့ ငါသည္လည္း ထုိရဟန္းေဂါတမႏွင့္အတူ စကားေျပာဆုိအံ့၊ အကယ္၍ ရဟန္းေဂါတမသည္ ငါ့ကုိ စကားမေျပာဘဲေနအ့ံ ငါသည္လည္း ရဟန္းေဂါတမႏွင့္အတူ စကားမေျပာဘဲေနအံ့” စသည္ျဖင့္ အႀကံျဖစ္ကာ ျမတ္စြာဘုရားထံ ခ်ည္းကပ္၍ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သည့္ ေနရာတစ္ခုတြင္
ရပ္ေနခဲ့ေလ၏။

ဗုဒၶသည္ မာနတၳဒၶပုဏၰား၏ စိတ္အႀကံကုိ သိသည့္အေလ်ာက္ တမင္ပင္ စကားမေျပာဆုိပဲ ေနေတာ္မူလုိက္၏။ ထုိအခါ ပုဏၰားအား “ရဟန္းေဂါတမသည္ တစ္စုံတစ္ရာ ဘာမွ် မသိပါတကား”ဟု ေတြးလ်က္ ထုိအရပ္မွ ျပန္သြားရန္ စိတ္အႀကံျဖစ္ေလ၏။ ပုဏၰား၏ သႏၲာန္၌ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ စိတ္အႀကံျဖစ္ေနသည္ကုိ သိရွိေတာ္မူေသာ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားသည္ ထုိအခါမွသာ မာနတၳဒၶပုဏၰားအား
“ပုဏၰား.. ဤေလာက၌ မာန္မူျခင္းသည္ မေကာင္း၊ အက်ိဳးစီးပြားကုိ အလုိရွိေသာသူအား အၾကင္အက်ိဳးစီးပြားေၾကာင့္ ငါဘုရားထံသုိ႔ လာေရာက္၏၊ ထုိအလုိရွိေသာ အက်ိဳးစီးပြားကုိသာ ပြားေစရာ၏”ဟု မိန္႔ေတာ္မူလုိက္၏။

ျမတ္ဗုဒၶက ထုိသုိ႔မိန္႔ေတာ္မူလုိက္သည့္အခါ မာနတၳဒၶပုဏၰားသည္
“ရဟန္းေဂါတမသည္ ငါ၏စိတ္အႀကံကုိ အမွန္သိသူပါတကား”ဟု ထုိခဏမွာပင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ေျခေတာ္ရင္းတြင္ ၀တ္ဆင္းကာ “အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္
မာနတၳဒၶပုဏၰားပါဘုရား..၊ တပည့္ေတာ္ မာနတၳဒၶပါဘုရား..” ဟု မိမိအမည္ကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ ရြတ္ဆုိရင္း ေျခေတာ္အစုံကုိ ဦးခုိက္ေလေတာ့၏။ အလြန္မာနႀကီးသည့္ ထုိပုဏၰား၏ အျဖစ္ကုိ ၾကည့္ကာ ပရိတ္သတ္အေပါင္းတုိ႔သည္ အလြန္အ့ံၾသတုန္လႈပ္သြားၾက၏။ မည္သုိ႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္ကုိမွ ရွိခုိးျခင္း၊ အ႐ုိအေသျပဳျခင္း မရွိေသာ ပုဏၰားသည္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ေျခရင္းတြင္
၀တ္ဆင္းေနသည့္အျဖစ္ကုိ ၾကည့္ကာ ျမတ္စြာဘုရား၏ ေမတၱာက႐ုဏာ ႀကီးမားပုံမ်ားကုိ ခ်ီးက်ဴးေျပာဆုိၾကေလ၏။

ထုိ႔ေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ မာနတၳဒၶအား “ပုဏၰား… ငါ့အေပၚ၌ သင္၏စိတ္ၾကည္ညိဳျခင္းသည္ လုံေလာက္ေလၿပီ၊ သင့္ေတာ္ေလာက္ေပၿပီ၊ ငါ၏ေျခရင္းတြင္ ၀တ္ဆင္းေနရာမွထၿပီး သင့္ေလ်ာ္ရာမွာ ထုိင္ပါေလေလာ့” ဟု မိန္႔ေတာ္မူမွသာ မာနတၳဒၶပုဏၰားလည္း မိမိႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္သည့္ တစ္ေနရာတြင္
ထုိင္ကာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား သိလုိသည္မ်ားကုိ ေလွ်ာက္ထားျပန္ေလ၏။

မာနတၳဒၶက “အရွင္ေဂါတမ အဘယ္ပုဂၢိဳလ္တုိ႔၌ မာန္မာနကုိ မျပဳရာသနည္း၊ အဘယ္ပုဂၢိဳလ္တုိ႔၌ အေလးအျမတ္ျပဳရာသနည္း၊ အဘယ္ပုဂၢိဳလ္တုိ႔၌ အ႐ုိအေသ ျပဳရာသနည္း၊ အဘယ္ပုဂၢိဳလ္တုိ႔ကုိ ေကာင္းစြာ ပူေဇာ္အပ္ကုန္သနည္း”ဟု ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထား၏။

ျမတ္ဗုဒၶက “ပုဏၰား… မိခင္၊ ဖခင္၊ အစ္ကုိ (မိမိထက္ အသက္သိကၡာ ဂုဏ္၀ါႀကီးသူ)၊ ဆရာသမား ဟူသည့္ ဤပုဂၢိဳလ္ေလးေယာက္တုိ႔၌ မာန္မာနကုိ မျပဳထုိက္ေပ၊ ဤပုဂၢိဳလ္ေလးေယာက္တုိ႔ထံ၌ မာနမထားထုိက္ေပ၊ ဤပုဂၢိဳလ္ေလးေယာက္တုိ႔အား အ႐ုိအေသ အေလးအျမတ္ကုိ ျပဳက်င့္ရာ၏၊
ပူေဇာ္အထူးကုိ ခံယူေတာ္မူထုိက္သည့္ အာသေ၀ါကုန္ခမ္းၿပီးေသာ (ရဟႏၲာ)ပုဂၢိဳလ္တုိ႔ကုိ မာန္ႏွိမ့္ခ်က္လ်က္ မခက္ထန္သည္ျဖစ္၍ သင္ရွိခုိးရာ၏”ဟု ပုဏၰား၏ အေမးအား ျပန္လည္ေျဖၾကားေပးေတာ္မူ၏။ ေနာက္ဆုံးတြင္ မာနအလြန္ႀကီးသည့္ မာနတၳဒၶပုဏၰားသည္ မာနခ၀ါခ်ကာ ျမတ္စြာဘုရား သာသနာေတာ္၌ ရတနာသုံးရပ္ကုိ အၿမဲမျပတ္
ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္တတ္သည့္ ဥပါသကာအျဖစ္ ခံယူသြားခဲ့ေလ၏။ (သဂါထာ၀ဂၢသံယုတ္၊
မာနတၳဒၶသုတ္) ဤကား မာနအလြန္ႀကီးသည့္ မာနတၳဒၶပုဏၰား၏ အေၾကာင္းအရာ
တစ္စိပ္တစ္ပုိင္းျဖစ္ပါ၏။

ဤသုတ္ေတာ္တြင္ ေဟာေတာ္မူသည့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ တရားေတာ္အရ မာနသည္
မထားထုိက္သည့္ အရာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အထူးသျဖင့္ မိဘဆရာသမားမ်ားႏွင့္ အသက္အရြယ္
ဂုဏ္၀ါႀကီးသူမ်ား၊ အာသေ၀ါကုန္ခမ္းသည့္ သူေတာ္သူျမတ္မ်ားအေပၚ၌ မိမိတုိ႔၏
မာနမ်ား မထားထုိက္ေၾကာင္း ေကာင္းစြာ သေဘာေပါက္ႏုိင္ေပ၏။ ထုိပုဂၢဳိလ္မ်ားထံတြင္ မာနမထားထုိက္ဘဲ အ႐ုိအေသျပဳကာ ပူေဇာ္မႈပင္ ျပဳထုိက္ေၾကာင္း နားလည္ႏုိင္ေပ၏။ မာနခက္ထန္ေနသမွ် အက်ိဳးစီးပြား ဆုတ္ယုတ္ေနမည္ျဖစ္သျဖင့္
ေလာကီေလာကုတၱရာ ေကာင္းက်ိဳးမ်ားကုိ လုိလားသူမ်ားသည္ မာနမ်ားျဖင့္ ေခါင္းမာေနမႈကုိ မျပဳသင့္ဘဲ ႏွိမ့္ခ်မႈႏွင့္အတူ အ႐ုိအေသ ပူေဇာ္မူကုိျပဳကာ မိမိတုိ႔လုိလားသည့္
အက်ိဳးစီပြားကုိသာ အရယူသင့္ေၾကာင္း သတိျပဳသင့္ေပ၏။

မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ မာနတရားသည္ ရွိသင့္သည့္ တရား၊ ထားသင့္သည့္ တရား
မဟုတ္သည္ကား အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ သတၱ၀ါတုိ႔အား ပူေလာင္မႈႏွင့္အတူ ေလာင္ၿမိဳက္ေစတတ္သည့္ ကိေလသာတရားမ်ားတြင္ တစ္ပါးအပါအ၀င္ ျဖစ္သည့္ ဤမာနတရားသည္ ပုထုဇင္ပုဂၢိဳလ္မ်ားအား မာနႀကီးသည္ႏွင့္အမွ်၊ ပူေလာင္မႈႏွင့္ အက်ိဳးစီးပြား ဆုတ္ယုတ္မႈကုိလည္း ပုိမုိႀကီးမားေစမည္သာ ျဖစ္သျဖင့္ မိမိတုိ႔၏ သႏၲာန္တြင္ မာနတရားမ်ား အထုိက္အေလ်ာက္ ပါးသြားေစရန္ သတိသမၸဇဥ္တရားမ်ား လုိက္ကုိင္ထား၍ ႏွိမ့္ခ်တတ္သည့္ ဂါရ၀တရားမ်ား
တုိးပြားေစရန္ ႀကိဳးစားသင့္လွေပ၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ မာနအလြန္ႀကီးသူမ်ား၊ မာနရွိေနသည္ကုိပင္ ဂုဏ္ယူစရာအျဖစ္ အထင္မွားေနသူမ်ား၊ မာနမထားထုိက္သူမ်ား အေပၚတြင္ မာနထားမိေနသူမ်ား အေနျဖင့္ မိမိတုိ႔၏ မာနတရားမ်ားသည္ ရွိေနျခင္း၊ ေထာင္လႊားေနျခင္းအားျဖင့္ ေထာင္ကာမတၱမွ်သာျဖစ္ၿပီး တစ္စုံတစ္ခုမွ် အသုံးမက်ျဖစ္ေနသည့္ ေခြးၿမီးကဲ့သုိ႔သာ ျဖစ္ေန၊ မာနတရား ကုိင္စြဲထားေနသမွ် မိမိတုိ႔သည္
ေခြးၿမီးကုိသာ ကုိင္စဲြထားသကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေနသည္ကုိ အသိတရားျဖင့္ သတိျပဳဆင္ျခင္ကာ ေထာင္လႊားတတ္သည္ မာနတရားကို ႏွိမ္ခ်တတ္သည့္
ဂါရ၀တရားျဖင့္ နည္းသည္ထက္နည္းရန္၊ ပါးသည္ထက္ပါးရန္ ႀကိဳးစားသင့္ပါေၾကာင္း
ေစတနာစကား ေမတၱာအားျဖင့္ တုိက္တြန္းသမႈ ျပဳလုိက္ရေပေတာ့၏။ အားလုံး
မာနခ၀ါခ်၍ ထာ၀ရ ဂါရ၀ျဖင့္ သာသနာ့ မာမက ျဖစ္ႏုိင္ၾကပါေစ…။

စာေရးသူ = အရွင္၀ိစိတၱ (မနာပဒါယီ) ။

အမွားကုိ မေၾကာက္ပါနဲ႔

အမွားကုိ မေၾကာက္ပါနဲ႔

ကုိယ့္အမွား သိတဲ့ေန႔ဟာ တုိးတက္ႀကီးပြားဖုိ႔ စတဲ့ေန႔ပဲ။

(ပထမလယ္တီဆရာေတာ္ႀကီး)

လူ႔သေဘာသဘာ၀တစ္မ်ဴိးက ကံဆုိးျခင္းေတြ က်ေရာက္လာတဲ့အခါ၊ ခ်ဴိ႕ယြင္းခ်က္ အားနည္းခ်က္ေတြ ရွိလာတဲ့အခါ၊ ကံၾကမၼာရဲ႕ သားေကာင္ျဖစ္လာတဲ့အခါမ်ဴိးေတြမွာေပ့ါ တစ္ဖက္သားကုိ သူ႔ေၾကာင့္….သူ႕ေၾကာင့္..ဆုိျပီး တာ၀န္မဲ့တဲ့ ယုတိၱမရွိတဲ့ စဲြခ်က္ေတြနဲ႔ အျပစ္ပံုခ်ေလ့ရွိျပီး အဆုိးျမင္ အျပစ္တင္တတ္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကုိယ့္အားနည္းခ်က္ေတြဟာ တစ္ျခားသူတစ္ေယာက္နဲ႔ လံုး၀သက္ဆုိင္တာ မဟုတ္ပါဘူး။

တကယ္လုိအပ္တာက ကုိယ့္ရဲ႕ ကံဆုိျခင္းေတြ၊ ခ်ဴိ႕ယြင္းအားနည္းခ်က္ေတြ၊ မွားယြင္းမႈ႕ေတြအေပၚမွာ ကုိယ္ကုိတုိင္ပဲ အမွန္တကယ္ တာ၀န္ရွိသူျဖစ္တယ္ဆုိတာကုိ လက္ခံႏိုင္ဖုိ႔၊ ၀န္ခံႏိုင္ဖုိ႔ပါပဲ။ ကံဆုိးျခင္းနဲ႔ ၾကံဳေတြ႕ေနရတာဟာ ကိုယ္တုိင္ ဆုိးကံေတြကုိ ျပဳလုပ္ခဲ့လုိ႕ပါပဲ။ အမွားအယြင္းေတြ ခ်ဴိ႕ယြင္းခ်က္ေတြျဖစ္ေပၚလာရတာဟာ ကုိယ္တုိင္ သတိေပ့ါေလ်ာ့မႈ႕ ဆင္ျခင္တံုတရား ကင္းမဲ့မႈ႕ေတြေၾကာင့္ပါပဲ။ ငါျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ကံေတြက ေပးအပ္တဲ့ ကုိယ္ပုိင္အေမြေတြပဲဆုိတာကုိ ဆင္ျခင္တံုသတိတရားေလးနဲ႔သာ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ ခ်ိန္ထုိးၾကည့္လုိက္မယ္ဆုိရင္ တစ္ျခားသူကုိ အျပစ္ပံုခ်ဖုိ႔ သင့္ မသင့္၊ ေတာ္ မေတာ္္ဆုိတာ လံုး၀နားလည္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ တစ္ဖက္သားကုိ အျပစ္ပံုခ်တာတုိ႔ အျပစ္တင္တာတုိ႔ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္စရာမ်ားတုိ႔ကုိ မလုပ္ဘဲနဲ႔ ကုိယ့္အမွားကုိ ကုိယ္တုိင္တာ၀န္သိစိတ္နဲ႔ တာ၀န္ရွိသူပီပီ ပုခံုးေျပာင္းတာ၀န္ယူရဲရမွာပါ။ 

သူတစ္ပါးကုိ အျပစ္တင္တတ္သူေတြဟာ ဘယ္လုိလူစားျဖစ္သလုိဆုိတာကို ဖြင့္ဆုိထားတဲ့ ေရွးအဆုိေလးတစ္ခု ဖတ္ဖူးတယ္။

“ယဥ္ေက်းမႈ႔မရွိတဲ့သူမ်ားဟာ သူတစ္ပါးကုိ အျမဲတမ္းပဲ အျပစ္တင္တတ္ၾကတယ္။ နည္းနည္းယဥ္ေက်းတဲ့သူကေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အျပစ္တင္တတ္တယ္။ လံုး၀ယဥ္ေက်းသူမ်ားကေတာ့ ဘယ္သူ႕ကုိမွ အျပစ္မတင္ၾကေတာ့ဘူး”……..တဲ့။

ဒီေနရာမွာ “ယဥ္ေက်းသူဆုိ”တာဟာ မ်က္စိ နား ႏွာ လွ်ာ ကုိယ္ စိတ္ ဟူေသာ ဣေျႏၵေျခာက္ပါးတုိ႔ကုိ ဆံုးမ ေစာင့္ေရွာက္သျဖင့္ မိမိ၏စိတ္ကုိမိမိ ႏိုင္လာသူကုိ “ယဥ္ေက်းသူ”လို႔ ဆုိပါတယ္။

မ်က္စိနဲ႔ ျမင္အပ္တဲ့အရာ၀တၳဳအေပၚမွာ ႏွစ္သက္စရာအာရံုေလးျဖစ္ေနမယ္ဆုိရင္လုိခ်င္တပ္မက္မႈ႕ေလး ျဖစ္လာတတ္တယ္။ လုိခ်င္တပ္မက္မႈ႕ေလးျဖစ္ေနတာကုိက ေလာဘျဖစ္လာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္သက္စရာအာရံုမဟုတ္ဘူးဆုိရင္ေတာ့ မေက်နပ္မႈ႕ ေဒါသစိတ္ကေလးျဖစ္သြားတတ္တယ္။

ျမင္ရံုေလးနဲ႔ေတာ့ ျပႆနာရွိမလာႏိုင္ပါဘူး။ ျမင္တဲ့အရာေလးေပၚမွာ ေက်နပ္ျခင္း မေက်နပ္ျခင္းဆုိတဲ့ ခံစားခ်က္ကေလးကေနတစ္ဆင့္ ေက်နပ္တာေလးကုိ လုိခ်င္မိတဲ့-ေလာဘ၊ မေက်နပ္တာေတြကုိ မလုိခ်င္ၾကဘူး ေ၀းခ်င္ၾကတဲ့-ေဒါသစိတ္ေတြက ျပႆနာေတြ ျဖစ္ေပၚလာတာပါ။ က်န္တဲ့ နားနဲ႔ၾကားအပ္တဲ့အသံ၊ ႏွာေခါင္းနဲ႔ ခံစားရႈရႈိက္မိတဲ့ အနံ႔၊ လွ်ာနဲ႔ ခံစားသံုးေဆာင္ျခင္း ရသ စတဲ့အရာ၀တၳဳတုိ႔အေပၚမွာလည္း ေက်နပ္ျခင္း မေက်နပ္ျခင္း ႏွစ္သက္ျခင္း ရြံမုန္းျခင္း ၾကိဳက္ျခင္း မၾကိဳက္ျခင္းဆိုတဲ့ ခံစားမႈ႕ေလးေတြအထိ ဆက္မသြားမိေစဖုိ႔ ဒီဣေျႏၵေျခာက္ပါးကုိ ဆံုးမေစာင့္ေရွာက္ျခင္းျဖင့္ မိမိစိတ္ကုိမိမိ ႏိုင္နင္းတဲ့ ထိန္းေက်ာင္းႏိုင္တဲ့ လူယဥ္ေက်းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားရမွာပါ။ 

ကုိယ္အျပစ္တင္လုိက္တဲ့သူက မဟုတ္မခံစိတ္ရွိသူ၊ ခြင့္လႊတ္နားလည္မႈ႕ မေပးတတ္သူဆုိရင္ေတာ့ ကုိယ္ခင္းလုိက္တဲ့ဇာတ္လမ္းက အက်ည္းတန္အရုပ္ဆုိးျဖစ္သြားမယ္ဆုိတာ အေသအခ်ာပါပဲ။ မိမိရဲ႕ တာ၀န္ယူစိတ္ကင္းမဲ့ျပီး ကုိယ့္အမွားကုိ ၀န္မခံရဲတဲ့သတိၱေၾကာင့္ အျပစ္ပံုခ်တဲ့လုပ္ရပ္ အျပစ္တင္တဲ့ လုပ္ဇာတ္ေတြဟာ ခုိက္ရန္ျဖစ္မႈ႕ေတြ ျပႆနာေတြကုိသာ ေမြးဖြားေပးပါလိမ့္မယ္။ 

ကုိယ့္အမွားကုိ အမွားပါလုိ႔ ၀န္ခံရဲတဲ့သတိၱရွိသူဟာ တကယ့္သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကံအေၾကာင္းမလွပခဲ့လုိ႔ စိတ္မေကာင္းျခင္းေတြ ျဖစ္လာတဲ့အခါ၊ ဆင္ျခင္တံုသတိတရားကင္းလုိ႔ အမွားမ်ားစြာကုိ က်ဴးလြန္မိတဲ့အခါ အဲဒီ ကံဆုိးျခင္းေတြ၊ အမွားေတြကုိ လက္ခံလုိက္ပါ။ သတၱိရွိရွိ ၀န္ခံလုိက္ပါ။

"ေလာကမွာ ကုိယ္ကဥာဏ္မမီရင္ သူတစ္ပါးကုိ အမွားလုပ္ၾက၊ အမွားေျပာတတ္ၾကတယ္.".လုိ႔ မဟာဂႏၶာရံုဆရာေတာ္ၾကီးက မိန္႔ၾကားထားတာလည္းရွိပါတယ္။ ဒီလုိဆုိေတာ့ သူတစ္ဖက္သားကုိ အျပစ္ပံုခ်တတ္သူေတြ၊ အျပစ္ျမင္ျပီး အျပစ္တင္တတ္တဲ့သူေတြဟာ ဥာဏ္နည္းတဲ့ လူ႕ဗာလေတြပဲဆုိတာ နားလည္မိျပန္တယ္။ 

လူမုိက္ကေန ပညာရွိျဖစ္ဖုိ႔ ဘာလုပ္သင့္သလဲဆိုေတာ့ ဗုဒၶျမတ္စြာက ဓမၼပဒပါဠိေတာ္ ဗာလ၀ဂ္မွာ အခုလုိ လမ္းျပထားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

"မိမိမွားေနတာကုိ မိမိကုိယ္တုိင္ မွားပါတယ္လုိ႔ တကယ္သိျပီး ထုိအမွားကုိ အမွန္ျပင္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားလုိက္မယ္ဆုိရင္ ပညာရွိတစ္ေယာက္ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ မိမိအမွားကုိ အမွားပါလုိ႔ မသိဘဲ အမွားကုိ အမွန္ထင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ပညာရွိထင္ျပီး အမွားကုိ မျပင္ အမွားေတြကုိ ဆက္လုပ္ေနတတ္သူေတြဟာ တကယ္ေတာ့ လူမုိက္စစ္စစ္ျဖစ္ပါတယ္……တဲ့။"

ဒီအေၾကာင္းကုိပဲ ပထမလယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက “ကုိယ့္အမွား သိတဲ့ေန႔ဟာ တုိးတက္ႀကီးပြားဖုိ႔ စတဲ့ေန႔ပဲ” လုိ႔ မိန္႔ဆုိေတာ္မူခဲ့တာပါ။ ဟုတ္ပါတယ္…၊ အမွားကုိ အမွားမွန္းသိျပီး အမွန္ျပင္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားလုိက္တာနဲ႔တစ္ျပိဳင္နက္ အဲဒီအမွားကုိ သင္ခန္းစာယူျပီး ကုိယ့္အမွားကုိ ကုိယ္တုိင္ ၀န္ခံရဲတဲ့ ရုိးသားမႈ႕သတၱိစြမ္းအား၊ သတိေပ့ါေလ်ာ့မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အမွားကုိ အသိဥာဏ္နဲ႔ အမွန္ျပန္ျမင္ႏိုင္ျခင္းဆုိတဲ့ ပညာစြမ္းအား၊ ယဥ္ေက်းမႈ႕စိတ္ထားေတြ မိမိသႏၱာန္မွာ တုိးပြားလာျပီဆုိတာနဲ႔ ဘ၀ဟာ တုိးတက္ၾကီးပြားလာမွာ မုခ်ပါပဲ။

တုိးတက္ၾကီးပြားတဲ့ဘ၀တစ္ခု ပုိင္ဆိုင္လာဖုိ႔အတြက္ ကုိယ့္အမွားကုိ မေၾကာက္တတ္ဖုိ႔လုိအပ္ပါတယ္။ အမွားေတြကုိ မေၾကာက္ၾကဖုိ႔အတြက္ မဟာဂႏၶာရံုဆရာေတာ္ၾကီးက အားေပးထားတဲ့ စကားတစ္ခြန္းရွိပါတယ္။ "အမွားကုိ မေၾကာက္ပါနဲ႔၊ အမွားကုိ မျပင္ျဖစ္မွာကုိ ေၾကာက္ပါ…….တဲ့။"

ဒါေၾကာင့္ ကံဆုိးျခင္းေတြ က်ေရာက္လာတဲ့အခါ၊ ခ်ဴိ႕ယြင္းခ်က္ အားနည္းခ်က္ေတြ ရွိလာတဲ့အခါ၊ ကံၾကမၼာရဲ႕ သားေကာင္ျဖစ္လာတဲ့အခါမ်ဴိးေတြမွာေပ့ါ တစ္ဖက္သားကုိ သူ႔ေၾကာင့္….သူ႕ေၾကာင့္..ဆုိျပီး တာ၀န္မဲ့တဲ့ ယုတိၱမရွိတဲ့ စဲြခ်က္ေတြနဲ႔ အျပစ္ပံုခ်ျပီး အျပစ္တင္မေနပါနဲ႔။ သူတစ္ပါးကုိ အျပစ္တင္တတ္သူဟာ uncultured man-မယဥ္ေက်းသူမ်ားရဲ႕ လုပ္ရပ္ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ျပီးေတာ့ ကံဆုိးျခင္းေတြ က်ေရာက္လာတဲ့အခါ၊ ခ်ဴိ႕ယြင္းခ်က္ အားနည္းခ်က္ေတြ ရွိလာတဲ့အခါ၊ ကံၾကမၼာရဲ႕ သားေကာင္ျဖစ္လာတဲ့အခါမ်ဴိးေတြမွာလည္းပဲ င့ါေၾကာင့္…..င့ါည့ံလုိ႔..ဆုိတဲ့ စြဲခ်က္ေတြနဲ႕ မိမိကုိယ္မိမိလည္း အျပစ္တင္မေနပါနဲ႔ေတာ့။ ဒါဟာ semi-cultured man-ယဥ္ေက်းမႈ႕ မျပည့္၀သူေတြရဲ႕ လုပ္ရပ္ျဖစ္ေနလုိ႕ပါပဲ။

ကုိယ့္အမွားကုိ အမွားလုိ႔ျမင္ျပီး အမွန္ျပင္ကာ ၾကီးပြားတုိးတက္ေအာင္ ၾကိဳးစားျပီး သူတစ္ပါးကုိလည္း အျပစ္မတင္ မိမိကုိယ္ကုိလည္း စဲြခ်က္မတင္တတ္တဲ့ fully-cultured man-လံုး၀ယဥ္ေက်းတဲ့ လူယဥ္ေက်းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားရမွာပါ။

သူတစ္ဖက္သားကုိ အျမဲတမ္း အျပစ္ပံုခ်တတ္တဲ့ အျပစ္တင္တတ္ၾကတဲ့ လူ႕ရမ္းကား-လူ႕မယဥ္ေက်းတုိ႔ရဲ႕ လမ္းစဥ္ကုိ မလိုက္မိပါေစနဲ႔။ ယဥ္ေက်းရင္ စိတ္ေအးရပါတယ္။ ကုိယ္တုိင္လည္း စိတ္ေအး၊ အမ်ားလည္း စိတ္ခ်မ္းသာ၊ ေလာကၾကီးတစ္ခုလံုးကုိလည္း ျငိမ္းခ်မ္းသြားေအာင္ ဖန္တီးေပးႏိုင္တဲ့ လံုး၀ယဥ္ေက်းတဲ့သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားလုိက္ဖုိ႕ပါပဲ။

(ဥယ်ာဥ္မွဴးေလး)

ငရဲ နဲ႔ နတ္ျပည္

ငရဲ နဲ႔ နတ္ျပည္

တခ်ိဳ႔က ေလာကႀကီးကုိ “အေကာင္း”လုိ႔ ျမင္တတ္ၾကျပီး တခ်ိဳ႔က ေလာကႀကီးကုိ “အဆုိး” လုိ႔ ျမင္တတ္ၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေလာကႀကီး ကုိ လႊမ္းမုိးအုပ္စုိး ေနတာဟာ အေကာင္း နဲ႔ အဆုိး မဟုတ္ဘဲ “အေၾကာင္း နဲ႔ အက်ိဳး “သာ ျဖစ္ပါတယ္။
  အေကာင္းျမင္သူေတြက ေလာႀကီးမွာ တရားမွ်တမႈေတြ ႀကီးစုိး လာလိမ့္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ တတ္ၾကျပီး၊ အဆုိးျမင္သူေတြက ေလာကႀကီးကုိ မတရားမႈေတြ လႊမ္းမုိးသြား လိမ့္မယ္လုိ႔ ထင္တတ္ ၾကပါတယ္။ အမွန္မွာေတာ့ ေလာကႀကီးဟာ သူတုိ႔ထင္ျမင္ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကသလုိ မဟုတ္ဘဲ “ေရမ်ား ေရနုိင္၊ မီးမ်ား မီးနုိင္” ဆုိသလုိ အေၾကာင္း ရွိသေလာက္ အက်ိဳး သက္ေရာက္ ေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အေကာင္း အဆုိးဆုိတာ အေၾကာင္း အက်ိဳးရဲ့ လက္ေအာက္ခံပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

      အေၾကာင္းနဲ႔ အက်ိဳးကုိ မွန္မွန္ ကန္ကန္ နားလည္ လက္ခံႏုိင္ရင္ အေကာင္းနဲ႔ အဆုိး အျဖစ္ အပ်က္ေတြကုိ အေၾကာင္း အက်ိဳး နိယာမနဲ႔ ခ်ိန္ထုိး ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ “ေကာင္းေသာ အေၾကာင္း တရားေၾကာင့္ ေကာင္းက်ိဳး  ျဖစ္ေပၚလာရျပီး၊ ဆုိးေသာ
အေၾကာင္း တရားေၾကာင့္ ဆုိးေသာ အက်ိဳးတရား ျဖစ္ေပၚလာရတယ္” ဆုိတဲ့ ဥပေဒသဟာ အမွန္တရားကုိ ျမတ္ႏုိး သူတုိင္းရဲ့ ေလာက ဖြ႔ဲစည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ(Universal Law) ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။

      အေၾကာင္း-အက်ိဳးနဲ႔ အေကာင္း- အဆုိးကုိ နားလည္လက္ခံ ႏုိ္င္သူဟာ ကုသုိလ္- အကုသုိလ္နဲ႔ သုခ-ဒုကၡကုိလည္း နားလည္လက္ခံ ႏုိင္ပါတယ္။ ကုသိုလ္ဟာ သုခရဲ့ အေၾကာင္းျဖစ္ျပီး၊ ဒုကၡဟာ အကုသိုလ္ရဲ့ အက်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိပဲ ကုသိုလ္-
အကုသုိလ္နဲ႔ သုခ-ဒုကၡကုိ နားလည္ လက္ခံႏုိင္ သူဟာ နတ္ျပည္နဲ႔ ငရဲကုိလည္း နားလည္ လက္ခံ ႏိုင္ရပါမယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ နတ္ျပည္ဆုိတာ ကုသိုလ္နဲ႔ သုခတုိ႔ရဲ့ ကုိယ္ထင္ျပမႈ တစ္ခု ျဖစ္ျပီး ငရဲဆုိတာက အကုသုိလ္နဲ႔ ဒုကၡတုိ႔ရဲ့ကုိယ္ပြားတစ္ခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

      တခ်ိဳ႔ကေတာ့ “ဘုံခန္းနဲ႔ေျမွာက္၊ ငရဲခန္းနဲ႔ ေျခာက္”ဆုိသလုိ နတ္ျပည္္နဲ႔ငရဲဆုိတာ လူေတြကုိ ေျမွာက္ပင့္ဖုိ႔နဲ႔ ျခိမ္းေျခာက္ဖုိ႔
ဖန္တီးထားတဲ့ ဒ႑ာရီေတြလုိ႔ ထင္တတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒါ လုံး၀ မဟုတ္ပါဘူး။ အေၾကာင္း-အက်ိုးနဲ႔ ကုသိုလ္- အကုသိုလ္ကုိ လက္မခံ လုိၾကသူ လူ႔ဗာလ တခ်ိဳ့ရဲ့ မူမမွန္မႈ၊ သူတုိ႔ရဲ့ မိစၦာ၀ါဒထဲကုိ က်ံဳးသြင္း ေမာင္းခ်လုိ မႈေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။

      “ကုိယ့္အမႈေၾကာင့္၊ အထက္ေရာက္ခဲ့၊ ေအာက္က်သူမွာ၊ ကုိယ့္မႈသာတည္း။ပမာႏိႈင္းေထာက္၊ တံတုိင္းေဆာက္သူ၊ တြင္းတူးသူ၊ ႏွစ္မူစံထား က်င့္ေလေလာ့” ဆုိတဲ့ ေရွးေဟာင္း နီတိစကားအတုိင္းပါပဲ။
     လူသားေတြ အထက္တန္း (နတ္ျပည္) ေရာက္ရတာေတြ၊ ေအာက္တန္း(ငရဲ) က်ရတာေတြဟာ ကုိယ့္အမႈ၊ ကုိယ္ကံေၾကာင့္သာ ျဖစ္ရတာပါ။ ဘယ္သူ႔ ပေယာဂမွ မပါပါဘူး။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ျပဳတဲ့ သူေတြဟာ နံရံ၊ တံတုိင္း ေဆာက္တဲ့ ပန္းရံဆရာေတြနဲ႔ တူပါတယ္။ တစ္ခ်ပ္ ခ်င္းစီ ထပ္သြား တဲ့ အုတ္ခ်ပ္ေတြနဲ႔ အတူ သူတုိ႔ရဲ့ အေျခအေနဟာ လည္း အထက္ကုိ ျမင့္တက္လာရပါတယ္။ ဒါဟာ သူ႔လုပ္ငန္းရဲ့ သဘာ၀ ျဖစ္စဥ္အတုိင္း ျဖစ္ရ တာပါ။

      မေကာင္းမႈ အကုသိုလ္ လုပ္တဲ့ သူေတြဟာ တြင္းတူး သမားေတြနဲ႔ တူပါတယ္။ တစ္လက္မခ်င္း တူးထုတ္သြားတဲ့ ေျမသားေတြနဲ႔ အတူ သူတုိ႔ရဲ့ အေျခအေနဟာ ေျမႀကီးထဲကုိ နိမ့္က် နစ္၀င္သြားပါတယ္။ ေအာက္ခံ ေျမသားကုိ (၁၀)ေပေလာက္
တူးမိရင္ သူတုိ႔လည္း ေျမႀကီးထဲကုိ (၁၀)ေပ နစ္၀င္ သြားေတာ့တာပါပဲ။ ဒါဟာ သူ႔လုပ္ငန္းရဲ့ သဘာ၀ ျဖစ္စဥ္အတုိင္း ျဖစ္ရတာပါ။
      ဒီဥပမာ အတုိင္းပဲ သူေတာ္ေကာင္းေတြဟာ ဘ၀ခႏၶာကုိ ျငမ္းပမာ တပ္ဆင္ျပီး မိမိတုိ႔ရဲ့ ကုသိုလ္ ပါရမီ အေဆာက္အဦးကုိ ျမင့္သည္ထက္ ျမင့္ေအာင္ တည္ေဆာက္ရင္း အထက္တန္း က် ျမင့္ျမတ္သြားၾကပါတယ္။  လူမုိက္ ေတြကေတာ့ မိမိတုိ႔ရဲ့ ဘ၀ခႏၶာကုိ မိမိတုိ႔ဘာသာ တူးျဖိဳ ပစ္ျပီး ေအာက္တန္းက် နစ္၀င္သြား ၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ နတ္ျပည္နဲ႔ ငရဲအပါအ၀င္ (၃၁)ဘုံေသာ ၾသကာသ ေလာကႀကီးဟာ လူသားေတြ ကုိယ့္ ဘာသာကုိယ္ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ေနရာဌာနႀကီး တစ္ခုသာ ျဖစ္ပါတယ္။

      အခု ဒီအေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ပုံျပင္ကေလး တစ္ပုဒ္ကုိ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဒီပုံျပင္ ကေလးဟာ ဂ်ပန္ရုိးရာ ပုံျပင္တစ္ခုကုိ အေျခခံထားတာပါ။

ငရဲ နဲ႔ နတ္ျပည္

      တစ္ခါတုန္းက ေက်းလက္က ေတာရြာတစ္ရြာမွာ ေတာရေဆာက္တည္ေနတဲ့ ဆရာေတာ္ တစ္ပါး ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ဆရာေတာ္ဟာ အရပ္ေတာ္က ပုျပီး ကုိယ္ခႏၶာကလည္း ေသးေသး ေကြးေကြးေလး ျဖစ္တာမုိ႔ ရြာထဲက လူေတြ “ဘုန္းဘုန္းေလး”လုိ႔ ေခၚၾကတယ္။ ဘုန္းဘုန္းေလး ဟာ ခႏၶာကုိယ္က ပုပုေသးေသးေလး ျဖစ္ေပမယ့္ တန္ခုိးကေတာ့ အင္မတန္ႀကီးမားသတဲ့။

      ဘုန္းဘုန္းေလးဟာ တစ္ခါတစ္ရံ ေတာအုပ္ေတြေပၚက ေက်ာ္ျပီး ဆြမ္းခံၾကြလာ တတ္သလုိ တစ္ခါတစ္ရံ ျမစ္ျပင္ေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ျပီး ေတာ့လည္း ဆြမ္းခံၾကြလာ တတ္တယ္။ ဒီရြာမွာ  အျမဲတမ္းလုိလုိ ဆြမ္းခံၾကြေနေပမယ့္ ဘုန္းဘုန္းေလး
ဘယ္ေနရာမွာ သီတင္းသုံးတယ္ဆုိတာ ဘယ္သူမွ် မသိရဘူးတဲ့။ ဘုန္းဘုန္းေလးဟာ စကားနည္းျပီး ေျပာရင္လည္း တုိတုိ က်ဥ္းက်ဥ္း ျဖစ္ေပမယ့္ အနက္ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ အင္မတန္ က်ယ္ျပန္႔သတဲ့။

            ဥပမာ ဆုိရရင္ တစ္ခါက အသက္(၈၀)ေလာက္ရွိျပီး အျငိမ္းစား ယူထားတဲ့ အစုိးရ အရာရွိႀကီး တစ္ဦးဟာ  ဘုန္းဘုန္းေလးရဲ့ အင္မတန္ ေက်ာ္ၾကားလွတဲ့ ဂုဏ္သတင္းေၾကာင့္ ဆြမ္းခံၾကြမယ့္လမ္းမွာ တမင္လာေရာက္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ျပီး ဖူးေတြ႔
ကန္ေတာ့သတဲ့။ လွဴဖြယ္ေတြလွဴဒါန္း ျပီးတဲ့အခါ “ဆရာေတာ္ဘုရား တပည့္ေတာ္ အတြက္ တစ္သက္တာ မွတ္ေလာက္စရာ ၾသ၀ါဒစကား ေဟာၾကား ခ်ီးျမွင့္ ေပးေတာ္မူပါ”လုိ႔ ေလွ်ာက္ထားတဲ့ အတြက္ ဆရာေတာ္က “မေကာင္းမႈေရွာင္၊ ေကာင္းမႈေဆာင္၊ ျဖဴေအာင္စိတ္ကုိထား”လုိ႔ မိန္႔ၾကားလုိက္ပါတယ္။

          ဘုန္းဘုန္းေလးရဲ့ ရုိးစင္းလွတဲ့ ၾသ၀ါဒ စကားကုိ နားၾကား လုိက္ရတဲ့ အရာရွိႀကီး ဟာ မွန္းခ်က္နဲ႔ နွမ္းထြက္ မကုိက္သလုိ ပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ “အရွင္ဘုရား၊ ဒီလုိတရား စကားမ်ိဳးေတာ့ တပည့္ေတာ္ (၈)ႏွစ္သား အရြယ္ကတည္းက ၾကားဖူးပါတယ္ ဘုရား”လုိ႔  ျပန္လည္ ေလွ်ာက္ထားသတဲ့။  အဲဒီအခါ ဘုန္းဘုန္းေလးက “ရွစ္ႏွစ္သား အရြယ္ကတည္းက ၾကားဖူးျပီးသား တရားစကားကုိ အသက္ရွစ္ဆယ္ အရြယ္ေရာက္ တာေတာင္ လက္ေတြ႔ လုိက္နာဖုိ႔ မလြယ္ကူေသးဘူး မဟုတ္လား”လုိ႔ ထပ္ဆင့္ မိန္႔ၾကားေတာ္မူပါတယ္။
          အဲဒီ အခါက်မွ အရာရွိႀကီးဟာ “မွန္လွပါ၊ မွန္လွပါ၊ တပည့္ေတာ္ နားလည္ ပါျပီဘုရား”လုိ႔ ပ်ာပ်ာသလဲ ၀န္ခံရသတဲ့။
       
        ဒီလုိနဲ႔ တစ္ေန႔ေတာ့ ဘုန္းဘုန္းေလးထံ ဓားျပဗုိလ္ႀကီး တစ္ေယာက္လာတယ္။ အဲဒီ ဓားျပဗုိလ္ႀကီးက လုယက္ သတ္ျဖတ္ရာမွာ အညွာအတာကင္း ရက္စက္လြန္းလုိ႔ အင္မတန္ နာမည္ႀကီးျပီး လူတုိင္းက ေၾကာက္ရြံ႔ရသတဲ့။ ဘုန္းဘုန္းေလးထံ ေရာက္လာတဲ့ ဓားျပဗုိလ္ႀကီးက “ဆရာေတာ္ဘုရား၊ ေလာကမွာ နတ္ျပည္နဲ႔ ငရဲဆုိတာ တကယ္ ရွိပါသလား၊ ရွိရင္ ငရဲ နဲ႔ နတ္ျပည္ အေၾကာင္း တပည့္ေတာ္ကုိ သင္ျပ ေပးပါဦး”လုိ႔ ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထားသတဲ့။

          အဲဒီအခါ ဘုန္းဘုန္းေလးက ဓားျပဗုိလ္ႀကီးရဲ့ မ်က္ႏွာကုိ ေစ့ေစ့ၾကည့္ျပီး “မင္းလုိ  သူတစ္ပါးေတြရဲ့ အသက္ကုိ ရက္ရက္ စက္စက္ သတ္ျဖတ္ျပီး သူမ်ား စည္းစိမ္ ခ်မ္းသာေတြကုိ လုယက္ခုိးယူေနသူ တစ္ေယာက္ကုိ နတ္ျပည္အေၾကာင္း သင္ျပေပးလုိ႔ ဘာအဓိပၸာယ္ရွိမွာလဲ၊ အပုိပဲေပါ့”လုိ႔ မိန္႔ၾကားလုိက္ပါတယ္။

ဘုန္းဘုန္း ေလးရဲ့ မေထာက္မညွာ မိန္႔ၾကားတဲ့ အေျဖစကားကုိ ၾကားလုိက္ရတဲ့အခါ ဓားျပဗုိလ္ႀကီး ဟာ တစ္ခါတည္း မ်က္စိ မ်က္ႏွာပ်က္ျပီး လက္ေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္လာေအာင္ ေဒါသေတြ ထြက္လာတယ္။  ျပီးေတာ့ ပြက္ပြက္ဆူေနတဲ့  သူ႔စိတ္ကုိ သူမထိန္းႏုိင္ေတာ့ဘဲ “ ဒီေလာက္ မုိက္ ရုိင္း တဲ့ ကုိယ္ေတာ္ကုိ ေခါင္းျဖတ္ သတ္ပစ္တာပဲ နားေအးတယ္”
ဆုိျပီး ေဆာင္ဓားကုိ ထုတ္ကာ ဘုန္းဘုန္းေလးရဲ့ ဦးေခါင္းထက္မွာ ခ်ိန္ရြယ္လုိက္သတဲ့။

          အဲဒီအခါ ဘုန္းဘုန္းေလးက “အဲဒါ ငရဲပဲ၊ မင္းအတြက္ ငရဲတံခါးႀကီးပြင့္သြားျပီ” လုိ႔ အမိန္႔ရွိလုိက္ပါတယ္။
          အဲဒီေတာ့မွ ဘုန္းဘုန္းေလးဟာ အသက္နဲ႔ရင္းျပီး သူနားလည္ေအာင္ ငရဲရဲ့ သဘာ၀ကုိ သင္ျပ ေပးလုိက္လုိ႔ ဓားျပဗုိလ္ႀကီး သေဘာေပါက္ သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေျမွာက္ခ်ီ ထားတဲ့ ေဆာင္ဓားကုိ ေျမႀကီးေပၚမွာ အသာ အယာခ်ျပီး လက္အုပ္ ခ်ီကာ “
ေက်းဇူးႀကီး လုိက္တာ အရွင္ဘုရား။ ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူပါ အရွင္ဘုရား”လုိ႔ ေလွ်ာက္ထား ေတာင္းပန္ရင္း ဦးသုံးႀကိမ္ခ် ကန္ေတာ့လုိက္ပါတယ္။

          အဲဒီအခါ ဘုန္းဘုန္းေလက “အဲဒါ နတ္ျပည္ပဲ၊ ဒကာႀကီးအတြက္ နတ္ျပည္ တံခါးႀကီး ပြင့္သြားျပီ”လုိ႔ ထပ္မံျပီး အမိန္႔ရွိလုိက္ပါတယ္။

          ဒီဓမၼပုံျပင္ေလးဟာ ငရဲ နဲ႔ နတ္ျပည္ရဲ့ သဘာ၀ကုိ လူျပိန္း နားလည္ေအာင္ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ ေဖာ္ျပျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ငရဲနဲ႔ နတ္ျပည္ ရဲ့ သဘာ၀ အတိအက် ကုိေတာ့ အဘိညာဥ္ ရသူမ်ားသာ အျပည့္အစုံ သိႏုိင္ၾကမွာပါ။

          နတ္ျပည္နဲ႔ ငရဲဆုိတာ ဘုံ၊ ေနရာ၊ ဌာနေတြရဲ့ အေခၚအေ၀ၚေတြ ျဖစ္ေပမယ့္ ဒီနာမည္ေတြမွာ ခံစားမႈပုိင္းဆုိင္ရာ စိတ္ရဲ့ အေျခအေနေတြက အမ်ားႀကီး လႊမ္းမုိးေနပါတယ္။ ခ်မ္းသာမႈ ကင္းမဲ့တဲ့ အေျခအေန၊ ျဖစ္ရာ႒ာနဟာ ငရဲျဖစ္ျပီး ခ်မ္းသာမႈ ျပည့္စုံတဲ့ အေျခအေန ၊ ျဖစ္ရာ႒ာနဟာ နတ္ျပည္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအဓိပၸာယ္ ေဖာ္ေဆာင္မႈဟာ ငရဲနဲ႔ နတ္ျပည္ဆုိတာ ေသလြန္ျပီးေနာက္ တမလြန္ ဘ၀ေရာက္မွ ေတြ႔ႀကုံခံစားရမယ့္ အရာေတြလုိ႔ လြဲမွားစြာေတြး ေခၚေနသူေတြကုိ အျမင္မွန္ ရေစမွာ ျဖစ္သလုိ “ဒီဘ၀ ဒီကုိယ္စံ၊ ေနာက္ ဘ၀ ေနာက္ကုိယ္ခံ လိမ့္မယ္” ဆုိတဲ့ ဥေစၦဒဒိ႒ိ ၀ါဒကုိလည္း စင္ၾကယ္ေစ ႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။

          တကယ္ေတာ့ “ငရဲက်တယ္”ဆုိတာ မေကာင္းမႈ အကုသိုလ္ ဒုစရုိက္ကုိ လြန္က်ဴး မိခ်ိန္ကစျပီး ကြယ္လြန္ခ်ိန္မွာေတာ့ အဲဒီမေကာင္းမႈ အကုသိုလ္ရဲ့ အျပစ္ကုိ မုခ် ဆတ္ဆတ္ ခံစားရတာကုိ ဆုိလုိတာပါ။ အဲဒီလုိပါပဲ “နတ္ျပည္ေရာက္တယ္”ဆုိတာ လည္း ေကာင္းမႈကုသုိလ္ သုစရုိက္ကုိ အားထုတ္ျပဳလုပ္မိခ်ိန္ကစျပီး ကြယ္လြန္ခ်ိန္မွာ ေတာ့ အဲဒီေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ရဲ့ အက်ိဳးကုိ မုခ်ဆတ္ဆတ္ ခံစားရတာကုိ ဆုိလုိတာပါ။

          နတ္ျပည္နဲ႔ ငရဲဟာ တမလြန္ဘ၀နဲ႔ အက်ဳံး၀င္သလုိ ပစၥပၸန္ ဘ၀နဲ႔လည္း သက္ဆုိင္ပါတယ္။  ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ဒီဘ၀ ေက်နပ္ ၾကည္နူးရတဲ့ပီတိ ဟာ ပစၥဳပၸန္ နတ္ျပည္ျဖစ္ျပီး၊ ေနာက္ဘ၀ ေကာင္းစားရတဲ့ အေျခအေနဟာ တမလြန္ ဘ၀
နတ္ျပည္ျဖစ္ပါတယ္။ အကုသိုလ္ မေကာင္းမႈေၾကာင့္ ဒီဘ၀ ပူပန္ ဆင္းရဲရတဲ့ ေနာင္တဟာ  ပစၥပၸန္ငရဲျဖစ္ျပီး၊ ေနာက္ဘ၀ ေတြ႔ႀကဳံရမယ့္ ဆုိး၀ါးလွတဲ့ အေျခအေနဟာ တမလြန္ဘ၀ ငရဲျဖစ္ပါတယ္။

          ပုံျပင္ထဲက ဘုန္းဘုန္းေလး ေျပာျပသလုိပဲ နတ္ျပည္နဲ႔ ငရဲမ်ိဳးေစ့ဟာ မိမိတုိ႔ရဲ့ ႏွလုံးသားမွာ ကိန္းေအာင္း ေနတာမုိ႔ မိမိတုိ႔နဲ႔ အေနေ၀းလွတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ရင္ထဲမွာ ရွိတဲ့ ဒီမ်ိဳးေစ့ကုိပဲ ကုသိုလ္ေရစင္နဲ႔ သြန္းဖ်န္း လုိက္တဲ့အခါ နတ္ဘုံဗိမာန္ေတြ ေပၚေပါက္လာျပီး အကုသိုလ္အဆိပ္ ေရေတြနဲ႔ ေလာင္းထည့္လုိက္တဲ့အခါ ငရဲႀကီးရွစ္ ထပ္ ေပၚေပါက္လာတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

          အေၾကာင္းရွိမွ အက်ိဳးထင္တတ္တဲ့ ေလာကႀကီးမွာ အက်ိဳးတရား သက္သက္ျဖစ္တဲ့ နတ္ျပည္နဲ႔ ငရဲဆုိတာ တကယ္ေတာ့ ဘာမွ် ျပႆနာ မဟုတ္ပါဘူး။ အေၾကာင္း အက်ိဳးကုိ ကုိယ္လုိသလုိ ဆြဲယူခ်င္တာကသာ ျပႆနာ ျဖစ္ပါတယ္။ “စိေတၱန နီယေတ ေလာေကာ= ေလာကႀကီးကုိ စိတ္က ဖန္ဆင္းတယ္”ဆုိတဲ့  ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္ရဲ့ ဆုိမိန္႔ခ်က္ရွိပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ နတ္ျပည္ေရာ ငရဲပါ(၃၁)ဘုံေသာ ေလာကႀကီးဟာ လူ႔စိတ္ေတြ ဖန္ဆင္းထားတဲ့ တကယ့္အရွိတရားတစ္ခု ျဖစ္တယ္ ဆုိတာ လြတ္လပ္ ပြင့္လင္းတဲ့ စိတ္ထားနဲ႔ ရုိးသားစြာ လက္ခံလုိက္ရင္ ျပႆနာအားလုံး
ရွင္းလင္းသြားလိမ့္မယ္လုိ႔ ယုံၾကည္ယူဆမိပါတယ္။

                                                                                                           ေတာ္၀င္ႏြယ္

လကၡဏာေတာ္မွ တစ္ဆင့္

 

လကၡဏာေတာ္မွ တစ္ဆင့္

လကၡီယတီတိ လကၡဏံ။
လကၡီယေတ ဧေတနာတိ လကၡဏံ။

မွတ္သားအပ္လို႔ လကၡဏာ လို႔ေခၚပါတယ္။ လက္မွာပါလို႔ လကၡဏာ။ ေျခမွာပါရင္ ေျခခဏာ အဲဒီလို မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္နားပါပါ၊ အမွတ္အသားကိုသာ လကၡဏာလို႔ ေခၚတာပါ။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးမွာ ေယာက်္ားျမတ္တို႔ရဲ႕ လကၡဏာ (မဟာပုရိသလကၡဏာ) ၃၂- ပါး ရွိပါတယ္။ လကၡဏာေတာ္ႀကီး ၃၂- ပါးလို႔ ေခၚပါတယ္။ လကၡဏာေတာ္ငယ္ ၈ဝ- ရွိပါတယ္။ မဟာပုရိသ လကၡဏာနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့သူဟာ လူ႔ဘဝမွာေနရင္ စၾကဝေတးမင္း၊ ရဟန္းျပဳရင္ ဘုရားစင္စစ္ ဧကန္ျဖစ္ပါတယ္။

စၾကဝေတးမင္းလကၡဏာပါတိုင္း စၾကဝေတးမင္း ျဖစ္ပါသလား။ (စက္လကၡဏာႏွင့္ ျပည့္စံုေပမယ့္ ေညာင္ရမ္းမင္းသားေလးဟာ စၾကဝေတးမင္း မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။) စၾကဝေတးမင္းက်င့္ဝတ္ကို က်င့္မွသာ စၾကာရတနာ ျဖစ္ေပၚၿပီး စၾကဝေတးမင္း ျဖစ္ပါတယ္။ (စၾကဝေတးမင္း က်င့္ဝတ္ကို ပါထိကဝဂ္ - စကၠဝတၱိသုတ္ ျမန္မာျပန္ - ၅၁ ၌ ဖတ္႐ႈႏိုင္ပါသည္။) ဗုဒၶဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးသည္လည္း ဘုရားျဖစ္ေၾကာင္း က်င့္စဥ္တို႔ကို က်င့္ေတာ္မူၿပီးမွသာ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူပါတယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ လကၡဏာဆိုတာ အတိတ္ကံရဲ႕ အမွတ္အသားမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီကံရဲ႕ ေကာင္းက်ိဳး ျပည့္စံုဖို႔၊ မေကာင္းက်ိဳးမ်ား ေပ်ာက္ပ်က္ဖို႔ကေတာ့ ပစၥဳပၸန္ကံေတြနဲ႔ ျဖည့္တန္ျဖည့္၊ ေဖ်ာက္တန္ေဖ်ာက္ ရမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပစၥဳပၸန္ကံ ေျပာင္းရင္ လကၡဏာမ်ားလည္း ေျပာင္းတတ္တဲ့ သေဘာရွိတယ္လို႔ (လက္ဖ၀ါးေပၚက) အမွတ္အသားေတြကို ယံုၾကည္လြန္းသူမ်ား သတိထားမိေစခ်င္ပါတယ္။

လကၡဏာဆိုတာ အေၾကာင္းတရားမဟုတ္ပါဘူး။ ကံသည္သာလွ်င္ အေၾကာင္းတရား ျဖစ္ပါတယ္။ အေၾကာင္းကံတရားမ်ားကို ဆည္းပူးခဲ့လို႔ လကၡဏာေတြ ေပၚလာၿပီး အဲဒီလကၡဏာရွိတဲ့သူမ်ား ခံစားရတဲ့ အက်ိဳးတရားေတြကို ခံစားရတာပါ။ ေကာင္းက်ိဳးလကၡဏာေတြကို ဗုဒၶရွင္ေတာ္ရဲ႕ မဟာလကၡဏာေတာ္ႀကီးမ်ားနဲ႔ တြဲစပ္ၿပီး သေဘာေလာက္ ေဖာ္ျပခ်င္ပါတယ္။

ကုသိုလ္ေကာင္းမႈနဲ႔၊ က်င့္ဝတ္တရားေတြကို ဝတ္မျပတ္ပံုမွန္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့လို႔ 

 (၁) ေျခဖဝါးေတာ္ ညီညာၿပီး ရန္သူေတြက မပိတ္ပင္ မတားဆီးႏိုင္ပါဘူး။

လူအမ်ားကို ေဘးကင္းေအာင္ တရားႏွင့္အညီ ေစာင့္ေရွာက္ျခင္း၊ လွဴဒါန္းရာမွာ စံုစံုလင္လင္ အၿခံအရံမ်ားနဲ႔ လွဴဒါန္းျခင္းတို႔ကို ျပဳလုပ္ခဲ့လို႔ 

 (၂) ေျခဖဝါးအျပင္မွာ စက္လကၡဏာေတာ္ ျဖစ္ေပၚၿပီး အၿခံအရံ မ်ားပါတယ္။

သူ႔အသက္သတ္ျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီး သတၱဝါေတြကို သနားကာ အစီးအပြား လိုလားေစာင့္ေရွာက္ခဲ့လို႔ 

 (၃) ရွည္ေသာ ဖေနာင့္ရွိ။ 

 (၄) ရွည္ေသာ ေျခေခ်ာင္း၊ လက္ေခ်ာင္းရွိ။ 

(၅) ျဗဟၼာမင္းကဲ့သို႔ ေျဖာင့္မတ္ေသာ ကိုယ္ရွိၿပီး သူတစ္ပါးက မသတ္ျဖတ္ႏိုင္ဘဲ အသက္ရွည္ပါတယ္။

စားေကာင္း ေသာက္ဖြယ္ေတြ လွဴဒါန္းခဲ့လို႔ 

 (၆) လက္ဖမိုး-၂ ခု၊ ေျခဖမိုး-၂ ခု၊ ပခံုး-၂ ခု၊ လည္ကုပ္- ၁ ခု အားျဖင့္ အရပ္(၇)ပါး အသားျပည့္ၿဖိဳးၿပီး မြန္ျမတ္တဲ့ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြ ရရွိပါတယ္။

လူအမ်ားကို သဂၤဟတရားေလးပါးနဲ႔ ခ်ီးေျမႇာက္ခဲ့လို႔ 

(၇) ႏူးညံ့ေသာ။ (၈) ညီညာေသာ လက္ေျခရွိၿပီး ညီညြတ္ေသာ ပရိသတ္ ရွိပါတယ္။

(ကိုယ့္လက္ေအာက္ငယ္သားေတြ မညီညြတ္ရင္လည္း အလြန္စိတ္ပ်က္စရာေကာင္း ပါတယ္။ သဂၤဟတရားေလးပါးဆိုတာက ေပးသင့္သူကိုေပး၊ ခ်ိဳခ်ိဳသာသာေျပာသင့္သူကို ခ်ိဳခ်ိဳသာသာေျပာ၊ အက်ိဳးေဆာင္ေပးသင့္သူကို အက်ိဳးေဆာင္ေပး၊ ကိုယ္နဲ႔ထပ္တူထားသင့္သူကို ထပ္တူထားျခင္းတို႔ပါပဲ။ ဒါဆို ညီညြတ္ေသာ ပရိသတ္ကို ရရွိမွာ ျဖစ္ပါတယ္။)

အက်ိဳးရွိတဲ့စကား၊ တရားစကားတို႔ကို ေျပာခဲ့၊ တရားအလွဴကို လွဴခဲ့လို႔ 

(၉) ျမင့္ေသာ ဖမ်က္ရွိ။ 

(၁၀) လက်္ာရစ္လည္ကာ အထက္သို႔ ေကာ့တက္ေနတဲ့ ေမြးညႇင္းေတာ္ရွိၿပီး အႀကီးဆံုး၊ အျမတ္ဆံုး၊ အခ်ီးမြမ္းအပ္ဆံုးသူ ျဖစ္ရပါတယ္။

အတတ္ပညာတို႔ကို လြယ္ကူလ်င္ျမန္စြာ တတ္ေျမာက္ေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ သင္ၾကားပို႔ခ်ေပးခဲ့လို႔ (၁၁) ေျပျပစ္ေသာ ျမင္းေခါင္းေတာ္ရွိၿပီး ပစၥည္းပရိကၡရာနဲ႔ ပရိတ္သတ္ေလးပါး လ်င္ျမန္စြာ ရရွိပါတယ္။

ပညာရွိတို႔ထံ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး သိလိုရာကို အဖန္ဖန္ ေမးျမန္းခဲ့လို႔ 

(၁၂) အသားအေရ ေခ်ာေမြ႕ၿပီး ပညာဉာဏ္ ႀကီးပါတယ္။ ပညာအရာမွာ သာသူမေျပာနဲ႔၊ တူသူေတာင္ မရွိပါဘူး။

ေဒါသမထြက္ခဲ့၊ ေဒါသကို ထင္ရွားမျပခဲ့၊ ရန္ၿငိဳးမဖြဲ႕ခဲ႕ / ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕တဲ့ အဝတ္တန္ဆာေတြကို လွဴဒါန္းခဲ့လို႔ 

(၁၃) ေရႊအဆင္း အသားအေရရွိၿပီး ထူးကဲလြန္ျမတ္တဲ့ အဝတ္သကၤန္း၊ အခင္းတို႔ကို ရလြယ္ပါတယ္။ ေကာင္းမႈေတြလည္းပဲ မပ်က္မစီး တည္ရွိပါတယ္။

ကြဲကြာေနသူေတြကို ေပါင္းဆံုေစ/ ညီညြတ္ေစခဲ့လို႔ 

(၁၄) အအိမ္ျဖင့္ ဖုံးလႊမ္းအပ္ေသာ ပုရိသနိမိတ္ ရွိၿပီး စကားကို လိုက္နာတဲ့ တပည့္သာဝကမ်ားစြာ ရွိပါတယ္။

ပုဂၢိဳလ္ကိုလိုက္၍ ဂုဏ္နဲ႔ေလ်ာ္စြာ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ေပးလွဴခဲ့လို႔ 

(၁၅) ပေညာင္ပင္ကဲ့သို႔ ဝန္းေသာကိုယ္ ရွိကာ (ပုအိုင့္အိုင့္/ ရွည္ေမ်ာေမ်ာ မဟုတ္ဘဲ လက္ႏွစ္ဘက္ေဘးကို ဆန္႔ထုတ္ထားတဲ့ အက်ယ္ အတိုင္းအတာနဲ႔ လက္ကို အေပၚဆန္႔ထားရင္ ရွိမယ့္ အျမင့္အတိုင္းအတာ ညီမွ်)။ 

(၁၆) မကိုင္း မညြတ္ (မကုန္း) ရဘဲ လက္ဝါးျပင္ျဖင့္ ပဆစ္ဒူးတို႔ကို သံုးသပ္ႏိုင္ၿပီး သဒၶါသီလစတဲ့ သူေတာ္ဥစၥာမ်ားနဲ႔ ျပည့္စံုပါတယ္။ အျမတ္ဆံုး အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္၊ သဗၺညဳတဉာဏ္ ဆိုတဲ့ ဥစၥာကို ရရွိပါတယ္။

လူအမ်ားရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြါးကို လိုလားခဲ့လို႔ 

(၁၇) ျခေသၤ့မင္းရဲ႕ ေရွ႕ပိုင္းကိုယ္နဲ႔ တူတဲ့ ကိုယ္ရွိ။ 

(၁၈) လက္ျပင္ ႏွစ္ခုအၾကား ျပည့္ၿဖိဳးတဲ့ အသားရွိ။ 

(၁၉) ညီညာလံုးဝန္းတဲ့ လည္တိုင္ရွိၿပီး သဒၶါသီလ စတာေတြကေန မဆုတ္ယုတ္၊ သဗၺညဳတဉာဏ္မွ မဆုတ္ယုတ္ပါဘူး။

သတၱဝါေတြကို မညႇင္းဆဲခဲ့လို႔ 

(၂၀) အရသာကို ေဆာင္ႏိုင္တဲ့ အလြန္ေကာင္းျမတ္တဲ့ အေၾကာရွိၿပီး အနာေရာဂါ ကင္းပါတယ္။ ဝမ္းမီးနဲ႔ ျပည့္စံုပါတယ္။

ေဒါသနဲ႔ မ်က္လံုးျပဴးၿပီး မၾကည့္ခဲ့၊ မ်က္ေစာင္း မထိုးခဲ့/ ႐ိုးေျဖာင့္စြာ ေမတၱာျဖင့္သာ ၾကည့္ခဲ့လို႔ 

(၂၁) အလြန္ညိဳေသာ မ်က္လံုးရွိ။ 

(၂၂) ႏြားငယ္ရဲ႕ မ်က္ေတာင္နဲ႔တူတဲ့ မ်က္ေတာင္ရွိၿပီး သတၱဝါအမ်ားရဲ႕ ႏွစ္သက္ ၾကည္ညိဳဖူးေျမာ္ျခင္းကို ခံရပါတယ္။

ကုသိုလ္ေကာင္းမႈတို႔ကို ေခါင္းေဆာင္ၿပီး ျပဳခဲ့လို႔ 

(၂၃) သင္းက်စ္ဆင္ထားသကဲ့သို႔ေသာ ဦးေခါင္းရွိၿပီး ဗုဒၶအလိုကိုလိုက္တဲ့၊ အဆံုးအမကို လိုက္နာတဲ့ ေဝေနယ် မ်ားစြာရွိပါတယ္။

မွန္ေသာစကားတစ္မ်ိဳးတည္းကိုသာ ေျပာခဲ့လို႔ ၊ သူမ်ားကို မလွည့္စားခဲ့လို႔ (၂၄) ေမြးညႇင္းတစ္တြင္းမွာ ေမြးညႇင္တစ္ပင္သာရွိ။ 

(၂၅) မ်က္ေမွာင္ႏွစ္ခုၾကား ျဖဴစင္တဲ့ ဥဏၰလံု ေမြးရွင္ေတာ္ရွိၿပီး သတၱဝါအမ်ားဟာ ဗုဒၶအလိုကိုသာ လိုက္ရပါတယ္။

ဂံုးမတိုက္ခဲ့၊ ညီညြတ္ျခင္းကို အားေပးခဲ့လို႔ 

(၂၆) ေလးဆယ္ေသာ။ (၂၇) မႀကဲေသာသြားရွိၿပီး သူမ်ား မၿဖိဳခြဲႏိုင္တဲ့/ အဆံုးအမကို ခိုင္ၿမဲစြာ လိုက္နာတဲ့ ပရိသတ္ ရွိပါတယ္။

ၾကမ္းေသာစကားကို မေျပာခဲ့၊ ႏူးည့ံခ်ိဳသာ နားဝင္ခ်ိဳေအာင္ ေျပာခဲ့လို႔ 

(၂၈) ႀကီးမားရွည္လ်ား ႏူးညံ့တဲ့ လွ်ာေတာ္ ရွိ။ 

(၂၉) ျဗဟၼာ့အသံႏွင့္ တူတဲ့ အသံရွိၿပီး ဘုရားရွင္ရဲ႕ စကားဟာ ေအာင္ျမင္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ရဲ႕ စကားကို နာယူလက္ခံၾကပါတယ္။

အက်ိဳးမရွိ ၿပိန္ဖ်င္းတဲ့စကားကို မေျပာခဲ့၊ အက်ိဳးရွိတဲ့ စကားကိုသာ ေျပာခဲ့လို႔ (၃၀) ျခေသၤ့ေမးနဲ႔တူေသတဲ့ ေမးရွိၿပီး အတြင္းအပ ရန္သူေတြ မဖ်က္ဆီးႏိုင္ပါဘူး။

အသက္ေမြးမႈစင္ၾကယ္ခဲ့လို႔ 

(စဥ္းလဲ ေကာက္က်စ္၊ ေခါင္းပံုျဖတ္ မတရားသျဖင့္ ျဖတ္လမ္းက အသက္မေမြးခဲ့လို႔) 

(၃၁) ညီညြတ္တဲ့ သြားေတြရွိ။ 

(၃၂) အလြန္ ျဖဴစင္တဲ့ စြယ္ေတာ္ေလးဆူရွိၿပီး မေကာင္းမႈ ကိေလသာကင္းတဲ့ စင္ၾကယ္တဲ့ အၿခံအရံ ရွိပါတယ္။

အေၾကာင္းအက်ိဳးမ်ားသာ ဆက္စပ္ျဖစ္ ေပၚေနေသာ သံသရာမွာ မွန္ကန္တဲ့ အေၾကာင္း အက်ိဳးကို သိျမင္ဖို႔အေရးႀကီးပါတယ္။ ကိုယ္အလိုရွိတဲ့အရာေတြ မရရွိျခင္း (အက်ိဳးခ်ိဳ႕တဲ့ေနျခင္း)ဟာ အေၾကာင္းခ်ိဳ႕တဲ့ခဲ့လို႔ပါပဲ။ အဲဒါကို ဟိုလူ႔ေၾကာင့္ ဒီလူ႔ေၾကာင့္လို႔ အျပစ္တင္မေနဘဲ အဲဒီ ခ်ိဳ႕တဲ့ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ျပည့္စံုေအာင္ ႀကိဳးစားလိုက္မယ္ဆိုရင္ ကိုယ္အလိုရွိတဲ့ အက်ိဳးေတြ ျပည့္စံုလာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ 

အက်ိဳးကို ေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ မေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ အေၾကာင္းကိုျပဳရင္ အက်ိဳးက ရမွာေသခ်ာပါတယ္။ အက်ိဳးကို ေမွ်ာ္ျခင္း မေမွ်ာ္ျခင္းကေတာ့ ကိုယ္နဲ႔သာ ဆိုင္ပါတယ္။ အခု ေရးခဲ့တာေလးေတြဟာ ေၾကာင္းက်ိဳးအမွန္ကို ျမင္သိတဲ့ ကမၼႆကတာ သမၼာဒိ႒ိဉာဏ္အတြက္ ရည္ရြယ္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔ရဲ႕ အေျခခံဉာဏ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဉာဏ္ကို အေျခခံ၊ တစ္ဆင့္ထက္တစ္ဆင့္ျမင့္တဲ့ ဉာဏ္ေတြရေအာင္လုပ္ၿပီး အျမင့္ဆံုး နိဗၺာန္ရေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာပါ...။

Author: ဓမၼရနံ႔ 

http://dhammayanantmm.blogspot.com/

ေလာကမွာ အျမင့္ျမတ္ဆံုးေမတၱာ 母親的品質影響著孩子的未來

ေလာကမွာ အျမင့္ျမတ္ဆံုးေမတၱာ 母親的品質影響著孩子的未來

ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆင္းရဲတဲ့မိသားစုပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီမိသားစုမွာ ၾကင္နာတဲ့၊ ေခၽြတာတဲ့၊ အေကာင္းျမင္ၿပီး သပ္ရပ္သန္႔ရွင္းတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးရွိတယ္ဆိုရင္ အဲဒီမိသားစုဟာ စိတ္ဓာတ္ရဲ႕ေပ်ာ္စံရာ၊ ခြန္အားေတြရတဲ့ေနရာျဖစ္တယ္။

ေလာကအတြက္ မိခင္ေတြေပးဆပ္ေနတဲ့အရာက လိမၼာထက္ျမက္တဲ့ သားသမီးေတြျဖစ္တယ္။ မိခင္ရဲ႕အျပဳအမႈ၊ အထင္အျမင္ေတြဟာ သားသမီးတိုင္းရဲ႕ဘဝကို သက္ေရာက္ေစႏိုင္တယ္။ ဒီသက္ေရာက္မႈကို လူေတြ ေသေသခ်ာခ်ာ မေတြးေတာခဲ့ဖူးသလို အသိအမွတ္လည္း မျပဳခဲ့ၾကဘူး။ မွားပါတယ္လို႔လည္း ဘယ္သူမွ မျငင္းဆန္ခဲ့ၾကဘူး။

ငယ္ရာကေန ႀကီးျပင္းလာတဲ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ မိခင္ရဲ႕ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္မႈေအာက္မွာ မိခင္ရဲ႕အရာအားလံုးျဖစ္တဲ့ အျပဳအမႈ၊ မိခင္ရဲ႕အေတြး၊ မိခင္ရဲ႕ကိုယ္က်င့္တရား... စတာေတြဟာ မသိမသာနဲ႔ သားသမီးေပၚကို သက္ေရာက္ေစႏိုင္တယ္။

ႀကံ့ခိုင္တဲ့မိခင္တစ္ဦးက သားသမီးေတြကို အခက္အခဲနဲ႔ရင္ဆိုင္ရတဲ့အခါ တြန္႔ဆုတ္မသြားဖို႔ သင္ေပးႏိုင္တယ္

လူအမ်ားရဲ႕အေတြးထဲမွာ မိန္းမဆိုတာ အားနည္းေပ်ာ့ညံ့သူလို႔ ေတြးထင္ထားၾကတယ္။ "သန္မာႀကံ့ခိုင္" ဆိုတဲ့စကားက ေယာက္်ားေတြအတြက္ပဲလို႔ ထင္ခဲ့ၾကတယ္။

တကယ္တမ္းေတာ့ ဘဝမွာဆင္းရဲဒုကၡ၊ အခက္အခဲနဲ႔ ႀကံဳလာတဲ့အခါ အဲဒီအခက္အခဲကို မတြန္႔မဆုတ္၊ ႀကံ့ႀကံ့ခံၿပီး ရင္ဆိုင္ေနသူေတြဟာ အားနည္းေပ်ာ့ညံ့တယ္လို႔ လူေတြထင္ထားၾကတဲ့ မိန္းမေတြပဲျဖစ္တယ္။ မိန္းမေတြဟာ တျခားဘက္ေတြမွာလည္း ေယာက္်ားေတြထက္ ပိုႀကံ့ခံ၊ ပိုသန္မာတဲ့ အင္အားေတြရွိပါတယ္။

လင္ေယာက္်ားေသဆံုးသြားတဲ့ မုဆိုးမမိခင္တစ္ဦးဟာ သားသမီး(၉)ေယာက္ရွိတဲ့ မိသားစုတစ္စုကို တစ္ေယာက္တည္း ပုခံုးထမ္းတာဝန္ယူခဲ့တယ္။ ဘယ္လိုေၾကာက္ရြံ႔မႈမ်ဳိး၊ ဘယ္လိုအခက္အခဲကမွ အဲဒီမိခင္ရဲ႕ေျခလွမ္းနဲ႔ ယံုၾကည္မႈကို မယိုင္လဲေစႏိုင္ခဲ့ဘူး။ မိခင္ဆံုးေတာ့ သားသမီးေတြက မိခင္ကိုဖခင္ရဲ႕ အုတ္ဂူေဘးမွာ အတူျမႇဳပ္ႏွံ႔ေပးၿပီး ဂူေရွ႕မွာ "မိခင္သစ္ပင္"တစ္ပင္ကို စိုက္ထူခဲ့တယ္။ အဲဒီသစ္ပင္က ျမင့္ျမတ္၊ ႀကံ့ခိုင္တဲ့မိခင္ကို အထိမ္းအမွတ္ျပဳတဲ့ သစ္ပင္ျဖစ္တယ္။


သေဘာထားႀကီးျမတ္တဲ့ မိခင္တစ္ဦးက သားသမီးေတြရဲ႕အနာဂတ္ကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေစႏိုင္တယ္

မိန္းမေတြကို ရင္ဘတ္က်ဥ္းတယ္၊ စိတ္သေဘာထား ေသးတိမ္တယ္လို႔ ဟိုေရွးယခင္ကတည္းကေန ဒီေန႔ထိ လူေတြစာဖဲြ႔ခဲ့ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း မိန္းေတြဟာ ဆံပင္သာရွည္တယ္၊ ဗဟုသုတနည္းတယ္လို႔ဆိုၾကတယ္။ ေလာကမွာ ေယာက္်ားေတြရဲ႕စိတ္သေဘာထားကပဲ ေခ်ာက္ကမ္းပါးထက္ ႀကီးသလို၊ မိန္းမေတြရဲ႕စိတ္သေဘာထားက ေတာင္တန္းၾကားက လမ္းက်ဥ္းေတြလို ဆိုခဲ့ၾကတယ္။

တကယ္တမ္းေတာ့ မိန္းမေတြရဲ႕ စိတ္သေဘာထားႀကီးပံုက ေလးစာအတုယူဖို႔ေကာင္းတယ္။ ဒီလို စိတ္သေဘာထားႀကီးတဲ့ မိန္းမေတြေၾကာင့္ မိခင္တစ္ဦးရဲ႕ ႀကီးျမတ္က်ယ္ျပန္႔တဲ့ရင္ဘတ္ဟာ သားသမီးေတြအေပၚ ဘယ္ေလာက္ အက်ဳိးသက္ေရာက္ေစႏိုင္တယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ နားလည္ခဲ့ရတယ္။

ေယာက္်ားစြန္႔ပစ္သြားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးဟာ လူမမယ္ကေလးငါးေယာက္ကုိ ႀကီးျပင္းလာတဲ့အထိ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ႀကီးျမတ္တဲ့ မိခင္တစ္ဦးရဲ႕ စိတ္သေဘာထားျဖစ္တယ္။


ၾကင္နာတတ္တဲ့မိခင္တစ္ဦးက သားသမီးေတြကို ကရုဏာတရား၊ စာနာရိုင္းပင္းတတ္မႈရွိေစတယ္

လူ႔ေလာကႀကီးမွာ ေၾကာက္စရာအေကာင္းအရာက အျပဳအမႈရက္စက္ျခင္းနဲ႔ လ်စ္လ်ဴရႈခံရျခင္းျဖစ္တယ္။ ဒီအရာႏွစ္ခုကို လူအမ်ားေရွာင္လဲြႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္သူကမွ မခန္႔မွန္းႏိုင္ၾကဘူး။

"ကရုဏာတရား၊ စာနာရိုင္းပင္းမႈ"က သင္ယူေလ့က်င့္လို႔ရတယ္ဆိုေပမယ့္ တကယ့္ရင္းျမစ္က ၾကင္နာတတ္တဲ့ မိခင္ကေန လာတာျဖစ္တယ္။

ဘီလ္ဂိတ္က မိခင္ဆီကေန "ကရုဏာတရားနဲ႔ အၾကင္နာတရား" ကို သူရခဲ့ပါတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ တစ္ကမာၻလံုးမွာရွိတဲ့ ဆင္းရဲေဒသေတြအတြက္ ဘီလ္ဂိတ္လွဴဒါန္းခဲ့တာကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ၾကင္နာတတ္တဲ့မိခင္တစ္ဦးရဲ႕ သားသမီးအေပၚ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈကို ေတြ႔ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။


တည္ၿငိမ္တဲ့မိခင္တစ္ဦးဟာ သားသမီးေတြကို ဝီရိယရွိေစတယ္

စာေပအမ်ားစုမွာ ဒါမွမဟုတ္ ရုပ္ရွင္ဗီဒီယိုေတြထဲမွာ ေရးသားျပသတတ္တာေတြက အခက္အခဲႀကံဳခ်ိန္၊ ဆင္းရဲဒုကၡနဲ႔ေတြ႔ခ်ိန္ မိခင္ေတြဟာ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုမယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဆံုးစီရင္မယ္ဆိုတာပဲျဖစ္တယ္။ တကယ့္လက္ေတြ႔ဘဝမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ႔ျမင္ေနတာေတြက ဆင္းရဲဒုကၡ၊ အခက္အခဲေတြကို ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းတဲ့ မိခင္ေတြရဲ႕တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္တဲ့ အျပဳအမႈေတြျဖစ္တယ္။ ဒီလိုအျပဳအမႈေတြက ဘာစကားလံုး ဘာခံစားခ်က္နဲ႔မွ ေဖာ္ျပလို႔မရႏိုင္ေအာင္ ရင္ထဲ တစ္သက္စဲြၿငိေစပါတယ္။


ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔တဲ့ မိခင္တစ္ဦးက သားသမီးေတြရဲ႕ အရည္အေသြးကို အရိပ္ထင္ေစတယ္

လူတိုင္းရဲ႕ကိုယ္ေပၚမွာ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔ျခင္းေတြရွိတယ္။ ဒါဟာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕အရည္အေသြးျဖစ္တယ္။ အရည္အေသြးေကာင္းမွ လုပ္သမွ် အက်ဳိးျဖစ္ထြန္းေစမွာျဖစ္တယ္။

မိခင္က လူႀကီးသူမေတြကို ရိုေသတယ္၊ ကေလးငယ္ေတြကို ခ်စ္ခင္တယ္ဆိုရင္ သားသမီးေတြကလည္း ဒါေတြကို အလိုလိုနဲ႔ သင္ယူေနၾကတယ္။ မိခင္က ေခၽြတာတယ္ဆိုရင္ သားသမီးေတြက အလိုလိုနဲ႔ အသံုးအျဖဳန္းမႀကီးေတာ့ဘူး။ မိခင္က စည္းကမ္းတက်ရွိတယ္ဆိုရင္ သားသမီးေတြက အေနအထိုင္မွာ ပရမ္းပတာမျဖစ္ေတာ့ဘူး။


ပညာဗဟုသုတၾကြယ္ဝတဲ့ မိခင္တစ္ဦးက သားသမီးေတြကို နက္နဲတဲ့ေတြးေတာႀကံဆမႈေတြကို ရေစတယ္

ပညာဗဟုသုတၾကြယ္ဝတဲ့ မိခင္တစ္ဦးက သားသမီးေတြရဲ႕ေတြးေတာမႈကို အက်ဳိးသက္ေရာက္ေစတယ္ဆိုရင္ ပညာတတ္မိခင္က ပိုနက္နဲတဲ့ေတြးေတာမႈကို ေပးႏိုင္ပါတယ္။ ဒါဟာ လမ္းေလွ်ာက္သင္စ ကေလးငယ္တစ္ဦးလို လူႀကီးရဲ႕လက္ကိုတဲြၿပီး တျဖည္းျဖည္း လမ္းေလွ်ာက္သင္ယူတာနဲ႔ အတူတူျဖစ္တယ္။

ပညာၾကြယ္တဲ့မိခင္တစ္ဦးဟာ ကေလးငယ္ေမြးဖြားစကေန ႀကီးျပင္းတဲ့အထိ ေန႔စဥ္ဘဝတိုင္း ကေလးငယ္အေပၚ နည္းနည္းခ်င္းစီ သက္ေရာက္ေနပါတယ္။ မိခင္တိုင္းက သူတို႔နည္း၊ သူတို႔ဟန္နဲ႔ သူတို႔ သားသမီးအေပၚ သက္ေရာက္ေနၾကတယ္။ မိခင္တိုင္းမွာ မိခင္တိုင္းရွိအပ္တဲ့ အၾကင္နာတရားေတြ၊ စိတ္သေဘာထားႀကီးျမတ္ျခင္းေတြ၊ ႀကံ့ခိုင္ျခင္းေတြ...... ရွိပါတယ္။ အဲဒီအရာေတြကို သားသမီးတိုင္း သိျမင္၊ သင္ယူတတ္ဖို႔ပဲ လိုပါတယ္။


မူရင္း-- http://www.duwenzhang.com/wenzhang/qinqingwenzhang/20110202/169664.html

ႏုိင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။

母親的品質影響著孩子的未來

一個家庭,哪怕窮的家徒四壁,只要有一個善良、節儉、樂觀和整潔的女人在料理，這樣的家庭仍是心靈的聖堂與快樂力量的源泉。

母親的品質影響著孩子的未來母親為了社會貢獻的最主要的產品就是你的孩子，除了自發的愛以外，母親必須學習教育的藝術，否則，任何教育改革都將是徒然。

母親的形象至始至終都會影響每一個人的人生，也許很多人不會認真地思考和承認這個問題，但是這確實是一個不能否認的真理！

一個人從小到大，只要他（她）的母親伴隨著他們的成長里程，母親的一切，包括母親的形象；母親的做人原則；母親的思想……都會在不知不覺中始終影響他們的孩子，那些孩子就是生活中的你我他。

·堅強的母親教會孩子在困難面前不會怯懦

在人們的一些思維里都是把女人當作柔弱的代表，似乎只有男人才能配得上“堅強”二字。

其實在現實生活中，真正地遇到困難，能夠不懼艱難困苦，一直堅持下去的往往就是那些看起來比較軟弱的女人，她們甚至在有些方面比男人顯的還要堅強的執著。

像王桂荃（梁啟超的二夫人）女士，在梁啟超離世之後，帶著九個孩子度過了令人無法想像的歲月，即使在文-革的動亂年代也沒有動搖她的堅強信念，在她去世以後，梁思成和兄弟姐妹一起在父親墓旁種下一棵“母親樹”，以此紀念這位偉大的堅強母親。

·心胸寬闊的母親讓孩子學會展望未來

女人的胸懷歷來被文人描寫的及其狹窄，甚至還有民間的俗語：女人頭髮長見識短。好像世界上只有男人的胸膛是寬闊的大道；而女人的心胸只是山間的羊腸小路。

然而有很多的女人的胸懷讓我們敬佩，真是這些女人的胸懷讓我們懂得一個母親的寬闊胸膛會對孩子起多大作用。

郭安娜——（郭沫若的第二位夫人）這個現代人也許並不知道她的名字的女人，在離開郭沫若後，一個人居然撫養著五個未成年的孩子，直到十五年以後見到郭沫若。

·善良的母親讓孩子懂得悲天憫人

人類社會最可怕的就是行為的殘酷和精神的冷漠，可是我們誰也不能否認很多人好像無法躲避這兩種悲慘的現實。

“悲天憫人”的情懷雖然有後天的修養與教育形成，但是它仍然是來源於孩子母親的善良根基。

比爾蓋茨就說過，自己在母親那裡得到的是“虔誠和善良”，我們在比爾蓋茨對全世界貧困地區的大量捐款上就可以看到母親的印記。

·冷靜鎮定的母親使孩子學會堅韌不拔

在很多文學作品中，或者是有形宣傳影像中，我們大多是情況下看到的是遇到災難時候的母親，不是嚎啕大哭就是絕望的想到自殺，然而在現實生活中，我們見到的在如今人們難以形容的場面上，一個母親的鎮定和冷靜足以讓人終生不能忘記。

·有修養的母親會鑄就孩子的品質

“修養”這個名詞在每個人身上的體現，那就是一個人的品質，一個人的品質優秀似乎又能成就他的事業。

那麼修養即使在成年之後如何“建設”，其實大多數的修養還是從母親那裡點點滴滴“澆灌”的。

母親尊老愛幼，孩子自然就會上行下效；母親節儉有度，孩子自然就會拒絕奢華；母親彬彬有禮，孩子自然就會謙虛不傲……

·文化資深的母親會影響孩子的深刻思考

有文化的母親絕對會影響孩子的思維，如果是文化資深的母親似乎就更能影響孩子的深刻思考，就像一個還不會走路的孩子在大人手牽手的帶領下慢慢學會走路一樣。

有文化的母親從孩子出生那天起就在每一天的生活裡，一點點地影響孩子，讓他們杜絕粗俗；讓他們遠離簡單；讓他們知道深刻……

著名作家金庸就曾經說過，他對小說的人物內心深處的探索很多受母親的文化影響。金庸的母親徐祿是徐志摩的姑媽，在那個時候就讀過高中，並能寫一手漂亮的水筆字。

每一個人的母親都在以他們各自的形象影響著自己的孩子，雖然在這裡舉出的都是名人的母親，這不等於我們沒有註重平凡的母親，只是這裡所舉出的母親形像大家都知道和熟悉，所以他們就具有一定的代表性。

其實即使是我們自己的母親，他們身上同樣會有這些美好的人格特徵和精神品質，唯一的區別就是只有我們自己清楚。

作者：pingzhongsha