သံုးတတ္လွ်င္ေဆး
ဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာင္းမြန္တဲ့အရာ
ျဖစ္ပါေစ။ အသံုးမတတ္ရင္ အႏၲရာယ္ ျဖစ္ပါတယ္။ အသက္ကယ္ေဆးေတာင္ သူ႔အခ်ိန္အဆအတိုင္း မသံုးတတ္ရင္
အဆိပ္ျဖစ္သြားရတာပါ။ 'သံုးတတ္ရင္ေဆး ၊ မသံုးတတ္ရင္ေဘး' ဆိုတဲ့ စကားပံုအတိုင္းပါပဲ။
မိမိကသာ သံုးတတ္မယ္ဆိုရင္ မေကာင္းတဲ့အရာ၊ အႏၲရာယ္ရွိတဲ့ အရာေတြေတာင္ အသံုးဝင္ အက်ိဳးရွိလာရပါတယ္။
ဥပမာဆိုရရင္ လူကိုေသေစတဲ့ ေျမြဆိပ္ကိုပဲ ေျမြဆိပ္ေျဖေဆးအျဖစ္ အသံုးျပဳၾကရပါတယ္။ ေၾကာက္စရာ
ကပ္ေရာဂါၾကီးျဖစ္တဲ့ ေက်ာက္ေရာဂါကို ကာကြယ္ဖို႔ ေရာဂါပိုးစတိကိုပဲ ေဆးအျဖစ္ ထိုးသြင္းခဲ့ၾကရပါတယ္။
ကမၻာႀကီးကို ပ်က္သြားေအာင္
ေလာင္ကြၽမ္းပစ္ႏိုင္တဲ့ မီးေတာင္မွ သံုးတတ္မယ္ဆိုရင္ သတၱဝါေတြ အတြက္ မရွိမျဖစ္ အသံုး၀င္သြားရပါတယ္။
ဒီနည္းတူပါပဲ။ သတၱဝါေတြကို ပူေလာင္ေစတတ္တဲ့၊ အပါယ္ဆင္းရဲကို ပို႔ႏိုင္တဲ့ အကုသိုလ္
ကိေလသာမီးေတြကိုလည္း မိမိကသာ အသံုးခ်တတ္ မယ္ဆိုရင္ အပူမီးေတြ ၿငိမ္းသြားရတဲ့အျပင္ အႏိႈင္းမဲ့ခ်မ္းသာကိုေတာင္
ခံစားရႏိုင္ပါတယ္။ တဏွာရာဂစတဲ့ အကုသိုလ္ ကိေလသာေတြ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းမွ ေရာက္ႏိုင္တဲ့ အႏိႈင္းမဲ့
နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို ေရာက္ဖို႔ အကုသိုလ္ ကိေလသာေတြကို ဘယ္လိုမ်ား အသံုးခ်ရပါ့မလဲ။ အကုသိုလ္
ကိေလသာေတြကို အသံုးခ်လို႔ နိဗၺာန္ရႏိုင္ပါ့မလားလို႔ ေမးစရာရွိပါတယ္။ ရႏိုင္ပါတယ္။
သာဓကမ်ားစြာ ရွိတဲ့အထဲက
ပါနီယဇာတ္ကို ထုတ္ျပခ်င္ပါတယ္။ (ဒီဝတၴဳကို အေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ဖတ္ဖူး၊ ၾကားဖူးၿပီး ျဖစ္ၾကမယ္လို႔
ထင္ပါတယ္။) ကာမဝိတက္ကို ႀကံစည္မိၾကတဲ့ ရဟန္း(၅ဝဝ)ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ကိေလသာဆိုတာ ေသးတယ္၊
ငယ္တယ္၊ မေျပာပေလာက္ဘူးလို႔ လ်စ္လ်ဴမ႐ႈဘဲ ႏွိပ္ကြပ္သင့္ေၾကာင္း ျမတ္စြာဘုရားက ပံုစံျပ
ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ေရွးတုန္းက ကာသိတိုင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ လယ္ထြန္သြားၾကပါတယ္။
တစ္ေယာက္က ေရဆာလာတဲ့အခါ
မိမိေရဘူး ထဲကေရ ကုန္သြားမွာစိုးလို႔ အျခားတစ္ေယာက္ရဲ႔ ေရကို ခိုးေသာက္လိုက္ပါတယ္။
အလုပ္ၿပီးလို႔ ညေနခ်မ္း ေရမိုးခ်ိဳး အနားယူၿပီးတဲ့အခါ တစ္ေနကုန္ ျပဳမိတဲ့ ကိစၥေတြကို
ျပန္စဥ္းစားေတာ့ ေရခိုးေသာက္မိတဲ့ မေကာင္းမႈကို ျပန္သတိရမိပါတယ္။ (မိမိတို႔လည္းပဲ တစ္ေန႔တာ
ျပဳမိတဲ့ ေကာင္းမႈ၊ မေကာင္းမႈေတြကို ျပန္လည္ဆင္ျခင္ၿပီး ေကာင္းမႈေတြကို တိုးပြားေစ၊
မေကာင္းမႈေတြကို ေနာင္မျဖစ္ပြားေစရေအာင္ သံေ၀ဂပြါး သံုးသပ္တဲ့ အက်င့္ေလးထားသင့္ပါတယ္။)
အဲဒီလို သတိရလိုက္တဲ့အခါ
ဒီခိုးမႈဟာ မိမိကို အပါယ္ထိေအာင္ ဆြဲခ်ႏိုင္ပါလားလို႔ ထိတ္လန္႔ သြားၿပီး အဲဒီ့ အကုသိုလ္ကိုပဲ
အာ႐ံုျပဳၿပီး ဝိပႆနာ႐ႈလိုက္တာ ပေစၥကဗုဒၶါ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ခိုးမႈဆိုတဲ့ အဒိႏၷာဒါနကံကို
က်ဴးလြန္မိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတာင္ အဲဒီ့အကုသိုလ္ကို အသံုးခ်ၿပီး သဗၺညဳ ဘုရားရွင္ထက္ တစ္ဆင့္သာနိမ့္တဲ့
ပေစၥကဗုဒၶါ ျဖစ္ခြင့္ရွိေသးရင္…၊ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့ ေသးရင္…။
ေနာက္အေၾကာင္းအရာတစ္ခုက
အဲဒီ့ ကာသိတိုင္းရြာငယ္တစ္ခုမွ သူၾကြယ္ တစ္ေယာက္ဟာ မိမိေရွ႕က ျဖတ္သြားတဲ့ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္အနက္
အမ်ိဳးသမီးကို တပ္မက္ သေဘာက်လြန္းလို႔ စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္လိုက္မိပါတယ္။ ၾကည့္မိၿပီးကာမွ
သူတစ္ပါးရဲ႔ မယားကို ေလာဘနဲ႔ ၾကည့္မိတဲ့ အကုသိုလ္ေၾကာင့္ အပါယ္က်ရေတာ့မွာပဲလို႔ ထိတ္လန္႔ၿပီး
အဲဒီ့အကုသုိလ္ကို အေျခခံၿပီး ဝိပႆနာ႐ႈလိုက္တာ ပေစၥကဗုဒၶါ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ကာယကံမႈျပဳမွ
ကမၼပထေျမာက္တဲ့ ကာေမသု မိစၧာစာရကံကို စိတ္ကေလးနဲ႔တင္ က်ဴးလြန္မိတာကို အခ်ိန္မီ တားဆီးခ်ဳပ္ၿငိမ္းေစႏိုင္ခဲ့တဲ့အတြက္
နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို ခံစားရပါတယ္။ အလြန္အတုယူဖြယ္ ေကာင္းပါတယ္။
(ယခုေခတ္လူမ်ား ဒီလိုသာ
စိတ္နဲ႔ျပစ္မွားမိရံုနဲ႔ သံေဝဂရၿပီး ဝိပႆနာ႐ႈလို႔ ပေစၥကဗုဒၶါ ျဖစ္ၾကမယ္ဆိုရင္ တစ္ကမၻာလံုးမွာရွိတဲ့
လူအေတာ္မ်ားမ်ား ပေစၥကဗုဒၶါ ျဖစ္ကုန္ၾကလို႔ နႏၵမူ လိုဏ္ဂူေတာင္ ဆန္႔မယ္မထင္ပါဘူး။ အဲဒီ့လို
မဆန္႔မွာစိုးလို႔လည္း မထိတ္လန္႔ၾကတာ ေနမွာပါ။ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း သာသနာတြင္းကာလမွာ ပေစၥကဗုဒၶါ
မပြင့္ႏိုင္ဘူးလို႔ ၾကားဖူးတဲ့အတြက္ မိမိဘာသာ သံေဝဂရေအာင္ မပြားၾကတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။)ေနာက္တစ္ဦးလည္း
ရွိပါေသးတယ္။ ထိုကာသိရြာမွာပဲ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။
ထိုေခတ္ကလည္း ေတာအုပ္ေတြထဲမွာ
ျပန္ေပးသမားေတြ ရွိပါတယ္။ အဲဒီ့ ျပန္ေပးသမားေတြဟာ သားအဖကို ဖမ္းမိရင္ သားကို ဖမ္းထားၿပီး
အေဖကို ေငြျပန္ယူခိုင္းကာ ေရြးေစပါတယ္။ (မိဘေမတၱာကို ေသခ်ာေပါက္ တြက္လို႔ရပါတယ္ေနာ္။)
ညီအစ္ကိုျဖစ္ရင္ ညီကိုဖမ္းထားၿပီး အစ္ကိုကို လႊတ္ကာ ေရြးေစပါတယ္။ ဆရာတပည့္ျဖစ္ရင္ ဆရာကို
ဖမ္းထားၿပီး တပည့္ကို လႊတ္ပါတယ္။ ပညာကို လိုခ်င္တဲ့ တပည့္က ဥစၥာကို ျပန္ယူၿပီး ဆရာကို
ေရြးရပါတယ္။
အခု ကာသိရြာသား သားအဖႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း
ျပန္ေပးသမားတို႔က ဖမ္းထားၾကပါတယ္။ အဖမ္းမ်ားခံရရင္ ျပန္ေပးဆြဲခံရမႈမွ လြတ္ေျမာက္ဖို႔အတြက္
ဘာေတာ္သလဲေမးရင္ ဘာမွမေတာ္ ဘူးလို႔ လိမ္ေျပာဖို႔လည္း တိုင္ပင္ ထားၾကၿပီးသားပါ။ ဒီေတာ့
တကယ္ေမးလာတဲ့ အခါမွာလည္း တိုင္ပင္ထားတဲ့အတိုင္းပဲ ညာေျပာလိုက္ၾကပါတယ္။ ျပန္ေပးလက္က
လြတ္ေျမာက္ၿပီးလို႔ ညခ်မ္း အခါ မိမိအေၾကာင္းေတြကို ျပန္ေတြးေတာ့ လိမ္လည္မႈကိုျမင္ၿပီး
ထိတ္လန္႔ ဝိပႆနာ႐ႈလိုက္တာ ပေစၥကဗုဒၶါ ျဖစ္သြားပါတယ္။
(မ်က္ေမွာက္ေခတ္မွာေတာ့ လကၤာေခ်ာေစဖို႔ မပါမျဖစ္
ပါရပါတယ္ဆိုတဲ့ မုသား၊ အက်င့္ပါေနတဲ့ မုသား၊ အက်ိဳးစီးပြား ပ်က္စီးေစတဲ့ မုသား၊ အက်ိဳးစီးပြား
မပ်က္စီးေစတဲ့ မုသား စသည္.. စသည္ ေရလဲသံုးေနတဲ့ မုသားေတြ မ်ားလြန္းလို႔ မထူးဆန္းေတာ့ဘဲ
သံေဝဂလည္းမရ၊ ဒန္ေဝဂလည္းမရ ေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို႔လည္း မစဥ္းစား၊ ေၾကာက္လန္႔ဖို႔လည္း မေတြးအားၾကေတာ့တာနဲ႔
မုသာ၀ါဒကို အေျခခံတဲ့ ၀ိပႆနာဆိုတာ ၾကားေတာင္မၾကားဖူးၾကပါဘူး။)
အဲ... ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့
ကာသိတိုင္းမွ ရြာစားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ့ရြာစားက သူ႔ရြာမွာ သားငါးမသတ္ရလို႔ စည္းကမ္းထုတ္ထားပါတယ္။
တစ္ေန႔မွာ သားေကာင္ေတြကို သတ္ၿပီး နတ္ပူေဇာ္ရတဲ့အခါနဲ႔ ႀကံဳႀကိဳက္ေနပါတယ္။ ရြာသားေတြ
စုေ၀းၿပီး ေရွးထံုးစံအတိုင္း သားသတ္ၿပီး နတ္ပူေဇာ္ခြင့္ျပဳဖို႔္ ေတာင္းပန္ၾကပါတယ္။
ဒါနဲ႔ ရြာစားလည္း ထံုးစံရွိတဲ့အတိုင္း ျပဳလုပ္ဖို႔ ခြင့္ေပးလိုက္ရပါတယ္။ ခြင့္ရတာနဲ႔
လူေတြလည္း သတ္ျဖတ္ပူေဇာ္ၾကပါတယ္။ ရြာစားလည္း မိမိရဲ႔ ခြင့္ျပဳစကား တစ္ခြန္းေၾကာင့္
သတၱဝါေတြ ေသၾကရတယ္ဆိုၿပီး ေနာင္တကုကၠဳစၥ ျဖစ္ရပါတယ္။
အဲဒီ့ ပါဏာတိပါတကံနဲ႔
စပ္လ်ဥ္းတဲ့ ေနာင္တကိုပဲ ဝိပႆနာ႐ႈလိုက္တာ ပေစၥကဗုဒၶါ ျဖစ္သြားပါတယ္။အဲဒီ့ရြာစားလိုပဲ
ေနာက္ထပ္ ရြာစားတစ္ေယာက္ ရွိပါေသးတယ္။ ဒီရြာစားကေတာ့ ေသအရက္ ေရာင္းဝယ္ျခင္းကို တားျမစ္ထားပါတယ္။
ေသေသာက္သဘင္ က်င္းပရာအခါ ေရာက္ေတာ့ လူအေပါင္းက ရြာစားကို ဝိုင္းေတာင္းပန္ၾကပါတယ္။ ရြာစားလည္း
ေရွးထံုးစံ ျဖစ္ေနေတာ့ မတားျမစ္သာဘဲ ခြင့္ျပဳလိုက္ရပါတယ္။
လူေတြလည္း ေသာက္စားမူးယစ္ၿပီး
ခိုက္ရန္ျဖစ္ပြားၾကလို႔ က်ိဳးပဲ့ဒဏ္ရာေတြ ရကုန္ၾကပါတယ္။ ဒီလို လူအမ်ား ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ၾကရတာ
မိမိရဲ႔ စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ပဲဆိုၿပီး ရြာစားလည္း ေနာင္တရမိပါတယ္။ သုရာေမရယကံကို အေျခခံတဲ့
အဲဒီ့ေနာင္တကို ဝိပႆနာ႐ႈလိုက္တာ ပေစၥကဗုဒၶါ ျဖစ္သြားပါတယ္။
(အိမ္တစ္အိမ္၊ ႐ံုးတစ္႐ံုး၊
အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕၊ ရြာတစ္ရြာ၊ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕၊ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ... စသျဖင့္ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ
ေနရာေတြမွာ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္တဲ့သူရဲ႔ စကားတစ္ခြန္းဟာ အလြန္အေရးပါပါတယ္။ ေနာက္လိုက္တို႔ရဲ႔
ေကာင္းက်ိဳး၊ ဆိုးက်ိဳးေတြဟာ ေခါင္းေဆာင္အေပၚမွာ မွီေနပါတယ္။ နယ္က်ဥ္း သည္ပဲျဖစ္ေစ၊
နယ္က်ယ္သည္ပဲျဖစ္ေစ မိမိေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေကာင္းက်ိဳးမ်ားမ်ား ျဖစ္ထြန္းေစသင့္ပါတယ္။
ဂုဏ္ရွိ၊ ဂုဏ္ရရန္အတြက္
မဟုတ္ဘဲ အမ်ားေကာင္းက်ိဳး မ်ားမ်ား ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရန္အတြက္သာ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သင့္ပါတယ္။
ဘြဲ႕ထူး၊ ဂုဏ္ထူးေတြဟာလည္း ဂုဏ္မဟုတ္ပါဘူး၊ ေငြဆိုတာလည္း ဂုဏ္မဟုတ္ပါဘူး၊ 'အမ်ားအက်ိဳး
ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ျခင္း သည္သာလွ်င္ ဂုဏ္အစစ္' မည္ပါတယ္။) ဒီပေစၥကဗုဒၶါငါးပါးတို႔ ဗာရာဏသီျပည္ကို
ဆြမ္းခံၾကြၾကတဲ့အခါ (ဘုရားေလာင္း)ရွင္ဘုရင္က ၾကည္ညိဳလြန္းလို႔ ဆြမ္းေဘာဇဥ္နဲ႔ ျပဳစုလုပ္ေကြၽးၿပီး
ရဟန္းျပဳရျခင္း အေၾကာင္းေတြကို ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထားပါတယ္။
ပေစၥကဗုဒၶါ အသီးသီးက အေၾကာင္းအသီးသီးကို
ေျပာျပၾကတဲ့အခါ ပိုမိုၾကည္ညိဳ သဒၶါပြားလာတဲ့ အတြက္ ကာမဂုဏ္တရားေတြကို ေဝးစြာ ေရွာင္ၾကဥ္ပါေတာ့တယ္။
မိမိအခန္းထဲက နံရံအျဖဴကို ၾကည့္ၿပီး ၾသဒါတကသိုဏ္းပြားလိုက္တာ စ်ာန္ရသြားပါတယ္။ (စ်ာန္၊
မဂ္၊ ဖိုလ္ရဖို႔ ဘယ္လို ေနရာမ်ိဳးမွာ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ အားထုတ္ရပါ့မလဲလို႔ ေမးေလ့ရွိသူမ်ား
သတိျပဳပါ။) အဲဒီ့လို ဘုရားေလာင္း ရွင္ဘုရင္ႀကီးက ကာမဂုဏ္ကို အျပစ္ျမင္ၿပီး စ်ာန္ခ်မ္းသာ
ရေနခ်ိန္မွာ ယေသာ္ဓရာေလာင္း မိဖုရားႀကီးကေတာ့ ကာမဂုဏ္ခ်မ္းသာထက္ ေကာင္းတဲ့အရာ မရွိဆိုၿပီး
ကာမဂုဏ္ကို ခ်ီးမြမ္းေနပါတယ္။
ဒါနဲ႔ ရွင္ဘုရင္ႀကီးက
ကာမဂုဏ္နဲ႔ ပက္သတ္ၿပီး ေအာက္ပါအတိုင္း ကဲ့ရဲ႕ပါတယ္။ ျမည့္ေနေအာင္ ထက္တဲ့ သန္လ်က္နဲ႔
အခုတ္ခံရျခင္းထက္၊ ရင္ဝကို လွံနဲ႔ အထိုးခံရျခင္းထက္ ကာမဂုဏ္ေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့ ဆင္းရဲက
ပိုၾကီးပါတယ္။တစ္လံေက်ာ္နက္တဲ့ ရဲရဲေတာက္ေနတဲ့ မီးက်ီးတြင္းထက္၊ ေန႔အခါ အလြန္ပူျပင္းတဲ့
ေနမင္းထက္ ကာမဂုဏ္ဆင္းရဲက ပိုၿပီး ပူျပင္းပါတယ္။ခ်က္ခ်င္းေသေစႏိုင္တဲ့ အဆိပ္ထက္၊ က်ဳိက္က်ိဳက္ဆူေနတဲ့
သံရည္ပူ၊ ေၾကးရည္ပူထက္ ကာမဂုဏ္ဆင္းရဲက ပိုၿပီး ျပင္းထန္ပါတယ္။
အဲဒီ့လို ကာမဂုဏ္ေတြရဲ႔
အျပစ္ကို ေျပာျပၿပီး အမတ္ေတြကို တိုင္းျပည္အပ္ကာ ေတာတြက္ ရေသ႔ရဟန္း ျပဳသြားပါတယ္။၀တၳဳေလးကေတာ့
ဒါပါပဲ။ ေျပာခ်င္တာကေတာ့… မိမိတို႔ဆိုတာ ရဟႏၲာ မျဖစ္ေသးတဲ့အတြက္ ေလာဘ၊ မာန စသည္လည္း
မကုန္ေသးပါဘူး။ အနာဂါမ္ မဟုတ္တဲ့အတြက္ ေဒါသလည္း မကုန္ေသးပါဘူး။ ေသာတာပန္, သကဒါဂါမ္
မဟုတ္ေသးလို႔ ဒိ႒ိ၊ ဝိစိကိစၧာေတာင္ မကုန္ေသးပါဘူး။ ဘာအကုသိုလ္ကိုမွ တရား၀င္မပယ္ရေသးတဲ့
ဇဥ္၊ ဇဥ္လို႔မည္ေနတဲ့ ပုထုဇဥ္အစစ္ၾကီးေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့အတြက္ တစ္ေနကုန္မွာ ကုသိုလ္ထက္ အကုသိုလ္ပဲ
အျဖစ္မ်ားတတ္ၾကပါတယ္။
အစိုးမရတဲ့ တရားတစ္ခုျဖစ္တဲ့
စိတ္ဆိုတာကလည္း အကုသိုလ္တရား မေကာင္းမႈမ်ားမွာ အလြန္ပဲ ေပ်ာ္ေမြ႕တတ္တဲ့အတြက္ ဗုဒၶကေတာင္
'ပါပသၼႎ ရမတိ မေနာ' လို႔ ေဟာေတာ္မူထားခဲ့တာပါ။ ဒီေတာ့ သူ႔သဘာ၀အတိုင္း မေကာင္းမႈေတြမွာ
အားရပါးရေမြ႕ေလ်ာ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကို မထိန္းမခ်ဳပ္ အလိုလိုက္ခဲ့မိလို႔ မိမိတို႔ဘ၀ေတြမွာ
မေကာင္းမႈ အျဖစ္မ်ားၿပီး ညစ္ႏြမ္းခဲ့ရပါတယ္၊
ဒီဘ၀မွာ တရားမွ ရပါဦးမလားဆိုၿပီး
စိတ္မပ်က္ အားမေလ်ာ့ပါနဲ႔။ အသိေနာက္က်တယ္ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ ေကာင္းသည္ပဲျဖစ္ေစ၊ ဆိုးသည္ပဲျဖစ္ေစ
(ပဥၥာနႏၱရိယကံမွ မဟုတ္ရင္ေပါ့) ျဖစ္ေပၚ လာတဲ့ အေကာင္း၊ အဆိုး သခၤါရတရားေတြကို ဝိပႆနာအသိနဲ႔
႐ႈပြားႏိုင္ခဲ့ရင္ 'ခု႐ႈ - ခုၿငိမ္း' ဆိုတဲ့ တရားေတာ္ရဲ႔ 'အကာလိက' ဂုဏ္ေတာ္နဲ႔အညီ ၿငိမ္းေအးခ်မ္းသာမႈကို
မိမိတို႔ရဲ႔ ပါရမီအေလွ်ာက္ ခံစားၾကရမွာပါပဲ။
ဒါ့ေၾကာင့္ စာဖတ္သူမ်ားလည္း
အပါယ္ကို ေျခလွမ္းျပင္ေနတဲ့ မိမိတို႔ရဲ႔ အကုသိုလ္ ၾကီးငယ္မွန္သမွ်ကို သံေ၀ဂပြါး ဝိပႆနာ႐ႈၿပီး
ေဆးအျဖစ္ သံုးတတ္ႏိုင္ၾကပါေစ…။
ဓမၼရနံ႔
Copy and WIN :
http://bit.ly/copy_win
