ကုသုိလ္ဟူသည္
ဘဝလမ္းအတြက္
မ႒ကု႑လီသည္ အိမ္ျပင္ ေညာင္ေစာင္းထက္၌ လဲေလ်ာင္းေနသည္။ စင္စစ္ လဲေလ်ာင္းေနသည္ ဟူသည္မွာလည္း
မည္ကာမတၱမွ်သာ ျဖစ္၏။ ကုိယ္ခႏၶာ တစ္ခု ေညာင္ေစာင္းေပၚတြင္ ပုံက် ေနသည္ဟု ဆုိနုိင္ရုံမွ်သာ
ျဖစ္သည္။ ၀ါထိန္ ေျခာက္ေသြ႔ေနေသာ မ်က္လုံးမ်ား ရံဖန္ရံခါ လွုပ္ခတ္ သြားသည္ကလြဲ၍ သူ၏
တစ္ကုိယ္လုံးသည္ ျငိမ္သက္လ်က္ ရွိသည္။ မ႒ကု႑လီသည္ ေခါင္းကုိ ၾကိဳးစား လွုပ္ၾကည့္သည္။
လွုပ္၍ မရ ။ ေျခလက္မ်ားကုိ လွုပ္ၾကည့္ ဖုိ႔ ၾကိဳးစားသည္။ လွုပ္၍ မရ။ ဆီး၀မ္းမ်ား ထြက္က်၍
အညစ္အေၾကး အမ်ိဳးမ်ိဳးတုိ႔ကလည္း အိုင္ထြန္း ေနသည္။ သုတ္သင္၍ မရ။ ယင္တစ္သုိက္က ခႏၶာကုိယ္
အႏွ႔ံ ဆင္းတက္ က်က္စားေနသည္။ ေျခာက္ထုတ္၍ မရ။
အတိတ္က ေပ်ာ္ပါးခဲ့သည္မ်ားကုိ စဥ္းစားၾကည့္သည္။ စဥ္းစား၍ မရ။ စိတ္ေတြက အဓိပၸါယ္
ေရေရ ရာရာရွိေအာင္ မေတြးနုိင္။ လြင့္ပါးေနသည္။ အလုိလုိ ေၾကာက္ရြ႔ံေနသည္။ အလုိလို အားငယ္
ေနသည္။ မၾကာမီ အသူရာနက္ေသာ ေခ်ာက္နက္ၾကီးထဲသုိ႔ ျပဳတ္က်ေတာ့ မလုိလုိ။ ရင္မွာ လွုိက္လုိ႔
ေမာရင္း ေၾသာ္..အားကုိးရာမဲ့ လွသည္။
ေခါင္းက ကုိက္လွခ်ည္ရဲ႔။ ေက်ာက နာလွခ်ည္ရဲ႔။ ရင္က ပူလွခ်ည္ရဲ႔။ အုိ..အေမရဲ႔..
အိုအေဖရဲ႔...သက္သာေအာင္ ေဆာင္ရြက္ ေပးၾကပါ...။ စိတ္ထဲမွာ အာေခါင္ျခစ္၍ ေအာ္သည္။ အသံကား
တစ္စက္မွ် မထြက္။ မ်က္ရည္ ေတြေတြ စီးက်၍ ေနရသည္။ ၾကာေတာ့ မ်က္ရည္ေတြပါ ေျခာက္ခန္းလာသည္။
ေရေတြ ဆာသည္။ ၀မ္းကလည္း ဟာသည္။ ေတာင္းဆုိျခင္းကား မျပဳႏုိင္။ အလုိက္တသိ လာတုိက္ လာေကၽြးလ်င္သာ
မ်ိဳႏိုင္သည္။ ေၾသာ္..ဆင္းရဲတကာ့ ဆင္းရဲ ၾကီးပါ တကား။ ပင္ပန္း တကာ့ ပင္ပန္း ၾကီးပါ
တကား ။
မ႒ကု႑လီ၏ မိဘတုိ႔ကား ေယာက္ယက္ခတ္ေနသည္။ သည္းအူျပတ္မွ် ပူေလာင္ေနရသည္။ စုိးရိမ္
ေနရသည္။ သုိ႔ေသာ္ သားျဖစ္သူ၏ ဒုကၡကုိ မိရင္းဘရင္းတုိ႔သည္လည္း အတိအက်မသိနုိင္။ ဖယ္ရွားေပး၍လည္း
မရ။ လက္မွုိင္ခ်၍ ၾကည့္ေနရုံသာ တတ္နုိင္သည္။ စင္စစ္ ဤဒုကၡမ်ား သည္ကား ခ်စ္သူ ခင္သူ
မည္သူမွ် ကုိယ္စား ခံေပးလုိ႔ မရေသာ ဒုကၡ မ်ားပင္တည္း ။ အသီး အသီး ေသာ သတၱ၀ါတုိ႔ မိမိတုိ႔
ဘာသာ ကုိယ္တုိင္ ကိုယ္က် ခံစား ေတြ႔ၾကံဳ ရမည့္ ဒုကၡမ်ား ျဖစ္ေပ၏။
မ႒ကု႑လီ ဟူသည္ကား သာ၀တၳိ ျပည္တြင္ ေနထုိင္ေသာ အဒိႏၷပုဗၺက သူေ႒းေမာင္ႏွံ၏ တစ္ဦး
တည္းေသာ သားရတနာ ျဖစ္၏။ အသက္ ၁၆ ႏွစ္ အရြယ္သာ ရွိေသးသည္။ အသက္ ၁၆ ႏွစ္ ဆုိသည္မွာ ယခုကဲ့သုိ႔
ေသရာေညာင္ေစာင္ ထက္၌ လဲေလ်ာင္း ေနရမည့္အရြယ္ မဟုတ္ေသးဟု အမ်ားက ဆုိၾကသည္လည္းရွိသည္။
စုတ္သပ္ၾကသည္လည္း ရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္ နာျခင္းတရား၊ ေသျခင္းတရား ဟူသည္ကား ငယ္ရြယ္ေသး၍
ႏုပ်ိဳေသး၍ မလာပါႏွင့္ မျဖစ္ပါႏွင့္ဟု ၾကဳိတင္ ညွိနွုိင္း ထားလုိ႔ မရ။ ခ်မ္းသာသူျဖစ္၍၊
ေခ်ာေမာ လွပသူျဖစ္၍၊ ပညာတတ္သူျဖစ္၍ မလာပါႏွင့္၊ မျဖစ္ပါႏွင့္ ဟုလည္း ၾကိဳတင္ ညွိႏွုိင္းထား၍
မရ။ သတၱ၀ါ အသီးအသီးကုိ ဒဏ္ခတ္ ႏွိပ္စက္သတ္ျဖတ္ရန္ အတြက္ တိက် ျဖတ္လတ္စြာ၊ အားရ၀မ္းသာစြာ
လာၾက၊ ျဖစ္ၾကေလ့ ရွိသည္သာတည္း။
က်န္းမာသန္စြမ္း ခ်ိန္ကမူ မ႒ကု႑လီသည္ အမ်ားနည္းတူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနထုိင္သြားလာ
ခဲ့သည္သာ ျဖစ္သည္။ ဤေရာဂါ ရရွိလိမ့္မည္ဟု အိပ္မက္မွ်ပင္ မမက္ဖူးခဲ့။ ဤသုိ႔ ေသရာ ေညာင္ေစာင္း
ထက္တြင္ လဲေလ်ာင္း၍ ဆင္းရဲ ဒုကၡမ်ား ခံေနရမည္ဟု အိပ္မက္မွ်ပင္ မမက္ဖူးခဲ့။ ဤသုိ႔ မသိခဲ့၍လည္း
ေပ်ာ္ပါး နုိင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ အကယ္၍ အျခားသူမ်ား ေ၀ဒနာ ခံစားေနရသည္ သုိ႔မဟုတ္ ေသအ႔ံမူးမူး
ျဖစ္ေနသည္ကုိ သတင္းမွ် ၾကားရပါက မိမိလည္း တစ္ေန႔ ဤသုိ႔ ေ၀ဒနာ ခံစားရမည္၊ ေသအံ႔မူးမူး
ျဖစ္ရမည္ကုိ သိရွိျပီး ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ မ်ားကုိ ၾကဳိတင္ ျပဳလုပ္ထားမည္ ျဖစ္သည္။ သုိ႔မဟုတ္
သတင္း ၾကားရသည္ကုိ အမွုမဲ့ အမွတ္မဲ့ ေနမိေသာ္လည္း ေ၀ဒနာခံစား ရေသာသူ၊ ေသအ႔ံမူးမူး ျဖစ္ေနေသာ
သူမ်ားကုိ မ်က္စိ ေရွ႔တြင္ ေတြ႔ရပါက တစ္ေန႔ မိမိလည္း ဤသုိ႔ ျဖစ္ရမည္ကို သိရွိျပီး ဒါန၊
သီလ၊ ဘာ၀နာ မ်ားကို ၾကိဳတင္္ျပဳလုပ္ ထားမည္ ျဖစ္သည္။
သုိ႔ေသာ္ မ႒ကု႑လီကား ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ မ်ားကုိလည္း ျပဳခဲ့ဖူးသည္ မရွိ။ အမွုမဲ့
အမွတ္မဲ့ ကုန္ဆုံးသြားသည္သာ ျဖစ္သည္။ မိခင္ ဖခင္တုိ႔ကလည္း ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာတုိ႔ကုိ ျပဳလုပ္
ရမည္ဟု သင္ၾကားေပးျခင္း မရွိ။ မိခင္ ဖခင္တုိ႔ကုိယ္တိုင္သည္လည္း ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာမ်ား
ျပဳလုပ္သင့္သည္ဟု အၾကားအျမင္ ဗဟုသုတ မရွိ။ သုိ႔ေသာ္ သင္ၾကားျခင္း ရွိသည္ မရွိသည္ ဆုိျခင္း
ထက္ မိမိက ျပဳလုပ္တတ္ဖုိ႔ အေရးၾကီးသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆုိေသာ္ တကယ္တမ္း ေသမင္းႏွင့္ ရင္ဆုိင္ရမည္က
မိမိ ကုိယ္တုိင္သာ ျဖစ္ျပီး မိဘအပါအ၀င္ မည္သည့္ တစ္ဦး တစ္ေယာက္ကမွ် မိမိ ကုိယ္စား
အငွားရင္ဆုိင္ ေပး၍ မရေသာေၾကာင့္တည္း။
ေသျခင္းတရားကုိကား သတၱ၀ါတုိင္း ရင္ဆုိင္ရမည္သာ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာကုိ
အာစိ႑ ကံေျမာက္ ျပဳထားလ်င္ကား ေသခါနီးအခ်ိန္၌ အနည္းငယ္ စိတ္သက္သာရာ ရနုိင္ ေသးသည္။
သုိ႔ႏွင့္တုိင္္ စိတ္ခ်ရျပီဟုကား မဆုိႏုိင္ေသး။ ေသခါနီး၌ ျဖစ္တတ္ေသာ အကုသုိလ္ ကံမ်ားကုိ
သတိမူရဦးမည္ ျဖစ္၏။ ငယ္တုန္းရြယ္တုန္း အာစိ႑ကံ ေျမာက္ေအာင္ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ အားမထုတ္ထားသူတုိ႔မွာ
အားအင္ ျပတ္လပ္၊ စိတ္လက္ ညစ္ညဴး၊ ေ၀ဒနာ လွုိက္ဆူ ခ်ိန္၌ အဘယ္သုိ႔လ်င္ ထုိထုိ အကုသုိလ္ကံမ်ားကုိ
ေရွာင္ရွားနုိင္စြမ္း ရွိမည္နည္း။
အဘယ္သုိ႔လ်င္ ေသခါနီး၌ ျဖစ္ေပၚ လာတတ္ေသာ အာရုံဆုိးမ်ားကုိ အကုသုိလ္ကံ မျဖစ္ေအာင္
ႏွလုံးသြင္း နုိင္စြမ္း ရွိမည္နည္း။ ကလ်ာဏ မိတၱကုိသာ အခ်ိန္မီ ရရွိခဲ့ျခင္း မရွိလ်င္
ထုိထုိ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔ မွာ ေသခါနီးျဖစ္ေသာ အကုသုိလ္ကံမ်ားေၾကာင့္ ေသျပီးသည့္ေနာက္ အပါယ္ေလးပါးသုိ႔သာ
တျဖဳတ္ျဖဳတ္ သက္ဆင္း ၾကရမည္ ျဖစ္ေလသည္။
မ႒ကု႑လီႏွင့္ သူ၏ မိဘမ်ား အပါအ၀င္ သတၱ၀ါ အမ်ားအျပားမွာ အတိတ္ဘ၀ တစ္ခုခုက ျမင့္ျမတ္ေသာ
အလုပ္မ်ားကုိ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည့္ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾကမည္သာ ျဖစ္၏။ ကုသုိလ္ ပါရမီဟူသည္ကား
နိဗၺာန္ မေရာက္မခ်င္း ေပ်ာက္ပ်က္ေလ့ မရွိ။ နိဗၺာန္ ဆုိက္သည့္ တုိင္ေအာင္ အက်ိဳးေပးသည့္
ကုသုိလ္မ်ိဳး ျဖစ္၏။
ကုသုိလ္ ပါရမီ ပါလာသည္ကား မွန္၏။ သုိ႔ေသာ္ အသုံးမခ်သူမ်ားကုိကား ပါရမီသည္ နိဗၺာန္
ေရာက္ေအာင္ အလုိလုိ ဆြဲမေခၚနုိင္။ မဂၢင္ရွစ္ပါးႏွင့္ အားထုတ္ရေသးသည္ ။ အားမထုတ္မိလ်င္
သံသရာ လည္ၾက ျပန္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ေျမာက္ျမားစြာေသာ ပါရမီရွိသူ ပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာ
အပါယ္ေလးပါး၌ တစ္၀ဲလည္လည္ႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္ ေနျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
ေလာကဓမၼတာအရ ပုထုဇဥ္တုိ႔၏ သဒၶါတရားသည္ကား ခုိင္ျမဲျခင္းမရွိ ဟူ၍လည္း သိအပ္၏ ။
ပုထုဇဥ္တုိ႔သည္ တစ္ဘ၀၌ သူေတာ္ေကာင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း ေနာက္တစ္ဘ၀၌ သူယုတ္မာမ်ား ျဖစ္နုိင္
ေသးသည္။ ယခုဘ၀၌ ရတနာ သုံးပါးကုိ ၾကည္ညိဳေသာ္လည္း ေနာက္ဘ၀မ်ား၌ ရတနာ သုံးပါးကုိ ရန္မူသူမ်ားလည္း
ျဖစ္နုိင္ေသးသည္။ ကလ်ာဏမိတၱႏွင့္ ေပါင္းေဖာ္မိလ်င္ သူေတာ္ ေကာင္း ျဖစ္ၾက၍ ေဒ၀ဒတ္ကဲ့သုိ႕
ပါပမိတၱႏွင့္ ေပါင္းေဖာ္မိလ်င္ သူယုတ္မာ မ်ားျဖစ္ၾက ရျပန္သည္။
မ႒ကု႑လီ၏ အခ်ိန္သည္ကား နည္း၍နည္း၍ သြားျပီ။ နည္းသြားသည္ဆုိသျဖင့္ လုံး၀ မရွိေတာ့ျခင္းေတာ့
မဟုတ္။ ကုသုိလ္မ်ိဳးေစ့ကုိ ခ်မည္ဆုိလ်င္ကား ခ်နုိင္ေသးသည္။ ေသရာ ေညာင္ေစာင္းတြင္ လဲေလ်ာင္းေနရသည့္
ယခုကာလသည္ပင္ ကုသုိလ္ျပဳဖုိ႔ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ေတာင္ေတာင္အီအီ ေတြး၍ စိတ္ညစ္ေနရမည့္ အခ်ိန္မဟုတ္။
မ႒ကု႑လီသည္ ေပ်ာ့ညံ့သည့္ ပုဂၢိဳလ္ထဲတြင္ေတာ့ ပါဟန္မတူ။ ေသျခင္းတရားကို စြမ္းသေလာက္
ရင္ဆုိင္မည့္သူ ျဖစ္ဟန္တူ၏။ သုိ႔ျဖစ္၍လည္း ျမတ္စြာဘုရား၏ ကရုဏာဥာဏ္ကြန္ရက္တြင္ ကယ္ခၽြတ္
အပ္သူဟူ၍ ေပၚလာျခင္းျဖစ္သည္။ အေလ်ာ့ေပး အရွဳံးေပးထားသူကုိ မည္သည့္ ကရုဏာရွင္ကမွ် ကူညီ၍
၊ကယ္တင္၍ မရ။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆုိေသာ္ သတၱ၀ါဟူသည့္ သေဘာမွာ မိမိ ကုိယ္ကုိ မိမိ အားကုိးရသည့္သေဘာ
ရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဘုရားအပါအ၀င္ ကလ်ာဏ မိတၱမ်ားကား ဘ၀ကုိကယ္တင္နုိင္သည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ား
မဟုတ္။ လမ္းျပေပးနုိင္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား သာျဖစ္၏။
မ႒ကု႑လီကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ သူ႔မိဘမ်ား အပါအ၀င္ သတၱ၀ါအမ်ား တရားခ်မ္းသာကုိ ျမည္းစမ္းခြင့္ရမည္ကုိ
ျမတ္စြာဘုရားက သိျမင္ေတာ္မူ၏။ သုိ႔ျဖစ္၍ ထုိေန႔က အိမ္စဥ္ အေလ်ာက္ ဆြမ္းခံ ၾကြသည့္အခါ
မ႒ကု႑လီတုိ႔ အိမ္ေရွ႔၌ ေရာင္ျခည္ေတာ္ကုိ လႊတ္၍ ဆြမ္းရပ္သည္။ မ႒ကု႑လီသည္ မ်က္၀န္းေထာင့္စြန္း၌
ေရာင္ျခည္ေတာ္ကုိ ဖူးျမင္ရ၍ ဦးေခါင္းကုိ ေစာင္းငဲ့၍ ေငးၾကည့္ရွာသည္။
စင္စစ္ မ႒ကု႑လီသည္ ဗုဒၶကုိ ၾကည္ညုိဖူးသူ မဟုတ္။ သုိ႔ေသာ္ ကိေလသာကင္းစင္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ထူးကုိ
ၾကည္ညုိသည့္စိတ္ ဟူသည္ကား အတၱမာန အတန္ငယ္ ကင္းစင္ေနေသာ သူမ်ား၌ ျဖစ္ေပၚနုိင္စြမ္း ရွိသည္။
ေရာဂါေ၀ဒနာတုိ႔ေၾကာင့္ အတၱမာနတုိ႔ ေခတၱ ငုပ္လွ်ိဳးေနသျဖင့္လည္း မ႒ကု႑လီ၏ ဥာဏ္၌ ၾကည္ညုိ
ထုိက္သူကုိ ၾကည္ညုိေသာ အသိဥာဏ္သည္ ျဖစ္ေပၚလာျခင္း ျဖစ္ဟန္တူ၏။
ကိေလသာ ကင္းစင္ေတာ္မူေသာ ျမတ္ဘုရားကုိ ဖူးေတြ႔ရသျဖင့္ မ႒ကု႑လီ၏ သႏၲန္တြင္ ကာမာ၀စရ
ကုသုိလ္စိတ္ ၈ ပါး၏ ပထမ ကုသုိလ္စိတ္သည္ ထင္ရွား ျဖစ္ေပၚလာ၏။ ျမတ္ဘုရား၏ ကိေလသာ ကင္းစင္ေတာ္မူသည့္
အမူအရာကုိ စိတ္ႏွလုံး၌ ထပ္ဖန္တလဲလဲ ျမင္ေယာင္၍လည္း ဗုဒၶါနုႆတိ ဘာ၀နာ စိတ္သည္ ထင္ရွား
ျဖစ္ေပၚလာ၏။ ၾကည္ညဳိလြန္းမက ၾကည္ညိဳသည့္ စိတ္ ေၾကာင့္ လက္အုပ္ ခ်ီမိုး၍ ကန္ေတာ့လုိက္ခ်င္သည္။
သုိ႔ေသာ္ လက္ကုိကား ေျမွာက္၍ မရ။ စိတ္ထဲ မွသာ ကန္ေတာ့လုိက္ရ၏။ လက္အုပ္ မခ်ီရေသာ္လည္း
လက္အုပ္ခ်ီသကဲ့သုိ႔သာ ျဖစ္ေလ၏။
မ႒ကု႑လီ၏ သႏၲန္တြင္ အကုသုိလ္ စိတ္မ်ား ကင္းေပ်ာက္၍ ကုသုိလ္စိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚ ာေပျပီ။
မ႒ကု႑လီ၏ ထြက္သက္ ၀င္သက္ သည္လည္း ျငိမ္၍ျငိမ္၍ သက္၍သက္၍ လာျပီ။ ေဇာစိတ္မ်ား သည္လည္း
အရင္လုိ ခုနစ္ၾကိမ္မွ် မျဖစ္ေတာ့ဘဲ ငါးၾကိမ္ ေလးၾကိမ္မွ်သာ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ကား..မ႒ကု႑လီ
၏ စုတိစိတ္သည္ ကုသုိလ္ကံ၏ နိမိတ္ကုိ အာရုံျပဳ၍ ခ်ဳပ္ေလ ေတာ့၏။ စုတိစိတ္ ခ်ဳပ္သည္ႏွင့္
စကၠန္႔မျခားဘဲ ပ႗ိသေႏၶစိတ္သည္ ျဖစ္ေပၚလာ၏။ ပ႗ိသေႏၶစိတ္ ျဖစ္သည့္ ေနရာကား တာ၀တိသာ နတ္ျပည္တည္း။
"ဓမၼတို႕သည္ စိတ္လွ်င္ ေရ့ွသြား ရွိကုန္၏၊ စိတ္လွ်င္ အၾကီးအမွဴး ရွိကုန္၏၊
စိတ္ျဖင့္ ၿပီးကုန္၏၊ သန္႔ရွင္း ၾကည္လင္ေသာ စိတ္ျဖင့္ အကယ္၍ ေျပာဆို၊ ျပဳလုပ္၊ ၾကံစည္ပါက
ထို (ေျပာဆို ျပဳလုပ္ ၾကံစည္) ေသာေၾကာင့္ အရိပ္သည္ (လူကို) မစြန္႔မူ၍ အစဥ္ လိုက္သကဲ့သို႔
ထိုသူသို႔ ခ်မ္းသာသည္ အစဥ္ လိုက္ေလ၏။"
မ႒ကု႑လီ ဆုံးျပီး လပုိင္းမွ်အခ်ိန္တြင္ ျမတ္ဘုရားသည္ ဤ တရားကုိ မ႒ကု႑လီ၏ ဖခင္
သူေ႒းၾကီး၏ ေနအိမ္တြင္ ေဟာၾကားျခင္းျဖစ္သည္။ သူေ႒းၾကီးသည္ မ႒ကု႑လီ ေသဆုံးျပီေနာက္ သုႆာန္သုိ႔
ေန႔တုိင္း သြား၍ငိုသည္။ ထုိအခါ နတ္သား ျဖစ္ေနေသာ သူေ႒းသားက ဖခင္ျဖစ္သူ အား ဗုဒၶါနုႆတိ၏
ေက်းဇူးကို လာေရာက္ ေျပာျပသည္။ သူေ႒းၾကီးသည္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္၍ ျမတ္ဘုရား သာသနာ၌
သက္၀င္ ၾကည္ညိဳေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဥပသကာ အျဖစ္ကို ေရာက္၍ ျမတ္ဘုရားကုိ တရားေဟာေျပာ ျပသရန္
ေတာင္းပန္ျခင္း ျဖစ္ေလ၏။
သဒၶါတရား မရွိေသာ မိဘကို မ႒ကု႑လီက ဤသုိ႔ ေက်းဇူးဆပ္ခဲ့၏။ အတုယူဖြယ္ပင္ ျဖစ္၏။
ဤသုိ႔ျဖင့္ မ်ားစြာေသာ လူအေပါင္းႏွင့္တကြ သားအမိ သားအဖသုံးဦးတုိ႕သည္ ျမတ္ဘုရား၏ တရားေတာ္ကုိ
ဒါနကထာသီလကထာ သဂၢကထာ မဂၢကထာ အစဥ္အတုိင္း နာၾကားခြင့္ ရၾကျပီး၍ လူနတ္ ခ်မ္းသာ၊ နိဗၺာန္
ခ်မ္းသာစသည့္ အက်ိဳးထူးမ်ားကုိ မိမိတုိ႕ ပါရမီ အားေလ်ာ္စြာ ရရွိခဲ့ ၾကေလေတာ့သည္။
ကုိးကား
ယမက၀ဂ္-မ႒ကု႑လီ-ဓမၼပဒ ဦးေရႊေအာင္
ယမက၀ဂ္-မ႒ကု႑လီ-ဓမၼပဒ ဦးေရႊေအာင္
အရွွင္သုမနသာရ(ျဖဴး)
