လက္သည္းခြံေပၚက ေျမတစ္မႈန္႔

လက္သည္းခြံေပၚက ေျမတစ္မႈန္႔

 (က)
ေယဘုယ်အားျဖင့္ သူမကုိ မိရုိးဖလာဗုဒၶဘာသာ၀င္ မိဘႏွစ္ဦးမွ ေမြးဖြားလာေသာေၾကာင့္ ဘာသာတရားအေပၚ၌ ေလးစားကုိင္းရွဳိင္းေသာ မိန္းမပ်ိဳတစ္ဦးဟု လူအမ်ားက ထင္မွတ္ ယုံၾကည္လ်က္ရွိၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ သူမသည္ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ မိခင္၀မ္းမွာ ၀င္စားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သူမ မိခင္ဘက္မွ အဖုိးႏွင့္အဖြား၊ ဦးေလးႏွင့္ အေဒၚမ်ားအားလုံး ခရစ္ယာန္ ဘာသာ၀င္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သူမ ငယ္စဥ္က အဖြား၏ သမၼာက်မ္းစာ ပါဇာတ္ေတာ္မ်ား နားေထာင္ၿပီး အိပ္ရာ၀င္ခဲ့ဖူးသည္။

အဖြားတုိ႔ၿမိဳ႕က အပတ္စဥ္၀တ္ျပဳဆုေတာင္းေသာ ဘုရားရွိခုိး ေက်ာင္းမွာ ခရစၥမတ္ပြဲေတာ္ကုိ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ဆင္ႏႊြဲခဲ့ဖူးသည္။ သူမ မိခင္ႏွင့္လည္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲက ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းမ်ားသုိ႔ သြားေရာက္၀တ္ျပဳခဲ့ဖူးသည္။ သူမအစ္ကုိ၀မ္းကြဲက လက္ေဆာင္ ေပးေသာ ဓမၼသစ္က်မ္းစာလည္း ဖတ္ရႈခဲ့ဖူးသည္။ သူမ မွတ္မိသေလာက္ သူမ၏ မိခင္ႏွင့္ဖခင္ျဖစ္သူ ႏွစ္ဦးစလုံးက သူမကုိ ဘယ္သာသာ၀င္ရမည္ဟု တုိက္တြန္းဆြယ္ယူျခင္း လုံးလုံး မျပဳခဲ့ပါ။ သူမ အေဖဘက္မွအဖြား အိမ္မွာညအိပ္အလည္အပတ္ေရာက္လာသည့္အခါ သူမတုိ႔ေမာင္ႏွမကုိ ဘုရားစင္ေရွ႕မွာ အတူဘုရားရွိခုိးေစၿပီး ဘုရားစာမ်ားကုိ ရြတ္ဆုိသင္ေပးခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူမသည္ ၾသကာသကန္ေတာ့ခန္းမွစေသာ အေျခခံဘုရားစာမ်ားကုိ အလြတ္ရေနခဲ့ျပန္သည္။

သူမ အလယ္တန္းေရာက္ေသာအခါ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၌ လြန္စြာယုံၾကည္ကုိးစားေသာ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ႏွင့္ ခင္မင္မိသည္။ ထုိသူငယ္ခ်င္းက သူမအား ခရစ္ယာန္ဘာသာသုိ႔ လုံးလုံး ကူးေျပာင္းရန္ တုိက္တြန္းၿပီး သူ႔အစြမ္းအစႏွင့္ ရသေလာက္ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့သည္။ သူမက လည္း ညစဥ္အိပ္ရာမ၀င္မီ သူငယ္ခ်င္းေပးေသာ ၀ိညာဥ္ရိပ္သာ စာအုပ္မ်ားဖတ္ၿပီး ဘုရားသခင္ ထံပါး ဆုေတာင္းခဲ့သည္။ သူမ၏ အေမဘက္မွ အဖြားက သူမအား အသက္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ ျပည့္ေသာအခါ ဘာသာတစ္ခုခုကုိ ဆုံးျဖတ္ကုိးကြယ္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထုိဘာသာသည္ ခရစ္ယာန္ဘာသာသာ ျဖစ္သင့္ေၾကာင္း သူမကုိ မၾကာခဏ မွာၾကားခဲ့ဖူးသည္ကုိ သတိရသည္။

သူမကုိယ္တုိင္လည္း ေအးခ်မ္းလွေသာအဖြားႏွင့္ဦးေလးတုိ႔ကုိၾကည့္ၿပီး ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ တုိ႔သည္ အစဥ္ေအးခ်မ္းၿပီး စိတ္သေဘာထားေကာင္းမြန္ေၾကာင္း၊ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔မွာ သူတုိ႔ႏွင့္ယွဥ္လွ်င္ ပူေလာင္ကာ သေဘာထားမျပည့္၀ေၾကာင္း စိတ္မွာစြဲထင္ေနၿပီး တစ္ေန႔ သူမ ယုံၾကည္ကုိးကြယ္ရမည့္ ဘာသာသည္ ခရစ္ယာန္ဘာသာသာ ျဖစ္ရမည္ဟု ဆုံးျဖတ္ထားခဲ့သည္။ သူမ သတၱမတန္းသုိ႔ေရာက္ခ်ိန္တြင္ သူမမိခင္သည္ ဖခင္၏တုိက္တြန္းမႈလုံးလုံးမပါဘဲ ကုိယ္ပုိင္ ယုံၾကည္မႈျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာ၌ သက္၀င္ဆည္းကပ္မႈ ျပဳခဲ့သည္။

ခရစ္ယာန္ဘက္သုိ႔ စိတ္ယုိင္ေနေသာ သူမအား ဘုရားေသာက္ေတာ္ေရမ်ား လဲလွယ္ကပ္ယူ ခုိင္းျခင္း၊ ဘုရားပန္းအုိးမ်ား ေဆးေၾကာေစျခင္းတုိ႔ကုိ လုပ္ေဆာင္ခုိင္းေသာအခါ သူမ စိတ္ထဲ သိပ္ အလုိမက်ခဲ့။ သုိ႔ေသာ္ မိခင္ကုိ ခ်စ္ေၾကာက္ရုိေသေလးစားသူပီပီ မိခင္ညႊန္ၾကားသမွ် သူမ လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့သည္။ သူမတုိ႔ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးခ်ိန္တြင္ သူမ အသက္ ၁၇ႏွစ္ ျပည့္ခဲ့ၿပီ။ အသက္ ၁၈ႏွစ္တြင္ ဘာသာတစ္ခုခုကုိ ဆုံးျဖတ္ ေရြးခ်ယ္ရမည္ဟူေသာ အဖြား၏စကားကုိ ၾကားေယာင္ကာ သူမ ဘယ္သာသာကုိ ယတိျပတ္ ယုံၾကည္ကုိးကြယ္ရမည္လဲဟု ေတြေ၀စဥ္းစား ခဲ့သည္။ သူမ ျပတ္ျပတ္သားသား မဆုံးျဖတ္ႏုိင္ခဲ့ေသာ္လည္း စိတ္ထဲမွာ ခရစ္ယာန္ဘာသာက အေလးသာေနခဲ့သည္။

ထုိႏွစ္မ်ားအတြင္း သူမ၏မိခင္သည္ ဗုဒၶတရားေတာ္မ်ားအေပၚ အဆတုိး၍ ထဲထဲ၀င္၀င္ သက္၀င္ ယုံၾကည္လာၿပီး အိမ္၌ရဟန္းသံဃာမ်ားကုိ ေန႔စဥ္ဆြမ္းပင့္ေလာင္းလွဴျခင္း၊ သဒၶါတရား ႀကီးမားစြာ ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အလွဴဒါနမ်ားကုိ ကုိယ္တုိင္ျပဳလုပ္လွဴဒါန္းရုံသာမက မိသားစု၀င္မိတ္ေဆြ မ်ားကုိလည္း လွဴဒါန္းရန္ တုိက္တြန္းျခင္းမ်ားကုိ စဥ္ဆက္မျပတ္ ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ သူမကုိလည္း မနက္စဥ္ သံဃာအပါး ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အတြက္ ဆြမ္းခ်က္ျပဳတ္ေပးရန္၊ ေစ်း၀ယ္သြားရန္ အလွည့္က် စီမံေဆာင္ရြက္ေစခဲ့သည္။

သူမ မိခင္၏ဆႏၵအရကူညီလုပ္ေဆာင္ေပးရေသာ္လည္း ထုိအခ်ိန္ထိ သူမကုိယ္သူမ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တစ္ဦးဟု မမွတ္ယူမိေသး။ သုိ႔ေသာ္ ဘုရားရွိခုိးျခင္း၊ ဘုရားစာရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ျခင္း၊ သံဃာေတာ္မ်ား ကုိ (ဟုိးယခင္က ရွိခုိးရန္ ၀န္ေလးခဲ့ဖူးေသာ္လည္း) ရွိခုိးကန္ေတာ့ျခင္းမ်ားေတာ့ သူမ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။ သူမအသက္လည္း ႏွစ္ဆယ္ျပည့္ခဲ့ၿပီ။ ေနာက္ႏွစ္အနည္းငယ္အၾကာတြင္ သူမ ႏုိင္ငံရပ္ျခားသုိ႔ ပညာသင္သြားရန္ အစီအစဥ္ေတြရွိေနခဲ့ၿပီ။ သူမစိတ္ထဲ ေတြးေနခဲ့သည္မွာ သူမ အိမ္မွေ၀းရာႏုိင္ငံျခားေရာက္သည္အခါ သူမဆႏၵရွိေသာ ဘာသာ၀င္အျဖစ္ တစ္ဦးတည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ခံယူႏုိင္ၿပီဟူ၍ျဖစ္သည္။

(ခ)
သူမအား ကုိယ္၀န္ေဆာင္ထားစဥ္က ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ျဖစ္ေသာ မိခင္က အိပ္မက္တစ္ခု မက္သည္။ ေရႊတိဂုံဘုရားေပၚမွာ ၀တ္ျဖဴစင္ၾကယ္ႏွင့္ပုဂၢဳိလ္တစ္ပါးက အထုပ္ျဖဴျဖဴေလး တစ္ခု လာေပးခဲ့သည္။ ထုိအထုပ္ေလးထဲမွ ကေလးငယ္သည္ သူမျဖစ္သည္။ ထုိအိပ္မက္ေၾကာင့္လား မသိ၊ သူမငယ္စဥ္က ေမြးေန႔ေရာက္တုိင္း မိခင္က ဘုရားမကန္ေတာ့ေသာ္လည္း သူမကုိ ေရႊတိဂုံ ဘုရားသုိ႔ေခၚသြားေလ့ရွိသည္ကုိ အမွတ္ရသည္။ တစ္ခါက သူမတုိ႔အိမ္ကုိ လာေရာက္ လည္ပတ္ေသာ အသိ မယ္သီလရွင္ႀကီးတစ္ဦးက သူမကုိ ဘာသာေရးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး အက်ိဳးျပဳ ေဆာင္ရြက္ရေသာ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ေဗဒင္ေဟာေသာအခါ သူမ စိတ္ထဲသိပ္ဘ၀င္မက်ခဲ့။ ဒီလုိကိစၥရပ္မ်ိဳးျဖစ္လာႏုိင္စရာအေၾကာင္းမရွိဟုသာ သူမ ယုံၾကည္ခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူမ ႏုိင္ငံရပ္ျခားသုိ႔ မထြက္မီက ႀကဳံခဲ့ရေသာ သႀကၤန္ကာလတစ္ခုသည္ သူမ၏ အေတြးအျမင္ ယုံၾကည္ခ်က္မ်ားကုိ မထင္မွတ္ဘဲ ေျပာင္းလဲေစခဲ့သည္။

(ဂ)
သႀကၤန္ရက္မ်ားအတြင္း တစ္ဖက္ခန္းမွ အန္တီအပ်ိဳႀကီးႏွင့္အတူ ေမွာ္ဘီရွိ သဲအင္းဂူ တရား ရိပ္သာ၌ ရက္သတၱပတ္တရားစခန္း၀င္ရန္ မိခင္ျဖစ္သူက တုိက္တြန္းခဲ့သည္။ အစပုိင္းက သိပ္စိတ္မပါခဲ့ေသာ္လည္း ႏုိင္ငံရပ္ျခား၌ မိမိထက္တစ္ႏွစ္ေစာၿပီးေရာက္ရွိေနေသာ ခ်စ္သူ ရည္းစားကုိ လြမ္းမိသည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ အမ်ားေျပာေျပာေနေသာ တရားစခန္း၀င္သည္ဟူေသာ အေတြ႔အႀကံဳကုိ သိလုိရယူခ်င္သည္ကတစ္ေၾကာင္းမုိ႔ မိခင္၏တုိက္တြန္းခ်က္ကုိ လက္ခံၿပီး ထုိအန္တီႏွင့္အတူ တရားစခန္း၀င္ခဲ့သည္။

ထုိ႔ယခင္က တရားတစ္ခါမွ် မထုိင္ဖူးေသာ သူမအတြက္ သဲအင္းဂူ၏တရားက ျပင္းလြန္းလွသည္။ တရားထုိင္ခ်ိန္ ႏွစ္နာရီၾကာအတြင္း ေနရာအေနအထားမေျပာင္းဘဲ ၀င္ေလထြက္ေလကုိ အာရုံ စူးစုိက္ရွဴမွတ္ရခ်ိန္သည္ သူမအတြက္ ဒုကၡဆင္းရဲ အႀကီးအက်ယ္ခံစားခဲ့ရခ်ိန္ျဖစ္သည္။ တရားျပ ဆရာေတာ္မ်ားက ေယာဂီအသစ္မ်ား တစ္နာရီၾကာသာထုိင္လုိကထုိင္ႏုိင္ၿပီး ေ၀ဒနာျပင္းလြန္း၍ မခံမရပ္ႏုိင္ျဖစ္လာလွ်င္ အေနအထားေျပာင္းခ်င္ ေျပာင္းလုိ႔ရေၾကာင္း၊ သုိ႔ေသာ္ မၾကာခဏ ေျပာင္းျခင္းမ်ိဳးေတာ့ မျပဳလုပ္သင့္ေၾကာင္း ေျပာျပေပးေသာအခါမွသာ သူမအတြက္ အနည္းငယ္ အဆင္ေျပသြားခဲ့သည္။ ေလးရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ သူမ၏သမာဓိမ်ားလြန္စြာေကာင္းလာၿပီး ႏွစ္နာရ ီၾကာသည္အထိလည္း ထုိင္ႏုိင္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။

တစ္ခ်ိန္တြင္ သူမသည္ ၀င္ေလထြက္ေလေပၚမွာ အာရုံစူးစုိက္မႈအျပည့္ျဖင့္ သတိကပ္ႏုိင္သြားကာ ၀င္ေလ ထြက္ေလေၾကာင္းကုိ စိတ္ျဖင့္ သိသိသာသာ ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ေနရသည္။ သူမ၏ စိတ္မ်ား ခႏၶာႏွင့္ တဒဂၤကင္းကြာသြားၿပီး သူမသည္ အသက္မွန္မွန္ရွဴေနေသာ ခႏၶာႀကီးကုိ အေပၚစီးမွ ျပန္ငုံ႔မုိး၍ ၾကည့္ေနသည့္အလား ျမင္ေနရသည္။

ထုိအခုိက္အတန္႔မွာ ေပးစြမ္းေသာ စိတ္ႏွလုံး၏ၿငိမ္းေအးမႈသည္ ဘယ္အရာႏွင့္မွ်မတူေၾကာင္း သူမ သိရွိခံစားလုိက္ရသည္။ သူမ၏ ေအးခ်မ္းမႈအေပၚသာယာလုိက္ေသာ ပီတိက သတိကုိ ဆြဲခ်လုိက္သလုိျဖစ္ၿပီး သူမစိတ္ႏွင့္ ခႏၶာတစ္သားတည္း ျပန္ျဖစ္သြားသည့္အခါ ထုိေအးခ်မ္း ၿငိမ္သက္မႈသည္လည္း ေပ်ာက္ဆုံး သြားေတာ့သည္။ သူမ ထုိအေနအထားေရာက္ေအာင္ ျပန္လည္ႀကိဳးစား ရွဴမွတ္ေသာ္လည္း ျပန္မရေတာ့။ သုိ႔ေသာ္… သူမ ငယ္စဥ္ကတည္းက သိခ်င္ခဲ့ေသာ တစ္စုံတစ္ခုကုိ သိလုိက္ရၿပီျဖစ္၍ သူမ အလြန္အမင္းေက်နပ္သြားခဲ့သည္။

သူမ သုံးႏွစ္သမီးအရြယ္ကပင္ အသက္ရွဴျခင္းႏွင့္အေတြးအာရုံၾကား ဆက္စပ္မႈရွိလိမ့္မည္ဟု ထင္မွတ္ခဲ့သည္။ ဘာေၾကာင့္ရယ္ေတာ့မသိ ကေလးပီပီ သူမ အသက္ရွဴလုိက္ေအာင့္လုိက္ မၾကာခဏ လုပ္ၾကည့္ဖူးသည္။ အသက္ရွဴေနလွ်င္ ေတြးႏုိင္ၿပီး၊ အသက္ေအာင့္လုိက္လွ်င္ ဆက္ေတြး၍မရေတာ့သည္မွာ ဘာေၾကာင့္လဲဟု သူမ စဥ္းစားမိခဲ့သည္။ ထုိစဥ္က သက္ရွိ သတၱ၀ါ မွန္သမွ် အသက္ရွဴသြင္းရွဴထုတ္သည့္အခါတုိင္း ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ၀င္ေလထြက္ေလ၏ အေရးပါပုံ အေၾကာင္းကုိေတာ့ သူမ၏ ဦးေႏွာက္ငယ္ငယ္ျဖင့္ မသိႏုိင္စြမ္းခဲ့။ ၿပီးေတာ့ သူမ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္မွာျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ စိတ္အလုိမက်မႈေတြႏွင့္ လူ႔ဘ၀မွာ အသက္ရွင္ ေနထုိင္ရျခင္း၏ အဓိပၸာယ္ကဘာလဲဆုိေသာ ေမးခြန္းမ်ိဳးအေပၚ မၾကာခဏ စမ္းစစ္ အေျဖရွာခဲ့သည္။

လူ႔ဘ၀ဟာ ပညာေတြသင္ရင္း၊ စီးပြားေတြရွာရင္း ဒီလုိပဲ ကုန္ဆုံးလြန္ေျမာက္သြားရေတာ့မွာလား။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ ေျပာေလ့ရွိတဲ့ တရားရွာဆုိတာကေရာ ဘယ္လုိမ်ိဳးလဲ၊ ဘာအတြက္လဲ၊ ဘာေၾကာင့္လဲ… စသည့္ အေတြးေမးခြန္းမ်ားကုိ အနီးအနားမွာ ေျဖေပးႏုိင္မည့္သူ မရွိခဲ့။ သူမ၏ ဖခင္က မိရုိးဖလာဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ဦးမွ်သာ၊ မိခင္ကလည္း ဘာသာျခားအျဖစ္မွ ကူးေျပာင္းလာ သူမုိ႔ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး အတြင္းက်နက္နဲေသာ တရားေတာ္မ်ားကုိသိျမင္ဖုိ႔ အခ်ိန္ကာလ တစ္ခုေတာ့ ျဖတ္သန္းရဦးမည္။ သူမကလည္း အေတြးထဲမွာသာေမးၿပီး လက္ေတြ႔အျပင္မွာ မည္သူ႔ကုိမွ် မေမးျမန္းမိခဲ့။

သဲအင္းဂူတရားစခန္းမွ ေခတၱခဏမွ် အာရုံစုစည္းၿငိမ္ေအးမႈသည္ သူမ သိခ်င္ခဲ့ေသာ ေမးခြန္းမ်ားအားလုံးကုိ ေျဖဆုိေပးသြားခဲ့သည္။ သတိသမာဓိျဖင့္ စိတ္မပ်ံ႕လြင့္ဘဲ အေတြးအာရံုကုိ ေခတၱမွ်စုစည္းလုိက္ႏုိင္ေသာ အခုိက္အတန္႔သည္ ထုိမွ်ၿငိမ္းခ်မ္းရလွ်င္ ရုပ္ခႏၶာခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာ ျမတ္နိဗၺာန္သည္ မည္မွ်ၿငိမ္းေအးလုိက္မည္လဲဟု သူမ ေတြးဆဆင္ျခင္မိလုိက္သည္။ ၀င္ေလ ထြက္ေလသည္ တရားထူးႏွင့္မဂ္ဖုိလ္နိဗၺာန္ရေၾကာင္းေရာက္ေၾကာင္း၏ မူလအစ လြန္စြာ အေျခခံက်အေရးပါေသာ အေၾကာင္းျခင္းရာတစ္ရပ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အသက္ရွင္ခုိက္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန္မာနမ်ား နည္းပါးကင္းေ၀းေအာင္ ဒါနႏွင့္သီလသာမက ဘာ၀နာႏွင့္ပါ အားထုတ္ ႀကိဳးစားသင့္ေၾကာင္း တရားရွာျခင္း၏ အဓိပၸာယ္ကုိလည္း သူမ အထုိက္အေလ်ာက္ နားလည္ သေဘာေပါက္သြားခဲ့သည္။

 ခ်စ္သူခင္သူမိသားစုမ်ားႏွင့္ေ၀းရာ တရားစခန္း၀င္ခ်ိန္ရက္မ်ားအတြင္း အရာရာေပၚ ပူပန္စုိးရိမ္ ေၾကာင့္ၾကတတ္ေသာ သူမ၏စိတ္ႏွလုံးသည္လည္း သိသိသာသာ ေလ်ာ့ပါးေအးခ်မ္းေနသည္ကုိ ေတြ႔သိခံစားခဲ့ရသည္။ ေမွာ္ဘီသဲအင္းဂူမွ အျပန္တြင္ သူမသည္ မိမိကုိယ္ကုိ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တစ္ေယာက္အျဖစ္ ခံယူသတ္မွတ္လုိက္ေတာ့သည္။ ထုိစဥ္က သူမအသက္ ၂၂ႏွစ္ျပည့္ရန္ လပုိင္းအလုိ။

(ဃ)
အသက္ ၂၂ႏွစ္မွ ၂၇ႏွစ္ ျပည့္ၿပီးသည္အထိ သူမသည္ သာမန္ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ဦးအျဖစ္သာ ရပ္တည္ေနထုိင္ခဲ့သည္။ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ ဘ၀အခ်ိဳးအေကြ႔အေျပာင္းအလဲတစ္ခုသည္ သူမအား ဗုဒၶဘာသာအေပၚ ပုိမုိေလးနက္ကြ်မ္း၀င္ယုံၾကည္ရန္ အေၾကာင္းအေထာက္အပံ့တစ္ခု ျဖစ္လာ ခဲ့သည္။ သူမ၏ခ်စ္သူ ကားအက္ဆီးဒင့္ျဖင့္ ရုတ္တရက္ကြယ္လြန္သြားခ်ိန္တြင္ သူမ ေဆာက္တည္ ရာမဲ့ခဲ့သည္။ ပူေလာင္လွေသာ ေသာကဗ်ာပါဒ ေ၀ဒနာႀကီးစြာ ခံစားခဲ့ရသည္။ ထုိအေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး မေတြးမိေအာင္ ရုံးအလုပ္မ်ားဖိလုပ္ျခင္း၊ သီခ်င္းနားေထာင္ျခင္း၊ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္း စသည့္ ေလာကီနည္းလမ္းမ်ားျဖင့္ ႀကိဳးစားေျဖေဖ်ာက္ခဲ့ေသာ္လည္း ေခတၱခဏမွ်သာ အာရုံ လႊဲႏုိင္ခဲ့သည္။ စိတ္ႏွလုံးဆင္းရဲပူေလာင္မႈသည္ ပကတိ ပေပ်ာက္မသြားခဲ့ဘဲ ဆယ္လတုိင္တုိင္ ၾကာျမင့္ခဲ့သည္။

တစ္ရက္မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးက ေမတၱာရွင္ (ေရႊျပည္သာ) ၏ တရားေတာ္မ်ားကုိ အြန္လိုင္းမွာ တင္ထားေပးၿပီး နာယူၾကည့္ရန္ တုိက္တြန္းခဲ့သည္။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ထုိအခ်ိန္က ဆရာေတာ္၏ “ျမန္မာတုိ႔၏အသက္” ဟူေသာ စာအုပ္ကုိ ဖတ္ေနခ်ိန္ျဖစ္ၿပီး “မ်က္ရည္မက်ခင္ သိေစခ်င္” စာအုပ္ကုိလည္း ရွာဖတ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ဆရာေတာ္၏စာအုပ္မ်ားႏွင့္ တရားေတာ္မ်ား က သူမကုိ သာမန္ဗုဒၶဘာသာ၀င္မွသည္ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ျဖစ္ေအာင္ ေထာက္ပံ့ေပးခဲ့သည္။ တရားေတာ္မ်ားနာယူရျခင္းကုိ ႏွစ္ၿခိဳက္ေပ်ာ္ေမြ႔လာေသာသူမ၏ စိတ္ႏွလုံးသည္ ၿငိမ္းေအးစ ျပဳလာခဲ့သည္။ ပူေလာင္ၿမိဳက္ကြ်မ္းေနေသာ စိတ္ႏွလုံးကုိ တရားဓမၼကသာ အစဥ္ေအးခ်မ္းေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးႏုိင္စြမ္းရွိေၾကာင္း သူမ လက္ေတြ႔ခံစားခြင့္ရလုိက္သည္။

(င)
ထုိစဥ္မွစ၍ စကၤာပူတစ္ကြ်န္းလုံးမွာ တစ္ႏွစ္ပတ္လုံးက်င္းပေသာ တရားပြဲတုိင္းလုိလုိ သူမ သြားေရာက္နာယူခဲ့သည္။ ယခင့္ယခင္က ျမန္မာျပည္မွာေနၿပီး မဖူးခဲ့ရေသာ၊ ဖူးခြင့္မႀကံဳခဲ့ရေသာ ဓမၼကထိကအေက်ာ္အေမာ္ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားကုိလည္း ကုိယ္တုိင္ဖူးေျမာ္ခြင့္ရခဲ့သည္။ အပတ္စဥ္ စေနေန႔တုိင္း တုိပါးရုိး ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွာ ဓမၼစၾကာသြားရြတ္သည္။ တရားပြဲမ်ားမွာတစ္ဆင့္ ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားတုိးပြားလာၿပီး တရား သတင္းမ်ား ဖလွယ္ရာမွ ဆရာႀကီး မင္းတင္မြန္၏ အဘိဓမၼာႏွင့္ ၀ိသုဒၶိမဂ္သင္တန္းကုိ ျမန္မာ၊ အဂၤလိပ္ႏွစ္ဘာသာျဖင့္ တစ္ႀကိမ္မက တက္ေရာက္ သင္ယူခြင့္ရျခင္းသည္ သူမ၏ ဗုဒၶဘာသာအေပၚထားရွိေသာ ယုံၾကည္ေလးနက္မႈကုိ အဆေပါင္း မ်ားစြာ ပုိ၍ ခုိင္က်ည္စြဲၿမဲသြားေစခဲ့သည္။

အဘိဓမၼာကုိေလ့လာသင္ယူျခင္းျဖင့္ ကုိယ္တုိင္ ဆန္းစစ္သိျမင္ခြင့္ရေသာ စိတ္၊ ေစတသိတ္၊ ကုသိုလ္၊ အကုသုိလ္တုိ႔၏ ေၾကာင္းက်ိဳးတရားသည္ သူမဘ၀အတြက္ အဖုိးမျဖတ္ႏုိင္ေသာ၊ ေလာကီပညာထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပုိ၍တန္ဖုိးႀကီးမားေသာ ေလာကုတၱရာဆုိင္ရာ ဗဟုသုတကုိ ေတြးဆသိျမင္ရရွိေစခဲ့သည္။ ဆရာႀကီး၏ တုိက္တြန္းမႈျဖင့္ ဖားေအာက္ေတာရေက်ာင္းသုိ႔ ေရာက္ရွိၿပီး မဂ္ဖုိလ္နိဗၺာန္သုိ႔ေရာက္ရန္ က်င့္ႀကံအားထုတ္ရမည့္ တရားလမ္းေၾကာင္းကုိ ေသခ်ာ က်နစြာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း နားလည္သိျမင္ခြင့္ရခဲ့သည္။ အခ်ိန္အားရခုိက္မွာ တရားစခန္းေတြ ၀င္ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူမ လူျဖစ္ရက်ိဳး၊ လူ႔ဘ၀တြင္ အသက္ရွင္ေနထုိင္ရက်ိဳးနပ္ၿပီဟု စိတ္ေက်နပ္စြာ သိလုိက္ရသည့္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ သူမ အတုိင္းမသိ ၾကည္ႏူးသြားခဲ့သည္။

(စ)
ရခဲလွေသာ လူ႔ဘ၀မွာ သံသရာမွ လြတ္ေျမာက္ရာလမ္းေၾကာင္းကုိ ညႊန္ျပေပးႏုိင္ေသာ၊ စစ္မွန္ေသာ ဘာသာတရားကုိ ယုံၾကည္ဆည္းကပ္ခြင့္ရဖုိ႔အတြက္ ယခုအခ်ိန္ထိ အသက္ရွင္ ေနထုိင္ခြင့္ရေသာ သူမ လြန္စြာ ကံေကာင္းလွသည္ဟု မၾကာခဏ ေတြးေတာဆင္ျခင္မိသည္။ အဂုၤတၳိဳရ္ ပါဠိေတာ္၌ ျမတ္ဗုဒၶေဟာၾကားထားေသာ ရခဲျခင္းတရားငါးပါးမွာ - ဘုရားရွင္ ပြင့္ေတာ္ မူေသာအခါကုိ ရခဲျခင္း၊ လူ႔ဘ၀ကုိ ရခဲျခင္း၊ သဒၶါတရားရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္အျဖစ္ကုိ ရခဲျခင္း၊ ရဟန္းဘ၀ကုိ ရခဲျခင္း၊ သူေတာ္ေကာင္းတရားကုိ ၾကားနာရခဲျခင္း တုိ႔ျဖစ္၍ သူမသည္ ယခုဘ၀တြင္ ငါးပါးလုံး မရေသာ္လည္း သဒၶါတရားရွိေသာ လူအျဖစ္ႏွင့္ သူေတာ္ေကာင္းတရား နာၾကားခြင့္ ရသည္ႏွင့္မွ်ပင္ ကံေကာင္းသည္ဟု ဆုိႏုိင္ပါသည္။

ဆရာေတာ္အရွင္ဇ၀န ေမတၱာရွင္ (ေရႊျပည္သာ) ၏ ျမန္မာတုိ႔၏အသက္ စာအုပ္ကုိ ဖတ္ေနစဥ္က သူမ ဖ်တ္ကနဲ အေတြး၀င္ခဲ့ေသးသည္။ ရခဲလွေသာ လူ႔ဘ၀ဆုိေပမယ့္ ကမာၻမွာ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ေမြးဖြားလာတဲ့သူေတြ မနည္းပါလား၊ လူဦးေရ ဘီလ်ံနဲ႔ခ်ီၿပီးေမြးဖြားလာတဲ့သူအားလုံးက လူ႔ဘ၀ထဲ ေရာက္လာၾကသူေတြပဲ။ ဒါကုိ ခက္ခဲတယ္လုိ႔ ဆုိႏုိင္မလား…။ ထုိသုိ႔ အေတြး၀င္ၿပီး ေနာက္ တစ္မ်က္ႏွာအေရာက္မွာေတာ့ ရခဲလွေသာ လူ႔ဘ၀ဆုိသည့္ အဓိပၸာယ္ကုိ သူမ ေကာင္းစြာ သေဘာ ေပါက္ခဲ့ရသည္။ ဆရာေတာ္က ဗုဒၶေဟာၾကားခဲ့သည့္ သံယုတ္ပါဠိေတာ္၊ နခသီခူပမ သုတ္ျဖင့္ ေအာက္ပါအတုိင္း ရွင္းလင္းေပးထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

ျမတ္စြာဘုရားက “ခ်စ္သား၊ ခ်စ္သမီးတုိ႔ ငါဘုရား၏ လက္သည္းေပၚမွာရွိေသာ ေျမမႈန္႔နဲ႔ ေဟာဒီေအာက္က မဟာပထ၀ီေျမႀကီး ဘယ္ဟာက မ်ားသနည္း”

“ေအာက္မွာရွိသည့္ မဟာပထ၀ီေျမႀကီးက အဆမတန္ေအာင္ မ်ားျပားလွပါသည္ဘုရား”

“ခ်စ္သား၊ ခ်စ္သမီးတုိ႔ ေဟာဒီဥပမာအတုိင္းပဲ၊ လူ႔ဘ၀ကေန ေသၿပီးေတာ့ လူ႔ဘ၀ကို ျပန္ေရာက္ရတဲ့ပုဂၢိဳလ္ဆုိတာ ငါဘုရားလက္သည္းခြံေပၚက ေျမမႈန္႔ေလာက္ပဲရွိတယ္။ လူ႔ဘ၀က ေသၿပီး အပါယ္ေလးဘုံက်ေရာက္ရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကေတာ့ ေဟာဒီ မဟာပထ၀ီေျမႀကီး အထုေလာက္ရွိတယ္”

သူမ ထုိတရားေတာ္ဖတ္အၿပီးမွာ ခဏရပ္ၿပီး စဥ္းစားၾကည့္လုိက္မိသည္။ ဟုတ္သားပဲ… ငရဲ၊ တိရိစာၦန္၊ ၿပိတာ၊ အသူရကာယ္ အပါယ္ေလးဘုံသားထဲက တိရိစာၦန္ အေရအတြက္ကုိပဲ ၾကည့္လုိက္ပါဦး၊ ပုရြက္ဆိတ္၊ ျခင္၊ ယင္၊ ျခ၊ ၾကမ္းပုိး အေကာင္ေပါက္ဖြားႏႈန္းက နည္းမွမနည္းဘဲ၊ သမုဒၵရာထဲက အမ်ိဳးအစားေျမာက္ျမားလွစြာေသာ ငါးေတြ၊ ေရသတၱ၀ါေတြ၊ ေကာင္းကင္မွာ ပ်ံသန္းေနတဲ့ ငွက္ေတြ… သူတုိ႔အေရအတြက္အားလုံးနဲ႔ယွဥ္လုိက္ရင္ လူျဖစ္တဲ့ဦးေရက နည္းနည္း ေလးပါလား။ အဲဒီ့ထဲကမွ ရခဲျခင္းတရားငါးပါးႀကဳံဖုိ႔ဆုိတာ ပုိၿပီးေတာ့ေတာင္ ခဲယဥ္းေသးတယ္။

အပါယ္ဘုံသားတုိ႔ လူ႔ဘ၀ျပန္ရဖုိ႔ ခဲယဥ္းေၾကာင္းကုိလည္း ဆရာေတာ္မွ ျမတ္ဗုဒၶ၏ ဥပရိပဏၰာသပါဠိေတာ္၊ သုညတ၀ဂ္၊ ဗာလပ႑ိတသုတ္ပါအတုိင္း ဖြင့္ဆုိေရးသားထားေပးသည္ကုိ သူမ တစ္ဆက္တည္း ဖတ္မွတ္ လုိက္ရသည္။

“ခ်စ္သား၊ ခ်စ္သမီးတုိ႔ အပါယ္ဘုံသားမ်ား လူ႔ဘ၀တစ္ခုရဖုိ႔ ခဲယဥ္းပုံကုိ ငါဘုရား ဥပမာႏွင့္တကြ ေဟာၾကားေတာ္ မူမယ္၊ က်ယ္၀န္းနက္ရွဳိင္းလွတဲ့ သမုဒၵရာႀကီးထဲမွာ အႏွစ္တစ္ရာေနမွ ေရေပၚကုိ ေခါင္းေလးတစ္ခါေပၚတဲ့ လိပ္ကန္းႀကီးတစ္ေကာင္ရွိတယ္။

အဲဒီ သမုဒၵရာႀကီးထဲကုိ အေပါက္တစ္ေပါက္သာေဖာက္ရေသးတဲ့ ႏြားလွည္းက ထမ္းပုိးတစ္ေခ်ာင္း ပစ္ခ်လုိက္ရမယ္၊ ထမ္းပုိးကလည္း ေလတုိက္ရာလုိက္ၿပီး အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ ေမ်ာခ်င္ရာ ေမ်ာေနမယ္၊ လိပ္ကန္းႀကီးကလည္း အႏွစ္တစ္ရာျပည့္ရင္ သူေပၚခ်င္ရာေပၚမယ္။

တုိက္တုိက္ဆုိင္ျဖစ္ေပးရမွာက လိပ္ကန္းႀကီးကလည္း အႏွစ္တစ္ရာျပည့္လုိ႔ ေရေပၚကုိေပၚလာတဲ့ အခ်ိန္လည္းျဖစ္ရမယ္၊ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ ေမ်ာခ်င္ရာေမ်ာေနတဲ့ ထမ္းပုိးကလည္း လိပ္ကန္းႀကီးရဲ႕ ေပၚလာတဲ့ ဦးေခါင္းနဲ႔တည့္တည့္ေနရာ ေရာက္ေနရမယ္။

ပုိၿပီး ခဲခဲယဥ္းယဥ္းျဖစ္ရမွာက တစ္ေပါက္တည္းသာ ေဖာက္ထားတဲ့ ထမ္းပုိးအေပါက္ထဲကုိ လိပ္ကန္းႀကီးရဲ႕ ဦးေခါင္းဟာ တည့္တည့္မတ္မတ္ ၀င္သြားဖုိ႔ဆုိတဲ့အရာဟာ လြယ္လြယ္ကူကူ ျဖစ္ႏုိင္ပါ့မလား ခ်စ္သား၊ ခ်စ္သမီးတုိ႔”

“ဤသုိ႔ျဖစ္ရန္ အင္မတန္မွ ခဲယဥ္းလွပါသည္ ဘုရား”

“ခ်စ္သား၊ ခ်စ္သမီးတုိ႔ အပါယ္က်ေနသူမ်ား လူ႔ဘ၀ျပန္ရဖုိ႔ရာကေတာ့ ယခု ငါဘုရားေဟာၾကားတဲ့ ဥပမာထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ခဲယဥ္းလွေပတယ္”

ထုိဥပမာကုိ ဖတ္ၿပီးေသာအခါ သူမ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္သြားမိခဲ့သည္။ အကယ္၍မ်ား ယခုေန ကုသိုလ္၊ အကုသုိလ္ကုိ မသိလုိက္ဘဲ သူမ ရုတ္တရက္ကြယ္လြန္သြားပါလွ်င္ အပါယ္က်ရ ေတာ့မည္။ အပါယ္ဘ၀မွေနၿပီး လူ႔ဘ၀ျပန္လည္ရရွိဖုိ႔ဆုိတာ လြန္စြာခဲယဥ္းလွသည္။ ထုိအသိသည္ သူမအား ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ကုသိုလ္တရားမ်ား ဆက္ကာဆက္ကာ ပြားမ်ားျပဳလုပ္ေစဖုိ႔ ႀကီးစြာေသာ အေထာက္အပံ့ေပးခဲ့ပါသည္။

(ဆ)
ယခုအခ်ိန္တြင္ ျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ သူမဘ၀ကုိ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ကုသုိလ္၊ အကုသုိလ္ မ်ားႏွင့္ တစ္လွည့္စီ ဒြန္တြဲေနေသာ စိတ္အစဥ္ကုိ ျမင္ရသည္။ အရိယာမျဖစ္ေသးေသာ ပုထုဇဥ္ပီပီ သူမစိတ္ေတြမွာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြႏွင့္ အကုသုိလ္တရားမ်ားက ႀကီးစုိးေနေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ လြန္ခဲ့ေသာ ငါးႏွစ္အတြင္း သဒၶါတရားထက္သန္စြာ ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ တရားတုိ႔ကုိ ျပန္လည္ေအာက္ေမ့သတိရမိေသာအခါ သူမ စိတ္ၾကည္ႏူးသြားရသည္။ သူမ ျဖစ္တည္ခဲ့ေသာ၊ ျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ ဘ၀အစိတ္အပုိင္းမ်ားသည္ အစပုိင္းတြင္ လြဲေခ်ာ္မႈမ်ား ရွိခဲ့ေသာ္လည္း စစ္မွန္ေသာ ဘာသာတရားကုိ ယုံၾကည္ကုိးကြယ္ခြင့္ရေအာင္ လမ္းေၾကာင္း တည္ေပးခဲ့သည့္အတြက္ သူမ ၀မ္းသာမိသည္။

သူမ၏ လူ႔ဘ၀ျဖစ္တည္မႈကုိ လက္သည္းခြံေပၚမွ ေျမတစ္မႈန္႔ႏွင့္ ကုိယ္စားျပဳခဲ့ပါလွ်င္ ယေန႔တြင္ ထုိေျမမႈန္႔၏ သက္တမ္း ၃၄ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္သည္။ ေနာင္အႏွစ္ဘယ္ေလာက္ၾကာသည္အထိ ထုိေျမ တစ္မႈန္႔၏ သက္တမ္း ရွည္ၾကာခြင့္ရမည္ကုိ ႀကိဳတင္မသိႏုိင္ေသာ္လည္း ယခုရွင္သန္ေနေသာ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္မွာ စိတ္ေစတနာ ေကာင္းႏွင့္ ကုသုိလ္မ်ား တတ္အားသေရြ႕ ႀကိဳးစားပြားမ်ား အားထုတ္ႏုိင္မွသာလွ်င္ နိဗၺာန္မေရာက္မီ စပ္ၾကားကာလမ်ား၌ လက္သည္းခြံေပၚမွ ေျမတစ္မႈန္႔ အျဖစ္ ဆက္လက္တည္ရွိေနႏုိင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း သူမ ေတြးဆဆင္ျခင္မိပါသည္။

ဇြန္မုိးစက္
(၉.၆.၂၀၁၃ တြင္ က်ေရာက္ေသာ ေမြးေန႔အမွတ္တရ)