ကၽြံ (ျဖစ္ရပ္မွန္ဇာတ္လမ္း)

ကၽြံ (ျဖစ္ရပ္မွန္ဇာတ္လမ္း)

"ဆရာမေရ...စာၾကည့္တုုိက္ေရွ႕မွာ ရပ္ေနတဲ့ ကေလးေတြကိုု ေခၚလုုိက္ပါဦး..."
ကေလးေတြကုိ ဘုုရားရွိခုုိးဖုုိ႔ ေနရာခ်ေနတုုန္း စာၾကည့္တုုိက္ေရွ႕မွာ ေယာင္လည္လည္လုုပ္ေနတဲ့ ကေလးသုုံးေယာက္ေတြ႕လုုိ႔ ဆရာမကိုု ေခၚခုုိင္းလုုိက္ပါတယ္... ဆရာမက လွမ္းၾကည့္ရင္း...။

"သူတုုိ႔က ေခၚလုုိ႔ ဘယ္လာမလဲ... ဦးဇင္း"
"ဟင္...ဘာျဖစ္လုုိ႔လဲ..."
"အဲဒါ မြတ္စလင္ေလးေတြ..."
"ဟာ ... မဟုုတ္ပါဘူး... မေန႔ကေတာင္ လာေသးတယ္ေလ..".

"ေၾသာ္... အဲဒါ ဘုုရားရွိခုုိးျပီး... ပုံျပင္ေျပာတဲ့ အခ်ိန္က်မွ လာတာေလ.. ခုု ဘုုရားရွိခုုိးျပီးခ်ိန္ကိုု ေစာင့္ေနၾကတာ... ျပီးမွ သူတုုိ႔ ပုုံျပင္နားေထာင္ဖုုိ႔ ဝင္လာၾကလိမ့္မယ္..."
ကေလးေတြ ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ တကယ့္ ဗမာရုုပ္ကေလးေတြ၊ ဘာသာျခားရုုပ္လုုံးဝမေပါက္... အင္း...ေနာက္မွ အေၾကာင္းစုုံကိုု စုုံစမ္းၾကည့္ရမွာပဲ...။

ဆရာမေျပာတဲ့အတုုိင္းပါပဲ...။  ဘုုရားရွိခုုိး... အမွ်ေဝျပီးလုုိ႔ ပုုံျပင္ေျပာခ်ိန္အေရာက္မွာေတာ့ သူတုုိ႔ေလးေတြ စာၾကည့္တိုုက္ထဲ ဝင္လာၾကေတာ့တာပါပဲ.။ တျခားကေလးေတြလုုိ သူတုိ႔ကုုိလည္း မုုန္႔ေၾကြးရင္း ပုံျပင္နားထားေထာင္ေစပါတယ္၊ အျဖဴထည္သက္သက္ျဖစ္တဲ့ ကေလးေတြဟာ ဘုုရားအေၾကာင္း... အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္အေၾကာင္း... မိဘေက်းဇူးဆပ္နည္း၊ ကုုိရင္ေလး ဥတၱရသာမေဏ အေၾကာင္းေတြကုိ အတုုယူဖြယ္ ေျပာျပေနစဥ္မွာလည္း စိတ္ဝင္တစားနဲ႔ နားေထာင္ၾကပါတယ္၊ ေပ်ာ္စရာပါရင္ သူတုုိ႔ေပ်ာ္ၾကတယ္၊ အံ့ၾသစရာပါရင္ သူတုုိ႔ မ်က္လုုံးကေလးေတြ ဝိုုင္းသြားတယ္၊ ဝမ္းနည္းစရာရွိရင္ သူတုုိ႔ မ်က္ရည္ကေလးေတြ ဝဲၾကတယ္၊ တစ္ျခား ဗုုဒၶဘာသာကေလးေတြနဲ႔ တစ္သားထဲပါပဲ။

ေနာက္မွသိရတာက... သူတုုိ႔ ဒီလုုိနာျပီး ဘုုရားရွိခုုိးျပီတုုိင္း ပုုံျပင္လာနားေထာင္ေနၾကတာ... ၾကာပါျပီ...တဲ့၊ ေရႊဘုုန္းက ကေလးေတြမ်ားလြန္းေတာ့ သတိမထားမိတာ...။ တျဖည္းျဖည္း ရင္းႏွီးလာေတာ့ ေရႊဘုုန္းကုုိ သူတုုိ႔ေလးေတြက ခင္ရွာပါတယ္၊ ေရႊဘုုန္းလည္း တျခားကေလးေတြနဲ႔ တန္းတူပဲ...ေျပာတယ္၊ ဆုုိတယ္၊ မုုန္႔ေၾကြးတယ္ဆုုိေတာ့ သူတုုိ႔ေပ်ာ္တာေပါ့...။

တစ္ေန႔ေတာ့ ဆရာမက အလတ္ေကာင္ေလးကိုု စတယ္... ထုုိစဥ္က အသက္ ၆ ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိဦးမွာပါ... မ်က္လုုံးဝုုိင္းဝိုုင္း အသားျဖဴျဖဴ မ်က္ခုုံးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ရုုပ္ကေလးက ေခ်ာေခ်ာေလး၊

"ဟဲ့...နင္ ဘုုန္းဘုုန္းကိုု ခ်စ္လား..."
"ခ်စ္တာေပါ့ ဆရာမကလဲ..."
"ေအး...အဲဒါဆုုိ နင့္ ဘုုန္းဘုုန္းကိုု ဆြမ္းကပ္မလား... ဘုုန္းၾကီးဆုုိတာ ခ်စ္ရင္ ဆြမ္းကပ္ရတယ္..."

ကေလးက ခနစဥ္းစားေနတယ္...ျပီးေတာ့မွ...ေရႊဘုုန္းကိုု ၾကည့္ျပီး
"အပါးၾကီး ဒီတစ္ခါ ၿမိဳ႕သြားမွ ကပ္မယ္ေနာ္ ဘုုန္းဘုုန္း" (အေမက ဗမာပါ၊ ဇာတ္ပ်က္ဗမာေပါ့)

တစ္ေန႔ေသာ ညေနခင္းမွာ...ကေလးဆယ့္ေလးငါးေယာက္ရယ္ (ဆုုိခဲ့ေသာ ဘာသာျခား ကေလး သုုံးေယာက္အပါအဝင္ေပ့ါ)...ေရႊဘုုန္းရယ္...ဆရာမရယ္ ရယ္ရယ္ေမာေမာ စကားေတြ ေျပာေနၾကတုုန္း ဆရာမက အသက္ ငါးႏွစ္ခန္႔သာ ရွိဦးမည့္ (ထုုိစဥ္က) အငယ္မေလးကိုု စကားစလုုိက္တယ္...

"သမီးေလး ေရႊၾကည္... သမီးၾကီးလာရင္... ဆရာမတူေလးနဲ႔ ေပးစားမယ္ေနာ္... သမီးကိုု ခ်စ္လုုိ႔ပါ."
ကေလးက အမွတ္တမဲ့ ၾကားလုိက္ရပုံ ေပၚပါတယ္... ကိုယ္ေလး ဆတ္ခနဲ တုန္သြားတယ္... ျပီးေတာ့မွ ခ်က္ျခင္းမဆုုိင္းမတြ ျပန္ေျဖတာက...
"မယူဘူး...ဆရာမ၊ သမီးတုုိ႔ဆရာၾကီးက မွာထားတယ္... ...မြတ္စလင္ကုိပဲ ယူရမယ္...မြတ္စလင္လုုိပဲ ေသရမယ္...တဲ့ "

ေရႊဘုုန္းလည္း သူတုုိ႔ေလးေတြကိုု ၾကည့္ျပီး...ဘာမွ မေျပာႏုုိင္ေတာ့ဘူး...စိတ္ထဲမွာေတာ့ ႏွေျမာျခင္း... စိတ္မေကာင္းျခင္း... ယူက်ဳံးမရျခင္း...သနားျခင္းေတြက စုျပဳံျပီး အရာရာ ဆြံ႔အသြားေတာ့တာပါပဲ...။

ဒါ... အသက္ ငါးႏွစ္အရြယ္... ဗမာေသြးနဲ႔ ဘာသာျခားကေလးမေလးရဲ႕ ေခါင္းထဲမွာ သံမႈိနဲ႔ နွက္လုုိက္သလုုိ စြဲသြားတဲ့ အသိဥာဏ္ပါ...။ ဒီအရြယ္ေလးမွာေတာင္ အျမစ္တြယ္ေနျပီျဖစ္တဲ့ ဒီသံမႈိကိုု ဘယ္လုုိ တူနဲ႔ဆြြဲႏႈတ္ႏုုိင္ေတာ့မလဲ...။ ႏႈတ္ဖုုိ႔ၾကိဳးစားတဲ့ တူသာက်ဳိးဖုုိ႔ ရွိပါေတာ့တယ္...။

သူတုုိ႔သိပ္ျပီး အျမင္က်ယ္ၾကပါတယ္... ဘာသာေရးနဲ႔ပတ္သက္လွ်င္...သူတုုိ႔ သိပ္ကိုု အျမင္စူးရွၾကပါတယ္...။
စီးပြားေရးလုုပ္လည္း ဘာသာေရး စိတ္ဓါတ္နဲ႔လုုပ္တယ္...၊ လူမႈေရးလုုပ္လည္း ဘာသာေရး စိတ္ဓါတ္နဲ႔လုုပ္တယ္၊ အိမ္ေထာင္ျပဳလည္း ဘာသာေရးစိတ္ဓါတ္နဲ႔ ျပဳပါတယ္။

ဘာသာေရးနဲ႔ ခ်ဳပ္ကိုုင္ထားတဲ့ သူတုုိ႔ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးစီမံခ်က္ကေတာ့ လက္ဖ်ား ခါေလာက္ေအာင္ ထက္ျမက္လွပါတယ္....။

*** ဘာသာ၊ သာသနာတစ္ခုုရဲ႕ အဓိက ... ယုိကြက္...ဟာကြက္ဟာ အမ်ဳိးသမီးေတြပဲ ဆုုိတာ သူတုုိ႔ေကာင္းေကာင္းသိၾကပါတယ္...***

ဒါေၾကာင့္ သူတုုိ႔ဒီဟာကြက္ကိုု ဘဝတစ္ခုုရဲ႕ အေစာဆုုံး အခ်ိန္ကတည္းက ပိတ္ပစ္လုုိက္ ႏုုိင္ၾကတယ္... ဒီစီမံခ်က္ အကြက္က်လြန္းမႈေၾကာင့္ပဲ သူတုုိ႔ အမ်ဳိးသမီးငယ္ေလးေတြ ဘာသာျခား အမ်ဳိးသားေလးေတြနဲ႔ လက္ထပ္ထိမ္းျမွားတယ္ဆုုိတာ မရွိသေလာက္ကိုု ရွားတာပါ... (အမ်ဳိးသားေတြကေတာ့ ရသေလာက္ယူပါတယ္)

ခုုေရႊဘုုန္းေျပာျပေနတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးက လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္ေလာက္က အျဖစ္အပ်က္ကေလးပါ... ခုုဆုုိ...

*ေရႊဘုုန္း ပုုံျပင္ေတြေျပာတုုိင္း... လာနားေထာင္တတ္တဲ့ ထုုိဘာသာျခား ကေလးမေလးေတြ...
*ေရႊဘုုန္းကိုု အပါၾကီးၿမိဳ႕သြားရင္ ဆြမ္းကပ္မယ္ဆုုိတဲ့ ထုုိဘာသာျခား ကေလးမေလးေတြ...
*ေရႊဘုုန္းျမင္ရင္ အလြန္ေပ်ာ္တတ္တဲ့ ထုုိဘာသာျခား ကေလးမေလးေတြ...

ခုုခ်ိန္မွာ ေရႊဘုုန္းႏွင့္ မေတာ္တဆ လမ္းမွာေတြ႕ရင္ေတာင္ ႏႈတ္မဆက္ၾကေတာ့ပါဘူး...။ သိတတ္တဲ့ အရြယ္ေတြ ေရာက္ကုုန္ၾကျပီေလ...ထိထိေရာက္ေရာက္ခ်ဳပ္ကိုုင္ခံရတဲ့ အရြယ္ကုုိ ေရာက္သြားၾကျပီေလ...။ တကယ္ေတာ့...။ ဒီကေလးေတြဟာ ေလးပံု ပုံလွ်င္ သုံးပုုံစပ္တဲ့ ေရႊဘုုန္းတုုိ႔ ေသြးသားေတြပါ...။

ထုုိကေလးတုုိ႔ရဲ႕ ... ဘုုိးေအျဖစ္တဲ့ ဘာသာျခားက... ဗုုဒၶဘာသာ ျမန္မာ အမ်ဳိးသမီးကိုု ယူတယ္... ထုုံးစံအတုုိင္း ထုိအမ်ဳိးသမီး ေခါင္းျမီးျခဳံပါတယ္...။ သူတုုိ႔က ေမြးလာေတာ့...မ်ဳိးႏြယ္ ေသြးက ... ဗမာ+ကုုလား၊ ဘာသာေသြးကေတာ့ မြတ္စလင္ အျပည့္။

ထုုိကုလား+ ဗမာ ကျပားက ယူေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ ဗမာအမ်ဳိးသမီး အစစ္ကိုုပဲ ယူျပန္ပါတယ္... ထုုိအမ်ဳိးသမီးလည္း ေခါင္းျမီးျခဳံပဲျဖစ္ပါတယ္။ သူတုုိ႔က ေမြးလာေတာ့.... ဗမာ ၂ + ကုုလား ၁/၂ ၊ ဘာသာေသြးကေတာ့ မြတ္စလင္ပါပဲ။

ေစာေစာက ေျပာေနတဲ့ ကေလးေတြကေတာ့ အထက္ပါ... ဗမာ ၂+ ကုလား ႏွစ္ပိုုင္းတစ္ပိုုင္းက ေမြးတဲ့ ေသြးသားေတြပါ...။ ဗမာေသြးမ်ားျပီး ကုုလားေသြး ပါတယ္ဆုုိရုုံရွိေတာ့ေပမယ့္... စိတ္ဓါတ္ကေတာ့ မြတ္စလင္ စိတ္ဓါတ္အျပည့္ပါပဲ...။

ဘာသာေရးနဲ႔ အမ်ဳိးဂုုဏ္၊ ဇာတိဂုုဏ္အတြက္ေတာ့ ရင္နာစရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြပါ...။ ျမန္မာႏုုိင္ငံမွာ. ဒီလုုိ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနျပီလဲ.။ ဒီတုုိင္းသာ ေရွ႕ဆက္သြားရင္... ေနာက္ ဆယ္ႏွစ္... အႏွစ္သုုံးဆယ္... အႏွစ္ငါးဆယ္...မ်ားဆုုိပါလွ်င္...ဒီဇာတ္ပ်က္ ဇာတ္လမ္းကိုု စခဲ့တာကေတာ့ ... ေဒၚခ်စ္ၾကည္ဆုုိေသာ ဗုုဒၶဘာသာ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီး တစ္ဦးပဲျဖစ္ပါတယ္...။

~~~~~~+~~~~~+~~~~~~+~~~~~+~~~~+~~~+~~~~+~~~~~+~~~~~

၁၃၂၅-ခုုႏွစ္ခန္႔က၊ ဧရာဝတီတုုိင္း၊ ဟသၤာတခရုုိင္အတြင္းမွာ ရွိတဲ့ ရြာတစ္ရြာမွာ မခ်စ္ၾကည္ဆုုိေသာ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးရွိပါတယ္။ ရုုပ္ရည္က အသင့္အတင့္ ေခ်ာေမာလွပေသာ္လည္း ပစၥည္းက ႏြမ္းပါးသည္၊ သုုိ႔အတြက္ေၾကာင့္ ပညာေရးလည္း ဆုုံးခန္းတုုိင္ေရာက္ေအာင္ မသင္ၾကားႏုုိင္ခဲ့...။

ပစၥည္းဥစၥာႏြမ္းပါး၍ မ်က္ႏွာငယ္ရေသာ ဆင္းရဲကုုိ အလြန္ေၾကာက္ေသာ မခ်စ္ၾကည္ဟာ အျမဲပဲ ထြက္ေပါက္ရွာပါတယ္။ အလုုပ္ကိုုေတာ့ မယ္မယ္ရရမလုုပ္..။ ရုုပ္ကေလးဗန္းျပျပီး... အမ်ဳိးသားမ်ားႏွင့္ တတြဲတြဲလုုပ္သည္။ မိဘမသိပဲ...သူစိမ္းအမ်ဳိးသားမ်ားႏွင့္ ပြဲလမ္းသဘင္မ်ား ရပ္ေဝးနယ္မ်ားအထိ လွည့္လည္ၾကည့္ရႈသည္...။

အစပိုုင္းက မိဘႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္မသိေအာင္ ခိုု္းေၾကာင္ခိုု္းဝွက္ ျပဳမူေသာ္လည္း ေနာင္ေသာအခါ မိဘႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုုပါ ဂရုမစိုုက္ေတာ့ပဲ... ထုုိအျပဳအမူမ်ားကိုု ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္းပဲ ျပဳလာပါေတာ့တယ္...။

ေနာက္ဆုုံးမွာေတာ့ ထုုိအကြက္ကိုု ေခ်ာင္းေနတဲ့ ဘာသာျခားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေနာက္ကိုု ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လုုိက္သြားျပီး... မိမိတုုိ႔ ဘုုိးဘြားအစဥ္အဆက္ ယုံယုံၾကည္ၾကည္ ကုုိးကြယ္လာခဲ့ၾကတဲ့ ေထရဝါဒ ဗုုဒၶဘာသာကိုု အျပီးပိုုင္စြန္႔လႊတ္ကာ ေျခစုံကန္ခဲ့ပါေတာ့တယ္...။

ဘာသာျခားနဲ႔ လက္ထပ္၍ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ကိုု ေျခစုံကန္ခဲ့ေသာ မခ်စ္ၾကည္ဟာ အစပုိင္းေတာ့ မိဘရဲ႕ ပစ္ပယ္မႈ... ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ ရႈပ္ခ်မႈေတြေၾကာင့္ ခပ္လွ်ဳိလွ်ဳိပဲ ေနခဲ့ပါတယ္၊ ေနာက္ပုိင္း ဘာသာျခား အမ်ဳိးသားရဲ႕ အလုုပ္က်ဳိးစားမႈေတြေၾကာင့္ စီးပြားေရးေလး ေခါင္းေထာင္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ မခ်စ္ၾကည္လည္း တစ္စခန္းထလာပါျပီ....။

ေတြ႕တဲ့ အမ်ဳိးသမီးတုုိင္းကိုု...
''ဟဲ့...မိေအး...ညည္းၾကည့္ရတာ ပင္ပန္းလုုိက္တာေအ...။ ညည္းတုုိ႔ အစတုုန္းကေတာ့ ငါ့ကိုု ကုုလားယူလုုိ႔ဆုုိျပီး...။ အမ်ဳိးဖ်က္မေလး ဘာေလးနဲ႔ ေျပာလုုိက္ဆုုိလုုိက္ၾကတာ...ငါျဖင့္ ေခါင္းေတာင္ မေထာင္ႏုုိင္ဘူး..။ ခုုေတာ့ ဘယ့္ႏွယ့္ရွိစ..။ ခုု နင့္ေယာက္က်ား ငမူး အရက္ေသာက္ဖုုိ႔ ရွာရတာနဲ႔ ေစ်းေတာင္း ေခါင္းေပၚကေတာင္ မခ်ရပါလား..။ ခုု ငါ့ကိုုၾကည့္စမ္း... ငါဘာလုုပ္ရသလဲ..။ အိမ္မွာ ေအးေအး ေဆးေဆး ထမင္းေလး ခ်က္..။ သနပ္ခါး ေခ်ဆုုံးေခါင္းဆုုံး လိမ္းျပီး ဝတၳဳစာအုုပ္ေလးေတာင္ ဖတ္ေနႏုုိင္ေသး..."

"ေတာ္စမ္းပါ...ခ်စ္ၾကည္မရယ္... နင့္လုုိ ေငြမက္ျပီး ဘုုရားပစ္မေတာ့ ငါတုုိ႔ အျဖစ္မခံႏုုိင္ဘူးေဟ့... စားစရာမရွိရင္ လွ်ာေပၚ ျမက္ေပါက္ခ်င္ ေပါက္သြားပေစ.... ကုုလားေတာ့ လင္မေတာ္ႏုုိင္ဘူး...''

''နင္တုုိ႔ အဲဒါခက္တာေပါ့ မိေအးရဲ႕.။ နင္တုုိ႔ ဗမာေတြဟာေလ..။ စားစရာသာမရွိတာ။ ေလက တစက္ကေလးမွ မေလွ်ာ့ခ်င္ၾကဘူး...။ ဒီမယ္ ငါေျပာမယ္.။ နင္တုုိ႔ဘုုရားဆုုိတာကေရာ.. ဘာလုုပ္ေပးႏိုုင္သလဲ...။ ဒီမွာၾကည့္ ငါတုုိ႔ အလႅာက လုုပ္ေပးတာ ငါ့မွာ ေရႊတြဲလြဲ ေငြတြဲလဲြနဲ႔..။ အေတြးမလဲြနဲ႔ေနာ္ မိေအး..။ နင့္ေယာက္က်ား အရက္သမားကိုုသာ ကြာလိုုက္..။ ကုိမူတူးမွာ... ညီဝမ္းကြဲတစ္ေယာက္ရွိတယ္..။ သူက မိန္းမႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိေသးတယ္..။ သူက အလြန္သေဘာေကာင္းတယ္...။ ငါေျပာေပးမယ္... မိေအး နင္ အေတြးမေခ်ာ္စမ္းပါနဲ႔... နင့္ကိုု ငါခင္လြန္းလုုိ႔... နင္ဆင္းရဲျပီး အရက္သမားမယားျဖစ္ေနတာ ငါ မၾကည့္ရက္လြန္းလုုိ႔ပါ...။''

''ေတာ္စမ္းပါ ခ်စ္ၾကည္မရယ္...။ ကုုလားမယားငယ္လုုပ္ဖုုိ႔ နင္မုုိ႔ေျပာထြက္တယ္...။ နင့္ကိုု ငယ္သူငယ္ခ်င္း သံေယာဇဥ္နဲ႔မုုိ႔ ဒီတစ္ခါေတာ့ ငါသီးခံလုုိက္မယ္...။ ဒီမယ္ ခ်စ္ၾကည္မ... ကုုလားမယားလုုပ္ျပီး... ဘုုရား...တရား...သံဃာေစာ္ကားမယ့္အစား...။ ငါ့လင္ အရက္သမားကိုု တစ္သက္လုုံး လုုပ္ေကၽြးတာက ပုုိျမတ္ေသးတယ္...။ ေအး...နင္မွတ္ထား... အရက္သမားကိုု လင္ေတာ္ျပီး ေစ်းေတာင္း ေခါင္းေပၚက မခ်ရတာက.... တစ္ဘဝပဲ ဆင္းရဲမယ္..။ နင့္လုုိ မျမင္ဖူး မူးျမစ္ထင္ျပီး.... ဘုုရား...တရား...ေစာ္ကားတဲ့သူက တစ္သံသရာလုုံး ဆင္းရဲမွာ...။ အဲဒါ နင္သိရဲ႕လား...။''

''ကဲ....ေတာ္ျပီ...ေတာ္ျပီ...။ မိေအး.... နင့္ကိုု ေစတနာရွိလြန္းလုုိ႔.....ေျပာျပေနတာ ငါ့ေစတနာ နင္နားမလည္ေတာ့လည္း.... အပုုိပဲ အခ်ိန္ကုုန္တယ္...။ ငါသြားမယ္.... ေအး...နင့္ဆုုံးျဖတ္ခ်က္ကိုု ေျပာင္းခ်င္တယ္ဆုုိရင္ေတာ့ အခ်ိန္မေရြး ငါ့ဆီလာခဲ့ ငါကူညီေပးမယ္....။''

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မခ်စ္ၾကည္ဟာ ရပ္ေက်ာ္၊ ရြာေက်ာ္ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္၊ လူေရွ႕ သူေရွ႕ ေရာက္ရင္ သူ႔ရဲ႕ မိေထြးဘာသာတရားကိုု ပုုိျပီး ကုုိင္းရႈိင္းျပတယ္... ေလးစားျပတယ္...။ ေနာက္ဆုုံး ဗမာစစ္စစ္က ေခါင္းျမီးျခဳံတာ ထုုိရြာေလးမွာ မခ်စ္ၾကည္ကအဦးဆုံးပါပဲ...။ ဆင္းဆင္းရဲရဲ ဗမာမေလးေတြ ေတြ႕တုုိင္း.... ကုုလားနဲ႔ ယူဖုုိ႔....၊ ကုုလားမယားငယ္လုုပ္ဖုုိ႔ ဆြယ္ရတာလည္း သူ႕တာဝန္တစ္ရပ္လုုိပါပဲ...။

မခ်စ္ၾကည္ရဲ႕ အဆြယ္ေကာင္းမႈေတြေၾကာင့္ ထုုိရြာေလးနဲ႔ အနီးပတ္ဝန္းက်င္ရြာမ်ားမွာ ကုလား ေယာက်ၤားယူတဲ့စနစ္ တစ္ေခတ္စားခဲ့ပါေသးတယ္..။ ပုုိဆုုိးတာက ထုုိအခ်ိန္က ရပ္ရြာရဲ႕ ဦးစီးဦးေဆာင္မ်ား.... ညံ့ဖ်င္းမႈေၾကာင့္... ထုုိရြာေလးမွာ မခ်စ္ၾကည္တုုိ႔ ဘာသာေရးဂုိဏ္းက လူသားခ်င္း စာနာမႈဆုုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ရပ္ရြာပိုုင္ေျမေတြကိုု ဝယ္ျပီး အိမ္ေတြေဆာက္ပါတယ္....။

ျပီးေတာ့ သတင္းတစ္ခုုလႊင့္လုုိက္တယ္...
''ဆင္းရဲဒုုကၡေရာက္၍ အုုိးပုုိင္ အိမ္ပိုုင္မရွိေသာ သူမ်ားအတြက္ ကၽြႏုု္ပ္တုုိ႔ အလႅာအရွင္ျမတ္မွ ကရုုဏာေတာ္သက္၍ တစ္ဦးလွ်င္ အိမ္တစ္ေဆာင္ မီးတစ္ေျပာင္ ခ်ီးျမွင့္ေပးသနားလုုိက္သည္''

အစကတည္းက မခ်စ္ၾကည္ရဲ႕ စည္းရုုံးအားေကာင္းမႈနဲ႔ ကုုလားမယားေခတ္စားရတဲ့ အထဲ... အိမ္ကေလးေတြပါ ေဆာက္ေပးလုုိက္ေတာ့.... အပ်င္းၾကီးၾကတဲ့ ကုုိေရႊဗမာမ်ား.... အေပ်ာ္ မက္ၾကတဲ့ မေရႊဗမာမ်ား... ကုုလားကိုု ယူ.။ ကုုလားေဆာက္ေပးတဲ့ အိမ္ေပၚမွာ အခန္႔သား... ေပ်ာ္တစ္ျပဳံးျပဳံး ေမာ္မဆုုံးေပ့ါ...။

ထုုိစဥ္က မခ်စ္ၾကည္မွစခဲ့ေသာ ဇာတ္ပ်က္မႈဟာ ယခုုဆုုိလွ်င္ ထုုိရြာေလးမွာ.... အႏွစ္သုုံးဆယ္ အတြင္း ဘာသာျခား အိမ္ေျခတစ္ရာေက်ာ္သြားပါျပီ....။

အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ .... အိမ္တစ္လုုံးက စခဲ့တဲ့ ဇာတ္လမ္းပါ....
ဒါေၾကာင့္ အစက ဆုုိခဲ့ပါတယ္.....

**** ဘာသာတရားရဲ႕ အဓိက ယုုိေပါက္ဟာ အမ်ဳိးသမီးေတြပါ ****
~~~~~~~~+~~~~~~~~~~~+~~~~~~~~~+~~~~~~~~+~~~~~~~~~

ထုိရြာေလးရဲ႕ထုုိမွ်ေလာက္ေသာ ေၾကကြဲစရာဇာတ္လမ္းကိုု အစပ်ဳိးခဲ့ေသာ မခ်စ္ၾကည္ရဲ႕ ဇာတ္သိမ္းကလည္း...... ေၾကကြဲစရာပါပဲ....။

တကယ္ေတာ့ မခ်စ္ၾကည္ဟာ အေပ်ာ္အပါးကိုု မက္တဲ့စိတ္..။ အလွအပကိုု ခုုံမင္တဲ့ စိတ္..။ ေငြေၾကးကိုု လြယ္လြယ္ရလုုိတဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔.. မိဘကိုု စြန္႔ပယ္..။ ေဆြမ်ဳိးကိုု စြန္႔ပယ္.။ ဘာသာတရားကိုု စြန္႔ပယ္လုုိ႔... ေမြးစား ဘာသာတရားေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လုုိက္ခဲ့ေပမယ္...မခ်စ္ၾကည့္ရဲ႕ ရင္ထဲက မသိစိတ္တစ္ေနရာမွာ အစြဲအျမဲ တည္ျမဲေနတာက.... ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေဘးဘဝမွာကတည္းက ယုုံယုုံၾကည္ၾကည္.... ဘုုိးဘြားစဥ္ဆက္ ကုုိးကြယ္ဆည္းကပ္လာခဲ့တဲ့ ဗုုဒၶျမတ္စြာ သာသနာပါ...။

ထုုိအငုုံ႔စိတ္က မခ်စ္ၾကည္အတြက္ေတာ့ အလြန္ေနာက္က်မွ အစြမ္းျပပါတယ္...။ အကုုသုုိလ္ရဲ႕ အက်ဳိးေပးလုုိ႔ပဲ ဆုုိရမလား....။ မခ်စ္ၾကည္ဟာ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ ငါးဆယ္နီးပါးခန္႔မွာပဲ...။ အလြန္ပ်င္းထန္တဲ့ ေရာဂါတစ္ခုုစြဲကပ္လုုိ႔ အိပ္ယာထဲ လဲပါေတာ့တယ္....။

ထုုိအခ်ိန္န္မွာ... သူ ဘုုရားတမွ် အားကုုိးခဲ့တဲ့ သူရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာ.... ခ်စ္လင္... ဘဘာသာျခား ကလည္း မကယ္ႏုုိင္ေတာ့ျပီ.။ ေရာဂါရွိတဲ့ ၾကားက.... ဆရာဝန္က ကေလး မေမြးပါေတာ့နဲ႔လုုိ႔ တားျမစ္တဲ့ ၾကားကပဲ.၊ အလႅာမၾကိဳက္လုုိ႔ ....ဆုုိျပီး ေမြးခဲ့ေသာ သားတစ္ရာ ေျမးတစ္ဖ်ာ ခန္႔ေလာက္ကလည္း မကယ္ႏိုုင္ေတာ့ျပီ....။ (မခ်စ္ၾကည္တုုိ႔ ဘာသာက ကေလးမေမြးရင္ မၾကိဳက္ပါဘူး..။ ေမြးႏုုိင္သေလာက္ေမြးရပါတယ္။)

အနာေရာဂါေတြ သည္းထန္လုုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ကုုန္ဆုုံးခါနီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ မခ်စ္ၾကည္ ရင္ထဲေပၚလာတာက.....
***လာတုုန္းကလည္း တစ္ေယာက္တည္းေနာ့....၊ လက္တြဲေခၚကာ ေဖာ္မပါဘူး..။ ဥစၥာခ်ည္းႏွီး …ကိုု္ယ္ထီးတည္း...။**

**ျပန္သြားေတာ့လည္း တစ္ေယာက္တည္းေနာ့…၊ လက္တြဲေခၚကာ ေဖာ္မပါဘူး..။ ဥစၥာခ်ည္းႏွီး…ကိုုယ္ထီးတည္း....။**

ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘဝမွာကတည္းက ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ထံမွာ သင္ၾကားခဲ့ရေသာ အဖုုိးျဖတ္ႏိုုင္တဲ့ ဗုုဒၶက်မ္းစာေလးမ်ားက ေခါင္းထဲတန္းစီ ဝင္လာပါေတာ့တယ္...။ မခ်စ္ၾကည္ရဲ႕ မ်က္ဝန္းမွာ မ်က္ရည္ပူမ်ား က်ဆင္းလာပါျပီ...။ အမိုုက္မရဲ႕ ေနာင္တမ်က္ရည္မ်ားပါ....။

*တစ္ဘဝစာအတြက္ မဟုုတ္...။ တစ္သံသရာစာလုုံးစာအတြကမုုိက္ခဲ့တဲ့ အမုုိက္မ....။
*တစ္ေယာက္စာအတြက္ မဟုုတ္....။ တစ္မ်ဳိးသားလုုံးအတြက္ မုုိက္ခဲ့တဲ့ အမုုိက္မ...။

မခ်စ္ၾကည္ခမ်ာ...ေသရာေညာင္ေစာင္း လဲေလ်ာင္းရင္း... ေဘးမွာရွိေနတဲ့ အစစ္ကုိဝမ္းကဲြ ေတာ္စပ္သူ ကိုုဘၾကည္ကိုု စီးက်လာတဲ့ မ်က္ရည္မ်ားကိုု သုုတ္ဖယ္ရင္း ေျပာရွာပါတယ္...။

''အစ္ကိုုၾကည္ရယ္.... ခုုေတာ့က်မေလ ဘုုရားကိုု ေစာ္ကား..။ တရားကိုု ေစာ္ကား...။ သံဃာကိုု ေစာ္ကားခဲ့တဲ့ အျပစ္ေတြအတြက္ ေနာက္တရလွပါျပီ..။ ခုုခ်ိန္မွာေလ သံဃာေတာ္တစ္ပါးပါးကိုု အိမ္ပင့္ျပီး ဆြမ္းေလး ကပ္လွဴလုုိက္ရရင္ က်မေသေပ်ာ္ပါျပီ အစ္ကုုိၾကည္ရယ္....။''

***ေႏွာင္းခဲ့ပါျပီ.......မခ်စ္ၾကည္...***
မခ်စ္ၾကည္ လွမ္းခဲ့တဲ့ ေျခလွမ္းေတြက လႈပ္မရေအာင္.... ႏႈတ္မရေအာင္ ကၽြံခဲ့ပါျပီ....။
ေနွာင္းမွတတဲ့ ေနာင္တ တရားအတြက္...ျပဳခဲ့လွတဲ့ ေကာင္းမႈကိုု ျပဳဖုုိ႔ မခ်စ္ၾကည့္ရဲ႕ အိမ္ဦးနတ္ သခင္က ခြင့္ျပဳမည္ မဟုုတ္ေတာ့ပါ...။

ဘယ္လုုိမွ မျဖစ္ႏုုိင္မွန္းသိတဲ့ ကုုိဘၾကည္ခမ်ာ...ႏွမေလးမ်က္ႏွာကိုု ၾကည့္ရင္း....
''နင့္အျဖစ္ကိုု ၾကည့္ရင္း ငါရင္နာလုုိက္တာ...ခ်စ္ၾကည္မရယ္...။ နင့္ရဲ႕ မုုိက္ေနာင္တေတြက ေနာက္က်လုုိက္တာကြယ္...။ ခုုေတာ့ ဘယ္လုုိမွ မျဖစ္ႏုုိင္ေတာ့ပါဘူး...။ နင့္ေယာက္က်ားကလည္း ဘယ္လုုိမွ ခြင့္ျပဳမွမဟုုတ္ဘူး...။ စိတ္ေလွ်ာ့လုုိက္ပါေတာ့ ႏွမရယ္...။''

အစ္ကိုုျဖစ္သူရဲ႕ ကုုိဘၾကည္ရဲ႕ လက္ကေလးကိုု တုုန္တုုန္ခ်ခ်ိနဲ႔ စြဲကိုုင္ရင္း မခ်စ္ၾကည္ ခမ်ာ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ေျပာရွာပါတယ္...။
''ေသမယ့္သူရဲ႕ ေနာက္ဆုုံး ဆႏၵအျဖစ္ အတတ္ႏုုိင္ဆုုံး ၾကိဳးစားေပးပါလား ....အစ္ကုုိၾကည္ရယ္ ....။ ခုု သူ ၿမိဳ႕ကုုိ သြားပါတယ္...။ ေနာက္တစ္နာရီအတြင္း ျပန္မလာႏုုိင္ပါဘူး...။ ညီမကိုု သနားရင္ ကူညီပါ အစ္ကိုုရယ္...။''

ကိုုဘၾကည္ခမ်ာ ညီမျဖစ္သူကိုုၾကည့္လုုိက္ ...ပတ္ဝန္းက်င္ကိုု ၾကည့္လုုိက္ လုုပ္ရင္း နာရီကိုု ၾကည့္လုုိက္ေတာ့.... နံနက္ ၁၁-နာရီတိတိ...
''ကဲ...မခ်စ္ၾကည္ မြန္းတည့္ဖုုိ႔ကလည္း တစ္နာရီပဲ လုုိေတာ့တယ္....။ ငါ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားေပးမယ္...။ နင္ အားတင္းျပီး ေစာင့္ေနေနာ္....။''
ညွဳိးႏြမ္းေနတဲ့ မခ်စ္ၾကည္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေလး ခ်က္ျခင္းဆုုိသလုုိပဲ ျပန္လည္ လန္းဆန္းလာျပီး ခပ္သြက္သြက္ေလး ေခါင္းညိတ္ရွာပါတယ္....။

လမ္းေပၚေရာက္ေတာ့ ကိုုဘၾကည္ စဥ္းစားပါတယ္.....။
''အင္း...ဒီအခ်ိန္ဆုုိရင္.... ေက်ာင္းက သံဃာေတာ္ေတြလည္း ဆြမ္းဘုုဥ္ေပး ျပီးေလာက္ျပီ...။ မျပီးဦးေတာ့ သြားပင့္ဖုုိ႔ အခ်ိန္မမွီေတာ့ဘူး....။ သူ႕ေယာက္က်ားၾကီး ျပန္လာရင္လည္း အခက္၊....ကဲ...မထူးပါဘူး....မျဖစ္၊ ျဖစ္တဲ့နညး္နဲ႔ လုုပ္ရမွာပဲ.....။''

အနွီးဆုုံးျဖစ္တဲ့ ရထားဘူတာမွာ ေခါင္းရြက္ျပီး ေရာင္းေနတဲ့ ထမင္းထုုပ္သည္ထံက ထမင္းတစ္ထုုပ္ ဟင္းတစ္ထုုပ္ဝယ္လုိက္တယ္၊ ျပီးတဲ့အခါ ေခါင္းေမာ့ၾကည့္လုုိက္ေတာ့ ရထားလာခ်ိန္ေစာင့္ေနတဲ့ သံဃာေတာ္ တစ္ပါး....၊ ဟန္က်ျပီ...။

ကုုိဘၾကည္ ကေသာကေျမာပဲ ထမင္းထုုပ္ေလးေတြ ေဘးခ်လုုိ႔ ဦးေတာ္တင္လုုိက္တယ္...။
''ဆရာေတာ္ ဘုုရား၊ တပည့္ေတာ္ေနာက္ လုုိက္ျပီး...။ တပည့္ေတာ္ ညီမေလးကုိ ကယ္တင္ေတာ္မူပါ ဘုုရား...။''
''ဟဲ့ ဒကာ၊ အစမရွိ ၊ အဆုုံးမရွိ ငါက ဘယ္ကုိလုုိက္ျပီး ဘယ္သူ႕ကိုု ကယ္တင္ရမွာလဲ..''.

''ေနာက္မွပဲ အေၾကာင္းစုုံ ေလွ်ာက္ထားပါ့မယ္ ဘုုရား...။ သနားေသာအားျဖင့္ ဘုုရားတပည့္ေတာ္ ပင့္ေလွ်ာက္ရာကိုု ၾကြေပးေတာ္မူပါဘုုရား....။''
ခရီးသြားသံဃာေတာ္ကလည္း နာရီၾကည့္လုုိ႔ ရထားခ်ိန္ကလည္း ေဝးေသးတာနဲ႔.... အေျပးတစ္ပိုုင္း ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုုဘၾကည္ေနာက္က ခပ္မွန္မွန္ကေလး ၾကြလိုုက္ခဲ့ပါတယ္....။
~~~~~~~~+~~~~~~~~~+~~~~~~~~~+~~~~~~~~~+~~~~~~~~~~

''ညီမေလးေရ..... အ မွ်......အ မွ်.....အမွ်....။''
မ်က္ရည္တစ္ဖက္ ငုုိသံတစ္ဝက္နဲ႔ အမွ်ေပးေဝေနရွာတဲ့.... ကုုိဘၾကည္ရဲ႕ အသံကိုု မခ်စ္ၾကည္ေလး မၾကားႏုုိင္ရွာေတာ့ျပီ...။

''ညီမေလးေရ.... နင့္ရဲ႕ ကံက ဆုုိးလွပါလားကြယ္....ဟင္ အမုုိက္မရဲ႕၊ ..ေႏွာင္းမွတတဲ့ ကုုသုုိလ္ေနာင္တ ရခဲ့ေပမယ့္....ငါ ၾကိဳးစားပမ္းစား ဆရာေတာ္တစ္ပါး ရေအာင္ပင့္ခဲ့ေပမယ့္ နင္ဘာလုုိ႔ ေစာင့္မေနႏုုိင္ခဲ့ရတာလဲ.....ညီမေလးရယ္....။''

*ေၾသာ္......တစ္ဘဝစာမဟုုတ္.....၊ တစ္သံသရာလုုံးစာအတြက္… ကၽြံခဲ့တဲ့ ေျခလွမ္း....။
တစ္ေယာက္စာ မဟုုတ္.....၊ တစ္မ်ဳိးသားလုုံးအတြက္… ကၽြံခဲ့တဲ့ ေျခလွမ္း....*
***အခ်ိန္မွီေလးေတာင္ လႈပ္ခြင့္မရ.....ႏႈတ္ခြင့္မရေတာ့ပါလားကြယ္......***
***ေလာကကမၻာေျမမွာ ဒုုတိယ…မခ်စ္ၾကည္မ်ား.. မရွိေစခ်င္ေတာ့ပါ...။

ေနာက္ထပ္ မခ်စ္ၾကည္ အသစ္မ်ား.. ထပ္မံ မေပၚလာေစခ်င္ေတာ့ပါ***

ေမတၱာျဖင့္....
ေရႊဘုုန္း 26.May.2014 ( 1:07 A.M)

မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဒီဇာတ္လမ္းဟာ.... နာမည္နဲ႔ ေနရပ္ျပာင္း၍ ရသေပၚလြင္ေအာင္ ေရးဖြဲ႕ထားေသာ ျဖစ္ရပ္မွန္ ဇာတ္လမ္းေလးျဖစ္ပါတယ္......။