သားေကာင္း
သမီးေကာင္း ရလိုလွ်င္
မိဘႏွင့္ သားသမီး ေရြးခ်ယ္ခြင့္။
။
ေလာကထဲရွိ လူသားတိုင္းသည္ မိမိထံသို႔ ေရာက္ရွိလာမည့္
သား သမီး မ်ားကို ယဥ္ေက်း လိမၼာေသာ သား သမီး၊ ပညာတတ္ေသာ သား သမီးမ်ိဳးကို လိုခ်င္ၾကမည္သာ။
ေရြးခ်ယ္ လိုၾကမည္သာတည္း။ ထို႔အတူ လူေလာကထဲသို႔ ဝင္ေရာက္လာၾကမည့္ သား သမီးမ်ားသည္လည္း
အေဖ အေမကို ယဥ္ေက်း လိမၼာေသာ အေမအေဖ၊ ပညာတတ္ေသာ အေမအေဖ၊ ခ်မ္းသာေသာ အေမေဖတို႔ထံ လာေရာက္လိုၾကမည္သာ။
ေရြးခ်ယ္လိုၾကမည္သာတည္း။ သို႔ေသာ္ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ရွိ မရွိ သိလိုၾကေပမည္။
ဘုရားအေလာင္းႏွင့္ ၾကည့္ျခင္းၾကီး(၅)ပါး
ျမတ္စြာဘုရားအေလာင္းေတာ္
သိဒၶတၳ မင္းသားဘဝသုိ႔ မေရာက္မီ တုသိတာ နတ္ျပည္တြင္ ေသတေကတု နတ္သား ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ စၾကာဝဠာ
တစ္ေသာင္းမွ နတ္ျဗဟၼာအေပါင္းတို႔ ေသတေကတု နတ္သားကို လူျပည္မွာ ဘုရားရွင္ျဖစ္ရန္ အခ်ိန္တန္ျပီျဖစ္ေၾကာင္း
ဝိုင္းဝန္း ေတာင္းပန္ၾက၏။ ဘုရား အေလာင္းေတာ္ ေသတေကတု နတ္သားသည္ ေတာင္းပန္မႈကို လက္ခံကာ
လူ႔ေလာကသို႔ သြားရန္အတြက္ ၾကည့္ျခင္းၾကီး (၅)ပါးျဖင့္ ၾကည့္ရႈ သုံးသပ္ ေတာ္မူခဲ့သည္။
(၁) ကာလ။ (၂) ဒီပ။ (၃)
ေဒသ။ (၄) ကုလ။ (၅) မာတုအာယု တုိ႔ျဖစ္ပါ၏။
၁။ ကာလ
လူ႔သက္တမ္း
ႏွစ္တစ္သိန္းထက္ မပုိေသာေခတ္၊ ႏွစ္တစ္ရာေအာက္ လည္း မက်ေသာ ေခတ္ကာလကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ေရြးခ်ယ္ေတာ္
မူရပါတယ္။ လူ႕သက္တမ္း ႏွစ္တစ္သိန္းထက္ မကအသက္ရွည္ၾကပါက ထုိသူတုိ႔ကုိ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱ
ဟုေဟာလွ်င္လည္း ထုိသူတုိ႔သည္ မည္သို႔ေသာနည္းႏွင့္မွ် ယုံႏူိင္ၾကလိမ့္မည္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္
ထုိမွ်ေလာက္ အသက္ ရွည္လြန္းေသာ ေခတ္ကာလကုိ ဘုရားရွင္တုိ႔ မပြင့္ၾကပါ။ ထုိေၾကာင့္ လူ႔သက္တမ္းႏွစ္
တစ္သိန္း ေအာက္ ေခတ္ကာလကုိ ေရြးေတာ္မူျခင္းျဖစ္ပါသည္။ တဖန္ လူ႔သက္ တမ္း ႏွစ္္တစ္ရာေအာက္
ေရာက္ေသာ ေခတ္ကာလ၌လည္း ဘုရားရွင္တုိ႔ မပြင့္ၾကပါ။
နွစ္္တစ္ရာေအာက္
အသက္တုိလြန္းပါက လူတုိ႔သည္ မေကာင္းမႈ ဒုစရုိက္မ်ား လြန္စြာ ထူေျပာေသာ ေခတ္ျဖစ္ေနပါ၏။
ထိုေခတ္လူတို႔သည္ ဘုရားရွင္၏ တရားစကားကုိ္ ယံုၾကည္ႏူိင္ လက္ခံႏူိင္ၾကလိမ့္မယ္ မဟုတ္
ေသာေၾကာင့္ နွစ္္တစ္ရာေအာက္ ေရာက္ေသာေခတ္ကာလ၊ အသက္တုိေသာ ေခတ္ ကာလ၌လည္း ဘုရားရွင္တုိ႔
မပြင့္ၾကပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လူ႔သက္တမ္း နွစ္္တစ္ရာမွစ၍ ႏွစ္တစ္သိန္း ေအာက္ကာလ၊ လူ႔သက္တမ္း
မရွည္လြန္းေသာ ကာလ မတုိ လြန္းေသာ ကာလ၊ အလယ္အလတ္ ေခတ္ကာလကုိသာ ေရြးခ်ယ္ ေတာ္မူျခင္းျဖစ္ပါသည္။
၂။ ဒီပ (ကြ်န္း)
ေတာင္ကြ်န္း
(ဇမၺဴဒီပကြ်န္း) ကုိသာ ဘုရားပြင့္ရန္အတြက္ ေရြးခ်ယ္ေတာ္ မူပါသည္။ ျမင့္မိုရ္ ေတာင္ကုိ
အလယ္ဗဟုိ ထားပါက အေရွ႕ကြ်န္း၊ အေနာက္ကြ်န္း၊ ေျမာက္ကြ်န္း၊ ေတာင္ကြ်န္းတုိ႔ ရွိၾက၏။
ထိုတြင္ အေရွ႕ကြ်န္း တြင္လည္း ဘုရားမပြင့္ၾကေပ။ အေနာက္ကြ်န္းတြင္လည္း ဘုရား မပြင့္ၾကေပ။
ေျမာက္ကြ်န္းတြင္လည္း ဘုရားမပြင့္ၾကေပ။ ေတာင္ကြ်န္းတြင္သာ ဘုရားရွင္တို႔ ပြင့္ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။
၃။ ေဒသ (အရပ္)
ေတာင္္ကြ်န္း
(ဇမၺဴဒီပကြ်န္း) ၾကီး၏ အလယ္ဗဟုိေဒသ (မဇၥိ်မ ေဒသ) အရပ္တြင္သာ ဘုရားပြင့္ရန္ ထပ္မံ ေရြးခ်ယ္ေတာ္မူသည္။
အစြန္အျဖား က်ေသာ ေဒသဆုိလ်င္ ပညာနည္းမည္ အသိဥာဏ္ နည္းမည္ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ အစြန္အျဖား
ေဒသတြင္လည္း မပြင့္ၾကေပ။ အလယ္ ေဒသျဖစ္ေသာ မဇၥိ်မ ေဒသကုိသာ ေရြးခ်ယ္ေတာ္မူပါသည္။ မဟာေဗာဓိပင္ကုိ
အလယ္ဗဟုိ ထားျပီး အေရွ႕ ၊အေနာက္၊ ေတာင္၊ ေျမာက္ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ ယူဇနာ (၉ဝဝ) အက်ယ္ အဝန္းရွိေသာ
ေဒသသည္ မဇၥိ်မေဒသပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ဘုရားရွင္တုိ႔သည္ အလယ္ဗဟုိက်ေသာ မဇၥိ်မေဒသမ်ဳိးကုိသာ
ဘုရားျဖစ္ရန္ ေလာကအက်ဳိး စီးပြား ေဆာင္ရြက္ရန္
ေရြးခ်ယ္ေတာ္မူပါသည္။
၄။ ကုလ (အမ်ဳိး)
ျမင့္ျမတ္ေသာ
ခတိၱယအမ်ဳိး (မင္းမ်ဳိး)၌သာ ဘုရားပြင့္ရန္၊ ေလာက အက်ဳိး စီးပြား ေဆာင္ရြက္ရန္ ေရြးခ်ယ္ေတာ္မူပါသည္။
ဘုရားရွင္ ျဖစ္မည့္ အမ်ိဳးသည္ သာမာန္အမ်ဳိး၊ မျမတ္ျမတ ္ေသာ အမ်ဳိးမွာ ျဖစ္ရိုး မရွိပါဘူး။
ဘုရားျဖစ္မည့္ အမ်ဳိးသည္.(၁) လူတကာတုိ႕ အေလးအျမတ္ ျပဳေသာ အမ်ဳိး ျဖစ္ျခင္း။ (၂) အမ်ဳိးမျပတ္ေသာ
အမ်ဳိးျဖစ္ျခင္း။ (အမ်ိဳးစဥ္ဆက္ရွည္ေသာ၊ မ်ိဳးရိုးၾကီးေသာ အမ်ိဳး) အထက္ပါ အခ်က္အလတ္တို႔ႏွင့္
ျပည့္စံုေသာ သာကီဝင္အမ်ဳိး၌သာ ဘုရားျဖစ္ရန္၊ ေလာက အက်ဳိးစီးပြား ေဆာင္ရြက္ရန္ ေရြးခ်ယ္ေတာ္မူပါသည္။
၅။ မာတုအာယု (မယ္ေတာ့္အသက္)
မိခင္ျဖစ္မည့္သူသည္
(၁ဝ)လနွင့္ (၇)ရက္သာ အသက္ၾကြင္းက်န္မည့္ သီလ စင္ၾကယ္ေသာ သူကုိသာ ေရြးခ်ယ္ေတာ္မူပါသည္။
မိခင္မယ္ေတာ္ ျဖစ္မည့္သူသည္ သဘာဝအေလ်ာက္ ေနာက္(၁ဝလႏွင့္ ၇ရက္)ၾကာလွ်င္ ေသမည့္သူသာ ျဖစ္ရပါမည္။
ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ေရာက္္လာလုိ႔ ေသေပးရသည့္ သေဘာမ်ိဳး မျဖစ္ရပါ။ မယ္ေတာ္၏ သဘာဝအေလ်ာက္
(၁ဝလႏွင့္ ၇ရက္)ၾကာလွ်င္ ေသမယ့္ အသက္အရြယ္ရွိေသာ မယ္ေတာ္ကို ေသခ်ာေစာင့္ျပီး ေရြးခ်ယ္ျခင္း
မ်ဳိးျဖစ္ပါသည္္။
ဘုရားအေလာင္းေတာ္
မိခင္ျဖစ္မည့္ သူ၏ ဝမ္းၾကာတုိက္သည္ ရွိခုိး ထုိက္ေလာက္ေအာင္ အလြန္ျမင့္ျမတ္ပါ၏။ ရွိရွိသမွ်
မိခင္မ်ားတြင္ အျမတ္ဆုံးမိခင္ပင္တည္း။ ထိုသို႔ ျမင့္ျမတ္ေသာ ဝမ္းၾကာတုိက္ဝယ္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္သာလ်င္
ပဋိသေႏၶ ယူထုိက္ျခင္းျဖစ္ပါ၏။ အျခားသူ တစ္ေယာက္သည္ ထိုမိခင္၏ ဝမ္းၾကာတုိက္ တြင္ ပဋိသေႏၶ
ထပ္မံ မကိန္းေကာင္းပါ။ မကိန္းႏိုင္ပါ။ ထုိေၾကာင့္သာလ်င္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ကို ဖြါးျမင္ျပီး
(၇)ရက္ၾကာလွ်င္ မယ္ေတာ္မွာ ေသရရိုး ထံုးစံ ဓမၼတာပါတည္း။ သို႔ျဖစ္၍ ပဋိသေႏၶယူရန္ မယ္ေတာ္၏
အသက္ အပိုင္း အျခားကိုလည္း ေရြးခ်ယ္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
မိဘက ေရြးခ်ယ္ႏိုင္ခြင့္
ဤဘုရားအေလာင္းေတာ္၏
ျဖစ္စဥ္ ဗုဒၶဝင္ကို သာဓကယူကာ မိဘတိုင္း ကလည္း မိမိထံ ေရာက္ရွိလာမည့္ သားသမီးကို ေရြးခ်ယ္ႏိုင္သည္ဟု
မွတ္ယူ ႏိုင္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ မိမိထံသို႔ မည္သို႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္သာ လာေစရမည္။ မည္သို႔ ေသာပုဂၢိဳလ္မ်ိဳး
မလာေစရဟု အမိန္႔ေပး ေျပာၾကား၍ကား ရႏိုင္မည္ မဟုတ္ ပါေပ။ ေရြးခ်ယ္ရမည့္ နည္းလမ္းမွာ
မိမိကိုယ္ကိုယ္သာ ေရွးဦးစြာ ျပဳျပင္ယူရ ေပလိမ့္မည္။
မိမိက
သားေကာင္း သမီးေကာင္း ရလိုလွ်င္ မိခင္ျဖစ္သူသည္ သီလ စင္ၾကယ္ရန္ အထူး လိုအပ္ပါ၏။ ရတနာ(၃)ပါးကို
ရိုေသသူ၊ ကိုင္းရိႈင္းသူ၊ သူေတာ္ေကာင္းတရား လက္ကိုင္ထားသူ၊ သတၱဝါတိုင္းအေပၚ ေမတၱာ ပြါးမ်ား
သူ ျဖစ္ရပါမည္။ (မိမိက ထိုသို႔အျမဲျပည့္စံုသူ မဟုတ္ခဲလွ်င္ သား သမီးေကာင္း ရလိုေသာအခ်ိန္မွ
စ၍ ထိုသူေတာ္ေကာင္းတရားမ်ားကို လိုက္နာက်င့္သံုး ေပးလွ်င္ လည္း သား သမီးေကာင္း ရႏိုင္သည္သာတည္း။)
မိခင္ျဖစ္မည့္သူက
သူေတာ္ေကာင္း ျဖစ္ေနမွသာလွ်င္ ဘုန္းကံရွိေသာ သား သမီးမ်ား သည္လည္း လာေရာက္လိုၾကေပလိမ့္မည္။
ဘုန္းကံရွိသူဟူရာ၌ လည္း ဘုန္းကံရွိေသာဘဝမွ လာသူဟု ဆိုလိုပါသည္။
ဥပမာ။ ျဗဟၼာဘဝ၊ နတ္ဘဝ၊ လူဘဝတို႔မွာ
ေရာက္လာျခင္းပင္တည္း။
အကယ္၍
မိခင္ျဖစ္သူက သီလကလည္း မရွိ။ ဘာသာတရားကိုလည္း နားမလည္။ ရတနာ(၃)ပါးကိုလည္း ရိုေသျခင္း
ကိုင္းရိႈင္းျခင္း မရွိလွ်င္ ထိုသို႔ေသာ မိခင္ျဖစ္သူထံသို႔ ဘုန္းကံ မရွိေသာ သူတ႔ိုသည္သာ
ေရာက္လာႏိုင္ ၾကေပလိမ့္မည္။ ဘုန္းကံ မရွိသူ ဟူရာ၌ ဘုန္းကံနိမ့္ေသာ ဘဝမွ ေရာက္လာ ၾကသူမ်ားကို
ဆိုလိုပါသည္။
ဥပမာ။ ငရဲဘဝ၊ တိရစၦာန္ဘဝ၊
ျပိတၱာဘဝ၊ အသုရကာယ္ဘဝတို႔မွ ေရာက္လာသူမ်ား ပင္တည္း။
ဆိုလိုသည္မွာ
သူေတာ္ေကာင္း မိခင္ထံသို႔ လိမၼာေသာ၊ ဘုန္းကံရွိေသာ သားသမီးမ်ား ေရာက္လာၾကသည္မွာ ဓမၼတာပင္တည္း။
တရားမရွိသူ မိခင္မ်ားထံသို႔ မလိမၼာေသာ၊ ဘုန္းကံနိမ့္ေသာ သားသမီးမ်ား ေရာက္လာၾက သည္မွာလည္း ဓမၼတာပင္ျဖစ္ပါ၏။
သား သမီးမ်ားက ေရြးခ်ယ္ႏိုင္ခြင့္
သားသမီးမ်ားသည္လည္း
မိဘျဖစ္သူကို ေရြးခ်ယ္ႏိုင္သည္သာ။ သို႔ေသာ္ တိုက္ရိုက္အားျဖင့္ ေရြးခ်ယ္ႏိုင္သည္ကား
မဟုတ္။ မိမိက ဘုန္းကံ ပါရမီ ရွိေသာသူျဖစ္ေအာင္၊ ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈကို မ်ားမ်ားျပဳလုပ္ထားၾကရမည္
ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသို႔ျဖစ္ပါလွ်င္ ဘုန္းကံရွိေသာ မိဘမ်ိဳးႏွင့္ မလြဲမေသြ ေတြ႔ရွိႏိုင္
မည္သာတည္း။
ဘုန္းကံ
ပါရမီရွိေသာ နတ္ျပည္၊ ျဗဟၼာျပည္မွာ လာသူျဖစ္လွ်င္ အထူး ဆိုဖြယ္မလို၊ ခ်မ္းသာသူ၊ ပညာတတ္သူ
မိဘမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ရျမဲ ဓမၼတာ ပင္တည္း။ အကယ္၍ အပါယ္(၄)ဘံုမွ လာသူျဖစ္လွ်င္ မိမိမွာ မူလကပင္
ဘုန္းကံ ပါရမီနည္းသူ ျဖစ္သည္အားေလ်ာ္စြာ ဘုန္းကံ ပါရမီရွိေသာ မိဘမ်ား ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုႏိုင္ရန္
ခဲယဥ္းမည္သာတည္း။
မိဘႏွင့္
သားသမီးတို႔၏ ဘုန္းကံတို႔သည္ အခ်င္းခ်င္း ဆက္သြယ္ေနပါ၏။ ဘုန္းကံ ပါရမီရွိေသာ သား သမီးေၾကာင့္လည္း
မိဘမ်ား၏ ဘဝတို႔သည္ ပိုမို၍ တိုးတတ္ႏိုင္၊ ေျပာင္းလဲႏိုင္သလို ဘုန္းကံ ပါရမီရွိေသာ
မိဘမ်ားေၾကာင့္လည္း သား သမီးတို႔၏ ဘဝသည္ ပိုမို၍ တိုးတတ္ႏိုင္၊ ေျပာင္းလဲႏိုင္သည္သာတည္း။
ထို႔အတူပင္ ဘုန္းကံ ပါရမီနည္းေသာ သား သမီးေၾကာင့္လည္း မိဘမ်ား၏ ဘဝတို႔သည္ ဆုတ္ယုတ္ႏိုင္၊
ေျပာင္းလဲႏိုင္သလို ဘုန္းကံ ပါရမီနည္းေသာ မိဘမ်ားေၾကာင့္လည္း သား သမီးတို႔၏ ဘဝသည္ ဆုတ္ယုတ္ႏိုင္၊
ေျပာင္းလဲ ႏိုင္သည္သာတည္း။
သား၏ အကုသိုလ္ဆိုးက်ိဳးက မိဘ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ထိခိုက္ပံု
ေလာလကတိႆ
မေထရ္ေလာင္းသည္ ဘဝတစ္ခု၌ ေတာေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းထိုင္ ဆရာေတာ္ ျဖစ္ခဲ့၏။ တစ္ေန႔တြင္
အာဂႏၱဳ ဧည့္သည္ ရဟန္း တစ္ပါးၾကြေရာက္လာကာ တည္းခို ေနစဥ္ သူေ႒းဒကာ တစ္ေယာက္က အာရံုဆြမ္းစား
ပင့္ေလွ်ာက္ခဲ့ေလသည္။ ေက်ာင္းထိုင္ ဆရာေတာ္သည္ နံနက္ အိပ္ယာထခ်ိန္တြက္ သက္ကယ္ေခ်ာင္း
(ျမက္ပင္)ျဖင့္ ေခါင္းေလာင္း ထိုးကာ တစ္ပါးတည္း ဆြမ္းစားၾကြသြားခဲ့ေလသည္။ ဒကာက “အရွင္ဘုရား၊
ဧည့္သည္ ဘုန္းၾကီး ေရာ ၾကြမလာဘူးလားဘုရား”ဟု ေမးေလွ်ာက္ရာ “ဧည့္သည္ ဘုန္းၾကီးက အအိပ္ၾကီးတယ္နဲ႔
တူပါရဲ႕၊ ေခါင္းေလာင္းထိုးတာေတာင္မွ မႏိုးဘူးေလ။ ဒါ့ေၾကာင့္ တစ္ပါးတည္း ၾကြလာရတာ”ဟု
ျပန္ေျပာခဲ့ေလသည္။ ဒကာက “ခရီးပန္းလို႔ ျဖစ္မွာပါဘုရား”ဟု ေလွ်ာက္ထားေလ၏။
ေက်ာင္းထိုင္ ဆရာေတာ္ကို အာရံုဆြမ္း ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းျခင္း၊
တရားနာျခင္း၊ ေရစက္ခ်ျခင္း ျပီးဆံုး၍ ဆရာေတာ္ ျပန္ၾကြေသာအခါ ဧည့္သည္ ဘုန္းၾကီးအတြက္
ဆြမ္းကို သပိတ္တြင္ ထပ္မံထည့္ကာ လွဴဒါန္းလိုက္ေလ သည္။ ဒကာအိမ္မွ ျပန္လာရာလမ္းတြင္ ေက်ာင္းထိုင္
ဆရာေတာ္က “ဤဆြမ္း ကို စားျပီးလွ်င္ေတာ့ ဒီကိုယ္ေတာ္ ေက်ာင္းက ျပန္ေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့
ဘူး” ဟု ေတြးထင္ကာ ဒကာလွဴလိုက္ေသာ ဆြမ္းတို႔ကို လမ္းေဘးမွာပင္ သြန္ပစ္ခဲ့ ေလသည္။
ထိုအျခင္းအရာ
အလံုးစံုကို ေက်ာင္းမွာ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ဧည့္သည္ ရဟန္းက သိျမင္ခဲ့ျပီး “ငါ ဒီမွာ ၾကာၾကာေနလွ်င္
ဒီဆရာေတာ္အတြက္ ပို၍ အကုသိုလ္ အျပစ္မ်ားေပေတာ့မည္” ဟု ေတြးၾကံကာ ေကာင္းကင္ ခရီးျဖင့္
ျပန္လည္ ၾကြသြားခဲ့ေလျပီ။ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ ေက်ာင္းသို႔ ျပန္ေရာက္ လာခ်ိန္တြင္ ဧည့္သည္
ရဟန္းမွာ မရွိေတာ့ျပီ။ ထိုအခါတြင္မွ “ငါ့ရဲ့ မေကာင္းတဲ့ စိတ္အၾကံကို သိျပီး ျပန္ၾကြသြားတာကို
ေထာက္ဆၾကည့္လွ်င္ ဒီဧည့္သည္ ရဟန္းသည္ တရားထူးရျပီးေသာ ရဟႏၲာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္”ဟု သိရွိကာ
ေနာင္တ ရခဲ့ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ကုလမစၦရိယ (ဒကာႏွင့္ပတ္သက္၍ ႏွေျမာ ဝန္တိုျခင္း)ဟူေသာ အကုသိုလ္
အျပစ္ကိုကား ျပဳမိခဲ့ေလျပီတည္း။ ထိုအကုသိုလ္ အျပစ္ေၾကာင့္ပင္ ဘဝတိုင္းဝယ္ ဆင္းရဲ ငတ္ျပတ္ကာ
ဒုကၡႀကီးစြာ ခံစားခဲ့ရေလသည္။
ေဂါတမဘုရားရွင္
လက္ထက္ေတာ္တြင္ အိမ္ေျခ တစ္ေထာင္ရွိေသာ ရြာႀကီး၌ ေလာလက တိႆ ပဋိသေႏၶ တည္ေသာေန႔က စျပီး တစ္ရြာလုံး ငါး မရေတာ့ေပ။
တစ္ရြာလံုး မီးလည္း ေလာင္ခဲ့ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရြာကုိ ထက္ဝက္ခြဲေသာအခါ ကုိယ္ဝန္ရွိေသာ
မိခင္ပါသည့္ ဘက္က ငါး မရေတာ့ ျပန္ပါ။ ထိုသို႔ အၾကိမ္ၾကိမ္ ထပ္ခြဲလာလုိ္က္ရာ ေလာလကတိႆ
မိဘ တစ္အိမ္သာ က်န္ပါေတာ့သည္။ ေလာလကတိႆ ကေလးကုိ ေမြးဖြားျပီး သြားႏုိင္လာႏုိင္ေသာ အခါ
သားျဖစ္သူ၏ အကုသိုလ္ အက်ိဳးေပးဒဏ္ကို မခံႏိုင္သည့္အဆံုး အေမျဖစ္သူက သားကို ခြက္ကေလးေပးျပီး ေတာင္းစား ခိုင္းကာ
စြန္႔ခြါ ထြက္ေျပးပါေတာ့သည္။
ထို႔သို႔ျဖင့္
ေလာလကတိႆေလးသည္ ငတ္တစ္လွည့္ ျပတ္တစ္လွည့္ ျဖင့္ ေတာင္းစားကာ မိဘမဲ့ေနလာခဲ့ရာ တစ္ေန႔ေသာအခါ
အရွင္သာရိပုတၱရာ ႏွင့္ ေတြ႔ျပီး အရွင္ျမတ္က ေလာလက တိႆကို ရွင္ျပဳေပးခဲ့သည္။ ေလာလက တိႆသည္
ပါရမီပါ ျပည့္သူျဖစ္၍ တရား အားထုတ္လုိက္ လွ်င္ပင္ ရဟႏၲာ ျဖစ္သြားခဲ့ပါသည္။ ရဟႏၲာျဖစ္ေသာ္လည္း
အတိတ္က ျပဳခဲ့ေသာ အကုသိုလ္ကံ ေၾကာင့္ တစ္ေန႔မွ ဆြမ္းကုိ ဝေအာင္မဘုဥ္းခဲ့ရေပ။ အရွင္သာရိပုတၱရာ
အရွင္ျမတ္က ေခၚသြားျပီး ဆြမ္းခံအတူထြက္လွ်င္ အရွင္ သာရိပုတၱရာသည္ပင္ ဆြမ္းမရေတာ့ေပ။
ထိုအခါ ေလာလကတိႆ မေထရ္ကုိ ျပန္လႊတ္ျပီး အရွင္ျမတ္ တစ္ပါးတည္း ဆြမ္းခံမွ ဆြမ္းရပါေတာ့၏။
ဘုန္းကံႀကီးမားေသာ
အရွင္သာရိပုတၱရာေသာ္မွ ေလာလက တိႆမေထရ္ႏွင့္ ဆြမ္းခံ အတူၾကြလွ်င္ ဆြမ္းမရေတာ့ဟု ဆိုလွ်င္
ထိုေလာလကတိႆ မေထရ္၏ အကုသိုလ္ကံ အက်ိဳးေပး က သူတစ္ေယာက္တည္းထင္မက ပတ္ဝန္းက်င္ရွိသူတို႔ကိုပါ
ဆင္းရဲဒုကၡ ျဖစ္ေစတတ္ေၾကာင္း အကုသိုလ္ကံတို႔၏ ဆိုရြားေၾကာက္ဖြယ္ ေကာင္းပံုကို နားလည္ရန္္ျဖစ္ပါသည္။
ဤသာဓကကို ၾကည့္ျပီး အကုသိုလ္ကံ ၾကီးေသာသူကုိ ေရွာင္ရပါမည္။ သူ၏ အကုသိုလ္ကံ ဆုိးက်ိဳးမ်ားက
မိမိကုိ လာျပီး အဖ်ားခတ္တတ္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္ကာ ဆင္ျခင္ရေပလိမ့္မည္။
သား၏ ဘုန္းတန္ခိုးေၾကာင့္
မိဘမ်ားပါ ခ်မ္းသာရ
ရွင္သီဝလိအေလာင္း
ပဋိသေႏၶတည္မိသည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ ဝမ္းတြင္းရွိ သေႏၶသား၏ ကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ မယ္ေတာ္ သုပၸဝါသာမင္းသမီးအထံသို႔
ဟိုမွ သည္မွ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ား ေန႔စဥ္အျမဲ ည နံနက္ ဆက္ကာဆက္ကာ
ေပးပို႔လာၾကေလသည္။ ေဆြမ်ိဳးမ်ားက သုပၸဝါသာ မင္းသမီး၏ ဘုန္းကံကို စမ္းလို၍ မ်ိဳးေစ့ထည့္ထားေသာ
ေတာင္းကို မင္းသမီး၏ လက္ထဲသို႔ ထည့္ေစၾကကုန္၏။
သုပၸဝါသာမင္းသမီး၏
လက္ျဖင့္ ထိမိသမွ် မ်ိဳးေစ့တို႔သည္ အံ႔ၾသ ယူရ ေလာက္ေအာင္ တေစ့တေစ့မွ အပင္အေညႇာက္ အရာအေထာင္
ေပါက္ပြား လာၾကကုန္၏။ မင္းပယ္တပယ္ က်ယ္ဝန္းေသာ လယ္ေျမတကြက္မွ လွည္း အစီးေပါင္း ငါးဆယ္ေျခာက္ဆယ္
တိုက္ယူရ ေလာက္ ေအာင္ ေကာက္စပါးမ်ား အထြက္တိုး၍ လာေလသည္။ စပါးက်ီထဲသို႔ စပါးမ်ားကို
သြင္းသည့္ အခါမွာ လည္း မင္းသမီးလက္ျဖင့္ တံခါးေပါက္ကို အကိုင္ခိုင္းၾကည့္ရာ ဝမ္းတြင္းရွိ
သီဝလိ၏ ဘုန္းကံေၾကာင့္ ေျပာင္း၊ စပါး၊ စေသာ ေကာက္ပဲ သီးႏွံမ်ားမွာ (ထုတ္ယူသယ္ေဆာင္
သြားသည့္တိုင္) မူလအတိုင္း ေလ်ာ့သြားသည္မရွိ၊ ျပည့္ျမဲျပည့္၍ ေနတတ္ေလသည္။ ခ်က္ျပီးသား
ထမင္းအိုးမွ ထမင္းကို ခူးခပ္ ကာ ‘ဒီဟာက မင္းသမီး၏ ဘုန္းကံပါပဲ’ဟု ပါးစပ္မွ ေျပာဆို၍
ေပးကမ္း လွဴဒါန္းပါလွ်င္ ကုန္ခန္းသည္မရွိ၊ ျပည့္စံုလံုေလာက္ေသာဟူ၏။
ေရွးက ျပဳခဲ့ေသာ ကုသိုလ္ ေတာင္းခဲ့ေသာဆု
ရွင္သီဝလိ
အေလာင္းေတာ္သည္ ပဒုမုတၱရျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္၌ လာဘ္လာဘ အရာတြင္ ဧတဒဂ္ဘြဲ႔ ေပးခဲ့ေသာ
ရဟန္းတပါးကို အားက်ျပီး ထိုဧတဒဂ္မ်ိဳး ရလိုေၾကာင္း ပဒုမုတၱရဘုရားထံ ဆုေတာင္း၍ ပါရမီကို
စတင္ ျဖည့္ခဲ့ေလသည္။
ဝိပႆီျမတ္စြာဘုရား
လက္ထက္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေက်းလက္ ဇနပုဒ္တခု၌ အညတရ ေတာသားတဦး ျဖစ္ခဲ့ရ၏။ ထိုအခ်ိန္၌
ဗႏၶဳမတီျမိဳ႔သူ ျမိဳ႔သားတို႔က ဗႏၶဳမတီမင္းႀကီးႏွင့္ သူႏိုင္ငါႏိုင္ အျပိဳင္ၾကဲ၍ အလွဴဒါနပြဲကို
ဆင္ႏႊဲေနခ်ိန္ျဖစ္၏။ ဘုရင္မင္းျမတ္၏ အလွဴထက္သာေစရန္ ျပည္သူတို႔၏ ဒါနပြဲတြင္ ေလာေလာလတ္လတ္
ပ်ားရည္ႏွင့္ ႏြားႏို႔ခဲ မပါဘဲရွိရာ ထိုအခိုက္ ေတာမွ ျမိဳ႔သို႔တက္လာေသာ သီဝလိအေလာင္း
လုလင္က ထိုပစၥည္း (၂)မ်ိဳးကို ယူေဆာင္၍လာရာ ျမိဳ႔သူျမိဳ႔သားတို႔က မတန္တဆေစ်းျဖင့္ ေပး၍
ဝယ္ယူၾက၏။
ေတာသားလုလင္က
အက်ိဳးအေၾကာင္း ေမးျမန္း ၍ “ျမတ္စြာဘုရား လွဴရန္
ဝယ္သည္ဆိုပါက ေငြျဖင့္ မေရာင္းလိုဘဲ ကၽြႏု္ပ္ ကိုယ္တိုင္ အခမဲ့ကုသိုလ္ပါဝင္ လွဴဒါန္းပါမည္”ဟု
ေျပာၾကားရာ အားလံုကပင္ သေဘာတူ လက္ခံျပီး ရႊင္ရႊင္ပ်ပ် လွဴဒါန္း ခြင့္ေပးေလသည္။ ေတာသား
လုလင္က “လာဘ္လာဘ ေပါမ်ားရပါလို၏”ဟု ဆုေတာင္းရာ ဝိိပႆီ ျမတ္စြာဘုရားက “သင္ ဆုေတာင္း
သည့္အတိုင္း ျဖစ္ေစသတည္း” ဟု မိန္႔ေတာ္ မူခဲ့ေလသည္။
ဤဒါနႏွင့္
ဤဆုေတာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေလရာဘဝဝယ္ ဒါန၏အက်ိဳးကို ေကာင္းမြန္စြာ ခံစားစံစားရျပီး၊ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား
လက္ထက္တြင္ လာဘ္ေပါမ်ားသည့္ အရာ၌ အသာဆံုး၊ အျမတ္ဆံုးျဖစ္သည့္ ဧတဒဂ္ဘြဲ႔ရ ရွင္သီဝလိ
ျဖစ္လာခဲ့ေလသည္။
ေရွးက က်ဴးလြန္ခဲ့ေသာ အျပစ္ႏွင့္
အက်ိဳး
အတိတ္ဘဝ
တစ္ခုဝယ္ သီဝလိႏွင့္ မယ္ေတာ္ သုပၸဝါသာတို႔မွာ ဗာရာဏသီမင္း၏ မိဖုရားႀကီးႏွင့္ သားေတာ္ျဖစ္ခဲ့ၾကေလသည္။
တစ္ခါေသာ္ စစ္ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ မယ္ေတာ္ႀကီး အၾကံ ေပးသည့္အတိုင္း သားျဖစ္သူက ျမိဳ႔တံခါးမႀကီး
ေလးေပါက္တို႔ကို အဝင္ အထြက္မရွိေအာင္ (၇)ႏွစ္ၾကာမွ် ပိတ္ဆို႔ထားရာ တိုင္းသူျပည္သားတို႔မွာ
အစာ ေရစာ ျပတ္လတ္ကာ ဆင္းရဲဒုကၡ ေရာက္ၾကရေလသည္။
ဤမေကာင္းမႈ
အကုသိုလ္ ကံေၾကာင့္ ကိုယ္တိုင္က်ဴးလြန္သူ ဗာရဏသီ မင္းသားမွာ ငရဲ၌ ခံရျပီး၊ ယခုဘဝဝယ္
မယ္ေတာ္ သုပၸဝါသာႏွင့္ ရွင္သီဝလိ အေလာင္းအလ်ာ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ရွင္သီဝလိသည္ က်ပ္တည္း
က်ဥ္းေျမာင္း ေသာ အမိဝမ္းထဲတြင္ ေသြးအလူးလူးျဖင့္ (၇)ႏွစ္ၾကာမွ် ဒုကၡႀကီးစြာ ဝဋ္ဆင္းရဲ
ကို ခံရရွာသည္။ ေမြးဖြားရာတြင္လည္း သက္သာလြယ္ကူျခင္း မရွိဘဲ ကမၼဇ ေလေၾကာင့္ ဦးေစာက္ေျပာင္းျပန္
ေျခေထာက္မိုးေမွ်ာ္ ကၽြမ္းထိုးေမွာက္ခံု ျဖစ္ရရံုမွ်မက အမိ၏ေယာနိဝတြင္ ကန္႔လန္႔ခံေန၍
(၇)ရက္ၾကာ ဒုကၡေဝဒနာကို အလူးအလဲ ခံရျပန္ေလသည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္
ဘုရားထံ သြားေရာက္ေလွ်ာက္ထား၍ အိမ္သို႔ ပင့္ ေလွ်ာက္ရာ “သုပၸဝါသာ မင္းသမီးသည္ ေရာဂါမရွိ
ပကတိ ခ်မ္းသာေစသ တည္း။ ေရာဂါမရွိ ပကတိခ်မ္းသာလ်က္ ေရာဂါကင္းေသာ သားကို လြယ္ကူစြာ ဖြားေစသတည္း”ဟု
ေမတၱာဓာတ္ျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရား မိန္႔ၾကားေတာ္မူလိုက္ သည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ မေရွးမေႏွာင္းမွာပင္
ေနအိမ္တြင္ က်န္ရစ္ေသာ သုပၸဝါသာ မင္းသမီးသည္ မီးမဖြားႏိုင္ဘဲ အခက္အခဲ ႀကံဳေနရေသာ သေႏၶသား
ကို လြယ္ကူ ေခ်ာေမာစြာ ဖြားျမင္ေလ၏။ မိဘ
ေဆြမ်ိဳးတို႔၏ ပူပန္မႈ စိတ္ ေသာကကို ျငိမ္းေအးေစလ်က္ ဖြားျမင္သန္႔စင္လာေသာေၾကာင့္ သူငယ္၏
အမည္ကို (သီဝလိ)ဟု အမည္ ေပးၾကသည္။ သီဝလိ ေသာကအပူကို ျငိမ္းေအးေစးသူ (ဝါ) ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း။
ေမြးဖြားစသူငယ္ စကားေျပာျခင္း။
။
သုပၸဝါသာမင္းသမီးသည္
သီဝလိသတို႔သား ဖြားေျမာက္သည့္ အထိ္မ္း အမွတ္အျဖစ္ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ားကို
ေနအိမ္သို႔ပင့္၍ (၇)ရက္ တိုင္တိုင္ အလွဴႀကီးကို ေပးေလသည္။ ရွင္သီဝလိ သတို႔သားမွာ အမိဝမ္း၌
(၇)ႏွစ္မွ်ေနခဲ့ရျပီးျဖစ္၍ ဖြားေျမာက္လာခ်ိန္တြင္ (၇)ႏွစ္အရြယ္ရွိ သူငယ္တို႔ ျပဳလုပ္ရမည့္
အမႈလုပ္ငန္းမွန္သမွ်ကို ျပဳလုပ္ႏိုင္စြမ္း ရွိေပျပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ သံဃာေတာ္မ်ားကို သီဝလိ
သူငယ္ကိုယ္တိုင္ ေရစစ္၍ ေသာက္ေရ ဆက္ကပ္ျခင္း၊ ရွင္သာရိပုတၱရာ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးႏွင့္
စကားေျပာျခင္းမ်ားကို ျပဳလုပ္ေလသည္။ ထိုအံ႔ဖြယ္ ျမင္ကြင္းကို ေတြ႔ျမင္ရေသာ မယ္ေတာ္သုပၸဝါသာ
မင္းသမီးအဖို႔ ဝမ္းေျမာက္ ၾကည္ႏူးမဆံုး ရွိေလသည္။
ျမတ္စြာဘုရားက
“ခ်စ္သမီး သုပၸဝါသာ၊ ကိုယ္ဝန္ဒုကၡကို (၇)ႏွစ္မွ် လြယ္ထားရျပီးျဖစ္၍ ေနာက္ထပ္ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္လိုစိတ္
ရွိပါေသးသလား” ဟု ေမးေတာ္မူရာ သုပၸဝါသာမင္းသမီးက “မွန္ပါဘုရား၊ သီဝလိလို သားမ်ိဳးကိုသာ
ရမည္ဆိုပါက ေနာက္ထပ္ (၇)ခါ ပဋိသေႏၶလြယ္ျပီး (၇)ေယာက္တိတိ ဖြားလို ပါေသးေၾကာင္း” မိန္းမပီပီ
ေလွ်ာက္ထားေလသည္။ ဤသို႔ေလွ်ာက္ ထားျခင္းမွာ သားဖြားျခင္း၌ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္မႈမရွိေသာ
မိန္းမတို႔၏ ဓမၼတာသေဘာအရ ေလွ်ာက္ထားျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ လိမၼာေသာ သားကို ေတြ႔ျမင္ရေသာ
မိခင္တို႔၏ ေမတၱာေၾကာင့္ ဤသို႔ေျပာျခင္းဟုလည္း မွတ္ယူႏိုင္ပါသည္။
သီဝလိ သကၤန္းဝတ္ကာ ရဟႏၲာျဖစ္ျခင္း
အလွဴႀကီး
(၇)ရက္ေျမာက္ေသာ ေနာက္ဆံုးေန႔တြင္ ရွင္သာရိပုတၱရာကို သီဝလိသူငယ္က အမိ ဝမ္းတြင္း၌ ဒုကၡႀကီးစြာ
ေနထိုင္ရပံုအေၾကာင္းမ်ားကို ေလွ်ာက္ထားျပီး မိဘ (၂)ပါးက ခြင့္ျပဳပါ လွ်င္ သကၤန္းဝတ္လိုေၾကာင္း
ေလွ်ာက္ ထားေလ၏။ ခြင့္ျပဳခ်က္ရေသာအခါ အရွင္သာရိပုတၱရာက ေက်ာင္းေတာ္သို႔ ေခၚသြားျပီးလွ်င္
တစပဥၥက ကမၼ႒ာန္းကို ေပးကာ ရွင္သာမေဏျပဳရန္ ဆံခ် ေပးေလ၏။ ဆံရိတ္အျပီးတြင္ ရဟႏၲာျဖစ္ခဲ့ေလသည္။
ဘုန္းကံကို စံုစမ္းျခင္း။ ။
ျမတ္စြာဘုရားသည္
ပစၥည္းေလးပါး ခက္ခဲေသာ ျမိဳ႔ရြာမ်ားသို႔ သာသနာျပဳ ၾကြသည့္အခါ ရွင္သီဝလိကို ေခၚသြားေလ့ရွိ၏။
ရွင္သီဝလိပါလွ်င္ စားဝတ္ ေနေရး ခက္ခဲမႈမရွိ။ အားလံုး ျပီးျပည့္စံု၏။ လူ႔ရြာကို မဆိုထားဘိ
လူေနအိမ္ေျခ မရွိသည့္ ေတာအရပ္မ်ိဳးမွာပင္ ရုကၡစိုးနတ္တို႔က ဆီးႀကိဳကာ လွဴဒါန္းၾက၏။
ရွင္သီဝလိ ဘုန္းကံမွာ ဤမွ် အံ႔ဖြယ္ေကာင္းေအာင္ ထူးျခားလွဘိ၏။
တခါက
ျမတ္စြာဘုရားသည္ သာဝတၳိျပည္သို႔ ၾကြလာရာ ရွင္သီဝလိ ကိုယ္ေတာ္လည္း ေနာက္ေတာ္မွ ပါလာ၏။
ရွင္သီဝလိက “ျမတ္စြာဘုရား၊ တပည့္ေတာ္၏ ဘုန္းကံကို စံုစမ္းလိုပါ၍ တပည့္ေတာ္ႏွင့္အတူ
သံဃာအပါး (၅ဝဝ)ထည့္ေပးေတာ္မူပါ ဘုရား”ဟု ေလွ်ာက္ထားရာ ျမတ္စြာဘုရားက ရွင္သီဝလိ ေနာက္သို႔
သံဃာအပါး (၅ဝဝ)ထည့္ေပးလိုက္ေလသည္။
ရွင္သီဝလိသည္
လူတို႔ေနထိုင္ရာ ျမိဳ႔ရြာမ်ားသို႔ မၾကြမူ၍ ဟိမဝႏၲာသို႔ ေရွးရႈကာ ေတာလမ္းခရီးမွ ၾကြသြားေလသည္။
ဤသို႔ ၾကြသြားရာ လမ္းခရီးရွိ ေရာက္ရာ ေနရာအားလံုး၌ပင္ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ နတ္တို႔က ရွင္သီဝလိမေထရ္
အား ခုနစ္ရက္စီ၊ ခုနစ္ရက္စီ အလွဴဒါနကို အႀကီးအက်ယ္ ေပးလွဴၾကေလ သည္။ ရွင္သီဝလ္ိအတြက္
ေပးလွဴေသာ ပစၥည္းမ်ားသည္ ေနာက္ပါ သံဃာ (၅ဝဝ)တို႔ပင္ သံုးစြဲ၍ မကုန္၊ ျပည့္စံု လံုေလာက္ရံုမွ်မက
အလွ်ံပယ္ျဖစ္၍ ေနေလ၏။ ရွင္သီဝလိ ဘုန္းကံကား ဤမွ် ႀကီးမားလွေပ၏။ လူမ်ားသာမက နတ္မ်ားကပင္
လွဴဒါန္းၾက ေသာေၾကာင့္ လာဘ္လာဘ ေပါမ်ားေသာအရာ၌ ရွင္သီဝလိမေထရ္အား ဧတဒဂ္ဘြဲ႔ထူးေပး၍
ခ်ီးျမႇင့္ေတာ္မူေလသည္။
ဤဝတၳဳသာဓကေလးေတြကို
ေထာက္ျပီး ကုသိုလ္ ပါရမီရွင္ႏွင့္ ေပါင္း လွ်င္ ထိုသူ၏ ဘုန္းကံပါရမီ အက်ိဳးတို႔သည္
ပတ္ဝန္းက်င္ ရွိသူတို႔ကိုပါ မွ်ေဝခံစားရႏိုင္ေၾကာင္း ေတြ႔ျမင္ႏိုင္ ပါသည္။ (အံ၊႒၊၁၊၁၉၄)
သို႔ျဖစ္၍ သားေကာင္း သမီးေကာင္းရလိုေသာ မိဘမ်ားႏွင့္
မိမိထံ ေရာက္ရွိလာသူ သား သမီးတိုင္း လိမၼာသူမ်ား ျဖစ္လိုေသာ မိဘတိုင္းသည္ ကိုယ္တိုင္
ဘုန္းကံျမင့္ေအာင္ ၾကိဳးစားကာ မိမိတို႔၏ ပါရမီအဆင့္ကို ရင့္သထက္ရင့္ေအာင္ ၾကိဳးစားႏိုင္ၾကပဟာဓမၼါေစ..ဟု
ဆႏၵျပဳ လိုက္ပါသည္။ ။
က်မ္းကိုး။
။
ဓမၼ၊ ႒၊ ပ၊ ၅၃။ အဘိ၊ ၁၊
႒၊ ၇၆။ ပဏ္၊ ၃၊ ပါ၊ ၁၆၁။ ႒၊ ၁၂၂။ ဥဒါန၊ ႒၊ ၂၅၂။ ဗုဒၶၵ၊ ႒၊ ၃၇၊ ၃၁၈။ဇာတက၊ ႒၊ ပ၊ ၅၇။
အပ၊ ပါ၊ ၁၄၉။ ႒၊ ၂၄၉။ အံ၊ ႒၊ ၁၊ ၁၉၄။ အံ၊ ၅၊ ပါ၊ ၂၂၅။ ႒၊ ၈၁။ ပါ၊ ၂၃၈။ ႒၊ ၂၃၉။
ဓမၼဒူတ
အရွင္ေဆကိႏၵ၏ ဘဝျမင့္ေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း
အရွင္ဥကၠံသ
သာသနတကၠသီလ မဟာဓမၼာစရိယ M.A. (Buddhism)
