မလိုတာေတြ ဖယ္ထုတ္ပစ္ရတယ္
ပန္းပုဆရာႀကီးတစ္ဦး ေျပာျပတဲ့
စကားတစ္ခုကို အမွတ္ရမိလို႔ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ သူက “ပန္းပု ထုတဲ့အခါမွာ မလိုတာေတြကို
ဖဲ့ဖဲ့ထုတ္ပစ္ရတယ္။ မလိုတာေတြကို ဖဲ့ထုတ္၊ ပယ္ထုတ္ ပစ္ၿပီးေတာ့မွ လွပတဲ့ ႐ုပ္လံုးေပၚလာႏိုင္တာ
တဲ့။
ဒီနည္းတူပဲ လူဟာ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ခႏၶာကိုယ္မွာ မလိုအပ္တဲ့ အရာေတြကို ဖဲ့ဖဲ့ထုတ္၊ ပယ္ပယ္ ထုတ္ပစ္ရတယ္တဲ့။ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ခႏၶာက ဖဲ့ထုတ္ပယ္ထုတ္ပစ္ရမွာက အက်င့္ဆိုး စ႐ိုက္ဆိုး . . . စတဲ့ အရာေတြပဲတဲ့၊ အက်င့္ဆိုး စ႐ိုက္ဆိုး စတဲ့ မလိုလားအပ္တာေတြကို ဖဲ့ထုတ္ ပယ္ထုတ္ပစ္မွ တလွတပ ဘဝမ်ိဳး ျဖစ္လာႏိုင္တာတဲ့”
ဒီနည္းတူပဲ လူဟာ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ခႏၶာကိုယ္မွာ မလိုအပ္တဲ့ အရာေတြကို ဖဲ့ဖဲ့ထုတ္၊ ပယ္ပယ္ ထုတ္ပစ္ရတယ္တဲ့။ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ခႏၶာက ဖဲ့ထုတ္ပယ္ထုတ္ပစ္ရမွာက အက်င့္ဆိုး စ႐ိုက္ဆိုး . . . စတဲ့ အရာေတြပဲတဲ့၊ အက်င့္ဆိုး စ႐ိုက္ဆိုး စတဲ့ မလိုလားအပ္တာေတြကို ဖဲ့ထုတ္ ပယ္ထုတ္ပစ္မွ တလွတပ ဘဝမ်ိဳး ျဖစ္လာႏိုင္တာတဲ့”
တခါတုန္းက ဆရာႀကီးတစ္ဥိးက အက်င့္စ႐ိုက္ဆိုးေတြ ရစျပဳေနတဲ့ တပည့္တစ္ဦးကို ေခၚၿပီး ေတာလမ္းကေလးအတိုင္း ေလွ်ာက္လာတယ္။ ေလွ်ာက္လာယင္းက အညြန္႔အေညွာင့္ေပါက္စ သစ္ပင္ကေလး တပင္ကိုေတြ႔ေတာ့ ဆရာႀကီးက . . .
“တပည့္၊ ေဟာဟိုကအပင္ေလးကို ႏုတ္ၾကည့္စမ္း” လို႔ ခိုင္းတယ္။
တပည့္ကလဲသြားၿပီး အလြယ္ကေလးပဲ လက္ညိႈးနဲ႔ လက္မၾကားထဲညွပ္ၿပီး ဆြဲႏုတ္လိုက္တယ္။
ဒါနဲ႔ ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကျပန္တယ္။
မၾကာခင္ အေတာ္ေလး အျမစ္ခိုင္ခိုင္တြယ္မိေနၿပီျဖစ္တဲ့ သစ္ပင္ငယ္တပင္ကို ေတြ႔တယ္။ ဒီအခါမွာလဲ ဆရာႀကီးက တပည့္၊
“ေဟာဟိုကသစ္ပင္ကို ႏုတ္ပါအံုး”
လို႔ ခိုင္းတယ္။ တပည့္ကသြားၿပီးႏုတ္တယ္။
လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ကေလး အားစိုက္ၿပီး ႏုတ္လိုကေတာ့ သစ္ပင္က အျမစ္ကၽြတ္ၿပီး ပါလာတယ္။
ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ဆက္ၿပီးေလွ်ာက္လာၾကျပန္တယ္။ ေလွ်ာက္လာယင္း တပည့္လူငယ္က
“ဘာမွအသံုးမခ်ဘဲ သူ႔ကို သစ္ပင္ႏုတ္ခိုင္းေနတာ ငါ့ ဆရာႀကီး စိတ္ေတြမွ မူမွန္ေသးရဲ႕လား” လို႔ ေတြးလာတယ္။
မၾကာခင္ လူတပိုက္တဖက္ေလာက္ လံုးပတ္ရိွတဲ့ သစ္ပင္ႀကီး တပင္ကို ေတြ႔ရတယ္၊ ဒီအခါမွာလဲ ဆရာႀကီးက တပည့္ ေဟာဟိုက သစ္ပင္ႀကီးကိုႏုတ္စမ္းပါ လို႔ ခိုင္းျပန္တယ္။ ႏုတ္လို႔ မရမွန္းသိေပမယ့္ ဆရာက ခိုင္းေနေတာ့ တပည့္ လူငယ္က လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ သစ္ပင္ႀကီးကို ပိုက္ဖက္ၿပီး အသားကုန္ႏုတ္တယ္။ ေခၽြးဒီဒီးသာက်တယ္၊ သစ္ပင္ႀကီးကေတာ့ တုတ္တုတ္ေတာင္ မလႈပ္ဘူး။
ဒီေတာ့မွ ဆရာႀကီးက
“တပည့္ မင့္ကို ဆရာက အေၾကာင္းမဲ့ သစ္ပင္ေတြကို ႏုတ္ခိုင္းေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ သစ္ပင္ေတြကို သာဓကထားၿပီး ေျပာျပစရာရွိလို႔ပါ၊
လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ကေလး အားစိုက္ၿပီး ႏုတ္လိုကေတာ့ သစ္ပင္က အျမစ္ကၽြတ္ၿပီး ပါလာတယ္။
ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ဆက္ၿပီးေလွ်ာက္လာၾကျပန္တယ္။ ေလွ်ာက္လာယင္း တပည့္လူငယ္က
“ဘာမွအသံုးမခ်ဘဲ သူ႔ကို သစ္ပင္ႏုတ္ခိုင္းေနတာ ငါ့ ဆရာႀကီး စိတ္ေတြမွ မူမွန္ေသးရဲ႕လား” လို႔ ေတြးလာတယ္။
မၾကာခင္ လူတပိုက္တဖက္ေလာက္ လံုးပတ္ရိွတဲ့ သစ္ပင္ႀကီး တပင္ကို ေတြ႔ရတယ္၊ ဒီအခါမွာလဲ ဆရာႀကီးက တပည့္ ေဟာဟိုက သစ္ပင္ႀကီးကိုႏုတ္စမ္းပါ လို႔ ခိုင္းျပန္တယ္။ ႏုတ္လို႔ မရမွန္းသိေပမယ့္ ဆရာက ခိုင္းေနေတာ့ တပည့္ လူငယ္က လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ သစ္ပင္ႀကီးကို ပိုက္ဖက္ၿပီး အသားကုန္ႏုတ္တယ္။ ေခၽြးဒီဒီးသာက်တယ္၊ သစ္ပင္ႀကီးကေတာ့ တုတ္တုတ္ေတာင္ မလႈပ္ဘူး။
ဒီေတာ့မွ ဆရာႀကီးက
“တပည့္ မင့္ကို ဆရာက အေၾကာင္းမဲ့ သစ္ပင္ေတြကို ႏုတ္ခိုင္းေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ သစ္ပင္ေတြကို သာဓကထားၿပီး ေျပာျပစရာရွိလို႔ပါ၊
အက်င့္စ႐ိုက္ဆိုးေတြ ဆိုတာ
ႏုစဥ္အခ်ိန္၊ အက်င့္စ႐ိုက္ဆိုးေတြ ကိုယ့္မွာျဖစ္လာစ အခ်ိန္မွာ (သစ္ပင္ကေလးျဖစ္စမွာ
လြယ္လြယ္နဲ႔ ႏုတ္ပယ္ပစ္လို႔ ရသလို) ႏုတ္ပယ္ပစ္လို႔ရတယ္၊ ႏုတ္ပယ္ မပစ္ဘဲ ဆက္ၿပီး အက်င့္ဆိုးေတြကို
ႀကီးပြားေစရင္ေတာ့ အထုအထယ္ႀကီးလာၿပီး(သစ္ပင္ႀကီး ျဖစ္လာေတာ့ ႏုတ္ပစ္လို႔မရေတာ့ သလိုပဲ)
ႏုတ္ပယ္ပစ္လို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ဒီအခါမွာ ဘဝဟာ ဆံုး႐ံႈးပ်က္စီးသြားႏိုင္တယ္ ဆုိတာ
ဆရာ ေျပာခ်င္လို႔ပဲ” လို႔ ရွင္းျပတယ္။
ဟုတ္ပါတယ္။
ဧရာမ အခိုင္အခံ့ တိုက္တာအေဆာင္အအံုႀကီးေပၚမွာ ေညာင္ေစ့ကေလးက်လုိ႔ ေပါက္လာတဲ့ ေညာင္ပင္ကေလးကို ေစာေစာႏုတ္ပယ္မပစ္ဘဲ ႀကီးထြားေအာင္ထားရင္ ၾကာတဲ့အခါ အျမစ္ေတြက အုတ္ၾကားထဲတိုးဝင္ၿပီး အေဆာင္အအံုႀကီးကို ၿဖိဳခ်ပစ္ႏိုင္သလို႔၊ အက်င့္ စ႐ိုက္ဆိုးေတြဟာ ၾကာရင္ ဘဝတစ္ခုလံုးကို ၿဖိဳခ်ဖ်က္ဆီးပစ္ႏိုင္တာပဲ။
ဟုတ္ပါတယ္။
ဧရာမ အခိုင္အခံ့ တိုက္တာအေဆာင္အအံုႀကီးေပၚမွာ ေညာင္ေစ့ကေလးက်လုိ႔ ေပါက္လာတဲ့ ေညာင္ပင္ကေလးကို ေစာေစာႏုတ္ပယ္မပစ္ဘဲ ႀကီးထြားေအာင္ထားရင္ ၾကာတဲ့အခါ အျမစ္ေတြက အုတ္ၾကားထဲတိုးဝင္ၿပီး အေဆာင္အအံုႀကီးကို ၿဖိဳခ်ပစ္ႏိုင္သလို႔၊ အက်င့္ စ႐ိုက္ဆိုးေတြဟာ ၾကာရင္ ဘဝတစ္ခုလံုးကို ၿဖိဳခ်ဖ်က္ဆီးပစ္ႏိုင္တာပဲ။
ဒါကုိ ေျမာ္ျမင္ၿပီး အက်င့္စ႐ိုက္ဆိုးေတြမဝင္ေအာင္၊
ဝင္လာရင္လည္း ႏုစဥ္က ႏုတ္ပယ္ႏိုင္ေအာင္ က်ေနာ္တို႔မွာ အစဥ္ပဲ သတိရွိေနဖို႔ လိုတယ္လို႔
ထင္ပါတယ္။
နႏၵာသိန္းဇံ - ခေရာင္းလမ္းကို ျဖတ္ေက်ာ္ျခင္း - မွ ေကာက္ႏုတ္ပါသည္။
နႏၵာသိန္းဇံ - ခေရာင္းလမ္းကို ျဖတ္ေက်ာ္ျခင္း - မွ ေကာက္ႏုတ္ပါသည္။
