မက်ယ္မ၀န္း အလယ္လမ္း (ဓမၼစၾကာ ၂)

မက်ယ္မ၀န္း အလယ္လမ္း (ဓမၼစၾကာ ၂)

အဘိဓမၼာတစ္ရပ္ ရွင္သန္ဖုိ႔အတြက္ အေရးအႀကီးဆုံး အသက္ေသြးေၾကာက "အေဟာင္း"ကုိ ေၾကာင္းက်ိဳး ခုိင္လုံစြာ ပယ္ရွားႏုိင္ျခင္းနဲ႔ က်ိဳးရွိ မွန္ကန္တဲ့ "အသစ္"ကုိ အစားထုိးေပးႏုိင္ျခင္း ဆုိတဲ့ တာ၀န္ ႏွစ္ရပ္လုံး ေက်ပြန္ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ (နိကာယ္ပညာရွင္ မေထရ္ျမတ္မ်ား)

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၀၃-ခု၊ ၀ါဆုိလျပည့္ေန႔ ညေနဆည္းဆာ အခ်ိန္ေလာက္မွာ မိဂဒါ၀န္ေတာကုိ ေရာက္သြားပါတယ္။ ႀကိဳတင္ သိျမင္ထားတဲ့အတုိင္းပါပဲ၊ သူလုိကုိယ္လုိ ေျခက်င္ၾကြလာတဲ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကုိ အေ၀းကေန ျမင္ေနရတဲ့ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးတုိ႔ဟာ ဘာမွ အထင္ မႀကီးရုံမကဘူး၊ 'တရာပ်က္ျပီး အစားမက္တဲ့ တရားလူထြက္ႀကီး' ဆုိတဲ့ စြပ္စြဲခ်က္နဲ႔ အထင္ေတာင္ ေသးၾကပါေသးတယ္။ ဒါကဆန္းၾကယ္လွတဲ့ ကိစၥတစ္ရပ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။  ျမက္ကုိ အေကာင္း ဆုံးထင္တဲ့ သားသမင္တုိ႔အတြက္' ပတၱျမား ဆုိတာ အလကား ပစၥည္းပဲ' ဆုိတဲ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ့ ဥပမာအတုိင္းပါပဲ။

အဲဒီေခတ္က ျမင့္ျမတ္ေလးစား ထုိက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္အျဖစ္ တုိင္းတာတဲ့ 'စံခ်ိန္' ပမာဏ သုံးခုထဲမွာ ပဥၥ၀ဂၢီတုိ႔ အေလးအထားဆုံးက 'လူခပမာဏ' လုိ႔ေခၚတဲ့ ေခါင္းေခါင္းပါးပါး က်င့္သုံးမႈ စံခ်ိန္ပဲ ျဖစ္ေန ပါတာပါ။ 'ဓမၼပမာဏ' ဆုိတဲ့ တရားစံခ်ိန္ကုိ ဘယ္သူမွ အေလးဂရုျပဳရေကာင္းမွန္း မသိၾက ေသးပါဘူး။ ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္က သူတုိ႔ အေလးအထားဆုံး စံခ်ိန္ကုိ တစ္ခ်ိန္က အျပတ္ 'ခ်ိဳး' ခဲ့ဖူးေပမယ့္ အခု အခ်ိန္မွာ အဲဒီစံခ်ိန္ကုိ စြန္႔ပယ္လုိက္ျပီဆုိေတာ့ ပဥၥ၀ဂၢီတုိ႔မွာ တုိင္းတာစရာ စံခ်ိန္ ဘာမွ မရွိ ေတာ့တဲ့အတြက္ ဘာမွ မသိျခင္းပါပဲ။

ဘုရားရွင္ကုိ အေ၀းက ျမင္ရစဥ္တုန္းကေတာ့ "ဘယ္သူမွ ခရီးဦးႀကိဳဆုိ ႏႈတ္ဆက္မျပဳၾကဘဲ မသိက်ိဳးကြ်န္ျပဳျပီး ခပ္တည္တည္ ေနၾကစုိ႔" လုိ႔ေတာင္ အခ်င္းခ်င္း တုိင္ပင္လုိက္ၾကေသးတယ္။ တကယ္တမ္း အနားေရာက္လာေတာ့လည္း ဘယ္သူမွ မေနႏုိင္ၾကပါဘူး။ ဘုရားရွင္ရဲ့ ကရုဏာ ေတာ္ အေအးဓာတ္ေအာက္မွာ ေဒါသမီး၊ မာနမီးဟူသမွ် အားလုံးခ်ဳပ္ေပ်ာက္သြားရစျမဲ ျဖစ္တဲ့အတုိင္း ပဥၥ၀ဂၢီတုိ႔လည္း  သပိတ္၊ သကၤန္းကုိ သူ႔ထက္ငါ လွမ္းယူသူကယူ၊ ေျခးေဆးေရ၊ ေျခးေဆးအင္ပ်ဥ္ သယ္သူက သယ္၊ ေျခသုတ္ အ၀တ္ ရွာသူကရွာ ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့တာပါပဲ။

ရူပပမာဏ၊ ေဃာသပမာဏ အရွိန္အ၀ါေၾကာင့္ အရုိအေသမျပဳဘဲ မေနႏိုင္ၾကေပမယ့္ တရားနာဖုိ႔ကုိေတာ့ ျငင္းဆန္ေနၾကပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က' ငါ မေသရာတရားကုိ ရခဲ့ျပီ၊ အဲဒီတရားကုိ နာယူက်င့္သုံးၾက၊ သင္တုိ႔ရည္မွန္းတဲ့ ဒုကၡျငိမ္းရာ ပန္းတုိင္ကုိ မုခ်ေရာက္ေစရ မယ္'လုိ႔ သုံးႀကိမ္တုိင္တုိင္ တုိက္တြန္းေပမယ့္ ျငင္းဆန္ျမဲ ျငိမ္းဆန္ျပီး တင္းခံေနၾကပါတယ္။

ပဥၥ၀ဂၢီတုိ႔ကုိ စည္းရုံးႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ ေနာက္ဆုံးတစ္ခ်က္ကေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ့ ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လုံး က်င့္သုံးခဲ့တဲ့ 'ရုိးသားေျဖာင့္မတ္မႈဂုဏ္'ပါပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က "ငါဟာ အရင္က ' မရ၊ မရွိ၊ မျမင္သိတာ' ကုိ ရတယ္၊ ရွိတယ္၊ ျမင္သိတယ္' လုိ႔ ၀ါၾကြား လွည့္စား ေျပာၾကားခဲ့ဖူးတာကုိ သင္တုိ႔ မွတ္ဖူးပါသလား"လုိ႔ ေမးလုိက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးလုံး တရားကုိ ဦးမခုိက္ေသးေပမယ့္ နားစုိက္ဖုိ႔ ၀န္ခံလာၾကပါ ေတာ့တယ္။

အစဥ္အလာ တရားမ်ားထက္ လြန္ကဲထူးျမတ္တဲ့ တရားကုိ 'အဘိဓမၼာ'(အဘိ-လြန္ကဲ ထူးျမတ္တဲ့၊ ဓမၼာ-သေဘာတရား)လုိ႔ ေခၚတဲ့အတုိင္း အခုျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေဟာၾကားမယ့္ တရားေတာ္ ဟာလည္း 'အဘိဓမၼာသစ္' လုိ႔ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။ အဘိဓမၼာသစ္တစ္ခု သက္၀င္ ရွင္သန္ေရးအတြက္ အဓိက အသက္ေသြးေၾကာက 'အေဟာင္း'ကုိ ခုိင္လုံတဲ့ ေၾကာင္းက်ိဳးျပခ်က္နဲ႔ ဖယ္ရွားႏုိင္ျခင္းန႔ဲ မခြ်တ္မယြင္း ျပစ္မဲ့က်ိုးရွိ မွန္ကန္တဲ့ 'အသစ္'ကုိ အစားထုိးေပးျခင္းဆုိတဲ့ တာ၀န္ႏွစ္ရပ္ကုိ ေက်ပြန္ေစရမွာ ျဖစ္တဲ့အတုိင္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကလည္း မိမိေတြြ႔ရွိတဲ့  အဘိဓမၼာသစ္ကုိ မေဟာမီ ေရွးဦးစြာ အေဟာင္းတရားမ်ားကုိ ေၾကာင္းက်ိဳးျပ ဖယ္ရွား လုိတဲ့ အတြက္ တရားဦးကုိ 'ေဒြ ေမ ဘိကၡေ၀ အႏၱာ ပဗၺဇိေတန န ေသ၀ိတဗၺာ' ဆုိတဲ့ စကား နဲ႔ စ လုိက္ပါတယ္။

ပထမ ဖယ္္ရွားရမယ့္ အစြန္းေရာက္ အက်င့္ေဟာင္းက " ကာမသုခလႅိကာႏုေယာဂ" လုိ႔ေခၚတဲ့ ' အာရုံငါးပါး ကာမဂုဏ္တရားမ်ားကုိ ရႏုိင္သမွ် ရွာေဖြျပီး ခႏၶာကုိယ္ရဲ့ အလုိက် သုံးေဆာင္ ခံစားျခင္းဟာ ခ်မ္းသာစစ္ျဖစ္တယ္'လုိ႔ ခံယူက်င့္သုံးေနၾကတဲ့ လမ္းစဥ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ ခံစားျခင္း ကုိ က်င့္စဥ္တစ္ရပ္၊ ဒႆနတစ္ခုအျဖစ္ 'စရ၀ါက'ဆုိတဲ့ ဆရာႀကီးက ေဟာၾကားခဲ့တာျဖစ္လုိ႔ ကာမသုခလႅိကကုိလည္း အႏုေယာဂ(က်င့္စဥ္တစ္ခု)အျဖစ္ ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္က သုံးႏႈန္း ေဟာၾကားရတာပါ။

ဒီအစြန္းေရာက္ က်င့္စဥ္ကုိ ၀ဋ္ဒုကၡက လြတ္ေျမာက္လုိသူတုိင္း စြန္႔လႊတ္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ ျမတ္စြာဘုရားရဲ့ ေၾကာင္းက်ိဳးျပခ်က္ကေတာ့ ကာမသုခလႅိက အက်င့္ဆုိတာ အနိမ့္ဆုံး ျဖစ္တဲ့ တိရစၧာန္မ်ားပင္ က်င့္သုံးခံစားေနတာ ျဖစ္လုိ႔ ယုတ္နိမ့္တယ္(ဟီန) ယဥ္ေက်းတဲ့ေခတ္မွာ လူျမင္မခံ၀ံ့စရာျဖစ္လုိ႔ ရုိင္းလည္းရုိင္းတယ္(ဂါမၼ) လူမ်ားစုႀကီးျဖစ္တဲ့ လူျပိန္းတုိ႔အႀကိဳက္သာ ျဖစ္တယ္။ (ေပါထုဇၨနိက)အရိယာ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔၏ က်င့္စဥ္မဟုတ္(အနရိယ) စစ္မွန္တဲ့ ေကာင္းက်ိဳးကုိ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး (အနတၳသံဟိတ)ဆုိတဲ့ ခြ်တ္ယြင္းခ်က္မ်ား ရွိေနလုိ႔ပါပဲ။

ဒီအခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ သိဒၶတၳမင္းသား ဘ၀က ကုိယ္တုိင္ အစြန္းေရာက္ က်င့္သုံးခဲ့ျပီး စြန္႔လြတ္ခဲ့ တာျဖစ္လုိ႔ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးတုိ႔ အေနနဲ႔" သပ်စ္သီးကုိ မမီလုိ႔ ခ်ဥ္တယ္ ေျပာေနတာ" ဆုိတဲ႔ သေဘာနဲ႔ ေစာဒကတက္စရာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ေခါင္းညိတ္ ၀န္ခံၾကရပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ အစြန္းတစ္ခုကေတာ့ " အတၱကိလမထ ႏုေယာဂ" လုိ႔ေခၚတဲ့ ခႏၶာကုိယ္ကုိ ပင္ပန္း ေအာင္ ညွဥ္းပန္းအားထုတ္တဲ့ အက်င့္ပါ။ ဒီအက်င့္က ခႏၶာကုိယ္ထဲမွာ 'အတၱ' ကေလး ေပ်ာ္ေမြ႔ ေနသမွ် ဆင္းရဲတယ္၊ ခႏၶာကုိယ္ကုိ ပန္ပန္းေအာင္ ညွဥ္းဆဲေပး ျခင္းျဖင့္ 'အတၱ' ကေလး ခႏၶာ ကုိယ္နဲ႔ ခြဲခြာျပီး မူလျဖစ္တဲ့ 'ပရမတၱမ'နဲ႔ ျပန္ေပါင္းမိသြားမွ  ခ်မ္းသာသုခ ရမယ္" လုိ႔  ယုံၾကည္ၾကတဲ့ အဲဒီေခတ္က အျမင့္ဆုံး ၀ါဒတစ္ရပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ခႏၶာနဲ႔ အတၱ ကင္းကြာ ျပတ္စဲေရး (ဘ၀ျပတ္စဲေရး) ယုံၾကည္တဲ့ ဥေစၧဒဒိ႒ိ အယူတစ္မ်ိဳး ျဖစ္ ပါတယ္။

ဒီ အစြန္းေရာက္က်င့္စဥ္နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔လည္း ဘုရားအေလာင္းေတာ္က ဥရုေ၀လ ေတာထဲမွာ စံခ်ိန္ေဟာင္း အားလုံးကုိ ခ်ိဳးျပီး ကုိယ္တုိင္ စံခ်ိန္သစ္တင္ က်င့္ခဲ့တာျဖစ္လုိ႔ ပဥၥ၀ဂၢီတုိ႔ အေနနဲ႔ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး လက္မခံေသးသည့္တုိင္ေအာင္ ျငင္းပယ္ႏိုင္စြမ္းေတာ့ မရွိၾကပါဘူး။ ဒါကုိ ၾကည့္လုိက္ရင္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ေျခာက္ႏွစ္တိတိ ဒုကၠရစရိယ အက်င့္ကုိ က်င့္ေတာ္မူခဲ့ တာဟာ အမ်ားသူငါ ေျပာမွား၊ ထင္မွားၾကသလုိ ၀ိပါက္ေတာ္ေၾကာင့္  မဟုတ္ဘဲ အဲဒီေခတ္ရဲ့ စံခ်ိန္အားလုံးကုိ ခ်ိဳးထားခဲ့ဖုိ႔အတြက္ ျဖစ္တယ္လုိ႔ မွန္းဆ ၾကည္ညိဳမိပါတယ္။

အေဟာင္းကုိပယ္ဖ်က္ရာမွာ မလုိအပ္ဘဲ အတင္းအျငင္းဆန္တဲ့ ျပစ္ခ်က္ေတြကုိ ထုတ္ျပမေနဘဲ ေၾကာင္းက်ိဳး ခုုိင္လုံရုံေလာက္ကုိသာ အတုိခ်ဳပ္ထုပ္ျပ ေဟာၾကားေတာ္မူေပမယ့္ အသစ္ကုိ တင္ျပတဲ့ေနရာမွာေတာ့ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ ထုတ္ေဆာင္ေဟာျပေတာ္မူတဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ့ ေဒသနာ ေကာသလႅဉာဏ္ ေတာ္ကုိလည္း အတုယူ ၾကည္ညိဳစရာ ေကာင္းလွ ပါတယ္။

မွန္ပါတယ္၊ အသစ္ျဖစ္တဲ့ မဇၥ်ိမပဋိပဒါလမ္းစဥ္နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ဘုရားရွင္က လမ္းစဥ္အတုိင္း လုိက္နာျခင္းေၾကာင့္ ရရွိႏုိင္တဲ့ အက်ိုးတရားမ်ားကုိ အျပည့္အစုံ  ႀကိဳတင္ ေဟာျပေတာ္မူပါတယ္။
အဲဒီ အက်ိဳးမ်ားကေတာ့--

၁။ စကၡကရဏီ = ဉာဏ္မ်က္စိကုိ ျပဳတတ္၏ဆုိတာ မ်က္စိလည္ေနတာကုိ ေပ်ာက္ကင္း ေစတယ္ လုိ႔ ဆုိလုိတာပါပဲ။

မွန္ပါတယ္၊ ပကတိ မ်က္စိလည္သူဟာ အေရွ့ အေနာက္၊ ေတာင္ ေျမာက္တုိ႔ ေျပာင္းျပန္ လည္ေနသလုိ မွန္ကန္တ့ဲအသိမရွိဘဲ ဉာဏ္မ်က္စိ လည္ေနသူမ်ားဟာလည္း ဒုကၡ၊ ဒုကၡရဲ့ အေၾကာင္း၊ ဒုကၡခ်ဳပ္ျငိမ္းရာ ဒုကၡခ်ဳပ္ျငိမ္းေၾကာင္းတုိ႔နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ေျပာင္းျပန္လည္ေနၾက တာ ပါ။   ဒုကၡကုိ သုခထင္ ဒုကၡတြင္း ပုိျပီးနက္ေစတဲ့ အက်င့္တုိ႔ကို ဒုကၡျငိမ္းေၾကာင္းထင္နဲ႔ ခ်ာလပတ္ လည္ေနၾကတာေတြဟာ ပုထုဇဥ္တုိင္းရဲ့ ဉာဏ္မ်က္စိလည္မႈႀကီးပါပဲ။ မဇၥ်ိမပဋိပဒါလမ္းစဥ္ကုိ လက္ခံက်င့္သုံးသူမ်ားဟာ ပထမဆုံး ဉာဏ္မ်က္စိလည္ ေပ်ာက္ကင္း သြားတဲ့ အတြက္ ဒုကၡ၊ ဒုကၡရဲ့အေၾကာင္း၊ ဒုကၡျငိမ္းရာ၊ ဒုကၡခ်ဳပ္ျငိမ္းေၾကာင္း အက်င့္တုိ႔ႏွင့္ ပတ္သက္လုိ႔ သတ္မွတ္ခ်က္ မွန္ကန္သြားမယ္လုိ႔ ဆုိလုိပါတယ္။

၂။ ဉာဏကရဏီ = မ်က္စိလည္ ေပ်ာက္လုိ႔ သက္မွတ္ခ်က္ မွန္ကန္သြားတဲ့အတြက္ အသိလည္း မွန္ကန္ သြားမယ္၊ မ်က္စိလည္ ေပ်ာက္သူဟာ အေရွ႔၊ အေနာက္ စသည္ကုိ အမွန္ အတုိင္း သိသလုိ ဒုကၡ၊ ဒုကၡရဲ့အေၾကာင္း စသည္ကုိ အမွန္အတုိင္း သိျမင္သြားမယ္ လုိ႔ ဆုိလုိ တဲ့သေဘာပါ။

၃။ ဥပသမာယ =  အရပ္မ်က္ႏွာကုိ အမွန္အကန္သိျပီးသူဟာ အရပ္မ်က္နွာ သဲသဲကြဲကြဲ မသိခင္ ကလုိ ပူပင္ေၾကာင့္ၾကစရာ မလုိဘဲ မိမိ သြားလုိရာ အရပ္ကုိ စိတ္ခ်လက္ခ် ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း သြားႏုိင္သလုိ မွန္ကန္တဲ့ လမ္းစဥ္ကုိ သိျပီးသူဟာလည္း ယုံမွား သံသယမ်ားနဲ႔ ပူပင္ေၾကင့္ၾကရမႈမ်ိုး မရွိေတာ့ဘဲ စိတ္ခ်လက္ခ် ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ျဖစ္သြားမယ္။

၄။ အဘိညာယ = ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း စိတ္ခ်လက္ခ် ျဖစ္သြားျပီ ျဖစ္လုိ႔ သိသင့္သမွ်ကုိ ထုိးထုိး ထြင္းထြင္း နက္နက္နဲနဲ သိသြားမယ္။

၅။ သေမၺာဓာယ = အဆုံးတုိင္ ထုိးထြင္းသိျမင္ျပီး ျဖစ္လုိ႔ အမွန္တရားနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ သူေျပာကုိ ယုံစရာမလုိဘဲ ကုိယ္ႀကဳံအျဖစ္ ကုိယ္ပုိင္ဉာဏ္နဲ႔ မွန္မွန္ကန္ကန္ သိျမင္သြားမယ္။

၆။ နိဗၺာနာယ = မွန္မွန္ကန္ကန္ ကုိယ္ပုိင္အသိနဲ႔ သိျမင္ျပီးတဲ့အတြက္ ဒုကၡျငိမ္းရာကုိ ကုိယ္သိ မ်က္ေမွာက္ ခံစားႏုိင္ျပီး ဒုကၡအားလုံး ျငိမ္းေအးသြားမယ္။  မဇၥ်ိမပဋိပဒါ လမ္းစဥ္ကုိ က်င့္သုံး သူမ်ားဟာ ဒီအက်ိဳးေျခာက္မ်ိဳးကုိ ရေစႏုိင္တယ္လုိ႔ အက်ိဳးကုိ အရင္းျပဳျပီးေတာ့မွ" သမၼာဒိ႒ိ အစရွိတဲ့ မဇၥ်ိမက်င့္စဥ္(မဂၢင္ရွစ္ပါး)ကုိ ထုတ္ျပေတာ္မူပါတယ္။ မဇၥ်ိမက်င့္စဥ္ရဲ့ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ကေတာ့ သီလက်င့္စဥ္၊ သမာဓိ က်င့္စဥ္၊ ပညာက်င့္စဥ္ ဆုိတဲ့ က်င့္စဥ္(သိကၡာ) သုံးပါး ျဖစ္ပါတယ္။။ ( အက်ယ္ကုိ "မဂၢသစၥာ"ေရာက္မွ ေရးပါမယ္။)

အစြန္းေရာက္တရားႏွစ္ပါးနဲ႔ မဇၥ်ိမက်င့္စဥ္တုိ႔ရဲ့ ျခားနားခ်က္ကေတာ့ အစြန္းတရား နွစ္ပါးတုိ႔က တစ္ခုက တစ္ခုကုိ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ဆန္႔က်င္ ျငင္းပယ္တယ္၊ အတၱကိလမထသမားက ကာမသုခလႅိကကုိ လုံး၀ ဆန္႔က်င္ျငင္းပယ္သလုိ ကာမသုခလႅိက သမားမ်ားကလည္း အတၱ ကိလမထကုိ လုံး၀ျငင္းပယ္ပါတယ္။

မဇၥ်ိမက်င့္စဥ္မွာ အစြန္းတရားကုိ ပယ္ရမယ္ဆုိတာက အဲဒီအက်င့္မ်ားကုိပင္ "ပန္းတုိင္" အျဖစ္ သတ္မွတ္ က်င့္သုံးျခင္းကုိသာ ပယ္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ မဇၥ်ိမအက်င့္ရဲ့ အေထာက္အကူ အျဖစ္နဲ႔ေတာ့ ကာမသုခလႅိက သမားတုိ႔ အသုံးျပဳတဲ့ အာရုံငါးပါးထဲက စား၊ ၀တ္၊ ေနေရး၊ က်န္းမာေရးအတြက္ အေထာက္အကူျဖစ္တဲ့ အာရုံတုိ႔ကုိ သတိတရား အသိတရား ေရွ႔သြားျပဳ (ပစၥ၀ကၡဏာဆင္ျခင္)ျပီး သုံးေဆာင္ခြင့္ ရွိပါတယ္။

(ကာမဂုဏ္ တရားတုိ႔မွာ အႆာဒ= သာယာဖြယ္၊ အာဒီန၀= အျပစ္၊ နိႆရဏ=လြတ္ေျမာက္မႈ ဆုိျပီး သေဘာသုံးမ်ိဳး ကြဲျပား ပုံကုိ ဘုရားရွင္က  ေဟာေတာ္မူပါတယ္)။

အလားတူပဲ၊ အတၱကိလမထသမားတုိ႔ အသုံးျပဳတဲ့ ခႏၶာကုိယ္ကုိ ျငိမ္သက္ေအာင္ထားျခင္း စသည္တုိ႔ကုိလည္း မဇၥိ်မအက်င့္ရဲ့ အေထာက္အကူျဖစ္ရုံ အသုံးခ်ပါတယ္။ 'ပန္းတုိင္'အျဖစ္ သတ္မွတ္ျခင္းကုိသာ ပယ္ရမွာျဖစ္ျပီး ပန္းတုိင္ရဲ့ အေထာက္အကူ အျဖစ္နဲ႔ေတာ့ အသုံးခ်ႏုိင္တယ္ လုိ႔ ဆုိလုိတာပါ။

ဓမၼေဘရီအရွင္၀ီရိယ(ေတာင္စြန္း)

by ေဒၚစိုး