ကၽြံ (ျဖစ္ရပ္မွန္ဇာတ္လမ္း)

ကၽြံ (ျဖစ္ရပ္မွန္ဇာတ္လမ္း)

"ဆရာမေရ...စာၾကည့္တုုိက္ေရွ႕မွာ ရပ္ေနတဲ့ ကေလးေတြကိုု ေခၚလုုိက္ပါဦး..."
ကေလးေတြကုိ ဘုုရားရွိခုုိးဖုုိ႔ ေနရာခ်ေနတုုန္း စာၾကည့္တုုိက္ေရွ႕မွာ ေယာင္လည္လည္လုုပ္ေနတဲ့ ကေလးသုုံးေယာက္ေတြ႕လုုိ႔ ဆရာမကိုု ေခၚခုုိင္းလုုိက္ပါတယ္... ဆရာမက လွမ္းၾကည့္ရင္း...။

"သူတုုိ႔က ေခၚလုုိ႔ ဘယ္လာမလဲ... ဦးဇင္း"
"ဟင္...ဘာျဖစ္လုုိ႔လဲ..."
"အဲဒါ မြတ္စလင္ေလးေတြ..."
"ဟာ ... မဟုုတ္ပါဘူး... မေန႔ကေတာင္ လာေသးတယ္ေလ..".

"ေၾသာ္... အဲဒါ ဘုုရားရွိခုုိးျပီး... ပုံျပင္ေျပာတဲ့ အခ်ိန္က်မွ လာတာေလ.. ခုု ဘုုရားရွိခုုိးျပီးခ်ိန္ကိုု ေစာင့္ေနၾကတာ... ျပီးမွ သူတုုိ႔ ပုုံျပင္နားေထာင္ဖုုိ႔ ဝင္လာၾကလိမ့္မယ္..."
ကေလးေတြ ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ တကယ့္ ဗမာရုုပ္ကေလးေတြ၊ ဘာသာျခားရုုပ္လုုံးဝမေပါက္... အင္း...ေနာက္မွ အေၾကာင္းစုုံကိုု စုုံစမ္းၾကည့္ရမွာပဲ...။

ဆရာမေျပာတဲ့အတုုိင္းပါပဲ...။  ဘုုရားရွိခုုိး... အမွ်ေဝျပီးလုုိ႔ ပုုံျပင္ေျပာခ်ိန္အေရာက္မွာေတာ့ သူတုုိ႔ေလးေတြ စာၾကည့္တိုုက္ထဲ ဝင္လာၾကေတာ့တာပါပဲ.။ တျခားကေလးေတြလုုိ သူတုိ႔ကုုိလည္း မုုန္႔ေၾကြးရင္း ပုံျပင္နားထားေထာင္ေစပါတယ္၊ အျဖဴထည္သက္သက္ျဖစ္တဲ့ ကေလးေတြဟာ ဘုုရားအေၾကာင္း... အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္အေၾကာင္း... မိဘေက်းဇူးဆပ္နည္း၊ ကုုိရင္ေလး ဥတၱရသာမေဏ အေၾကာင္းေတြကုိ အတုုယူဖြယ္ ေျပာျပေနစဥ္မွာလည္း စိတ္ဝင္တစားနဲ႔ နားေထာင္ၾကပါတယ္၊ ေပ်ာ္စရာပါရင္ သူတုုိ႔ေပ်ာ္ၾကတယ္၊ အံ့ၾသစရာပါရင္ သူတုုိ႔ မ်က္လုုံးကေလးေတြ ဝိုုင္းသြားတယ္၊ ဝမ္းနည္းစရာရွိရင္ သူတုုိ႔ မ်က္ရည္ကေလးေတြ ဝဲၾကတယ္၊ တစ္ျခား ဗုုဒၶဘာသာကေလးေတြနဲ႔ တစ္သားထဲပါပဲ။

ေနာက္မွသိရတာက... သူတုုိ႔ ဒီလုုိနာျပီး ဘုုရားရွိခုုိးျပီတုုိင္း ပုုံျပင္လာနားေထာင္ေနၾကတာ... ၾကာပါျပီ...တဲ့၊ ေရႊဘုုန္းက ကေလးေတြမ်ားလြန္းေတာ့ သတိမထားမိတာ...။ တျဖည္းျဖည္း ရင္းႏွီးလာေတာ့ ေရႊဘုုန္းကုုိ သူတုုိ႔ေလးေတြက ခင္ရွာပါတယ္၊ ေရႊဘုုန္းလည္း တျခားကေလးေတြနဲ႔ တန္းတူပဲ...ေျပာတယ္၊ ဆုုိတယ္၊ မုုန္႔ေၾကြးတယ္ဆုုိေတာ့ သူတုုိ႔ေပ်ာ္တာေပါ့...။

တစ္ေန႔ေတာ့ ဆရာမက အလတ္ေကာင္ေလးကိုု စတယ္... ထုုိစဥ္က အသက္ ၆ ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိဦးမွာပါ... မ်က္လုုံးဝုုိင္းဝိုုင္း အသားျဖဴျဖဴ မ်က္ခုုံးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ရုုပ္ကေလးက ေခ်ာေခ်ာေလး၊

"ဟဲ့...နင္ ဘုုန္းဘုုန္းကိုု ခ်စ္လား..."
"ခ်စ္တာေပါ့ ဆရာမကလဲ..."
"ေအး...အဲဒါဆုုိ နင့္ ဘုုန္းဘုုန္းကိုု ဆြမ္းကပ္မလား... ဘုုန္းၾကီးဆုုိတာ ခ်စ္ရင္ ဆြမ္းကပ္ရတယ္..."

ကေလးက ခနစဥ္းစားေနတယ္...ျပီးေတာ့မွ...ေရႊဘုုန္းကိုု ၾကည့္ျပီး
"အပါးၾကီး ဒီတစ္ခါ ၿမိဳ႕သြားမွ ကပ္မယ္ေနာ္ ဘုုန္းဘုုန္း" (အေမက ဗမာပါ၊ ဇာတ္ပ်က္ဗမာေပါ့)

တစ္ေန႔ေသာ ညေနခင္းမွာ...ကေလးဆယ့္ေလးငါးေယာက္ရယ္ (ဆုုိခဲ့ေသာ ဘာသာျခား ကေလး သုုံးေယာက္အပါအဝင္ေပ့ါ)...ေရႊဘုုန္းရယ္...ဆရာမရယ္ ရယ္ရယ္ေမာေမာ စကားေတြ ေျပာေနၾကတုုန္း ဆရာမက အသက္ ငါးႏွစ္ခန္႔သာ ရွိဦးမည့္ (ထုုိစဥ္က) အငယ္မေလးကိုု စကားစလုုိက္တယ္...

"သမီးေလး ေရႊၾကည္... သမီးၾကီးလာရင္... ဆရာမတူေလးနဲ႔ ေပးစားမယ္ေနာ္... သမီးကိုု ခ်စ္လုုိ႔ပါ."
ကေလးက အမွတ္တမဲ့ ၾကားလုိက္ရပုံ ေပၚပါတယ္... ကိုယ္ေလး ဆတ္ခနဲ တုန္သြားတယ္... ျပီးေတာ့မွ ခ်က္ျခင္းမဆုုိင္းမတြ ျပန္ေျဖတာက...
"မယူဘူး...ဆရာမ၊ သမီးတုုိ႔ဆရာၾကီးက မွာထားတယ္... ...မြတ္စလင္ကုိပဲ ယူရမယ္...မြတ္စလင္လုုိပဲ ေသရမယ္...တဲ့ "

ေရႊဘုုန္းလည္း သူတုုိ႔ေလးေတြကိုု ၾကည့္ျပီး...ဘာမွ မေျပာႏုုိင္ေတာ့ဘူး...စိတ္ထဲမွာေတာ့ ႏွေျမာျခင္း... စိတ္မေကာင္းျခင္း... ယူက်ဳံးမရျခင္း...သနားျခင္းေတြက စုျပဳံျပီး အရာရာ ဆြံ႔အသြားေတာ့တာပါပဲ...။

ဒါ... အသက္ ငါးႏွစ္အရြယ္... ဗမာေသြးနဲ႔ ဘာသာျခားကေလးမေလးရဲ႕ ေခါင္းထဲမွာ သံမႈိနဲ႔ နွက္လုုိက္သလုုိ စြဲသြားတဲ့ အသိဥာဏ္ပါ...။ ဒီအရြယ္ေလးမွာေတာင္ အျမစ္တြယ္ေနျပီျဖစ္တဲ့ ဒီသံမႈိကိုု ဘယ္လုုိ တူနဲ႔ဆြြဲႏႈတ္ႏုုိင္ေတာ့မလဲ...။ ႏႈတ္ဖုုိ႔ၾကိဳးစားတဲ့ တူသာက်ဳိးဖုုိ႔ ရွိပါေတာ့တယ္...။

သူတုုိ႔သိပ္ျပီး အျမင္က်ယ္ၾကပါတယ္... ဘာသာေရးနဲ႔ပတ္သက္လွ်င္...သူတုုိ႔ သိပ္ကိုု အျမင္စူးရွၾကပါတယ္...။
စီးပြားေရးလုုပ္လည္း ဘာသာေရး စိတ္ဓါတ္နဲ႔လုုပ္တယ္...၊ လူမႈေရးလုုပ္လည္း ဘာသာေရး စိတ္ဓါတ္နဲ႔လုုပ္တယ္၊ အိမ္ေထာင္ျပဳလည္း ဘာသာေရးစိတ္ဓါတ္နဲ႔ ျပဳပါတယ္။

ဘာသာေရးနဲ႔ ခ်ဳပ္ကိုုင္ထားတဲ့ သူတုုိ႔ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးစီမံခ်က္ကေတာ့ လက္ဖ်ား ခါေလာက္ေအာင္ ထက္ျမက္လွပါတယ္....။

*** ဘာသာ၊ သာသနာတစ္ခုုရဲ႕ အဓိက ... ယုိကြက္...ဟာကြက္ဟာ အမ်ဳိးသမီးေတြပဲ ဆုုိတာ သူတုုိ႔ေကာင္းေကာင္းသိၾကပါတယ္...***

ဒါေၾကာင့္ သူတုုိ႔ဒီဟာကြက္ကိုု ဘဝတစ္ခုုရဲ႕ အေစာဆုုံး အခ်ိန္ကတည္းက ပိတ္ပစ္လုုိက္ ႏုုိင္ၾကတယ္... ဒီစီမံခ်က္ အကြက္က်လြန္းမႈေၾကာင့္ပဲ သူတုုိ႔ အမ်ဳိးသမီးငယ္ေလးေတြ ဘာသာျခား အမ်ဳိးသားေလးေတြနဲ႔ လက္ထပ္ထိမ္းျမွားတယ္ဆုုိတာ မရွိသေလာက္ကိုု ရွားတာပါ... (အမ်ဳိးသားေတြကေတာ့ ရသေလာက္ယူပါတယ္)

ခုုေရႊဘုုန္းေျပာျပေနတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးက လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္ေလာက္က အျဖစ္အပ်က္ကေလးပါ... ခုုဆုုိ...

*ေရႊဘုုန္း ပုုံျပင္ေတြေျပာတုုိင္း... လာနားေထာင္တတ္တဲ့ ထုုိဘာသာျခား ကေလးမေလးေတြ...
*ေရႊဘုုန္းကိုု အပါၾကီးၿမိဳ႕သြားရင္ ဆြမ္းကပ္မယ္ဆုုိတဲ့ ထုုိဘာသာျခား ကေလးမေလးေတြ...
*ေရႊဘုုန္းျမင္ရင္ အလြန္ေပ်ာ္တတ္တဲ့ ထုုိဘာသာျခား ကေလးမေလးေတြ...

ခုုခ်ိန္မွာ ေရႊဘုုန္းႏွင့္ မေတာ္တဆ လမ္းမွာေတြ႕ရင္ေတာင္ ႏႈတ္မဆက္ၾကေတာ့ပါဘူး...။ သိတတ္တဲ့ အရြယ္ေတြ ေရာက္ကုုန္ၾကျပီေလ...ထိထိေရာက္ေရာက္ခ်ဳပ္ကိုုင္ခံရတဲ့ အရြယ္ကုုိ ေရာက္သြားၾကျပီေလ...။ တကယ္ေတာ့...။ ဒီကေလးေတြဟာ ေလးပံု ပုံလွ်င္ သုံးပုုံစပ္တဲ့ ေရႊဘုုန္းတုုိ႔ ေသြးသားေတြပါ...။

ထုုိကေလးတုုိ႔ရဲ႕ ... ဘုုိးေအျဖစ္တဲ့ ဘာသာျခားက... ဗုုဒၶဘာသာ ျမန္မာ အမ်ဳိးသမီးကိုု ယူတယ္... ထုုံးစံအတုုိင္း ထုိအမ်ဳိးသမီး ေခါင္းျမီးျခဳံပါတယ္...။ သူတုုိ႔က ေမြးလာေတာ့...မ်ဳိးႏြယ္ ေသြးက ... ဗမာ+ကုုလား၊ ဘာသာေသြးကေတာ့ မြတ္စလင္ အျပည့္။

ထုုိကုလား+ ဗမာ ကျပားက ယူေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ ဗမာအမ်ဳိးသမီး အစစ္ကိုုပဲ ယူျပန္ပါတယ္... ထုုိအမ်ဳိးသမီးလည္း ေခါင္းျမီးျခဳံပဲျဖစ္ပါတယ္။ သူတုုိ႔က ေမြးလာေတာ့.... ဗမာ ၂ + ကုုလား ၁/၂ ၊ ဘာသာေသြးကေတာ့ မြတ္စလင္ပါပဲ။

ေစာေစာက ေျပာေနတဲ့ ကေလးေတြကေတာ့ အထက္ပါ... ဗမာ ၂+ ကုလား ႏွစ္ပိုုင္းတစ္ပိုုင္းက ေမြးတဲ့ ေသြးသားေတြပါ...။ ဗမာေသြးမ်ားျပီး ကုုလားေသြး ပါတယ္ဆုုိရုုံရွိေတာ့ေပမယ့္... စိတ္ဓါတ္ကေတာ့ မြတ္စလင္ စိတ္ဓါတ္အျပည့္ပါပဲ...။

ဘာသာေရးနဲ႔ အမ်ဳိးဂုုဏ္၊ ဇာတိဂုုဏ္အတြက္ေတာ့ ရင္နာစရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြပါ...။ ျမန္မာႏုုိင္ငံမွာ. ဒီလုုိ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနျပီလဲ.။ ဒီတုုိင္းသာ ေရွ႕ဆက္သြားရင္... ေနာက္ ဆယ္ႏွစ္... အႏွစ္သုုံးဆယ္... အႏွစ္ငါးဆယ္...မ်ားဆုုိပါလွ်င္...ဒီဇာတ္ပ်က္ ဇာတ္လမ္းကိုု စခဲ့တာကေတာ့ ... ေဒၚခ်စ္ၾကည္ဆုုိေသာ ဗုုဒၶဘာသာ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီး တစ္ဦးပဲျဖစ္ပါတယ္...။

~~~~~~+~~~~~+~~~~~~+~~~~~+~~~~+~~~+~~~~+~~~~~+~~~~~

၁၃၂၅-ခုုႏွစ္ခန္႔က၊ ဧရာဝတီတုုိင္း၊ ဟသၤာတခရုုိင္အတြင္းမွာ ရွိတဲ့ ရြာတစ္ရြာမွာ မခ်စ္ၾကည္ဆုုိေသာ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးရွိပါတယ္။ ရုုပ္ရည္က အသင့္အတင့္ ေခ်ာေမာလွပေသာ္လည္း ပစၥည္းက ႏြမ္းပါးသည္၊ သုုိ႔အတြက္ေၾကာင့္ ပညာေရးလည္း ဆုုံးခန္းတုုိင္ေရာက္ေအာင္ မသင္ၾကားႏုုိင္ခဲ့...။

ပစၥည္းဥစၥာႏြမ္းပါး၍ မ်က္ႏွာငယ္ရေသာ ဆင္းရဲကုုိ အလြန္ေၾကာက္ေသာ မခ်စ္ၾကည္ဟာ အျမဲပဲ ထြက္ေပါက္ရွာပါတယ္။ အလုုပ္ကိုုေတာ့ မယ္မယ္ရရမလုုပ္..။ ရုုပ္ကေလးဗန္းျပျပီး... အမ်ဳိးသားမ်ားႏွင့္ တတြဲတြဲလုုပ္သည္။ မိဘမသိပဲ...သူစိမ္းအမ်ဳိးသားမ်ားႏွင့္ ပြဲလမ္းသဘင္မ်ား ရပ္ေဝးနယ္မ်ားအထိ လွည့္လည္ၾကည့္ရႈသည္...။

အစပိုုင္းက မိဘႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္မသိေအာင္ ခိုု္းေၾကာင္ခိုု္းဝွက္ ျပဳမူေသာ္လည္း ေနာင္ေသာအခါ မိဘႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုုပါ ဂရုမစိုုက္ေတာ့ပဲ... ထုုိအျပဳအမူမ်ားကိုု ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္းပဲ ျပဳလာပါေတာ့တယ္...။

ေနာက္ဆုုံးမွာေတာ့ ထုုိအကြက္ကိုု ေခ်ာင္းေနတဲ့ ဘာသာျခားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေနာက္ကိုု ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လုုိက္သြားျပီး... မိမိတုုိ႔ ဘုုိးဘြားအစဥ္အဆက္ ယုံယုံၾကည္ၾကည္ ကုုိးကြယ္လာခဲ့ၾကတဲ့ ေထရဝါဒ ဗုုဒၶဘာသာကိုု အျပီးပိုုင္စြန္႔လႊတ္ကာ ေျခစုံကန္ခဲ့ပါေတာ့တယ္...။

ဘာသာျခားနဲ႔ လက္ထပ္၍ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ကိုု ေျခစုံကန္ခဲ့ေသာ မခ်စ္ၾကည္ဟာ အစပုိင္းေတာ့ မိဘရဲ႕ ပစ္ပယ္မႈ... ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ ရႈပ္ခ်မႈေတြေၾကာင့္ ခပ္လွ်ဳိလွ်ဳိပဲ ေနခဲ့ပါတယ္၊ ေနာက္ပုိင္း ဘာသာျခား အမ်ဳိးသားရဲ႕ အလုုပ္က်ဳိးစားမႈေတြေၾကာင့္ စီးပြားေရးေလး ေခါင္းေထာင္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ မခ်စ္ၾကည္လည္း တစ္စခန္းထလာပါျပီ....။

ေတြ႕တဲ့ အမ်ဳိးသမီးတုုိင္းကိုု...
''ဟဲ့...မိေအး...ညည္းၾကည့္ရတာ ပင္ပန္းလုုိက္တာေအ...။ ညည္းတုုိ႔ အစတုုန္းကေတာ့ ငါ့ကိုု ကုုလားယူလုုိ႔ဆုုိျပီး...။ အမ်ဳိးဖ်က္မေလး ဘာေလးနဲ႔ ေျပာလုုိက္ဆုုိလုုိက္ၾကတာ...ငါျဖင့္ ေခါင္းေတာင္ မေထာင္ႏုုိင္ဘူး..။ ခုုေတာ့ ဘယ့္ႏွယ့္ရွိစ..။ ခုု နင့္ေယာက္က်ား ငမူး အရက္ေသာက္ဖုုိ႔ ရွာရတာနဲ႔ ေစ်းေတာင္း ေခါင္းေပၚကေတာင္ မခ်ရပါလား..။ ခုု ငါ့ကိုုၾကည့္စမ္း... ငါဘာလုုပ္ရသလဲ..။ အိမ္မွာ ေအးေအး ေဆးေဆး ထမင္းေလး ခ်က္..။ သနပ္ခါး ေခ်ဆုုံးေခါင္းဆုုံး လိမ္းျပီး ဝတၳဳစာအုုပ္ေလးေတာင္ ဖတ္ေနႏုုိင္ေသး..."

"ေတာ္စမ္းပါ...ခ်စ္ၾကည္မရယ္... နင့္လုုိ ေငြမက္ျပီး ဘုုရားပစ္မေတာ့ ငါတုုိ႔ အျဖစ္မခံႏုုိင္ဘူးေဟ့... စားစရာမရွိရင္ လွ်ာေပၚ ျမက္ေပါက္ခ်င္ ေပါက္သြားပေစ.... ကုုလားေတာ့ လင္မေတာ္ႏုုိင္ဘူး...''

''နင္တုုိ႔ အဲဒါခက္တာေပါ့ မိေအးရဲ႕.။ နင္တုုိ႔ ဗမာေတြဟာေလ..။ စားစရာသာမရွိတာ။ ေလက တစက္ကေလးမွ မေလွ်ာ့ခ်င္ၾကဘူး...။ ဒီမယ္ ငါေျပာမယ္.။ နင္တုုိ႔ဘုုရားဆုုိတာကေရာ.. ဘာလုုပ္ေပးႏိုုင္သလဲ...။ ဒီမွာၾကည့္ ငါတုုိ႔ အလႅာက လုုပ္ေပးတာ ငါ့မွာ ေရႊတြဲလြဲ ေငြတြဲလဲြနဲ႔..။ အေတြးမလဲြနဲ႔ေနာ္ မိေအး..။ နင့္ေယာက္က်ား အရက္သမားကိုုသာ ကြာလိုုက္..။ ကုိမူတူးမွာ... ညီဝမ္းကြဲတစ္ေယာက္ရွိတယ္..။ သူက မိန္းမႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိေသးတယ္..။ သူက အလြန္သေဘာေကာင္းတယ္...။ ငါေျပာေပးမယ္... မိေအး နင္ အေတြးမေခ်ာ္စမ္းပါနဲ႔... နင့္ကိုု ငါခင္လြန္းလုုိ႔... နင္ဆင္းရဲျပီး အရက္သမားမယားျဖစ္ေနတာ ငါ မၾကည့္ရက္လြန္းလုုိ႔ပါ...။''

''ေတာ္စမ္းပါ ခ်စ္ၾကည္မရယ္...။ ကုုလားမယားငယ္လုုပ္ဖုုိ႔ နင္မုုိ႔ေျပာထြက္တယ္...။ နင့္ကိုု ငယ္သူငယ္ခ်င္း သံေယာဇဥ္နဲ႔မုုိ႔ ဒီတစ္ခါေတာ့ ငါသီးခံလုုိက္မယ္...။ ဒီမယ္ ခ်စ္ၾကည္မ... ကုုလားမယားလုုပ္ျပီး... ဘုုရား...တရား...သံဃာေစာ္ကားမယ့္အစား...။ ငါ့လင္ အရက္သမားကိုု တစ္သက္လုုံး လုုပ္ေကၽြးတာက ပုုိျမတ္ေသးတယ္...။ ေအး...နင္မွတ္ထား... အရက္သမားကိုု လင္ေတာ္ျပီး ေစ်းေတာင္း ေခါင္းေပၚက မခ်ရတာက.... တစ္ဘဝပဲ ဆင္းရဲမယ္..။ နင့္လုုိ မျမင္ဖူး မူးျမစ္ထင္ျပီး.... ဘုုရား...တရား...ေစာ္ကားတဲ့သူက တစ္သံသရာလုုံး ဆင္းရဲမွာ...။ အဲဒါ နင္သိရဲ႕လား...။''

''ကဲ....ေတာ္ျပီ...ေတာ္ျပီ...။ မိေအး.... နင့္ကိုု ေစတနာရွိလြန္းလုုိ႔.....ေျပာျပေနတာ ငါ့ေစတနာ နင္နားမလည္ေတာ့လည္း.... အပုုိပဲ အခ်ိန္ကုုန္တယ္...။ ငါသြားမယ္.... ေအး...နင့္ဆုုံးျဖတ္ခ်က္ကိုု ေျပာင္းခ်င္တယ္ဆုုိရင္ေတာ့ အခ်ိန္မေရြး ငါ့ဆီလာခဲ့ ငါကူညီေပးမယ္....။''

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မခ်စ္ၾကည္ဟာ ရပ္ေက်ာ္၊ ရြာေက်ာ္ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္၊ လူေရွ႕ သူေရွ႕ ေရာက္ရင္ သူ႔ရဲ႕ မိေထြးဘာသာတရားကိုု ပုုိျပီး ကုုိင္းရႈိင္းျပတယ္... ေလးစားျပတယ္...။ ေနာက္ဆုုံး ဗမာစစ္စစ္က ေခါင္းျမီးျခဳံတာ ထုုိရြာေလးမွာ မခ်စ္ၾကည္ကအဦးဆုံးပါပဲ...။ ဆင္းဆင္းရဲရဲ ဗမာမေလးေတြ ေတြ႕တုုိင္း.... ကုုလားနဲ႔ ယူဖုုိ႔....၊ ကုုလားမယားငယ္လုုပ္ဖုုိ႔ ဆြယ္ရတာလည္း သူ႕တာဝန္တစ္ရပ္လုုိပါပဲ...။

မခ်စ္ၾကည္ရဲ႕ အဆြယ္ေကာင္းမႈေတြေၾကာင့္ ထုုိရြာေလးနဲ႔ အနီးပတ္ဝန္းက်င္ရြာမ်ားမွာ ကုလား ေယာက်ၤားယူတဲ့စနစ္ တစ္ေခတ္စားခဲ့ပါေသးတယ္..။ ပုုိဆုုိးတာက ထုုိအခ်ိန္က ရပ္ရြာရဲ႕ ဦးစီးဦးေဆာင္မ်ား.... ညံ့ဖ်င္းမႈေၾကာင့္... ထုုိရြာေလးမွာ မခ်စ္ၾကည္တုုိ႔ ဘာသာေရးဂုိဏ္းက လူသားခ်င္း စာနာမႈဆုုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ရပ္ရြာပိုုင္ေျမေတြကိုု ဝယ္ျပီး အိမ္ေတြေဆာက္ပါတယ္....။

ျပီးေတာ့ သတင္းတစ္ခုုလႊင့္လုုိက္တယ္...
''ဆင္းရဲဒုုကၡေရာက္၍ အုုိးပုုိင္ အိမ္ပိုုင္မရွိေသာ သူမ်ားအတြက္ ကၽြႏုု္ပ္တုုိ႔ အလႅာအရွင္ျမတ္မွ ကရုုဏာေတာ္သက္၍ တစ္ဦးလွ်င္ အိမ္တစ္ေဆာင္ မီးတစ္ေျပာင္ ခ်ီးျမွင့္ေပးသနားလုုိက္သည္''

အစကတည္းက မခ်စ္ၾကည္ရဲ႕ စည္းရုုံးအားေကာင္းမႈနဲ႔ ကုုလားမယားေခတ္စားရတဲ့ အထဲ... အိမ္ကေလးေတြပါ ေဆာက္ေပးလုုိက္ေတာ့.... အပ်င္းၾကီးၾကတဲ့ ကုုိေရႊဗမာမ်ား.... အေပ်ာ္ မက္ၾကတဲ့ မေရႊဗမာမ်ား... ကုုလားကိုု ယူ.။ ကုုလားေဆာက္ေပးတဲ့ အိမ္ေပၚမွာ အခန္႔သား... ေပ်ာ္တစ္ျပဳံးျပဳံး ေမာ္မဆုုံးေပ့ါ...။

ထုုိစဥ္က မခ်စ္ၾကည္မွစခဲ့ေသာ ဇာတ္ပ်က္မႈဟာ ယခုုဆုုိလွ်င္ ထုုိရြာေလးမွာ.... အႏွစ္သုုံးဆယ္ အတြင္း ဘာသာျခား အိမ္ေျခတစ္ရာေက်ာ္သြားပါျပီ....။

အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ .... အိမ္တစ္လုုံးက စခဲ့တဲ့ ဇာတ္လမ္းပါ....
ဒါေၾကာင့္ အစက ဆုုိခဲ့ပါတယ္.....

**** ဘာသာတရားရဲ႕ အဓိက ယုုိေပါက္ဟာ အမ်ဳိးသမီးေတြပါ ****
~~~~~~~~+~~~~~~~~~~~+~~~~~~~~~+~~~~~~~~+~~~~~~~~~

ထုိရြာေလးရဲ႕ထုုိမွ်ေလာက္ေသာ ေၾကကြဲစရာဇာတ္လမ္းကိုု အစပ်ဳိးခဲ့ေသာ မခ်စ္ၾကည္ရဲ႕ ဇာတ္သိမ္းကလည္း...... ေၾကကြဲစရာပါပဲ....။

တကယ္ေတာ့ မခ်စ္ၾကည္ဟာ အေပ်ာ္အပါးကိုု မက္တဲ့စိတ္..။ အလွအပကိုု ခုုံမင္တဲ့ စိတ္..။ ေငြေၾကးကိုု လြယ္လြယ္ရလုုိတဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔.. မိဘကိုု စြန္႔ပယ္..။ ေဆြမ်ဳိးကိုု စြန္႔ပယ္.။ ဘာသာတရားကိုု စြန္႔ပယ္လုုိ႔... ေမြးစား ဘာသာတရားေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လုုိက္ခဲ့ေပမယ္...မခ်စ္ၾကည့္ရဲ႕ ရင္ထဲက မသိစိတ္တစ္ေနရာမွာ အစြဲအျမဲ တည္ျမဲေနတာက.... ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေဘးဘဝမွာကတည္းက ယုုံယုုံၾကည္ၾကည္.... ဘုုိးဘြားစဥ္ဆက္ ကုုိးကြယ္ဆည္းကပ္လာခဲ့တဲ့ ဗုုဒၶျမတ္စြာ သာသနာပါ...။

ထုုိအငုုံ႔စိတ္က မခ်စ္ၾကည္အတြက္ေတာ့ အလြန္ေနာက္က်မွ အစြမ္းျပပါတယ္...။ အကုုသုုိလ္ရဲ႕ အက်ဳိးေပးလုုိ႔ပဲ ဆုုိရမလား....။ မခ်စ္ၾကည္ဟာ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ ငါးဆယ္နီးပါးခန္႔မွာပဲ...။ အလြန္ပ်င္းထန္တဲ့ ေရာဂါတစ္ခုုစြဲကပ္လုုိ႔ အိပ္ယာထဲ လဲပါေတာ့တယ္....။

ထုုိအခ်ိန္န္မွာ... သူ ဘုုရားတမွ် အားကုုိးခဲ့တဲ့ သူရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာ.... ခ်စ္လင္... ဘဘာသာျခား ကလည္း မကယ္ႏုုိင္ေတာ့ျပီ.။ ေရာဂါရွိတဲ့ ၾကားက.... ဆရာဝန္က ကေလး မေမြးပါေတာ့နဲ႔လုုိ႔ တားျမစ္တဲ့ ၾကားကပဲ.၊ အလႅာမၾကိဳက္လုုိ႔ ....ဆုုိျပီး ေမြးခဲ့ေသာ သားတစ္ရာ ေျမးတစ္ဖ်ာ ခန္႔ေလာက္ကလည္း မကယ္ႏိုုင္ေတာ့ျပီ....။ (မခ်စ္ၾကည္တုုိ႔ ဘာသာက ကေလးမေမြးရင္ မၾကိဳက္ပါဘူး..။ ေမြးႏုုိင္သေလာက္ေမြးရပါတယ္။)

အနာေရာဂါေတြ သည္းထန္လုုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ကုုန္ဆုုံးခါနီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ မခ်စ္ၾကည္ ရင္ထဲေပၚလာတာက.....
***လာတုုန္းကလည္း တစ္ေယာက္တည္းေနာ့....၊ လက္တြဲေခၚကာ ေဖာ္မပါဘူး..။ ဥစၥာခ်ည္းႏွီး …ကိုု္ယ္ထီးတည္း...။**

**ျပန္သြားေတာ့လည္း တစ္ေယာက္တည္းေနာ့…၊ လက္တြဲေခၚကာ ေဖာ္မပါဘူး..။ ဥစၥာခ်ည္းႏွီး…ကိုုယ္ထီးတည္း....။**

ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘဝမွာကတည္းက ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ထံမွာ သင္ၾကားခဲ့ရေသာ အဖုုိးျဖတ္ႏိုုင္တဲ့ ဗုုဒၶက်မ္းစာေလးမ်ားက ေခါင္းထဲတန္းစီ ဝင္လာပါေတာ့တယ္...။ မခ်စ္ၾကည္ရဲ႕ မ်က္ဝန္းမွာ မ်က္ရည္ပူမ်ား က်ဆင္းလာပါျပီ...။ အမိုုက္မရဲ႕ ေနာင္တမ်က္ရည္မ်ားပါ....။

*တစ္ဘဝစာအတြက္ မဟုုတ္...။ တစ္သံသရာစာလုုံးစာအတြကမုုိက္ခဲ့တဲ့ အမုုိက္မ....။
*တစ္ေယာက္စာအတြက္ မဟုုတ္....။ တစ္မ်ဳိးသားလုုံးအတြက္ မုုိက္ခဲ့တဲ့ အမုုိက္မ...။

မခ်စ္ၾကည္ခမ်ာ...ေသရာေညာင္ေစာင္း လဲေလ်ာင္းရင္း... ေဘးမွာရွိေနတဲ့ အစစ္ကုိဝမ္းကဲြ ေတာ္စပ္သူ ကိုုဘၾကည္ကိုု စီးက်လာတဲ့ မ်က္ရည္မ်ားကိုု သုုတ္ဖယ္ရင္း ေျပာရွာပါတယ္...။

''အစ္ကိုုၾကည္ရယ္.... ခုုေတာ့က်မေလ ဘုုရားကိုု ေစာ္ကား..။ တရားကိုု ေစာ္ကား...။ သံဃာကိုု ေစာ္ကားခဲ့တဲ့ အျပစ္ေတြအတြက္ ေနာက္တရလွပါျပီ..။ ခုုခ်ိန္မွာေလ သံဃာေတာ္တစ္ပါးပါးကိုု အိမ္ပင့္ျပီး ဆြမ္းေလး ကပ္လွဴလုုိက္ရရင္ က်မေသေပ်ာ္ပါျပီ အစ္ကုုိၾကည္ရယ္....။''

***ေႏွာင္းခဲ့ပါျပီ.......မခ်စ္ၾကည္...***
မခ်စ္ၾကည္ လွမ္းခဲ့တဲ့ ေျခလွမ္းေတြက လႈပ္မရေအာင္.... ႏႈတ္မရေအာင္ ကၽြံခဲ့ပါျပီ....။
ေနွာင္းမွတတဲ့ ေနာင္တ တရားအတြက္...ျပဳခဲ့လွတဲ့ ေကာင္းမႈကိုု ျပဳဖုုိ႔ မခ်စ္ၾကည့္ရဲ႕ အိမ္ဦးနတ္ သခင္က ခြင့္ျပဳမည္ မဟုုတ္ေတာ့ပါ...။

ဘယ္လုုိမွ မျဖစ္ႏုုိင္မွန္းသိတဲ့ ကုုိဘၾကည္ခမ်ာ...ႏွမေလးမ်က္ႏွာကိုု ၾကည့္ရင္း....
''နင့္အျဖစ္ကိုု ၾကည့္ရင္း ငါရင္နာလုုိက္တာ...ခ်စ္ၾကည္မရယ္...။ နင့္ရဲ႕ မုုိက္ေနာင္တေတြက ေနာက္က်လုုိက္တာကြယ္...။ ခုုေတာ့ ဘယ္လုုိမွ မျဖစ္ႏုုိင္ေတာ့ပါဘူး...။ နင့္ေယာက္က်ားကလည္း ဘယ္လုုိမွ ခြင့္ျပဳမွမဟုုတ္ဘူး...။ စိတ္ေလွ်ာ့လုုိက္ပါေတာ့ ႏွမရယ္...။''

အစ္ကိုုျဖစ္သူရဲ႕ ကုုိဘၾကည္ရဲ႕ လက္ကေလးကိုု တုုန္တုုန္ခ်ခ်ိနဲ႔ စြဲကိုုင္ရင္း မခ်စ္ၾကည္ ခမ်ာ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ေျပာရွာပါတယ္...။
''ေသမယ့္သူရဲ႕ ေနာက္ဆုုံး ဆႏၵအျဖစ္ အတတ္ႏုုိင္ဆုုံး ၾကိဳးစားေပးပါလား ....အစ္ကုုိၾကည္ရယ္ ....။ ခုု သူ ၿမိဳ႕ကုုိ သြားပါတယ္...။ ေနာက္တစ္နာရီအတြင္း ျပန္မလာႏုုိင္ပါဘူး...။ ညီမကိုု သနားရင္ ကူညီပါ အစ္ကိုုရယ္...။''

ကိုုဘၾကည္ခမ်ာ ညီမျဖစ္သူကိုုၾကည့္လုုိက္ ...ပတ္ဝန္းက်င္ကိုု ၾကည့္လုုိက္ လုုပ္ရင္း နာရီကိုု ၾကည့္လုုိက္ေတာ့.... နံနက္ ၁၁-နာရီတိတိ...
''ကဲ...မခ်စ္ၾကည္ မြန္းတည့္ဖုုိ႔ကလည္း တစ္နာရီပဲ လုုိေတာ့တယ္....။ ငါ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားေပးမယ္...။ နင္ အားတင္းျပီး ေစာင့္ေနေနာ္....။''
ညွဳိးႏြမ္းေနတဲ့ မခ်စ္ၾကည္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေလး ခ်က္ျခင္းဆုုိသလုုိပဲ ျပန္လည္ လန္းဆန္းလာျပီး ခပ္သြက္သြက္ေလး ေခါင္းညိတ္ရွာပါတယ္....။

လမ္းေပၚေရာက္ေတာ့ ကိုုဘၾကည္ စဥ္းစားပါတယ္.....။
''အင္း...ဒီအခ်ိန္ဆုုိရင္.... ေက်ာင္းက သံဃာေတာ္ေတြလည္း ဆြမ္းဘုုဥ္ေပး ျပီးေလာက္ျပီ...။ မျပီးဦးေတာ့ သြားပင့္ဖုုိ႔ အခ်ိန္မမွီေတာ့ဘူး....။ သူ႕ေယာက္က်ားၾကီး ျပန္လာရင္လည္း အခက္၊....ကဲ...မထူးပါဘူး....မျဖစ္၊ ျဖစ္တဲ့နညး္နဲ႔ လုုပ္ရမွာပဲ.....။''

အနွီးဆုုံးျဖစ္တဲ့ ရထားဘူတာမွာ ေခါင္းရြက္ျပီး ေရာင္းေနတဲ့ ထမင္းထုုပ္သည္ထံက ထမင္းတစ္ထုုပ္ ဟင္းတစ္ထုုပ္ဝယ္လုိက္တယ္၊ ျပီးတဲ့အခါ ေခါင္းေမာ့ၾကည့္လုုိက္ေတာ့ ရထားလာခ်ိန္ေစာင့္ေနတဲ့ သံဃာေတာ္ တစ္ပါး....၊ ဟန္က်ျပီ...။

ကုုိဘၾကည္ ကေသာကေျမာပဲ ထမင္းထုုပ္ေလးေတြ ေဘးခ်လုုိ႔ ဦးေတာ္တင္လုုိက္တယ္...။
''ဆရာေတာ္ ဘုုရား၊ တပည့္ေတာ္ေနာက္ လုုိက္ျပီး...။ တပည့္ေတာ္ ညီမေလးကုိ ကယ္တင္ေတာ္မူပါ ဘုုရား...။''
''ဟဲ့ ဒကာ၊ အစမရွိ ၊ အဆုုံးမရွိ ငါက ဘယ္ကုိလုုိက္ျပီး ဘယ္သူ႕ကိုု ကယ္တင္ရမွာလဲ..''.

''ေနာက္မွပဲ အေၾကာင္းစုုံ ေလွ်ာက္ထားပါ့မယ္ ဘုုရား...။ သနားေသာအားျဖင့္ ဘုုရားတပည့္ေတာ္ ပင့္ေလွ်ာက္ရာကိုု ၾကြေပးေတာ္မူပါဘုုရား....။''
ခရီးသြားသံဃာေတာ္ကလည္း နာရီၾကည့္လုုိ႔ ရထားခ်ိန္ကလည္း ေဝးေသးတာနဲ႔.... အေျပးတစ္ပိုုင္း ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုုဘၾကည္ေနာက္က ခပ္မွန္မွန္ကေလး ၾကြလိုုက္ခဲ့ပါတယ္....။
~~~~~~~~+~~~~~~~~~+~~~~~~~~~+~~~~~~~~~+~~~~~~~~~~

''ညီမေလးေရ..... အ မွ်......အ မွ်.....အမွ်....။''
မ်က္ရည္တစ္ဖက္ ငုုိသံတစ္ဝက္နဲ႔ အမွ်ေပးေဝေနရွာတဲ့.... ကုုိဘၾကည္ရဲ႕ အသံကိုု မခ်စ္ၾကည္ေလး မၾကားႏုုိင္ရွာေတာ့ျပီ...။

''ညီမေလးေရ.... နင့္ရဲ႕ ကံက ဆုုိးလွပါလားကြယ္....ဟင္ အမုုိက္မရဲ႕၊ ..ေႏွာင္းမွတတဲ့ ကုုသုုိလ္ေနာင္တ ရခဲ့ေပမယ့္....ငါ ၾကိဳးစားပမ္းစား ဆရာေတာ္တစ္ပါး ရေအာင္ပင့္ခဲ့ေပမယ့္ နင္ဘာလုုိ႔ ေစာင့္မေနႏုုိင္ခဲ့ရတာလဲ.....ညီမေလးရယ္....။''

*ေၾသာ္......တစ္ဘဝစာမဟုုတ္.....၊ တစ္သံသရာလုုံးစာအတြက္… ကၽြံခဲ့တဲ့ ေျခလွမ္း....။
တစ္ေယာက္စာ မဟုုတ္.....၊ တစ္မ်ဳိးသားလုုံးအတြက္… ကၽြံခဲ့တဲ့ ေျခလွမ္း....*
***အခ်ိန္မွီေလးေတာင္ လႈပ္ခြင့္မရ.....ႏႈတ္ခြင့္မရေတာ့ပါလားကြယ္......***
***ေလာကကမၻာေျမမွာ ဒုုတိယ…မခ်စ္ၾကည္မ်ား.. မရွိေစခ်င္ေတာ့ပါ...။

ေနာက္ထပ္ မခ်စ္ၾကည္ အသစ္မ်ား.. ထပ္မံ မေပၚလာေစခ်င္ေတာ့ပါ***

ေမတၱာျဖင့္....
ေရႊဘုုန္း 26.May.2014 ( 1:07 A.M)

မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဒီဇာတ္လမ္းဟာ.... နာမည္နဲ႔ ေနရပ္ျပာင္း၍ ရသေပၚလြင္ေအာင္ ေရးဖြဲ႕ထားေသာ ျဖစ္ရပ္မွန္ ဇာတ္လမ္းေလးျဖစ္ပါတယ္......။

အခ်ိန္လြန္မွ ရတတ္သည့္ မိဘတန္ဘိုး

အခ်ိန္လြန္မွ ရတတ္သည့္ မိဘတန္ဘိုး

"သမီးေရ.......အိပ္ယာထေတာ့ေလ။ ေက်ာင္းသြားရမယ္မလား။ "

အေမ့ရဲ႕ ေအာ္သံေၾကာင့္ မ်က္စိမ်ား ပြင့္ခဲ့ရပါျပီ။ အျမဲတမ္း လုပ္ေနက်အတိုင္း အိပ္ယာကေန ႏိုးႏိုးခ်င္း မွန္ေတြ ကြဲအက္ေနတဲ့ နံရံကပ္ နာရီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ နာရီကို ၾကည့္ျပီးတာနဲ႕ ကၽြန္မဟာ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ရင္း အေမ့ကို ဘာလို႕ ခုမွ ႏႈိးတာလဲ..ေနာက္က်ကုန္ျပီ...စိတ္တိုဘို႕ ေကာင္းလိုက္တာ ဆိုျပီး ေအာ္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အခန္းတံခါးကို ဒုန္းခနဲ ျမည္ေအာင္ေဆာင့္ ပိတ္ျပီး ေက်ာင္းသြားဘို႕ အေလာတၾကီးနဲ႕ ျပင္ဆင္ေနခဲ့ပါတယ္။ (မွတ္ခ်က္။ ကိုရီးယားမွ အထက္တန္းေက်ာင္း၊ အလယ္တန္းေက်ာင္းမ်ားမွာ ေက်ာင္းေနာက္က်လွ်င္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အျပစ္ေပးတတ္ပါသည္။) အားလံုးျပင္ဆင္ျပီး ေက်ာင္းသြားဘို႕ အိမ္ကထြက္မည္အလုပ္တြင္ ကၽြန္မေနာက္ကေန အေမ့အသံကို ၾကားလိုက္ရပါတယ္။


"သမီး~~ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြယ္...အေမ သိပ္ေနမေကာင္းလို႕ပါ။ "

ဒီအသံကို ၾကားတာနဲ႕ ကၽြန္မလဲ သိပ္စိတ္မရွည္တာနဲ႕...

"ဒီတခါလည္း အေအးမိျပန္ၿပီလား..အေအးကလည္း မိဘဲ မိႏိုင္လြန္းတယ္။ "

ဒီေတာ့ အေမက ကၽြန္မကို အားနာေသာဟန္ျဖင့္

"ေနာက္က်မွ ႏႈိုးမိတဲ့အတြက္ အေမ စိတ္မေကာင္းပါဘူး......ဒီမွာ သမီးအတြက္ ထမင္းဘူး ယူသြားဦးေနာ္။ "

ကၽြန္မက ေက်ာင္းကလည္းေနာက္က် စိတ္ကလည္းတိုေနေတာ့ အေမ လွမ္းေပးတဲ့ ထမင္းဘူးကို ၾကမ္းျပင္ေပၚကို ပစ္ခ်ျပီး ေတာ္ၿပီ..မစားေတာ့ဘူး..ေက်ာင္းဘဲ သြားေတာ့မယ္ ..ဆိုျပီး ကၽြန္မ အိမ္မွ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ အေမ့ကို ဂရုမစိုက္ဘဲ ကၽြန္မ ေက်ာင္းသြားမယ့္ လမ္းကို ေျပးထြက္လာရင္း ေနာက္ကို တခ်က္ ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေမဟာ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ေလး ကၽြန္မ ပစ္ခ်ခဲ့တဲ့ ထမင္းဘူးကို ျပန္လည္ ေကာက္ယူေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အေမ့မ်က္ႏွာက တကယ္ဘဲ ျဖဴစြတ္ေနတာကိုလည္း ေတြ႕လုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမက အျမဲတမ္း ဖ်ားနာေနက်မို႕ ကၽြန္မလည္း သိပ္ စိတ္မပူဘဲ ေက်ာင္းသို႕သာ ဦးတည္ျပီး သြားခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ေက်ာင္းစတတ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သတင္းတစ္ခုကို သိရပါတယ္။ ဒီအပတ္ စေနေန႕ကို ေလ့လာေရးခရီး ထြက္ရပါမယ္တဲ့။ ကၽြန္မလည္း အရမ္းကို သြားခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႕လည္း အတူတူ ေလွ်ာက္လည္ခ်င္သလို ဆင္းရဲျခင္းဆိုတာကိုလည္း တခဏေလာက္ ေမ့ထားခ်င္ပါတယ္။ ေနာက္တခုက အျမဲတမ္း အိပ္ယာထဲ လဲေနတဲ့ အေမ့ကို လည္း ခဏေလာက္ ေမ့ထားျပီး သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေဆာ့ကစားခ်င္ပါတယ္။ ညေန ေက်ာင္းဆင္းလို႕ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေမ့ကို ထံုးစံအတိုင္း အိပ္ယာထဲမွာ လွဲေနတာကို ျမင္ရပါတယ္။ အေမ့ကို ျမင္တာနဲ႕ စိတ္ထဲမွာ မေၾကနပ္ခ်က္ေတြ ေပၚလာေတာ့တာပါဘဲ။ အေမကေတာ့ ေက်ာင္းကျပန္လာတဲ့ ကၽြန္မကို ျပံဳးျပံဳးေလး လွမ္းၾကည့္ျပီး သမီးေလး....ျပန္လာျပီလား လို႔ေမးပါတယ္။ အေမက ေမးတာကို ျပန္မေျဖဘဲ

"အေမ...ဒီအပတ္ စေနေန႕ ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေလ့လာေရးခရီးထြက္တာ သမီးလည္း လိုက္ခ်င္တယ္.... ပို႕ေပးေနာ္။ "

"ဟင္..ေလ့လာေရးခရီး...ဟုတ္လား သမီး...ဘယ္ေလာက္ကုန္မွာတဲ့လဲကြယ္။ "

အေမက ကုန္က်စရိတ္ကို အရင္ေမးတယ္။ ကၽြန္မလည္း ကၽြန္မတို႕ မိသားစု အေျခအေနေၾကာင့္ သြားရေကာင္းမလား မသြားရေကာင္းမလား ေ၀ခြဲမရ ျဖစ္ေနျပီးမွ ၈ ေသာင္းပါ..အေမ လို႕ ျပန္ေျဖခဲ့တယ္။ (မွတ္ခ်က္။ကိုရီးယားႏိုင္ငံသည္ ေငြေၾကးေဖာင္းပြေသာ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ ျဖစ္သည္။) ကၽြန္မအေျဖကို ၾကားေတာ့ ကၽြန္မအေမက ၈...၈ေသာင္းၾကီးမ်ားေတာင္ ဟု ျပန္၍ေမးသည္။ ကၽြန္မက အေမ့ကို အသံက်ယ္ၾကီးႏွင့္ ဘာလဲ...၈ေသာင္းေတာင္ မရွိဘူးလား ဟူ၍ ျပန္ေမးလိုက္ပါတယ္။

ကၽြန္မ ဒီလို ဆင္းရဲတာမ်ိဳးကို အရမ္းမုန္းပါတယ္။ လူတန္းေစ့ မေနႏိုင္တဲ့ ကၽြန္မဘ၀ကို စဥ္းစားမိတိုင္း စိတ္ပ်က္အားငယ္မိပါတယ္။ အေမ့ကိုလည္း မုန္းတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ မိသားစု၀င္ဟာ အေမတစ္ေယာက္တည္းသာ ရွိတယ္ဆိုတဲ့ အမွန္တရားကိုလည္း မုန္းမိပါတယ္။ အေမက ခဏတာ သက္ျပင္းခ်ျပီး ေစာင္ေအာက္ကေန ဘဏ္စာအုပ္တစ္ခုကို ထုတ္ေပးပါတယ္။ ဒီမွာ အေမ တစ္ျပားႏွစ္ျပား စုထားတဲ့ ေငြေလးေတြ....ဒီထဲကေန ၈ေသာင္းထုတ္ျပီးသြားေခ်။ ကၽြန္မ ေမြးကတည္းကစျပီး ပထမဆံုးအၾကိမ္ ျမင္ဘူးတဲ့ ဘဏ္စာအုပ္ကို ၾကည့့္ျပီး ေက်နပ္စြာ ျပဳံးလုိက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အေမ့ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းေတာင္ မေျပာဘဲ ျမိဳ႕ထဲမွာ ရွိတဲ့ ဘဏ္ကို အေျပးေလး သြားခဲ့ပါတယ္။

ဘဏ္စာအုပ္ကို ျဖန္႕ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၁၀သိန္းရွိေနတာကို ေတြ႕လုိက္ရပါတယ္။ ကၽြန္မအတြက္ကေတာ့ အရမ္းကို ပမာဏမ်ားတဲ့ ေငြပါဘဲ။ ဒီအခ်ိန္အထိ ဒီေငြေတြကို ဘာလို႕ မသံုးတာပါလိမ့္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႕ အေမ့ကို နည္းနည္း အျမင္ကတ္မိလိုက္ပါေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ ေလ့လာေရးခရီးအတြက္ ၈ေသာင္းထုတ္လိုက္ပါတယ္။ ဘဏ္ထဲမွာ ၉သိန္း၂ေသာင္း က်န္ပါေသးတယ္။ ၉သိန္း၂ေသာင္းေတာင္ ရွိတာ ထပ္ထုတ္လဲ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးဆိုတဲ့ အေတြး၀င္လာခဲ့ပါတယ္။ ခုေခတ္က လူတိုင္း လက္ကိုင္ဖုန္းကိုင္ေနတဲ့ ေခတ္ျဖစ္ေပမယ့္ ကၽြန္မမွာ လက္ကိုင္ဖုန္းမရွိတာကို သတိရမိတာနဲ႕ လက္ကိုင္ဖုန္းေကာင္းေကာင္း တစ္ခု ၀ယ္ဘို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။

ဒါနဲ႕ ဘဏ္ထဲကေန ေနာက္ထပ္ ၄သိန္း ထုတ္လိုက္ပါတယ္။ အနီးအနားမွာ ရွိတဲ့ လက္ကိုင္ဖုန္းအေရာင္းဆိုင္ကို သြားျပီး ေနာက္ဆံုးေပၚ လက္ကိုင္ဖုန္းတစ္ခု ၀ယ္လုိက္တယ္။ ေပ်ာ္လိုက္တာေလ..ကၽြန္မဘ၀မွာ တခါမွ မရဘူးတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ိဳးကို ကၽြန္မ ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ဖုန္းအသစ္ကေလးကို ကိုင္ျပီး ျမိဳ႕ထဲကို ေလွ်ာက္လည္ေနခဲ့မိတယ္။ အဲဒီမွာ အေရာင္အေသြးေတြကလည္း စံု၊ ဒီဇိုင္းေတြကလည္း မိုက္တဲ့ အ၀တ္အစားလွလွေလးေတြကို ျမင္ေတာ့ ကၽြန္မ ၀ယ္ခ်င္ျပန္ေရာ။ ဒါနဲ႕ ဘဏ္ကို ေနာက္တစ္ခါ ထပ္သြားျပီး ၂သိန္းထပ္ထုတ္လိုက္တယ္။ အကၤ်ီေတြအမ်ားၾကီး ၀ယ္လိုက္တယ္။ တထည္ျပီး တထည္ စမ္း၀တ္လိုက္ မွန္ၾကည့္လိုက္နဲ႕ အရမ္းကို ေက်နပ္ေနခဲ့တယ္။ မွန္ၾကည့္ေနရင္းက သေဘာမက်စရာတစ္ခု မ်က္စိထဲကို ၀င္လာတယ္။

အဲဒါကေတာ့ အေမ ညွပ္ေပးတဲ့ ဆံပင္ပံုစံၾကီးပါဘဲ။ ေတာဆန္ျပီး ပံုတုန္းလုိက္တာ လြန္ေရာ။ ဒီဆံပင္ပံုစံကို ေျပာင္းဘို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ေနာက္တေခါက္ ဘဏ္ကို သြားတယ္။ ၅ေသာင္းထပ္ျပီး ထုတ္လိုက္တယ္။ ဆံပင္ပံုစံ လွလွေလး ညွပ္တယ္။ ကဲ...အားလံုး အိုေကျပီ။ စေနေန႕ ေလ့လာေရး ခရီးထြက္ရန္ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြ ၀ယ္ဘို႕သာ လိုအပ္ေတာ့တာမို႕ ကၽြန္မ ဘဏ္ထဲမွာ က်န္တဲ့ ေငြေတြနဲ႕ လိုအပ္တာေတြအားလံုးကို စြတ္၀ယ္ခဲ့ပါတယ္။ အားလံုး၀ယ္ျပီးေတာ့ ၉ေသာင္းသာ က်န္ပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မလည္း သူမ်ားနည္းတူ ၀တ္ႏိုင္စားႏိုင္ျပီမို႕ အတိုင္းထက္အလြန္ ၀မ္းသာေနခဲ့မိပါတယ္။ ကၽြန္မၾကိဳက္တာေတြအားလံုး လုပ္ျပီးျပီျဖစ္၍ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းေသာ အိမ္သို႕ ေျခလွမ္းခဲ့ပါတယ္။

အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေမအိပ္ေနတာကို ေတြ႕လုိက္ရတယ္။ အဟြန္း..အဟြန္း ကၽြန္မ တမင္တကာ အသံျပဳလုိက္ပါတယ္။ ကၽြန္မအသံကို ၾကားေတာ့ အေမ ႏိုးလာတယ္။ ကၽြန္မလည္း အေမ့ကို ဘဏ္စာအုပ္ေလး ျပန္ေပးလုိက္ေတာ့ အေမက ဘဏ္ထဲ ေငြဘယ္ေလာက္က်န္သည္ကိုပင္ ၾကည့္မေနဘဲ ဘဏ္စာအုပ္ေလးကို ေစာင္ေအာက္ထဲ ထိုးထည့္ထားလုိက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ဘဲ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့တဲ့ စေနေန႕ကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ လွလွပပ သားသားနားနား ၀တ္စားသြားတဲ့ကၽြန္မကို သူငယ္ခ်င္းေတြက အားက်ေနတာကို ျမင္ျပီး ကၽြန္မ ေက်နပ္ေနမိပါတယ္။ ၂ညအိပ္၃ရက္ခရီးကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႕အတူ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ပါတယ္။ ဒီရက္ပိုင္းေတြ မွာေတာ့ ဆင္းရဲျခင္းနဲ႕ အျမဲတမ္းမမာေနေသာ အေမ့ကို ခဏတာ ေမ့ထားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ကို ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့တဲ့ ေန႕ရက္ေတြေပါ့။

ခုေတာ့ ၂ညအိပ္ ၃ရက္ခရီးဟာ ျပီးဆံုးခဲ့ပါျပီ။ ဒီလို ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္ေတြဟာ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္နဲ႕ ျပီးဆံုးသြားခဲ့ပါျပီ။ ထပ္မံျပီး စိတ္ပ်က္စိတ္ညစ္စရာေကာင္းေသာ အိမ္ကို ျပန္ရအံုးမွာပါလားဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႕ ကၽြန္မ ေျခလွမ္းေတြ ေလးေနခဲ့ပါတယ္။ ေျခလွမ္းေလးေလးနဲ႕ဘဲ အိမ္ကို ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္တာနဲ႕ ကၽြန္မက အေမ...သမီး ျပန္လာျပီ။ ဟု ေအာ္ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ၾကီးဟာ ထူးဆန္း အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ထပ္ျပီး အေမ..သမီး ျပန္လာပါျပီဆိုေနမွ ဟူ၍ ထပ္မံ ေအာ္လိုက္တယ္။ ဒါလည္း ဘာအသံမွ မၾကားတာနဲ႕ ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ စိတ္တိုသြားတယ္။ စိတ္တိုတိုနဲ႕ အိပ္ခန္းတံခါးကို ဒုန္းခနဲ ျမည္ေအာင္ ေစာင့္ ဖြင့္လိုက္ေတာ့ အေမက အိပ္ယာထဲမွာ လွဲေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။

 အျမဲတမ္း ကၽြန္မ ျပန္လာလွ်င္ ျပံဳးျပီး ၾကိဳတတ္တဲ့ အေမက ယခု ကၽြန္မ ျပန္လာတာကို ဘာစကားမွ ျပန္မေျပာခဲ့ေပ။ ကၽြန္မ ပိုက္ဆံေတြအမ်ားၾကီး သံုးခဲ့လို႕ အေမ စိတ္ဆိုးေနတယ္ အထင္ႏွင့္ အေမ့ကို လႈပ္ႏႈိးလုိက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ အေမ့ တစ္ကိုယ္လံုး ေအးစက္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ မ်က္လံုးေတြထဲမွာ ခန္းေျခာက္ခဲ့ျပီ ျဖစ္တဲ့ မ်က္ရည္ေတြဟာ ထူဆန္းစြာဘဲ က်ဆင္းလာခဲ့သလို ကၽြန္မရဲ႕ ႏွလံုးသားေတြဟာလည္း ရပ္တန္႕သြားမတတ္ လန္႕သြားခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္မ ဒီေလာက္မုန္းခဲ့တဲ့ အေမ ေအးစက္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မ အရမ္းကို ၀မ္းနည္းခဲ့ရပါတယ္။ ယံုလည္း မယံုႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ဒါနဲ႕ အေမ့ကို အတင္း လႈပ္၍သာ ႏႈိးေနခဲ့မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမဟာ ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္ဘဲ ႏႈိးႏႈိး ႏိုးထမလာခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႕ ေစာင္ထဲက ဘဏ္စာအုပ္ကို ယူျပီး အေမ့ မ်က္စိနားကို ကပ္ကာ အေမ...သမီး ေနာက္ကို ဒီလို မလုပ္ေတာ့ပါဘူး ....ဒီလိုဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး...မ်က္စိေလး ဖြင့္ၾကည့္ပါ အေမရယ္....ဆုိျပီး ကၽြန္မ ေအာ္ဟစ္ငိုေနခဲ့မိပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာဘဲ ဘဏ္စာအုပ္ထဲက တစံုတခု ထြက္က်လာတာကို ျမင္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အေမ့ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးစာပါဘဲ။ ကၽြန္မ မရဲတရဲနဲ႕ ျဖန္႕ၾကည့္မိပါတယ္။

________________

သို႕

အေမ့ရဲ႕ အခ်စ္ဆံုး သမီးေလး ၾကည့္ရန္

သမီးေလး...အေမ့ကို မုန္းတယ္မလားဟင္...

ဆင္းရဲတြင္းကိုလည္း ေသေလာက္ေအာင္မုန္းတယ္မလား သမီးေလး....

အေမေတာင္းပန္ပါတယ္ သမီးေလးရယ္...အေမ ေတာင္းပန္ပါတယ္...

ဒီအေမက ပညာကလည္း မတတ္ ပိုက္ဆံကလည္း မရွိ...

ငါ့သမီးေလးကို ေပးဘို႕ အေမ့ရဲ႕ ေမတၱာကလြဲျပီး မရွိတဲ့ သူပါ သမီးေလး...

အေမ အခုလို သမီးေလးကို လူ႕ေလာကမွာ တစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ့ရတာကို အေမ စိတ္မေကာင္းပါဘူး သမီးေလးရယ္...

အေမက ေရာဂါျဖစ္ျပီး သမီးေလးကို အခုလို ထားခဲ့ရတာပါ...

တကယ္ေတာ့ ခြဲစိတ္ကုသရင္ ေပ်ာက္ႏိုင္တယ္တဲ့...ဒါေပမယ့္ ခြဲစိတ္ကုသစရိတ္က နည္းတာမဟုတ္ဘူးေလ....

ဒါနဲ႕ အေမ စဥ္းစားလိုက္တယ္... အေမသာ ခြဲစိတ္ကုသမႈ မခံရင္ ငါ့သမီးေလး ၾကိဳက္တာ၀ယ္ ၾကိဳက္သလို သံုးႏိုင္တယ္..ဒီေတာ့ အေမ ခြဲစိတ္ကုသမႈမခံဘို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။

ဒါေပမယ့္ သမီးေလးရယ္..ရက္ေတြၾကာလာတာနဲ႕အမွ် တျဖည္းျဖည္း ဆိုးလာတာေၾကာင့္ ခုေတာ့ အေမ့ သမီးကို ထားခဲ့ရေတာ့မယ္။

ဒီေလာက္ အသံုးမက်တဲ့အေမ့ကို အေမလို႕ သတ္မွတ္ေပးတဲ့ အတြက္ ငါ့သမီးေလးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...

အေမက ဒီကမၻာေပၚမွာ ငါ့သမီးေလးကို အခ်စ္ဆံုးဆိုတာကို သိတယ္မလား သမီး....

အေမ့ရဲ႕ ေစာင္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ရွာၾကည့္ ဘဏ္စာအုပ္တစ္ခု ထြက္လာလိမ့္မယ္...အေမ အႏွစ္ႏွစ္အလလ စုေဆာင္းခဲ့တယ့္ ေငြေလးေတြပါ။

သိန္း၂၀၀ေလာက္ရွိမယ္...

ငါ့သမီးေလးေတာ့ ဆင္းဆင္းရဲရဲမေနရေတာ့ဘူးေပါ့...

သမီးေလးကို အျမဲတမ္းခ်စ္ေနမယ့္ အေမ

________________

ဒီစာကို ဖတ္ျပီးတဲ့ အခါမွာ ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မ မုန္းတီး စက္ဆုတ္လာမိပါတယ္။ အေမ့ကို မုန္းခဲ့တာထက္ အဆ၁ေထာင္ ၁ေသာင္းမက ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ မုန္းတီးမိပါတယ္။ သမီး သုံးခဲ့တဲ့ ေငြေတြက ခြဲစိတ္ခေတြ..ခြဲစိတ္ခေတြ အေမရယ္ ဘာလို ေစာေစာက မေျပာခဲ့တာလဲ။ သမီးလုိ အေမ့ ေစတနာကို နားမလည္တဲ့ လူကို ဒီေလာက္ေတာင္ ခ်စ္ရလား။ ေနာက္ဆို ေက်ာင္းသြားဘို႕ ႏႈိးေပးတဲ့ အေမ့ အသံကို လည္း မၾကားႏိုင္ေတာ့ဘူး။

အေမ ထုတ္ေပးတဲ့ ထမင္းဘူးေလးကိုလည္း မစားႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အိပ္ယာထဲမွာ လွဲေနတဲ့ အေမ့ကိုေတာင္ မျမင္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ အသိေတြနဲ႕ ကၽြန္မ ရူးမတတ္ ၀မ္းနည္းခံစားေနရပါတယ္။ အေမရယ္ ေနာင္ဘ၀ဆိုတာရွိခဲ့ရင္ သမီး အေမနဲ႕ ျပန္ေတြ႕ခ်င္ပါတယ္။ အေမ့ကို မေပးခဲ့ရတဲ့ သမီးရဲ႕ ေမတၱာေတြကိုလည္း ေပးခ်င္ပါတယ္။ ဒီလို အေတြးေတြကို ေတြးရင္း ကၽြန္မ အေတာ္ၾကာေအာင္ ငိုျပီးမွ အေမ့ကို တစ္ခါမွ မေျပာဘူးတဲ့ စကားေလး တစ္ခြန္းကို ေျပာဘို႕ သတိရခဲ့ပါတယ္။ သတိရရခ်င္း ကၽြန္မ အေမ့ကို ၾကည့္ျပီး ေျပာလိုက္ပါတယ္။

"အေမ.....သမီးလည္း အေမ့ကို အရမ္းခ်စ္ပါတယ္။ "

အေမနဲ႕ ကေတာက္ကဆ ျဖစ္တဲ့ အခါမွာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အေမ့ကို စိတ္ဆိုးမိတဲ့ အခါမွာ ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အေမ့ကို နာၾကည္းမိတဲ့ အခါမွာ ဒီစာေလးကို ျပန္သတိရျပီး စိတ္ထားေလးေတြကို ေျပာင္းႏိုင္ၾကပါေစ။ အေမေတြအားလံုးဟာ ကိုယ့္သားသမီးကို အသက္နဲ႕ရင္းျပီး ခ်စ္ခင္တယ္ဆိုတာကို သတိရေစဘို႕ ေဖာ္ျပေပးလုိက္ပါတဲ့ ကိုရီးယား ၀ထၳဳတိုေလး တစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါတယ္။

From:OE

www.mmdailystar.com

အလွမ်က္ႏွာ ခ်ိဳေသာအျပံဳး

အလွမ်က္ႏွာ ခ်ိဳေသာအျပံဳး

အလွတရားဆိုတာ ရွာေဖြၾကည့္တတ္ရင္ ေနရာတိုင္းမွာ ရွိေနပါတယ္။ ေလာကၾကီးဘယ္ေလာက္ လွေနေန အလွတရားကိုခံစားတတ္တဲ့ ႏွလံုးသားမရွိရင္ ရွိရွိသမွ်အရာအားလံုးဟာ အၾကည္းတန္ေန ပါတယ္။ ေပ်ာ္ရာမွာမေနရတဲ့ ကၽြန္မတို႔လို အေ၀းေရာက္ေနသူေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားမွာ အနာတရေတြ မ်ားလြန္းေတာ့ အလွတရားကို ခံစားတတ္တဲ့ ဓာတ္သဘာ၀ေတြ တေျဖးေျဖးယုတ္ေလ်ာ့ လာၾကပါတယ္။ တကယ့္အလွကို လွတယ္လို႔မထင္ေတာ့ပဲ၊ မလွတာေတြကို အလွၾကီးလွတယ္ ခမ္းနားထည္၀ါတယ္လို႔ ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္လာၾကပါတယ္။

ျမန္မာျပည္မွာ တြယ္ကပ္ေနရင္ ဘ၀ရပ္တည္ဖို႔ ခက္ခဲတဲ့အတြက္ မေလးေျမမွာ ေသာင္တင္ေနရတာ ေျခာက္ႏွစ္ေတာင္ျပည့္ေတာ့မယ္။ ဘယ္ေတာ့အျပီးျပန္နိဳင္မလဲဆိုတာ မေသခ်ာလွေသးေတာ့ အနည္းဆံုး ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေလာက္ သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ အခ်ိန္နဲ႔လုပ္အားေတြ ေပးဆပ္ေနရဖို႔ ရွိပါတယ္။ ဘယ္သူေၾကာင့္၊ ဘယ္သူေတြ မေကာင္းတာလို႔ မေက်မနပ္ အျပစ္တင္ညီးညဴေန ရင္လည္း စိတ္ဓာတ္အင္အားေတြ အလကားကုန္ေအာင္ ျဖဳန္းလိုက္သလိုပဲျဖစ္လိမ့္မယ္။ လက္ရွိ ပစၥဳပၸာန္ အေျခအေနကို လက္ခံနိဳင္ေအာင္ၾကိဳးစားရင္း၊ ေရႊျပည္ေတာ္ကို ျပန္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်န္းမာစြာ အလုပ္လုပ္နိဳင္ေသးတဲ့ အေျခအေနရွိေအာင္ ဂရုစိုက္ေနရပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ကို အျပီးျပန္ေတာ့မယ္လို႔ ရင္ေကာ့ျပီးေျပာနိဳင္မဲ့ေန႔ကို စိတ္ကူးနဲ႔ မၾကာခဏမွန္းဆၾကည့္ဖူး ပါတယ္။

မေရာက္ေသးတဲ့ အနာဂတ္ကိုသာေမွ်ာ္ျပီး၊ လက္ရွိပစၥဳပၸန္ကို ကၽြန္မ လ်စ္လ်ဴရွဳ ေနခဲ့မိပါတယ္။ အနီးအနားမွာရွိေနတဲ့ အလွတရားေတြကို ရွာေဖြၾကည့္ဖို႔ကိုလည္း အခ်ိန္ျပည့္နီးပါး ေမ့ေန႔ခဲ့ပါတယ္။ မြန္းၾကပ္တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို အန္ထုတ္မျပစ္ပဲ ျမိဳသိပ္ထားေတာ့ ေန႔စဥ္လိုလို အီလည္လည္ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ တခါတေလ တစိမ္တရံၾကားမွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေကာင္းစြာေဆာက္တည္ ေနနိဳင္တာကို ေက်နပ္မိသလို၊ တခါတေလ အားနည္းခ်က္ေတြ မ်ားလြန္းတဲ့ ကိုယ္ကိုကိုယ္ မေက်နပ္ ျဖစ္ေနမိပါတယ္။

စိတ္လက္မေပ်ာ္ရႊင္စြာေနရင္း တေန႔မွာ ညေနစာမခ်က္ပဲ မေလးဆိုင္မွာ ထမင္းနဲ႔ ဟင္းသြား၀ယ္ပါတယ္။ ထမင္းဆိုင္က မေလးအမ်ိဳးသမီးရဲ႕ ရႊင္လန္းတဲ့ အျပံဳးတစ္စံုက ကၽြန္မ ႏွလံုးသားကို ထိရွသြား ပါတယ္။ ေဖာ္ေရြပ်ဴငွာတဲ့ အျပံဳး၊ ခ်စ္ခင္ႏွစ္လိုတဲ့အျပံဳး။ မနားမေန ခ်က္ျပဳတ္ေၾကာ္ေလွာ္ရာက ထမင္းဟင္းခပ္ထည့္ေပးေနတဲ့ သူမရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေခၽြးေတြ႔စို႔ေနပါ တယ္။ တေနကုန္ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ သူမမ်က္ႏွာေပၚမွာ ပင္းပန္းတဲ့ အရိပ္အေယာင္ကို မျမင္ရပဲ အျပံဳးေရာင္ေတြသာ ၀င္းပေနပါတယ္။ ရုပ္ရည္မလွပေပမဲ့ ေခၽြးစို႔ေနတဲ့သူမရဲ႕မ်က္ႏွာဟာ အျပံဳးေတြနဲ႔ လွေနပါတယ္။ တကယ္လွတာ။ အဲဒီအျပံဳးေတြမွာ ခ်စ္ျခင္းတရားေတြ ရွိေနတယ္။ ေစတနာပါပါ အလုပ္လုပ္တဲ့ သူမရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာ  ယံုၾကည္မွဳေတြ ျပည့္တင္းေနတယ္။ သူမရဲ႕ ရိုးသားပြင့္လင္းတဲ့ အျပံဳးဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ႏွလံုသားကို ေလေျပေအးေလးနဲ႔ ေ၀ွ႕ယမ္းလိုက္သလို ခံစားရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ လွေသာအျပံဳး တစ္စံုရဲ႕တန္ဖိုးကို ကၽြန္မေတြ႔ရွိခဲ့ပါတယ္။

တကယ္လွတဲ့မ်က္ႏွာ ပကတိအတိုင္း ခ်ိဳရႊင္ၾကည္လင္ေသာ အျပံဳးေတြကို အေျခခံအလႊာမွာပဲ ေပါေပါမ်ားမ်ား ျမင္နိဳင္တယ္လိုဆိုရင္ လက္ခံၾကမလားမသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေျခခံလႊာက ၾကီးျပင္းခဲ့တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕အျပံဳးေတြကေတာ့ ထမင္းေရာင္းတဲ့ အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ အျပံဳးလို လွမေနပါဘူး။ တခါတေလ ဟန္လုပ္ျပီး ျပံဳးရတယ္။ မခ်ိျပံဳးလဲ ျပံဳးတယ္။ မလံုမလဲ ျပံဳးတဲ့အခါေတြလည္း ရွိတယ္။ တခါတေလ ကၽြန္မရဲ႕အျပံဳးထဲမွာ ဘာမွမေျပာေလာက္တဲ့ ပညာမာန္ေတြ ေရာယွက္ေနပါတယ္။ မွန္မၾကည့္ပဲ ျပန္ျမင္ေနရတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာ ပူပင္ေသာကေတြ၊ စိတ္ဖိစီးမွဳေတြနဲ႔ ေတြေ၀မွဳ ေတြကို လူမသိေအာင္ ဖံုးကြယ္ထားတဲ့ အရိပ္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနပါတယ္။ အဲဒီအရိပ္ေတြေပၚက အျပံဳးဟာ ဘယ္လိုလွနိဳင္ပါ့မလဲ။

ကိုယ္တိုင္လွေအာင္ မျပံဳးနိဳင္ေပမဲ့ လွေသာအျပံဳးပိုင္ရွင္ေတြကို ကၽြန္မခ်စ္ခင္ပါတယ္။ မေလးရွားမွာ ညေစ်းေလွ်ာက္ရင္ ေစ်းေရာင္းေကာင္းလို႔ ျပံဳးရႊင္ေနတဲ့ ေစ်းသယ္ေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြဟာ ခ်စ္ခင္ႏွစ္လို စရာေကာင္းပါတယ္။ ၾကံဳလို႔ မေလးရွားမွာ ညေစ်းေလွ်ာက္တဲ့ အေတြ႔ အၾကံဳေလးကို  ထည့္ေရးခ်င္ပါတယ္။ ညေစ်းကို ဘယ္သူနဲ႔ ေလွ်ာက္လဲသိခ်င္လား။ တစ္ေယာက္ထဲေပါ့ေလ။ တခါတေလ တစ္ေယာက္ထဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားလာရတာကို သေဘာက်မိေပမဲ့၊ တခါတေလေတာ့လည္း အေဖာ္ပါရင္ေကာင္းမွာပဲလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ညေစ်းဆိုေပမဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ထဲသြားရတာဆိုေတာ့ ညေနပိုင္း မိုးမခ်ဳပ္ခင္ သြားေလ့ရွိပါတယ္။ ကၽြန္မ ပံုစံက တရုတ္မနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္၊ လမ္းသြားရင္လည္း ခပ္တည္တည္ဆိုေတာ့ အေႏွာင့္အယွက္ကင္း ပါတယ္။

ညေစ်းမွာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္နဲ႔ သားငါးေတြ ေစ်းသက္သာျပီး၊ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ရပါတယ္။ စားစရာမ်ိဳးစံုနဲ႔  ေပါေခ်ာင္ေကာင္း အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေတြ ၀ယ္လို႔ရပါတယ္။ ေစ်းလည္းဆစ္လို႔ ရပါတယ္။ တခိ်ဳ႕စားစရာ ေတြကို ဘာမွန္းမသိလို႔ ကၽြန္၀ယ္ေလ့မရွိပါဘူး။ တစ္ညေနမွာေတာ့ ပဲသီးနဲ႔ မံုလာဥေတြကို တရုတ္စတိုင္ သုတ္ထားတာကိုေတြ႔လို ကၽြန္မစပ္စု ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ ေစ်းေရာင္းတဲ့ တရုတ္မက နည္းနည္းျမည္းစမ္းၾကည့္ျပီး၊ ၾကိဳက္ရင္၀ယ္ေလတဲ့။ မၾကိဳက္ပဲနဲ႔ ၀ယ္ရင္  အလကားပိုက္ဆံျဖဳန္းသလို ျဖစ္မယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒီလို ပညာရွိတဲ့ ေစ်းသယ္ေတြကို ကၽြန္မေလးစားပါတယ္။ ကိုယ့္ပစၥည္း ေရာင္းကုန္ရင္ျပီးေရာလို႔ သေဘာထားျပီး အတင္း မေရာင္းဘူး။ မလိုအပ္ပဲ ၀ယ္ခ်င္ေအာင္ မစည္းရံုးဘူး။ ေစ်းေရာင္းသူ ပစၥည္းလုတ္လုပ္သူတိုင္း ၀ယ္ယူစားသံုးသူေတြရဲ႕ အက်ိဳးကိုထည့္သြင္းစဥ္းစားျပီး၊ စားသံုးသူေတြရဲ႕ အခြင့္အေရးကို ေလးစားတတ္ၾကရင္ ေရာင္းသူ၀ယ္သူေတြအားလံုးရဲ႕ အျပံဳးေတြဟာ လွေနမွာပါ။

ကၽြန္မသြားေလ့ရွိတဲ့ ညေစ်းက တရုတ္ညေစ်းဆိုေတာ့ တရုတ္ေစ်းသယ္ေတြမ်ား ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ တရုတ္လူမ်ိဳးဆိုရင္ အလယ္အလတ္ တန္းစားနဲ႔ အထက္တန္းလႊာမွာပဲ ကၽြန္မ ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ မေလးရွားမွာေတာ့ တရုတ္ေတြကို လူတန္းစား အလႊာအားလံုးမွာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ကၽြန္မက သူနာျပဳဆရာမဆိုေတာ့ ကၽြန္မနဲ႔ သိကၽြမ္းခင္မင္တဲ့ မေလးရွားလူမ်ိဳးအမ်ားစုက သူနာျပဳေတြ၊ ဆရာ၀န္ေတြနဲ႔ အလႊာေပါင္းစံုက လူနာေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မေလးရွားနိဳင္ငံမွာ မေလး၊ တရုတ္၊ အင္ဒီယန္လူုမ်ိဳးေတြ အားလံုးနဲ႔ ကၽြန္မ ခင္မင္ရင္းႏွီးပါတယ္။ သူတို႔ေတြ အခ်င္းခ်င္း ၾကားမွာ လူမ်ိဳးေရး ဘာသာေရး မေက်နပ္ခ်က္ေတြ ရွိၾကေပမဲ့ သူတို႔ေတြအားလံုး တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္ၾကပါတယ္။ မေလးရွားနိဳင္ငံသားမို႔ မေလးရွားေျမကို ခ်စ္ၾကတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြကို ကၽြန္မ ေလးစားပါတယ္။ ျမန္မာ့ေျမမွာ ၾကီးျပင္းၾကတဲ့ ျမန္မာနိဳင္ငံသား တရုတ္နဲ႕ အင္ဒီယန္းမ်ိဳးႏြယ္ေတြ ျမန္မာျပည္ကို ခ်စ္ၾကသလားဆိုေတာ့ ကာယကံရွင္ေတြပဲ အသိဆံုးျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ မတူညီကြဲျပား ၾကတဲ့သူေတြ အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ခင္ေလးစားၾကရင္ အျပံဳးေတြဟာ လွေနမွာပါ။

ညေစ်းက အျပံဳးပိုင္ရွင္ေတြအေၾကာင္း ေျပာစရာ က်န္ေသးတယ္။ တခိ်ဳ႕ ေစ်းသယ္ေတြ ဗမာေတြနဲ႔ခင္ေနၾကေတာ့ ဗမာစကားကို သင္ထားၾကပါတယ္။ ေစ်း၀ယ္သူက ဗမာမွန္းသိရင္ “လာပါ ၀ယ္ပါ ေစ်းေတာ္ေတာ္တယ္ ေစ်းေတာ္တယ္လို႔ မပီတပီေျပာတာကို ၾကားေတာ့ ကၽြန္မသေဘာက်လို႔ ျပံဳးမိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ တရုတ္ေစ်းသယ္ေတြ အသက္ေတာ္ေတာ္ၾကီးၾကေပမဲ့ က်န္းမာသန္စြမ္းၾကတာ အားက်စရာ ေကာင္းပါတယ္။ အလုပ္ကို တန္ဖိုးထားတဲ့ သူတို႔မ်က္ႏွာေပၚက အျပံုးေတြဟာ ခ်စ္စရာေကာင္း ပါတယ္။ ေခၽြးေတြစို႔ျပီး၊ အဆီပ်ံေနတဲ့ သူတို႔မ်က္ႏွာေပၚက အျပံဳးေတြကို ျမင္ရတာ တကယ္ကို စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အျပံဳးမ်က္ႏွာေတြဟာ ရြာကအေဖနဲ႔ လယ္သမားေတြ လယ္ကြင္းထဲ ေနပူက်ဲမွာ ျပံဳးေပ်ာ္ရယ္ေမာေနၾကတဲ့ မ်က္ႏွာေတြနဲ႔ အလွခ်င္းတူ ပါတယ္။ လူေတြ ကိုယ့္ရဲ႕ ကာယအား ဥာဏအားစစ္စစ္ကို ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ရင္းႏွီးျပီး ေငြရွာၾကရင္၊ အက်ိဳးကိုသာတူညီမွ် ခံစားတတ္ၾကရင္ အျပံဳးတိုင္းဟာ လွေနမွာပဲ။

ကၽြန္မတို႔ခ်စ္တဲ့ ေရႊျပည္ၾကီးထဲမွာ လွပစြာျပံဳးနိဳင္တဲ့လူ ဘယ္ႏွစ္ရာခိုင္ေလာက္ရွိမလဲ။ ေကာင္းက်ိဳး ခ်မ္းသာမွန္သမွ်ကို လက္၀ါးၾကီးအုပ္ထားတဲ့ လူတစ္စုရဲ႕ အျပံဳးေတြက ေသြးရင့္ေရာင္းသန္းေနျပီး၊ ဆင္းရဲတြင္းက မထြက္နိဳင္ၾကတဲ့ လူအမ်ားစုရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြကေတာ့ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္။ အက်ိဳးကို ေမွ်ာ္လို႔ လာတ္ေပးတဲ့လူက ဂါရ၀ျပဳတာပါလို႔ စကားလံုးလွေအာင္သံုးျပီး ျပံဳးတဲ့မ်က္လံုးနဲ႔ လာတ္ရတဲ့လူရဲ႕ အျပံဳးေတြဟာ အေရာင္ၾကည္လင္ ပါရဲ႕လား၊ ။ ေခတ္ပ်က္မွာ လာဒ္ျမင္လို႔ ၾကီးပြားၾကတဲ့ လူေတြရဲ႕အျပံဳး၊ ေငြမ်က္ႏွာပဲ ၾကည့္တဲ့ ပြဲစားေတြရဲ႕ အျပံဳးကို ဘယ္လိုတင္စားရင္ ေကာင္းမလဲ။ ေခတ္စနစ္ရဲ႔ဒဏ္ သမိုင္းရဲ႕ဒဏ္ေၾကာင့္ ပညာရဲရင့္ ပြဲလယ္တင့္ေနရမဲ့အစား ယံုၾကည္ခ်က္ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ ျပည္တြင္းက လူငယ္အမ်ားစုရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြ၊ ျပည္ပမွာ ႏွလံုးနာေနၾကတဲ့ အရြယ္ေကာင္း လူငယ္လူရြယ္ေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာ အေရာင္ေတြဟာ ေ၀၀ါးေနပါတယ္။

အလုပ္လုပ္သူတိုင္း ၀၀လင္လင္စားေသာက္ရျပီး၊ ပညာတတ္ဘြဲ႔ရ မွန္သမွ် လူတန္းေစ့ေနနိဳင္တဲ့ မေလးရွားလူမိ်ဴးေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာထက္ အေရာင္ၾကည္လင္ ပါတယ္။ မ်ားမ်ားမတိုးတက္ခ်င္ေနပါ။ ကၽြန္မတို႔နိဳင္ငံ မေလးရွားေလာက္ ေကာင္းလာခဲ့ရင္ ကၽြန္မတို႔ ေရႊျမန္မာေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြ ရႊင္လန္းလာၾကမွာပါ။ ျမန္မာေတြရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚက လွေသာအျပံဳးေတြကို ျမင္ရတဲ့ေန႔၊ အဲဒီေန႔ရက္ကိုေရာက္ရင္..ေနေရာင္လေရာင္မလိုပဲ အျပံဳးေရာင္ေတြနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ တိုင္းျပည္ လင္းထိန္ေနမွာ…

ႏွလံုးေသြးျဖင့္ေရးပါသည္..

စံပယ္ျဖဴ

၂၀။၀၂။၂၀၁၃

http://sabephyu.blogspot.com  ျမစ္တစ္စင္း၏ ရာဇ၀င္ ဘေလာ့တြင္ ေရးပါသည္။

အမ်ဳိးေစာင့္ေစခ်င္သည္

အမ်ဳိးေစာင့္ေစခ်င္သည္(ျဖစ္ရပ္မွတ္ ဇာတ္လမ္း)

ခင္မြန္႕တစ္ေယာက္ သူႏွင့္လက္ထပ္ခါစက မိမိေလာက္ ကံေကာင္းသူမရွိဟု ယူဆမိခဲ့သည္။သူ၏ အၾကင္နာအယုယမ်ားၾကား။ ေငြေၾကးခ်မ္းသာျပည့္စံုမႈမ်ားၾကား သာယာေနမိခဲ့သည္။ မိဘ၏ အေမြျပက္စြန္႕လႊတ္မႈခံရျခင္းကိုလည္ ၀မ္းမနည္းခဲ့၊ပတ္၀န္းက်င္တြင္ မိမိေၾကာင့္ မိဘမ်ား ေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္ဘံ က်န္ရစ္သည့္အျဖစ္ကိုလည္း မေတြးမိခဲ့။သို႕ေသာ္ ထိုေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းသည္ တစ္ခဏသာခံေသာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းတည္း။

သူႏွင့္လက္မထပ္မီက ခင္မြန္႕အတြက္ ဘာသာတရားသည္ အေလးအနက္မရွိခဲ့၊ မိရိုးဖလာကိုးကြယ္ မႈအျဖစ္သာ လက္ခံခဲ့မိသည္။ထို႕ေၾကာင့္ လူမ်ဳိးျခား ဘာသာျခားသူႏွင့္ ခ်စ္ႀကိဳက္မိခဲ့ေသာအခါ ကိုယ္ယံုၾကည္ရေသာ ဘာသာကို လြတ္လပ္စြာကိုးကြယ္ၾက မည္ဟု ေျပာခဲ့ျခင္းကို ခင္မြန္လက္ခံခဲ့သည္။ စစ္စစ္ ခင္မြန္႕အသက္က ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္ မႏူးမနပ္အရြယ္မွ်သာ၊ သူ႕အသက္ သံုးဆယ္ေက်ာ္ ေလးဆယ္အတြင္း။

ခင္မြန္တတ္ေသာ က်ဴရွင္႕တည့္တည့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြႈ္ သူက ႏို႕ဆီဖိုးမ်ား လာသိမ္းေလ့ရွိ သည္။ တန္ဖိုးႀကီးေသာ အ၀တ္အစားမ်ား၀တ္ကာ ေရႊထည္အမ်ဳိးမ်ဳိး၀တ္ဆင္၍ ဆိုင္ကယ္ျဖင့္ လာေလ့ရွိေသာ သူ႕ကို 

ခင္မြန္တို႕သူငယ္ခ်င္းမ်ားက `မင္းသား´ဟုနာမည္ ေပးထားသည္၊ သူက ခင္မြန္ကို ခ်စ္ေရဆို လာေသာ အခါ ခင္မြန္ ဂုဏ္ယူခဲ့မိသည္၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ဖ်က္သည့္ၾကားမွ သူ႕ကိုလက္ခံခဲ့မိသည္။

ခင္မြန္တို႕ ခ်စ္ခရီးမၾကာမီမွာပင္ သူငယ္ခ်င္း ရင္ရင္ႏြဲ႕ သြားေျပာသျဖင့္ ခင္မြန္မိဘမ်ား သိသြားခဲ့သည္၊ ရင္ရင္ႏြဲ႕၏ ေစတနာကို နာမလည္ခဲ့ေသာ ခင္မြန္ ရင္ရင္ႏြဲ႕ကို စိတ္နာခဲ့သည္။ ရင့္ရင့္သီးသီးေျပာခ်ခဲ့သည္။ခင္မြန္အား မိဘေဆြမ်ဳိးမ်ားက ဆံုးမၾကသည္။

´မိုက္လိုက္တာ သမီးရယ္၊ ဘာသာျခား လူမ်ဳိးျခားနဲ႕မွ ႀကိဳက္ရသလာ၊တိုင္းရင္းသား ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ပါေစ၊ ငါ့သမီးခ်စ္သူကို ဘယ္ေလာက္ ဆင္းရဲဆင္းရဲ ေပးစာမယ္´´

``လူမ်ဳိးျခားနဲ႕ယူလို႕ကေတာ့ ေဆြျပက္မ်ဳိးျပက္ ေသခန္းျပက္ပဲ´´

``ကိုယ့္လူမ်ဳိး၊ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ့္သာသနာကို ကိုယ္ကတန္ဖိုးထား ေစာင့္ေရွာက္ရမယ္´´ ဆံုးမစကားမ်ားကို ခင္မြန္ နားမ၀င္ခဲ့ပါ။မိဘမ်ားက ၾကပ္မတ္၍ ေက်ာင္းသို႕အပို႕အႀကိဳ လုပ္သည့္ၾကား ထဲမွ သူ႕ေနာက္ကို ခိုးရာလိုက္ခဲ့ပါသည္။

ဟိန္းေနေသာ သူတို႕တိုတ္ႀကီးထဲအ၀င္ ခင္မြန္အားငယ္သည္၊ မိမိႏွင့္ လူမ်ဳိးျခား၊ ဘာသာျခားျဖစ္ေသာ သူ႕မိဘညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ားအား အေတြ႕၊ စိတ္ကူးယဥ္အိမ္မက္မွ ဖ်က္ခနဲ လန္႕ႏိုးသည္၊ သူ႕မိဘမ်ားက လိုလားစြာဆက္ဆံသျဖင့္ ခင္မြန္ေျဖသာရသည္။သူ၏ အၾကင္နာမ်ား။ သူဆင္ေပးေသာ လက္၀တ္လက္စားမ်ားေၾကာင့္ ခင္မြန္ေက်နပ္မိသည္။ ယခင္က ဘတ္စ္ကား တိုးစီးခဲ့ရာမွ ယခုအျပင္ထြက္လ်င္ ဆိုင္ကယ္ေပၚ ကိုယ္ပိုင္ကားေပၚမွ လိုက္ရေသာအခါ ခင္မြန္ ဘ၀င္ျမင့္မိသည္။

သို႕ေသာ္ ခင္မြန္ သူ႕အစ္မႏွင့္ မီးဖိုးေခ်ာင္၀င္ရတိုင္း ေသြးသံတရဲရဲ သားငါးမ်ား လုပ္ေနသည္ ကို ျမင္ရလ်င္ ေခါင္းမူး ရသည္။ဤအျဖစ္ကို ဒုကၡဟု မမွတ္ယူခဲ့မိ၊ သူတို႕မိသားစုႏွင့္အတူး ဘာသာေရး ၀တ္ျပဳရာသို႕ ခင္မြန္ ၾကည္ျဖဴစြာလိုက္သည္။ခင္မြန္ေခၚလ်င္လည္း ခင္မြန္ႏွင့္အတူ ဘုရားသြားေက်ာင္းတတ္ သူလိုက္မည္ဟု ခင္မြန္ထင္ခဲ့မိသည္။

၀ါဆိုလျပည့္သို႕ ေရာက္ခဲ့ၿပီး အခါႀကီးရက္ႀကီးျဖစ္၍ တ္ေကာင္းစားလွမ်ား၀တ္ကာ သူႏွင့္အတူတူ ဘုရားသြားလိုသျဖင့္ ခင္မြန္ပူဆာမိသည္။

``အစ္ကိုႀကီး ဒီေန႕ဘုရားသြားခ်င္တယ္၊ လိုက္ပို႕ေနာ္´´ သူက မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္။

``ေနာက္မွ သြားတာေပါ့ ကို မအားဘူး´´ ခင္မြန္ကို လိုက္မပို႕လိုမွန္ ခင္မြန္မရိပ္စားမိခဲ့။ သူတို႕သေဘာထားကို နားလည္ရေသာေန႕ကို မၾကာမီေရာက္ခဲ့ၿပီး၊ ခင္မြန္ေစ်းသြား၀ယ္းရင္း မႏၲေလး မဟာျမတ္မုနိဘုရားပံုေတာ္ကို ပူေဇာ္ရန္ ပင့္ေဆာင္၀ယ္ယူလာခဲ့သည္၊ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲတြင္ သီးႏွံမ်ားထုတ္ေနခိုက္ စားပြဲေပၚ၌ အမွတ္တမဲ့ တင္ထားမိေသာ ဘုရားပံုေတာ္ကားကုိ သူ႕မိခင္ကယူ၍ ျဖန္႕ၾကည့္သည္။ ထို႕ေနာက္ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္၍ ထြက္သြားၿပီး မၾကာမီ သူေဒါသတႀကီး ၀င္လာေသာအခါ ခင္မြန္ အံၾသရသည္။

``မင္းက ဘာအခ်ဳိလဲ ခင္မြန္၊ ဒီပံုကို ဘယ္သူခြင့္ျပဳလို႕ ၀ယ္လာရတာလဲ´´

``ခင္မြန္ ပူေဇာ္ခ်င္လို႕ပါ ကိုကို´´

``မင္းကို ဘယ္သူက ပူေဇာ္ခြင့္ျပဳလို႕လဲ´´

``ခင္မြန္တို႕ အခန္းထဲမွာ ပူေဇာ္ထားခ်င္လို႕ေပါ့၊ ခင္မြန္ကိုေျပာေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကိုးကြယ္ဆို´´

``ေတာ္စမ္း၊ ခြင့္မျပဳႏိုင္ဘူး။ ငါ့တို႕အိမ္ထဲမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ဒီလိုပံုမ်ဳိး ယူမလာနဲ႕၊ ဒါ ေနာက္ဆံုးျဖစ္ပါေစသိလာ´´

ၾကမ္းျပင္ေပၚ၌ လံုးေခ်လႊင့္ပစ္ခဲ့ေသာ ပံုေတာ္ကိုၾကည့္ရင္ ခင္မြန္တုန္လႈပ္ရသည္၊သူက ေဒါသတႀကီး ထြက္သြားၿပီး၊ ထို႕ညက သူအိမ္ျပန္မလာ၊ သူ႕မိခင္ကေျပာသည္။

``ခင္မြန္ မလိမၼာဘူး၊ သားႀကီး ဒီည တာေမြက သူ႕မယားႀကီးဆီ သြားအိပ္လိ္မ့္မယ္ထင္တယ္´´

``ဟင္.........မယားႀကီးရွိတယ္ ဟုတ္လာ´´

``ေအ.. ရွိတယ္ ကေလးသံုးေယာက္နဲ႕ သူ႕ေကၽြးႏိုင္လို႕ ယူတာပဲ မင္းနဲ႕ယူတာလည္ ခင္မာစိန္က သိတယ္၊ သားကိုေၾကာက္ေတာ့ ဘာမွမေျပာဘူး´´

ခင္မြန္တစ္ေယာက္ ေက်ာခ်မွ ဓားျမမွန္ သိရၿပီး၊ ယခုမွ ဘာတတ္ႏိုင္မည္နည္း။ေနာင္တတရား ရခဲ့ေသာ ခင္မြန္အတြက္ တီဗီြတြင္ ဗုဒၶဘုရား ဆင္းတုပံုေတာ္မ်ား၊ ေစတီပုထိုးပံုေတာ္မ်ား ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားကိုျမင္လ်က္ စိတ္ထဲမွ ႀကိတ္ကန္ေတာ့ရသည္။ခင္မြန္အတြက္ ယခုအခ်ိန္အေတာင္းတဆံုးမွာ ဘုရား၊တရား၊သံဃာအား ပူေဇာ္လိုျခင္းျဖစ္သည္။ ခင္မြန္ခႏၶာကိုယ္တြင္ ၀တ္ဆင္ထားေသာ ေရႊေငြရတနာမ်ားသည္ မက္ေမာဖြယ္မရွိေတာ့၊ ခင္မြန္ေနထိုင္ရေသာ တိုတ္အိမ္သည္လည္း ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ကင္းမဲ့ခဲ့ရေလၿပီ။

ခင္မြန္သားဦးေလး ေမြးဖြားခဲ့ၿပီး သားကေလး၏ မ်က္ႏွာအား တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရင္း ၾကည္ႏူးမႈႏွင့္အတူ ပူပင္ေသာကပါ ျဖစ္ရၿပီး၊ ခင္မြန္သားေလး ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ခြင့္ရပါမလား၊ လင္ႏွင့္မယား ဗုဒၶဘာသာ စစ္စစ္မ်ားဆိုလ်င္ ယခုအခ်ိန္သည္ သားေလးရွင္ျပဳရန္ ေတြး၍ၾကည္ႏူးရမည့္ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ ခင္မြန္ မၾကည္ႏူးႏိုင္ပါ။ သူ၏ မင္းသားေခါင္းသည္လည္ ကြာက်ခဲ့ၿပီး။

``ခင္မြန္...မင္းေရာ ကေလးပါ တို႕ဘာသာထဲ ၀င္ရမယ္´´ သူ႕အိမ္သူ႕ရာ၌ ခင္မြန္ ျပန္မေျပာ၀ံ့ပါ။

``ခင္မြန္ေလးက လိမၼာပါတယ္ကြာ၊ ကိုႀကီး လက္ေကာက္ပံုဆန္းေလးတစ္ကြင္း ထပ္လုပ္ေပးမယ္ သိလာ။ ကိုႀကီးတို႕ ဘာသာထဲ ၀င္ေနာ္´´ ေခ်ာ့ေမာ့၍ ျမဴဆြယ္သည္။

``ခင္မြန္စဥ္းစာရပါၿပီး ဘာသာျခား လူမ်ဳိးျခားအား ျမတ္ႏိုး၍ ဘ၀ကို ပံုအပ္ခဲ့မိေသာ ခင္မြန္၊ ယခုေတာ့ အခက္ေတြ႕ရေပၿပီး၊ စိတ္ေသာကမ်ားၾကားထဲ မိခင္ႀကီး မက်န္းမားဟူေသာ သတင္းၾကားရေသာအခါ၊ ခင္မြန္ အိမ္ျပန္ခ်င္မိသည္၊ သူ႕ကို ခြင့္ေတာင္းေသာအခါ သူက ခြင့္မျပဳခဲ့။

`` မင္းဘ၀မွာ မိဘေဆြမ်ဳိးေတြ မရွိေတာ့ဘူးလို႕ သေဘာထားလိုက္စမ္း၊ မင္းကိုလည္း သူတို႕က အေမြးျဖက္ထားတာ၊ ကိုႀကီးတို႕ မိသားစုဟာ မင္းမိသားစုပဲ မင္းဘ၀ကို တို႕မိသားစုထဲမွာ ပံုအပ္ထားစမ္းပါ။

သူ႕ကဆက္ေျပာသည္.............

``ခင္မြန္ေလး ဘာမွ တစ္ျခားအေရးမပါတဲ့ကိစၥေတြ ေတြးမေနနဲ႕၊ နက္ျဖန္ ကိုႀကီးရယ္၊ ခင္မြန္ရယ္၊ သားေလးရယ္ ဘာသာေရးေက်ာင္းသြားမယ္၊ ခင္မြန္နဲ႕သားေလး ကိုႀကီးတို႕ဘာသာထဲ၀င္ၾကမယ္၊ ခင္မြန္က ခင္မြန္တို႕ဘုရားပံုကို ဖ်က္ဆီးျပရမယ္၊ အဲဒါၿပီးရင္ ကိုႀကီးတို႕ မိသားစု ေရႊဘံုသာလမ္းက ေရႊဆိုင္ကိုသြားမယ္၊ခင္မြန္အတြက္ လက္ေကာက္တစ္ကြင္း၊ သားေလးဖို႕ ႀကိဳးတစ္ကံုး သြားလုပ္ေပးမယ္ ဟုတ္ၿပီးလာ´´

သူ ထြက္သြားၿပီး ခင္မြန္ကေတာ့ ဆံုးျဖက္ခ်က္တစ္ခုကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ခ်ျဖစ္ခဲ့ပါၿပီး။

အမိုက္မ၏ အိမ္ျပန္ခရီးသည္ ႀကိဳဆိုသူကင္းမဲ့လွေခ်၏။ မိဘတို႕က သမီးမိုက္အား မႀကိဳဆိုေသာ္လည္း ခ်စ္ျခင္းေမတၱာျဖင့္ ခႊင့္လႊတ္ေပးလိမ့္မည္၊ သားကေလးကို ရင္မွာပိုက္ရင္း ေႏြးေထြးေသာ အရိပ္ဆီသို႕ ခင္မြန္ျပန္လာခဲ့ၿပီ။

ခင္မြန္သားကေလး ဘာသာျခားမျဖစ္ေစရ၊ စဥ္းစားဆင္ျခင္မဲ့စြာ မို္က္မိခဲ့ေသာ္လည္း မိမိဘာသာေရး အေပၚကေတာ့ မိုက္မဲေစာ္ကားသူ မျဖစ္ေစလိုေတာ့၊ ဗုဒၶဘာသာကို ရိုေသကိုင္းရႈိင္းေသာ ျမန္မာလူမ်ဳိး မိဘမ်ားမွ ေမြးဖြားလာသည့္ခင္မြန္ အမ်ဳိးမေစာင့္သူ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။

ခင္မြန္အမွားကို ျပဳျပင္မည္။ခင္မြန္မက္ေမာခဲ့ေသာ ေရႊ ေငြ ရတနာမ်ားကိုလည္း ထားခဲ့ၿပီး၊ ခင္မြန္ ခ်စ္ခဲ့ဖူးေသာ လူမ်ဳိးျခား ဘာသာျခား သူသည္လည္း က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီး၊ ဘ၀ႏွင့္ရင္းခဲ့ရေသာ သင္ခန္းစာေၾကာင့္ ခင္မြန္အားလံုးကို ေျပာျပခ်င္ပါသည္။ အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာေတာ္ကို ေစာင့္စည္းၾကပါ၊ေျမမ်ဳိ၍ လူမ်ဳိးမျဖဳတ္ပါ။ လူမ်ဳိမွသာ လူမ်ဳိးျပဳတ္မည္ျဖစ္ပါသည္။

လူတိုင္း အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာေတာ္ကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ပါေစဟု ဆုေတာင္းလိုက္ရင္း

သႏၲာျမတ္ေသာင္း
ျမတ္ပန္းရဂံုဓမၼစာေစာင္၊ ၂၀၀၃ ၾသဂုတ္

ခြင့္လႊတ္နားလည္ေပးပါ အေဖ

ခြင့္လႊတ္နားလည္ေပးပါ အေဖ

ပိဋကတ္ က်မ္းဂန္ေတြမွာလည္း “မာတာ ပိတု ဥပ႒ာနံ၊ မာတာ ပိတု ဂုေဏာ အနေႏ ၱာ၊ မာတာ ပိတုသုတ္” စသည္ျဖင့္ (မာတာ= အေမ၊ ပိတု= အေဖ၊ ) အေမကို ေရွ႕တန္းတင္ကာ ဖြင့္ဆိုျပခဲ့သလို လူေလာကအေၾကာင္းကို ေရးသားဖြဲ႔ဆိုၾကတဲ့ စာေရးဆရာေတြကလည္း အေမႏွင့္ အေမ့အေၾကာင္းကိုသာ ေရးသာဖြဲ႔ႏြဲ႔၊ နားဆင္ခဲ့ဘူးသမွ် ေတးသီခ်င္းေတြ အမ်ားစုကလည္း အေမ့ ေမတၱာဘြဲ႕ ေတးေတြျဖစ္၊ ကဗ်ာဆရာ အမ်ားစုကလည္း အေမ့ေမတၱာကို အလကၤာေတြ ေရးလို႔၊ ေဆးေရး ပန္းခ်ီပံု အမ်ားစုကလည္း အေမ့ေမတၱာကိုသာ ေဖၚၾကဴးေနၾကတယ္ေလ။ ၾကားၾကားသမွ်အရာရာ အေမေမတၱာခ်ည္းသာ။ အေမ့ေမတၱာေတြက ေရတြက္မရ အနႏ ၱမို႔ အႏႈိင္းမဲ့ျဖစ္သလို အေဖ့ေမတၱာကလည္း အနႏ ၱျဖစ္ကာ အႏႈိုင္းမဲ့ပါပဲေလ။ အားနာလိုက္တာ အေဖရယ္။ 

အေမက သားကို ႏို႔ခ်ိဳ တိုက္ေကၽြးသလို အေဖကလည္း ရွိသမွ် အင္အားနဲ႔ ပုခံုးေပၚ ထမ္းပိုးေပးခဲ့တာေတြ၊ အေမက သားကို ထမင္းေကၽြးဖို႔အတြက္ အေဖက ဆန္အိုးထဲ ဆန္ျဖည့္ေပးခဲ့တာေတြ၊ အေမက သားလက္ကိုဆြဲကာ ေက်ာင္းပို႔ေပးခဲ့သလို အေဖက ပညာသင္ဖို႔ ေငြရွာေပးခဲ့တာေတြ သား တစ္စက္မွမေမ့၊ ခုထိ မွတ္မိေနဆဲပါအေဖ။ အေမက သားကုိ ေလာကထဲမွာ အရာရာ သူမ်ားထက္သာေစဖို႔ လက္ဦးဆရာ အမည္ခံ ေလာကဓံအေၾကာင္းေတြ သင္ေပးသလို အေဖကလည္း ေဘးအႏၱရာယ္ကင္း ရန္သူေတြ ကင္းရွင္းေစဖို႔ အနာဂတ္အတြက္ လမ္းခင္းေပးခဲ့တာ သားသိပါတယ္အေဖ။

 အေမက သားလိမၼာေစဖို႔ ဇာတ္ နိပါတ္ေတာ္လာ ပံုျပင္ ဒ႑ာရီေျပာျပခဲ့သလို အေဖကလည္း သားရဲ့ေၾကာက္စိတ္ေတြ ဖယ္ရွား၊ အရာရာဗိုလ္မထားတဲ့ ေယာက္်ားသတၱိ တကယ္ရွိေအာင္ လူ႔ေလာကရဲ့ သာဓကေတြ လက္ေတြ႔ျပလို႔ လမ္းျပေဆာင္ခဲ့တာပဲမဟုတ္ပါလား။ အေမက ေမတၱာလက္၊ ကရုဏာလက္နွင့္ တြဲေခၚခဲ့သလို အေဖကလည္း မုဒိတာလက္၊ ဥေပကၡာလက္ႏွင့္ ကမ္းလင့္ခဲ့တာပဲေလ။ အေမ့ေမတၱာက လမင္းႏွင့္တူျပီး သား သမီးေတြကို ေအးျမ ျငိမ္းခ်မ္းေစသလို အေဖ့ေမတၱာကလည္း ေနမင္းႏွင့္တူျပီး သား သမီးေတြကို ေႏြးေထြးကာ ရဲရင့္ေစခဲ့တယ္ဆိုတာ သားသမီးတိုင္း သိၾကမွပါေလ။

ဒါေပမယ့္... အရာအာလံုးဟာ အေဖဆိုတာ က်ားက်ားယားယားမို႔ အလကၤာဖြဲ႔ဖို႔မလို အပိုေတြပဲထင္ေလသလား မသိ။ ဘယ္လိုပဲရွိရွိ္ တကယ္ ဆန္းစစ္ၾကည့္မိေတာ့ အေဖ့ ေမတၱာတရားကို ေဖာ္ႀကဴးတဲ့စာသားဆိုတာ ရွာမွ ရွားပါးလားအေဖ။ အႏႈိင္းမဲ့ေမတၱာရဲ့ ကိုယ္စားဟာ အေမပဲလား။ အေဖမပါဘူးတဲ့လား။ ဘုရားေဟာက်န္းဂန္ေတြမွာ အေမေရာအေဖပါ အနေႏၱာ အနႏၱ (၅)ဦးထဲမွာ ပါဝင္သလို၊ ပညာရွင္ေတြ ေရးသာခဲ့ၾကတဲ့ က်မ္းစာေပေတြမွာလည္း အေမဂုဏ္ေရာ အေဖ့ဂုဏ္ပါ ဖြင့္ဆိုျပခဲ့ၾကတာပဲေလ။ ဒါေပမဲ့ အေဖရယ္၊ အႏႈိင္းမဲ့ေမတၱာရဲ့ အလကၤာအဖြဲ႔အႏြဲ႔မွာ အေဖက်န္ခဲ့တာအတြက္ မေျပာရက္ပါေလ။ ဒီလိုျဖစ္တာ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ားလည္း သားေဝခြဲမရ  တကယ္ အားနာမိပါရဲ့ အေဖရယ္။

တစ္ခ်ိဳ႕က ဆိုၾကေလရဲ့။ အေမဆိုတာ သားသမီးအတြက္ ရယူျခင္းကင္းမဲ့ ေပးဆပ္ေနတဲ့ အနႏ ၱ ေမတၱာရဲ့ သေကၤတတဲ့။ အေဖဆိုတာ သားသမီးအတြက္ ေဘး အႏ ၱရာယ္မဖက္ဘို႔ အသက္ကို ပမာမထား အရာအားလံုး ဖယ္ရွားကာ ရဲရင့္ေစတဲ့ သူရသတၱိရဲ့ သေကၤတတဲ့။

အေမက အနႏ ၱေမတၱာနဲ႔ သားသမီးေတြ ေဘးရန္ကင္းကြာ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔္ လူ႔ဘဝဆိုတဲ့ ပလႅင္မွာ နန္းတင္ေပးခဲ့သလို၊ အေဖကလည္း အနႏ ၱထက္မေလွ်ာ့တဲ့ ေစတနာဗလပြေတြနဲ႔ သား သမီးေတြ ထာဝရခ်မ္းသာေအာင္ သိဒၶိေဆာင္ကာ လူမႈဒုကၡမွန္သမွ်ကင္းရွင္း က်က္သေရ အျဖာျဖာ ထြန္းလင္းေစဖို႔ လမ္းျပေဆာင္ကာ ပညာအေရာင္ဆိုတဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္မွာ အဘိသိတ္ခံေစခဲ့တာ  မဟုတ္လား။

တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ပိဋကတ္ ပါဠိစာေပလာတဲ့ မာတာပိတု ဂုေဏာ အနေႏၱာ (အေမ အေဖရဲ့ ေမတၱာတို႔သည္ ေရတြက္မရ အႏႈိုင္းမဲ့) ဆိုတဲ့စကားကို ကိုးကားျပီး အေဖ့ေမတၱာထက္ အေမ့ေမတၱာက ပိုၾကီးလို႔သာ ဘုရားရွင္ကိုယ္တိုင္က အေမကိုအမႊမ္းတင္ အေမကို ေရွ႕တမ္းတင္ခဲ့တာတဲ့။ ေမတၱာအရာမွာ အေမရဲ့ေမတၱာက အေဖ့ထက္သာလြန္တာေတာ့ ဘုရားေဟာ က်မ္းဂန္တို႔မွာတင္မက သား သမီးတိုင္းက ခံစားသိရွိ နားလည္ေနမိၾကမွာပါေလ။ ဒါဟာ အမွန္တရားျဖစ္ေပမဲ့ အေဖ့ကို ဒီလိုမ်ိဳးေျပာဖို႔ သားႏႈတ္ေလးေနမိတယ္ေလ။  အေမ အေဖ (၂)ေယာက္တြင္ အက်င့္သီလတူလွ်င္ အေမကသာေၾကာင္း၊ မိဘ(၂)ပါးလံု ျပစ္မွားတာခ်င္းတူလွ်င္ အေမကို ျပစ္မွားေသာ အျပစ္က ပို၍ ခံရေၾကာင္း က်မ္းဂန္တို႔ရဲ့အဆိုကို သားဘယ္လိုနည္းႏွင့္ အေျဖေပးရမလဲမသိ တကယ္ အားနာမိပါရဲ့အေဖ။

ဒါေပမဲ့ အေဖရယ္..။ ကမၻာဦးကစလို႔ ယေန႔တိုင္ေအာင္္ ေခတ္အဆက္ဆက္ေျပာင္းလဲခဲ့ေသာ္လည္း ထာဝရတည္တံ့တဲ့ နိယာမတစ္ခုလို ကမၻာေပၚရွိ သားသမီးမ်ား အားလံုးဟာ အေမ့ေမတၱာကိုသာ အဓိကထား ဖြဲ႔ႏြဲ႔ေျပာၾကားေနၾကေလရဲ့။ ဒါအတြက္လည္း အေဖ နားလည္ေပးမယ္ ထင္ပါရဲ့ေလ။ သားတိုင္းက အေမကို ပိုခ်စ္ၾကသလို၊ သမီးတိုင္းကလည္း အေဖကို ပိုခ်စ္ၾကတာ သဘာဝပဲတဲ့လား။  သားလည္း အဲဒီသဘာဝထဲက ရုန္းမထြက္ႏိုင္ အေမကို ခ်စ္တဲ့သား ျဖစ္ခဲ့ေလေတာ့ ဒီအတြက္လည္း သား တကယ္ အားနာမိပါရဲ့အေဖ။ အစ္မေတြ အေဖကို ပိုခ်စ္တာ ေတြ႔ေပမဲ့ သားတကယ္ မနာလို မျဖစ္ခဲ့ဘူးအေဖ။ အေဖလည္း အေမ့အတြက္မို႔ သားကို ခြင့္လႊတ္ နားလည္ေပးကာ ကရုဏာပိုခဲ့မွာပါေလ။

အေမတူသားမို႔ အရာရာမွာ အေဖႏွင့္မတူ။ ကိုယ္ခႏၶာက ထြားထြား၊ က်ားက်ားယားယား ရွိေပမဲ့ နူးညံ့တဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ သားကို ငယ္စဥ္ကတည္းက အေဖ အလိုမက်ခဲ့၊ အားမရခဲ့တာေတြ သားရိပ္မိ သိရွိခဲ့ပါတယ္အေဖ။ ဒါ့ေၾကာင့္ အေဖ့စိတ္ဓာတ္လို “တံုးဆိုတိုက္၊ က်ားဆိုကိုက္” စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ အေဖ ဘယ္လိုပင္ ပံုသြင္းခဲ့ေသာ္လည္း တစ္စက္္ကေလးမွ ပုံမယြင္း ေျပာင္းလဲမသြား တစ္ေၾကာင္းတည္းသြားကာ ေမတၱာတရား လက္ကိုင္ထားခဲ့တဲ့သားဟာ အေဖေမွ်ာ္လင့္သလို အေဖ့လက္ရံုးတစ္ဆူ စီးပြါးေရးမွာ ပါရဂူအျဖစ္ အလံမထူႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း၊ ခုေတာ့ သားဟာ အေမေမွ်ာ္လင့္သလို သာသနာေတာ္အတြက္ ဘဝကို ေပးဆပ္ခဲ့တဲ့ သာသနာ့ဝန္ထမ္း ရဟန္းတစ္ပါး ျဖစ္ေနခဲ့ျပီေလ။ မိသားစုကိစၥကို တာဝန္ မယူႏိုင္ေသာ္ျငားလည္း သာသနာအတြက္ အမ်ားအတြက္ ဘဝတစ္ခုလံုး ႏွစ္ျမဳပ္ကာ ေပးဆပ္ျခင္းဆိုတဲ့ ေမတၱာ ကရုဏာတရားကို လက္ကိုင္ထားျပီး ဘာဝနာပြါးေနတဲ့ သားအတြက္ အျပစ္ေတြေလွ်ာ္ကာ ဝမ္းေျမာက္ႏုေမာ္ သာဓုေခၚရစ္ပါ အေဖ။

ခုေတာ့ က်ရာတာဝန္ ထမ္းေနရတဲ့ သာသနာ့ဝန္ထမ္းမို႔ ေမြးရပ္ကခြာ ထိုင္ဝမ္ဆိုတဲ့ ကမၻာ တစ္ခုဆီကို လာေရာက္ကာ သာနာျပဳေနရျပီေလ။ ထိုင္ဝမ္္ႏိုင္ငံ၊ ယြမ္ကြမ္းတကၠသိုလ္မွာ M.A. တန္း တက္ေရာက္စဥ္က အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုေပါ့။ ကိုယ့္အေၾကာင္းကို မိတ္ဆက္စကား ေျပာၾကားစဥ္က “သားဟာ မိသားစု(၇)ေယာက္မွာ အစ္မ ညီမေတြၾကား တစ္ဦးတည္းေသာသား၊ ငယ္စဥ္ကတည္းက ကိုရင္သာေဏဝတ္၊ ၾကီးေတာ့ ရဟန္းျဖစ္လာခဲ့” တဲ့အေၾကာင္း ေျပာေတာ့။ အာလံုးက အံ့ၾသျပီး၊ ေမးခြန္းေတြ ေမးလာၾကတယ္ေလ။ “တစ္ဦးတည္းေသာသားကို ရဟန္းျပဳဖို႔ အေဖအေမက ခြင့္ျပဳသလား” တဲ့။ တရုတ္လူမ်ိဳးတို႔၏ ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈ အစဥ္အလာၾကား ေမြးဖြါးလာၾကတာေၾကာင့္ တရုတ္တို႔ရဲ့ အေတြးအျမင္နဲ႔ ေမးလာၾကတယ္ဆိုတာ သားနားလည္ပါတယ္။ တရုတ္လူမ်ိဳးတို႔ရဲ့ ရိုးရာအစဥ္အလာမွာ သားျဖစ္သူက ဘယ္လို အေျခအေနမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူ႔ေလာကထံုးစံ မိဘအေမြအႏွစ္ကိုဆက္ခံဖို႔ အဝါဟဝိဝါဟဆိုတဲ့ လက္ထပ္မဂၤလာပြဲကို ဧကနမလႊဲ္ ျပဳလုပ္ၾကရျမဲတဲ့ေလ။

ဘုရားရွင္လက္ထက္က အိႏၵိယယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္တူတဲ့ တရုတ္တို႔ရဲ့ရိုးရာ ယဥ္ေက်းမႈ အစဥ္အလာမွာ သားေယာက္်ားေလးဟာ မိသားစုမ်ိဳးရိုးအႏြယ္ရဲ့ အမည္ကိုဆက္ခံလို႔ အမ်ိဳးဇာတ္ကို ဆက္လက္ရွင္သန္ေအာင္ လုပ္ရတယ္တဲ့ေလ။ သားသမီး ဝတ္တရား(၅)ပါးမွာ ပါဝင္တဲ့ “ေစာင့္ေလမ်ိဳးႏြယ္” ဆိုတဲ့ဝတ္တရားပါပဲ။ အိမ္ေထာင္စုတစ္ခုမွာ သားျဖစ္သူဟာ အမ်ိဳးဇာတ္ရွင္သန္ေအာင္ အိမ္ေထာင္သားေမြးမႈျပဳျပီးမွသာ အသက္အရြယ္ရလာခ်ိန္က်ွ ေလာကထဲမွေရွာင္ခြါ တရားရွာသင့္တယ္ဆိုတဲ့ အယူဝါဒေပါ့။

အဆိုပါေမးခြန္းကို သားရိုးရိုးရွင္ရွင္းပဲ ေျဖေပးခဲ့တယ္အေဖ။ အိႏၵိယယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္တူတဲ့ တရုတ္တို႔ရဲ့ရိုးရာ ယဥ္ေက်းမႈ အစဥ္အလာမ်ိဳး သားတို႔ျမန္မာအမ်ိဳးမွာ မရွိရိုးအမွန္ ဧကန္လိုက္နာစရာလည္းမလို ဒီမိုကေရစီဆိုတဲ့ လြတ္လပ္စြာဆံုးျဖတ္ပိုင္ခြင့္ရွိတယ္ ဆိုတာကိုေပါ့။ ျမန္မာတို႔ရဲ့ အေတြးအၾကံဆိုတာလည္း ဗုဒၶဘာသာမွသက္ဆင္းလာခဲ့တာပဲအေဖ။ တကယ့့္ ဗုဒၶဘာသာ အစစ္အမွန္ျဖစ္တဲ့ ျမန္မာတို႔ရဲ့ အေတြးအၾကံမွာ သားေယာက္်ားေလး  ေမြးဖြါးလာျပီဆိုကတည္းက မိဘေတြမွာ သားအတြက္ဝမ္းသာ ပီတေတြျဖာခဲ့ၾကတာခ်ည္းပါပဲေလ။  သားအရြယ္ေရာက္လာလွ်င္ ရွင္ျပဳေပးမယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္အတြက္ ဘဝတစ္ခုလံုးကို ေပးဆပ္ရင္းနဲ႔ ေက်နပ္ေနခဲ့တဲ့ အေဖ့တို႔လို ျမန္မာေရေျမက အေဖတိုင္းအတြက္ သားတကယ္ ေက်နပ္ဂုဏ္ယူမိပါရဲ့ေလ။

အထက္ပါ “ေစာင့္ေလမ်ိဳးႏြယ္” စကားဟာ ဘသာေရးအျမင္မွာ မထူးျခားေပမဲ့ ေလာကအျမင္မွာေတာ့  ဝိဝါဒေတြ ကြဲျပားၾကတယ္အေဖ။ အိမ္ေထာင္သားေမြးမႈဟာ ေလာကၾကီး သာယာရွင္သန္ဖို႔ အမွန္တကယ္ လိုအပ္ခ်က္လို႔လည္း ပညာရွိမ်ားစကား ၾကားဖူးပါရဲ့။  

ဘုရားရွင္ရဲ့ေဆြမ်ိဳး သာကီဝင္မင္းမ်ိဳးမ်ားဟာ ဘုရားရွင္ေဟာၾကားတဲ့ တရားသံေၾကာင့္ ပါရမီညာဏ္ရင့္သန္ျပီး သာကီဝင္မင္းသားေတြအကုန္လံုး စုရံုးကာ ရဟန္းဝတ္ၾကတာ့ တိုင္းျပည္ အုပ္ခ်ဳပ္မည့္သူေတာင္ မက်န္ေတာ့့ မဟာနာမ္ဆိုတဲ့ သာကီဝင္ၾကီးကိုယံုမွတ္ တိုင္းျပည္တစ္ခုလံုး ပံုအပ္ကာ အုပ္ခ်ဳပ္ေစခဲ့ရတာ အမ်ားလည္းအသိ က်န္းဂန္မွာလည္း အမွန္ရွိခဲ့တာေလ။

ေနာက္ဆံုးမွာ ဘုရားရွင္ရဲ့ေဆြမ်ိဳး သာကီဝင္တစ္မ်ိဳးလံုးကို “က်ဴပင္ခုတ္ က်ဴငုတ္မခ်န္” ဆိုတဲ့ ရန္္ညိဳးနဲ႔ တစ္မ်ိဳးလံုးေျမလွန္ကာ သတ္ပစ္ခဲ့တဲ့ ၀ိဋဋဴဘရဲ့ရန္ကို္ မတြန္းလွန္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းဟာလည္း ဘာသာေရးအျမင္အရ “အတိတ္ကဝဋ္ေၾကြး ေပးဆပ္ရျခင္းရယ္”လို႔ အမည္တပ္ကာ ေျဖသာႏိုင္ေပမဲ့ ေလာကအျမင္မွာေတာ့ အမ်ိဳးေစာင့္မည့္သားေတြ ေလာကကိုစြန္႔လႊတ္ထြက္ခြါ  အကုန္လံုးတရားရွာရန္ ရဟန္းဝတ္သြားၾကတာ သမိုင္းမွာ ေထာက္ျပစရာ အျပစ္တစ္ခုအျဖစ္ ယေန႔တိုင္ ေျပာစမွတ္တြင္ရစ္္ဆဲပါေလ။

အေဖဟာလည္း ေလာကထဲမွာေနတဲ့ ပုထုဇဥ္လူသားပဲေလ။ သားကုိ မိဘအေမြ မ်ိဳးရိုးအေမြဆက္ခံလို႔ အေဖရဲ့ လက္ရုံးတစ္ဆူလို အားကိုးအားထား အေဖ့တာ၀န္ လႊဲယူသူသားအျဖစ္ ျမင္ခ်င္မွာပဲေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒါေတြကိုေဘးဖယ္ သံေယာဇဥ္ဆိုတာကို မဖက္တြယ္ပဲ သာသနဒါယဇၨ သာသနာ့အေမြခံယူဖို႔ သားအရင္းကိုပင္ သာသနာေတာ္အတြက္ ဘယ္အရာမွ် မငဲ့ကြက္ဘဲ  ရက္ရက္ေရာေရာ မႏွေျမာဘဲ လွဴဒါန္းခဲ့တာမဟုတ္ပါလား။ ဒါေတြဟာ အမ်ားသူငါမတု လူတိုင္းမျပဳႏိုင္တဲ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈပဲ ဆိုတာ အေဖေကာင္းေကာင္းၾကီး နားလည္ခဲ့တာေပါ့။

အိႏၵိယရဲ့ရာဇဝင္၊ သာသနာဝင္ကိုၾကည့္ပါေလ။ သီရိဓမၼာေသာကမင္းၾကီးေတာင္မွ အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ အစံုအစံုေသာ အလွဴဒါနေတြ လွဴဒါန္းခဲ့ေပမဲ့ သာသနာ့အေမြခံ  မျဖစ္ထိုက္ေသးဘူးတဲ့။ မိမိရင္မွျဖစ္ေသာသား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကိတၱိမသားေခၚတဲ့ သူတစ္ပါးသားကို သာသနာ့ေတာ္တြင္းမွာ ရွင္ ရဟန္းျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္လွဴဒါန္းေပးမွသာလွ်င္ သာသနဒါယဇၨ သာသနာ့အေမြ ခံယူထိုက္သတဲ့။ အေဖလည္း သီရိဓမၼာေသာကမင္းၾကီး ထံုးကို ႏွလံုးမူလို႔ အတုယူကာ သားကို မိမိဘဝအနာဂတ္အတြက္ ထည့္မတြက္ မငဲ့ကြက္ပဲ ရက္ရက္ေရာေရာ မႏွေျမာပဲ ေပးလွဴခဲ့ျပီးျပီပဲေလ။

ဘုရားရွင္ရဲ့ ဘဝျဖစ္စဥ္မွာ အေမေက်းဇူးဆပ္တာကို အက်ယ္ခ်ဲ႕ျပ ထင္ရွားေသာ သာဓကေတြ ရွိၾကေပမဲ့ အေဖေက်းဇူးဆပ္တဲ့ သာဓက တကယ္ မရွိေရာ့သလား။ ေမးခ်င္စရာပဲေပါ့ အေဖ။ ဘုရားဟာ အေဖေက်းဇူးဆပ္တာ ေထရ၀ါဒ ပိဋကတ္ ပါဠိေတာ္မွာ အက်ဥ္းမွ် ပါရွိခဲ့ေပမဲ့ အ႒ကထာ ဋီကာေခၚတဲ့ က်မ္းဂန္ေတြမွာ အက်ယ္ခ်ဲ႕ျပတာ မေတြ႔ရသေလာက္ပါပဲေလ။ ဖခမည္းေတာ္ၾကီးဟာ ဘုရားတရားေတာ္ကို နာယူူရ၍ တရားထူးရကာ လူဝတ္ေၾကာင္ႏွင့္ပင္ ရဟႏၱာျဖစ္ခဲ့ရေၾကာင္း၊ ထို႔သို႔ လူဝတ္ေၾကာင္ႏွင့္ ရဟႏၱာျဖစ္ျပီး ရဟန္းမျပဳေသာေၾကာင့္ (၇)ရက္အတြင္း ပရိနိဗၺာန္ျပဳခဲ့ရေၾကာင္း၊ ဘုရားရွင္၏ အေဖ့ေက်းဇူးဆပ္ခဲ့ပံုသရုပ္ကို အက်ဥ္းမွ် ေဖၚထုတ္ျပခဲ့တာ က်န္းဂန္မွာလည္းအရွိ သားကိုယ္တိုင္လည္း ေတြ႔ရွိခဲ့ပါတယ္ေအဖ။

 ဒါေပမဲ့ မဟာယာန ဗုဒၶုဘာသာမွာေတာ့ အေဖကို ေက်းဇူးဆပ္တဲ့ ဘုရားရဲ့အေၾကာင္း ေကာင္းမြန္စြာ ဖြင့္ဆိုျပခဲ့တာ သာဓကအျဖစ္ သမိုင္းမွာ က်န္ရစ္ခဲ့ပါရဲ့။ ဘုရားရွင္ဟာ ဖခမည္းေတာ္ၾကီး မက်န္းမမာျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းစကားၾကားေတာ့ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ၾကြသြားကာ ျပဳစုေပးေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ မင္း သူေ႒း ပုဏၰား စသည့္ တပည့္ ဒကာဒကာမမ်ားက ဘုရားရဲ့ကိုယ္စား ဖခမည္းေတာ္ကို ျပဳစုေပးဖို႔ ခြင့္ေတာင္းကာ ေလွ်ာက္ထားၾကေပမဲ့ ဘုရားရွင္က လက္မခံ ျငင္းဆန္ေတာ္မူခဲ့တယ္။ ဖခမည္းေတာ္ၾကီးဟာ ဘုရားရွင္ရဲ့ လက္ေပၚမွာပင္ ခ်မ္းသာစြာႏွင့္ ပရိနိဗၺာန္ စံဝင္ေတာ္မူခဲ့ရေၾကာင္း သမိုင္းေၾကာင္း သက္ေသအျဖစ္ ယေန႔တိုင္ ကမၸည္း တြင္ရစ္ဆဲပါေလ။ မိဘေက်းဇူးေၾကြးဆိုတာ အမွန္တကယ္ ေပးဆပ္သင့္ေၾကာင္း ေလာက လူအေပါင္းသိေစဖို႔ ဘုရားရွင္ဟာ ဖခမည္းေတာ္ကို ကိုယ္တိုင္ ျပဳစုကာ သက္ေသျပခဲ့ျခင္းလို႔ သားသေဘာေပါက္ နားလည္မိပါရဲ့အေဖ။

ဒီလိုသာဓကေတြ စာေပမွာ အမွန္တကယ္ရွိေပမဲ့ ဘုရားရွင္ေသာ္မွ မိခင္၏အနႏၱေမတၱာ ႏို႔ဖိုးေၾကြးေက်ေအာင္ တာဝတိ ံသာ နတ္ျပည္တတ္လို႔ အေမ့ေက်းဇူးေၾကြး ေပးဆပ္ခဲ့တာကိုသာ အဓိကေဖၚျပေနတာေၾကာင့္ သုေဒၶါဒန ဘုရင္ၾကီးနဲ႔အတူ အေဖအားလံုးအတြက္ သားမ်က္ႏွာပူကာ အားနာမိပါရဲ့ေလ။ ဒီလိုမ်ိဳး အေတြးအေခၚေတြ ျပန္ႏံွ႔ေနတဲ့ ေလာကၾကားမွာ သားအေၾကာင္း ေျပာလာတဲ့စကားေတြ အေဖ နားနဲ႔မဆံ့ေအာင္ ၾကားေနခဲ့ရေပမဲ့ ရင္မွာသိုဝွက္ကာ ဆိတ္ဆိတ္ေနျပီး တုန္႔ျပန္ခဲ့တယ္ဆိုတာလည္း သားၾကားမိပါရဲ့။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ပါေစ အေနေဝးေနတဲ့ သားအတြက္ အေဖ ေျဖေတြးေပးခဲ့တာလည္း သားနားလည္လွ်က္ပါအေဖ။     

အစ္မ ညီမေတြၾကားမွာ တစ္ဦးတည္းေသာသား ျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ သားဟာ အေဖ့အရိုက္အရာကို ဆက္ခံျပီး၊ မိသားစု၏ တာဝန္တို႔ကို ပခံုးေျပာင္းလႊဲယူရတယ္ ဆိုတဲ့ ေလာကရဲ့ ထံုးတမ္းစဥ္လာထဲက ေဖာက္ထြက၊္ သာသနာေတာ္ရဲ့ ေျခစံုကို ေထြးဖက္ခဲ့တဲ့ သား၊ လူမႈပတ္ဝန္းက်င္ၾကား အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ေဝဖန္မႈစကားေတြ အေဖ့နားမွာ မည္သို႔ၾကားလာပါေစ၊ သားကို အေဖ အျပစ္မျမင္ အျမဲခ်စ္ခင္လ်က္သာပင္။ တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ အေဖဟာလည္း ပုထုဇဥ္လူသားမဟုတ္လား သူမ်ားေတြလိုစဥ္းစားကာ သားကိုတမ္းတ သတိရကာ မ်က္ရည္ျဖာ မထြက္ေသာ္ျငားလည္း အေဖ့ႏွလံုးသားမွာ သားအတြက္ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ အစဥ္ရွင္သန္ေနဆဲဆိုတာလည္း အေဖ့ကိုယ္စား သားနားလည္ေနခဲ့ပါတယ္အေဖ။

တစ္ခါတစ္ခါ ရပ္ရြာျဖစ္တဲ့ မိဘရပ္ထံကို သားအလည္ျပန္လာစဥ္က “သားတစ္ေယာက္တည္းပါလို႔ အားကိုရမလား ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ပါတယ္။ ခုေတာ့ သားက ဘုန္းၾကီး ျဖစ္ေနေလေတာ့ လာတိုင္း ျပန္တိုင္း ထိုင္ျပီး ဦးခ်ေနရတယ္” တဲ့။ လူေတြၾကားမွာ ေျပာၾကားခဲ့တဲ့ အေဖ့ရဲ့စကားဟာ အမွန္တရားျဖစ္ေပမဲ့ သားကိုေျပာဖို႔ ဝန္ေလးေနတဲ့အတြက္ ရယ္ရႊင္ဖြယ္ရာ ဟာသေႏွာကာ ေျပာခဲ့တဲ့ အဲဒီစကားထဲမွာ အေဖ့ရင္ထဲက သားကို ေျပာခ်င္ေနတဲ့ စကားအရိပ္အျမြတ္ေတြ၊ အေဖရဲ့ခ်မွတ္ခဲ့တဲ့ အနာဂတ္ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ပါေနတယ္ဆိုတာလည္း သားရိပ္မိေနလွ်က္ပါအေဖ။ သာသနာ့ဝန္ထမ္း ရွင္ရဟန္းျဖစ္တဲ့သားဟာ အေဖ့စကားရဲ့ ဆိုလိုရင္းကို နားလည္ေပမဲ့လည္း အေဖ့ဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ မည္သို႔မွ် မတတ္သာ၍ စကားလႊဲကာ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့တာလည္း သားမ်က္ႏွာရိပ္ကဲၾကည့္ျပီး အေဖရိပ္မိေနမွာပါေလ။

အေဖ့ဆႏၵဟာ ထိုသို႔ရွိေသာ္ျငားလည္း သားရဲ့ ေအာင္ျမင္မႈေတ၊ြ ေက်ာ္ၾကားမႈေတ၊ြ ရပ္ရြာအတြက္ တံတားေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းခဲ့တာေတြ၊ မူလတန္းေက်ာင္းသာ ရွိခဲ့တဲ့ရြာမွာ အလယ္တန္းေက်ာင္း စျပီးဖြင့္ဖို႔ရန္အတြက္ လိုအပ္ေနေသာ ေငြေၾကးကုိ ပါဝင္လွဴဒါန္းေပးခဲ့တာေတြ၊ ေဟာင္ႏြမ္း ေနျပီျဖစ္တဲ့ ရြာဦးေက်ာင္းက ေရွးေဟာင္းေက်ာင္းေဆာင္ၾကီးကို အသစ္ျပန္လည္ ျပဳျပင္ကာ တည္ေဆာက္ရန္အတြက္ မတည္လွဴဒါန္းခဲ့တာေတြ၊ သာသနာျပဳလုပ္ငန္း၊ လူမႈေရးလုပ္ငန္းတို႔ကို စြမ္းစြမ္းတမံ ကူညီခဲ့တာေတြ စသည္တို႔ကို ၾကားရ ျမင္ရေသာအခါ အေမကေမြး၊ အေဖကေက်ြးြခဲ့တဲ့သားဟာ အေဖတို႔ မိသားစုအတြက္သာမက ရပ္ရြာအတြက္ လူအမ်ားအတြက္ သာသနာအတြက္ အက်ိဳးရွိပါလားလို႔ သိရွိျပီး၊ ရင္ထဲကစကားကို ထုတ္ေျပာဖို႔ ဝန္ေလးတတ္တဲ့ အေဖဟာ “သားတစ္ေယာက္ဆို တစ္ေယာက္ ထြန္းေပါက္လို႔ ေမြးရက်ိဳးနပ္လိုက္ပါရဲ့” လို႕ ေျပာျပီး၊ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ မ်က္ရည္လည္ကာ သာဓုေခၚေနတယ္ဆိုတာလည္း အေမျပန္ေျပာလို႔ သိခဲ့ရပါတယ္ေလ။

ဘုရားေဟာ စာေပလာတာက ေလာကမွာ သား(၃)မ်ိဳး ရွိတယ္တဲ့။

(၁) အတိဇာတ၊ မိဘထက္ အဆင့္ျမင့့္္္ေသာသား။

(၂) အဝဇာတ၊ မိဘထက္ အဆင့္နိမ့္္ေသာသား။

(၃) အႏုဇာတ၊ မိဘႏွင့္ အဆင့္တူေသာသား။  

ထိုသို႔ေသာ သား(၃) မ်ိဳးတို႔တြင္ အေဖေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာက အႏုဇာတ၊ မိဘေျခရာနင္းမည့္သား။ သား တကယ္ျဖစ္လာတာက အတိဇာတ၊ အေဖထက္ တစ္လၾကီးတဲ့သား။ အေဖေမွ်ာ္လင့္သလို ျဖစ္မလာေပမဲ့ သားအေပၚ မနာလို မျဖစ္ခဲ့ေပ။ ၾကည္ႏူး ဝမ္းသာမႈေတြနဲ႔ အေဖေျပာခဲ့တဲ့စကား သားခုထိၾကားေယာင္ေနဆဲပါေလ။ “အေဖထက္ေတာ္ေသာသား၊ ဆရာထက္ေတာ္ေသာ တပည့္ေတြ အစဥ္္အဆက္ ေပၚေပါက္လာမွသာ မိသားစုမ်ား၊ တိုင္းႏိုင္ငံမ်ားဟာ ပိုမို တိုးတက္လာႏိုင္မွာေပါ့။ ေလာကထဲမွာ အဝဇာတ၊ မိဘေျခရာ မမွီေသာသား၊ ဆရာ့ေျခရာ မမွီေသာ တပည့္မ်ားသာ ေပါမ်ားေနပါက မိသားစုမ်ား၊ တိုင္းႏိုင္ငံမ်ားဟာ လက္ရွိ အဆင့္ထက္ နိမ့္က်ဖို႔သာ ရွိေတာ့မွာေပါ့ ” တဲ့ေလ။

ခုေနျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ အေမ့ဆီက ႏူးညံ့တဲ့စိတ္ဓာတ္ အေမြရခဲ့သလို အေဖ့ဆီကလဲ အရာရာဆံုးျဖတ္ရဲ လုပ္ရဲတဲ့သတၱိ အေမြရခဲ့တယ္ဆိုတာ သိလာခဲ့ရျပီေပါ့အေဖ။ သားကရဟန္းျဖစ္ေလေတာ့ သာသနာျပဳရာမွာ သြားရာေနရာ ေရာက္ရာေနရာေတြမွာ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးႏွင့္မဆို လူတိုင္းနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ ေပါင္းတတ္တာက အေမကေပးတဲ့ အေမြျဖစ္သလို၊ ဘယ္လိုေနရာ ဘယ္ႏိုင္ငံ ဘယ္လူမ်ိဳးႏွင့္ ေပါင္းရမလဲ ဘယ္လိုအခက္အခဲကို ဘယ္လိုလက္တြဲ ေျဖရွငး္ရမလဲ၊ မည္သို႔ေသာ စိန္ေခၚမႈမ်ိဳးႏွင့္ ၾကံဳပါေစ၊ ဒူးမေထာက္ လက္မေျမာက္ဘဲ ေနာက္မဆုတ္ခဲ့သလို၊ ထိုသို႔ေသာ အခက္ခဲမွန္သမွ် ရင္ဆိုင္္ေျဖရွင္းရင္းႏွင္ပင္ သားရဲ့ အရည္အေသြးက ပို၍တိုးတတ္လာသလို၊ ေအာင္ျမင္မႈေတြကလည္း တစ္ဆင့္ထက္တစ္ဆင့္ ျမင့္သထက္ျမင့္လာခဲ့ရျပီေလ။ တကယ္ေတာ့ ဒါေတြဟာ အေဖ့ဆီက ရလာတဲ့ အေမြေတြပါပဲေလ။

အေဖဟာ အခ်ိန္အားတိုင္း အိမ္မွာ ရွိတဲ့ ဓါးေတြကို ေသြးရင္း “ဓါးဆိုတာ အျမဲေသြးေနမွ ထက္တာ၊ လူဆိုတာလည္း အျမဲေတြးေန ၾကံေနမွ ထက္ျမတ္တဲ့လူ ျဖစ္တာ”တဲ့။ သားလည္း ဘဝထဲမွ အခက္ခဲမွန္သမွ် ရင္ဆိုင္လာရတိုင္း ေရွာင္လႊဲမသြားဘဲ အျမဲေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့တာေတြဟာ အေဖေပးခဲ့တဲ့ စိတ္ဓာတ္အေမြေတြပဲေပါ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ အေဖ့ရဲ့အဆံုးုံHအမကို အျမဲၾကားေယာင္ရင္း သားရဲ့ ၫာဏ္ပညာ အရည္အခ်င္းေတြ အျမဲထက္ျမတ္ေနေအာင္ ေလာကထဲက အခက္အခဲဆိုတဲ့ ေက်ာက္တံုးေတြမွာ အျမဲ ေသြးေပးေနလ်က္ပါအေဖ။

ခုေနျပန္ေတြးမိေတာ့ အေဖရဲ့ စ်ာပန က်င္းပစဥ္ကေပါ့။ ရြာေက်ာင္းဆရာေတာ္က ကိုယ္ခ်င္းစာကာ ကရုဏာနဲ႔ ေမးလာခဲ့ပါရဲ့့။ ဖခမည္းေတာ္ရဲ့ ေနာက္ဆံုးခရီးဆိုေတာ့ အရွင္ဘုရား ကိုယ္တိုင္တရားေဟာ ေရစက္ခ် အမွ်ေ၀ဖို႔ အဆင္ေျပပါ့မလားတဲ့။ ဆိုလိုရင္းကို သား နားလည္ေနပါတယ္အေဖ။ ဟိုစဥ္က ၾကားဘူးခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ခုေပါ့။ သူတစ္ပါးေတြေသတိုင္း ေသာကအပူမီးေတြ မပြါးဖို႔ တရားအျမဲေဟာခဲ့တဲ့ ကိုယ္ေတာေလးက သူ႔အေမေသေတာ့ စိတ္မထိန္းႏိုင္၍ ငိုပါေရာတဲ့။ ဒကာ ဒကာမမ်ားက ႏွစ္သိမ့္ေပးၾကတယ္။ “စိတ္ထိန္းပါဦးဘုရား။ အရွင္ဘုရားပဲ ေဟာခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ ေသာကအပူမီးေတြ မပြါးပဲ လူတိုင္း ေသၾကမွာပါလားဆိုတဲ့ တရားသေဘာနဲ႔ ဆင္ျခင္ကာ ဘာဝနာပြါးရမယ္” လို႔ေလ။ ထိုေရာအခါ အဆိုပါကိုယ္ေတာ္ေလးက မခ်ိတင္ကဲ ျပန္ေျပာခဲ့တာက “ဒါက က်ဳပ္အေမဗ်” တဲ့ေလ။

 ရြာဦးဆရာေတာ္ စိုးရိမ္သလို သားလည္း ဝမ္းတကယ္နည္းတာေပါ့အေဖ။ ဒါေပမဲ့ အေဖအတြက္ ဝမ္းတကယ္နည္းေသာ္လည္း သားဟာ တရားမဲ့တဲ့ ရဟန္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေလ။ အေဖ့အတြက္ ေက်းဇူးေၾကြးကို သားငိုေၾကြးလို႔ျဖင့္ မဆပ္လိုပါေခ်။ ဒါ့ေၾကာင့္ မိမိကိုယ္ကို ဦးစြာတရားခ်၊ ၾကြလာသမွ်ေသာ ဒကာ ဒကာမတို႔ကို တရားဓမၼေဟာျပျပီး အသုဘ ဘာဝနာပြါးေစကာ အေဖ့စ်ာပနကို ပ်ာက်ေအာင္ ေနာက္ဆံုး သျဂိဳဟ္ေပးခဲ့ပါတယ္ေလ။ မိဘ ေဆြမ်ိဳးေသရင္ ငိုမွတာဝန္ေက်သတဲ့့၊ ေလာကရဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္တစ္ခု မဟုတ္ေသာ္ျငား အဲဒီေလာကထံုးစံၾကား လူအမ်ားရဲ့ ကဲ့ရဲ့သံကိုမမႈ အေဖ့အတြက္ သားအေကာင္းဆံုးဆိုတဲ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈကို ျပဳလုပ္ေပးခဲ့တယ္ဆိုတာ တမလြန္ဘဝကအေဖ သာဓုေခၚရင္း သက္ေသတည္ေနမွာပါေလ။

ေလာကလူအမ်ားမွာေတာ့ ေသာကအပူေတြပြါးကာ ငိုေၾကြး ပူေဆြးလ်က္ သံေယာဇဥ္ တကယ္မျဖတ္ႏိုင္၍ မ်က္ရည္ျဖိဳင္ျဖိဳင္က်ရင္း အမွ်ေဝေနၾကေပမဲ့ သားကေတာ့ရဟန္းေလ အေဖေသတာ ဝမ္းတကယ္နည္းေသာ္လည္း ေသာကဆိုတဲ့ အပူမီးေတြပြါးကာ အမွ်မေဝလိုပါဘူး။ ငါလည္း တစ္ေန႔ ေသရဦးမွာပါလားရယ္လို႔ မရဏာႏုႆတိဆိုတဲ့ ဘာဝနာပြါးလို႔ အမွ်ေဝလိုက္ပါတယ္။ မိသားစုဆိုတဲ့ သံေယာဇဥ္ ဘဝလမ္းမွ ဖယ္ခြါသြားတဲ့အေဖေရ….. ေနာက္ေၾကာင္းကို ျပန္လည္ တမ္းတမေနပါနဲ႔ေတာ့ သာဓုေခၚကာ အထက္လမ္းဆိုတဲ့ သုဂတိဘံုဘဝသို႔ တက္လွမ္းကာ စံျမန္းရပါေစေၾကာင္း သားရဟန္းက ထပ္မံကာ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါရဲ့ အေဖ့့ဘဝ ထာဝရ ခ်မ္္းေျမ႕ပါေစသား။ ။

အရွင္ဥကၠံသ 

သာသနတကၠသီလ မဟာဓမၼာစရိယ M.A.(Buddhism)

{ဤရသစာေပ ဝတၳဳတိုျဖင့္ အေဖမ်ားေန႔တြင္ အေဖမရွိေတာ့ေသာ္လည္း ေလာကထဲရွိ အေဖအာလံုးကို  ဂုဏ္ျပဳလ်က္  ။}