အဲဒါမွ ခ်ိဳၿပံဳးအစစ္ဗ်
"မခ်ိဳ" ဟု ေခၚၾကေသာ ထပ္ဆင့္အကယ္ဒမီ ခ်ိဳၿပံဳးအေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ေရးဖူးတာ မဂၢဇင္းမွာတင္ ႏွစ္ႀကိမ္ရွိပါၿပီ။ ခုဂ်ာနယ္မွာပါႏွင့္ဆို သံုးႀကိမ္ေျမာက္ေပါ့။ "ဟဲ့... သုေမာင္... နင္က သင္းအေၾကာင္း ဘာေၾကာင့္ ခဏခဏ ေရးေနရသတုန္း - နင္နဲ႔ ခ်ိဳၿပံဳး ဟုတ္မွ ဟုတ္ၾကရဲ႕လား" ဟု ေမးခဲ့သည္ရွိေသာ္... "ဟုတ္တယ္ဗ်ိဳ႕" ဟု ေျဖပါမည္။ ဘာဟုတ္သနည္းဆိုေသာ္... အျပင္ေလာကတြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မမခ်ိဳသည္ ႐ုပ္ရွင္ထဲကစၿပီး မတြဲခင္ကတည္းက ခ်စ္ခဲ့ၾကေသာေၾကာင့္ပင္။ ေမာင္ႏွမခင္,မက သူငယ္ခ်င္းမက် ေျပာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ မမခ်ိဳကို တကယ္ပင္ ခ်စ္ခင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က စာေရးဆရာတစ္ပိုင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အ႐ိုးခံျဖင့္ ဆက္ဆံသူ၊ ႐ိုးဂုဏ္ရွိသူမ်ားကို ခ်စ္ခင္တတ္ပါသည္။
ရွင္းရွင္း၀န္ခံရလွ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္က အေဖႏွင့္အတူ ေက်ာက္ကုန္းရွိ စႏၵရားတင္၀င္းလိႈင္အိမ္သို႔ သြားေသာအခါ သူ႐ို႕လမ္းထိပ္ေထာင့္ခ်ိဳး အိမ္တစ္အိမ္၏ ၿခံစည္း႐ိုးနံေဘးတြင္ ေျခသလံုးေပၚလွ်က္ ေဆာင့္ေညာင့္ထုိင္ၿပီး အ၀တ္ေလွ်ာ္ေနေသာ ထမီရင္လ်ားႏွင့္ မိန္းမပ်ိဳတစ္ဦးကို ေတြ႔ရပါသည္။ အသားျဖဴျဖဴ ဘိုဆန္ဆန္႐ုပ္ႏွင့္ ခ်စ္စဖြယ္၊ ျပစ္မွားစဖြယ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စိတ္ျဖင့္ျပစ္မွားမိပါသည္။ မေနႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ကိုတင္၀င္းလိႈင္ကို စံုစမ္းေသာအခါ "ေဟ့ေကာင္၊ အဲဒါ အဆိုေတာ္ခ်ိဳၿပံဳးကြ၊ ကေလးအေမႀကီး" ဟု ေျပာသျဖင့္ ေဆြးသြားခဲ့ရပါသည္။ ႏွလံုးသားႏုစဥ္ ေဆြးရသျဖင့္ အခ်စ္တစ္စခန္း ရပ္ရသလို ဦးေႏွာက္ႏုစဥ္ မွတ္ရသျဖင့္လည္း ကာေမသုကို ေၾကာက္သြားရေတာ့သည္။ ဒါသည္ ေနာင္အခါ မမခ်ိဳႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ သန္႔စင္စြာခ်စ္ခဲ့ရပံု အေၾကာင္းရင္းပင္တည္း။
* * * * * * * * * *
ပထမအႀကိမ္ သူ႔အေၾကာင္းေရးတာ ၾကာလွပါၿပီ။ မဂၢဇင္းနာမည္လည္း ေမ့ၿပီ။ အေၾကာင္းအရာကေတာ့ နတ္သီခ်င္းဆိုပြဲတစ္ခုသြားစဥ္ တစ္ေန႔ေသာေန႔လယ္၌ တည္းခိုအိမ္တြင္ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္တည္း က်န္ရစ္ခဲ့၏။ အျခားအဆိုေတာ္မ်ား ေစ်း၀ယ္ထြက္သြားၾကသည္။ ထိုစဥ္ သူသည္ မဆီမဆိုင္ ကၽြန္ေတာ့္အား စကားတစ္ခြန္းကို ေမး၏။ "ဟဲ့ေကာင္ ဗလ နင့္ကိုငါ လံုး၀ျပစ္မွားလို႔ မရဘူး" တဲ့။ ဘာေၾကာင့္ ဒီစကားေျပာသလဲ မသိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အူအူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ခဲ့ရ၏။ ထိုအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္သည္ (ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ေက်ာ္ဟိန္းနာမည္ႀကီးသြားေသာ) အေႂကြး၀တၳဳရွည္လံုးခ်င္း ေရးေနတုန္းတန္းလန္း ဆိုတာေတာ့ မွတ္မိ၏။ ထိုနယ္ပြဲ ညဘက္သီဆို ေန႔လယ္ဘက္အားတုန္း ၀တၳဳေရး။ဒုတိယအႀကိမ္ သူ႔အေၾကာင္းေရးတာကေတာ့ "အရက္သမား အမွားတစ္ခါ" ေပ်ာ္စရာေဆာင္းပါး (ေသာၾကာမဂၢဇင္း၊ အမွတ္-၄၅၀၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ ၂၀၀၁) မွာ ျဖစ္၏။ "ေဒါင့္ႀကီး" ဆိုေသာ ရြာႀကီးတြင္ မဂၤလာေဆာင္ပြဲသြားၾကရာ ကၽြန္ေတာ္အရက္မူးၿပီး မမခ်ိဳ၏ ေျခသလံုးကို ကုန္းကိုက္သည့္အေၾကာင္း ျဖစ္၏။ "အရက္သမား အမွားတစ္ခါ" ေပါင္းခ်ဳပ္တြင္ ျပန္လည္ေဖာ္ျပခဲ့ရာ "ႏွစ္ထပ္ရွိေတာ့ မွတ္မိ" ဆိုသလို ျဖစ္ရသည္။
ယခုေရးခ်င္ျပန္လာတာက ႐ိုးလြန္းေတာ့ "အ"ဆိုသလို မမခ်ိဳ "႐ိုးအ"လြန္းသျဖင့္ သူ႔အစားၾကားက စိတ္တိုရေသာအေၾကာင္း ျဖစ္ပါသည္။ သို႔မဟုတ္ပါက သူ၏ သန္႔ရွင္းေသာ ေစတနာ၊ က႐ုဏာတရားကို အားမလို အားမရျဖစ္ရျခင္းဟု ဆိုရပါမည္။
တစ္ေန႔ေသာအခါ သူ႔အိမ္သို႔ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေအးဘံု အလည္ေရာက္၏။ သူကား ထံုးစံအတုိင္း ပ်ာယာခတ္ေန၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရာက္လို႔ ဧည့္ခန္းမွာထုိင္ေနစဥ္ သူ႔တယ္လီဖုန္းက ျမည္ေန၏။ အိမ္ေရွ႕မွာလည္း ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးက ဆြမ္းခံရပ္ေန၏။ မမခ်ိဳသည္ အိမ္ခန္းထဲမွ ေျပးထြက္လာၿပီး တယ္လီဖုန္းကို အရင္မကုိင္ဘဲ ဆြမ္းရပ္ကုိယ္ေတာ္ထံ ေျပးေလ၏။ လက္အုပ္ကေလးခ်ီတဲ့ၿပီး ပါးစပ္ကမူ ဘုန္းႀကီးကို "ဟဲလို" တဲ့။ မွတ္ကေရာပါပဲ။ ဆြမ္းကပ္ၿပီးေတာ့မွ တယ္လီဖုန္းကိုင္ၿပီး ေရးႀကီးသုတ္ျပာ စကားေတြေျပာေလ၏။ တယ္လီဖုန္းခ်ၿပီးသည္ႏွင့္ "ဟဲ့... ဗလ... ေအးဘံု နင္တို႔ အလည္လာတာ မဟုတ္လား"
"ဟုတ္ကဲ့"
"ဒါဆို ငါ့မွာ အေရးတႀကီးကိစၥရွိလို႔ ငါ့ကားကလည္း သားယူသြားတယ္၊ နင္တို႔ကားနဲ႔ ငါ့ကို ဒဂံုရဲစခန္း လုိက္ပို႔ၾကစမ္းပါ"
သူဘာျပႆနာတက္ေနၿပီကို မသိေသာ္လည္း ရဲမႈရဲခင္းပင္ျဖစ္မွာ ေသခ်ာေသာေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းလုိက္ပို႔ရေလသည္။ လမ္းမွာ သူက ဇာတ္စံုခင္း၏။
"ညက ငါ့အိမ္ သူခိုးေဖာက္တယ္"
"ဟင္ ဘာေတြ ပါသြားသလဲ"
"ေရစုပ္စက္ေမာ္တာ"
"ျပန္ရၿပီ မနက္အေစာႀကီးကတည္းက ျပန္ရတာ၊ ဒါေပမယ့္ သူခိုးချမာ ခုေတာ့ ရီမန္နဲ႔ အခ်ဳပ္ထဲ ေရာက္ေနေလရဲ႕... အဲဒါ ခုငါသြားၿပီး အမႈျပန္ပိတ္မလို႔"
"ဟာ မမကလည္း အမႈဖြင့္ၿပီးၿပီပဲ၊ ရဲမႈဆိုေတာ့ ျပန္ပိတ္လို႔ ဘယ္ရေတာ့မလဲ၊ ဒါ ရာဇ၀တ္မႈဗ်"
"မတတ္ႏုိင္ဘူးကြာ၊ ႀကိဳးစားၾကည့္ရမွာပဲ၊ သူ႔ခမ်ာ ဒီတစ္ခါတည္း မတတ္သာလို႔ ခိုးမိတာပါတဲ့၊ အိမ္ကမိန္းမကလည္း ကေလးေမြးၿပီးစ ေသြးႏုႏုသားႏုႏုနဲ႔တဲ့"
သူ၏ ႐ိုးအပံု၊ သနားပိုပံုတို႔ကို သိရသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့ေပ။ လိုရာခရီးသို႔ လုိက္ပို႔ရေတာ့၏။ စခန္းသို႔ ေရာက္ေလေသာ္ "နင္တို႔ ျပန္ၾကေတာ့ ေဘးကလူျမင္ရင္ မေကာင္းဘူး" ဟု ေျပာရင္း စခန္းတြင္း ေျပး၀င္သြားေလေတာ့သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာေတာ့ သူအားမနာ။
ေနာင္ေသာအခါ စံုစမ္းသိရွိရသည္မွာ ခ်ိဳၿပံဳး၏ ငဲ့ညႇာမႈေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ဥပေဒသေဘာအရ လူမႈေရး႐ႈေထာင့္အရလည္းေကာင္း ထိုသူခိုးမွာ ေထာင္ဒဏ္သက္သက္သာသာ က်သြားေလသည္တဲ့။ အဲသူခိုးအတြက္ ေရွ႕ေနကိုပင္ ခ်ိဳၿပံဳးက ငွားေပးသတဲ့ဗ်ာ။ သူကုိယ္တုိင္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ။ အဲဒီသူခိုးရဲ႕ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြကို တစ္ဖက္လက္လွည့္ငွားခုိင္းၿပီး သူက ေရွ႕ေနခေပးသည့္ သေဘာပါ။ ဒါ့ထက္ဆန္းက်ယ္တာက သူခိုးေထာင္က်စဥ္ကာလမွာ က်န္ရစ္သူမိသားစုကို လစဥ္ေထာက္ပံ့ေၾကးႏွင့္ ကေလးႏို႔မႈန္႔ဖိုးအစ အႏွီးဖိုးအစ ေပးပါသတဲ့။ သူခိုး၏ ေထာင္၀င္စာကိုလည္း ခ်ိဳၿပံဳး၏ အျခားတပည့္တစ္ေယာက္က မွန္မွန္ႀကီး သြားေတြ႔ၿပီး ငါးပိေၾကာ္ေလးအစ ဘီစကြတ္ေလးအစ ေပးပါသတဲ့။ ကိုင္း ယံုရမခက္ေပဘူးလား။
ေနာက္မ်ားမၾကာမီမွာပင္ ခ်ိဳၿပံဳးအိမ္ သူခိုးေဖာက္တာ ၾကားရျပန္ပါသည္။ သည္တစ္ခါေတာ့ သူခိုးက သူ႔အိပ္ခန္းေခါင္းရင္း ျပတင္းေပါက္ကုိ ဖြင့္ၿပီးခိုးတာဟု ဆိုပါသည္။ ခုတင္ေခါင္းရင္းႏွင့္ ကပ္လ်က္မွာက သူ႔မွန္တင္ခံုရွိသတဲ့။ သူခိုးက လူတစ္ကုိယ္လံုးမ၀င္ဘဲ လက္ခ်ည္းတစ္ဆန္႔၀င္လ်က္ မွန္တင္ခံုေပၚက လက္ပတ္နာရီကို လွမ္းဆြဲတာပါ။ မအိပ္ေသးဘဲ မ်က္စိေမွးၿပီး တရားမွတ္ေနဆဲမို႔ ခ်ိဳၿပံဳးက သိလုိက္ပါသတဲ့။ သည္မွာပင္ ခ်ိဳၿပံဳးသည္ သူခိုးလက္ကိုဆြဲၿပီး "ဟဲ့ မေအာ္နဲ႔" ဟု သူကပင္ ေျပာင္းျပန္ ျပန္ၿပီးတားသတဲ့။ သူကိုယ္တုိင္လည္း မေအာ္ပါတဲ့။ အေၾကာင္းမွာ တစ္ဖက္ခန္းတြင္ သူ႔သားငယ္အိပ္ေနသျဖင့္ လူသံသူသံၾကားလွ်င္ သူခိုးကို႐ုိက္မွာ စိုးလို႔ပါတဲ့။
ဤသို႔ျဖင့္ ခ်ိဳၿပံဳးသည္ "သူခိုး လက္ပတ္နာရီကမ္း" လုပ္လုိက္ပါေတာ့သည္တဲ့။
"တဲ့" ေတြ ထပ္ခါသံုးေနရသည္မွာ ထိုအေၾကာင္းကို သူက ျပန္ေျပာျပေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္အေတြ႔အႀကံဳအရဆိုလွ်င္ မမခ်ိဳသည္ သည္လိုပဲ ဒါနျပဳမွာပဲဟု ယံုၾကည္ပါသည္။ တကယ့္ျဖစ္ရပ္မွန္ကိုေတာ့ သူသာသိပါလိမ့္မည္။
မမခ်ိဳက တစ္ခါတစ္ေလ နည္းနည္းပိုသည္။
- သုေမာင္
ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း၊ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္။
