ဘုန္းႏွင့္ကံႏွင့္ လူငယ္ေတြ
“ဘုန္းဘုန္း “ဘုန္း”ဆိုတာ ဘာကိုေခၚတာ လဲ”
မ်က္ခံုးေတြ
က်ံဳ႕သြားရတယ္။ ေမးခြန္းဟာ ဃဂနဏမသိၾကတဲ့ ျပႆနာ၊ လြယ္မေယာင္နဲ႔ ခက္၊
တိမ္မေယာင္နဲ႔ နက္တဲ့ အရာ၊ ဒါကို ေကာက္ကာငင္ကာ ေမးလိုက္သူက ဒီအုပ္စုထဲမွာ
အႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ ေကာင္းျမတ္ထြန္း၊ ေျဖဖို႔ စဥ္းစားေနတုန္း -
“ေကာင္းျမတ္ နင္ ဒါေလးေတာင္ မသိဘူးလား ဗံုးဆိုတာ”
“ကြ်တ္ ႏြယ္နီထြန္းရာ နင္မသိပါဘူး၊ အသာ ေနစမ္း”
“ဟဲ့
... ငါဘာလို႔ မသိရမွာလဲ၊ နင္သာ တီဗြီသတင္းမၾကည့္ ဘာမၾကည့္နဲ႔ မသိတာ၊
ဗုံးေတာင္ မသိဘူး။ အီရတ္ႏိုင္ငံမွာ အေသခံဗုံးခြဲေနတာ ဗုံး ဆိုတာ”
“အာ ... ငါေမးတာက လူသတ္တဲ့ ဗံုးကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ဘကုန္းေခ်ာင္းငင္နသတ္ ဝစၥႏွစ္လံုး ေပါက္ ဘုန္း ကို ေျပာတာ”
“ေအာ္ . . သိၿပီ၊ ဘုန္းနိမ့္တာ ဘုန္းႀကီးတာကို ေျပာတာ ဟုတ္လား”
သံတူေၾကာင္းကြဲ၊
အမည္တူ အဓိပၸာယ္ကြဲ၊ ဘုန္းနဲ႔ ဗံုး၊ ေမာင္ႏွမေတြ ျငင္းခုံေနတုန္း
ကိုယ့္မွာလည္း အေျပး အလႊား စဥ္းစားေနရတယ္။ ဘုန္းကံႀကီးသူ၊ ဘုန္းကံနည္းသူ၊
ဘုန္းနိမ့္သူ၊ ေယာက္်ားတို႔ဘုန္း လက္႐ံုး၊ မိန္းမတို႔ဘုန္း ဆံထံုး စတာေတြ
အျပင္ မအိုစာက ဗ်တ္္ဝိ ကို ဘုန္းနိမ့္ေအာင္ျပဳတဲ့ အစီအရင္ စတဲ့ ဒ႑ာရီေတြ
တသီတတန္း စဥ္းစားေနမိတယ္။
“ဘုန္းဘုန္း”
“ေဟ”
“ဘုန္းနိမ့္တယ္၊ ဘုန္းႀကီးတယ္နဲ႔ မေန႔က ေျပာတဲ့ထဲမွာေတာင္ ပါေသးတယ္။ အဲဒါ ဘုန္းဆိုတာ ဘာလဲဟင္”
ေကာက္ကာငင္ကာ
ဘယ္လိုေျပာရပါ့။ လူမင္းဘုန္းႀကီး နတ္မင္းမေနႏိုင္ဆိုတာမ်ိဳး ေျပာျပရမလား၊
ရွင္ဘုရင္ တို႔ဘုန္း မိုးသို႔ခ်ဳန္း လူပုန္းေတာမွာ မေနသာ ဆိုလား အဲဒါမ်ိဳး
ေျပာရမလား။
“ဘုန္းဘုန္း မသိဘူးထင္တယ္ ဟုတ္လား”
အဲ
.. စဥ္းစားေနတာၾကာသြားလို႔ထင္ရဲ႕၊ ညီညီေဝထြန္းကေတာင္
စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူးထင့္။ ေမးခြန္းေတြ ေမးလာၿပီ၊ ဗုဒၶဝင္႐ုပ္စံုကို သည္းႀကီး
မဲႀကီးဖတ္ေနတဲ့ ခင္ေမထြန္းကလြဲလို႔ အားလံုးက သူတို႔အစ္ကိုရဲ႕
ေမးခြန္းအေျဖကို ငံ့ေနၾကတာ သိသာ လွတယ္။ အနားမွာလာၿပီး ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကေပါ့။
ဘုန္း
... ဖုန္း ... ဘုန္းဆိုတဲ့ စကားရဲ႕လာရာ ... ဟုတ္ၿပီ၊ ေရွးစာေတြမွာ
ေတြ႔ခဲ့တာပဲ၊ “ပုဥ္းကံ” လို႔ ေရးတာ ဟုတ္တယ္။ ဘုန္းဆိုတာ “ပုည” ကလာတာ၊
ေသခ်ာတာေပါ့၊ ဣတိဝုတ္ ပါဠိေတာ္နိႆယမွာလည္း ငါေတြ႕ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒီေတာ့
“ေအး . . သားတို႔နားေထာင္ၾက။ ဘုန္းဆိုတာ “ပုည” ဆိုတဲ့စကားက လာတာ”
“ပုညဆိုတာေကာ သိၾကရဲ႕လား”
“သိဘူး ဘုန္းဘုန္း”
“သားသိတယ္ ဘုန္းဘုန္း”
“ဟား လုပ္စမ္းပါဦး ကိုညီညီေဝထြန္းရဲ႕၊ ပုည ဆိုတာ ဘာကိုေခၚတာလဲ”
“သားတို႔ ေျခရင္းအိမ္က “ပုညေဌး” ဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးကိုေခၚတာ”
“ဟား ဟား ဟား”
အႀကီးေတြက
ဝိုင္းရယ္လိုက္ၾကတယ္။ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ အသံထြက္ေအာင္ ရယ္မိေသး။ ပုညဆိုတာ
ပုညေဌးရဲ႕ နာမည္တဲ့၊ တကယ့္ေကာင္၊ ေအးေလ ထင္တာကို ရဲရဲတင္းတင္းေျဖရဲတာကိုပဲ
ခ်ီးက်ဴးရမွာ။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ ...
“သားတို႔ကို ေမးရဦးမယ္ ... ဘုရားရွိခိုးၿပီး အမွ်ေဝတဲ့အခါ ဘယ္လိုဆိုၾကလဲ”
အားလံုး စဥ္းစားသြားၾကတယ္။ ၾကာေနမွာစိုးလို႔ အစေလး ေဖာ္ေပးလိုက္တယ္။
“ဤသို႔ျပဳရ ... ေလ”
အဲဒီမွာ သူတို႔သံၿပိဳင္ေအာ္ၾကေတာ့တာပဲ။
“ဤသို႔ျပဳရ၊ ျမတ္ပုညေၾကာင့္
ခ်မ္းျမေအးၾကည္၊ ေဘးမဲ့မည္သည္
ေရႊျပည္ထုတ္ေခ်ာက္၊ လမ္းမေကာက္ ...
“ေအး
... လာ ... ေတာ္ေလာက္ပါၿပီကြယ္ ... အဲဒီမွာ ကေလးတို႔ဆိုသြားတဲ့ ဤသို႔ျပဳရ
ျမတ္ပုည ... တဲ့၊ အဲဒီပုညကို ေျပာတာကြယ့္။ ပုညကေန ပုည ... ပုဥ္ ... ပုန္း
... ဘုန္း ... ဆိုၿပီး ေရြ႕ေလွ်ာလာတာကြဲ႕”
“ပုဥ္းကေန ဘုန္းျဖစ္လာတာေပါ့ ဘုန္းဘုန္း”
“ဒါေပါ့ ကိုေကာင္းရဲ႕ “ပုဥ္းကံ” လို႔ ေရးရာ၊ ေျပာရာကေန “ဘုန္းကံ”၊ တခ်ိဳ႕ဆို “ဖုန္းကံ” လို႔ေတာင္ ေျပာၾက၊ေရးၾက ေသးတယ္”
“အဲဒီ ပုဥ္းဆိုတာကေကာ ဘာကိုေခၚတာလဲ”
သူတို႔ေလးေတြ
ထင္သာျမင္သာတဲ့ ဥပမာ သာဓကေလး ေဆာင္ရဦးမွာေပါ့၊ အဲဒါေၾကာင့္
နိပါတ္ေတာ္ေတြထဲ စဥ္းစားရွာေဖြရေတာ့တယ္။ ေဟာ ... အမွတ္ရၿပီ၊
ဒီအေၾကာင္းေလးနဲ႔ သူတို႔ကို ရွင္းျပရမယ္ ... ။
“ကဲ
... သားတို႔သမီးတို႔ကို ဘုန္းဆိုတာ “ပုဥ္း” က လာတယ္။ ပုဥ္းဆိုတာ ပုညရဲ႕
ပုဒ္ပ်က္၊ အဲဒီ ပုညရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို သိရေအာင္ ဘုန္းဘုန္း
ပံုျပင္နဲ႔ေျပာျပမယ္”
ပံုျပင္ဆိုတဲ့ အသံလည္းၾကားေရာ စာဖတ္ေနတဲ့ ခင္ေမထြန္းပါ အနားေရာက္လာတယ္။
“အဲ ခုေျပာျပမယ့္ဟာက ပံုျပင္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး”
“ အာ .. ဘုန္းဘုန္းကလဲ ပံုျပင္မဟုတ္ရင္ ပ်င္း စရာႀကီး”
“ပံုျပင္မဟုတ္ဘူး ဆိုေပမယ့္ ဒီအျဖစ္အပ်က္က ဘုရားရွင္လက္ထက္က တကယ္ျဖစ္ခဲ့တာမို႔ကြဲ႕”
“ေလာင္း ေလာင္း အဂိုးေပါ့ေနာ္ ဘုန္းဘုန္း”
“ကဲ .. ညီညီေဝထြန္းနဲ႔ မိနီလာထြန္း နင္တို႔ လွ်ာကို ရွည္တယ္”
“အာ .. မမနီနီကလဲ သားက ပံုျပင္မွႀကိဳက္တဲ့ ဟာကို”
“ကြ်တ္ ... ကိုေကာင္း ၿပီးေတာ့ မုန္႔ဝယ္ေကြ်းမယ္။ ၿငိမ္ၿငိမ္ နားေထာင္ၾကစမ္းပါ။ ကဲ ... ဘုန္းဘုန္း ေျပာေတာ့ဘုရား”
“ေအး
... ေအး ... နားေထာင္ၾက ... ဘုရားရွင္ရဲ႕ လက္ထက္ေတာ္အခါတုန္းက
ရာဇၿဂိဳဟ္ၿမိဳ႕မွာ သူေ႒းတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ သူ႔နာမည္က ေဇာတိကတဲ့၊ ဘာလို႔
ေဇာတိကလို႔ေခၚသလဲဆိုေတာ့ သူ႔ကိုေမြးတဲ့ညမွာ ၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့ ဓားလွံလက္နက္
ေတြနဲ႔ လူေတြ ဝတ္ဆင္ထားတဲ့ ရတနာေတြဟာ အလွ်ံတေျပာင္ေျပာင္ ေတာက္ၾကသတဲ့။
အဲဒီအေရာင္အလွ်ံ ေတာက္တာကို စြဲၿပီး သူ႔ကို “ေဇာတိက” လို႔ မွည့္ေခၚတာတဲ့။
“ဘုန္းဘုန္း အဂၤုလိမာလ ေမြးတုန္းကလဲ အဲလိုဘဲေနာ္”
“ဟုတ္တယ္ ကိုေကာင္းရ။ ကိုေကာင္းက ဘယ္ဆိုးလို႔လဲ ...”
“ႏြယ္နီတို႔လဲ သိပါတယ္ ဘုန္းဘုန္းရာ။ ေကာင္းျမတ္မွသိတာ မဟုတ္ပါဘူး”
“ေအးပါ။
သိပါတယ္။ အဲ .. ေနာက္ၿပီး သတၲဳက ဆိုတဲ့ ခိုးသူႀကီးကို ေမြးတုန္းကလဲ
ဒီအတိုင္းပဲကြဲ႕။ အဲ ကြာတာက သူတို႔ႏွစ္ဦးက ေစာရနကၡတ္ ယွဥ္ၿပီး လက္နက္ေတြသာ
အေရာင္ေတာက္သတဲ့။ ကဲ .. ဒါ ေတြထားပါေတာ့။ အဲဒီေဇာတိက သတို႔သား
အရြယ္ေရာက္ေတာ့ သူရဲ႕ကုသိုလ္အား လို႔ဆိုရမယ့္ ကိုယ္ရဲ႕ေကာင္းမႈက်ိဳး၊
စိတ္ရဲ႕ေကာင္းမႈက်ိဳးေတြ ျပလာတယ္။ စည္းစိမ္ေတြ တိုးတက္ခ်မ္းသာၿပီး
ေနဖို႔အိမ္ႀကီးကလည္း ရတနာေတြ စီျခယ္ထားတဲ့ ႀကီးက်ယ္ခမ္္းနားလွတဲ့ ဗိမာန္
ျပာသာဒ္ႀကီးတဲ့၊ ဇနီးကလည္း သိပ္ေခ်ာမြတ္ႏူးညံ့တဲ့ “သတုလ ကာယီ” ဆိုတဲ့
ေျမာက္ကြ်န္းသူတဲ့။
“အြန္ေစာနဲ႔ ဘယ္သူက ေခ်ာလဲ”
“ေဟ”
“႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး အြန္ေစာနဲ႔ဘယ္ကေခ်ာလဲလို႔ ေမးတာ”
“မင့္
မင္းသမီး ဘုန္းဘုန္းမွ မျမင္ဘူးတာကြယ္” ဟိုကေတာ့ စာထဲမွာပါတာ
လွပႏူးညံ့သတဲ့။ အင္း .. ေပါက္ေပါက္ ရွာရွာ ေမးတဲ့ေကာင္ေတြ၊ ေတာ္ပါေသး၊
ေျမာက္ကြ်န္းဆိုတာ ဘယ္ႏိုင္ငံလဲလို႔ မေမးတာကံေကာင္း။ ဟူး .. ခုေန စကားဆက္မွ
..
“အဲဒီ
ေဇာတိကရဲ႕ ဘံုဗိမာန္ဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားသလဲဆိုရင္ အဂၤတိုင္း၊
မဂဓတိုင္းက လူေတြနဲ႔ ရာဇၿဂိဳဟ္ဘုရင္ႀကီး ဗိမၺိသာရေတာင္
လာေရာက္ၾကည့္႐ႈရသတဲ့။
အဲဒီ
ဗိမၺိသာရဘုရင္ႀကီးဟာ ဆယ့္သံုးေလးႏွစ္သာရွိေသးတဲ့ သားေတာ္
အဇာတသတ္မင္းသားေလးကို လက္တြဲၿပီး လာၾကည့္တာတဲ့။ ဘုရင္ႀကီးကေတာ့
ေဇာတိကေမာင္ႏွံ ဧည့္ခံတာကို ေက်နပ္ႏိုင္ေပမယ့္ အဇာတသတ္ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာေတာ့
“ငါ့ ခမည္းေတာ္ႏွယ္ မိုက္လိုက္၊ အလိုက္တာ၊ သာမန္လူတစ္ေယာက္က
ရတနာစိန္ေရႊေတြစီတဲ့ နန္းေတာ္တမွ် ဗိမာန္ႀကီးမွာ ေနရၿပီး
ဘုရင္ျဖစ္တဲ့သူ႕မွာေတာ့ သစ္သားနဲ႔ ေဆာက္တဲ့ အိမ္သာသာ နန္းေတာ္ေလးနဲ႔ ေနရတယ္
.. ဟြန္း ငါသာ ဘုရင္ျဖစ္လို႔ကေတာ့ သိမ္းပိုက္ၿပီးသားပဲ” လို႔
ႀကံစည္ေနသတဲ့။
“အႀကံဆိုးေနာ္ ဘုန္းဘုန္း”
“ဒါေပါ့ ေငြထုပ္မရဲ႕ အႀကံဆိုးေပါ့”
ကဲ..
တိုတိုေျပာၾကပါစို႔ကြယ္။ အဲဒီ အဇာတသတ္က ေဒဝဒတ္နဲ႔ေပါင္းၿပီး
ဖခင္ဘုရင္ႀကီးကို လုပ္ႀကံကာ ထီးနန္းကို လုယူၿပီး ဘုရင္ျဖစ္လာေရာ။
ဘုရင္ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ပဲ သူ႕အႀကံကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေတာ့တာပဲ၊ တပ္ေတာင္တာ
ဗိုလ္ထုနဲ႔ ေဇာတိကသူေ႒းအိမ္ကို သြားဝိုင္းေတာ့ တာေပါ့။ တံတိုင္းခုနစ္ထပ္
ရံပတ္ထားတဲ့ ေဇာတိကသူေ႒းအိမ္ရဲ႕ ပထမမုခ္လဲေရာက္ေရာ ညာသံေပး
လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ အထဲကလည္း ႀကံဳးဝါးသံေတြ ျပန္ၾကားရၿပီး လႈပ္ရွားေနတဲ့လူေတြ
သူ႔တပ္ထက္ အမ်ားအျပား ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ အဇာတသတ္လည္း လန္႔ဖ်ပ္ၿပီး တပ္ဆုတ္
ေျပးခဲ့ရသတဲ့။
သူ႕စိတ္ထဲမွာ
ေဇာတိကဟာ သူ႔ကို အံတုဖို႔ လက္နက္ လူသူေတြ ေထာင္ေသာင္းခ်ီၿပီး
စုထားတယ္ထင္တာကိုး၊ အမွန္က စိန္ေတြ၊ ဖန္လ္ေတြ၊ မွန္ေတြနဲ႔ စီျခယ္ထားေတာ့
သူတို႔ရဲ႕အရိပ္ေတြက မွန္ေတြမွာဟပ္ၿပီး တစ္ေယာက္က ဆယ္ေယာက္ျဖစ္၊ ဆယ္ေယာက္က
တစ္ရာျဖစ္ၿပီး ကိုယ့္အရိပ္ကိုယ္ ရန္သူထင္ၿပီး ေျပးၾကတာ”
“ဟား .. ဟား .. ဟား ကိုယ့္အရိပ္ကိုယ္ ျပန္လန္႔ၾကတာေပါ့ေနာ္”
“ဒါေပါ့
ကိုေကာင္းရဲ႕ အထဲက ႀကံဳးဝါးသံ ဆိုတာကလည္း အဇာတသတ္တို႔ေအာ္လိုက္တဲ့အသံက
တံတိုင္း အထပ္ထပ္မွာ႐ိုက္ခတ္ၿပီး ပဲ့တင္ထပ္တဲ့အသံ၊ အဲဒါကိုလည္း
သူတို႔လန္႔ေျပးလာၾကတာ”
“ဟား .. ဟား .. ဟား မဟုတ္တာလုပ္တဲ့လူမ်ား ကိုယ့္အရိပ္ကိုယ္ျပန္လန္႔၊ ကိုယ့္အသံ ကိုယ္ျပန္ေၾကာက္ ေနရတယ္ေနာ္”
“ေကာင္းျမတ္နဲ႔ေတဇာ နင္တို႔ သိပ္ေလရွည္ မေနနဲ႔၊ ေရွ႕ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာ ႏြယ္နီတို႔သိခ်င္ၿပီ၊ ဘုန္းဘုန္း ဆက္ေတာ့”
“ေအး
.. ေအး .. ဒါနဲ႔ အဇာတသတ္လည္း ရွက္လည္းရွက္၊ ေဒါသလည္းထြက္ၿပီး
အခဲမေက်ျဖစ္ကာ ေဇာတိကကို လိုက္ရွာေရာ၊ ဘုရားရွင္ရဲ႕ေက်ာင္းေတာ္မွာ
ဥပုသ္ေစာင့္ေနတဲ့ ေဇာတိကကိုေတြ႕ေတာ့ တစ္ခါတည္း သူ႔ကိုပုန္ကန္ဖို႔ လုပ္တယ္၊
ဘာျဖစ္တယ္၊ ညာျဖစ္တယ္နဲ႕ စြပ္စြဲေတာ့တာေပါ့။ ေဇာတိကသူေဌးကေတာ့ ေအးေဆး
တည္ၿငိမ္ပဲ”
“အရွင္မင္းႀကီး ကြ်ႏု္ပ္အိမ္ကို ဘာကိစၥ သြားပါသလဲ”
“သိမ္းပိုက္ဖို႔ေဟ့”
“အရွင္မင္းႀကီး ကြ်ႏု္ပ္ပစၥည္းကို ကြ်ႏု္ပ္မေပးက ဗိမာန္ကိုမဆိုထားႏွင့္၊ ခ်ည္တစ္မွ်င္ကိုမွ် သိမ္းယူလို႔မရပါ”
“ဘာကြ ငါဟာ သက္ဦးဆံပိုင္ ေရေျမ့ရွင္ပဲ၊ ငါလိုခ်င္တာ ဘာမဆို ရ ရမယ္”
“အရွင္မင္းႀကီးမယံုက ေဟာဒီ ကြ်ႏု္ပ္လက္က ဝတ္ဆင္ထားတဲ့ လက္စြပ္အျခည္ႏွစ္ဆယ္ကို ခြ်တ္၍ ယူေတာ္မူေလာ့”
“သယ္ ...”
အဇာတသတ္ဟာ
အထင္ေသးရမလားဆိုၿပီး ထိုင္လ်က္က ခုန္လိုက္တာ ဆယ့္ရွစ္ေတာင္ျမင့္သတဲ့၊
ထလ်က္က ထပ္ခုန္ေတာ့ ဝါးေလးျပန္ ေတာင္ ျမင့္ဆိုပဲ၊ အဲေလာက္ေတာင္ သန္စြမ္းတာ၊
တစ္ခါတည္း ေဒါနဲ႔ ေမာနဲ႔ ေဇာတိကရဲ႕ လက္က လက္စြပ္ေတြကို ခြ်တ္ေတာ့တာပဲ။
အႀကိမ္ႀကိမ္ခြ်တ္ေပမယ့္
လက္စြပ္ေတြက လႈပ္ေတာင္မလႈပ္ဘူး။ သူ႔မွာသာ ေခြ်းသီး ေခြ်းေပါက္ေတြက်ၿပီး
ေဟာဟဲလိုက္ရတာတဲ့။ ေနာက္ဆံုး လက္ေလွ်ာ့လိုက္မွ ေဇာတိကက “ယံုၿပီလား
မင္းႀကီး၊ ဒါေတြကို ကြ်ႏု္ပ္ မသာယာၿပီ။ အရွင္ယူလိုက ဝတ္လဲကိုသာျဖန္႔၍
ခံေတာ္မူ” ဆိုၿပီး လက္အစံုကို ေအာက္စိုက္ျပလိုက္တာနဲ႔
လက္စြပ္အျခည္ႏွစ္ဆယ္လံုးဟာ ေရွာေရွာ႐ွဴ႐ွဴ က်လာ ၾကပါေရာတဲ့။ အဇာတသတ္
တအံ့တဩျဖစ္ ေနခ်ိန္မွာ ေဇာတိက ကေတာ့ ေအးခ်မ္းတဲ့ဘုရားရွင္ရဲ႕အရိပ္မွာ
တစ္သက္လံုး ခိုလံႈဖိို႔ ဆံုးျဖတ္ေနပါသတဲ့။
“ၿပီးၿပီလား ဘုန္းဘုန္း”
“ေအး
ဒီေနရာမွာရပ္ၿပီး ဘုန္းအေၾကာင္း ေကာက္ခ်က္ ဆြဲရေအာင္၊ ကိုင္း .. သားတို႔
သမီးတို႔ ေျဖၾကပါဦး၊ ေဇာတိကနဲ႔ အဇာတသတ္ သူတို႔ႏွစ္ဦး ဘယ္သူက အာဏာရွိလဲ”
“အဇာတသတ္က”
“ဘယ္သူက ခြန္အားႀကီးလဲ”
“အဇာတသတ္ပဲ”
“ဘယ္သူက ေနာက္လိုက္ အင္အားရွိလဲ”
“အဇာတသတ္ပဲ ဘုန္းဘုန္း”
“ကိုင္း ဒါျဖင့္ ဘာျဖစ္လို႔ အဇာတသတ္က ေဇာတိကကို အႏိုင္ မရလဲ”
“... ... ...”
“သားတို႔ သမီးတို႔ စဥ္းစားခက္ေနလား၊ ဒါဆို ေမးခြန္းျပင္ေမးမယ္။ သူတို႔ႏွစ္ဦး ကုသိုလ္ကံေကာင္းတဲ့ လုပ္ရပ္က် ဘယ္သူသာမလဲ”
“ေဇာတိကက သာမယ္ ဘုန္းဘုန္း”
“ေဇာတိက သာပါမယ္”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“ဟို အဇာတသတ္က ဖေအကိုလဲ သတ္တယ္။ သူတစ္ပါးဟာကိုလည္း မတရား လိုခ်င္တယ္။ အဲဒါ ေတြေၾကာင့္ ဘုန္းဘုန္း”
“ေအး ဟုတ္ၿပီ ေဇာတိက ကေကာ”
“သူကက်ေတာ့ ဥပုသ္လဲ ေစာင့္တယ္။ ေနာက္ၿပီး အလွဴလည္းလုပ္တယ္။ ဘုရားရွင္နဲ႔လည္း ဟို ဟို ...”
“ဆည္းကပ္တယ္
ဆိုပါေတာ့ကြယ္။ဟုတ္တယ္။ သားတို႔ သမီးတို႔ ေျပာတာမွန္တယ္။
ကုသိုလ္ကံမွာက်ေတာ့ ေဇာတိကက သာတယ္၊ ေဇာတိကရဲ႕ ေရွးေရွးက ျပဳခဲ့တဲ့
ေကာင္းတဲ့အမႈေတြ၊ ယခုျပဳဆဲ ေကာင္းမႈေတြဟာ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာေတြကို
ျဖစ္ေစတဲ့ အေၾကာင္းေတြျဖစ္တယ္။ ဘုရင္ကေတာင္ မနာလိုျဖစ္ရေအာင္ ႀကီးမားတဲ့
အက်ိဳးေတြဟာလည္း ကုသိုလ္ကံလို႔ဆိုတဲ့ “ပုည” ေတြေပါ့။ အဲဒီပုညက်ေတာ့ ေဇာတိကက
မသာဘူးလား”
“သာတယ္”
“ေအး ပုညသာလို႔ ပုဥ္း = ဘုန္းဆိုတဲ့ ပုညငယ္တဲ့ ဘုရင္က အႏိုင္မရတာေပါ့၊ ရွင္းၿပီလား”
“ရွင္းပါၿပီ”
“ဒါဆို ဘုန္းဆိုတာ ကုသိုလ္ကံဆိုတဲ့ ပုည ေပါ့ေနာ္”
“ေအးေပါ့။
မိမိစိတ္ကို စင္ၾကယ္ေစၿပီး လိုလားတဲ့ အက်ိဳးေတြကို ေပးတတ္တာ ပုညေခၚတာပဲ၊
ပုည ကေန ပုဥ္း၊ ပုဥ္းကေန ဘုန္းျဖစ္လာတာ၊ တကယ္ေတာ့ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကံပါဘဲ၊
အဲဒီ ကုသိုလ္ကံေတြမ်ားရင္ ဘုန္းႀကီးၿပီး၊ နည္းရင္ ဘုန္းနည္းတာပဲ”
“ဒါဆို သားတို႔ ဘုန္းႀကီးေအာင္ လုပ္လို႔ရတာ ေပါ့ေနာ္ ဘုန္းဘုန္း”
“ရတာေပါ့ ကိုညီညီေဝထြန္းရဲ႕”
“သမီးတို႔ မိန္းကေလးေတြေကာ ဘုန္းဘုန္း”
“ရတာပဲ ေဒၚခင္ေမထြန္းရဲ႕။ ေယာက္်ား၊ မိန္းမ ဘယ္သူမဆို လုပ္လို႔ရတယ္”
“ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ဘုန္းဘုန္း”
" ကဲ ဒါဆိုလိုက္ဆိုၾက၊ ဘုန္းႀကီးလိုလွ်င္
(၁) လွဴဒါန္းရမယ္၊ စြန္႔ရဲရမယ္။
(၂) မသမာမႈေရွာင္၊ သမာမႈ သုစ႐ိုက္က်င့္ရမယ္။
(၃) ျပဳသမွ် ေမတၲာႏွင့္ယွဥ္ရမယ္။
ဒီသံုးပါးကို က်င့္ႏိုင္ရင္ ဘုန္းႀကီးတယ္လို႔ ပိဋကတ္ေတာ္မွာ ပါတယ္။ ကဲ တစ္ေခါက္ ထပ္ဆိုၾကဦး။"
သူတို႔တစ္ေတြ
အားပါးတရ ေအာ္ဆိုၾကတယ္။ စိတ္ဝင္တစားဆိုေနၾကတဲ့ သူတို႔ေလးေတြကိုၾကည့္ရင္း
ၾကည္ႏူး ေနမိတယ္။ ဒီက်င့္ဝတ္သံုးပါးကို သူတို႔ေလးေတြ လိုက္နာရင္း ဘုန္းရွင္
ကံရွင္ေလးေတြ ျဖစ္လာၾကၿပီး ဘုန္းစြမ္း ကံစြမ္းနဲ႔ အဇာတသတ္လို
႐ုန္႔ၾကမ္းတဲ့မင္းဆိုးေတြကို ပယ္ရွားႏိုင္ၾကမွာကျဖင့္ က်ိန္းေသပါပဲ။ ။
ကံံထြန္းသစ္
