ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ ကယ္တင္ရွင္

ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ ကယ္တင္ရွင္

လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ေလာက္က ဒကာႀကီးတစ္ေယာက္က ေလွ်ာက္တယ္၊
ျမန္မာျပည္က နာမည္ႀကီး ရုပ္ရွင္မင္းသမီးႀကီး တစ္ေယာက္ရဲ့သားက သူယူထားတဲ့ အျခား ဘာသာတစ္ခုကို ကိုးကြယ္ဖို႔ေဟာထားတာ (႔You tube)မွာ  ေတြ႔လုိက္ရတယ္ဘုရား၊ ပထမေတာ့ ဗုဒၶဘာသာတရားေတာ္ေတြကိုေဟာတယ္၊ ကုသိုလ္ကံ အကုသိုလ္ကံေတြ အေၾကာင္းနဲ႔ ‘ကုသိုလ္ကံျပဳရင္ ေကာင္းတဲ့ဘံုကိုေရာက္မယ္၊ အကုသိုလ္ကံျပဳရင္ မေကာင္းတဲ့ဘံုကိုေရာက္မယ္’ ဆိုၿပီး......

တကယ္ယံုယံုၾကည္ႀကည္နဲ့ေဟာေနသလိုပဲ၊ ပဋိစၥသမုမၸါဒ္အေျကာင္းကို ေျပာသြားတာမ်ား ေတာ္ေတာ္ကို ေလ့လာထားပံုရပါတယ္ဘုရား၊ ေနာက္ဆံုးက်မွ သူေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္တာက ျမတ္စြာဘုရားရဲ့ တရားေတာ္အတိုင္းဆိုရင္ လူေတြေသရင္ အပါယ္ေလးဘံုကိုေရာက္မဲ့ သူေတြ ခ်ည္းပဲ၊ နတ္ျပည္ေရာက္မဲ့သူေတြက မရွိသေလာက္ပဲ၊ ဘာျပဳလို႔လဲဆိုရင္ ဘာလုပ္လုပ္ လူေတြဟာ ေလာဘေဒါသေတြနဲ့ခ်ည့္ လုပ္ၾကတာ မ်ားတယ္၊ စားလဲေလာဘ၊ သြားလဲေလာဘ၊ အိပ္လဲေလာဘ၊ ဘာလုပ္လုပ္ေလာဘခ်ည္းပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ေသရင္ေတာ့ အပါယ္ဘံုပဲ ေရာက္မယ္ဆိုတာ ေသခ်ာေနတယ္။

အဲဒီေတာ့ ဗုဒၶဘာသာကို အားကိုးေနရင္ နတ္ျပည္ေရာက္စရာလမ္း မျမင္ဘူး၊ အားကိုးရာမရွိဘူး ျဖစ္ေနတယ္၊ ေသရင္ေကာင္းမြန္တဲ့ဘံု ကိုေရာက္ေအာင္ ကယ္တင္ႏိုင္တဲ့ ကယ္တင္ရွင္ လိုတယ္၊ တကယ္လို့ကယ္တင္ရွင္က လူေတြကို နတ္ျပည္ေရာက္ေအာင္ ကင္တင္ေပးႏိုင္ မယ္ဆိုရင္ အဲဒီကယ္တင္ရွင္ကိုပဲ အားကိုးသင့္တယ္။ ကိုးကြယ္သင့္တယ္၊ အဲဒီကယ္တင္ရွင္ ရွိတဲ့ဘာသာကို ယူသင့္တယ္။

ဘာသာေတြကို ျပန္ေလ့လာျကည့္လိုက္ေတာ့ သူယူထားတဲ့ဘာသာမွာ ကယ္တင္ရွင္ရွိတယ္၊ ဘုရားသခင္(God)ရွိတယ္၊ ဘုရားသခင္က လူေတြကို ေကာင္းမြန္တဲ့ဘံုဘဝေရာက္ေအာင္ ကူညီႏိုင္တယ္၊ ဘုရားသခင္ကိုယံုၾကည္ရင္ ဘုရားသခင္က အျပစ္ေတြကို ေဆးေၾကာေပးၿပီး ေကာင္းကင္ဘံု ကို ပို့ေဆာင္ေပးႏိုင္တယ္၊ ဒါ့ေျကာင့္ ဘုရားသခင္ကိုပဲ ကိုးကြယ္သင့္တယ္၊ အဲဒီဘာသာကိုပဲ ကိုးကြယ္သင့္တယၽ္ဆိုၿပီး ေနာက္ဆံုး သူလိုခ်င္တဲ့ ဘက္ကို ဆြဲေဟာသြားတယ္ဘုရား။

ဒကာႀကီးရဲ့စကားကို ၾကားရေတာ့ ဗုဒၶဘာသာထြန္းကားတဲ့ႏိုင္ငံမွာေမြးၿပီး ဗုဒၶတရားေတာ္ေတြ ကိုလဲ ေလ့လာပါလွ်က္ ဗုဒၶရဲ့တရားေတာ္ေတြကို နားမလည္တာဟာ အင္မတန္မွဝမ္းနဲစရာ ေကာင္းပါလားလို႔ေတြးလိုက္မိတယ္၊ စဥ္းစားစရာက ဆရာေကာင္းေကာင္းနဲ့ မေလ့လာမိလို့ နားလည္ မႈေတြလြဲေနသလား ဒါမွမဟုတ္ အျပစ္ရွာဖို႔သက္သက္ပဲေလ့လာလို႔ တကယ့္အဆီ အႏွစ္ေတြကို မရလိုက္တာလားဆိုတဲ့အခ်က္ပါပဲ။

ဆရာေကာင္းေကာင္းနဲ့ မေလ့လာမိလို႔ နားလည္မႈေတြလြဲေနတယ္ဆိုရင္ အကူအညီေပးမည့္လူလိုအပ္ပါတယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ အျပစ္ရွာဖို့ သက္သက (အသံုးခ်ဖို့သက္သက္)နဲ႔ေလ့လာတယ္ဆိုရင္ေတာ့ သနားစရာေကာင္းပါတယ္၊ ဘုရားတရားေတာ္ေတြကို ေလ့လာသင္ယူတဲ့အခါမွာ ေျမြဖမ္းတဲ့ စာသင္နည္းမ်ိဳးနဲ့ မေလ့လာမသင္ယူမိဖို့ အေရးႀကီးပါတယ္။

ေျမြဖမ္းတဲ့စာသင္နည္းမ်ိဳးနဲ႔ေလ့လာသင္ယူမယ္ဆိုရင္ အက်ိဳးမျဖစ္ထြန္းတဲ့အျပင္ အႀကီးအက်ယ္ အက်ိဳးယုတ္တတ္ပါတယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီတရား ေဟာဆရာဟာ အျပစ္ရွာဖို့အတြက္နဲ့ ဗုဒၶနရားေတာ္ေတြကို ေလ့လာတယ္ဆိုရင္ေတာ့ အျပစ္ပဲျမင္ေတြ႔ၿပီး။ ေကာင္းတဲ့အရာေတြအားလံုး လက္လြတ္ဆံုးရံႈးသြားပါလိမ့္မယ္၊ အေကာင္းျမင္ဝါဒနဲ့ ဗုဒၶရဲ့တရားေတာ္ေတြကို ေလ့လာၿပီးလိုက္နာက်င့္ၾကံအားထုတ္မယ္ဆိုရင္ ေလ့လာ သေလာက္ က်င့္ႀကံအားထုတ္သေလာက္ ေကာင္းက်ိဳးေတြရရွိပါလိမ့္မယ္။

စာေပက်မ္းဂန္ေတြမွာ စာသင္နည္းသံုးမ်ိဳးရွိေျကာင္း ျပဆိုထားတယ္၊ ဗဟုသုတအျဖစ္ မွတ္သားထားဖို့ ေကာင္းပါတယ္၊ (၁) အလဂဒၵဴပမ စာသင္ နည္း၊ (၂) နိႆရဏတၳစာသင္နည္း၊ (၃) ဘ႑ာဂါရိက စာသင္နည္း၊

(၁)အလဂဒၵဴပမ (အလဂဒၵ-ေျမြႏွင့္။ ဥပမာ-တူေသာ) စာသင္နည္းဆိုတာ ေျမြကိုျပစားလိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ့ ေျမြဖမ္းမကြ်မ္းက်င္ဘဲ ေျမြဆိုးကို အၿမီး ကျဖစ္ေစ ေခါင္းကျဖစ္ေစ ကိုင္ျပီးဖမ္းလိုက္လုိ႔  ဒုကၡေရာက္ရတဲ့ ေျမြဖမ္းေယာက်ာ္းကဲ့သို႔ အသံုးခ်ဖို့ (ျပစားဖုိ႔ အျပစ္ရွာဖို႔ သက္သက္နဲ႔ ဗုဒၶစာေပေတြကို မမွန္မကန္ သင္ယူခဲ့ရင္ အက်ိဳးမျဖစ္ထြန္းသည့္အျပင္ ဒုကၡေရာက္ႏိုင္တဲ့ ေလ့လာ သင္ယူနည္းမ်ိဳးကို ဆိုလိုပါတယ္။

(၂)နိႆရဏတၳ (လြတ္ေျမာက္လိုတဲ့) စာသင္နည္းဆိုတာ သံသရာမွထြက္ေျမာက္လိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ့ ဗုဒၶတရားေတာ္ေတြကို ေလ့လာ သင္ယူ တဲ့ သင္ယူနည္းမ်ိဳးကို ဆိုလိုပါတယ္။

(၃)ဘ႑ာဂါရိက (ဘ႑ာတိုက္အေစာင့္)စာသင္နည္းဆိုတာ သံသရာမွထြက္ေျမာက္ၿပီးတဲ့ ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္တို႔ရဲ့ ေလ့လာသင္ယူနည္းမ်ိဳးကို ဆိုလိုပ ါတယ္၊ ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္မ်ားဟာ ဗုဒၶရဲ့တရားေတာ္မ်ား အရွည္တည္တန္႔ ဖို႔အတြက္ တဆင့္ျဖန္႔ေဝဖို႔ေလ့လာသင္ယူၾကပါတယ္၊

ဒီစာသင္နည္းသံုးမ်ိဳးထဲက အလဂဒၵဴပမစာသင္နည္းမ်ိဳးနဲ့ ဗုဒၶတရားေတာ္ေတြကို ေလ့လာတယ္ဆိုရင္ အက်ိဳးမျဖစ္ထြန္းဘဲ အက်ိဳးယုတ္ တတ္ပါ တယ္၊ ဘာကိုပဲေလ့လာေလ့လာ အျပစ္ရွာလိုတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ေလ့လာရင္ အျပစ္ပဲေတြ႔ပါတယ္၊ အေကာင္းကို မေတြ႔တတ္ပါဘူး၊ ဒါ့ေၾကာင့္ မတူညီတဲ့ ဘာသာ မတူညီတဲ့ယဥ္ေက်းမႈစသည္ကို ေလ့လာတဲ့အခါ အေကာင္းျမင္ တတ္တဲ့စိတ္နဲ႔ ေလ့လာဖို႔ အင္မတန္လိုအပ္ပါတယ္။

ဒီေန႔ေဟာခ်င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က ေလွ်ာက္တဲ့ဒကာၾကီးရဲ့စကားနဲ့ပတ္သက္ၿပီး ဗုဒၶဘာသာဟာ ကိုးကြယ္ရာမဲ့ အားကိုးရာမဲ့ ကယ္တင္ရွင္မဲ့တဲ့ ဘာသာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိေစခ်င္လို႔ပါပဲ၊ ဒီအေၾကာင္းကို ဥပရိပဏၰာသပါဠိေတာ္။ ေဂါပကေမာဂၢလာနသုတ္မွာ အရွင္အာနႏၵာ မေထရ္ျမတ္ မိန္႔ေတာ္မူထားတဲ့တရားစကားနဲ႔ ေဟာျပပါ့မယ္။

ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူၿပီး ပထမသဂၤါယနာတင္ဖို့အတြက္ အရွင္အာနႏၵာက ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္ ေဝဠဳဝန္ေက်ာင္းေတာ္မွာ သီတင္းသံုး ေနေတာ္မူတဲ့အခ်ိန္၊ အဇာတသတ္မင္း ႀကီးကလဲ စ႑ပေဇၨာတမင္းရဲ့ရန္က ေၾကာက္လို႔ တိုင္းျပည္ကို အခိုင္အမာျပဳျပင္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ စ႑ပေဇၨာတ မင္းႀကီးက ဗိမၺိသာရမင္းျကီးနဲ႔ သိပ္ၿပီးရင္းႏွီးတယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ အဇာတသတ္မင္းက ခမည္းေတာ္ဗိမိၺသာရမင္းႀကီးကို သတ္ၿပီး မင္း့ဖစ္လာတဲ့အခါ  “စ႑ပေဇၨာတမင္းႀကီးက သူ႔ကို စစ္လာတိုက္လိမ့္မယ္” ဆိုတဲ့သံသယနဲ့ အၿမဲစိုးရိမ္ ေၾကာင့္ၾကၿပီး ၿမိဳ့ရိုးေတြခိုင္ေအာင္ အၿမဲဂရုစိုက္တယ္။

တေန႔မွာ အရွင္အာနႏၵာဟာ ဆြမ္းခံၾကြရင္း မိတ္ေဆြျဖစ္တဲ့ ေဂါပကေမာဂၢလာနပုဏၰာႀကီးဆီကို အလည္ေရာက္တဲ့အခါ ပုဏၰာႀကီးက “အရွင္ဘုရားအာနႏၵာ ျမတ္စြာဘုရားပရိနိဗၺာန္စံၿပီး သြားတဲ့အခါ ျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ အခ်င္းခပ္သိမ္းဂုဏ္ရည္တူတဲ့ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးပါးမ်ား ရွိပါသလားဘုရား”လို့ ေလွ်ာက္တယ္။

အရွင္အာနႏၵာက“ပုဏၰာႀကီး။ ျမတ္စြာဘုရားနဲ့ အခ်င္းခပ္သိမ္း ဂုဏ္ရည္တူတဲ့ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးမွမရွိပါဘူး၊ ဘာျဖစ္လို့လဲဆိုေတာ့ ျမတ္စြာဘုရား က မေပၚေပါက္ေသးတဲ့ မဂၢင္လမ္းစဥ္ကို ေပၚေပါက္ေစတယ္။ သူတစ္ပါးမေဟာႏိုင္တဲ့ မဂၢင္လမ္းစဥ္ကိုေဟာေတာ္မူတယ္။ မဂၢင္လမ္းစဥ္ကို သိတယ္။ မဂၢင္လမ္းစဥ္မွာ ကြ်မ္းက်င္တယ္၊ ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ ျမတ္စြာဘုရားရဲ့ မဂၢင္လမ္းစဥ္ကို လိုက္နာက်င့္ႀကံၿပီးမွ မဂၢင္တရားေတြကို သိၾကရတာ၊ ဒါ့ေျကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားနဲ႔အခ်င္းခပ္သိမ္းဂုဏ္ရည္တူတဲ့ ရဟန္းေတာ္ဆိုတာ တစ္ပါးမွ် မရွိပါဘူး”လို႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။

အဲဒီလို စကားေကာင္းေနတံုးမွာပဲ ၿမိဳ့ရိုးေတြကို လိုက္လံၾကည့္ရႈစစ္ေဆးေနတဲ့ ဝႆကာရေခၚတဲ့ ပုဏၰားအမတ္ျကီးဟာ အရွင္အာနႏၵာတုိ႔ စကားဝိုင္းကို ေရာက္လာခဲ့တယ္၊ ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားေတြ ေျပာၾကားၿပီးေနာက္ ဝႆကာရအမတ္ႀကီးက “အရွင္ဘုရာတုိ႔ တပည့္ေတာ္ မလာခင္ ဘာေတြမ်ား ေျပာေနျကပါသလဲဘုရား”လို႔ေလွ်ာက္တယ္၊ အရွင္အာနႏၵာက အေၾကာင္းစံုကို ျပန္ရွင္းျပတယ္။

အဲဒီအခါ ဝႆကာရအမတ္ျကီးက “အရွင္ဘုရားအာနႏၵာ ။ ျမတ္စြာဘုရားက “ငါမရွိေတာ့တဲ့အခါ ဒီပုဂၢိဳလ္ကို ကိုးကြယ္ၾကလုိ႔”အပ္ႏွင္းေပးထားခဲ့တဲ့ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးပါး ရွိပါသလားဘုရား လို႔ေလွ်ာက္တယ္။

အရွင္အာနႏၵာက“အမတ္ႀကီး။ ျမတ္စြာဘုရားက ‘ငါမရွိေတာ့တဲ့အခါ ဒီပုဂၢိဳလ္ကို ကိုးကြယ္ၾက’လုိ႔ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးကိုမွ အပ္ႏွင္းမထားခဲ့ ပါဘူး” လုိ႔မိန္႔တယ္။

“အရွင္ဘုရားအာနႏၵာ။ ျမတ္စြာဘုရားမရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ ‘ဒီပုဂၢိဳလ္ကို ကိုးကြယ္ၾကမယ္’လို႔ သံဃာက (ရဟန္းအမ်ားစုက) သမုတ္ေပး ထားတဲ့ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးပါးေရာ ရွိပါသလားဘုရား”လုိ႔ ေမးျပန္တယ္။

“အမတ္ႀကီး။ ျမတ္စြာဘုရားမရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ ‘ ဒီပုဂၢိဳလ္ကို ကိုးကြယ္ျကမယ္ ‘လို႔ သံဃာက (ရဟန္းအမ်ားစုက) သမုတ္ေပးထားတဲ့ ရဟန္း ေတာ္ တစ္ပါးပါးလဲမရွိပါဘူး။”

“အရွင္ဘုရားအာနႏၵာ၊ ဒီလုိဆုိရင္ ကိုးကြယ္စရာ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ မရွိတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြမွာ စည္းလံုးညီညြတ္မႈဆိုတာ ဘယ္လိုျဖစ္ႏိုင္မလဲ ဘုရားလို႔ ေလွ်ာက္တယ္၊ ဒီလိုေလွ်ာက္ရတာ အမတ္ႀကီးမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိတယ္။

ျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္ေတာ္အခါက ထင္ရွားတဲ့ တိတၳိဆရာႀကီးေျခာက္ေယာက္ရွိတယ္၊ အဲဒီဆရာႀကီးေတြ ေသသြားျပီးတာနဲ့ သူတို႔ရဲ့တပည့္ ေတြဟာ ဆရာ့အယူအဆနဲ႔ပတ္သက္လို႔ အျငင္းအခံုေတြ ျဖစ္ၾကၿပီး အုပ္စုခြဲမ်ားစြာ ကြဲကုန္ၾကတယ္၊  အဲဒါကို ျမင္လို႔အမတ္ႀကီးက ဒီစကားကို ေမးပါတယ္။

“အမတ္ႀကီး၊ ငါတုိ႔ဟာ ကိုးကြယ္ရာမရွိတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ငါတို႔မွာ ကိုးကြယ္ရာ ရွိပါတယ္၊ ငါတို႔အားလံုးဟာ ဓမၼကို ကိုးကြယ္ၾကပါတယ္၊ ဓမၼဟာ ငါတို႔အားလံုးရဲ့ ကိုးကြယ္ရာျဖစ္တယ္”။

“အရွင္ဘုရား။ အဓိပၸာယ္ရွင္းျပပါအံုးဘုရားလို႔ေလွ်ာက္တယ္။

“အမတ္ႀကီး။ ျမတ္စြာဘုရားက ရဟန္းေတာ္ေတြအတြက္ သိကၡာပုဒ္ေတြကို ပညတ္ထားခဲ့တယ္၊ ငါတုိ႔သံဃာေတာ္ေတြဟာ လျပည့္လကြယ္ ဥပုသ္ေန႔တိုင္း သိမ္တြင္းမွာ စည္းေဝးထိုင္ၾကၿပီး အဲဒီသိကၡာာပုဒ္ေတြကို ရြတ္ဖတ္ၾကတယ္၊ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးပါးက သိကၡာပုဒ္တစ္ခုခုကို လြန္ၾကဴး မိရင္ ဓမၼအတိုင္း ဘုရားဝိနည္းအတိုင္း ဝိုင္းဝန္းၿပီး ကုစားေပးၾကတယ္၊”

“အရွင္ဘုရားအာနႏၵာ၊  အရွင္တို႔က ျပဳေစတာမဟုတ္။ ဓမၼကသာ(ကိုးကြယ္ရာကို)ျပဳေစတာျဖစ္တယ္ဆိုရင္ ယခုအခါမွာ အရွင္ဘုရားတို႔က ရိုေသ ထိုက္ အေလးျပဳထိုက္ ျမတ္ႏိုးထိုက္ ပူေဇာ္ထိုက္ မွီခိုထိုက္တဲ့ ရဟန္းတစ္ပါးပါးဆိုတာ ေရာ ရွိပါေသးသလား ဘုရားလို႔ေလွ်ာက္တယ္။

“အမတ္ႀကီး။ ယခုအခါ ငါတုိ႔က  ရိုေသထိုက္ အေလးျပဳထိုက္ ျမတ္ႏိုးထိုက္ ပူေဇာ္ထိုက္ မွီခိုထိုက္တဲ့ ရဟန္းတစ္ပါးပါးဆိုျပီးေတာ့ မရွိပါ၊ သို႔ေသာ္ ျမတ္စြာဘုရားၾကည္ညိဳဖြယ္ ေဆာင္ႏိုင္တဲ့တရား(ပသာဒနီယဓမၼ)ဆယ္ပါး ေဟာထားခဲ့တယ္၊ အဲဒီတရားဆယ္ပါး ရွိေနတယ္ဆိုရင္ ဘယ္ရဟန္း ပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီရဟန္းေတာ္ေတြကို ငါတို႔က ရိုေသၾကတယ္ အေလးျပဳၾကတယ္ ျမတ္ႏိုးျကတယ္ ပူေဇာ္ၾကတယ္ မွီခိုၾကတယ္။

အဲဒီတရားဆယ္ပါးဆိုတာ---

(၁) အက်င့္သီလနဲ့ျပည့္စံုတဲ့ရဟန္း၊

(၂) ဘုရားတရားေတာ္ေတြကို ေလ့လာဆည္းပူးက်က္မွတ္ေဆာင္ထားတဲ့ ရဟန္း၊

(၃) ဆြမ္းသကၤန္းေက်ာင္းေဆး ပစၥည္းေလးပါးတို႔ျဖင့္ ေရာင့္ရဲလြယ္တဲ့ရဟန္း၊

(၄) ေလာကီဈာန္တရားေတြနဲ႔ေနတဲ့ရဟန္း၊

(၅) တန္ခိုးအမ်ိဳးမ်ိဳး ဖန္ဆင္းႏိုင္တဲ့ ရဟန္း၊

(၆) ဒိဗၺေသာတအဘိညာဥ္ရတဲ့ရဟန္း (လူ႔ျပည္နတ္ျပည္။ အနီးအေဝးမွာရွိတဲ့အသံေတြကို ၾကားႏိုင္ တဲ့ရဟန္း)၊

(၇) သူတစ္ပါးစိတ္ကို ပိုင္းျခားသိႏိုင္တဲ့ရဟန္း၊

(၈) ေရွးေရွးဘဝေတြကို ျပန္လည္ေအာက္ေမ့ႏိုင္တဲ့ ရဟန္း၊

(၉) ဒိဗၺစကၡဳအဘိညာဥ္ရတဲ့ရဟန္း (နတ္မ်က္စိကဲ့သို့ အနီးအေဝး မွာရွိတဲ့အာရံုေတြ ကို ျမင္ႏိုင္တဲ့ရဟန္း)၊

(၁၀) မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳတဲ့ရဟန္း၊ ဒီတရားဆယ္မ်ိဳးနဲ့ ျပည့္စံုတဲ့ရဟန္းေတာ္ေတြကို ငါတို႔က ရိုေသၾကတယ္ အေလးျပဳျကတယ္ ျမတ္ႏိုးျကတယ္ ပူေဇာ္ၾကတယ္ မွီခိုၾကတယ္။”

အဲဒီအခါမွာ အမတ္ႀကီးက သူ႔ေနာက္မွာပါလာတဲ့ ဥပနႏၵဆိုတဲ့ စစ္သူႀကီးကို တိုင္တည္ေျပာတယ္၊ “အေမာင္စစ္သူႀကီး ဘယ္လိုသေဘာရသလဲ၊ ဒီရဟန္းေတာ္ေတြဟာ ‘ ရိုေသထိုက္သူကို ရိုေသတယ္။ အေလးျပဳထိုက္သူကို အေလးျပဳတယ္။ ျမတ္ႏိုးထိုက္သူကို ျမတ္ႏိုးတယ္။ ပူေဇာ္ထိုက္သူကို ပူေဇာ္တယ္’ လို႔မထင္ဘူးလား၊ ဒီတရားေတြနဲ႔ျပည့္စံုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကိုမွ မရိုေသလွ်င္ အေလးမျပဳလွ်င္ မျမတ္ႏိုးလွ်င္ မပူေဇာ္လွ်င္ မမွီခိုလွ်င္ ဘယ္လို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကို ရိုေသမလဲ၊ ေလးစားမလဲ၊ ျမတ္ႏိုးမလဲ၊  ပူေဇာ္မလဲ၊ မွီခိုမလဲ။’

ဒီသုတၱာန္ရဲ့ဆုိလိုတဲ့အဓိပၸာယ္ကို ျပန္ၾကည့္ရင္ အားကိုးရာ မွီခိုရာကိုးကြယ္ရာ (တနည္း) မိမိကို ကယ္တင္ေပးမည့္အရာ အစစ္ဆိုတာ ဘုရားလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဘုရားကသတ္မွတ္ေပးထားတဲ့ ပုဂိၢဳလ္တစ္ေယာက္ေယာက္လည္းမဟုတ္ဘူး။ လူအမ်ားစုကသမုတ္ေပးထားတဲ့ ပုဂိၢဳလ္တစ္ေယာက္ ေယာက္လည္း မဟုတ္ဘူး၊ ရိုေသထိုက္ အေလးျပဳထိုက္ ျမတ္ႏိုးထိုက္ ပူေဇာ္ထိုက္ မွီခိုထိုက္တဲ့ ပုဂိၢဳလ္ျဖစ္ေအာင္ က်င့္ႀကံအား ထုတ္ၾကရတဲ့ တရားေတာ္ပဲျဖစ္တယ္၊ ဒီတရားေတြဟာ အားကိုးရမွီခိုရမဲ့ အရာေတြျဖစ္တယ္၊ ဒီတရားေတြနဲ႔ျပည့္စံုတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ေတြဟာ ရိုေသထိုက္ ပူေဇာ္ထိုက္ ဆရာတင္ထိုက္တဲ့ ပုဂိၢဳလ္ေတြျဖစ္တယ္။

ဒီ(ပသာဒနီယ)တရားေတြရွိေနတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ကို ဆရာတင္ၿပီး  ဒီတရားေတြနဲ႔ျပည့္စံုေအာင္ အားထုတ္မယ္ဆိုရင္ မိမိအားထုတ္တဲ့တရားက မိမိကိုျပန္ၿပီး ေစာင့္ေရွာက္မယ္။ ကယ္တင္မယ္။ ေကာင္းကင္ဘံုေလာက္တင္မကဘဲ ေကာင္းကင္ဘံုထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာသာတဲ့ ဆင္းရဲ့ၿငိမ္းရာ နိဗၺာန္ထိ ေအာင္ ပို႔ေဆာင္ကယ္တင္ ေပးပါလိမ့္မယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာမွာ ကယ္တင္ရွင္ရွိပါတယ္၊ အဲဒီကယ္တင္ရွင္ဟာ အျခားလူပုဂိၢဳလ္ နတ္ပုဂိၢဳလ္္ ျဗာဟၼာပုဂိၢဳလ္ တစ္ေယာက္ေယာက္ မဟုတ္ပါဘူး၊ မိမိကိုယ္တိုင္ ေလ့လာ သင္ၾကား အားထုတ္ထား ရရွိထားတဲ့ တရားေတြ သာျဖစ္ေျကာင္း ဤသုတၱာန္အရ ေလ့လာသိရွိႏိုင္ပါတယ္။

ဓမၼပဒပါဠိေတာ္မွာလည္း “အတၱဟိ အတၱေနာ နာေထာ။ ေကာ ဟိ နာေထာ ပေရာ သိယာ” ဆိုၿပီး အတိအက် ေဟာထားတာ ရွိပါတယ္၊ အဓိပၸာယ္က  “ မိမိသည္သာလွ်င္ မိမိ၏ကိုးကြယ္ ရာျဖစ္သည္၊ အဘယ္တစ္ပါးသူ တစ္ေယာက္ေယာက္က မိမိ၏ ကိုးကြယ္ရာ ျဖစ္ႏိုင္ပါမည္ နည္း၊ မျဖစ္ႏိုင္ရာ” လို ဆိုလိုပါတယ္။

ေနာက္ၿပီး “ ဓေမၼာ ဟေဝ ရကၡတိ ဓမၼစာရီ”လို႔လဲ ေဟာထားတာ ရွိပါေသးတယ္၊ “တရားဓမၼက တရားဓမၼက်င့္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ကို ေစာင့္ေရွာက္၏တဲ့၊ မိမိအားထုတ္တားတဲ့ မိမိရဲ့ဓမၼကသာ မိမိရဲ့ကယ္တင္ရွင္အစစ္ျဖစ္ျပီး။ ဤကယ္တင္ရွင္ကိုသာ အားကိုးရမည္ ကိုးကြယ္ရမည္ဟု ဗုဒၶဘာသာက ဆိုေၾကာင္းနဲ႔ ဗုဒၶဘာသာဟာ ကိုးကြယ္စရာ ထင္ထင္ရွား ရွားမရွိတဲ့ ဘာသာ ကယ္တင္ရွင္မဲ့တဲ့ဘာသာ မဟုတ္ေျကာင္း ေလ့လာသိရွိႏိုင္ပါတယ္။

မိမိကိုယ္တိုင္ ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈ မိမိ၏ ဓမၼသည္သာလွ်င္ မိမိ၏ ကိုးကြယ္ရာအစစ္ ကယ္တင္ရွင္အစစ္ ျဖစ္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ၾကပါေစ။

ဦးေဇာတိကာဘိဝံသ

North Carolina