ေႏြထက္ပူေသာ ေႏြ
"ပူသည္''
"ဒီေႏြ ေတာ္ေတာ္ကို ပူပါသည္''
ဧပရယ္ေႏြသည္ ျပင္းျပစူးရွေသာ ေနေရာင္ျခည္ႏွင့္ အတူ ဖုန္မႈန္႔မ်ား၊
သဲမႈန္႔မ်ား၊ ဆူညံသံမ်ားရဲ႕ အကူအညီ နဲ႔ ႏွစ္ဆသဲကာ ပူခ်င္တုိင္း
ပူေနပါေတာ့သည္။ ထုိအပူထက္ အဆေပါင္း ရာေထာင္မက ပူေနေသာ အပူသည္ကား ရင္ထဲက
ေသာက အပူ၊ အျပင္က အပူႏွင့္ ရင္က အပူေပါင္းလုိက္ေသာ အခါ ေလာက သည္
ေနခ်င္စဖြယ္ မေကာင္းေတာ့ေခ်...။ ျမင္သမွ်သည္ မ်က္စိထဲမွာ မတင့္တယ္၊
ၾကားသမွ်သည္ နားထဲမွာ အကုန္ စူးရွျပင္းထန္လုိ႔ ေနသည္။
"ေဟာဒီမွာ ေျပာင္းဖူးျပဳတ္ ပူပူေလးရမယ္ေနာ္''...(ေအာ္...ပူရတဲ့ အထဲ)
"ငုံးဥျပဳတ္ေတြ၊ ငုံးဥျပဳတ္ေတြ၊ တစ္ထုပ္ကို ငါးဆယ္၊ အိမ္ေရာက္ရင္ စားၾကည့္၊ မေကာင္းရင္ ပိုက္ဆံ တစ္ျပားမွ မေပးနဲ႔...''
ၾကားေနက် အသံေတြေတာင္ နားထဲမွာ ကန္႔လန္႔ျဖစ္လုိ႔ေနသည္။
ဟုိင္းေ၀းကားရပ္ထားရာ ခပ္လွမ္းလွမ္းက စားေသာက္ဆုိင္တြင္ လူငါးေယာက္ခန္႔
ဒီေလာက္ပူေလာင္ရတဲ့ အထဲ သုရာရည္မ်ား ေသာက္သုံး၍ အသံက်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ျဖင့္
စကားမ်ားေျပာေနၾကသည္၊ ဒီခရီး ဒီလမ္းကို သြားတုိင္း ျမင္ေနက်ေပမယ့္
ဒီတစ္ခါေတာ့ မသတီစရာအျဖစ္ျမင္မိသည္၊ ေအာ္...တစ္ကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕
အတြင္းဓါတ္ခံက မေကာင္းျဖစ္ေနေလေတာ့ ျမင္သမွ် အျပစ္ၾကီး ျမင္မိေတာ့သည္၊
ေနရာသည္ ကား အေ၀းေျပးကားမ်ား ရပ္နားရာ ကားရပ္နားကြင္းျဖစ္ေလသည္။
ဒီခရီး၊ ဒီလမ္းကို ထြက္ခဲ့တာသည္ တစ္ကယ္ မွန္ကန္ေသာ
ခရီးတစ္ခုေရာ...ဟုတ္ရဲ႕လား ဆုိတာ ကိုယ့္ ကိုယ္ပင္ မေသခ်ာေခ်၊ ငါ
တစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္ရာမ်ား က်ေနမလား...အလွဴအတြက္ စီစဥ္စရာမ်ား ရွိသည္ ဟု
အေၾကာင္းျပျပီးထြက္ခဲ့သည္၊ ဒါဟာ တစ္ကယ့္ကို လုံေလာက္တဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္
ဟုတ္ရဲ႕လား ဆုိတာ မိမိကိုယ္ပင္မိမိ အာမမခံႏုိင္ေခ်၊ ေနာက္ေၾကာင္းမွာ
က်န္ခဲ့သည္ကား အာရွေတာ္၀င္ ေဆးရုံရဲ႕ အခန္းတစ္ခန္းထဲမွာ ေရာဂါအေျခေန
မသက္သာေသးတဲ့ ခ်စ္လွစြာေသာ အေမ၊ သူနဲ႔ အတူ ကိုယ့္ေလာက္ ပင္ လည္လည္ ၀ယ္၀ယ္
မရွိေသာ အစ္မမ်ား၊ ျပင္းထန္လွေသာ ေ၀ဒနာခံစားေနရသည္ကို မၾကည့္ရက္ လုိ႔
ေခတၱအေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္မ်ား ထြက္ခြါခဲ့တာလား...ဒါဟာ သူတုိ႔အတြက္
တရားပါ့မလား.... ဆုိတာ ကို ေတြး မိတုိင္း ကိုယ့္ကိုယ္ အားမလုိ
အားမရျဖစ္မိသည္။
ဟုိး..ယခင္က အျမဲျမင္ခ်င္ေနခဲ့ေသာ အေမ့ မ်က္ႏွာ၊ အေတာ္ဆုံး ေတးသံရွင္ရဲ႕
အသံထက္ သာယာခဲ့ေသာ အေမ့ အသံ...ဒီအသံ ဒီအဆင္းေတြကို မၾကားရက္
မျမင္ရက္ေလာက္ေအာင္ ရင္ထဲမွာ ခံႏုိင္ရည္ မဲ့ခဲ့ျပီလား
...အေမ့အသံၾကားတုိင္း၊ အေမ့သတင္းၾကားတိုင္း ၀မ္းသာအားရျဖစ္ခဲ့ရေသာ
အျဖစ္ေတြပါ၊ ခုေတာ့ အေ၀းမွ အေမလုိ႔ အသံၾကားတာနဲ႔၊ အေမဘာျဖစ္လုိ႔လဲ၊ အေမ
ဘာမ်ားျဖစ္သြားျပီလဲ စေသာ လဲေပါင္းမ်ားစြာက တစ္စကၠန္႔တြင္းမွာပင္
အၾကမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ထမင္းလုံး တေစၦေျခာက္သလုိ ေျခာက္ေတာ့သည္၊
"သားေလး အေမ ထြန္တုံးပိတ္မွ တစ္ခါ ထပ္လာခဲ့မယ္ေနာ္..."
ငယ္စဥ္ စာသင္သားဘ၀က အေမ့ကုိ ေတြ႕တုိင္း...
" အေမဘယ္ေတာ့ လာဦးမလဲ " လုိ႔ ေမးရင္ အေမက ဒီလုိပဲ ေျဖတတ္သည္။
ထြန္တုံးပိတ္တာ ဘယ္ေတာ့မွန္း မသိေပမယ့္ ထြန္တုံးပိတ္ခ်ိန္ကို
ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ရသည္၊ အုံးသီးစားခ်င္ေတာ့ သူမ်ားခူးတာကို ထုိင္ေစာင့္မိလုိ႔
အျပစ္ေပးခံခဲ့ရစဥ္က ဘာမွမသိပဲ အုံးသီးေလး ပိုက္ျပီး ေက်ာင္းကို
တုိက္တုိက္ဆုိင္ေရာက္လာခဲ့ဖူးတဲ့...အေမ၊ ဒီတုန္းက အေမဆုိတာ သားသမီးရဲ႕
အျဖစ္အပ်က္ကို စိတ္ခ်င္းဆက္ျပီး သိမ်ားေနေရာ့သလား...လုိ႔ ေတြးမိေသးသည္၊
ေတြးေနရင္း အျမင္ေတြ ေ၀၀ါးကုန္သည္၊ ယဥ္ရပ္နားရာ စခန္းမွ ကားၾကီးေရွ႕သုိ႔
ဆက္လက္ထြက္ခြါသည္၊ အေတြးေတြကေတာ့ ကားနဲ႔ ဆန႔္က်င္ဘက္ မေ၀းေသးတဲ့
အတိတ္ဆီသုိ႔.....
လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ငါးရက္ခန္႔...ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕ရဲ႕ လမ္းမၾကီးေပၚက တကၠစီေပၚမွာ ေရာက္ေနစဥ္...ဖုန္း၀င္ လာသည္၊
" ဘုန္းဘုန္း တပည့္ေတာ္...ယူေအအီး ကပါဘုရား.."
"ဟုတ္ကဲ့၊ ေျပာပါ ဒကာေလး.."
"ဘုန္းဘုန္း၊ ျမန္မာ နိုင္ငံက မပန္းအိက ဖုန္းဆက္ပါတဲ့..."
"ေအာ္...ဒကာေလး ဘုန္းဘုန္းက ခုကားထဲေရာက္ေနတယ္၊ ျပီးေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံက
ဖုန္းလုိင္းလည္း မေကာင္းဘူး၊ ဒကာေလး သိရင္ ဘာအေၾကာင္းမ်ားလဲ
ေျပာလုိက္ပါလား..."
"ဟုိ...ဘုန္းဘုန္း... အေမေလျဖတ္လုိ႔..တဲ့..."
နားထဲမွာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသံလုိ႔ မထင္လုိက္ေပ၊ ေႏြလယ္ေခါင္ မိုးျခိမ္းသံလုိ
ၾကားလိုက္ရသည္။ ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕ရဲ႕ လမ္းမၾကီးသည္ ျငိမ့္ေညာင္းမႈ မရွိေတာ့ေခ်၊
ေအးစက္လြန္းတဲ့ ကားအဲကြန္းသည္ ခ်က္ျခင္း ငရဲခန္းထဲေရာက္သလို ျဖစ္သြားသည္၊
အလြန္ေခၚရခက္ေသာ ျမန္မာျပည္ဖုန္းကို သုံးခါတုိင္ တုိင္ ေခၚျပီးမွာေတာ့
အစ္မႏွင့္ေတြ႔သည္....
"အစ္မ၊ အေမ...ဘာျဖစ္တာလဲ...''
"ေလျဖတ္တာ ဦးဇင္း..."
"ခုဘယ္လုိေနလဲ..."
"ခုကေတာ့ အေျခေနက ဘာမွန္း မသိေသးဘူး..."
"ဟာ...ေဆးရုံသြားၾကေလ...ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ...''
စုိးရိမ္စိတ္နဲ႔ အသံက ေဒါသေတြပါကုန္သည္၊ အခက္ အခဲေတြ၊ ပညာေရးေတြ
အားလုံးပစ္ထားျပီး... အေမ့ဆီအေရာက္ျပန္ခဲ့သည္၊ ေဆးရုံ အခန္း၀ ၀င္လိုက္တာနဲ႔
ျမင္လုိက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းက ရင္ကို ပူေလာင္သြားေစသည္။ ကုတင္ေပၚမွာ
အေမ့ခႏၶာကိုယ္သည္ တစ္ျခမ္း လုံး၀ မလႈပ္ႏုိင္ေတာ့ေပ၊ တစ္တြတ္တြတ္နဲ႔
ေျပာေနခဲ့ေသာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက ႏွစ္လႊာ၊ ႏွစ္ခ်ပ္ မေစ့ႏုိင္ေတာ့ေပ၊
သားကိုျမင္ေတာ့ ရြဲ႕ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္း၊ မေစ့ႏုိင္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားႏွင့္
မတိတ္ႏိုင္ေအာင္ ကေလးတစ္ေယာက္လုိ ငိုေတာ့သည္။
ေဆးရုံေရာက္ေရာက္ခ်င္း ပထမရက္မ်ားသည္ ငရဲဆန္ေသာ ေန႔ရက္မ်ားပင္ျဖစ္ေတာ့သည္၊
အေမက လည္း ေရာဂါ ဆက္တုိက္ေဖာက္သည္၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ အိပ္ေရးပ်က္ပ်က္၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ
ပင္ပန္းန္း၊ အေမသက္သာရင္ ထုိရက္မ်ားဟာ ထီေပါက္တာထက္ ေပ်ာ္ရသည္၊
အေမမသက္သာရင္ေတာ့ အေမ့ထက္ ဆယ္ဆမက ကို္ယ္က ခံစားေနရသလုိ ရင္ထဲမွာ
ပင္ပန္းလြန္းလွသည္...ထုိရက္မ်ားက အေမ့မွာ မသက္သာ သည့္ ရက္က မ်ားလွသည္၊
ႏွာေခါင္းပိုက္၊ ေအာက္ဆီဂ်င္ပိုက္၊ ေဆးသြင္းေသာ ပိုက္မ်ားႏွင့္ ၾကည့္ရက္စရာ
မရွိေပ၊ ေရတစ္ေပါက္မ်ဳိႏုိင္ဘို႔ မ်က္ရည္ထြက္ေအာင္ အားထုတ္ေနရသည္..
အေမက တစ္ေန႔ကို သုံးေလးခါေရာဂါေဖာက္သည္၊ အရွက္သည္းေတာ့ အိပ္ယာေပၚလည္း
က်င္ၾကီး၊ က်င္ငယ္ စြန္႔ခိုင္းလုိ႔ မရေပ၊ အိမ္သာေရြ႕ဘုိ႔ ၾကိဳးစားေတာ့လည္း
ထိတာနဲ႔ ေမာေနသည္...ေအာ္ ပင္ပန္းလြန္းလွေခ်သည္။ ဒီဆင္းရဲေတြ ကိုယ္သာ
ေျပာင္းျပီး ယူလုိက္ခ်င္သည္။ အေလးတကာ့ အေလးဆုံး ထဲမွာ ခႏၶာ့၀န္ဟာ
အေလးဆုံးဆုိတာ အေမ့အျဖစ္အပ်က္တြင္မွ ကိုယ္ေတြ႕ ၾကဳံ၇ေတာ့သည္။
အေမာေဖာက္တာမ်ားေတာ့ တစ္ေန႔ထဲ ဆရာ၀န္ သုံးခါေျပးေခၚမိသည္...ထုိတြင္ တာ၀န္က်
ဆရာမ က ေျပာေတာ့သည္...
"...ဦးဇင္းတုိ႔က သိပ္သည္းျပမေနနဲ႔...ျဖစ္စရာသုံးခုပဲရွိတယ္...တစ္ခုက
ဒီတုိင္း ျဖတ္ခနဲလည္း ျဖစ္သြားႏိုင္ တယ္၊ ေနာက္တစ္မ်ဳိးက ဒီလုိပဲ ကုေနရင္း၊
ကုေနရင္းနဲ႔ လုံးပါးလည္း ပါးသြားႏုိင္တယ္၊ ေနာက္တစ္ခုက ဒီတုိင္းေလးပဲ
ၾကာၾကာေလးလည္း အသက္ဆက္သြားႏုိင္တယ္...ဦးဇင္းတုိ႔က သိပ္သည္းမေနပါနဲ႔..."
တဲ့...။
ေအာ္...ဒါ ျမန္မာႏုိင္ငံက ေဆး၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ လူနာရွင္အေပၚထားတဲ့
ေစတနာလား၊ လူနာကို ဒီလုိအားေပးဘုိ႔ ေဆးေက်ာင္မွာမ်ား သင္ခဲ့ရသလားဆုိတာ
သံသယ၀င္မိသည္၊ ဆက္ဆံေရး ေျပေျပျပစ္ျပစ္ နဲ႔ ေဆးကုသမႈ
ေကာင္းေကာငး္လုိခ်င္လုိ႔ ဒီလုိ ႏွစ္ရက္ကို တစ္သိန္းခြဲေလာက္ ရွင္းေနရတဲ့
ေဆးရုံမ်ဳိး တက္တယ္...ဆုိတာ သူမသိေလေရာ့သလား....သူလုိ ဆရာ၀န္မ်ဳိးေၾကာင့္
ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ အျခား ဆရာ၀န္ေတြ ေစတနာေစာ္ကားခံရတာလည္း ျပည္သူ၊
ျပည္သားမ်ားရဲ႕ အျပစ္မဆုိသာေတာ့ေပ။
ဒီလုိနဲ႔ပဲ...တစ္ျဖည္းျဖည္း အေမ့ကံေၾကာင့္ပဲထင္သည္ သိသိသာသာ မဟုတ္ေသာ္လည္း
အသက္အႏၱရယ္ စုိးရိမ္ရတဲ့ အေျခေနက လြတ္ေျမာက္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဆရာ၀န္က
ခြင့္မျပဳခ်င္ေသးေသာ္လည္း ကိုယ့္အခက္ခဲနဲ႔ကိုယ္ ခြင့္ေတာင္း၍ေဆးရုံက
ဆင္းခဲ့သည္။ ရြာျပန္ေရာက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ကိုယ္က လုပ္ေပးသင့္တာ
လုပ္ေပးလုိက္၊ သင္တန္းေတြ သင္လုိက္နဲ႔ပဲ အေမ့နား ကပ္ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြ
သိပ္နည္းခဲ့ ပါသည္၊ အစ္မေတြပဲ အေမ့ကို ေစာင့္ေရွာက္ရတာမ်ားပါတယ္။
တစ္ေျဖးေျဖးနဲ႔ ႏွစ္စဥ္ပ်င္းပျမဲျဖစ္တဲ့ စုေပါင္းရွင္ျပဳပြဲရက္ နီးလာပါျပီ၊
ဒီႏွစ္အလွည့္က်တာက၊ အေမ့ေမြးရပ္၊ ကိုယ့္ေမြးရပ္၊ မႏွစ္က သူမ်ားရြာမွာ
လွဴခဲ့စဥ္က...အဲဒါ ငါ့သားေလးလွဴတာ၊ ေနာင္ႏွစ္က်ရင္ ငါတုိ႔ရြာမွာ
လွဴမွာ...ဆုိျပီး ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားခဲ့တဲ့ အေမ၊ ခုေတာ့ အေမွ်ာ္လင့္ၾကီး၊
အေစာင့္ၾကီး ေစာင့္ခဲ့ရတဲ့ အလွဴေတာ္ဟာ ၀မ္းနည္းစရာမ်ားက အျပည့္ေစာင့္လို႔
ၾကိဳေတာ့သည္၊ အေမ စကားမေျပာႏိုင္ေသး၊ လမ္းမေလွ်ာက္ ႏုိင္ေသးပါ၊
ေနာက္ဆုံးေတာ့ အလွဴကို မလာေတာ့ဟု အေမဆုံးျဖတ္ျပီး...သူအလွဴမွာ စြန္႔က်ဲဘုိ႔
စုထားတဲ့ ပိုက္ဆံေလးေတြကို ျပတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ အားလုံး
မ်က္ရည္မဆည္ႏုိင္ၾကေပ။
ဒီလုိနဲ႔ပဲ ေနြေနပူပူမွာ အေမမပါပဲ အေမ့ေစာင့္ေမွ်ာ္ခဲ့ရတဲ့ အလွဴေတာ္ဟာ
ေအာင္ျမင္စြာ ျပီးဆုံးခဲ့ပါတယ္၊ အေမမပါေတာ့ ျပည့္စုံတဲ့ အလွဴလုိ႔ေတာ့
မဆုိႏိုင္ေတာ့ပါဘူး...
"ေနာင္ႏွစ္ လွဴရင္ေတာ့ အေမေနေကာင္းျပီေနာ္...အဲဒိက်ေတာ့မွ သြားမယ္သိလား..."
မပီကလာ အသံ၊ မ်က္ရည္ျပည့္လွ်မ္းတဲ့ မ်က္၀န္း၊ ေလးပင္စြာျဖင့္ အေမ ေခါင္းညိတ္ရွာသည္...
ပူလြန္းေသာ ေႏြရာသီ တစ္ခုပါ၊ အေမ့ကို အိမ္ေရွ႕က ကျပင္ေလးမွာ ကြက္ျပစ္ေလးနဲ႔
ေန႔ခင္း သိပ္ တယ္ေလ၊ တစ္ေန႔ေတာ့...စာသင္က ျပန္အလာ၊ ေမာေမာရွိတာနဲ႔ အေမ့
နားေလး လွဲလုိက္တယ္... အစေတာ့ ပူလြန္းတာန႔ဲ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး...ေနာက္ေတာ့
ေလေလးက ျဖဴးလာတာနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ.. .ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားတယ္...စိတ္ထဲမွာေတာ့
သဘာ၀ေလေလးကို ေက်းဇူးတင္လုိ႔ေပါ့...ဘယ္ႏွနာရီ ၾကာသြားတယ္ေတာ့ မသိဘူး၊
အိပ္ယာႏုိးမွ သိလုိက္၇တာက ...ေလတိုက္ေနတာမွ မဟုတ္ပဲ.. .ေဘးမွာ
ေမာေမာပန္းပန္း အိပ္ေနတဲ့ သားကို တစ္ဘက္ပဲ ေကာင္းတဲ့ လက္ကေလးနဲ႔ အေမ
ယပ္ခပ္ေပးေနတာကိုး...ေအာ္...အေမရယ္...
ေလာကမွာ အသာယာဆုံး အသံဟာ အေမဆုိတဲ့ အသံပါ...ခုေတာ့ အေ၀းကေန အေမဆုိတဲ့ အသံၾကား လုိက္တာနဲ႔...
အေမဘာျဖစ္လုိ႔လည္း...
အေမ ဘာျဖစ္ျပီလဲ...စတဲ့
လဲေပါင္းမ်ားစြာ ရဲ႕ ေျခာက္လန္႔ မႈကို ခံေနရတယ္ေလ။ အိပ္မက္ထဲမွာ
အေတြးထဲမွာ...အေျခာက္လွန္႔ဆုံး အသံက အေမ...ဆုိတာ ရဲ႕ ေနာက္မွာ ကပ္ပါလာမယ့္
တစ္စုံတစ္ရာအတြက္ တစ္စကၠန္႔ဟာ တစ္ကမၻာျခားေလာက္ေအာင္
ထိတ္လန္႔ျခင္းမ်ားစြာ.........
